ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ
(ΨΕΥΔΟ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ: Η ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΜΕΡΟΣ 17ο
1.
Πρόταση Ονοματοδοσίας του κράτους
των Σκοπίων
(Proposal for the naming of Skopje’s miniature state)
Προς: Την Ελλαδική κυβέρνηση, τον ΟΗΕ, την Ε.Ε. και λοιπά κράτη (To: The Greek
Government, UN Organization, Ε.U and all the states of the whole world):
α/.Confederation of Cerna Gora-Skopje (4
cantons/States) ή
β/.Confederation of
Vardarska (4 cantons/States).
Four
(4) cantons as follows:
a/ Skipetarian-speaking
(Αλβανόφωνοι) [Western].
b/ Slavian/Serbian
sreaking (Σερβόφωνοι) [Northern].
c/ Bulgarian
speaking (Βουλγαρόφωνοι) [Eastern].
d/ Vlachian-Greek
speaking (Βλαχόφωνοι-Ελληνόφωνοι) [Southern].
«Όσοι Ελλαδίτες βουλευτές,
εκλεγμένοι με καθεστώς κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας, από τον
ευκολόπιστον και πάντα προδομένον Ελληνικόν λαόν, τολμήσουν να παραδώσουν δια
της ψήφου τους, το όνομα της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας».
*
2. Νησίδες ΙΜΙΑ: Πανάρχαιες Ελληνικές βραχονησίδες του
Ελληνικού Αιγαίου Αρχιπελάγους.1
α. Στο Πρακτικό της Άγκυρας, που υπογράφτηκε στις 28
Δεκεμβρίου 1932, μεταξύ της Τουρκίας και της Ιταλίας, ορίστηκαν τα θαλάσσια
όρια μεταξύ των Ιταλοκρατουμένων Δωδεκανήσων και της Τουρκικής επικρατείας, βασιζόμενα επί των αγγλικών υδρογραφικών
χαρτών υπ' αρ. 236, 872 και 1546.
Συγκεκριμένα, οριζόταν
ότι το σημείο 30 της οροθετικής γραμμής διέρχεται «στο μέσον της αποστάσεως
μεταξύ των βραχονησίδων Kardak (Ίμια), όπως τα ονόμαζαν οι Τούρκοι και της
νησίδας Kato της Ανατολίας»(βλ. συνημ. χάρτη #6).
Δια της συνθήκης των
Παρισίων (10 Φεβρ. 1947), η Ιταλία επιστρέφει την Δωδεκάνησον στην Μητέρα
πατρίδα-Ελλάδα (Η επίσημη ενσωμάτωση έγινε την 6ην Μαρτίου 1948).
Στις 22 Οκτωβρίου 1947,
επικυρώνεται η Συνθήκη Ελλάδας-Ιταλίας και στις 28 του ίδιου μηνός, γίνεται η
προσάρτηση και η Δωδεκάνησος αποτελεί, πλέον, ελληνικό έδαφος. Δεν έμενε, παρά
να οριστεί η επίσημη, τυπική τελετή της Ενσωματώσεως.
Στην Εφημερίδα της
Κυβερνήσεως 7/9.1.1948, δημοσιεύεται ο Νόμος 518/48 «περί ποσαρτήσεως της
Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα», ο οποίος στην πρώτη παράγραφο του μόνου άρθρου
αναφέρει:
«Αι νήσοι της
Δωδεκανήσου, Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη,
Κάσος, Τήλος, Σύμη, Κως, Λέρος και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι
νησίδες, είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου
1947». (Σε
Παράρτημα αναφέρονται οι παρακείμενες βραχονησίδες ονομαστικώς. Μεταξύ αυτών τα
Ίμια, η Κίναρος και η ν. Τσούκα.).
Το σχετικόν πρωτόκολλον
παραδόσεως παραλαβής μεταξύ Ελλάδος Ιταλίας, περιελάμβανε τις νήσους, τις
νησίδες και τα όρια ΕΛΛΑΔΟΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ τα είχε παραλάβει επισήμως
και εγγράφως, η Ιταλία από την Τουρκία το 1932.
β. Σε επίσημο Ιταλικό χάρτη του 1932 (παρακάτω χάρτης #5),
σημειώνονται οι δύο βραχονησίδες εντός των Ιταλικών χωρικών υδάτων,
αναφερόμενες με την Ελληνική τους ονομασία "Isolotti Immia" και ΟΧΙ με την Τουρκικήν ονομασίαν τους
Kardak.
ε. Σε επίσημο χάρτη του 1994 που σχεδιάστηκε από το Τουρκικό
Υπουργείο Αμύνης, σε συνεργασία με τον Γερμανικό χαρτογραφικό οίκο Reinhart
Ryborsch της Φρανκφούρτης (παρακάτω χάρτης # 14), οι δύο βραχονησίδες (ΙΜΙΑ), σημειώνονται με την
ελληνική τους ονομασία "Ν.
Limnia" και
ορίζονται επισήμως ως ελληνικές, δεδομένου ότι αναφέρονται με τον ελληνικό
προσδιορισμό "Ν(ήσοι)"
(Ελληνικό αρχικό γράμμα Ν) και όχι
με τον αντίστοιχο τουρκικό Ad(alari)", που
χαρακτηρίζει τις νήσους εντός των τουρκικών χωρικών υδάτων.
στ. Σε επίσημο χάρτη του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού του
1990, σημειώνονται οι δύο βραχονησίδες με την Ελληνική τους ονομασία «֞Nisoi Limnia»֦ και με επισήμανση
εντός ενδεικτικού πινακιδίου, ότι ανήκουν στην Ελλάδα (GREECE). Map: United
States Navy, 1:45.000,1990.
ζ.
Στον
βρετανικό χάρτη του Royal British Academy, London March 1995, οι νησίδες Ίμια αποτυπώνονται εντός των Ελληνικών χωρικών
υδάτων ως ανήκουσες στη Ελλάδα. Map: Royal British Academy, March 1995.
