ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;
Αθεΐας
Ορμητήριον
Νερτερίων
ιδεολόγημα
Θελξιμβροτών
σόφισμα
Ραιστήρ
Χριστιανισμού
Ωραιοποιημένη
πλάνη
Πατρίδος
ολετήρ
Ιθυφάλλων
βιοθεωρία
Σοδομιστών
καταφύγιον
Μισανθρώπων
άλλοθι
Ορθολογισμού
Θεοποίησις
Σαγήνη
χαλιφρόνων
Ή
Θεοσοφιστών
Ιάλεμος
Ελλήνων Ίμερος
Ανθρωπιστών
Ταράκτωρ
Νεποτισμού
τάφος
Θεηπόλων
πυξίς
Ρωμηοσύνης
Καύχημα
Ωράνιον
(Ουράνιον) δώρον
Παραδείσου
Διαπιστευτήρια
Ιάτρευμα
(ίασις) ψυχών
Σωτηρίας
δόγμα
Μυστηρίων
(Ορθοδοξίας) Μέθεξις
Ορθόδοξος
Ανθρωπισμός
Σκοταδιστών
Όλεθρος1
MEΡΟΣ 17ο
Α΄ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ
6. ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ (Συνέχεια 16ου μέρους)
ια. Η ετυμολογία
της λ. άνθρωπος
Οι ανθρωπιστές, ομιλούν για ανθρωπισμό,
για δικαιώματα του ανθρώπου και για ανθρώπινες κοινωνίες. Ποτέ όμως δεν
μας είπαν τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος (ετυμολογία-εννοιολογία) και ποτέ δεν μας
τεκμηρίωσαν την καταγωγή και υποστατική σύνθεση του ανθρώπου. Αντ’
αυτών, μας παρουσιάζουν στερεοτύπως, δίκην μιμητικών φερεφώνων την
αντιεπιστημονική εξελικτική θεωρία και την κοινότυπη ετυμολογία της λέξεως
άνθρωπος (άνω+θρώσκω), πελαγοδρομούντες μεταξύ πηθικολογίας και
αδολεσχίας.
Δεν είναι παράλογον ή τουλάχιστον ανόητον.
να ομιλείς για ανθρωπισμό, χωρίς να ξέρεις τι σημαίνει η λ. άνθρωπος και να
αγνοείς από πού ήλθε και που προορίζεται να μεταβεί, μετά θάνατον ο άνθρωπος;
Οι ανθρωπιστές
αποφεύγουν, είτε από σκοπιμότητα είτε από άγνοια, να δώσουν την ορθή
ετυμολογική ερμηνεία της λέξεως άνθρωπος, και παραπλανούν με την άσχετη και
αντιεπιστημονική ερμηνεία του άνω +
θρώσκω, την οποίαν έχουν διοχετεύσει εδώ και αιώνες στους ανθρώπους, μέσω
της διδασκομένης ύλης στα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα όλων των βαθμίδων.
Γιατί προέβησαν σε μία τέτοια απάτη, αφού οι
ίδιοι ως ανθρωπιστές, θα έπρεπε να γνωρίζουν και να διδάσκουν την ετυμολογίαν
της λ. άνθρωπος, προκειμένου να τεκμηριώσουν έτι περαιτέρω τις ανθρωπιστικές
ιδέες και αρχές τους;
Διότι, η ορθή ετυμολογία της λ. άνθρωπος και η επιστημονική τεκμηρίωσή της, θα ανέτρεπε
άρδην τις αβάσιμες και αυθαίρετες δοξασίες των εξελικτικών κυρίως, και θα
απεκάλυπτε την Αλήθειαν για την Δημιουργίαν και τον Δημιουργό του Σύμπαντος και
του ανθρώπου.
Σε μια τέτοια περίπτωση (μελέτη της Π.Δ. και διερεύνηση
των χωρίων της δημιουργίας του ανθρώπου, σε συσχετισμό με χωρία της
αρχαιοελληνικής γραμματείας, όπως Πλάτων, Κρατύλος 399C , Eπωδός 103 Αρχιλόχου,
κλπ), θα απεκαλύπτετο η απάτη των ανθρωπιστών, αφού θα εδίδοντο πειστικές
απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα (Βλέπε ανάλυση του θέματος «Οι Άνθρωποι και
τα «θηρία» της Αγίας Γραφής, Απρίλιος-Μάϊος 2017):
Ποία η ετυμολογία της λέξεως ανήρ και η σχέση της με την λέξη άνθρωπος;
Ποία
η ετυμολογία της λέξεως Αδάμ και η σχέση της με τις λέξεις άνθρωπος και ανήρ;
Ποίον το σαρκικό χρώμα του Αδάμ και της Εύας;
Ποίαν φυλή εκπροσωπεί ο Αδάμ (Ολόκληρο
το ανθρώπινο γένος ή συγκεκριμένη φυλή και ποίου χρώματος;).
Ποια η σχέση του Αδάμ με τις άλλες φυλές;
Πώς εξ ενός ανθρωπίνου ζεύγους (Αδάμ-Εύας)
συγκεκριμένου χρώματος (υπό έρευνα), προήλθαν οι υπόλοιπες φυλές; Μήπως
συμβαίνει κάτι άλλο;
Εάν υποθέσουμε ότι ο Αδάμ-Εύα ήσαν λευκοί πώς
δημιουργήθηκαν οι άλλες φυλές; Οι κίτρινοι, οι μαύροι, οι ερυθρόδερμοι, οι
Μελανήσιοι, οι Ινδοί, κ.α.;
Παρ’ όλα αυτά, απευθύνομεν στους ορθολογιστές-ανθρωπιστές το εξής ερώτημα: Εξηγείται
επιστημονικώς από ένα ανδρόγυνο λευκών ανθρώπων να γεννώνται τέκνα και από
αυτούς άλλα κ.ο.κ., επί χιλιετίες και να προκύπτουν απόγονοι διαφορετικοί του
λευκού χρώματος;
Εάν ναι, καλούνται οι ανθρωπιστές-θιασώτες της «εξελίξεως», να δώσουν
πειστικές απαντήσεις μακράν από προσωπικές δοξασίες, απλές λογικοφανείς
εικασίες, καλοβαλμένες «αποδείξεις» και θεωρίες επιστημόνων, υπερεκτιμημένες
«μεταλλάξεις» που είναι εξαιρέσεις-ανωμαλίες των εμψύχων κτισμάτων, την βολική
γι’ αυτούς εφεύρεση της «μελανίνης» και τους «θαυματουργικούς» ανέμους της Άπω
Ανατολής (Έτσι εξηγούν την σχιστοφθαλμική εμφάνιση των κιτρίνων!!!).
Δυστυχώς, όλα αυτά τα σοβαρά θέματα, οι ανθρωπιστές που ισχυρίζονται ότι
εξετάζουν όλες τις απόψεις, ακόμη και εκείνες με τις οποίες δεν συμφωνούν, τα
παρακάμπτουν υστεροβούλως, και τα αποδίδουν γενικώς και αορίστως στην Φύση(!)
και την εξέλιξη και όχι στην Κτίση και τους νόμους του Δημιουργού της. Γιατί
άραγε;
Εάν απεδέχοντο την Κτίση και όχι την φύση, όπως πράττουν μέχρι τώρα, θα
έπρεπε να αποδεχθούν και την ύπαρξη Κτίστου-Δημιουργού. Προκειμένου λοιπόν, να
αποφύγουν τις «κακοτοπιές», ήγουν την Αλήθεια, επιχειρούν αναδρομή και «ασφαλή
καταφυγή», στο παντελώς άγνωστο και απώτατο παρελθόν (εκατοντάδες χιλιάδες,
εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια έτη πριν), όπου εκεί (στο παντελώς άγνωστο και
απώτατο προϊστορικό παρελθόν), οι συστημικοί «ιστορικοί» και «επιστήμονες»,
εδράζουν και ολοκληρώνουν τις «επιστημονικές» μελέτες και ερμηνείες τους. Για
παράδειγμα, λένε:
«Η φύση έχει επιλέξει ανθρώπους με σκουρότερο δέρμα στα τροπικά μέρη,
κυρίως στις περιοχές όπου δεν υπάρχει δασική κάλυψη και όπου η υπεριώδης
ακτινοβολία φτάνει στην μεγαλύτερη έντασή της».2
Τι λέτε ανόητοι; Ποιά φύση; Έχει η
φύση νουν για να σκεφθεί και λογικήν για να κρίνει και να επιλέγει τα χρώματα
των ανθρώπινων φυλών;
Είναι ποτέ δυνατόν από άλογη ενέργεια, οποιασδήποτε
μορφής, να δημιουργηθούν ζωή και λογικά δίποδα όντα/άνθρωποι; Άλλωστε, ποίος
εδημιούργησε και ζωοποίησε αυτήν την ενέργεια;
Μόνον φρενοβλαβείς ή επιτήδειοι συστημικοί λαοπλάνοι, μπορούν να
ισχυρισθούν κάτι τέτοιο…
ιβ. Ανθρώπινη/Θύραθεν Σοφία
Οι ορθολογιστές-ανθρωπιστές, δεν εννοούν
να καταλάβουν ότι:
·Η ανθρώπινη σοφία δεν είναι
κατόρθωμα ή φυσικό προτέρημα του ιδίου του ανθρώπου, αλλά δώρο του Θεού.
