ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

                Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

                Λ ευκή Χώρα2

                Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

                Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

                Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

                 Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

                Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 16ον

6. ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ «ΑΛΒΑΝΟΙ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΙ (Συνέχεια 15ου μέρους)

δ. «Αλβανική» παιδεία-γλώσσα

1/. Είναι γνωστό σε όλους ότι οι «αλβανόφωνοι» γενικά, δεν διέθεταν αλβανικό αλφάβητο μέχρι το τέλος σχεδόν του 19ου αι.  Όσοι απ’ αυτούς έγραφαν, λίγο ή πολύ, χρησιμοποιούσαν, κατά κανόνα, τα Ελληνικά γράμματα και το Ελληνικό αλφάβητο. Και τούτο διότι, εκτός του ότι δεν είχε κατασκευασθεί/εφευρεθεί ακόμα η «αλβανική» γραφή, δεν λειτουργούσαν άλλα αξιόλογα σχολεία εκτός από τα Ελληνικά.

Ο Ελληνισμός κυριαρχούσε παντού στα γράμματα, στις τέχνες, στο εμπόριο μέχρι και τα Τίρανα, αν όχι και βορειότερα. Στα Τίρανα μέχρι και το 1895 ακόμα, υπήρχε ένα μόνο σχολείο και αυτό Ελληνικό και κανένα αλβανικό!

Ως τα τέλη του 19ου αιώνα, σε ολόκληρη την Αλβανία υπήρχαν μόνο δύο (2) Σκιπετάρικα σχολεία οποία το Σύστημα «εβάπτισε» Αλβανικά, ενώ τα Ελληνικά και τα Οθωμανικά, έφταναν τις 5.000. Το «αλβανικό» αλφάβητο καθιερώθηκε μόλις το 1908! Λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ολόκληρη περιοχή της Mirdita (Μιρδιτίας), μόνο τρεις (!) άνθρωποι μπορούσαν να γράφουν και να διαβάζουν, σε συνολικό πληθυσμό 18.000.

Ο Σέρβος, πρώην πρωθυπουργός, Vladan Georgevitch στο βιβλίο του "Les Albanais et les Grandes Puissances", που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1913 και μεταφράστηκε και στα γερμανικά, προσπαθούσε να πείσει τους αναγνώστες του, ότι οι Αλβανοί ήταν τόσο υποανάπτυκτοι, που εξακολουθούσαν να έχουν ουρές!

Αλλά και ο Ιταλός E. Guicciardini, στο βιβλίο  του "Impressioni d' Albania. Nuova Antologia", εξηγεί ότι: «Η Τουρκία συμπεριφέρεται στους Αλβανούς Μουσουλμάνους χειρότερα από τους Χριστιανούς, εξαιτίας του φόβου που έχει ότι η ενότητα του Ισλάμ θα δοκιμαστεί αν δημιουργηθεί εθνική συνείδηση σε ένα μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, προβάλλοντας την θρησκευτική αλληλεγγύη. Στην Αλβανία, αυτή η αποτρεπτική πολιτική εκτείνεται επίσης και στον χριστιανικό πληθυσμό (η μόνη περίπτωση), καθώς οι Τούρκοι φοβούνται ότι θα έχουν αρνητική επιρροή επάνω στους Αλβανούς μουσουλμάνους».5

2/. Οι «Αλβανοί»/Σκιπετάροι (Α-Σ) δεν διέθεταν δική τους γραπτή γλώσσα. Εάν διέθεταν, δεν θα εξισλαμίζοντο σε τέτοια έκταση και τόσο εύκολα κατ’ εξαίρεση από τους άλλους Βαλκανικούς λαούς. Θα είχαν Αλβανό μητροπολίτη, παπά, δάσκαλο, εκκλησία, σχολείο κλπ. Θα αποτελούσαν ξεχωριστή εθνότητα, όπως οι Έλληνες και Σέρβοι και θα αγωνίζονταν για μια αλβανική εθνική αποκατάσταση.

«Η διάγνωση της αλβανικής γλώσσας, παρουσιάζει μεγάλες δυσχέρειες λόγω ελλείψεων λογοτεχνικών μνημείων». (Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Αλβανία, σ. 706). Ακριβώς λόγω αυτών των ελλείψεων, οι Σκιπετάροι επεχείρησαν να «αλβανοποιήσουν» παν το Ελληνικόν και παν το΄γνωστό ή άγνωστον αρχαιο-ιλλυρικόν!

Ο αυστριακός γλωσσολόγος, Joachim Matzinger, μαζί με μια ομάδα επιστημόνων πραγματοποίησε το 2012, διάλεξη σε μία από τις κύριες αίθουσες του Τμήματος Ιστορίας και Φιλολογίας στα Τίρανα. Έκανε μια ανάλυση από την οπτική γωνία της ιστορικής γλωσσολογίας για την προέλευση της αλβανικής γλώσσας, καταρρίπτοντας την "ιλλυρική θέση" που είχε στηριχθεί σε αυτά τα ίδια έδρανα για πάνω από μισό αιώνα. Σε άρθρο του η εφημερίδα Shekulli, που έχει εκτενές αφιέρωμα πάνω σ’ αυτό το θέμα, γράφει τα ακόλουθα:

«Ο Matzinger ανέλυσε σε μαθητές και καθηγητές της ιστορίας, ότι η αλβανική γλώσσα του σήμερα, είναι η  διάδοχος μιας παλιάς γλώσσας των βόρειων Βαλκανίων, όπου ο ίδιος την αποκαλεί «πρωτο-αλβανική» ή «αρχαία προ-αλβανική»,  "μια γλώσσα που υπήρχε κατά την ιλλυρική γλώσσα και θρακική, αλλά που ΔΕΝ υπάρχει καμία σύνδεση μαζί τους.»6  

Είναι προφανές ότι, ο Matzinger, με τις παραπάνω αόριστες θέσεις του για  την σημερινή «Αλβανική» γλώσσα, «εγλύκανε» το πικρό χάπι της αγνώστου και μετά βεβαιότητος μη Ιλλυρικής προελεύσεως, της Σκιπετάρικης γλώσσας..

3/. Ο Malte Brun, διάσημος μελετητής της αλβανικής γλώσσης, συνδυάζων τα διάφορα συστήματα που εξέφεραν οι Seiling, Paulmier, Maschi και o Thunmann, κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:

α/. Πλέον του 1/3 των αλβανικών ριζών είναι ελληνικές, οι οποίες επανήλθαν στην πρωτόγονη κατάσταση, νοσυλλαβική και βάρβαρή που συναντώνται στην αιολικήν διάλεκτον.

Υπάρχει, πλήθος παραδειγμάτων, από τα οποία φαίνεται ότι αλβανικές λέξεις, έχουν την ίδια ρίζα με αντίστοιχες ελληνικές. Σταχυολογούμεν μερικές από αυτές:

*Αλβανικά: κουρμ=κορμός. Ελληνικά: κορμός. 

*Αλβανικά: κλειτσ=κλειδί. Ελληνικά: κλεις, κλειδί. 

*Αλβανικά: δράπερ=δρέπανο. Ελληνικά: δρέπω, δρέπανο. 

*Αλβανικά: λειβάδ=λειβάδι. Ελληνικά: λειβάδι. 

*Αλβανικά: ζαρ=φωτιά. Ελληνικά: ζέω. 

*Αλβανικά: ιέτρ=άλλος. Ελληνικά: έτερος=άλλος. 

* Αλβανικά: δα=έδωσε. Ελληνικά: δίδωμι=δίνω. 

*Αλβανικά: ηλ=αστέρας, ήλιος. Ελληνικά: ήλιος. 

*Αλβανικά: ν/ουκ: δεν. Ελληνικά: ουκ, ου.

*Αλβανικά: βουκ=ψωμί. Ελληνικά: βέκος=ψωμί. 

*Αλβανικά: καλ=άλογο για ιπασσία. Ελληνικά: κέλτις=άλογο για ιππασία. 

*Αλβανικά: αρ=χωράφι. Ελληνικά: άρουρα=χωράφι. 

β/. Το έτερον 1/3 φαίνεται να ανήκει στις ευρωπαϊκές γλώσσες της κεντρικής βαλκανικής και Της Δύσεως.

γ/. Το υπόλοιπον 1/3, καίτοι δεν εξηγήθηκε μέχρι στιγμής, εν τούτοις, οι αναλογίες των γεωγραφικών ονομάτων φέρουν ως μάλλον πιθανήν πηγήν, τις αρχαίες γλώσσες της Θράκης και της Μ. Ασίας.