η. Απορρέοντα
ερωτήματα
1/. Πως οι τουρανοί κατακτητές (ουραλοαλταϊκά φύλα), των
αρχαιόθεν ελληνικών περιοχών (Ιωνία, Πόντος, Αν. Θράκη, Βόρεια κατεχομένη
Κύπρος), τις οποίες εξακολουθούν να κατέχουν
παρανόμως, ενώ εγγράφως, πολλαπλώς και επισήμως, επί δεκαετίες ανεγνώριζαν τις
βραχονησίδες ΙΜΙΑ, ως ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ, απώλεσαν ξαφνικά την μνήμη τους, και δηλώνουν
ότι διεκδικούν τα Ελληνικά ΙΜΙΑ και άλλα 17 ελληνικά νησιά και νησίδες του
Αιγαίου Πελάγους μας; Η ανιστόρητη και παρανοϊκή αυτή τουρκική απαίτηση, είναι
αυτόφωτη ή υποκινούμενη έξωθεν; Εάν συμβαίνει το δεύτερον, από ποίους και προς
ποίον σκοπόν;
2/. Γιατί οι χώρες του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και όχι μόνον, που έχουν
στα αρχεία τους τους παραπάνω και πολλούς άλλους παρόμοιους χάρτες-αποδεικτικά
στοιχεία της Ελληνικής κυριότητος των ΙΜΙΩΝ, προσεβλήθησαν από ΑΛΑΛΙΑΝ και ΔΕΝ
αντιδρούν, ως οφείλουν, στις αλλαπάλληλες Τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της
Ελλάδος-κράτους μέλους της Ε.Ε.;
3/. Τι είδους προστασία παρέχουν το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. και ποια
ασφάλεια εξασφαλίζουν οι δύο αυτοί πολυεθνικοί οργανισμοί…. κοινοβουλευτικών
κρατών, στον Ελληνικόν λαόν, από τις αλλεπάλληλες, προκλητικές και επιθετικές
ενέργειες σε βάρος της Ελλάδος; Γιατί αυτή η «βρονταία» ΣΙΩΠΗ τους,
ισοδυναμούσα με αποδοχή ή ανοχή των παρανοϊκών/νέο-Οθωμανικού τύπου, απαιτήσεων
και ενεργειών της βυσσοδομούσης κατά της Ελλάδος, Τουρκίας;
4/. Γιατί η σημερινή κοινοβουλευτική Ελλαδική κυβέρνηση:
α/. Δεν αποστέλλει ΟΛΟΥΣ τους χάρτες και τα αντίστοιχα επίσημα
έγγραφα που έχει στην διάθεσή της και αποδεικνύουν την αναμφισβήτητη Ελληνική
κυριότητα στις βραχονησίδες ΙΜΙΑ, αρχαιολογικώς, εθνολογικώς, γεωγραφικώς και
σύμφωνα με όλες τις διεθνείς συνθήκες και διεθνές δίκαιον, στα μέλη του
Τουρκικού κοινοβουλίου, με αντίστοιχες επισημάνσεις και σχόλια;
β/. Δεν μας απαντά στα ερωτήματα :
1//.Τι συμβαίνει με την βραχονησίδα Τσούκα (Zouka) [Νοτίως των ΙΜΙΩΝ, βλ.
τουρκικόν χάρτη 2ε], περιλαμβανομένη
στο πρωτόκολλο παραδόσεως της Δωδεκανήσου μεταξύ Ελλάδος-Ιταλίας, και μέχρι τα
τέλη της δεκαετίας 1970 (της «επάρατης επταετίας»), υπήρχε και γεωδαιτική
τσιμεντένια στήλη, κατασκευασθείσα από την Ελληνική Γεωγραφική Υπηρεσία
Στρατού, αλλά ανεγνωρίζετο και από τους Τούρκους ως Ελληνική μέχρι τις αρχές
του 1990;
2//. Σήμερα που ανήκει η βραχονησίδα Τσούκα; Στην Ελλάδα ή την
Τουρκία; Εάν ανήκει στην Τουρκία (και πράγματι συμπεριλαμβάνεται στους νέους
τουρκικούς χάρτες από το 1995 και μετά,
με την ονομασία Topan), ποία εθνοπροδοτική κυβέρνηση της Ελλαδικής κοινοβουλευτικής
(ψευδο) δημοκρατίας, παρεχώρησε σιωπηρώς ελληνικό έδαφος στον εχθρό και διατί;
Τι έχουν πράξει περί τούτου, οι μεταγενέστερες κυβερνήσεις μέχρι και την
σημερινή;
Ο καιρός της απελευθερώσεως των παραπάνω υπό
κατοχή, αρχαιόθεν ελληνικών εδαφών (παρ. 2η1/), γαρ ΕΓΓΥΣ!!!
9. ΠΟΙΑ
Η ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ; (Συνέχεια 16ου μέρους)
ε. Γιατί η
Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι ο πρωταίτιος παράγων (ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΑΙΤΙΑ), της σημερινής μοιραίας καταλήξεως στην
πολιτικο-οικονομική κατοχή της Ελλάδος (Συνέχεια 16ου μέρους);
15ο/ Όπως αποδεικνύεται
μέσα από τις σελίδες της πολιτικής ιστορίας και επιβεβαιώνεται από τις
καθημερινές καταγραφές στα ΜΜΕ, εγχωρίως και
διεθνώς, η Κ.Δ. αποτελεί το άλλοθι-προκάλυμμα,
για την εμφάνιση και διαιώνιση της πολιτικής
διαφθοράς, και διαπλοκής, δύο παθογένειες, οι
οποίες στο ανώτατο επίπεδο πολιτικής διοικήσεως και κοινοβουλευτικών αποφάσεων,
ευκόλως οδηγούν κυβερνώντες και βουλευτές, στις ατραπούς που εχάραξαν οι κατοχικοί
δοσίλογοι, οι Εφιάλτες και Νενέκοι, τουτέστιν στην άνευ όρων παράδοση στους ξένους
δανειστές-δυνάστες...
α/. Η πολιτική διαφθορά, σύμφωνα με τον
βραβευμένο αμερικανό κοινωνιολόγο, R. Κ.
Merton,2 αποτελεί μια λανθάνουσα λειτουργία του σημερινού πολιτικού συστήματος, η οποία
έχει σχέση με την δημιουργία και την διατήρηση ενός δικτύου σχέσεων προς όφελος
συγκεκριμένου πολιτικού. Ο Merton θεωρεί
την πολιτική διαφθορά λειτουργικό στοιχείο για την διατήρηση του πολιτικού
συστήματος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.3
Το αποτέλεσμα μιας
τοιαύτης καταστάσεως είναι η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ενός Έθνους να επιβιώσει με σκάνδαλα, διαπλοκή και διαφθορά.4
Η πολιτική διαφθορά αποτελεί μια λανθάνουσα λειτουργία της
πολιτικής και κομματικής διαδικασίας του σύγχρονου κοινοβουλευτικού κράτους. Όλοι μας το ζούμε, το
διαισθανόμεθα, το διαπιστώνουμε καθημερινώς, είτε από προσωπικές εμπειρίες είτε
από εμπειρίες άλλων που δημοσιοποιούνται σε ιδιωτικές συνάξεις!
Το ζήτημα αποκτά και εγκληματολογικό
ενδιαφέρον επειδή αποτελεί:
1//. Παρεκκλίνουσα συμπεριφορά ως παρακάμπτουσα τους κανόνες
μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δράσεως και
2//. Εγκληματική συμπεριφορά όταν αντιστοιχεί σε ποινικά
τυποποιημένες πράξεις.