Συνεπώς τον Τριαδικό Θεό έπρεπε να δοξάζουν και όχι τον αυτοθεοποιημένο εαυτό
τους.
·Καμμία φιλοσοφική άποψη δεν είναι
σταθερή και αδιαφιλονικήτως αληθής. Κάθε φιλοσοφική άποψη είναι απλώς μία
θεωρία, την οποία σίγουρα κάποιος άλλος φιλόσοφος θα ανατρέψει, ώστε να
παρατείνεται η αμφιβολία, η αβεβαιότης και να συνεχίζονται οι αναζητήσεις εις
το διηνεκές. Αυτό γινόταν και με τους φιλοσόφους προγόνους μας, «διηνεκώς
αλλήλους ανατρέποντες και υπ’ αλλήλων ανατρεπόμενοι».
·Με τον λόγον, δεν μπορεί κανείς να
εντοπίσει, να κατανοήσει Τον Υπερ-Λόγον Πανάγαθο Θεό. Να γιατί ο Άγιος
Γρηγόριος Παλαμάς, συνιστά σε ανησυχήσαντα μοναχό να απαντήσει στους
ανθρωπιστές της εποχής του ότι, με τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις αυτό που
κατακτούν, δεν είναι η γνώση αλλά η αγωνία.
«Ου μάλλον γνώσιν ή αγωνίαν εκ τούτων υμίν
αυτοίς περιποιείσθε, ω βέλτιστοι».
Ο νους του ανθρώπου βεβαίως δόθηκε στον
άνθρωπο από τον Θεό. Ο νους όμως εύκολα σκοτίζεται από τα πάθη και με οδηγούς
την αλαζονεία,
φιλαρχία και αυτοπροβολή, προσανατολίζεται
στο ψεύδος. Έτσι συσκοτισμένος ο
ανθρώπινος νους, παρεκλίνει της ορθής πορείας του και οδηγεί την φιλοσοφική
αναζήτηση, κάθε φιλοσοφική αναζήτηση, σε αιρετικές και επικίνδυνες ατραπούς και
όχι στην οδό της Αληθείας, μακρυά από το μονοπάτι της Θεογνωσίας. Είναι εύκολο
να περιπέσουμε σε λάθη και ευκολότερο να οδηγηθούμε στην αίρεση.
Αυτό επιδιώκουν οι αυτοκαλούμενοι
ανθρωπιστές-διαφωτιστές, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως. Να ολισθήσουμε σε αιρέσεις
και μάλιστα χωρίς να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την δυνατότητα ανανήψεως ή
συνειδητοποιήσεως της πλάνης μας.
*
Η αυτονομημένη ανθρώπινη σοφία στην οποία
στηρίζεται ο ανθρωπισμός (Αναγεννησιακός και διαφωτιστικός), λειτουργεί
καταστροφικά για τον άνθρωπο, γιατί δεν έχει την δύναμη της μεταβολής επί τα
κρείττω. Ο θαυμασμός στην ανθρώπινη αντίληψη, στην κοσμική ακτινοβολία της
Ελληνικής κλασικής αρχαιότητος, απεδείχθη ματαιότης και σωριάσθηκε σε ερείπια
από τα αδυσώπητα κτυπήματα των λόγων του Αποστόλου Παύλου:
«Οι αόρατες ιδιότητες του Θεού, δηλαδή η
αιώνια δύναμίς Του και η Θεότης Του, βλέπονται καθαρά αφ’ ότου εδημιουργήθη ο
κόσμος, γινόμενες νοητές δια μέσου των δημιουργημάτων, ώστε να είναι οι
άνθρωποι αναπολόγητοι, διότι ενώ εγνώρισαν τον Θεόν, δεν τον ετίμησαν ως Θεόν,
ούτε τον ευχαρίστησαν, αλλά με τις σκέψεις τους παρεδόθησαν εις μάταια πράγματα
και εσκοτίσθηκε η ανόητη διάνοιά τους.
Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί
και αντήλλαξαν την λαμπρότητα του αφθάρτου Θεού με το ομοίωμα της μορφής του
φθαρτού ανθρώπου…Αντήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού με το ψεύδος και ελάτρευσαν
την κτίσιν αντί τον Κτίσαντα-Δημιουργόν…» (ΡΩΜΑΙΟΥΣ:1/20-25).
Ο απολογισμός της καρποφορίας της
ανθρωπίνης σοφίας και γνώσεως, κατά μεν την αρχαιότητα ήταν θλιβερός, κατά δε
την σύγχρονη εποχή είναι τραγικός. Τότε, η ανθρωπίνη σοφία ωδήγησε στην
υποδούλωση του ανθρώπου σε κοσμικές θεότητες, σε θεοποιημένα είδωλα, στην
θεοποίηση των σαρκικών παθών, στον παγανισμό, στην ειδωλολατρεία και όλα τα
επακόλουθα του πανηδονισμού.
Οι ανθρωπιστές θεοποιούντες τον ορθό λόγο
(την θύραθεν σοφία), αδυνατούν να κατανοήσουν τον Λόγο του Θεού, τα κείμενα της
Αγίας Γραφής, αφού ο Λόγος του Θεού δεν απευθύνεται στην λογική μας, αλλά στην
καρδιά μας (το κέντρο του πνευματικού κόσμου), εκεί όπου πραγματοποιείται η
μυστική κοινωνία του Θεού με τον άνθρωπο.
Την θεοποίηση του ορθού λόγου της
παρελθούσης εποχής, διαδέχθηκε η αποθέωση του παραλόγου της σύγχρονης Νέας
Εποχής.
Αυτή η απώλεια της Χάριτος του Θεού νέκρωσε τον νου
του ανθρώπου, όλη η φύση αρρώστησε και μετέδωσε αυτήν την αρρώστεια και στους
απογόνους. Οι Πατέρες το χωρίο του Αποστόλου Παύλου «ώσπερ γαρ δια της παρακοής
του ενός ανθρώπου αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί» (ΡΩΜ:5/19), το ερμηνεύουν
όχι νομικά, αλλά... ιατρικά. Δηλαδή αρρώστησε η ανθρώπινη φύση.
