ΤΟ  ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ  ΖΗΤΗΜΑ

ΜΕΡΟΣ 3ο

   Β.  Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥ Α΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ1     

1.  Από τον Α΄ μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Συνέχεια 2ου μέρους)

β. Μεσοπόλεμος (1918-1939)-καθεστώς Αχμέτ Ζώγου (Συνέχεια 2ου μέρους)

Ο μουσουλμάνος Αχμέτ Ζώγου (1894 - 1961), πρώην αξιωματικός του αυστριακού στρατού (!!!), έγινε πρωθυπουργός της Αλβανίας το 1922. Ανατράπηκε όμως, τον Ιούνιο του 1924 από τον ψευτο-ορθόδοξο αυτοχρισθέντα μητροπολίτη, Φαν Νόλι, και κατέφυγε στην Γιουγκοσλαβία.

Την ώρα της φυγής του, ο Ζώγου έκανε ευκολώτερη την αυτοεξορία του, ρίχνοντας στις προσωπικές αποσκευές του ένα θησαυρό. Ένα καθόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό, αλιευμένο από τα κρατικά ταμεία, τα αποθέματα του αλβανικού χρυσού (που φυλάσσονταν σε Ιουδαϊκές ελβετικές και βρετανικές τράπεζες), καθώς και τα βαρύτιμα κοσμήματα του «βασιλικού οίκου» του, τα οποία επιτηρούσε σε όλο το ταξίδι ο ίδιος προσωπικά.

Όταν επανήλθε από την εξορίαν του, τον επόμενο Ιανουάριο (1925), απαλλάχθηκε από τον Νόλι (που διέφυγε στην Ιταλία) κι έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το δίδυμο Ζώγου-Νόλι ανεβοκατέβαινε στην ηγεσία της Αλβανίας, όπως το γιο-γιο στα χέρια της αόρατης αρχής του Συστήματος που κατηύθυνε όλες τις μεγάλες δυνάμεις, εκείνης της εποχής. 

Δυστυχώς οι Μεγάλες Δυνάμεις-Νονοί της Αλβανίας, επεδίκασαν, για μία ακόμη φορά, με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας της 27ης Ιανουαρίου 1925, την Βόρειο Ήπειρο στην Αλβανία.

Στην Ιταλία, ο Νόλι εργαζόταν για την επάνοδό του. Ο Ζώγου τον υπερκέρασε εγκαταλείποντας την φιλία του με τους Γιουγκοσλάβους κι’ ανοίγοντας τις πόρτες στην ιταλική (μάλλον Βατικάνειον) διείσδυση στην Αλβανία. Η συνθήκη ιταλοαλβανικής φιλίας (Νοέμβριος του 1926) σταθεροποίησε την θέση του Αχμέτ Ζώγου στην χώρα του. Μια νέα συνθήκη, ιταλο-αλβανικής αμυντικής συμμαχίας (22 Νοεμβρίου του 1927), τον έκανε να νιώσει ακόμα πιο ισχυρός. Τον επόμενο χρόνο (1928) αυτοανακηρύχτηκε Ζογ Α΄ , βασιλιάς των Αλβανών (!!!)

Η εποχή της κυριαρχίας του Ζώγου χαρακτηρίστηκε από άγριους διωγμούς εναντίον των Ορθοδόξων Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Καταπατώντας όλες τις συνθήκες που η Αλβανία είχε υπογράψει, έκλεισε εκκλησίες και σχολεία, έδιωξε τους δάσκαλους και προκάλεσε εξεγέρσεις στην Βόρειο Ήπειρο και ένταση στις σχέσεις με την Ελλάδα, που συγκλονιζόταν από αντι-αλβανικές διαδηλώσεις. Τον Ιούνιο του 1933, έκλεισε με διάταγμα όλα τα σχολεία της Βορείου Ηπείρου. Όταν οι πρόεδροι των ελληνικών κοινοτήτων του έστειλαν τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας, εξαπέστειλε την αστυνομία και τους συνέλαβαν ως στασιαστές.

Οι συνεχείς αθετήσεις από την πλευρά της Αλβανίας των συμφωνιών του πρω­το­κόλ­λου της Κέρ­κυ­ρας, προεκάλεσαν την έντονη Ελληνική διπλωματική αντίδραση, ανάγκασαν την Ελλάδα να προ­σφύ­γει στο Διεθνές Δι­κα­στή­ρι­ο της Χά­γης, το οποίο κα­τα­δί­κα­σε την αλβανική τακτική τον Απρίλιο του 1933. Αυτό είχε  ως συ­νέ­πει­α να αναγκασθεί η αλβανική κυ­βέρ­νη­ση να συμμορφωθεί με την απόφαση αυτή.

