ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 17ο

ΙA. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ/ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ 1

7.  Χαρακτηριστικά γνωρίσματα Ορθόδοξου Χριστιανού

(Συνέχεια 16ου  μέρους)

δ/ Η Υπακοή στο Θέλημα του Τριαδικού Θεού

Γνώρισμα λοιπόν της Ορθοδοξίας, σε αντίθεση με ΟΛΕΣ τις θρησκείες και θρησκευτικές δοξασίες παγκοσμίως, είναι η Πίστη στον  Αληθινό Θεό, Τον Τριαδικό Θεό. Δεν αρκεί όμως, μόνον η θεωρητική παραδοχή και πίστη σ’ Αυτόν, «αφού και τα δαιμόνια πιστεύουσιν και φρίσσουσιν» (ΙΑΚ:2,19), χρειάζεται και η υποταγή στο θέλημά Του, στο φρόνημά Του, σ’ ό,τι Αυτός αποκαλύπτει στον άνθρωπο.

Ο Θεός απαιτεί εθελούσια, απόλυτη και τυφλή υποταγή σε όλα.

1/ Ας θυμηθούμε την θυσία του Αβραάμ όπου ο Θεός ζητά να του θυσιάσει ό,τι πιο πολύτιμο είχε. Τον μονογενή του υιό, που τον απόκτησε μετά από 25 χρόνια προσευχής και αναμονής!

2/ Απαιτεί υπακοή στις οδηγίες Του και στις οδηγίες των ανθρώπων Του, άσχετα αν λογικώς εμείς θεωρούμε κάτι άλλο ως σωστό.

Ας θυμηθούμε:

- Τον Μωϋσή, που τον εξέλεξε για αρχηγό του Ισραήλ, ενώ ήταν ισχνόφωνος και βραδύγλωσσος (ΕΞΟΔ: 4/10).

-Τον Σύρο αρχιστράτηγο Ναϊμάν/Ναιμάν ή Νεεμάν που ήταν λεπρός και ο Ελισσαίος του ζήτησε να λουσθεί επτά φορές στον Ιορδάνη για να θεραπευθεί, ενώ η Συρία είχε τα ποτάμια Αβανά και Φαρφάρ, που ήταν μεγαλύτερα και πιο σπουδαία (Δ΄ ΒΑΣ: Ε΄ κεφ.).

Σε τι συνίσταται και που είναι καταγεγραμμένο το θέλημα του Θεού;

Το Θέλημα του θεού είναι εγχαραγμένο και αποτυπωμένο μέσα στην συνείδηση ΟΛΩΝ των ανθρώπων.

«...Πνεύμα εστίν εν  βροτοίς, πνοή δε Παντοκράτορος εστίν η διδάσκουσα» (ΙΩΒ: 32/8).

« α προσετάγη σοι, ταύτα διανοού, ου γαρ εστίν σοι χρεία των κρυπτών» (ΣΟΦ. ΣΕΙΡΑΧ: 3/22)

«...ο νόμος του Θεού αυτού εν καρδία αυτού (του δικαίου ανθρώπου)» (ΨΑΛΜΟΙ: 36/30-31)

«...το έργον του νόμου γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως..» (ΡΩΜ: 2/14-15).

Ο Απόστολος Παύλος τονίζει:

«Και μην προσαρμόζεστε στον τρόπο ζωής του κόσμου αυτού, αλλά να μεταμορφώνεστε καλλιεργώντας έναν καινούργιο τρόπο σκέψεως, έτσι ώστε να διακρίνετε, εξετάζοντας, ποιο είναι το θέλημα του Θεού, που είναι καλό και ευχάριστο και τέλειο (αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον)» (ΡΩΜ: 12/2).

Συνεπώς, Το θέλημα του Θεού ως Νόμος του Δημιουργού, είναι και παραμένει βαθειά εγχαραγμένος στην συνείδηση ΟΛΩΝ των ανθρώπων. Επειδή ο Νόμος του Δημιουργού, είναι εγχαραγμένος στην συνείδηση κάθε ανθρώπου, που σαν αυστηρός πυλωρός ελέγχει και επεξεργάζεται ΟΛΕΣ τις πληροφορίες των αισθήσεων και των νοητικών λειτουργιών (Αντιλήψεως, Νοήσεως, Λογικής, Κρίσεως, Μνήμης) και όλες τις αποφάσεις που διαμορφώνει και εξωτερικεύει η ΕΛΕΥΘΕΡΗ  ΒΟΥΛΗΣΗ, τα πονηρά πνεύματα, αυτή την συνείδηση προσπαθούν είτε να αποκοιμίσουν, αναισθητοποιήσουν και αχρηστέψουν μονίμως, είτε να παραπλανήσουν και ξεγελάσουν έστω και πρόσκαιρα, για να μπορέσουν να διέλθουν από την αφύλακτη, πιά, θύρα της ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ, χωρίς έλεγχο.

Την μόνιμη αχρήστευση της συνειδήσεως τα πονηρά πνεύματα ή και ο ίδιος ο αρχηγός τους, ο Σατανάς, την επιτυγχάνουν με δύο κυρίως τρόπους:2 

1ος/ Με την βοήθεια μεθόδων και τεχνικών με τις οποίες νεκρώνουν τελείως ή ερεθίζουν έντονα τις αισθήσεις και πνευματικές λειτουργίες τους, διανοίγοντας σταδιακά και ανεπαίσθητα, μία αφύλακτη είσοδο στην ελευθέρα βούληση και μία μυστική και δαιδαλώδη σήραγγα στην συνείδηση, που οδηγεί τα πνεύματα απαρατήρητα, στο σκοτεινό θάλαμο του υποσυνειδήτου. Από εκεί οι εισβολείς στον ανθρώπινο νου, επενεργούν στο ψυχοπνευματικό κύκλωμα και υποβάλλουν-επιβάλλουν,  τις διάφορες αποκρυφιστικές δοξασίες τους!!!3

2ος/ Με την «μύηση», στην οποίαν υποβάλλονται οικειοθελώς όλοι αυτοί που γίνονται μέλη αποκρυφιστικών οργανώσεων, μυστικιστικών ομάδων και όσοι γίνονται μαθητές μεμονωμένων αποκρυφιστών (μάγων, φακίρηδων, Γκουρού, Γιόγκι, μοναχών ειδωλολατρικών θρησκειών, κλπ.).

Η μύηση, σ’ όλες τις περιπτώσεις, όπως και αν την εννοεί κανείς, είτε ως τελετουργία, είτε ως διδασκαλία, είναι μία μέθοδος προσχεδιασμένης και καλώς οργανωμένης παραπλανήσεως και εξαπατήσεως τόσον των αισθήσεων όσον και των νοητικών λειτουργιών του μυουμένου.4

Αναλυτικώτερα το Θέλημα του Θεού συνίσταται εις το:

α΄. Να μην «εθελοθρησκεύομεν».

Ο απόστολος Παύλος μας μιλά για κάποιους ανθρώπους, που έχουν μία εντελώς προσωπική θρησκεία, την εθελοθρησκεία (ΚΟΛΑΣΣ: 2,23). Είναι η θρησκεία του θελήματός τους, της αρεσκείας τους, των προσωπικών δοξασιών τους, που συντελούν στην ικανοποίηση των σαρκικών και εγωϊστικών φρονημάτων τους.

Αυτή η θρησκεία είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος.

Ο Αδάμ και η Εύα σ’ αυτή την θρησκεία πίστευαν. Τους είπε ο Θεός· «Από όλα τα δένδρα του παραδείσου μπορείτε να φάτε. Από το δένδρο της γνώσεως όμως απαγορεύεται. Εάν φάτε να ξέρετε ότι θα πεθάνετε». Τους έβαλε ένα γύμνασμα ο Θεός, για να τους εξασκήσει στην υπακοή, την εγκράτεια, την πίστη. Εκείνοι όμως δεν υπήκουσαν. Να λοιπόν η αξία της υπακοής στο θέλημα του αληθινού Θεού. Να τι ζητά ο αληθινός Θεός από εμάς.

Μετά την πτώση, ο Θεός, θέλοντας να κτυπήσει το φαινόμενο της εθελοθρησκείας -την τάση δηλαδή του ανθρώπου να νομίζει ότι θα βρει την ευτυχία μόνος του, κάνοντας του κεφαλιού του, τους εξορίζει από τον παράδεισο, τους αφήνει να γευθούν τον θάνατο και τις ποικίλες κακίες, θλίψεις, δοκιμασίες και θέτει αμέτρητες εντολές, ζητώντας πολύ περισσότερη υπακοή. Το κάνει αυτό:

1/ Για ν’ αντιληφθούμε ότι πρέπει να δρούμε θεοκεντρικώς και όχι ανθρωποκεντρικώς.

2/ Για να εκτιμήσουμε τι μεγάλος και πόσο πολύτιμος θησαυρός είναι η θέωση, η κατά Θεόν και αιώνια ευτυχία, την οποία δεν προσέξαμε καθόλου, όταν βρισκόμασταν στον παράδεισο.

3/ Για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους ότι τώρα, μετά την έξοδο από τον παράδεισο, χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη άσκηση, για να μην γευθεί τον αιώνιον θάνατον ο άνθρωπος, από την αμαρτία.

* * *

Δυστυχώς το φαινόμενο της «εθελοθρησκείας» παρατηρείται σήμερον, και σε πολλούς Χριστιανούς.

Τους ακούς να λένε:

«Εγώ δεν πάω στην Εκκλησία, αλλά πάω και ανάψω το κεράκι μου σ’ ένα εκκλησάκι»· ή «περνώ ανάβω το κερί μου και φεύγω».

«Εκκλησιάζομαι αλλά δεν κοινωνώ».

«Δεν χρειάζεται να εξομολογηθώ. Δεν έχω εμπιστοσύνη στον εξομολογητή .Θα τα πω στην εικόνα».

«Για μένα δεν έχει καμμιά αξία η νηστεία. Το φαγητό δεν είναι αμαρτία».

«Πιστεύω στον θεό ως μία ανωτέρα δύναμη».

«Όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο θεό αλλά με διαφορετικό όνομα. Εμείς οι χριστιανοί τον ονομάζουμε Ιησού Χριστό».

«Είναι θέμα δικό μου αν θα κάνω πολιτικό ή θρησκευτικό γάμο».

Τέτοια και άλλα παρόμοια που καταργούν ό,τι πιο πολύτιμο έχει η Ορθοδοξία, διδάσκουν οι ανθρώπινες εθελοθρησκείες, που αποτελούν συνιστώσες του Οικουμενισμού. Με τέτοιου είδους εθελοθρησκείες όμως, αποκλείεται να οδηγηθούμε σε κατάσταση μόνιμης ειρήνης, άδολης αγάπης, αληθούς αδελφωσύνης, ομόνοιας και ενότητας, αφού οι παραπάνω καταστάσεις, αποτελούν απατηλά και ελκυστικά συνθήματα του Εωσφορικού Οικουμενισμού, με μοναδικό στόχο την παγίδευση των ανθρώπων και τον αποπροσανατολισμό τους από την Αλήθεια της Ορθοδοξίας.

Άλλωστε η ενότητα η αγάπη, η χαρά, η αγαθωσύνη, η ειρήνη, η μακροθυμία και η πίστη, είναι δώρα του Αγίου Πνεύματος (ΓΑΛ: 5/22), δώρα της Ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας των πιστών. Δεν είναι ανθρωποκεντρικές κατακτήσεις αλλά  απόλυτα θεοκεντρικές δωρεές.

Αληθινός Θεός είναι ένας και όχι πολλοί· και αληθινή πίστη είναι μία, η Ορθόδοξη, ενώ οι άλλες είναι ψεύτικες.

Ο Κύριος μας λέγει: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν..» (ΙΩΑΝ: 15/5).

Αν δεν φυλάξει ο Κύριος την πόλη, μάταια αγρυπνούν οι φύλακες. Αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκο, μάταια κοπιάζουν αυτοί που οικοδομούν. Όλα που θέλετε να τα πραγματοποιήσετε στην ζωή σας θα τα κάνετε με την ευλογία μου και την βοήθειά μου.

Φωνάζουν οι άνθρωποι, για ισότητα, αδελφωσύνη και για ανθρώπινα δικαιώματα. Προσπαθούν με κάθε μέσο, ακόμη και το πιο απάνθρωπο και τρομοκρατικό, να τα ικανοποιήσουν. Και ξεχνάνε, ότι η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» ή την Αγία Γραφή που μας λέγει: «Ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με τα δικαιώματά σου» και όχι τα δικαιώματά μου.

Προς τούτοις, με μια ελάχιστη δόση αυτογνωσίας, ας προστρέχουμε στην ευχή: «…έως πότε, Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος; ἕως πότε ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ; ἕως τίνος θήσομαι βουλὰς ἐν ψυχῇ μου, ὀδύνας ἐν καρδίᾳ μου ἡμέρας καὶ νυκτός; ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός μου ἐπ᾿ ἐμέ; ἐπίβλεψον, εἰσάκουσόν μου, Κύριε ὁ Θεός μου· φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον, μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου· ἴσχυσα πρὸς αὐτόν· οἱ θλίβοντές με ἀγαλλιάσονται, ἐὰν σαλευθῶ. 6 ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ ἐλέει σου ἤλπισα, ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου· ᾄσω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ ῾Υψίστου.» (ΨΑΛΜΟΙ: 12 )

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία για τον άνθρωπο από την απόφασή του να παραδώσει την θέλησή του στον Θεό, θεωρώντας πως η Θέληση του Θεού είναι ανώτερη και τελειότερη από το καθετί.

Ας θυμόμαστε την στάση του Ιησού Χριστού, που στην μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, στον κήπο της Γεθσημανή, τότε που η Άγια Ψυχή Του σήκωνε το βάρος όλων των πόνων του κόσμου, υποτάχθηκε με τέλεια εμπιστοσύνη στο Θέλημα του Πατέρα Του, προφέροντας την συγκλονιστική φράση: «Γενηθήτω το θέλημά σου» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 26/42).

Ο Ιησούς Χριστός, στην κορύφωση της Δοκιμασίας Του, που από κάθε άποψη είναι ασύλληπτη για την ανθρώπινη εμπειρία, εφάρμοσε στην πράξη αυτό που δίδασκε σε όλη την επίγεια Διακονία Του στους μαθητές Του. Υποτάχθηκε ως άνθρωπος και, βαδίζοντας στο στενό μονοπάτι αυτής της υποταγής, κέρδισε αμάραντη Δόξα.

β΄. Να λατρεύομεν τον Θεόν Ορθώς.

Ο Νικόλαος Λούβαρις (1885-1961), καθηγητής της θεολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών και υπουργός παιδείας (1936 και 1943-1944), ερώτησε κάποτε ένα μοναχό αγιορείτη -τον Αβακούμ τον ανυπόδητο- ο οποίος ήξερε όλη την Αγία Γραφή απέξω, που μιλά η Βίβλος για πρώτη φορά για την ορθοδοξία και φυσικά για την ορθοπραξία. Και ο Αβακούμ του απάντησε: «στην θυσία του Κάϊν, όταν ο Θεός του λέγει «εάν δεν προσφέρεις ορθώς θυσίαν στον Θεό τότε αμαρτάνεις» (ΓΕΝ: 4,7).

Από την πρώτη στιγμή, λοιπόν, της ανθρώπινης μεταπτωτικής ιστορίας, εμφανίζεται το νόημα της λέξεως Ορθοδοξία. Συνδέεται με την λατρεία του ανθρώπου. Εάν δεν προσφέρεις σωστά τα δώρα σου, εάν δεν έχεις ορθή λατρεία όπως την θέλει ο Θεός, δεν σε δέχεται ο Θεός και σένα και την λατρεία σου. Ο Θεός ζητά να του δώσουμε όλη την καρδιά μας, την ψυχήν μας, την σκέψη μας, την θέλησή μας. Δεν αρκεί το κεράκι μας και η τυχόν επίσκεψη σε εκκλησάκι ή παρακολούθηση, κατ’ εθισμόν, της θείας λειτουργίας.

Ο Θεός ζητά συμμετοχή στο κύριο μυστήριο της Εκκλησίας, στην Θεία Κοινωνία. Αν δε το κάνουμε αυτό δεν σωζόμαστε.

Ο Θεός προσέχει και ζητά πλήρη συμμόρφωση ακόμη και σε λεπτομέρειες της λατρείας. Στην Παλαιά Διαθήκη καθορίζει την συνταγή που θα κάνουν το μύρο και το θυμίαμα (ΕΞ: 30,22-38). Απαιτεί πλήρη συμμόρφωση με τις οδηγίες του και απαγορεύει να χρησιμοποιήσουν οι Ιουδαίοι το μύρο αυτό και το θυμίαμα, για προσωπική τους χρήση.

Να η σημασία του ορθού δόγματος και της ορθής λατρείας. Να, γιατί όλες θρησκείες δεν οδηγούν στον Θεό, και γιατί ο Αληθινός Θεός ΔΕΝ δέχεται την λατρεία και το τελετουργικό των θρησκειών. Κι’ αυτό διότι, οι θρησκείες είναι επινοήσεις του ανθρώπου, κατά τις επιθυμίες του και τις ιδιοτροπίες του· κατά τις φαντασιώσεις του ή τις δαιμονικές επιδράσεις που υφίσταται.

Υπήρχαν έτσι οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων που έτρωγαν, έπιναν, παντρεύονταν, εξαπατούσαν ο ένας τον άλλον, τσακώνονταν, μοίχευαν, ζηλοτυπούσαν και γενικά είχαν όλα τα πάθη των ανθρώπων και ήταν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους.

Υπήρχαν οι ανθρωποθυσίες, οι οποίες διασώζονται και σήμερα στην σατανολατρεία και αποτελούν καθαρά δαιμονική επίδραση. Όλα αυτά αντί να εξυψώνουν τον άνθρωπο τον εξαθλίωναν και τον αποκτήνωναν όλο και περισσότερο. Συνεπώς, όλα αυτά που λέγονται στις ημέρες μας περί ορθότητας και αποδοχής όλων των θρησκειών a priori, είναι ατόπημα, ανομία, βλασφημία και δεν προσφέρουν τίποτα στην πρόοδο του πολιτισμού μας και της ευημερίας μας.

γ΄. Να έχομεν ορθή πνευματική ζωή (Ορθοπραξία).

Ορθοδοξία λοιπόν είναι η ορθή λατρεία του αληθινού Θεού. Ορθοδοξία επίσης είναι και η ορθή ζωή, ή πνευματική ζωή όπως λένε οι πατέρες. Είναι αλληλένδετα και αλληλοπεριχωρούμενα αυτά τα δύο. Αν τα χωρίσεις και κρατήσεις μόνο το ένα, τότε οδηγείσαι στην αίρεση και ο Θεός σε απορρίπτει.

«Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ έστι» (ΙΩ: 1/48) είπε ο Χριστός για τον Ναθαναήλ. Δηλαδή αληθινός και σωστός Ισραηλίτης δεν είναι μόνο αυτός που πιστεύει κατά τον Μωϋσή και τους προφήτες, αλλά κι’ αυτός που δεν έχει δόλο. Αυτός που είναι άκακος, απονήρευτος, αγαθός και χαριτωμένος. Μόνο αυτός μπορεί να έχει εμπειρία του αληθινού Θεού.

Λέγει ο προφήτης Ησαΐας: «Ακούστε τον λόγο του Κυρίου οι άρχοντες των Σοδόμων· προσέξτε τον νόμο του Θεού ο λαός της Γομμόρας. Τι να το κάνω το πλήθος των θυσιών σας; Είμαι γεμάτος από τα ολοκαυτώματα κριαριών και δεν θέλω το λίπος των αρνιών ούτε το αίμα των ταύρων και των τράγων. Ούτε θέλω να έρχεσθε και να με βλέπετε. Ποιος σας ζήτησε τέτοια πράγματα; Δεν θα σας επιτρέψω να έρχεσθε στο ναό μου. Μάταιο είναι να μου προσφέρετε, για τον τύπο μόνο, θυσία σεμιγδαλιού· σιχαίνομαι δε το θυμίαμά σας. Δεν θα ανεχθώ πλέον τις πρωτομηνιές σας, ούτε τα Σάββατά σας, ούτε τις άλλες γιορτές σας. Τις νηστείες σας και τις αργίες σας και τις πρωτομηνιές σας και τις εορτές σας τα μισεί η ψυχή μου. Σας εχόρτασα· δεν θ’ ανεχθώ πλέον τις αμαρτίες σας. Όταν σηκώνετε τα χέρια σας προς εμένα, θα πάρω τα μάτια μου από σας και εάν πληθύνετε την προσευχή σας, δεν πρόκειται να σας ακούσω· διότι τα χέρια σας είναι γεμάτα από αίμα»(ΗΣ:1/ 10-15).

Ας θυμηθούμε και τον Φαρισαίο της γνωστής περικοπής που κι’  αυτός προσεύχεται στον Θεό μέσα στον ναό των Ιεροσολύμων και αντί να δικαιωθεί και να ευλογηθεί κατακρίνεται και πάει στην κόλαση, γιατί ακριβώς δεν κάνει την σωστή προσευχή, δεν έχει επίγνωση της αδυναμίας του και είναι γεμάτος εμπάθεια απέναντι στον τελώνη.

Αντί να υμνεί τον Θεό και να ζητά το έλεος του γι’ αυτόν και για όλους τους ανθρώπους, ακόμη και για τον τελώνη που παρευρίσκεται εκεί, αυτός υμνεί τον εαυτό του, κομπάζει, και επιτίθεται με κακία και περιφρόνηση προς τον τελώνη. Ο τελώνης, χωρίς ν’ αγανακτήσει για την συμπεριφορά του Φαρισαίου, με υπομονή και ταπείνωση δέεται να τον λυπηθεί ο Θεός. Και ο Θεός δικαιώνει τον αμαρτωλό τελώνη και καταδικάζει τον «ενάρετο» Φαρισαίο.

Να τι σημαίνει ορθό δόγμα αλλά και ορθή ζωή…Ορθοδοξία και ορθοπραξία.

                                                                  *

Ο άνθρωπος, λόγω των αμαρτιών των προγόνων του και των προσωπικών του αμαρτιών, είναι άρρωστος. Η Ορθοδοξία του αποκαλύπτει την αρρώστια του και του υποδεικνύει θεραπεία.

Η Ορθοδοξία  είναι η σωστή και μοναδική θεραπεία.  Είναι ιατρείο η Εκκλησία· δεν διώχνει κανένα, δεν μισεί κανένα, αλλά αποκαλύπτει τα νοσήματα που μας κατατρύχουν και μας δίνει τα φάρμακα.

Τελευταία όμως, ο άνθρωπος, αντί να αξιολογεί τα πάντα με βάση τον λόγο του Θεού, εν ονόματι της ελευθερίας και εν ονόματι δήθεν της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του αντιρατσισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και άλλων συναφών….αερολογημάτων, αρχίζει να θεωρεί ως υγεία ό,τι είναι αρρώστια και θέλει να το προβάλλει ως κάτι το κοινωνικώς, πολιτικώς και λογικώς ορθό. Κι’ όποιος δεν συμφωνεί μ’ αυτές τις ιδέες θεωρείται ρατσιστής, ομοφοβικός, φουνταμενταλιστής, ακροδεξιός, κλπ.

Έτσι ζητούν κάποιοι να μη θεωρείται π.χ. ότι η μοιχεία, ομοφυλοφιλία, παιδεραστεία, κ.α., είναι κάτι το ανήθικο, κάτι το μη κοινωνικόν. Αντίθετα πιστεύουν ότι είναι μία προσωπική επιλογή και «ιδιαιτερότητα» και οφείλει το κράτος να προχωρήσει στην νομοθέτηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων και την δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών απ’ αυτούς. Οι πολιτικοί, δια λόγους λαϊκισμού, ψηφοθηρίας και κάποιων δικών τους …ιδιαιτεροτήτων, θεωρούν πολιτικώς ορθό το αίτημα και αρχίζουν να το στηρίζουν, για να γίνει και κοινωνικά αποδεκτό.

Προσφάτως, 23 Δεκ. 2015, υπερψηφίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων της Ελλαδικής Βουλής, με 194 ψήφους, έναντι 55 κατά, σε σύνολο 249 παρόντων βουλευτών, το σχέδιο νόμου του υπουργείου Δικαιοσύνης για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφύλων.

Αυτό όμως είναι τόσο παράλογο, όσο αν το κράτος έδινε πιστοποιητικό υγείας σ’ ένα καρκινοπαθή ή σ’ ένα που πάσχει από ανίατη νόσο. Αν συνεχισθεί αυτή η παράλογη ξενόφερτη και καθοδηγούμενη νοοτροπία, θυμηθείτε:

Το ελλαδικό κράτος, συντόμως θα αναγνωρίσει ως νόμιμη και μη αξιόποινη, την νεκροφιλία, την παιδοφιλία, την αιμομιξία, την κτηνοβασία, την κλεπτομανία, την χρήση κάθε είδους ναρκωτικών, κ.ο.κ.

δ. Να προσευχόμεθα αδιαλλείπτως

Η φυσική (αυθεντική) κατάσταση του ανθρώπου προσδιορίζεται, αγιοπατερικά, από την λειτουργία μέσα του, τριών μνημονικών συστημάτων, δύο από τα οποία γνωρίζει και ελέγχει η επιστήμη της ιατρικής, ενώ το τρίτο είναι υπόθεση της ποιμαντικής θεραπευτικής. Το πρώτο είναι η κυτταρική μνήμη (DNA), που καθορίζει τα πάντα στον ανθρώπινο οργανισμό. Το δεύτερο είναι η εγκεφαλική κυτταρική μνήμη, η λειτουργία του εγκεφάλου, που ρυθμίζει την σχέση μας με τον εαυτό μας και το περιβάλλον. Τα δύο αυτά συστήματα, γνωρίζει η επιστήμη της ιατρικής και μεριμνά για την εύρυθμη λειτουργία τους.

Η εμπειρία των Αγίων γνωρίζει ένα ακόμη μνημονικό σύστημα, την καρδιακή ή νοερά μνήμη, που λειτουργεί μέσα στην καρδιά. Η καρδιά, στην Ορθόδοξη παράδοση, δεν λειτουργεί μόνο φυσιολογικά, ως αντλία διακινήσεως του αίματος.  Ακόμη κατά την πατερική διδασκαλία, δεν είναι ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα το κέντρο της αυτοσυνειδησίας μας, αλλά η καρδιά. Διότι πέρα από την φυσική έχει και μια υπερφυσική λειτουργία. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις γίνεται χώρος κοινωνίας με τον Θεό, με την άκτιστη δηλαδή ενέργειά Του. Βέβαια αυτό γίνεται αντιληπτό μέσα από την εμπειρία των Αγίων  και όχι με την λογική λειτουργία και τη διανοητική θεολόγηση.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (†1809), ανακαιφαλαιώνοντας όλη την πατερική παράδοση, στο έργο του «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιον», ονομάζει την καρδιά κέντρο φυσικό, υπερφυσικό, αλλά και παραφυσικό, όταν η υπερφυσική λειτουργία αδρανεί, διότι η καρδιά κυριαρχείται από τα πάθη. Η υπερφυσική λειτουργία της καρδιάς είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την τελείωση, την ολοκλήρωση του ανθρώπου, δηλαδή την θέωση του, ως πλήρη ένταξή του στην εν Χριστώ κοινωνία.

Στην υπερφυσική της λειτουργία η καρδιά,  γίνεται χώρος ενεργοποίησης του νου.

Στον γλωσσικό κώδικα της Ορθοδοξίας ο νους (στην Καινή Διαθήκη ονομάζεται «πνεύμα» του ανθρώπου και «οφθαλμός της ψυχής»), είναι ενέργεια της ψυχής, με την οποία ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, φθάνοντας στην θέα του Θεού ή θεοπτία.5 

Διευκρινίζεται ότι Νους και Λόγος (Λογική), ορθόδοξα δεν ταυτίζονται, διότι η λογική ενεργείται στον εγκέφαλο, ενώ ο νους στην καρδιά.    

Η νοερά λειτουργία πραγματώνεται ως αδιάλειπτη προσευχή (Α΄ΘΕΣΣ:5/17), φανέρωση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά (ΓΑΛ: 4/6, ΡΩΜ: 8/26, Α΄ΘΕΣΣ:5/19), και ονομάζεται από τους αγίους πατέρες μας, «μνήμη Θεού». Έχοντας ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του την «μνήμη του Θεού», ακούοντας δηλαδή στην καρδιά του την «φωνή» (Α΄ ΚΟΡ: 14/11ε. ΓΑΛ: 4,6.κ.α.), έχει αίσθηση της «ενοικήσεως» του Θεού μέσα του (ΡΩΜ: 8/11).

Ο Μ. Βασίλειος στη Β΄ επιστολή του λέγει, ότι η μνήμη του Θεού μένει αδιάλειπτη, όταν δεν διακόπτεται από τις γήϊνες φροντίδες, αλλά ο νους «αναχωρεί» προς τον Θεό. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι ο ενεργούμενος από την θεία ενέργεια πιστός, αποφεύγει τις αναγκαίες φροντίδες της ζωής, μένοντας στην απραξία ή σε κάποια  έκσταση, αλλά την απελευθέρωση του νου  από τις φροντίδες αυτές, με τις οποίες ασχολείται η λογική. Για παράδειγμα:

Ένας επιστήμονας που έχει αποκτήσει και πάλι την νοερά λειτουργία, με την λογική ασχολείται με τα προβλήματα του, ενώ ο νους μέσα στην καρδιά διατηρεί αδιάλειπτη την μνήμη του Θεού.

Ο άνθρωπος που διασώζει και τα τρία παραπάνω μνημονικά συστήματα είναι ο Άγιος. Αυτός είναι για την Ορθοδοξία ο υγιής (normal) άνθρωπος. Γι’ αυτό η θεραπεία της Ορθοδοξίας συνδέεται με την πορεία του ανθρώπου προς την αγιότητα.6

Η αδρανοποίηση της νοεράς λειτουργίας ή της μνήμης του Θεού και η σύγχυσή της με την λειτουργία του εγκεφάλου, όπως συμβαίνει με όλους μας, υποδουλώνει τον άνθρωπο στο άγχος και στο περιβάλλον και στην εκζήτηση της ευδαιμονίας μέσα από τον ατομικισμό και της αντικοινωνικότητα. Στην κατάσταση της νόσου της πτώσεως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον Θεό και τον συνάνθρωπο για την κατοχύρωση της προσωπικής του ασφάλειας και ευτυχίας.

Η χρήση του Θεού γίνεται με την «θρησκεία» (προσπάθεια αποσπάσεως της δυνάμεως του Θεού), που μπορεί να εκφυλιστεί σε αυτοθεοποίηση του ανθρώπου («αυτείδωλον εγενόμην» λέει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης στον «Μέγαν Κανόνα» του).

Η χρήση του συνανθρώπου και κατ' επέκταση της κτίσεως, γίνεται με την εκμετάλλευση της με κάθε δυνατό τρόπο.  Αυτή, λοιπόν, είναι η νόσος, την οποία ζητεί να θεραπεύσει ο άνθρωπος, εντασσόμενος ολόκληρος στο «πνευματικό θεραπευτήριο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας.   

ε. Να κάνουμε αυτοκριτική και να μετανοούμε.

Γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά της Ορθοδοξίας μας, θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε, εμείς οι σημερινοί απόγονοι και διάδοχοι των προ ημών αγίων και μαρτυρικών πατέρων και αδελφών μας, αν τα βιώνουμε, αν τα τηρούμε, και αν έχουμε την μέχρι θανάτου και μαρτυρίου απόφαση να υπερασπισθούμε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας μας.

Είναι εύκολο να εκφωνούμε πανηγυρικούς και να διοργανώνουμε εορταστικές εκδηλώσεις για την Ορθοδοξία, όσοι δεν απορροφηθήκαμε ακόμη στην χοάνη του Οικουμενισμού και του συγκρητισμού. Είναι εύκολο να τιμούμε και να γεραίρουμε αγίους όπως ο Μάξιμος ο ομολογητής, ο Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, που αγωνίσθηκαν -σκληρά και επώδυνα γι’ αυτούς- εναντίον των αιρετικών, αλλά και εναντίον των εκκλησιαστικών προϊσταμένων τους, που ήταν αλληλέγγυοι ή χλιαροί έναντι των αιρετικών, φθάνοντας μέχρι και διακοπής του μνημοσύνου τους, χωρίς εμείς ν’ αγωνιζόμαστε και να διαμαρτυρόμαστε αναλόγως.

Είναι όμως δύσκολο και μαρτυρικό να έχουμε και ορθοπραξία· να διεξάγουμε ανένδοτο και ασταμάτητο αγώνα εναντίον των δεδηλωμένων εξωτερικών εχθρών της Ορθοδοξίας, αλλά και των «εντός των τειχών» που προδίδουν την Ορθοδοξία.

Όλα αυτά ας τα σκεπτόμαστε συνεχώς, ας κάνουμε συνεχή έλεγχο αν τα βιώνουμε, ή αν αγωνιζόμαστε σκληρά και με θυσίες να τα πετύχουμε. Η αυτοκριτική, η αυτομεμψία, και η μετάνοια, για τις ελλείψεις μας και τις αδυναμίες μας, ας είναι η καθημερινή μας σπουδή και ενασχόληση.

Ο μοναδικός και απόλυτος στόχος της εν Χριστώ ζωής είναι η θέωση, η ένωση δηλαδή με τον Θεό, ώστε ο άνθρωπος, μετέχοντας στην άκτιστη ενέργεια του Θεού, να γίνει «κατά χάριν», αυτό που ο Θεός είναι από την φύσιν του (άναρχος και ατελεύτητος). Αυτή είναι χριστιανικά η έννοια της σωτηρίας.

Δεν πρόκειται για μια ηθική βελτίωση του ανθρώπου, όπως διδάσκουν οι γνωστές θρησκείες των «ανθρωπιστών» και εθελοθρησκευόντων κρυπτοταλμουδιστών, αλλά για την εν Χριστώ αναδημιουργία, ανάπλαση  ανθρώπου και κοινωνίας μέσα από την υπαρκτική και υπαρξιακή σχέση με τον Χριστό.

Ο Ιησούς Χριστός είναι η ένσαρκη φανέρωση του Θεού στην ιστορία. Αυτό εκφράζει η φράση του Απ. Παύλου: «ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις» [Καθένας που είναι ενωμένος με τον Χριστόν είναι νέον δημιούργημα),Β΄ ΚΟΡ: 5/17].

Συνεχίζεται

---

1 π. Γ.Δ. Μεταλληνού Κοσμήτορα της Θεολ. Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

.π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας. Θεσσαλονίκη 1984.

Του ιδίου, Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της, στον τόμο Ορθοδοξία, Ελληνισμός... Εκδ. Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, Β΄ τόμος, 1996, σ.67-87.

Του ιδίου Church synods and Civilisation, στην ΘΕΟΛΟΓΙΑ, τ.63 (1992) 421-450 και Ελληνικά, τ.66 (1995) 646-680.

.Π. Ιερόθεου Βλάχου (νυν μητροπ. Ναυπάκτου), Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Έδεσσα 1986.

Του ιδίου, Μικρά είσοδος στην Ορθόδοξη Πνευματικότητα, Αθήνα 1992.

Του ιδίου, Υπαρξιακή Ψυχολογία και Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Λειβαδιά 1995.

.Ακόμη οι σχετικές κατά καιρούς μελέτες, όπως π.χ. Γ.Δ. Μεταλληνού, Ορθόδοξη θεώρηση της Κοινωνίας, Αθήνα 1986. Θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λατρείας, Αθήνα 1996 κ.α.

2 Το γαρ μυστήριον ήδη Ενεργείται της Ανομίας, Ιωάννης Παλαιτσάκης, Αθήναι, 1999, σ. 135-156.

3 Μέθοδοι, τεχνικές και διδασκαλίες: Υπνωτισμός, Διαλογισμός, Γιόγκα, Σαϊεντολογία, Βιοανάδραση, Ονειροθεραπεία, Τάντρα, Ψυχοθεραπεία, Ζεν, εσωτερικός φωτισμός, Ασκήσεις καββαλιστικού σταυρού, μέθοδος Silva, Channeling, θεραπευτικό ρεύμα, ουράνια ενέργεια, συμπαντική ενέργεια, επαφή με τον ανώτερο εαυτό, κ.λπ.

4 Σε κάθε μυητική τελετουργία  χρησιμοποιούνται διάφορα ερεθίσματα, που απευθύνονται σε όλες τις αισθήσεις. Χρησιμοποιούνται ειδικές ενδυμασίες, συγκεκριμένες κινήσεις, χειρονομίες, στάσεις του σώματος, μετρημένοι βηματισμοί, σκεύη, σύμβολα, ειδικός φωτισμός, καπνός, κ.α. για την όραση, τυποποιημένα κείμενα, λέξεις, φράσεις, μαντράμ, ψαλμοί, ήχοι, κλπ., για την ακοή, αναθυμιάσεις, οσμές από χρήση ή καύση ουσιών, βοτάνων, κ.λπ. για την όσφρηση, άγγιγμα, συμβολικές χειραψίες, επαλείψεις, ψαύσεις, περιδέσεις μελών, κλπ. για την αφή και πόση διαφόρων υγρών, φίλτρων, κατάποση ουσιών, βρώση ειδικών παρασκευασμάτων, ειδωλοθύτων, κ.λπ., για την γεύση.. ΟΛΑ μαζί  που γίνονται σε τελετουργίες μυήσεως, δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνθήματα και σήματα επικλήσεως των αοράτων οντοτήτων(Πνευμάτων/δαιμόνων), με τα οποία επικοινωνεί και συνεργάζεται η αποκρυφιστική οργάνωση ή ο μεμονωμένος αποκρυφιστής-μύστης.

5 Βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η γνώση του Θεού  δεν σημαίνει γνώση της αμέθεκτης και απρόσιτης θείας ουσίας, αλλά της θείας ενέργειας. Η διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό είναι η ουσιαστική διαφορά  της Ορθοδοξίας από κάθε άλλη εκδοχή του Χριστιανισμού. Η ενέργεια του νου μέσα στην καρδιά ονομάζεται «νοερά λειτουργία» (noetic  faculty) της καρδιάς.

6 Η μη λειτουργία ή υπολειτουργία της νοεράς ενεργείας του ανθρώπου είναι η ουσία της πτώσεως. Το περιβόητο «προπατορικό αμάρτημα» είναι ακριβώς η αστοχία του ανθρώπου, στην αρχή ακόμα της ιστορικής του παρουσίας, να διασώσει την μνήμη του Θεού, την κοινωνία δηλαδή με τον Θεό, στην καρδιά του. Σ’ αυτή την νοσηρά κατάσταση μετέχουν όλοι οι απόγονοι των πρωτοπλάστων, διότι δεν είναι κάποιο ηθικό, προσωπικό δηλαδή, αμάρτημα, αλλά νόσος της φύσεως του ανθρώπου («Νενόσηκεν ημών η φύσις την αμαρτίαν», παρατηρεί ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας,†444) και μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως η αρρώστια κάποιου δέντρου μεταδίδεται σε όσα άλλα προέρχονται από αυτό.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 16^ο

ΙA. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ/ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

7. Κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ορθόδοξου Χριστιανού

(Συνέχεια 15ου μέρους)

γ/ Η Ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως 1

Η Ορθόδοξη Πίστη, χωρίς δημόσια (προφορική ή έγγραφη) Ομολογία της Πίστεως, είναι νεκρά.

Στους χαλεπούς καιρούς μας, είναι συχνό το φαινόμενο στα λεωφορεία, στα τραίνα, στους χώρους εργασίας, στα ΜΜΕ, στα σχολεία, στον δρόμο, παντού, να ακούγονται άσχημες λέξεις, χυδαίες εκφράσεις, ανήθικοι λόγοι, βλασφημίες και ύβρεις κατά του Ιησού, της Θεοτόκου και γενικώτερα κατά του Χριστιανισμού. Είναι γνωστό επίσης, ότι διακηρύσσονται ψευδείς/ αντιχριστιανικές αντιλήψεις ακόμη και από διδασκαλικές και καθηγητικές έδρες ό­λων των βαθμίδων.

Αποκλείεται όσοι παρευρίσκονται και τα ακούν ή τα διαβάζουν  όλα αυτά, να συμφωνούν, αλλά οι πιο πολλοί, σχεδόν ΟΛΟΙ, σιωπούν, δεν ανοίγουν το στόμα τους να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν, να γράψουν δύο λέξεις, να υποστηρίξουν το ορθό, να στηλιτεύ­σουν την κακοδοξία, να καταγγείλουν τις αισχρότητες, τις αιρετικές απόψεις και τις συκοφαντίες κατά της Χριστιανικής πίστεως.

Είναι τόσο ανεκτική η κοινωνία μας, πού κοντεύουν να ισο­πεδωθούν τα πάντα και παρ' όλα αυτά, οι πιο πολλοί αδρανούν, παρακο­λουθούν αδιαμαρτύρητα τα τεκταινό­μενα. Δεν αναλαμβάνουν πρωτοβου­λία να αποδοκιμάσουν το κακό, να ο­μολογήσουν την πίστη μας. Ιδίως όταν οι πολέμιοι είναι θρασείς και αδίστα­κτοι- όταν ειρωνεύονται, συκοφαντούν, αδικούν, πολλοί αποφεύγουν να έλ­θουν σε μετωπική σύγκρουση, προτι­μούν την σιωπή, δειλιάζουν και δεν μι­λούν. Λείπει ή ανδρεία, ή γενναιότη­τα, το σθένος, ή παρρησία, ή τόλμη, ό ηρωϊσμός, το πνεύμα της θυσίας, με πρωτοπόρους στην ηττοπάθεια, αλαλία και επίδειξη δειλίας τους αξιωματούχους, ποιμενάρχες και ιεροκήρυκες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Όλοι οι παραπάνω δεν θέλουν να εκτεθούν στις κακοτοπιές, επιθυμούν να μη χάσουν τα κοσμικά τους οφέλη ή έχουν διαβρωθεί μέχρι μυελού από την αρρώστια του Οικουμενισμού;

Αλλά και εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τα υποτιθέμενα πιστά μέλη της Εκκλησίας, γιατί δειλιάζουμε; Ο Θεός δεν μας έδωσε «πνεύμα δειλίας», για να φοβόμαστε τις απειλές και τούς διωγμούς. Μας έδωσε «πνεύμα δυνά­μεως», για να αντέχουμε στους πει­ρασμούς (Β΄ΤΙΜ: 1/7). Άς φαίνεται αρνητικό το περιβάλλον. Άς είναι αντί­ξοες οι συνθήκες. Να ηχεί στα αυτιά μας ό λόγος του Αγίου Πνεύματος: «Μή φοβού, άλλά λάλει και μή σιωπήσης, διότι εγώ ειμί μετά σού και ουδείς επιθήσεταί σε του κακώσαι σε, διότι λαός έστί μοι πολύς έν τη πόλει ταύτη..» (ΠΡΑΞ: 18/ 9-10).

Υπάρχουν καλοπροαίρετες ψυχές πού θα στη­ριχθούν, εάν ακούσουν σε κρίσιμες στιγμές, έναν λόγο αληθείας. Γιατί να ακούεται μόνο το ψευδές, το διαστρεβλωμένο, το επιβλαβές, το αιρετικόν, το αντιχριστιανικόν; Να ακούεται και το ορθό, το ωφέλιμο, το εποικοδομητικό, το σωτηριολογικό. Με τρόπο, ήρεμο, πειστικό, αλλά και θαρραλέο.

Την Χάρι και την ευλογία, για να πούμε τον Ορθόδοξο λόγο,  θα δώσει ο Θεός. Αλλά για να δώσουμε μαρτυρία για τον Χριστό, χρειάζεται να έχουμε κι εμείς ένθεο ζήλο, ακλόνητη, τεθεμελιωμένη και εδραία Πίστη, όπως ό θείος Παύλος, όπως όλοι οι Άγιοι. Να παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθεί όπως έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί, καθώς μας πληροφορεί το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. Να λέμε κι εμείς μαζί τους: «Και τα νυν, Κύριε, έπιδε επί τάς άπειλάς αυτών, και δός τοις δούλοις σου μετά παρρησίας πάσης λαλείν τον λόγον σου» (ΠΡΑΞ: 4/29).[Ρίξε το προστατευτικό βλέμμα σου επάνω μας, στις απειλές και τις φοβέρες τους και δώσε μας ενίσχυση και χάρι «να λαλούμε τον λόγον σου», με πολλή παρρησία, να μιλούμε για Σένα, εκεί πού φαίνεται να βασιλεύει ή απιστία].

Με άλλα λόγια,  να δώσουμε στους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού, πού έμαθαν να πολεμούν την πίστη μας, να καταλάβουν ότι ματαιοπονούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία για την τελική νίκη, αφού κατέχουμε την αλήθεια, πού λάμπει σαν τον ήλιο. «Ή αλήθεια και τούς εχθρούς επιστομίζει»! Διότι υπηρετούμε τον Κύριο, ο Οποίος μας ενισχύει μυστικά με την θεία Του Χάρι και μας φωτίζει τί να πούμε και πώς να το πούμε. Διότι συμπολεμούμε στο πλευρό του Χριστού, ό Οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (ΑΠΟΚ:6/2). Ακόμη και όταν αποθρασύνονται οι εχθροί και μας λοιδωρούν ή μας διώχνουν με άγριες φωνές και χειρονομίες, στεφάνι δόξης αμάραντο μας πλέκουν.

«Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον, ψευδόμενοι ένεκεν εμού.» ( ΜΑΤΘ: 5/11)

Βεβαίως κανείς δεν αντιλέγει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να έχουν διάκριση, να είναι συνετοί. Δεν πρέπει να ενεργούν απερίσκεπτα, ασυλλόγιστα, χωρίς εκτίμηση των καταστάσεων, αλλά με προσοχή, με ώριμη σκέψη και σύνεση. Να είναι «Φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί» (ΜΑΤΘ: 10/16).

Ταυτόχρονα πρέπει να είναι και αποφα­σιστικοί. Το γνήσιο πνεύμα του Ευ­αγγελίου είναι να ομολογούμε την πίστη μας. Να δίνουμε με θάρρος και παρρησία την μαρτυρία μας, καθαρή και κρυστάλλινη την ομολογία μας, πει­στική και ακαταμάχητη την απολογία μας, αφού η Ορθόδοξη Πίστη αποτελεί αμάχητον (αήττητον) όπλον.

Είναι καιρός, να πνεύσει στην Πατρίδα μας και σ' όλο τον κόσμο, ή αύρα της Ορθόδοξης ομολογίας. Το χαλαρό, ηττοπαθές και νεοεποχήτικο πνεύμα, πού υπάρχει τόσο διάχυτο στην κοι­νωνία μας, ακόμη και στα ανώτατα κλιμάκια της διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πρέπει να περιοριστεί.

Εδώ οι ε­χθροί της Εκκλησίας κοντεύουν να συλήσουν τα πάντα και εμείς σκεπτόμεθα αν πρέπει ή όχι να μι­λήσουμε;

Μερικοί λένε: «Εμείς θα δι­ορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα;». Απαντούμε ότι εμείς θα κάνουμε ό,τι γίνεται ανθρωπίνως, και ό,τι δεν γίνεται θα το αφήνουμε στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας, ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε να κάνουμε.

Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται η ανεκτικότης ή δειλία. «Ούκ έπαισχύνομαι το εύαγγέλιον του Χριστού» (ΡΩΜ: 1/16). Δεν ντρέπομαι να μιλήσω για τον Χριστό όπου χρειαστεί. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω την πίστη μου. Τον Χριστό μου πάντοτε θα α­γαπώ. Τον Χριστό μου πάντοτε με παρρησία θα ομολογώ. Για τον Χριστό μου θα είμαι πάντοτε πρόθυμος ό­λους τούς εξευτελισμούς να υποστώ. Για τον Χριστό μου θα είμαι έτοιμος το αίμα μου να χύσω.

«Τον Χριστόν μου παρακαλώ να με αξιώσει να χύσω το αίμα μου διά την αγάπην Του», έλεγε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός.

Μη ξεχνούμε ότι, όσοι ομολογούν τον Χριστό, θα τούς ομολογήσει και ό Χριστός ως ιδικούς Του, κατά την ήμερα της Κρίσεως.

«Πάς ούν όστις ομολογήσει έν έμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κάγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (ΜΑΤΘ: 10/32) .

«'Ός γαρ εάν επαισχυνθή με και τούς έμούς λόγους έν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ό υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη έν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (ΜΑΡΚ: 8/38)

Η Κυριακή μετά τις 14 Σεπτεμβρίου λέγεται «Κυριακή μετά την «Υψωσιν» του Σταυρού» καί έχει τα μεθεόρτια της μεγάλης αυτής εορτής(ΜΑΡΚ: 8/34-38 και 9/1).

Στο σχετικό ευαγγέλιο, ό Κύριος τονίζει τρία πράγματα: Το πρώτο είναι η ελευθερία, ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει τον δρόμο του. Το δεύτερο είναι η αξία της ψυχής, ότι δεν υπάρχει στον κόσμο τίποτα πολυτιμώτερο από την ψυχή μας. Και το τρίτο είναι η ομολογία της πίστεως, δηλαδή, όσοι πιστεύουν στον Χριστό, παραδέχονται ότι δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος, αλλά είναι ο Αληθινός Θεός. Αυτοί πρέπει να είναι τολμηροί και θαρραλέοι και έχουν χρέος να κηρύττουν παντού την πίστη τους.

Η ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως είναι ιερό καθήκον κάθε Χριστιανού.

Γεννώνται τώρα τα ερωτήματα: Πως, με ποιό τρόπο, να ομολογούμε τον Χριστό; Μπορεί και ο πιο απλός Χριστιανός, να ομολογεί τον Χριστό; Εάν ναι, πως;

1^ο/ Με το σημείον του σταυρού.

Μόλις κάνεις τον σταυρό σου, αμέσως φανερώνεις τι πιστεύεις, ξεχωρίζεις απ' όλες τις θρησκείες και ιδεολογίες του κόσμου. Γιατί έχουν κι αυτές τα σύμβολα τους. Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι έχουν το αποκαλούμενο «άστρο» του Δαυίδ, καίτοι ο  Δαυίδ δεν είναι δικός τους, καθώς και την επτάφωτη λυχνία, η οποία επίσης δεν είναι δική τους. Οι τέκτονες το τρίγωνο ή τις τρεις τελείες. Οι μαρξιστές το σφυροδρέπανο ή την υψωμένη γροθιά. Οι μωαμεθανοί το μισοφέγγαρο. Κι’ εμείς οι υιοί του Θεού/ Χριστού, που βαπτισθήκαμε στην ιερά κολυμβήθρα, έχουμε σημείο και σύμβολο υπέρτερο από κάθε άλλο, τον Τίμιο Σταυρό. Μόλις κάνεις τον σταυρό σου, ομολογείς ότι είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός.

Πρέπει όμως τον σταυρό να τον κάνουμε κανονικά, όχι όπως μερικοί μοντέρνοι και συχνά οι επίσημοι στις δοξολογίες, που νομίζεις πως παίζουν βιολί. Όχι! αυτό είναι εμπαιγμός. Είσαι Χριστιανός; Κάνε το σημείο του Σταυρού κανονικώς.2

2^ο/  Με την γλώσσα.

Γι' αυτό μας την έδωσε ο Θεός. Βρέθηκες μεταξύ απίστων; Άνοιξε το στόμα σου και ομολόγησε την πίστη στον Κύριο. Άκουσες βλαστήμια; Όφείλεις να διαμαρτυρηθείς, όπως αν ύβριζαν τον πάτερα ή την μητέρα ή την σύζυγο σου. Διεπίστωσες ότι συκοφαντείται ο Κύριος και διαστρέφονται τα ιερά κείμενα της Αγίας Γραφής; Πόσο μάλλον όταν ύβρίζωνται τα θεία, ο Τριαδικός Θεός, η Θεοτόκος!!!

Φταίνε οι βλάσφημοι, οι συκοφάντες, οι ψεύτες/διαστρεβλωτές της Αλήθειας, αλλά φταίνε κι αυτοί που τους ακούνε και δεν διαμαρτύρονται. Αν είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός, δεν θα σιωπήσεις. Μίλησε, συμβούλεψε, επίπληξε. Τι είπε ο άγιος Κοσμάς; «Αν κάποιος ύβρίση την μάνα η τον πατέρα μου, τον συγχωρώ· αν βλαστημήση τον Χριστό και την Παναγιά μου, δεν έχω μάτια να τον δω» (ημ. εργ. σ. 199). Το όνομα της μάνας μας, του πατέρα μας, των αρχόντων μας είναι μεγάλο και υψηλό, και το όνομα του Χριστού και της Παναγίας δεν είναι; Γι’  αυτό, να υπερασπίζεσαι τα όσια και ιερά, άποστομώνοντας τους βλάσφημους. Όμολόγησε λοιπόν την πίστη με τον σταυρό σου και με την γλώσσα σου.

3^ο/ Με τα έργα μας, με την χριστιανική ζωήν μας.

Όταν η ζωή του Χριστιανού είναι σύμφωνη με το Ευαγγέλιο και τις εντολές του Θεού, λάμπει και επιβεβαιώνει την πίστη του. Αντιθέτως, όταν ένας λεγόμενος Χριστιανός, δεν έχει ευσπλαχνία και έλεος, αδικεί, αρπάζει και κλέβει, δεν σέβεται την τιμή του άλλου, τρέχει στα δικαστήρια και παλαμίζει το Ευαγγέλιο, διαπληκτίζεται με την γυναίκα του και παίρνει διαζύγιο, δεν πατάει στην εκκλησία, δεν έξομολογείται και δεν κοινωνεί, τότε η ζωή του αποτελεί βλασφημία. Δίνει αφορμή στους άλλους να κατηγορούν την Ορθοδοξία.

4^ο/ Με το αίμα μας.

Σύμφωνα με τις προφητείες της Αγίας Γραφής, της Αποκαλύψεως και σύγχρονων Πατέρων, έρχονται φοβερές ήμερες. Θα μάς κοσκινίσει ό Θεός. Θα γίνει διωγμός τρομερός εναντίον της αγίας μας Εκκλησίας, και τότε θα δούμε πόσοι από εμάς θα αποδειχθούμε πραγματικοί Χριστιανοί.

Να ομολογούμε την Πίστη μας, όχι μόνο με το χέρι, με την γλώσσα και με τον βίο μας. Ακόμη και με την ζωή μας. Μακάρι ν' αξιωθούμε να δώσουμε την ζωή μας για τον Χριστό. Όπως είπε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, «Σέ παρακαλώ. Κύριε, όπως εσύ έδωσες το αίμα σου για μένα, αξίωσέ με να δώσω κ' εγώ το αίμα μου για σένα». Τέτοια πίστη πρέπει να έχουμε κ' εμείς.

Οι προγονοί μας, τετρακόσα χρόνια υπό τον Τουρκικό ζυγό, κράτησαν την πίστη τους και πολλοί μαρτύρησαν ομολογώντας τον Χριστό. Εμείς, πού ζούμε σήμερα, να προσέξουμε πολύ. Να κρατήσουμε την πίστη των πατέρων μας. Μή γινώμαστε κρυπτοχριστιανοί.  

Η Ορθοδοξία δεν θέλει κρυπτοχριστιανούς. Θέλει ομολογία Πίστεως, όχι ορθοδοξίζουσες απόψεις, ευσεβισμούς και προτεσταντίζοντα έργα. Θέλει λόγια και έργα με παρρησία και όχι κρυφτούλι σαν τα μικρά παιδιά. Να είμαστε θαρραλέοι και τολμηροί, να ομολογούμε παντού την Ορθόδοξη πίστη. Κι αν έρθουν ήμερες σκληρές, διωγμού και αίματος και μαρτυρίου, να μείνουμε αφοσιωμένοι στον Χριστό. Κι αν όλοι γονατίσουν στον διάβολο, εμείς να μη γονατίσουμε. Και ένας να μείνει, μην υποστείλει την σημαία, αλλά να πει: Πιστεύω, Κύριε…

Ο τελικός Νικητής είναι ο Κύριος. Αμήν.

  Ηχηρά παραδείγματα Ομολογίας Ορθοδόξου Πίστεως

1^ο/ Το σημείον της Θείας Λειτουργίας που αναφέρεται στον Ασπασμό και την Ομολογία της Πίστεως.

Πληρώσωμεν τὴν δέησιν ἡμῶν τῷ Κυρίῳ.

Ὑπέρ τῶν προτεθέντων τιμίων δώρων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν

Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καί τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι.

Τὴν ἡμέραν πᾶσαν, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον, παρά τοῦ Κυρίου, αἰτησώμεθα.

 Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

Διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μεθ' οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Εἰρήνη πᾶσι.

Καὶ τῷ πνεύματί σου.

Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν.

Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον.

Τὰς θύρας, τὰς θύρας. Ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν.

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.

Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τὸν Μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς Οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.

Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ Κύριον, τὸ Ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διά τῶν Προφητῶν.

Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν.

Το Σύμβολο της Πίστεως είναι σύντομη ομολογία της πίστεώς μας μέσα στην οποία παρουσιάζονται περιληπτικά, με σαφήνεια και αυθεντικά τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού.

2^ο/ Ὁμολογία Πίστεως Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ

α. Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων……..Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.

β. Προς δε τούτοις, στέργω και αποδέχομαι απάσας τας Αγίας Οικουμενικάς Συνόδους, και τας Τοπικάς, ας Εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των Ορθοδόξων της Εκκλησίας Δογμάτων αθροισθείσαι.

γ. Ενστερνίζομαι πάντας τους υπό των Αγίων Πατέρων, ως υπό φωτιστικής Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας ῞Ορους της Ορθής Πίστεως, ως και τους Ιερούς Κανόνας, ούς οι μακάριοι Εκείνοι προς την της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας διακόσμησιν και των ηθών ευταξίαν, κατά τας Αποστολικάς Παραδόσεις και την διάνοιαν της Ευαγγελικής Θείας Διδασκαλίας συντάξαντες, παρέδωκαν τη Εκκλησία.

δ. Πάντα μεν όσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Ορθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταύτα πρεσβεύω καγώ και πιστεύω, μηδέν προστιθείς, μηδέν αφαιρών, μηδέν μεταβάλλων, μήτε των Δογμάτων μήτε των Παραδόσεων, αλλά τούτοις εμμένων και ταύτα μετά φόβου Θεού και αγαθής συνειδήσεως αποδεχόμενος· πάντα δε όσα Εκείνη, κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει, ταύτα καγώ κατακρίνω και αποδοκιμάζω διά παντός.

ε. Πιστεύω και ομολογώ, ότι η Ορθοδόξος Πίστις ούκ εστιν «εξ ανθρώπων», αλλά εξ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού, κηρυχθείσης υπό των θείων Αποστόλων, βεβαιωθείσης υπό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, παραδοθείσης υπό των σοφωτάτων Διδασκάλων της Οικουμένης, κυρωθείσης δε τω αίματι των Αγίων Μαρτύρων.

Ϛ. Αποδέχομαι, συν ταίς Αποφάσεσι των Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων, και τας τοιαύτας της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου της εν έτει 861ω· προς δε τούτοις, ασπάζομαι απαρεγκλίτως και τας Αποφάσεις της υπό του Αγίου Φωτίου συγκληθείσης Αγίας Συνόδου εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 879ω/880ω, ως και τον Συνοδικόν Τόμον της εν Βλαχέρναις Αγίας Συνόδου εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1351ω επί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και Πατριάρχου Αγίου Καλλίστου Α’, πεποιθώς ότι αι Σύνοδοι αύται έχουσιν οικουμενικήν και καθολικήν ισχύν και αυθεντίαν εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία.

ζ. Επί πλέον, αποδέχομαι και αναγνωρίζω ως Οικουμενικά και Καθολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Πίστεως τον τε Πατριαρχικόν Τόμον του 1756 περί του βαπτίσματος των ετεροδόξων, και το Συνοδικόν Σιγγίλιον του 1848 των Αγιωτάτων Πατριαρχών της Ανατολής.

η. Θεωρώ τον Οικουμενισμόν ως συγκρητιστικήν παναίρεσιν, την δε συμμετοχήν εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν, αρξαμένην εις τας αρχάς του Κ΄ αιώνος, ως άρνησιν της γνησίας Καθολικότητος και Μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πεποιθώς ότι, ο αποδεχόμενος και συμμετέχων εις την αίρεσιν ταύτην είναι πεπτωκώς περί την Πίστιν και εκκλησιαστικώς ακοινώνητος.

θ. Εν συνεπεία προς τα ανωτέρω, θεωρώ επίσης ως πεπτωκότας περί την Πίστιν τους εξ Ορθοδόξων συμμετασχόντας εις την ίδρυσιν του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» εν έτει 1948ω και αποτελούντας έκτοτε ενεργά - οργανικά μέλη αυτού, καλλιεργούντας ούτω τον λεγόμενον Διαχριστιανικόν και Διαθρησκειακόν, Εωσφορικόν Οικουμενισμόν.

      ι. Τέλος, αρνούμαι και δεν αποδέχομαι τας λεγομένας Πανορθοδόξους Διασκέψεις (1961 κ.ε.), αίτινες προετοίμασαν την κατακριτέαν, άκυρον και ανυπόστατον «άρσιν των Αναθεμάτων Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας» εν έτει 1965ω, έκτοτε δε αύται καλλιεργούσιν εν οικουμενιστική προοπτική το έδαφος διά την σύγκλησιν της ούτω καλουμένης Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, προς τελικήν αποδοχήν, καθιέρωσιν και δογματοποίησιν της συγκρητιστικής αιρέσεως του Οικουμενισμού.

3^ο/ Ιστορική ομολογία Πίστεως Αγιορειτών Μοναχών

Όταν το 1274, στην Σύνοδο της Λυών ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1261-1282) υπέγραψε ψευδοένωση με τους Λατίνους, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική υποστήριξη του Πάπα και να μπορέσει να ανασυγκροτήσει την αποδιοργανωμένη από την Φραγκοπαπική κατοχή Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οι Αγιορείτες αντέδρασαν, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία του κλήρου και του λαού.

Κατ' αρχήν έστειλαν γενναία ομολογιακή επιστολή προς τον Αυτοκράτορα και την Σύνοδο των Ιεραρχών, αφού είχε, εν τω μεταξύ, εξοριστεί ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ιωσήφ. Σ' αυτήν επικρίνουν με παρρησία τις παπικές καινοτομίες, χαρακτηρίζουν τον πάπα «αιρετικό» και «απόστολο του σατανά», τους δε Λατίνους «άθεους», ενώ εκδηλώνουν την απορία τους: «πως άρα και προσδεκτέοι και ενωτέοι τω αμωμήτω και ορθοδόξω σώματι της αγίας καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας»3.

Ταυτόχρονα, διέκοψαν κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους ενώθηκαν και αποδέχτηκαν τούς Φραγκοπαπικούς/Λατίνους.

Ο Μιχαήλ Η', αποφασισμένος να επιβάλει την ένωση με κάθε τρόπο, σε συνεργασία με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη ΙΑ' Βέκκο (1275-1282), στράφηκε με μανία εναντίον των Αγιορειτών. Οι δύο λατινόφρονες ηγέτες Εκκλησίας και Πολιτείας μετέβησαν στο Άγιον Όρος με παπική επικουρία για να αναγκάσουν τους Αγιορείτες να δεχθούν την ένωση.

   Οι Μονές Μεγίστης Λαύρας και Ξηροποτάμου υπέκυψαν προς στιγμήν στην βία των Λατινοφρόνων και αποδέχτηκαν την βδελυρή ψευδοένωση.

Οι Μοναχοί, της Μονής των Ιβήρων αντιστάθηκαν με άκαμπτο και αδιάλλακτο φρόνημα. Ήλεγξαν με αυστηρότητα και παρρησία τον δυσσεβή βασιλέα και τους ομόφρονές του, ως αιρετικούς και παράνομους. Ο Μιχαήλ εξοργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να βάλουν σ' ένα πλοίο τους μοναχούς που κατάγονταν από την Ιβηρία και αφού ξανοιχτούν στο πέλαγος να το βυθίσουν μαζί με τους επιβάτες του. Έτσι οι άγιοι Οσιομάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου επισφραγίζοντας με την θυσία τους την όλη οσιακή βιωτή τους. Τούς Άγίους Ιβηρίτες Οσιομάρτυρες εορτάζουμε στις 13 Μαΐου.

Οι Φραγκοπαπικοί/λατινόφρονες συνεχίζοντας την καταστροφική επιδρομή τους έφθασαν στην Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και εκεί αντιμετώπισαν ισχυρή αντίδραση. Αφού κατάλαβαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να λυγίσουν τους μοναχούς που αντίκρυσαν ως ακλόνητους βράχους της Πίστεως, άρχισαν να τους κακοποιούν. Τέλος έσυραν έξω τον αγιώτατο προηγούμενο Όσιο Ευθύμιο και δώδεκα από τους μοναχούς και τους απηγχόνισαν. Η μνήμη αυτών των Βατοπαιδινών οσιομαρτύρων εορτάζεται στις 4 Ιανουαρίου.

Έπειτα από όλα αυτά και ενώ οι Λατινόφρονες συνέχιζαν να λεηλατούν τα πάντα στο πέρασμά τους, έφθασαν στην Μονή του Ζωγράφου.

Οι μοναχοί της Μονής Ζωγράφου, είχαν ειδοποιηθεί από όραμα της Παναγίας για τον επερχόμενο κίνδυνο. Ένας μοναχός που ασκήτευε σε κοντινό κελλί, την ώρα που διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, άκουσε την φωνή της Θεομήτορος επιτακτική: «Απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθει ο πειρασμός. Οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή. Άπελθε λοιπόν ταχέως».

Κάποιοι από τους μοναχούς φοβισμένοι κατέφυγαν στα γύρω βουνά. Οι υπόλοιποι κλείσθηκαν μέσα στον πύργο της Μονής. Από εκεί ήλεγξαν με παρρησία τους Λατινόφρονες ως αιρετικούς και παράνομους. Τότε ο βασιλέας εξοργισμένος διέταξε και τους έκαψαν ζωντανούς μαζί με τον πύργο που χρησίμεψε σαν οχυρό τους. Έτσι κέρδισαν και αυτοί τον στέφανο του μαρτυρίου. Τα ονόματά τους είναι Θωμάς, ηγούμενος της Μονής, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαήλ, Σίμων, Ιλαρίων, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Ιάκωβος, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομετιανός, Παρθένιος. Μαζί τους μαρτύρησαν και τέσσερεις λαϊκοί, των οποίων δεν διεσώθηκαν τα ονόματα. Η μνήμη των Ζωγραφιτών Οσιομαρτύρων, εορτάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου.

Συνεχίζεται

---

1 Eπίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος (απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον ι. ναό Αγ. Τριάδος Πτολεμαίδος την 21-9-1980).

2 Ό κανονικός σταυρός, όπως τον δίδαξε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός και οι αγράμματες γιαγιάδες μας, είναι: Ενώνουμε τα τρία μας δάχτυλα (οι φραγκοπαπικοί έχουν τα πέντε, εμείς τα τρία), και εννοούμε-Αγία Τριάς, ελέησον τον κόσμον! Φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, και εννοούμε- Χριστέ, ήσουν στα ουράνια, πάνω απ' τα άστρα. Μετά το φέρνουμε κάτω, και εννοούμε- Σ' ευχαριστούμε, Χριστέ, πού κατέβηκες στη γη και πήρες σάρκα από τα αγνά αίματα τής υπεραγίας Θεοτόκου. Κατόπιν φέρνουμε το χέρι δεξιά στον ώμο, και εννοούμε- «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (ΛΟΥΚ:23,42). Τέλος το φέρνουμε αριστερά, και εννοούμε- Αξίωσέ μας να γίνουμε πάλιν πολίτες του Παραδείσου, Κύριε. Αυτός είναι ό Σταυρός. Όταν τον κάνης κανονικά, με πίστη, με αγάπη, με φόβο Θεού και με χέρι καθαρό, κάνει θαύματα.

Το 1912 ή πατρίδα μας είχε πόλεμο με τούς Τούρκους. Μικρές ήταν οι δυνάμεις μας, ουσιαστικά είχαμε ένα καράβι, τον «Αβέρωφ», ενώ εκείνοι είχαν υπεροπλία. Αλλά πάνω στο καράβι ήταν Χριστιανοί λέοντες, με κυβερνήτη τον υπέροχο Έλληνα Αρβανίτη, Παύλο Κουντουριώτη, τέκνο ενδόξου γενεάς. Αυτός είχε πάνω του τίμιο ξύλο. Έβγαλε λοιπόν τον σταυρό από το στήθος του, τον έβαλε πάνω στην γέφυρα του πλοίου, έκανε το σημείο του σταυρού, και με το ένα αυτό καράβι «μάντρωσε» στα στενά του Ελλησπόντου ολόκληρη την τουρκική αρμάδα.

3 Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, 'Άγιον Όρος, 2003.