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ερμηνεύει: «Επειδή
πέπτωκεν (ο Αδάμ) υφ’ αμαρτίαν και κατώλισθεν εις φθοράν, εντεύθεν εισέδραμον
την της σαρκός φύσιν ηδοναί τε και ακαθαρσίαι, ανέφυ δε και ο εν τοις μέλεσιν
ημών αγριαίνων νόμος. Νενόσηκεν ουν η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του
ενός, τουτέστιν Αδάμ. Ούτως αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ουχ ως τω Αδάμ
συμπαραβεβηκότες, ου γαρ ήσαν πώποτε, αλλ’ ως της εκείνου φύσεως όντες της υπό
νόμον πεσούσης τον της αμαρτίας... ηρρώστησεν η ανθρωπίνη φύσις εν Αδάμ δια της
παρακοής την φθοράν, εισέδυσε ούτως αυτήν τα πάθη».3
Σε άλλο σημείο ο ίδιος άγιος Πατήρ, χρησιμοποιεί την
εικόνα της ρίζης. Ήλθε ο θάνατος σε όλο το ανθρώπινο γένος από τον Αδάμ «ώσπερ
φυτού παθόντος βλάβας εις ρίζαν, πάσα πως ανάγκη τους εξ αυτού γεγονότας
μαραίνεσθαι κλώνας».4
Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης γράφει ότι οι πονηροί
δαίμονες επιδιώκουν και αγωνίζονται «σκοτούν
το νοερόν ημών». Ιδιαιτέρως ο δαίμονας της πορνείας «τον ηγεμόνα νουν
σκοτίσας», ωθεί τους ανθρώπους να κάνουν εκείνα που «οι εξεστηκότες μόνοι
εργάζονται».5
Ο άγιος Μάξιμος διδάσκει ότι «ώσπερ το σώμα έχει
κόσμον τα πράγματα, ούτω και ο νους έχει κόσμον τα νοήματα». Και όπως το σώμα
πορνεύει με το σώμα της γυναικός «ούτω και ο νους πορνεύει μετά του νοήματος
της γυναικός, δια της φαντασίας του ιδίου σώματος».6
Στα πατερικά έργα φαίνεται καθαρά ότι κάθε αμαρτία και
κάθε πάθος, νεκρώνει τον νου του ανθρώπου. Αυτή είναι η ζόφωση και η πτώση του
νοός. Αυτή η αλήθεια φανερώνει ότι η πτώση του
νοός, δημιουργεί σύγχυση σε όλο τον πνευματικό οργανισμό, δημιουργεί το άγχος
και την ταραχή, και γενικά κάνει τον άνθρωπο να βιώνει την πτώση σε όλη την
τραγικότητά της.
Έτσι πολλά προβλήματα που μας μαστίζουν, προέρχονται
από αυτήν την εσωτερικήν ασθένεια. Γι’ αυτό και οι ανθρωπιστές-ψυχοθεραπευτές
δεν μπορούν να βοηθήσουν, αφού μόνον ο Χριστός είναι εκείνος που μπορεί να
αναστήσει τον νεκρωθέντα από τα πάθη νου.
Απαιτείται
λοιπόν η θεραπεία του νοός, την οποία οι Πατέρες καλούν ζωοποίηση ή κάθαρση του
νοός.
Σήμερα, όπως αποδεικνύεται από τα
καθημερινά γεγονότα και είναι φανερή η κατάσταση σε ολόκληρο τον κόσμο, οι …ανθρωπιστές φιλόσοφοι,
οι σοφοί και οι επιστήμονες, κυριευμένοι από αλαζονείαν που είναι
το αποτέλεσμα της θύραθεν «σοφίας» του αρρωστημένου νου τους, με την
αλόγιστη-παράλογη τεχνολογική ανάπτυξη, οδήγησαν την ανθρωπότητα σε φοβερά
αδιέξοδα και την κατευθύνουν από το κακό στο χειρότερο.
ιγ. Αυτοφωτισμός και αυτοδυναμία
(Ανθρωπισμός χωρίς Ιησούν Χριστόν)
Ο ανθρωπισμός διδάσκει ότι ο άνθρωπος
είναι ελεύθερος και δεν έχει ανάγκη τον οποιονδήποτε θεόν, καθ’ όσον έχει
τέτοιες και τόσες εωτερικές δυνάμεις που τον καθιστούν αυτόφωτον και
αυτοδύναμον.
1/ Οι ανθρωπιστές εδίδαξαν τα παραπάνω,
αναφερόμενοι άλλοτε μεν αορίστως περί θεού, άλλοτε δε συγκεκριμένως (τις
περισσότερες φορές) περί του θεού των Χριστιανών, του Ιησού Χριστού.
Ο άνθρωπος ΔΕΝ μπορεί να υφίσταται
αυτόνομος, δηλαδή μόνος του, ανεξάρτητος του Θεού Λόγου, «χωρίς Χριστόν», στο
όνομα μιας ελευθερίας που είναι δώρο του Θεού-Δημιουργού. Μία τέτοια κατάσταση
οδηγεί τον άνθρωπο στο αντίθετο. Στην υποδούλωση του ανθρώπου στους αλύτους και
παρα-λόγους νόμους ή δυνάμεις της α-νομίας, της φθοράς και του θανάτου. Με άλλα
λόγια, σε μία κατάσταση δουλείας χωρίς ελπίδα.
«Δια τούτο να θυμάστε ότι κάποτε σεις οι
εθνικοί κατά την σάρκα…ότι είσαστε κατά τον καιρό εκείνο χωρίς Χριστό,
απαλλοτριωμένοι της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι από τις διαθήκες της
υποσχέσεως, χωρίς να έχετε ελπίδα και άθεοι εις τον κόσμον» (ΕΦΕΣ:
2/11-12). Συνεπώς, ο χωρίς Χριστόν άνθρωπος:
α/ Δεν έχει καμμία ελπίδα σ’
αυτόν τον κόσμο.
β/ Ματαιοπονεί, είναι αναίσθητος, έχει
σκοτισμένη την διάνοιάν του και παραδίδεται σε κάθε είδους ανομία.
«τούτο λοιπόν σας λέγω και σας
εξορκίζω εν Κυρίω, να μην φέρεσθε πλέον όπως οι άλλοι εθνικοί μέσα στην
ματαιότητα του νου τους, σκοτισμένοι κατά την διάνοιαν αλλοτριωμένοι από την
ζωήν του Θεού, εξ αιτίας της αγνοίας που υπάρχει μέσα τους…οι οποίοι αφού
έγιναν αναίσθητοι παρέδωσαν τον εαυτόν τους εις την ασέλγειαν για να κάνουν
αχόρταγα κάθε αμαρτία» (ΕΦΕΣ: 4/17-19).
Τι μας λένε σήμερα οι ανθρωπιστές, οι
ασχολούμενοι αποκλειστικώς με την ματαιότητα του νου τους;
Ότι τα περί αμαρτίας είναι εφευρέσεις της
Χριστιανικής θρησκείας και δεν χρειάζεται κανείς να μας διδάξει το καλό και το
κακό. Μόνοι μας καταλαβαίνουμε την διαφορά. Αυτού του είδους σκέψεις και τέτοια
νοοτροπία, οδηγούν εκεί που οδήγησε και η σκοτισμένη διάνοιά τους, τους
Εθνικούς, τους οποίους κατακεραύνωνε ο Απόστολος Παύλος.
2/ Η ανθρώπινη φύση, μετά το προπατορικό αμάρτημα, προσεβλήθη
από την χρόνια ασθένεια της ψυχοσωματικής συγκρούσεως και δυσαρμονίας με
συνέπεια, την απόλυτη αδυναμία του ανθρώπου να απελευθερωθεί αυτοδυνάμως, από
την δουλεία στα πάθη του.
«Εις την πραγματικότητα
δεν ενεργώ πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. Διότι ξέρω ότι δεν
κατοικεί τίποτε καλόν μέσα μου, δηλαδή στην σάρκα μου. Η θέλησή μου να κάνω το
καλό υπάρχει, αλλά δεν έχω την δύναμη να το κάνω, διότι δεν κάνω το καλό που
θέλω αλλά το κακό που δεν θέλω. Και εάν κάνω εκείνο που δεν θέλω, τότε δεν ενεργώ πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία
που κατοικεί μέσα μου…» (ΡΩΜ: 7/17-20)
«Τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα, πριν αν
θεών τις διάδοχος των σων πόνων φανή» [Οι
πόνοι και τα βάσανα των ανθρώπων δεν θα τελειώσουν μας λέγει ο Αισχύλος, (ΣΣ: Με
υπόδειξη και επέμβαση κάποιου ανθρώπου-ανθρωπιστή, θα λέγαμε σήμερα), αλλά με
την εμφάνιση κάποιου θεού, Αισχύλος, Προμηθεύς δεσμώτης, 1015-1028.].
Αληθώς προφητικοί λόγοι
περί ελεύσεως του Θεού-Λυτρωτού, οι οποίοι καθώς και άλλοι, δεν ελήφθησαν υπόψη
από τους ανθρωπιστές, τους υποτιθέμενους μελετητές της αρχαίας Ελληνικής
γραμματείας.
3/ Ο άνθρωπος χωρίς την συνεκτικήν και
ενοποιόν χάριν του Χριστού, που είναι αποτέλεσμα της Αγάπης Του, μιας Αγάπης
αληθινής και όχι δόλιας και υστερόβουλης όπως η ανθρωπιστική αγάπη, φθείρεται,
αποσυντίθεται και λεγεωνοποιείται, όπως ο δαιμονισμένος Γαδαρηνός της
ευαγγελικής περικοπής (ΜΑΡΚ:5/6-9).
Οι ανθρωπιστές χωρίς Χριστό, δελεάζουν
τους ανθρώπους προσφέροντάς τους, πάσης φύσεως απολαύσεις της προσωρινής γήϊνης
ζωής μόνον. Αυτό το πνεύμα είναι διάχυτο, κυρίως, στα σημερινά Μέσα Μαζικής
Ενημερώσεως.
Αυτήν την ξεχασμένη Αγάπη ανάμεσα στον Θεό
και στον άνθρωπο, ήρθε Ο Ιησούς Χριστός να επαναφέρει στον κόσμο, προσφέροντας τον εαυτόν
του τύπο, οδηγό και παράδειγμα προς μίμηση (Κάτι που απορρίπτουν διαρρήδην οι
ανθρωπιστές).
Οι εφευρέτες και οπαδοί του κοσμικού
ανθρωπισμού, αρνούμενοι τον Ι.Χ. αρνούνται την Αγάπην Του.
Έτσι χάνουν τα πάντα. Εάν είχαν στοιχειώδη νοημοσύνην και κριτική ικανότητα, θα
εγνώριζαν ότι ο Θεάνθρωπος, εκέρδιζε τους ανθρώπους, απευθυνόμενος όχι στον νου
και στην λογική, αλλά φλογίζοντας την καρδιά τους. Ωμιλούσε στα πλήθη με
παραβολές οι οποίες ήσαν δυσερμήνευτες και εν πολλοίς ακατάληπτες με τον κοινό
νου!.
Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε:
«Αυτοί που δελεάζουν τους ανθρώπους με σαρκικά πάθη, υπόσχονται ελευθερία, ενώ
οι ίδιοι είναι δούλοι της διαφθοράς» (Β΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/18).
4/ Είναι αδιανόητο για τον άνθρωπο να
θέλει να φύγει από τους κόλπους του Θεού Πατρός, στους οποίους αναπαύεται ο
Υιός Του και να αυτονομηθεί, αφού η σάρκωση και ενανθρώπιση του Χριστού
αποσκοπούσε ακριβώς σ’ αυτό. Στην θέωση του ανθρώπου, εν τη υποστάσει του Υιού,
δηλαδή στην ανύψωση του ανθρώπου στο ύψος και το μεγαλείο της εσχάτης
πληρότητός του. Και τα δώρα του Χριστού ήσαν…προς τον σκοπόν να καταρτήσουν
αγίους… «δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι ότου φθάσωμεν όλοι,
εις την ενότητα της πίστεως, της πλήρους γνώσεως του Υιού του Θεού, εις
άνδρα τέλειον, εις το μέτρον του τελείου αναστήματος του Χριστού» (ΕΦΕΣ:
4/11-14).
Ο Ιησούς Χριστός μας δείχνει τον δρόμον να
γίνουμε τέλειοι και εμείς τον αγνοούμε και λέμε ότι μπορούμε να γίνουμε μόνοι
μας τέλειοι, χωρίς την βοήθειάν Του!
Αυτό λέγεται παραζάλη-παράνοια-φρενοβλάβεια.
5/ Χωρίς τον Χριστόν, ο άνθρωπος
εκπίπτει εις την παρά φύσιν κατάσταση ή θηριοποιείται.
Μας λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας:
«Νους αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται
ή δαιμονιώδης και των όρων αποστατήσας της φύσεως, επιθυμεί των αλλοτρίων κατά
κόρον φιλοκερδίας ουκ είδε (άπληστος στην κερδοσκοπία)…και μέτρον ηδονής ου
γινώσκει (ακόρεστος φιληδονία)» (Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Ομιλ.
51,6-εκδ. Οικονόμου, σ.114).
«Νους θεού αναχωρών (απομακρυσμένος από
τον Θεόν) ή κτηνώδης γίνεται ή φιλήδονος γεγονώς ή θηριώδης, δια ταύτα τοις
ανθρώποις μαχόμενος» (Μαξιμος Ομολογητής, Περί αγάπης, ΙΙ,59, Ρ.G. 90,1001).
6/ Ο άνθρωπος είναι μία ύπαρξη Xριστοκεντρική, Θεανθρώπινη διότι, ο Χριστός μας εγνώρισε:
α/ Περί θεού μόνο όσα εκείνος μας
εξήγησε.. «Θεόν ουδείς εώρακε πόπωτε, ο μονογενής υιός, ο ων εις το κόλπον του
πατρός, εκείνος εξηγήσατο» (ΙΩΑΝΝ: 1/18).
β/ Περί του κόσμου και ανθρώπου μόνον
όσα εκείνος μας εξήγησε. «Και ο λόγος εσαρκώθηκε και έμεινε μεταξύ μας (δηλ.
έγινε άνθρωπος) και είδαμε την δόξαν του. Μία δόξα που έχει ένας μονογενής υιός
από τον Πατέρα, γεμάτος χάριν και αλήθεια» (ΙΩΑΝΝ: 1/14).
Δηλαδή ο Χριστός μας εγνώρισε το πρότυπον
Άνθρωπος, τον Εαυτόν Του!
7/ Η διεκδίκηση της
αυτονομίας και της ελευθερίας του ανθρώπου, μακρυά από τον Θεάνθρωπο Χριστόν,
οδηγεί σε ψευδαισθήσεις ελευθερίας, υποδουλώνει τον άνθρωπο στα πάθη του και
ουσιαστικά καταλήγει στην μελαγχολία, κατάθλιψη, απόγνωση.
«Εάν εσείς μείνετε εις τον λόγον μου…θα
γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει…Εάν λοιπόν ο Υιός, σας
ελευθερώσει θα είσθε πραγματικά ελεύθεροι…» (ΙΩΑΝ: 8/32-36).
«Εις την ελευθερίαν λοιπόν δια την οποίαν ο
Χριστός μας ελευθέρωσε, σταθήτε σταθεροί και μη θελήσετε να υποταχθείτε πάλι
εις τον ζυγόν της δουλείας» (ΓΑΛΑΤΕΣ: 5/1).
«Να ζήτε σαν άνθρωποι ελεύθεροι και όχι να
χρησιμοποιείτε την ελευθερία σαν κάλυμμα κακών πράξεων, αλλά σαν δούλοι του
Θεού» (Α΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/16).
«…Κύριος εδώ σημαίνει το Πνεύμα και όπου είναι
το Πνεύμα του Κυρίου εκεί υπάρχει Ελευθερία…» (Β΄ ΚΟΡ: 3/17).
Επομένως, ο χωρίς Χριστόν άνθρωπος, είναι
ελεύθερος, μόνο κατά την δοκησισοφίαν του, κατά την φαντασία του. Στην
πραγματικότητα είναι ενεργούμενο των ανθρωπιστών, δούλος των παθών του, μακράν
της Αληθείας.
8/ Η βασική αιτία της σημερινής
τραγωδίας της ανθρωπότητος, πηγάζει ακριβώς από την άρνηση Χριστοποιήσεως του
ανθρώπου, δια την οποίαν
εδημιουργήθη και επροικίσθη. Η άρνηση αυτή που εκδηλώνεται ως πνευματική
ερήμωση, είναι αδύνατο να καλυφθεί από οποιαδήποτε άλλη αυτόνομη δραστηριότητά
του:
«όπως λοιπόν παραλάβατε τον Χριστόν Ιησούν
τον Κύριον, έτσι να ζήτε εν Αυτώ ριζωμένοι και οικοδομούμενοι εν Αυτώ…Προσέχετε
μήπως σας παρασύρει κανείς με την φιλοσοφία και με κούφια απατηλά πράγματα,
κατά την παράδοση των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και όχι κατά
Χριστόν, διότι εις Αυτόν κατοικεί ολόκληρον το πλήρωμα της θεότητος σε σωματική
μορφή. Και εν αυτώ είσθε πλήρεις» (ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ: 2/6-10).
