ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 2ο

Α. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

(Συνέχεια 1ου μέρους)

3.  Η Ακατανίκητη και θαυματουργική δύναμη της Ορθοδόξου Πίστεως

Η Αγία Γραφή βρίθει χωρίων που αποδεικνύουν την θαυματουργική δύναμη της αληθινής και ακλόνητης πίστεως, στον Ιησού Χριστόν.  Στην Παλαιά Διαθήκη το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ιαχβέ ή Γιαχβέ, ο Θεός που συνομιλούσε με τους πρωτοπλάστους, που προειδοποίησε τον Νώε για τον κατακλυσμό, που αποκαλύφθηκε στον Μωϋσή, πού έχρισε βασιλέα του οίκου Ιούδα, τον Δαυΐδ. Ποιός όμως είναι αυτός ο Ιαχβέ τον οποίον οι ανόητοι, ανιστόρητοι και αγράμματοι αρνητές της Παλαιάς Διαθήκης, απορρίπτουν με τον ισχυρισμό ότι  είναι ο θεός των Εβραίων;

Ο Ιαχβέ/Γιαχβέ, είναι O Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ο  Ιησούς Χριστός!

Ο Ιαχβέ/Γιαχβέ είναι Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Τούτο αποδεικνύεται περίτρανα ήδη από την αρχή της Βίβλου, από το χωρίο 1/26 της «ΓΕΝΕΣΕΩΣ», όπου ο δημιουργός πλάθει τον άνθρωπο κατά την εικόνα Του, εκείνην που θα λάβει όταν σαρκωθεί, άνθρωπος γενόμενος.

Ο εμφανιζόμενος ή για να κυριολεκτούμε Αυτός που έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους πάντοτε, στην Παλαιά ή την Καινή είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού "δι ου τα πάντα εγένετο". Άλλωστε αυτό το λέει ο ίδιος ο Χριστός:

«… είπον ούν οι Ιουδαίοι προς αυτόν· Πεντήκοντα έτη ούπω έχεις και Αβραάμ εώρακας; είπεν αυτοίς ο Ιησούς· Αμήν αμήν λέγω υμίν, πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμί." (ΙΩΑΝ: 8, 57-58 ).

(Του είπαν λοιπόν οι Ιουδαίοι: Δεν είσαι πεντήκοντα ετών ακόμη, και έχεις ίδει τον Αβραάμ που έζησε προ δύο χιλιάδων ετών περίπου; Είπε τότε ο Ιησούς προς αυτούς: Αληθώς σας λέγω, πρό του να γεννηθεί ο Αβραάμ, εγώ υπάρχω αϊδίως και προ των αιώνων»

«Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός, και έθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ’ εμέ λέγων• μη φοβού• εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος  και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 1/17-18).

Ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με την Αποκάλυψη λέγει στον Απόστολο Ιωάννη: «εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος  και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμί εις τους αιώνας των αιώνων». Τα λόγια αυτά φανερώνουν την Θεότητα του Ιησού καθώς και την ανθρωπότητα αυτού.

Η φράση «εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος» σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Ιαχβέ/ Γιαχβέ, Θεός της Παλαιάς Διαθήκης.

«Ούτω λέγει ο βασιλεύς του Ισραήλ ο ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαβαώθ, εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα, πλην εμού ούκ έστι Θεός» [ΗΣΑΪΑΣ:44/6 (Μετάφραση των Εβδομήκοντα)].

«Ούτω λέγει Κύριος(Γιαχβέ) ο Βασιλεύς του Ισραήλ και ο Λυτρωτής αυτού, ο Κύριος (Γιαχβέ)  των δυνάμεων· Εγώ είμαι ο πρώτος και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός»[Ησαϊας 44/6 (Μασοριτικό κείμενο)].

· Το ελληνικό όνομα Ιησούς (Jesus) αποδίδει το εβραϊκό Jeshua, συντετμημένη μορφή του ονόματος Jehoshua. H λέξη αυτή αποτελείται από το θείο όνομα Yahweh (Ιαχβέ/Γιαχβέ) στην συντομευμένη μορφή του Yah-Yeho και από το shua, και συνολικά σημαίνει "ο Ιαχβέ/Γιαχβέ είναι σωτηρία".

·  Ο όρος Χριστός προέρχεται από το χρίω, και είναι αντίστοιχος προς το εβραϊκό Masiah (Μεσσίας), με έννοια, γενικά, της χρίσεως κάποιου για υψηλό θρησκευτικο-κοινωνικό λειτούργημα: ιερέα, προφήτη ή βασιλέα.

·  Η αρχική αποκάλυψη του ονόματος Ιαχβέ/Γιαχβέ έγινε στον Μωϋσή: «Και είπεν ο Θεός προς Μωϋσή λέγων, εγώ ειμί ο ΩΝ…» [ehyeh aser ehyeh» (ΕΞΟΔΟΣ: 3/14)]. Το όνομα Ιαχβέ (Yahweh) σχετίζεται με το πρώτο πρόσωπο του ρήματος hawah/hayah/ehyeh που στην αρχαία εβραϊκή γλώσσα, σημαίνει «υπάρχω».

