ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος¹

MEΡΟΣ 25ο

Β΄ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

«…ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος Αυτού. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθε υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου, ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις…» (ΕΦΕΣ: 6/10-17).

5. ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

Ενώ ο Θεανθρωπισμός διδάσκει τον μεγάλο σκοπό του ανθρώπου, την κλήση να ενωθεί με τον Θεό, να γίνει Θεός κατά χάριν, ο άνθρωπος ζει σαν να  μην υπάρχει ο υψηλός αυτός στόχος. Έτσι γεμίζει αποτυχία η ζωή του, αφού ο άνθρωπος θέτει ως σκοπούς της ζωής, ΟΛΑ τα υπόλοιπα, εκτός από την θέωση.

Η βασική αιτία αυτής της καταστάσεως είναι ότι, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι προϊόν της ανθρωποκεντρικής/Φραγκοπαπικής αγωγής της Δύσεως, των αθέων διανοουμένων-παρανοουμένων της εποχής μας και των αμπελοφιλοσόφων αντιχρίστων ανθρωπιστών-διαφωτιστών.

Αυτή η ανθρωποκεντρική αγωγή, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε, που καθημερινώς δίδει εξετάσεις και αποτυγχάνει παταγωδώς, είναι υπεύθυνη για την αθεΐα, για τις εκατοντάδες των νεοφανών αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, για την λαίλαπα των αστρολόγων-λαοπλάνων, την αδιαφορία των συνανθρώπων μας και ιδιαίτερα των νέων προς την πνευματική ζωή.

Αντιθέτως, η αγωγή που δίδει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, με την θεία Λατρεία, την Πατερική θεολογία, τον ασκητισμό/μοναχισμό, είναι αγωγή Θεώσεως, αγωγή θεανθρωποκεντρική, με κέντρο τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Όταν αγωνιζόμαστε με προοπτική την θέωση, αλλάζει προς το καλύτερο η ζωή μας και η στάση μας έναντι των συνανθρώπων μας, μας πληροφορεί στο έργο του «Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου», ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Γεώργιος, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αγίου Όρους.

Όταν δηλαδή βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως υποψηφίους θεούς. Ως πρόσωπα προς Χριστοποίηση και όχι ως άτομα προς μαζοποίηση και θηριοποίηση.

Όσο είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, στο εγώ μας είμαστε άτομα, όχι πρόσωπα. Μόλις εξέλθουμε από την κλειστή ατομική μας ύπαρξη και αρχίσουμε, σύμφωνα με την αγωγή αυτή της θεώσεως, με την χάρη του Θεού αλλά και την δική μας συνέργεια, να προσφέρουμε όλο και περισσότερο σ’ Αυτόν, τον Τριαδικό Θεό, τότε προσφέρουμε όλο και περισσότερο προς τον πλησίον μας, προς την ανθρωπότητα.

Τότε γινόμαστε αληθινά πρόσωπα γιατί το εγώ μας συναντά το Συ του Θεού και το συ του αδελφού. Τότε αρχίζουμε να βρίσκουμε τον χαμένο εαυτό μας. Τότε αρχίζει να διαλύεται το δηλητήριο του εγωκεντρικού ανθρωπισμού.

Μέσα σ’ αυτή την κοινωνία της θεώσεως, ανοιγόμαστε, επικοινωνούμε, χαιρόμαστε ο ένας τον άλλον πραγματικά και όχι καιροσκοπικά ή φαρισαϊκά.

Αυτό είναι και το ήθος της Θείας Λειτουργίας, στην οποία μαθαίνουμε να ξεπερνούμε το ατομικό μας συμφέρον, στο οποίο μας εξωθεί ο διάβολος, και τα πάθη μας και να ανοιγώμαστε σε κοινωνία θυσίας και αγάπης εν Χριστώ.

Ο Ορθόδοξος ανθρωπισμός(Θεανθρωπισμός) της Εκκλησίας μας βασίζεται σ’ αυτή την μεγάλη κλήση του ανθρώπου, γι’ αυτό και αξιοποιεί στο έπακρο όλες τις δυνάμεις του.

Ποιος άλλος ανθρωπισμός, όσον προοδευτικός και φιλελεύθερος και αν  φαίνεται, είναι τόσον επαναστατικός όσον ο Χριστιανικός ανθρωπισμός, που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο Θεό;

Όντως, τέτοιον υψηλόν ανθρωπισμόν, μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει και καλλιεργεί.

Ο αυτόνομος ουμανισμός της ανθρωποκεντρικής Δύσεως, χωρισμένος από τον θεό, οδηγεί τον σύγχρονο άνθρωπο, σ’ ένα «πολιτισμό» φιλαυτίας, αλαζονείας και αδιεξόδου. Μας απομακρύνει, καταλήγει ο μακαριστός Γέροντας Γεώργιος, από την Ορθόδοξη πίστη μας, εν ονόματι τάχα, της αξιοποιήσεως και απελευθερώσεως του ανθρώπου.

Υπάρχει όμως μεγαλύτερη αξιοποίηση για τον άνθρωπο από την θέωση;

Είναι τουλάχιστο αφελής όποιος πιστεύει, ότι μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην ηθική τελειοποίησή της, πολύ δε περισσότερο στην σωτηρία της!

6. ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

Οι διαφωτιστές ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος γίνεται θεός δια της αυτογνωσίας και δια των γνώσεων των περί των έξω αυτού, όπως διετύπωσαν οι μεγάλοι μύστες της ανθρωπότητος!

Προς τούτοις φρονούν, μεταξύ των άλλων, ότι στην διάδοση ανθρωπιστικών ιδεών, συνέβαλλαν και οι λεγόμενοι «εγκυκλοπαιδιστές» ή «εγκυκλοπαιδικοί» οι οποίοι με επικεφαλής τον Ντιντερό (1713-1784) και Ντ’ Αλμπέρτ (1717-1783) εξέδωσαν την «Εγκυκλοπαίδεια» στο Παρίσι (1751-1772).

Ένα συστηματικό λεξικό των επιστημών, των τεχνών και των επαγγελμάτων, περιλαμβάνον κατά τους συντάκτες, όλες τις μέχρι της εκδόσεώς του, ανθρωπιστικές γνώσεις. Έτσι κατ’ αυτούς και δια των γνώσεων εκείνων ετελειοποιείτο το ανθρώπινο πνεύμα.

Ανόητοι και τυφλοί άνθρωποι. Αγνοείτε ότι:

.Πάνω, από όλες εκείνες και γενικά όλες τις ανθρώπινες γνώσεις, οσονδήποτε μεγάλες και σπουδαίες και αν φαίνονται, υπάρχει η κατ’ εξοχήν γνώσις που έχει μοναδική αξία και καθολική χρησιμότητα;

Η γνώσις αυτή ΔΕΝ είναι εφεύρημα της ανθρωπίνης σκέψεως, ούτε προϊόν της ανθρωπίνης διανοήσεως. Δεν είναι μία από τις επιστήμες ή μία από τις φιλοσοφίες.

Είναι η γνώσις που κάνει τον άνθρωπο αληθινά σοφό και φωτισμένο και όχι ψευτοφωταδιστή, όπως είσθε εσείς οι ψευδοανθρωπιστές-διαφωτιστές.

Είναι η γνώσις του Λόγου του Θεού, του νόμου του Θεού, όπως περιέχεται μέσα στα κείμενα της Αγίας Γραφής. Γνώση η οποία δίδει αξία ή απαξία σ’ όλες τις άλλες ανθρώπινες γνώσεις.

Μόνο στην Αγία Γραφή (ιδιαιτέρως στην Παλαιά Διαθήκη), βρίσκονται απαντήσεις για ΟΛΑ τα ερωτήματα και απορίες του ανθρώπου, περί του ιδίου, της Δημιουργίας του κόσμου, όλων των ειδών της ζωής (λογικών και αλόγων όντων), του αληθινού Θεού και των άϋλων ή υλικών κτισμάτων.

.Ο Λόγος του Θεού δεν είναι μία απλή διδασκαλία ή θεωρία περί ηθικής ή συνταγή τελείας και ιδανικής ανθρώπινης κοινωνίας.

Είναι θεία αποκάλυψις, διαχρονικής ισχύος και αληθείας, για όλους, για κάθε άνθρωπο, κάθε κοινωνικής τάξεως και φυλετικής καταγωγής.

Είναι η διαχρονική πυξίδα που οδηγεί αλάνθαστα στην επιτυχία του αληθινού σκοπού του ανθρωπίνοι βίου.

Όσοι πιστεύουν ότι δια της συσσωρεύσεως κοσμικών γνώσεων θα γίνουν σοφοί, εμωράνθησαν και ματαιοπονούν διότι:

Η σοφώτερη επιστήμη και τα πολυτιμώτερα αγαθά του κόσμου είναι μηδέν μπροστά στην σοφία του Θεού.:

«…εις πλήρη γνώση του μυστηρίου του Θεού και Πατρός και τουΧριστού, εις τον οποίον είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως» (ΚΟΛΑΣΣ.: 2/7).

«Και ο λόγος μου και το κήρυγμά μου, δεν έγιναν με την πειθώ της ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με πειθώ πνεύματος και δυνάμεως, δια να μην είναι η πίστις σας θεμελιωμένη επάνω εις την σοφίαν των ανθρώπων, αλλά εις την δύναμιν του Θεού…» (Α΄ ΚΟΡΙΝ.: 2/3-5).

«Βάσις και θεμέλιον της σοφίας, είναι η βαθεία προς τον Θεόν ευλάβεια (Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου),…Το να εννοήσει κανείς τον θείον νόμον είναι απόδειξις φωτισμένης διανοίας (Το δε γνώναι νόμον διανοίας επί αγαθής)» (ΠΑΡΟΙΜ: 9/10).

.Φωτισμένη διάνοια (Ανοιχτό μυαλό) είναι αυτός που εννοεί τον νόμον του αληθινού Θεού και όχι εκείνος σκέπτεται και κρίνει με το ξύλινο μυαλό των ανθρωπιστών και τις ξηρές, ατελεύτητες και πολλές φορές στην υπηρεσία της πολιτικής και λοιπών σκοπιμοτήτων, γνώσεις.

«Ω Τιμόθεε…απέφευγε τα βέβηλα και κούφια λόγια της ψευδώς ονομαζομένης γνώσεως, την οποία μερικοί ισχυρίζονται ότι κατέχουν, αλλά έχουν αστοχήσει ως προς την πίστιν» (ΤΙΜΟΘ Α΄:6/20).

Ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν ήταν τύπος κοσμικού σοφού και επιστήμονος που επεδίωκε να ιδρύσει κάποια θρησκεία, όπως όλες οι γνωστές θρησκείες της εποχής του, κάποια ηθικοπλαστική σχολή ή φιλοσοφικό σύστημα. Δεν απευθυνόταν στον νου αλλά στις καρδιές των ανθρώπων. Για τον λόγο αυτό, δεν συνεκρότησε επιτελείο μαθητών από φιλοσόφους και επιστήμονες, αλλά από αγραμμάτους αλιείς και απλοϊκούς ανθρώπους.

.Το γεγονός και μόνο του θαύματος της διαδόσεως του Χριστιανισμού, αποδεικνύει ότι δεν επρόκειτο για ανθρώπινο έργο, αφού οι δώδεκα (12) μαθητές του Ιησού Χριστού, χωρίς καμμία κοσμική εξουσία ή υλικά όπλα, διωκόμενοι συνεχώς και τελικώς δολοφονηθέντες ΟΛΟΙ (πλην του Αγ. Ιωάννου όστις έγραψε την Αποκάλυψη), κατόρθωσαν ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν εκατοντάδες σοφών και επιστημόνων επί πολλούς αιώνες, δηλαδή να αλλάξουν προς το καλύτερο τα ήθη και τα έθιμα των ανθρώπων, να αλλάξουν τον ρουν της Ιστορίας.

ΟΛΟΙ σήμερα ομιλούν για Χριστούγεννα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. ΟΛΟΙ αναφερόμενοι σε χρονολογίες, κάνουν λόγο για προχριστιανική και μεταχριστιανική περίοδο, καταγράφουν τα γεγονότα προ Χριστού και μετά Χριστόν, κλπ..

Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι η διάδοση και επικράτηση του Χριστιανισμού στην παγανιστική Ευρώπη και όχι μόνον, ήταν έργο της θείας δυνάμεως, της Άκτιστης Ενέργειας του Θεού.

                                                                 *

Όμως, οι ανθρωπιστές και πάσης φύσεως γνωστικιστές, νοησιάρχες και ευρωπαϊστές-διαφωτιστές, αδυνατούν να καταλάβουν ή δεν θέλουν να εννοήσουν ότι απορρίπτοντας τον όντως Πάνσοφον Δημιουργόν, τον Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν, αυτοκαταδικάζονται να παραμιλούν για ανθρωπισμό και διαφωτισμό, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι εισέρχονται σε πνευματικό έρεβος και ψυχική ερήμωση.

Σ’ αυτή την κατάσταση ευρισκόμενοι ή οδηγούμενοι από τους διαφωτιστές-ανθρωπιστές της Νέας Εποχής οι άνθρωποι, ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι. Δεν πρόκειται να έχουν ελευθερία, πρόοδο, εξαφάνιση των πολέμων και των φαινομένων της παγκόσμιας φτώχειας και προκλητικής ΑΝΙΣΟΤΗΤΟΣ, που συντηρεί το Σύστημα των Ανθρωπιστών, οι οποίοι υποτίθεται πως είναι υπέρμαχοι της διακαιοσύνης, της ελευθερίας και της ισότητος.

Ποτέ δεν πρόκειται να δουν το πρόσωπο της αληθινής Δικαιοσύνης και Ειρήνης!!!

7. ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

α. Γενικά

Κατά την Ορθόδοξη πατερική αντίληψη, η γνώση του Όντος (Θεού) δύναται να συμβεί με τον λόγο και το νου, κατά την θεωρία (όραση) Του. Η ίδια η ψυχή του ανθρώπου δηλαδή, που με τον λόγο ερευνά την φύση, καλείται με τις ίδιες γνωστικές δυνάμεις να λάβει με μία φιλόπονη εξεταστική έρευνα, την γνώση του Θεού. Απαραίτητη προϋπόθεση σε μία τέτοια περίπτωση, όπως προείπαμε, είναι η κάθαρση της ψυχής από τα πάθη.2

Η γνώση των θείων πραγμάτων δεν μπορεί να νοηθεί με άλλο μέσο παρά μόνο με το νου, ο οποίος συνεργεία της χάριτος του Θεού, καθαίρεται ανεβαίνοντας σε υψηλότερες βαθμίδες. Ο νους λοιπόν που είναι η πιο οξεία λειτουργία του λόγου, στην κατάσταση της καθάρσεως, γνωρίζει τόσον τα αισθητά (με την επιστημονική έρευνα), όσον όμως και τα νοητά (με την κάθαρση, την χάρη και την δεκτικότητα).

Τα όρια όμως, αυτής της δυνατότητας θεογνωσίας είναι πεπερασμένα, καθώς ο νους παραμένει κτιστός.

Σύμφωνα με τον Μέγα Βασίλειο, η κατάκτηση της γνώσεως εκκινά από τις αισθήσεις και ανέρχεται σε υψηλότερες βαθμίδες έως ότου ο χαριτωμένος νους, σταματήσει στα κτιστά όριά του, που είναι η αδυναμία να προσπελάσει την γνώση της θείας ουσίας.3

Οι ανθρωπιστές της Νέας Εποχής, λένε, ότι η αυτογνωσία, δηλαδή η αυτοενδοσκόπηση, στηριζομένη αποκλειστικώς στην ικανότητα του ανθρώπινου νου, οδηγεί στην συνειδητοποίηση από τον ίδιο τον άνθρωπο ότι είναι θεός. Συνεπώς δεν απαιτείται κανένας θεός να του το πει, ούτε καμμία πίστη σε θεό.