Η ένταξη της Βορείου Ηπείρου στο αλβανικό κράτος, συνοδεύτηκε και με την είσοδό του στην Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ) [Οκτώβριος 1921], όπου η πολιτική του ηγεσία δεσμεύτηκε να σεβαστεί τα κοινωνικά, εκπαιδευτικά, θρησκευτικά δικαιώματα όλων των μειονοτήτων. Όμως παρ’ όλα αυτά, αναγνωρίστηκε μόνο ένα μικρό τμήμα ως επίσημη «ελληνική μειονοτική ζώνη» (στις περιοχές Αργυροκάστρου, Αγίων Σαράντα και τρία χωριά στην Χειμάρρα-103 χωριά).

Τα επόμενα χρόνια, το αλβανικό κράτος έλαβε μέτρα για τον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, με περιορισμό της ελληνικής εκπαιδεύσεως. Τα ελληνικά σχολεία της περιοχής είτε έκλεισαν είτε μετατράπηκαν σε αλβανικά και πολλοί δάσκαλοι απελάθηκαν από την χώρα. Ενώ πριν τους Βαλκανικούς πολέμους υπήρχαν στην περιοχή 360 ελληνικά σχολεία, ο αριθμός τους μειώνονταν απότομα ώσπου το 1935 ουσιαστικά έφτασε στο μηδέν: 1926: 78, 1927: 68, 1928: 66, 1929: 60, 1930: 63, 1931: 64, 1932: 43, 1933: 10, 1934: 0-

Ούτε οι Τούρκοι δεν ετόλμησαν να προβούν σε τέτοιες και τόσες διώξεις και απίστευτες ενέργειες ανθελληνικού μίσους και εκρριζώσεως- εξοντώσεως του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου….

Είναι ποτέ δυνατόν οι Έλληνες να λησμονήσουν τα διαχρονικά μαρτύρια που υπέστησαν οι αδελφοί Βορειοηπειρώτες, από τους Σκιπετάρους φυλάρχους-ληστάρχους των ορέων, οι οποίοι απέκτησαν κρατικήν οντότητα το 1913, υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων, νυν συμμάχων μας, και τις «ευλογίες» του Βατικανού;

Οι εκάστοτε ελλαδίτες εξουσιαστές της Κονοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας / Νεοφεουδαρχικής βουλευτοκρατίας, όσοι απ’ αυτούς έχουν προσκυνήσει το Σύστημα της Νέας Επόχής, Δεξιοί, Κεντρώοι, Αριστεροί, ίσως ΝΑΙ!

Πιθανώτατα ελησμόνησαν την σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο. Αυτό αποδεικνύει η ιστορία!

Οι Έλληνες όμως, που είναι υπερήφανοι για την καταγωγή και το όνομά τους, δεν πρόκειται ποτέ να λησμονήσουν την Ελληνική Βόρειο Ήπειρο και τους σκλαβωμένους αδελφούς τους Βορειοηπειρώτες, ιδιοκτήτες της πανάρχαιας Ελληνικής Ηπειρωτικής γης! ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ !!!

Μετά την επέμβαση της Κοινωνίας των Εθνών το έτος 1935, ένας περιορισμένος αριθμός ελληνικών σχολείων επαναλειτούργησε, αποκλειστικά όμως στην εντός της περιορισμένης από τους Σκιπετάρους περιοχής, της λεγομένης μειονοτικής ζώνης. Το 1935, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, δικαιώνει προσφυγή των Βορειοπειρωτών κατά της Αλβανίας, για την καταπάτηση των δικαιωμάτων χρήσεως της μητρικής τους ελληνικής γλώσσας!!!

*

Ο Αχμέτ Ζώγου, που κατέλυσε την αλβανική δημοκρατία και αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς Ζώγου Α΄ το 1928, έψαχνε για γαλαζοαίματη σύζυγο μια ολόκληρη δεκαετία, προκειμένου να δικαιολογήσει την αυθαίρετη και τραγελαφική αυτοανακήρυξή του σε βασιλέα! Παρά τις προσπάθειές του, κανένας βασιλικός οίκος της Ευρώπης δεν τον αναγνώριζε ως αρχηγό βασιλικής δυναστείας. Για να ξεπεράσει τον διπλωματικό αυτό σκόπελο, αναζήτησε απεγνωσμένως σύζυγο από ευγενή οίκο της Ευρώπης. Το Σύστημα του οποίου ήταν πιστός υπηρέτης, τον διευκόλυνε και τον έφερε σε επαφή γνωριμίας με την κόμισσα Γεραλδίνη (Τζεραλντίνα Μαργκίτ Βιρτζίνια Όλγα Μαρία), εκ του αυστρο-ουγγρικού βασιλικού οίκου Apponyi-Nagy.2

Όταν οι άνθρωποι του Συστήματος του έδειξαν την φωτογραφία της καλλονής κόμισσας, ό Μουσουλμάνος(;) Ζώγου συνεφώνησε. Γνωρίστηκαν τα Χριστούγεννα του 1937 και 10 μέρες αργότερα, την Πρωτοχρονιά του 1938, αρραβωνιάστηκαν. Ο μεγαλοπρεπής γάμος μεταξύ του Μουσουλμάνου (;) Αχμέτ Ζώγου και της παπικής Γεραλδίνης (!!!) τελέστηκε στα Τίρανα στις 27 Απριλίου 1938..

Ο Ούγγρος μονάρχης έστειλε μια άμαξα με τέσσερα άλογα ως δώρο, την ίδια στιγμή που ο κρυπτο-ιουδαίος ναζί, Αδόλφος Χίτλερ τίμησε την γαμήλια ένωση με μια κατακόκκινη Mercedes και ο φασίστας Μουσολίνι με μία σειρά ασημικών. Τον Απρίλιο του 1939, η Τζεραλντίνα του χάρισε τον πολυπόθητο δελφίνο του θρόνου, τον διάδοχο Λέκα.

Ένδεκα ημέρες αργότερα, 40.000 μελανοχίτωνες του  Μουσολίνι  εισέβαλαν στην Αλβανία, με τους Ιταλούς σωβινιστές-φασίστες να βρίσκουν αφορμή για την επίθεση, στην κατασπατάληση της ιταλικής χρηματοδοτήσεως από τον Ζώγου. Ο κόμης Galeazzo Ciano, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών και κουμπάρος στον γάμο του Αλβανού μονάρχη, κατέφθανε τώρα στην Αλβανία μέσα σε βομβαρδιστικό αεροσκάφος!

Στο διάστημα αυτό, η ιταλική διείσδυση στην Αλβανία, κυρίως του Παπικού Βατικανού, έπαιρνε μορφή επιδημίας. Αυτό επεδίωκαν οι Ιταλοί φασίστες και το Βατικανό! Την ιταλο-αλβανοποίηση και τον προσυλητισμόν τους στον παπισμό! Η Αλβανία μεταβαλλόταν σταθερά σε πολιτικο-οικονομικό προτεκτοράτο και «στρατόπεδο της Ιταλίας».

Μετά την εισβολή των Φασιστών του Μουσολίνι στην Αλβανία, ο θρόνος της Αλβανίας πέρασε στον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄ της Ιταλίας και η Οδύσσεια του ζεύγους Ζώγου-Γεραλδίνης ξεκίνησε. Το βασιλικό ζεύγος κατέφυγε με τον μόλις 11 ημερών γιο του και όλα τα υπάρχοντά του στην Ελλάδα (Λάρισα). Στα 1939, η ιταλική απόβαση στην Αλβανία έβαλε και την τυπική σφραγίδα στην βιαία προσάρτηση της Αλβανίας.

Ένα όνειρο αιώνων των Ιταλών Αρχαιορωμαιολατρών και του Βατικανού, είχε πραγματοποιηθεί!!!

Ο Ζώγου Α΄ φυγαδεύτηκε τελικώς από την Ελλάδα στην Γαλλία, όπου έζησε έκπτωτος έως τον θάνατόν του.3

Αυτός ήταν ο αχυράνθρωπος του Συστήματος Ζώγου που εδίωξε, φυλάκισε, λεηλάτησε, κατέσφαξε τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες και κατέστρεψε  παν το Ελληνικόν στην μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο!

Τον Οκτώβριο του 1940, Ιταλία και η Ιταλοκρατούμενη Αλβανία επιτίθενται εναντίον της Ελλάδος. Οι εισβολείς ηττώνται και ο ηρωϊκός Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει και πάλιν, μεγάλο μέρος της Βορείου Ηπείρου, προκαλώντας φρενήρη ενθουσιασμό στους Έλληνες κατοίκους της, όπως και κατά την πρώτη απελευθέρωσή τους το 1912 – 1913.

γ.  Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος (1939-1945)

 Τα κύρια τοπωνύμια της Βορείου Ηπείρου, όπου πολέμησε ο Ελληνικός Στρατός το 1940, εμφανίζονται χαραγμένα στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτου.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, στο πλευρό των Ιταλικών μεραρχιών που εισέβαλαν στην Ελλάδα, συμμετείχαν και δύο Αλβανικές. Ο γενναίος, όμως, Ελληνικός στρατός, προήλασε και πάλι νικηφόρα στην Βόρειο Ήπειρο και έγινε δεκτός από τους Βορειοηπειρώτες ως ελευθερωτής. Για 3η φορά ελευθερώθηκε η Βόρειος Ήπειρος. Η προέλαση του στρατού και η απελευθέρωση κάθε πόλεως, γιορταζόταν όχι μόνο από τους αυτόχθονες Έλληνες των περιοχών αυτών αλλά και από όλη την Ελλάδα που ζούσε τον παλμό των επιχειρήσεων στα βουνά του μετώπου.