Στην Παλαιά Διαθήκη

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, προεξαγγέλεται από τους Προφήτες, ως Μεσσίας, Χριστός, υιός Δαυϊδ και Υιός ανθρώπου, κεχρισμένος Προφήτης, Βασιλέας και Αιώνιος Αρχιερέας, και τονίζεται η θεία καταγωγή του και το μέγιστο έργο της σωτηρίας πάντων των ανθρώπων. Προσφωνείται από τον Δαυϊδ Κύριος και στις θεοφάνειες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Χριστός, ως άσαρκος Λόγος, φανερώνει την Αγία Τριάδα. Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός είναι Ιαχβέ/Γιαχβέ, ταυτόχρονα είναι ο ή ακριβέστερα "ο Ιησούς Χριστός είναι ο Ιαχβέ/Γιαχβέ Υιός" ή αλλιώς ο Ιαχβέ/Γιαχβέ-Λόγος, δηλ. "ο Χριστός είναι Γιαχβέ και αυτός, ως ο Πατήρ Του".

Στην Καινή Διαθήκη

Ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη παρουσιάζεται ως έχων το θείο μεγαλείο του Λυτρωτού και κηρύσσεται από τον ίδιο τον Πατέρα ως ο Υιός Αυτού ο αγαπητός, τοποθετείται υπεράνω του Μωϋσή και του Ηλία, εμφανίζεται υπεράνω των Προφητών και των Αγγέλων, ως υπέρτατος Νομοθέτης και Κριτής, κάτοχος υψίστων εξουσιών.

Ζητά οι πιστοί του να βαπτίζονται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Βεβαιώνει ότι γνωρίζει τον Πατέρα και ο Πατέρας γνωρίζει Εκείνον και προαναγγέλλει ότι θα έλθει καθήμενος εκ δεξιών του Θεού. Αυτός είναι "ο μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του Πατρός", ο "ελθών εκ του ουρανού εις την γην" και συγχρόνως "ων εν τω ουρανώ" "πριν Αβραάμ γενέσθαι". Αυτός και ο Πατέρας είναι ένα.

Όπως βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Υιός υπήρχε πριν γίνει ο κόσμος, ως ο συναΐδιος του Πατρός Λόγος και ως Θεός τέλειος, ως το Α και το Ω, ως η αρχή και το τέλος του παντός.

Ο Απόστολος Παύλος Τον χαρακτηρίζει ως τον όντα επί πάντων Θεόν, ως τον πρωτότοκο πάσης κτίσεως, τον γεννηθέντα από τον Πατέρα προ πάσης της κτίσεως, ως εν μορφή Θεού υπάρχοντα και κενώσαντα εαυτόν, ώστε να εισέλθει στο πεδίο της ζωής και να λάβει μορφή δούλου, ως Εκείνον που εξαγόρασε με το αίμα Του, αίμα Θεού, την Εκκλησία, και ως εκείνον που μέσω αυτού τα πάντα δημιουργήθηκαν.1  

  Ω άπιστοι, αγράμματοι και αμετανόητοι! Δεν έχετε αντιληφθεί ακόμη ή προσποιείσθε πως δεν αντιλαμβάνεσθε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Ιαχβέ/Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης;

*

Παραθέτουμε μερικά από τα σημαντικώτερα χωρία της Αγίας Γραφής, στα οποία αποδεικνύεται η θαυματουργική δύναμη της ακλόνητης πίστεως στον Ιαχβέ/Ιησού Χριστόν:

·«Δια πίστεως ο Νώε συνέλαβε εκείνα που ακόμα δεν βλέπονταν, και ευλαβηθείς κατασκεύασε μια κιβωτό για την σωτηρία της οικογένειάς του.» (ΕΒΡ: 11/7)

Όταν ο Νώε ήταν 480 ετών, αντιλήφθηκε με το πνεύμα του  πράγματα που ακόμη δεν έβλεπε, δηλαδή τον επερχόμενο κατακλυσμό, και δια πίστεως έδρασε πάνω στην εσωτερική πληροφορία, κατασκευάζοντας την κιβωτό της σωτηρίας. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η πληροφορία δόθηκε με όραση ή με την σιγαλέα εσωτερική φωνή. Σε κάθε περίπτωση ο Νώε την αποδέχτηκε δια πίστεως, και δεν άφησε καμία αμφιβολία να εισέλθει στην καρδιά του.

Ο κατακλυσμός ήρθε 120 χρόνια αργότερα!  Δια πίστεως πάλι ο Νώε το γνώριζε μια εβδομάδα ενωρίτερα,  κι έτσι εισήλθε εγκαίρως στην κιβωτό. Δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει την πίστη που κατείχε τον Νώε για μια περίοδο 120 ετών! Μιλάμε για ένα γίγαντα πίστεως, που όταν ήταν 600 ετών ανταμείφθηκε, σώζοντας την οικογένειά του και ένα ζεύγος από τα ζώα (κτήνη και πετεινά), σε συγκεκριμένο αριθμό κατ’ είδος, ακριβώς όπως του είχε δοθεί η οδηγία να κάνει.

«Από δε των κτηνών των καθαρών εισήγαγε προς σε επτά επτά, άρσεν και θήλυ, και από των πετεινών του ουρανού των καθαρών επτά επτά, άρσεν και θήλυ, και από πάντων των μη καθαρών δύο, άρσεν και θήλυ,…» (ΓΕΝΕΣΗ: 7/1-3).

Ας σταματήσουν το παραμύθι κάποιοι αθεολόγηοι «θεολόγοι» και αγράμματοι ορθοδοξίζοντες ή ζηλωτές «ορθόδοξοι» ου κατ’ επίγνωση, που διδάσκουν στα κατηχητικά σχολεία ή σε πνευματικές συγκεντρώσεις ότι ο Νώε συνεκέντρωσε ΟΛΑ τα είδη των ζώων, ερπετών και πετεινών της γης και του ουρανού, με την δύναμη του Θεού, και τα εισήγαγε στην κιβωτό που είχε διαστάσεις 156χ26χ16μέτρα (ΓΕΝΕΣΗ: 6/15)!!!!!. Τέτοιες αυθαίρετες ερμηνείες, μόνον σύγχυση και ζημία προκαλούν στο ποίμνιον της Εκκλησίας.

·«Με πίστη ο Αβραάμ υπάκουσε, όταν τον καλούσε ο Θεός να εξέλθει στον τόπο που επρόκειτο να πάρει για κληρονομιά, και εξήλθε, μη γνωρίζοντας πού πηγαίνει.» (ΕΒΡ: 11/ 8).

Ο Αβραάμ, υπακούοντας στην εσωτερική φωνή, ξεκίνησε, χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει, για να βρει την γη που θα κληρονομούσε. Ο Αβραάμ πίστεψε ότι η εσωτερική φωνή που τον καθοδηγούσε ήταν η φωνή του Θεού, και υπάκουσε σε αυτήν, με απόλυτη εμπιστοσύνη. Ήξερε ότι αν έκανε το πρώτο βήμα, θα του δίδονταν οδηγίες για το επόμενο, κ.ο.κ., ώστε να φτάσει στην Γη της Επαγγελίας. Αλλά το πρώτο βήμα εκ μέρους του ήταν αποφασιστικό. Εάν δεν το είχε κάνει, περιμένοντας όλες τις λεπτομέρειες, δεν θα έφτανε ποτέ.

·«Με πίστη και η ίδια η Σάρα πήρε δύναμη στο να συλλάβει σπέρμα, και παρά την προχωρημένη ηλικία της γέννησε, επειδή εθεώρησε αξιόπιστον εκείνον που της υποσχέθηκε ότι θα αποκτήσει υιόν.» (ΕΒΡ: 11/11).

Αυτό είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα σε όλες τις στείρες γυναίκες. Η Σάρα, χάρη στην ακλόνητη πίστη της στην υπόσχεση του Θεού, συνέλαβε και γέννησε τον Ισαάκ  στα εννενήντα της χρόνια, ενώ ο σύζυγός της Αβραάμ, ήταν 100 ετών! (ΓΕΝΕΣΗ: 17/ 15-20)

·«Με πίστη ο Μωϋσής άφησε την Αίγυπτο, χωρίς να φοβηθεί τον θυμό του Φαραώ, αναμένοντας υπομονετικά, σαν να έβλεπε Τον αόρατο Θεό… Με πίστη ο Μωϋσής και οι Ισραηλίτες διέβησαν την Ερυθρά Θάλασσα σαν να επερνούσαν διαμέσου ξηράς…όταν οι Αιγύπτιοι δοκίμασαν το ίδιο, καταποντίστηκαν (κατεπόθησαν)» (ΕΒΡ:11/27-29)

Ολόκληρη η ιστορία του Μωϋσή είναι μια αξιοθαύμαστη επίδειξη πίστεως. Βέβαια και οι Ισραηλίτες είχαν πίστη στον Μωϋσή και, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του, διάβηκαν την Ερυθρά θάλασσα. Χωρίς πίστη θα πνίγονταν και αυτοί σαν τους Αιγυπτίους.

·«Με πίστη έπεσαν τα τείχη της Ιεριχούς αφού κυκλώθηκαν για επτά ημέρες.» (ΕΒΡ: 11/30)

·«Και τι να λέω ακόμα; Επειδή, θα μου λείψει ο καιρός να διηγούμαι για τον Γεδεών, και τον Βαράκ και τον Σαμψών και τον Ιεφθάε, και τον Δαυϊδ και τον Σαμουήλ και τους προφήτες· οι οποίοι με την πίστη καταπολέμησαν βασιλείες, εργάστηκαν δικαιοσύνη, πέτυχαν τις υποσχέσεις, έφραξαν στόματα λιονταριών, έσβησαν δύναμη φωτιάς, διέφυγαν από στόματα μάχαιρας, ενδυναμώθηκαν από ασθένεια, έγιναν ισχυροί σε πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή στρατεύματα ξένων· πήραν γυναίκες τους νεκρούς τους, αφού αναστήθηκαν. Άλλοι, όμως, βασανίστηκαν, χωρίς να δεχθούν την απολύτρωση, για ν’ αξιωθούν μιας καλύτερης αναστάσεως. Και άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγες, ακόμα δε και δεσμά και φυλακή.» (ΕΒΡ: 11/ 32-36).

·«Διότι διά ταύτης (εξ αιτίας της πίστεως) έλαβον καλήν μαρτυρίαν (από τον Θεόν) οι πρεσβύτεροι (οι παλαιότεροι, οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης)» (ΕΒΡ: 11/2)

·«Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει δια της πίστεως αυτού.» (ΑΒΒΑΚΟΥΜ 2/ 4).

Εδώ ο προφήτης Αββακούμ, υπογραμμίζει την σπουδαιότητα της πίστεως του δικαίου. Ο δίκαιος άνθρωπος δεν χρειάζεται ν’ ανησυχεί για τίποτα. Η πίστη του θα τον στηρίζει πάντοτε. 

·«Και ξάφνου, μια γυναίκα αιμορροούσα για δώδεκα χρόνια, αφού πλησίασε από πίσω, άγγιξε την άκρη του ιματίου του. Επειδή έλεγε μέσα της: Αν μονάχα αγγίξω το ιμάτιό του, θα σωθώ. Και ο Ιησούς, γυρίζοντας και βλέποντάς την, είπε: Έχε θάρρος, θυγατέρα μου, η πίστη σου σε έσωσε. Και η γυναίκα σώθηκε από την ώρα εκείνη.» (ΜΑΤΘ: 9/ 20-22) .

·«Και όταν ο Ιησούς μπήκε μέσα στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος, παρακαλώντας τον, και λέγοντας: Κύριε, ο δούλος μου κείτεται παράλυτος στο σπίτι, υποφέροντας φρικτά. Και ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Εγώ, αφού έρθω, θα τον θεραπεύσω.  Ακούγοντας δε ο Ιησούς θαύμασε, και είπε σ' αυτούς που τον ακολουθούσαν: Σας διαβεβαιώνω, ούτε στον Ισραήλ δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη…Και ο Ιησούς είπε στον εκατόνταρχο: Πήγαινε, και όπως πίστεψες ας γίνει σε σένα. Και ο δούλος του γιατρεύτηκε την ίδια εκείνη ώρα.» (ΜΑΤΘ: 8/ 5-10, 13)

·«Τότε αφού επλησίασαν ιδιαιτέρως οι μαθητές τον Ιησούν, είπον: Διατί εμείς δεν ημπορέσαμεν να βγάλωμεν το δαιμόνιον αυτό; Ο δε Κύριος  είπε σ' αυτούς: Αν έχετε πίστη σαν κόκκο σιναπιού, θα πείτε σ' αυτό το βουνό: Πήγαινε από εδώ εκεί, και θα πάει, και δεν θα είναι σε σας τίποτε αδύνατο.» (ΜΑΤΘ:17/19- 20)

Δυνατή αλλά ακλόνητη πίστη, μπορεί να μετακινήσει το βουνό οποιουδήποτε προβλήματος στην ζωή του ανθρώπου.

·«Και όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή σας, έχοντας πίστη (στην δύναμη του Θεού), θα τα λάβετε»  (ΜΑΤΘ: 21/ 22)

Σε όλους όσοι επιλέγουν να προσεύχονται, αντί να προφέρουν ένα λόγο πίστεως στο «βουνό», ο Ιησούς είπε να έχουν πίστη και θα το λάβουν. Χωρίς πίστη, ο άνθρωπος ακυρώνει το αποτέλεσμα της προσευχής.

·«Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να ευαρεστήσει τον Θεόν. Και είναι αδύνατον, διότι εκείνος που προσέρχεται στον Θεόν ως λάτρης και δούλος του, πρέπει προηγουμένως να πιστέψει ότι υπάρχει Θεός, και  ότι επιβραβεύει  αυτούς που τον εκζητούν» (ΕΒΡ:11/ 6)

·Όσο για τους εξωτερικούς τύπους και τα τελετουργικά, αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Το μόνο που χρειάζεται είναι πίστη που ενισχύεται με την αγάπη:

«Επειδή στον Ιησού Χριστό, ούτε η περιτομή έχει κάποια ισχύ ούτε η ακροβυστία, αλλά η πίστη που ενεργείται με αγάπη.» (ΓΑΛ: 5/ 6).2  

*

Εδώ γεννάται το εξής ερώτημα:

Γιατί στην εποχή μας, στην Ελλάδα των Ορθοδόξων Ελλήνων, δεν βλέπουμε να γίνονται θαύματα από τους ποιμένες-διαδόχους των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά αντιθέτως παρατηρούμε ότι η πατρίδα μας βαίνει από το κακόν στο χειρότερον και ο Ελληνικός λαός εξαθλιούται, έχει πτωχεύσει, με αποτέλεσμα να λεηλατείται και να υποφέρει από εσωτερικούς και εξωτερικούς δυνάστες;

Η απάντηση είναι η εξής:

· Οι ποιμένες της σημερινής διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας:

-Λησμόνησαν τα δόγματα της άπαξ παραδοθείσης Ορθοδόξου πίστεως, όχι μόνον δεν αντιδρούν κατά των πολεμίων της πίστεως που επιτίθενται κατά κύματα, αλλά εκκοσμίκευσαν την Εκκλησίαν και συνεμάχησαν με τους εχθρούς της Πίστεως.

-Κηρύττουν ατιμώρητοι αιρέσεις, ανθρώπινα εντάλματα και  εθελοθρησκείαν.

-Κατήργησαν τους ιερούς κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων.

-Έπαυσαν να έχουν πίστη στον Τριαδικό Θεό, πίστη ακλόνητη, εδραία και τεθεμελιωμένη, όπως οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Ορθοδοξίας των οποίων κέκτηνται την διαδοχήν.

-Συνάλλαξαν τον Λόγον του Θεού με κοσμικές μέριμνες και ορθολογιστικές απάτες (ΜΑΤΘ: 13/12).

-Μετέτρεψαν την Ορθόδοξη Πίστη, την Πίστη στην μοναδική Αλήθεια, στο φως και την Ζωή που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Τριαδικός Θεός, σε θρησκεία, όπως όλες οι ανθρώπινες θρησκείες που παραπλανούν, αποπροσανατολίζουν από την αλήθεια και βασανίζουν σήμερα την ανθρωπότητα.

Η περιρρέουσα εκκλησιαστική ατμόσφαιρα (της εκκοσμικευμένης πλέον Εκκλησιαστικής Διοικήσεως), κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ενίων Ιεραρχών να στέκονται στο ύψος τους. Αν θέλουμε την Εκκλησία μας ζωντανή και γνήσια διάδοχο των Αγίων μας, πρέπει εμείς οι πιστοί, εκτός από την θερμή προσευχή μας, να επισημαίνουμε με πνεύμα αγάπης τα «στραβοπατήματά» τους και όχι να τα «κουκουλώνουμε»... Γιατί,

«ώσπερ το απλώς κατακρίνειν αύθαδες, ούτω και το μη ενόχους ελέγχειν λοιμώδες εις πολλούς την νόσον επεκτείνον»!! (Άγιος ΙωάννηςΧρυσόστομος).

ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ οι ανατροπείς, στρατευμένοι εθνομηδενιστές πολιτικοί, ανατινάζουν στον αέρα τις αξίες που κράτησαν το Γένος όρθιο, μετά από τόσες δοκιμασίες και επιβουλές, οι «διάδοχοι των Αποστόλων» των ημερών μας, σιγούν, αποφεύγουν τον έλεγχον, αντί να οργίζονται και να αντιδρούν εθνοπρεπώς.

ΖΟΥΝ στον ουτοπικό δικό τους κόσμο, μακριά οι ίδιοι από την αγιότητα, μακριά από τον ζωντανό ορθόδοξο λόγο, με αποκλίσεις οικουμενιστικές και ακατάσχετο «συσχηματισμό τω αιώνι τούτω...».

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ (διάδοχοι) είναι καλοζωϊσμένοι, τρυφηλοί (!) και αυτάρκεις σε όλα τα εύκολα της ζωής. Και όχι σε εκείνα τουλάχιστον, που θα ήθελαν οι πιστοί, για να έχουν ζωντανό παράδειγμα των ποιμένων τους. Η σημερινή Διοίκηση της Ελλαδικής Εκκλησίας:

α) ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ άλαλη σε καίρια εκκλησιαστικά, εθνικά θέματα, που διολισθαίνουν γρήγορα και σταθερά την χώρα μας στον βυθό του εθνικο-πνευματικού βάλτου.

β) ΕΧΕΙ ΕΚΟΣΜΙΚΕΥΘΕΙ σε μεγάλο βαθμό, της εκκοσμικεύσεως συνεχιζομένης και οδηγούσης σταδιακώς και σταθερώς, προς την ανίερη ένωση με αιρετικούς και αλλοδόξους, πλανώσα το ποιμνιον σε ατραπούς αντιγνώσεως, αντιχριστιανισμού, με βεβαία κατάληξη την Ιουδαιογενή πανθρησκεία του Οικουμενισμού, υπό τον κρυπτο-ιουδαίο αρχιαιρεσιάρχη Πάπα.

γ) ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ την πολυφυλετικότητα και πολυπολιτισμικήν Ελλάδα, αντί να ενισχύει το ορθόδοξον εθνικόν φρόνημα και τις παραδόσεις.

δ) ΣΥΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ με την πολιτική εξουσία και στο παρασκήνιο ευνοεί την ανέγερση του ολέθριου Τεμένους, αδιαφορεί δε ανέκαθεν, για την ανέγερση του Τάματος του Έθνους.

ε) ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ διά τον διορισμόν ιεροδιδασκάλων του Κορανίου αλλά μένει άφωνη για τον διωγμό των διορισμένων εφημερίων, όταν εκατοντάδες ενορίες χωριών δεν έχουν παπά να βαπτίσει παιδιά και να θάψει πεθαμένους. Γυρίσαμε στην τουρκοκρατία, χωρίς να ανιχνεύεται, έστω εικονικά, ένας Κοσμάς Αιτωλός.

στ) ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ εκ του μακρόθεν την Πατρίδα να διαλύεται και να υπονομεύεται ανοικτά από το Ισλάμ και τα... «δικαιώματα» των μουσουλμάνων λαθροεισβολέων που παράνομα «κατέλαβαν» την χώρα, αλλά κρατά ως κατόρθωμα το λάβαρο ότι τους τρέφει και τους φροντίζει στοργικά στον κόρφο Της, για να την δαγκώσουν αργότερα θανατηφόρως, όταν οι ελλαδίτες εξουσιαστές και οι άλλοι, θα φέρουν εδώ και τις οικογένειές τους για να γεννοβολήσουν, εκτοπίζοντας τους Έλληνες.

(Για να δούμε τότε, αν προλάβουν να κρυφτούν οι άφωνοι χρυσοστόλιστοι!! Τους περιμένει, μας περιμένει, η ίδια... τύχη των δύο Σύρων επισκόπων που απήχθησαν από τους...ταλιμπάν της Τζιχάντ, δηλαδή βασανιστήρια και αποκεφαλισμός).

ζ) ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ σιγηλή, μετά την αναλαμπή του μακαριστού Χριστόδουλου, στις ανθελληνικές και αντιχριστιανικές ενέργειες των τελευταίων ελλαδικών κυβερνήσεων που κατήργησαν την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στα απολυτήρια του Δημοτικού και της Μέσης Παιδείας (άθρησκα έγιναν πλέον τα παιδιά μας), χωρίς να ακουσθεί το παραμικρό από την Ιεραρχία. Λίγο-λίγο όλα καταρρέουν δίπλα μας, χωρίς καμιά αντίσταση. Χωρίς καμιά σάλπιγγα να σαλπίσει... εγερτήριο!

η) ΣΥΜΠΛΕΕΙ, έστω μικρή μερίδα της ιεραρχίας, με γνωστούς κομματάρχες, τέκτονες και εθνομηδενιστές.

Όσοι από τους ιεράρχες ή γενικώς ρασοφόρους, επιθυμούν συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδος, πρέπει μόνοι τους να καταθέσουν το ωμοφόριό τους στην Αγία Τράπεζα, να αποβάλλουν το τιμημένο και αιματοβαμμένο ράσο και να αυτομολήσουν επισήμως στις κομματικές παρατάξεις!!!. Είναι αδικία και ντροπή να πλανάται η υποψία της πλάνης του κομματισμού και της πολιτικολογίας (όπως και τα «άγνωστα» ονόματα Ιεραρχών στη λίστα Λαγκάρντ).

Δικαίωμα του κάθε εξουσιαστού να επιλέγει ό,τι θέλει. Δικαίωμα όμως ιεράρχης ή ιερωμένος να σκανδαλίζει δεν έχει, και θα πρέπει να αποσχηματισθεί.

«...εις την Εκκλησίαν του Θεού, αποτελεί μέγαν πειρασμόν διά τους πιστούς, η πλάνη εκείνων, οι οποίοι οδηγούν αυτούς και μεγαλύτερος και σοβαρώτερος είναι ο πειρασμός, όταν οι πλανώντες ευρίσκονται εις πολύ υψηλάς θέσεις» (Αγ. Βικεντίου του εκ Λειρίνου, Commonitorium, XVII, 15)

·Οι ελλαδίτες εξουσιαστές, άθεοι, αλλόθρησκοι, αλλογενείς, Ιουδαιογενείς και Ιουδαιολάγνοι, όντες αλλότριοι κατά την Ορθόδοξη πίστη και αρκετοί και κατά την ελληνική φυλή:

-Εισέδυσαν διαχρονικώς στον κρατικό μηχανισμό και άλωσαν όλες σχεδόν τις  ανώτατες θέσεις, καταλαβόντες τα κυβερνητικά αξιώματα, τα οποία διατηρούν μέχρι σήμερα.

-Άρχισαν συστηματικόν πόλεμον κατά της Ορθοδοξίας, διέβρωσαν το Ελληνορθόδοξον Εκπαιδευτικό Σύστημα και αποκαθηλώνουν μεθοδικώς παν ό,τι θυμίζει Ελληνορθόδοξον πολιτισμόν, με την ανοχή ή σύμπραξη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, των εκάστοτε διοικήσεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

-Ναρκοθέτησαν όλες τις ατραπούς της αληθείας και τις προσβάσεις προς τις πηγές της αληθούς γνώσεως και αντ’ αυτών, μας επέβαλλαν ως πολιτικο-κοινωνικόν ελιξήριον, τον Ιουδαιοταλμουδικόν Διαφωτισμό, την Φαρισαϊκή/Νεοεποχήτικη Αγαπολογία, και τα τεκτονικά συνθήματα της Ιουδαιο-Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789, ήτοι τον Εωσφορικόν Σκοταδισμόν.

-Καλλιεργούν κατ’ εντολήν, το σύνδρομο του φόβου και τρομοκρατούν παντοιοτρόπως τους πολίτες, με παράλληλη διοχέτευση του σατανικού πνεύματος του Οικουμενισμού, του διαβρωτικού πολυπολιτισμού και του αποσυνθετικού πολυφυλετισμού.

-Απομακρύνουν σταδιακώς τους Έλληνες πολίτες από την Ορθόδοξη πίστη και την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, με την ανοχή, την σιωπηρή ή φανερή σύμπραξη οικουμενιστών-αιρετικών-ορθοδοξιζόντων ποιμεναρχών, αθέων-αντιχριστιανών πνευματικών ταγών και λοιπών νωτοφόρων του Συστήματος, 

·ΟΥΔΕΙΣ επικαλείται πλέον με Ορθόδοξη Πίστη, τον Κύριον των Δυνάμεων, τον Θεόν της Ορθοδόξου Πίστεως.

Αυτή είναι η τραγωδία της εποχής μας. Σήμερα δεν υπάρχουν ποιμένες άξιοι διάδοχοι των Αποστόλων και των Πατέρων της Ορθοδοξίας. Δεν υπάρχει ούτε ένας με το χάρισμα να επιθέτει την χείρα στην κεφαλή ασθενούντων και να τους θεραπεύει όπως έκαναν οι απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες μας!

Δεν υπαρχουν άνδρες (ιερείς, μοναχοί, λαϊκοί), πλην ελαχίστων εξαιρέσεων εμφανιζομένων κατά διαστήματα, μετρουμένων στα δάκτυλα της μιας χειρός, και γυναίκες  μεγάλης πίστεως, που με προφητικό λόγο και σημεία θα προκαλούσαν και θα εξεδίωκαν τους διεφθαρμένους ηγέτες μας που έπνιξαν το κράτος στην διαπλοκή και διαφθορά, παραδίδουν την εθνική κυριαρχία σε αλλογενείς και αλλοδόξους και βύθισαν την ελληνική κοινωνία στην αγραμματοσύνη, την πείνα και την εξαθλίωση.

Συμπερασματικώς:

.«Η Ορθοδοξία δεν είναι απλά και μόνο ένα σύστημα αρχών και δογμάτων, την επέτειον της επικρατήσεως των οποίων εις μίαν ωρισμένην ιστορικήν εποχήν εορτάζομεν, αλλ’ αυτή αύτη η εν τω κόσμω στρατευομένη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»3.  

.«Ορθοδοξία είναι το μυστικό σώμα του Σωτήρος, όπως το συνέπηξε η θεοδυναμία του Αγίου Πνεύματος στην άφθαρτη μήτρα της Παρθένου, το εστερέωσε στο σύλλογο των Αποστόλων, το εκάθηρε με το άγιο αίμα του στο Σταυρό, το ελάμπρυνε με την ζωηφόρο Του ανάστασι, το σφράγισε με την πυρίμορφο θεοποιό ακτίνα στην Πεντηκοστή και με τη Θεοδυναμία της Θείας χάριτος το απέστειλε στα πέρατα της οικουμένης να συνεχίσει το λυτρωτικό έργο Του, την σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνισι του σύμπαντος»4.  

4. Η Ορθόδοξη Εκκλησία 5

Σε μια εποχή που οι αντιχριστιανικές αιρέσεις και αποκρυφιστικές εταιρείες, με την ακατανόητη όσο και απύθμενη ανοχή του Ελλαδικού κράτους, δρουν ανενόχλητα, οργανωμένα και προκλητικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Δικαιοποτισμένης (με αίμα Αγίων και Ηρώων) Ελληνικής γης, η Ορθοδοξία αποτελεί τον θεόδοτον φάρον που Λαμπροφέγγει, στην Είσοδο του Λιμανιού Εκείνου της ζωής μας, που ονομάζεται «Σωτηρία».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως Θεοσύστατος Οργανισμός, δεν αποτελεί απλά μία ακόμα «εκκλησία», αλλά την «Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Χριστού μας, για την Οποία ο Ίδιος προεφήτευσε ότι «πύλαι Άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής» (δεν θα γνωρίσει θάνατο ποτέ).

Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία (επίσημα: Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία) αποκαλείται το σύνολο των αυτοκέφαλων και αυτόνομων Χριστιανικών Εκκλησιών που διοικούνται κατά συλλογικό τρόπο από Συνόδους, έχουν αποδεχτεί το περιεχόμενο των αποφάσεων ΟΛΩΝ των  Οικουμενικών Συνόδων και παραμένουν σε πλήρη κοινωνία μεταξύ τους. Επίσης αξιώνουν ως αφετηρία τους τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του μέσω της συνεχούς αποστολικής διαδοχής.

         Η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει χρησιμοποιήσει ή έχει αναφερθεί με τα εξής ονόματα:

· Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία

· Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού

· Ορθόδοξη, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία

· Ελληνορθόδοξη Εκκλησία

        Συνεπώς άλλο Ορθόδοξος Εκκλησία και διαφορετικό πράγμα είναι όταν αναφερόμαστε στις εκάστοτε διοικήσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αθάνατη, αλάνθαστη και ανίκητη. Οι διοικήσεις της κάθε Ορθόδοξης Εκκλησίας, συνίστανται από ιεράρχες θνητούς με  ανθρώπινες  αδυναμίες, η πορεία των οποίων εξαρτάται από την Ορθόδοξη Πίστη τους και την εφαρμογή των Λόγων του Κυρίου και των κανόνων της Ιεράς Παραδόσεως.

Αρκετοί άνθρωποι βέβαια στέκονται στα σκάνδαλα υπαρκτά ή ανύπαρκτα, λειτουργών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και αδιαφορούν για τα Έργα της Αγάπης που προσφέρει η Εκκλησία (κλήρος και λαός). Αναφέρονται και εστιάζουν την προσοχή τους:

.Σε ορισμένους αναξίους Ιεράρχες και ιερείς και ξεχνούν τους Αγίους (που ως «Αστέρες του Νοητού Ηλίου Χριστού» φωτίζουν, διδάσκοντας αιωνίως με τον Θεοβάδιστο Βίο τους),

.Σε κάποιες άστοχες ή και προκλητικές ακόμα ενέργειες και ξεχνούν τα Θεοΐδρυτα Ιερά Μυστήρια (παρ’ όλο που ο Ίδιος ο Κύριος τα καθιέρωσε ως απαραίτητα για την Σωτηρία μας).

.Στις αμφιβολίες τους (οι οποίες βασίζονται σχεδόν πάντα στην ολιγοπιστία και την άγνοια που έχει κυριεύσει τους ανθρώπους στην εποχή μας) και κλείνουν τα μάτια τους στα αδιαμφισβήτητα και διαχρονικώς τελεσθέντα Θαύματα της Αγίας Πίστεώς μας,

.Στο τι θα πουν και θα γράψουν «τα δηλητηριώδη ΜΜΕ», που μαζί με τον ηλεκτρονικό τύπο, αποτελούν το «υπεράνω πάσης υποψίας» άρμα της Νέας Εποχής, τον κατευθυνόμενο εκ του πονηρού και καθημερινώς μαχόμενο λυσσαλέα τον Χριστό και την Ορθοδοξία και αδιαφορούν για το ποιοι και για ποιους σκοτεινούς σκοπούς ελέγχουν ΟΛΑ σχεδόν, τα Μ.Μ.Ε. παγκοσμίως, στέκονται στην «λάσπη» που περιφέρεται με εξαιρετική ευκολία στις μέρες μας και αδιαφορούν για το που πραγματικά βρίσκεται η αριστοτεχνικά κρυμμένη αλήθεια, στέκονται στο πνεύμα της Αλητείας και ξεχνούν «το Πνεύμα της Αληθείας».

.Με άλλα λόγια, στέκονται εκεί που οδηγούνται από τον διάβολο, και παραμελούν ή αδιαφορούν ή μάχονται τον Χριστό, πορευόμενοι με την κατάκριση, τον φαρισαϊσμό, και την υπερηφάνεια, αποστρεφόμενοι την Ορθή πίστη (Ορθοδοξία) και την ταπείνωση.

                                                                                            

Συνεχίζεται

---

1 Βλέπε περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία περί του Ιαχβέ/Ιησού Χριστού στο βιβλίον:  «Αναζητώντας την Αλήθεια, τ.1ος, Η Παλαιά Διαθήκη», Σπυρίδωνος Αρώνη, Πάτρα, 1999, σ. 162-171.

2 maria-seferou.blogspot.com/2010/09/blog-post_27.html,27 Σεπτ. 2010.

3 Κ. Μουρατίδου, Ορθοδοξία και Θεολογία, Αθήναι 1969, σελ. 8

4 Ανδρέας Θεοδώρου, Η σταυρο–αναστάσιμη δόξα της Ορθοδοξίας, περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία», αρ. 36, Χειμώνας 1992, Λευκορωσία – Κύπρος, σελ. 2.

5 Κωνσταντίνος Ρόκας, https://sites.google.com/site/orthodoxy1054/