OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

« 6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«.. ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

Μέρος 45^ον

Θ΄ «ΒΔΕΛΥΚΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΗΜΕΡΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΔΑΥΛΙΣΑΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ-ΕΠΟΛΕΜΗΣΑΝ/ΠΟΛΕΜΟΥΝ-ΣΥΝΕΙΡΓΗΣΑΝ/ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

6. ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ (Συνέχεια 44ου Μέρους)

β. Εγκλήματα κατά της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η διαφοροποίηση της Φραγκοπαπικής ψευδοχριστιανοσύνης από την Ορθοδοξία συνδέθηκε εξαρχής με έντονο ανθελληνικό πνεύμα. Ήδη από τον 9ον αι. κυκλοφορούνται στην Δύση διάφορα ανθελληνικά συγγράμματα με τον κοινό τίτλο «Κατά των πλανών των Γραικών». Μετά τον οριστικόν απογαλακτισμόν της φραγκοπαπικής «εκκλησίας» από την Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία:

1/. Ο ανθελληνισμός ερρίζωσε στα σπλάχνα της Φραγκοπαπικής «Εκκλησίας» και διατηρείται αμείωτος, όσο ο Ελληνισμός μένει ενωμένος με την Ορθοδοξία. «Η (παλαιά) Ρώμη ποτέ δεν υπήρξε φίλη των Ελλήνων. Μα κι’  αν κάποτε υπήρξε, η φιλία δεν κράτησε για πολύ», σημειώνει τον 16ον αι. ο λόγιος επίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. Αλλά και σήμερα ισχύει η ίδια διαπίστωση: «Το Βατικανό παραμένει η μεγαλύτερη ανθελληνική δύναμη και προπαγάνδα στον κόσμο» (Μακαριστός καθηγ. π. Γεώργιος Μεταλληνός).

2/. Το 794 και 809 μ.Χ., επί Φράγκου βασιλέως Καρόλου Α΄, οι Φράγκοι επενόησαν την προσθήκη του Filioque, την αιρετική απαρχή της αποστασίας τους. Η φράγκικη επινόηση του Filioque αποτελεί την πρώτη εχθρική πνευματική ενέργεια των Φράγκων κατά του Ορθόδοξου Ελληνισμού.

Τον 10ον αι. οι Φράγκοι εντείνουν την πολεμική κατά των ορθοδόξων Ρωμηών της Δύσεως, στοχεύοντας στην κατάληψη του παπικού θρόνου. Τελικά, το 1009 καταλαμβάνουν το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Ρώμης και ανεβάζουν στον θρόνο τον Φράγκο πάπα Σέργιο Δ΄, ο οποίος προσέθεσε οριστικώς στο Σύμβολο της Πίστεως το αιρετικό Filioque.

Τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής απήντησαν τότε, με την διαγραφή του ονόματός του από τα Δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

3/. Η ζηλοφθονία του Καρλομάγνου κατά των προγόνων μας και η δίψα του για απόκτηση εξουσίας και αίγλης εφάμιλλης εκείνης της Ανατολικής Ρωμανίας (Ρωμαΐικης/Ελληνικής) [της κατά τους Φράγκους «Βυζαντινής»], του είχαν γίνει καθημερινός εφιάλτης.

Προκειμένου να υλοποιήσει τα καταχθόνια σχέδιά του, αρχικώς εζήτησε σε γάμο την χήρα Αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία, με σκοπό να αναρριχηθεί στον θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Όταν οι προσπάθειές του απέτυχαν, άρχισε μία λυσσαλέα προπαγάνδα, για να επηρεάσει τον υπό αιχμαλωσία λαό της Δυτικής Ρωμανίας (που έως τότε ένοιωθε ίδιος λαός με αυτόν της Κωνσταντινουπόλεως και Ανατολικής Ρωμανίας), ισχυριζόμενος ψευδώς και ασυστόλως ότι η Ρωμαΐικη/ Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία:

.Δεν είναι Ρωμαΐικη/Ρωμαϊκή ούτε και Ορθόδοξη, γιατί εγκατέλειψε την λατινική γλώσσα, και οι πολίτες της ομιλούν την Ελληνική, εγκατέλειψε την Ρώμη σαν πρωτεύουσα και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη (Ουσιαστικώς ό ίδιος ο Κάρολος ώμολόγησε ότι η Ανατολική Αυτοκρατορία ήταν όντως Ελληνική!).

.Είναι αιρετική επειδή οι Έλληνες είναι αιρετικοί και ειδωλολάτρες αφού δεν δέχονται το φιλιόκβε και λατρεύουν τις θρησκευτικές εικόνες.

4/. Οι ανεκδιήγητοι παπικοί και φραγκοπαπικόφρονες, τον 16ον αιώνα, έπλασαν τον μύθο περί «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας». Μυθοπλάστες ήσαν δύο φραγκοπαπικοί κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι, ο Ιερώνυμος Βόλφ και ο Δουκάγγιος  (Ντυ Κανζ). Η εφεύρεση των όρων «Βυζάντιον», «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» και «Βυζαντινοί», είναι μία βιαία νόθευση της Ιστορίας υπαγορευθείσα από το φραγκοπαπικό ιερατείο, για καθαρώς πολιτικούς λόγους.1 

Έκτοτε  οι φραγκοπαπικοί υβρίζουν διαρκώς τους Έλληνες, τους οποίους εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν ως φανατικούς, μισαλλόδοξους και…αιρετικούς!!!

5/. Ο πολιτιστικός πόλεμος του Καρλομάγνου εναντίον του Ελληνισμού και της Αυτοκρατορίας  συνεχίστηκε με τα γνωστά συγγράμματα Contra errores Grecorum (Εναντίον των Λαθών των Γραικών), όπου οι αυλικοί του Καρλομάγνου, υπηρετώντας την πολιτική του, ισχυρίζονταν ότι τις ορθές ερμηνείες της χριστιανικής πίστεως και της ελληνικής φιλοσοφίας τις κατέχουν μόνον οι Φράγκοι και όχι οι Έλληνες!!!

Έτσι ο Καρλομάγνος:

.Μετέτρεψε την Δυτική Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη στο Γερμανο-παγανιστικό ψευδοχριστιανικό έκτρωμα, που υπάρχει ως σήμερα (καισαροπαπισμός αναμεμιγμένος με τις αιρετικές-καπιταλιστικές παραφυάδες του προτεσταντισμού), εκθρονίζοντας αρχικώς από την υπόδουλη σε αυτόν Γαλατία (Γαλλία) όλους τους Έλληνες/Ρωμηούς επισκόπους και βάζοντας στην  θέση τους αγράμματους και αιμοχαρείς φραγκο-γερμανούς.

.Αγράμματος «διαφωτιστής» ων, αισθανόμενος άβολα απέναντι στην λάμψη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») και προωθώντας τα κοσμοκρατορικά και απολυταρχικά σχέδιά του, διέταξε τους «θεολόγους» της Αυλής του (Αλκουΐνο ή Αλβίνο και Θεοδούλφο), στο πλαίσιο της φραγκικής πολιτιστικής και θρησκευτικής διπλωματίας, να αναιρέσουν τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Έτσι, εγράφησαν τα γνωστά βιβλία Libri Carolini, με τα οποία αναιρούσαν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Το 794, ο Καρλομάγνος συγκάλεσε στην Φρανκφούρτη Σύνοδο στην οποία συμμετείχαν οι επίσκοποι της επικράτειάς του, αναγνώσθηκαν τα Libri Carolini και καταδικάσθηκε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος.2

6/. Από την εποχή του Καρόλου Α΄ οι φραγκοπαπικοί αισθανόμενοι μειονεκτικώς από πολιτιστικής πλευράς, έναντι των Ορθοδόξων Ελλήνων, αφού ο Ελληνισμός αποτελούσε την ιστορική σάρκα της Ορθοδοξίας και συστατικό στοιχείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, άρχισαν να συκοφαντούν τον ελληνικό πολιτισμό ως πολιτισμό πλάνης και να αποκαλούν τους Έλληνες Γραικούς και αιρετικούς, προσδίδοντας όμως στο αρχαίο αυτό όνομά τους χλευαστικό περιεχόμενο (γραικός =  απατεώνας).