«Του Θεού μη ενεργούντος εν ημίν, αμαρτία
παν το παρ’ ημών γενόμενον» (Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς, Ομιλ. 33, Εκδ. Ιεροσολύμων,
1857, σ.186).
Να γιατί
η σημερινή παιδεία, που διδάσκεται στα Σχολεία-Πανεπιστήμια
(Ελλαδικά-Ευρωπαϊκά), από τους θιασώτες του ανθρωπισμού, όχι μόνο δεν είναι
ανθρωπιστική, και ούτε εναρμονίζεται προς την αρχαία κλασσική παιδεία, την
οποίαν δήθεν καλλιεργούν ή καλλιέργησαν, υποτίθεται, κατά τον μεσαίωνα και την
Αναγέννηση οι ανθρωπιστές, αλλά και φέρει μέσα της τα σπέρματα της αντιθέσεως
και της αποσυνθέσεως.
Πώς είναι δυνατόν να θεμελιωθεί αληθινή παιδεία
ΧΩΡΙΣ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, με μέτρο όλων των
πραγμάτων τον άνθρωπο;
Ποιος ο κατάλληλος
άνθρωπος που θα καθορίσει το πρότυπον άνθρωπος; Με ποία κριτήρια; Τον
εαυτόν του ή κάποιον συνάνθρωπόν του; Είδαμε από ποίες αρχές και ιδέες
ενεπνέοντο οι θεωρούμενοι ως πρόδρομοι ή κορυφαίοι του ανθρωπισμού.
Ποίον παράδειγμα ανθρώπου-προτύπου ηθικής
τελειότητος, έχουν να παρουσιάσουν από την δισχιλιετή ιστορία της ανθρωπότητος,
οι εμπνευστές του ανθρωπισμού και κατασκευαστές Υπερανθρώπων ή αυτοθεοποιημένων
ανθρώπων, χωρίς Χριστό;
ΟΥΔΕΝ!
ΟΥΔΕΝ ! ΟΥΔΕΝ!
ιδ. Η Φραγκοπαπική Ευρώπη
απέρριψε εθελουσίως, τον Ιησού Χριστόν7
Στο «δικαστήριο»
ανάμεσα στον Χριστό και την Ευρώπη πραγματικά έγινε το εξής: Ο Χριστός λέει
στην Ευρώπη πως αυτή βαπτίστηκε στο όνομά Του, και πως πρέπει να μείνει πιστή
σ’ Αυτόν, και στο δικό Του ευαγγέλιο. Η κατηγορουμένη Ευρώπη απαντάει:
«Όλες οι θρησκείες είναι ίσες, αυτό είπαν οι
Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές, κανένας δεν πρέπει να πιέζεται να πιστεύει αυτό ή
εκείνο». Η Ευρώπη ανέχεται όλες τις θρησκείες σαν λαϊκές
δεισιδαιμονίες λόγω των δικών της ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Όμως, η
ίδια η Ευρώπη δεν έχει ούτε μία θρησκεία. Όταν η Ευρώπη θα καταφέρει να
πετύχει τους πολιτικούς της στόχους, τότε γρήγορα θα κάνει μία εκκαθάριση όλων
των λαϊκών δεισιδαιμονιών.
Σ’ αυτά τα λόγια ο
Χριστός ρωτάει λυπημένος: «Πως μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε με
ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, με κτηνώδη επιθυμία μόνο για σαρκική τροφή;
Εγώ ήθελα να σας κάνω θεούς και γιους του Θεού και εσείς αντιστέκεστε και
σπεύδετε να γίνετε ίδιοι με τα κτήνη»;
Στο παραπάνω ερώτημα η
Ευρώπη απαντάει: «Εσύ είσαι ξεπερασμένος, αντί για το δικό Σου Ευαγγέλιο εμείς
βρήκαμε την ζωολογία και την βιολογία. Τώρα ξέρουμε πως είμαστε απόγονοι όχι
δικοί Σου και του ουράνιου Πατέρα Σου, αλλά των ουρακοτάγκων, των γοριλών, των
μαϊμούδων. Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί, επειδή δεν
αναγνωρίζουμε άλλους θεούς εκτός από εμάς».
Ο Χριστός τότε
αποκρίνεται: «Είστε πιο ξεροκέφαλοι
από τους Εβραίους του παλαιού Ισραήλ, εγώ σας έβγαλα από το βαρβαρικό σκοτάδι,
σας έφερα το ουράνιο φως, εσείς όμως θέλετε πάλι το σκοτάδι, όπως το βουβάλι την
λάσπη. Εγώ έχυσα για σας το αίμα μου, σας αγάπησα, ακόμη και όταν όλοι οι
άγγελοι άπέστρεψαν το πρόσωπο τους από εσάς, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν
τη δική σας άδικη ρυπαρότητα. Όταν εσείς
βρισκόσασταν στο σκοτάδι και στην αμαρτία, ήμουν ο μοναδικός που πάλεψε για
σας, για να σας φωτίσω θέλοντας να σας εξαγνίσω. Μήν είστε τώρα άπιστοι, επειδή
θα ξαναγυρίσετε σε εκείνο το ανυπόφορο σκοτάδι και την ανυπόφορη δυσωδία».
Σ’ όλα αυτά η Ευρώπη με
ειρωνικό χαμόγελο φωνάζει: «Φύγε από εμάς, δεν σε γνωρίζουμε. Εμείς κρατούμε
την ελληνική φιλοσοφία και την ρωμαϊκή κουλτούρα. Εμείς θέλουμε την ελευθερία.
Έχουμε πανεπιστήμια, η επιστήμη είναι το αστέρι και ο οδηγός σας. Το σύνθημά
μας είναι: Ελευθερία,
αδελφοσύνη, ισότητα. Ο νους μας είναι ο θεός των θεών. Εσύ είσαι
Ασιάτης. Απαρνιόμαστε εσένα. Είσαι σας παλιός μύθος των παππούδων και των
γιαγιάδων μας».
Σ’ αυτά αποκρίνεται ο
Χριστός με δακρυσμένα μάτια: «Εγώ θα φύγω αλλά και σας θα δείτε. Βγήκατε από τον
δρόμο του Θεού και πήγατε στο δρόμο του σατανά. Η ευλογία χάθηκε από εσάς.
Στο χέρι μου είναι η ζωή σας και ο θάνατος σας, επειδή εγώ σταυρώθηκα για σας. Παρ’ όλα αυτά δεν θα σας καταδικάσω εγώ,
αλλά οι αμαρτίες σας και η άρνησή σας στον Σωτήρα. Έδειξα πατρική αγάπη για
όλους εσάς τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη όλους να σας σώσω».
Σ’ αυτά απαντά η
Ευρώπη:
«Ποιά αγάπη; Εμείς νιώθουμε υγιές
και δυνατό μίσος για όλους όσους δεν συμφωνούν με μας. Αυτό είναι το πρόγραμμά μας. Η αγάπη Σου δεν είναι
παρά μόνο ένα παραμύθι. Αντί του παραμυθιού αυτού, εμείς δημιουργήσαμε
εθνικισμό, διεθνισμό, προοδευτισμό, επιστημονισμό. Σ’ αυτά είναι η σωτηρία μας
και εσύ φύγε από εμάς»!
Ο Χριστός απομακρύνθηκε
από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από την χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το
ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις
απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά
γύρισε στην Ευρώπη, ο βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, των
Φράγκων, των (ψευδο) χριστιανών Σταυροφόρων, σε μεγάλη φρίκη, συμμαχήσας
αργότερον με τον νεοβαρβαρισμόν των Μπολσεβίκων, των Φασιστών και των Ναζιστών,
σε μεγαλύτερη φρίκη και σήμερον με τον ιμπεριαλισμόν των πυρηνικών
υπερδυνάμεων, αλλά σε μέγιστη φρίκη.
Ο Χριστός, πήρε Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του από την
Ευρώπη και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά.
Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε. Με την σκοτεινή και
βρώμικη Ευρώπη ή με τον Ιησού Χριστό; Αμήν.
