ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 11ο

Ζ.  ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ (Συνέχεια 10ου μέρους)

9ο  Η Αειπαρθενία της Θεοτόκου (Συνέχεια 10ου μέρους)

β. Ο πρωτότοκος υιός

•«και έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (ΛΟΥΚΑΣ:2/7).

Σύμφωνα με την αιρετική «λογική», αφού ο Ιησούς ονομάζεται ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ υιός της Μητέρας του, αυτό σημαίνει υποχρεωτικά, ότι ακολουθούν και άλλα μικρότερα αδέλφια. Και ότι δήθεν ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ σημαίνει τον ΠΡΩΤΟ μιας σειράς τέκνων!

ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ σύμφωνα με την Αγία Γραφή, σημαίνει τον «διανοίγοντα μήτραν», ασχέτως αν ακολουθούν άλλα τέκνα ή όχι:

«αγίασόν μοι παν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον πάσαν μήτραν εν τοις υιοίς Ισραήλ από ανθρώπου έως κτήνους εμοί εστιν»[Να αφιερώσεις εις εμέ, κάθε πρωτότοκον, κάθε πρωτογέννητον μεταξύ των Ισραηλιτών, από  ανθρώπου έως κτήνους, το οποίον ανοίγει μήτραν, διότι τούτο ανήκει εις εμέ (ΕΞΟΔΟΣ: 13/2)]. «και αφελείς παν διανοίγον μήτραν, τα αρσενικά, τω Κυρίω….» (ΕΞΟΔΟΣ: 13/2,12 κατά τους Εβδομήκοντα).

   Αφού Πρωτότοκο, σύμφωνα με την «λογική» των αιρετικών, υποχρεωτικά ονομάζεται το μη μονογενές, αυτό σημαίνει ότι, ο Θεός στο παραπάνω χωρίον, περίμενε τα διανοίγοντα μήτραν, να παύσουν να είναι ΜΟΝΟΓΕΝΗ και ΜΕΤΑ να αφιερωθούν (να γίνουν ολοκαύτωμα) σε αυτόν;;;

Ποια είναι η Αγιογραφική αλήθεια;

«και νυν λάβετε και ποιήσατε άμαξαν καινήν και δύο βόας πρωτοτοκούσας άνευ των τέκνων και ζεύξατε τας βόας εν τη αμάξη και απαγάγετε τα τέκνα από όπισθεν αυτών εις οίκον», «και η άμαξα εισήλθεν εις αγρόν ‘Ωσηέ τον εν Βαιθσαμύς, και έστησαν εκεί παρ ‘ αυτη λίθον μέγαν και σχίζουσι τα ξύλα της αμάξης και τας βόας ανήνεγκαν εις ολοκαύτωσιν τω Κυρίω.» [Α΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ/ Α΄ ΣΑΜΟΥΗΛ: 6/7,14 (Κείμενο Εβδομήκοντα)]

Οι αγελάδες ονομάζονται Πρωτοτοκούσες (άρα τα τέκνα Πρωτότοκα) παρόλο που γέννησαν ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, διότι αργότερα αφιερώθηκαν (ολολοκαυτώθηκαν)!

Άρα τα τέκνα εκτός από Πρωτότοκα ήσαν και ΜΟΝΟΓΕΝΗ.

«και παν διανοίγον μήτραν από πάσης σαρκός, όσα προσφέρουσι Κυρίω από ανθρώπου έως κτήνους, σοί έσται, αλλ' ή λύτροις λυτρωθήσεται τα πρωτότοκα των ανθρώπων, και τα ΠΡΩΤΟΤΟΚΑ των κτηνών των ακαθάρτων λυτρώση. και η λύτρωσις αυτού από ΜΗΝΙΑΙΟΥ, η συντίμησις πέντε σίκλων, κατά τον σίκλον τον άγιον, είκοσιν οβολοί εισί». [ΑΡΙΘΜΟΙ:18/15-16 (Κείμενο Εβδομήκοντα)].

Το ηλικίας ΕΝΟΣ ΜΗΝΟΣ διανοίγον μήτρα ονομάζεται ΠΡΩΤΟΤΟΚΟ. Το ΕΝΟΣ ΜΗΝΟΣ διανοίγον μήτρα – Πρωτότοκο, δεν είναι και ΜΟΝΟΓΕΝΕΣ; Ασφαλώς και είναι και Μονογενές.

·«είπον ουν προς αυτόν οι αδελφοί αυτού, μετάβηθι εντεύθεν και ύπαγε εις την Ιουδαίαν, ίνα και οι μαθηταί σου θεωρήσωσι τα έργα σου α ποιείς, ουδείς γαρ εν κρυπτώ τι ποιεί και ζητεί αυτός εν παρρησία είναι. ει ταύτα ποιείς, φανέρωσον σεαυτόν τω κόσμω» (ΙΩΑΝ:7/3-4).

Το γεγονός ότι οι αδελφοί του Ιησού του ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ τι να πράξει συνιστά αποχρώσα ένδειξη και συνηγορεί στην άποψη ότι, ήταν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ηλικίας από τον Ιησούν! Εκείνη την εποχή τα μεγαλύτερα αδέλφια έκαναν υποδείξεις και μάλιστα ο Πρωτότοκος. Ο Πρωτότοκος δεν δέχονταν υποδείξεις από τα αδέλφια του.

•Ο Ιησούς είναι ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ και ως Υιός του Θεού Πατρος,  «ος εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (ΚΟΛΑΣΣ: 1/15).

