ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

           Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

           Λ ευκή Χώρα2

           Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

           Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

           Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

            Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

           Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 13ον

5. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ/ΑΛΒΑΝΙΤΕΣ/ΑΛΒΑΝΟΙ.

Οι «Αλβανοί»/Σκιπετάροι, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχουν με τους Ορθόδοξους Έλληνες Αρβανίτες, των οποίων το όνομα, τον βίον και τις παραδόσεις οικειοποιήθηκαν, την δε ιστορίαν τους ιδιοποιηθέντες, βεβήλωσαν, ισχυριζόμενοι θρασυστόμως ότι οι Αρβανίτες είναι εξελληνισμένοι …Αλβανοί.

α. Άρβανον ή Άρβανα και Αρβανιτία

Το Άρβανον ή Άρβανα (Αλβανόν /Άλβανα), περιοχή όπου κατοικούσαν οι Έλληνες Αρβανίτες:

1/. Είναι τα βορειοτέρα εθνολογικά όρια της ενιαίας αρχαίας Ελληνικής Ηπείρου.

2/. Ως τοπωνύμιο, μας δίδεται μετά τον 11ον μ.Χ. αιώνα και με ένα άλλο όνομα: «Αρβανιτία» (χώρα). Το κυρίαρχο όμως τοπωνύμιο είναι «Άρβανα»5.

3/. ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με την περιοχή της αρχικής εγκαταστάσεως των προγόνων των σημερινών επιλεγομένων «Αλβανών»/Σκιπετάρων (Α-Σ)6. Τα αρχαιότερα (ιστορικώς) όρια της Ελληνικής Αρβανιτίας, σε γενικές γραμμές, ορίζονται από το τρίγωνο: Δυρράχιον (Επίδαμνος) και Ανατολικώς Δυρραχίου – Νοτίως Δίβρης – Δυτικώς Λυχνίδος.7

4/. Ήταν σειρά ορεινών όγκων που ήλεγχαν την Εγναντία οδό. Η περιοχή των βουνών «Άρβανα», άρχιζε από το Άρβανον και κατέληγε στον ποταμό Αψό (σημ. Osumi).

Στην περίοδον μεταξύ 9ου-14ου αι., με εξαίρεση την «ηπίαν» περίοδον του Δεσποτάτου της Ηπείρου, έχει καταγραφεί από μεσαιωνικούς (Βυζαντινούς) ιστορικούς, ότι η ευρύτερη περιοχή των Αρβάνων και Βορείως αυτής, στην Ελληνική Ιλλυρία, ήταν (θεωρητικά) υποταγμένη, στην εκάστοτε εξουσία του Δυρραχίου, είτε ονομαζόταν Δουκάτο Δυρραχίου, είτε πριγκηπάτο Δυρραχίου ή και Βασίλειον της…Αλβανίας (13ος αι.) [Από τους παπικούς Ανδεγαυούς, τους Σέρβους (1288), με τους υποτελείς οπλοφόρους «Αλβανούς»-Σκιπετάρους (Α-Σ) φυλάρχους] ή αργότερα καζάς (Πασαλίκι).

Όλες αυτές οι διαδοχικές εξουσίες, με «πρίγκιπες-ηγεμόνες», καταδυνάστευαν τους Ελληνικούς Ορθόδοξους Χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής. Αυτήν την σκληρή εξουσία, δεν την άντεχαν οι Έλληνες των περιοχών βορειότερον και ανατολικώς της Επιδάμνου (Δυρραχίου) και σταδιακώς, μετανάστευαν στα βουνά που αρχίζουν από το Άρβανον και προς νότον, για να βρούν καταφύγιον σε σπηλιές, στα υψηλότερα ορεινά μέρη,  στις χαράδρες και να ζήσουν ελεύθεροι.

Αυτοί οι Έλληνες, που κατέφευγαν σταδιακά στο Άρβανον και στα βουνά Άρβανα, για να σωθούν, μαζί με τους παλαιότερους γηγενείς «Αρβανίτες» των Αρβάνων, ονομάσθηκαν με το γενικόν όνομα «Αρβανίται», με ξεκάθαρη Ελληνική γλωσσολογική απόδοση, χωρίς καμία παρερμηνεία. Αυτοί οι Έλληνες Αρβανίτες, ήθελαν να επιβάλουν την αυτονομία τους στην περιοχή που διάλεξαν και από τα τέλη του 13ου ή αρχές 14ου αιώνος, ήσαν σε διαρκή σύγκρουση με τις διάφορες Σκιπετάρικες/«Αλβανικές» ή «Albanian», αγνώστου ταυτότητος, ληστρικές φατρίες.

Δεν ήταν μόνο οι τοπικές συγκρούσεις με τους φεουδάρχες και τους φυλάρχους. Οι στρατιωτικές εισβολές Ιταλών, Βενετών, Σλάβων, ήσαν διαρκείς και καταταλαιπώρησαν όλη την Χερσόννησο του Αίμου (Βαλκανική) και ιδιαίτερα την περιοχή Άνω και Κάτω Ηπείρου. Ακόμα και ο Σέρβος βασιλιάς Dousan, που αυτοχρήσθηκε βασιλιάς «Σέρβων και Ελλήνων», ναι μεν επιβεβαιώνει την συνέχεια της Ελληνικότητας της Μακεδονίας, Ηπείρου, Θεσσαλίας κλπ.,περιοχών που κατέκτησε, στην πράξη όμως, αποδείχθηκε ένας δυνάστης, που επέβαλε την εξουσία του και στους ομοδόξους ΕΛΛΗΝΕΣ, με βίαια μέσα.

Οι αδιάκοποι πόλεμοι, εξανάγκαζαν τον Ελληνικό πληθυσμό των Αρβάνων, σε νέες μεταναστεύσεις νοτιότερα. Οι περισσότεροι από τους Αρβανίτες (πρώην κατοίκους των Αρβάνων), κατέληξαν στα Βουνά του Σουλίου, όπου έφτιαξαν και άλλα χωριά και σιγά-σιγά αυτοοργανώθηκαν σε ένα είδος αυτόνομης μικρής κοινοπολιτείας, κάτι που δεν μπόρεσαν (ή δεν πρόλαβαν) να κάνουν στα Άρβανα.

Το Ελληνικόν Άρβανον ή τα Ελληνικά Άρβανα, που τα ξεκλήρισαν κυρίως οι Σκιπετάροι/«Αλβανοί», ακόμη και μετά το 1912, προσπαθούν μέχρι και σήμερα, οι άθλιοι Σκιπετάροι καταπατητές της Ελληνικής γης, να το χρησιμοποιήσουν μπασταρδεμένο με ονομασίες άλλων περιοχών και να το εντάξουν στην ιστορική παράδοση των… «Αλβανών».

β. Η παρερμηνεία, σκόπιμη ή εκ πλάνης, του  τοπωνυμίου «Άρβανα» (Arbana/ Arbania/ Αρβανιτία).

Προ της εισβολής των Οθωμανών στην Χερσόνησο του Αίμου και της Αλώσεως της Πόλης:

1/. Πρώτη μνεία της λέξεως Αλβανία, εις ξένην γλώσσαν (Λατινικήν), έχομεν στο δωρητήριο έγγραφό του Σέρβου Μεγάλου Ζουπάνου, Στέφανου Νεμάγια (1114-1200), το σχετιζόμενον προς την μονήν Χιλανδαρίου (Thalloczy –Jirecek –Suf –Acta et diplomata, res Albaniae mediae aetatis, Vindobonae, Vol. No 113).

Παρατηρούμεν ότι, ενώ στο Σερβικό κείμενο αναφέρεται σαφώς η λ. (ΑpбанИЈА) [Arbanija], οι Λατίνοι την μετέφρασαν σε (ΑлбанИЈА) [Albanija], εσφαλμένως, (σκοπίμως κατά την άποψή μας) ή εκ πλάνης, πιθανώς λόγω ταυτίσεως των όρων Αρβανίτης και Αλβανός, που ίσχυε προ της εμφανίσεως των Σκιπετάρων «Αλβανών» (Α-Σ), στο ιστορικόν προσκήνιον.8

Η εσφαλμένη μετάφραση των Λατίνων ΔΕΝ δικαιολογείται, καθ’ όσον στην Σερβική γλώσσα η λ. Αλβανία, γράφεται και προφέρεται Αlbanija και όχι Arbanija.

Πηγή: Λεξικό ΕΛΛΗΝΟ-ΣΕΡΒΟΚΡΟΑΤΙΚΟ, Α. Μιχ. Κολτσίδα, Θεσσαλονικη, 1988, σ. 21

Οι Σέρβοι το 1198 είχαν καταλάβει ελληνικές περιοχές της Eνιαίας  Ηπείρου, μεταξύ των οποίων και η τοιαύτη των Αρβάνων, ενώ το 1204, τα εδάφη αυτά, επανήλθαν υπό την Ελληνικήν κυριαρχίαν, με την ίδρυση του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Αργότερα ο Σέρβος ηγεμών Μιλούτιν το 1284, κέρδισε τον έλεγχο της σημερινής Βόρειας Αλβανίας και της πόλεως του Δυρραχίου.

Για τα επόμενα 15 χρόνια, δεν υπήρξαν αλλαγές στον πόλεμο. Το 1299 έγινε ειρήνη, όπου ο Μιλούτιν κράτησε τα κατακτημένα εδάφη ως προίκα στην Σιμωνίδα, κόρη του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ που έγινε η 4η σύζυγός του.

2/. Σε έγγραφο του Μιχαήλ Β΄ (1258), Ορθοδόξου χριστιανού, Δεσπότου της Ηπείρου,9 μεταξύ των άλλων εδαφικών περιοχών, που έδωσε ο Έλλην δεσπότης Μιχαήλ Β΄ ως προίκα, στην θυγατέραν του Ελένη, συζευχθείσα μετά του Μομφρέδου του Ταραντίνου, αναφέρεται (σε λατινική γλώσσα) η περιοχή Albania…Οι αναφερόμενες στο έγγραφον περιοχές είναι…«et terras in Albania, Dyrrachium, Avlonam, Caninam, Belgradum, Montes Sfinarizae…» (και περιοχές στην Αλβανία, Δυρράχιον, Αυλώνα, Βελγράδες (Βεράτιον) και όρη Σφιναρίτζα…) και φαίνονται στον Χάρτη 1.

 

          

          Χάρτης 1, Η Ήπειρος τον 14ον αιώνα

3/. Στον Σερβικό χάρτη 2, η περιοχή ΒΔ και ΝΔ της Επιδάμνου (Δυρραχίου), αναφερομένη ως ARBANIJA και όχι ALBANIJA, σαφέστατα είναι η Ελληνική ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ (ARBANIJA).

Χάρτης 2 (Σερβικός) του 1350

4/. Στον Σερβικό χάρτη 3, η περιοχή νοτίως του PILOT, που  αναφέρεται και στο δωρητήριον έγγραφο του Στ. Νεμάνια, και αναγράφεται ως RABAN, αφορά σαφέστατα στην χώρα των ΑΡΒΑΝ-ΩΝ ή το ΑΡΒΑΝ-ΟΝ, δηλαδή την ΑΡΒΑΝΙΤΙΑΝ (ARBANIJA), διότι:

«…Η χώρα η περί την Κρόϊαν, καιί το Ελβασάν καλείται από του ια΄ μέχρι του ιε΄ αιώνος, παρά τοις Βυζαντινοίς, Άρβανον ή ’Αλβανόν, λατινιστί Arbanum, άρχαιοσερβιστί Raban…» (ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ ΜΝΕΙΑΝ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΕΝ ΤΑΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙΣ ΠΗΓΑΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ, Υποσ. 3 , σ 395,  Γεράσιμος Κονιδάρης - ‎1953).

Χάρτης 3 (Σερβικός) του 11ου-12ου αι. με τοπωνύμια περιοχών της σημερινής Κεντρικής και Βόρειας Αλβανίας

5/. Οι Σέρβοι προέλασαν στην κοιλάδα του ποτ. Δρίλωνα (στην σημ. Βόρεια Αλβανία) [12ος αιών], και κυρίευσαν την περιοχήν της Σκόδρας (1180). Προωθηθέντες αργότερον νοτιώτερον, ήλθαν σε πρώτη επαφή με τους ομοδόξους Έλληνες Αρβανίτες που διαβιούσαν ήδη στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, τους οποίους ονόμασαν Αρμπάνας (Αρμπαούνας).

Η αναφορά λαού (Αρμπάνας ή Αρμπαούνας) αφορά αποκλειστικώς τους κατοίκους της περιοχής των Αρβάνων (Άρβανα) ή Αρβανιτίας (Arbanija), όπως αναφέρεται στο προμνησθέν δωρητήριο έγγραφο του Στεφάνου Νεμάγια προς την μονή Χιλιανταρίου και σαφέστατα προκύπτει από τους χάρτες 1,2,3,4, και 5.

Χάρτης 4, Το Άρβανον στα 1210

Χάρτης 5, της περιοχής των ΑΡΒΑΝΩΝ

[Απεικόνιση των Αρβάνων μετά των οδικών αρτηριών (κίτρινο χρώμα) συμπεριλλαμβανομένης και της αρχαίας Εγνατίας οδού, που διέρχονταν από τα Άρβανα βουνά και ελέγχονταν από τους Αρβανίτες φρουρούς της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Βυζαντίου)].

Μέχρι τότε, δεν έχουμε καταγραφή «Αλβανών»/Σκιπετάρων (Α-Σ), ούτε περιοχής κατοικίας τους (Albanija).      

γ. Το πρόβλημα της ταυτίσεως της λ. Αλβανία (Albanija), όπως νοείται σήμερα, με τα Άρβανα/Άρβανον και την Arbanija (Αρβανία/Αρβανιτία) των 10ου-15ου μ.Χ. αι.

Αναγιγνώσκοντες τα παραπάνω έγγραφα και συγκρίνοντάς τα με τους   αντίστοιχους χάρτες 1 (14ου αιώνος), 2 (Σερβικός, 14ου αιώνος), 3 (Χάρτης Σερβικός, με τοπωνύμια του 11ου-12ου αι. περιοχών της σημερινής Κεντρικής και Βόρειας Αλβανίας) με 4 (Το Άρβανον του 1210, και 5 (περιοχή των Αρβάνων, 1400), διαπιστώνουμε  με βεβαιότητα ότι, τόσον η περιοχή αναφερομένη στο έγγραφο της δωρεάς του Ζουπάνου Νεμάγια, όσον και η περιοχή που περιλαμβάνεται στο προικώον του Ορθοδόξου Δεσπότου της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ (στα Λατινικά κείμενα), με το όνομα Albania, ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ, ΔΙΑΥΓΕΣΤΑΤΑ και ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ,  είναι η Ελληνική Arbania (Arbanija, η περιοχή του Αρβάνου ή των Αρβάνων (Arbanon/ Αρβανιτία)10 και ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με «Αλβανούς»/Σκιπετάρους (Α-Σ) και την σημερινήν «Αλβανία», καθ’ όσον:

1/. Ενώ στο Σερβικό έγγραφο Νο 113, η περιοχή που δωρίζεται στην μονή Χιλανδαρίου αναφέρεται ως Arbanija Pilot,  στην λατινική μετάφραση των παπικών αναγράφεται ως Albania Pulatum, όταν στα σερβικά η Αλβανία προφέρεται και γράφεται Αlbanija και όχι Αrbanija.

2/. Το έτος υπογραφής της μεταφράσεως του εγγράφου του Στ. Νεμάγια (Acta diplomata, 1913, Vol.I, No 113), είναι το έτος κατασκευής του κράτους της Αλβανίας. Eίναι λίαν πιθανή λοιπόν, η σκόπιμη λαθροχειρία και όχι ανθρώπινο λάθος στην μετάφραση.

3/. Όλοι οι χάρτες της εποχής εκείνης, αναφέρουν την συγκεκριμένη περιοχήν ως Arbania/Arbanija, τουτέστιν γη των Αρβάνων (των Αρβανιτών/Αρβανιτία). Όσοι μιλούν για την Ήπειρον, όταν αναφέρονται στην συγκεκριμένη περιοχήν, την αποκαλούν Αρβανιτία (Arbania/ Arbanija), [όπως στον Σερβικό χάρτη 2 (1350), η περί το Δυρράχιον περιοχή].

4/. Σε έγγραφό του Πάπα Ιννοκεντίου Αυγούστου (1250), σε ανύποπτον χρόνον, αναφέρεται μεταξύ άλλων και η επαρχία Arbania (Αρβανία η Αρβανιτία) της Ηπείρου (Acta diplomata, ως ανωτ. Νο 199) και όχι Albania. Στο έγγραφο αυτό, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αναφερόμενη Arbania (Aρμπάνια), είναι η περιοχή των Αρβάνων (Αλβάνων) και OYΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με κανενός είδους Αλβανία, όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Άλλωστε το 1250 δεν υπάρχει ιστορικόν έγγραφον που να αναφέρεται σε Αλβανία και να εννοεί έστω και επ’ ελάχιστον, την «Αλβανίαν» των Σκιπετάρων.

5/. Από το 1204,  έχουμε την ίδρυση του Ελληνικού Δεσποτάτου της Ηπείρου11 από την δυναστεία των Κομνηνών Αγγέλων, με σαφή βόρεια σύνορα και ασκούσα διοίκηση, έλεγχον και πολιτικο-νομικήν εξουσίαν επί των εδαφών του Δεσποτάτου. Συνεπώς οι Δεσπότες της Ηπείρου, είχαν την εξουσίαν της ανακατανομής, αγοραπωλησίας ή δωρεάς εδαφικών εκτάσεων, όπως έπραξε ο Μιχαήλ Β΄.

Κατά την διάρκεια της δεσποτείας των Κομνηνών (1204-1318), ΟΥΔΑΜΟΥ και ΟΥΔΕΠΟΤΕ αναφέρεται παρουσία και δράση «Αλβανών»/Σκιπετάρων (Α-Σ) στην περιοχή του Δεσποτάτου.12

6/. Το 1288 πληροφορούμεθα ότι οι Σέρβοι εκχριστιανίζουν τους «Αλβανούς» της περιοχής τους. Η μαρτυρία εκχριστιανισμού Αλβανών το 1288, ενώ οι Έλληνες Αρβανίτες είναι ήδη καταγεγραμμένοι ιστορικώς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί από το 1048, μας οδηγεί στο αρχικό συμπέρασμα ότι εκείνοι οι «Αλβανοί», ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση είχαν με τους Έλληνες Αρβανίτες και πιθανώτατα ήσαν οι αργότερον αποκληθέντες «Αλβανοί»/Σκιπετάροι, τουτέστιν οι πρόγονοι των σημερινών Σκιπετάρων (Α-Σ).

«…Μέσοι χρόνοι, Οι Σέρβοι εισέβαλον εις Βόρειον Αλβανίαν μετά των οποίων οι Αλβανοί ησπάσθησαν βραδύτερον (1288) τον Χριστιανισμόν…».13

Με άλλα λόγια, εκείνοι οι «Αλβανοί» που εκχριστιανίστηκαν από τους Σέρβους το 1288, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση είχαν με τους Αλβανούς που καταγράφει ο Μιχαήλ Ατταλειάτης στο έργο του «Ιστορία» (εκδ. Βόννης), οι οποίοι επολέμησαν ως ομόδοξοι σύμμαχοι του Ορθόδοξου Έλληνα στρατηγού Γ. Μανιάκη που είχε αποσταλεί το 1038, από τον αυτοκράτορα στην Σικελία να εκδιώξει τους Άραβες, αφού οι Αλβανοί που καταγράφονται από τον Ατταλειάτη:

α/. Αναφέρονται ως «ομόθρησκοι Αλβανοί» (9,11 και 18,19), δηλαδή Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά και  ισότιμοι πολίτες της Αυτοκρατορίας (..ου μην δε αλλά και οί ποτέ σύμμαχοι και της ισοπολιτείας ημίν συμμετέχοντες, ως και της αυτής θρησκείας, Αλβανοί και Λατίνοι…).

β/. Σε άλλο χωρίον του ιδίου έργου του (297,21), οι παραπάνω Αλβανοί, αποκαλούνται Αρβανίται..

7/. Οι Σέρβοι είχαν ιδρύσει στην (σημερινή) Βόρεια Αλβανία, ιδικόν τους κράτος, εγκαταστεθέντες  εκεί από του 1180, εκυβερνώντο δε οι επαρχίες της Σκόδρας και της Πρισρένης, υπό των βασιλέων εκ του οίκου των Νεμανίων μέχρι το 1360…

Συνεπώς η ιστορική παρουσία των προγόνων των σημερινών (Α-Σ), χωρίς να έχουν καταγραφεί περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα και προέλευσή τους, αναφέρεται  για πρώτη φορά στην διεθνή γραμματεία, σε περιοχή της σημερινής Βόρειας Αλβανίας, υπό τους ευνοϊκώτερους όρους, τελευτούντος του 13ου αιώνος.

Και λέμε με τους ευνοϊκώτερους για τους σημερινούς Σκιπετάρους όρους , διότι σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες:

α/. Προ του 13ου αιώνος, οι Αλβανοί ήσαν άγνωστοι στην Ελληνική Ήπειρο. Οι Λατίνοι ιστορικοί της εποχής ομιλούν περί Βαγενετών, Αθιγγάνων κ.α. όχι όμως και περί Αλβανών. …Ο Στέφανος Δουσάν (1334-1355), το 1347 ανεκήρυξε τον εαυτόν του στα Σκόπια ως βασιλιά των Σέρβων, Ελλήνων και Αλβανών και ωργάνωσε την αυλήν του κατά το πρότυπο της Βυζαντινής.14

β/. Οι «Αλβανοί»[Σκιπετάροι/ (Α-Σ)], αναφαίνονται ζώντες βίον νομαδικόν εις τα όρη και τις πεδιάδες μόλις κατά τον 14ον αιώνα. «Νομαδικόν γαρ το γένος και λυπρόβιον, ου φρουρίοις, ου κώμαις, ουκ αγροίς, ουκ αμελώσιν, άλλ’ όρεσι χαίρον και πεδιάσι…»,, όπως αναφέρει ανώνυμος ιστορικός του αυτού αιώνος.15

Ο Αχιλλεύς Λαζάρου στον 4ο τόμο του βιβλίου του «Ελληνισμός και λαοί νοτιοανατολικής Ευρώπης», σελ. 619, μας πληροφορεί: «Πράγματι αρχαία πόλη Άλβα, της οποίας οι κάτοικοι καλούνται Αλβανοί, υπάρχει στην Κρήτη, στο Λάτιο της Ιταλικής χερσονήσου, στην Γαλατία, στην Ισπανία, στην Τρανσυλβανία, κ.α.».

Άρα χώρα και λαοί με το όνομα Αλβανία και Αλβανοί, υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης αιώνες πριν την υποτιθέμενη άφιξη των Αλβανών από τον Καύκασο στα Βαλκάνια, κατά την περίοδο της Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας μας. Φυσικά τέτοια άφιξη δεν έγινε ποτέ, αφού υπάρχει μόνον στην σφαίρα της μυθολογίας και ΔΕΝ υπάρχει τέτοια ιστορική καταγραφή επιβεβαιωμένη και διασταυρωμένη επιστημονικώς…

Αυτόχθονες ελληνικής ή απομεινάρια άλλης καταγωγής, ανάλογα με το συγκεκριμένο μέρος του Αρβάνου ή των Αρβάνων, εντεύθεν ή εκείθεν της Εγνατίας, καθώς και νεόφερτοι Σκιπετάροι, (13ος αι.), ονομάζονται συλλήβδην, αργότερα, Αλβανοί ή Αρβανίτες.

Χρήσιμη τελικά, παρά τις αντιρρήσεις του Kole Luka, είναι η παρατήρηση του Stoikov: «Αναμφισβήτητον είναι ότι η επωνυμία ''Αρβανίται'' είναι τύπος ελληνικός της επωνυμίας ''Αλβανοί», διά της οποίας ήτο γνωστή μερίς των Νορμανδών της Νοτίου Ιταλίας κατά τον 11ον αιώνα''…. Σε σημείωση δε αναλύει: ''Διά τούτο, από της πρώτης εμφανίσεως των Αλβανών εις το προσκήνιον της Ιστορίας, συναντώμεν το μεταβληθέν -συμφώνως προς την ελληνικήν προφοράν του ''λ'' εις ''ρ''- εθνικόν όνομα ''Αρβανίται''. Η κατάληξις ''ίται'' εις την ελληνικήν γλώσσαν σημαίνει τόπον καταγωγής''.

Μετά την αλλογλωσσία, αυτόβουλη, σκόπιμη, αναγκαστική, τα ονόματα Αλβανός και Αρβανίτης χρησιμοποιούνται αδιακρίτως. Μάλιστα όλη η Ήπειρος ονομάζεται και Αλβανία, παρά την διαχρονική και προφανή ελληνικότητα της, οι δε Ηπειρώτες Αλβανοί. Αποκαλυπτική είναι ανταπόκριση από Κέρκυρα καταχωρισμένη στα Αρχεία της Βενετίας με ημερομηνία 24 Φεβρουαρίου 1606. Ενώ αφορά σε Ηπειρώτη, ο οποίος φέρει και επώνυμο ελληνικό, εν τούτοις αναγράφεται: ''...σήμερα ήλθεν ένας αλβανός ονόματι Σοφιανός...''. Παρόμοια δε χαρακτηρίζονται και Έλληνες εκτός Ηπείρου, όπως ο καπετάνιος Γεωργάκης Ολύμπιος κατά την παρασημοφόρησή του από τον τσάρο της Ρωσίας αποκαλούμενος Αλβανός, αν και κατάγεται από το Λιβάδι Ολύμπου.16

8/. Στα αρχικά στάδια της Οθωμανοκρατίας οι Οθωμανοί είχαν ονομάσει ένα βιλαέτιόν τους (1360-1481), ΑΡΒΑΝΙΤ/(ARNAVUTLUK)/ΒΙΛΑΕΤΙΟΝ ΑΡΒΑΝΩΝ ή ΑΡΒΑΝΙΤΙΑΣ) και όχι ΑΛΒΑΝΙΑ

Το βιλαέτιον ΑΡΒΑΝΙΤ/ΑΡΒΑΝΙΤΙΑΣ (ARNAVUTLUK) κατά την Οθωμανικήν περίοδον (1360-1481).

Συμπερασματικώς:

.Η γεωγραφική περιοχή της Arbania (Αρβανίας/Αρβάνων ή Αρβανιτίας), ΔΕΝ έχει σχέση με την περιοχήν πού είχαν εισβάλει και είχαν εγκατασταθεί οι (Α-Σ) (13ος αι.), δηλαδή στην σημερινή ΒΑ Ἀλβανία.

.Τόσον στο έγγραφο (του Μιχαήλ Β΄), όσον και στο δωρητήριον του Ζουπάνου Νεμάγια,  γίνεται αναφορά στο όνομα στην Λατινική γλώσσα σε περιοχή της Αλβανίας, λόγω:

-Εσφαλμένης ερμηνείας, σκόπιμης, ή εκ πλάνης.

-Λάθους εξ αντιγραφής από κώδικα σε κώδικα.

-Θεωρήσεως, αυθαιρέτως ή εκ πλάνης, της λ. Αlbanija Aλβανία ως ταυτόσημης με την  Αρβανία (Arbania)/Αρβανιτία.

δ. Οι Έλληνες Αρβανίτες

1/. Ετυμολογία του ονόματος

Οι κάτοικοι της περιοχής των Αρβάνων, ελέγοντο Αρβανίτες.

Κατά μία  ετυμολογική εκδοχή, το όνομα Αρβανίτες προέρχεται από το τοπωνύμιο/εκ της πόλεως Άρβων η Άρβανον (Πολυβίος, Β /ii). Η πόλις, ευρίσκετο εντός των ορίων των Αρβάνων (ορέων). ή της περιοχής Άρβωνος.

Η λ. Άρβανα είναι αβέβαιης ετυμολογίας, αλλά εκ των τοπωνυμίων Άρβα, που υφίστανται στην Γραμματεία, συνεκτιμάται ότι σημαίνει ορεινή, πετρώδης, υψηλή περιοχή.

Η ρίζα Αρβαν- δεν υπάρχει ούτε στην Ελληνική Γραμματεία (συμπεριλαμβανομένης της Αρβανίτικης), ούτε στην σύγχρονη Σκιπετάρικη γλώσσα. Υπάρχει όμως τοπωνύμιο Arba (Άρβα), τόσον στην περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας (σημερινής Κροατίας), όσον και στην Πελοπόννησο. Η αρχαιοτάτη ρίζα των τοπωνυμίων παραμένει άγνωστη.

Πιθανολογείται ότι είναι κατάλοιπο της άγνωστης αρχαίας Ιλλυρικής17 γλώσσης, για την οποία δεν έχουμε διασωθέντα και αξιοποιήσιμα στοιχεία. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την πρόωρη εξαφάνιση των Ιλλυριών από την Ιστορία, καθιστούν αδύνατη την μετά βεβαιότητας ετυμολογική ερμηνεία της ρ. Αρβαν- και του τοπωνυμίου Άρβα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η λ. Άρβα έχει σχέση με ορεινή, βραχώδη περιοχή αφού:          

-Η Άρβα είναι βραχώδης νησίς παρά τας ακτάς της Ιλλυρικής Λιβυρνίδος (σημερινή Κροατία).

-Η Άρβα είναι ορεινή περιοχή πλησίον του χωριού Αργυρά (Επαρχία Πατρών).

-Η λ. Arberi στα ιταλικά σημαίνει δασώδης, με πολλά δένδρα, περιοχή. Τέτοιες ήσαν οι περιοχές όπου διαβιούσαν οι Έλληνες Αρβανίτες, εξ ου και το έτερον όνομά τους, με γεωγραφική ένοιαν arber,-ri,-rit  και arberesh-ja (Αρβανίτης-Αρβανίτισσα) και arberisht (Αρβανίτικα).

Δηλαδή η λ. Αρβανίτες αρχικώς, είχε γεωγραφικήν/τοπικήν σημασίαν. Οι Αρβανίτες όμως, ως πολίτες της Ελληνικής Αυτοκρατορίας και Ορθόδοξοι Χριστιανοί Ηπειρώτες, είχαν Ρωμαίϊκη/Ελληνική συνείδηση και ταυτότητα, εμφανισθέντες ιστορικώς τον 11ον αι. και εντονώτερον την περίοδον της Φραγκοκρατίας κατά το 1204-1260. Με χρυσόβουλα των Αυτοκρατόρων και των δεσποτών της Ηπείρου, κατέρχονται στην Νότιο Ελλάδα, όταν οι Σκιπετάρου/«Αλβανοί» (Α-Σ), αγνοούνται ακόμη από την Ιστορίαν, για να την υπερασπιστούν από το Φραγκικό κράτος των Αθηνών.

Όταν λέμε ότι οι Έλληνες Αρβανίτες, της περιοχής των Αρβάνων, καταγράφονται για πρώτη φορά ιστορικώς τον 11ον αιώνα, δεν σημαίνει ότι οι αυτόχθονες της περιοχής αυτής δεν υπήρχαν ή είχαν εκλείψει. Απλούστατα έως τότε δεν είχαν λάβει χώρα γεγονότα ευρυτέρας απηχήσεως, ώστε να μνημονευτούν, όπως ακριβώς συνέβη με τους Βλάχους, των οποίων η γένεση σημειώνεται τεκμηριωμένα από τον 2ο αιώνα π.Χ., η δε πρώτη μνεία γίνεται μόλις το 976 μ.Χ.18

2/. Για την ελληνικότητα του χώρου έως τον Γενούσο και των κατοίκων, οι μαρτυρίες αφθονούν. Κατά τον Vl. Georgiev, η τοπωνυμία είναι πανάρχαιη και αποκλειστικά ελληνική. Κάτω δε του Γενούσου υπάρχουν τα ηπειρωτικά φύλα, αυτόχθονες Έλληνες, αλλά στα παράλια και Έλληνες από την υπόλοιπη μητροπολιτική Ελλάδα και την απέραντη Διασπορά.19

Στην συνέχεια η κάθοδός τους είναι συνεχής αφού προσκαλούνται ακόμη και από τους Φράγκους κατακτητές για να ενισχύσουν τους πληθυσμούς. Η κάθοδος αυτή αποτέλεσε την ζωογόνο δύναμη που δυνάμωσε και αναστήλωσε τον φθίνοντα Ελληνισμό. Ευστόχως λοιπόν οι Αρβανίτες  χαρακτηρίστηκαν ως οι Δωριείς του Νεωτέρου Ελληνισμού.

Το γεγονός ότι ήταν ένα και το αυτό πράγμα με τους Έλληνες έκανε τόσον τους Οθωμανούς, όσον και τους Φράγκους, να μην δύναται να τους ξεχωρίσουν. Το 1481, ο Ενετός περιηγητής Μάρκος Βαρβαρίγος  έγραψε: «Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες αποτελούν ένα μόνον έθνος». Την θέση αυτή, ανεκοίνωσε ο ίδιος στην γερουσία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου..

3/. Οι κύριοι κλάδοι των Ελλήνων Αρβανιτών  

Τέσσαρες(4) ήσαν οι κύριοι κλάδοι των Αρβανιτών κατά την διάρκειαν της Οθωμανικής δουλείας:

-Οι Τόσκηδες (μέρος απ’ αυτούς όπως οι οικογένεα των Βρυώνηδων, εξισλαμίστηκαν βιαίως ή εκουσίως και διεγράφησαν από τις δέλτους του Ελληνικού έθνους).

-Οι Λιάπηδες (Αρβανίτες και εξισλαμισθέντες Ηπειρώτες τον 16ον-17ον αι.).

-Οι Σουλιώτες.

-Οι Θυάμιδες (Τσάμηδες) [Εξισλαμισθέντες Αρβανίτες και λοιποί Ηπειρώτες περί την περιοχήν του Θυάμιδος ποτ. που έγιναν γενίτσαροι και εχάθησαν για τον Ελληνισμό]. Μετά την υπογραφήν του πρωτοκόλλου του Λονδίνου (29 Ιουλίου 1913) και ενώ η διεθνής επιτροπή ησχολείτο με την χάραξη των συνόρων Αλβανίας-Ελλάδος, οι Θυάμηδες υπέβαλλαν υπόμνημα προς αυτήν, στο οποίον μεταξύ άλλων, ανέφεραν (6 Νοε. 1913):

«Θα πολεμήσωμεν με τα αδέλφια μας τους Χριστιανούς μέχρις εσχάτων, για να αποκρούσωμεν τον ζυγόν του Αλβανικού κράτους και να διατηρήσουμε την ελευθερία μας στην αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας..».

Εδώ γεννάται το εξής ερώτημα:

Γιατί οι εξισλαμισμένοι εκείνοι Έλληνες Ηπειρώτες, άλλαξαν την στάση τους και μεταστράφησαν κατά την διάρκειαν του 2ου παγκοσμίου πολέμου συνεργασθέντες με τους φασίστες του Μουσολίνι και τους Ναζί, σε βάρος του Ελληνισμού;

Εκ πρώτης όψεως, είναι απορίας άξιον, αλλά όχι και ανεξήγητον για τους άδολους και εμβριθείς μελετητές των ιστορικών ντοκουμέντων!!!

Πανάθλιοι Σκιπετάροι! Εσείς που θρασυστόμως ομιλείτε για Τσάμηδες και δήθεν «Τσαμουριά», δεν τα γνωρίζετε αυτά, για την καταγωγή και την ιστορίαν των Ελλήνων Αρβανιτών και των Θυάμιδων (των διαβιούντων παρά τον Θύαμιν ποταμόν, δήθεν «Τσάμηδων»);

Εάν όχι, είσθε αγράμματοι, ανιστόρητοι, και απληροφόρητοι, ζείτε στο σκοτάδι που σας έχει βυθίσει σκοπίμως, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία σας-άθυρμα   του Συστήματος και η «Αλβανική» μαφία, το βαθύ κράτος της Σκιπερίας…

Εάν ναι, τότε είσθε εγκάθετοι και ως πιστά κυνάρια των αφεντικών σας, εκτελείτε διατεταγμένη αποστολή σε βάρος του Ελληνισμού.

Για τον λόγο αυτό, θα συνεχίσουμε να σας βομβαρδίζουμε με τα αναμφισβήτητα και καταγεγραμμένα στην διεθνή γραμματεία ντοκουμέντα, με την ελπίδα, έστω και αμυδρά, ότι θα ανανήψετε, θα αφυπνισθείτε και θα δείτε επί τέλους, το ιστορικόν φως το αληθινόν...

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Αν και τα γεωγραφικά όρια της περιοχής του Αρβάνου δεν έχουν καθορισθεί επακριβώς, πρόκειται για μία περιοχή της σημερινής  Αλβανίας που εκτεινόταν από την Κρούγια (Kruje) ή Κρόϊα, μέχρι τα περίχωρα της λίμνης Αχρίδος..

6 (Α-Σ): Αλβανοί –Σκιπετάροι (οι οιονεί οπλοφορούντες ορεσίβιοι). Βλέπε και Εγκυκλ. Ελευθερουδάκη, λ. Αλβανία, σ. 706

7 Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, 13, 5, εκδ. Teubner 2, 190, 2 – Γεώργιος Ακροπολίτης, Χρονική  συγγραφή, εκδ. Βόννης, 159

8 Οι περιοχές που αναφέρονται στο έγγραφο, συνιστούν το μέγιστον μέρος της Ελληνικής περιοχής των Αρβάνων (Αρβανιτίας), όχι με την στενή τοπική έννοια, αλλά ευρύτερη, λόγω μετοικήσεως των Αρβανιτών και σε άλλες περιοχές, εκτός της πανάρχαιας αρχικής κοιτίδος τους.

9 O Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας Άγγελος (1205- 1271), ήταν Δεσπότης της Ηπείρου, από το 1230 ως τον θάνατό του, ουσιαστικώς μέχρι το 1268. Κατά το διάστημα αυτό, το Δεσποτάτο βρίσκονταν ανάμεσα στους Λατίνους τυχοδιώκτες αριστοκράτες και την ανερχομένη και πάλιν τότε Αυτοκρατορία μας (Βυζάντιον) που επανέρχονταν δυναμικά μετά την Άλωση του 1204.

10 Της Αρβανιτίας θεωρουμένης εν τω συνόλω της ή τμήματος αυτής λόγω της μεγάλης εκτάσεώς της.

11 Δυναστεία Κομνηνών Δουκών Αγγέλων:

·Μιχαήλ Α' Κομνηνός Δούκας (1204-1214)

·Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας (1214-1230), αυτοκράτορας από 1227-1230.

·Μιχαήλ Β΄ Κομνηνός Δούκας (1230-1271)

·Νικηφόρος Α΄ Κομνηνός Δούκας (1271-1296)

·Θωμάς Α' Κομνηνός Δούκας (1296-1318)

12 Εάν έχουν εμφανισθεί οι Σκιπετάροι, κατά την διάρκειαν της Δεσποτείας των Κομνηνών, δεν έχουν καταγραφεί ακόμη ιστορικώς, και για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να ανιχνευτούν σε περιοχές εκτός της επικρατείας του Δεσποτάτου, δηλαδή, σε εδάφη της σημερινής Βόρειας Αλβανίας.

13 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 2ος, σ.123.

14 Σπ. Στούπη, Δουλοπάροικοι Ηπειρώται κατά τον Μεσαίωνα: Βαγενέτοι, Αθίγγανοι, κ.α. Ηπειρωτική εστία ετών 1968 και 1969

15 Ι. Βογιατζίδου: Ηπειρωτικά Χρονικά, 1926, σ.77, Κατά τον Virgilj η καταγωγή των Αλβανών είναι άγνωστη (έν. σ. 82).

16 Πηγή: Αχ. Γ. Λαζάρου, Ελληνισμός και Λαοί Νοτιοανατολικής (ΝΑ) Ευρώπης, Τόμος Δ', Αθήνα 2010, σελ. 643-647, υποσ. 62,63 και 64.

17  Αν και δεν σώζεται κανένα γραπτό της Ιλλυρικής γλώσσης, η Ιλλυρική θεωρείται κλάδος της Πελασγικής γλώσσης.

18 Αχ. Λαζάρου, Ελληνισμός και Λαοί Νοτιοανατολικής (ΝΑ) Ευρώπης, Τόμος Δ', Αθήνα 2010, σελ. 627-640, υποσ. 60.

19 Αχ. Λαζάρου, Ελληνισμός και Λαοί Νοτιοανατολικής (ΝΑ) Ευρώπης, Τόμος Δ', Αθήνα 2010, σελ. 627-640, υποσ. 53.