ιε. Ουμανισμός
και Διαμορφωτές της κοινής γνώμης
Ο Ουμανισμός είναι μία πολύπλοκη μορφή
ειδωλολατρείας. Στον ουμανισμό, ο άνθρωπος, συλλογικώς ή ατομικώς, είναι το
κέντρο των πραγμάτων. Οι ανθρώπινες ανάγκες, επιθυμίες, τα ενδιαφέροντα και οι αντιλήψεις
χρησιμοποιούνται σαν κριτήρια για «όλα» τα πράγματα.
Με αυτό το σκεπτικό, οι ουμανιστές αφού
διερευνήσουν και μάθουν τι θέλει ο λαός ή η κοινή γνώμη, θα το επιβάλλουν στον
λαό, υπό την προϋπόθεση ότι αυτό συμφέρει το Σύστημα. Ό,τι δεν συμφέρει το
Σύστημα, έστω και εάν είναι αποδεκτό από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού,
θα το απορρίψουν ή θα βρουν τρόπους να το αποσιωπήσουν ή μεταλλάξουν (π.χ. Αναγραφή
θρησκεύματος στις ταυτότητες, Ονομασία των Σκοπίων, Αποτέλεσμα δημοψηφίσματος 5ης
Ιουλίου 2015, Ενταφιασμός πορίσματος Μαζαράκη Αινιάν για την Μικρασιατική Τραγωδία
του 1922, απαγόρευση δημοσιεύσεως περιεχομένου Βιβλίου Ταλμούδ, Πολιτογράφηση
λαθρομεταναστών, κ.α.).
Το έργο αυτό αναλαμβάνουν οι λεγόμενοι
διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης (ποικιλόμορφοι πολιτικώς και αργυρώνητοι
δημοσιογράφοι, παρουσιαστές και εκφωνητές ειδήσεων από τα ΜΜΕ, δημοσκόποι,
Πολιτικοί ή Στρατηγικοί αναλυτές, Διεθνολόγοι, Οικουμενιστές θεολόγοι και
Ιεράρχες, κ.α.). Όλοι αυτοί βιάζοντας την θέληση του λαού, την μεταλλάσσουν
κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να συμπίπτει με το συμφέρον του…ανθρωπιστικού
Συστήματος.
ιστ. Ανθρωπισμός
και Αρχαία Ελληνική Παιδεία
Όπως έχουμε προαναφέρει, οι μελετητές του
ανθρωπισμού, ορίζουν τον ανθρωπισμόν ως την πνευματική κίνηση που εκδηλώθηκε στην δυτική Ευρώπη,
από το 1400 έως και το 1650, με την αρχή της περιόδου της Αναγεννήσεως. Ως ένα
ρεύμα πνευματικό, που στόχευε στην πολιτιστική και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση
του Χριστιανικού μοντέλου που κατά την άποψή τους, επικρατούσε ως τότε, με κύριο χαρακτηριστικό, την επιστροφή στα
αρχαία κείμενα, ως ένα μοντέλο ζωής, γραφής και σκέψεως ή με άλλα λόγια, την
εμφανισθείσα τάση συστηματικής μελέτης της Ελληνικής και Λατινικής φιλολογίας,
που προετοίμασε την Αναγέννηση.
Ουδέν τούτου ψευδέστερον! Διότι, όχι μόνον η τοιαύτη
θέσις διετυπώθη ως πρόσχημα, αλλά τόσον η ελληνική κλασική παιδεία όσον και η
Ρωμαϊκή ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση είχαν με ανθρωπισμό. Η μεν ελληνική παιδεία ήταν
Θεοκεντρική η δε Ρωμαϊκή ήταν ανθρωποθηριοποιητική.
Αρχαιοελληνική
Φιλοσοφία
Η Ελληνική φιλοσοφία, κατά τον Άγιον Νεκτάριον:
.Οδηγεί τα βήματα του ανθρώπου προς την
ευσέβεια (ΣΣ: την οποία αρνείται ο
ανθρωπισμός ή την εννοεί όπως αυτός νομίζει).
.Υπήρξε ο παιδαγωγός του ανθρώπου, ο διδάσκαλος
της αληθείας (ΣΣ: την οποίαν
διαστρεβλώνει ο ανθρωπισμός), η προπαιδεία εις τον Χριστιανισμόν.
.Εδίδαξε τον άνθρωπο ποιος είναι, ποια είναι η
αποστολή του στον κόσμο και ποιες είναι οι πράξεις του (ΣΣ: Τα οποία αποσιωπά, αλλοιώνει ή απορρίπτει ο ανθρωπισμός).
Η Ελληνική φιλοσοφία, εδίδαξε:
-Την Πρόνοια του Θεού για την ανθρωπότητα [ΣΣ:Την οποίαν (Θεία Πρόνοια) δεν
αναγνωρίζει ο ανθρωπισμός], και με αυτήν ως συνεργόν και «συναίτιον αίτιον»,
κατά τον Ιερό Κλήμεντα, χειραγώγησε ως παιδαγωγός την ανθρωπότητα προς τον
Χριστό (ΣΣ: Σε αντίθεση με τον
Ευρωπαϊκό ή φραγκικό ανθρωπισμό που χειραγωγεί την ανθρωπότητα προς την
Εωσφορική Νέα Εποχή).
-Την ύπαρξη του Θεού, τις σχέσεις του Θεού προς
τον άνθρωπο, τις ιδιότητες του Θείου (Θεού) και την συγγένεια του ανθρώπου προς
Αυτό (ΣΣ: Την οποίαν συγγένεια
χλευάζει ή διασκευάζει ορθολογιστικώς, ο ανθρωπισμός).
Οι Έλληνες δεν επρόβαλλαν απλώς την μορφήν του
ανθρώπου εις τον κόσμον. Την εστεφάνωσαν, με τον ακτινοβόλον στέφανον δύο ιδεών
του «λόγου» και της «παιδείας». Οι δύο αυτές ιδέες είναι καθαρώς
Ελληνικές..Δυστυχώς, οι ανθρωπιστές εθεώρησαν ή σκοπίμως εσταμάτησαν στις δύο
αυτές ιδέες, τις οποίες μάλιστα πλαστογράφησαν και παρερμήνευσαν..
Οι Έλληνες όμως δεν εσταμάτησαν μέχρι τον
«λόγον». Επροχώρησαν ακόμη περισσότερον. Είπαν λοιπόν, ότι ο άνθρωπος έχει
αξίαν όχι μόνον ως φορεύς σαρκικών και πνευματικών ορμών και τάσεων που τον
διαφοροποιούν από τα θηρία/ζώα, αλλά ως
προσωπικότης, ξεχωριστή πνευματική υπόστασις και ουσία.
Εμβαθύνοντες εις το ζήτημα τούτο, διεπίστωσαν
ότι ο παράγων αυτός είναι η ψυχή. Είπαν
ότι η ψυχή είναι θεία, «..δια το την φύσιν αυτού (του παράγοντος) και την
ουσίαν είναι θείαν» (ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος, 90α, Αξίοχος 365 e,Φαίδων 80d
και ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, Περί ερμηνείας 21α, 22εξ, Ζμβ΄, 656α 13).
Ο Πλάτων εδίδαξεν, ότι η ψυχή ομοιάζει με το
θείον, το οποίον είναι αθάνατον και αναλλοίωτον. Χάρις εις την θείαν αυτήν
ουσίαν (ψυχή), προσέθεσαν οι Έλληνες, ο άνθρωπος σκέπτεται, εκφράζει, θέλει.
Εις την ψυχήν οφείλονται ο πόθος και η προτίμησις του ανθρώπου δια την αρετήν, μία έννοια εξαιρετικής δυνάμεως από την οποίαν εγεννήθη
ένα ιδανικόν του ανθρώπου, ένα μεγάλο ηθικό σύστημα.
Οι αρχαίοι Έλληνες παρ’ όλην την στροφήν και την εκτίμησή τους
προς τον άνθρωπον και τις ικανότητές του, δεν τον εθεοποίησαν, όπως έκαναν οι
ανθρωπιστές. Ο κόσμος τους δεν ήταν ανθρωποκεντρικός, όπως ήθελαν να τον
παρουσιάσουν οι ανθρωπιστές. Ήταν και παρέμεινε μέχρι τέλους Θεοκεντρικός.
Οι προμετωπίδες της Σωκρατικής και Πλατωνικής
σκέψεως είναι «ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή». Υπ’ αυτήν την έννοιαν, ο κόσμος
του Πλάτωνος είναι ανθρωποκεντρικός, «αλλ’
όμως ο Θεός είναι το κέντρον αυτού του ανθρωπίνου κόσμου» (W. Jaeger,
Ανθρωπισμός και Θεολογία, σ. 46).
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ύψωσαν την ανθρώπινη
προσωπικότητα υπεράνω του Θεού. Απ’ εναντίας, υπέταξαν τον ανθρωπισμόν εις την
θρησκευτικήν πίστιν. Ήθελαν να υπερβούν τα ανθρώπινα όρια, να εισχωρήσουν εις
τον κόσμον του επέκεινα και να καταστήσουν
όσον τους ήταν δυνατόν, τον άνθρωπον όμοιον με τον Θεόν.
Με τον υπέροχον λόγον των ποιητών τους, με τον
βαθύ στοχασμόν των φιλοσόφων τους, εδίδαξαν εις τον κόσμον, τούτο το μεγάλο
μάθημα: «Την
πιστιν εις τον άνθρωπον καταξιώνει και στερεώνει μόνον η υπερκειμένη αυτής εις
την την σφαίραν του Αγίου πίστις εις τον δημιουργόν του ανθρώπου και του
Σύμπαντος, Θεόν»
(Κ. Ι.Βουρβέρη, Ο Ελληνικός ανθρωπισμός σήμερον, Αθήναι 1960, σ.4).
Σκοπός
της αρχαιοελληνικής Παιδείας
Βασικόν ρόλον εις τον ανθρωπισμόν της αρχαίας
Ελλάδος έπαιξε εκτός της ιδέας του «λόγου» κα η ιδέα της «παιδείας». Η παιδεία όμως δεν είχε την μονομέρειαν της
πολυγνωσίας που της αποδίδουν σήμερα οι ανθρωπιστές (IQ). Απέβλεπε στο να
διαπλάσει τον άνθρωπον ως πολίτην «καλόν κ’αγαθόν», τουτέστιν τέλειον ή
οδεύοντα προς τελειοποίησιν άνθρωπον, εντός της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, όχι
απλώς άνθρωπος αλλά πολίτης-άνθρωπος στα πλαίσια μιας ελεύθερης,
δικαιοκρατούμενης και οργανωμένης πολιτικής κοινωνίας.
Δια τους Έλληνες η «παιδεία» ήταν το κατ’ εξοχήν
ιδεώδες του ανθρώπου, που δεν είχε σχέση με τον επαγγελματισμόν ή τον
χρηματισμόν, δεν αποσκοπούσε εις το «ζην» αλλά εις το «ευ ζην». Η παιδεία των
προγόνων μας, προχωρούσε ακόμη περισσότερον. Επεδίωκε να δώσει εις τον άνθρωπον
και αγωγήν θρησκευτικήν. Ο Πλάτων έλεγε ότι σκοπός της παιδείας είναι «η θέα του αγαθού και η ομοίωσις προς το
θείον».
Κατά συνέπειαν η αρχαιοελληνική Παιδεία δεν
αποσκοπούσε στην μετάδοση ξηρών γνώσεων, στην πολυμάθεια, αλλά «στην μεταστροφή
του ψυχικού βλέμματος προς την Αλήθεια».
Δια τον Πλάτωνα η ιδέα του Αγαθού, η απόκτησις
του Αγαθού είναι η «απόλυτος πλήρωσις» του ανθρώπου, η τελειωτική ανύψωσή του
προς τον Θεόν, η ομοίωσίς του προς τον Θεόν. Η ιδέα του Αγαθού ταυτίζεται με την ιδέα του Θεού, την αιτίαν του
Είναι, όπως την ονομάζε ο Πλάτων (Paul Natorp,
Η περί των ιδεών θεωρία του Πλάτωνος, μτφ Μιχ. Τσαμαδού, Αθήναι 1929, σ.
491-3).
Τίποτε απ’ όλα αυτά εφήρμοσε ο ανθρωπισμός,
μάλλον τα παρέκαμψε, τα αποσιώπησε και στην θέση τους έθεσε τους απατεώνες
σοφιστές και όσους από τους επικούρειους και στωϊκούς ερμήνευσεν ότι εξέφραζαν
ανθρωπιστικές ιδέες. Όσους εδίδασκαν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που
εδίδασκε ο Πλάτων, δηλαδή, ότι «..πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των
μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν» (Σοφιστής Πρωταγόρας) [Σοφιστής= Εκτός από φιλόσοφος και κατέχων καλώς την τέχνη
του, σημαίνει και ο διδάσκων σοφίαν επί χρήμασι, ο απατεών (Λεξ.
Δορμπαράκη, σ. 743)----Ο προσφέρων επί
πληρωμή τις γνώσεις του, ο καταφεύγων σε σοφίσματα για να πείσει, ο απατεώνας
(Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ. 944)].
Δηλαδή, όλα καθορίζονται από τον άνθρωπο, και πραγματική
υπόσταση έχουν όσα βλέπει και όσα πιάνει. Για το επέκεινα, ο προμνησθείς σοφιστής,
κορωνίδα των σημερινών ανθρωπιστών,
έφτασε στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται επέμβαση των θεών, αφού ο βίος του
ανθρώπου είναι βραχύς και η ίδια η ύπαρξη τους είναι άδηλος και προβληματική:
«περί μεν θεών ουκ έχω ειδέναι, ουθ' ως εισίν
ουθ' ως ουκ εισίν ουθ΄οποίοι τινές ιδέαν, πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι ή τα’
αδηλότης και βραχύς ων ο βίος του ανθρώπου».
Δηλαδή, Ο Θεός κατ’ αυτούς, δεν υπάρχει και αν
υπάρχει ΔΕΝ έχει κανένα δικαίωμα ή εξουσία επί των ανθρώπων..
Πλάνη,
παραζάλη ή ψυχοπάθεια;
Εσφαλμένως ή σκοπίμως λοιπόν, οι
ανθρωπιστές ερμήνευσαν τις θέσεις των αρχαίων Ελλήνων περί του ανθρώπου ως
ανθρωποκεντρικές και τις εδίδασκαν ως εκφράζουσες δήθεν, τον Ελληνικόν
ανθρωπισμόν.
ιζ. Ανθρωπισμός
και Αρχαία Ρωμαϊκή παιδεία
Οι Ρωμαίοι όταν διεσταυρώθησαν με το ελληνικόν
πνεύμα, δεν αρκέσθηκαν στην μελέτη του ελληνικού πολιτισμού, αλλά εβίωσαν τα
ιδεώδη του, ώστε να δημιουργήσουν νέες αξίες τις οποίες ακτινοβόλησαν ως
κοσμοκράτορες. Ο Ρωμαϊκός ανθρωπισμός όμως, απεδείχθη ανεπαρκής και θηριοποιητικός,
διότι:
1ο/ Προσπάθησε να
τελειοποιήσει τον άνθρωπον με καθαρώς ανθρώπινα μέσα. Η τελειοποίηση αυτή όχι
μόνον δεν ήγγιζε την ψυχήν του ανθρώπου αλλ’ ούτε καν το θνητόν μέρος του
ανθρώπου εκάλυπτε, αφού με τα μέσα που του προσέφερε η Ρώμη, ο άνθρωπος δεν
ηδύνατο να υπερβεί την προσωρινότητα, την φθοράν και να φθάσει στην καθαρή
πνευματικότητα. Η Ρώμη κατασκεύαζε δια
τον άνθρωπον επίγειον Πολιτείαν, αδιαφορούσα πλήρως δια την επουράνιον.
2ο/ Δια τους Ρωμαίους ο δούλος ήταν «πράγμα» (res). O Kάτων
έλεγε: «Οι δούλοι είναι εχθροί μας».
