Ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟ-ΕΛΛΗΝΩΝ

(Mερος 2^ο)

Ο μυθολογικός Έλλην υιός του Δευκαλίωνος και της Πύρρας, δημιουργήθηκε ως εξής: Μετά από ένα κατακλυσμό που ονομάστηκε «κατακλυσμός του Δευκαλίωνος» διεσώθη μόνον ο ίδιος και η γυναίκα του,  ενώ κατεστράφη το ανθρώπινου γένος που ήταν διεφθαρμένο. Το ζεύγος (Δευκαλίων-Πύρρα) εξελθόν της κιβωτού, κατ’ εντολήν της Θέμιδος (Η Θέμις ως προστάτις, τότε, του μαντείου των Δελφών, είχε απαντήσει σε σχετικό αίτημα του Δευκαλίωνος με χρησμόν), άρχισε να προχωρεί και να ρίπτει πίσω του λίθους.

Όσοι λίθοι ερρίπτοντο υπό του Δευκαλίωνος μετεμορφώνοντο σε άνδρες και όσοι ερρίπτοντο υπό της Πύρρας μετεμορφώνοντο σε γυναίκες. Ο πρώτος λίθος που έρριψε ο Δευκαλίων ήταν ο πρωτότοκος λίθος/«υιός» του Δευκαλίωνος που ωνομάσθηκε Έλλην. Ο Έλλην γέννησε με την Ορθηϊδα τρείς υιούς. Τον Δώρο, τον Ξούθο και τον Αίολο. Ο Ξούθος έκανε με την Κρέουσα δύο υιούς τον Αχαιό και τον Ίωνα1. Απ’ αυτόν (τον Έλληνα υιόν του Δευκαλίωνος και της Πύρρας) λένε οι παραμυθολόγοι κατάγονται οι σημερινοί Έλληνες!!!

Αυτή είναι η συνηθέστερη διατύπωση της μυθικής διαιρέσεως του ελληνικού έθνους σε 4 φυλές (Ίωνες-Δωριείς-Αιολείς-Αχαιοί) που περιλαμβάνεται στα κείμενα της διδασκομένης συμβατικής Ιστορίας, περίπου με την μορφή δόγματος.

Αλλά ο τοιουτοτρόπως διασκευασθείς μύθος:

·  «Ούτε στην Ιλιάδα ούτε στην Οδύσσεια αναφέρεται ώστε να είναι βέβαιον ότι μεταξύ της 9^ης και 8^ης εκατονταετηρίδος, καθ’ ήν πιθανώτατα εποιήθησαν τα Ομηρικά έπη και είχον απαρτισθεί πάσαι αι στοιχειώδεις σχέσεις του ελληνικού Έθνους, η του Έλληνος και των παίδων αυτού, γενεαλογία δεν υπήρχεν»2.

Στα έργα του Ομήρου συναντάμε τα ονόματα Αργείοι (170 φορές) Δαναοί (148 φορές) και Αχαιοί (598) φορές. Πουθενά οι Δωριείς, Αιολείς, Ίωνες. Ιλαροτραγωδία για τους εμπνευστές των 4 δήθεν Ελληνικών φύλων με γενάρχη τον Έλληνα. Οι λέξεις Έλλην/Έλληνες δεν υπάρχουν ούτε μία φορά στα Ομηρικά κείμενα που συγγράφονται από έναν ποιητή τον 8^ο π.Χ. αιώνα και εξεδόθησαν από τον Ονομάκριτον τον 6^ον π.Χ. αι.