7/. Η πρώτη Άλωση της Πόλης μας (1204)

α/. Στις 13 Απριλίου 1204, με την ευλογία του πάπα Ιννοκεντίου Γ', οι σταυροφόροι, κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Η Βασιλεύουσα έζησε ανατριχιαστικές στιγμές θηριωδίας και φρίκης: Σφαγές, βιασμούς, πυρπολήσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ιερών ναών κ.ά. Αμέσως μετά την πρώτη άλωση της Πόλης ακολούθησαν Υποδούλωση-σφαγές-βιασμοί Ελλήνων και Ελληνίδων και άλλες ακατονόμαστες πράξεις επί της Αγίας Τραπέζης των Ορθοδόξων ναών, καταστροφή της οικονομίας και λεηλασία των ανεκτίμητων πνευματικών θησαυρών της Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας (12ος-13ος μ.Χ. αιώνες). Από τότε η Πόλη δεν ξαναβρήκε την παλιά της δύναμη και μοιραία οδηγήθηκε στην άλωσή της από τους Οθωμανούς (1453).

Οι ίδιοι οι δυτικοί ιστορικοί ομολογούν ότι «η συμπεριφορά των Χριστιανών κατακτητών το 1204 ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453. Οι δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τους εν πίστει αδελφούς τους απ' όσο οι Μουσουλμάνοι δύο αιώνες αργότερα» (Ernle Bradford). Ακόμα και «οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι έλαβαν μέρος στην λεηλασία». Ο πάπας, μάλιστα, εξέφρασε την ευχαρίστησή του για το ότι «η Κωνσταντινούπολη επανήλθε στη μητέρα της, την Αγία Καθολική Εκκλησία». Σε ιστορικά μαρτυρημένες επιστολές του χαρακτήρισε το γεγονός ως «μεγαλόπρεπο θαύμα» και υποστήριξε ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν το όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους Έλληνες για την άρνησή τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας».

β/. Τα προηγηθέντα της Αλώσεως της Πόλης από τους Φράγκους (1204), οι ακολουθήσασες Φραγκοπαπικές θηριωδίες και τα άλλα φρικιαστικά γεγονότα.

1//. Στις 13 Απριλίου 1204, η Κωνσταντινούπολη καταλήφθηκε από τους (αντίχριστους) σταυροφόρους. Είχαν προηγηθεί μια σειρά από ολέθρια γεγονότα, καθώς λάθη και προδοσίες των Ρωμηών/ Ελλήνων αυτοκρατόρων. Συγκεκριμένα:

.Κατηγορήθηκε η Αυτοκρατορία μας («Βυζάντιο»), ότι εκμεταλλεύεται την γεωγραφική της θέση και μονοπωλεί το μετάξι, την πορφύρα και τα «αποικιακά», προκαλώντας την ζηλοφθονία των εμπόρων της Δύσεως, το οποίον τότε βρισκόταν στα χέρια των Βενετών, Γενουατών και των Πιζάνων, με το σύνολο σχεδόν των κεφαλαίων να είναι Ιουδαϊκά.

«Ήδη κατά το διάστημα του 8ου-9ου αιώνος, οι Εβραϊκές παροικίες με το μονοπώλιο που τους είχε παραχωρηθεί στην τοκογλυφία από τους Πάπες (ΣΣ: και αργότερα από τους Φράγκους), είχαν κατορθώσει να συγκεντρώσουν τα πρώτα κεφάλαια, παίζοντας με τις αχόρταγες ανάγκες των τοπικών φεουδαρχών, πριγκήπων και ηγεμόνων, οι οποίοι απορροφημένοι από τους συνεχείς πολέμους με τους γείτονες ομοβάθμους τους, ή ακόμη από τις «ανάγκες» απολαύσεων, ήσαν συνεχώς σε αναζήτηση χρημάτων, τα οποία βέβαια δεν μπορούσαν να τους δώσουν οι εξαθλιωμένοι χωρικοί τους….Οι κεφαλαιούχοι Σιωνισταί (ΣΣ: Ταλμουδιστές Ιουδαίοι), ανέλαβαν να πείσουν τους Βενετούς και τους Νορμανδούς για το επικερδές της υποθέσεως…».3

.Με αντάλλαγμα τον δανεισμόν κεφαλαίων στο εξαντλημένο «Βυζάντιο», άρχισε να γίνεται μαζική  εγκατάσταση των αιρετικών ψευδοχριστιανών Βενετών, Γενουατών και των αλλοδόξων Ταλμουδιστών Ιουδαίων (JEWS) στην Κωνσταντινούπολη, όπου μέσα σε λίγα χρόνια, οι αλλοεθνείς και αλλόδοξοι απέκτησαν το μονοπώλιον της Αυτοκρατορίας μας, ενισχύοντας τον αέναον φαύλον κύκλον του δανεισμού, με αντάλλαγμα στην αρχή προνόμια και στην συνέχεια ακόμη και παραχώρηση εδαφών της Αυτοκρατορίας, που βρίσκονταν στην Ελλάδα και στην Μεσογειακή ακτή..

.Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος ανατράπηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό του Αλέξιο Γ΄, ο οποίος τον τύφλωσε (1195). Ο γιος του Ισαάκιου, Αλέξιος Άγγελος, δραπέτευσε από την φυλακή και ζήτησε την βοήθεια των …Σταυροφόρων για την ανακατάληψη του θρόνου από τον πατέρα του, υποσχόμενος να τους ανταμείψει με υπέρογκα ποσά.

2//. Μετά την ολοκλήρωση της οικονομικής απορροφήσεως της Αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους Τραπεζίτες και λοιπούς κεφαλαιούχους, την «ολοκλήρωση» του έργου της καταστροφής της Αυτοκρατορίας, ανέλαβαν οι αυτοαποκαλούμενοι Σταυροφόροι, χρηματοδοτούμενοι από τους Ιουδαίους τραπεζίτες, όπως μαρτυρούν όλα τα χρονικά της Δύσεως.4

Επρόκειτο για τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας που ξεκίνησε το 1201 με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ', με σκοπό την κατάληψη των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Επικεφαλής των σταυροφόρων, που υπολογίζονται σε 10.000, ήταν ο ιουδαίος Βενετός δόγης Δάνδαλος, που παρά την ηλικία του (ήταν περίπου 80 χρονών τότε), ηγήθηκε της Σταυροφορίας προκειμένου να δεί με τα μάτια του να εκπληρώνεται το ποθούμενον, δηλαδή η Άλωση της Πόλης και η καταστροφή της Αυτοκρατορίας μας.

Ο σταυροφορικός στόλος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1203. Οι σταυροφόροι κατέλαβαν με έφοδο τον πύργο του Γαλατά στις 6 Ιουλίου, έκοψαν την αλυσίδα που ήταν τοποθετημένη κάθετα στον Κεράτιο Κόλπο και κατέστρεψαν τα λίγα πολεμικά πλοία της αυτοκρατορίας, που βρήκαν εκεί. Στις 17 Ιουλίου 1203, ξεκίνησε η χερσαία πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως. Οι υπερασπιστές της, απέκρουσαν την πρώτη εχθρική επίθεση στην περιοχή των Βλαχερνών, το πιο αδύνατο σημείο των τειχών.

