Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ TΕΣΣΑΡΩΝ ΠΡΩΤΩΝ Μ.Χ. ΑΙΩΝΩΝ

 (ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ)

Μέρος 5^o

Οι αρχισυνωμότες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι της Αλεξανδρείας με συμμάχους τους πάσης φύσεως αποκρυφιστές των ιερατείων της Αιγύπτου-Ρώμης και της Ιουδαϊκής διασποράς, τους νεοπλατωνικούς-νεοπυθαγορείους-γνωστικούς και κάθε είδους νεοφιλοσόφους/ψευδοφιλοσόφους, επωνύμους και ανωνύμους, προέβησαν σε μία από τις μεγαλύτερες, ίσως την μεγαλύτερη, πλαστογραφίες - αναπροσαρμογές, «αντιγραφές» - συγγραφές νέων κειμένων της αρχαίας γραμματείας, προσαρμοσμένες στα δεδομένα της μεταχριστιανικής εποχής, σε μία απέλπιδα προσπάθεια:

- Να εξομοιώσουν το περιεχόμενο των αρχαίων κειμένων με τα δόγματα και τα ηθικά διδάγματα της Νέας Χριστιανικής διδασκαλίας, με κύριο στόχο να αποπροσανατολίσουν τους ασπαζομένους την νέα πίστη από την αλήθεια τόσον για τις αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες όσον και για τα δόγματα της Χριστιανικής διδασκαλίας.

   Οι συνωμότες εθεώρησαν ότι έτσι θα διεκδικούσαν την αρχαιότητα και την πατρότητα της χριστιανικής πίστεως, αντιμαχόμενοι τους Αποστόλους και Πατέρες του Χριστιανισμού, κατηγορώντας μεταξύ των άλλων, τους Χριστιανούς ως …αντιγραφείς των δογμάτων της παλιάς θρησκείας. Ουσιαστικώς επιδιώκοντας την καταστροφή ή την αφομοίωση του Χριστιανισμού μέσα από μία μορφή ενός ειδωλολατρικού συγκρητισμού.

«Αι διάφοραι φιλοσοφικαί σχολαί συνεννοήθησαν μεταξύ των ίνα προασπίσωσι την εκπνέουσα θρησκείαν των Εθνικών κατά της εισβολής των Χριστιανικών δογμάτων. Εγένετο τότε ένα είδος συνθήκης μεταξύ του ιερατείου και της φιλοσοφίας…»1.

«Κατά την διάρκειαν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι Μυστηριακές Θρησκείες, οι φιλόσοφοι, οι γνωστικοί και άλλοι, προσπάθησαν να αφομοιώσουν τον Χριστιανισμό μέσα στο συγκρητισμό τους, αλλά απέτυχαν»2.

-Να προβάλλουν τα παγανιστικά στοιχεία της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Έτσι παρουσίασαν «Βίους Φιλοσόφων» και επικόλλησαν ως όνομα του συγγραφέως, το: Διογένης ο Λαέρτιος. Ποιος ήταν όμως ο Διογένης ο Λαέρτιος;

                  «Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραμένει για μας ένα αίνιγμα. Για την ζωή του, την καταγωγή του, την μόρφωσή του, το σύνολο του έργου του, την προσωπικότητά του ακόμη και για το όνομά του, δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε. Ούτε οι Γερμανοί σοφοί που τόσο τον μελέτησαν, ούτε οι Γάλλοι, παλαιοί και σύγχρονοι, δεν δίνουν για τον συγγραφέα αυτόν, ούτε καν πιθανές πληροφορίες…

Οι αρχαίοι συγγραφείς, ιστορικοί ή φιλόσοφοι, παραμένουν επίσης άφωνοι εν προκειμένω… όλοι τους καταλήγουν : «Η ζωή του Διογένους Λαερτίου είναι εντελώς άγνωστη»…Ακόμη πιο δύσκολο είναι να εξακριβώσουμε σε ποια εποχή έζησε ο συγγραφεύς…Από τις αναφορές του στον Πλούταρχο, τον Σέξτο τον Εμπειρικό και την γνώμη του Στεφάνου του Βυζαντίου τοποθετούμε, προσωρινά την ζωή του Λαερτίου μεταξύ 200 και 500 μ.Χ., υιοθετούντες ως πιθανή χρονολογία την αρχή του 3^ου αιώνος…»3.

