Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟ-ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 7ο

Από την περίοδο των μηδικών πολέμων, οι Έλληνες είχαν απολέσει τα άλλα «φυλετικά» ονόματα (Αχαιοί, Δωριείς, Αιολείς) τα οποία διεσώθησαν μέσα από τα πλαστογραφημένα ή κατά σοφιστική μέθοδο γραφέντα χειρόγραφα, μεταγενεστέρων συγγραφέων και μετεγράφησαν αργότερον στα παραμυθολογικά κείμενα των σχολικών και άλλων εγχειριδίων των ανθρώπων του Συστήματος.
Στις ημέρες μας παρουσιάζονται ως υπαρκτά προϊστορικώς φύλα ενώ πρόκειται για διαφορετικές προϊστορικές ονομασίες των ιδίων συγγενών πελασγικών φύλων (Με κύριο όγκο τους Ίωνες). Διαπράττουν εσκεμμένως ή από άγνοια το ίδιο εγκληματικό λάθος που διέπραξαν με την ετυμολογία της λέξεως άνθρωπος(έχει ήδη αναρτηθεί στο ιστολόγιό μας το σχετικό κείμενο) και για τους ίδιους ή συναφείς λόγους.
Οι Δωριείς, Αιολείς και Αχαιοί (3 από τις 4 λεγόμενες φυλές των Προελλήνων) δεν υπήρξαν ποτέ ξεχωριστές φυλές του Ελληνικού έθνους όπως ψευδώς και ανιστορήτως διδάσκεται σήμερον στους ελληνόπαιδες από την συμβατική , φραγκογραμμένη, χαλκευμένη ιστορία.
Η λ. Αχαιοί, που θεωρείται άγνωστης ετυμολογίας περιλαμβάνει την ρ. Αχ- που σημαίνει γενικά νερό (Στην σφηνοειδή γραφή). Παράγωγα με την ρ.-Αχ: Αχελώος, Αχέρων, Αχρίς λίμνη, Αχινός, Αχερουσία λίμνη, αχιβάδα, αχάτης (ποταμός της Σικελίας), Αχιλλεύς (βυθισθείς στα νερά της Στυγός).
Σύμφωνα με την Π.Δ. η ρίζα Akh ή Ach. σημαίνει αδελφός.
Achiy=Αδελφικός1
Achi-yah=Ο αδελφός του Θεού2
Achio ή Ahio = Αδελφοί, αδέλφια3.
            Δηλαδή Αχαιοί : Αδελφικά/ομογάστρια προελληνικά (πελασγικά) φύλα που μετεκινούντο δια θαλάσσης, κυρίως, ή ασχολήθηκαν με την θάλασσα και εξελίχθησαν σε ναυτικό λαό. Την περίοδο του Τρωϊκού πολέμου ήταν η πρώτη πολιτική ονομασία των ενοποιημένων προελλήνων , των προελληνικών ευσύνοπτων πόλεων που είχαν επίσημη πρωτεύουσα το Άργος εξ ού και το έτερον όνομα Αργείοι. Με την λήψη της καθολικής αποφάσεως για την εκστρατεία κατά της Τροίας, έχουμε για πρώτη φορά την εμφάνιση ενιαίας και ενεργού πολιτικής συνειδήσεως.
Η λ. Αιολείς συμβολίζει τα ποικίλα πελασγικά και Αχαϊκά φύλα των οποίων το γνώρισμα ήταν η γλωσσολογική ενότητα των ομιλουμένων από αυτά ποικίλων διαλέκτων (από την λ. αιόλος=εύστροφος, ποικίλος, ορμητικός). Το αρχαιότατο όνομα των Αιολέων ήταν Πελασγοί4. Το όνομα Αιολείς «εισήχθη στην ιστορία και σημαίνει μεγάλην τινά μοίρα του Ελληνικού ονόματος εν τε τη κυρίως Ελλάδι και εν τη Ασία»5.
«Αιολίς ήταν μάλλον Εθνολογική και γλωσσολογική ενότης παρά γεωγραφικός χώρος»6.
Η λ. Δωριείς είναι μυθοπλασμένη μετονομασία των Αχαϊκών φύλων εκ των λέξεων:
· Δόρυ (μεταφορικώς μάχη, πόλεμος). Δηλαδή Δωριείς=οι μαχητές/πολεμιστές.
· Δούρος/Δώρος=Ο φέρων δόρυ, ο πολεμών διά δόρατος.
· Δ(ου)ρίς/Δ(ω)ρίς/δρύς=Ξύλο (Δούρειος Ίππος).
· Δωρίς-ίδος= Μάχαιρα (Δωριστές: πολεμιστές με σιδερένια όπλα).
Μετά την αποκρυπτογράφηση της γραμμικής γραφής «Β» κατέρρευσε και ο μύθος περί καθόδου των Δωριέων.
