ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος¹

*

MEΡΟΣ 23ο

Β΄ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

4. ΑΝΑΛΥΣΗ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

«…ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος Αυτού. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθε υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου, ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις…» (ΕΦΕΣ: 6/10-17).

α. Αίτια και σκοπός ενανθρωπήσεως του Κυρίου

Όπως προείπαμεν, ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό. Ο άνθρωπος όμως, δεν θα μπορούσε να πετύχει την θέωση, αν ο Θεός δεν είχε σαρκωθεί, διότι:

1/ Ο χωρισμός του από τον Θεό, έρριψε τον άνθρωπο στην σαρκική, κτηνώδη και δαιμονοκρατούμενη ζωή, με αποτέλεσμα να αμαυρωθεί το κατ’ εικόνα και να αποβάλλει ο άνθρωπος την περιβολή των αρετών, δια των οποίων εκοσμείτο και εμιμείτο την Θεία μακαριότητα.

2/ Με την σάρκωσή Του, ο Υιός και Λόγος του Θεού προσέλαβε την ανθρωπίνη φύση και όχι μόνο εθεράπευσε τον άνθρωπο, με την σταυρική Του θυσία, αλλά προσέδωσε στην ανθρώπινη φύση την υπέρτατη δυνατή αξία της, την κατά χάρη ανθρωποθέωση.

3/ Χωρίς την είσοδο του Χριστού εις τον άνθρωπο (σάρκωση) και την είσοδον (ενσωμάτωση) του ανθρώπου εις τον Χριστόν ως Θεανθρώπου, η τραγωδία του ανθρώπου, η φυσική και υπαρξιακή και προσωπική και κάθε άλλη τραγωδία του, δεν θα είχε τέλος ούτε εις την παρούσα ζωή ούτε εις την αιωνιότητα.

Χωρίς τον Ιησού Χριστό, ο ανθρωπος γίνεται βορά του θανάτου, δούλος του Διαβόλου και γεμίζει την ύπαρξή του με φόβον, ο οποίος:

α/ Είναι εκτροπή της πίστεως και θείας πληροφορίας στέρησις (Κλίμαξ Αγ. Ιωάννου, Ρ, σ. 88,945).

β/ Φέρει τον άνθρωπον σε αιώνια δουλεία και σε μόνιμη κατάσταση απουσίας του Θεού. Ποιος τα λέγει αυτά;

«Ο Χριστός έγινε μέτοχος σαρκός και αίματος δια να καταργήσει τον θάνατον, δηλαδή τον διάβολον και να ελευθερώσει όλους εκείνους που από τον φόβον του θανάτου ήσαν υποδουλωμένοι σε όλη την ζωήν τους» (ΕΒΡ: 2/14-15).

Στην νέα κατάσταση της βαρείας ασθενείας που βρέθηκε ο άνθρωπος (προπατορική ανομία), δεν μπορούσε πλέον να επαναπροσανατολισθεί, μόνος του, προς τον Θεό.

Η ρίζα του ανθρωπίνου δένδρου (γένους) είχε μολυνθεί (α-νομία) και η μόλυνση μετεδίδετο στους απογόνους. Συνεπώς, εχρειάζετο μία νέα ρίζα στην ανθρωπότητα. Ένας νέος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, χωρίς αμαρτίες που θα αποτελούσε το πρότυπον της ελευθέρας επανακάμψεως του ανθρώπου προς τον Θεόν.

Αυτή η νέα ρίζα, ο νέος Άνθρωπος, ο νέος Αδάμ, ήταν ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο υιός και Λόγος του Θεού, διότι μόνο αυτός πληρούσε τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει το νέο φύραμα της ανθρωπότητος (Βλέπε μέρος 21ο, παρ. 1β).