Πριν από την δημιουργία της Κτίσεως ο Κύριος Ιησούς ετέχθη από τον Θεό-Πατέρα αχρόνως. Η Παναγία Μητέρα Του, τον εγέννησε εν χρόνω όχι πριν την δημιουργία της Κτίσεως. Συνεπώς ο Ιησούς ονομάζεται πρωτότοκος ως πρώτος τεχθείς/γεννηθείς υπό του Πατρός, προ (της Δημιουργίας) πάσης κτίσεως!

Υπάρχουν όμως, αιρετικοί, που στην προσπάθειά τους να αρνηθούν την αλήθεια, ότι κάποιος που είναι Πρωτότοκος δύναται να είναι ΚΑΙ Μονογενής, ισχυρίζονται ότι η Γραφή ΔΕΝ ονομάζει τον Ιησού ΠΡΩΤΟΤΟΚΟ  ως Υιό του Θεού-Πατρός !!!

Η Γραφή λοιπόν, ονομάζει τον Ιησού ως Υιό του Θεού-Πατρός  ΠΡΩΤΟΤΟΚΟ (στο παραπάνω χωρίον, ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ:1/15 ), αλλά και ΜΟΝΟΓΕΝΗ :

«ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού.  ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται, ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού» (ΙΩΑΝΝ:3/17-18).

   Καταρρίπτεται λοιπόν και αυτό το επιχείρημα των αιρετικών, ότι ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ σημαίνει υποχρεωτικώς ότι ακολουθούν άλλα τέκνα! Τέτοιος ισχυρισμός αποτελεί λογικοφανές σόφισμα/ πανούργον τέχνασμα.

        γ. Το επιχείρημα του «ΕΩΣ  ΟΥ»

«και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ού έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν» (ΜΑΤΘ:1/25).

Οι αιρετικοί επικαλούμενοι το παραπάνω εδάφιο, διατυπώνουν άλλο ένα σόφισμα: Υποθέτουν ότι η φράση «έως ού», σημαίνει ότι μετά την γέννηση του Ιησού, συνέβη ΣΙΓΟΥΡΑ το ΑΝΤΙΘΕΤΟ ! Δηλαδή ο Ιωσήφ γνώρισε σαρκικά την Μητέρα του Χριστού !

Αν εφαρμόσουμε  την «λογική» αυτή, στο εδάφιο π.χ: «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας ΕΩΣ της συντελείας του αιώνος», (ΜΑΤΘ: 28/20) τι θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι θα συμβεί μετά την συντέλεια του αιώνος; Το ΑΝΤΙΘΕΤΟ; Θα εγκαταλείψει ο Ιησούς τους μαθητές Του;

        Αστεία πράγματα. Παράλογες και φαιδρές υποθέσεις αιρετικών….

«το δε ύδωρ ηλαττονούτο έως του δεκάτου μηνός· και εν τω δεκάτω μηνί, τη πρώτη του μηνός, ώφθησαν αι κεφαλαί των ορέων» [ΓΕΝΕΣΗ:8/5 (κείμενο Εβδομήκοντα)].

Θα ήταν φρόνιμο να υποθέσει κάποιος  λόγω της λέξεως «έως» ότι  μετά τον δέκατο μήνα συνέβη το ΑΝΤΙΘΕΤΟ; Το ύδωρ του κατακλυσμού δηλαδή άρχισε να αυξάνεται ξανά; Ασφαλώς όχι.

         Τραγελαφικοί ισχυρισμοί των αμετανόητων αιρετικών.

Έτσι και στο εδάφιο ΜΑΤΘ:1/25, η φράση «έως ου» δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά συνέβη το αντίθετο από ό,τι πριν. Η φράση «έως ου» δεν μας δείχνει τι είναι η Μητέρα του Χριστού, (δηλαδή αν συνέχισε να είναι Παρθένος ή όχι. Αυτό το αποκαλύπτουν άλλα εδάφια της Αγίας Γραφής), αλλά τι είναι ο Ιησούς Χριστός: Καρπός ασπόρου συλλήψεως.

Άτοπον λοιπόν και αυτό το ψευδοεπιχείρημα…

δ. Το Επιχείρημα της απουσίας Αγιογραφικών αναφορών στα αδέλφια του Ιησού, κατά την Απογραφή και την Γέννηση του Ιησού.

     Οι αιρετικοί συνεχίζουν με υποκρισία να ερωτούν : Αν οι ονομαζόμενοι αδελφοί του Ιησού δεν είναι τέκνα της Μαρίας (μικρότερα του Ιησού) και είναι μεγαλύτερα σε ηλικία τέκνα του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα,  γιατί η Γραφή δεν τα αναφέρει καθόλου στην νηπιακή ηλικία του Ιησού; Στην κάθοδο του Ιωσήφ και της Μαρίας από την Γαλιλαία στην Βηθλεέμ, για την απογραφή, ΠΟΥ είναι οι αδελφοί του Ιησού; Δεν κατέβηκαν να απογραφούν; Ακόμη λέγουν:

Τρία άτομα κατέβηκαν στην Αίγυπτο και Τρία ανέβηκαν, δεν αναφέρονται άλλα αδέλφια του Ιησού μεγαλύτερα από αυτόν. Άρα αυτός είναι ο Πρωτότοκος και τα αδέλφια του γεννήθηκαν μετά, από σαρκική μίξη της Μαρίας με τον Ιωσήφ!

Η Γραφή ως κύριο θέμα έχει το πρόσωπο του Χριστού. Η μη αναφορά των Νομικών αδελφών του Ιησού, δεν σημαίνει ότι δεν κατέβηκαν να απογραφούν. Πιθανόν λόγω της ώριμης ηλικίας τους να κατέβηκαν με τις δικές τους οικογένειες. Η Γραφή δεν αποσαφηνίζει την συγγενική σχέση των Νομικών αδελφών του Ιησού με τον Ιωσήφ. Στην Γραφή για παράδειγμα, όπως προαναφέραμε, ο Λωτ ονομάζεται ΑΔΕΛΦΟΣ του Αβραάμ ενώ ήταν ΑΝΕΨΙΟΣ του (ΓΕΝΕΣΗ:13/8).

Πριν προχωρήσουμε στην απάντηση των ισχυρισμών των αιρετικών, παραθέτουμε το παρακάτω χωρίον:

«Και επορεύοντο οι γονείς αυτού κατ’ έτος εις Ιερουσαλήμ τη εορτή του πάσχα. και ότε εγένετο ετών δώδεκα, αναβάντων αυτών εις Ιεροσόλυμα κατά το έθος της εορτής  και τελειωσάντων τας ημέρας, εν τω υποστρέφειν αυτούς υπέμεινεν Ιησούς ο παις εν Ιερουσαλήμ, και ουκ έγνω Ιωσήφ και η μήτηρ αυτού.  νομίσαντες δε αυτόν εν τη συνοδεία είναι ήλθον ημέρας οδόν και ανεζήτουν αυτόν εν τοις συγγενέσι και εν τοις γνωστοίς·  και μη ευρόντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ ζητούντες αυτόν. και εγένετο μεθ’ ημέρας τρεις εύρον αυτόν εν τω ιερω καθεζόμενον εν μέσω των διδασκάλων και ακούοντα αυτών και επερωτώντα αυτούς·  εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού επί τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού.  και ιδόντες αυτόν εξεπλάγησαν, και προς αυτόν η μήτηρ αυτού είπε· τέκνον, τι εποίησας ημίν ούτως; ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε. και είπε προς αυτούς· τι ότι εζητείτέ με; ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δεί είναί με;  και αυτοί ου συνήκαν το ρήμα ό ελάλησεν αυτοίς.  και κατέβη μετ’ αυτών και ήλθεν εις Ναζαρέτ, και ην υποτασσόμενος αυτοίς. και η μήτηρ αυτού διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (ΛΟΥΚΑΣ:2/ 41-51).

 Με βάση την λογική και νοητική επεξεργασία των αιρετικών, τους ερωτώμεν και ας μας απαντήσουν:

 Στο περιστατικό του δωδεκαετούς Ιησού στο Ναό, ΠΟΥ είναι τα υποτιθέμενα άλλα τέκνα της Μητέρας του Ιησού; Δεν ανέβηκαν να εορτάσουν το Πάσχα;  Η ίδια η Μητέρα του Ιησού λέγει «ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε», ο Νομικός πατέρας σου και εγώ σε αναζητούμεν. Τα αδέλφια του Ιησού δεν τον αναζητούσαν; Γιατί δεν λέει  η Μητέρα του Ιησού «ο πατέρας σου και εγώ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΟΥ, σε αναζητούμεν»;

Δώδεκα χρόνια υποτιθέμενων σεξουαλικών σχέσεων, δεν είχαν αποτέλεσμα την γέννηση τέκνων τα οποία έπρεπε να ανέβουν μαζί με τους Γονείς και τον Πρωτότοκο στην εορτή; Γιατί δεν αναφέρει τίποτα η Γραφή;

Ουαί υμίν, αμετανόητοι συμπορευτές και θλιβερά ανθρωπάρια, υποτακτικοί των μισαλλόδοξων αντιχριστιανών Ταλμουδιστών Ιουδαίων!!!

ε. Το επιχείρημα του «ΣΥΝΕΛΘΕΙΝ»

«Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ην. μνηστευθείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν ή συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου». (ΜΑΤΘ:1/18).

Οι κακόδοξοι δεν διστάζουν να παραφράσουν το Ιερό κείμενο και λέγουν ότι η φράση «πριν ή συνελθείν αυτούς» σημαίνει ΠΡΙΝ ΣΥΝΕΥΡΕΘΟΥΝ (σαρκικώς)!!!

Οι λέξεις ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ και ΣΥΝΕΥΡΙΣΚΟΜΑΙ, δεν είναι συνώνυμες. ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ σημαίνει Έρχομαι με κάποιον ή κάποιους, στον ίδιο τόπο.1  

Το εδάφιο μας λέγει ότι Η Παναγία έμεινε έγκυος πριν η Ίδια και ο Ιωσήφ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΟΥΝ!!!2

10ο  Το τρισσόν αξίωμα του Κυρίου 3

Προφητικό – Αρχιερατικό – Βασιλικό.

α. Το Προφητικό έργο και αξίωμα του Χριστού

Ο Κύριος ως προφήτης, δηλαδή ως διδάσκαλος των θείων αληθειών, παρουσιάσθηκε στους ανθρώπους, μόλις άρχισε το δημόσιο έργο του. Όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης κήρυτταν το λόγο του Θεού, για να οδηγήσουν τους ανθρώπους στον αληθινό Θεό και το άγιο θέλημά Του, έτσι και ο Κύριος. Αλλ’ όχι όπως ένας από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, αλλ’ ως Προφήτης, ο Μέγας, ο μέγιστος και υπερτέλειος των προφητών, ο Μοναδικός, ο Αρχιπροφήτης, προφήτης και διδάσκαλος, ο ύψιστος διδάσκαλος της ανθρωπότητας, που όμοιος όπως Εκείνος δεν είχε παρουσιασθεί πριν, ούτε και στο μέλλον θα παρουσιασθεί. Διότι οι μεν προφήτες κήρυτταν κατ’ εντολή του Θεού και τον Λόγον Θεού, Ο Κύριος όμως, ως «ο μόνος σοφός Θεός» και η πηγή της αλήθειας, κηρύττει όσα άκουσε από τον Πατέρα Του, που είναι και δικά Του, Θεία ρήματα ζωής αιωνίου.

Ο Κύριος κηρύττει «ως εξουσίαν έχων», ώστε οι λόγοι Του να έχουν απόλυτο κύρος και πλήρη αποδοχή. Δηλαδή κηρύττει με τόση δύναμη, εξουσία και πειστικότητα, ώστε και οι εχθροί του ακόμη να ομολογούν, ότι «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». (ΙΩΑΝ: 7/45-46).

Στον Χριστό απέβλεπαν οι λόγοι του προφήτη Ησαΐα: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με· ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με… κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν καί τυφλοίς ανάβλεψιν.» (ΗΣ: 61/1). Και ο ίδιος έλεγε για τον εαυτό του, ότι είναι «η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή», ότι είναι «τό φώς του κόσμου» και ότι όποιος τον ακολουθεί «ου μή περιπατήση εν τή σκοτία, αλλ’ έξει τό φώς της ζωής» (ΙΩΑΝ: 8/12).

ΟΥΔΕΙΣ άνθρωπος ετόλμησε να ψελλίσει τέτοιες φοβερές φράσεις! Μόνον ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός!!!

Διδάσκαλος και προφήτης με θείο και ουράνιο κύρος, καλούσε τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν, για να βρουν κοντά Του την ανάπαυση των ψυχών τους. «Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς· άρατε τόν ζυγόν μου εφ’ υμάς καί μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί καί ταπεινός τη καρδία, καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (ΜΑΤΘ: 11/ 28, 29).

Επιπλέον οι πράξεις Του, Τον καθιστούσαν πρότυπον Ηθικής τελειότητος, έκανε και πολλά, αναρίθμητα θαύματα, όσα ποτέ προφήτης δεν έκανε, και με αυτά επικύρωνε την θεία διδασκαλία Του, επιβεβαίωνε και την θεία καταγωγή και αποστολή του. Αυτά είχαν υπόψη και οι άγιοί του Απόστολοι και χαρακτήριζαν τον Διδάσκαλό τους ως «προφήτην δυνατόν εν έργω και λόγω εναντίον του Θεού και παντός του λαού» (ΛΟΥΚ: 24/ 19), ως «τον απόστολον της ομολογίας ημών», ο οποίος αξιώθηκε να λάβει πολύ μεγαλύτερη δόξα από ό,τι έλαβε ο Μωϋσής4.

Αυτό το προφητικό Του αξίωμα, συνεχίζει να το ασκεί ο Κύριος και στην Εκκλησία Του, πρωτίστως με τους επισκόπους και ιερωμένους, γενικώς δε με τους κήρυκες και διδασκάλους του Ευαγγελίου Του, τους οποίους (όσοι απ’αυτούς είναι όντως Ορθόδοξοι και αποδεικνύονται άξιοι λειτουργοί Του), φωτίζει και καθοδηγεί με το Άγιόν Του Πνεύμα, στο να διδάσκουν πλήρη και τέλεια την δική Του αλήθεια.

β. Το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου

Το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου είναι το κέντρο και η καρδιά του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου. Περιλαμβάνει όλα τα πολύμορφα, τα φοβερά και οδυνηρά παθήματα, τα οποία με την ενανθρώπησή Του υπέμεινε ο Κύριος, από το σπήλαιο της Βηθλεέμ μέχρι τον Γολγοθά. Αποκορύφωμα της όλης εν Πάθει ζωής Του, ήταν ὁ Σταυρός φανερώνοντας το αρχιερατικό αξίωμά Του. Ο σταυρικός θάνατος, τον οποίο δέχθηκε αντί για μας και για χάρη μας, αντί των αμαρτιών όλου του ανθρώπινου γένους, αλλά και του κάθε ανθρώπου χωριστά, είναι το κέντρο των παθημάτων του.

Το αρχιερατικό Του αξίωμα το ασκεί ο Ιησούς κυρίως στην απολυτρωτική Του και εξιλαστήρια επί του Σταυρού θυσία, όταν ως ύψιστος θύτης συγχρόνως και θύμα προσφέρει το αίμα Του για την άφεση των αμαρτιών μας και την απολύτρωση. Αλλά και μετά την Ανάσταση και Ανάληψή Του, όταν πλέον κατέχει ως Βασιλεύς την ύψιστη εξουσία «εν ουρανώ και επί γης» (ΜΑΤΘ: 28/18), πάλι συνεχίζει το αρχιερατικό Του έργο, μεσιτεύοντας στον Πατέρα Του για εμάς («εντυγχάνων υπέρ ημών»· βλ. ΕΒΡ:7/25).

Η αρχιερωσύνη του Κυρίου ήταν αυτή που επέφερε, κυρίως, το αποφασιστικό πλήγμα κατά του διαβόλου και της αμαρτίας, συνεπώς και του αποτελέσματός της του θανάτου, αφού ο Κύριος επάνω στον Σταυρό βεβαιώνει τον θυσιαστικό χαρακτήρα της ιερωσύνης, αίρων την αμαρτίαν του κόσμου και καταργώντας τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον. Γι᾽ αυτό και «έδει παθείν  τον Χριστόν», κατά τον προφητικό και ευαγγελικό λόγο.

Το αρχιερατικό αξίωμα λοιπόν, ασκήθηκε με την Σταυρική επί του φρικτού Γολγοθά Θυσία Του. Την αναποτελεσματικότητα των ανθρωπίνων θυσιών, ότι "αδύνατον αίμα  τράγων και ταύρων αφαιρείν αμαρτίαις" (Εβρ.10:4), ήρθε να αντικαταστήσει η υπέρτατη Θυσία του Χριστού, ως η μόνη αληθινή, δεκτή από τον Θεό και αποτελεσματική θυσία. Ο Ιησούς Χριστός μόνος Αυτός "δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι" (ΕΒΡ:2/18) διότι είναι αληθινός Θεός, "απαύγασμα της δόξης" του Θεού (ΕΒΡ:1/3).

Προκειμένου να ιερουργήσει για την ανθρώπινη σωτηρία, κατέστη μέγας και αιώνιος αρχιερεύς "κατά την τάξιν Μελχισεδέκ" (ΕΒΡ:5/6) Η δική του ιερωσύνη, είναι ασύγκριτα ανώτερη από την Ααρωνική, καθ’ ότι εκείνη υπήρξε, τύπος και σκιά της ιεροσύνης Αυτού και η οποία ιερουργούσε αιματηρές και αναποτελεσματικές ζωοθυσίες, μη μπορώντας "αφερείν αμαρτίας" (ΕΒΡ:10/4). 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ιερούργησε πάνω στον φρικτό Γολγοθά την αληθινή και αποτελεσματική θυσία για την πραγματική και μόνιμη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. "Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μείζονος σκηνής, ου χειροποιήτου, τούτ' έστιν ου ταύτης της κτίσεως, ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, δια δε του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος" (ΕΒΡ:9/11-12).

Ως ιερείον άμωμον (ιερείον, Ιων. ιερήϊον=σφάγιον, ζώον προςθυσίαν) , έθυσε τον ίδιο Του τον Εαυτό, "περί αμαρτίας προσφορά" (Β΄ ΚΟΡ:5/21) πάνω στον τελειότερο και  ιερότατο βωμό, τον Σταυρό και το εκχυθέν τίμιο αίμα Του το "περί πολλών εκχυνόμενον" (ΜΑΤΘ:26/28), απέπλυνε τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων όλων των εποχών. Στο εξής "ηγιασμένοι εσμέν δια της προσφοράς του σώματος του Χριστού εφάπαξ… αυτός δε μίαν υπέρ αμαρτιών προσενέγγας θυσίας εις το διηνεκές… μία γαρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους" (ΕΒΡ:10/10-14).

     Η Μεγάλη Θυσία του Χριστού κατήργησε όλες τις άλλες θυσίες, ακόμα και τις θυσίες του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης.

Δεν είναι τυχαίο το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού την ώρα που εξέπνευσε ο Κύριος επί του Σταυρού και αποκαλύφτηκαν τα Άγια των Αγίων. (Ματθ.27:51, Λουκ.23:45). Δεν είναι επίσης τυχαία η καταστροφή του Ναού από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και η οριστική παύση των θυσιών μέχρι σήμερα! Η αποστολή του Ιουδαϊσμού, του Ναού και των θυσιών είχε ολοκληρωθεί την ημέρα εκείνη.5

Συνεπώς όταν ομιλούμε περί αρχιερατικού αξιώματος του Κυρίου εννοούμεν ότι: Ο Χριστός ως αρχιερέας, προσφέρει το σώμα Του και το αίμα Του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, για την σωτηρία των πιστών, σε αντίθεση με τον Ιουδαίο αρχιερέα, που μόνο μια φορά τον χρόνο, την ημέρα του εξιλασμού, ράντιζε με αίμα την κιβωτό της Διαθήκης, για την σωτηρία των πιστών.

Σ᾽ αυτήν την αληθινή αρχιερωσύνη του Κυρίου, τύπος της οποίας ήταν η ιερωσύνη στην Παλαιά Διαθήκη, μετέχουν όλοι οι εν Χριστώ βαπτισμένοι στην ᾽Εκκλησία – πρόκειται για την πνευματική λεγόμενη ιερωσύνη, το «βασίλειον ιεράτευμα» κατά τον απόστολο - ιδίως δε οι αρχιερείς και ιερείς κατά «προσθήκην Πνεύματος» (Ι. Χρυσόστομος)  με το μυστήριο της ιερωσύνης - η λεγόμενη ειδική ή χειροτονημένη ιερωσύνη. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι πιστοί, λαικοί και κυρίως κληρικοί, έχουν δεχθεί τη χάρη της θυσίας ως μέλη Χριστού. Κι όταν λέμε χάρη θυσίας εννοούμε την χάρη της εν αγάπη διακονίας προς χάρη των αδελφών και όλου του κόσμου που φθάνει μέχρι του βαθμού της πλήρους παραθεώρησης των προσωπικών συμφερόντων υπέρ των συνανθρώπων τους.  

γ. Το βασιλικό αξίωμα του Κυρίου

Τα δύο προαναφερθέντα αξιώματα, το προφητικό και το αρχιερατικό, τα άσκησε ο Κύριος εδώ στην γη, κατά την δημόσια δράση του και ευρισκόμενος στην κατάσταση της ταπεινώσεώς του. Το βασιλικό του αξίωμα το άσκησε εν μέρει και πάνω στην γη σε ορισμένες περιπτώσεις, συνδυάζοντας αυτό πάντοτε με τα δύο άλλα του αξιώματα. Οι περιπτώσεις που παρουσιαζόταν και κατά την δημόσια δράση του η βασιλική του εξουσία είναι, όταν κήρυττε με εξουσία τόση, ώστε να εκπλήσσονται τα πλήθη με τη διδαχή του. Όταν έθετε αποστομωτικά ερωτήματα στους εχθρούς του αρχιερείς και Φαρισαίους, ώστε να μην μπορούν αυτοί να αποκριθούν και να τρέμουν την παρουσία του. Όταν έκανε θαύματα, και μάλιστα αναστάσεις νεκρών και έβγαζε δαιμόνια από δαιμονισμένους κ.ο.κ.

Αυτά είναι γεγονότα που μαρτυρούσαν πράγματι την Θεία παντοδυναμία Του.

Άλλη περίπτωση είναι η θριαμβευτική του είσοδος στα Ιεροσόλυμα κατά την Κυριακή των Βαΐων, οπότε ως βασιλιά τους τον ανυμνούσαν οι Ιουδαίοι, έστω και αν δεν μπορούσαν να εννοήσουν τον πνευματικό χαρακτήρα της βασιλείας Του. Ήταν ακόμη η εκδίωξη των εμπόρων, που πωλούσαν και αγόραζαν στον ναό, ώστε οι Φαρισαίοι να του θέσουν και το ερώτημα· «εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς;». Ήταν τέλος και η νίκη του πάνω στο σταυρό κατά του κακού και η συντριβή του σατανά, καθώς επίσης και η αναγνώρισή του ως βασιλιά από τον ευγνώμονα ληστή, ο οποίος του απηύθυνε και τη θερμή ικεσία· «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (ΛΟΥΚ: 23/42).

Αλλ’ η βασιλική του εξουσία εξέλαμψε με την κάθοδό Του στον Άδη. Εκεί συνέτριψε πύλας χαλκάς και διέλυσε το βασίλειο του Άδη και ανέστησε τους νεκρούς που κοιμόνταν εκεί από αιώνες. Έπειτα αναστήθηκε από τους νεκρούς ως παντοδύναμος Θεός και Κύριος της ζωής και του θανάτου. Και αναστήθηκε, και διότι «ουκ ήν δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον Αρχηγόν της ζωής» και για να δώσει το θείο κύριος και την θεία ισχύ προς σωτηρία των αμαρτωλών στην σταυρική Του θυσία. Ακόμη και για να συναναστήσει με τον εαυτό του τον Αδάμ και όλο το ανθρώπινο γένος.

Με την Ανάστασή Του κατήργησε τον θάνατο και δώρισε ζωή και αφθαρσία στο γένος των ανθρώπων. Τότε ο ίδιος διακήρυξε το· «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (ΜΑΤΘ: 28/18). Από τότε και αφού αναλήφθηκε με δόξα στους ουρανούς, καθισμένος στα δεξιά του Θεού και Πατρός, σε θρόνο βασιλικό κυβερνά την Εκκλησία Του, την θριαμβεύουσα στους ουρανούς και την στρατευόμενη πάνω στην γη, την οποία παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις των εχθρών και πολεμίων της την κρατά αήττητη βασιλεία του Θεού πάνω στην γη. Τελικώς, η βασιλική Του εξουσία θα εκλάμψει, κατά την Δεύτερη παρουσία του, οπότε θα έλθει με δόξα και με συνοδεία χιλιάδων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, για να καθίσει σε θρόνο βασιλικό και να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, ως κραταιός βασιλιάς Ουρανού και γης6.

Συνεχίζεται

 

---

1 Συνέρχομαι= Συγκεντρώνομαι με άλλους στον ίδιο χώρο (Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.993).

2 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον, www.egolpion.com, 2   Δεκ. 2012

3 Χριστιανική φοιτητική Δράση, www.xfd.gr/εκκλησία/δογματική/τα-τρία-αξιώματα-του-κυρίου--- ΚΑΤΗΛΛΑΓΗΜΕΝ ΤΩ ΘΕΩ ΔΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΑΥΤΟΥ (Θεολογικό σχόλιο στην ιλαστήρια Θυσία του Χριστού) Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού---Αποστολικό κήρυγμα π. Γεωργίου Δορμπαράκη επί τη εορτή του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, nefthalim.blogspot.com/2014/11/blog-post_873.html.

4 Αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν το ίδιο φρόνημα και την ίδια γνώμη, σχετικά με τον Κύριο ως Προφήτη και διδάσκαλο. Ο θεοφόρος Ιγνάτιος τον αποκαλεί «το αψευδές στόμα», στο οποίο «ο Πατήρ ελάλησεν αληθώς» και γι’ αυτό είναι «ο μόνος διδάσκαλός μας». Ο Μέγας Αθανάσιος τονίζει την αναγκαιότητα της διδασκαλίας του Κυρίου και παρατηρεί, ότι η αληθής διδασκαλία και γνώση σχετικά με τον Κύριο «εκέκρυπτο», ήταν δηλαδή κρυμμένη και άγνωστη, λόγω «της ειδωλομανίας και αθεότητος», η οποία «κατείχε την οικουμένην». Και ρωτά· «Τίνος λοιπόν ήν διδάξαι περί Πατρός;». Ποιος ήταν σε θέση να μας διδάξει για τον Πατέρα-Θεό; Και απαντά· Άνθρωπος ήταν αδύνατον να πράξει αυτό, διότι κάθε άνθρωπος είχε τραυματιστεί και τυφλωθεί «παρά της δαιμονικής απάτης και της των ειδώλων ματαιότητος».

Γι’ αυτό χρειάσθηκε να έλθει ο Λόγος του Θεού, ο «ορών (εκείνος που βλέπει) και ψυχήν και νουν», ο «και τα όλα εν τη κτίσει κινών (και εκείνος που κινεί και εξουσιάζει τα πάντα στην κτίση) και δι’ αυτών γνωρίζων τον Πατέρα», και «ως άνθρωπος εν ανθρώποις αναστρέφεται, ίνα αφ’ ών έργων ο Κύριος εργάζεται διά του σώματος, απ’ αυτών νοήσωσι την αλήθειαν και δι’ αυτού τον Πατέρα λογίσωνται». Ώστε με τα έργα που εργάζεται με το σώμα, με την γλώσσα που κηρύττει, με τα χέρια που ευεργετεί και αγιάζει και θαυματουργεί, να εννοήσουν την αλήθεια και με την παρουσία και τα έργα του Χριστού, του Υιού του Θεού, να εννοήσουν τον Πατέρα.

Ο ιερός Αυγουστίνος, λέει ως προς το προφητικό αξίωμα του Κυρίου· «Προσπάθησα να αποδείξω, ότι δεν υπάρχει διδάσκαλος που να διδάσκει την αλήθεια στους ανθρώπους εκτός από τον Θεό, όπως άλλωστε έχει γραφτεί στο Ευαγγέλιο: Είς γαρ υμών εστιν ο διδάσκαλος, ο Χριστός». Και πράγματι, όπως λέει και ο ιερός Ευαγγελιστής· «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε· ο μονογενής Υιός ο ών εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εξηγήσατε» (Ιωάν. α’ 18). Και είχε ο Κύριος ως προφήτης, αυτός και η διδασκαλία του, ύψιστο και απόλυτο κύρος, ώστε να λέει ο ίδιος· «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Ματθ. κδ’ 35).

5 Χρειαζόταν θύμα αναμάρτητο και άγιο, πρόσωπο άπειρης αξίας και χάρης να αναλάβει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Να τις αναλάβει και φορτωμένος, αίρων, όπως λέει η Γραφή, τις αμαρτίες τις δικές μας να υποστεί τον θάνατο, στον οποίο ήταν καταδικασμένος ο άνθρωπος, να θυσιάσει τον εαυτό του τον άγιο υπέρ και αντί των αμαρτωλών ανθρώπων. Και το πρόσωπο αυτό, το εξιλαστήριο θύμα, το βρήκε η αγάπη και η σοφία του Θεού, το βρήκε στο πρόσωπο του Υιού του.

 Πράγματι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εκείνος υπήρξε το πρόσωπο και το θύμα για την απολύτρωσή μας. «Ούτω, λέει ο Κύριος, ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλλυται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. γ’ 16). Και ο Υιός του Θεού, ο Κύριος Ιησούς, αφού πήρε σάρκα από την αγία Παρθένο και υπάρχων Θεός και άνθρωπος, αληθής Θεάνθρωπος, ήταν πρόσωπο άπειρης αξίας για την θεότητα και για την αναμαρτησία και αγιότητά του. Το μόνο κατάλληλο και ικανό πρόσωπο για να σηκώσει τις αμαρτίες του κόσμου και να σώσει τον άνθρωπο.

Και έγινε ακριβώς αυτό. «Είς υπέρ πάντων απέθανε» (Β’ Κορ. ε’ 18). Και ποιος αυτός ο Ένας; Ποιος; Ο ίδιος ο Χριστός, ο Μονογενής Υιός του Θεού. Και λέει ο Παύλος· «Χριστός υπέρ υμών απέθανε». «Έτι γάρ Χριστός όντων ημών ασθενών κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε» (Ρωμ. ε’ 6,8). Και «απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών» (Α’ Κορ. ιε’ 3). Πράγματι «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα» (Γαλ. γ,13), κατά την Παύλο. Και κατά τον Πέτρο· ο Χριστός «τας αμαρτίας ημών ανήνεγκεν εν τω σώματι αυτού επί το ξύλον, ίνα ταις αμαρτίαις απογενόμενοι τη δικαιοσύνη ζήσωμεν» (Α’ Πέτρ. β’ 24).

Επάνω στο σταυρό, λοιπόν, ιερούργησε ο Κύριος Ιησούς ως μέγας και αιώνιος δικός μας Αρχιερέας το μυστήριο της απολυτρώσεώς μας, με το να προσφέρει εξιλαστήριο θυσία την δική του ζωή. Τότε με το τίμιο Αίμα του μας εξαγόρασε από την καταδίκη της αμαρτίας και μας παρέδωσε στον Θεό αγίους και άμωμους και άξιους της βασιλείας Του.

Το ότι ο Κύριος είναι ο αιώνιος Αρχιερέας μας το προεικόνιζαν οι αρχιερείς της Π. Διαθήκης, ρητώς ακόμη το έλεγε στους Ψαλμούς του ο Δαβίδ· «Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. ρθ’ 4). Το λέει και ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του (δ’ 14)· «Αδελφοί, έχοντες αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, κρατώμεν της ομολογίας», διότι «Χριστός παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου… ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, διά δε του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος». Επομένως «έχομεν αρχιερέα, ός εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, των Αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής, ήν έπηξεν ο Κύριος, και ουκ άνθρωπος» (Εβρ. η’ 1,2 και θ’ 11,12).

Και η σκηνή αυτή είναι η πανάγια ζωή του, την οποία θυσία άμωμη και αγία πρόσφερε προς τον Πατέρα για χάρη μας. Έτσι καλείται ο Χριστός «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών» και «ιλαστήριον θύμα», «ο Αμνός ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», και το Αίμα του «λύτρον» που προσφέρθηκε «αντί πολλών». Και όπως ο ίδιος έλεγε, όταν παρέδιδε κατά τον Μυστικό Δείπνο το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας· «Τούτο εστι το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενων εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. κστ’ 28).

 Από τους αγίους Πατέρες πάλι, οι οποίοι παρουσιάζουν την θυσία του Χριστού εξιλαστήρια για τις αμαρτίες μας, αναφέρουμε τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος λέει, ότι ο Κύριος «υπέρ πάντων την θυσίαν ανέφερεν αντί πάντων τον εαυτού ναόν εις θάνατον παραδούς». «Άρτι δε ο Λόγος εις εαυτόν εδέξατο το κρίμα και τω σώματι παθών υπέρ πάντων σωτηρίαν τοις πάσι εχαρίσατο». Και η θυσία αυτή μας χάρισε άπειρα, απείρου αξίας αγαθά. Είπαμε πρώτο την άφεση των αμαρτιών. Έπειτα την συμφιλίωση με τον Πατέρα, αφού «εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του Υιού αυτού» (Ρωμ. ε’ 10). Και συνέχεια την ειρήνη, τη χαρά, τη βασιλεία των ουρανών, την αιώνια ζωή και μακαριότητα.

 Κάλυψε όλες τις αμαρτίες μας η θυσία του Χριστού μας και μας χάρισε πολύ περισσότερα δώρα και χαρίσματα, όπως λέει και ο άγιος Κύριλλος ο Ιεροσολύμων και ο ιερός Χρυσόστομος· «Ου τοσαύτη ήν των αμαρτωλών η ανομία, όση του υπεραποθνήσκοντος η δικαιοσύνη· ου τοσούτον ημάρτομεν, όσον εδικαιοπράγησεν ο την ψυχήν υπέρ ημών τεθεικώς» (Ο Κύριλλος). Δεν ήταν τόσο μεγάλη η ανομία των αμαρτωλών ανθρώπων, όση ήταν η αρετή και αγιότητα και αξία εκείνου που πέθανε για τους αμαρτωλούς. Δεν αμαρτήσαμε τόσο πολύ εμείς, όσο υπήκοος και άγιος φάνηκε προς το Θεό ο Χριστός, που θυσίασε τη ζωή του για χάρη μας. Και ο Χρυσόστομος· «πολλώ πλείονα ών οφείλομεν κατέβαλεν ο Χριστός, και τοσούτω πλείονα, όσω προς ρανίδα μικράν πέλαγος άπειρον». Πολύ περισσότερα από όσα χρωστούσαμε εμείς κατέβαλε ο Χριστός, και τόσο πιο πολλά, όσο είναι μια σταγόνα μικρή μπροστά σε ένα απέραντο πέλαγος.

6 Το βασιλικό αξίωμα του Κυρίου η Αγία Γραφή το εξαίρει, όταν παρουσιάζει τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να λέει προς την Παρθένο της Ναζαρέτ κατά τον Ευαγγελισμό της, ότι εκείνος ο οποίος θα γεννηθεί από αυτή «έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυΐδ του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις του αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκ. α’ 32-33). Και οι Μάγοι, όταν έφθασαν στα Ιεροσόλυμα κατά τον καιρό της γεννήσεως του Ιησού, ρωτούσαν «πού εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων» (Ματθ. β’ 2), ομολογώντας Αυτόν βασιλιά. Αλλά και το ψαλμικό χωρίο· «είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου· κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (Ψαλμ. ρθ’ 1), βασιλιά τον Μεσσία χαρακτηρίζει με ασύγκριτη βασιλική εξουσία.

Παρομοίως και σε πολλά άλλα μέρη η Αγία Γραφή, βασιλιά τον ονομάζει, και η Αποκάλυψη ως βασιλιά τον παρουσιάζει, ο οποίος τελικώς θα θριαμβεύσει και θα συντρίψει όλους τους εχθρούς του. Είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Το όνομά του είναι «βασιλεύς βασιλέων και κύριος κυρίων» (Αποκ. ιζ’ 14 και ιθ’ 16). Τέλος το χωρίο της προς Φιλιππ. β’ 9-11, ότι ο Θεός μετά την μέχρι του σταυρικού θανάτου ταπείνωση και υπακοή του Χριστού «αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός», αποτελεί την κατακλείδα για το θέμα περί βασιλικού αξιώματος του Κυρίου Ιησού Χριστού.