Ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟ-ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 4^o

Οι απόγονοι των υιών του Νώε, μετά τον κατακλυσμό περιγράφονται στο 1^ο κεφάλαιο της ΓΕΝΕΣΕΩΣ.

Η διανομή του κόσμου στους τρείς υιούς του Νώε εγένετο διά κλήρων1 . Λόγω της αναφερομένης σειράς των υιών του Νώε συμπεραίνεται ότι ο Σήμ ήταν πρωτότοκος, ο Χάμ δευτερότοκος και ο Ιάφεθ τριτότοκος2.

Κατά τον Επιφάνιον Κύπρου3 και Ιππόλυτον4, στον Σήμ δόθηκε κυρίως η Ασία, στον Χάμ η Αφρική και στον Ιάφεθ η Ευρώπη.

Προ της διασποράς των ανθρώπων επεχειρήθη η πυργοποιΐα. Επί Έβερ γίνεται η Πυργοποιΐα5.

Λόγω της αλαζονείας των ανθρώπων «συνέχεε Κύριος τὰ χείλη πάσης τῆς γῆς»6 και διέσπειρε τους ανθρώπους «ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς»7. Κατέστρεψε τον πύργον και ο τόπος-σύμβολο της αποστασίας και υπερηφανείας ωνομάσθη «Σύγχυσις»8 το οποίο σημαίνει «Βαβυλών»9.

Ο μόνος που διεφώνησε με την κατασκευήν του Πύργου ήταν ο Έβερ [(Σήμ-Αρφαδάξ-Καϊνάν-Σαλά-Έβερ]10. Ο Θεός αντάμειψε τον Έβερ διατηρήσας την διάλεκτον της οικογενείας του «ήνπερ και πρότερον»11.

Εγένετο δε «γῆς καὶ γλωσσῶν διαμερισμός» όταν ο Έβερ εγέννησε τον Φαλέκ(2737-2398 π.Χ.)12, όνομα που σημαίνει όντως διαμερισμός, απόσχιση, σεισμός13.

Είναι βεβαιωμένο ότι το κτίσμα της Βαβέλ είναι «ο ημιτελής πύργος που άφησαν οι απόγονοι του Νώε και όπου αργότερα κτίσθηκε η Βαβυλών. Στα ερείπια της Βαβέλ έγινε ο «πύργος του Βήλ» περίοπτο οικοδόμημα της πόλεως στο οποίο λατρευόταν ο Βάαλ14. Ο Φαλέκ επί των ημερών του οποίου διεμερίσθη η γη, εγεννήθη το έτος 2791 π.Χ. από κτίσεως κόσμου15  ήτοι το 2717 προ Χριστού.

Από τον Φαλέκ ή Φελέκ (Peleg στα Εβραϊκά) ή Πελέγ ή Πελάγ έλαβαν το όνομα οι Πελασγοί (οι διαχωρισθέντες), δηλαδή οι ομογάλακτοι θαλασσοκράτορες περιπλανώμενοι διά θαλάσσης (με κύριο όγκο τα Ιαφεθικά φύλα), τα οποία μετά τον αρχικό διαχωρισμό των φυλών μετακινήθηκαν δυτικώς προς την Ευρώπη). Η λέξη Ιάφεθ στην βιβλική γλώσσα προέρχεται από ρίζα που σημαίνει μεταξύ άλλων εξάπλωση, επεκτείνομαι, πείθω, αποπλανώ, δογματίζω. Το όνομα Ιάφεθ (Japheth), σημαίνει: Ο Θεός έχει μεγαλώσει ή είθε ο Θεός να μεγαλώσει ή είθε ο Θεός να του χαρίσει μεγάλη γη16.

Η προφητική σημασία της λέξεως υλοποιήθηκε κυριολεκτικώς στους Ιαφεθίτες/Ίωνες οι οποίοι:

·  Εξαπλώθηκαν στα πέρατα της Οικουμένης αρχικώς ως Πελασγοί και αργότερα δύο φορές (Μέγας Αλέξανδρος-Ελληνική Αυτοκρατορία/Βυζάντιον).

· Αποπλάνησαν τους αρχαίους ειδωλολατρικούς λαούς με ορθολογιστικές απάτες μετατρέψαντες το θείο δώρο της σοφίας τους σε Εωσφορικό παγανισμό.

 Μερικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα αναφερόμενα στην Π.Δ. σχετικά με τον διαχωρισμό των φυλών:

Ο Τιγλάθ Πιλέσερ πρώτος βασιλεύς της Ασσυρίας (1100 π.Χ.) αναφέρει τους απογόνους του Θοβέλ (Τουβάλ) ως Ταβαλί. Ο Ιώσηπος τους κατέγραψε ως Θωβελίτες οι οποίοι αργότερα έγιναν γνωστοί ως «Ίβηρες»17. Ο Θοβέλ ήταν ένας από τους υιούς του Ιάφεθ18.

Την εποχή της συγγραφής της Καινής Διαθήκης στην Μικρά Ασία υπήρχε περιοχή Γαλατία. Ο Ιώσηπος Φλάβιος καταγράφει ότι οι κάτοικοι της περιοχής που στην εποχή του ελέγοντο Γαλάτες παλιότερα ελέγοντο Γομερίτες19. Είναι οι προϊστορικοί Κιμμέριοι20. Ο Γομέρ ήταν ένας από τους υιούς του Ιάφεθ.

Ο Μαδάϊ (πληθ. Μαδοί) υιός του Ιάφεθ είναι πρόγονος των σημερινών Ιρανών (των Μήδων κατά τους Έλληνες) κατοικούντων στην τότε Μηδία (το αρχαίο όνομα περιοχής που σήμερα αποτελεί το Β.Δ τμήμα της Περσίας). Δεν είναι τυχαίο ότι οι σημερινοί Ιρανοί ισχυρίζονται ότι έχουν Αρίαν καταγωγή το δε όνομα Ιράν προέρχεται από αναγραμματισμό της λέξεως Αριάν.

Ο Θείρας (Θίρας) είναι υιός του Ιάφεθ. Από αυτόν, κατά τον Ιώσηπον, προήλθαν οι Θιράκες/Θράκες.

Η Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει τους Κιτιείμ ή Κιτιαίους ως την βιβλική ονομασία των Κυπρίων κατοίκων της Κύπρου. Οι Κιτιείμ ή Κίτιοι είναι απόγονοι ενός υιού του Ιωϋαν, υιού του Ιάφεθ, οι προϊστορικοί Κύπριοι. Ο Ιεζεκιήλ λέγει την Κύπρο νήσους Χετιείμ. Εάν παραβληθεί ο όρος Χετιείμ/Κιτιείμ με το Κίτιον, την περιοχή της Λάρνακος και το Χεττειείμ (Α΄ΜΑΚΚΑΒ:1/1), συμπεραίνεται ότι ο όρος έχει πλατύτερη έννοια και περιλαμβάνει γενικώς την Μικρά Ασία και την κυρίως Ελλάδα, ακόμη και την Ρώμη (ΔΑΝ:11/30)21.

Τμήμα αυτών των Ιαφεθικών/Ιαπετικών φύλων (απόγονοι του Ίωνος-Ίωνες) κινήθηκε βορείως, βορειοδυτικώς και δυτικώς και κατοίκησε στον ευρύτερο χώρο που αργότερα αποκλήθηκε Ελλάς (Ιωνία-Ιώ(ο)νιο Πέλαγος). Ο Ιάφεθ, λοιπόν, είναι ο προπάτωρ των λεγομένων Ινδοευρωπαϊκών φυλών της ΝΑ Ευρώπης22.

Ο Ιάφεθ εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την Κυριακή προ της γεννήσεως του Κυρίου (Κυριακή των Προπατόρων), ότε μνημονεύονται όλοι της Αδαμικής γραμμής, πλήν Χαμ.

«Μνήμη δικαίου Ιάφεθ υιού Νώε

Μη θείς Ιάφεθ πατρός αισχύνη πλάτος,

Βίου πλατυσμόν ευχαίς Πατρός λαμβάνει».

Γενάρχης των προγόνων των Ελλήνων (προελλήνων) και πρωτοελλήνων εκ του οποίου έλαβαν και το γενέθλιον όνομα (Ίωνες) ήταν ο Ιωϋαν ή Ίων, διότι:

- Οι Ίωνες προέρχονται από την βιολογική γραμμή του Ιάφεθ (Ιαπετική Φυλή) και συγκεκριμένα ενός από τους οκτώ υιούς του, του Ιωϋαν ή Ίωνος.

«Υιοί Ιάφεθ: Γαμέρ και Μαγώγ και Μαδοί και Ιωϋαν και Ελισά…23

«Όπως είναι εξακριβωμένο αρχηγοί των Ελλήνων υπήρξαν οι Ίωνες, από τον Ιωϋαν, έναν από τους άνδρες που έκτιζαν τον πύργο όταν διαιρέθηκαν οι γλώσσες…»24.

«Ιαπετικός-ή-όν: Ο ανήκων ή αναφερόμενος εις τον Ιαπετόν ή Ιάφεθ, τον πρόγονον των λαών της Ευρώπης και Ασίας…»25.

«Τρεῖς οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Νῶε· ἀπὸ τούτων διεσπάρησαν ἐπί πᾶσαν τὴν γῆν» (ΓΕΝ: 9/19).

-   Η καταγεγραμμένη σχέση του βιβλικού Ιάφεθ με το μυθολογικό Ιαπετό των Ελλήνων και η φωτογραφιζόμενη ταυτοπροσωπεία του Ίωνος της τραγωδίας του Ευριπίδη με τον βιβλικό Ίωνα, επιβεβαιώνουν τους πανάρχαιους φυλετικούς δεσμούς των Ιστορικών Ελλήνων με τους προιστορικούς απογόνους του Ιάφεθ και ιδιαίτερα του Ίωνος.

            «....Η αρχή της Ελληνικής ποιήσεως ανάγεται εις την αρχαίαν Ιαπετικήν φυλήν, εις την οποίαν ανήκουν και οι Έλληνες»26.  

            «... Eρευνητές της συγκριτικής εθνολογίας και φιλολογίας παραδέχονται σχέσιν μεταξύ του Βιβλικού  Ιάφεθ  και  του  Ελληνικού Ιαπετού, όστις  μέσω  του Προμηθέως και του Δευκαλίωνος έχει ως

εκείνος σχέσιν με τον παγκόσμιον κατακλυσμόν»27.

            « Από πολύ παλιά καταβλήθηκε προσπάθεια συνδέσεως του Ιαπετού με τον Ιάφεθ, έναν από τους τρείς γιούς του Νώε, που, σύμφωνα με την βιβλική αφήγηση θεωρείται γενάρχης της λευκής φυλής...»28.

«Ιαπετός: Υιός του ουρανού και της Γαίας, βασιλεύς των Τιτάνων.....Προ της δυναστείας των Ολυμπίων Θεών εθεωρείτο άρχων όλου του κόσμου και πατήρ των θεών και ανθρώπων. Ως σύζυγος της Ασίας εθεωρείτο κυρίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης. Εξ αυτού επλάσθησαν οι όροι Ιαπετική φυλή και Ιαπετική γλώσσα»29.

           «Τα πάντα λοιπόν συντρέχουν όπως θεωρήσωμεν ως πρώτην του ανθρωπίνου γένους εστίαν την Ασίαν»30. Το γεγονός ότι η μυθολογική σύζυγος του Ιαπετού λέγεται Ασία, φανερώνει ουσιαστικά την μήτρα γενέσεως (περιοχή προελεύσεως) των πανάρχαιων Ιαφεθιτών/ Προελλήνων/Πελασγών.

  «Ιαπετός (Μυθολογία): Υιός του Ουρανού και της Γης και αρχηγός των Τιτάνων.......Ως σύζυγος της Ασίας ήτο ιδίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης των οποίων κατά την Παλαιάν Διαθήκην πρόγονος ήτο ο Ιάφεθ. Κατά την παράδοσιν ταύτην ωνομάσθη Ιαπετική φυλή η περιλαμβάνουσα τους εν Ευρώπη και ΒΔ Ασία κατοικούντας λαούς και Ιαπετική γλώσσα, η περιλαμβάνουσα τας υπό των ειρημένων λαών ομιλουμένας γλώσας»31. 

            Στην ακλόνητη από πλευράς επιχειρημάτων θέση, ότι ο μυθολογικός Ιαπετός των αρχαίων Ελλήνων είναι ο Ιάφεθ, υιός του Νώε, αντιτείνεται ο αυθαίρετος μυθολογικός ισχυρισμός ότι ο Ιαπετός ήταν υιός του ουρανού και της γης, που έζησε επτά αιώνες μετά τον κατακλυσμό του Νώε (κατά την κυριώτερη εκδοχή, γιατί υπάρχουν και άλλα… παραμύθια που τον χρονολογούν αιώνες πριν τον Νώε).

                                                                                                                         Συνεχίζεται

                                    

ΜΕΡΟΣ 1ο  ΜΕΡΟΣ 2ο   ΜΕΡΟΣ 3ο

---

1 Επιφ. Κύπρου, PG 43,220.

2 ΓΕΝ: 10/21-5/32-6/10, Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ: 1/4, ΛΟΥΚΑΣ: 3/36

3 PG 43,220

4 ΒΕΠΕΣ, σ.234

5 Επιφ. Κύπρου, PG 43,224.

6 ΓΕΝ:11/9

7 ΓΕΝ:11/8

8 ΓΕΝ:11/9

9 Ι. Χρυσόστ. PG 53,279

10 ΓΕΝ:10/21-25

11 Ι. Χρυσόστ. PG 56,318-53,279.

12 Επιφ. Κύπρου, PG 43,224

13 Strong Exhaustive Concordance of the Bible, Hebrew and Chaldee Dictionary, 1978, 33^η έκδοση, σ.94- Ιω. Χρυσ. PG. 53,279

14 Λεξ. Αγ. Γραφής, Βασ. Μουστάκης, Αθήναι, 1955, σ.35.

15 Επιφ. Κύπρου, PG 41,184-Χρονικόν Πασχάλιον, PG 92,113

16 Strong Exhaustive Concordance of the Bible, Hebrew and Chaldee Dictionary, 1978, 33^η έκδοση, σ.13.

17 Jesephuus: Completeworks, Kregel Publicatios, Grand Rapids, Michigan, Antiquities of Jews,1:6:1/Βιβλίο 1^ο, κεφ.6, τμήμα 1^ο

18 ΓΕΝ: 10/2.

19 Complete works, Kregel Publicatios, Grand Rapids, Michigan, Antiquities of Jews, 1:6:1/Βιβλίο 1^ο , κεφ.6, τμήμα 1^ο

20 Α΄ ΠΑΡΑΛ: 115.

21 Λεξ. Αγ. Γραφής, Βασ. Μουστάκης, 1995, σ.101.

22 Αναζητώντας την Αλήθεια, Η ταυτότητα των Ελλήνων, τ.2^ος, σ.209-231,Σπυρίδων Αρώνης, Θεσσαλονίκη, 2007.

23 ΓΕΝΕΣΗ: 10/2.

24 Ιωάννης Δαμασκηνός, περί αιρέσεων, γ,22-25

25 Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης συνταχθέν υπό επιτροπής φιλολόγων και επιστημόνων υπό την επιμέλειαν του Γεωργίου Ζευγώλη, 1933, σ.1175

26 Γουλιέλμος Κρίστ, Γερμανός Ελληνιστής του 19^ου αιώνος, Ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας, κ.9.

27 Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.6^ος, σ.691-692.

28 Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.771.

29 ο.α.σ. 673-674. Βλέπε και Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλ., τ.12^ος, σ.787.

30 Γενική Ιστορία των αρχαιοτάτων χρόνων, Γεωργίου Π Κρέμου, Αθήναι 1889, τ. 1^ος, κεφ.β, σ.26

31 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.12^ος, σ.787.