β/. Η διαφθορά
ζει και βασιλεύει παντού και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα!5
Η διαφθορά στην δημόσια
διοίκηση έχει ξεσαλώσει. Όταν οι νόμοι και οι κανονισμοί παρακάμπτονται,
σημαίνει ότι ή διαφθορά έχει επεκταθεί επικίνδυνα. Πολλές φορές κάποιοι
πολιτικοί βοηθούν ώστε να κρυφτεί η δωροδοκία στις δημόσιες υπηρεσίες. Όποιος
τολμήσει να καταγγείλει στην δικαιοσύνη, την οικονομική αστυνομία και τον ΣΔΟΕ,
φαινόμενα διαφθοράς και είναι δημόσιος υπάλληλος, η πιθανή κατάληξη θα είναι
ένα βήμα πριν την απόλυση. Αυτή είναι η ανταμοιβή του καταγγέλλοντος..
Δυστυχώς, στην Ελλάδα
δεν υφίσταται «Αρχή πάντων η δικαιοσύνη»! Έχει μετατραπεί σε: «Αρχή πάντων
η διαφθορά και η διαπλοκή»!
Στον πολιτικό χώρο, η
διαφθορά και η διαπλοκή έχουν την τιμητική τους. Η κοινοβουλευτική
δημοκρατία, σε πολλές των περιπτώσεων ή σχεδόν πάντοτε, είναι απούσα και το κράτος
δικαίου δυσλειτουργεί και ασθενεί. Και
η δικαστική ανεξαρτησία είναι αμφίβολη και δυσκόλως εφαρμόζεται. Η
ελευθερία του λόγου και η ελευθερία του Τύπου περιφρονείται. Η κατάχρηση
εξουσίας, από πολιτικούς με ανώτερους δημόσιους υπαλλήλους, καλά κρατεί και η
παρανομία εξαπλώνεται.
Δυστυχώς στην Ελλάδα
ζουν και βασιλεύουν οι άπληστοι και οι αδίστακτοι διεφθαρμένοι. Κάποιοι
έχουν διαπράξει κακουργήματα και κυκλοφορούν ακόμα ατιμώρητοι και ελεύθεροι με
την πλήρη ευθύνη των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων.
Ένα έθνος όμως, δεν
μπορεί να επιζήσει με σκάνδαλα, με διαπλοκή και διαφθορά. Η
κοινοβουλευτική δημοκρατία αδιαφορεί για τα δικαιώματα του πολίτη, για τα οποία
«ωρύεται» ότι υπερασπίζεται.
Όσοι ζούμε στην
Ελλάδα, και είδαμε τηλεοπτικά από το «κανάλι της Βουλής» όλη την συζήτηση περί «Δικαιοσύνης, διαφθοράς,
διαπλοκής», την Τρίτη 29 Μαρτίου 2016, συνειδητοποιήσαμε ότι οι πολιτικοί
Ελλάδας, ίσως με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι και φαιδροί, γυμνοί σοβαρών
επιχειρημάτων και εξευτελιζόμενοι.
Με «κοκορομαχίες»
προσπάθησαν να εξαπατήσουν αφελείς, την ώρα που η Ελλάδα καταστρέφεται ολικά
από τα «μνημόνια» των ψευτών και πολιτικών απατεώνων. Μιλούσαν γενικά και αόριστα γιά δικαιοσύνη,
διαπλοκή-διαφθορά, με αναμασήματα, επαναλαμβάνοντας γεγονότα ήδη γνωστά, αλλά
ουσιαστικά ΔΕΝ άγγιξαν το ζήτημα, επειδή συμπλέουν με διαπλοκή-διαφθορά,
συμμετέχοντας, άμεσα ή έμμεσα, στις διαχρονικές ανομίες και φοβούμενοι ποινικές
ευθύνες.6
Τα ίδια και χειρότερα απολαύσαμε ήδη, κατά τις
συζητήσεις στην Ελλαδική βουλή, για το σκάνδαλο Novartis (21Φεβ. 2018).
«Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες»
(I. Μακρυγιάννης)
Οι πολιτικοί μας, λειτουργούν σαν τους «μαφιόζους», με τον «νόμο της
σιωπής», εκβιάζοντας, παραπλανώντας. Οι χαμηλού επίπεδου και πολιτικής ικανότητας
πολιτικοί, απέδειξαν ότι είναι επιζήμιοι για την χώρα, ανίκανοι να κάνουν ο,τιδήποτε
καλό.
Το γεγονός ότι, το
πολιτικό-κομματικό σύστημα βρωμάει και κατάστρεψε την Ελλάδα, «το ξέρουν και οι
κότες».
Όλοι ομιλούν για
διαφθορά-διαπλοκή, αλλά ποια κυβέρνηση τόλμησε να τα βάλει
ουσιαστικά-αποτελεσματικά με αυτές, τα τελευταία 44 χρόνια;
Καμία, αφού ΟΛΕΣ οι
ελληνικές κυβερνήσεις, ανέχτηκαν, συντήρησαν τις παθογένειες της Κ.Δ., διαπλοκή και διαφθορά και τις εξέθρεψαν.
Όλα αυτά τα χρόνια, ψηφίστηκαν
από επίορκους εξαγoράσιμους βουλευτές, νόμοι που απαλλάσουν από ποινικές
ευθύνες την «φάρα» τους και τους «νταβατζήδες»
τους, που ρήμαξαν την χώρα.
Γιατί δεν τους κατάργησαν πριν, δεν τους καταργούν τώρα; Γιά ποιά
Δικαιοσύνη ομιλούν; Την ημιανύπαρκτη, που οι ίδιοι οι πολιτικοί
κατηγορούν ότι μεροληπτεί και συγκαλύπτει τις ανομίες ή αποδίδει όντως
«δικαιοσύνη» αναλόγως των εκάστοτε συμφερόντων τους; Όλοι είναι ίδιοι,
ευθυνόφοβoι, μετριότητες, που κάνουν τους Έλληνες, εντός και εκτός Ελλάδας, να
ντρέπονται, γιά τα αδιόρθωτα χάλια τους.
Όταν εμείς οι
νεο-‘Ελληνες δεν θέλουμε να γίνει κάτι, δημιουργούμε μία…«Eπιτροπή»…σύσταση εξεταστικών
επιτροπών τόσο για τα δάνεια κομμάτων και ΜΜΕ και τα σκάνδαλα, όσο και για την
πορεία προς την υπογραφή των μνημονίων και την τραπεζική αργία και πάει
λέγοντας…
Εφόσον η πρόταση λάβει
την έγκριση της Ολομέλειας, συγκροτείται ειδική εξεταστική των πραγμάτων
επιτροπή, με συμμετοχή βουλευτών, βάσει της δυνάμεως των κομμάτων που αναζητά….ενδεχόμενες
πολιτικές (και όχι ποινικές ευθύνες)…».
Δηλαδή η Βουλή θα
αναλάβει το κουκούλωμα, οπότε «πάμε γι’ άλλα», αφού ο «σοφός λαός» θα πληρώσει και
τα δάνεια των κομμάτων στο τέλος. Και
τι γίνεται με τις «ποινικές ευθύνες» στους «φελλούς»-διαπλεκόμενους
πολιτικούς Ελλάδας; Απολύτως τίποτε.
Οι βουλευτές αλληλοπροστατεύονται
και ψήφισαν νόμους γιά να μην τιμωρούνται ποτέ.
