ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

Λ ευκή Χώρα2

Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

                                   Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 21ον

9. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ: Ο ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ5

α. Η Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από μεγάλες ηρωϊκές προσωπικότητες γνωστές αλλά και άγνωστες. Στην χωρία των αγνώστων και παραμελημένων ηρώων στους σύγχρονους καιρούς, ανήκει και ο ήρωας της Νέας Ηπείρου, ο Βορειοηπειρώτης πολέμαρχος της Ρωμηοσύνης Γεώργιος Καστριώτης, ο επονομασθείς Οθωμανιστί (Ι)Σκεντέρ-μπεης. Σήμερα αποτελεί τον εθνικό ήρωα των «Αλβανών», την ίδια ώρα που στην Ελλάδα είναι σχεδόν άγνωστος ή παρουσιάζεται από κάποιους ανιστορήτως και ανοήτως και από άλλους, σκοπίμως, ως δήθεν, Αλβανικής καταγωγής.

Λίγο καιρό πριν την Άλωση της Πόλης κι’ ενώ ο σουλτάνος Μουράτ Β΄ κατακτούσε την μια επαρχία της Αυτοκρατορίας μας μετά την άλλη, ζητά από τον Έλληνα ηγεμόνα της Κρόϊας Ιωάννη Καστριώτη, ως εκδήλωση υποταγής και εγγύηση της κυριαρχίας του, την ομηρία των 4 γιων του, ένας εκ των οποίων ήταν ο Γεώργιος. Ο Ι. Καστριώτης δέχτηκε και τα παιδιά του, αφού υποχρεώθηκαν να ασπασθούν τον ισλαμισμό (ήταν Ορθόδοξοι χριστιανοί), βρέθηκαν να ανατρέφονται στην σουλτανική αυλή της Αδριανουπόλεως παρέα με τον μετέπειτα κατακτητή της Πόλεως, Μωάμεθ τον Β΄. Ο σουλτάνος Μουράτ, βλέποντας την εξαιρετική πρόοδο και τα χαρίσματα του ελληνόπουλου Γεωργίου, του προσέδωσε το Οθωμανικό όνομα «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεης) που σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών».

Παρά την επί έτη, οθωμανική ανατροφή του, ο Γεώργιος δεν ξεχνούσε τις ρίζες του. Η είδηση του θανάτου των γονιών του και η καταπίεση των ομοεθνών του από τον Οθωμανικό ζυγό, έδωσαν το έναυσμα στον Σκεντέρμπεη, να λιποτακτήσει κατά την διάρκειαν μιας μάχης στην Σερβία και να επιστρέψει στα πατρογονικά του εδάφη. Αφού νυμφεύεται την Ρωμηά/ Ελληνίδα Ανδρονίκη Κομνηνή, ο Γεώργιος Καστριώτης στις 28 Νοεμβρίου 1443, κηρύσσει την επανάστασή του κατά των Οθωμανών. Ως έμβλημά του χρησιμοποίησε τον Ρωμαίϊκο/ Βυζαντινό δικέφαλο αετό, σε κόκκινο φόντο, την σημερινή πλέον σημαία της Σκιπερίας/ «Αλβανίας».

Ο Καστριώτης χάρη στις πολεμικές του αρετές, κατάφερε να απελευθερώσει την επαρχία του από την Οθωμανική κατοχή και να προκαλέσει τον θαυμασμό στην χριστιανική Δύση που ανέμενε την οθωμανική απειλή. Ήταν τόσο μεγάλες οι επιτυχίες του Καστριώτη, που ανάγκασε τον ίδιο τον σουλτάνο να εκστρατεύσει εναντίον του. Χαρακτηριστικοί είναι και οι έπαινοι του πάπα Καλλίστρου Γ΄, ονομάζοντας τον Καστριώτη «ιππότη του Χριστού» και «αθλητή του Θεού».

Ακόμη και μετά την Άλωση της Πόλης (1453), ο Σκεντέρμπεης δρούσε ανενόχλητος μέχρι τον θάνατό του (17 Ιανουαρίου 1467).

β. Σύντομα βιογραφικά στοιχεία- Όμηρος του Σουλτάνου

Ο Σκεντέρμπεης γεννήθηκε στην Κρούγια ή Κρόϊα της Νέας Ηπείρου, της περιλαμβανομένης στην σημερινή Αλβανία. Το πραγματικό του όνομα είναι Γεώργιος Καστριώτης. Το επίθετό του παρουσιάζει και την πραγματική καταγωγή του, αφού παππούς του ήταν ο Κων/νος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης, Καστριώτης). Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Καστριώτης, ηγεμόνας της Κρόϊας, ενώ η μητέρα του καταγόταν από την Σερβία (Βοϊσάβα). Έφεραν στην ζωή 9 παιδιά: 5 θυγατέρες και 4 υιούς, με τελευταίο στην σειρά (1404) τον Γεώργιο Καστριώτη.  