Δυστυχώς όμως, το μαρτυρικό αυτό τμήμα του Ελληνισμού, ατύχησε και αυτή την φο­ρά. Αρνητική στά­ση στην απελευθέρωση της Βο­ρεί­ου Η­πεί­ρου κρά­τη­σε το Κ.Κ.Ε, το οποίο με το στό­μα του Νί­κου Ζα­χα­ρι­ά­δη χα­ρα­κτή­ρι­σε την προ­έ­λα­ση του ελληνικού στρατού προς την Βό­ρει­ο Ήπειρο, ως κατακτητικό πό­λε­μο και μοναρχοφασιστική επιχείρηση, καλώντας τους στρατιώτες να απειθαρχήσουν στις κυβερνητικές  εντολές.4  

Αυτή η στά­ση του Κ.Κ.Ε. υπήρξε το praeludio της με­τέ­πει­τα προδοτικής στά­σε­ως της κομμουνιστικής αριστεράς στο εθνικό αυτό θέ­μα.

Μέχρι το 1940, η Ελληνική σημαία υψώθηκε τρεις φορές στις πόλεις της Βόρειας Ηπείρου (1912,1915,1940). Όμως το παραλήρημα του ενθουσιασμού των Ελλήνων από την υποδοχή του Ελληνικού απελευθερωτικού στρατού, διεδέχοντο ημέρες πένθους και δακρύων, διωγμών και αφελληνισμού. Υπήρξαν οδυνηρές για τους Βορειοηπειρώτες, οι αλλεπάλληλες μεταπτώσεις από την χαρά της ελευθερίας στο σκοτάδι της δουλείας.

Η ελευθερία αυτή κράτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, οπότε ο ελληνικός στρατός α­πε­χώ­ρη­σε από την Βό­ρει­ο Ή­πει­ρο, ύστερα από την πλευ­ρο­κό­πη­ση της στρατιάς της Η­πεί­ρου από τις γερμανικές με­ραρ­χί­ες.  

Τελικά, μετά την συνθηκολόγηση με τους εισβολείς Γερμανούς Ναζί (Απρίλιος 1941), οι Ιταλοί επέστρεψαν στην Βόρειο Ήπειρο και συμπεριφέρθηκαν στους κατοίκους με αφάνταστη σκληρότητα, όπως και οι Γερμανοί αργότερα. Κάηκαν πάνω από 6.200 σπίτια, ενώ υπολογίζεται ότι εκτελέστηκαν περίπου 1.700 Έλληνες. Υπήρχαν και μερικοί Βορειοηπειρώτες που εντάχθηκαν στο πλευρό του κομμουνιστικού αντάρτικου του Εμβέρ Χότζα, βάσει της Χάρτας του Ατλαντικού, με την υπόσχεση που έλαβαν ότι μετά τον πόλεμο θα έχουν το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως.

Τον Ιούλιο 1942, ιδρύθηκε η οργάνωση των Βορειοηπειρωτών Μέ­τω­πο Απελευθερώσεως Βο­ρεί­ου Η­πεί­ρου (Μ.Α.Β.Η), η ο­ποί­α απέβλεπε στην αναθέρμανση της πατριωτικής  κι­νή­σε­ως των Βορειοηπειρωτών και την εν­σω­μά­τω­σή τους στον ελληνικό κορμό. Πολλοί Βορειοηπειρώτες οργάνωσαν ένοπλα αντάρτικα τμήματα στα βουνά της περιοχής, διευρύνοντας την οργάνωση για μελλοντική δράση του Μετώπου Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ). Το εθνικοαπελευθερωτικό αυτό κί­νη­μα, εμποδίστηκε τό­σο από τους Ιταλούς και Αλβανούς, όσο και από το ενιαίο μέ­τω­πο των κομμουνιστικών οργανώσεων της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια). Τελικά δι­α­λύ­θη­κε από τα πλήγ­μα­τα των κομμουνιστικών ορδών του Εμ­βὲρ Χό­τζα, σε συ­νερ­γα­σί­α με τους Έλληνες ομοϊδεάτες του, συμμορίτες του ΚΚΕ.

Κατόπιν της γερμανικής εμπλοκής και της καταρρεύσεως του μετώπου, οι Ιταλοί ανακαταλαμβάνουν την Βόρειο Ήπειρο. Μετά την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Αλβανία το 1944, στην Βόρειο Ήπειρο, επικρατούν οι κομμουνιστές του Εμβέρ Χότζα, οι οποίοι με την συνεργασία Ελλήνων κομμουνιστών, συντρίβουν κάθε αντίσταση των Ελλήνων εθνικιστών του «Μετώπου Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου». Παραλλήλως, για μια ακόμη φορά, οι Σύμμαχοι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στο πλευρό των οποίων εστάθη αποφασιστικώς η Ελλάς, της αρνήθηκαν την εκπλήρωση των δικαίων διεκδικήσεών της.

2. Ψυχρός πόλεμος (1945-1991)- καθεστώς Ενβέρ Χότζα

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αλβανία εντάχθηκε στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ενώσεως. Ο σταλινιστής ηγέτης της Χότζα, έλαβε δρακόντεια μέτρα κατά του ελληνικού πληθυσμού της Βορείου Ηπείρου: Στα ελληνικά σχολεία διδάσκονταν μεταφράσεις της αλβανικής ιστορίας και πολιτισμού, η «μειονοτική ζώνη» μειώθηκε από 103 σε 99 χωριά (αποκλείστηκε η Χειμάρρα), πολλοί βορειοηπειρώτες μεταφέρθηκαν με την βία σε άλλες περιοχές της Αλβανίας, χάνοντας έτσι τα «μειονοτικά» τους δικαιώματα. Επίσης τοπωνύμια αλλά και προσωπικά ονόματα «μεταλλάχτηκαν», με την βία, προς το αλβανικώτερο, ενώ η χρήση της ελληνικής γλώσσας, απαγορεύτηκε εκτός της μειονοτικής ζώνης, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και εντός αυτής.

Η χώρα υπήρξε απομονωμένη όλο αυτό το διάστημα, και η συνηθισμένη ποινή για κάποιον που προσπαθούσε να διαφύγει στην Ελλάδα ήταν αυτή του θανάτου καθώς και της εξορίας των συγγενών του για εργασία στα ορυχεία της κεντρικής και βόρειας Αλβανίας. Επίσης, μεταφέρθηκαν έποικοι από άλλες περιοχές (κυρίως μουσουλμανικής θρησκείας) και δημιουργήθηκαν οικισμοί μεταξύ της «μειονοτικής ζώνης» και περιοχών με φανερή ή κρυφή, αλλά επικίνδυνη «αλβανική» εθνική συνείδηση.

Μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του Άξονα, η Ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε στην Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των 21 Εθνών στο Παρίσι (30/08/1946) την ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα. Το ζήτημα παραπέμφθηκε - ύστερα από αντιδράσεις του Σοβιετικού Υπουργού Εξωτερικών Μολότωφ και άλλων κομμουνιστικών κρατών - στο Συμβούλιο Υπουργών των Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων (Γαλλία, ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Ρωσία) που έγινε στην Νέα Υόρκη (4 Νοεμβρίου έως 12 Δεκεμβρίου 1946). Το Συμβούλιο  ανέβαλε την λήψη αποφάσεων ως προς το Βορειοηπειρωτικό, για μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης με την Αυστρία και τη Γερμανία. Η συνθήκη ειρήνης με την Αυστρία υπογράφηκε στις 15 Μαΐου 1955 στην Βιέννη. Με την Γερμανία στις 12 Σεπτεμβρίου 1990 στην Μόσχα.

Συνεπώς, η επίλυση του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος εκκρεμεί, στην συνείδηση των Ελλήνων, και περιμένει την οριστική και δικαία λύση του.   

Μετά και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου η Ελλάδα είχε γράψει το νέο έπος της Βορείου Ηπείρου συντρίβοντας τον φασιστικό Άξονα, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Γερουσίας, ψηφίζει ότι η Βόρειος Ήπειρος μαζί με τα Δωδεκάνησα πρέπει να δοθούν στην Ελλάδα!

Το ίδιο ψήφισμα συντάσει και η Αμερικανική Γερουσία το 1946, την ώρα που αρχίζει η περίφημη Συνδιάσκεψη των 21 νικητριών χωρών στο Παρίσι!

Στην Συνδιάσκεψη αυτή των Παρισίων το 1946, όπου τίθεται επανηλειμμένως το δίκαιο ελληνικό αίτημα για την Βόρειο Ήπειρο, αποφασίζεται τελικά να λυθεί το Ελληνικό Θέμα (απόδοση της ελληνικής Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα) από το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών των 4 Μεγάλων Δυνάμεων (Ρωσίας, ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας), μετά όμως, την λύση του Αυστριακού και του Γερμανικού Ζητήματος!

Επομένως, αφού το Αυστριακό λύθηκε προ πολλού το 1955, και το Γερμανικό Ζήτημα (επανένωση Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας) λύθηκε το 1990, εκκρεμεί νομίμως και διεθνώς η Επίλυση του Βορειοηπειρωτικού (επανένωση της τρις απελευθερωθείσης Βορείου Ηπείρου με την μητέρα Ελλάδα)!!!

Από την άλλη πλευρά, ο Ε. Χότζα, ως μέρος της πολιτικής του προσέγγισε ορισμένους μεμονωμένους αντιπρόσωπους των Βορειοηπειρωτών, τους οποίους και ανέδειξε πολιτικά. Όταν όμως, το 1960 ο Νικήτα Χρουτσόφ, ηγέτης της ισχυρής τότε Σοβιετικής Ενώσεως, ζήτησε από το σταλινικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα να παραχωρήσει Αυτονομία στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, το αίτημά του δεν έγινε δεκτό. Η άρνηση εκείνη του Χότζα ήταν και μία από τις αιτίες που τον οδήγησαν σε ρήξη με την τότε Σοβιετική Ένωση!!!