4/ Με την σάρκωση του Θεού-Λόγου, πραγματοποιείται μία Δευτέρα κοινωνία Θεού και ανθρώπων, αφού η πρώτη κοινωνία στον παράδεισο διασπάσθηκε με αποκλειστική ευθύνη του ανθρώπου. (Με την πρώτη και μεγαλύτερη Α-νομία του Αδάμ).

«Άνθρωπος έγινε ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος· ο άνω ήλθε κάτω στην γη σύμφωνα με το σχέδιο του και ο άνθρωπος που ήταν κάτω ανέβηκε στον ουρανό λόγω φιλανθρωπίας· ο Θεός ήλθε στην γη και ο άνθρωπος στον ουρανό, όλα αναμείχθηκαν· έγινε μια γενιά Θεού και ανθρώπων», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ο δε Παύλος, διατρανώνει αυτό το ανέκφραστο μυστήριο, όταν γράφει· «Δική του γενιά (του Θεού) είμαστε»(ΠΡΑΞ: 17/28). Με το Θεανθρώπινο αυτό σχέδιο, που στον Χριστό ενώθηκαν αδιαιρέτως οι δύο φύσεις, αποκτά ο άνθρωπος προνομιακή θέση σ’ ολόκληρη την κτίση, διότι με κανένα άλλο κτίσμα δεν κοινώνησε η θεία φύση υποστατικά.

Επειδή στον άνθρωπο Χριστό (τον Θεό Λόγο δηλαδή που ανέλαβε ολόκληρη την φύση μας), «κατοικεί όλη η θεότητα σωματικά» (ΚΟΛΛΑΣ: 2/9), γι’ αυτό κι εμείς με Αυτόν, γεμίζουμε θεοποιό Χάρη και φθάνουμε «στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός» (ΕΦΕΣ: 4/13), γινόμαστε Θεοί κατά χάριν.

Αυτός ήταν και ο σκοπός ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά Χάριν.

Ο άνθρωπος τώρα, δεν έχει μόνο μέσα του την πρόθεση και θέληση του καλού, για την τελείωσή του, αλλά και την δύναμη, με την ενέργεια της Χάριτος, με την οποία η θεία Υπόσταση του Λόγου προίκισε την δική μας φύση.

β. Σκοπός της υπάρξεως του ανθρώπου

Αν ο μοναδικός σκοπός της ζωής του ανθρώπου ήταν να γίνει απλώς ηθικά καλύτερος μέχρις ότου τελειοποιηθεί ηθικώς, όπως ισχυρίζοναι οι ανθρωπιστές, δεν θα ήταν ανάγκη να έλθει στον κόσμο ο Χριστός, να γίνει όλη αυτή η ιστορία της θείας Οικονομίας, της σαρκώσεως του Θεού, ο Σταυρικός θάνατος, η ανάστασις του Κυρίου, όλα όσα πιστεύουμε εμείς οι Χριστιανοί, ότι έγιναν διά του Χριστού. Διότι και με τους Προφήτες, με τους φιλοσόφους, με τους δίκαιους ανθρώπους και διδασκάλους, θα μπορούσε να διδαχθεί το ανθρώπινο γένος, να βελτιώνεται και να τελειοποιείται ηθικά.

Σε μια τέτοια περίπτωση, τα θέματα που έπρεπε να επιλυθούν, θα ήσαν:

.Ποιοι, με ποία προσόντα και με ποιες προϋποθέσεις θα επελέγοντο ως διδάσκαλοι Ηθικής.

.Ποιες θα ήσαν οι βασικές αρχές της Ηθικής διδασκαλίας τους και που θα εστηρίζετο η αυθεντικότητά τους, για την ηθική τελειοποιηση του ανθρώπου.

.Ποίον/Ποία το πρότυπον/τα πρότυπα Ηθικής στην κοινωνία…

Σ’ αυτά, ΔΕΝ απαντούν οι ανθρωπιστές ή εάν απαντούν, δεν μας δίδουν πειστικές απαντήσεις.

Το θέμα του προορισμού της ζωής μας είναι πολύ σοβαρό, διότι αφορά το σπουδαιότερο ζήτημα για τον άνθρωπο: Για ποιο σκοπό ευρισκόμαστε πάνω στην γη;

Αν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά στο θέμα αυτό, αν εύρει τον πραγματικό του προορισμό, τότε μπορεί να τοποθετηθεί σωστά και στα επί μέρους και καθημερινά ζητήματα της ζωής του, όπως είναι οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, οι σπουδές του, το επάγγελμα, ο γάμος, η απόκτησις και ανατροφή των παιδιών. Αν όμως δεν τοποθετηθεί σωστά σ᾿ αυτό το βασικό θέμα, τότε θα αποτύχει και στους επί μέρους σκοπούς της ζωής.

Διότι τι νόημα μπορούν να έχουν οι επί μέρους σκοποί, όταν στο σύνολό της η ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα;

Ο σκοπός λοιπόν, της ζωής του Ανθρώπου επί της γης, είναι η πλήρης ένωση με τον Θεόν, η θέωση.

Τι σημαίνει θέωση;

Το εξηγήσαμε προγενεστέρως σαφέστατα. Σημαίνει συμμετοχή στην δόξα του Θεού, θέα του Θεού, της Χάριτός Του, του Ακτίστου Φωτός Του. Δεν πρόκειται περί εξωτερικής σχέσεως, αλλά μυστικής ενώσεως Θεού και Ανθρώπου εν Αγίω Πνεύματι. Η ένωση αυτή είναι μυστική, όπως άρρητος και υπερλογικός ήτο ο τρόπος συλλήψεως της Θεοτόκου.

Πώς επιτυγχάνεται αυτή η ένωση;

Μόνον δια του Χριστού. Ο Χριστός είναι η ένωσις της θείας και της ανθρωπίνης φύσεως. Ο απόρρητος και ακατάληπτος δυο-φυσιτισμός. Είναι ο σκοπός για τον οποίον εκτίσθη ο κόσμος και ο άνθρωπος.

Αυτός ο δυοφυσιτισμός πραγματοποιείται και εις ημάς τους ανθρώπους, όχι μόνον εις τον Χριστόν και δια του Χριστού, αλλά εξ αυτού ως κεφαλής και Απαρχής των πάντων. Έτσι γίνεται και ο άνθρωπος θεάνθρωπος (Τεθεωμένος άνθρωπος εν τω Θεανθρώπω), διότι «Ο Λόγος σάρξ εγένετο ίνα η σάρξ (ανθρώπου) γένηται Λόγος».2

Επί του θέματος αυτού, μερίδα ανθρωπιστών υποστηρίζει την μετά θάνατον αυτόματη επανένωση ανθρώπου και Θεϊκού Συμπαντικού Νοός. Τέτοιες απόψεις όχι μόνον είναι ανόητες και αυθαίρετες, αλλά καταδεικνύουν ευσεβείς πόθους απελπισμένων και παγιδευμένων στις εύηχες συνθηματολογίες των αλαζόνων και αντιχρίστων ανθρωπιστών.

γ. Η αξία του ανθρώπου σε σχέση με τα υπόλοιπα δημιουργήματα

Δια της εν Χριστώ αποκαλύψεως (Θεανθρωπισμός), το ανθρώπινο πρόσωπο υπέρκειται σε αξία από ολόκληρη την υλική δημιουργία. Η αξία του ανθρώπου αποδεικνύεται από το ότι:

1/ Ο άνθρωπος εδημιουργήθη κατ’ εικόνα Θεού.

2/ Ο άνθρωπος είναι το πολυτιμότατον όλων των άλλων δημιουργημάτων. «Ο εκχέων αίμα ανθρώπου, αντί του αίματος αυτού εκχυθήσεται ότι εν εικόνι Θεού εποίησα τον άνθρωπον» (ΓΕΝ: 9/6).

3/ Είναι εξόφθαλμη η διαφορά μεταξύ των λοιπών κτισμάτων και των ανθρώπων.