Ποίος λοιπόν
ευθύνεται για την σημερινή κατάντια της χώρας μας, οι ξένοι που κάνουν την «δουλειά»
τους σε βάρος του λαού και του έθνους, οι προστατευόμενοι από το πολίτευμα της
Κ.Δ, διεφθαρμένοι-διαπλεκόμενοι κυβερνώντες και βουλευτές ή
Το πολιτικό Σύστημα της
Κ.Δ.-Ασπίδα προστασίας των διαπλεκομένων-διεφθαρμένων κυβερνώντων και των
πολιτικών;
Η ποιότητα της
πολιτικής διαφθοράς σε μια συγκεκριμένη περιοχή και η σχέση της με το
οργανωμένο έγκλημα, αποτελούν μία ακόμη πτυχή του ζητήματος.
Είναι δυνατόν η
πολιτική διαφθορά να περιορίζεται στην λογική των μικροεξυπηρετήσεων σε τοπικό
επίπεδο ή μήπως αυτές οι μικρεξυπηρετήσεις αποτελούν λειτουργικό στοιχείο μιας
αλυσίδας σχέσεων, ιεραρχικά δομημένων και κλιμακούμενων, στις οποίες το ένα
μέρος αναφέρεται σχεδόν μοναδικά στις ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος;
Μια κατάσταση διαφθοράς
μπορεί να μην είναι εύκολα ανιχνεύσιμη ως προς την έκτασή της, ενώ στην
πραγματικότητα για την υλοποίησή της κινητοποιεί μια αλυσίδα διαπλεκομένων
σχέσεων που φθάνουν ως το οργανωμένο έγκλημα (π.χ. ξέπλυμα χρήματος), να
αποκαλύπτεται μόνο ένα μέρος των σχέσεων αυτών, ενώ οι διαπλεκόμενες σχέσεις
που ανήκουν στο πεδίο των υψηλά ισταμένων κλιμακίων της πολιτικής και του
εγκλήματος να παραμένουν αθέατες, αλλά και σε ένα πρώτο επίπεδο ασύνδετες
μεταξύ τους, δεδομένης και της τοπικής διασποράς των φορέων που εμπλέκονται.
Έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια του συστήματος
(κυκλώματος) διαφθοράς.
Ο δεσπότης, στην
ιδιωτική (πχ στο φέουδο) ή στην κρατική (στην ασιατικού τύπου) δεσποτεία, και,
οπωσδήποτε, ο δήμος στην κοινοβουλευτική
δημοκρατία, μπορεί να πολιτεύονται εσφαλμένα, να είναι σπάταλοι κλπ, δεν
είναι όμως υπόλογοι ιδιοποιήσεως ή διαφθοράς, αφού η πολιτική λειτουργία και το προϊόν της πολιτικής, τους ανήκει
εν είδει ιδιοκτησίας!!!.
Επομένως, η έννοια της
ιδιοποιήσεως ή ειδικότερα, της διαφθοράς, προσιδιάζει στο πολιτικό σύστημα (ή
στην πολιτική σχέση) που εδράζεται στην αντιπροσωπευτική αρχή ή που περιέχει μίαν
έστω, γενική αναφορά σε ένα δικαιούχο της πολιτικής, άλλον από τον πραγματικό
της κάτοχο. Προϋποθέτει, με διαφορετική διατύπωση, την σχέση εντολέα -
εντολοδόχου και, συνακολούθως, την υπέρβασή της.
Είναι όμως εμφανές, ότι
το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δεν εγγράφει στα θεμέλιά
του την συνάντηση του εντολέα με τον εντολοδόχο. Και οι δύο αυτές ιδιότητες κατέχονται εξ ολοκλήρου από το κράτος, οπότε και οι ιδιότητες
του ελεγκτή και του ελεγχόμενου, συμπίπτουν στον ίδιο φορέα, δηλαδή στον κάτοχο
της πολιτικής εξουσίας.
Το παραπάνω πολιτειακό περιβάλλον, επιβαρύνεται από το
γεγονός ότι και οι ελάχιστες θεσμικές πρόνοιες, που κατέλειπε το ύστερο
φεουδαλικό παρελθόν – με πρώτη την διάκριση των εξουσιών – έχουν περιέλθει
ουσιαστικά σε αχρησία, αφού με την ανθρωποκεντρική ενοποίηση της κοινωνίας, που
επέβαλλε η Κ.Δ. ο κάτοχος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στις εκλογές,
κατέχει αδιαίρετα το σύνολο των εξουσιών:
Ελέγχει την Βουλή, την κυβέρνηση και, φυσικά, τον
κρατικό μηχανισμό, με αποτέλεσμα, ο κάτοχος της πλειοψηφίας και, εντέλει, ο
ηγετικός πυρήνας του κόμματος αποβαίνει πολιτικός αυθέντης της κρατικής
εξουσίας, και ΟΧΙ ο λαός, για τον οποίον η Κ.Δ. διαρρηγνύει τα …ιμάτιά της
ότι είναι «κυρίαρχος».
Έτσι, δημιουργείται ένα
κλίμα μιας εξωθεσμικής, σε περιβάλλον παρασκηνίου, λειτουργίας της πολιτικής
διαδικασίας, η οποία «στρώνει» κυριολεκτικά το έδαφος, για την καταλυτική
ομηρία του πολιτικού προσωπικού.7
Ποίοι πταίουν λοιπόν πρωτογενώς, για την
σημερινή κατάντια της χώρας μας, οι δανειστές μας τους οποίους εκάλεσαν
οικειοθελώς, οι κυβερνώντες και οι βουλευτές, για να μας «σώσουν», οι καλέσαντες
τους δανειστές-δυνάστες μας (κυβερνώντες και γενικώς οι 300 βουλευτές) ή η φύση
του πολιτικού συστήματος της Κ.Δ. η
οποία:
.Δεν
διευκολύνει απλώς, την ιδιοποίηση του αντικειμένου της πολιτικής (οικονομικού
κλπ.), αλλά εγγράφει την εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού, από τους φορείς της
οικονομικής και επικοινωνιακής ισχύος, ως συστατικό του γνώρισμα;
.Δεν
καθιστά τους πολιτικούς υπολόγους ιδιοποιήσεως ή διαφθοράς, αφού
τους παραχωρεί ουσιαστικώς, την πολιτική λειτουργία και το προϊόν της
πολιτικής, εν είδει ιδιοκτησίας;
δ/. Το δεύτερο επίπεδο της διαφθοράς του δημοσίου χώρου,
αφορά στο διοικητικό προσωπικό, στην διάχυση της διαφθοράς στον μη πολιτικό
κρατικό μηχανισμό.
Ενώ η («νόμιμη» ή μη)
διαφθορά, που συνέχεται με το πολιτικό προσωπικό, αποτελεί καθολικό φαινόμενο,
η διαφθορά του κράτους, απαντάται με διαφορετική ένταση και συχνότητα, από χώρα
σε χώρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την
απογύμνωση του πολιτικού συστήματος της Κ.Δ. από τις προφανείς
«αλήθειες», οι οποίες συγκαλύπτουν το έλλειμμα αντιπροσωπεύσεως που το
διακρίνει, και παραπλανούν τους πολίτες.