«Έλλην ερρανιστής ακμάσας πιθανώς την Δ΄ μ.Χ. εκατονταετηρίδα. Είναι από τα πλέον ακαθόριστα πρόσωπα της Ελληνικής γραμματολογίας, αφού και αυτό το όνομά του αμφισβητείται»4.

«το έργον του Διογένους Λαερτίου είναι εράνισμα οπωσούν άτακτον και ουχί πάντοτε ακριβές ως προς τα καθέκαστα και την κριτικήν…Το σύγγραμμα τούτο εγράφη δια σοφήν τινά Ρωμαίαν, Αρίαν καλουμένη και μέρος αυτού κρίνεται ως μη γνήσιον…»5.

«Αι τελευταίαι κριτικαί εργασίαι επί του συγγράμματος, δεν επιτρέπουν ακόμη να αποφανθώμεν, εάν το βιβλίον, όπως παρουσιάζεται το συνέταξε ο Λαέρτιος, χρησιμοποιών εξ άλλου πηγές πολύ διαφορετικών εποχών, ή είναι ένα συνοθύλευμα που εσχηματίσθη με μεταγενέστερες προσθήκες, ή ακόμη είναι αντιγραφή που έκαμε ο Λαέρτιος…»6.

Παρά ταύτα, δυστυχώς, τα συγγράμματα του Διογένους Λαερτίου, (ακαθορίστου προσώπου της Ελληνικής γραμματολογίας, με έργο άτακτον, συνοθύλευμα, εν πολλοίς ανακριβές και μη γνήσιον, αμφισβητουμένου ονόματος και αγνώστων βιογραφικών στοιχείων), που άρχισαν να εκδίδονται μόλις το 1533 (Βενετία) χρησιμοποιούνται σήμερα ως αυθεντικές ιστορικές πηγές, για τους αρχαίους φιλοσόφους, από πολλούς ερευνητές! Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε για τους αρχαίους φιλοσόφους, αντλούνται από τα έργα του Διογένους Λαερτίου (Βίοι φιλοσόφων).

Μερικοί ιστορικοί και σύγχρονοι παγανιστές, διέπραξαν ένα ακόμη μεγαλύτερο επιστημονικό έγκλημα. Ετεροχρόνισαν ακρίτως και σκοπίμως την ύπαρξη του Διογένους Λαερτίου για να προσδώσουν αρχαιότητα στα γραφόμενά του. Τον τοποθέτησαν περί τον 3^ο π.Χ. αι.

Σύμφωνα με όσα προαναφέραμε για τον Διογένη Λαέρτιο αλλά και νεώτερες επιστημονικές έρευνες:

- Δεν υπάρχει βεβαιότητα ούτε για το όνομά του (Διογένης Λαέρτιος / Λαερτιεύς / Λαερτιάδης).

 -  Δεν γνωρίζουμε τίποτε για την καταγωγή του, την ζωή του, τις σπουδές του, την προσωπικότητά του. Οι αρχαίοι συγγραφείς δεν δίδουν σχετικές πληροφορίες.

Ενώ λοιπόν είναι πιθανό να μην υπήρξε συγγραφεύς με το όνομα ή ψευδώνυμο Διογένης Λαέρτιος, με το βιογραφικό που του αποδίδουν σύγχρονοι «ανασκολοπιστές» της ιστορίας, το οποίο, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, εφηύραν οι ρακοπλάστες για τους λόγους που προαναφέραμε, εν τούτοις μας διδάσκουν με μορφήν αυθεντίας και δόγματος, τα κείμενα των αρχαίων φιλοσόφων από το υποτιθέμενο σύγγραμμά του.

-Να ετεροχρονίσουν τα αρχαία κείμενα σε σχέση με την Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή να παρουσιάσουν την Παλαιά Διαθήκη ως νεωτέρα της Παγκόσμιας μυθολογίας (ιδιαιτέρως της ελληνικής) στα περί δημιουργίας του κόσμου και θεών ζητήματα.

            Γνωρίζοντες ήδη το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, συνέγραψαν την Ελληνική μυθολογία επικαλούμενοι γνωστές ή φανταστικές πηγές. Για να προσδώσουν αξιοπιστία στα έργα τους, κατονόμασαν ως συγγραφέα κάποιον Απολλόδωρο, όνομα κοινό στους αρχαίους Έλληνες. Αρχικώς ενομίσθη ότι ο συγγραφέας ήταν ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος (180-110 π.Χ.), αναφερόμενος ως ιστορικός και μυθογράφος που έζησε στην Αλεξάνδρεια αλλά εκδιώχθηκε από τον Πτολεμαίο τον Φύσκωνα (182-116 π.Χ.)7.

                 Τούτο επρέσβευε και ο Πατριάρχης Φώτιος αναγνώστης και διασώστης των έργων του (όσων εσώζοντο τότε και ήσαν περισσότερα από τα διασωθέντα μέχρι των ημερών μας).

                  Ναι μεν ο Φώτιος θεωρούσε ότι συγγραφέας ήταν ο Απολλόδωρος γραμματικός (2ος π.Χ. αι.) διότι πιθανώς να ανεφέρετο στα χειρόγραφα που χρησιμοποιούσε αυτό το όνομα ως συγγραφέως8, σήμερα όμως γνωρίζουμε από τις αντιφάσεις των γραφομένων στην «Βιβλιοθήκη», το ύφος και την γλώσσα, ότι ο συγγραφέας της βιβλιοθήκης δεν είναι ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος αλλά άγνωστος που γεννήθηκε τον 1ον μ.Χ. αι.                         Η «Βιβλιοθήκη» του Απολλοδώρου είναι το μοναδικό μυθογραφικό εγχειρίδιο που επέζησε με γραπτή μορφή και αναφέρεται στις παραμυθολογίες των αρχαίων προγόνων μας. Το έργο έχει γραφεί  τον 1ον  μ.Χ. αιώνα αλλά απεδόθη στον Απολλόδωρο τον Αθηναίο, από τους συνωμότες παγανιστές-αντιχριστιανούς της εποχής εκείνης, για να του προσδώσουν κύρος αρχαιότητος και επιστημονικότητος.

 Ακόμη και αν θεωρηθεί η Βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου ως «μία αστίλβωτη σύνοψη των Ελληνικών μύθων, των ηρωϊκών θρύλων και παραδόσεων της Ελληνικής αρχαιότητος…»9, από το Α΄ Βιβλίον διαφαίνεται η προσπάθεια των συνωμοτών να παρουσιάσουν την δημιουργία του σύμπαντος ως προϊστορική παράδοση των αρχαίων Ελλήνων(Ελληνική Θεογονία) παλαιοτέρα της βίβλου Γενέσεως(της Π.Δ.).  

«…Η Βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου προσπαθεί να ανασκευάσει τις αντιφατικές ιστορίες των ποιητών και να παράσχη μία ενιαία εκδοχή της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας»10 .

Με άλλα λόγια, ο ή οι άγνωστοι συντάκτες της «Βιβλιοθήκης» σφετερίστηκαν το όνομα ενός ιστορικού και μυθογράφου του 2ου π.Χ. αι. που έζησε πολλά χρόνια στην Αλεξάνδρεια, για να ανασκευάσουν τα ψεύδη, τα παραμύθια, τις αντιφατικές ιστορίες των ποιητών και τις φαντασιώσεις τους περί θεών, σε μία ενιαία θρησκεία.