Οι κάτοικοι του αρχαίου Ελλαδικού χώρου άρχισαν να ονομάζονται βαθμηδόν Έλληνες πολύ μετά τον Τρωϊκό Πόλεμο (12ος αι π.Χ.). Η χώρα ονομάστηκε Ελλάς και οι κάτοικοί Έλληνες κατά την περίοδο μεταξύ του 10ου- 8ου π.Χ. αι. πάντως προ του 7ου αι. δεδομένου ότι:
«Εις ηλειακήν επιγραφήν της εποχής ταύτης αναγινώσκομεν την λέξη Ελλανοζίκης ή Ελλανοδίκης, γενικώς δε συνετέλεσεν εις την παραδοχήν και επικράτησιν του Ενιαίου Εθνικού ονόματος η δια θρησκείας, του εν Δελφοίς ιερού μαντείου και της Δελφικής αμφικτυονίας ως και των εν Ολυμπία Πανελληνίων αγώνων καλλιεργηθείσα ανάγκη Εθνικής Ενότητος7.
Όπως προελέχθη η πρώτη αναφορά του ονόματος Ελλάς στην αρχαία γραμματεία γίνεται από τον Όμηρον (8ος αι.) ως δηλωτικόν ονόματος μιας μικρής πόλεως της Αχαΐας Φθιώτιδος στην νότιο Θεσσαλία.
Σ’ αυτήν την αναφορά του Ομήρου στηρίχθηκαν μεταγενέστεροι και σύγχρονοι παραμυθολόγοι και διεσκεύασαν τον γενεαλογικό μύθο των Ελλήνων με πρωταγωνιστή τον «εκλεκτό» του Δία, βασιλέα της Φθίας Δευκαλίωνα. Αγνόησαν μάλιστα το όνομα Δαναοί που επαναλαμβάνεται στον Όμηρο 148 φορές!!!
Κατά τους χρόνους του Τρωϊκού πολέμου Έλληνες ονομάζονταν τα μέλη μιάς από τις τρείς πατριές-φατρίες (Μυρμιδόνες-Έλληνες-Αχαιοί) του βασιλείου του Αχιλλέως8, την μετέπειτα ονομασθείσα τετραρχία Φθιώτιδος9, περί την πόλη Ελλάδα10 πιθανώς στα σημερινά Φάρσαλα.
Κατά την αρχή των Ολυμπιάδων το όνομα εξαπλούται και λαμβάνει καθολική σημασία κατά τους Μηδικούς πολέμους.
Για πρώτη φορά το όνομα Έλληνες εμφανίζεται γραμμένο στην γενική του σημασία από τον Αρκάδα αυλωδό Εχέμβροτο σε επίγραμμα της 48/3 Ολυμπιάδος (584 π.Χ.).
Το όνομα Ελλην/Έλληνες:
-  Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων Ίωνες-Αιολείς-Δωριείς-Αχαιοί-Δαναοί ασυγκρίτως δε μεταγενέστερο του ονόματος Πελασγοί.
- Δεν είναι όνομα με φυλετική αλλά με θρησκευτική και πνευματική σημασία, συμβολίζον την Εθνική ενότητα όλων των Πελασγικών φύλων με βασικό πυρήνα τους Ίωνες.
- Χρονολογικώς εξεταζόμενο δεν προσδιορίζει την αρχική ταυτότητα κάποιας φυλής άσχετα με τα παραμύθια για αμαθείς-αφελείς-ακατήχητους μυθιστοριογράφους-θεατρικούς συγγραφείς-σεναριογράφους της τηλοψίας για μικρά παιδιά, της Ελληνικής Μυθολογίας, περί του Έλληνος ως γενάρχου, δήθεν, των Ελλήνων.
-  Είναι τίτλος μυστικής και δυσεξήγητης προελεύσεως ο οποίος έλαβε οικουμενικό χαρακτήρα.
- Καταδεικνύει τον διδάσκαλο της ανθρωπότητος του οποίου η καρδιά γεμίζει από θείον έρωτα προς το Υπέρτατον Όν. Μεταφυσικό/Απρόσωπο (τότε), Υπερλογικό-Προσωπικό (σήμερα), τον Τριαδικό Θεό της Ορθοδόξου πίστεως11.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 
    -->   Ο Ιωαν/Ιων/Ιαβάν ένας από τους υιούς του Ιάφεθ είναι ο προϊστορικός γενάρχης των Προελλήνων.
      -->  Οι Ίωνες (Ιάονες στην Ομηρική γλώσσα <la Foves12, Ιαβάνα στα σανσκριτικά) είναι:
·Ιαφεθικά φύλα, ο κύριος αν όχι ο αποκλειστικός πυρήνας των Προελλήνων, με γενάρχη τον Ιωϋαν/Ίωνα υιό του Ιάφεθ ή Ιαπετού όπως διεσώθη το όνομά του στους ιστορικούς απογόνους του Έλληνες.
       «Ο Ιαπετός ως σύζυγος της Ασίας ήτο ιδίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και Ευρώπης εκ των οποίων κατά την Παλαιά Διαθήκη πρόγονος ήταν ο Ιάφεθ. Κατά την παράδοση ταύτη ωνομάσθη Ιαπετική φυλή η περιλαμβάνουσα τους λαούς τους εν Ευρώπη και εν Β.Δ. Ασία κατοικούντας λαούς…»13.
·Το πανάρχαιο φυλετικό όνομα των Πρωτοελλήνων. Αυτό επιβεβαιώνεται από την Βίβλο γιατί επί Φαλέγ και Ιωϋαν διεσπάρησαν οι κάτοικοι της γης, για πρώτη φορά, κατά τις διάφορες φυλές μεταξύ των οποίων και των Ιώνων14.
«…Άρα και η αρχή της Ελληνικής ποιήσεως ανάγεται εις την αρχαίαν ιαπετικήν φυλή εις την οποίαν ανήκουν και οι Έλληνες»15.
-->    Η λέξη Ιων/Ιαβαν/Ιωϋαν:
·Προέρχεται από την ασυνήθη ρίζα Yayin( effervesce) που σημαίνει ζυμώνομαι, αναβράζω, οίνος που έχει υποστεί ζύμωση16.
·Είναι ταυτόσημη της λέξεως Javan που έχει την ίδια προέλευση με την λέξη Yayin. Συναφής είναι η λέξη Johanan (Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠ.: 3/15) που σημαίνει Jehovah has favored (Ο Θεός έχει ευνοήσει). Ο οίνος συμβολίζει το αίμα (ΛΟΥΚ: 22/18). Κατά συνέπεια, οι αρχαίοι Ίωνες/Προέλληνες/Έλληνες, κατά ανεξήγητη θεϊκή εύνοια υφίσταντο μυστηριακή ζύμωση/προπαιδεία ώστε στον κατάλληλο χρόνο, να καταστούν ικανοί να κοινωνήσουν με τον αποκαλυφθέντα Ιαχβέ/Ιησού Χριστό.
-->   Η λέξη Ίωνες σημαίνει:
·Οι προετοιμαζόμενοι υπό του Θεού (ζυμούμενοι δια του σπερματικού λόγου, της Ελληνικής φιλοσοφίας) προς διάδοση του Θείου λόγου, της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως.
·Οι προετοιμάσαντες την οδό του Χριστιανισμού (Ορθοδοξία) όπως ο Ιω(α)ν-νης ο Πρόδρομος προετοίμασε την οδό του Κυρίου.                                                                              

                                                                     ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

1 Α΄ ΠΑΡΑΛ: 5/15
2 Α΄ ΒΑΣΙΛ.:14/13
3 Β΄ ΒΑΣΙΛ: 6/3, Α΄ ΠΑΡΑΛ : 8/14
4 Ηρόδοτος, 2/95
5 Γκρότε Γεώργιος, Άγγλος ιστορικός και πολιτικός, Ιστορία της Ελλάδος, τ. 1ος, σ.397
6 Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ. 1ος, σ.176
7 Ελλάς και Έλληνες, Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος, Γ Χατζιδάκις, 1925, σ. 97-110
8 ΙΛΙΑΔΑ, ραψ. Β΄ 681-685
9 Τετραρχία: Διοίκηση 4 επαρχιών. Το σύστημα επικρατούσε στην Θεσσαλία (Θεσσαλιώτιδα, Φθιώτιδα, Πελασγιώτιδα, Εσταιώτιδα)..
10 Κοντά στο Σπερχειό. Ήταν κτισμένη στη σημερινή θέση της Λαμίας, στην αμφιθεατρική μικρή κοιλάδα, με την οχυρή ακρόπολή της πάνω στον μοναδικό βράχο.
11 Αναζητώντας την Αλήθεια, Η ταυτότητα των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 2007, Σπυρίδων Αρώνης, σ. 205-207.
12 Επιθεώρηση Εβραϊκής γλώσσας (Jewish Language Review),τ.3ος, Ένωση για την μελέτη των Εβραϊκών γλωσσών, 1983, σ.89.
13 Μεγ. Ελλ. Εγκ, τ.12ος, σ.787
14 ΓΕΝ:10/25-32
15 Γουλιέλμος Κρίστ, Γερμανός Ελληνιστής του 19ου αι., Ιστορία Ελλην. Λογοτεχνίας, κ.9.
16 Strong Exhaustive Concordance of the Bible, 1978, Dictionary, σ.49.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου