Η  ΣΗΜΑΙΑ  ΤΟΥ  ΓΕΝΟΥΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 7^ο

7.    Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ

       α. Ο αετός στη μυθολογία1.

Οι εξαιρετικές ιδιότητες δια των οποίων επροικίσθη από τον Δημιουργό-Κτίστη ο αετός, η τεράστια σωματική δύναμή του, η ικανότητά του να πετά πολύ ψηλά πάνω από τα σύννεφα, η μεγάλη δύναμη της οράσεώς του που του επιτρέπει ν’ ανακαλύπτει  από πολύ ψηλά την λεία του, αλλά και η υπερήφανη εμφάνισή του, δικαιολογούν πλήρως το ότι ενωρίς και από όλους σχεδόν τους λαούς ονομάσθηκε βασιλεύς των πτηνών, όπως ο λέων από όμοιες περίπου ιδιότητες ονομάσθηκε βασιλεύς των τετραπόδων. Οι ίδιες εξαιρετικές ιδιότητές του, δημιούργησαν στην φαντασία των λαών και μάλιστα των ανατολικών, διάφορους μύθους, απηχήσεις των οποίων μπορούν ν΄ ανευρεθούν και στην αρχαία Ελληνική μυθολογία.

Εκτός από τις γνωστές ιδιότητές του στον αετό απεδίδοντο από τους αρχαίους Έλληνες και άλλες μυθικές. Επιστεύετο ότι κατοικούσε στους ουρανούς, ήταν ευνοούμενος του Δία και εθεωρείτο ο καλύτερος οιωνός. «Ος τε σοι αυτώ φίλτατος οιωνός» συμπάρεδρος του Διός που τον εξυπηρετούσε στα πάντα, όπως λέει ο Όμηρος, ο οποίος χρησιμοποιεί γι’ αυτόν τα επώνυμα υψιπετής, αγκυχείλης,2  κράτισθος και ώκιστος3 πετεινών, οξύτατος δέρκεσθαι4 «τελειότατος πετεηνών» κ.λ.π.

Από αρχαιοτάτων χρόνων ο αετός σε όλους σχεδόν τους λαούς υπήρξε το σύμβολο της βασιλικής δυνάμεως και συχνά αποτελούσε τον καλό οιωνό που φανέρωνε μέλλουσα κατάληψη βασιλείας. Π.χ. Αετός καθίσας εις τον ζυγόν του αρότρου του Γορδίου, εφανέρωσεν εις αυτόν ότι θα εβασίλευεν εις την Φρυγίαν.

Τέτοιες εμφανίσεις αετού που προοιωνίζει μελλοντική βασιλεία βρίσκουμε και στις παραδόσεις για τον Μέγα Αλέξανδρο.  Αναφέρεται π.χ. ότι στην οικία που γεννήθηκε εκάθησε ζευγάρι αετών.  Και στην Ρωμαϊκή Ιστορία έχουμε τέτοιους θρύλους π.χ. στον Ταρκίνιο που ήκμασε τον 7^ο π.Χ. αιώνα, αετός φανέρωσε ότι θα βασίλευε στην Ρώμη. Αλλά και στην περίοδο της Ελληνικής Αυτοκρατορίας έχουμε τις παραδόσεις  αετών που εσκίασαν βρέφη, τα οποία  μεγαλώνοντας εβασίλευσαν. Τέτοια παράδοση υπάρχει για τον Βασίλειο τον Μακεδόνα.

       β. Ο αετός ως σύμβολο5.

Από τους παλαιότερους χρόνους ο αετός θεωρήθηκε απ΄ όλους σχεδόν τους λαούς ως το πτηνό των θεών. ΄Ετσι στους ΄Ελληνες έγινε σύμβολο δυνάμεως και μεγαλείου.

Οι παραστάσεις και τα σχήματα του αετού ως εμβλήματα τόσο στους πολιτισμένους όσο και στους άγριους λαούς είναι απειράριθμα. 

Στην Ελληνική μυθολογία ο αετός αποτελεί ένα από τα τρία εμβλήματα του Διός, ο οποίος στην δεξιά του κρατεί τον κεραυνό, στην αριστερά του το σκήπτρο και παρά τους πόδας του έχει τον αετό που μπορεί να πετάξει και ν’ ανυψωθεί μέχρι της πηγής του φωτός δηλαδή μέχρι του ηλίου.  Επομένως είναι  το κατ’ εξοχήν πτηνό του Διός, ο αγγελιαφόρος τούτου που μεταβιβάζει  στους θνητούς τις θελήσεις του.

Ο αετός λόγω της ταχύτητάς του και της ικανότητάς του να πετά πάνω από τα σύννεφα (στον ουρανό), θεωρήθηκε ως σύμβολο της ανθρώπινης ψυχής που μετά θάνατο φεύγει από το σώμα. (Αθανασία ψυχής των ανθρώπων).

Πολλές ελληνικές πόλεις είχαν ως έμβλημα τον αετό, ο οποίος συμβολίζει τον Δία όπως προκύπτει από διασωθέντα νομίσματα.

Ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ, ο ιδρυτής του ελληνικού κράτους της Αιγύπτου, καθιέρωσε ως κρατικό έμβλημα τον αετό. Το σύμβολο του αετού βρίσκουμε και στην Ρώμη, όπου εχρησιμοποιείτο στις σημαίες των λεγεώνων.

     γ. Ο Δικέφαλος αετός της Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

      Οι τελευταίοι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες κατέστησαν τον Δικέφαλο Αετό της Αυτοκρατορίας,   έμβλημα της βασιλικής ισχύος.  Οι άρχοντες των περιοίκων λαών οι καυχόμενοι για φιλία με τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, όλοι οι εγείραντες αξιώσεις επί του Βυζαντινού κράτους ή τμημάτων αυτού, κατ΄ επέκταση δε και όσοι αλλόφυλοι είχαν οποιεσδήποτε αξιώσεις, προσπάθησαν να οικειοποιηθούν το έμβλημα αυτό, θέσαντες τον δικέφαλο αετό επί των νομισμάτων, θυρεών, οικοσήμων, σφραγίδων, σημαιών πλοίων, δακτυλίων και εγγράφων αυτών6.

          Κράτη όπως των Τουρκομάνων, Βουλγάρων, Σέρβων, Αλβανών, Ρώσων, Ιταλών, Αυστριακών, Δούκες και Κόμητες, Μαρκήσιοι και Ιππότες, παντοειδείς άρχοντες και αρχοντίσκοι κοσμούσαν εαυτούς δια του εμβλήματος του δικεφάλου αετού.  Συν τω χρόνω υπερέβησαν και αυτόν τον ωκεανό και έφθασαν μέχρι της Νοτίου Αμερικής  όπου βρίσκουμε τον δικέφαλο αετό ως έμβλημα διαφόρων λαών. 

Ας ρίξουμε μια ματιά στην σημαία της Σερβίας. Θα διακρίνουμε ξεκάθαρα τον δικέφαλο αετό με το σταυρό, τα τέσσερα Βήτα του οικοσήμου των ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΩΝ. Τα τέσσερα Βήτα υποδηλώνονται σαν C και σημαίνουν Samo sloga Srbina spasava (Само слога Србина спасава = Μόνο η ενότητα σώζει τον Σέρβο). Τα 4 Β των Παλαιολόγων σήμαιναν Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύει Βασιλευόντων/Βασιλεύσιν ή Βασιλεύ Βασιλέων Βασιλεί Βοήθει = Βασιλιά των Βασιλέων (Χριστέ), βοήθα τον βασιλιά (τον Βυζαντινό αυτοκράτορα).

Δεν ξεχνούν, βεβαίως, ότι η μητέρα του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ ήταν απο την Σερβία, η Ελένη Δραγάση (Jelena Dragaš), κόρη του Σέρβου άρχοντα των Σερρών.

Η Σερβία ένοιωθε ότι ανήκει στην ίδια ιστορική και πνευματική οικογένεια με εμάς και ήταν ένας αξιόπιστος σύμμαχος, με ελάχιστες εξαιρέσεις (αποτέλεσμα αλληλοσυγκρουομένων συμφερόντων). Η Οθωμανική λαίλαπα δυστυχώς κατέστρεψε και αυτούς εκτός από την Ελλάδα.

Τον δικέφαλο αετό, τον οποίο έφερε χρυσοκέντητο στα πέδιλα αυτού ο πεσών  τελευταίος ΄Ελληνας αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος  παρά την πύλη του Ρωμανού, το Γένος των Ελλήνων διετήρησε ως σύμβολο και μετά την άλωση.  Οι συγγενείς του οίκου των Παλαιολόγων, οι αρχηγοί του δούλου έθνους, οι Πατριάρχες,  οι λόγιοι και οι προύχοντες επί Τουρκοκρατίας, οι εξευγενισθείσες οικογένειες των Ενετοκρατούμενων Ελληνικών νήσων, τα Ιερά Ευαγγέλια, τα Ιερά Σκεύη, τα δάπεδα και άμβωνες των Εκκλησιών και των Μονών, οι δακτύλιοι και οι επιτύμβιες πλάκες των προπάππων και πάππων μας, οι σημαίες των αρματωλών και κλεφτών, είχαν σαν έμβλημα τον δικέφαλο αετό.  

«Τον διεφύλαξαν ως σύμβολο της Εθνικής Ιδέας, συνδυαζομένης προς την αντίληψιν της ήδη πεπτωκυΐας αυτοκρατορίας. Αποβαίνει ποιος τις μυστικισμός, συμβολίζων την αθανασίαν του Ελληνισμού και την ελπίδα της αναστάσεως του γένους, καθ’ όλους τους δυσμοίρους εκείνους αιώνας, καθώς ο Έλλην βεβαρημένος υπό της πικρίας του ενεστώτος ησθάνετο την ανάγκην να προσφεύγει εις τας αναμνήσεις του παρελθόντος και ανακουφίζει εαυτόν, εμβαπτιζόμενος εις τας προσδοκίας μέλλοντος ευτυχεστέρου»7.

Κατά άλλη εκδοχή8 ο Δικέφαλος αετός εχρησιμοποιείτο ως έμβλημα ήδη από τον 9^ο αιώνα μ.Χ. και όχι από τον 11^ο αιώνα (επί Κομνηνού) όπως προαναφέραμε. Είναι κληρονομιά της Ελληνικής αρχαιότητος και δεν παρέλαβαν αυτόν  οι Έλληνες (Βυζαντινοί) από κανένα ασιατικό λαό. Και στην Κρήτη και στις Μυκήνες και στην Σπάρτη βρίσκουμε το έμβλημα των διδύμων αετών επί χρυσών κοσμημάτων, επί ελαφαντίνων πορπών αλλά και στους Δελφούς, συνδεόμενο με τον μύθο του «ομφαλού της γης».

Στο Λύκαιο όρος της κεντρικής Πελοποννήσου και στην ψηλότερη κορυφή αυτού (1420 μ.) ήταν ανιδρυμένο μέσα στα σύννεφα το αρχαιότερο των ιερών του Διός «Βοτήρα οιωνών»9 (ήτοι ποιμένος αετών), το από του όρους ονομαζόμενο Λύκαιον.

Δύο επίχρυσοι αετοί επί της ανατολικής προσόψεως χαρακτήριζαν το ιερό. «΄Εστι δε επί τη άκρα του ανωτάτου του όρους γης χώμα, Διός του Λυκαίου βωμός, και η Πελοπόννησος του πολλά εστίν απ΄αυτού συνοπτος, προ δε του βωμού κίονες δύο ως επί ανίσχοντα εστήκασιν ήλιον, αετοί δ’ επ΄ αυτοίς επίχρυσοι το γε έτι παλαιότερα επεποίηντο»10.

Οι Βυζαντινοί συγγραφείς ονομάζουν τους δικεφάλους αετούς «βασιλικούς» ή «διπλούς αετούς», ουδέποτε δε δικεφάλους.  Τα καθαρώς βασιλικά αντικείμενα επί των οποίων έκαναν χρήση αυτού,ως και η εκ παραδόσεως λαϊκή ερμηνεία αυτού μέχρι σήμερα δείχνουν σαφώς ότι ουδέποτε οι βασιλείς και ο λαός μας ελησμόνησαν την υψηλή, ευγενή και καθαρώς ελληνική έννοια  αυτού, ως του κατ΄ εξοχήν αισίου εμβλήματος και συμβόλου της εκ Θεού παραδιδομένης ύπατης βασιλικής, θείας και κοσμικής εξουσίας. 

Ότι δε στα δύο κυριώτερα κέντρα του Βυζαντινού Κράτους, την Κωνσταντινούπολη και την Νίκαια, διεσώζετο παράδοση συσχετίζουσα τους δύο αυτούς αετούς προς τους δύο Δελφικούς του Διός,  τους δείξαντες ότι οι Δελφοί ήσαν ο ομφαλός της γης, αποδεικνύεται  από το γεγονός ότι στις μεν εκκλησίες ο Δικέφαλος εικονίζετο εις τον «ομφαλόν» αυτών (πορφυρούν ομφάλιον), εξ όλων δε των πόλεων του αρχαίου κόσμου μόνο οι δύο αυτές πόλεις είχαν τόπο καλούμενο Μεσόμφαλον, ως οι Δελφοί καλούμενοι Μεσόμφαλοι, εκ του προσδιορισμού τους ως μέσου της γης, εκ της πτήσεως των δύο αετών.

                                                                                  

Βυζαντινη σημαία της Νίκαιας. Σημαία της αυτοκρατορίας μας,την περίοδο

της Φραγκοκρατίας   (κατάληψης της Κωνσταντινουπόλεως από τους φραγκοπαπικούς

 Σταυροφόρους).

Τι εκφράζει και τι συμβολίζει, λοιπόν, ο δικέφαλος αετός;

Ο Δικέφαλος αετός, ως σύμβολο και σημαία της ένδοξης Ελληνικής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας και όλης της Ρωμιοσύνης, ΕΚΦΡΑΖΕΙ την χιλιόχρονη Αυτοκρατορία μας που κυριαρχούσε σε ΑΝΑΤΟΛΗ και ΔΥΣΗ, όπως κυριαρχεί στους αιθέρες ο Αετός και ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ την ιστορική συνάντηση και συμπόρευση του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (απαλλαγμένου από τα παγανιστικά στοιχεία) και του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, της Ορθόδοξης Διδασκαλίας του Ιαχβέ/Ιησού Χριστού (Αγία Γραφή + Ιερά Παράδοση).

Αναλυτικώτερα:

1ο)     Όπως υπερίπτατο ο Αετός πάνω από τα σύννεφα στον ουρανό, έτσι και η Ελληνική Αυτοκρατορία καθοδηγούσε τους ανθρώπους όλου του κόσμου προς τον Ουράνιο κόσμο της Ορθής Πίστεως (Ορθοδοξία).

2ο)     Όπως ο Αετός εποπτεύει με το βλέμμα του τα υποκάτω του, με ανοιγμένα φτερά, έτσι και η Αυτοκρατορία σε κατάσταση συνεχούς εγρηγόρσεως, επαγρυπνούσε για να προστατεύει φυσικώς τους πιστούς από τους εχθρούς της ανθρωπότητος και να τους περισώζει καθ’ «ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας»11.

3ο)     Όπως εικονίζεται ο Αετός με αγέρωχο ύφος και έκφραση νικητού κρατώντας στα νυχοπόδαρά του τα δύο στοιχεία της εξουσίας του (Τον Τίμιο Σταυρό στο δεξί του και το ξίφος της νίκης στο αριστερό του) και σε συνδυασμό με την σωματική του ΔΥΝΑΜΗ, έτσι και η Αυτοκρατορία υπενθύμιζε στους πάσης φύσεως εχθρούς της, την δια της Πανοπλίας της (Υλικής και Πνευματικής) ΑΔΙΑΦΙΛΟΝΙΚΗΤΗ και ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΗ  ΙΣΧΥ της.

4ο)      Όπως ο Αετός κρατούσε στο αριστερό του (σε διαφορετικές παραστάσεις) την σφαίρα ολόκληρης της γης, έτσι και η αυτοκρατορία διαλαλούσε σ’ ολόκληρη την οικουμένη την διδασκαλία της Πνευματικής Αληθείας [δια τη θύραθεν Σοφίας κατά την προχριστιανική Εποχή (της Αναζητήσεως της Αληθείας) και δια της αποκαλυφθείσης Άνωθεν Σοφίας κατά την Μεταχριστιανική Εποχή].

5ο)     Όπως εξεικονίζεται το βασιλικό στέμμα ανάμεσα στις δύο κεφαλές του αετού, έτσι και η Αυτοκρατορία διατράνωνε σε ολόκληρη την Οικουμένη, την άνωθεν δοθείσα Εξουσία της νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως), ενός λαού, υπό του Θεού ευλογημένου, του πρωτοτόκου του νέου Ισραήλ της Χάριτος.

6ο)     Όπως ο Αετός, λόγω της ταχύτητός του και της προς τον Ουρανό πτήσεώς του θεωρήθηκε σύμβολο της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής, έτσι και η Ρωμιοσύνη δεν πεθαίνει αλλά «να την πετιέται απ’ την αρχή ανδριεύει και θεριεύει» και όπως λέγει ο Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης (τέλη του 19^ου αρχές 20^ου αιώνος) με ποίημά του:

«Η 9^η Ιουλίου 1821 εν Λευκωσία Κύπρου» καταγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την απάντηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού στις απειλές του Οθωμανού Διοικητού:

«Η Ρωμιοσύνη εν Φυλή συνόντζιαιρη του κόσμου

Κανένας δεν εβρέθηκε που να την εξαλείψη

Κανένας γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου

Η Ρωμιοσύνη εν αν χαθεί όντας ο κόσμος λείψη»

(Η Ρωμιοσύνη-Ο Ορθόδοξος ελληνισμός-είναι φυλή συνομήλικη του Κόσμου.

Κανένας δεν βρέθηκε που να την εξαφανίσει.

Κανένας γιατί την προστατεύει από ψηλά ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί μόνον αν έλθει το τέλος του κόσμου!!!).

Έτσι, ο δικέφαλος αετός κατέστη και μετά την υποδούλωση του Γένους, το σύμβολο της Εθνικής Ιδέας, της Μεγάλης του Γένους Ιδέας, συνδυαζομένης προς την αντίληψιν της ήδη πεσούσης Αυτοκρατορίας.

Μετά την Άλωση της Πόλεως ο Δικέφαλος αετός αποβαίνει ένα είδος μυστικισμού, συμβολίζων την αθανασίαν του Ελληνισμού την ελπίδα αναστάσεως του Γένους και ανασυστάσεως της Αυτοκρατορίας μας.

Έκτοτε, ο δικέφαλος αετός είναι το σύμβολον των Ελλήνων δια του οποίου ο Έλλην μαχητής παρέδιδε εις το τέκνον του την υποθήκην της Μεγάλης Ιδέας, της απελευθερώσεως και της ανακτήσεως όλων των κατακτηθεισών, από αλλογενείς και αλλοδόξους, επαρχιών της Αυτοκρατορίας του Γένους των Ρωμαίων/Ρωμιών/Ελλήνων.

Και όλα αυτά, όχι γιατί επήγαζαν από κάποια κατακτητική διάθεση των Ελλήνων, αλλά γιατί η Ελληνική Αυτοκρατορία, το Βυζάντιον, όπως ονομάσθηκε σκοπίμως, τον 16^ον αιώνα από δύο ανιστόρητους φραγκοταλμουδιστές (Ιερώνυμος Βόλφ και Δουκάγκιος), και επεκράτησε να λέγεται κατ’ οικονομίαν, ήταν το Δώρο του Θεού προς τον εκλεκτό Λαό Του, τους Έλληνες. Τον Πρωτότοκον του Νέου Ισραήλ της Χάριτος του Θεού.

Ποιος έχει λοιπόν δικαίωμα να αρνηθεί το δώρο του Θεού; Κανένας από όσους αισθάνονται ότι είναι Έλληνες κατά το γένος και χριστιανοί κατά την Ορθόδοξη Πίστη. 

Να γιατί η Κιβωτός του Ελληνισμού, η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει μονίμως ανηρτημένη την σημαία με τον δικέφαλο αετό εις τα υπ’ αυτής ελεγχόμενα ιδρύματα-οικήματα και λοιπούς χώρους λατρευτικής συνάξεως.

Η Ελληνική Αυτοκρατορία περίπου το 1025

Η Ελληνική Μικρά Ασία τον 11^ο και 12^ο αιώνα

 

Η Αυτοκρατορία μας την εποχή των Κομνηνών

Ο δικέφαλος αετός είναι το αιώνιο σύμβολον της Μεγάλης του Γένους Ιδέας, για να μη λησμονήσουν ποτέ οι ΄Ελληνες:

- Ότι οι πρόγονοί μας ήσαν κάποτε πολίτες μιάς αχανούς Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

-Ότι η αυτοκρατορία ήταν δώρο του Θεού της ορθοδόξου πίστεως για το οποίο αποδειχθήκαμε ανάξιοι να μας δοθεί, αφού ανομήσαμε και αποστατήσαμε, κατ’επανάληψη, από τον Δωρεοδότην Θεόν μας. Για τον λόγο αυτό, το απωλέσαμε, ουσιαστικώς παραδώσαμε την Αυτοκρατορία μας, αρχικώς στους Φραγκοπαπικούς και αργότερον στους Οθωμανούς Τουρκομογγόλους.

-Το διαχρονικόν καθήκον τους, ώστε ο καθένας ,αισθανόμενος γνήσιος Ρωμηός, δηλαδή Έλλην κατά το γένος και Ορθόδοξος κατά την πίστη, διαβιών στο καθεστώς της σημερινής ανατριχιαστικής κυριαρχίας της Ταλμουδιστοκρατούμενης Νέας Εποχής, βεβαρυμένος από την πικρία της νέας πασιφανούς ανομίας-αποστασίας και οργισμένος από την χωρίς όρια μειοδοτική-ανθελληνική-ανάλγητη συμπεριφορά των σημερινών ελλαδιτών/θεραπαινίδων- διαχειριστών των διεθνών κοσμοκρατόρων:

-   Να διατηρεί ως κόρη οφθαλμού την Εθνική του Ταυτότητα.

-  Να προσβλέπει συνεχώς προς την αναπεπταμένην Σημαία του Γένους του.

-  Να μάχεται κατά των πάσης φύσεως υπονομευτών της Πίστεώς του.

-  Να προσδοκά στο μέλλον, την απόδοση της δικαιοσύνης σε ό,τι αφορά τις κατεχόμενες  από αλλοεθνείς και αλλοδόξους πατρίδες και τους υποδούλους αδελφούς του, δηλαδή την απελευθέρωσή τους και αποκατάσταση-ανασύσταση της Ελληνικής Αυτοκρατορίας!

                                                                                                                                                Συνεχίζεται

Για μερικές ημέρες θα απουσιάσουμε
και θα επανέλθουμε μετά την εορτή της
Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

---

1 Εγκ.Λεξ. ΗΛΙΟΣ, λ. αετός, σ.552

2 Με κυρτό ράμφος.

3 Ταχύς, ορμητικός.

4 δέρκομαι = βλέπω καθαρά, ρίπτω βλέμμα, αντιλαμβάνομαι.

5 Εγκ.Λεξ. ΗΛΙΟΣ, λ. αετός, σ.553.

6 Τα ίδια κάνουν σήμερα οι Σκοπιανοί. Οικειοποιούνται τα εμβλήματα των Ελλήνων Μακεδόνων και ήδη τοποθέτησαν τον ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην κεντρική πλατεία της πρωτευούσης τους.

7 Σπ. Λάμπρου: «Ο Δικέφαλος Αετός του Βυζαντίου», εις «Νέον Ελληνομνήμονα», τόμος στ΄ 1909 σελ. 472.

8 Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. 1^ος, λ. ΑΕΤΟΣ, σ.554  

9 Βοτήρ-ήρος (βόσκω) = βοσκός

    Βοτήρ οιωνών = οιωνοσκόπος

    κύων βοτήρ = τσοπανόσκυλο

10 Παυσανίας, Αρκαδικά, VIII,38,7.

11 Ματθ. κγ΄37