ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 7ο

 ΣΤ.  ΔΟΓΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΛΟΓΙΚΩΝ ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ

5ο Οι Δαίμονες (Συνέχεια 6^ου μέρους)

Αποδείξεις υπάρξεως των δαιμόνων

Υπάρχουν δύο πρόσφοροι τρόποι. Όσοι παραδέχονται και πιστεύουν τα όσα διδάσκει η Αγία Γραφή, τους παραπέμπουμε στα ιερά κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Για όσους  την αρνούνται θα επικαλεσθούμε άλλα πειστικά επιχειρήματα, που προέρχονται, απ’ την κοινή λογική, την πανανθρώπινη εμπειρία, αλλά και την αποκαλούμενη παραψυχολογία.

α. Από την Παλαιά Διαθήκη.

Στην Αγία Γραφή αναφέρονται πολλά περιστατικά και εκτίθενται θαυμαστά γεγονότα, τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα, σε κάθε απροκατάληπτο άνθρωπο, την ύπαρξη, καταστροφική παρουσία και δράση του σατανά και των οργάνων του.

Σατανάς, σημαίνει αντίπαλος, εχθρός. Αρχηγός των εκπεσόντων πνευμάτων. Στην Αγία Γραφή αποκαλείται και ως: Διάβολος, δράκων, όφις αρχαίος, ο πλανών την οικουμένην, ηγεμών του κόσμου τούτου, πονηρός, πειράζων, απολλύων, αβαδδών, βελίαλ, βεελζεβούλ κ.λ.π.  Τα πιο γνωστά, κοινά ονόματα, με τα οποία εμφανίζεται ήδη στις πρώτες σελίδες, του πρώτου βιβλίου της Αγίας Γραφής την «ΓΕΝΕΣΗ», είναι: Σατανάς, διάβολος. Στο τρίτο κεφάλαιο, καταγράφεται η μισάνθρωπη παρουσία του, ως εξής:

«Ο δε όφις ην φρονιμότατος πάντων των θηρίων των επί της γής, ων εποίησε Κύριος ο Θεός. Και είπεν ο όφις τη γυναικί, τι ότι είπεν ο Θεός, ου μη φάγητε από παντός ξύλου του παραδείσου; Και είπεν η γυνή τω όφει. Από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα , από δε του ξύλου ο εστιν εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγησθε απ’ αυτού, ουδέ μη άψησθε αυτού, ίνα μη αποθάνητε. Και είπεν ο όφις τη γυναικί, ου θανάτω αποθανείσθε. Ήδει γαρ ο Θεός, ότι η αν ημέρα φάγησθε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθαι ως θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν»(ΓΕΝΕΣ: 3/1-5).

Μιλάει, όμως, στην πραγματικότητα το φίδι; Το φίδι είναι ζώο, κτήνος. Δεν είναι προσωπικότητα, δεν έχει λόγο, νου, σκέψη, θέληση. Ενώ αυτός που ομιλεί με το στόμα του φιδιού, και αυτά που λέει, προϋποθέτουν την ύπαρξη νού, σκέψεως, λόγου. Αυτός που ομιλεί είναι ο ψεύτης διάβολος, και τα λόγια του κρύβουν μέσα τους πονηρία, φθόνο, κακία. Δηλαδή ο Διάβολος, είναι συκοφάντης του Θεού στους πρώτους ανθρώπους. Ο όφις χαρακτηρίζεται ως φρόνιμος, όμως κατά τον Διόδωρο: «φρόνιμον ου το συνετόν λέγει, αλλά το προς απάτην επιτήδειον όργανον». Η πανουργία του όφεως ήταν παροιμιώδης στην αρχαιότητα.

Δεν ομιλεί το ζώο, αλλά αυτός που κρύφτηκε στον «φρόνιμο όφι» και μιμήθηκε την ανθρώπινη φωνή. Πίσω απ’ το φίδι κρύπτεται κάποιος άλλος, φθονερός, πονηρός και συκοφάντης, που μίσησε την ευτυχία του ανθρώπου. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, αναφερόμενος σ’ αυτό το περιστατικό, λέγει ότι: «εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών όλην την οικουμένην, εβλήθη εις την γήν, και οι άγγελοι αυτού, μετ’ αυτού εβλήθησαν»(ΑΠΟΚ:12/9).

Ένα άλλο γνωστό και συγκλονιστικό περιστατικό που καταγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο του ΙΩΒ της Π.Δ., αποδεικνύει την ύπαρξη του Διαβόλου.1

Ένα άλλο αποκαλυπτικό όραμα αναφέρεται στο 3^ο κεφάλαιο του βιβλίου του προφήτου Ζαχαρία. Εκεί ο Κύριος δείχνει με όραμα στον προφήτη ένα σύγχρονο πρόσωπο, τον μέγα αρχιερέα των Ιουδαίων, τον Ιησού τον υιό του Ιωαβαδέκ, ο οποίος επέστρεψε απ’ την αιχμαλωσία στα Ιεροσόλυμα και βοήθησε στην ανοικοδόμηση του ναού.

Ο Θεός έδειξε στον Ζαχαρία τον αρχιερέα να στέκεται ενώπιον του αγγέλου του Κυρίου, και τον διάβολο να στέκεται στα δεξιά του αρχιερέα Ιησού, για να τον κατηγορεί (3/1). Εμφανίζεται δηλαδή μια σκηνή δικαστηρίου, όπου δικαστής είναι ο άγγελος εν ονόματι Κυρίου, κατήγορος ο σατανάς και κατηγορούμενος ο αρχιερέας. Ο άγγελος είπε στον διάβολο: Ο Κύριος να σε επιτιμήσει διάβολε, αυτός που διάλεξε την Ιερουσαλήμ για έδρα του (3/2). Ο Θεός δια του αγγέλου του δεν δέχεται την κατηγορία του διαβόλου κατά του αρχιερέα Ιησού, ο οποίος σώθηκε απ’ την καταστροφική δοκιμασία των Ιουδαίων.

Στο όραμα αυτό, βλέπουμε ένα θείο πρόσωπο, τον άγγελο, να ομιλεί για άλλο θείο πρόσωπο, τον αρχιερέα, και να επιτιμά τον κατήγορο- διάβολο για να σιωπήσει.

β. Από την Καινή Διαθήκη .