Το αλβανικό κράτος από το 1967 κατάργησε επισήμως όλες τις θρησκείες. Οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση, είτε δημόσια είτε σε ιδιωτικό χώρο, απαγορεύτηκε αυστηρά. Όλες οι εκκλησίες, τα μοναστήρια και γενικά η εκκλησιαστική ακίνητη περιουσία μετατράπηκε σε αποθήκες, εργοστάσια ή γυμναστήρια. Ο κλήρος φυλακίστηκε, η κατοχή θρησκευτικής εικόνας αποτελούσε αδίκημα σύμφωνα τον αλβανικό νόμο. Ο ελληνικός πληθυσμός της Βορείου Ηπείρου, που η παράδοσή του ήταν στενά συνυφασμένη με την Ορθόδοξη Πίστη, δέχτηκε φοβερό πλήγμα, αποκεκομμένος από τις εθνικές και πολιτιστικές του ρίζες.

Το κομμουνιστικό καθεστώς του Χότζα, ενώ προχώρησε σε έναν αυθαίρετο γεωγραφικό περιορισμό του ελληνικού στοιχείου, περιορίζοντας σκοπίμως τον ελληνικό πληθυσμό στις επαρχίες Πωγωνίου, Δρυϊνουπόλεως και σε μερικές κοινότητες της επαρχίας Δελβίνου και αποφεύγοντας να αναγνωρίσει την ύπαρξη Ελλήνων ακόμη και στους νομούς Κορυτσάς, Βερατίου και Αυλώνος, έδωσε βάρος στον βαθμιαίο και συστηματικό εκφυλισμό της ιδιαιτέρας εθνικής ταυτότητος των Βορειοηπειρωτών, προς όφελος της εννοίας του Αλβανού πολίτου, προβαίνοντας σε αλλεπάλληλα κύματα διώξεων κατά των ανθισταμένων Ελλήνων.

Κατά παράβαση των συμπεφωνημένων, το κομμουνιστικό καθεστώς έδωσε περιορισμένα μόνον δικαιώματα στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσης και στην έκδοση εφημερίδος και άλλων εντύπων, τα οποία επροπαγάνδιζαν την «γραμμή» του Αλβανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Πέραν των αναγνωρισθέντων μειονοτικών περιοχών, ουδείς είχε το δικαίωμα να καταγραφεί ως εληνικής καταγωγής και δεν είχε το δικαίωμα να ομιλεί την μητρική του γλώσσα.

Το κομμουνιστικό καθεστώς προχώρησε επίσης, σε αλλοίωση στατιστικών στοιχείων, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να καταγράψει το 1988 ως Έλληνες της Αλβανίας μόνον 59.000 άτομα. Το καθεστώς εξετόπισε και εσκόρπισε στα κεντρικά και τα βόρεια της χώρας ελληνικούς πληθυσμούς, ενώ μετεκίνησε σημαντικούς πληθυσμούς  «Τσάμηδων» και Γκέκηδων και εποίκισε μ' αυτούς, χωριά και περιοχές ολόκληρες Ελληνικές, ώστε να αλλοιωθεί ο ελληνικός δημογραφικός τους χαρακτήρας. Ακόμη προώθησε συστηματικώς τους μεικτούς γάμους, υπεκατέστησε τα ελληνικά τοπωνύμια στην περιοχή της Κορυτσάς και των Αγίων Σαράντα με αλβανικά, κατήργησε τα θρησκευτικά ονόματα και επέβαλε ονόματα ισχυριζόμενος ότι ήσαν από την αρχαία «ιλλυρική παράδοση», όταν είναι καταγεγραμμένο και επιβεβαιωμένο ότι: 

Δεν έχει διασωθεί ούτε ένα γραπτό μνημείο από την εξαφανισθείσα τον 1ον αιώνα, από τις δέλτους της Ιστορίας, «Ιλλυρική» φυλή.

Συνεπεία των παραπάνω, πολλοί Έλληνες, κυρίως νέοι, της Βορείου Ηπείρου, με ελληνική καταγωγή αλλά και συνείδηση, γνώριζαν ελάχιστα ελληνικά και τα ονόματά τους ήσαν αλβανοποιημένα.

3. Μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος

Η αλλαγή του πολιτεύματος το 1991, προσέθεσε ένα ακόμη όπλο στα χέρια των Αλβανών για την εξαφάνιση του Ελληνισμού εκ των πατρικών του εστιών: Φυγή προς την Ελλάδα. Δεν ήταν δύσκολο. Η διαφορά του επιπέδου ζωής, ήταν το πρόσθετο κίνητρο για να υπάρξει μαζική έξοδος. Άλλωστε στην Ελλάδα διήλθαν παρανόμως και εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί. Όσοι Έλληνες, παρά ταύτα, δεν αποφασίζουν να επιλέξουν ζωή προσφυγική και προτιμούν να παραμείνουν στις εστίες τους, έστω και πένητες, αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία, τόσο των αλβανικών κρατικών αρχών όσο και των αλβανικών υπερεθνικιστικών συμμοριών, την έλλειψη σχολείων και κάθε άλλη στοιχειώδη υποδομή (ύδρευση, αποχέτευση, οδοί, κλπ).

Ουδείς γνωρίζει τους αριθμούς όσων απέμειναν στην Βόρειο Ήπειρο και ολιγώτερο ακόμη, των όσων σκέπτονται πάντα να επιστρέψουν.

Τον Απρίλιο του 1994, η Σκιπερία/Αλβανία κατηγόρησε την Ελλάδα ότι βρισκόταν πίσω από την ένοπλη επίθεση στο συνοριακό φυλάκιο της Επισκοπής που προκάλεσε την δολοφονία ενός Αλβανού αξιωματικού και δύο στρατιωτών. Καίτοι η Ελλάδα αρνήθηκε κάθε ανάμειξη στο επεισόδιο, η κυβέρνηση Μπερίσα προχώρησε στην απέλαση του γενικού προξένου του ελληνικού προξενείου Αργυροκάστρου και στην σύλληψη έξη μελών της ελληνικής Βορειοηπειρωτικής οργανώσεως  «Ομόνοια», οι οποίοι παραπέμφθηκαν σε δίκη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και της συνεργασίας με ελληνική παραστρατιωτική οργάνωση. Η Ελλάδα από την πλευρά της, άσκησε βέτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ανέστειλε την χορήγηση της ευρωπαϊκής οικονομικής βοήθειας 41 εκατ. δολλάρια στην Αλβανία, έως ότου απελευθερώσει τους έξη Έλληνες Βορειοπειρώτες.

Τον Αύγουστο του 1994 με την παρουσία αρκετών Ελλήνων πολιτικών και νομικών, πραγματοποιήθηκε η δίκη και παρά την έλλειψη ενοχοποιητικών στοιχείων και το διάτρητο κατηγορητήριο, οι πέντε από τους έξη κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε ποινές φυλακίσεως από 6 έως 8 χρόνια, ποινές που μειώθηκαν από το Εφετείο, μετά από διεθνείς παραστάσεις της Ελλάδας και διπλωματική πίεση.

Οι κατηγορούμενοι παρέμειναν στην φυλακή, η Ελλάδα είχε διακόψει κάθε διάλογο με την αλβανική κυβέρνηση, η οποία υποσχέθηκε ότι αν άρει το βέτο της για την ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια, τα μέλη της «Ομόνοιας» θα απελευθερωθούν. Η Ελλάδα ανακάλεσε το βέτο, η αλβανική κυβέρνηση μείωσε ακόμη περισσότερο τις ποινές των κατηγορούμενων. Στις αρχές του 1995, μετά από παρέμβαση της αμερικανικής κυβερνήσεως, το ανώτατο δικαστήριο των Τιράνων έδωσε στις ποινές ανασταλτικό χαρακτήρα και συναίνεσε στην άμεση απελευθέρωση των πέντε φυλακισμένων, καθώς ο έκτος είχε απελευθερωθεί λίγους μήνες νωρίτερα. Το 1996 πραγματοποιήθηκε επίσημη επίσκεψη του Έλληνα προέδρου Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου.

Στο υπογραφέν, τον Μάρτιο του 1996, μεταξύ των υπουργών εξωτερικών Ελλάδος και Αλβανίας, Σύμφωνο Φιλίας, το οποίο επεκυρώθη και από την αλβανική βουλή, γίνεται μνεία στο άρθρο 13, στην υποστήριξη των μειονοτήτων χωρίς να αναφέρεται ρητώς η, μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη, ελληνική μειονότης στην Αλβανία (Προσοχή!!! Οι Έλληνες της Αλβανίας είναι μειονότης όσον αφορά ολόκληρη την αλβανική επικράτεια και όχι στο χώρο της Βορείου Ηπείρου, όπου αποτελούν πλειονότητα), ενώ η διατύπωση του άρθρου υπαινίσσεται ότι υπάρχει «αλβανική» μειονότης στην Ελλάδα!

Από τότε μέχρι σήμερα, η κατάσταση στην κατεχόμενη επί 103 χρόνια μαρτυρική Ελληνική Βόρειο Ήπειρο, παραμένει αμετάβλητη από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων του σκλαβωμένου Ελληνισμού, που αναμένει καρτερικώς την ημέρα της απελευθερώσεώς του από την τυραννία των Σκιπετάρων ληστάρχων-Αλβανών, αγνώστου εθνικής ταυτότητος και ιστορικής αρχικής προελεύσεως/εισβολής στην περιοχήν, της σήμερον καλουμένης Αλβανίας.

Οι εγκάθετοι από το Σύστημα (Σκιπετάροι):

.Σφετερίστηκαν, εδήωσαν, λεηλάτησαν και εδούλωσαν παν το Ελληνικόν που αφορά στην Βόρειο Ήπειρο (έδαφος, ιστορία, παράδοση, ονόματα/τοπωνύμια, έλληνες ήρωες, κλπ) ακόμη και το Ελληνικόν λόγιον όνομα Αλβανοί, διαστρέψαντες την σημασίαν του.

.Χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ως υποτακτικοί, μάλλον ως οι πλέον δουλοπρεπείς, της συντηρήσεως και λειτουργίας του (υπ)ανθρώπινου μηχανισμού του Συστήματος, για την επικυριαρχία του στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια).

.Επιμένουν να αποκαλούν το κράτος τους «Δημοκρατία της Σκιπερίας» (Republika e Shqiperise),  και όχι «Δημοκρατία της Αλβανίας», όπως το εβάπτισαν οι Νονοί τους. Επίσης συνεχίζουν να αποκαλούνται με το αόριστο, γενικό και γεωγραφικής ή ληστοσυμμορίτικης σημασίας όνομα «Σκιπετάροι» 5 και όχι Αλβανοί.6  

Έτσι επιβεβαιώνουν την άγνωστη και αλλογενή προέλευσή τους, την λαθροεισβολή των προγόνων τους  στην παλαιόθεν Ελληνική περιοχή, περί τον 12^ον αι. μ.Χ. και την αρπαγήν εδαφών, αποκλειστικής ΚΥΡΙΟΤΗΤΟΣ του πανάρχαιου Γένους των ΕΛΛΗΝΩΝ.

.Ηγεμονεύουν υπό  την μορφήν μιας εγχώριας και διεθνούς ΜΑΦΙΑΣ, με τις ευλογίες και την προστασίαν του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος7 και ιδιαιτέρως του Ιουδαιοκρατούμενου Βατικανού.

                                                                                                  Συνεχίζεται

---

1 Το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα, Ενωμένη Ρωμηοσύνη, 11/05/2012---- wikipedia, www.albanianroyalcourt.al 

2 Η Γεραλδίνη γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1915 στην Βουδαπέστη ως η πρώτη από τις τρεις κόρες μιας γαλαζοαίματης οικογένειας του αριστοκρατικής καταγωγής κόμη Apponyi και της ζάπλουτης Αμερικανίδας συζύγου του Γκλάντις Βιρτζίνια Στιούαρτ (κάτι που θα έκανε αργότερα την κόρη της την μόνη γαλαζοαίματη της Ευρώπης με αμερικανικό αίμα στις φλέβες της!!!). Η βασιλική καταγωγή της, όμως, επενοήθη από το Σύστημα, αφού ο παππούς της δεν ήταν «γαλαζοαίματος» αλλά υψηλόβαθμος αξιωματούχος στον περιβόητο βασιλικό οίκο των Αψβούργων, την ίδια στιγμή που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Γεραλδίνη ήταν μακρινή ξαδέρφη του Ρίτσαρντ Νίξον!

3 Έθνος της Κυριακής, 2001 – 2002, τελευταία επεξεργασία, 26.3.2010.----  Η βασίλισσα των Αλβανών Τζεραλντίνα, www.newsbeast.gr/portraita/arthro/.../i-vasilissa-ton-alvanon-tzeraldina, 23 Απρ. 2015----Ολύμπιος (Κώστας Περραιβός), Ο Αχμέτ Ζώγου και ο «απαχθείς» θησαυρός, εφ. «Λάρισα», φύλλο της 16ης Ιουνίου 1975. 

4 Η από 15 Ιανουαρίου 1941 επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη, Γ.Γ. του ΚΚΕ, αναδημοσιευθείσα στον «Ριζοσπάστη» της 28 Οκτ. 1943.

5 Η παραδοσιακή ονομασία της χώρας «Σκιπερία», σχετίζεται άρρηκτα, με το χαρακτηριστικά ορεινό και απόκρημνο ανάγλυφο της χώρας. Για τον λόγο αυτό και επειδή οι πρόγονοι των σημερινών «Αλβανών», ήσαν συνοθύλευμα ληστρικών ορεσίβειων φύλων, αγνώστων εθνικοτήτων, ονόμαζαν την χώρα «Σκιπερία» που σήμαινε η «χώρα των αετών» (Οι αετοί πετούν συνήθως πάνω από τις κορυφές των ορέων), ενώ  οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «σκιπτάρε» (Σκιπετάροι), δηλαδή «γιοι των αετών».Τα παραπάνω ονόματα συνιστούν αποδεικτικά στοιχεία της άγνωστης εθνικότητος του ληστρικού εσμού των ορεσίβειων φύλων, των Σκιπετάρων.

6 Το λεπτομερές και αιτιολογημένον ιστορικόν του ονόματος «Αλβανός/Αλβανοί», θα αναλυθεί κατά την προσεχή παρουσίαση του θέματος «Έλληνες Αρβανίτες και Αλβανοί Σκιπετάροι».

7 Λεπτομέρειες για την Αλβανική Μαφία της κυρίως Αλβανίας, του Κοσόβου και της διεθνούς Αλβανικής Μαφίας, παρουσιάστηκαν κατά την ανάλυση του θέματος: «Ορθόδοξος Εθνικισμός, Εξωτερικές απειλές, Αλβανία/Σκιπερία» (Μέρος 20ο, 2 Νοε. 2015).