ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

            Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

            Λ ευκή Χώρα2

            Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

            Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

            Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

             Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

            Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 14ον

5. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ/ΑΛΒΑΝΙΤΕΣ/ΑΛΒΑΝΟΙ (Συνέχεια 13ου μέρους).

ε. Οι «Αλβανίτες» και «Αλβανοί» των Ρωμηών/Ελλήνων (Βυζαντινών) χρονογράφων

Τα ονόματα Αλβανίται, Άλβανον, Άλβανα, είναι νέοι τύποι των αντίστοιχων Αρβανίται, Άρβανον – Αρβανα, προερχόμενοι από ρωτακισμό του (ρ) [Ρωτακισμός: Αδυναμία προφοράς του ρ, λόγω οργανικών ή άλλων δυσλειτουργειών και μετετροπή του σε λ (π.χ. φρούα/φλούδα) ή οριστική αποβολή των (κυρία/κυια), (εναλλαγή των ρ και λ π.χ. αδελφός/ αδερφός< μεσαιωνική ελληνική αδερφός < αρχαία ελληνική αδελφός)]. Το όνομα Αρβανίτης (ενίοτε Αλβανίτης) 5 και όχι Αλβανός, ήτο επικρατέστερον εις την χρήσιν.

Παρ’ αυτού, όμως, εγένετο περιορισμένη χρήσις του ταυτόσημου Αλβανός, ιδίως υπό λογίων (αρχαϊζόντων) συγγραφέων. Οι λόγιοι της Βυζαντινής περιόδου, δημιούργησαν τον τύπο Αλβανός/Αλβανοί, αντί του Αρβανίτης/Αλβανίτης και Αρβανίτες/ Αλβανίτες, διότι:

1/. Ο τύπος Αλβανοί αντί Αρβανίτες, όπου συναντάται στην Ελληνική Γραμματεία (11ος – 14ος αι.) δύναται να λεχθεί ανενδοιάστως, ότι είναι πλάσμα λόγιον, δημιουργηθέν κατ’ επίδρασιν των παρά τον Καύκασον αρχαίων Αλβανών, οι οποίοι ήσαν γνωστοί στους Βυζαντινούς χρονογράφους.

Τόσον οι Αλβανοί του Καυκάσου όσον και οι Αρβανίτες του Αρβάνου /των Αρβάνων (ορέων), ήσαν ορεσίβιοι, ορετρόφοι, αμφότεροι δε αναφέρονται ως φύλακες (ορεοφύλακες) των κλεισουρών (διαβάσεων) των περιοχών τους.6

2/. Η ετυμολογία του ονόματος Αλβανός είναι ορεσίβιος, ορετρόφος (γεωγραφική) 7, αλλά και το τοπικόν όνομα Αρβανίτες έχει γεωγραφική σημασία. Συνεπώς, είναι εύλογον οι λόγιοι να χρησιμοποιούσαν τον όρον Αλβανός/Αλβανοί υπό γεωγραφική έννοιαν, αντί του ταυτοσήμου όρου Αρβανίτης/Αρβανίτες ή Αλβανίτης/ Αλβανίτες, αλλά και του όρου Αλβανία αντί του Αλβανιτία και Αρβανιτία χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, όπως προκύπτει από δεκάδες σχετικά χωρία, οι χρονογράφοι, λόγιοι και ιστορικοί, από του 11ου μέχρι και του 18ου αιώνος (αποσπάσματα των χωρίων,  βλέπε και στον παρακάτω πίνακα), οσάκις χρησιμοποιούσαν οποιονδήποτε από τους προμνησθέντες όρους, ανεφέροντο πάντοτε και μόνον:

-Στους Ορθοδόξους Έλληνες Αρβανίτες, αποκαλώντας τους οτέ μεν με το τοπικόν και αργότερον εθνικόν τους όνομα (Αρβανίτες), οτέ δε Αλβανίτες ή Αλβανούς και

-Στην Αρβάνου χώραν (Αρβάνων χώραν), αποκαλώντας την, οτέ μεν  Αρβανιτίαν/Αλβανιτίαν, οτέ δε Αλβανίαν…

  

1. Μιχαήλ Ατταλειάτης, ιστορικός του 11ου αιώνος (Αναφέρεται στα γεγονότα των ετών 1034-1074. Ιστορία Εκδ. Βόννης Ειδικώς σε όσα χωρία  εμπλέκονται Αρβανίτες/Αλβανοί,  αφορούν στην περίοδο 1038-1042).	Ομόθρησκοι Αλβανοί (9,11) Ομόθρησκοι Αλβανοί (18,19) Αρβανίται (297, 21).
2. Ιωάννης Σκυλίτσης, Χρονογράφος του 11ου αιώνος (Αναφέρεται στα γεγονότα     811-1079). Ιστορία, Εκδ. Βόννης συνεκδιδομένη μετά του Κομνηνού.	Αρβανίται (τ. Β΄, σ.739 κ.ε.)
3. Άννα Κομνηνή, Θυγατέρα Α΄ Κομνηνού. Αλεξιάδος Δ΄, εκδ. Βόννης. Αναφέρεται στα γεγονότα των ετών 1069-1118.	Κόμις της Σκόρτης εξ Αρβανών. (Ι, 221,16). .«Τω εξ Αρβανών ορμωμένω Κομισκόρτη..» Αλεξιάδος 6, 8 (εκδ. Teubner, σ.202). .«των Αρβανιτών παρά τε των από Δαλματίας παρά του Βοδίνου πεμπομένων».
4. Γεώργιος Ακροπολίτης. Ιστορικός και διπλωμάτης (1217-1282).          Χρονική Συγγραφή, εκδ. Βόννης	-Αποστασία των κατοίκων του Αλβάνου και προσχώρησις αυτών εις τον Δεσπότην της Ηπείρου (σ.150). -Αλβανίται (σ.150). -Αλβανιτών Έθνος (σ.152). -Αλβανόν τε και Δυρράχιον (σ.27) [Εδώ προφανώς αναφέρεται στην πόλη  Άρβανον].
5. Ιωάννης Καντακουζηνός (1292 - 1383),         Ιστοριών Βιβλία Ι-IV,εκδ. Βόννης, Ι, ΙΙ,ΙΙΙ, Χρυσόβουλον	.Αλβανοί .Αλβανιτικόν φωσσάτον
6.Δούκας (ιστορικός 15ου αιώνος).            Ιστορία ετών 1341-1462, εκδ. Βόννης.	Αλβανίται (25,10).
7. Το χρονικόν των Μετεώρων,            Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών 2 (1925). [Εις χρυσόβουλον του αυτοκράτορος Μανουήλ  .«Βλάχοι και Βούλγαροι και του Κομνηνού αναγόμενον εις άλλα των αυτοκρατόρων Νικηφόρου Βοτανιάτου (1078-1118)]».	Αλβανίται» Καταγραφή παρουσίας Αλβανιτών στην Θεσσαλίαν του 11ου αιώνος.
8. Εφραίμ (Αναφέρεται στον Γ. Ακροπολίτη, στρατηγόν των κατά την Δύση δυνάμεων.	Migne Patrologia graeca, τ.143 Αλβανοί ορετρόφοι (σ.284, στ. 7674). Αλβάνου τόπον  (σ.336, στ. 9149).
9. Γεώργιος Φραντζής (1401-1480). Χρονικόν Αλώσεως της Πόλης. Εκδ. Βόννης. (82,14.385, 12, 21.425). Αξιωματούχος της Ελλ. Αυτοκρατορίας και Ιστορικός συγγραφέας. Κατάληψη Ελληνικών περιοχών υπό Οθωμανών  (1446, 1464,1467).	.Αλβανία .Αλβανιτία χώραν
10. Καισάριος (Κωνσταντίνος) Δαπόντες (1713-1784). Χρονογράφος και «Ιστορικός κατάλογος» (1700-1784).	.Αλβανίτης .Αλβανίτες (1664) .Αλέξανδρος Γκίκας, το γένος Αρβανίτης.
11. Σέργιος Μακραίος (1816) Διδάσκαλος και Σχολάρχης της Μεγάλης του Γένους Σχολής (1734/1740- 1819). «Υπομνήματα Εκκλησιαστικής Ιστορίας» (1750-1800).	-«Ενθυμηθείτε την Ιλλυρίδα και τους Αλβανούς» -Δεν λησμονεί τους Αλβανίτες τους αναμιχθέντες στην επανάστασιν του 1770 (Ορλωφικά- καταστροφή της Μοσχοπόλεως).
12. E. Legrand, Biblioteque greque Vulgaire, I (1880).	«Καστοριάν και όλη την Αχρίδα, Έχετε δε την Βουλγαρίαν και την Αρβανιτίαν».
13. Χρ. Παντελίδης, Περί διαιρέσεως των τάξεων του Κυπριακού λαού, επί  Ενετοκρατίας .Κυπριακόν χειρόγραφον, Αθήναι, τ.34,(1922), σ.135.	«…κάποιοι είναι παρίκοι, άλλοι ελεύθεροι άλλοι Αλβανίτες και άλλοι Βενετσιάνοι, άσπροι και περπιριάροι…»

                                                 

«Τον λαόν ωνόμαζέ τις, με σταθεράν εναλλαγήν μεταξύ του λ καί ρ, ελληνιστί Αλβανοί ή Αρβανοί, ή Αλβανίται ή Αρβανίται, λατινιστί Arbanenses. Από τον λατινικόν ή ρωμανικόν τύπον προήλθε και το σλαβικόν Arbanasi, εκ δε του νεοελληνικού, οι Αρβανίτες, και τελικώς το τουρκικόν Arnaut» (ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΜΝΕΙΑΝ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΕΝ ΤΑΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙΣ ΠΗΓΑΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ, Υποσ. 3, σ. 395,  Γεράσιμος Κονιδάρης - ‎1953)

3/. Ο λόγιος τύπος Αλβανός /Αλβανοί παρέμεινε μέχρι τους τελευταίους αιώνες της Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας, μη κατορθώσας να παραμερίσει τον αρχαιότερον, ορθότερον και γενικότερον τύπον Αρβανίτης.

Συνεπώς, η αναζήτησις του ονόματος Αλβανός /Αλβανοί στην αρχαιότητα, δεν οδηγεί στην πρώτη αρχή λαού, Ιλλυρικού ή άλλου, στην περιοχή της Αρβανιτίας, παρά μόνον στους Ορθόδοξους Έλληνες Αρβανίτες.

4/. Οι αναφερόμενοι σε κείμενα ή χρονογραφήματα της εποχής, ως Αλβανοί, στην περιοχή της τότε γνωστής Αρβανιτίας, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση, φυλετική ή άλλη, έχουν με τους προγόνους των σημερινών «Αλβανών»/ Σκιπετάρων (Α-Σ).

5/. Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο), όπως μας πληροφορεί ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου (ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5), ισχύουν όσα αναφέραμε και για τους«Αλβανών»/ Σκιπετάρων (Α-Σ). Δηλαδή, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχουν με τους Έλληνες Αρβανίτες!! .

6/. Το όνομα Σκιπετάροι:

α/. Έφεραν οι ίδιοι οι πρόγονοι των σημερινών «Αλβανών», από τα τέλη του 14ου αι. μ.Χ. Κατά την πιθανότερη εκδοχή, το όνομα «Αλβανοί», δόθηκε σ’ αυτούς από ομόρους λαούς, αρχικώς μάλλον από τους Σέρβους οι οποίοι και τους εκχριστιάνισαν, και στην συνέχεια από τους Ιταλούς, είτε λόγω των συνήθων δραστηριοτήτων τους (ορεσίβιες ενασχολήσεις, ληστρικές επιδρομές), του τόπου διαμονής τους (ορεινά, υψηλά μέρη) και το γεγονός ότι οι Σκιπετάροι (Α-Σ), εμφανίζονταν ως συνονθύλευμα ληστρικών φατριών, ενόπλων συμμοριών, χωρίς εθνική ταυτότητα.8 είτε για λόγους γεωστρατηγικούς (από Ιταλίαν-Βατικανόν).

β/. Αφορά στις ορεσίβιες φυλές βορείως του ποταμού Γενούσου, με γεωγραφική και όχι φυλετική σημασία (που ζούσαν κυρίως, σε περιοχές της σημερινής βόρειας Αλβανίας, από το όρος Γεραμπή και πάνω).

Το όνομα Σκιπερία, προσδιορίζει την ορεινή/ υψηλή περιοχή και αφορά σε εκείνους όπου διαβιούν σ’αυτές τις ορεινές/υψηλές περιοχές, δηλαδή τους ορεσίβιους κατοίκους, χωρίς εθνική συνείδηση ή συγκεκριμένη φυλετική ταυτότητα (εσμός ορεσιβείων ή οπλοφόρων που είχαν σαν κύρια απασχόληση την ληστεία ταξιδιωτών ή επιδρομές για διάπραξη ληστειών και άλλων εγκληματικών πράξεων).

7/. Μέχρι και τις αρχές του 14ου αιώνος:

.Δεν έχει καταγραφεί στην Ελληνική Γραμματεία, όνομα Αλβανία, στην Χερσόννησο του Αίμου (Βαλκάνια) που να αφορά σε τοπωνύμιο διαφορετικόν της περιοχής των Αρβανιτών (εκαλείτο τότε Αρβάνων/Αρβανιτία χώρα), ούτε άλλης εκτός Αρβανιτίας.

.Τα ονόματα  Αλβανοί - Αρβανίτες (Αλβανίτες), εναλλάσσονται ως δύο διαφορετικά ονόματα ενός και του αυτού λαού, ο οποίος αρχικώς έλαβε το όνομα από την περιοχή που διαβίωνε (Άρβανον/Άρβανα/Άλβανα) και αργότερον επεξετάθη βορειότερον (λόγω φυσιολογικής επαφής με όμορες φυλετικές ομάδες ή εισβολείς από βορρά), κυρίως όμως νοτιώτερον (επαφή με ομοεθνείς Έλληνες).

Φυσικά δεν πρέπει να αποκλεισθούν περιπτώσεις, κατά τις οποίες, οι τύποι Αλβανός–Αλβανοί–Αλβανών, αναφέρονται λόγω:

α/. Εσφαλμένης αντιγραφής κωδίκων ή μεταφοράς σφάλματος   προγενεστέρων σέ μεταγενέστερους κώδικες.

β/. Λαθροχειρίας ορισμένων μεταγενεστέρων ἐρευνητῶν, για ευνόητους λόγους (σφετερισμός ονόματος, ιστορίας κ.λπ.).

Προς διαχωρισμόν λοιπόν, των Αρβανιτών από εκείνους τους Αλβανούς, οι πρώτοι πρέπει να χαρακτηρίζονται για την περίοδο που ίσχυε η ταυτοσημία ως Αλβανοί και οι δεύτεροι «Αλβανοί» – Σκιπετάροι (Α-Σ).

στ. Η ταυτοσημία των όρων Αρβανίτες και Αλβανοί

1/. Η χρονολογική εμφάνιση των ονομάτων Αρβανίτες και Αλβανοί

Η εμφάνιση του ονόματος Αρβανίτες, ιστορικώς, προηγείται χρονολογικώς του ονόματος «Αλβανοί» στην διεθνή Γραμματεία. Η μόνη πηγή στην οποία παρουσιάζεται ο τύπος Αλβανοί ως αρχαιότερός του όρου Αρβανίτες είναι ένα χωρίον του Πτολεμαίου (3ος μ.Χ. αι.), στο οποίο αναφέρονται τα ονόματα Αλβανών/Αλβανόπολις. 

Γενικώτερον, εξεταζόμενοι οι τύποι Αλβανός /Αλβανιτία και Αρβανίτης /Αρβανιτία, εμφανίζονται περίπου συγχρόνως (πλην της λ. Αλβανιτία που είναι μεταγενέστερη). Ο πρώτος (Αλβανός), όπως προελέχθη, είναι λόγιος. Ο δεύτερος (Αρβανίτης) είναι δημώδης και επικρατέστερος.

Οι Αλβανοί(Α-Σ) προ του 13ου αι. ήσαν άγνωστοι στην Βόρειο Ήπειρο και σε πολλές περιοχές της σημερινής Αλβανίας. Οι Λατίνοι ιστορικοί του 12ου – 13ου αι., ομιλούν περί Βαγενετών, Αθιγγάνων, κ.α., όχι όμως και περί Αλβανών ή Σκιπετάρων.

Φυσικά, υπήρχαν και οἱ «Ἀλβανοί» τοῦ Καυκάσου οι οποίοι  ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση εἶχαν μέ αὐτόχθονα λαόν τῆς ἀρχαίας Ἠπείρου.

Χάρτης 1, Αλβανών και Αλβανίας, της περιοχής του Καυκάσου

Η άποψη ότι οι Αλβανοί του Καυκάσου ακολούθησαν τα ρωμαικά στρατεύματα κατά την υποχώρησή τους και εγκατεστάθησαν στην σημερινή Αλβανία, είναι όλως κατ’ ουσίαν αβάσιμος και υποβολιμιαία. Άλλωστε, η άποψη αυτή, εάν γίνει αποδεκτή από τους σημερινούς Σκιπετάρους, καταρρίπτει άρδην τον προπαγανδιστικό μύθο των σημερινών Αλβανών περί δήθεν καταγωγής τους από τους πανάρχαιους Ιλλυριούς.

Σε όσα έργα Λατίνων και άλλων χρονογράφων-ιστορικών της περιόδου 11ου -13ου αι. αναφέρονται Αλβανοί και Αλβανία, οι λέξεις αυτές:

α/ Υπονοούν τους Αρβανίτες και την περιοχή τους (Άρβανον/ Αρβωνία/ Άρβανα), αφού το όνομα Αλβανός ήταν, όπως προείπαμε, ο λόγιος τύπος του ονόματος Αρβανίτης [Αλβανίτης(κατά ρωτακισμόν) Αρβανίτης/Αλβανός].9

β/ Προέρχονται από σφάλματα εξ αντιγραφής από παλαιότερους σε νεώτερους κώδικες ή μεταγενέστερες δόλιες πλαστογραφήσεις, κυρίως ιταλοπαπικών συγγραφέων, χειρογράφων και κωδίκων του Βατικανού), των ορθών λέξεων Αρβανίτες/ Αρβωνίτες –Αρβανιτία, εξ Αρβάνων ή εξ Αρβώνων.10

Είναι ξεκάθαρο ότι η αρχική σημασία του όρου Αλβανία/Αλβανοί είναι γεωγραφική.

2/. Η διαφοροποίηση της ταυτοσημίας των όρων Αρβανίτες και Αλβανοί

Λόγω της ταυτοσημίας των όρων Αρβανίτης και Αλβανός, ακόμη και Ηπειρώτες μη έχοντες σχέση με το Άρβανον /Άρβανα, καλούνται Αλβανοί.  Αποκαλυπτική είναι ανταπόκριση από Κέρκυρα καταχωρισμένη στα αρχεία της Βενετίας (24 Φεβρ. 1606). Ενώ αφορά σε ηπειρώτη, ο οποίος φέρει επώνυμο ελληνικό, εν τούτοις αναγράφεται: «…σήμερον ήλθεν ένας αλβανός ονόματι Σοφιανός…».

Παρομοίως δε, χαρακτηρίζονται και Έλληνες εκτός Ηπείρου, όπως ο Καπετάνιος Γεωργάκης Ολύμπιος κατά την παρασημοφόρησή του από τον Τσάρο της Ρωσίας αποκαλούμενος Αλβανός αν και κατάγεται από το Λιβάδι του Ολύμπου!!!

Η ταυτοσημία των όρων Αρβανίτες και Αλβανοί αφορά σε συγκεκριμένη περίοδο (11ος – 14ος αι.). Παρά το γεγονός ότι έχουμε παραδείγματα διατηρήσεως της ταυτοσημίας των όρων, από της εμφανίσεως και εντονότερης ιστορικής παρουσίας των αναφερομένων αργότερον ως «Αλβανών», με το αυτοπροσδιορισθέν όνομα Σκιπετάριοι, επέρχεται διαφοροποίηση στην ταυτοσημία, διότι:

 1//. Οι  ορεσίβιοι-οπλοφόροι που ενεφανίσθησαν για πρώτη φορά σε περιοχές της σημερινής ΒΑ Αλβανίας, περί τον 13ον αι. ήσαν εμφανώς αλλόφυλοι των  εντοπίων Ελλήνων Αρβανιτών. Όμως, επειδή ήσαν απροσδιορίστου εθνικής ή φυλετικής ταυτότητος και προελεύσεως, αυτοαπεκαλούντο Σκιπετάριοι, με την γνωστήν γεωγραφική σημασία.  Το όνομα Αλβανοί που τους είχε δοθεί ενωρίτερον από τους Σέρβους και Παπικούς, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά «κλαπέν» από την Ελληνικήν γραμματείαν, δεν έχει σχέση με τους Αρβανίτες/Αλβανούς, τους Έλληνες Αρβανίτες.

2//. Οι Σκιπετάριοι είχαν γίνει γνωστοί και με το γεωγραφικόν όνομα, «Αλβανοί» στην περιοχή της Χερσονήσου του Αίμου αφού:

-Από τα τέλη του 13ου η αρχές 14ου αι. εκχριστιανισμένοι πλέον, είχαν έλθει σε επαφή με τους ήδη ορθόδοξους Έλληνες Αρβανίτες ως όμοροι αυτών, με όλα τα γνωστά επακόλουθα (γλωσσική επίδρασις, δημογραφικές αναμίξεις, ανακατατάξεις, κ.α.).

Οἱ Έλληνες τους ονόμαζαν τους Σκιπετάρους Αλβανούς, με την γεωγραφική σημασία της λέξεως (δηλαδή ορεσίβιους επειδή δεν είχαν κάποια φυλετική ταυτότητα).

-Υποτεταγμένοι όντες στους Σέρβους (13ος – 14ος αι.) ενεργούσαν μόνοι ή μετ’ αυτών (Σέρβων) ληστρικές επιδρομές κατά των Ρωμηών/Ελλήνων (Βυζαντινών), κατερχόμενοι ακόμη και μέχρι την Πελοπόννησο, όπου κατοικούσαν ήδη οι Έλληνες, τουλάχιστον δύο αιώνες πριν, οι Έλληνες Αρβανίτες!!!

-Εχρησιμοποιούντο από την Παπική προπαγάνδα, ως «εργαλεία» με στόχο την Ενιαίαν Ελληνικήν Ήπειρον και τους Ορθοδόξους Έλληνες Αρβανίτες (Λατινοποίηση της Ηπείρου - «Αλβανοποίηση» των Ελλήνων, ειδικότερα των Ορθοδόξων Ελλήνων Αρβανιτών).

3/. Το τοπικόν Αρβανίτης γίνεται Εθνικόν

Μετά την Άλωση της Πόλης, εμφανίζεται η αλλογλωσσία στους υπόδουλους πληθυσμούς. Μία από τις συνέπειες της αλλογλωσσίας, αυτόβουλης, σκόπιμης, αναγκαστικής, ήταν να χρησιμοποιούνται τα ονόματα Αλβανός και Αρβανίτης αδιακρίτως.11

Τους κατοίκους των Αρβάνων ήτο πολύ φυσικόν οι λοιποί Έλληνες (Ηπειρώτες –Μακεδόνες) να ονομάσουν Αρβανίτες κατά τον γλωσσικό νόμο της ελληνικής γλώσσας12. Επειδή εκ των αλλογλώσσων ή διαφορετικών διαλέκτων λαών, των κατοικούντων προς δυσμάς του Μέλανος Δρίλωνος εγνώρισαν πρώτους τους Αρβανίτες, ήτο φυσικόν να ονομάσουν Αρβανίτην και πάντα άλλον ομιλούντα την αυτήν γλώσσαν (διάλεκτον) την οποίαν ομιλούσαν οι κάτοικοι των Αρβάνων, οποθενδήποτε και αν προήρχετο ούτος.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον, ολίγον κατ’ ολίγον, το όνομα Αρβανίτης εξηπλώθη και αντί τοπικού έγινε εθνικόν, αποδιδόμενον υπό των λοιπών Ελλήνων και ξένων, εις όλον τον λαόν, ο οποίος ωμίλει την αυτήν γλώσσαν και όπως απεδείχθη στους μεταγενεστέρους αιώνες, έχοντα κοινήν ελληνική εθνικήν συνείδησιν.

*

ζ. Η μετατροπή του προβλήματος της ταυτοσημίας των τριών ονομάτων (Αρβανίτης/ Αλβανίτης/Αλβανός), σε ανιστόρητο «άλλοθι» και εθνικόν έγκλημα, κατά των Ελλήνων Αρβανιτών, και της ιστορίας του Ελληνισμού .

1/. Γιατί η ταύτιση των τριών ονομάτων, μετετράπη σε ανιστόρητον άλλοθι και Εθνικόν έγκλημα;

α/. Η επί αιώνες ταυτοσημία και παράλληλη χρήση των τριών (3) λέξεων Αρβανίτης/Αλβανίτης/Αλβανός, από χρονογράφους, ιστορικούς και ερευνητές του θέματος της καταγωγής των Σκιπετάρων/«Αλβανών» (Α-Σ), επαγιώθη σταδιακώς, με αποτέλεσμα:

1//. Να εναλλάσσονται, από ιστορικούς, χρονογράφους και ερευνητές, από άγνοια ή σκοπιμότητα, χωρίς να διευκρινίζεται η χαώδης διαφορά, μεταξύ των Ελλήνων Αρβανιτών/Αλβανών και των αλλογενών Σκιπετάρων «Αλβανών», από της εμφανίσεώς τους στο ιστορικόν προσκήνιον (13ος αιών)!

2//. Να γίνει αντικείμενον εσφαλμένης ερμηνείας στα καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα, αλλά και της ταυτότητος των πρωταγωνιστών σ’ αυτά. Αργότερον δε, ανίερης εκμεταλλεύσεως και σφετερισμού από τους Σκιπετάρους, πάσης φύσεως Ιλλυριόπληκτους και Αλβανολάγνους, και όχι μόνον, μέχρι σήμερον.

β/. Οι αγνώστου εθνικής ταυτότητος Σκιπετάροι, αλλά και οι εκτός Σκιπερίας δυνάμεις, ιδιαιτέρως οι Ιταλοί και το Βατικανόν:

1//. Εκμεταλλεύθηκα την ταυτοσημίαν των τριών όρων, για να καλύψουν την ιστορικήν γύμνια τους και την ανυπαρξίαν εθνολογικής ταυτότητος (Σκιπετάροι). Επειδή οι ίδιοι δεν είχαν τίποτε δικόν τους, ούτε όνομα, ιστορία, ταυτότητα, οι τότε Μεγάλες δυνάμεις, στο κατασκευασθέν από αυτές κράτος τους (1913), έδωσαν το Ελληνικόν Αλβ-ανία (Λευκή/Ορεινή χώρα), με σκοπόν να οικειοποιηθούν τα αναφερόμενα ιστορικώς στις Ελληνικές περιοχές των Αρβάνων/Αλβάνων και να σφετερισθούν το όνομα την ιστορίαν και τον πολιτισμόν των Ελλήνων Αρβανιτών/Αλβανιτών/ Αλβανών..

2//. Εποφθαλμιούσαν η κάθε μία για τους δικούς της λόγους, την Ελληνικήν Ηπειρωτικήν γην. Έτσι, χρησιμοποιούντες κατά κόρον, τους όρους Αλβανοί και Αλβανία, ταυτίζοντές τους, είτε με την Σκιπερίαν και Σκιπετάρους/(Α-Σ), είτε με την Ελληνικήν Αρβανιτίαν και τους Έλληνες Αρβανίτες, προέβησαν, αφανώς ή δια διπλωματικών διεργασιών, από ιδρύσεως της «Αλβανίας» (1913) και  εμφανώς-προκλητικώς (προπαγανδιστικώς), μετά τον δεύτερον παγκόσμιον πόλεμον, σε εμφύτευση «αλβανισμού» στους πολίτες της «Αλβανίας» και «εξαλβανισμόν» των πάντων (ονομάτων, ιστορίας, πολιτισμού των Ηπειρωτών της Ενιαίας Ελληνικής Ηπείρου):

α//. Εξαφανίζοντας ή μεταλλάσσοντας από την ιστορίαν της Ενιαίας Ηπείρου, τους Έλληνες Αρβανίτες, παν αποδεικτικόν στοιχείον της Ελληνικότητος των Ηπειρωτών, «βαπτίζοντάς» τους «Αλβανούς».

β//. Διώκοντας απηνώς τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, εξαναγκάζοντάς τους να μετακινηθούν είτε προς τον Βορρά (πογκρόμ) είτε εκτός Βορείου Ηπείρου, προς Νότον.

γ//. Καταγράφοντας, προπαγανδίζοντας και συγγράφοντας νέαν ιστορίαν, ισχυριζόμενοι ότι οι Αρβανίτες είναι εξελληνισμένοι Αλβανοί, και ότι οι Αλβανοί ως πανάρχαιοι κάτοικοι της περιοχής, έχουν εδαφικές διεκδικήσεις επί της Ενιαίας Ιστορικής Ηπείρου, που φθάνουν μέχρι του Αμβρακικού κόλπου.

δ//. Χαρακτηρίζοντας παν αρχαιολογικόν εύρημα, προερχόμενον από ανασκαφές σε περιοχές της Ενιαίας Ηπείρου, ως «Ιλλυρικόν», «Ρωμαϊκόν» ακόμη και «Αλβανικόν» !!!

Πάντα δε ταύτα με την συνηγορίαν, την αλαλίαν, αδιαφορίαν, και  ύποπτην σιωπήν, τόσον της πνευματικής ηγεσίας της πατρίδος μας, όσον και των εκάστοτε ελλαδικών κυβερνήσεων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με όλες τις γνωστές εθνικές και διεθνείς συνέπειες...

2/ Παραδείγματα ανιστόρητης ταυτίσεως Αρβανιτών- «Αλβανών» και Αρβανιτίας χώρας- «Αλβανίας».

Παραθέτομεν κατωτέρω μερικά παραδείγματα της τοιαύτης συγχύσεως, εξ αγνοίας ή επιπολαιότητος, αναφερόμενα σε Αλβανούς ενώ σαφώς υπονοούνται και αφορούν σε Έλληνες Αρβανίτες:

«Παιδιόθεν καί εξ απαλών ονύχων,ού μην αλλά καί πατρόθεν καί από πάππου καί των άλλων προγόνων, την Αλβανίαν εμάθομεν να θεωρούμε επαρχία ελληνικήν...τούς δε Αλβανούς Έλληνας γνησιωτάτους καί ελληνικωτάτους» (Λουκάς Μπέλλος)

«Η διαίρεσις ημών Αλβανών καί Ελλήνων διευκολύνει το κράτος άλλων. Μίαν ημέραν εξυπνήσαντες,θα ίδωμεν αίφνης ότι απωλέσθημεν,νομίσαντες ότι αναγεννώμεθα» (εφημερίς «Νεολόγος» αριθ. φ.617, Κων/πολη 1870).

«Ελλάς άνευ Αλβανίας καί Αλβανία άνευ Ελλάδος ουδέν γενναίον δύνανται να επιτελέσωσιν εν τη Χερσονήσω τού Αίμου» (Νεοκλής Καζάζης)

«...Οί Έλληνες είνε Αλβανοί καί οί Αλβανοί είνε Έλληνες» (Βλάσης Γαβριηλίδης, ιδρυτής καί διευθυντής της εφημερίδος «Ακρόπολις», 1883)

«Όπου υπήρχον Αλβανοί άποικοι, έμειναν καί ζώσι σήμερον άθικτοι, αμόλυντοι, αδελφοί Έλληνες πάντες, υπερήφανοι διά τούτο..» (Αντώνιος Δ. Κεραμόπουλος)

«Ευγνωμοσύνης καθήκον,πολιτισμού υποχρέωσις ήτο,οί νεώτεροι Έλληνες ελευθερωθέντες τού τυρρανικού ζυγού καί ανεξάρτητον έθνος αποτελέσαντες να στρέψωσιν το βλέμμα των περί τα περί εαυτούς ομογενή φύλα καί τον εκπολιτισμόν τούτων,αν όχι την απελευθέρωσιν,μία των κυρίων ενασχολιών των να έχωσιν.Εκείνο δε, πέριξ τού οποίου πάσα μέριμνα Κυβερνητική καί ιδιωτική έπρεπε να περιστραφεί,είναι η Αλβανία, ο ιπποτικός εκείνος τόπος όστις διά των ανδρείων τέκνων του, τα μάλα συνετέλεσεν είς την απελευθέρωσιν τού τμήματος τούτου της Ελλάδος..»(Κων/νος Χ. Βάμβας)

«Επί των οροπεδίων της Αλβανίας απαντώνται πλείστοι νομάδες καί ποιμένες λαοί, παρ' οίς ανευρίσκονται Ομηρικά έθη καί ήθη καί έθιμα.  Εν τη Αλβανία πολλαί σκηναί της Ιλιάδος καί της Οδυσσείας αλλά καί της Αινειάδος διαδραματίζονται πολλά ολίγον αυταίς παραλάσσουσαι»(ελληνική εφημερίς της Ρουμανίας «Δεκέβαλος» 1874,αρ.2 καί 7)

Εδώ ο περιηγητής:

-Συγχέει, προφανώς εξ αγνοίας (;), ακόμη και την λέξη Σκιπετάροι που αναφέρεται σε Μουσουλμάνους, με την λέξη Αλβανίτες/Αλβανοί που αφορά σε Ορθόδοξους Χριστιανούς, ή

-Εννοεί εκείνους τους Σκιπετάρους που είχαν Ελληνοποιηθεί και ακολουθούσαν τα ήθη και έθιμα των  Αρβανιτών/Αλβανών Ελλήνων Χριστιανών !!!

η.  Η Ταύτιση Ιλλυριών και Αρβανιτών

Στο λεξικόν Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης». Την ύπαρξη τέτοιου τοπωνυμίου στην αρχαιότητα, αποδεικνύει και ο Πολύβιος, ο οποίος γράφει:

«Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες». Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων), έχουν κοινή γεωγραφική ρίζα.

Το ότι Έλληνες Αρβανίτες/Αλβανίτες/Αλβανοί, σχετίστηκαν, ανιστορήτως και ακρίτως, και με τους Ιλλυριούς, φαίνεται και από κάποιους βυζαντινούς συγγραφείς, θύματα της ταυτοσημίας αλλά και της αδικαιολόγητης αγνοίας τους για την ιστορικήν εξαφάνιση των Ιλλυρικών φύλων (1ος π.Χ.-1ος μ.Χ. αι.). Ο Φραντζής γράφει:

«Τω αυτώ δε φθινοπώρω του έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.), δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών».

Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1).

Οι Αλβανίτες ή Αρβανίτες της Πελοποννήσου, ταυτίζονταν κατά τις μεσαιωνικές πηγές, μερικές φορές, και με τους Ιλλυριούς, καθ’ όσον:

-Υπήρχε και πόλη Άρβων στην Βόρεια (Βαρβαρική) Ιλλυρία και οι κάτοικοί της (Αρβωνίτες) συνεχέοντο με τους Έλληνες Αρβανίτες εξ Αρβάνων.

-Ανεφέροντο στους Αρβανίτες της λεγομένης, κατά την Ρωμαϊκήν περίοδον, περιοχής «Ελληνική Ιλλυρία».

Η σύνδεση μεταξύ των Ιλλυριών της αρχαιότητας, και των νεώτερων Αλβανών, η πρώτη ιστορική μνεία για τους οποίους γίνεται μόλις τον 13ον αιώνα, αποτελεί έναν κατασκευασμένο Σκιπετάρικον μύθον από ένα στενό κύκλο «Αλβανών» μεταναστών στις ΗΠΑ, που απέκτησε ισχύ επίσημης κομματικής γραμμής και αδιαμφισβήτητης «επιστημονικής» αλήθειας επί καθεστώτος Εμβέρ Χότζα.

Η ερμηνεία αυτής της κατασκευής, τεκμηριώνεται με τις αναλύσεις ξένων επιστημόνων και ερευνητών (μεταξύ των οποίων και κορυφαίοι Αλβανοί διανοούμενοι) στο εξαιρετικό κεφάλαιο «Επιστήμη και πολιτική», του βαλλομένου από τους Σκιπετάρους, βιβλίου του Δημ. Ευαγγελίδη «Η καταγωγή των Αλβανών και οι Αρβανιτόφωνοι Έλληνες», όπου αποκαλύπτονται οι πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από αυτές τις μεθοδεύσεις.

θ. Η καταγραφή της Αλβανοπόλεως, σε χάρτη του Πτολεμαίου

1/.  Η εμφάνιση του όρου Αρβανίτες, προηγείται χρονικώς του όρου Αλβανοί. Η μόνη πηγή στην οποία παρουσιάζεται ο τύπος Αλβανοί (Albani) ως αρχαιότερός του όρου Αρβανίτες είναι ένα χωρίον του Πτολεμαίου (3ος μ.Χ. αι.), σε μεταγενέστερο χάρτη [από τον οποίον αντεγράφη και σε άλλους μεταγενεστέρους (μεσαιωνικών χρόνων), στον οποίον αναφέρονται τα ονόματα Αλβανών πόλις/Αλβανόπολις.

Όμως, αυτή η καταγραφή, απεδείχθη εσφαλμένη ή προϊόν λαθροχειρίας.13 Η γραφή Αλβανόπολις πού βρίσκεται σε χάρτες του Πτολεμαίου14, χρονολογούμενους μετά τον 15ον αι., απορρίπτεται επιστημονικώς, διότι:

α/. Στηρίζεται σε μία μόνο πηγή, την υπό του Πτολεμαίου μνεία του ονόματος Αλβανόν (όρος) παρά το οποίον υπήρχε, δήθεν, πόλις Αλβανών / Αλβανόπολις.

β/. Το υπό του Πτολεμαίου, υποτίθεται, αναφερόμενον Αλβανόν (Όρος) εταύτισαν επιπολαίως με το σημερινόν  Ελβασάν. Ούτε ο Στράβων όμως, ούτε ο Πτολεμαίος, ούτε άλλος των αρχαίων αναφέρει όρος Αλβανόν στην περιοχή Ελβασάν. Είναι αληθές ότι ο Πτολεμαίος αναφέρει αλλαχού Αλβανόν όρος, αλλά τούτο κείται στα όρια της Παννονίας και Λυβυρνίδος δηλαδή είναι το υπό του Στράβωνος Άλβιον ή Άλπιον καλούμενον πλησίον του οποίου κατοικούσαν οι Ιάποδες (σημερινή Κροατία).

Παρατίθενται κατωτέρω, δύο από τους χάρτες που αναφέρονται στην Αλβανόπολιν του Πτολεμαίου (του 16ου αιώνος), καταγράφοντάς την επί ή πέραν των ορίων της σημερινής Βόρειας Αλβανίας.    

γ/. Εάν πράγματι υπήρχε εκεί επί Πτολεμαίου, πόλις όπου και το Άρβανον/Αλβανόν ( όρος) με το όνομα Αλβανόπολις, ασφαλώς και θα εμνημονεύετο εις το Itinerarium Antonini (Οδικός Χάρτης / Οδοιπορικό των Αντωνίνων) και στην Tabulam Peutingerianan (Χάρτης του Εκδοτικού Οίκου Benedictus Gotthelf Teubner (1784-1856), την πιο εμπεριστατωμένη έκδοση του χάρτη των Pentinger, που απεικονίζει τις πόλεις, κωμοπόλεις και δρόμους της τότε Ρωμαικής Αυτοκρατορίας.

δ/. Το σχετικόν χωρίον του Πτολεμαίου αμφισβητείται, θεωρούμενον αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ηλλοιωμένον [Αλβανών (πόλις) αντί Αρβάνων (πόλις)]. Ήτο σύνηθες να σχηματίζονται ονόματα πόλεων από ονομάτων Θεών, ηρώων, προσώπων, ζώων πραγμάτων (Απόλλωνος πόλις, Αρκαδιούπολις, Κωνσταντινούπολις, Φιλιππούπολις, Τρίπολις, Αλεξανδρούπολις, κ.α.).

Σπανιότατα όμως, από εθνικά η φυλετικά ονόματα. Δεν γνωρίζομεν να ελέχθη ποτέ Ελλήνων/Ηπειρωτών/Θεσσαλών/ Μακεδόνων πόλις ή Ελληνόπολις, Ηπειρωτόπολις, Θεσσαλόπολις, Μακεδονόπολις και Αλβανών πόλις η Αλβανόπολις.

        Η πιθανώτερη εκδοχή για το χωρίον του Πτολεμαίου που αναφέρει την Αλβανόπολιν, είναι η λαθροχειρία (παρείσακτον χωρίον), καθ’ όσον:

ε/. H υποτιθέμενη Αλβανόπολις, χάθηκε (;) με το πέρασμα των χρόνων (άλλωστε αν ήταν υπαρκτή θα αφορούσε μικρή κώμη, και ο Στέφανος Βυζάντιος που μας δίνει χιλιάδες όσες μικρές καί μεγάλες πόλεις και χωριά σε όλη την γνωστή Οικουμένη, την αγνοεί στα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ.). Απ’ ότι φαίνεται, μόνον το όνομά της παρέμεινε, παρεφθαρμένο κι’ αυτό, σαν Αλβανόν ή Αρβανόν.

στ/. Κατά έναν από τους σοβαρώτερους, καθ’ ημάς, αναλυτές της Ιλλυρικής Ιστορίας, τον Γουϊλκες, ούτε κάν αυτή η ταύτιση δεν είναι σίγουρη («We cannot be certain that the Arbanon of Anna Comnena is the same as Albanopolis of the Albani, a place located on the map of Ptolemy» – Wilkes, J. J. The Illyrians, 1992, page 279).

Καί εν πάσει περιπτώσει, το Αρβανόν της Άννας Κομνηνής καί του Ατταλειάτη, ΔΕΝ αναφέρεται σε πόλη, αλλά σε περιοχή.

Παρεπιπτόντος και ο δικός μας ο γνωστός γλωσσολόγος Γεώργιος Μπαμπινιώτης, αμφιβάλει για την γλωσσολογική συνάφεια και προέλευση του Αρβανόν, με την εξαφανισμένη παλαιόθεν άλλωστε Αλβανόπολη, αν και δέχεται σαν σίγουρη την προέλευση του Αρβανίτης και Αλβανός από το Αρβανόν.

ζ/. Όλοι οι μεταγενέστεροι χάρτες που έχουν συνταχθεί με βάση την αλλοιωμένη αν όχι εμβόλιμη λέξη Αλβανόπολις, τοποθετούν την πόλη αυτή σε περιοχή της σημερινής Βόρειας Αλβανίας, πολύ μακράν των Αρβάνων και της Αρβανιτίας.

Οι προηγούμενοι χάρτες του 16ου αιώνος, που παραθέσαμε, επιβεβαιώνουν το λάθος ή την απάτην (Η Αλβανόπολις και οι Albani σημειώνονται σε περιοχήν της σημερινής Βόρειας Αλβανίας η Νότιου Μαυροβουνίου).. Φυσικά οι ψυχοπαθείς Σκιπετάροι της Αλβανίας δεν έχασαν την ευκαιρίαν και χωρίς ίχνος επιστημονικής σοβαρότητος, όχι μόνον ιστορικοποίησαν και επιστημονικοποίησαν το λάθος ή την απάτην, αλλά την προσδιόρισαν ως υπαρκτή περιοχή (αρχαιολογικώς), τοποθετώντας μάλιστα και ενδεικτική πινακίδα!!!15

Η Αλβανόπολις, κατά τους ανεκδιήγητους Σκιπετάρους,  βρίσκεται στο νότιο τμήμα του εθνικού άξονα Κρούγε-Φούσε Κρούγε στο λόφο του χωριού.

2/. Η Αλβανική παραμυθολογία περί Αλβανοπόλεως

Η «Αλβανική» εθνομυθολογία, ώς συνήθως, ταυτίζει τους «Αλβανούς» του Πτολεμαίου με…Ιλλυρίους, καί προτείνουν γιά την Αλβανόπολη ότι υπήρξεν πόλη μιάς άγνωστης από την ιστορία φυλής Ιλλυρίων.

Τέτοια φυλή Ιλλυρίων, με το όνομα Αλβανοί, δεν αναφέρεται πουθενά καί η ταύτισή τους, προδίδει τουλάχιστον απαράδεκτη προχειρότητα, άν μη άλλα κίνητρα, σε όσους την προτείνουν. Το αυθαίρετο της ταυτίσεως των κατοίκων της Αλβανοπόλεως, με κάποια υποθετική «Ιλλυρική φυλή», θα αποδειχθεί από στοιχεία που θα παραθέσουμε και  άλλα παραδείγματα, και θα αποδείξουμε πως η ταύτιση δεν έχει σχέση με εθνικότητα αλλά με το όνομα απλώς των κατοίκων.

Ο Πτολεμαίος ούτε αναφέρει πουθενά και ουδεμία νύξη κάνει για την εθνικότητα των «Αλβανών» της Αλβανουπόλεως. Ο Πτολεμαίος είναι γεωγράφος, όχι ιστορικός, και απλώς μας δίδει το όνομα της περιοχής ή των κατοίκων, το όνομα της πόλεως και το γεωγραφικό μήκος και πλάτος. Τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού ή εξ αγνοίας, είτε εκ του συνδυασμού των δύο.

Αλλά και εάν υποθέσουμε ότι 170 χρόνια μετά, ο Ρωμαίος πολίτης της Αλεξανδρείας, Κλαύδιος Πτολεμαίος, Έλληνας στην καταγωγήν, αφού έγραφε στα ελληνικά, ασχολήθηκε με την Ιλλυρία, ανεκάλυψε μια καινούργια πόλη την Αλβανόπολιν και τους κάτοικούς της τους Αλβανούς;

Τότε, το σίγουρο είναι πως το λήμμα «Αλβανοί» (Albani) της Αλβανουπόλεως του Πτολεμαίου, είναι δηλωτικόν ονομαστικό πολιτών πόλεως και όχι εθνώνυμο «Ιλλυριών». Πουθενά δεν συνεπάγεται και πουθενά δεν αναφέρεται πως οι κάτοικοι της Αλβανουπόλεως, ήταν έθνος και μάλιστα Ιλλυρικόν.

Και σε τελευταία ανάλυση, σε ποιούς «Αλβανούς» (Albani) αναφερόταν ο Πτολεμαίος; Στους προγόνους των σημερινών Σκιπετάρων/ «Αλβανών» ή τους αρχαίους Ρωμαίους εποίκους προερχομένους από την Ιταλικήν Alba Longa;

Εξυπακούεται πως κανένα σταθερό σκηνικό Αλβανικής αυτοχθονίας, δεν μπορεί να στηθεί πάνω στο όνομα πόλεως με άπειρα Αλπικά, Αλφικά, Αλμπικά και άλλα συναφή «Αλβανικά» συνώνυμα, σκορπισμένα σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ινδοευρωπαϊκής παρουσίας ανά την Ευρασία.

Προφανώς η πόλη αυτή (Αλβανόπολις), αφού δεν αναφέρεται ποτέ ξανά πουθενά, ήταν ασήμαντη, είναι προϊόν εσφαλμένης αντιγραφής ή μεταγενέστερης λαθροχειρίας, προερχομένης πιθανώς από την πλευράν της Παπικής Ιταλίας!!!  

3/.  Η ταύτιση της αρχαίας Αλβανοπόλεως με το σημερινόν Zgërdhesh (Κρόϊα ή Κρούγια)

Κατά μίαν άλλην εκδοχήν, η αρχαία Αλβανόπολις ταυτίζεται με το σημερινόν  Zgërdhesh. Η ταύτιση αυτή είναι τουλάχιστον αυθαίρετη, ίσως και πολιτικά επιβληθείσα γιά προφανείς εμπορικοτουριστικούς λόγους.

Πρώτον, το πιο πιθανόν είναι να πρόκειται για αρχαία Ελληνική αποικία, αφού στις ανασκαφές βρέθηκε μαρμάρινο άγαλμα της Αρτέμιδος.

Δεύτερον, δεν θα μπορούσε να είναι η Αλβανόπολη αφού σύμφωνα με τους ίδιους τους αρχαιολόγους, η πόλη αυτή εγκαταλείφθηκε τριακόσια πενήντα ολόκληρα χρόνια πρίν ιδρυθεί υποτίθεται, η Ρωμαϊκή αποικία Αλβανόπολις («The city seems to have flourished for 300 or 400 years before being largely abandoned in the 2C BC»)16

               

             

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Οσάκις η περιοχή του Αρβάνου /των Αρβάνων απεκαλείτο Άλβανον /Άλβανα, οι κάτοικοι ονομάζοντο Αλβανίτες αντί Αρβανίτες και σε ορισμένες περιπτώσεις Αλβανοί.

6 Στράβων /ΙΑ, 4.1.10 (Η Αλβανία του Καυκάσου ήταν η σημερινή αυτόνομη δημοκρατία του Νταγκεστάν. Η αρχαία πρωτεύουσα ονομάζεται Άλβανα, ο δε ποταμός που διαρρέει τη χώρα, φέρει το όνομα Αλβανός (σημερινός Σαμούρ). Εκείνοι οι Αλβανοί κατοικούσαν και στις βορειοτέρες περιοχές, τις γειτονικές με τη Σαρματία, η οποία είναι τμήμα της Σκυθίας (Πλίνιος Ι, 29, 39)

7 Η αρχική πελασγική ρίζα -όλα προφέρεται αλά, ηλά, ελά και ολά και ως ενεργητικόν ρήμα ολού, ηλού (ιλού), αλού, αλουά, ελουά και αλβ που σημαίνει: είμαι υψηλός, κατοικώ σε υψηλά μέρη, κατέχω υψηλήν θέση κ.λπ. Συνεπώς, Αλαουνία /Αλβανία = χώρα υψηλή, υπερκειμένη, βόρεια – χώρα κατοικηθείσα από ανθρώπους που ήλθαν από ορεινά μέρη.

Επίσης, οι ρίζες Αλπ /Αλβ /Αλφ εχρησιμοποιούντο για σύνθεση λέξεων με γεωγραφική σημασία (Άλπεις, Αλβιών, Αλμπάν [όρος του Μεξικού], Άλβανον [σβησμένο ηφαίστειο] κ.α.) ή με διαφορετικές σημασίες, θηλαστικό των Ανδεών –Άλπος, μυθικός ανθρωποφάγος γίγας, στο όρος της Σικελίας Πέλωρον – Αλφειός, ποταμός με αφρίζοντα κύματα, είτε από τα τρέχοντα κύματα συνεπεία της τήξεως των λευκών χιόνων.

8 Πιθανότερες εκδοχές ετυμολογικής ερμηνείας της λ. Σκιπετάρος:

-Schioppo ή Schioppetia (Λατιν): Τυφέκιο Schioppetar = οπλοφόρος.

-Σκήπτρον = ράβδος, βακτηρία (χρησιμοποιούμενη και ως ρόπαλο και Skapt =δόρυ) (οι ζώντες ή ανερχόμενοι στα όρη συνήθως χρησιμοποιούν βακτηρία)

-Σκηπτός =κεραυνός, εν- σκήπτω =εξακοντίζω, ορμώ επάνω (όπως λ.χ. οι ληστές ή οι αετοί από ψηλά (Στα αλβανικά ο αετός λέγεται σκιπ-όνι).

-Ορεινός (Κ. Αμάντου, οι Βόρειοι γείτονες της Ελλάδος, Αθήναι, 1923).

9 Οι Γκέκηδες αποτελούσαν τους αγριότερους κατοίκους της χώρας και κατοικούσαν την λεγομένη «Γκεγκαρίαν η Γκεκουριάν» που εκτείνεται από το Κάταρον έως την Ερζεγοβίνην με πρωτεύσαν την Σκόδρα. Οι Μαρδίτες ή Μιρδίτες που ομιλούσαν το ιδίωμα των Γκέγκηδων, ήσαν φανατικοί Παπικοί, διεσπαρμένοι εις την περιφέρεια της Κρόϊας και κατοικούσαν τα βουνά, τα ένθεν και εκείθεν του Δρίνου ποταμού. Κατά τους ιδίους τους Αλβανούς, το όνομα «Σκιπετάρ» προήλθε από τη ρίζα Σκιπ (Σκιπ-όνι) που σημαίνει αετός, αυτοκληθέντες ούτω Αετιδείς.

Σε έγγραφά της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη Αλβανός ερμηνεύεται «Έλληνες από την Ήπειρο και την Πελοπόννησο, χωρίς να αμφισβητείται η ελληνική συνείδησή τους».

10 Άρβων-ωνος (ο). Πόλις της Ιλλυρίας (Πολυβίος, 2, 11). Από τον Στέφανο Βυζάντιο αναφέρεται ως Αρβών (οι κάτοικοι Αρβώνιοι η Αρβωνίται)---Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 2ος σελ. 122-127, εκδ. 1970, Κ. Εμμανουήλ –Δ. Κιτσιά και Σία

11 Των Ελλήνων υποτεταγμένων στους Οθωμανούς και μη ούσης επισήμου Ελληνικής Πολιτείας, ήτο αδύνατος η αντίκρουσις και επίσημος διάψευσις της παρουσιαζομένης ως φυλετικής ή εθνικής ταυτοσημίας Αλβανών και Αρβανιτών. Έτσι διεσώθη εσφαλμένως ή προωθήθηκε από άλλους σκοπίμως η δήθεν φυλετική/εθνική ταυτοσημία Αλβανών και Αρβανιτών.

12 Άβδηρα –ίτης, Άδανα –ίτης, Ιεροσόλυμ –ίτης, Στάγειρα –ίτης, Μέγαρα –ίτης κ.λπ.

13 «Πόθεν τό Ἐθνικόν Ἀρβανίτης», Πέτρου Α. Φουρίκη, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, 1991, σελ. 25-29..

14  Συνετάγησαν με βάση περιγραφές του Πτολεμαίου, σε διαφόρους σωζόμενους κώδικες.

15 Οι ανιστόρητοι Σκιπετάροι ισχυρίζονται ότι στην υπ’αυτούς δεικνυομένη περιοχή της αρχαίας Αλβανοπόλεως είναι…εμφανή τα ερείπια του πολιτισμού των Ιλλυριών και σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μελέτες είχε κατοικηθεί από την φυλή  των Αλβανών (Albanëve) από τον 4ον αιώνα π.Χ.

16 http://albania.shqiperia.com/kat/m/shfaqart/aid/2285.html).