Αφού υπερέχει ο άνθρωπος σε αξία απ’ όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα, τότε και ο σκοπός της υπάρξεώς του επί της γης είναι σημαντικώτερος και ανώτερος από τα άλλα δημιουργήματα.

Ποιες είναι οι αποδείξεις που καταδεικνύουν το ασύγκριτον της αξίας του ανθρώπου επί της γης, έναντι των άλλων κτισμάτων;

α/ Το κατ’εικόνα Θεού (Κ.Ε.Θ.)

·Ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού και ο Θεός είναι το πρωτότυπο. Η εικόνα αναζητεί το πρωτότυπο. Όταν η εικόνα αυτή είναι ζώσα και πραγματική, τότε αντικατοπτρίζει και φανερώνει το πρόσωπον του ζώντος θεού, του Θεανθρώπου Χριστού κατά αρχέτυπον εικόνα του οποίου εδημιουργήθη και προς τον οποίον έχει την έφεσιν.3

Ας ακούσουν οι ανθρωπιστές τους θείους λόγους του Γρηγορίου, αλλά και του Αποστόλου Παύλου:

«Γνωρίζομεν ότι δι’ εκείνους  που αγαπούν τον Θεόν, όλα συνεργούν δια καλόν, δι’ εκείνους που είναι καλεσμένοι σύμφωνα με την πρόθεσιν του Θεού, διότι εκείνους που προεγνώρισε, αυτούς και προώρισε να γίνουν σύμμορφοι της εικόνος του Υιού Του, ώστε αυτός να είναι πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών…» (ΡΩΜ: 8/28-29).

·Ο άνθρωπος εδημιουργήθη κατ’ εικόνα Θεού και όχι ως εικόνα Θεού. Εικόνα Θεού έγκειται εις το εν τω ανθρώπω και δη εις την ψυχήν, εδρεύον «πνεύμα».

Το εν τη ψυχή του ανθρώπου εδρεύον πνεύμα θεού, δεν είναι ανθρώπινο συστατικό και αποτελεί την ουσιώδη διαφορά μεταξύ των ζώων και του ανθρώπου.

Η ψυχή είναι αιώνιος φορέας, η αιώνια έδρα του αθανάτου και θείου πνεύματος. Εντεύθεν και η εναλλαγή της λέξεως ψυχή, με την λέξη πνεύμα.

·Ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα Θεού, διότι προσωπικά υπό του Θεού δια της θείας Αυτού πνοής, η οποία ενεφύτευσε εις τον άνθρωπον την ψυχήν, μεταλαμπαδεύθηκε εις αυτόν το Πνεύμα Θεού. Ήτοι εις τον άνθρωπον υπάρχει το Πνεύμα Θεού, διότι αυτός είναι κατ’ εικόνα Θεού.

Ο άνθρωπος δεν είναι εικών Θεού, αλλά κατ’ εικόνα Θεού, δηλαδή μεταξύ Θεού-ανθρώπου μεσολαβεί η «εικών Θεού», αποτελούσα το πρότυπον, σύμφωνα με το οποίον εδημιουργήθη ο άνθρωπος.

Και ποία είναι η εικών Θεού;

Ο Ιησούς Χριστός δίδει την απάντησιν:

«Ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν των απίστων, ώστε να μην δουν τον φωτισμόν του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, ος εστίν εικών Θεού» (Α΄ ΚΟΡΙΝΘ.: 4/4-5).

Ας το ακούσουν αυτό για μία ακόμα φορά οι ανθρωπιστές:

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι το αψεγάδιαστον πρότυπον του ανθρώπου.

Όλα όσα υποστηρίζουν οι ανθρωπιστές, περί «μεγάλων», «διανοιών», «φωτισμένων», «διαπρεπών» και σοφών ανδρών/ανθρωπιστών, είναι ψεύδη, φιλοσοφικές πομφόλυγες και αηδίες, αλαζονικές δοκησισοφίες και εωσφορικές απάτες!

· Το Κ.Ε.Θ. δεν είναι κατά την ανθρωπομορφικήν αντίληψη, αλλά  αναφέρεται στην αόρατη ψυχή του ανθρώπου. Εις την πνευματικήν και αθάνατη ψυχή, του διφυούς ανθρώπου, φύση.

Το Κ.Ε.Θ. (Κατ’ Εικόνα Θεού) αναλύεται εις τα εξής επί μέρους συστατικά τα οποία συνιστούν και την Ανθρώπινη Προσωπικότητα:

.Αυτοσυνείδητον.

.Αυτεξούσιον.

.Συναισθηματικόν.

.Βουλητικόν.

.Νοητικόν.

Δηλαδή ο άνθρωπος αναγνωρίζεται ως αυτεξούσιον, αυτοσυνείδητον Πνευματικόν Ον. Θείον προνόμιον, αποκλειστικώς και μόνον του ανθρώπου, να ίσταται έναντι του Προσωπικού Θεού και να κοινωνεί με Αυτόν.

Το Κ.Ε.Θ. είναι η εξιδανικευμένη, η τελεία έκφραση του πραγματικού ανθρωπισμού, που προέρχεται και ευλογείται από τον ίδιο τον Θεόν.

Αυτό δεν αντέχουν, δεν αντιλαμβάνονται, δεν επιθυμούν να το ακούσουν οι πάσης φύσεως νέο-σοφιστές/ανθρωπιστές και διαφωτισμένοι, και ένεκα τούτου, εμποδίζουν τον άνθρωπο, παντοιοτρόπως, να κατευθυνθεί προς τα εκεί, όλοι οι κατ’ επίφαση, κατ’ ευφημισμό αυτοαποκαλούμενοι ανθρωπιστές.

β/ Το καθ’ομοίωση Θεού (Κ.Ο.Θ)

Το Κ.Ε.Θ., όμως αποκτά πλήρες νόημα μόνον δια του καθ’ Ομοίωσιν Θεού (Κ.Ο.Θ.). Αυτός είναι και ο υπό Θεού τεθείς τελικός σκοπός του ανθρώπου. Δηλαδή εις την όσον το δυνατόν πληρέστερον προσέγγισιν του Κ.Ε.Θ., ανθρώπου, προς το πρότυπον, ήτοι την εικόνα Θεού.

Τούτο θα επιτευχθεί δια της μιμήσεως του θείου προτύπου. Είναι ο μοναδικός τρόπος και η μόνη ασφαλής οδός, άγουσα τον άνθρωπον στην θέωση. Όποιος περιφρονεί την θείαν εντολήν «αποθνήσκει».

Μερικοί ίσως ερωτήσουν:

.Είναι δυνατόν να ομοιωθεί ο άνθρωπος προς τον Ιησούν Χριστόν;

.Είναι δυνατόν να αποκτήσει το άμωμον, την αγιότητα, την αρετήν και το ύψος Χριστού; Κι αν τούτο δεν είναι δυνατόν, πώς τότε ο άνθρωπος έχει προορισμόν επί της γης να ομοιωθεί προς τον Χριστόν;

Απάντηση:

Δεν πρόκειται περί ομοιώσεως του ανθρώπου προς την θεότητα τού Χριστού, ουδέ περί της δόξης την οποίαν έλαβε ο Χριστός κατά την ανθρωπίνην αυτού φύσιν, μετά την εκ νεκρών αυτού ανάστασιν και την εις ουρανούς ανάληψιν.

Πρόκειται περί ομοιώσεως του ανθρώπου προς τον Χριστόν, ως ανθρώπου ζήσαντος και πολιτευθέντος εν τω κόσμω τούτω. Δηλαδή:

-Να προσεγγίσει πνευματικώς και ηθικώς τον Χριστόν.

-Να ομοιωθεί όταν προσβλέπει εις τον Χριστόν ως το τέλειον παράδειγμα της αρετής και να μιμείται, όσον είναι δυνατόν αυτώ, το παράδειγμά Του, να ζει και να πολιτεύεται συμφώνως προς τους λόγους του και τις εντολάς Του.

Πότε και πως επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο;

Απάντηση:

Όταν ο άνθρωπος έχει ως παιδευτικόν ιδεώδες τον Θεανθρωπισμόν και ουχί τον Κοσμικόν Ανθρωπισμόν.

Που αναφέρεται αυτή η εντολή;

«Ο λέγων εν αυτώ μένειν, οφείλει, καθώς εκείνος περιπάτησε και αυτός ούτω περιπατείν» (Α΄ ΙΩΑΝ.: 2/6).

«Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού. Διότι και ο Χριστός έπαθε προς χάριν σας και σας άφησε παράδειγμα για να ακολουθήσετε τα ίχνη του…» (Α΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/21-23).

«Μιμηταί μου γίνεσθαι, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ ΚΟΡ.: 11/1), μας λέγει ο Απόστολος Παύλος.

«Ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, λέγει ο Χριστός, και υμείς ποιείτε» (ΙΩΑΝ.: 13/12-15).

Μας άφησε ο Χριστός παράδειγμα τον Εαυτόν Του και εμείς χρησιμοποιούμε τις φθοροποιές και ολεσήνορες συνταγές ανθρωπίσκων, αντιχρίστων απατεώνων υπανθρώπων και ανθρωποειδών, που αυτοχαρακτηρίζονται ανθρωπιστές και διαφωτιστές; Αυτό λέγεται παραφροσύνη.

Να γιατί η ανθρωπότης δεν πρόκειται να αντικρύσει ποτέ, το πρόσωπον της αληθινής ειρήνης και της πραγματικής ανθρώπινης ελευθερίας.

Αυτά είναι τα λόγια του Θεού που ουδέποτε εκπίπτουν. Ποτέ δεν θα έλεγε ο Θεός λόγους προς εκτέλεση από τους ανθρώπους, εάν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τους εκτελέσουν.

Ας ακούσουμε εδώ τι μας λέγει ο Πνευματοφόρος, Μέγας Πατέρας, Θεολόγος και Φωστήρας της Οικουμένης, Άγιος Γρηγόριος ο  Παλαμάς, διακρίνοντας τον μεταπτωτικό άνθρωπο από τον εν Χριστώ Καινό άνθρωπο της Χάριτος:

«Διότι ο ίδιος ο νούς στρέφει την επιθυμία προς τον ένα και πραγματικά όντως Θεό, τον μόνον αγαθό, τον μόνον εφετό, τον μόνον που χορηγεί την ηδονή απαλλαγμένη από κάθε οδύνη. Όταν όμως ο νούς αποχαυνωθή, η δύναμις της ψυχής προς την όντως αγάπη εκπίπτει από το όντως ορεκτό και, διασπωμένη προς τις ποικίλες ορέξεις της ηδυπαθείας, σκορπίζεται, συρόμενη από το ένα μέρος προς την επιθυμία τροφών μη αναγκαίων, από το άλλο προς την επιθυμία πραγμάτων αχρήστων, και από το τρίτο στην επιθυμία της κενής και άδοξης δόξας.

Και έτσι γινόμενος τεμάχια ο άθλιος άνθρωπος και συρόμενος από τις ποικίλες γι’αυτά φροντίδες ούτε τον ήλιο ακόμη τον ίδιο, ούτε τον αέρα, τον κοινό σε όλους πλούτο, δεν μπορεί να αναπνεύση και να θεωρήση ευχάριστα.».4

Αυτοί είναι οι λόγοι του Θεανθρώπου που δίδουν εις τον άνθρωπον την μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα υπόλοιπα κτίσματα και τον οδηγούν προς τα άνω, εις τον όντως ανθρωπισμόν, τον Θεανθρωπισμόν.

Ποίος λοιπόν δίδει μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο; Οι «ανθρωπιστές» που απομακρύνουν τον άνθρωπο, από τον Κτίστη και την αιώνιαν ευδαιμονίαν ή ο Θεός που για χάρη του ανθρώπου, έκτισε τον κόσμο, τον οποίον (άνθρωπον), προορίζει για υιοποίηση/υιοθέτηση κατά Χάριν;

δ. Ο χώρος της θεώσεως του ανθρώπου

Ο Θεός δεν είναι μόνο Ουσία, όπως υποστηρίζει ο Παπισμός και η Δυτική θεολογία, αλλά είναι και άκτιστη ενέργεια. Εάν ο Θεός ήταν μόνο ουσία, δεν θα μπορούσαμε να ενωθούμε ποτέ, να κοινωνήσουμε μαζί Του, διότι η ουσία του Θεού είναι φοβερή και απρόσιτη για τον άνθρωπο.

«Και ο Θεός είπεν: Δεν θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπόν μου, διότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να δει το πρόσωπόν μου και να ζήσει», (ΕΞΟΔΟΣ: 33/20).

Η Θέωση του ανθρώπου επιτυγχάνεται μόνον δια της εν Χριστώ ζωής, εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας και συμμετοχής στα μυστήριά της.

Γιατί μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ο άνθρωπος έχει την ευκαιρία και την δυνατότητα, να επιτύχει την θέωση;

Απάντηση:

1/ Επειδή όλες οι άλλες αυτοχριζόμενες ως εκκλησίες του Χριστού, ΔΕΝ είναι χριστιανικές, αφού ΔΕΝ ακολουθούν την άπαξ παραδοθείσα Ορθόδοξον πίστη των Χριστιανών, όπως αυτή περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, διετυπώθη δια των Οικουμενικών Συνόδων και Αποστολικών Κανόνων και εφηρμόσθη κατά τους πρώτους οκτώ (8) μεταχριστιανικούς αιώνες από την Ενιαίαν τότε, Ορθόδοξη Χριστιανικήν Εκκλησίαν..

2/ Επειδή τα μέλη των εκτός Ορθοδόξου τόξου, χριστιανικών λεγομένων εκκλησιών, εθελοθρησκεύουν, τουτέστιν ΔΕΝ ομολογούν δημοσίως, ότι ο αληθινός θεός είναι ΕΝΑΣ, ο Τριαδικός Θεός και ότι οι λατρευόμενοι ως θεοί των λοιπών θρησκειών όλου του κόσμου, είναι ψεύτικοι, είδωλα και μεταμορφώσεις του Διαβόλου!!!

3/ Επειδή μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει την αλήθεια, δηλαδή την άπαξ παραδοθείσα πίστη, και για τον λόγο αυτό εκεί υπάρχει η Χάρις του Θεού, μία δύναμη έξω από την θεότητα, την οποία δημιουργεί ο θεός, άκτιστη θεία ενέργεια, ώστε δι’ αυτής να έλθει σε επικοινωνία με τον εξωτερικό κόσμο.

Αυτή η θεία ενέργεια υπάρχει αναγκαίως στην ουσία του Θεού ως έμφυτος πλούτος της θεότητος, στην βάση της οποίας εδημιουργήθηκε ο εξωτερικός κόσμος, τα ορατά και αόρατα κτίσματα.

Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία, διασφάλισε δια μέσου των αιώνων τον υπερκόσμιο και θεανθρώπινο χαρακτήρα της, γι’ αυτό και ουδέποτε εξέπεσε όπως στην Φραγκοπαπική Δύση, σε ανθρώπινη θρησκεία-Ιδεολόγημα, σε Εκκλησιαστικο-πολιτικό-οικονομικό Οργανισμό ή σε φιλοσοφικό / πολιτικό / Ιστορικό / στοχαστικό Θεολογικό Ίδρυμα.