Αποσιωπά, επίσης, την
ουσία του προβλήματος, λειτουργώντας απολογητικά προς τις σταθερές που
συντηρούν την διαπλοκή και, εντέλει, αφήνει το πλαίσιο της διαφθοράς ανέπαφο
και, λίγο πολύ, νομιμοποιημένο.
Το στέλεχος του κρατικού μηχανισμού διακρίνει στην θέση που
κατέχει, ολοένα και περισσότερο την προσωπική του ευδοκίμηση, καθώς η ιδέα μιας
αποστολής, που συνέχεται με την κοινωνία, υποχωρεί υπέρ των συμφερόντων, τα
οποία διακινεί η πολιτική τάξη. Η ελληνική περίπτωση έχει, ως προς αυτό, μια
σημαίνουσα πειραματική αξία. Η ελληνική κοινωνία, μην έχοντας βιώσει την
φεουδαρχία, δεν άφησε στις ιδεολογίες της πρωτο-οικοδομήσεως, πρόσφορο έδαφος
να ευδοκιμήσουν στον χώρο της.
Τούτο εξηγεί, εν μέρει, γιατί το νεοελληνικό κράτος
λειτούργησε, εξαρχής, κυρίως ως πεδίο αναδιανομής του κοινωνικού ή οικονομικού
αγαθού και, κατ’ επέκταση, ως θερμοκήπιο για την διαφθορά και, ελάχιστα, ως
«επιχειρησιακή» έννοια.
Ο πολίτης, στο πλαίσιο
αυτό, αφού η Κ.Δ. του στέρησε το δικαίωμα
της συγκροτήσεώς του σε πολιτειακή οντότητα και ουσιαστικώς τον μετέβαλλε σε
ψηφοφόρο-αριθμόν, αφέθηκε να διαπραγματευθεί την ψήφο του στο δυσμενές
περιβάλλον της προσωπικής εξαρτήσεως που δημιουργεί η πολιτικά κυρίαρχη
εξουσία.
Συμπερασματικώς, η
ανάδειξη της πολιτικής πελατείας – την φορά αυτή ανάμεσα στον πολιτικό και στον
πολίτη - σε σύστημα, αποκαλύπτει ακριβώς την δυσαρμονία της πολιτικής εξουσίας
προς το πολιτικό ανάπτυγμα της κοινωνίας κι’ όχι το αντίθετο, όπως γενικά
πιστεύεται…8
16ο/ Η Κ.Δ. αποτελεί ένα είδος θερμοκηπίου παθογενειών, όπου
εκτός της διαφθοράς και διαπλοκής, καλλιεργούνται και συντηρούνται και τρεις άλλες μεταξύ των πολλών,
όπως, ο νεποτισμός
(οικογενειοκρατία), οι πελατειακές σχέσεις και η κομματοκρατία…που συνιστούν λειτουργικά
στοιχεία του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος.
Η πολιτική ιστορία της
πατρίδος μας, διαβεβαιώνει με αμέτρητα παραδείγματα και ταυτόχρονα αποστομώνει
όσους προτρέξουν να διαμαρτυρηθούν ή να μας χαρακτηρίσουν συνωμοσιολόγους….
α/ Νεποτισμός ή Οικογενειοκρατία9
Η κατάσταση αυτή, που
συναντάται συχνά στην Ελλάδα, από τον 19ον αιώνα, αναπαράγεται και διαιωνίζεται αυτόματα, όταν
συνδεθεί με την δύναμη της οικονομικής ή πολιτικής εξουσίας. Είναι τόσο πολύ
καλά αφομοιωμένη στην Ελληνική κοινωνία που δεν προκαλεί έκπληξη ή αντιδράσεις η
δημόσια εμφάνισή της.
Μια οικογενειοκρατία με
την ευρεία έννοια, συνδέεται με τον κομματισμό αλλά και την διαφθορά, αφού
ενθαρρύνει ανήθικες, αν και όχι πάντα παράνομες συναλλαγές. Στην έντονα
περιθωριακή της μορφή, σχετίζεται και με τον ρατσισμό και τα φαινόμενα
αποκλεισμού ιδιαίτερα όταν λειτουργεί αρνητικά για πρόσωπα στα οποία δεν
καταλογίζεται τίποτε άλλο, παρά το γεγονός ότι έτυχε να φέρουν ένα συγκεκριμένο
όνομα.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα10
Μπορεί να έχει περάσει
μισός και πλέον αιώνας μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας, αλλά παρ' όλα αυτά,
δεν έχουν αλλάξει τα ονόματα που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική
σκηνή της χώρας. Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης.
Πολιτικές οικογένειες,
τα λεγόμενα «πολιτικά τζάκια» που, για δεκάδες χρόνια με τον έναν ή τον άλλο
τρόπο και με διαφορετικούς ρόλους, τα μέλη τους εκπροσωπούνται στο ελληνικό
Κοινοβούλιο, μετέχουν στις κυβερνήσεις και ηγούνται των πολιτικών κομμάτων.
Και εκτός από αυτές,
υπάρχουν κι άλλα πολύ γνωστά πολιτικά «τζάκια», όπως εκείνα των Τσαλδάρη,
Ράλλη, Βαρβιτσιώτη, Κεφαλογιάννη, Καλαντζάκου, Χατζηγάκη, Ταλιαδούρου, Σταϊκούρα,
Δήμα, εκπρόσωποι των οποίων χρόνια τώρα δεν απουσιάζουν ποτέ από την
κοινοβουλευτική ζωή του τόπου.
Ο
κατάλογος των διατελεσάντων υποψηφίων ή πιθανώς υποψηφίων βουλευτών, είναι
ατελείωτος προς δόξαν της…ισοπολιτείας, της….ισονομίας και της…..λαϊκής
κυριαρχίας, αρχών που ξελαρυγγιάζεται ότι πρεσβεύει η κοινοβουλευτική
δημοκρατία:
Σίμος
Κεδίκογλου, ο Κώστας Καραγκούνης, ο Χρήστος
Δήμας, ο Κώστας Σκρέκας, ο Νίκος
Παναγιωτόπουλος, ο Νίκος Κωστόπουλος (ήταν
υποψήφιος και το 2015), γιος του Δημήτρη Κωστόπουλου, η
δικηγόρος Ιωάννα Γκελεστάθη, κόρη του πρώην
υπουργού Νίκου Γκελεστάθη,η Ντόρα
Πάλλη, κόρη της πρώην υπουργού και ιστορικού στελέχους της ΝΔ Φάνης
Πάλλη-Πετραλιά, ο Γιάννης Μελάς, γιος
του πρώην βουλευτή Παναγιώτη Μελά, ο στενός σύμβουλος και προσωπικός φίλος του κ.