4/. Ο Gustav Meyer, στο ετυμολογικόν λεξικόν της αλβανικής γλώσσης, εύρεν ότι μεταξύ 5.110 αλβανικών λέξεων κοινής χρήσεως, οι 1420 προέρχονται εκ των νεωτέρων Βλαχικών (Ρωμανικών) ή λατινικών γλωσσών, οι 1180 είναι Οθωμανικές (Αραβικές) και Τουρκικές, οι 840 νεοελληνικές και 540 Σλαβικές. Επί πλέον 730 είναι άγνωστες και 400 ανήκουν σε αρχαιοτάτην γλώσσαν προϊστορικών κατοίκων του Βορείου τμήματος της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανίων).

5/. Την έλλειψη των αλβανικών γραμμάτων επεχείρησε να θεραπεύσει (1845) για πρώτη φορά ένας Μπουλούκμπασης (Σωματάρχης) από το Βυθοτούκι της Κορυτσάς, με δικής του επινοήσεως αλφάβητο, με το οποίο εξέδωκε το πρώτο «Αλβανικό» αναγνωστικό, χωρίς να κατορθώσει να το επιβάλλει. Την γραμματικήν της τοσκικής διαλέκτου, έγραψε ο Κωνσταντίνος Χριστοφορίδης από το Ελβασάν, ο οποίος «μετέφρασε» και το Ευαγγέλιον. Άφησε ανέκδοτο λεξικό, το οποίο εκδόθηκε το 1904 στις Αθήνες, από τον Διογένη Χαρίτωνα.

Προ αυτών, ο Ιερεύς Δανιήλ, συνέγραψε Ελληνο-«Αλβανο»-Βουλγαρο-Βλάχικο λεξικό, το οποίο εκδόθηκε το 1802 στην Βιέννη. Επίσης το 1716 είχε εκδοθεί στην Ρώμη, υπό την «εποπτείαν» του Βατικανού,  συλλογή γραμματικών παρατηρήσεων επί της «Αλβανικής» διαλέκτου, από τον Λέτσιε.

6/. Η Αλβανική χρησιμοποιεί το λατινικό αλφάβητο, το οποίο καθιερώθηκε το 1908 στο Συνέδριο του Μοναστηρίου, το οποίον συνεκλήθη από το Σκιπετάρικο σωματείον Μασκίμ (Ένωσις) και έχει 36 γράμματα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το παλαιότερο γραπτό μνημείο της λεγομένης «αλβανικής» γλώσσας (ουσιαστικώς Ιταλο-σκιπετάρικης) [παραλλαγή της Λατινικής], είναι το Μεσάρι (Meshari), σύνοψη θείας λειτουργίας, γραμμένο από τον Gjon Buzuku, παπικό μοναχό, το 1555.7

Το μόνο γνωστό αντίγραφο του βιβλίου, φυλάσσεται στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Το Μεσάρι ήταν…χαμένο και «ανακαλύφθηκε» το 1740, …χάθηκε πάλιν και ανακαλύφθηκε εκ νέου το 1909, έτος επισημοποιήσεως της «Αλβανικής» γλώσσας !!!. Το 1930 φωτοτυπημένο αντίγραφο του βιβλίου έφτασε στην Αλβανία. Το Μεσάρι είναι γραμμένο στην βόρειο Γκεκική διάλεκτο, και στο λατινικό αλφάβητο, εμπλουτισμένο με κάποια «ειδικά γράμματα»…

7/. Χρήση της αλβανικής γραπτής, συναντώμεν για πρώτη φορά το 1878, παραχωρηθείσα τότε προσωρινώς σε ανταμοιβή υπομνήματος υποβληθέντος από τον «Αλβανικόν» σύνδεσμον εις τον τότε αντιπρόσωπον της Αγγλίας Μπήκονσφιλντ, στο συνέδριον του Βερολίνου…

Επίσημη όμως, «αλβανική» γραφή εμφανίζεται μόλις το 1909 (Αλβανοί και Έλληνες, Τ. Σιωμόπουλος, Ηπ. Εστία, 1974).

«Η επίσημη γλώσσα (η γραφή της έχει ως βάση το καθιερωμένο λατινικό αλφάβητο που υιοθετήθηκε το 1909), βασισμένη πάνω στο  πρότυπο της νότιας Γκεκικής διαλέκτου του Ελβασάν, χρονολογείται από την ίδρυση του Αλβανικού κράτους έως τον 2ον Π.Π. ενώ στο μετέπειτα χρονικό διάστημα, τροποποιήθηκε έχοντας ως πρότυπο την (Ελληνική) Τοσκική διάλεκτο» (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τ.6ος, σ.143).

8/.    «Γεγονός χαρακτηριστικόν, καταδεικνύον την επιρροήν ην εξήσκει και επί του Αλβανικού λαού η Ελλάς, αποτελεί το υποβληθέν εν έτει 1847 υπόμνημα Αλβανών μεγιστάνων 55 καζάδων (Καζάς: Υποδιαίρεση του Σαντζάκ - Νομού που αντιστοιχεί με την επαρχία) συμπεριλαμβανομένου του Βερατίου και του Αυλώνος, οίτινες εζήτουν παρά του βασιλέως Όθωνος την ένωσιν της Αλβανίας μετά της Ελλάδος» (Ο Ελληνισμός και οι Βαλκανικοί γείτονές του, Αντγος Σέργιος Γυαλίστρας, Αθήναι, 1945).

9/.    Μεταξύ 1869-1870 μία ομάδα Αλβανών ή αλβανιζόντων (Βάσσα, Αβδούλ βέη, Χριστοφορίδης, Ε. Μήτκας, Κ. Βρεττός και βέηδων Σαήμ και Ναήμ (ονόματα ξεκάθαρης Ιουδαϊκής προελεύσεως) - οι 4 τελευταίοι από την Ελληνομάνα Κορυτσά), με δαπάνες της Φιλοαλβανικής Εταιρείας του Λονδίνου, εξέδωσε στην Κωνσταντινούπολη (τύποις Ζελτς), το πρώτο αλβανικό διδακτικό βιβλίο.   Μέχρις ότου επιβληθεί η γραπτή αλβανική (1909), οι Αλβανοί μάθαιναν γράμματα σε Ελληνικά σχολεία και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών!!

Δεν εμφανίζεται αλβανική φιλολογία μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνος. Εάν υπάρχει, θα πρέπει να αναζητηθεί σε Ελληνικά γραπτά.

10/.  Το έργο της διαδόσεως και επιβολής της νεοσχηματισθείσης «αλβανικής» γραπτής γλώσσας ανέλαβε (1878), ο Αλβανικός Σύλλογος Πρισρένης (Ιταλο-Αυστριακό Παράρτημα), με την συμπαράσταση των Οθωμανών. Μία από τις επιδιώξεις της οργανώσεως ήταν και η εισαγωγή της νεοσύστατης αυτής «αλβανικής» γραπτής, σε όλα τα σχολεία της Ηπείρου, σε αντικατάσταση της κυρίαρχης Ελληνικής!!!.

Όπως αντιλαμβάνεσθε, το Σύστημα προετοίμαζε μεθοδικώς την κατασκευήν του «Αλβανικού» κράτους, προκατασκευάζοντας ακόμη και την νέαν  «αλβανικήν» γλώσσα.

11/. Το 1920, ένας αποτυχημένος «Έλληνας» ηθοποιός (Θεοφάνης Μαυρομμάτης), γνωστός αργότερα σαν Φαν Νόλι, χειροτονήθηκε παράνομα σε αλβανορθόδοξο επίσκοπο και μετέφρασε στην «αλβανική» τα ιερά βιβλία και πρώτα τα Ευαγγέλια.

12/.  Παρ’ όλες τις μεθοδεύσεις του συστήματος, ενώ η Ελληνική γλώσσα ήταν η γλώσσα της Διοικήσεως, η γλώσσα όλων των κατοικούντων στην Ενιαία Ήπειρο (Οθωμανών, Σκιπετάρων/ «τουρκαλβανών») και οι γυναίκες των αλλοθρήσκων νανούριζαν τα μωρά τους με Ελληνικά τραγούδια, φθάσαμε στα μισά περίπου του 20ου αιώνος, οπότε και ανασύρθηκαν από τα καταγώγια του Συστήματος, θεωρίες-μνημεία θρασύτητος και απάτης. Αποκορύφωμα όλων αυτών οι μετέπειτα παρανοϊκοί ισχυρισμοί μερικών  (Α-Σ) (και όχι μόνο) ότι:

α/. Οι Βορειοηπειρώτες είναι εξελληνισμένοι Αλβανοί.

β/. Η Ελληνική γλώσσα μετασχηματίσθηκε και αναπτύχθηκε με βάση το αρχαίο Αλβανικό αλφάβητο (!!!).

Ας μάθουν οι αγράμματοι και ανιστόρητοι Σκιπετάροι, ότι εκείνοι που διεκρίθησαν στην επανάσταση του 1821 ήσαν οι ορθόδοξοι Έλληνες Αρβανίτες  και όχι οι μουσουλμάνοι ή Φραγκοπαπικοί «Αλβανοί» Σκιπετάροι, που συμπολεμούσαν με τους Οθωμανούς κατά των Ελλήνων, κυρίως ως μισθοφόροι, γνωστοί και με το ανιστόρητον όνομα «Τουρκαλβανοί».….…

ε. Αρβανίτικη γλώσσα (Ελληνική διάλεκτος)

Παραθέσαμε τα παραπάνω, προς αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας περί της λεγομένης Αλβανικής γλώσσας και γραμματικής, όταν ο Μάρκος Μπότσαρης, ήδη από το 1809 είχε προβεί σε συγγραφή λεξικού Ρωμαίϊκης και Αρβανίτικης απλής.8

 Το Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης  - όχι αλβανικής - και ρωμαίϊκης απλής  (νεοελληνικής). Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο, όπως προείπαμε ήταν ένα ακόμη τεχνητό κατασκεύασμα του Συστήματος, που εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου και συγκεκριμένα ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών.

Ο Έλληνας Αρβανίτης Μάρκος Μπότσαρης εφονεύθη στο Κεφαλόβρυσο, από «τουρκαλβανό» και μάλιστα «Αλβανό» Μιρδίτη (Μιρδίτες: «Αλβανοί» παπικοί στο θρήσκευμα).9

Η Μιρδιτία είναι μία εν δυνάμει αυτοδιοίκητη περιοχή της σημερινής κεντρικής και Βόρειας Αλβανίας.The Republic of Mirdita (Republika e Mirditës) was a short-lived unrecognized republic declared in northern Albania by Marka Gjoni and his followers. It existed between July 17 and November 20, 1921.

*

Τα Αρβανίτικα είναι μία από τις πολλές Ελληνικές διαλέκτους και είναι τελείως διαφορετικά από τα Αλβανικά, τα οποία στηρίχτηκαν στην Ελληνική γλώσσα, αλλά με την πάροδο του χρόνου μετασχηματίστηκαν με ιταλικές και σλαβικές παρεμβάσεις.

Μήπως κατανοήσατε τώρα, Σκιπετάρικα ψευτοαετόπουλα, την αλήθεια για την προέλευση και κατασκευή της Σκιπετάρικης γλώσσας σας;

Εμείς οι Ρωμηοί/Έλληνες σας δώσαμε το όνομά σας («Αλβανοί») και συμβάλλαμε τα μέγιστα στην κατασκευή της νεοσύστατης γλώσσας σας..Οι παπικοί για τους λόγους που έχουμε προαναφέρει, συνεπλήρωσαν με δικές τους γλωσσολογικές αλχημείες, τα περί της γλώσσης σας και επέβαλλαν στην αλβανική γλώσσα, το λατινικό αλφάβητο..

Και για όλα όσα σας προσφέραμε, αντί να μας ευγνωμονείτε, μας μισείτε και μας πολεμάτε λυσσωδώς..Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή:

Δεν μπορείτε να «καταπιείτε» την αλήθεια, αφού τα πάντα που υπάρχουν σήμερα στον χώρο που βαπτίστηκε «Αλβανία» (τουλάχιστον στον χώρο της υπό κατοχήν ευρισκομένης Βορείου Ηπείρου), αναδύουν Ελληνισμό και Ελλάδα, δόξα Ελλήνων, αρχαίων και νεωτέρων.

Έτσι, κυριευμένοι από το «σύνδρομο της κατωτερότητος», προσπαθείτε όχι με τις δικές σας δυνάμεις, διότι δεν διαθέτετε τοιαύτες, αλλά των προστατών σας (Ευρωπαϊκής Ενώσεως, Βατικανού και ΗΠΑ), να προσεγγίσετε το ύψος και το μεγαλείον του Ελληνισμού, αφού παραλλήλως έχετε εξαπολύσει κύματα συκοφαντιών, πλαστογραφιών και ανιστόρητων ψευδών (όπως σας συμβουλεύουν οι προστάτες σας)..

Στην προσπάθειά σας αυτή, φθάνετε σε σημεία ομαδικής παρανοίας και παρακρούσεως, αφ’ ενός σφετεριζόμενοι την ιστορίαν, τα ονόματα, τον πολιτισμόν, τα αρχαιολογικά ευρήματα που καθημερινώς ανασκάπτονται στην Ελληνική γη της σημερινής Αλβανίας, και «κραυγάζουν» από τα βάθη των αιώνων ότι είναι Ελληνικά, αφ’ ετέρου διώκοντες τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, με προοπτική να τους εξαφανίσετε, ονειρευόμενοι μάλιστα να φθάσετε τα σύνορα της Σκιπερίας μέχρι τον…Αμβρακικό κόλπον.. 

Ζείτε σε πελάγη φαντασιώσεων και Σκιπετάρικων ονειρώξεων….Δεν έχετε αντιληφθεί τι σημαίνει Ρωμηός/Έλλην και ποια είναι η θεϊκή δύναμη της Ρωμηοσύνης/του Ελληνισμού.. Νομίζετε ότι εμείς οι Έλληνες ταυτιζόμαστε με τους ηττοπαθείς, ενδοτικούς και εθνοπροδότες Ελλαδίτες ελληνόφωνους κυβερνήτες, όπως οι άθλιοι των Σκοπίων…Κάνετε μέγιστον λάθος και όταν το αντιληφθείτε, θα είναι πολύ αργά..

 Ό,τι και να κάνετε, όποιοι και όσον και αν σας βοηθήσουν, η γη που τώρα καταπατείτε από το 1913, μόνο Έλληνες μπορεί να αναστήσει και από Ρωμηούς/ Έλληνες θα απελευθερωθεί…

στ. Το όνομα «Αλβανοί» ως εθνωνύμιον των Σκιπετάρων, δεικνύει Εθνότητα, φυλετικότητα ή κάτι άλλο;

1/. «Η Αλβανική Εθνότης»

α/. Σύμφωνα με τα στοιχεία που συνιστούν την έννοια του Έθνους (πνευματική / ιστορική / πολιτιστική / φυλετική συνείδηση - κοινή γλώσσα και θρησκεία), οι Σκιπετάροι/«Αλβανοί» (Α-Σ), ΔΕΝ παρουσίαζαν μέχρι την δημιουργία του λεγομένου Αλβανικού κράτους (1913), στοιχεία ξεχωριστής εθνότητος. Αυτό συνάγεται, μεταξύ των άλλων, και από δηλώσεις του πρωθυπουργού της Μεγ. Βρεταννίας Τσάμπερλαιν στην Βουλή των Κοινοτήτων, για την νέα κατάσταση στην Μεσόγειο, μετά την Ιταλική απόβαση στην Αλβανία (7 Απρ. 1939).

Ακόμα και μέχρι τότε (1939), η λεγόμενη Αλβανική Εθνική συνείδηση ήταν απροσδιόριστη και ρευστή. Και ήταν ρευστή διότι, το Σύστημα ακόμη την διέπλαθε και φρονούσε ότι ΔΕΝ ήταν έτοιμη ώστε να «εμφυτευθεί»  ως «εθνικιστικό μόσχευμα», στο μυαλό των Σκιπετάρων/«Αλβανών» και των υπολοίπων αλλοεθνών και αλλοδόξων πολιτών-κατοίκων του νεοσύστατου κράτους, και να έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

β/. Ο «Αλβανός»,  όταν τον εντάξανε στο τεχνητήν κράτος που κατεσκεύασε το Σύστημα, δεν είχε τέχνη, λογοτεχνία, εθνική πολιτική, δεν είχε συναίσθηση της διαφορετικότητας του, όπως είχαν οι γείτονες του…Η γλώσσα των Αλβανών ήταν αδιαμόρφωτη και νοθευμένη. Υπήρχε «εθνικό» αλφάβητο αλλά σπάνια εχρησιμοποιείτο. Στην μια πλευρά της χώρας εχρησιμοποιείτο το λατινικό αλφάβητο, ενώ στην άλλη πλευρά το ελληνικό. Σε πολλές περιοχές ιταλικά στοιχεία είχαν ενσωματωθεί στην γλώσσα, σε άλλες ελληνικά και σε άλλες σλαβονικά.

«…Ως εκ τούτου Αλβανοί που μένουν πενήντα ή εξήντα μίλια μακρυά δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Επιπλέον, υπάρχουν φυλετικές διαφορές ανάμεσα στους Γκέγκηδες που ζουν στον άγριο βορρά και τους Τόσκηδες στο λιγότερο τραχύ νότο.Θα έλεγε κανείς πως ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες. Και πράγματι αυτό συμβαίνει...

Θα ήταν εύκολο να αποδείξει κανείς πως οι Αλβανοί δεν είναι ένας λαός αλλά μισή ντουζίνα λαοί. Είναι οι απόγονοι απελπισμένων φύλων που ζούσαν προκλητικά και εκτός νόμου και δεν εξολοθρεύτηκαν ούτε αφομοιώθηκαν από τον κατακτητή αλλά διατήρησαν την ανεξαρτησία τους αποκλεισμένοι από το «οχυρό» των αλβανικών βουνών...» [John Frazer, Pictures from the Balkans (1906) σ. 257-258.]10

γ/. Ο Παύλος Καρολίδης γράφει:11 «Οι Αλβανοί φαίνονται ιδιοτελείς, στασιαστικοί, άπιστοι και ως χριστιανοί ακόμη σκληροί την καρδίαν. Αποτελούσι δε στοιχείον εν ω η αναρχία και ανομία επικρατούσιν οιωνεί, ψυχή και πνεύμα ζωής. Χωρίς να τρέφωσι ευρέα πολιτικά σχέδια, κατεχόμενοι απλώς υπό την αιγίδα του φυλετικού αυτών αρχηγού, ίνα εξεγερθώσι εναντίον πάσης άλλης υπέρτατης αρχής».12

δ/. Ο Ιταλός στρατάρχης Μπαντόλιο γράφει τα εξής: «Οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις της Ηπείρου προέβαλαν (1940) γενναία αντίσταση στον Καλαμά. Αντίθετα οι Αλβανοί στρατιώται που υπό την μορφή ταγμάτων συμμετείχαν στις δικές μας μεραρχίες ή απεδείχθησαν άπιστοι και δόλιοι καθώς επεδόθησαν σε πράξεις δολιοφθοράς εναντίον μας ή πέρασαν στις τάξεις των Ελλήνων. Τότε αναγκασθήκαμε να απομακρύνωμε τις αλβανικές δυνάμεις και εν μέρει να τις αφοπλίσωμε».13

ε/. «Η σημερινή Αλβανία ουδέποτε άλλοτε απετέλεσε κράτος εις τα σημερινά της σύνορα, ούτε είχε ενότητα οιανδήποτε Εθνολογικήν ή άλλην, ούτε είχεν εν όνομα» (Μεγ. Ελλην. Εγκυκλοπαίδεια, τ. 3ος, σ. 413).

στ/. «...με βάση τα αρχαιολογικά αυτά ευρήματα γνωρίζουμε ότι οι Ινδοευρωπαίοι αυτοί, οι Ιλλυριοί, κατά την δεύτερη και τις αρχές της πρώτης χιλιετίας, είχαν αναπτύξει σχέσεις με τους συγχρόνους της κατοίκους της Κεντρικής Ευρώπης, τους πρωτοιταλούς και τους Ετρούσκους...Ακόμη και με τους κατοίκους του προϊστορικού Αιγαίου (Μινωΐτες, Μυκηναίους) θα πρέπει να είχαν σχέση οι Ιλλυριοί και αυτό κυρίως για τον λόγο ότι οι πεπειραμένοι ναυτικοί του Αιγαίου, είχαν τον έλεγχον των θαλασσίων δρόμων του Ιονίου και της Αδριατικής» (Εγκ. Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τ.6ος,σ.139).

ζ/. «Η Αλβανία ουδέποτε απετέλει κράτος και μάλιστα κράτος στα προπολεμικά σύνορά της (προ του 1ου παγκ. Πολέμου) ούτε είχε καμμίαν ενότητα εθνολογικής ή άλλην, ούτε είχε έν όνομα. Εστερείτο ιστορίας πολιτικού περιεχομένου και ουδέποτε είχε εκφράσει πολιτικήν σκέψιν» (Κ. Αμάντου, Οι Βόρειοι Γείτονες της Ελλάδος, σ. 136.).

 η/.   Σημαντικότερες «αλβανικές» φυλές θεωρούνται η των Γκέγκηδων και η των Τόσκηδων. Μερικοί θεωρούν τους Γκέγκηδες (Βορείως του ποτ. Σκούμπι) σαν απογόνους των αρχαίων Ιλλυριών και τους Τόσκηδες (Νοτίως του ποτ. Σκούμπι) σαν απογόνους των Πελασγών. 

Όμως τα στοιχεία ότι οι Γκέκηδες και Τόσκηδες, ΔΕΝ αποτελούσαν συγκεκριμένη εθνότητα, ξεχωριστή από την Ελληνική/ Ηπειρωτική, είναι συντριπτικά. Συγκεκριμένα:

1//. «Ιλλυριοί: Οπωσδήποτε δεκτόν είναι μόνον ότι πρόκειται περί λαού συγγενούς προς τας Ελληνολατινικάς φυλάς, όπως δεικνύει και ο μύθος περί του Ιλλυριού, ως προερχομένου εκ της Ελλάδος ...» (Εγκ. ΗΛΙΟΣ, τ.10ος, σ. 590-591).

2//. «Ιλλυριοί: Εκείνο το οποίον είναι σχεδόν βέβαιον ότι πρόκειται περί λαού της Αρίας ομοφυλίας συγγενούς προς τας Ελληνολατινικάς φυλάς». (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 13ος, σ.4).

3//. Κατά τον ιστορικό Beloch, «οι κάτοικοι της Βορείου Ηπείρου, οι Χάονες, οι Αντιντάνες, οι Παραναίοι ήσαν πιθανότατα Έλληνες» (Μεγ. Ελλ. Εγκ., τ. 3ος, σ.413).

«Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν, ότι στους σημερινούς Αλβανούς υπάρχει άφθονον Ελληνικόν αίμα (νότια και παράλια), σερβικόν και Ιταλικόν, αλλ’ ότι τον κύριο πυρήνα αποτελεί το Ιλλυρικόν στοιχείον, το διασωθέν εις την ορεινήν Αλβανία και εκείθεν διαδοθέν  και εις τα παράλια» (όπως παραπάνω).

4//. Οι Τόσκηδες είναι δολιχοκέφαλοι και έχουν ελληνικότερα χαρακτηριστικά από τους Γκέγκηδες (Ηπειρώτες και Αλβανοί, Έκδοση Ιδρύματος Βορειοηπειρωτικών Ερευνών, Σπύρος Στούπης, Ιωάννινα, 1976, σ. 91). Ο γεωγράφος Stanford και ο Αυστριακός γεωγράφος και εθνολόγος Kampt διακρίνουν τους Τόσκηδες από τους Γκέγκηδες και τους συσχετίζουν με τους Έλληνες.

5//. Ο Άγγλος γεωγράφος Stanford μάλιστα, αποφαίνεται ότι από την μελέτη της συγκριτικής φιλολογίας και γλωσσολογίας του χαρακτήρος και των εθίμων των αλβανών, προκύπτει ότι αυτοί είναι αυτόχθονες Έλληνες κατά την αρχική καταγωγή (An Ethnological map of European Turkey and Greece, London, 1877, σ.8 - ΄΄Πραγματεία Ιστορική, Εθνολογική κλπ, Ηπείρου - Αλβανίας, Π. Κουγιτέας, Αθήναι, 1905 - Ηπειρωτικά, Αθ.Σταγειρίτου, Βιέννη, 1819).

6//.   «Οι Αλβανοί είναι φύλο συγγενικό των Ελλήνων. Ευρύτερη φυλετική διάκριση πρέπει να γίνει με τους Βορείους Αλβανούς, οι οποίοι ίσως είναι λείψανα Βαλκανικών λαών που έφθασαν στην Αλβανία, πιεζόμενα κατά τον Μεσαίωνα από διαφόρους εισβολείς ή είναι εντόπιοι που δεν ήλθαν σε καμμιά επαφή με τους Έλληνας» (Αλβανοί και Έλληνες, Ηπειρωτική Εστία 1974, σ.290, Τ.Σιωμόπουλου).

Η διαπίστωση αυτή είναι από τις σημαντικώτερες, καθ’ όσον:

-Επιβεβαιώνει την Ελληνικότητα των κατοίκων του Νότου (της Βορείου Ηπείρου) Αρβανίτες, Αλβανίτες ή Αλβανούς (Χριστιανούς ή εξισλαμισθέντες), τους οποίους για τους λόγους που έχουμε αναφέρει, οι Σκιπετάροι τους χαρακτηρίζουν «Αλβανούς»...

-Διαχωρίζει τους Έλληνες/Αλβανούς του Νότου από τους «Αλβανούς»/ Σκιπετάρους του Βορρά, ουδεμίαν σχέση έχοντας με τους Έλληνες της λεγόμενης Νότιας Αλβανίας (Βορείου Ηπείρου).

7//. Κατά το συνέδριο του Βερολίνου (1878), Αλβανοί πρόκριτοι υπέβαλαν υπόμνημα με το οποίο ζητούσαν σύμπηξη Ελληνοαλβανικής Ομοσπονδίας (Ελληνοαλβανική συνεννόησις, Ν. Καζάζης, Αθήναι, 1907, σ. 51).

8//. Κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως, οι Χριστιανοί της Αλβανίας (Αρβανίτες), εισήλθαν στην κυρίως Ελλάδα και μετά των ήδη προ αιώνων εγκατεστημένων εκεί, πολεμούσαν υπέρ της Ελληνικής Ελευθερίας. Ελάχιστοι, σχεδόν όλοι τους εξισλαμισθέντες, έμειναν σαν μισθοφόροι των Οθωμανών/Τούρκων.

9//. Για τις φιλικές διαθέσεις των «Αλβανών» και Αλβανών της Βορείου Ηπείρου (σημερινής Ν. Αλβανίας) έναντι της Ελλάδος, που έφθαναν μέχρι εθνικού παροξυσμού και υπερέβαλαν τους Έλληνες στον αγώνα για Εθνική απελευθέρωση, παρέχονται λεπτομέρειες στην Ιστορία της Έλληνικής Επαναστάσεως του Σπ.Τρικούπη (Β΄ Τόμος, Λονδίνο, 1854). Αξίζει απλώς να αναφέρουμε μία περικοπή: 

«Θα απορήσουν ίσως οι μεταγενέστεροι πως εμωράνθησαν εις τοιούτον βαθμόν οι Αλβανοί εν ω εξεδίδοντο προκηρύξεις και ήσαν και τόσα άλλα φανερά δείγματα του Εθνικού αγώνος των Ελλήνων».

10//. «Εις την σημερινήν Αλβανία προς Β. του Ωρικού κατώκουν Ιλλυριοί, πλην των Ελληνικών πόλεων Απολλωνίας, Επιδαύρου και των επινείων Λίσσου, Ακρολίσσου και Αυλώνος» (Μεγ. Ελλην. Εγκυκλ., τ. 3ος, σ. 413).

θ/. Η μνημόνευση από Ρωμηούς/Έλληνες (Βυζαντινούς) συγγραφείς του 11ου αι. του ονόματος «Αλβανοί», όπως πολλάκις μέχρι τώρα τονίσαμε, μας οδηγεί να ανατρέξουμε στην αναζήτηση της πρώτης αρχής του λαού και χώρας εκ της οποίας προήλθε. Αν ο τύπος Αλβανός ήτο αρχαιόθεν παραδεδομένος, ως τύπος ονόματος λαού Ιλλυρικού ή άλλου κάποτε εγκατεσταθέντος εκεί (Ιλλυρία), τότε θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι το όνομα απεδόθη, άγνωστον πότε, υπό άλλων σε κάποιον λαόν του οποίου αγνοούμε την εθνική και τοπική προέλευση.

ι/. Στην περιοχή, όμως, εκείνη η οποία εκλήθη Νέα Ήπειρος και πολύ βραδύτερον Αλβανία, ούτε το Αλβανός/Αλβανοί παρεδόθη αρχαιόθεν ως όνομα λαού, ούτε το Αλβανία ως όνομα χώρας. Κατ’ ακολουθίαν, η αναζήτησις λαού εις την ως άνω περιοχήν (Ενιαία Ήπειρος –Ιλλυρία), με το όνομα Αλβανοί και τόπον κατοικίας ή προελεύσεως με το όνομα Αλβανία (κατά το Θεσσαλία –Θεσσαλοί, Αιτωλία –Αιτωλοί, Αχαία –Αχαιοί κ.α), είναι ματαία και ιστορικώς αβάσιμος.

Δεν είναι τυχαίο ότι, το 1829, 56 αγάδες στην Λιαπουριά αποφάσισαν να επαναστατήσουν και ύψωσαν Ελληνική σημαία ζητώντας την ένωση με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση τότε δεν μπορούσε να στηρίξει την επανάσταση. Ο Γκιόν Λέκας επαναστατεί στο Κουρβέλεσι, περιοχή ανάμεσα στο Δέλβινο και την Αυλώνα, η επανάσταση γενικεύεται και στις 15 Αυγούστου του 1847 οι μπέηδες Τόσκηδες και οι οπλαρχηγοί γράφουν μια επιστολή στον Όθωνα ζητώντας να τους δεχτεί ως υπηκόους σε περίπτωση που πετύχαινε η επανάσταση, με ειδική συμφωνία που προέβλεπε την προστασία του θρησκεύματος (οι Τόσκηδες θεωρούνται βιαίως εξαλβανισμένα ελληνικά φύλα και κάποιοι εξ αυτών ήταν και μουσουλμάνοι).

ια/. Μέχρι και του τέλους του 19ου αιώνος οι εξισλαμισμένοι (συνειδητοποιημένοι μωαμεθανοί) «Αλβανοί», δεν είχαν εθνική συνείδηση. Όλοι τους δεν είχαν καμιά Εθνική φιλοδοξία και ταυτίζονταν με τους Οθωμανούς.

Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος, ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι «Τουρκαλβανοί» ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία! Προτιμούσαν την Οθωμανική, παρά την άγνωστη σ' αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση.

Άλλωστε και στους Βαλκανικούς πολέμους, οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Μετά το 1908 πολλά από τα μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου, το οποίον σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων, ήταν εξισλαμισμένοι Σκιπετάροι («Τουρκαλβανοί»).

ιβ/. Οι Παπικοί και προτεστάντες, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, με την συμπαράσταση κυρίως της Ιταλίας και Αυστρίας, επέτυχαν να  «κατασκευάσουν» την «Αλβανική εθνική συνείδηση», ανύπαρκτη τουλάχιστον μέχρι το τελευταίον τέταρτον του 19ου αιώνος. Τις επιχειρήσεις διεξήγαγε η κατευθυνόμενη από την Ρώμη παπική αποστολή των Λαζαριστών, μαζί με τους Ιησουϊτες (κέντρο τα Τίρανα στα μέσα του 19ου αιώνος) και την υπό Αγγλικήν προστασίαν, Προτεσταντο-αλβανική αποστολή.

Η κατασκευή της «αλβανικής Εθνικής συνειδήσεως», βελτιώθηκε και ολοκληρώθηκε, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στα σκοτεινά «εργαστήρια των «εθνοκατασκευαστών». Τα «βελτιωμένα εθνικιστικά εμφυτεύματα», ενεφυτεύθησαν υποχρεωτικώς σ’ όλους τους κατοίκους της «Αλβανίας», πλην των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι τα απέρριψαν ως μη συμβατά με την υπάρχουσα ήδη από αιώνων, στο φυλετικό τους αίμα,  «Ελληνική Εθνική συνείδηση»!

ιγ/. Οι «Αλβανοί» δεν είχαν προβεί σε καμμία ενέργεια εθνικής ενότητος/εξεγέρσεως κατά του Οθωμανικού ζυγού μέχρι το 1878. Μερικές δεκαετίες πριν από το 1878, είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις κατά των Τούρκων (1854, 1866, 1877). Οι εξεγέρσεις εκείνες είχαν γίνει από Χριστιανούς και βιαίως εξισλαμισθέντες Ηπειρώτες και όχι από (Α-Σ), οι οποίοι είχαν εξισλαμισθεί μαζικώς και προσκυνήσεις τους τούρκους, είχαν τουρκέψει..

Η «αλβανική εθνική συνείδηση» εμφανίζεται, όπως προείπαμε, μόλις το 1878, με την «Λίγκα της Πριζρένης –Κοσσυφοπεδίου» (Αλβανόφωνοι) ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων, κυρίως της Παπικής προπαγάνδας (συνεπικουρούμενης από Άγγλους Προτεστάντες και διάφορα Μουσουλμανικά κέντρα αποφάσεως). Το Βατικανόν, η Αγγλικανική Εκκλησία και πράκτορες της Αυστρίας, συνέπραξαν, στρατολόγησαν μία ομάδα εγκληματιών και τους διόρισαν ως μέλη του υπ’ αυτών νεοϊδρυθέντος «Αλβανικού συλλόγου της Πριζρένης», με κύριες επιδιώξεις:

.Αρχικώς και βραχυπροθέσμως προς εξυπηρέτηση τουρκικών σχεδίων προς απόκρουση Μαυροβουνιώτικων  εδαφικών αξιώσεων από Βορρά και των ελληνικών από νότου..

.Την επιβολήν της Σκιπετάρικης γλώσσας σε όλα τα σχολεία της Ηπείρου συμπεριλμβανομένης και της σημερινής ελεύθερης Νότιας Ηπείρου. Να σημειωθεί ότι  μόλις το 1877 είχε ιδρυθεί το πρώτο «Αλβανικό» σχολείο στην Κορυτσά, δαπάναις και φροντίδι των Ιταλοαυστριακών και ιδιαιτέρως του Βατικανού..

.Μακροπροθέσμως προς εξυπηρέτηση των Ιταλο-αυστριακών συμφερόντων και σε περίπτωση μελλοντικής καταρρεύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή, την καλλιέργεια εθνικής Αλβανικής συνειδήσεως στους Α-Σ,  αποκλεισμόν διεκδικήσεως εδαφών από Μαυροβούνιον, Σερβίαν και Ελλάδα και κατασκευή κράτους ελεγχομένου από τους κατασκευαστές τους.

ιδ/.  Το 1908 στα Σκόπια έγινε μια συνέλευση για να επιλεγεί το νέον εθνικόν αλφάβητον της «Αλβανίας». Επιλέχθηκε το λατινικό αν και επίσημη γλώσσα στις εμπορικές συναλλαγές ήταν τα Ελληνικά. Ο Βίκτωρ Μπεράρ στο έργο του Τουρκία και Ελληνισμός (1832), γράφει…

«Η χριστιανική κοινότητα του Ελβασάν είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού εδώ στα βόρεια. Όλοι αυτοί εδώ οι Αλβανοί καταλαβαίνουν και όλοι τους σχεδόν μιλούν τα Ελληνικά… θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες».

ιε/. Σπουδαιοτάτη είναι η πληροφορία του γερμανού γεωγράφου Philippson ότι, «ιδιαίτερον Αλβανικόν αίσθημα δεν υφίσταται παρά τοις Χριστιανοαλβανοίς Ηπειρώταις. Ούτοι θέλουσι να λέγωνται Έλληνες».

Εάν οι «Αλβανοί» είχαν εθνικήν ιστορίαν, θα ελάμβαναν μέρος στον Βαλκανικόν πόλεμον κατά των Τούρκων, που ήταν πόλεμος απελευθερωτικός και δεν θα υπεστήριζαν την Οθωμανικήν φρουράν της Σκόδρας που επολιορκείτο από τους Μαυροβουνίους. Όπως λοιπόν η άλλοτε Οθωμανική αυτοκρατορία, έτσι και η Αλβανία εκατοικείτο από διαφόρους αλλοεθνείς φυλάς, οι οποίες ούτε πολιτικήν ή θρησκευτικήν ενότητα , ούτε κοινωνικήν συνοχήν είχον.

ιστ/. Το 1907 ο σπουδαγμένος στην Ζωσιμαία σχολή των Ιωαννίνων, μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας, Ισμαήλ Κεμάλ Βέης Βλιώρας, υπέγραψε συμφωνία για διαχωρισμό ελληνικών και αλβανικών εδαφών με τον Έλληνα πρωθυπουργό Θεοτόκη. Ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις του και όχι μόνο για τα Βαλκάνια, όπως αποτυπώνονται σ’ ένα άρθρο του δημοσιευθέν στην εκδιδομένη στις Βρυξέλλες, εφημ. «Σωτηρία», που αποτελεί ύμνον στο Ελληνικόν Έθνος … Παραθέτομεν μικρόν απόσπασμα από την σχετικήν δήλωσή του.

«Το έθνος έχον αναμφισβήτητα μέγα παρελθόν και δικαίωμα προσδοκίας μεγάλου μέλλοντος εις την Ανατολήν, είναι το Ελληνικόν….Όλαι σχεδόν αι παραλίαι της Μικράς Ασίας, από των προπόδων του Ταύρου μέχρι και της Ηράκλειας του Πόντου είναι Ελληνικαί »…

Το άρθρο αυτό μόνον ένας Έλληνας μεγαλοϊδεάτης θα μπορούσε να το γράψει. Και  όμως το έγραψε ο διακεκριμένος Αλβανός πολιτικός, ο βέης της Αυλώνος, πού αργότερα, το 1914, που έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της  Αλβανίας. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, προσπάθησε ο έλλην απεσταλμένος (Καζάζης), να προσεταιρισθεί τους αλβανούς αντιπροσώπους, καλλιεργώντας μαζί με τον Ισμαήλ Κεμάλ πνεύμα ιδρύσεως μιάς ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ.

Με τον τρόπο αυτό, στις 22 Μαρτίου τού 1907 έφτασε το θέμα στο ευτυχές γεγονός να υπογραφεί η «ΔΗΛΩΣΙΣ της ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΩΣ», από τούς Καζάζη και Πεταλά εκ μέρους της Ελλάδος και από τον Ισμαήλ Κεμάλ εκ μέρους της Αλβανίας. Ακολούθως υπογράφηκε την ίδια ημερομηνία και από τα ίδια πρόσωπα και ένα «ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ» που το συνυπόγραψαν πολλοί Ηπειρώτες προύχοντες, όπως οι Μπότσαρης, Σαρόγλου και άλλοι.

Πριν όμως από την υπογραφή της «ΔΗΛΩΣΕΩΣ» και του «ΕΙΔΙΚΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ» και συγκεκριμένα στις 18 Φεβρουαρίου τού ιδίου έτους 1907, ο Ισμαήλ Κεμάλ μαζί με τον Αλβανό ΤΖΑΦΦΕΡ ήρθαν σε επαφή με τον Νικ. Λεβίδη, Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής, όπως και με τον πρωθυπουργό ΓΕΩΡΓΙΟ ΘΕΟΤΟΚΗ και τούς ενημέρωσαν για τις φιλελληνικές τους προθέσεις και γενικότερα για τις απόψεις τους πάνω στις Ελληνο-Αλβανικές σχέσεις. Μ' αυτήν την συνεργασία επεδίωκαν την ενσωμάτωση της Αλβανίας στην Ελλάδα σε μια Ομοσπονδία, πού να διατηρεί τις ιδιαιτερότητες των δύο συμβαλλομένων μερών, τονίζοντας όμως παράλληλα την ανωτερότητα τού Ελληνικού πολιτισμού, ως προτύπου για την Αλβανία, αλλά και την ανάγκη πρόσδεσης της Αλβανίας αυτής στο άρμα της Ελληνικής πολιτικής.14

«Με την δημιουργία αυτής της Ελληνο-Αλβανικής Ομοσπονδίας ο Καζάζης, επεδίωκε την ματαίωση της αυστριακής καί της ιταλικής επιρροής ,πού συγκρούονται είς βάρος των Αλβανικών και Ελληνικών συμφερόντων καί παράλληλα θέλει να βοηθήσει στην εξασφάλιση των Αλβανικών συνόρων καί με ταχύ ρυθμό στην αναβάθμιση καί τον εκσυγχρονισμό της Αλβανίας στα πλαίσια μιάς εξελιγμένης κοινωνίας, με ανιόντα το δείκτη της οικονομικής αναπτύξεως ,γεγονός πού τελικά θα έθετε φραγμόν, τόσον στην ιταλική διείσδυση προς τα βαλκανικά κράτη, αλλά καί στην αυστριακή επιρροή στην Βαλκανική....» (Θάνου Αναγνωστόπουλου Παλαιολόγου, «ΕΛΛΑΣ καί ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ»].

Αυτή η προσπάθεια της τότε Ελληνικής κυβερνήσεως και η φιλελληνική διάθεση των Αλβανών, υπό τον Ισμαήλ Κεμάλ Βέη, εξόργισαν την «αόρατη αρχή» του Συστήματος, που έδωσε αμέσως εντολή στην Ιταλίαν και Αυστρο-ουγγαρίαν, να πρωτοστατήσουν και επισπεύσουν τις διεργασίες ιδρύσεως του Αλβανικού κράτους.

ιζ/. Παρά τις πρωτοφανείς, εμφανείς και αφανείς, ενέργειες του Συστήματος να αποφευχθεί η δημιουργία μιας Ελληνο-αλβανικής ομοσπονδίας (ουσιαστικώς ενσωματώσεως των Αλβανών στον Ελληνικόν κορμόν), έγινε και μία τελευταία  προσπάθεια το 1943, όταν οι Αλβανοί πρότειναν την ένωση της Βόρειας Ηπείρου με την Ελλάδα και την προσάρτηση της υπόλοιπης Αλβανίας στην Ελλάδα, ενόψει της ανόδου του κομμουνιστού Χότζα, μετά την επικείμενη αποχώρηση των Γερμανών. Φυσικά το Σύστημα την απέτρεψε, διότι άλλα σχεδίαζε με το υποτελές κράτος της «Αλβανίας», στην ευρύτερη περιοχή της Χερσοννήσου του Αίμου..

Το τι ακριβώς σχεδίαζε το Σύστημα, το βλέπουμε να υλοποιείται σήμερα, με την απροκάλυπτη διεθνή υποστήριξη του κράτους των Σκιπετάρων και τις προκλητικές διακηρύξεις τους περί «μεγάλης Αλβανίας»!!!

Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας, διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν Ρωμηοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί ένοιωθαν Οθωμανοί/Τούρκοι, εξ ού και ο όρος  «Τουρκαλβανοί», έστω και αν ο όρος αυτός ήταν ιστορικώς αβάσιμος, αφού το καθεστώς των κατακτητών, ονομάζόταν επισήμως «Οθωμανική Αυτοκρατορία» και είχε ως επίσημη γλώσσα την Αραβική και δευτερευόντως την Ελληνικήν... 

Με άλλα λόγια, η λεγόμενη «αλβανική συνείδηση» είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα, όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων, τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας διαπρεπής Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου.

*

Με βάση τα όσα μέχρι τώρα έχουμε παρουσιάσει, προκύπτει ότι το όνομα Αλβανοί των (Α-Σ), ΔΕΝ είναι Εθνικό ή φυλετικό. Είναι γεωγραφικής σημασίας και μόνον. ΟΥΔΑΜΟΥ καταγράφεται στην Ιστορία κάτι τέτοιο (Εθνική δράσις Αλβανών ως Φυλής ή Έθνους, όπως συνέβη με άλλους λαούς), μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνος.

Κατά την Οθωμανοκρατία δεν υπήρχε Αλβανική εθνότης. Σε Οθωμανικές επιγραφές, δεν αναφέρονται Αλβανοί όπως συνέβη με τις άλλες υπαρκτές εθνότητες (Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Εβραίοι, Τσιγγάνοι κ.λπ.). Άλλωστε οι (Α-Σ) προτιμούσαν, όπως πράττουν και σήμερα επισήμως (δημόσια έγγραφα, ΜΜΕ, κ.α.) να αποκαλούν την χώρα τους Σκιπερία, αντί του διεθνούς ονόματος Αλβανία και να διατηρούν το όνομα Σκιπετάροι.

Η «Αλβανική εθνότης» και η «αλβανική συνείδησις» είναι μεταγενέστερα κατασκευάσματα, επινοηθέντα από τους Συστημικούς εθνοκατασκευαστές, ξενόφερτες και ιστορικώς αβάσιμες φαντασιώσεις, που ενεφυτεύθησαν στον εγκέφαλον, αρχικώς εκείνων που ήσαν εγκληματικές φυσιογνωμίες εκ φύσεως (στους αγνώστου προελεύσεως και απροσδιορίστων ταυτότητος, Σκιπετάρους φυλάρχους), και στην συνέχεια στις νέες γενεές που εγαλουχούντο, από μικρά παιδιά, με ψεύδη, πλαστογραφημένα ιστορικά γεγονότα,  μισελληνισμόν και τον μεγαλοϊδετικόν «Αλβανισμόν» .

ζ. Τα «βαπτιστικά» ονόματα «Αλβανία» και «Αλβανοί» που δόθηκαν την εποχήν ιδρύσεως του κράτους της «Αλβανίας», (1913) στους Σκιπετάρους, είναι κλεμμένα Ελληνικά ονόματα και ΔΕΝ είναι εθνολογικά.

Τα ονόματα Αλβανία και Αλβανοί, που δόθηκαν από τους Αλβανοκατασκευαστές στους «Αλβανούς»/Σκιπετάρους, έχουν κλαπεί από τους Έλληνες (Βυζαντινούς) χρονογράφους και ιστορικούς. (Λεπτομέρειες και αποδεικτικά στοιχεία, όπως στην παρ. 5ε/14ον μέρος «Οι Αλβανίτες και Αλβανοί των Ρωμηών (Βυζαντινών) χρονογράφων».

Επισημαίνεται ότι το όν. Αλβανός-Albanian, δεν είναι εθνώνυμο των σημερινών Αλβανών, αφού οι ίδιοι επιμένουν εδώ και αιώνες πως είναι Σκιπετάροι. Το Αλβανός, εμείς τους το δώσαμε, και από εμάς το πήραν και οι υπόλοιποι. Οι ηφαιστιακής υφής Αλβανοί (λευκοί) λόφοι της Ρώμης, με την λευκή τεφρώδη γή τους, ακόμη διατηρούν τον αρχαίο όνομά τους Colli Albani.

Οι «Αλβανοί»-(Α-Σ) εφήρμοσαν τις ίδιες ακριβώς μεθόδους των Σκοπιανών, τουτέστιν σφετερισμός της ιστορίας των αρχαίων Ελλήνων και Ιλλυριών, κλοπή ελληνικών συμβόλων και και ονομάτων, της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής  σημαίας (δικέφαλος αετός) [όπως έκαναν οι Σκοπιανοί με τον ήλιον της Βεργίνας των ελλήνων Μακεδόνων] και ιδιοποίηση του Έλληνος Γεωργίου Καστριώτου, ως Εθνικού τους ήρωος (όπως έκαναν οι Σκοπιανοί με τον Μέγα Αλέξανδρον).

Το όνομα Αλβανοί που έχουν σφετερισθεί οι (Α-Σ), ΔΕΝ είναι Εθνικόν. Ουδαμού καταγράφεται στην Ιστορία κάτι τέτοιο (Εθνική δράσις Αλβανών ως Φυλής ή Έθνους, όπως συνέβη με άλλους λαούς), μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνος. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε Αλβανική εθνότης. Σε καμία απογραφή δεν αναφέρονται Αλβανοί όπως συνέβη με τις άλλες υπαρκτές εθνότητες (Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Εβραίοι, Τσιγγάνοι κ.λπ.).

Στον παρακάτω Χάρτη της Ευρωπαϊκής Τουρκίας του έγκυρου χαρτογράφου  Carl Sax (1877), που καταγράφει την Εθνολογική διάταξη της Βαλκανικής, αναφέρονται διάφοροι λαοί {Σερβοκροάτες, Βούλγαροι, Τούρκοι, Έλληνες, κ.α. Μεταξύ αυτών και Σκιπετάροι. Πουθενά δεν αναφέρονται Αλβανοί.

[Serbokroaten, Bulgaren, Helenen, Skipetaren, Türken,] Eine detaillierte Keine Spur von 'Albanien'} (Ingrid KRETSCHMER, Institut für und Geographie und Regionalforschung Kartographie Geoinformation, Universität Wien).

*

Ουδεμία προσπάθεια παρετηρήθη αξία του ονόματος του εθνικού κινήματος. Υπό γεωγραφικήν όθεν άποψη μόνον, δύναται να γίνει λόγος για την χώρα αυτήν και κατοίκων στερουμένων αισθήματος ομογενείας καλώς εννοουμένης κοινότητος συμφερόντων και πραγματικής αλληλεγγύης. Εάν οι «Αλβανοί» είχαν εθνικήν ιστορίαν και παραδόσεις θα υφίστατο ίσως την επίδρασή τους ο Αλή Πασάς και θα εσχημάτιζεν τουλάχιστον Αλβανικόν κράτος. Αλλ’ όπως πλείστοι άλλοι «τουρκαλβανοί», εσκέφθη και αυτός μόνον οικογενειακόν κράτος να ιδρύσει!!

Αλβανία με την σημερινή έννοια, δεν υπήρξεν ποτέ.

Η λέξη Αλβανία:

-Σημαίνει Λευκή ή Ορεινή Χώρα. Είναι όρος με καθαρώς γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία, όπως και η λέξη Ιλλυρία.

-Προέρχεται από την Ελληνική ρίζα Αλβ-,Αλπ-,Αλφ-εκ της οποίας συντίθενται όλες οι λέξεις που έχουν σχέση με Λευκό χρώμα (όπως της χιόνος και των «αφριζόντων» υδάτων) και Ορεινή περιοχή,15 και σχετίζεται με την λατινική λέξη ΑΛΜΠΑ=Λευκή, η οποία με την σειρά της, προέρχεται από τις προμνησθείσες ελληνικές ρίζες, δεδομένου ότι το λατινικόν αλφάβητον προέρχεται από το Ελληνικόν/Χαλκιδικόν.

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Οι Αλβανοί και η καταγωγή τους: (Αλβανικοί) μύθοι και ιστορική ...

https://www.protothema.gr/.../oi-alvanoi-kai-i-katagogi-tous-alvanikoi-muthoi-kai-isto...11 Φεβ 2018.

6 Γλωσσολόγοι: Η Αλβανική γλώσσα δεν είναι κόρη της Ιλλυρικής ...

https://www.himara.gr/epikairotita/...typos/904-glossologoi-illyrioi-alvanoi-matzinger, 14 Οκτ 2012

7 Το Μεσάρι (Μeshari) ("Λειτουργικόν" στα Σκιπετάρικα/«αλβανικά», πλην όμως δάνειο από το λατινικόν missa), είναι το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε στην υποτιθέμενη «Αλβανική» γλώσσα. Το βιβλίο γράφτηκε από τον Γκιόν Μπουζούκου (Gjon Buzuku), παπικό ιερέα στα 1555, στα «υπόγεια του Βατικανού». Περιέχει 220 σελίδες και είναι γραμμένο σε δύο στήλες. Αποτελεί την μετάφραση των βασικών μερών της παπικής λειτουργίας στα «Αλβανικά»/ Σκιπετάρικα, εμπεριέχει τις τελετουργίες των βασικών θρησκευτικών εορτών του χρόνου, σχόλια από το βιβλίο των προσευχών, μέρη από την Αγία Γραφή, καθώς και μέρη από το τελετουργικό και την κατήχηση.

8 Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα ο Μάρκος Μπότσαρης, ήρωας της ελληνικής επαναστάσεως και αρχηγός των καπεταναίων του Σουλίου, σε ηλικία 19 ετών συνέγραψε ένα ελληνοαρβανίτικο λεξικό στην αρβανίτικη διάλεκτο του Σουλίου, κατά παραγγελία του Γάλλου Πουκεβίλ.Το λεξικό το ονόμασε, «Λεξικόν της Ρωμαϊκοις και Αρβανητηκής Απλής», το οποίο σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισίου, αντί να αποτελεί σπάνιο χειρόγραφο της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς μας!!!!

Το λεξικό ήταν χειρόγραφο, γραμμένο με το ελληνικό αλφάβητο, στο οποίο ο Μπότσαρης έκανε χρήση πνευμάτων. Για την απόδοση των λέξεων συνδύαζε μια φωνητική και ελληνική ιστορική ορθογράφια, πολλές φορές τυχαία, χωρίς κάποιους συγκεκριμένους κανόνες.

9 Όπως αποδείξαμε, οι Αρβανίτες δεν έχουν καμμία σχέση με τους «Αλβανούς»/Σκιπετάρους.Την νύκτα της 21ης Αυγούστου το 1823, ο Μάρκος Μπότσαρης επικεφαλής 350 Σουλιωτών, επιτέθηκε κατά των 4.000 Αλβανών του Μουσταή Πασά της Σκόδρας και του Λατίν μπέη (επικεφαλής Αλβανών Μιρδιτών, παπικού θρησκεύματος), που είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου. Παρά τον αρχικά ελαφρύ τραυματισμό, συνέχισε να πολεμάει και κατάφερε να νικήσει τον Μουσταή. Αν και τραυματισμένος, προσπάθησε να ανεβεί στο μαντρότοιχο αλλά όμως μια αλβανική σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο και έπεσε νεκρός.

Κηδεύτηκε στο Μεσολόγγι και ο θάνατος του θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Τότε οι Σουλιώτες, αν και νίκησαν, διέκοψαν τον αγώνα, παρέλαβαν τα λάφυρα και τον αρχηγό τους και πήγαν στο Μεσολόγγι, όπου τον ενταφίασαν.

Ο γραμματικός τού Μπότσαρη Βασίλειος Γούδας ανήγγειλε το θλιβερό γεγονός του θανάτου του Μάρκου, στον έπαρχο Κωνσταντίνο Μεταξά, ο οποίος βρισκόταν στο Μεσολόγγι. Αμέσως άρχισαν να κτυπούν πένθιμα οι καμπάνες τής πόλεως και οι κάτοικοι βγήκαν όλοι στους δρόμους για να συναντήσουν τον ήρωα. Όταν η πένθιμη πομπή μπήκε στην πόλη το σώμα τού νεκρού μεταφέρθηκε στο σπίτι τής αδελφής του Μάρως Μπότσαρη, όπου περίμεναν οι Σουλιώτισσες για να το κλάψουν και να το στολίσουν με λουλούδια.

Κάθε τέταρτο τής ώρας γινόταν και ένας κανονιοβολισμός στα τείχη τού Μεσολογγίου. Ερίφθησαν 33 κανονιοβολισμοί, όσα ήταν και τα χρόνια του Αετού τού Σουλίου. Στην συνέχεια ξεκίνησε η νεκρική πομπή για την εκκλησία. Προπορεύονταν οι αιχμάλωτοι Οθωμανοί και «τουρκαλβανοί», με τα χέρια δεμένα, ακολουθούσαν οι Οθωμανικές σημαίες-λάφυρα και τα άλογα των πασάδων, στην συνέχεια όλοι οι ιερείς τής πόλεως με τον μητροπολίτη, οι Σουλιώτες πού μετέφεραν στους ώμους τον αρχηγό τους και τέλος όλοι οι κάτοικοι τού Μεσολογγίου, καθώς και οι γυναίκες με λυμένα τα μαλλιά τους μοιρολογούσαν:

«Καλά ήσουν Μάρκο στο γιαλό, καλά στο Μεσολόγγι,

καλά 'τρωγες, καλά 'πινες, καλά 'χτενες τό κάστρο,

στό Καρπενήσι τ' ήθελες νά πάς νά πολεμήσης;

…………
Καραϊσκάκης τούγραψε και τόνε χαιρετάει:

σε χαιρετάω Μάρκο μου και σου φιλώ τα μάτια,

αν ερωτάς για την Τουρκιά, 'γω να σου φανερώσω.

Στο Μαραθιά 'χουνε τ' ορντί κι εκεί έχουν τα τσαντήρια

και του τζαούση τ' έκραξε και τους μπουλουκμπασήδες:

Τζαούση μοίρασ' τό ψωμί και μοίρασ' τα φυσέκια.

Παιδιά θα κάμω πόλεμο, τ' αντέτι των Σουλιώτων….

Πρωί γιουρούσι έκαμε κι εμπήκε στα τσαντήρια

και τούρκικα τούς φώναξε και λέγει των συντρόφων:

τουφέκι νά μή ρίξετε, τουφέκι να μην πέση

τ' ακονισμένα σας σπαθιά, να κόψωμε τούς Τούρκους.

Κι οι Τούρκοι τότ' εσκούζανε, κι ένας τον άλλο λένε:

τ' είν' το κακό πού γίνεται, απόψ' αυτή την νύκτα.

Κι ο Μάρκος τούς εφώναξε και τούρκικα τούς λέγει:

γιαγκίνι γίνεται παιδιά, απόψ' αυτή τη νύκτα.

Δέκα τσαντήρια έκαψε, πασσά μέσα δεν ηύρε

χίλιους ο Μάρκος έκοψε κι οχτώ μπουλουκμπασήδες,

κόβει τού Σκόντρα τον υγιό κι άλλον υγιό δέν έχει.

Κι’ ένας Λατίνος (ΣΣ: Παπικός Αλβανός), το σκυλί, το 'χερι να του πέση,

διπλό ντουφέκι του 'ριξε τον πήρε στο κεφάλι.

Κι ο Μάρκος εβαρέθηκε κι ο Μάρκος ελαβώθη,

σαν δέντρος εραγίσθηκεν, σαν κυπαρίσσι πέφτει,

ο ήλιος εβασίλεψεν και το φεγγάρι εχάθη……»..      

10 Sir John Foster Fraser (13 June 1868 – 7 July 1936) was a Scottish travel author. In July 1896, he and two friends, Samuel Edward Lunn and Francis Herbert Lowe, took a bicycle trip around the world riding Rover safety bicycles. They covered 19,237 miles in two years and two months, travelling through 17 countries and across three continents. He documented the trip in the book Round the World on a Wheel. Fraser was knighted in the 1917 Birthday Honours.

Sir Frazer F. John

11  Ο Παύλος Καρολίδης (1849-1930) ήταν Έλληνας ιστορικός, πολιτικός και καθηγητής πανεπιστημίου. Γεννήθηκε το 1849 στο Ανδρονίκιον (σημερινό Εντιρλούκ, της Καισάρειας) στην Καππαδοκία. Εξελέγη βουλευτής Αϊδινίου στην Τουρκική Βουλή για δύο περιόδους.

12 Ιστορία της Ελλάδος, Αθήνα, 1925, υποσ. σελ. 71.

13 P. Badoglio: L’ITALIA NELLA SECONDA GUERRA MONDIALE, VERONA, 1946, σ.313).

14 ΦΙΛΙΑΤΕΣ - ΡΑΔΙΟΦΙΛΙΑΤΙ: ΝΕΟΚΛΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ, filiates.blogspot. com/ 2012/05/blog-post_21.html, 21 Μαΐ 2012

15 Λεπτομέρειες όπως στην παρ. 6α2/., [Ετυμολογική Ερμηνεία των λ. Αλβανία και Αλβανοί (15ον μέρος)]