Η Παλαιά και η Νέα Ήπειρος κατά το πρώτο τέταρτο του 15ου αιώνος εδιαιρούντο σε διάφορα φέουδα, χωρίς σταθερά όρια. Αυτά μετεβάλλοντο συνεχώς ως αποτέλεσμα διαφόρων πολέμων μεταξύ των φεουδαρχών. Στο βόρειο τμήμα της περιοχής, υπήρχαν τα φέουδα του Μπάλσα, του Ντουκαγκίνη, του Ζαχαρία, του Γουνίνη, του Σπανού και του Δούσμανη. Νοτιότερα, δηλαδή στη Νέα Ήπειρο, τα φέουδα των οικογενειών των Τόπια, Μουζάκη, Αριανίτη και Καστριώτη, με κέντρα το Δυρράχιο, το Μπεράτι, το Βελιγράδι, την Κρούγια και το σημερινό Ελμπασάν, και νοτιότερα το φέουδο του Γκίνου Μπούα Σπάτα τον οποίον διεδέχθη ο Μαυρίκιος Μπούας Σπάτας, και το φέουδο του Γκιν Ζενεμπίση. Το φέουδο του πρώτου εξετείνετο στην περιοχή της Άρτας και του δευτέρου στην περιοχή του Αργυροκάστρου. Η μορφή αυτή διακυβερνήσεως της περιοχής κατά φάρες, κράτησε μέχρι το έτος 1415.

Οι Οθωμανοί, αφού εξήλθαν από μια εσωτερική κρίση, δηλαδή τον πόλεμο μεταξύ των επιγόνων του Σουλτάνου Βαγιαζήτ, ανέδειξαν τον ισχυρό Σουλτάνο Μωάμεθ Α΄ και από το 1415 έως το 1419, κατέλαβαν όλες τις φεουδαρχίες της περιοχής και κατάρτισαν νέο φορολογικό σύστημα. Οι πιο πολλοί φεουδάρχες υπέκυψαν και έγιναν φόρου υποτελείς στον Σουλτάνο. Υπήρχαν και φεουδάρχαι που εγκατέλειψαν τον τόπο, όπως οι Αρβανίτες Ιωάννης (Γκιν) Ζενεμπίσης, ο Μαυρίκιος Μπούας Σπάτας και ο Μπάλσας.

Ο πατέρας του Καστριώτη, παρά την αρχική αντίσταση που προέβαλε, υποτάχθηκε στη νέα κατάσταση. Μεταξύ των υποχρεώσεων των φεουδαρχών ήταν και η αποστολή στον Σουλτάνο στην Αδριανούπολη, ένα ή και περισσότερα από τα παιδιά τους για να υπηρετήσουν στην στρατιωτική σχολή ως Ιτς-Ογλάν.6 Στην σχολή αυτή, οι νεαροί γυιοί των φεουδαρχών εξισλαμίζοντο για να αναλάβουν αργότερα διάφορα επίσημα κυβερνητικά καθήκοντα, με βεβαιωμένη την πίστη στον Σουλτάνο. Τα καθήκοντα αυτά ήσαν π.χ. αρχηγός του στρατού μιας περιοχής ή μιας επαρχίας, διοικητής της φρουράς ενός φρουρίου, διοικητής της αστυνομίας μιας πόλεως, κ.λ.π.

Μεταξύ των Ιτς-Ογλάν που εστάλησαν στον Σουλτάνο ήταν και τα παιδιά του Ιωάννη Καστριώτη. Ο μικρότερος γυιος απ' όλους, ο Γεώργιος ή Γκέργκι, βρέθηκε σε ηλικία 18 ετών στην Αδριανούπολη. Με ωραία θωριά, με ανάστημα γιγαντιαίο όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του, προκάλεσε τον θαυμασμό των Οθωμανών για τα χαρίσματά του και του απέδωσαν το όνομα Ισκεντέρ (Αλέξανδρος). Εκεί, εκτός από τα ελληνικά και την αρβανίτικη διάλεκτο που μιλούσε, έμαθε τα αραβικά, τα τουρκικά και τα ιταλικά.

Σημειώνεται ότι το προσωνύμιο "Σκεντέρμπεης" (Iskender-bey), δόθηκε από τους Τούρκους όχι μόνο στον Γ. Καστριώτη, αλλά και στον Στέφανο (ή Μαξίμ) Τσερνόγεβιτς (Crnojevic), γιο του πρίγκηπα του Μαυροβουνίου Γεωργίου και σύζυγο της αδελφής του Γ. Καστριώτη, Μάρας.7

Ο Σουλτάνος Μουράτ Β΄ έχοντας αναγνωρίσει την γενναιότητά του, τον είχε στείλει με στρατεύματα στα μέτωπα των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας. Την περίοδο της υποτέλειας, ο Καστριώτης δεν διέκοψε τους δεσμούς του με την οικογένειά του. Πότε-πότε επανήρχετο στην πατρίδα του κοντά στον πατέρα του.

Το 1438 ο Σκεντέρμπεης υπηρέτησε ως Σούμπασης, δηλαδή ως αρχηγός της επαρχίας, στο βιλαέτι της Κρούγιας. Το 1440 απομακρύνθηκε από την Κρούγια και ανέλαβε Σαντζάκμπεης στην Ντίμπρα, δηλαδή την Δίβρη, που ανήκε στο βιλαέτι του Μοναστηρίου. Την περίοδο εκείνη, συνέσφιξε τους δεσμούς του με τον λαό αλλά και τους φεουδάρχες. Ιστοριογράφοι και αναλυταί της ζωής του Σκεντέρμπεη παραδέχονται ότι αυτός δεν άλλαξε ποτέ την πίστη του και παρέμεινε πάντα, Ορθόδοξος χριστιανός.

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην πατρίδα του επεδίωξε να έλθει σε επαφή με τις δυτικές δυνάμεις (Βενετία, Ραγούζα, Νεάπολη). Ειδικά προς το βασιλέα της Νεαπόλεως Αλφόνσο εμπιστεύθηκε τις προθέσεις του για μελλοντική εξέγερση κατά των Οθωμανών. Ο Καστριώτης λοιπόν περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να δράσει. Αυτή δεν άργησε. Η Ουγγαρία μαζί με την Κωνσταντινούπολη, ελεύθερο απομεινάρι της πάλαι ποτέ κραταιάς Ελληνικής/Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήσαν οι μόνες από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που ανθίσταντο κατά της Οθωμανικής πλημμυρίδος.

Ο Καστριώτης ως άνθρωπος και στρατιωτικός ηγέτης, διεκρίνετο για τα εξαίρετα ψυχικά του χαρίσματα, την γενναιότητά του, την σύνεσή του αλλά και την ευγλωττία του με την οποία κέρδιζε τις ψυχές των στρατιωτών του οι οποίοι ήσαν διατεθειμένοι να υποστούν οιανδήποτε θυσία και να προχωρήσουν ακόμη και εις τον θάνατο, χάριν του αρχηγού τους. Στο τέλος κάθε μάχης εισήρχετο στις σκηνές των πληγωμένων και παρακολουθούσε αυτοπροσώπως την θεραπεία τους.

Είχε κερδίσει λοιπόν την εμπιστοσύνη των στρατιωτών του, τόσον κατά την περίοδο της ζωής του, κατά την οποίαν ήτο υπό τας διαταγάς του Σουλτάνου, όσον και κατά την περίοδο κατά την οποίαν ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως εναντίον των Οθωμανών στην περιοχή της Αρβανιτίας/Αλβανιτίας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Ελληνικής Ηπείρου.

γ. Η αποσκίρτηση του Καστριώτη από τις Οθωμανικές δυνάμεις

1/. Η απελευθέρωση της Κρόϊας από τον Καστριώτη

Κατά το 1439-1442, οι Ούγγροι εφαρμόζοντες την πολεμική τακτική του "Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση" έφεραν σε δύσκολη θέση τους Οθωμανούς. Ο Σκεντέρμπεης ζήτησε να σταλεί στο μέτωπο του Δουνάβεως υπό τας διαταγάς του μπέη της Ρούμελης. Όταν στις αρχές Νοεμβρίου του 1443 οι Ούγγροι κατενίκησαν τους Οθωμανούς, ο Σκεντέρμπεης βρήκε την χρυσή ευκαιρία για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Μέσα στην σύγχυση της ήττας, αποσκίρτησε μαζί με 300 πιστούς ιππείς συμπεριλαμβανομένων του αδελφού του Στανίση Καστριώτη και του ανηψιού του Μούρτο Χάμζα, και μετά από μια πορεία επτά ημερών, έφθασαν έξω από την Κρούγια κατά της οποίας επιτίθεται.

Την κυριεύει, την απελευθερώνει και υψώνει την Ελληνική (βυζαντινή) ερυθρά σημαία με το δικέφαλο αετό, η οποία ήτο και το οικόσημο των Καστριώτηδων, και η οποία επεβλήθη στις αρχές του 20ου αιώνος ως το εθνικό σύμβολο της Αλβανίας, του νέου κράτους – προτεκτοράτου, δημιουργήματος των συμφερόντων των τότε Μεγάλων Δυνάμεων.

2/. Οι Έλληνες Ηπειρώτες, πρωτοστατούντων των Αρβανιτών ανακηρύσσουν τον Καστριώτη «Ρήγα» τους

Για 25 χρόνια ο Σκεντέρμπεης, θα δημιουργήσει μια ελεύθερη ζώνη στην Οθωμανοκρατούμενη χερσόνησο του Αίμου και θα θραύσει και θα ταπεινώσει τις δυνάμεις δύο Σουλτάνων, του Μουράτ Β΄ και του Μωάμεθ Β΄, αποτελούμενες από εκατοντάδες χιλιάδες στρατού.

«Εάν δεν είχε γεννηθεί ο Σκεντέρμπεης, έλεγε ο Μωάμεθ Β΄, εγώ θα είχα συνδέσει τον κόλπο της Αδριατικής με την Ενετική Δημοκρατία, θα είχα θέσει το σαρίκι επί της κεφαλής του Πάπα και την ημισέληνο επί του τρούλου του Αγίου Πέτρου».

Η επιρροή του Σκεντέρμπεη και οι εστίες εξεγέρσεως έφθαναν μέχρι του Αμβρακικού κόλπου και η ηγετική του μορφή ένωσε τις διάφορες αλληλομαχόμενες πατριές. Ο Σκεντέρμπεης φρόντισε να δημιουργήσει εστίες εξεγέρσεως εκτός της Κρούγιας και νοτιότερα, όπως στο Πωγώνι, στο φρούριο της Βελλάς αλλά και της Χειμάρρας. Η Χειμάρρα από τότε και καθ' όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας μέχρι τις μέρες μας, αποτελεί ένα φρούριο του Ελληνισμού.

Δυστυχώς, οι Ελλαδικές κυβερνήσεις, και ειδικώτερα οι έλληνες ιστορικοί,  δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το βραχύβιο ανεξάρτητο κράτος του Γεωργίου Καστριώτη. Το μέγεθος και την σημασία εκείνης της εξεγέρσεώς, μαρτυρεί το γεγονός ότι ο Μουράτ Β΄ τέθηκε επικεφαλής δυνάμεως 200.000 ανδρών, τεραστίας δια την εποχή του, η οποία ασφαλώς δεν θα εχρειάζετο εάν επρόκειτο να καταληφθεί μόνο το φρούριον της Κρόϊας.

Οι Έλληνες Χειμαρριώτες, στάθηκαν στο πλευρό του συμπατριώτου τους Καστριώτη και, στην άμυνα της Κρούγιας, συμμετείχαν και οι αρβανίτικες φάρες του Ανδρούτσου, του Μπότσαρη, κ.ά., οι οποίες μετά την κατάρρευση της επαναστάσεως και τον θάνατο του Σκεντέρμπεη, κατήλθαν προς Νότον και αποίκησαν τα απρόσιτα όρη του Σουλίου.

Σύμφωνα με τον στρατηγό Δημήτριο Νότη Μπότσαρη, αρχηγό του Σώματος των Εθελοντών εντοπίων Ηπειρωτών κατά το 1912-13: «Θανόντος του Σκεντέρμπεη οι Μποτσαραίοι μαχόμενοι προς Τούρκους και Τουρκαλβανούς, κατήλθον προς την Δράγανη. Κατά τας αρχάς δε του 17ου αιώνος, ίδρυσαν με άλλους αδούλωτους Έλληνες την Σουλιώτικη Συμπολιτεία".

Οι Έλληνες Χειμαρριώτες έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη αποκαλούν τον Καστριώτη ηγεμόνα τους. Σε έγγραφό τους προς τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ με ημερομηνία 12 Ιουλίου 1577, αποκαλούσαν τον Σκεντέρμπεη «Ρήγα» τους.

Ομοίως και οι κάτοικοι της Κορυτσάς, ονομαστοί για την παλικαριά τους, πολέμησαν σκληρά στο πλευρό του Καστριώτη.

Ο Γεώργιος Καστριώτης, κρινόμενος από τις νικηφόρες και καταλυτικές ενέργειές του κατά του κατακτητού, δικαιούται να φέρει επαξίως τον τίτλον, του Ηπειρώτικου Αετού της Ρωμηοσύνης!

δ. Αποδείξεις της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής καταγωγής του Σκεντέρμπεη

Παρά την αναμφισβήτητα ελληνική καταγωγή του, οι Σκιπετάροι/ «Αλβανοί», συνεχίζουν να πιστεύουν και να διαδίδουν σκοπίμως και μαζί μ’ αυτούς και αρκετοί Ελλαδίτες, εν αγνοία τους ή ως έμμισθοι πράκτορες του Συστήματος, ότι ο Σκεντέρμπεης ήταν Αλβανός επειδή έδρασε στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Βέβαια εκτός του ότι αποσιωπούν ή «λησμονούν» την ελληνικότητα των σημερινών «αλβανικών» εδαφών (από την πανάρχαια εποχή), πράττουν το ιστορικόν σφάλμα του ετεροχρονισμού, στην προσπάθειά τους να βρουν έναν μεγάλο ήρωα, αφού η ολιγόχρονη Σκιπετάρικη ιστορία, δεν είχε να επιδείξει κάποια ιστορικώς καταγεγραμμένη μορφή.

Και τούτο διότι, εκτός από τους άγνωστους ληστές ή «γνωστούς» οπλοφόρους αιμοσταγείς αρχηγούς των ορεσίβειων ληστών, συνήθως μισθοφόρους των κατακτητών, οι κατά καιρούς Σκιπετάροι φύλαρχοί τους, υπέκυπταν σε δωροδοκίες και πολιτικές πιέσεις των μεγαλύτερων δυνάμεων (βλέπε δράση τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, φασιστική Ιταλία, ναζιστική Γερμανία και Σοβιετική Ένωση).

oΟ ίδιος ο Καστριώτης ήταν ελληνομαθής και όλες του οι επιστολές προς τους ηγεμόνες της Δύσεως και τον Σουλτάνον γράφονταν στα ελληνικά, παρουσιαζόμενος μάλιστα ως απόγονος των Ηπειρωτών κι όχι των Ιλλυριών.

«Τω λαμπροτάτω και κραταιώ Βασιλεί Αλφόνσω, Μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας, Σκεντέρμπεης Πρίγκιψ των Ηπειρωτών χαίρειν τε και ευ πράττειν».  (βλέπε επιστολή προς τον Ιταλό Ursini, 1460). Έφερε το μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρας, ενώ χρησιμοποιούσε το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δείγμα της εθνικής συνειδήσεώς του.

oΟ Καστριώτης είχε ελληνοχριστιανική συνείδηση και ήταν κάτοχος της ελληνικής παιδείας. Τα έγγραφα που συντάσσονταν, όπως προείπαμε, στην ελληνική. Το 1461 απευθυνόμενος προς τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β΄ έγραφε:

«Γεώργιος Καστριώτης ο μετονομασθείς Σκεντέρμπεης, ηγεμών των Ηπειρωτών και Αλβανών,8 στρατιώτης του Ιησού Χριστού προς Μωάμεθ τον μονάρχην των Οθωμανών, χαίρειν...". Ομοίως απευθυνόμενος προς τον βασιλέα Αλφόνσο αυτοαποκαλείται, «Πρίγκηψ των Ηπειρωτών».

oΜιλώντας ενώπιον του Πάπα Παύλου Β΄, τονίζει την προγονικήν Ρωμαίϊκην/Ελληνικήν καταγωγήν του, αλλά και αποδεικνύει της Εθνικήν του συνείδηση:

«Μετά την υποδούλωσιν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμονικών γόνων της Κων/πόλεως, της Τραπεζούντος… και την ερήμωσιν μεγίστου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, απέναντι του αγρίου κατακτητού του αγωνιζομένου να συντρίψη τον σταυρόν, να ανυψώση επί του Καπιτωλίου την ημισέληνον και να πληρώση δούλων τον κόσμον όλον … μόνος εγώ ίσταμαι μετά των λειψάνων των στρατιωτών μου και μετά της μικράς μου επικρατείας…».

oΟ Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόϊα». 

oΙταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα. Έτσι ο Ιταλός A. Salvi σε σχετική τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco). Ο Άγγλος C. Randall το 1810, τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί, Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835), θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα. Η Ιστορία του Γάλλου ιστορικού Παγανέλ (Paganel: Histoire de Scanderbey), που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1855, τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Έλληνα.

oΚάποτε, ο Πρίγκιπας του Τάραντος Ιωάννης Αντώνιος είχε χαρακτηρίσει τους στρατιώτες του Καστριώτη ως πρόβατα. Δια να λάβει την απάντηση του Σκεντέρμπεη:

«Οι προπάτορες Ημών ήσαν Ηπειρώται, εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος, του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν, εκείνος όστις δια των όπλων εκατέκτησε το Τάραντον και άλλας χώρας της Ιταλίας. Δεν έχεις άντρας δυνατούς ν' αντισταθούν εις τους Ηπειρώτας ειμή τους Ταραντίνους, γένος ανθρώπων βρεμένων και γεννηθέντων μόνον δια να ψαρεύουν οψάρια».

oΟι υπερασπισταί του Μεσολογγίου τον θεωρούσαν τόσο δικό τους ώστε, σε ένα από τα κανονιοστάσιά τους (πυροβολεία) είχαν δώσει το όνομα Σκεντέρμπεης, τρίτο κατά σειρά μετά από εκείνα των Δρακούλη και Κανάρη.

Ζωντανή όμως ανάμνηση της φρουράς του Σκεντέρμπεη και του κράτους του, παρέμεινε η περιοχή της Χειμάρρας, η οποία συνέχισε τις εξεγέρσεις κατά των Οθωμανών, με ηγέτες τον Γεώργιο Στρέσιο, τον Πήλιο Κασνέτση, κ.ά., με αποκορύφωμα την παροχή ειδικών προνομίων που διήρκεσαν μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα και καθιστούσαν την περιοχή τρόπον τινά αυτόνομο και ανεξάρτητο.

Ο ιστορικός και παπικός ιερέας στην Σκόδρα, Marini Barletii (1450-1513), τον οποίον οι σύγχρονοι Σκιπετάροι ονομάζουν «Αλβανόν»,9 συνέγραψε βιογραφία του Σκεντέρμπεη, με τίτλον «Historia de vita et gestis Scanderbegi, Epirotarum Principis» (Ιστορία της ζωής και των ανδραγαθημάτων του Πρίγκηπος της Ηπείρου Σκεντέρμπεη), όπου μεταξύ άλλων γράφει: « Arberit jane fis bujar, fis mbreterish, gkjak aiakidesh’’ που σημαίνει: «Οι Αρβανίτες είναι μια generous φυλή, μια φυλή βασιλιάδων, αίμα Αιακιδών».

Τόσον λοιπόν ο Σκεντέρμπεης, όσο και ο Ιταλο-«αλβανός» Marin Barleti, θεωρούσαν ως προγόνους τους, όχι τους Ιλλυριούς αλλά τους Έλληνες Ηπειρώτες (Κ. Μπίρη, Αρβανίτες, οι Δωριείς του Νεώτερου Ελληνισμού, σ. 24).

oΣτα χρόνια της παρακμής της Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας, δημιουργείται στην ενιαία Ήπειρο το «Δεσποτάτο της Ηπείρου» πού έφτανε από την Άρτα ως το Δυρράχιο. Από το 1449, η Ήπειρος καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς. Οι Χριστιανοί Ηπειρώτες του Βορρά αντιστέκονται με αρχηγό τον «Ηπειρώτη Πρίγκιπα» Γεώργιο Καστριώτη Σκερντέμπεη). Σήμερα οι Σκιπετάροι τον θέλουν Ιλλυριό, παρά την κατηγορηματική του δήλωση, τόσον του συγχρόνου του παπικού ιερέα Marin Barleti πού αναγράφεται και σε Σκιπετάρικο/«αλβανικό» γραμματόσημο του 1968 (παρακάτω φωτο), όσον και πολλών άλλων, ότι ήταν Έλλην Ηπειρώτης και όχι Αλβανός!!!

Το αλβανικό γραμματόσημο του 1968, συμπληρώνοντας εκείνη την χρονιά 500 έτη από τον θάνατό του, παρουσιάζει το εξώφυλλο της προαναφερθείσης Ιστορίας του Barletii, που αναγράφεται σ’ αυτό καθαρά, ότι ήταν Ηπειρώτης Πρίγκιπας (Epirotarum Principis) και όχι Αλβανός η Ιλλυριός. Γράφει το εξώφυλλο: «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS». 

Επομένως, ορθώς ο Δανός Φραντς Ντε Ζεσσέν, στρατιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδος «Le Temps» των Παρισίων, αμφιβάλλει για την…αλβανική καταγωγή του Καστριώτου, τονίζοντας σε διάλεξή του: «Ζήτημα δε είναι, εάν και αυτός ο Σκεντέρμπεης δύναται να θεωρηθή Αλβανός, αφού ήτο υιός του Έλληνος μεγιστάνος Ιωάννου Καστριώτου και Σερβίδος πριγκιπίσσης». 

o Ο Αγιος Γεώργιος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους Έλληνες πολεμιστές, γιατί απεικόνιζε τον αρχαίο αριστοκράτη ιππέα αλλά και τον ελευθερωτή των αιχμαλώτων. Ήταν όμως αγαπητός και στους Οθωμανούς. Ο Σκενδέρμπεης, στο φρούριο της Κρόϊας όπου είχε στήσει το στρατόπεδό του, έκτισε ναό του Αγ. Γεωργίου που σώζεται και σήμερα. Επεκαλείτο δε πάντοτε τον Άγιο στις μάχες του κατά του Σουλτάνου, από τις οποίες εξήρχετο πάντοτε νικητής.10 

Η σημαία της οικογένειας Καστριώτη

Η σημαία της Σκιπερίας/«Αλβανίας» το 1912

oΗ σφραγίδα του Γ. Καστριώτη

Στον Γεώργιο Καστριώτη, οι Αλβανοί αποδίδουν μία σφραγίδα η οποία φέρει το θυρεό της σημαίας του, τον δικέφαλο αετό Της Ρωμανίας/Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Βυζαντίου). Η σφραγίδα όμως, είναι γραμμένη στα ελληνικά και όχι στα Σκιπετάρικα (πώς να γραφεί άλλωστε, αφού οι Σκιπετάροι ήσαν αγράμματοι και αναλφάβητοι και δεν υπήρχε γραπτή γλώσσα).

A seal ascribed to Skanderbeg has been kept in Denmark since it was discovered in 1634. It was bought by the National Museum in 1839. The seal is made of brass, is 6 cm in length and weighs 280 g. The inscription (laterally reversed) is in Greek and reads:

ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΥ.ΑΥΤ.ΡΩΜ.ΟΜΕΓ.ΑΥΘ.ΤΟΥΡ.ΑΛΒ.ΣΕΡΒΙ. ΒΟΥΛΓΑΡΙ. 

Most of the words are abbreviated, but an English translation might be: King Alexander, by the grace of God, Emperor of the Romans (ΣΣ: Αυτοκράτορας των Ρωνηών), the great ruler of the Turks, Albanians, Serbs, [and] Bulgarians. 

If this seal is authentic, it indicates that George Kastrioti declared himself king, using the name Skender in its Greek form. (Greek or Latin were the customary languages for royal inscriptions in the Middle Ages.) The titles highly exaggerate his actual power, but this was often the case for Medieval rulers. Skanderbeg is apparently seen as a successor of the Byzantine emperors, as shown by the title and the double-eagled crest, during this period a symbol of Byzantine power.

βασιλεύς 

Αλέξανδρος 

ελέω θεού

αυτ (οκρατωρ) ρωμ (αιων)

ο μεγ (ας) αυθ (εντης) 

τουρ (κιας) 

αλβ (ανιας) 

σερβι (ας) 

&βουλγαρι (ας)

Ο ίδιος ο Καστριώτης ισχυριζόταν ότι ήταν αυτοκράτωρ των Ρωμαίων (Δηλαδή των Ρωμηών,όπως αποκαλούνταν οι Έλληνες στην εποχή του), αλλά ταυτόχρονα αυθέντης (αφέντης) όλων των υπολοίπων, Τούρκων, Αλβανών, Σέρβων, Βουλγάρων, κτλ, δηλαδή ισχυρίζεται ότι, οι λαοί αυτοί είναι υποτελείς και σίγουρα δεν εννοεί τον εαυτόν του έναν εξ αυτών… (Ακολουθεί η φωτογραφία της σφραγίδας). 

oΈνας από τους βιογράφους του  Γεωργίου Καστριώτη ήταν ο  Φραγκίσκος Μπλάνκος (Franciscus Blancus).11

Ήταν παπικός ιερωμένος που έζησε στην Eνιαίαν Ήπειρον, γνώστης τουλάχιστον της λατινικής, που κατά τους ισχυρισμούς των Σκιπετάρων, υποτίθεται ότι συνέγραψε το πρώτο «λατινο-αλβανικό λεξικό», προκειμένου να εξυπηρετηθεί η εκεί ιεραποστολή, τιμώμενος σήμερα από τους Σκιπετάρους ως «Αλβανός», με έκδοση σχετικού γραμματοσήμου το 1993. 

Frang Bardhi on a 1993 Skipetarian stamp

Tο ανωτέρω βιβλίο γράφτηκε έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη, οπότε θα έπρεπε ήδη να έχει κατασταλάξει η κοινή γνώμη της «Αλβανίας» και ο υποτιθεμένης Αλβανικής καταγωγής παπικός επίσκοπος, γύρω από την εθνικότητά του. Ιδιαιτέρως, ένας ιεραπόστολος που θα ήθελε να έχει άριστες σχέσεις με τον λαό τον οποίο φιλοδοξούσε να ποιμάνει, θα απέφευγε χαρακτηρισμούς που θα έφερναν αρνητικές εντυπώσεις στο λαό του.

Αντιθέτως:

.Στις σελίδες του Βιβλίου του, ο συγγραφέας αναφέρει ότι ο Καστριώτης μιλούσε καλά τα "Τουρκικά, Αραβικά, Ελληνικά, Ιταλικά και Σλαβονικά". Πουθενά δεν αναφέρει ότι μιλούσε Σκιπετάρικα/Αλβανικά.

.Ο τίτλος του λεξικού της υποτιθέμενης «Λατινο-Αλβανικής Γλώσσης», γραμμένος στα λατινικά, είναι : Dictionarium latino-epiroticum (λατινο-Ηπειρωτικόν Λεξικόν), Rome 1635 και όχι Λατινο-Αλβανικόν Λεξικόν (Latin-Albanian dictionary).

.Στον τίτλο του βιβλίου του αποκαλεί τον Γεώργιο Καστριώτη «Ηπειρώτη Πρίγκηπα» και όχι «Αλβανό πρίγκηπα»

oΚατά τον σύγχρονό του, Μαρίνο Μπαρλέτι, όπως προείπαμε, ήταν "πρίγκηπας Ηπειρωτών" (Epirotarum Principis),12 ενώ Ηπειρώτη τον αποκαλεί και ο ο Γάλλος ιστορικός Paganel (1855).13 Επίσης, ο Clement C. Moore, θεωρούσε τον 19ο αιώνα, ότι ο πατέρας του (Ιωάννης) ήταν Έλλην Ηπειρώτης.14

Εξώφυλλο βιβλίου του Marin Barleti (1508)

Οι ιστορικοί του 19ου αι., όπως οι Φαλμεράιερ (1790-1861) και Καρλ Χοπφ (1832-1873), θεωρούσαν ότι όχι μόνο η μητέρα αλλά και ο πατέρας του Σκεντέρμπεη, Ιωάννης, ήταν Σέρβος.

oΤέλος εάν οι Σκιπετάροι, και ο «αρχιτέκτων» της κατασκευής του κράτους της «Αλβανίας», το Βατικανόν, παρά τα συντριπτικά στοιχεία της ιστορίας για την Ρωμαίϊκη/Ελληνική καταγωγή του Καστριώτη, επιμένουν για την «Αλβανική» καταγωγήν του, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, τότε βασιζόμενοι στον Διονύσιο Αλικαρνασσέα που γράφει:

1//. «Γένος δὲ τὸ {τῶν} Ἀλβανῶν μικτὸν ἦν ἔκ τε Πελασγῶν καὶ Ἀρκάδων καὶ Ἐπειῶν τῶν ἐξ Ἤλιδος ἐλθόντων, τελευταίων δὲ τῶν μετὰ {τὴν} Ἰλίου ἅλωσιν ἀφικομένων εἰς Ἰταλίαν Τρώων, οὓς ἦγεν Αἰνείας ὁ Ἀγχίσου καὶ Ἀφροδίτης. εἰκὸς δέ τι καὶ βαρβαρικὸν ἐκ τῶν προσοίκων ἢ παλαιῶν οἰκητόρων ὑπολιπὲς τῷ Ἑλληνικῷ συγκαταμιγῆναι. Ὄνομα δὲ κοινὸν οἱ σύμπαντες οὗτοι Λατῖνοι ἐκλήθησαν ἐπ´ ἀνδρὸς δυναστεύσαντος τῶν τόπων Λατίνου τὰς κατὰ {τὸ} ἔθνος ὀνομασίας ἀφαιρεθέντες.",αλλά και στην Αινειάδα τού Βιργιλίου:

2//. "Για την οργή της θυμωμένης Ήρας, Και αφ'ου πολλάς τον πόλεμον υποφερε,ως να χτίση τη χώρα και'ς το Λάτιο να φέρη τους θεούς του Οθεν κρατούν οι Αλβανοί πατέρες, των Λατίνων το γένος, τα τοιχόκαστρα της δοξασμένης Ρώμης", ανενδοιάστως έχομεν κάθε δικαίωμα να ονομάζομεν τον Γεώργιον Καστριώτη, Έλληνα.

Ο Γεώργιος Καστριώτης ήταν όπως και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, οι μορφές αυτές που αγαπήθηκαν, τραγουδήθηκαν, έγιναν θρύλος και παραμύθι της γιαγιάς κατά την διάρκεια της πολύχρονης Οθωμανοκρατίας, στον ελληνικό χώρο.

Ξεχασμένος μεταξύ των νεοελλήνων, δημοφιλής όμως τον 15ο και 16ο αιώνα στους περίφημους "στρατιώτες" που μελετούσαν τα κατορθώματά του, αλλά και κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821, κάθε καπετάνιος που μπορούσε να διαβάσει πέντε γράμματα, διάβαζε για τα κατορθώματα του Σκεντέρμπεη που κυκλοφορούσαν τότε και είχαν μεγάλη απήχηση.

Συνεχίζεται

                                                                                                           

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Πηγές

-Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδόσεις Δομή Α.Ε., 1975, λήμμα Καστριώτης Γεώργιος ή Σκεντέρμπεης.

-Encyclopedia Britannica, ηλεκτρονική έκδοση 2009, λήμματα Skanderberg και Albania (Αγγλικά).

-Babinger, Franz (1959). Mehmed the Conqueror and His Time, (μετάφρ. Ralph Manheim), Princeton University Press, 1992..

-Fine, John V.A. Late Medieval Balkans - A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman conquest, University of Michigan Press, 1994..

-Nicol, Donald M. (1988). Byzantium and Venice - A Study in Diplomatic and Cultural Relations, Cambridge University Press, 1992.

-Schmitt Oliver Jens (2009). Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan. Regensburg: Verlag Friedrich Pustet. Aγγλική Μετάφραση: (σσ. 321-39) του Robert Elsie.

-Schwandner-Sievers, Stephanie, Fischer J.Bernd, Αλβανικές ταυτότητες. Μύθος και ιστορία, μτφρ. Στέφανος Παπαγεωργίου, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2012,

-Γιοχάλας, Τίτος. Γεώργιος Καστριώτης Σκεντέρμπεης στα νεοελληνικά γράμματα, εκδ. Δωδώνη 1994 και το επικό ποίημα του εξ Αχρίδος Γρηγορίου Στσυρίδου (Παρλίτσεφ), «Σκενδέρμεης» (1861).

-Noli, Fan Stylian, George Castrioti Scanderbeg, (Νέα Υόρκη 1947).

-The Hellenic Information Team, © Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος,Ιστολόγιον παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr

-http://neavi.blogspot.com/2012/01/544.html

-North Epirus Online στις Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2012

http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82

-http://sq-al.facebook.com/pages/Gjergj-Kastrioti/311409525032?sk=info

6 Στην τουρκοκρατία, «τσογλάνι» ήταν το ελληνόπουλο, από καλή οικογένεια, που υπηρετούσε τους Τούρκους σουλτάνους, αφού είχε πέσει θύμα παιδομαζώματος (τουρκ. devsirme, ντεβσίρμ).

Η λεξη “coglan” σημαίνει: Υπηρέτης, αλλά όχι δούλος, όχι παιδί για όλες τις δύσκολες δουλειές.  Τσογλάνι (το) (ουσιαστικό), από την τουρκική λέξη ic oglani < ic- («εσωτερικός», του εσωτερικού παλατιού-σχολείου) + oglan («παιδί»).

7 -Γιοχάλας Τίτος, Ο Γεώργιος Καστριώτης - Σκεντέρμπεης στα νεοελληνικά γράμματα. Β' έκδοση, Αθήνα, 1994, σελ. 9, υποσημ. 1.

-Fine, John V.A. Late Medieval Balkans - A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman conquest, University of Michigan Press, 1994Fine (1994), σελ. 531.

8 Είναι προφανής ο διαχωρισμός των υπηκόων του, από τον Γ. Καστριώτη σε Έλληνες Ηπειρώτες και Σκιπετάρους/«Αλβανούς». Τους τελευταίους (Αλβανούς), ενέταξε αργότερα στην Ηπειρωτικήν επικράτειάν του (Πριγκηπάτον της Ηπείρου), υπό την γενικήν ονομασίαν «Ηπειρώτες».

9 Historian Marinus Barletius (ca. 1450-1512), known in Albanian as Marin Barleti, is thought to have been born in Shkodra where he vividly experienced and survived the second siege of the city by the Οttomans/Turks in 1478. When Shkodra was finally taken, Barletius, like many of his compatriots, fled to Italy and settled in Padua, where he became rector of the parish church of St. Stephan. His experience inspired him to document Albania’s turbulent history during the Turkish invasion and its national resistance under Scanderbeg (1405-1468) in the book “Historia de vita et gestis Scanderbegi, Epirotarum Principis” (History of the Life and Deeds of Scanderbeg, Prince of Epirus), Rome, ca. 1510.

10 Ε. Κουρίλα. Αρχείο Ιστορ. Εθνολ. Εταιρ., τόμ. 15 (1961), σ. 119.

11 Frang Bardhi (Latin: Franciscus Blancus, Italian: Francesco Bianchi, 1606–1643) was a papal bishop and author of the early eras of the so called Albanian literature.

12 Μαρίνο Μπαρλέτι, Vita et gestis Scanderbegi Epirotarum Principis, 1508.

13 Camille Paganel, Histoire de Scanderbeg, ou, Turks et Chrétiens au XV siècle, Didier, 1855,σ. xxιιι.

14 Moore, Clement Clark, “Georg Castriot, surnamed Scanderbeg, King of Albania”, D. Appleton and Company, 1850, σ. 9.