β. Τι είναι αυτογνωσία;

Αυτογνωσία, είναι η γνώση του εαυτού μας από εμάς τους ιδίους (αυτοενδοσκόπηση).

Δηλαδή, να είμαστε γνώστες κυρίως της ηθικής, ψυχικής και πνευματικής μας συγκροτήσεως καθώς και της οργανικής μας υποστάσεως. Καρπός ανεκτίμητος της αυτογνωσίας είναι η αυτοσυνειδησία.

Πολλές φορές ακούμε και διαβάζουμε ότι αν θέλεις να βρεις τον Θεό, αρκεί να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Δηλαδή, η γνώση του εαυτού μας (η αυτογνωσία) ταυτίζεται με την γνώση του Θείου (την θεογνωσία).

Από Ορθόδοξης πλευράς, αυτό είναι μέγιστον ψεύδος, μεγίστη πλάνη. Και ο λόγος είναι απλός. Στην Ορθόδοξη θεολογία έχουμε διάκριση μεταξύ κτιστού και ακτίστου. Αυτή η διάκριση δεν είναι βάση της φιλοσοφίας, αλλά βάση της εμπειρίας της θεώσεως των αγίων. Το κτιστό και το άκτιστο είναι μεταξύ τους ανόμοια. Δεν υπάρχει καμία ομοιότητα, και είναι μεταξύ τους άσχετα ως προς την ουσία.

Όλες οι περί αυτογνωσίας θεωρίες του ανθρωπισμού έχουν ως κεντρικό άξονα τον ανθρώπινο νου και την επιστήμη. Ταυτοχρόνως, όμως, το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των μορφών του ανθρωπισμού, είναι: Η απουσία του Θεού, η ανυπαρξία ή απουσία του θεϊκού παράγοντος.

Αυτό, όμως, είναι η αυτογνωσία;

Η δίψα του ανθρώπου να γνωρίσει τα πάντα στην ζωή του (την Κτίση, το κοινωνικό περιβάλλον του, την φύση του εαυτού του, τον προορισμό του μετά θάνατον, κλπ), τον ωθεί εις την έρευνα των φαινομένων, αλλά και εις την έρευνα και γνώσιν του εαυτού του. Για να γίνει το τελευταίο απαιτούνται: Ψυχική ηρεμία, καθαρός νους, ελευθέρα σκέψη.

Ουδείς όμως είναι πρόθυμος να αναγνωρίσει τις ατέλειες και τις αδυναμίες του ή τα προκεχωρημένα ελαττώματα του εγώ μας, γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο, κατά την ανθρωπιστική αντίληψη, να γνωρίσει κανείς τον αληθινό εαυτόν του [«χαλεπόν εαυτόν γνώναι» (Θαλής ο Μιλήσιος)].

Δυστυχώς, πολλές από τις ανθρώπινες επιθυμίες, αδυναμίες και πάθη τα οποία μονίμως εδράζονται στο εγώ μας, όπως η φιλοπρωτία, η πονηρία, η πλεονεξία, η κενοδοξία, η αυτοπροβολή-αλαζονεία, ο φθόνος, η φιληδονία, κ.α., σε συνδυασμό με την ακατηχησία, την έλλειψη ψυχικής γυμνάσεως, πνευματικής αντοχής, τα υπερτροφικά συναισθήματα και τις υπερβολικές προσδοκίες, (Να γίνουμε αμέσως αυτάρκεις, να αποκτήσουμε εξουσία, δύναμη, χρήματα, κλπ), εμποδίζουν την δημιουργία συνθηκών ψυχικής γαλήνης, καθαρού νοός και ελευθερίας σκέψεως.

Στο τελευταίο συμβάλλουν τα μέγιστα οι διάφοροι γκουρού και «αυθεντίες» του ανθρωπισμού-διαφωτισμού.

Αυτός είναι ο κυριώτερος λόγος ένεκα του οποίου, οι περισσότεροι:

1ο/ Αποτυγχάνουν στις αναζητήσεις τους, μολονότι είχαν ισχυράν έφεσιν προς αυτογνωσίαν , και

2ο/  Οδηγούνται σε κακοπιστίες, αιρετικά μονοπάτια, και αλλαγή πίστεως (αλλαξοπιστία).

Για να αποφύγει ο άνθρωπος τις περιπέτειες, τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του νου του, στην αναζήτηση του θησαυρού της αυτογνωσίας, έχει ανάγκη από ένα ισχυρό και ανέσπερο προβολέα ο οποίος θα φωτίζει τα μονοπάτια των αναζητήσεών του.

Ο άνθρωπος ως λογικόν και ελεύθερον ον, δεν είναι εκ φύσεως Θεός, ούτε είναι μόριον του Υπερτάτου και απροσώπου Νοός, όπως, ισχυρίζονται οι περισσότεροι από τους ανθρωπιστές και αρκετοί από τους Νεοειδωλολάτρες.

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Τριαδικού Θεού, κατ’ εικόνα του οποίου επλάσθη, και έχει ως προορισμόν να αποβεί όμοιος προς τον Θεόν, δηλαδή κοινωνός της Θείας αγαθότητος και μακαριότητος.

Για να αποβεί, όμως, ο άνθρωπος θείον ομοίωμα, οφείλει πρωτίστως να επιγνώσει τον εαυτόν του. Ο αγοών εαυτόν, αγνοεί και τον Θεόν Δημιουργόν.

Γι’ αυτό, «Ει βούλει γνώναι τον θεόν, προλαβών γνώθι σ’ αυτόν» (Κύριλλος Αλεξανδρείας).

Από τον εαυτόν μας πρέπει να αρχίζουμε πάντα. Μαθαίνοντας πόθεν έρχεσαι, ξέρεις και που είναι ο δρόμος σου να πας. Παρά ταύτα οι ανθρωπιστές επιμένουν να θεωρούν ως δεδομένο το ζητούμενο. Είσαι Θεός λένε, αλλά δεν το γνωρίζεις, δεν σε δημιούργησε κανένας Θεός!

Μία άλλη κατηγορία ανθρωπιστών, ισχυρίζονται ότι γεννηθήκαμε αυτομάτως, εξελιχθήκαμε σε άνθρωπο και όταν πεθαίνουμε χανόμαστε, εξαφανιζόμαστε, γινόμαστε μηδέν!

Διαλέγετε και παίρνετε!

Εάν δεχθείς αυτές τις παράλογες και αντιεπιστημονικές θεωρίες, παύεις να είσαι άνθρωπος. Γίνεσαι «θεός» ή θηρίον, καθ’ όσον μόνο τα άλογα ζώα όταν πεθάνουν γίνονται μηδέν.

Εάν πιστέψεις ότι είσαι δημιούργημα, κτίσμα του Θεού κατ’ εικόνα και ομοίωση Αυτού, τότε είσαι άνθρωπος, τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι χοϊκός, δυνάμενος όμως να γίνεις υιός Θεού κατά Χάρη του Θεού-Δημιουργού.4

γ. Τι είναι θεογνωσία;

Η θεογνωσία αποτελεί το αποκορύφωμα της αυτογνωσίας και ως εκ τούτου, δεν μπορεί ποτέ να είναι καρπός στοχαστικής, διαλογιστικής, διανοητικής, μεταφυσικής ερεύνης, αλλά αγιοπνευματικής εμπειρίας.

Η μεγαλύτερη επιστήμη για τον άνθρωπο, γράφει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, είναι η γνώση του εαυτού του.5 Όποιος γνωρίζει τον εαυτό του, φτάνει στο πλήρωμα της γνώσεως. Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος παρατηρεί: «Τω γνόντι εαυτόν, η γνώσις των πάντων δέδοται αυτώ. Το γαρ γινώσκειν εαυτόν, πλήρωμα της γνώσεως των απάντων εστί».6

Ο Θεός γνωρίζεται στα όρια της θεοπτίας ή της θεώσεως.

Η γνώσις ημών λοιπόν  (αυτογνωσία) κατά τον Άγιον Νεκτάριον, οδηγεί προς την αρετήν και την θέωσιν, διότι:

-Ο άνθρωπος γιγνώσκων εαυτόν, γιγνώσκει ότι είναι ον λογικόν, νοερόν, αυτεξούσιον, θρησκευτικόν, κοινωνικόν, ηθικόν, ελεύθερον, δεκτικόν θείου νου και πνευματικώς αθάνατον ον.

-Το λογικόν, επιβάλλει εις αυτόν το ορθώς διανοείσθαι, το κρίνειν και συλλογίζεσθαι.

-Το αυτεξούσιον, το πράττειν και ενεργείν κατά τις απαιτήσεις του πνεύματός του.

-Το νοερόν, το να προβλέπει και να προνοεί.

-Το θρησκευτικόν, του διδάσκειν να φοβείται τον (Τριαδικόν) Θεόν, που είναι ο δημιουργός του (φόβος Θεού, διαφορετικός του ανθρώπινου φόβου).

-Το κοινωνικόν, να υποστηρίζει τις αγαθές σχέσεις μετά των μελών της κοινωνίας.

-Το ηθικόν, να τηρεί τους ανθρώπινους και θείους νόμους. Αυτό συνεπάγεται πως όταν οι ανθρώπινοι νόμοι συγκρούονται, είναι αντίθετοι με τον νόμο του Θεού, ο άνθρωπος «Πειθαρχεί δει θεώ μάλλον ή ανθρώποις».

-Το ελεύθερον, να κρατεί εαυτόν αδούλωτον από τα σαρκικά πάθη του, δηλαδή κυριαρχία του πνεύματος επί της σάρκας και όχι το αντίθετο.

-Το δεκτικόν θείον νου, να επιζητεί την χάρη του θεού, την άκτιστη θείαν ενέργειαν τού φωτισμού.

-Το πνευματικώς αθάνατον, να τηρεί το πνεύμα του, την ψυχή του σε κατάσταση αγνότητος και καθαρότητος.

Αυτό είναι το αληθινό περιεχόμενο της αυτογνωσίας που οδηγεί στην θεογνωσίαν και όχι εκείνο που διδάσκουν οι αυτοθεοποιημένοι ανθρωπιστές.

δ. Η θεογνωσία ενισχύει την αυτογνωσία.

1/ Η αυτογνωσία οδηγεί στην θεογνωσία

Χωρίς την αυτογνωσία, κάθε άλλη γνώση παραμένει μετέωρη και άσκοπη. Με την αυτογνωσία ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του, αναγνωρίζει την φύση του, τα όρια και τις δυνατότητες τής υπάρξεώς του, και μπορεί να τοποθετηθεί σωστά απέναντι στον Θεό, τον πλησίον και τον εαυτό του.

Γνωρίζοντας ο άνθρωπος τον εαυτό του, αντιλαμβάνεται πριν απ’ όλα ότι δεν είναι αίτιος της υπάρξεώς του. Έτσι οδηγείται στην αναζήτηση της αιτίας της υπάρξεώς του, που είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση του Θεού. Η εξεικόνιση του Θεού, αποτελεί την ουσία της προσωπικής του υπάρξεως.

Γι’ αυτό η αυτογνωσία οδηγεί αυτομάτως στην θεογνωσία: «Ο γαρ δυνηθείς επιγνώναι το αξίωμα της εαυτού ψυχής, ούτος δύναται επιγνώναι την δύναμιν και τα μυστήρια της θεότητος και μάλλον εντεύθεν ταπεινωθήναι».7

Στον ίδιο λοιπόν τον άνθρωπο, βρίσκονται οι πρώτες αφορμές και δυνατότητες για την προσέγγιση του Θεού. Έτσι, με την αυτογνωσία καλλιεργείται η θεογνωσία.

Ο άνθρωπος ως δημιούργημα «κατ’ εικόνα Θεού», υπάρχει σε σχέση και αναφορά προς τον Θεό. Όποιος αρνείται τον Θεό δεν κάνει κάποιο απλό λογικό σφάλμα, ως άνθρωπος άλλωστε είναι φυσικό να κάνει και σφάλματα. Όποιος αρνείται τον Θεόν, αρνείται πρωτίστως τον εαυτόν του, αρνείται τις δυνατότητες και την καταλληλότητα του νου του.8

Επιστρέφοντας ο άνθρωπος στον εαυτό του βλέπει την ασθένειά του. Αντικρύζει τα πάθη που τον αλλοτριώνουν και τον υποδουλώνουν στον κόσμο. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να ελευθερωθεί και να ξαναβρεί τον εαυτό του, αν δεν τα καταπολεμήσει. Ταυτόχρονα διαπιστώνει την αδυναμία του για τον αγώνα αυτόν. Κατανοεί ότι αδυνατεί να αντεπεξέλθει χωρίς την χάρη του Θεού. Στην πορεία του αυτή, χρήσιμοι είναι και οι πειρασμοί, γιατί τον οδηγούν στην πληρέστερη συνειδητοποίηση της δικής του ασθενείας, αλλά  και της θείας μεγαλοσύνης.9

2/ Τα Μυστήρια της Εκκλησίας βοηθούν τον άνθρωπον στην ανακάλυψη του εαυτού του.

Η αυτοσυγκέντρωση και η αυτογνωσία αποκτούν στην Εκκλησία ένα εντελώς καινούργιο περιεχόμενο, άγνωστο στον προχριστιανικό και τον εξωχριστιανικό κόσμο. Στον εαυτό του ο άνθρωπος δεν βρίσκει μόνο την εκπεσμένη φύση του, αλλά και την εικόνα του Θεού.

Ακόμα περισσότερο ο Χριστιανός βρίσκει στον εαυτό του τον ίδιο τον Θεό που έγινε άνθρωπος και ανακράθηκε με τους ανθρώπους. Με τα μυστήρια της Εκκλησίας και ειδικότερα με το Βάπτισμα, το Χρίσμα και την Θεία Ευχαριστία, έρχεται και κατοικεί στον άνθρωπο ο Χριστός.

Έτσι ο Χριστιανός που επισκέπτεται τον εαυτό του και γνωρίζει την εν Χριστώ αναγεννημένη ύπαρξή του, γνωρίζει τον ίδιο το Θεό που έγινε άνθρωπος και κατασκήνωσε στους ανθρώπους: «Και έσται η κατασκήνωσίς μου εν αυτοίς, και έσομαι αυτοίς Θεός, και αυτοί μου έσονται λαός» (ΙΕΖ:37/27). Η δόξα του Θεού, που επισκίαζε άλλοτε από έξω τους εκλεκτούς, φωτίζει ήδη τους Χριστιανούς μέσα από την ίδια την ύπαρξή τους.

Το φως της μεταμορφώσεως, που είδαν οι μαθητές του Κυρίου στο όρος Θαβώρ, το βλέπουν και οι άγιοι της Εκκλησίας, που έχουν την απαιτούμενη καθαρότητα της καρδιάς. Ενώ όμως στην μεταμόρφωση το σώμα του Χριστού, που αποτελεί την πηγή του θείου φωτός, φώτιζε «έξωθεν» τους εκλεκτούς, τώρα το ίδιο αυτό σώμα «ανακραθέν ημίν και εν ημίν υπάρχον εικότως ένδοθεν περιαυγάζει την ψυχήν».10

Εδώ στηρίζει η ορθόδοξη θεολογία την δυνατότητα της θεωρίας του ακτίστου φωτός του Θεού από την παρούσα ήδη ζωή. Μια δυνατότητα που με πολλούς αγώνες κρατήθηκε ως σήμερα ανοικτή στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

ε. Πως πραγματοποιείται και τι σημαίνει η επιστροφή του ανθρώπου στον εαυτόν του.

1/  Η επιστροφή του ανθρώπου στον εαυτό του είναι και επιστροφή στον Θεόν.

Η επιστροφή στον Θεό είναι η υποδοχή τού πανταχού παρόντος Θεού, που επισκέπτεται τον άνθρωπο μέσα στην ίδια την ύπαρξή του: «ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ᾿ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἐμοῦ.» (ΑΠΟΚ:3/20).

Με την έλευση του Χριστού στον κόσμο, άρχισε μια νέα περίοδος. Ο άνθρωπος δεν παραμένει πια μόνο δημιούργημα του Θεού –έστω και το τελειότερο-, αλλά εξουσιοδοτείται να γίνει τέκνο Του: «Όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (ΙΩΑΝ:1/12).

Όποιος «λαμβάνει» τον Υιό του Θεού και μένει μαζί του, γίνεται κατά χάρη υιός του Θεού. Το σώμα του γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος που παρέχεται από τον Θεό (βλ. Α΄ΚΟΡ:6/19). Το Πνεύμα του Υιού του Θεού κράζει στις καρδιές των ανθρώπων, «Αββά, ο Πατήρ» (ΓΑΛ:4/6), αποκαθιστώντας την λησμονημένη σχέση με τον Θεό Πατέρα.

Μόνο όποιος δέχεται τον Υιό δέχεται και τον Πατέρα.

2/ Η επιστροφή του ανθρώπου στον Θεό Πατέρα πραγματοποιείται με την εν Χριστώ υιοθεσία.

Ο Χριστός, που φανερώνει στον κόσμο τον Θεό Πατέρα, προσλαμβάνει τον άνθρωπο στο σώμα του και τον κάνει κατά χάρη υιό τού δικού του Πατέρα. Η υιοθεσία αυτή δεν αποτελεί δικανική πράξη αλλά μυστηριακό γεγονός, που πραγματοποιείται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Έτσι η σχέση υιότητας και πατρότητας, που υπάρχει ανάμεσα στον Υιό και τον Πατέρα, επεκτείνεται με την δωρεά του Χριστού και στην σχέση κάθε ανθρώπου με τον Θεό Πατέρα. Κανείς δε γνωρίζει τον Πατέρα, «ει μη ο Υιός και ω αν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι» (ΜΑΤΘ:11/27).

Η αυτογνωσία, που οδηγεί τον άνθρωπο στην θεογνωσία, καταξιώνεται εν Χριστώ, με την υιοθεσία και την μετοχή στην θεία ζωή.

«Εκείνος που θέλει να έχει το κατ’ εικόνα σώο και την αληθογνωσία, περισσότερο από κάθε τι άλλο πρέπει να φροντίζει αυτό (το διορατικό), και να απέχει από την αμαρτία, και τον νόμο των εντολών να μελετά έμπρακτα, και να αποκτήσει κάθε αρετή, και να επιστρέψει προς τον Θεό με προσευχή και αληθινή θεωρία. Γιατί χωρίς καθαρότητα, ακόμη και αν μάθεις τη φυσική φιλοσοφία από τον Αδάμ μέχρι την συντέλεια, θα είσαι όχι λιγότερο μωρός, αν μη και περισσότερο, παρά σοφός· ενώ χωρίς εκείνη, αφού καθαρθείς και απαλλάξεις την ψυχή από τα πονηρά πάθη και δόγματα, θα αποκτήσεις τη σοφία του Θεού, η οποία νικά τον κόσμο, και θα ζήσεις αιώνια μαζί με τον μόνο σοφό Θεό, γεμάτος αγαλλίαση».(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «Α΄ Λόγος Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων»).11

8. ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

α. Ο Θεανθρωπισμός σε αντίθεση με τον κοσμικό ανθρωπισμό, διδάσκει την ολοκληρωτική άρνηση του Εγώ, την μίμηση του Χριστού κατά πάντα και την αποδοχή των αρετών, που διαμορφώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, όπως: Η δικαιοσύνη, η εγκράτεια, η σωφροσύνη, η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή, η πίστη και η ελπίδα.

Αυτές οι αρετές και άλλες, μαζί με την μετάνοια, την προσευχή και την συμμετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας, αποτελούν τις προϋποθέσεις για την ασφαλή πορεία του ανθρώπου προς την θέωση.

β. Όσο μεγαλύτερη πνευματική ζωή, εντός της εκκλησίας, κάνουν οι άνθρωποι μιας κοινωνίας, τόσο πιο ανθρώπινο γίνεται το πρόσωπό της.

Οι άνθρωποι εκτός Εκκλησίας είναι θηρία ή ανθρωπίδες.

γ. Χωρίς την βιωματική αυτή ένταξη και μέθεξη της θείας Χάριτος, με ευαγγελική αγάπη, άσκηση, μετάνοια, προσευχή και ζήλο εν επιγνώσει, δεν είναι δυνατή η πρόληψη και θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως. Είναι αδύνατο το κτίσιμο κοινωνίας με θηριοποιημένο (ψευτο) ανθρώπινο πρόσωπο, όπως το διδάσκουν οι κατ’ ευφημισμόν ανθρωπιστές.

δ. Ο άνθρωπος φτάνει στην τελειότητα, μόνον όταν ενωθεί με τον Χριστό, ενώ εκτός Χριστού και άνευ Αυτού, είναι ματαία κάθε προσπάθεια του ανθρώπου.

«….εκείνος που μένει ενωμένος μ’ εμένα όπως και εγώ με εκείνον, αυτός φέρει πολύν καρπόν, διότι χωρίς εμέ δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε…Όποιος δεν μένει ενωμένος μ’ εμένα πετιέται έξω, όπως τα κλήματα, που ξεραίνονται και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν στην φωτιά και καίγονται» (ΙΩΑΝΝ: 15/5-6).

ε. Ο Λόγος του Θεού, η Χριστιανική Διδασκαλία, δεν είναι απλώς μία θεωρία περί ηθικής, όπως η ανθρωπιστική συνταγή για την ηθική ή πνευματική ανύψωση του ανθρώπου ή μια θρησκευτική διδασκαλία. Δεν είναι καν θρησκευτική διδασκαλία, αφού η Ορθοδοξία ΔΕΝ είναι θρησκεία, αλλά η Αλήθεια. Είναι κανόνας ζωής. Κανόνας αλάνθαστος όπως τον διετύπωσε ο ίδιος ο Δημιουργός.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ασφαλής και φωτεινός παρά μόνον αυτός τον οποίον μας δείχνει ο Θεάνθρωπος μέσα από τον θείον Λόγον Του (Αγία Γραφή). Αυτόν πρέπει να ακολουθούμε για να επιτύχουμε στην ζωή και να φθάσουμε αισίως και ακινδύνως στο τέρμα και στον σκοπό, που μας έθεσε ο ίδιος ο Θεός. Κάθε άλλος δρόμος είναι εσφαλμένος, ψεύτικος, παραπλανητικός, καταστροφικός.

στ. Δεν είμαστε αυτόνομα δημιουργήματα. Όσον και αν ο εγωϊσμός μας αντιδρά και θέλει ανεξαρτησία και απόλυτη ελευθερία στην ζωή μας, για να ευδοκιμήσουμε στην ζωή και να αναδειχθούμε πραγματικά άνθρωποι, πρέπει να υποτάξουμε την θέλησή μας στην θεία θέληση του Δημιουργού μας και όχι στις αλαζονικές διακηρύξεις και πράξεις θνητών ανθρωποειδών, οι οποίοι λόγω και έργω, πολεμούν τον Δημιουργό.

ζ. Ο άνθρωπος που αποδέχεται τον Ιησούν Χριστόν, ως Δημιουργό, Σωτήρα και Λυτρωτή, το αποδεικνύει ΜΟΝΟΝ όταν ζει κατά Χριστόν και όχι κατά τους ανθρωπίνους νόμους. Έτσι ξεχωρίζει από την υπόλοιπη δημιουργία και καταλαμβάνει την αληθινή θέση του, ως εικόνα του Θεού, με την δυνατότητα να ομοιωθεί προς Αυτόν και να γίνει Θεός κατά Χάρη.

η. Ο μοναδικός τρόπος Θεώσεως του ανθρώπου είναι η εν Χριστώ ζωή. Το κατά Χριστόν ζήν.

Δια της ζωής εν Χριστώ, ο άνθρωπος απαλλάσσεται από την αρρωστημένη φύση του και την διασπαστικήν κυριαρχίαν της αμαρτίας και ανυψώνεται υπεράνω όλης της δημιουργίας, με την έννοια ότι η ανθρώπινη προσωπικότητα, αξίζει περισσότερο από ολόκληρη την δημιουργία.

Αυτός είναι ο πραγματικός ανθρωπισμός, ο Ορθόδοξος Χριστιανικός ανθρωπισμός.

θ. Ο ανθρωπισμός των ημερών μας είναι εν πολλοίς αθεϊστικός και αγνωστικιστικός. Έφθασε εδώ που έφθασε διότι, αντί να αναπτυχθεί μέσα εις το άπλετον φως της Χριστιανικής πίστεως, επροτίμησε να ακολουθήσει ίδιον δρόμον. Έτσι κατέπνιξε την θεμελιώδη ιδιότητα της ανθρωπίνης ψυχής, δηλαδή την φοράν και κλίση της προς τον Θεόν, εβυθίσθη εις μίαν αυτάρκη εκκοσμίκκευση και αφήκεν τον άνθρωπον μόνον και έρημον..Ο σύγχρονος ουμανισμός έμεινε ατελέσφορος. ΔΕΝ συγκινεί πλέον τον άνθρωπον. ΔΕΝ ικανοποιεί τις ανάγκες του, ούτε λύει τα προβλήματά του!!

Απεδείχθη μισανθρωπισμός!!!

ι. Τα προγνωστικά για το μέλλον του «ανθρώπου» είναι αβέβαια, αντιφατικά και δυσοίωνα. Η ποικιλία του ανθρωπισμού των όπλων και των οικονομικών δολοφόνων, που επικαλέστηκαν και επικαλούνται οι δυνάμεις που έχουν υπό πολιτικο-οικονομική κατοχή σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου, και έχουν προχωρήσει σε πολεμικές επιχειρήσεις  και αναμετρήσεις, σε πολλές περιοχές του κόσμου, ιδιαιτέρως στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκανική) και την Μέση Ανατολή, είναι, ο λεγόμενος «ηθικός» ή «φιλελεύθερος» ή «δημοκρατικός»  ή «πολυπολιτισμικός» ανθρωπισμός, που επιβάλλεται με τα απατηλά συνθήματα: «Ελεύθερη σκέψη», «προστασία των αδυνάτων», «καταπολέμηση της φτώχειας», «ελεύθερη κοινωνία», «ελευθεριότης ηθών», «καταστολή της τρομοκρατίας», «αυτοπροσδιορισμός κάθε ανθρώπου και των εθνοτικών ομάδων», κλπ.

ια. Ενώ ο σύγχρονος ανθρωπισμός διακηρύσσει ότι τάσσεται εναντίον κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, βίας και τρομοκρατίας, εναντίον του ρατσισμού, εναντίον κάθε καταπιέσεως των πολιτικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, στην πράξη αποδεικνύει ότι η χρήση ποικίλων μορφών βίας, πολιτικής και οικονομικής τρομοκρατίας, και ο απόλυτος ρατσισμός, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά για την επικράτηση των ιδεών του σύγχρονου ανθρωπισμού, υπονομεύοντας τις ίδιες τις αξίες του ανθρωπισμού που είχαν διακηρυχθεί κατά το παρελθόν, από τους πατριάρχες του και  υποτίθεται, επιδιώκει να περισώσει.

ιβ. Οι αντιφάσεις του ανθρωπισμού δεν είναι μόνο εσωτερικές. Επεκτείνονται και στο περιεχόμενο που παίρνει ο ανθρωπισμός στις διάφορες ποικιλίες του, ­ από τον κοσμικό (επιστημονικό, νατουραλιστικό) ως τον λεγόμενο χριστιανικό και την λεγόμενη «ανθρωπιά» ή κοινωνικο-οικονομικό ανθρωπισμό. Είναι πλέον φανερό, ότι ο όρος «ανθρωπισμός» έχει οικειοποιηθεί από τις πιο ετερογενείς φιλοσοφίες και ιδεολογίες και για τον λόγο αυτό, αποδεικνύει ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ηχηρή και άδεια διατύπωση των λαοπλάνων ανθρωπιστών και των βιαστών των ανθρωπίνων ψυχών, των αυτοαποκαλουμένων διαφωτιστών.

Είναι ηλίου φαεινώτερον ότι άνθρωπος, δεν έχει πλέον, αυτονομία σκέψεως και δράσεως, ούτε ελευθερία λήψεως αποφάσεων ή επιβολής της θελήσεώς του.

ιγ. Η αιτία των αντιφάσεων και της ανεπαρκείας του σύγχρονου ανθρωπισμού, η μοναδική αιτία της σημερινής τραγικής καταστάσεως της ανθρωπότητος είναι η απουσία του Θεού της Ειρήνης, της Αγάπης και Δικαιοσύνης, του Ιησού Χριστού, από την ζωή των ανθρώπων…

Οι άνθρωποι έγιναν ή μάλλον τους μετάλλαξε το ΣΥΣΤΗΜΑ των ανθρωπιστών-διαφωτιστών, σε θηρία..

Η απάντηση που δίδουν οι σύγχρονοι ανθρωπιστές, για την αιτία των αντιφάσεων και την πασιφανή ανεπάρκειαν του σύγχρονου ανθρωπισμού, δηλαδή ότι:

«Τα ηθικά αισθήματα του ανθρώπου, δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί και εξελιχθεί τόσο ώστε να μπορούν να αναχαιτίσουν την επιθετικότητα που κρύβεται μέσα του. Τα ηθικά αισθήματα του ανθρώπου έχουν εξελιχθεί σε πολύ μικρότερο βαθμό σε σχέση με τις νοητικές λειτουργίες του, αλλά προβλέπεται να εξελιχθούν στο μέλλον…», είναι αβάσιμη, αστεία, απαράδεκτη, παρανοϊκή, αλλά και ενδεικτική του σχιζοφρενικού σκοταδισμού, της εωσφορικής αλαζονείας και αμετανοησίας τους.

Οι σύγχρονοι ανθρωπιστές ζουν σε άλλον πλανήτη;

Δεν βλέπουν τι γίνεται στον περίγυρό τους; Δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι η οφθαλμοφανής αιτία της αντιφάσεως του ανθρωπισμού στην εποχή μας;

Δεν διαπιστώνουν καθημερινώς ότι ζουμε στην εποχή της Pax Americana ή μάλλον της Pax Talmudicus και του homo economicus/ animalis;

Δεν έχουν επίγνωση της καθημερινής πραγματικότητος, η οποία πιστοποιεί ότι ζούμε στην Νέα Εποχή της υλιστοκρατίας, της χρηματοθηρίας, του Νεοσοδομισμού και της εξουσιομανίας; Στην εποχή της Ιουδαιο-ταλμουδικοκρατίας, ήτοι του (απ)ανθρωπισμού;

ιδ. Οι ανθρωπιστές που ΔΕΝ γνωρίζουν ή μάλλον γωρίζουν  αλλά αποσιωπούν την ετυμολογία της λ. άνθρωπος, ενώ την έχουν έτοιμη και καταγεγραμμένη στο έργο του Πλάτωνος (Κρατύλος, 399 C), και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ΔΕΝ δικαιούνται να ομιλούν ούτε για τον άνθρωπο ούτε για ανθρωπισμό...Τους έχει τυφλώσει η αλαζονεία και η ανίερη τριάδα που πιστεύουν και προσκυνούν, Σαρκολατρεία, Εξουσιομανία, Χρηματοθηρία…

ιε. Για να αναμορφωθούν οι άνθρωποι στο αρχαίον κάλος, να ξαναγίνουν δηλαδή άνθρωποι, τα ανθρωπόμορφα θηρία της εποχής μας, η λύση είναι ΜΙΑ….

Να ξαναβάλλουν στην ζωή τους και να έχουν ως παράδειγμα προς μίμηση, τον Ιησού Χριστό…Να ακολουθήσουν την πορείαν προς την θέωση, με τις προϋποθέσεις που προαναφέραμε… Διαφορετικά ματαιοπονούν.

Μόνο η επιστροφή του ανθρώπου στην κατά Χριστόν ζωή, κατά πάντα και δια πάντα, η ενσυνείδητη αποδοχή της Διδασκαλίας του Θεανθρωπισμού, θα μπορούσε να ανατρέψει την σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, και να μεταμορφώσει και πάλιν, τον θηριοποιημένο άνθρωπο σε όντως άνθρωπο, εικόνα θεού, δηλαδή από homo talmudicus-animalis που είναι τώρα, σε homo humanus/Adamus, Imago Dei.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Εκκλησία του Χριστού, ενώ ΔΕΝ αδιαφορεί για τα εγκόσμια προβλήματα του ανθρώπου, δεν παύει από του να καλεί τον άνθρωπον εις εξαγιασμόν της ψυχής και εσωτερική αναγέννηση, διότι πιστεύει ότι όλα τα προβλήματα του ανθρώπου λύονται μόνον όταν ο άνθρωπος συνδιαλλαγεί με τον Θεάνθρωπον.

Δεν μας χρειάζεται κανένας ανθρωπισμός/ουμανισμός, καθ’ όσον η Ορθοδοξία είναι ο μόνος  και αληθής ανθρωπισμός. Η Ορθοδοξία προβάλλουσα τον Εσταυρωμένον και Αναστάντα Θεάνθρωπον ως πρότυπον, προσφέρει στον κόσμον την λυτρωτικήν διέξοδον που οδηγεί στην θέωση. Ουδείς μας ηγάπησε όπως ο Κύριος «ου πρέσβυς, ουδέ άγγελος, αλλ’ αυτός ο Κύριος έσωσεν ημάς» (ΗΣΑΪΑΣ: 63/9).

Εις τον αιώνα της  παγκόσμιας αναρχίας, της (ψευδο) δημοκρατίας, των συστημικών –ισμών, της πνευματικής ερημώσεως και εωσφορικής κυριαρχίας, ο παραπάνω προφητικός λόγος κάμνει τον άνθρωπο να αναφωνεί:

«Άνθρωπος ειμί, Θεού τε κτίσμα τυγχάνων και θεός είναι κεκελευσμένος» (..είμαι κι’ εγώ κτίσμα Του Θεού, έχω δε ονομασθεί και έχω κληθεί να γίνω θεός κατά χάριν) [ Γρηγ. Θεολόγου, Λόγος 43, PG 36, 560 Α].

Μετά από όσα παρουσιάσαμε περί ανθρωπισμού και Θεανθρωπισμού, φρονούμε πως απεδείχθη ότι:

Ο ανθρωπισμός αποτελεί το θανατηφόρο δηλητήριο, «γλυκείας γεύσεως», το οποίον εκχέει ακαταπαύστως στις κοινωνίες, η συνομοταξία των (ψευτο) ανθρωπιστών-διαφωτιστών, των νωτοφόρων της Νέας Εποχής.

Μοναδικός αντίπαλος και στόχος του κοσμικού ανθρωπισμού είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός (Θεανθρωπισμός), επειδή ο Θεανθρωπισμός αποτελεί το μοναδικό αντίδοτο σ’ αυτό το δηλητήριο του ξενόφερτου κοσμικού ανθρωπισμού.

Για τον λόγο αυτό, η προπαγάνδα των Ανθρωπιστών είναι εμφανώς ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ και συνίσταται στα εξής:

α/ Στην δυσφήμιση και διασυρμό του Χριστιανισμού, κυρίως της Ορθοδοξίας, του τελευταίου προπυργίου της άπαξ παραδοθείσης Πίστεως στον Θεάνθρωπον.

β/ Στην αλλοτρίωση των ορθοδόξων Χριστιανών εκ των έσω, με λαϊκούς και ρασοφόρους, μυημένους σε αποκρυφιστικές στοές και άλλες μυστηριακές οργανώσεις ή με διδασκάλους (ορθολογιστές και οικουμενιστές θεολόγους κ.α.), κηρύσσοντες εθελοθρησκείες και ετεροδιδασκαλίες και όχι τον Λόγον του Θεανθρώπου.

γ/ Στην διάβρωση, εκκοσμίκευση και άλωση της Εκκλησίας, με πολλές οφιοειδείς μεθόδους, που δεν είναι της στιγμής και του θέματος να αναλύσουμε. Μία διάβρωση με εμφανή σημάδια, στις ημέρες μας, αλλοτριώσεως και εκκοσμικεύσεως, σε «ορθοδόξους» ρασοφόρους, πάσης ιεραρχικής κλίμακος, «θεολόγους» και λαϊκούς. Τόσον εμφανή, ώστε οι πιστοί να διερωτώνται, να απορούν, να  αγανακτούν και να εξοργίζονται…

Για τις χριστιανικές αιρέσεις και τις άλλες θρησκείες, η άλωση είναι ήδη ολοκληρωτική και πασιφανής.

*

Ο Θεανθρωπισμός, ήτοι η διδασκαλία και οι νόμοι του Θεανθρώπου-Δημιουργού του Σύμπαντος και των ατελευτήτων συμπάντων, όπως περιλαμβάνονται στην Αγία Γραφή, είναι το σωτηριώδες παιδευτικόν ιδεώδες των Ορθοδόξων Ελλήνων! Αυτόν διδάσκουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας…

Αυτή είναι η εντολή και το θέλημα του Θεού. Όμως, ο Θεός μας έδωσε την Ελευθερία (Αυτεξούσιο) σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούμε ακόμα και να Τον αρνηθούμε. Αλλά μόνο παράφρονες αρνούνται το Φως, την Αλήθεια και την Ζωή.

Ώ άπιστοι, αλλόδοξοι, ολιγόπιστοι, αμφιταλαντευόμενοι και ευκολόπιστοι!

Όσο είναι καιρός, βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας, εκβάλλατε τον νου σας από την κοιλιά σας, που τον έχει εισαγάγει βιαίως το Σύστημα, δια της καθημερινής και ανελέητης πλύσεως του εγκεφάλου σας και ξανατοποθετήστε τον, στην φυσιολογική του θέση, εντός του εγκεφάλου σας!!!

Μόνον τότε θα ξαναγίνετε άνθρωποι με ελεύθερη βούληση, λογική και κρίση. Διαφορετικά θα παραμείνετε «θηρία», υποτεταγμένα στο ΣΥΣΤΗΜΑ, άβουλα όντα, δούλοι και πειθήνια όργανα των διεθνών τυράννων μας και των εγχώριων διαχειριστών τους !!!

Ας επιλέξετε λοιπόν. Τον θανατηφόρον ανθρωπισμόν ή τον Ζωηφόρον Θεανθρωπισμόν;

Με τον Ιησού Χριστό και Σωτήρα, αιωνίως, τηρούντες την Διδασκαλίαν και του Νόμους Του (Θεανθρωπισμός) ή με τους Εωσφοριστές-ανθρωπιστές, σφραγισμένους από τους άρχοντες της νέας Εποχής;

Η επιλογή είναι δική σας!!!

Ευλογημένο από τον Τριαδικό Θεό της Ορθοδοξίας μας, τον Δημιουργόν πάσης Κτίσεως, το Νέον έτος 2018!!!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ (Πηγές πλέον των αναφερομένων στο κείμενο)

1/ Πώς πέθαναν ο Δάντης, ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, ο Κρίστοφερ ...www.iefimerida.gr/.../πώς-πέθανε-ο-δάντης-οι-μυστηριώδεις-θάνατοι-μεγάλων-συγγρα

2/ Η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη κατηγορείται για ρατσισμό, ισλαμοφοβία ...tvxs.gr/.../i-theia-komodia-toy-danti-katigoreitai-gia-ratsismo-islamofobia-kai-omofo...13 Μαρ 2012 –

3/ Η ανθρωποκεντρική Θεία Κωμωδία του Δάντη - Εγκεφαλλικό  egefalliko. anorthografies.net/ dantis-theia-kwmwdia/

4/ Πολιτική ορολογία, Δημήτρη Ευαγγελίδη, Αθήναι 1979, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ.

5/ Διαφωτισμός, Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη, ΑΘΗΝΑ 2002,

6/ Το γαρ Μυστήριον ήδη ενεργείται Της Ανομίας, Ιωάννη Παλαιτσάκη, ΑΘΗΝΑ 1999, Εκδ. «ΚΟΡΦΗ» Χ. Καρακατσάνη και Σία Ο.Ε.

7/ Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του Ανθρώπου,Αρχ. Γεώργιoς Καψάνης.

8/ Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου | Πεμπτουσία,

https://www.pemptousia.gr /2014/04/i-theosi-os-skopos-tis-zois-tou-anthropo-4/

9/ Μυστηριακές Προϋποθέσεις της Άσκησης κατά τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά – 2,Νοεμβρίου 2013 , Θρησκεία / Θεολογία, Svilen Tutekov, καθηγητής της Θεολογικής σχολής του Πενεπιστημίου «Αγίου Κυρίλλου και αγίου Μεθοδίου», Βελίκο Τύρνοβο (Βουλγαρία).

10/ Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου | Orthodox Fathers, www.orthodoxfathers. com/ Deification-as-the-purpose-of-man-s-life

11/ Θέωσις - Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος,

www.apostoliki-diakonia. gr/gr_main/ catehism/theologia.../themata.asp?cat..

12/ Τί είναι η θέωση; - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE, https://www.ekklisiaonline. gr/arxontariki/ti-einai-i-theosi-2/,31 Μαΐ 2016 - (Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ Ρωμανίδου(+),Πατερική Θεολογία,εκδ. Παρακαταθήκη, σ. 135-138).

13/ Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, Νικ. Βασιλειάδης, Αθήνα, Ιανουάριος 1986.

14/ Αναγέννηση- 14^ος- 16^ος αι. μ.Χ.- Artic.gr, https://artic.gr › Εικαστικά › Αφιερώματα, 24 Μαρ 2013 -

15/ Eίναι ο φεμινισμός συμβατός με την Ορθοδοξία; - Άγιον Όρος…, https://www.agiooros.net › ... › Πνευματικά θέματα.

16/ Θρησκεία/Θεολογία, Svilen Tutekov, καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου «Αγίου Κυρίλλου και Αγίου Μεθοδίου», Βελίκο Τύρνοβο (Βουλγαρία), Μυστηριακές Προϋποθέσεις της Ασκήσεως κατά τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά – 2, Νοεμβρίου 2013.

17/ Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄) Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄) | Πεμπτουσία, https://www.pemptousia.gr/2015/04/theanthropismos-theosi-meros-a/Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄). 18 Απριλίου 2015. --- Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Β΄)25 Απριλίου 2015--- Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Γ΄)2 Μαΐου 2015.

18/ Ο Φαρισαίος, Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Ιερά Μητρόπολις Νικοπόλεως-Πρεβέζης, Πρέβεζα.1989.

19/ Τζον Λοκ: φιλόσοφος και στοχαστής του διαφωτισμού και του ...https:// sciencearchives. wordpress.com/.../τζον-λοκ-φιλόσοφος-και-στοχαστής-του-δ-2/9 Ιουν 2017 –

20/ Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο; Νομίζουμε πως ξέρουμε. Αλλά το ξέρουμε...www.glikiazoi.gr/2012/03/01/Τι-είναι-ηθικό-και-τι-ανήθικο-Νομίζουμ/1 Μαρ 2012.

21/ Η Ορθόδοξη ηθική ως ασκητική,Άλλο είναι να διδάξει κανείς ηθικολογικά τα θέματα και άλλο να προσφέρει κανείς την θεραπεία,τού π. Ι. Ρωμανίδη. Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική".

22/ Παντελεήμονος Καρανικόλα Μητροπολίτου Κορίνθου (†),Χριστιανικόν Συμπόσιον 1967, σελ. 54-59, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

 23/ Σύντομες μελέτες, www.oodegr.com/oode/oryhod/therapy 3.htm.

24/ Αυτογνωσία και θεογνωσία-Κοινωνία Ορθοδοξίας,     

www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/aytognosia-kai-theognosia-2/4Φεβ 2016 – (Αυτογνωσία και Θεογνωσία. Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, ομότ. Καθηγητής θεολογικής σχολή ΑΠΘ).

25/ Χρυσή Κληρονομιά (τ. Α΄ και Β΄), Ν. Λαμπέτης, Φιλόλογος, Πάτραι.

26/ Λιβαδάς, Κυριάκος-Μπέης: «Το πρόβλημα της δουλείας κατ’ Αριστοτέλη». Φιλοσοφία 13-14 (1983-84), 300-316.

27/ Spinoza, ένας σύγχρονος φιλόσοφος-Indymedia,

https://athens. indymedia.org/post/291915/, 21 Nοε. 2004...

28/  Παρουσίαση, ανάλυση και κριτική, του κειμένου του καθηγητού Βασίλη Σιωμόπουλου, καθηγητή Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Illinois – Σικάγο, με τίτλο «Οι αντιφάσεις του σύγχρονου ανθρωπισμού» Δημοσιεύθηκε στην στήλη - γνώμες - Το Βήμα Online, www.tovima.gr/opinions/ article/? aid= 112208.  27/06/1999.

29/ Διαφωτισμός και Αριστερά, Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου. Πηγή: http://www.parembasis.gr/2007/7-11-01.htm (Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Περιοδικό», Μάϊος 2007).

30/ http://www.mixanitouxronou.gr/o-chrimatodotis-ton-leonarnto-nta-vintsi-ke-botitseli-to-protipo-tou-makiavelikou-o-igemon-lorentzo-ton-medikon-o-emvlimatikos-igetis-tis-florentias/  

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Ν. Ματσούκας, Επιστήμη...στην εξαήμερο του Μεγάλου Βασιλείου, σ.170

3  Ν. Ματσούκας, Επιστήμη...στην εξαήμερο του Μεγάλου βασιλείου, σελ.171.

4 Τι σημαίνει υιός Θεού κατά Χάρη; Ποιο είναι το νόημα της Χαριστικής αυτής υιοθεσίας; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος εισερχόμενος στην θεία χοάνη της Υιοποιήσεως αρχίζει να επικοινωνεί με τον Θεόν. Με άλλα λόγια, αποκτά αυτομάτως και θεογνωσία. Αρχίζει να γνωρίζει την δόξαν του Θεού σε βαθμό ανάλογο με την καθαρότητα και την πίστη του.

5 Παιδαγωγός, 3,1,1, PG 8,556Α.

6 Λόγος 16, έκδ. Ι. Σπετσιέρη, Του οσίου πατρός ημών Ισαάκ του Σύρου τα ευρεθέντα ασκητικά, Αθήναι 1895, σ. 58.

7 Μακαρίου Αιγυπτίου, Ομιλία 27, 1, PG 34,693.

8 Η κατάσταση αυτή, που φαίνεται στον εκπεσμένο άνθρωπο φυσική, είναι διαστροφή και αφύσικη. Όποιος βρίσκεται στην κατάσταση αυτή δεν είναι κύριος του εαυτού του ούτε βέβαια του κόσμου στον οποίο ζει. Η κυριαρχική εξουσία, που αποτελεί έκφραση τής «κατ’ εικόνα Θεού» (Γεν. 1:27) κατασκευής του, φαλκιδεύεται. Και οι κοινωνικές σχέσεις του, που εκφράζουν επίσης την συγγένειά του με τον Θεό, αλλοτριώνονται. Οποιαδήποτε λύτρωση από την κατάσταση αυτή είναι αδύνατη, χωρίς την επιστροφή του ανθρώπου στον εαυτό του.

9 Ισαάκ Σύρου, Ομιλία 21, έκδ. Ι. Σπετσιέρη, σ. 82.

10 Γρηγ. Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 1,3,38, Συγγράμματα, τ. 1, σ. 449.

11 Έργα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Φ. ΕΠΕ 2, σελ. 55