Κατά τον αείμνηστο θεολόγον Βασίλειο Μουστάκην, «δια της Ορθοδόξου διδασκαλίας και ζωής, όπου ταυτίζονται η Ανάστασις, η Χάρις και η Ελευθερία, ο άνθρωπος σχετίζεται προς τον θεόν, όχι ως κρινόμενος, αλλ’ ως συνδημιουργός εν τω κόσμω, εργαζόμενος εν αυτώ δοξολογικώς και συμμεταμορφούμενος μετ’ αυτού. Αι εν τω κόσμω και εν εαυτώ αξίες, δεν τίθενται υπό άρνησιν, αλλά πληρούνται και μεταμορφούνται ως φορά λειτουργική προς τα άνω, ως δοξολογία (προς τον Τριαδικόν Θεόν)».

4/ Επειδή, αντιθέτως προς το έργον της Ορθοδόξου εκκλησίας, ο κοσμικός ανθρωπισμός, με τις πολύμορφες παγίδες του, μία των οποίων είναι η πληθύς των ψευδοχριστιανικών εκκλησιών του, αναστρέφει την φορά του ανθρώπου προς την θέωση και την λύτρωση και τον οδηγεί σε τροχιά αποχριστοποιήσεως, θηριοποιήσεως, απανθρωποιήσεως, αιώνιας καταδίκης.

5/ Επειδή στην Ορθοδοξία (Ορθόδοξη λατρεία και ζωή), συναντάται η θεία Παντοδυναμία με την ανθρώπινη ατέλεια και τελειούται η ανθρώπινη αδυναμία, δια της θείας Χάριτος.

Με την Ορθόδοξη πνευματικότητα, ο άνθρωπος βιώνει το Σταυρικόν πάθος, αναγεννάται με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, ξαναγίνεται άνθρωπος. Επανέρχεται στην κατάσταση που ήταν ο Αδάμ προ της πτώσεώς του.

«Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου. Ὁ πάλαι μέν, ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με πιστρέψας εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ' ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι. Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου…

Εἰκών εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων, οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπλαγχνίᾳ, καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με…» (Επιμνημόσυνα ευλογητάρια).

Η ενοποιός αυτή λειτουργία της απαλλαγής της ανθρωπίνης φύσεως από την διασπαστικήν κυριαρχία της ανομίας (αμαρτίας) και την αποκατάσταση της ενότητος στην διχασμένη και διεσπασμένη ανθρώπινη φύση, συντελείται ΜΟΝΟ στην ΜΙΑ, Αγία Καθολική (ΟΡΘΟΔΟΞΗ) του Χριστού Εκκλησία. Η ένωση αυτή Θεού και ανθρώπου, δεν είναι εξωτερική, ούτε απλά ηθική.

Η (Ορθόδοξη) Εκκλησία, είναι το σώμα του Χριστού, το αληθινό και όχι το ηθικό. Ο Χριστός μας παίρνει και μας ενσωματώνει στο σώμα Του κατά τρόπο ακατάληπτο με την ανθρώπινη λογική. Μας κάνει κυριολεκτικά μέλη του Σώματός Του και όχι ηθικά μέλη της κοινωνίας. Γινόμαστε ένα Σώμα και Αίμα με τον Χριστό.

«Μέλη εσμέν του Σώματος Αυτού και εκ των οστέων Αυτού» (ΕΦΕΣ: 5/30).

Συνεχίζεται

                                                                          Καλά Χριστούγεννα !!!

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Οσίου μάρκου του Ασκητού, Φιλοκαλία, τ. Α΄, σ.134, Αθήναι, 1957).

3 Γρηγόριος Θεολόγος, Θεολογικός Β΄, 17 Ρ.σ. 36,48)

4 Ὁμιλία Γ΄, Εἰς τὴν κατὰ τὸν... Ἄσωτον παραβολὴν... ΕΠΕ 9,92. PG151,40C-41A, παρ.15.