Μητσοτάκη, ο πρώην βουλευτής του νομού Σπήλιος Λιβανός, γιος
του Διονύση Λιβανού, ο
Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, γιος
του πρώην υφυπουργού Εργασίας Νίκου Αγγελόπουλου, ο Ντίνος
Παπαδημητρίου, εγγονός του βουλευτή της ΕΡΕ και της ΝΔ, ανιψιού του πρώην
βουλευτή Λευτέρη Παπαδημητρίου, ενώ ο πατέρας του
ήταν και πρόεδρος της ΝΟΔΕ, ο Σταύρος Νάκος, γιος
του πρώην υφυπουργού Θανάση
Νάκου, Νικήτας Καρτάλης-Παπαντωνίου, ο Φοίβος
Μπεκίρης, αδελφός του Μιχάλη Μπεκίρη,
πρώην βουλευτή και νυν διευθυντή του πολιτικού γραφείου του κ. Κυρ. Μητσοτάκη,
και γιος του πρώην υπουργού επί κυβερνήσεων Κωνσταντίνου
Μητσοτάκη, Μικελής Χατζηγάκης,
γιους του πρώην υπουργού Σωτήρη Χατζηγάκη, ο
πρώην βουλευτής Γιώργος Αναγνωστόπουλος, γιος
του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Θόδωρου
Αναγνωστόπουλου, η Μελίνα Δερμεντζοπούλου, κόρη
του πρώην υφυπουργού Αλέξανδρου Δερμεντζόπουλου, η Φωτεινή
Θαλασσινού, κόρη του πρώην βουλευτή Θαλασσινού
Θαλασσινού, η Εύη Τατούλη, κόρη
του περιφερειάρχη και πρώην βουλευτή Πέτρου Τατούλη, Νάσος
Αλευράς ανηψιός του βουλευτού του ΠΑΣΟΚ, Ιωάνν. Αλευρά, Φώφη Γεννηματά κόρη του
αποθανόντος υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου Γεννηματά,…και ο μύθος της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας συνεχίζεται… .
Από τους 93
πρωθυπουργούς που θήτευσαν στην Ελλάδα από το 1828 έως το 2007, τουλάχιστον 21 συνδέονταν
μεταξύ τους με στενή συγγενική σχέση, σε ευθεία ή πλάγια γραμμή, αναφέρει ο
καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, Κώστας Χρυσόγονος.
Το καρκινογόνο και
καταστροφικό για την Ελλάδα φαινόμενο της οικογενειοκρατίας, δεν σταματάει μόνο
σε επίπεδο ηγεσίας. Δίπλα στους δύο πολιτικούς αρχηγούς, στα ψηφοδέλτια των δυο
λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, στέκεται ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός
υποψηφίων βουλευτών νέων ή μεγαλυτέρων σε ηλικία, που έχουν και αυτοί την δική
τους οικογενειακή παράδοση στην πολιτική. Πρόκειται για γόνους, ανίψια,
ξαδέλφια, νύφες, γαμπρούς, εγγόνια πρώην υπουργών και βουλευτών.
Την ίδια ώρα κάποιοι
υποψήφιοι αντιδρούν και μόνο στο άκουσμα της λέξεως οικογενειοκρατία. Ο καθένας
για τους δικούς του λόγους. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε ότι, το όνομα που
έρχεται από το παρελθόν δίνει, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της πολιτικής τους
διαδρομής, ένα πλεονέκτημα. Αυτό της αναγνωρισιμότητας και της έτοιμης
εκλογικής... πελατείας.
Εξάλλου, οι κάλπες χρόνια τώρα έχουν δείξει ότι οι
ψηφοφόροι προτιμούν να στείλουν στην Βουλή γνωστά ονόματα και «αναγνωρίσιμα» πρόσωπα,
όχι βέβαια μόνο από τον χώρο της πολιτικής, αλλά και καλλιτέχνες,
δημοσιογράφους, αθλητές, κ.ά.
Χαρακτηριστικές ίσως,
για το πώς αντιλαμβάνονται οι υποψήφιοι το θέμα της οικογενειοκρατίας, είναι
παλαιότερες δηλώσεις που είχαν κάνει δύο από αυτούς.
«Δεν θεωρώ ότι πρέπει
να απολογούμαι επειδή τυχαίνει να προέρχομαι από πολιτική οικογένεια. Αλλωστε
όλοι κρίνονται από την πορεία. Το θέμα των "τζακιών" δεν αφορά μόνο
τη Ν.Δ., αφορά όλο το εύρος και το βάθος της πολιτικής στην Ελλάδα», είχε
δηλώσει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Απογευματινή» ο Κυριάκος Μητσοτάκης,
νυν αρχηγός της Ν.Δ., γιος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και
αδελφός της πρώην υπουργού Ντόρας Μπακογιάννη.
«Το όνομα Βαρβιτσιώτης
στη Β΄ Αθηνών, είναι ένα όνομα που σου ανοίγει πολλές πόρτες. Από 'κει και πέρα
είναι πλέον θέμα δικιάς σου παρουσίας να διατηρήσεις ένα μεγάλο κομμάτι αυτού
του κόσμου», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ως υποψήφιος
στην Β΄ Αθηνών με τη Ν.Δ., γιος του πρώην υπουργού της Ν.Δ. Γιάννη Βαρβιτσιώτη
και εγγονός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη!!!
«Η οικογενειοκρατία είναι ίσως το πιο
χαρακτηριστικό σύμπτωμα της γενικότερης νόσου του πολιτικού μας συστήματος»,
σημειώνει ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου του ΑΠΘ, Κώστας Χρυσόγονος και
συμπληρώνει:
«Τα κόμματα όχι μόνο δεν είναι δημοκρατικά, είναι οικογενειοκρατικά,
επίσης όμως κατά βάθος δεν είναι καν κόμματα, διότι στερούνται ειλικρινούς
προγράμματος. Κατά βάση πρόκειται για οικογενειακές επιχειρήσεις που
εμπορεύονται ψευδαισθήσεις με σκοπό το κέρδος».
Η οικογενειοκρατία στην
πολιτική ιστορία είναι φαινόμενο που ανθεί μόνο στην Ελλάδα;
Τα στοιχεία δείχνουν
πως όχι, αφού την οικογενειακή παράδοση στο πολιτικό προσκήνιο την συναντάμε
και σε άλλες χώρες. Ίσως η ένταση να διαφέρει. «...Η επανεμφάνιση της
δυναστικής ιδέας στην Ελλάδα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, συνιστά σαφή
ένδειξη πολιτικής και κοινωνικής καθυστέρησης της χώρας σε σχέση με τα άλλα
ευρωπαϊκά κράτη. Η πολιτική μας κουλτούρα φαίνεται, από την άποψη αυτή, να
βρίσκεται εγγύτερα προς την αντίστοιχη π.χ. της Συρίας παρά σ' εκείνη της
Γερμανίας», αναφέρει σε άρθρο του στην «Ε»
ο καθηγητής Κώστας Χρυσόγονος.
«Η
οικογενειοκρατία έχει στην Ελλάδα μακρά παράδοση. Αυτό δεν άλλαξε ούτε επί
πρωθυπουργίας του αριστερού λαϊκιστή Αλέξη Τσίπρα», ανέφερε η γερμανική
οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», ενώ απαντώντας από την κυβέρνηση έλεγαν
ότι: «ο Στέλιος Παππάς διαθέτει τα απαραίτητα ιδεολογικά εφόδια», για να
καθαρίσει ένα «άντρο διαπλοκής και διαφθοράς».
Είχε προηγηθεί, το
πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, η τοποθέτηση του Στέλιου Παππά, πατέρα του υπουργού
Ψηφιακής Πολιτικής Νίκου Παππά, στην θέση του προέδρου του ΟΑΣΘ. Η συγκεκριμένη
τοποθέτηση, εκτός από τις αναμενόμενες αντιδράσεις της αντιπολιτεύσεως, και
φιλικών της ΜΜΕ, έδωσε την αφορμή και σε ξένα ΜΜΕ να ασχοληθούν με επικριτική
διάθεση.
Το βουλευτικό «κόλπο»
Η τρικομματική
κυβέρνηση ΝΔ - ΠαΣοΚ – ΔΗΜΑΡ, τον Σεπτέμβριο του 2012, επιχείρησε να «βάλει
τάξη και κανόνες», στον τρόπο επιλογής των μετακλητών υπαλλήλων. Με εντολή τού
τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, κατατέθηκε τροπολογία των υπουργών Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και Διοικητικής
Μεταρρύθμισης Αντώνη
Μανιτάκη,
η οποία έγινε άρθρο νόμου (αρθρ. 6 / Ν.4079), με την οποία τα μέλη της κυβερνήσεως,
δεν θα μπορούν πλέον να διορίζουν συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού σε
θέσεις μετακλητών υπαλλήλων, ειδικών συμβούλων και ειδικών συνεργατών.
Έπειτα από αυτή την κίνηση, το πολιτικό σύστημα εφηύρε άλλο
κόλπο για να τοποθετεί τους συγγενείς σε θέσεις-κλειδιά, σε μια εποχή υψηλής
ανεργίας, ειδικά για τους νέους. Αντί για πρόσληψη στα δικά τους πολιτικά
γραφεία, οι συγγενείς τους προσλαμβάνονταν - και προσλαμβάνονται - σε
γραφεία συναδέλφων τους. Επίσης, εδώ και πάρα πολύ καιρό, πολλοί συγγενείς
πρώτου και δεύτερου βαθμού έχουν προσληφθεί ως επιστημονικοί συνεργάτες
βουλευτών.
Για τις συγκεκριμένες
προσλήψεις, δεν υπάρχει υποχρέωση δημοσιεύσεως της αποφάσεως, ούτε αναρτήσεώς της
στην «ΔΙΑΥΓΕΙΑ», καθώς γίνεται με μια απλή αίτηση και γνώση έχουν μόνο η
γραμματεία της προεδρίας του Κοινοβουλίου και το λογιστήριο. Κατά τα άλλα,
πλήρης…διαύγεια, ….ισοπολιτεία και ….ισονομία από πλευράς των «σωματοφυλάκων»
της κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας, δηλαδή των 300 βουλευτών..
Ποίοι πταίουν λοιπόν πρωτογενώς, για την
διαιώνιση της εθνοβόρου οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα;
.Οι οικογένειες των πολιτικών (μάλλον οικογενειακές επιχειρήσεις), που κυβερνούν την Ελλάδα ή εκλέγουν
βουλευτές εδώ και έναν περίπου αιώνα, οι οποίες διατηρώντας δεσμούς υποτελείας
με το Σύστημα, ανταλλάσσουν την αφοσοίωσή τους στην Κ.Δ, με την παγίωση των
δικαιωμάτων τους, στην νομή διαχειρίσεως
της εξουσίας, την απόκτηση περιουσιών, την απόλαυση υπερπρονομίων και αέναης προστασίας,
.Οι πολίτες που ψηφίζουν υποχρεωτικώς τους παραπάνω, αφού ουσιαστικώς δεν έχουν άλλη επιλογή καθ’
όσον, οι νεποτιστές έχουν περισσότερες πιθανότητες, μάλλον είναι βέβαιον ότι θα
εκλεγούν βουλευτές ή υπουργοί, και οι πολίτες, δέσμιοι των πελατειακών σχέσεων,
λαμβάνουν διαβεβαιώσεις από τους υποψηφίους ότι θα ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους,
ή
.Η φύση του πολιτικού συστήματος της Κ.Δ. που δεν έχει ασφαλιστικές δικλείδες κατά της
οικογενειοκρατίας, περιθωριοποιεί τεχνιέντως τους αξίους, αρκουμένη στην
δέσμευση πίστεως των οικογενειών που την υπηρετούν επί δεκαετίες, νομιμοποιώντας
σιωπηρώς και ατύπως, την παράδοση της οικογενειοκρατίας/ οικογενειολαγνείας, ως
άτυπον πολιτικόν δόγμα;
Συνεχίζεται
1 Ο “πόλεμος της τσιπούρας” στα Ίμια: Εννέα χάρτες-ντοκουμέντα
απάντηση στην Τουρκία http://mignatiou.com/2016/12/o-polemos-tis-tsipouras-sta-imia-okto-chartes-ntokoumenta-apantisi-ston-tsavousoglou/
2 Robert King Merton (born Meyer Robert
Schkolnick; 4 July 1910 – 23 February 2003), was an American sociologist.
He spent most of his career teaching at Columbia University, where he attained
the rank of University Professor. In 1994 he was awarded the Natinal Medal of
Science for his contributions to the field and for having founded the sociology
of science. He is considered a founding father of modern sociology while also
gaining a status for the work he contributed to criminology.
3 (R. Κ.
Merton, «Teoria e struttura sociale», Vol. Ι, ed. Il Mulino, Bologna 1983, σελ. 121-224.
4 Τί είναι διαφθορά; Η
δωροδοκία, ο εκβιασμός, η δωροληψία, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, είναι μορφές
διαφθοράς. Η κλεπτομανία για πολλούς είναι... χόμπι. Στην Ελλάδα ο
κορυφαίος μη κυβερνητικός οργανισμός ΑΝΤΙ-ΔΙΑΦΘΟΡΑ (Transparancy
international), σε ποιές μετρήσεις βασίζεται και τί κάνει; Εγώ προσωπικά
τους παρείχα πλήθος στοιχείων σε ό,τι αφορά τις δικές μου καταγγελίες για τη
διαφθορά στην υπηρεσία μου, την Γ.Γ.Αθλητισμού.
Κάθε αναφορά στην
διαφθορά, εμπεριέχει το πολιτικό στοιχείο. Ετσι η έννοια της διαφθοράς σε ένα
μακροκοινωνικό πλαίσιο μόνο ως πολιτική διαφθορά μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Ειδικότερα, ως πολιτική
διαφθορά μπορεί να εννοηθεί ο παράνομος χρηματισμός ή άλλου είδους όφελος
(ατομικό ή συλλογικό), πολιτικών προσώπων ή προσώπων που έχουν οργανική σχέση
με το Δημόσιο, με σημαντικές αρμοδιότητες για την κυβερνητική πολιτική, με
αποτέλεσμα την εμπλοκή στο εγκληματικό τελικά αυτό φαινόμενο και του θεσμικού
και πολιτικού συστήματος της χώρας.
5 Η συνοπτική ανάλυση βασίστηκε στις διαπιστώσεις
της Σοφίας
Βιδάλη, λέκτορος στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου
Θράκης. [Πηγή:kalami.net Μέσω greek1].
-theodorovias
blogspot.com : Ιουνίου 2016,theodorovias.blogspot.com /2016/
06/ της
Θεοδωροβίας Πλακά,28 Ιουν 2016
-Αρχή
πάντων η διαφθορά και η διαπλοκή; |
Το Κουτί
της Πανδώρας,www.
koutipandoras. gr/article/arhi-panton-i-diafthora-kai-i-diaploki,28Σεπ 2015.
-Γιώργος Κοντογιώργης - Διαφθορά
και πολιτικό
σύστημα - Myriobiblos,www.
myriobiblos.gr/texts/greek/kontogiorgis_diafthora.html
-Δηλώσεις του ανεξάρτητου
Ευρωβουλευτού Νότη Μαριά στον ΗΧΩ 99.8 fm , για το νέο μνημόνιο που προωθεί η
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ_ΑΝΕΛ.
6 Το κωμικό-θλιβερό θέαμα στην
Βουλή (29 Μαρτίου 2016), μας έπεισε ότι η Ελλάδα, με όλους τους
αστείους-θεατρίνους ευθυνόφοβους νανο-πολιτικούς της, ΔΕΝ έχει μέλλον, δεν θα
βγει από την κρίση. Η περίφημη συζήτηση περί »Δικαιοσύνης» στην Βουλή, γιά να «φανατιστούν» οι »οπαδοί» των κομμάτων, γιά
να ξεχνούν τα οικονομικά και λοιπά χάλια, δηλ. ο… «σοφός λαός» που πληρώνει
τώρα γιά τις διαχρονικές επιλογές του, έπεισε, ειδικά τον απόδημο Ελληνισμό,
ότι, η πατρίδα κινδυνεύει από το
άχρηστο, καταστροφικό πολιτικό-κομματικό κατεστημένο της.
7 Η ομηρία αυτή, απόρροια της μη
αντιπροσωπευτικής θωρακίσεως της πολιτικής εξουσίας, έναντι των κατόχων
οικονομικής, κοινωνικής και επικοινωνιακής ισχύος, καθώς και των προκλήσεων που
συνεπάγεται η προσωποπαγής διαχείριση ενός μείζονος αντικειμένου, όπως η πολιτική, του οποίου ο δικαιούχος
παραμένει ασαφής, εμφανίζεται στις μέρες μας ως συμφυές γνώρισμα του πολιτικού
συστήματος.
Οι φορείς αυτοί – με απλούστερη διατύπωση οι ισχυροί της
«διαμεσολαβημένης κοινωνίας» – καλούνται να στηρίξουν το κόμμα ή/και τους
επιμέρους πολιτικούς – με αντάλλαγμα την ανάλογη εκχώρηση μεριδίου του δημοσίου
χώρου.
Όντως, η πολιτική παρουσία
ενός κόμματος – ιδίως αυτού που φιλοδοξεί να ανέλθει στην εξουσία – και του
σημαίνοντος πολιτικού προσωπικού, συναρτώνται άμεσα από το διαθέσιμο χρήμα και
τον επικοινωνιακό χρόνο που τους εκχωρείται από την ιδιωτική σφαίρα. Είναι
προφανές ότι οι «χορηγοί» χρήματος ή
επικοινωνίας, δεν αλλοιώνουν μόνον την ιδεολογία και το πρόγραμμα του κόμματος,
αλλά μεταβάλλουν τον πολιτικό και το κόμμα σε προσωπικό τους «πελάτη». Στο
ισοζύγιο της πολιτικής ή εκλογικής επιρροής, η πελατειακή διαπλοκή του πολιτικού προσωπικού αποτελεί την
καταλυτική προϋπόθεση της όποιας φιλοδοξίας.
Εντούτοις, η διαφορά ανάμεσα
στην οικονομική και στην επικοινωνιακή διαπλοκή είναι θεμελιώδης: Η πρώτη,
οδηγεί βασικά στην ιδιοποίηση μέρους του δημοσίου αγαθού• η δεύτερη, προάγει
την ιδιοποίηση της ίδιας της πολιτικής και, ως εκ τούτου, οδηγεί στην
ιδιοποίηση και, συνάμα, στην ομηρία της κοινωνίας. [Πηγές: Βλέπε σχετικά, «Μέσα επικοινωνίας και δημοκρατία»,
Λ. Βάσση (επιμ.), Μέσα επικοινωνίας και πολιτισμός, Αθήνα, 2004.
-«Μέσα επικοινωνίας και
πολιτική», Επικοινωνία, Αθήνα, 1996, σελ.30 επ. «Η τηλεόραση στο πολιτικό
σύστημα», Για μια δημοκρατική ραδιοτηλεόραση (συλλογικό), Αθήνα, 1986, σελ.
17-28.
-«Système de communication et système d’échange. La
télévision », P.Claeys, André Frοgnier (eds), L’échange politique, Bruxelles, 1995, σελ. 147-161].
8 Βλέπε σχετικά, Γ. Κοντογιώργη, «Η κομματοκρατία
ως πολιτικό σύστημα», στο Τετράδια Πολιτικής Επιστήμης, Πανεπιστήμιο Κρήτης,
4/2004.
9 Οικογενειοκρατία
(Αγγλικά: Nepotism, Γαλλικά: Népotisme, Γερμανικά: Vetternwirtschaft, Ιταλικά:
Nepotismo) ή Νεποτισμός είναι το φαινόμενο της διαδοχής ή προβαδίσματος ορισμένων
ατόμων για την κάλυψη θέσεων, πολλές φορές σημαντικών ή και κρίσιμων, με
αποφασιστικό κριτήριο την βιολογική, την συγγενική ή την στενά φιλική σχέση που
έχουν με άλλους. Ο όρος νεποτισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη νέπος
(nepos, γεν. nepotis) που σημαίνει «ανεψιός» ή «εγγονός».
10 ΓΑΛΑΖΙΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΑΠΟ... ΤΖΑΚΙ, Οικογενειακή υπόθεση... Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26
Σεπτεμβρίου 2009,
-Ραβανός Αρης Η οικογενειοκρατία ζει και
βασιλεύει στην ελληνική κεντροδεξιά. Η υπόθεση του Παναγιώτη Τραγάκη έφερε στην
επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα,
10/09/2017 05:45
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου