ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

                    Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

                    Λ ευκή Χώρα.2

                    Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

                    Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

                    Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

                                             Ι  λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

                    Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 22ον

9. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ: Ο ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ (Συνέχεια 21ου μέρους).5

ε. Η Ελληνοχριστιανική  συνείδηση και δαφνοστεφής πολεμική πορεία του Γ. Καστριώτη.

Το 1443 ο βοεβόδας της Τρανσυλβανίας επιτέθηκε στις τουρκικές φρουρές στην Σερβία. Ο Μουράτ Β΄ έστειλε 20.000 στρατό που παρατάχθηκε στον ποταμό Μοράβα, με υπαρχηγό τον Σκεντέρμπεη. Ο Καστριώτης όμως δεν απάντησε στην επίθεση των Μαγιάρων. Διέταξε υποχώρηση και μέσα στην γενική σύγχυση, μπήκε στη σκηνή του γραμματέα του πασά και τον υποχρέωσε να συντάξει φιρμάνι παραδόσεως του φρουρίου της Κρόϊα. Στην συνέχεια σκότωσε τον γραμματικό για να μη μιλήσει, ενώθηκε με 300 Ηπειρώτες ιππείς και προχώρησε προς στην Ήπειρον. Στις 28 Νοεμβρίου, κατέλαβε το φρούριο και κήρυξε την επανάσταση των Ηπειρωτών που οι άθλιοι του Συστήματος διδάσκουν και προπαγανδίζουν ως  επανάσταση των…Αλβανών !!!

Η εξέγερση της Ηπείρου εξέπληξε τους Ευρωπαίους ηγεμόνες. Όπως προείπαμε, αμέσως μετά την Κρούγια ακολούθησαν και οι εξεγέρσεις των υπολοίπων περιοχών. Προς τον σκοπόν αυτόν, συνήλθαν τον Μάρτιον του 1444, οι Ρωμηοί φεουδάρχες της περιοχής Παλαιάς και Νέας Ηπείρου. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τον Γεώργιο Αριανίτη, τον Θοδωρή Θώπια, τον Νικόλαο Ντουκαγκίνη, τον Παύλο Ντουκαγκίνη, τον Θοδωρή Κορώνα Μουζάκη, τον Λέκκα Ζαχαριά, τον Λέκκα Δούσμανη, τον Γιώργη Μπάλσα, τον Πέτρο Σπανό, κ.ά. Στην συνάντηση μετείχε και ο Στεφάν Τσερνόγιεβιτς, ως αντιπρόσωπος των κατοίκων του Μαυροβουνίου.

Εκεί ανακηρύχθηκε ο Σκεντέρμπεης Γενικός Αρχηγός και όλοι ορκίστηκαν αντίσταση κατά του Οθωμανού/Τούρκου δυνάστη.

Εν τω μεταξύ, ο Σκεντέρμπεης υπογράφει συμφωνία συμμαχίας τον Μάρτιο του 1451, με τον βασιλέα Αλφόνσο της Νεαπόλεως, ο οποίος ονειρευόταν να ιδρύσει Μεσογειακή Αυτοκρατορία.

Ο διάδοχος του Μουράτ, νεαρός Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ετοίμασε άλλες δύο εκστρατείες κατά του κράτους του Καστριώτη – Σκεντέρμπεη, οι οποίες όμως απέτυχαν και αυτές, το καλοκαίρι του 1452 και τον Απρίλιο του 1453, την εποχή δηλαδή κατά την οποία η γενναία φρουρά της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ τον Παλαιολόγο έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα.

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως έκανε αίσθηση και σκόρπισε τον πανικό σε όλη την Ευρώπη.

Στις 26 Ιουλίου 1455, ο Σκεντέρμπεης γνώρισε την πρώτη του ήττα από τον Εβρέν μπέη. Ο πάπας Καλλίστρος Γ΄ έκανε έκκληση στους Ιταλούς ηγεμόνες να τον στηρίξουν και ο Σκεντέρμπεης νίκησε τους μουσουλμάνους. Άρχισαν όμως οι προδοσίες. Ο ανιψιός του Γεώργιος Στρέσιος, παρέδωσε το φρούριο της Μοντρίτσα και ένας άλλος ανιψιός του, ο Χαμζά Καστριώτης, πέρασε στην υπηρεσία του Σουλτάνου, αφού έχασε την ελπίδα της διαδοχής, υποτάχθηκε στον εχθρό και οδήγησε τις δυνάμεις του εναντίον της πατρίδος του, προσφέροντας πολύτιμες πληροφορίες στους Τούρκους, τόσο για την περιοχή όσο και για τις στρατηγικές τακτικές του θείου του.

Ο Σκεντέρμπεης από τούδε και στο εξής, δεν θα είχε να αντιμετωπίσει μόνο τους Οθωμανούς/Τούρκους και τους εξισλαμισμένους Σκιπετάρους συμμάχους τους, που πολεμούσαν εναντίον του, αλλά και εξωμότες Ρωμηούς φεουδάρχες, πρώην πιστούς συμπολεμιστές του.

Ο Καστριώτης υπέγραψε ειρήνη με τον σουλτάνο και αφοσιώθηκε στην στήριξη του Φερδινάνδου Α΄ της Νεαπόλεως, γνωστού κυρίως ως  Φερράντε (Ferrante), για τον θρόνο της Νεαπόλεως. Νόμιζε ότι κέρδισε χρόνο, αλλά ο σουλτάνος αθέτησε την συνθήκη. Το 1464 ο Σουλτάνος έστειλε εκστρατευτικό σώμα κατά του Σκεντέρμπεη, με σκοπό την ερήμωση της χώρας, αλλά και την αποκοπή των πηγών ανεφοδιασμού της. Για άλλη μια φορά, ο Σκεντέρμπεης τον Αύγουστο του 1464, κατακερμάτισε τις Οθωμανικές δυνάμεις.

Το 1465 άλλες τέσσερεις εκστρατείες των Οθωμανών, με την συμμετοχήν εξωμοτών, κυρίως «Αλβανών»/Σκιπετάρων, αποτυγχάνουν. Το 1466, ο ίδιος ο Μωάμεθ επικεφαλής πάνω από 150.000 στρατιωτών [γενιτσάρων, Οθωμανών (Οσμανλήδων και Τούρκων) της Ανατολής και εξωμοτών], εμφανίζεται μπροστά στην Κρόϊα.

Ο χρονικογράφος Κριτόβουλος αναφέρει ότι, οι Ηπειρώτες και ειδικώτερα οι Αρβανίτες αγωνιστές όταν εδιώκοντο από τις δυνάμεις των Οθωμανών, προτιμούσαν να γκρεμίζονται από τα βράχια και να φονεύονται παρά να παραδίδονται ικέτες. Και η εκστρατεία αυτή απέτυχε μετά από αλλεπάλληλες καταδρομικές επιχειρήσεις στο στρατόπεδο του Σουλτάνου που είχαν σαν αποτέλεσμα ακόμη και τον θάνατο ενός εκ των στρατιωτικών ηγετών, του εξωμότη «Αλβανού»/Σκιπετάρου, Μπαλαμπά Πασά.

Το 1466, ο γενναίος αρχηγός Γεώργιος Καστριώτης Σκεντέρμπεης, φορώντας την πολεμική του γούνα, παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως στον Πάπα Παύλο Β΄ και τους καρδιναλίους προκειμένου να βοηθήσουν στην διοργάνωση εκστρατείας των Ευρωπαίων ηγεμόνων εναντίον του Μωάμεθ.

Η παρουσία του προξένησε την περιέργεια του κόσμου οι οποίοι συγκεντρώθηκαν να ιδούν τον φημισμένο ήρωα. Σύμφωνα με τον Βαρλέτιο, ο Σκεντέρμπεης τελείωσε την ομιλία του προς τον Πάπα ως εξής:

«Μετά την καταστροφήν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των πριγκίπων της Κωνσταντινουπόλεως, της Τραπεζούντος, της Σερβίας, της Βοσνίας, της Μολδοβλαχίας, μετά την υποδούλωσιν της Πελοποννήσου και την λεηλάτησιν του μεγαλυτέρου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, έμεινα εγώ μόνος μου με το αδύνατον και μικρόν κράτος μου, με τους στρατιώτας μου εξηντλημένους από τόσους πολέμους, καμφθέντας μετά τόσας μάχας, ώστε η Ήπειρος δεν έχει πλέον εις τα σπλάχνα της εν μέρος υγιές δια να λάβη νέας πληγάς και δεν έμεινε πλέον εις αυτήν αίμα δια να το χύση υπέρ του χριστιανικού λαού. Εις την Μακεδονίαν ταύτην, τοσούτον άφθονον εις στρατιώτας, εις πρίγκιπας και εις οπλαρχηγούς δεν μένει άλλο, ή μόνον η ημετέρα ανδρεία και ψυχή ακαταδάμαστος. Ελάτε λοιπόν προς βοήθειάν μας, ενόσω είναι εισέτι καιρός, όσον ούπω ίσως δεν θέλουν υπάρχει πλέον αθληταί του Χριστού από το άλλο μέρος του Αδριατικού Πελάγους».

Τον Απρίλιο του 1467, ο Σκεντέρμπεης επιστρέφει στην πατρίδα του. Η βοήθεια που έλαβε από τον Πάπα ήτο μόνον εις χρήμα και ήταν τέτοια, μόλις 3000 τάλιρα, ώστε να χαρακτηριστεί ως ατιμία των δυτικών χριστιανικών (παπικών) δυνάμεων.

Η χώρα ήταν σε δύσκολη κατάσταση και τον Ιανουάριο του 1468, ο Καστριώτης συνεκάλεσε και δεύτερο συνέδριο στο Αλέσιο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη νέα εκστρατεία του Μωάμεθ. Ο ίδιος δεν έλαβε μέρος στην μάχη, γιατί ήταν ασθενής από μια πληγή που είχε στον ώμο του. Για άλλη μια φορά όμως, οι στρατιώτες του και χωρίς τον αρχηγό τους, κέρδισαν μια νέα νίκη.

Οι συνεχείς επιδρομές των Οθωμανών και οι μεγάλες απώλειες σε υλικά αγαθά και ιδιαίτερα στον άμαχο πληθυσμό που προκαλούσε ο πόλεμος, είχαν ερημώσει την Ηπειρωτική χώρα. Όλη αυτή η ζοφερή κατάσταση, σε συνδυασμό κυρίως με το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός ηγεμόνων και πολεμάρχων είχαν χαθεί στην διάρκεια των συγκρούσεων, οδήγησαν τον Γ. Καστριώτη στην απόφαση να καλέσει τους εναπομείνατες Ηπειρώτες πολέμαρχους (Ρωμηούς και Χριστιανούς Σκιπετάρους), σε μια συνέλευση που θα γινόταν τον Ιανουάριο του 1468 στο Αλέσιο, όπου θα συζητούσαν τα νέα δεδομένα και θα αποφάσιζαν για την στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσουν στο μέλλον.

Στην διάρκεια της προετοιμασίας της συνελεύσεως, η οποία επίσης θα αποφάσιζε την αναδιάρθρωση της Λίγκας, ο Γ. Καστριώτης προσεβλήθη από ελονοσία και τελικά απεβίωσε στο Αλέσιο (αρχαία Λισσός), στις 17 Ιανουαρίου 1468 σε ηλικία 64 ετών,  όπου και τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου, με τις τιμές που αρμόζουν σε έναν θρύλο.

στ.  Η μετά τον θάνατον του Καστριώτη, κατάσταση των Ελλήνων Αρβανιτών και των «Αλβανών»/Σκιπετάρων.

1/. Η παράδοση της Κρόϊας

Ο Γεώργιος Καστριώτης, ήταν μια μεγάλη πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία της εποχής του. Σε μία εποχή ζυμώσεων και ανακατατάξεων στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και η γιγάντιά του μορφή, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, απετέλεσε τον βράχο αντιστάσεως στην Ασιατική λαίλαπα. Με τον θάνατο του Σκεντέρμπεη, αυξήθηκε το κύμα μεταναστεύσεως των Ηπειρωτών στην Κάτω Ιταλία και Σικελία. Οι Οθωμανοί κατέλαβαν την χώρα και ο Μωάμεθ Β΄ έφθασε το 1474 στο Αλέσιο, όπου διέταξε την εκταφή του νεκρού του Σκεντέρμπεη για να θαυμάσουν όλοι τον σκελετό του και στην συνέχεια να του αποδώσει ηγεμονικές τιμές.

Όπως έχει αναφερθεί, όταν ο Μωάμεθ ΙΙ πληροφορήθηκε τον θάνατο του ακατάβλητου και ηρωϊκού πολέμαρχου, αναφώνησε: «Η Ασία και η Ευρώπη είναι επιτέλους δικές μου. Αλλοίμονο στην Χριστιανοσύνη! Έχασε το ξίφος και την ασπίδα της!».

Μετά τον θάνατο του Γ. Καστριώτη δεν μπόρεσε να αναδειχθεί ένας νέος ηγέτης ώστε να τον αναπληρώσει επάξια, με αποτέλεσμα οι Οθωμανοί να κατορθώσουν να καταλάβουν στις 16 Ιουνίου του 1478 την Κρόϊα μετά από σκληρή πολιορκία (την τέταρτη κατά σειρά) ενός έτους. Οι λιμοκτονούντες κάτοικοι και ενώ οι θάνατοι από πείνα ήταν καθημερινό φαινόμενο, αναγκάστηκαν να την παραδώσουν όταν πλέον αντιλήφθηκαν ότι τα πολεμοφόδια είχαν τελειώσει και δεν υπήρχε περίπτωση βοήθειας από κάπου.

Δυστυχώς, παρά τις διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις του Σουλτάνου ότι θα επιτρέψει στους υπερασπιστές να αποχωρήσουν μαζί με τις οικογένειές τους χωρίς να πειραχθούν, κατά την έξοδο από το φρούριο οι Τούρκοι κατέσφαξαν τους πολεμιστές και πήραν τα γυναικόπαιδα για σκλάβους.

Χάρτης Πριγκηπάτου της Ηπείρου (Γ. Καστριώτη)

Τελικώς μετά την κατάληψη και της Σκόδρας από τους Οθωμανούς, υπεγράφη συνθήκη Ειρήνης στις 25 Ιανουαρίου 1479, μεταξύ της Βενετίας και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σύμφωνα με τους όρους που είχαν συνομολογηθεί.

Αυτήν την φορά είχαν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα και οι υπερασπιστές της πόλεως, οι Βενετσιάνοι στρατιώτες και πολίτες, καθώς και μικρό τμήμα Χριστιανών [Ορθοδόξων Ελλήνων και Σκιπετάρων (ορθοδόξων και παπικών)], μεταφέρθηκαν στην Βενετία, ενώ οι περισσότεροι από τους Έλληνες Ηπειρώτες, προτίμησαν να καταφύγουν σε ορεινές δύσβατες περιοχές.

Οι Ενετοί διατήρησαν τις κτήσεις τους στο Δυρράχιο, καθώς και στις πόλεις Αντίβαρι (σημερ. Bar) και Δουλτσίνιο (σημερ. Ulcinj), που ανήκουν σήμερα στο Μαυροβούνιο. Η Σκόδρα (ή Σκούταρι) θα οριστεί πρωτεύουσα του νεοδημιουργηθέντος Σαντζάκιου της Σκόδρας. Όπως έγραψε ο Τούρκος χρονικογράφος Ashikpashazade (1400–81), μετά την παράδοση της πόλης: «όλες οι κατακτήσεις του Σουλτάνου Μωάμεθ συμπληρώθηκαν με την κατάληψη της Σκόδρας».

Αυτές οι νίκες των Οθωμανών πυροδότησαν ένα σημαντικό κύμα φυγής από τις Ηπειρωτικές περιοχές προς την νότια Ιταλία (στο Βασίλειο της Νεαπόλεως), αλλά και προς την Σικελία, την Ελλάδα και την Αίγυπτο.

Η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων ήσαν Έλληνες [κυρίως Αρβανίτες (ανήκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία)], αλλά κάτω από τις συνεχείς πιέσεις και εκβιασμούς των παπικών του Βατικανού, ένα τμήμα θα προσχωρήσει στον παπισμό, ενώ οι περισσότεροι έγιναν Ουνίτες6 με αυτόνομη εκκλησιαστική διοίκηση (Αρβανίτικη/Αλβανική Ουνιτική Εκκλησία).

Αυτοί οι Αρμπερές (Arbëreshë) [Αρβανίτες] της Ιταλίας (και όχι  Albani], ήσαν Έλληνες Αρβανίτες αρκετοί από τους οποίους διεδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της περιοχής των μετέπειτα αιώνων.

Παραλλήλως, οι «εκπαπισμένοι» από το Βατικανό Σκιπετάροι, μαζί με Φραγκισκανούς μοναχούς, απετέλεσαν τον πυρήνα της έντονης παρουσίας και διατηρήσεως μέχρι σήμερον ισχυρής Παπικής μειονότητος, στις κεντρικές και βόρειες περιοχές της σημερινής Αλβανίας (Μιρδίτες).

Αυτοί οι Μιρδίτες, μαζί με τους τότε, μαζικώς εξισλαμισμένους Σκιπετάρους, συναπετέλεσαν τους βιολογικούς και πνευματικούς προγόνους των σημερινών Σκιπετάρων και Νεοσκιπετάρων.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, η ευγνωμοσύνη του βασιλέα Φερδινάνδου της Νεαπόλεως για την αποφασιστική βοήθεια που του είχε προσφέρει ο Γ. Καστριώτης, δεν χάθηκε μετά τον θάνατο του ηρωϊκού πολέμαρχου, αλλά εκφράσθηκε άμεσα προς την οικογένειά του, την οποία ανέλαβε υπό την προστασία του, αλλά και προς τους συμπολεμιστές του που ζήτησαν άσυλο στα εδάφη του Βασιλείου του. Σε μια επιστολή του με ημερομηνία 24 Φεβρουαρίου 1468, ο Βασιλεύς Φερδινάνδος, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Ο Σκεντέρμπεης ήταν σαν πατέρας για εμάς» και «Θλιβόμαστε για τον θάνατό του όχι λιγότερο από τον θάνατο του βασιλιά Αλφόνσου». Στην οικογένεια Καστριώτη παραχωρήθηκαν το Δουκάτο του Αγίου Πέτρου της Γαλατινής (Duchy of San Pietro in Galatina) και η κομητεία του Σολέτο (County of Soleto), στην Επαρχία Λέτσε (Lecce) της Απουλίας.[372].

2/. Η συνέχιση της αντιστάσεως κατά των Οθωμανών, από τους απογόνους του Γ. Καστριώτη.

Το 1480, ο Μωάμεθ ΙΙ αποβιβάστηκε στην Ιταλία και κατέλαβε την πόλη του Οτράντο με σχετική ευκολία, γεγονός που ενίσχυσε τις φιλοδοξίες και τις προθέσεις του να καταλάβει την Ρώμη και να «επανενώσει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία».

Σύντομα όμως επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου απεβίωσε την άνοιξη του επομένου χρόνου, στις 3 Μαΐου 1481. Λίγο μετά από τον θάνατό του, το Οτράντο ανακαταλήφθηκε από στρατιωτικές δυνάμεις του Πάπα και οι Οθωμανοί στρατιωτικοί διοικητές, έχοντας να αντιμετωπίσουν μια εκτεταμένη εξέγερση στην Ήπειρο, δεν διακινδύνευσαν νέα απόβαση και ουδέποτε πλέον θα επιχειρήσουν άλλη εκστρατεία εναντίον της Ιταλίας. 

Η αντίσταση των Ελλήνων Ηπειρωτών στην οθωμανική κατοχή συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Γ. Καστριώτη από τον γιο του, τον Ιωάννη Β΄ Καστριώτη (Gjon Kastrioti II), ο οποίος είχε νυμφευθεί την Ειρήνη Μπράνκοβιτς Παλαιολογίνα, κόρη του Ηγεμόνα Λάζαρου Μπράνκοβιτς (Lazar Branković) της Σερβίας και δισέγγονη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου.

Ο Ιωάννης Β΄ Καστριώτης προσπάθησε μεταξύ 1481–1484 να απελευθερώσει τις αλβανικές περιοχές από τους Οθωμανούς, χωρίς όμως επιτυχία. Επί πλέον μια εκτεταμένη εξέγερση σημειώθηκε το 1492 σε μια περιοχή της Βορείου Ηπείρου, την αποκαλούμενη Λιαπουριά (Σκιπετ. Labëria), μεταξύ Αυλώνας και Χειμάρρας, για την κατάπνιξη της οποίας υποχρεώθηκε να εκστρατεύσει αυτοπροσώπως ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ ΙΙ (1481-1512).[374]

Στις αρχές του 1501, ο Γεώργιος Β΄ Καστριώτης (Gjergj Kastrioti II), εγγονός του Σκεντέρμπεη και γιος του Ιωάννη Β΄ Καστριώτη, μαζί με τον Πρόγκον Δουκατζίνι (Progon Dukagjini) μέλους της γνωστής οικογένειας φεουδαρχών της Νέας Ηπείρου (Βόρειας Αλβανίας) και μια δύναμη 150–200 μισθοφόρων «στρατιότι»,7 οργάνωσαν και ξεκίνησαν μια εξέγερση στην περιοχή του Αλέσιο (Lezhë), αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα.

Με την εκκένωση στα τέλη του 1501 του Δυρραχίου, της τελευταίας ενετικής κτήσεως σε αλβανικό έδαφος και την παράδοση της πόλεως στους Οθωμανούς, ολοκληρώθηκε η κατάκτηση της Ενιαίας Ηπείρου. Οι άλλοτε ακμαίες πόλεις του Δυρραχίου, της Σκόδρας, του Αυλώνος, της Κρόϊας, του Αλέσιο θα παρακμάσουν γοργά και η Ενιαία Ήπειρος «θα μετατραπεί σε ένα απομονωμένο βαλτοτόπι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας».

*

Με κύρια «οικοδομικά υλικά» τους βιολογικούς ή πνευματικούς απογόνους εκείνων των εξισλαμισθέντων Σκιπετάρων («Τουρκαλβανοί»), που πολέμησαν κατά του Καστριώτη/ Σκεντέρμπεη, στο πλευρό των εξισλαμιστών τους Οθωμανών/Τούρκων, καθοδηγούμενοι από τις ξένες δυνάμεις (Αυστροουγγαρία, και ιδιαιτέρως το πανίσχυρον Βατικανόν της παποκρατούμενης Ιταλίας), και την υποστήριξη των Μιρδιτών, κατασκευάστηκε το νέο κράτος που ονόμασαν «Αλβανία» (1913). Εκείνο το υποτελές κράτος, επέβαλε στους υπηκόους του, μια ξεχωριστή, όχι ηπειρώτικη ή αρβανίτικη συνείδηση, αλλά «αλβανική» και ανθελληνική, κάνοντας εθνικό τους ήρωα, αφού ΔΕΝ είχε δικόν του, τον μοναδικόν, τον μέγα και ανεπανάληπτον πολέμαρχον, για τα δεδομένα της εποχής του, τον Έλληνα Γεώργιο Καστριώτη/Σκεντέρμπεη και εθνικό τους σύμβολο τον Ελληνικόν δικέφαλο αετό της οικογενείας του Καστριώτη.

Το 1960 στην κεντρική πλατεία των Τιράνων, στο σημείο όπου ευρίσκετο το άγαλμα του Στάλιν το οποίο μετεφέρθη σε άλλο σημείο της πόλεως, στήθηκε το άγαλμα του έφιππου Σκεντέρμπεη.

Ω! ποία ειρωνεία! Οι βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των εξωμοτών, αυτών που πρόδωσαν τον αρχηγό τους, να τον οικειοποιούνται ως «εθνικό ήρωα» και να τοποθετούν το άγαλμα του μεγάλου Έλληνα πολέμαρχου Χριστιανού Ηπειρώτη, δίπλα στο τζαμί που δεσπόζει της πλατείας.

ζ. Η θρυλική μορφή του Καστριώτη ανά τους αιώνες.

1/. Μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη, σχηματίστηκε ένας κύκλος θρύλων και παραδόσεων γύρω από το πρόσωπό του. Η μορφή του Σκεντέρμπεη έγινε θρύλος που κράτησε γερά, μέχρι και την Επανάσταση του 1821. Λέγεται πως ήτο μυημένος και στις ιδέες του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού, στην πολιτεία του οποίου, αίτημα ήταν να ξεχωρίσουν οι πολεμιστές από τους γεωργούς. Με αυτό το σκεπτικόν, ο Καστριώτης είχε αποστείλει στον εξωμότη Μπαλαμπά Πασά σκαπάνη, άροτρο και δρέπανο, προσκαλώντας τον, να επανέλθει στην τέχνη των προγόνων του.

Οι Γέγκηδες (Σκιπετάρικες φυλές του Βορρά) είχαν ζητήσει την βοήθειά του, αλλά αρνήθηκε να τους δώσει οποιαδήποτε υπόσχεση. Η στάση του άλλαξε όταν πέθανε ο πατέρας του. Τότε οι Τούρκοι αθέτησαν την υπόσχεσή τους, να τον απελευθερώσουν και έδωσαν την πατρική του περιουσία σε κάποιον γενίτσαρο αρνησίθρησκο. Την μητέρα και την αδελφή του τις εξόρισαν.

Διεδίδετο ότι η μητέρα του όταν ήταν έγκυος, ονειρεύτηκε έναν δράκοντα που εξουσίαζε όλη την Ήπειρον και κατατρόπωσε χιλιάδες Τούρκους.

2/. Ο θρύλος για το «μαγικό σπαθί» και το λάβαρο που νίκησε τους Τούρκους.

Με τα κατορθώματά του κέρδισε την εμπιστοσύνη του σουλτάνου. Ο Σκεντέρμπεης γίνεται ηγέτης των Ηπειρωτών. Το σπαθί του έκανε θαύματα. Είχε την φήμη ότι με ένα χτύπημα έκοβε στα δύο, πολεμιστές με σιδερένιο θώρακα ή αποκεφάλιζε έναν άγριο ταύρο.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Μωάμεθ Β΄ είχε αρχίσει να πιστεύει ότι ο Σκεντέρμπεης είχε πράγματι μαγικές ικανότητες και είχε ζητήσει στις διαπραγματεύσεις ως δώρο το σπαθί του. Ο Καστριώτης το έδωσε αλλά ο πρεσβευτής το επέστρεψε μετά από λίγο καιρό, λέγοντάς του ότι του έδωσε ένα κοινό σπαθί και όχι το πραγματικό, μαγικό του σπαθί που σκότωνε τους εχθρούς όπως κανένα άλλο.

Ο Σκεντέρμπεης απάντησε με χιούμορ: «Έστειλα στον σουλτάνο το καλύτερο σπαθί μου. Δεν μπορούσα όμως να στείλω και το χέρι μου»! Οι Τούρκοι επέμειναν. Ο Σκεντέρμπεης κλείστηκε στην Κρόϊα και άντεξε στις επιδρομές του στρατού του Μωάμεθ. Επιχείρησε να ενώσει τους Ηπειρώτες ηγεμόνες και να οδηγήσει τους ιππείς για ακόμη μια φορά, αλλά η ελονοσία τον κράτησε στον κρεβάτι. Τότε, οι σωματοφύλακές του ύψωσαν στην παράταξη το δοξασμένο του λάβαρό του. Οι Τούρκοι και μόνο στην θέα του, έχασαν την μάχη και τράπηκαν σε φυγή. Αυτή ήταν και η τελευταία νίκη του Σκεντέρμπεη που παρέμεινε το κορυφαίο σύμβολο στην ιστορία της Ηπείρου...

Ο Σκεντέρμπεης αναφέρεται στον βίο του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νήφωνος († 1508), τον οποίο συνέγραψε ο μαθητής του μοναχός Γαβριήλ.

3/. Η «σιωπή» των χρονογράφων, ιστορικών και ερευνητών μετά θάνατον του Καστριώτη, μέχρι τις ημέρες μας.

Δυστυχώς, οι βυζαντινοί χρονικογράφοι οι σύγχρονοι του Σκεντέρμπεη, αλλά και οι μεταγενέστεροι, αναφέρουν πενιχρές πληροφορίες γι’ αυτόν, όπως είχε παρατηρήσει και ο Κ. Παπαρρηγόπουλος. Ο «Θρήνος της Κωνσταντινουπόλεως», δεν τον μνημονεύει καθόλου, παρ’ ό,τι αναφέρεται και στην Ήπειρον. Επίσης δεν τον αναφέρει ο Δούκας, ενώ οι Χαλκοκονδύλης, Φραντζής και Κριτόβουλος, τον αναφέρουν ελάχιστα.

Θεωρούμεν «εύλογη» την σιωπήν των Ρωμηών/Ελλήνων χρονογράφων και ιστορικών για τον Αετόν της Ρωμηοσύνης Γ. Καστριώτην…Ποίος θα τολμούσε να εξιστορήσει τα κατορθώματα και τις νίκες του Καστριώτη κατά των κατακτητών, όταν ευρισκόμενοι υπό καθεστώς σκληρής δουλείας των ηττημένων από τον Καστριώτη/Σκεντέρμπεη, «τα πάντα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»;

Τότε ίσως υπήρχε κάποια δικαιολογία. Οι σύγχρονοι όμως, ιστορικοί και ερευνητές, καθώς και οι συντάκτες των σχολικών και Πανεπιστημιακών εγχειριδίων της Ελληνικής Ιστορίας, μετά την εθνικήν επανάσταση του 1821 μέχρι τις ημέρες μας, είναι απαράδεκτοι και ΟΥΔΕΜΙΑΝ δικαιολογίαν έχουν.. Η σιωπή τους όχι μόνον είναι παντελώς αδικαιολόγητη, αλλά και ύποπτη. Έτσι, μας δίδει το δικαίωμα να υποθέσουμε, βασίμως, ότι πολλοί απ’ αυτούς έχουν εξαγοράσει την σιωπήν τους, είναι αργυρώνυτοι, εκτελούντες εντολές άνωθεν και…έξωθεν και ο νοών νοείτω!!

Αντιθέτως, στην Ευρώπη κυκλοφορούσαν μυθιστορηματικές βιογραφίες του μέχρι και τον 17ο αι. Μάλιστα, μερικοί Ιστορικοί του 19ου αι., όπως οι Φαλμεράϋερ (1790-1861) και Καρλ Χοπφ (1832-1873), θεωρούσαν ότι όχι μόνο η μητέρα, αλλά και ο πατέρας του Σκεντέρμπεη, Ιωάννης, δεν ήταν Αλβανός, αλλά Σέρβος!!!

Το 1876, δημοσιεύτηκε ένας μεγάλος αριθμός από μικροτέρας εκτάσεως έργα, σχετικά με τον Σκεντέρμπεη, μετά από την διατύπωση και από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο της απόψεως ότι, ο Σκεντέρμπεης ήταν Σέρβος!. Την ίδια άποψη επανέλαβε σε βιογραφία που δημοσιεύτηκε στην Εστία την 4-1-1876. Το παράδοξον του θέματος είναι ότι, ενωρίτερα ο ίδιος ιστορικός, είχε υποστηρίξει ότι ο Σκεντέρμπεης ήταν Έλληνας.8

Η μορφή του Σκεντέρμπεη, σε αντίθεση με τους θρύλους και τα τραγούδια των Ελλήνων, διατηρήθηκε σε λαϊκά τραγούδια και θρύλους των νότιων Σλάβων, απ’ όπου άντλησαν στοιχεία μεταγενέστερες γραπτές σλαβικές πηγές.

Όταν επικρατεί επί τόσους αιώνες βρονταία…σιωπή από πλευράς πολιτικής, πνευματικής, ακόμη και θρησκευτικής ηγεσίας της χώρας μας, για την εθνικότητα, την δράση και τα κατορθώματα του Γ. Καστριώτη, εναντίον των Οθωμανών/Τούρκων κατακτητών, πως είναι δυνατόν να γνωρίζουν οι Νεοέλληνες και μάλιστα οι σημερινοί Ελληνόπαιδες, τον Βορειοηπειρώτη ήρωα, Σκεντέρμπεη/Καστριώτη;

Όταν οι εκάστοτε Ελλαδικές κυβερνήσεις των πεφοβισμένων, επίορκων, άθεων και αχυρανθρώπων του Συστήματος, σιωπούν:

.Εμπρός στην παραχάραξη της Ιστορίας και στα συνεχιζόμενα εγκλήματα σε βάρος του Β/Ηπειρωτικού Ελληνισμού, από τις υποτελείς ηγεσίες του προτεκτοράτου της Σκιπερίας,

.Στις καθημερινές προκλήσεις των Σκιπετάρων και Νεοσκιπετάρων, τον σφετερισμόν της πολιτιστικής κληρονομιάς μας, στην γη της Βορείου Ηπείρου, τι άλλο να περιμένουμε από τον ανερυθρίαστον «εξαλβανισμόν» του Έλληνος Γ. Καστριώτη, την αυξανόμενη θρασύτητα των Σκιπετάρων και Νεοσκιπετάρων9 και τον πασιφανή κίνδυνο για την πατρίδα μας από τον «Αλβανικόν» Μεγαλοϊδεατισμόν;

Άλλωστε με την ίδιαν…λογικήν, δεν παρέδωσαν οι άθλιοι Ελληνόφωνοι των Πρεσπών (άθεοι, νεομπολσεβίκοι, αριστεροφασίστες, διεθνιστές, δοσίλογοι, έμμισθοι πράκτορες/ μισέλληνες, κλπ), το όνομα, την ιστορίαν και τον πολιτισμόν της Ελληνικής Μακεδονίας, στους πανάθλιους πλαστογράφους και υποτελείς των ΗΠΑ και της συμμορίας των Βρυξελλών (Ε.Ε.), Σλαβο-Βουλγαρο-Αλβανο Σκοπιανούς;

4/. Το εθνωνύμιον «Αλβανός», που απαντάται για τον Σκεντέρμπεη, σε μεσαιωνικές πηγές.

Ως προς το εθνώνυμο «Αλβανός», όπου αυτό συναντάται σε μεσαιωνικές πηγές, έχουμε δώσει ήδη τις ιστορικώς ερειδόμενες εξηγήσεις, περί της ταυτοσημίας με τις λέξεις Αρβανίτης και Αλβανός, αλλά και της γεωγραφικής σημασίας της λέξεως Αλβανός. Επ’ αυτού, ο Schmitt Jens Oliver παρατηρεί ότι, αυτό το εθνώνυμο, δεν ανταποκρίνεται στο ομώνυμο σύγχρονο Αλβανικό έθνος, αλλά έχει μία από τις εξής σημασίες:

α/. Κάποιος που ομιλεί την Αλβανική γλώσσα (ΣΣ: Ο Καστριώτης ΟΥΔΕΜΙΑΝ «αλβανικήν» ή Σκιπετάρικην γλώσσα ωμιλούσε).

β/. Κάποιος που κατάγεται από την γεωγραφική περιοχή της Αλβανίας ανεξαρτήτως της γλώσσας που ομιλεί, και της εθνικότητός του.

γ/. Άνθρωπος των βουνών και της υπαίθρου (ΣΣ: Επιβεβαίωση της γεωγραφικής σημασίας των λ. Αλβανός και Αλβανία).10

Ο καθηγητής Όλιβερ Σμιτ, εντάσσεται στην σύγχρονη (τέλη 20ου αι.) ακαδημαϊκή ιστοριογραφία. Η μετάφραση του βιβλίου του στην αλβανική γλώσσα, λόγω ακριβώς της της προμνησθείσης θέσεώς του, προκάλεσε έντονες συζητήσεις στην Αλβανία.

η. Η πρόταση-κόλαφος του Αλβανού πρώην βουλευτού Αμίρ Αχμάντ, για «αποκαθήλωση» του Σκεντέρμπεη (8 Μαρτίου 2014)

Πολιτικός, πρώην βουλευτής του κοινοβουλίου του Κοσσυφοπεδίου, ισχυρίσθηκε ότι ο Σκεντέρμπεης (1405 – 1468) δεν πρέπει να αποκαλείται εθνικός ήρωας των Αλβανών, διότι έχει σφάξει πολλούς Αλβανούς που πίστευαν στην μουσουλμανική θρησκεία. Αποκρύπτει όμως ο βουλευτής επιμελώς, να διευκρινίσει ότι εκείνοι οι μουσουλμάνοι «Αλβανοί» ήσαν αλλαξοπιστήσαντες Ορθόδοξοι Σκιπετάρο, οι οποίοι με την παρουσία των Οθωμανών στην Ήπειρον, εγκατέλειψαν τον Σκεντέρμπεη, εδήλωσαν υποταγήν στους κατακτητές και ασπάστηκαν τον Ισλαμισμόν μαζικώς !!!

Αυτό πιστεύει ο αλβανικής καταγωγής, πρώην βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος στο Κοσσυφοπέδιο, Αμίρ Αχμάντ, ο οποίος έχει δημιουργήσει την οργάνωση «Πρωτοβουλία Δικαιοσύνης και Αναπτύξεως» και ισχυρίσθηκε ότι η ιστορία του Γεωργίου Καστριώτη- Σκεντέρμπεη, πρέπει να αναθεωρηθεί.

«Να σταματήσουν τα ιστορικά ψέματα»

Ο Αχμάντ πιστεύει ότι πρέπει να σταματήσουν οι μύθοι, γιατί οι μελλοντικές γενιές χρειάζονται την αληθινή ιστορία και δεν πρέπει να τρέφονται με μύθους.

Για τον Σκεντέρμπεη τελευταία, γίνεται πολύ λόγος στην Αλβανία – γράφει το αλβανικό δημοσίευμα- αλλά όλες οι συζητήσεις είναι «επιδέξιες»  από τους ιστορικούς και τους αναλυτές, και δεν έχει γίνει ακόμη μια ουσιαστική συζήτηση για το ποιος πραγματικά ήταν ο Σκεντέρμπεης.

Σύμφωνα με αυθεντικά  βιβλία της ιστορίας – συνεχίζει το δημοσίευμα- από τους έγκυρους ιστορικούς και αναλυτές των Τιράνων, έχουν διευκρινισθεί πολλά πράγματα, όπως:

– Ο Σκεντέρμπεης δεν είχε σηκώσει την αλβανική – ερυθρόμαυρη- σημαία κατά των Τούρκων στην Κρούγια- Krujë, αλλά την σημαία του Βυζαντίου (ΣΣ: Ο Σκεντέρμπεης σήκωσε την σημαία της Ρωμανίας (του Βυζαντίου) και όχι την Σκιπετάρικη/ «Αλβανική»).

–Ο Σκεντέρμπεης έσφαξε Αλβανούς μουσουλμάνους, λέει ο βουλευτής του Κοσσυφοπεδίου.

–Με την επιστροφή του Σκεντέρμπεη στην  Κρούγια, είπε στους Αλβανούς Μουσουλμάνους, να επιλέξουν μεταξύ του Χριστιανισμού και του Θανάτου.

–Η Συνέλευση στην Λέζα – «Kuvendi i Lezhës»- δεν είναι όπως γράφει η ιστορία μας για την δημιουργία ενός αλβανικού Κοινοβουλίου, αλλά ήταν Συνέλευση διαφόρων εθνών που πίστευαν στον Χριστιανισμό και επεδίωκαν να  πολεμήσουν κατά της μουσουλμανικής  Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι, η όποια δημιουργία του Κοινοβουλίου είχε βάση θρησκευτική και δεν βασίζονταν σε εθνική βάση, επειδή την εποχή εκείνη (15ος αιώνας), η «θεωρία του έθνους», δεν είχε ακόμη γεννηθεί και οι άνθρωποι  δεν έδειχναν ενδιαφέρον ποια γλώσσα μιλούσε ο καθένας, αρκεί να ήταν όλοι Χριστιανοί.

«Εν κατακλείδι, εφ’ όσον ο Γεώργιος Καστριώτης- Σκεντέρμπεης έχυσε  αίμα αλβανικό,  για θρησκευτικούς λόγους, εγώ δεν μπορώ να τον αποκαλώ εθνικό ήρωα των Αλβανών», συμπληρώνει ο Αχμάντ, όπως σημειώνει το δημοσίευμα της εφημ. «Σέκουλι».

Κόλαφος τεραστίου διαμετρήματος, κατά της Νεοσκιπετάρικης ηγεσίας και της Αλβανικής Μαφίας που μας πιπιλίζουν το μυαλό για τον δήθεν «εθνικόν τους ήρωα» Σκεντέρμπεη και διαχειρίζονται (αφού ουσιαστικώς άλλοι κυβερνούν και ΟΧΙ οι ίδιοι), τις τύχες του προτεκτοράτου που άλλοι ονόμασαν Αλβανία!!!

Αλλά ποιος από τους ημετέρους εξουσιαστές ασχολείται με τον Γ. Καστριώτη, τα αληθή γεγονότα της μεσαιωνικής και νεώτερης ιστορίας, καθώς  και τα τεκταινόμενα σήμερον στο γειτονικόν υποτελές κράτος;

Αυτοί όντες διεθνιστές και Ελληνόφωνοι (απάτριδες, ριψάσπιδες, αντιχριστιανοί), όπως τους διατάσσουν τα αφεντικά τους, «περί τα άλλα τυρβάζουν» !!!

θ.  Συμπεράσματα

1/. Ο Γεώργιος Καστριώτης/Σκεντέρμπεης:

α/. Είχε Ελληνικό όνομα και Ελληνική καταγωγή και συνείδηση, τα οποία χρησιμοποίησε και απέδειξε, αντιστοίχως, σε όλη την διαδρομή του, μέχρι και τον θάνατό του. Την ένδοξη Ελληνοπρεπή πορεία του, συνέχισαν τόσον ο υιός όσον και ο εγγονός του.

β/. Έγραφε Ελληνικά, ωμιλούσε τέσσαρες (4) γλώσσες, αλλά αγνοούσε παντελώς την ανύπαρκτη γραπτώς και ομιλουμένη αποκλειστικώς από φατρίες οπλοφόρων, άγνωστη και αδιάφορη στην τότε διεθνή γραμματεία, Σκιπετάρικη/«κορακίστικη» γλώσσα, των ορεσίβειων ληστοσυμμοριτών.

γ/. Γεννήθηκε σε μια περιοχή που, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, αποτελούσε περιφέρεια (Θέμα ή Πριγκηπάτον/Δεσποτάτον) της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας και κατοικείτο από Ρωμηούς/Έλληνες.

δ/. Επεκαλείτο συχνάκις, την ένδοξη καταγωγήν του από τους αρχαίους Έλληνες, και έννοιωθε υπερήφανος που ήταν απόγονος του Έλληνος Ηπειρώτου βασιλέως, Πύρρου.

ε/. Ήταν γόνος Ορθόδοξης Χριστιανικής οικογενείας, επανήλθε στην πίστη της οικογενείας και των προγόνων του, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε εξισλαμισθεί παρά την θέλησή του, αποσκιρτήσας από τις τάξεις του Οθωμανικού στρατού, με την πρώτην ευκαιρίαν. Η Ορθόδοξη πίστη του απεδείχθη εκτός των άλλων και από την ουδέτερη ή χλιαρή ανταπόκριση της επίσημης παπικής εκκλησίας, στις επανειλημμένες εκκλήσεις του για οικονομική βοήθειαν στους αγώνες του κατά των Οθωμανών.

στ/. Χρησιμοποιούσε σαν σημαία του, τον δικέφαλον αετόν, την πολεμική Σημαία της Ορθόδοξης Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας/Βυζαντίου), που πριν από πολλούς αιώνες, είχε υιοθετήσει την Ελληνική παιδεία, την Ελληνικήν γλώσσα και τον Ελληνικόν πολιτισμόν και βεβαίως εκατοικείτο από Ρωμηούς/ Έλληνες.

2/. Παρά την αναμφισβήτητη Ελληνικήν καταγωγήν του Σκεντέρμεη-Καστριώτη, οι Σκιπετάροι/«Αλβανοί» συνεχίζουν να πιστεύουν και αρκετοί Έλληνες να διδάσκουν ή διαδίδουν, εν αγνοία τους ή εκτελούντες εντολές «άνωθεν και έξωθεν», ότι ο Σκεντέρμπεης ήταν Αλβανός, επειδή έδρασε στην περιοχή της ονομαζομένης σήμερον Αλβανίας.

Βέβαια λησμονούν ότι η κυριότητα (ιστορική, πνευματική, εθνολογική, αρχαιολογική) των σημερινών «αλβανικών» εδαφών (από τα πανάρχαια χρόνια), ανήκει πλήρως, αποκλειστικώς και αμετακλήτως στους Έλληνες.

Έτσι, πράττοντες τα «σκόπιμα σφάλματα» του ετεροχρονισμού των ιστορικώς καταγεγραμμένων όρων, εθνωνυμίων και τοπωνυμίων, της πλαστογραφήσεως των αληθινών ιστορικών γεγονότων, της ανίερης οικειοποιήσεως των Ρωμηών και όχι μόνον, πρωταγωνιστών της ιστορίας και τού σφετερισμού των πολιτιστικών και αρχαιολογικών θησαυρών της περιοχής που σήμερα ονομάζουν «Αλβανία», στην προσπάθειά τους να βρουν έναν μεγάλο ήρωα, μιας και η ολιγόχρονη «αλβανική» ιστορία, ΔΕΝ είχε να επιδείξει κάποιον ήρωα, «εξαλβάνισαν» αυθαιρέτως, ανιστορήτως και φαντασιοπλήκτως τον Ελληνόψυχον Ρωμηόν Γεώργιον Καστριώτην.

Και δεν είχαν να επιδείξουν κάποια ηρωϊκή μορφή, αφού οι Σκιπετάροι, όντες άξεστοι, αγριάνθρωποι, αγράμματοι, ορεσίβειοι οιονεί οπλοφορούντες, διοικούμενοι, από φυλάρχους-ληστάρχους, συμμετέχοντες σε δολοπλοκίες με τους εκάστοτε «πλειοδότες» συμμάχους τους, υποκύπτοντες πάντοτε, σε δωροδοκίες και πολιτικές πιέσεις των μεγαλύτερων δυνάμεων που τους ανέσυραν από την αφάνεια και τον ιστορικόν θάνατον, τους διατήρησαν «ζωντανούς» στην ιστορία, έστω και μεταλλαγμένους ως «αλβανούς», με χίλιους δύο τρόπους, και διατηρούν σήμερα σε κατάσταση ένοπλων υποτελών συμμάχων τους, για εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τους (Βατικανόν, Ιταλία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανοί, Φασίστες, Ναζιστές, Βαθύ κράτος των ΗΠΑ, Άθεη συμμορία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως).

Τους Σκιπετάρους εμιμήθηκαν αργότερον ή λίγο ενωρίτερον, οι Σκοπιανοί, ανακηρύξαντες ως «εθνικόν ήρωα» των «Μακεδόνων», τον αρχηγέτην των Πανελλήνων Μέγα Αλέξανδρον!!

3/. Η αλήθεια για τον Γεώργιον Καστριώτη είναι υπαρκτή και κρυστάλλινη, τα δε ασύστολα ψεύδη για την δήθεν «αλβανική» καταγωγή, εθνική συνείδηση, παιδεία  και θρησκευτική πίστη του, κατά την Σκιπετάρικη εκδοχή, αποτελούν επινόηση και αποκυήματα φαντασίας, αρρωστημένων εγκεφάλων και όλων όσοι έχουν συμφέρον να τα χρησιμοποιούν.

*

Δεν τα γνωρίζετε αυτά Σκιπετάρικα και Νεοσκιπετάρικα ψευτοαετόπουλα, σχετικά με τον Ρωμηό/Έλληνα Γεώργιο Καστριώτη που οι υποτελείς πρόγονοί σας, έχουν ανακηρύξει (κάπως αργοπορημένα βέβαια), ως «εθνικόν ήρωα» της Αλβανίας;

Είναι φυσικόν να μην τα γνωρίζετε, αφού επί δεκαετίες οι διαχειριστές της εξουσίας στο προτεκτοράτο της Σκιπερίας, κυβέρνηση και παρακράτος της αλβανικής Μαφίας, δρώντες ως τυφλά κυνάρια των υπερατλαντικών προστατών τους, σας ποτίζουν με το δηλητήριον του ψεύδους, του μισελληνισμού και το αφιόνι της λήθης για την αληθινή ιστορία, των βιολογικών και πνευματικών Σκιπετάρων προγόνων σας.

Είναι καιρός πλέον, να μάθετε την αλήθεια για τον δήθεν «εθνικόν σας ήρωα», τον Σκεντέρμπεη (τον Ελληνόψυχο Ρωμηό Γεώργιο Καστριώτη), την προϊστορία και ιστορία της γης που καταπατείτε, και να μετανοήσετε όσον είναι καιρός..

Δεν έχετε αντιληφθεί  ότι:

-Όταν σχηματίζετε με τις παλάμες σας, τις αναπεπταμένες φτερούγες του δικέφαλου αετού, σφετερίζεσθε Ελληνικό σύμβολο της Ρωμηοσύνης;

-Όσον και να θέλετε να παρουσιάζετε τον αετόν πως είναι έτοιμος να πετάξει, ΔΕΝ πρόκειτα να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι ο αετός του οίκου των Καστριωτών, «πετάει» μόνον με εντολή «Ρωμηών»/Ελλήνων και όχι Σκιπετάρων;

-Είσθε θλιβεροί ευκαιριακοί «εντολοδόχοι» και «αναλώσιμοι κουβαλητές» των συμφερόντων των προσωρινών Υπερατλαντικών προστατών σας και της πολιτικο-οικονομικής συμμορίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην ΒΔ περιοχήν της Χερσοννήσου του Αίμου;

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Πηγές

-Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδόσεις Δομή Α.Ε., 1975, λήμμα Καστριώτης Γεώργιος ή Σκεντέρμπεης.

-Encyclopedia Britannica, ηλεκτρονική έκδοση 2009, λήμματα Skanderberg και Albania (Αγγλικά).

-Babinger, Franz (1959). Mehmed the Conqueror and His Time, (μετάφρ. Ralph Manheim), Princeton University Press, 1992..

-Fine, John V.A. Late Medieval Balkans - A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman conquest, University of Michigan Press, 1994..

-Nicol, Donald M. (1988). Byzantium and Venice - A Study in Diplomatic and Cultural Relations, Cambridge University Press, 1992.

-Schmitt Oliver Jens (2009). Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan. Regensburg: Verlag Friedrich Pustet. Aγγλική Μετάφραση: (σσ. 321-39) του Robert Elsie.

-Schwandner-Sievers, Stephanie, Fischer J.Bernd, Αλβανικές ταυτότητες. Μύθος και ιστορία, μτφρ. Στέφανος Παπαγεωργίου, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2012,

-Γιοχάλας, Τίτος. Γεώργιος Καστριώτης Σκεντέρμπεης στα νεοελληνικά γράμματα, εκδ. Δωδώνη 1994 και το επικό ποίημα του εξ Αχρίδος Γρηγορίου Στσυρίδου (Παρλίτσεφ), «Σκενδέρμεης» (1861).

-Noli, Fan Stylian, George Castrioti Scanderbeg, (Νέα Υόρκη 1947).

-The Hellenic Information Team, © Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος,Ιστολόγιον παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr

-http://neavi.blogspot.com/2012/01/544.html

-http://www.mixanitouxronou.gr/skentermpeis-o-thrilikos-iroas-tis-alvanias-legotan-giorgos-kastriotis-itan-gios-christianou-ke-katatropose-tous-tourkous/

-North Epirus Online στις Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2012

http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B1%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82

-http://sq-al.facebook.com/pages/Gjergj-Kastrioti/311409525032?sk=info

-Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες, Δημητρίου Ε. Ευαγγελίδη, Εκδόσεις Ινφογνώμων, Αθήνα 2014, Απόσπασμα σελ. 165-184.

-Γεώργιος Καστριώτης, ο Eλληνας που έσωσε την Ευρώπη. – Διακόνημα, www.diakonima.gr/2015/02/14/γεώργιος-καστριώτης-ο-eλληνας-που-έσωσ/

6 Ουνίτες ή Ουνιάτες = Τα πρώην μέλη μιας ελληνορθόδοξης εκκλησίας, από την οποία απεχώρησαν και τα οποία αναγνωρίζουν πλέον ως ανώτατο πνευματικό ηγέτη τους όχι έναν Ορθόδοξο Πατριάρχη, αλλά τον Πάπα της Ρώμης, εξακολουθούν όμως να τηρούν το ορθόδοξο τυπικό και τους κανόνες. 

7 Αυτοί οι «στρατιότι» (Ιταλικά: Stradioti ή Stradiotti Ελληνικά: Στρατιώτες), ήσαν στρατιωτικές ομάδες μισθοφόρων χριστιανών ελληνικής, σερβικής και σκιπετάρικης καταγωγής, περιζήτητοι για την πολεμική τους τέχνη και ανδρεία, οι οποίοι στρατολογούνταν από τους ηγεμόνες της νότιας και κεντρικής Ευρώπης, από τον 15ο μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα.

8 Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Αθήνα 1853, επιμέλεια Κ. Δημαρά, Αθήνα 1970, σ. 111: «Ο μόνος άνθρωπος όστις ειμπόρεσε ν’ αντισταθή εις την ακατανίκητον δύναμιν των Τούρκων, …, είναι ο Έλλην Γεώργιος Καστριώτης, ο επονομαζόμενος Σκενδέρβεϋς». [Αναφέρεται στο βιβλίον του Τίτου Γιοχάλα, σ. 40, 41, υποσημ. 64].

9 Ως Νεοσκιπετάροι χαρακτηρίζονται, όσοι από τους αλλοεθνείς και αλλόδοξους πληθυσμούς, που διαβιούσαν εντός της δωρηθείσης από το Σύστημα, περιοχής στους εξισλαμισμένους Σκιπετάρους, μετά την ίδρυση του λεγομένου Αλβανικού κράτους (1913), ασπάστηκαν τις παραληρηματικές θεωρίες περί καταγωγής των Σκιπετάρων από τους αρχαίους Ιλλυριούς, τον εισαγόμενον μεγαλοϊδεατισμόν (Αλβανισμόν), την πλαστογραφημένη ιστορίαν του επισήμου κράτους της Σκιπερίας και εμβολιάστηκαν με το δηλητήριον του μισελληνισμού!

Στους Νεοσκιπετάρους έντάσσονται κυρίως, οι νέες γενεές, που από νηπιακής ηλικίας εδιδάχθησαν στα σχολεία σ’ όλες τις βαθμίδες της Σκιπετάρικης εκπαιδεύσεως, και στην συνέχεια  απεδέχθησαν χωρίς αντίλογον, τις πλαστογραφίες της ιστορίας, τους σφετερισμούς των Ελληνικών αρχαιολογικών ευρημάτων, τις εμετικές, παρανοϊκές και μισελληνικές φαντασιώσεις που τους επέβαλλαν οι κατά καιρούς Σκιπετάρικες ηγεσίες.

10 Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, σελ. 353, 354.