Η επιμονή και η καθοδήγηση του γέρο Δάνδολου ήταν όμως καθοριστικές. Σύντομα, οι σταυροφόροι πέρασαν τα τείχη στον τομέα του Πετρίου, κατέλαβαν 25 πύργους και πυρπόλησαν την συνοικία των Βλαχερνών. Ο Αλέξιος Γ΄ έφυγε κρυφά από την Πόλη, παίρνοντας μαζί του σάκους με χρυσάφι και αφήνοντας πίσω την οικογένειά του.

3//. Όταν ξημέρωσε η 13η Απριλίου, οι σταυροφόροι ξεκίνησαν τις λεηλασίες στην Πόλη. Οι Φραγκολατίνοι ήταν πλέον κύριοι της Πόλης που τόσο πολύ τους είχε θαμπώσει. Οι σταυροφόροι, δεν σεβάστηκαν ούτε το λείψανο του Ιουστινιανού. Ορμούσαν στις εκκλησίες, έχυναν στην γη την θεία κοινωνία σπάζοντας μερικά από τα ανεκτίμητα ιερά σκεύη για να αρπάξουν τις πολύτιμες πέτρες και άλλα τα χρησιμοποιούσαν ως σκεύη φαγητού.

Η ασέβεια, των αιρετικών ψευδοχριστιανών, ξεπέρασε κάθε όριο στην Αγιά Σοφιά.  Η Αγία Τράπεζα κομματιάστηκε και μοιράστηκε. Αφαιρέθηκαν ακόμα και ο άμβωνας και οι πύλες! Για να φορτώσουν την λεία τους, έβαλαν μέσα στο ναό ακόμα και ζώα, τα οποία γλιστρούσαν στις λείες πέτρες του δαπέδου. Οι σταυροφόροι τα κέντριζαν για να προχωρήσουν. Το δάπεδο μολύνθηκε από αίματα και κόπρανα ζώων. Ο John C. Carr, αναφέρει ότι και ίδιοι, οι σταυροφόροι κόπριζαν μέσα στην Αγία Σοφία!

Μια πόρνη, ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο, τραγούδησε άσεμνα και χόρεψε μέσα στο ναό, εξυβρίζοντας τις ιερότερες θρησκευτικές τελετές.

Στους δρόμους της Πόλης, η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Γυναίκες βιάζονταν και άνδρες έπεφταν θύματα βιαιοπραγιών. Χιλιάδες λαού, απελπισμένοι και γυμνοί, έψαχναν δρόμους διαφυγής. Οι άρχοντες, που ζούσαν μέχρι τότε στην χλιδή, αναζητούσαν ένα ταπεινό καταφύγιο. Οι σταυροφόροι, περιγελούσαν τους Ρωμηούς/Έλληνες, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των κατοίκων της Πόλης. Άλλοι, κρατούσαν χαρτιά, βιβλία και μελανοδοχεία και περιφέρονταν στους δρόμους, παριστάνοντας τους λόγιους. Έργα τέχνης του Φειδία, του Πραξιτέλη, του Λύσιππου και άλλων, καταστράφηκαν.

4//. Ο αυτόπτης μάρτυρας Νικήτας Χωνιάτης, μας περιγράφει τους Ευρωπαίους – Φράγκους «Σταυροφόρους», ως εικονομάχους της Δ΄ Σταυροφορίας, μετά την πρώτη άλωση από αυτούς της Βασιλεύουσας, με τα ακόλουθα λόγια, που ίσως αποτελούν μία πρώτη βάσιμη αιτιολογία, γιατί οι Ρωμηοί/Έλληνες προτιμούσαν το σαρίκι των τούρκων αντί της παπικής τιάρας.

Γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης για τους κατακτητές της Πόλης, δήθεν πολιτισμένους Ευρωπαίους:

«Έσπαζαν τις άγιες εικόνες και πετούσαν τα ιερά λείψανα των Μαρτύρων σε τόπους που ντρέπομαι να αναφέρω, σκορπίζοντας παντού το σώμα και το αίμα του Σωτήρος… Όσο για την βεβήλωση της Μεγάλης Εκκλησίας, κατέστρεψαν την Αγία Τράπεζα και μοιράστηκαν τα κομμάτια της… Κι’ έφεραν άλογα και μουλάρια μέσα στην εκκλησία, για να κουβαλήσουν ευκολότερα τα ιερά σκεύη και τον άμβωνα και τις θύρες και όποιο άλλο πέπλο μπορούσαν να βρουν. Κι όταν κάποια από αυτά τα ζώα γλιστρούσαν κι’ έπεφταν, τα σκότωναν με τα σπαθιά τους, λερώνοντας την εκκλησία με το αίμα και τις ακαθαρσίες τους.

Κάθισαν μια κοινή πόρνη στον πατριαρχικό θρόνο, από όπου εκτόξευε ύβρεις κατά του Ιησού Χριστού. Και τραγούδησε χυδαία τραγούδια και χόρευε άσεμνα στον ιερό χώρο… ούτε έδειξαν έλεος στις ενάρετες γυναίκες, στις αθώες κοπέλες ή και στις παρθένες τις αφιερωμένες στο Θεό…».

Ο Η. Gregoire, αναφερόμενος στην Δ΄ Σταυροφορία ομιλεί για «αίσχος της Δύσεως», ο Colin Morris παρατηρεί ότι η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους ήταν η καταστροφή της Χριστιανοσύνης («the Latin capture of Constantinople was a disaster for Christendom»), ο δε St. Ranciman, στο κλασικό έργο του για τις Σταυροφορίες, δεν διστάζει να γράψει, ότι:

«…δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την Δ΄ Σταυροφορία».

5//. Είναι γεγονός ότι η συμπεριφορά των σταυροφόρων μετά την άλωση της Πόλης (13 Απριλίου 1204), τεκμηριώνει αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Οι Φράγκοι «χριστιανοί», διέπραξαν ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιακρίτως γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Λεηλάτησαν, εβίαζαν αδιακρίτως γυναίκες και κοράσια και διήρπασαν τον πλούτο της «βασίλισσας των πόλεων του κόσμου».

Στην διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά την συμφωνία με τους φρακολατίνους ληστές, και ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄ (1198-1216).

Και το χειρότερο: Πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της. Μόνο την πρώτη ημέρα δολοφονήθηκαν 7.000 κάτοικοι. Ιδιαίτερος και επιλεγμένος στόχος των (αντίχριστων) σταυροφόρων, ήταν ο ορθόδοξος Κλήρος.

Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί (ιερείς, μοναχοί), υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης (Ιωάννης Γ΄) μόλις μπόρεσε, ανυπόδυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, σε πρωτοφανείς σκηνές φρίκης. Στην λεηλασία πρωτοστατούσε ο παποφραγκικός (λατινικός) κλήρος.

Επί πολλά χρόνια τα πλοία των δυτικών λεηλατών, μετέφεραν θησαυρούς από την Πόλη στην Δύση, όπου ακόμη και σήμερα κοσμούν «εκκλησίες», μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Βασικός τόπος συγκεντρώσεως των διαρπαγέντων θησαυρών ήταν ο ναός του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.

Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τους ελληνικούς θησαυρούς της Ρωμηοσύνης, του Αγίου Μάρκου, εκποιήθηκε το 1795 από την Βενετική Δημοκρατία, για πολεμικές ανάγκες της.