Το μοναδικό χωρίο που αναφέρεται σε Έλληνες [ΙΛΙΑΣ Β/684, σχετ. ΙΛΙΑΣ Π(595)], εάν παραβλέψουμε το γεγονός ότι πιθανολογείται ως εμβόλιμος λέξη ή φράση, μεταγενεστέρων συγγραφέων, αφορά σε μικρό αριθμό κατοίκων περιοχής της Θεσσαλίας,με το γεωγραφικό όνομα Ελλάς, καλουμένων ως Μυρμηδόνες και Αχαιοί.  Συναντάμε επίσης μόνον μία φορά την λ. «Πανέλληνες» (Β/530) η οποία κατά πιθανώτατη εκδοχή σύμφωνα με τον «ευρυμαθέστατον των Ελλήνων» Ευάγγελον Φωτιάδην3 καθηγητή της Πολιτικής ιστορίας στην ΣΣΕ, «είναι εμβόλιμος προσθήκη πολύ αργότερον». Προφανώς για να αποφευχθεί ο διασυρμός των δήθεν Ελληνοφρόνων μυθοπλαστών και να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Για την ιστορία το όνομα ή λέξη «Πανέλληνες» συναντάται για πρώτη φορά τον 7^ο π.Χ. αιώνα στον Ησίοδο (Έργα, 528), πέντε αιώνες μετά τον Τρωϊκό Πόλεμο (1184 π.Χ.).

· Αναφέρεται από κάποιον συγγραφέα ονόματι Απολλόδωρος Αθηναίος4 της δευτέρας προ Χριστού εκατονταετηρίδος. Δηλαδή ο μύθος καταγράφεται για πρώτη φορά στην γραμματεία, στα μέσα του 2^ου π.Χ. αιώνος! Αλλά ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος δεν είναι ο συγγραφεύς της «Βιβλιοθήκης των αρχαίων φιλοσόφων και ποιητών», έργο στο οποίο περιλαμβάνεται ο γενεαλογικός μύθος των Ελλήνων.

«Εις τον Απολλόδωρο τον Αθηναίον αποδίδεται επίσης και το μικρότερο έργο «Βιβλιοθήκη», τούτο όμως φαίνεται ότι εγράφη εις μεταγενεστέρους χρόνους»5.

Οι μυθοπλάστες για να δικαιολογήσουν την αργοπορημένη εμφάνιση του μύθου, ισχυρίσθηκαν αναποδείκτως, ότι ο Απολλόδωρος ήντλησε στοιχεία από τον Εκαταίον, τον Ελλάνικον και τον Φερεκίδη. Αλλά και οι λογογράφοι αυτοί, δεν είναι προγενέστεροι του 5^ου π.Χ. αι. Προ του 5^ου π.Χ. με τις ευνοϊκότερες γι’ αυτούς εκδοχές, ΟΥΔΕΙΣ γνωρίζει τι περί της γενεαλογίας των Ελλήνων. Εάν η παράδοση ήταν αληθής και μεταδιδομένη παλαιόθεν, από γενεά σε γενεά, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο; Ασφαλώς όχι.

· Διαφωνεί με ποικίλες άλλες διασκευές του μύθου6, με τα αρχαιότερα μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας, τις περιγραφές του Ηροδότου και πορίσματα ξένων μελετητών-ερευνητών, παρέχων άμα πολλές ασάφειες και αντιφάσεις αλλά και δημιουργεί αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα.

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απέκτησαν δικά τους παιδιά: Τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, την Μελανθώ, την Θυία ή Αιθία και την Πανδώρα. Ο Πρωτότοκος Έλλην θεωρήθηκε γενάρχης των Ελλήνων.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη παραλλαγή του μύθου, οι φυλές των Ελλήνων έπρεπε να είναι τρείς και όχι τέσσαρες, ήτοι Δωριείς, Ξουθιείς, Αιολείς. Αντ’ αυτών οι παραμυθολόγοι αντικατέστησαν τον υιό του Έλληνος Ξούθο, υποτιθέμενο γενάρχη του Ελληνικού φύλου, με τα εγγόνια του Έλληνος Αχαιό και Ίωνα. Γιατί δεν έκαναν το ίδιο με τον Δώρο και τον Αίολο; Αυθαίρετος παραλογισμός ή μυθοπλαστικό τέχνασμα;

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, όμως, ο Ξούθος εκτός από τον Ίωνα, έκανε με την Κρέουσα στα επόμενα χρόνια, τα εξής παιδιά: Αχαιό, Αίκλο, Κόθο και Διομήδη7.

Έτσι παραμένουν αναπάντητα τα εξής ερωτήματα:

-    Τι έγιναν οι απόγονοι του Αμφυκτίονος και των θηλέων αδελφών του Έλληνος; Δεν έπρεπε να αναφέρονται σε κάποιο γενεαλογικό δένδρο συγγενές των Ελλήνων αφού είχαν το ίδιο «αίμα»; Γιατί αγνοήθηκαν; Ποιες φυλές αντιπροσώπευαν οι απόγονοί τους; Ποια η συμμετοχή-συμβολή τους στην πορεία του Ελληνικού Έθνους;

-     Γιατί οι μεταγενέστεροι φωστήρες καθιέρωσαν δογματικώς τις τέσσαρες Ελληνικές φυλές αντί των τριών, όπως προέκυπτε από τον μύθον; Γιατί δεν θεώρησαν ως γενάρχες και τα τέκνα των Δώρου και Αιόλου, όπως έπραξαν με τον Ξούθο;

-      Ποιος λογικός και εχέφρων άνθρωπος θα δεχθεί ότι από τις πέτρες που πετούσαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος με «πρώτους» τους «Έλληνες»;

-    Πότε και πώς δημιουργήθηκαν όλες οι υπόλοιπες φυλές του ανθρωπίνου γένους; Η μαύρη, η κίτρινη, η ερυθρόδερμος και άλλες γνωστές φυλές αφού υποτίθεται ότι το ανθρώπινο γένος προήλθε από ένα ζευγάρι (Δευκαλίων-Πύρρα) συγκεκριμένου χρώματος;

-      Όλες οι ανθρώπινες φυλές δεν έπρεπε να έχουν το ίδιο χρώμα, αφού προέρχονται από τους ίδιους γονείς (Δευκαλίων-Πύρρα) με το ίδιο «αίμα»;

-      Τι απέγιναν οι απόγονοι των αδελφών Ίωνος και Αχαιού;

· Δεν απηχεί την διαχρονική αλήθεια των προιστορικών αιώνων. Εάν την απηχούσε, οι Έλληνες κατά την περίοδο του Τρωϊκού Πολέμου ή τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες(8^ος π.Χ.αι.) όχι μόνο θα το εγνώριζαν, αλλά υπερηφάνως θα το διεκήρυτταν. ΟΥΔΕΝ γραπτό μνημείο της περιόδου εκείνης αναφέρεται σ’ αυτόν τον μύθο.

· Διαψεύδεται από τον μεγάλο τραγωδό Ευριπίδη (484-406 π.Χ), πιο αξιόπιστο και αρχαιότερο κατά 3-6 αιώνες του Απολλοδώρου του Αθηναίου ή του «άλλου» (Απολλοδώρου ή αγνώστου).

Στην τραγωδία του Ίων, δεν δέχεται τον Ίωνα σαν φυσικό γιό του Ξούθου αλλά σαν θετό με φυσικό πατέρα τον Θεό Απόλλωνα ενώ δι’ επεμβάσεως της Πυθίας,η Αθηνά υποσχέθηκε στον Ξούθο ότι θα αποκτήσει άλλα δύο παιδιά (Δώρος και Αχαιός). Εδώ όχι μόνο ομολογείται ότι ο Ίων δεν είχε φυσικό/βιολογικό πατέρα τον προϊστορικό Δευκαλίωνα, του οποίου η χρονολογία γεννήσεως είναι άγνωστη, «ταλαντευομένη» από τους αμετανοήτους παραμυθολόγους μεταξύ του 10.000 και 20.000 π.Χ., αλλά διδάσκεται ανερυθριάστως ότι ένας «Θεός» συνουσιάστηκε με μία κοινή θνητή και αποτέλεσμα της συνουσίας ήταν η γέννηση του Ίωνος!!!

Εάν ο αρχικός μύθος  ήταν αληθής θα τολμούσε ο Ευριπίδης να τον αλλοιώσει ή να ξεγελάσει τους ακροατές/θεατές;

Κατά τον Παυσανία «το πεπρωμένο της Κρέουσας ήταν να βρεθεί στην αγκαλιά του Φοίβου»8. Μόνον στην αγκαλιά του Φοίβου ή και του Ερμού με αποτέλεσμα ο καρπός της ερωτικής συνευρέσεώς τους να είναι ο Κέφαλος, ο μυθικός «ιδρυτής» της Κεφαλλονιάς;

·    Όχι μόνο δεν συμφωνεί με τα στοιχεία της αρχαίας γραμματείας, αλλά επιβεβαιώνεται ότι επλάσθη από κάποιους εκ των προγόνων μας για πολιτικούς λόγους.

Για όλους τους υποτιθέμενους γενάρχες των Ελλήνων (Δωριείς-Αχαιοί-Ίωνες-Αιολείς), αλλά ειδικώτερα για τους Ίωνες, τα στοιχεία της γραμματείας βοούν ότι: «Η δημιουργική φαντασία των αρχαίων Ελλήνων ερμήνευσε τα του ονόματος (Ίωνες) και καταγωγής της φυλής δια της συνήθους στους αρχαίους Έλληνες γενεαλογικής μεθόδου»9.

Ποια ήταν η συνήθης μέθοδος ερμηνείας των κυρίαρχων ονομάτων από τους Έλληνες; Αυτή εστηρίζετο κυρίως σε πολιτικούς λόγους, αναλόγως της καταγωγής τους, δηλαδή παρουσίαζαν τους γενάρχες ή ιδρυτές πόλεων, γεννημένους από θεούς γιατί ήθελαν να φαίνεται η Πόλη τους (Πόλη-Κράτος) ως κοιτίς ανδρείων και θεογενών προγόνων και να δικαιολογείται έτσι η ηγεμονία τους επί των άλλων πόλεων10.

«Διά να εξηγηθεί δε η ύπαρξις Ιώνων και εν Πελοποννήσω, επλάσθη εκ των υστέρων ο μύθος ότι ο Ίων και ο Αχαιός ήσαν αμφότεροι αδελφοί τέκνα του αυτού πατρός Ξούθου και επειδή μετά τον θάνατον του Ερεχθέως τον θρόνον ανέλαβε ο Κέκρωψ καταδιωχθείς ο Ίων υπό των τέκνων του Ερεχθέως, ηναγκάσθη να καταφύγη εις Αχαΐαν»11.

Δεν δικαιολογείται, λοιπόν, με τίποτε ούτε η επιπολαιότης μελετητών και ερευνητών της προϊστορίας-ιστορίας, ούτε η αντιεπιστημονικότης των συγγραφέων της συμβατικής ιστορίας. Και όμως αυτά τα παραμύθια διδάσκονται ως ιστορικά-προϊστορικά γεγονότα στα Ελληνόπουλα εδώ και αιώνες, παρά την ύπαρξη και άλλων στοιχείων όπως:

-      Η ονομασία του Ιωνίου (Ιονίου) πελάγους και της Ιωνίας (σημ. Μικράς Ασίας) που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβητήσεως των προαιωνίων τίτλων κυριότητος της λεκάνης του Αιγαίου, λίκνου των Ιώνων. «Ιόνιον μυχόν», λέγει ο Αισχύλος την Αδριατική12.

-      Κατά τον Θεόπομπον (Ρήτορα και ιστορικόν του 4^ου π.Χ. αι.) η ονομασία του Ιονίου προήλθε από τον Ιώνιον, βασιλέα των υπό του πελάγους βρεχομένων χωρών κατά δε τον Αρχέμαχον εκ των εν αυτώ απολεσθέντων Ιώνων13.

-    «Οι Δωριείς ήσαν μικρός λαός οικών περί τον Όλυμπον, εξετάθη δε μετά το όνομά τους σε άθροισμα μαχίμων κατοίκων της Στερεάς Ελλάδος, μορφωθέντων εις ιδίαν φυλήν, μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον, ηθέλησαν να παρουσιάσουν την μεταβολήν εκείνων ως έργον κάποιας εξαίρετης μοίρας του Ελληνικού Έθνους, δια τούτο και έπλασαν τον μύθον του Δώρου, υιού του Έλληνος, ως γενάρχου των Δωριέων»14.

-      Στην αρχαιότητα πίστευαν ευρέως πως «οι Αχαιοί που είχαν διωχθεί μετά τον πόλεμο, επανήλθαν στην Λακωνική με το όνομά τους αλλαγμένο σε Δωριείς»15.

-     Η απάντηση του βασιλέως της Σπάρτης Κλεομένη της υποτιθέμενης μητροπόλεως των Δωριέων, προς την ιέρεια του ναού της Αθηνάς στην Ακρόπολη, όταν ο Κλεομένης ηθέλησε να εισέλθει στον Ναό και η ιέρεια τον εξεδίωξε επειδή τον θεωρούσε Δωριέα και όχι Αχαιό: «Αλλ’ ου Δωριεύς ειμί, αλλ’ Αχαιός.»16.

Τίποτε απ’ όλα αυτά, έλαβαν υπόψη τους οι μυθοπλάστες συγγραφείς και οι συνεργάτες τους;

                                                                                                                                         (Συνεχίζεται)

ΜΕΡΟΣ 1ο

---

1  Απολλόδωρος, Ι, 7.3.

2 Από τον λόγον του Κων. Παπαρηγοπούλου, εκφωνηθέντα στο Πανεπιστήμιο κατά την έναρξη του ακαδ. έτους 1855- 56 και δημοσιευθέντα στα φυλλάδια 138, 139, 140, 141 της «Πανδώρας».

3 Ευάγγελος Φωτιάδης (1909-1973):Εδίδαξεν ιστορίαν στις στρατιωτικές σχολές και στην σχολή δημοσιογραφίας. Διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος κατά τα έτη 1954-1965. Μεταξύ των έργων του: «Η ενότης των Ελλήνων» (1950), «Εισαγωγικά μαθήματα εις την ιστορίαν του ελληνικού Έθνους» (1962).

4 Απολλόδωρος: Γραμματικός των Αλεξανδρινών χρόνων (180-109 π.Χ.). Υπήρξε μαθητής του Αριστάρχου και των στωικών Διογένους και Παναιτίου.

5 Μεγ. Αμερικ. Εγκυκλοπαίδεια, τ. 3^ο; σ.163.

6 Δύο παραδείγματα: Ο Δευκαλίων δεν προσέφυγε στο μαντείο των Δελφών αλλά θυσίασε στον Φρύξιο Δία (προστάτη των φυγάδων) και ο Δίας του παρήγγειλε δια του Ερμού ότι θα έδινε και πάλι ζωή στο ανθρώπινο γένος. Κατά τους Μεγαρείς ο Μέγαρος και όχι ο Δευκαλίων κατέφυγε κατά τον κατακλυσμό στην κορυφή των Γερανίων, κλπ.

7 - Νέα Ελληνική Εγκ. «Χάρη Πάτση» τ. 18^ος , σ. 552

   - Edith Hamilton (1942). Mythology Little, Brown and Company, ISBN 0-316-34114-2

   - Στράβων 1/1,1.3 και 7.321

8 Παυσανίας, 1.28.4-1.31.3.

9 Μεγ. Ελλ.. Εγκ.  τ.13, σ.397.

10 Μεγ. Ελλ.. Εγκ., λ. Ίων, σ.396

   Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τ. 31^ος , σ.83

   Νεοελληνική Ιστοριογραφία, Β΄, Κων. Παπαρηγόπουλος, Επιμ. Ευαγγ. Φωτιάδη, σ.260.    

11 Πελασγοί, Νικ. Ελευθεριάδου, σ.328.

12 Προμηθεύς, 840.

13 Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.11^ος, σ.645.

14 Εγκ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ.836-Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.8^ος, σ.337.

15 Ευριπίδης, Ανδρομάχη, επεισόδιο Γ΄, 501-765/Τόμος Γ, εισαγωγή, σ. 8, 9.

16 ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ε/72.