Αυτή την αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία που ήδη είχε αποθάνει «εκ μαρασμού» προσεπάθησαν να ανασυγκροτήσουν, να αναστηλώσουν, να αναστήσουν για να αντιμετωπίσoυν την ραγδαίως ανερχομένη αληθή πίστη του Χριστιανισμού.

Η κριτική ιστορία και η επιστήμη απέκλεισαν ως συγγραφέα της «Βιβλιοθήκης» τον Απολλόδωρο τον Αθηναίο. Ταυτοχρόνως μας τονίζουν την άγνωστη ταυτότητα του ή των συγγραφέων και συνεπώς την αναξιοπιστία του περιεχομένου των βιβλίων που αναφέρονται σ’ αυτήν.

«Εις τον Απολλόδωρον τον Αθηναίον αποδίδεται επίσης και το μικρότερον έργον «Βιβλιοθήκη»,τούτο όμως φαίνεται ότι εγράφη εις μεταγενεστέρους χρόνους»11.

Παρά ταύτα, οι φρενομανείς νεοπαγανιστές βασίζουν τις σύγχρονες φρικώδεις αντιχριστιανικές δοξασίες τους σε αναξιόπιστα και ανιστόρητα βιβλία, όπως εκείνα της βιβλιοθήκης του Απολλοδώρου.

 Για το λόγο αυτό, αρκετοί σήμερα αναφέρονται στην βιβλιοθήκη του ψευτο-Απολλοδώρου12.

  -Nα διχάσουν τους Χριστιανούς και να αντικρούσουν ή να συκοφαντήσουν την διδασκαλία του «καλπάζοντος» Χριστιανισμού.

                                                                                                                                         Συνεχίζεται

ΜΕΡΟΣ 1ο  ΜΕΡΟΣ 2ο  ΜΕΡΟΣ 3ο  ΜΕΡΟΣ 4ο

---

1 Μυστήρια και μυστικές Εταιρείες, Χαριλάου Π. Καλαϊσάκη, Κωνσταντινούπολις, 1910, Επανέκδοση «ΔΙΟΝΥΣΟΣ», Αθήναι,  σ.86.

2 Οι Αρχαίες Αυτοκρατορίες της Νέας Εποχής, Paul De Parrie, Mary Pride, εκδ. Στερέωμα, σ.20.

3 Διογένους Λαερτίου, βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμισάντων, Εκδ. Πάπυρος, 1965, Εισαγωγή, σ.5-8.

4 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.9ος, σ.380.

5 Λεξικόν Ελληνικής Αρχαιολογίας, Αλεξ. Ραγκαβή, τ. 1ος, σ.239.

6 Όπως υπoσημ. 3,εισαγωγή,σ.6

7 Christian Habicht, Hellinistic Athens and her Philosophers, σ.270-Σημειώσεις από διαλέξει; Του David Magie στο Πανε-πιστήμιο Princeton, πρόγραμμα «Ιστορία, Αρχαιολογία και αρχαίες θρησκείες, 1988, σ.9.

8 Μυριόβιβλον ή Βιβλιοθήκη, κεφ. ΡΞ-ΣΚΒ, εκδ. Μερετάκη, το Βυζάντιον, Θεσσαλονίκη, 2001, σ.199-201.

9 Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, τ.Α΄, εκδ. αφων Τολίδη,εισαγωγή, σ.12.

10 Robin Hard, The Routledge Handbook of greek mythology, 1/2004.

11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια,τ.3^ος,1970, σ.163.

12 -Robin Hard, ο.α.

  -Paul Kroh, Λεξικόν αρχαίων συγγραφέων Ελλήνων και Λατίνων, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 1996, σ.77-79.