Πηγές του πειρασμού, γενικώς, είναι ο διάβολος, ο κόσμος και η σάρκα. Ο πρώτος άνθρωπος, ο χοϊκός Αδάμ, υπέκυψε στον πειρασμό και αμάρτησε.  Ο αναμάρτητος όμως λυτρωτής, ο Θεάνθρωπος, ο νέος Αδάμ, αντιστάθηκε στον πειρασμό και παρέμεινε ο μόνος αναμάρτητος.

Με την τολμηρή θρασύτητα και αυθάδεια που τον διακρίνει, ο διάβολος επεχείρησε να βάλει σε πειρασμό και δοκιμασία, ακόμα και τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Ιησού. Κι αυτό έγινε αμέσως μετά την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό.

Την ουράνια διακήρυξη του Θεού Πατρός, «ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα»  που ακούστηκε κατά την ώρα της βαπτίσεως, ασφαλώς την άκουσε και ο σατανάς και ανησύχησε. Αμέσως με την έναρξη του απολυτρωτικού του έργου, ο Χριστός αντιμετωπίζει την σύγκρουση με την μεγάλη προσωπική δύναμη του κακού.

Με αυτήν ο διάβολος, αποπειράθηκε να ανατρέψει τον Μεσσία, απ’ την αρχή του κοσμοσωτήριου έργου του, για την σωτηρία του κόσμου. Έτσι αμέσως μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος και την φωνή εκ των ουρανών, ο Κύριος από εσωτερική παρακίνηση οδηγήθηκε στην έρημο, όπου επειράσθη υπό του διαβόλου τρεις φορές και τον ενίκησε.2

γ.   Άλλα περιστατικά.

Η μεγάλη σημασία που έχει για την ζωή των ανθρώπων η πίστη στην ύπαρξη των δαιμόνων, αναδεικνύεται από τα κείμενα των ιερών ευαγγελίων. Οι άγιοι πατέρες που συνειδητοποίησαν τον μέγιστο κίνδυνο, που απειλεί τούς πιστούς απ’ τα σκοτεινά έργα των πονηρών δυνάμεων, για να μας αφυπνίσουν απ’ τον εφησυχασμό και την ραθυμία, όρισαν σε τέσσαρες Κυριακές, από τις 53 του εκκλησιαστικού έτους, τα ευαγγελικά αναγνώσματα να αναφέρονται σε θαύματα θεραπείας δαιμονιζομένων. Αυτές είναι:

1η. Η Ε΄ του Ματθαίου ,θεραπεία δύο δαιμονιζομένων των Γεργεσηνών.

Κατά το θαύμα της θεραπείας, τα δαιμόνια ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού (ΜΑΤΘ: 8/28-31).

2η. Η Ι΄του Ματθαίου, θεραπεία σεληνιαζομένου νέου (ΜΑΤΘ: 17/14-21). 

3η. Η ΣΤ΄ του Λουκά, θεραπεία δαιμονιζομένου της Καπερναούμ (ΛΟΥΚ: 4/31-44) , και

4η Η 4η Κυριακή των Νηστειών, θεραπεία κωφάλαλου νέου (ΜΑΤΘ: 9/32-35).

Στα περιστατικά αυτά, που ο Κύριος απαλλάσσει δυστυχισμένες υπάρξεις από τα  δαιμόνια, εμφανίζεται ζωντανή η εικόνα της αθλιότητας, που δημιουργεί η κυριαρχία του πονηρού επί του ανθρώπου και  της κτίσεως, η οποία συστενάζει και συνωδίνει   μαζί του.

Στην συναγωγή της Καπερναούμ, όπου δίδασκε ο Χριστός, ανάμεσα στο πλήθος ήταν και ένας  « άνθρωπος  εν πνεύματι ακαθάρτω». Το δαιμόνιο που ήταν μέσα του, μη μπορώντας να αντέξει την προσβολή που δέχθηκε από την παρουσία της Θεότητος, κυριευμένο από λύσσα έκραξε, φοβούμενο την εκδίωξή του, που σήμαινε το τέλος της κυριαρχίας του πάνω στον άνθρωπο. Ο δαιμονισμένος, που στο μεταξύ σωριάστηκε κάτω, απευθυνόμενος στον Κύριο φώναξε δυνατά:

«…άφησέ με. Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμάς, Ιησού Ναζαρηνέ; Ήρθες να μας απολέσεις, να μας αφανίσεις. Ξέρω Ποιός είσαι. Είσαι ο άγιος, ο εκλεκτός του Θεού».  (ΜΑΡΚ: 1/ 23-25).

Είναι δε προφανές ότι ως καταστροφή (απώλεια) ο δαίμονας εννοεί την έξοδό του απ’ τον άνθρωπο. Γιατί οι δαίμονες είναι ανηλεείς. Θεωρούν μεγάλο κακό γι’ αυτούς, όταν δεν αφήνονται ελεύθεροι να κακοποιούν τους ανθρώπους.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που υπέφερε απ’ το δαιμόνιο δεν γνώριζε καν τον Χριστό.  Ούτε την καταγωγή του από την Ναζαρέτ, ούτε πολύ περισσότερο ότι ήταν ο άγιος του Θεού, ο εκλεκτός. Και όμως με το στόμα του τα ομολογεί και τα δύο. Δεν είπε απλώς άγιος, αλλά προσθέτει με έμφαση και το άρθρο ο Άγιος… Άγιοι κατά μετοχήν, ήσαν και οι προφήτες. Όμως μόνον ο Θεός είναι Άγιος κατά φύσιν. Από τον  φόβο του  το δαιμόνιο που είχε μπροστά του τον Θεό, «επιγινώσκει τον πάντων Δεσπότην». Συμβαίνει, συχνά, πάνω στην ταραχή τους και αυτοί οι εργάτες του ψεύδους, χωρίς να το θέλουν, μαρτυρούν την αλήθεια.

Αυτός που ήταν μέσα στον άνθρωπο και μιλούσε με το στόμα του ήταν ο αρχηγός του τάγματος των δαιμόνων. Αυτός ήταν που γνώριζε πολύ καλά ποιός είναι ο Χριστός και τι σήμαινε η ξαφνική παρουσία του γι’ αυτόν και την συνοδεία του.

Στο περιστατικό του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών,  ο αρχηγός τους «παρεκάλει, τον Ιησούν, ίνα μη επιτάξει αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν». (ΛΟΥΚ: 8/31). Η λεγεώνα των 6.000 δαιμονίων που είχαν εγκατασταθεί μέσα στον άνθρωπο, τρέμει την εντολή του Χριστού, για επιστροφή τους στα τρίσβαθα του Άδη. Ψοφοδεώς τον παρακαλούν να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων που έβοσκαν εκεί πλησίον.

Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι: Όντα, υπάρξεις που γνωρίζουν ποιός είναι ο Χριστός, ότι υπάρχει άβυσσος, κόλασις  και παρακαλούν να μην τους στείλει στον τόπο αυτό της βασάνου, ασφαλώς και είναι πρόσωπα που έχουν νουν, λόγο και θέληση. Το δαιμόνιο σε όλες τις περιπτώσεις κραυγάζει δυνατά. Μόνο όποιος έχει φωνή κραυγάζει. Και φωνή μετά λόγου, έχουν μόνο τα έλλογα πρόσωπα. Άναρθρο λόγο, μόνο κραυγή, έχουν τα ζώα.

Ο Χριστός στις παραμονές του σταυρικού Του θανάτου, «μικρόν προ του πάθους», ομίλησε ξεκάθαρα για τον διάβολο και την τύχη του: «Νύν κρίσις εστί του κόσμου τούτου. Νύν ο άρχων  του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω…»(ΙΩΑΝ: 12/31). Είναι ως να λέγει  ο Κύριος:  Τώρα, σε λίγο που θα ανεβώ στον Σταυρό, θα κριθεί ο κόσμος. Όσοι σκανδαλισθούν και απέλθουν είναι άπιστοι. Όσοι παραμείνουν, είναι πιστοί. Ο κόσμος θα κριθεί με τον Σταυρό. Τώρα ο άρχων του κόσμου, ο κοσμοκράτορας, ο διάβολος, θα πεταχτεί έξω από το κράτος του, από το βασίλειό του. Και συνεχίζει: «έρχεται ο του κόσμου άρχων και εν εμοί ουκ έχει ουδέν…».(ΙΩΑΝ: 14/30). Να, έρχεται, πλησιάζει ο άρχοντας του αμαρτωλού κόσμου, αλλά σ’ εμένα δεν βρίσκει τίποτα ένοχο να με κατηγορήσει. Γι’ αυτό «ήδη κέκριται». Κρίθηκε πλέον και καταδικάστηκε!!!

Ο τρόπος με τον οποίο ομιλεί ο Χριστός  φανερώνει ότι ο διάβολος είναι το σκοτεινότερο και φοβερότερο πρόσωπο-ύπαρξη στον κόσμο. Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τον Θεϊκό λόγο Του Κυρίου;

Σ’ ένα χωρίο από την επιστολή του αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου, αναγράφεται: «Σύ πιστεύεις ότι ο Θεός είς εστί; Καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι…» (ΙΑΚ:2/19).

Φρίττουν τα δαιμόνια με την ιδέα της αναμονής των αιωνίων βασάνων που τους περιμένουν. Τρέμουν μπροστά στον Θεό, όχι από ευλάβεια, αλλά από πεισματικό  μίσος και αντίθεση στον ένα Θεό που πιστεύουν. Η πίστις τους όμως αυτή μόνη δεν τους σώζει. Χρειάζονται και τα έργα, που προϋποθέτουν αγάπη στον Θεό και την εικόνα του τον άνθρωπο. Όμως οι δαίμονες μόνο πιστεύουν, αλλά δεν αγαπούν. Αυτός  ο φόβος και η φρίκη που αισθάνονται οι δαίμονες, είναι μία ακόμα απόδειξη ότι είναι διεστραμμένα πρόσωπα.

δ.  Οι μαρτυρίες των δαιμονόπληκτων.

Όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα είναι βασισμένα στην Αγία Γραφή, και απευθύνονται σε όσους πιστεύουν και παραδέχονται στα γραφόμενά της. Όσοι την απορρίπτουν, καλούνται να μελετήσουν να διδαχθούν και να πεισθούν απ’ τον ίδιο τον σατανά, το τάγμα του, τις μεθοδείες και τα έργα του.

Υπάρχουν εκδηλώσεις οι οποίες δεν εξηγούνται  με φυσιολογικούς τρόπους και μέσα, αλλά με υπερφυσικούς.  Σε αυτές τις εκδηλώσεις υπάγονται ο δαιμονισμός, ο πνευματισμός, η μαγεία λευκή και μαύρη και άλλα σκοτεινά, τρομερά και πέρα από τα λογικά  φυσιολογικά όρια.

(1)  O Δαιμονισμός  και η δαιμονοληψία

Οι  όροι  αυτοί  αναφέρονται  στους  ανθρώπους εκείνους που βασανίζονται περιοδικώς ή μονίμως, από τα πονηρά πνεύματα. Είναι σύνηθες το φαινόμενο να συνοδεύεται η δαιμονοληψία και από κάποια φυσική ασθένεια. Αυτό σημαίνει ότι δεν αποκλείεται η συνύπαρξη δαιμονοληψίας και ασθένειας που έχει φυσικά τα αίτιά της. Εκτός όμως των περιπτώσεων αυτών, έχουμε και γεγονότα τα οποία  είναι αδύνατο να οφείλονται σε φυσική ασθένεια. Για παράδειγμα, ποιός πάσχων από φυσική ασθένεια μπορεί να σπάζει αλυσίδες,  όχι μία μόνο φορά αλλά πολλές;

Μια φυσική ασθένεια καταβάλει τις φυσικές δυνάμεις  του ανθρώπου. Εν τούτοις οι δαιμονιζόμενοι  έχουν ασυνήθιστα μεγάλη, κάποτε υπερβολική μυϊκή δύναμη, ώστε να σπάνε με ευκολία, τα οποιαδήποτε δεσμά. Αναφέρονται περιπτώσεις που δαιμονισμένος κατόρθωσε με ένα απλό άλμα, να καλύψει 10-20 μέτρα.

Είναι άκρως συγκλονιστικά τα όσα αναφέρει ο μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, που εργάστηκε στο ορθόδοξο ιεραποστολικό κλιμάκιο στο Κολουέζι του Κονγκό. Στο βιβλίο του  «Η δράσις της μαγείας στην Αφρική»,  διηγείται το εξής:

«Κάποιο απόγευμα επήγαινα στο μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου, που απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα από την ιεραποστολική μας βάσι, μέσα στο Κολουέζι. Στο δρόμο δεξιά είδαμε πολλούς ανθρώπους να έχουν περικυκλώσει ένα ολόγυμνο κορίτσι ηλικίας 12-14 ετών. Ρώτησα τον οδηγό μου και μου είπε ότι αυτό το κορίτσι είναι μάγισσα. Ήλθε πετώντας από το Κασαϊ. Απόστασις δηλαδή 1.000 χιλιομέτρων. Αυτοί οι μάγοι, μου έλεγε ο οδηγός μου, τα μεσάνυχτα κάνουν θυσίες μέσα στα δάση. Συλλαμβάνουν κάποιο παιδί ή και μεγάλο από ένα γειτονικό χωριό, του φράζουν το στόμα και το μεταφέρουν στον τόπο της θυσίας μέσα στο δάσος. Δεν σκοτώνουν το θύμα τους, αλλά, όπως είναι ζωντανό, του βγάζουν την καρδιά, πίνουν λίγο αίμα και τρώνε τεμάχια ωμού κρέατος.

Το υπόλοιπο το αίμα του το τραβούν με σύριγγα και το βάζουν μέσα σ’ ένα ζαχαροκάλαμο. Κατόπιν το δένουν στην κοιλιά τους, κι’ αυτό αμέσως γίνεται αεροπλάνο…..Έχοντας τώρα το καλάμι δεμένο στο στήθος τους πετούν μόνο τις νύχτες σε μεγάλες αποστάσεις και κατεβαίνουν να κάνουν τα μαγικά τους σε σπίτια που έχουν προσκληθεί… Ενίοτε, πέφτουν κι αυτοί οι ιπτάμενοι άγγελοι του σκότους σκοτώνονται. Τότε οι εντόπιοι εξηγούν το φαινόμενο λέγοντας ότι: «τους τελείωσε η βενζίνη». Ο διάβολος και τους δικούς του υπηρέτες τους οδηγεί στην καταστροφή».3  

Άλλοι πηδούν  και χορεύουν μέσα στην φωτιά, αλλά δεν καίγονται, όπως συμβαίνει στις Ινδίες και άλλες Αφρικανικές χώρες όπου οργιάζει η μαγεία. Η δαιμονοληψία δεν είναι κάποια φυσική ασθένεια, που μπορεί να αντιμετωπισθεί με ιατρική παρέμβαση και κάποια θεραπευτική αγωγή. Είναι κατ’ ευθείαν σατανική ενέργεια των πονηρών πνευμάτων που στρέφεται εναντίον του ανερμάτιστου και απροστάτευτου ανθρώπου.

Στα θαύματα που καταγράφονται στην Καινή Διαθήκη, γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ εκείνων που πάσχουν από φυσικά αίτια-ασθένειες και όσων υποφέρουν ψυχικά και σωματικά από τα δαιμόνια. Οι δαιμονιζόμενοι ενεργούν όσα ουδείς άλλος ασθενής ενεργεί. Οι διαταράξεις και οι βλάβες που παρουσιάζουν είναι τα συμπτώματα της κυριαρχίας των πονηρών πνευμάτων και όχι τα αίτια της πάθησεώς τους. Η ουσία της παθήσεώς τους συνίσταται στο γεγονός ότι:

Οι δαιμονιζόμενοι δεν έχουν συνείδηση της προσωπικότητάς τους, η οποία απορροφάται, κατά κάποιο τρόπο, από την συνείδηση μιας ξένης δυνάμεως-προσωπικότητας.

Έτσι ο Κύριος όταν θεραπεύει κάποιο δαιμονιζόμενο, χωρίζει αυτές τις δύο προσωπικότητες, από τις οποίες η του πάσχοντος ανθρώπου έχει παραδοθεί-κυριευθεί από το πονηρό πνεύμα. Μετά από αυτό τον διαχωρισμό, εξαφανίζονται όλες οι νευρικές διαταραχές και οι βλάβες της υγείας του πάσχοντος. Μετά την Θεϊκή παρέμβαση, ο πρώην αχαλίνωτος και επικίνδυνος δαιμονισμένος, παρουσιάζεται «ιματισμένος και σοφρονών», χωρίς να κάμει χρήση ηρεμιστικών ή άλλων μυοχαλαρωτικών φαρμάκων.

Υπάρχουν ακόμα περιπτώσεις δαιμονιζομένων οι οποίοι όταν συναντήσουν για πρώτη φορά έναν άγνωστο άνθρωπο, το πονηρό πνεύμα που τους κατευθύνει, με το στόμα του πάσχοντος, αποκαλύπτει στοιχεία και γεγονότα απ’ την προσωπική την οικογενειακή ή επαγγελματική του ζωή. Κάποτε δε ξεσκεπάζει και ανομολόγητα, ανεξομολόγητα προσωπικά αμαρτήματα, για να ξευτελίσει τον άνθρωπο.

Άλλοι δαιμονόπληκτοι, σε στιγμή κρίσεως, μιλάνε για ανθρώπους και προβλήματα  συχνά του Εκκλησιαστικού χώρου, και όταν περάσει η κρίσις του παροξυσμού, όταν παύσει η επίδραση του πονηρού, τότε δεν θυμούνται δεν γνωρίζουν, δεν ξέρουν τίποτα από όσα είπαν η έκαναν.

Μπορεί κάποιος να κρατά ανοιχτό ένα βιβλίο και ο δαιμονισμένος την ώρα που τον εξουσιάζει το δαιμόνιο, να διαβάζει σελίδες ή βιβλίο, ακόμα  και το ευαγγέλιο.

Σε ένα μοναστήρι του Αγίου όρους πήγε προ ετών ένας προσκυνητής. Όταν έφτασε στην πύλη της μονής και χαιρέτησε τον μοναχό-πορτάρη, άρχισε αμέσως να του λέει τις αμαρτίες του. Έκπληκτος  ο μοναχός έτρεξε στον ηγούμενο και ανέφερε το γεγονός. Κι’ εκείνος του είπε:

« αυτός ο άνθρωπος έχει δαιμόνιο. Επειδή δεν έχεις εξομολογηθεί αυτές τις αμαρτίες σου, το δαιμόνιο τις ξέρει, διότι εκείνο σε παρακίνησε να τις πράξεις. Τρέξε το συντομότερο στον πνευματικό σου. Ο καλόγηρος  πήγε αμέσως και εξομολογήθηκε στον πνευματικό του, που έμενε στη Νέα Σκήτη. Όταν επέστρεψε, το δαιμόνιο του «προκυνητού» δεν είχε τίποτα να φανερώσει. Μόνο αγρίεψε. Ύβρισε τον παπά με το σχοινί (επιτραχήλιο) που έβαλε στο λαιμό του και τώρα δεν μπορούσε να ιδή κανένα αμάρτημά του. Ενώ πριν την εξομολόγηση του τα φανέρωνε όλα, μετά δεν έβλεπε τίποτα».

(2).  Πνευματισμός και μαγεία.

Πνευματισμός  στην θρησκεία είναι η πρακτική η οποία βασίζεται στην πίστη ότι οι ψυχές των νεκρών επικοινωνούν με τους ζωντανούς, συνήθως με την μεσολάβηση ενδιάμεσων (μέντιουμ). Αυτό γίνεται μέσω φυσικών φαινομένων ή κατά την διάρκεια μη φυσιολογικών διανοητικών καταστάσεων, όπως είναι η έκσταση.

Ο διάβολος είναι μισάνθρωπος. Τρέφει άσβεστο μίσος για όλους του ανθρώπους. Αποκαλυπτική της μισανθρωπίας του, είναι η ομολογία ενός δαιμονόληπτου ασθενή. Το πονηρό πνεύμα που κρύβονταν μέσα του αναγκάστηκε να ομολογήσει το εξής συγκλονιστικό: « Δεν θέλω να κινείται ανθρώπινη σκιά πάνω στον πλανήτη της γής. Εάν με άφηνε ΕΚΕΙΝΟΣ, μόνο σε ένα λεπτό, θα καταπόντιζα ολόκληρη τη γη».4

Υπάρχουν διάφορα είδη πνευματισμού και πνευματιστών στον κόσμο, δυστυχώς, και στην ορθόδοξη χώρα μας. Χιλιάδες ανθρώπων ξενυχτούν γύρω απ’ τα τραπέζια των πνευματιστών, περιμένοντας απάντηση σε ερωτήματα, λύση σε  προβλήματα ή  την εμφάνιση σε υλική μορφή κάποιου πνεύματος, για να επικοινωνήσει μαζί του.5

Στο Κολουέζι ένα ιθαγενής ορθόδοξος ιερέας ο π. Ιάκωβος Μπάνζα εργαζόταν 20 χρόνια στο ιεραποστολικό κλιμάκιο. Είχε ένα αποκαλυπτικό διάλογο με έναν νεαρό μάγο, ο οποίος του έλεγε πως παίρνοντας κάτι από τα ρούχα ενός ανθρώπου, μπορούσε πολύ εύκολα να τον μαγέψει. Κι’ ο π. Ιάκωβος του λέει: « Δηλαδή, αν εσύ κρατήσεις μία κλωστή ή την άκρη του ράσου μου, μπορείς να με μαγέψεις»; Τότε ο νεαρός μάγος ομολόγησε: «Όχι. Εσείς οι ορθόδοξοι ιερείς είσθε όλο φωτιά. Αν ακουμπήσω επάνω σου, θα καώ. Θα χάσω την δύναμή μου». Σε άλλη παρόμοια περίπτωση   στον ίδιο τον π. Ιάκωβο άλλος μάγος του είπε: « Υπάρχει φωτιά επάνω σου, η οποία άμα πλησιάσω θα με κάψει». Ας σημειωθεί ότι το παιδί –μάγος επιστρέφοντας στο σπίτι του, έχασε τελείως τα μυαλά του.6  

Μαγεία

Μαγεία είναι, η κορυφαία και επωφελέστερη αμφοτεροβαρής συμφωνία επικοινωνίας και συνεργασίας (αλληλοβοηθείας) ανθρώπων και πονηρών αγγέλων (δαιμόνων).7

Στην μαγεία προσκαλούνται και προκαλούνται, με συμβολικές ενέργειες και μεθόδους, αόρατες μυστικές δυνάμεις. Διακρίνεται σε μαύρη και λευκή (άσπρη) μαγεία.

Η μαύρη επιδιώκει να φέρει καταστρεπτικά αποτελέσματα, με διάφορες μεθόδους όπως: Κατάρες, μαντείες, εξορκισμούς, επίκληση και συνεργασία με τα πονηρά πνεύματα. Αντίθετα η λευκή μαγεία επιδιώκει, δήθεν, την απαλλαγή του ανθρώπου από τις συμφορές της μαύρης. Ισχυρίζονται ότι επικαλούνται και χρησιμοποιούν τις απόκρυφες δυνάμεις, δηλαδή τους δαίμονες, για να κάνουν καλό.8 Ψεύδος! Ψεύδος! Ψεύδος!

Η μαγεία δεν μπορεί να απαλλάξει τον άνθρωπο από το ποικιλόμορφο κακό, ούτε φυσικά από τον θάνατο, που είναι η κορύφωσή του. Οι μάγοι είναι όργανα του Σατανά με τον οποίο και συνεργάζονται, συμβάλλοντας στην εξάπλωση του κακού.9

Υπάρχουν φοβερές μάγισσες που καλούν τα πνεύματα και στέλνουν το κακό σε άτομα και οικογένειες. Υπάρχουν οικογένειες που ξεθεμελιώθηκαν από την μαγεία, γιατί έχασαν την πίστη, απομακρύνθηκαν από τον Θεό, βγήκαν έξω από την κιβωτό της σωτηρίας την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, έπαυσαν να εκκλησιάζονται και να τροφοδοτούνται από την αγιαστική χάρη των ιερών μυστηρίων. Διέγραψαν τον Θεό από την ζωή τους. Έτσι έμειναν χωρίς προστασία, αφύλακτοι, εύκολο θήραμα των σκοτεινών δυνάμεων.

Τελικά Συμπεράσματα

Οι δαίμονες:

·  Είναι πρώην αγαθοί ΄Αγγελοι, εκπεσόντες της του Θεού Κοινωνίας, μετά του Αρχηγού τους, του καλουμένου Σατανά.

-Δεν υπάρχει μετάνοια μετά την πτώση τους.

-Δεν έχουν την δύναμη εναντίον κάποιου, παρά μόνον όταν το επιτρέψει ο Θεός.

-Έχουν την δύναμη να μεταμορφώνονται φανταστικώς, σ΄ όποια μορφή θέλουν, εφ΄ όσον το επιτρέψει ο Θεός.

· Δεν γνωρίζουν τα μέλλοντα, αλλ’ εν τούτοις τα «προλέγουν» επειδή:

    -Έχουν ταχύτητα αστραπής και έτσι έχουν την δυνατότητα να βλέπουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αυτά που συμβαίνουν σε μακρινή απόσταση.

-Συμπεραίνουν από τα ήδη γνωστά και βλεπόμενα από αυτούς (Πολλές φορές ψεύδονται).

Συνεχίζεται      

---

1 Μια μέρα παρουσιάστηκαν οι άγγελοι του Θεού, ενώπιον του Κυρίου. Μαζί μ’ αυτούς ήρθε και ο διάβολος. Ο Κύριος τον ρώτησε: από πού ήρθες; Κι εκείνος απάντησε: «περιελθών την γήν και εμπεριπατήσας την υπ’ ουρανόν πάρειμι». Δηλαδή: Πέρασα, διέτρεξα, περιόδευσα όλη την γή και να είμαι παρών.- «Και είπεν αυτώ Κύριος, προσέσχες τη διανοία σου κατά του παιδός μου ΙΩΒ, ότι ουκ’ έστι κατ’ αυτόν επί της γής άνθρωπος άμεμπτος, αληθινός, θεοσεβής, απεχόμενος από παντός πονηρού πνεύματος»;

Δηλαδή, Επρόσεξες λοιπόν τον πιστόν δούλον μου Ιώβ και επείσθης ύστερα από όλες τις δοκιμασίες, στις οποίες τον υπέβαλες, ότι δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν από όλους τους ανθρώπους της γης, όμοιος με αυτόν, άκακος, ειλικρινής, αψεγάδιαστος, θεοσεβής, που να αποφεύγει πάντοτε το κακόν;

Ο διάβολος απεκρίθη «και είπεν εναντίον Κυρίου, μη δωρεάν Ιώβ σέβεται τον Κύριον»; Και με θρασύτητα και συκοφαντική πρόθεση συνεχίζει: «Όχι. Εσύ του έδωσες όλα τα αγαθά. Τον προστατεύεις στα εξωτερικά και εσωτερικά πράγματα του σπιτιού του, αλλά και ευλόγησες πλούσια τα έργα των χειρών του».

Θεωρεί δηλαδή ο διάβολος ότι η ευσέβεια του Ιώβ είναι ιδιοτελής και συμφεροντολογική. Δεν αρνείται την αρετή του. Τον κατηγορεί, τον διαβάλλει όμως ως εγωϊστή, συμφεροντολόγο, άρα όχι αληθώς και αδόλως ευσεβή. Γι’ αυτό, με δολιότητα συνεχίζει λέγοντας:

«απόστειλον την χείρα σου και άψαι πάντων ων έχει». Άπλωσε το χέρι σου, χτύπησέ τον και τότε σίγουρα θα Σε βλασφημήσει με αναίδεια κατά πρόσωπο.  Ο Κύριος δίνει την άδεια στον σατανά να πειράξει τον Ιώβ, λέγοντάς του: «Ιδού πάντα, όσα εστίν αυτώ δίδωμι εν τη χειρί σου, αλλ’ αυτού μη άψει…». Πήγαινε του λέγει ο Κύριος, όλα όσα έχει τα παραδίδω στα χέρια σου. Μόνο την ζωήν του διαφύλαξε».

Κι’ ο σατανάς, αφού πήρε την άδεια, με οργή και μίσος έφερε στον Ιώβ αλλεπάλληλες συμφορές. Κατέβασε φωτιά απ’ τον ουρανό, έφερε ληστές που άρπαξαν τα υπάρχοντά του, έκαμε σεισμό, γκρέμισε το σπίτι στα ερείπια του οποίου  καταπλακώθηκαν τα παιδιά του, σφαγιάστηκαν οι δούλοι του, έχασε τα ποίμνιά του. Μπροστά σ’ αυτή την θύελλα των δεινών και συμφορών, ο Ιώβ έσχισε τα ιμάτιά του, κούρεψε την κόμη της κεφαλή του και «πεσών χαμαί προσεκύνησε τω Κυρίω και είπεν: «..γυμνός εξήλθον εκ της κοιλίας της μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι. Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο…Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας..».

Ο Ιώβ δεν βλασφήμησε. Παραμένει ακέραιος, και ευλογεί τον Θεό. Ο σατανάς ηττάται, οργίζεται και γίνεται πιο αυθάδης και ιταμός.

Παρουσιάζεται και πάλι ενώπιον του Κυρίου, ο οποίος επαναλαμβάνει τον έπαινό του για τον Ιώβ. Ο αναίσχυντος με περισσότερο προκλητική αυθάδεια και θράσος, «είπε τω Κυρίω: δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα όσα υπάρχει τω ανθρώπω υπέρ της ψυχής αυτού εκτίσει..». Δηλαδή, πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος βάζει το σώμα του, το τομάρι του. Όλα  όσα έχει τα θυσιάζει για να το γλιτώσει. Άπλωσε το χέρι σου. Χτύπησέ τα κόκαλα και τις σάρκες του, και θα ιδείς ότι θα σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο.

Ο Κύριος δίνει νέα άδεια στον σατανά να προσβάλλει και το σώμα του, θέτοντάς του όριο: «μόνον την ψυχήν αυτού φύλαξον». Μετά την νέα αυτή άδεια, ο διάβολος «έπεσαι τον Ιώβ έλκει πονηρώ από ποδών έως κεφαλής». Γέμισε το σώμα του με πληγές, που πυορροούσαν, τις οποίες έξυνε με κομμάτια από όστρακα ή κεραμίδια. Στις ποικίλες προκλήσεις που δέχεται ο Ιώβ από συγγενείς και φίλους, ενώ ευρίσκεται στο καμίνι των δοκιμασιών, με απέραντη ηρεμία και υπομονή απαντά: «ει τα αγαθά εδεξάμεθα  εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσομεν»; Έτσι αυτός ο ήρωας της υπομονής και της πίστεως «ουδέν ήμαρτεν Ιώβ τοις χείλεσιν εναντίον του Θεού».

Ο σατανάς ηττάται και πάλι και εξευτελίζεται από ένα σκωληκόβρωτο άνθρωπο, απ’ το στόμα του οποίου βγαίνουν τα βαρυσήμαντα αιώνια τούτα λόγια: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». (ΙΩΒ: 2^ο κεφ. και επέκεινα) 

2 Οι τρεις πειρασμοί του Ιησού

Ο πρώτος πειρασμός ήταν ο «βιολογικός» πειρασμός, ο πειρασμός της πείνας και της δίψας (ΜΑΤΘ: 4/4-11).

Ο πονηρός, μετά σαράντα ημέρες νηστείας και ασκήσεως του Χριστού, του λέγει: «Εάν είσαι υιός του Θεού, κάνε τις πέτρες ψωμί για να χορτάσεις την πείνα σου και την πείνα του κόσμου. Ξεκινάς για το έργο Σου και ξεχνάς ότι ο κόσμος πεινά. Ικανοποίησε πρώτα τις υλικές του ανάγκες και μετά προσπάθησε να τους οδηγήσεις στην πνευματική ζωή».

Ο Χριστός στην πρόκληση του πονηρού, αρνείται να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. Δεν υπόσχεται κανέναν υλικό παράδεισο, αλλά δημιουργεί ένα προηγούμενο και μια πνευματική παράδοση για τον λαό Του με την απάντησή Του: «Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με το ψωμί, τα υλικά αγαθά, αλλά με τον λόγο του Θεού που δίδει περιεχόμενο στην ζωή του». Η πίστη και η πνευματική ζωή δεν μπορεί να υποτάσσονται στην καθημερινή ανάγκη. Η ορθόδοξη ζωή είναι η υπέρβαση της καθημερινότητας, είναι η είσοδος διά της πνευματικής ερήμου της ιστορίας, στον χώρο της αιωνιότητας.

Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού Χριστού στην έρημο, ήταν ο πειρασμός της πνευματικής επάρκειας και πνευματικής ανεξαρτησίας από την Χάρη και την παρουσία του Θεού.

Ο πειραστής διάβολος παραλαμβάνει τον Ιησού, μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, και τον οδηγεί στον Ναό, όπου διατυπώνει μέσα σε ιερό μάλιστα χώρο τον πειρασμό του: «Εάν είσαι υιός του Θεού, πέσε κάτω από την στέγη του Ναού, γιατί είναι γραμμένο ότι δε θα πάθεις τίποτε, αφού ο Θεός θα δώσει εντολή για Σένα στους αγγέλους Του και θα σε σηκώσουν στα χέρια τους» (ΜΑΤΘ: 4/6).

Ο διάβολος προκαλεί τον Χριστό να κάνει κάποιο θαύμα, για να αποδείξει την θεία Του προέλευση. Αντιλαμβάνεται κανείς τί θα σήμαινε, εάν έστω προς στιγμήν, αμφέβαλε ο Χριστός για την φύση του προσώπου Του και της αποστολής Του, εάν ήθελε, σύμφωνα με τον πειρασμό, να δοκιμάσει, την σχέση Του με τον Θεό Πατέρα και να βεβαιωθεί για τον εαυτό Του και τις δυνατότητές Του.

Αν τώρα ο πειρασμός αυτός μεταφερθεί στον χώρο του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο κόσμος και ο άνθρωπος σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση ελλείψεως αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας. Πόσες φορές ο κόσμος δεν αναζητά από την πίστη θαύματα για να πιστέψει; Ο Κύριος, όμως, δεν ενδίδει στον μεγάλο αυτό πειρασμό, διότι θέλει η πίστη του ανθρώπου να μη στηρίζεται σε θαυματουργικές πράξεις ή εξωτερικά τεκμήρια. Η πίστη στον Θεό, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, είναι ουσιαστικά μια ελεύθερη και αγαπητική αποδοχή, που δικαιώνεται μόνο από τους καρπούς της.

Ο τρίτος πειρασμός της ερήμου, ήταν ο πειρασμός της εξουσίας και της δυνάμεως.

«Εάν πέσεις και με προσκυνήσεις, θα σου δώσω όλα τα βασίλεια του κόσμου» (ΜΑΤΘ: 4/9). Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως στην έρημο ο διάβολος δεν έρχεται ν’ αποτρέψει τον Ιησού από την μεσσιανική αποστολή Του και να τον απομακρύνει από την άσκηση μιας κάποιας εξουσίας. Ο Ιησούς Χριστός καλείται από τον σατανά να γίνει Μεσσίας του διαβόλου και να ασκήσει την εξουσία αυτή επάνω σ’ όλους τους λαούς της γης, στο όνομα του πειραστή.

Ο τρίτος αυτός πειρασμός ανακεφαλαιώνει κατά τρόπο απτό και ωμό, την τραγική ιστορία του ανθρώπου διά μέσου των αιώνων, μια ιστορία πολέμων και βιαιοτήτων, αρπαγών και διεκδικήσεων. Μια ιστορία ασκήσεως εξουσίας όχι εν ονόματι της αλήθειας και του Θεού, αλλά εν ονόματι του ψεύδους και του διαβόλου. Μια ιστορία που δεν οδήγησε ποτέ τον άνθρωπο σε ελευθερία αλλά σε χίλιες δυό μορφές δουλείας.

3 «Η δράσις της μαγείας στην Αφρική», μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, σελίς 67-68.

4 Η δράση της μαγείας στην Αφρική», του μοναχού, Δαμασκηνού Γρηγοριάτη. Σελ.200-201.

5 Την ώρα της πνευματιστικής συναντήσεως  ακούγονται φωνές, κραυγές ,ακατανόητα λόγια, παράξενοι και ρυθμικοί χτύποι, φυσούν άνεμοι και άλλα περίεργα. Βλέπουν να σηκώνονται στον αέρα πιάτα, τραπέζια, καρέκλες, να πέφτουν σωρηδόν πάνω στο τραπέζι γράμματα του αλφαβήτου κ.λ.π. Λένε ότι θα επικοινωνήσουν με πνεύματα συγγενών ή γνωστών τους, ενώ στην πραγματικότητα συνομιλούν με πονηρά πνεύματα που παίρνουν την μορφή η μιμούνται τη φωνή τους. Κάτι λέει μυστικά ο πνευματιστής. Σε λίγο αρχίζουν μόνα τους να κινούνται τα γράμματα που είναι πάνω στο τραπέζι, να μπαίνουν στην σειρά, να σχηματίζονται λέξεις, φράσεις, περίοδοι και να ακούγεται  φωνή που λέει: εγώ είμαι ο τάδε… που πέθανα τότε. Περνάω καλά ή άσχημα. Ίσως μάλιστα για να γίνει πιστευτό, να ζητά πληροφορίες για ζωντανούς .

Ο αφελής πείθεται. Διερωτάται αν κοιμάται ή αν έχει τα λογικά του. Υπνωτίζεται κάποιο πρόσωπο και φανερώνει άγνωστα μυστικά, πράγματα, σκέψεις που κυκλοφορούν στο μυαλό ή επαναφέρει στην μνήμη όσα έχουν λησμονηθεί. Ίσως σε κάποια στιγμή να εμφανίζεται και με υλική μορφή κάποιο πνεύμα που ομοιάζει   στο πρόσωπο με το οποίο ζητήθηκε η επικοινωνία. Ο παγιδευμένος από την διαβολική απάτη, νομίζει ότι είναι ο άνθρωπός του, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο σατανάς που πλαστογραφεί την μορφή του ανθρώπου με τον οποίο επιδιώκεται η επικοινωνία.

Είναι δε γνωστό ότι: «αυτός ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός».

Όμως ξαφνικά, απροσδόκητα, μπαίνει μέσα στο χώρο της πνευματιστικής συγκεντρώσεως, ένας ορθόδοξος ιερέας. Βάζει τον τίμιο σταυρό πάνω στο τραπέζι. Σταυροκοπιέται ο ίδιος. Διαβάζει μία ευχή. Αμέσως σείονται τα πάντα. Αρχίζει να πέφτει ξύλο. Οι πνευματιστές τρομοκρατούνται, και κρύβονται κάτω από τα τραπέζια τους. Οι παρόντες όπου φύγει- φύγει διαλύονται. Γι’ αυτό απ’ τις συγκεντρώσεις των πνευματιστών αποκλείονται  ορθόδοξοι ιερείς.

6 «Η δράσις της μαγείας στην Αφρική», μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, σελίς, 57, 100, 216.

7 Το γαρ Μυστήριον ήδη ενεργείται της Ανομίας, Ιωάννης Γ. Παλαιτσάκης, 1999, σ.119.

8 Η λέξη μάγος προέρχεται από την παλαιά Περσική λέξη Μαgus (Μάγος)  και Μοgus, που σημαίνει προσκυνητής του πυρός, της φωτιάς. Μάγοι ήσαν φυλή στην Μηδία, αποτελούσα ιερατική τάξη, της οποίας τα μέλη εθεωρούντο σοφοί, ήσαν ερμηνευτές ονείρων, ιατροί και νεκρομάντεις. Μαγεία, συνεπώς είναι το σύνολο των δεισιδαιμόνων λόγων, ενεργειών, πράξεων δια των οποίων ο αφελής άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί με υπερφυσικό και μυστηριώδη τρόπο (σατανικό), να προκαλέσει ή να απομακρύνει το αγαθό ή το κακό για τον εαυτό του και τους άλλους. Η μαγεία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Χριστιανική πίστη, η δε ορθόδοξη Εκκλησία την αποκαλεί θρησκεία του Διαβόλου.

9 Στο χωριό Γεωργίτσι της Μάνης το 1850, ζούσε μία διάσημη μάγισσα. Ήταν πληγή και φόβητρο σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Μια σκοτεινή νύχτα που αυτή έκανε τα μαγικά της, την παρακολουθούσε κρυμμένος  πότε στα βράχια και πότε στα χαμόκλαδα, αλαφροπατώντας σαν γάτα, ο  γνωστός καλόγηρος Χριστόφορος Παπουλάκος.  Είδε όλες τις παράξενες κινήσεις και άκουσε όλες τις φρικτές κατάρες, που είχαν στόχο  κάποια γυναίκα με το όνομα Μαριώ. Μ’ ένα σάλτο, ο Παπουλάκος  βρέθηκε δίπλα της και την άρπαξε από τα μαλλιά. Της επιτέθηκε με την μαγκούρα του και την τσάκισε στο ξύλο. Στους έκπληκτους  και τρομαγμένους  Μανιάτες, που φοβόταν αντίποινα από την μάγισσα, όταν τον κοίταζαν με αγωνία  μεταξύ των άλλων τους είπε:

«Τι με κοιτάζετε και φοβόσαστε αυτή την βρωμογυναίκα; Φοβάστε γιατί λιγόστεψεν η πίστη σας και απαρατήσατε το δρόμο του Χριστού. Γιατί τάχα δεν την φοβάμαι γώ; Ούτε πιο γερός είμαι από σας, ούτε πιο νέος. Δεν είναι όμως το μυαλό και τα χέρια που μου δώκανε τη δύναμη να χτυπήσω με το ραβδί κατακέφαλα το σατανά, την ώρα πούκανε τα μάγια του, αλλά ο Χριστός. Μονάχα αν γυρίσετε στο Χριστό θα σπάσετε τις δαιμονικές κλωστές, που οι μάγισσες κυκλώνουν τα σπίτια σας και δένουνε τους άνδρες και βασκαίνουν τα παιδιά σας. Όμως τα μάγια και δαιμόνοι που τη βοηθάνε στάθηκαν ανήμποροι να τη γλυτώσουν απ’ το ραβδί μου…Αν πορευτείτε κατά το λόγο Του, τότες η κλωστή που σας δένει θα κοπεί. Τότε το Γεωργίτσι θ’ ανασάνει λεύτερο. Αντίς να γυρεύετε ν’ ανάψετε φωτιές να κάψτε ανθρώπους, ανάψτε όλα τα σβυστά καντήλια στα ξωκκλήσια, που προσμένουν το προσάναμμα του χριστιανού, και στ’ αφανισμένα μοναστήρια. Δράμετε όλοι στην εκκλησιά σας και στα κονίσματα των σπιτιών σας, αγαπηθείτε αναμεταξύ σας, μονιάστε, κάμετε δικόν σας τον πόνο του διπλανού σας, αγρυπνήστε στο προσκέφαλο των αρρώστων, ταΐστε τους πεινασμένους, ποτίστε τους διψασμένους, ντύστε τους γυμνούς, και τα μάγια θα σκορπιστούνε στους τέσσερις ανέμους. Μάγια θα πει η λειψή σας πίστη, η ξεραμένη αγάπη. Οι μάγισσες δεν μπορούν να βάλουν το πόδι τους στον αγρό του Χριστού. Τα μάγια μόνο στα ρημαγμένα και παρατημένα χωράφια βλασταίνουν και μονάχα στο θειάφι της κακίας ριζώνουν. Κανέναν μη φοβάστε όσο στην καρδιά σας βρίσκεται ο Χριστός». (Κωστή Μπαστιά: Ο Παπουλάκος, σελ.234-235).