Μετά το 1204, η Πόλη δεν μπόρεσε να ανακτήσει την αρχική της αίγλη και δύναμη και όλα έδειχναν πως βαδίζει στην τελική πτώση. Το παποφραγκικό πλήγμα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, που από τον 13ον αι. η Κωνσταντινούπολη ήταν «μια πόλη καταδικασμένη να χαθεί».

6//. Εκατοντάδες αρχαία κείμενα χάθηκαν για πάντα. Μόνο στην Μυριόβιβλο του Φώτιου που καταστράφηκε, υπήρχαν αποσπάσματα από 280 αρχαία έργα.

Στις βιβλιοθήκες των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, βρίσκονταν όλα σχεδόν τα χειρόγραφα της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, τα οποία δεν έφτασαν ποτέ στις επόμενες γενιές. Μόνο τα 4 χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου και μερικά σκεύη από την Αγία Σοφία έσωσε ο Δάνδολος, τα οποία, φυσικά, μετέφερε στην πατρίδα του τη Βενετία. Μια έκλειψη σελήνης, στις 16 Απριλίου, τρόμαξε τους δεισιδαίμονες σταυροφόρους και έδωσε τέλος στην ανείπωτη τραγωδία.

Στις 16 Μαΐου στην Αγία Σοφία στέφθηκε αυτοκράτορας, ο νεαρός και άπειρος Βαλδουΐνος της Φλάνδρας, ενώ στις 13 Μαΐου 1205, τοποθετήθηκε από τους φράγκους ένας υποδιάκονος !!!!!), ο Ιουδαίος Θωμάς Μαροζίνης,5 ως «Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως».6

8/. Η Φραγκοκρατία στις περιοχές της Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

α/. Ως Φραγκοκρατία χαρακτηρίζεται η περίοδος 1204 έως 1566 ή ακόμα 1669 και 1797, ως ακρότατο όριο τερματισμού της Λατινοκρατίας στον ελληνικό χώρο, από μια ποικιλία δυτικών κυριάρχων: Φράγκων/ Βουργουνδών, Φλαμανδών, Γενουατών, Λομβαρδών, Βενετών, Καταλανών, Φλωρεντινών, Ναβαρραίων, Ιπποτών Ναϊτών ή Ιωαννιτών. Όλοι αυτοί είχαν ως κοινό πολιτιστικό χαρακτηριστικό την πολιτισμική-θρησκευτική τους ταυτότητα: Όλοι ήταν Λατίνοι ή Λατινόφωνοι, οπαδοί της Φραγκοπαπικής «Εκκλησίας» και αναγνώριζαν τον Πάπα της Ρώμης ως ανώτατο θρησκευτικό και πνευματικό τους ηγέτη.

Τα 57 χρόνια της Φραγκοκρατίας (1204-1261) εβάρυναν πολύ στα πεπραγμένα της Αυτοκρατορίας μας. Να μην λησμονούμε και τις λεηλασίες σε βάρος του πνευματικού και υλικού πλούτου της Αυτοκρατορίας (1204). Σύμφωνα με τον Βιλλεαρδουΐνο, η αξία μόνο του κλαπέντος χρυσού, έφθασε στο τεράστιο ποσόν των 800.000 μάρκων της εποχής.

β/. Η πρώτη γνωστή μακροπρόθεσμη Φράγκικη κυριαρχία επί ελληνικών (βυζαντινών) κτήσεων είναι αυτή στην Κύπρο, από το 1191. Άλλες διαδοχικά, πέραν της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως ή Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Imperium Romaniae) (1204-1261), έχομεν:

-Το Λατινικό (Λομβαρδικό) Βασίλειο της Θεσσαλονίκης του οίκου των Μομφερατικών (1204/7-1224).

-Το Φραγκικό Πριγκηπάτο της Αχαΐας, την φραγκοκρατούμενη Πελοπόννησον/Μορέα (1204/5-1262/1430). Στον Μορέα άσκησαν μικρές περιόδους εξουσίας οι Ναβαρραίοι, οι Ναΐτες και οι Ιωαννίτες Ιππότες.

-Το Δουκάτο των Αθηνών και των Θηβών, δηλαδή η λατινοκρατούμενη Αττικοβοιωτία (1204/5-1456/58), που άλλαξε διαδοχικά κατακτητές: Τους Βουργουνδούς Ντελαρός (1204/5-1311), την Καταλανοκρατία (1311-1388) και την Φλωρεντινοκρατία των Ατζαγιόλι/Ατζαγιολών(1388-1456/58) και μία εμβόλιμη Ενετοκρατία (1397-1403).

-Την αρχικά Λομβαρδοκρατία (1204/5-1216) και κατόπιν Εενετοκρατία (1216-1470) της Εύβοιας (Negreponte).

-Την Ενετοκρατία του Αιγαίου Πελάγους (Κυκλάδων) με το Δουκάτο της Νάξου ή Αρχιπελάγους (του δυναστικού οίκου των Σανούδων πρώτα και των Κρίσπων αργότερα). Παρεμβλήθηκαν διαλείμματα Γενουατοκρατίας σε ορισμένες από τις Κυκλάδες (1207-1566) και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου (Γενουατοκρατούμενη Χίος 1329-1566 και Γατελούζου Λέσβου 1355-1462).

-Την Ενετοκρατία των Επτανήσων (Ιονίου Πελάγους): μια μακρόχρονη κατάκτηση από το 1207 ως την ανατροπή της από τον Μέγα Ναπολέοντα (1797). Αρχικά υπήρχαν εναλλαγές εξουσίας των Βενετών με τη δυναστεία των Ανδηγαυών (Ανζού) της Σικελίας και Νάπολης και με την παλατινή δυναστεία των Τόκκο/Τόκκων του Βρινδισίου (Μπρίντεζι) (με κτήσεις στα Επτάνησα και την δυτική Ήπειρο).

-Την αρχικά Γενουατοκρατία (1204/6-1210) και κατόπιν Ενετοκρατία της Κρήτης (Candia) (1210-1669).

-Την Iπποτοκρατία (ηγεμονία των Ιωαννιτών Ιπποτών του Νοσοκομείου/Οσπιταλλιτών) στην Ρόδο και στα Δωδεκάνησα (1309/10-1522/23).

γ/. Η περίοδος της Φραγκοκρατίας είναι μία από τις χειρότερες περιόδους βίας, καταπιέσεων και τυραννίας των Ρωμηών/Ορθοδόξων Ελλήνων, λεηλασίας των Ελληνικών θησαυρών, δράσεως των ιουδαιοταλμουδιστών και Ιησουϊτών, ως ωτακουστών τόσον των Οθωμανών, όσον και των βαρβάρων Φράγκων κατακτητών και το χειρότερον, προσπαθείας βιαίας αλλαξοπιστίας των Ρωμηών/Ελλήνων στον Φραγκοπαπισμόν και υποταγής τους, άνευ όρων, στον  Πάπα!!!

Αντιπροσωπευτικά δείγματα των μισελλήνων ιουδαιοταλμουδιστών συνωμοτών εκείνης της περιόδου, ήσαν, οι Ναζής Δον Ιωσήφ και ο διαβόητος Δαβίδ Μαυρογόνατος.

Ναζής Δον Ιωσήφ: Διάσημος Ιουδαίος Τραπεζίτης και οικονομικός παράγων της εποχής του γεννηθείς το 1525 στην Πορτογαλία…Είχε εκχριστιανισθεί βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνεται τον Χριστιανόν, μετέβη και εγκατεστάθη στην Κωνσταντινούπολιν, όπου ως Ιουδαίος πλέον, χάρις εις την φιλίαν του Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β΄, απέβη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας…» (Εγκ. ΗΛΙΟΣ, τ. 14ος, σ. 300).

Αφού απέτυχε στις προσπάθειές του  να δημιουργήσει Ιουδαϊκήν εστίαν στην Παλαιστίνη, έλαβε παρά του Σουλτάνου ως τιμάριον την Νάξον, Άνδρον, Μήλον και άλλας νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός..Ο Ναζής κατατυρράνησε τα Ελληνικά νησιά και μηχανορραφούσε συνεχώς στην Κωνσταντινούπολιν σε βάρος των Ελλήνων. Επέτυχε πλην του προμνησθεντος τιμαρίου, αφ’ενός επί Σελίμ να αποκτήσει το μονοπώλιον της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη, αφ’ετέρου να εξωθήσει τον Σουλτάνον εις την κατάκτηση της Κύπρου (1571), αποβλέπων εις τον θρόνον της, αλλάξας ακόμη και το ιουδαϊκόν του όνομα (Στα έγγραφα της εποχής ο Ναζής αναφέρεται ως Φρανκ Μπέη Ογλού).7

Μαυρογόνατος Δαυΐδ Ηλίας: Ιουδίος  έμπορος που διέμενε στο Ρέθυμνον κατά τα μέσα του 15ου αιώνος. Ωτακουστής και καταδότης των Ελλήνων επαναστατών στις Ενετικές αρχές.

«…Ο Μαυρογόνατος το 1453 εμήνυσεν εις τας ενετικάς αρχάς τον πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επανάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγός του μετά των τέκνων των, συλληφθέντες εθανατώθησαν οικτρώς εν τη φυλακή, ο δε Μαυρογόνατος αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε επανελθών εις Ρεθύμνην εμήνυσε τους προκρίτους Ιωάννην και Γεώργιον Γαβαλάδες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχεν και τούτων την εξόντωσιν. Η Ενετική κυβέρνησις αμείβουσα τας υπηρεσίας του έδωσε αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν εκ 500 φλωρίων μεταβιβαζομένη και εις τους κληρονόμους του, πλέον δε τούτων, εχορήγησεν  και τοις λοιποίς εν Κρήτη Εβραίους διάφορα προνόμια…».8

Στις 15 Αυγούστου 1261, ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, έκανε την είσοδό του από την Χρυσή Πύλη στην Κωνσταντινούπολη. Το πλήθος τον επευφημούσε. Προχώρησε πεζός, πίσω από μια εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, που λέγεται ότι είχε ζωγραφίσει ο Απόστολος Λουκάς και μπήκε στην Αγία Σοφιά. Η Αυτοκρατορία μας, έμπαινε έτσι σε μια νέα περίοδο της ιστορίας της…           

δ/. Η Φραγκοκρατία στην Κωνσταντινούπολη κράτησε 57 χρόνια, ενώ σε άλλες περιοχές πολύ περισσότερο (στην Κύπρο μέχρι τον 16ον αι., στην Κρήτη μέχρι τον 17ον αι. και στα Επτάνησα μέχρι τον 18ον αι.). Οι Ρωμηοί/Έλληνες με τα δεινά που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια (εγκατάσταση λατινόφρονης Ιεραρχίας και διώξεις ορθοδόξων κληρικών, αρπαγή εκκλησιαστικής περιουσίας, βίαιοι εκλατινισμοί, κ.ά.), συνειδητοποίησαν ότι το Γένος κινδύνευε περισσότερο από τους Παπικούς παρά από τους Οθωμανούς.

Αποτέλεσμα της Φραγκολατινοκρατίας του 1204 ήταν η εξασθένιση της ήδη κλονισμένης αυτοκρατορίας και η διευκόλυνση του έργου των Οθωμανών στην επακολουθήσασα άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς (29 Μαΐου 1453).

Ποιός δέν γνωρίζει σήμερα τόν λόγο τοῦ Πάπα Εὐγενίου Ε΄, κατά τήν ἄλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως : «Δέν θά χαιρόμουν τόσο πολύ, ἐάν εἴχαμε δέκα νίκες κατά τῶν Οθωμανών9 ὅσο χαίρομαι σήμερα γιά τήν ὑποδούλωση τῶν σχισματικῶν»;

Αυτή η αλήθεια περικλείεται στην γνωστή ρήση των ανθενωτικών του 15ου αι., «Είναι καλύτερα να δει κανείς καταμεσίς στην Πόλη σαρίκι Τούρκου κατακτητή παρά φράγκικο πηλήκιο», καθώς επίσης και στις διδαχές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τον 18ον αι.:  «Ο ένας αντίχριστος είναι ο πάπας^. και ο έτερος είναι αυτός όπου είναι εις το κεφάλι μας... Τον πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία».

9/. Ο Φραγκοπαπισμός χρησιμοποίησε τις δογματικές «αντιθέσεις» με τους Ρωμηούς/Έλληνες, ως πρόσχημα για συμμαχίες με αλλογενείς και αλλόδοξους εχθρούς του Ελληνισμού, προκειμένου να ενεργήσουν κατά των Ελλήνων και του Ελληνισμού, εμφανώς ή κεκαλυμμένως (Βλέπε δράση Ιησουϊτών/Ωτακουστών των Οθωμανών κατά την διάρκεια της Οθωμανικής δουλείας, αντιδράσεις των παπικών κατά της Ελληνικής επαναστάσεως του 1821, ανθελληνικές δραστηριότητες παπικών και προτεσταντών μισσιοναρίων μετά την ανακήρυξη του «ανεξάρτητου» Ελληνικού κράτους/1830-33, κλπ.).

10/. Αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καταδεικνύουν σήμερα ότι οι παπικοί κάτοικοι των ελλαδικών περιοχών, κατευθυνόμενοι πάντοτε από την Ρώμη, ακολούθησαν μια απόλυτα αρνητική-ανθελληνική στάση κατά την επανάσταση του 1821.

α/. Ὁ ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων μας πληροφορεί ὅτι «οἱ παπικοί προτιμούσαν τον τουρκισμό αντί του Ελληνισμού…μποροῦσαν νά βοηθήσουν τήν ἐπανάσταση διά τῶν προσόδων τους (ἀλλά δέν τό ἔκαναν)…. Ἡ διαγωγή τῶν Ἑλλήνων τοῦ δυτικοῦ δόγματος στά νησιά (τοῦ Αἰγαίου Πελάγους καί ἰδιαίτερα στά νησιά Σύρο, Τῆνο, Νάξο καί Θήρα) παρουσιάζει ἐπονείδιστο καί ἀποτρόπαιο στίγμα». Μάλιστα παρατηρεῖ μέ πικρία ὅτι ἕνα τέτοιο ἐπεισόδιο δέν μπορεῖ καθόλου νά λησμονηθεῖ, οὔτε ὑπάρχει ἀνάλογο παράδειγμα στά ἔθνη.

Αναφέρουμε ενδεικτικά επιστολή του Λατίνου επισκόπου Τήνου, της 8ης Μαΐου 1822, όπου γράφονται και τα εξής αποκαλυπτικά: «Μόλις άρχισε η επανάσταση αυτού του ελληνικού έθνους, επεδίωξα με κάθε επιμέλεια να τηρήσω μια τέλεια ουδετερότητα τόσο εγώ όσο και πάντες οι καθολικοί, και μέχρι του παρόντος κανένας καθολικός δεν έχει πιάσει όπλα εναντίον του κυριάρχου (δηλ. του Σουλτάνου). Επειδή από αυτή την αιτία απειλήθηκα μαζί με όλο τον κλήρο, και υπήρξε μεγάλος κίνδυνος να αρπαχθούν οι εκκλησίες μας, αμέσως ζήτησα την βοήθεια και την προστασία της Γαλλίας».

β/. Ὁ Γάλλος φιλέλληνας Colonel Voutier στά ἀπομνημονεύματά του γράφει ὅτι, «οἱ δυτικόφρονες Ἕλληνες, ὄχι μόνο ἀρνήθηκαν κάθε συμμετοχή καί θετική προσφορά στόν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας ἀγῶνα, ἀλλά προσπαθοῦσαν νά συμπαρασύρουν στήν ἀπραξία καί τούς ὑπολοίπους συγκατοίκους τους, καί ὄχι σπάνια πετύχαιναν τόν σκοπό τους».

γ/. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος στό δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος» γράφει : «Ἐμεῖς φρονοῦμε ὅτι δύο εἶναι κυρίως οἱ λόγοι τοῦ μίσους τῶν Δυτικῶν κατά τῶν Ἀνατολικῶν˙ τό ἔμφυτο μῖσος τοῦ ψεῦδους κατά τῆς ἀληθείας καί τό ἀδούλωτο τοῦ χαρακτῆρα τοῦ Ἕλληνα». Καί ἀλλοῦ : «Τί νά πεῖ κανείς μπροστά σ’ αὐτά; Νά κλάψει ἤ νά μυκτηρίσει αὐτές τίς ἀξιώσεις τῶν παπῶν; Φρονῶ ὅτι πρέπει νά κλάψει, διότι πολλά τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἔχυσε δάκρυα γιά τέτοιους πάπες, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν οἱ κακοί δαίμονες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».

Σέ ἄλλο σημεῖο : «Τό κατά τῶν Ἑλλήνων μῖσος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, πού ἐμπνεύσθηκε σέ ὅλη τήν Δύση, κατέστησε τούς ἀμαθεῖς λαούς τῆς Δύσεως φανατικούς ἐχθρούς τῶν Ἑλλήνων, τούς ὁποίους θεωροῦσαν ὡς ἐχθίστους αἱρετικούς… Οἱ Σταυροφόροι, ὄχλος ἀμαθής καί φανατικός, ἔτρεφαν ἴσο μῖσος πρός τούς Ἕλληνες, ὅσο καί πρός τούς Ὀθωμανούς».

Ἀλλοῦ : «Οἱ πάπες καί ἁμαρτάνουν καί κολάζονται καί θά κολάζονται μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία˙ ἴσως καί αἰωνίως γιά τά πρός τήν Ἑλληνική Ἐκκλησία κακά καί τίς ψευδενώσεις καί τίς ἀσεβεῖς καί ἀντιχριστιανικές διατάξεις».10

δ/. Ἐνῶ μέ τήν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως παντοῦ ὑψωνόταν ἡ σημαία τοῦ ἀγῶνα, ἀπό τά νησιά τοῦ Αἰγαίου Πελάγους ἡ Σύρος μπόρεσε νά ἀντισταθεῖ στό πανελλήνιο προσκλητήριο, διότι οἱ παπικοί παρότρυναν καί τούς ὑπολοίπους κατοίκους σέ ἀδιαφορία. Οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ, τελῶντας ὑπό τήν προστασία τῆς Γαλλίας, εἶχαν ὑποστεῖ λιγότερα δεινά ἀπό τούς Τούρκους καί ὡς ἐκ τούτου φρονοῦσαν ὅτι ἔπρεπε νά κρατήσουν τό νησί τους μακρυά ἀπό κάθε ἀνάμιξη.

Σ’ αὐτό συνέβαλαν οἱ δυτικόφρονες, οἱ ὁποῖοι νόμισαν ὅτι ἔπρεπε νά διαχωρίσουν τήν τύχη τους ἀπό αὐτήν τῶν ἀδελφῶν τους. «Δέν ξέρω», γράφει ὁ Γάλλος φιλέλληνας, «ἄν εἶναι περισσότερο ἐκτιμητέοι στά μάτια τῶν ἄλλων. Ἀλλά, ἀσφαλῶς τό ἔθνος τούς περιφρονοῦσε. Καί ὅταν ἡ Ἑλλάς κατακτήσει τήν ἐλευθερία της, ὅπως δέν συμμερίστηκαν τούς κινδύνους της, ἔτσι θά εἶναι ἀνάξιοι νά συμμεριστοῦν καί τήν εὐτυχία της» [Περιοδικό «Παρακαταθήκη» 17 (Μάρτιος – Ἀπρίλιος 2001) 35]..

ε/. Ὁ ἱστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, ἀναφερόμενος στήν στάση τῶν παπικῶν ἔναντι τῆς ἐκραγείσης ἐπαναστάσεως, λέγει κατηγορηματικῶς ὅτι, «ἐξ αὐτῶν πολύ λίγοι φάνηκαν Ἕλληνες, οἱ δέ λοιποί καί ἀντεῖπον καί ἀντέπραξαν ἐμφανῶς ἤ κρυφίως, εἶχαν δέ καί μυστικές σχέσεις μέ τούς ἐχθρούς τοῦ ἔθνους, τούς Τούρκους. Ὅσες φορές μάλιστα ἡ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα φαινόταν νά βαίνει ὑπέρ τῶν Τούρκων, οἱ παπικοί, ὄχι μόνο χαίρονταν γιά τό γεγονός, ἀλλά καί χωρίς καμμία αἰδώ πανηγύριζαν γι’ αὐτό. Γιά τίς ἐπιτυχίες τῶν Ἑλλήνων αἰσθάνονταν λύπη, χωρίς νά τήν ἀποκρύπτουν».11

Ακόμη και ο Ἀδαμάντιος Κοραής, ὁ ὁποῖος μόνο ὡς θρησκόληπτος δέν θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ, λέγει :

«Ἀπό ὅλα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας τά μοναστικά τάγματα, εἰς τούς Ἰησουΐτας μάλιστα πρέπει νά κλεισθῶσιν οἱ λιμένες τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἀποκλείονται εἰς τούς πειρατάς. Προσέχετέ τους, φίλοι ὁμογενεῖς, μέ πλειοτέραν προσοχῆς ὅσης ὁ Χριστός παρήγγειλε τούς Ἀποστόλους νά προσέχωσι τούς Φαρισαίους. Διότι, αὐτοί ὑπερέβαλαν καί τήν φιλαρχίαν καί τήν πλεονεξίαν καί αὐτήν τήν ὑποκρισίαν τῶν παλαιῶν Φαρισαίων».12

Γενικά η στάση των Φραγκολατίνων στο επαναστατημένο Αιγαίο ήταν «μία στάση ενεργώς αντεπαναστατική, και γι’ αυτό τον λόγο κατ’ εξοχήν ανθελληνική».

Γι’ αυτό επιβάλλεται «μια μελλοντική ανίχνευση και συστηματική διερεύνηση της εθνικής συνειδήσεως των παπικών/«ρωμαιοκαθολικών» κατοίκων του Αιγαίου, τόσο κατά την κρίσιμη και μεταβατική εκείνη περίοδο, όσο και μεταγενέστερα, σε συνδυασμό με την παράλληλη διερεύνηση των σχέσεων της εν Ελλάδι Φραγκοπαπικής «Εκκλησίας» με την ελληνική Πολιτεία και την νεοσυσταθείσα αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος».

11/.  Το Βατικανό συνέβαλλε τα μέγιστα στην ίδρυση του κράτους της Αλβανίας [Λεπτομέρειες στο οικείον κεφάλαιον « Η κατασκευή του Κράτους της Αλβανίας (28ον και 29ον μέρος)].

12/. Το εγκληματικό παρελθόν του Βατικανού και το βαρύτατο ποινικό μητρώο – Συγχαρητήρια του Πάπα προς τον Κεμάλ Ατατούρκ κατά την Μικρασιατική καταστροφή

Το εγκληματικό παρελθόν του Βατικανού είναι γεμάτο από αναίσχυντες ενέργειες και πράξεις. Επιπρόσθετα, ο αιρετικός παπισμός και οι εκάστοτε Πάπες του όχι μόνο δεν έχουν βοηθήσει το Ελληνικό Γένος και την Ορθοδοξία αλλά αντιθέτως, τα έβλαψαν ανεπανόρθωτα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι  ἡ καταστροφή 3.000.000-3.500.000 ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ στήν Μικρά Ἀσία και τον Πόντον  ὀφειλόταν στίς μηχανορραφίες τοῦ Παπισμοῦ, πού φοβόταν τήν ἐπανεγκατάσταση ἑνός νέου Ρωμαίϊκου/«Βυζαντινοῦ» κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας, πού θά ἦταν ἀντίπαλος τοῦ Φραγκοπαπισμού.

Τό Βατικανό, ὅπως καί ἄλλες δυνάμεις, εἶχε παρακινήσει τήν Γαλλία (καί τήν Ἰταλία) νά βοηθήσει τούς Νεο/Τούρκους, με το επιχείρημα ότι  οι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες επεδίωκαν τήν απελευθέρωση της Κωνσταντινουπόλεως..

Δεν είναι δυνατό να ξεχαστεί ότι το 1919, μετά το τέλος του Α΄ Πα­γκοσμίου Πολέμου, την ήττα της Γερ­­μα­νίας και της Τουρκίας, όταν ο συμμα­χικός και ελληνικός στόλος κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και οι Βρετανοί συζητούσαν την απόδοση της Κωνσταντινούπολης στην Ελλάδα, το Βατικανό δήλωνε ότι προτιμούσε «να βλέπει την ημι­σέληνο πάνω στην Αγία Σοφία παρά τον Ελληνικό σταυ­ρό!».

Δεν είναι δυνατό να ξεχαστεί ότι κατά την Μικρασια­τι­κή καταστροφή του 1922 και ενώ οι Δυτικοί ενίσχυσαν τους Τούρ­κους με κάθε τρόπο, ο Πάπας έστειλε πρώτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, Κεμάλ Ατατούρκ.

13/. Το «Μακεδονικό Ζήτημα» είναι κατασκεύασμα με ενεργό συμμετοχή της παπικής προπαγάνδας από το 1601. Και όταν, το 1986, εκυοφορείτο το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων, το Βατικανό μεθόδευσε απροκάλυπτα την ανθελληνική του πολιτική του: Οργάνωσε έκθεση ορθοδόξων ελληνικών εικόνων, τις οποίες επρόβαλλε ως «μακεδονική τέχνη», ετύπωσε τις παπικές εγκυκλίους και στην ψευδεπίγραφη «μακεδονική γλώσσα», ενώ στην ίδια διάλεκτο ο πάπας απήγγειλε τις ευχές του από ττην εκκλησία του Αγίου Πέτρου.

14/. Υπονόμευση όλων των ενωτικών προσπαθειών ανακοπής της κατηφορικής πορείας της αλλοτριωμένης Φραγκοπαπικής Δύσεως, από τους μισέλληνες Φραγκοπαπικούς πάπες και πολιτικούς, οι οποίοι με φανατική εμμονή στα ανιστόρητα, αντιχριστιανικά και αντι-Αγιογραφκά δόγματά τους,  δεν άφηναν/αφήνουν κανένα περιθώριο συνεννοήσεως με την Ορθόδοξη Ανατολή.

Από τον 11ον μέχρι και τον 15ον αι. πραγματοποιήθηκαν συνολικά δεκατρείς ενωτικές προσπάθειες, χωρίς όμως καμία απ' αυτές να οδηγήσει στην ενότητα της πίστεως. Οι βασικώτεροι λόγοι αποτυχίας τους ήταν οι εξής:

α/. Η εμμονή των Λατίνων στο παπικό πρωτείο εξουσίας. Αυτοί, πιστεύοντας ότι ο Ρωμαίος ποντίφηκας αποτελεί την πηγή της ενότητας και το μόνο αλάθητο κριτήριο της πίστεως, έβλεπαν πάντοτε την ενότητα ως υποταγή στον πάπα. Αντίθετα, η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρούσε ως μοναδική βάση της ενότητας την κοινή πίστη στον Χριστό που είχαν πριν από το Σχίσμα όλοι οι Χριστιανοί σε Ανατολή και Δύση. Γι' αυτό και καλούσε τους Παπικούς να επιστρέψουν στην ενιαία χριστιανική παράδοση της αδιαίρετης Εκκλησίας των οκτώ πρώτων αιώνων.

β/. Η συνεχής χρήση από τους Παπικούς βίαιων και δόλιων μεθόδων για την καθυπόταξη των Ορθοδόξων (Σταυροφορίες, Ουνία, βίαιοι εκλατινισμοί κ.ά.).

γ/. Η προβολή της ενότητας, και από τις δύο πλευρές, ως μέσου για την επίτευξη κοινωνικοπολιτικών και άλλων εγκόσμιων σκοπών. Σε μια απ' αυτές τις ενωτικές προσπάθειες, το 1274 (Σύνοδος Λυών), ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος αποδέχθηκε τις καινοτομίες της Ρώμης και υπέγραψε την «ένωση των Εκκλησιών», προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική υποστήριξη του πάπα. Στην Κωνσταντινούπολη, όμως, ο λαός αντέδρασε με σφοδρότητα. Οι Αγιορείτες μοναχοί άσκησαν αυστηρό έλεγχο στον αυτοκράτορα και διέκοψαν κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο. Σύντομα έφτασαν στο Άγιον Όρος αυτοκρατορικά στρατεύματα, για να επιβάλουν την ψευδο-ένωση με την βία. Άλλους από τους μοναχούς απαγχόνισαν, άλλους έσφαξαν, άλλους έπνιξαν στην θάλασσα, άλλους έκαψαν ζωντανούς.

Με την θυσία των οσιομαρτύρων Αγιορειτών Πατέρων και με την καθολική αντίδραση του πιστού λαού η ψευδένωση της Λυών σύντομα ακυρώθηκε στην πράξη.

15/. Μια σημαντική ενωτική απόπειρα πραγματοποιήθηκε στην Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Με την Σύνοδο αυτή, οι Ορθόδοξοι αποσκοπούσαν στην βοήθεια της Δύσεως για την αναχαίτιση των τουρκικών ορδών, ενώ ο πάπας Ευγένιος Δ' απέβλεπε στην εδραίωση της θέσεώς του έναντι της μεταρρυθμιστικής αντιπαπικής Συνόδου της Βασιλείας (1431-1449). Ύστερα από αλλεπάλληλες πιέσεις και εκβιασμούς, οι Ορθόδοξοι Ρωμηοί/Έλληνες υπέγραψαν τον Ενωτικό Όρο, ο οποίος μέσα από ασαφείς φραστικές διατυπώσεις αναγνώριζε το παπικό πρωτείο και νομιμοποιούσε τους λατινικούς νεωτερισμούς, επέτρεπε όμως στην κάθε πλευρά να ακολουθεί ελεύθερα τα δικά της δόγματα και έθιμα.

Τον αντιχριστιανικόν/αντεθνικόν συμβιβασμό αρνήθηκε ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, επίσκοπος Εφέσου, ο οποίος με το αυστηρά ορθόδοξο ήθος του και την υψηλή θεολογική επιχειρηματολογία του είχε επιβληθεί στη συνοδική συνείδηση. Γι' αυτό και ο πάπας, όταν πληροφορήθηκε την άρνησή του να υπογράψει, ομολόγησε: «Λοιπόν, δεν κάναμε τίποτα!». Στην Ανατολή η ένωση αυτή δεν επικράτησε, γιατί ο λαός αντέδρασε και οι μεταγενέστερες Σύνοδοι την αποδοκίμασαν.

Ωστόσο, στους αιώνες που ακολούθησαν, οι ενωτικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου προβλήθηκαν συστηματικά από τη λατινική προπαγάνδα για την προώθηση της Ουνίας. Τέλος, είναι γνωστές οι διασυνδέσεις του Βατικανού με τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, της οποίας την ένταξη στην Ουνία επιδιώκει.

16/. Τέλος με τις «ευλογίες» του Πάπα και των ιδρυτών του σύγχρονου καπιταλισμού Προτεσταντών, διέγραψαν την Ελληνική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι τον Κάρολο Α΄ και συνέγραψαν Νέα Ευρωπαϊκή ιστορία, αρχομένη από την εποχή του Καρλονάνου παγανιστή, επονομασθέντος «Καρλομάγνου» μέχρι των ημερών μας, διαγράφοντας την χιλιετή ιστορία της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας) της χιλιοτραγουδισμένης Ρωμηοσύνης!

 

Συνεχίζεται

---

1 Τα ονόματα αυτά ως μεταγενέστερα της αλώσεως υποβολιμιαία εφευρήματα:

-Φανερώνουν τις προθέσεις των Φράγκων να εξαλείψουν την λέξη Κωνσταντινούπολη και να την αντικαταστήσουν με την λέξη Βυζάντιον, γιατί η Κωνσταντινούπολη με την Αγία Σοφία ήσαν τα σύμβολα της αντιστάσεως  κατά του δυτικού/λατινόφρονος Φραγκικού πνεύματος.

-Καταδεικνύουν τις προσπάθειες των Φράγκων να μειώσουν ή να αποκρύψουν την αξία και προσφορά του μεσαιωνικού Ελληνισμού στον πολιτισμό της Οικουμένης.

-Διοχετεύθηκαν σκοπίμως για να δείξουν, δήθεν, ότι το Ανατολικό κράτος δεν ήταν Ελληνικό αλλά ένα κράτος συνοθύλευμα λαών υποδούλων στους διαδόχους της παλαιάς Ρώμης, μεταξύ των οποίων (υποδούλων) ήσαν και οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων (Η προέλευση του ονόματος Βυζάντιον από τον φερόμενο ως ιδρυτή Βύζαντα είναι μυθική και όχι ιστορική).

-Μετετράπησαν σε όπλα της επιχειρηματολογίας των Φράγκων στην προσπάθειά τους να αφαιρέσουν τα πρωτεία του Χριστιανισμού από τους Έλληνες και να τα οικειοποιηθούν οι ίδιοι μαζί με τους Λατινόφωνους παπικούς. Έτσι απεκήρυξαν τους Έλληνες ως αιρετικούς και ειδωλολάτρες!!!

-Χρησιμοποιήθηκαν από τους ιστορικούς της Φραγκοπαπικής Δύσεως για να διαχωρίσουν τους Ρωμαίους της Ιταλίας και της Ανατολής  από τους «Βυζαντινούς» κατακτητές όπως χαρακτήριζαν οι φραγκοπαπικοί τους Ορθοδόξους Έλληνες (Ρωμηούς).

-Εστόχευσαν και εν πολλοίς το επέτυχαν, με την έκδοση του «Βυζαντινού Σώματος» (Corpus Byzantinorum), να δημιουργήσουν μία αυθαίρετη πηγή παραχαραγμένης ιστορίας και να την προωθήσουν ως αυθεντική, αφού την περίοδον εκείνη οι Έλληνες, όντες υπόδουλοι στους Τούρκους, δεν είχαν την δυνατότητα ή τα μέσα να αντικρούσουν ούτε να διοχετεύσουν στην Ευρώπη τα αποδεικτικά στοιχεία της μυθοπλασίας των Φράγκων!

-Εξυπηρέτησαν, ιδιαίτερα στις αρχές του 19ου αιώνος, τα πολιτικο-γεωστρατηγικά σχέδια των μισελλήνων και ανθελλήνων δυτικοευρωπαίων, αφού «….μ’ αυτόν τον τρόπον, όταν απελευθερώνονταν οι Ρωμηοί (Γραικοί για τους ξένους) δεν θα μπορούσα να απαιτήσουν την ανασύσταση της Αυτοκρατορίας τους. Θα έπρεπε να αρκεσθούν απλώς στα όρια της αρχαίας Graecia, στα οποία όπως ξέρουμε σήμερα, τους περιώρισαν οι συμφωνίες δημιουργίας του Ελληνικού Βασιλείου…» (Ρωμηοσύνη ή Βαρβαρότητα; Αναστασίου Φιλιππίδη, 1997, σ.67).

2 Στις ημέρες μας, η Ευρωπαϊκή Ιουδαιοταλμουδική Ένωση, έχει θεσπίσει, ως ανώτατη τιμητική διάκριση, το «Βραβείο Καρλομάγνος», έχει οικοδομήσει την «Αίθουσα Καρλομάγνος» στις εγκαταστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και γενικώς έχει ορίσει τον Καρλομάγνο ως τον παραδειγματικό της πολιτιστικό «ήρωα», δείχνοντας απροκαλύπτως ότι η κουλτούρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είναι εχθρική προς τον Ελληνικό πολιτισμό, την Ελληνική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, που σκοπίμως και ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ αποκαλεί «Βυζάντιον» από τον 16ον μ.Χ. αιώνα.

3 Ελληνισμός-Σιωνισμός, Ανδρέας Δενδρινός, Αθήναι, 1981, σ.56-57.

4 ό.α.

5 Στο βιβλίο «The Modern Part of an Universal History», Vol. XI, London, MDCCLXXXI, ed. New Jersey Colellege Library, κεφ. Dispersion of Jews, σελ. 125, αναφέρεται η οικογένεια (Οίκος) του Samuel Nachmiah, η οποία απαρνήθηκε τον Ιουδαϊσμόν και έλαβε το όνομα Morosini (Μοροζίνι).

6 Thomas Morosini (Italian: Tommaso Morosini; Venice, ca. 1170/1175 – Thessalonica, June/July 1211) was the first Latin Patriarch of Constantinople, from 1204 to his death in July 1211. Morosini, then a sub-deacon, was elected patriarch by the Venetians immediately after the sack of Constantinople by the Fourth Crusade and the establishment of the Latin Empire. At first, his election was contested as uncanonical by Pope Innocent III.

7 «Οι Οθωμανοί στην Ευρώπη» του Paul Coles (Εκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ, Αρ. 106, σελ. 215,218).

8 Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΣ, εκδ. 1931, τόμος 16ος, σ. 786, λ. «Μαυρογόνατος».  

9  Οι ιστορικοί του Συστήματος άλλαξαν το όνομα «κατά των Οθωμανών» και το μετέγραψαν ως «κατά των Τούρκων». Παραλλήλως, ο αντίχριστος και αχρείος Πάπας Ευγένιος, αποκαλεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς «σχισματικούς»..Ήμαρτον Κύριε !!!

10 ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος, τ. Α΄, σσ. 258-259.και τ.Β΄, σ.96 και 103.

11 ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ, Περί τῆς Ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως.

12 ΦΩΤΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, Ἀντιπαπικά, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήναι 1993.