Οι δούλοι εσφάζοντο, κατετεμαχίζοντο και
ερρίπτοντο ως τροφή εις τα ψάρια, που κολυμβούσαν στις δεξαμενές των Ρωμαίων
συγκλητικών και πατρικίων. Αφήνομεν τους δυστυχισμένους μονομάχους που
εσφάζοντο εις το Κολοσσαίον ενώπιον του ωρυομένου και ενθουσιώντος όχλου! Τα
εγκλήματα εκείνα εγένοντο με την συγκατάθεση του νόμου ενώπιον των
αυτοκρατόρων. Η συγκατάθεση τούτων εις τα καθημερινάεγκλήματα κατά του
ανθρώπου, δεικνύει ακριβώς που οδήγησν τον άνθρωπον, οι οποίοι ως εκ της θέσεώς
τουςήσαν τεταγμένοι να τον προστατεύουν και να τον εξανθρωπίζουν.
Νοοτροπία που εσήμαινε την επιτομή του
ρατσισμού και του εξανδραποδισμού του ανθρώπου.
Αυτό λέγεται ανθρωπισμός ή θηριοποίηση του ανθρώπου;
Αυτού του
είδους Ρωμαϊκός «ανθρωπισμός», ενέπνευσε τους ανθρωπιστές της Δύσεως;
3ο/ Η σαρκολατρεία και η
απίστευτη φιληδονία είχε βυθίσει τον άνθρωπον του ρωμαϊκού κόσμου εις τον
πυθμένα της αβύσσου. Η οικογένεια είχε καταργηθεί. Ο γάμος κατήντησε νόμιμη
πορνεία. Τα βρέφη εξετίθεντο ή ερρίπτοντο στους δρόμους δια να αποθάνουν από
την πείνα και το ψύχος ή να κατασπαραχθούν την νύκτα από τους λύκους. Η
εγκράτεια η αιδώς και κάθε ηθική αίσθησις είχαν εξαφανισθεί, ώστε ο Σενέκας να λέγει, ότι η αθωότης δεν ήτο απλώς σπανία, αλλά δεν
συνηντάτο ΟΥΔΑΜΟΥ.
Ο Κικέρων δεν εδυσκολεύετο να αναμείξει στις
φιλοσοφικές του αναζητήσεις, τις πλέον αισχρές εξομολογήσεις. Εκείνος που
αναγιγνώσκει τις σκηνές στις οποίες περιγράφει ο Ιουβενάλιος8 τα ήθη των συγχρόνων του, αποστρέφει το πρόσωπόν του με αηδίαν.
Ο ποιητής Ιουβενάλιος μεταξύ άλλων:
.Ζωγραφίζει τις γυναίκες της Ρώμης ως εγωϊστριες,
πονηρές, δεισιδαίμονες, σπάταλες, φιλέριδες, αλαζόνες ματαιόδοξες, ακόλαστες,
μοιχαλίδες, αριθμούσες ένα γάμο και ένα διαζύγιο αντικαθιστώσες τα τέκνα με
κυνάρια, (Σάτυρα έκτη,
448). Μια καλή γυναίκα είναι σπάνιο πτηνό (rara avis), σπανιότερη
και από λευκή κορώνη (κουρούνα) (Σάτυρα, ΙΙΙ).
.Καταγγέλλει την διαφθορά. «Φθάσαμε στο ζενίθ
της διαφθοράς, νομίζει και «οι μεταγενέστεροι δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας
υπερβούν» (Ιουβενάλιος
i 147).
.Παρουσιάζει την κατάντια του ρωμαϊκού λαού τον
οποίον περιφρονεί καθ’ όσον μετετράπη σε όχλο. Έναν όχλο που άλλοτε κυβερνούσε
στρατιές και ανέτρεπε βασιλείς, τώρα δε αρκείται με Panem et circences, δηλ.
άρτον και θεάματα (Σάτυραι, Χ
81).
Αυτήν την…ανθρωπιστική
κοινωνίαν-πορνοβοσκότοπον των αρχαίων Ρωμαίων, εζήλεψαν οι ανθρωπιστές;
4ο/ Η ειδωλολατρική
θρησκεία της Ρώμης είχε εξαχρειωθεί. Θεοποιούαν τους αυτοκράτορές τους,
περιφρονούσαν και γελοιοποιούσαν τους θεούς τους. Ο Κικέρων ειρωνευόταν τις θυσίες
και τις μαντείες και θεωρούσε ότι, η φιλοσοφία και ο
αθεϊσμός είναι συνώνυμα (De
Invent, Βιβλίον Α΄, κεφ. Κθ΄).
Ο συγκρητισμός και ο ανατολικός μυστικισμός
κατέστησαν οι επικρατέστερες θρησκείες του όχλου, και ωργίαζαν με γελοίους,
παράλογους και ιερόσυλους μύθους. Τοιουτοτρόπως η θρησκεία εγένετο συνένοχος
στις ακολασίες του όχλου και απέβη πηγή σκανδάλων, «ουδαμόθεν δύναται να
αναμένει τιςθεραπείαν, η δε ανηθικότης αποβάλλει πάντα χαλινόν».9
Αυτόν τον θηριοποιημένον
(ψευδο)ανθρωπισμόν είχαν ως πρότυπον οι (ψευδο) ανθρωπιστές της Δύσεως και όχι
τον θεοκεντρικόν ανθρωπισμόν των Ελλήνων, τον οποίον ανέφερον μόνον για λόγους
παραπλανητικούς προς το ποίμνιον των αιρετικών φραγκοπαπικών και αργότερον των
μεταρρυθμιστών Ευρωπαίων...
5ο/ Τα λεγόμενα δυνατά πνεύματα της Ρωμαϊκής διανοήσεως, έπασχον από το
ίδιο νόσημα που κατετρύχοντο και οι Έλληνες σοφιστές, Επικούρειοι και Στωϊκοί.
Τα συστήματα φιλοσοφίας στην Ρώμη ήσαν πολλά και διϊστάμενα. Επικρατούσε
φιλοσοφική αναρχία περισσότερον χυδαία και ολιγώτερον αριστοκρατική από την
ελληνική, με αποτέλεσμα αντί να δώσει εις τον άνθρωπον μίαν πίστη, η οποια θα
καθηγίαζε την πτωχείαν του, θα ενίσχυε την σεμνότητά του και και θα παρηγορούσε
την θλίψη του, τον γελοιοποιούσε, του έδειχνε μιάν φοβερή περιφρόνηση με
αποτέλεσμα να γίνεται …λύκος («homo homini
lupus», ο άνθρωπος είναι δια τον άνθρωπον λύκος).
Αλλά όταν
ο άνθρωπος αντί να εξανθρωπίζεται, περιφρονείται, χλευάζεται εξαγριώνεται,
πορνεύει ακαταπαύστως και θηριοποιείται, όπως συνέβαινε στην αρχαία Ρώμη, πως
μπορεί να γίνεται λόγος περί ανθρωπισμού;
Συνεχίζεται
1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.
Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.
Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.
Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.
Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.
Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.
Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.
Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.
Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.
2 Ελένη Φατσέα, Περιοδ. Περισκόπιο της επιστήμης, Νο
295, Ιούλ.-Αύγ. 2005, σ.42-52
3 PG 74, 788-789, βλ. Ιω. Ρωμανίδου: Το
προπατορικόν αμάρτημα, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 154
4 PG 74, 785, βλ. Ρωμανίδου ενθ. ανωτ.
σελ. 148, σημ. Ι.
5 Ιω. Σιναΐτου, Κλίμαξ, εκδ. Παπαδημητρίου, Λόγος ΙΕ’,
οη’, σελ. 96
6 Φιλοκαλία Β΄, σελ. 34, νγ’
7 Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη… [Άγιος
Νικόλαος Επίσκοπος Αχρίδος ο Βελιμίροβιτς),
8 Ο Δέκιμος Ιούνιος Γιουβενάλης (Decimus
Iunius Iuvenalis ή Ιουβενάλιος, 55-135 μ.Χ.) ήταν από τους
σπουδαιότερους Ρωμαίους σατυρικούς ποιητές στον οποίο μεταξύ άλλων οφείλονται
οι φράσεις (Σάτυρες, 10), «άρτον και θεάματα», αλλά και η φράση προς την
Ρωμαϊκή Σύγκλητο: «Ποιος φυλά τους φύλακες;» (Quis custodiet ipsos custodes?).
9 Φρ. Βερτολίνι, Ρωμαϊκή ιστορία, τ. Β΄, μτφ. Σπ.
Λάμπρου, Αθήναι, 1894, σ.63.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου