ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 16^ο

ΙA. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ/ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

7. Κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ορθόδοξου Χριστιανού

(Συνέχεια 15ου μέρους)

γ/ Η Ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως 1

Η Ορθόδοξη Πίστη, χωρίς δημόσια (προφορική ή έγγραφη) Ομολογία της Πίστεως, είναι νεκρά.

Στους χαλεπούς καιρούς μας, είναι συχνό το φαινόμενο στα λεωφορεία, στα τραίνα, στους χώρους εργασίας, στα ΜΜΕ, στα σχολεία, στον δρόμο, παντού, να ακούγονται άσχημες λέξεις, χυδαίες εκφράσεις, ανήθικοι λόγοι, βλασφημίες και ύβρεις κατά του Ιησού, της Θεοτόκου και γενικώτερα κατά του Χριστιανισμού. Είναι γνωστό επίσης, ότι διακηρύσσονται ψευδείς/ αντιχριστιανικές αντιλήψεις ακόμη και από διδασκαλικές και καθηγητικές έδρες ό­λων των βαθμίδων.

Αποκλείεται όσοι παρευρίσκονται και τα ακούν ή τα διαβάζουν  όλα αυτά, να συμφωνούν, αλλά οι πιο πολλοί, σχεδόν ΟΛΟΙ, σιωπούν, δεν ανοίγουν το στόμα τους να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν, να γράψουν δύο λέξεις, να υποστηρίξουν το ορθό, να στηλιτεύ­σουν την κακοδοξία, να καταγγείλουν τις αισχρότητες, τις αιρετικές απόψεις και τις συκοφαντίες κατά της Χριστιανικής πίστεως.

Είναι τόσο ανεκτική η κοινωνία μας, πού κοντεύουν να ισο­πεδωθούν τα πάντα και παρ' όλα αυτά, οι πιο πολλοί αδρανούν, παρακο­λουθούν αδιαμαρτύρητα τα τεκταινό­μενα. Δεν αναλαμβάνουν πρωτοβου­λία να αποδοκιμάσουν το κακό, να ο­μολογήσουν την πίστη μας. Ιδίως όταν οι πολέμιοι είναι θρασείς και αδίστα­κτοι- όταν ειρωνεύονται, συκοφαντούν, αδικούν, πολλοί αποφεύγουν να έλ­θουν σε μετωπική σύγκρουση, προτι­μούν την σιωπή, δειλιάζουν και δεν μι­λούν. Λείπει ή ανδρεία, ή γενναιότη­τα, το σθένος, ή παρρησία, ή τόλμη, ό ηρωϊσμός, το πνεύμα της θυσίας, με πρωτοπόρους στην ηττοπάθεια, αλαλία και επίδειξη δειλίας τους αξιωματούχους, ποιμενάρχες και ιεροκήρυκες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Όλοι οι παραπάνω δεν θέλουν να εκτεθούν στις κακοτοπιές, επιθυμούν να μη χάσουν τα κοσμικά τους οφέλη ή έχουν διαβρωθεί μέχρι μυελού από την αρρώστια του Οικουμενισμού;

Αλλά και εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τα υποτιθέμενα πιστά μέλη της Εκκλησίας, γιατί δειλιάζουμε; Ο Θεός δεν μας έδωσε «πνεύμα δειλίας», για να φοβόμαστε τις απειλές και τούς διωγμούς. Μας έδωσε «πνεύμα δυνά­μεως», για να αντέχουμε στους πει­ρασμούς (Β΄ΤΙΜ: 1/7). Άς φαίνεται αρνητικό το περιβάλλον. Άς είναι αντί­ξοες οι συνθήκες. Να ηχεί στα αυτιά μας ό λόγος του Αγίου Πνεύματος: «Μή φοβού, άλλά λάλει και μή σιωπήσης, διότι εγώ ειμί μετά σού και ουδείς επιθήσεταί σε του κακώσαι σε, διότι λαός έστί μοι πολύς έν τη πόλει ταύτη..» (ΠΡΑΞ: 18/ 9-10).

Υπάρχουν καλοπροαίρετες ψυχές πού θα στη­ριχθούν, εάν ακούσουν σε κρίσιμες στιγμές, έναν λόγο αληθείας. Γιατί να ακούεται μόνο το ψευδές, το διαστρεβλωμένο, το επιβλαβές, το αιρετικόν, το αντιχριστιανικόν; Να ακούεται και το ορθό, το ωφέλιμο, το εποικοδομητικό, το σωτηριολογικό. Με τρόπο, ήρεμο, πειστικό, αλλά και θαρραλέο.

Την Χάρι και την ευλογία, για να πούμε τον Ορθόδοξο λόγο,  θα δώσει ο Θεός. Αλλά για να δώσουμε μαρτυρία για τον Χριστό, χρειάζεται να έχουμε κι εμείς ένθεο ζήλο, ακλόνητη, τεθεμελιωμένη και εδραία Πίστη, όπως ό θείος Παύλος, όπως όλοι οι Άγιοι. Να παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθεί όπως έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί, καθώς μας πληροφορεί το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. Να λέμε κι εμείς μαζί τους: «Και τα νυν, Κύριε, έπιδε επί τάς άπειλάς αυτών, και δός τοις δούλοις σου μετά παρρησίας πάσης λαλείν τον λόγον σου» (ΠΡΑΞ: 4/29).[Ρίξε το προστατευτικό βλέμμα σου επάνω μας, στις απειλές και τις φοβέρες τους και δώσε μας ενίσχυση και χάρι «να λαλούμε τον λόγον σου», με πολλή παρρησία, να μιλούμε για Σένα, εκεί πού φαίνεται να βασιλεύει ή απιστία].

Με άλλα λόγια,  να δώσουμε στους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού, πού έμαθαν να πολεμούν την πίστη μας, να καταλάβουν ότι ματαιοπονούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία για την τελική νίκη, αφού κατέχουμε την αλήθεια, πού λάμπει σαν τον ήλιο. «Ή αλήθεια και τούς εχθρούς επιστομίζει»! Διότι υπηρετούμε τον Κύριο, ο Οποίος μας ενισχύει μυστικά με την θεία Του Χάρι και μας φωτίζει τί να πούμε και πώς να το πούμε. Διότι συμπολεμούμε στο πλευρό του Χριστού, ό Οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (ΑΠΟΚ:6/2). Ακόμη και όταν αποθρασύνονται οι εχθροί και μας λοιδωρούν ή μας διώχνουν με άγριες φωνές και χειρονομίες, στεφάνι δόξης αμάραντο μας πλέκουν.

«Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον, ψευδόμενοι ένεκεν εμού.» ( ΜΑΤΘ: 5/11)

Βεβαίως κανείς δεν αντιλέγει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να έχουν διάκριση, να είναι συνετοί. Δεν πρέπει να ενεργούν απερίσκεπτα, ασυλλόγιστα, χωρίς εκτίμηση των καταστάσεων, αλλά με προσοχή, με ώριμη σκέψη και σύνεση. Να είναι «Φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί» (ΜΑΤΘ: 10/16).

Ταυτόχρονα πρέπει να είναι και αποφα­σιστικοί. Το γνήσιο πνεύμα του Ευ­αγγελίου είναι να ομολογούμε την πίστη μας. Να δίνουμε με θάρρος και παρρησία την μαρτυρία μας, καθαρή και κρυστάλλινη την ομολογία μας, πει­στική και ακαταμάχητη την απολογία μας, αφού η Ορθόδοξη Πίστη αποτελεί αμάχητον (αήττητον) όπλον.

Είναι καιρός, να πνεύσει στην Πατρίδα μας και σ' όλο τον κόσμο, ή αύρα της Ορθόδοξης ομολογίας. Το χαλαρό, ηττοπαθές και νεοεποχήτικο πνεύμα, πού υπάρχει τόσο διάχυτο στην κοι­νωνία μας, ακόμη και στα ανώτατα κλιμάκια της διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πρέπει να περιοριστεί.

Εδώ οι ε­χθροί της Εκκλησίας κοντεύουν να συλήσουν τα πάντα και εμείς σκεπτόμεθα αν πρέπει ή όχι να μι­λήσουμε;

Μερικοί λένε: «Εμείς θα δι­ορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα;». Απαντούμε ότι εμείς θα κάνουμε ό,τι γίνεται ανθρωπίνως, και ό,τι δεν γίνεται θα το αφήνουμε στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας, ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε να κάνουμε.

Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται η ανεκτικότης ή δειλία. «Ούκ έπαισχύνομαι το εύαγγέλιον του Χριστού» (ΡΩΜ: 1/16). Δεν ντρέπομαι να μιλήσω για τον Χριστό όπου χρειαστεί. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω την πίστη μου. Τον Χριστό μου πάντοτε θα α­γαπώ. Τον Χριστό μου πάντοτε με παρρησία θα ομολογώ. Για τον Χριστό μου θα είμαι πάντοτε πρόθυμος ό­λους τούς εξευτελισμούς να υποστώ. Για τον Χριστό μου θα είμαι έτοιμος το αίμα μου να χύσω.

«Τον Χριστόν μου παρακαλώ να με αξιώσει να χύσω το αίμα μου διά την αγάπην Του», έλεγε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός.

Μη ξεχνούμε ότι, όσοι ομολογούν τον Χριστό, θα τούς ομολογήσει και ό Χριστός ως ιδικούς Του, κατά την ήμερα της Κρίσεως.

«Πάς ούν όστις ομολογήσει έν έμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κάγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (ΜΑΤΘ: 10/32) .

«'Ός γαρ εάν επαισχυνθή με και τούς έμούς λόγους έν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ό υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη έν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (ΜΑΡΚ: 8/38)

Η Κυριακή μετά τις 14 Σεπτεμβρίου λέγεται «Κυριακή μετά την «Υψωσιν» του Σταυρού» καί έχει τα μεθεόρτια της μεγάλης αυτής εορτής(ΜΑΡΚ: 8/34-38 και 9/1).

Στο σχετικό ευαγγέλιο, ό Κύριος τονίζει τρία πράγματα: Το πρώτο είναι η ελευθερία, ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει τον δρόμο του. Το δεύτερο είναι η αξία της ψυχής, ότι δεν υπάρχει στον κόσμο τίποτα πολυτιμώτερο από την ψυχή μας. Και το τρίτο είναι η ομολογία της πίστεως, δηλαδή, όσοι πιστεύουν στον Χριστό, παραδέχονται ότι δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος, αλλά είναι ο Αληθινός Θεός. Αυτοί πρέπει να είναι τολμηροί και θαρραλέοι και έχουν χρέος να κηρύττουν παντού την πίστη τους.

Η ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως είναι ιερό καθήκον κάθε Χριστιανού.

Γεννώνται τώρα τα ερωτήματα: Πως, με ποιό τρόπο, να ομολογούμε τον Χριστό; Μπορεί και ο πιο απλός Χριστιανός, να ομολογεί τον Χριστό; Εάν ναι, πως;

1^ο/ Με το σημείον του σταυρού.

Μόλις κάνεις τον σταυρό σου, αμέσως φανερώνεις τι πιστεύεις, ξεχωρίζεις απ' όλες τις θρησκείες και ιδεολογίες του κόσμου. Γιατί έχουν κι αυτές τα σύμβολα τους. Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι έχουν το αποκαλούμενο «άστρο» του Δαυίδ, καίτοι ο  Δαυίδ δεν είναι δικός τους, καθώς και την επτάφωτη λυχνία, η οποία επίσης δεν είναι δική τους. Οι τέκτονες το τρίγωνο ή τις τρεις τελείες. Οι μαρξιστές το σφυροδρέπανο ή την υψωμένη γροθιά. Οι μωαμεθανοί το μισοφέγγαρο. Κι’ εμείς οι υιοί του Θεού/ Χριστού, που βαπτισθήκαμε στην ιερά κολυμβήθρα, έχουμε σημείο και σύμβολο υπέρτερο από κάθε άλλο, τον Τίμιο Σταυρό. Μόλις κάνεις τον σταυρό σου, ομολογείς ότι είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός.

Πρέπει όμως τον σταυρό να τον κάνουμε κανονικά, όχι όπως μερικοί μοντέρνοι και συχνά οι επίσημοι στις δοξολογίες, που νομίζεις πως παίζουν βιολί. Όχι! αυτό είναι εμπαιγμός. Είσαι Χριστιανός; Κάνε το σημείο του Σταυρού κανονικώς.2

2^ο/  Με την γλώσσα.

Γι' αυτό μας την έδωσε ο Θεός. Βρέθηκες μεταξύ απίστων; Άνοιξε το στόμα σου και ομολόγησε την πίστη στον Κύριο. Άκουσες βλαστήμια; Όφείλεις να διαμαρτυρηθείς, όπως αν ύβριζαν τον πάτερα ή την μητέρα ή την σύζυγο σου. Διεπίστωσες ότι συκοφαντείται ο Κύριος και διαστρέφονται τα ιερά κείμενα της Αγίας Γραφής; Πόσο μάλλον όταν ύβρίζωνται τα θεία, ο Τριαδικός Θεός, η Θεοτόκος!!!

Φταίνε οι βλάσφημοι, οι συκοφάντες, οι ψεύτες/διαστρεβλωτές της Αλήθειας, αλλά φταίνε κι αυτοί που τους ακούνε και δεν διαμαρτύρονται. Αν είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός, δεν θα σιωπήσεις. Μίλησε, συμβούλεψε, επίπληξε. Τι είπε ο άγιος Κοσμάς; «Αν κάποιος ύβρίση την μάνα η τον πατέρα μου, τον συγχωρώ· αν βλαστημήση τον Χριστό και την Παναγιά μου, δεν έχω μάτια να τον δω» (ημ. εργ. σ. 199). Το όνομα της μάνας μας, του πατέρα μας, των αρχόντων μας είναι μεγάλο και υψηλό, και το όνομα του Χριστού και της Παναγίας δεν είναι; Γι’  αυτό, να υπερασπίζεσαι τα όσια και ιερά, άποστομώνοντας τους βλάσφημους. Όμολόγησε λοιπόν την πίστη με τον σταυρό σου και με την γλώσσα σου.

3^ο/ Με τα έργα μας, με την χριστιανική ζωήν μας.

Όταν η ζωή του Χριστιανού είναι σύμφωνη με το Ευαγγέλιο και τις εντολές του Θεού, λάμπει και επιβεβαιώνει την πίστη του. Αντιθέτως, όταν ένας λεγόμενος Χριστιανός, δεν έχει ευσπλαχνία και έλεος, αδικεί, αρπάζει και κλέβει, δεν σέβεται την τιμή του άλλου, τρέχει στα δικαστήρια και παλαμίζει το Ευαγγέλιο, διαπληκτίζεται με την γυναίκα του και παίρνει διαζύγιο, δεν πατάει στην εκκλησία, δεν έξομολογείται και δεν κοινωνεί, τότε η ζωή του αποτελεί βλασφημία. Δίνει αφορμή στους άλλους να κατηγορούν την Ορθοδοξία.

4^ο/ Με το αίμα μας.

Σύμφωνα με τις προφητείες της Αγίας Γραφής, της Αποκαλύψεως και σύγχρονων Πατέρων, έρχονται φοβερές ήμερες. Θα μάς κοσκινίσει ό Θεός. Θα γίνει διωγμός τρομερός εναντίον της αγίας μας Εκκλησίας, και τότε θα δούμε πόσοι από εμάς θα αποδειχθούμε πραγματικοί Χριστιανοί.

Να ομολογούμε την Πίστη μας, όχι μόνο με το χέρι, με την γλώσσα και με τον βίο μας. Ακόμη και με την ζωή μας. Μακάρι ν' αξιωθούμε να δώσουμε την ζωή μας για τον Χριστό. Όπως είπε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, «Σέ παρακαλώ. Κύριε, όπως εσύ έδωσες το αίμα σου για μένα, αξίωσέ με να δώσω κ' εγώ το αίμα μου για σένα». Τέτοια πίστη πρέπει να έχουμε κ' εμείς.

Οι προγονοί μας, τετρακόσα χρόνια υπό τον Τουρκικό ζυγό, κράτησαν την πίστη τους και πολλοί μαρτύρησαν ομολογώντας τον Χριστό. Εμείς, πού ζούμε σήμερα, να προσέξουμε πολύ. Να κρατήσουμε την πίστη των πατέρων μας. Μή γινώμαστε κρυπτοχριστιανοί.  

Η Ορθοδοξία δεν θέλει κρυπτοχριστιανούς. Θέλει ομολογία Πίστεως, όχι ορθοδοξίζουσες απόψεις, ευσεβισμούς και προτεσταντίζοντα έργα. Θέλει λόγια και έργα με παρρησία και όχι κρυφτούλι σαν τα μικρά παιδιά. Να είμαστε θαρραλέοι και τολμηροί, να ομολογούμε παντού την Ορθόδοξη πίστη. Κι αν έρθουν ήμερες σκληρές, διωγμού και αίματος και μαρτυρίου, να μείνουμε αφοσιωμένοι στον Χριστό. Κι αν όλοι γονατίσουν στον διάβολο, εμείς να μη γονατίσουμε. Και ένας να μείνει, μην υποστείλει την σημαία, αλλά να πει: Πιστεύω, Κύριε…

Ο τελικός Νικητής είναι ο Κύριος. Αμήν.

  Ηχηρά παραδείγματα Ομολογίας Ορθοδόξου Πίστεως

1^ο/ Το σημείον της Θείας Λειτουργίας που αναφέρεται στον Ασπασμό και την Ομολογία της Πίστεως.

Πληρώσωμεν τὴν δέησιν ἡμῶν τῷ Κυρίῳ.

Ὑπέρ τῶν προτεθέντων τιμίων δώρων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν

Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καί τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπέρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι.

Τὴν ἡμέραν πᾶσαν, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον, παρά τοῦ Κυρίου, αἰτησώμεθα.

 Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

Διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μεθ' οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Εἰρήνη πᾶσι.

Καὶ τῷ πνεύματί σου.

Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν.

Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον.

Τὰς θύρας, τὰς θύρας. Ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν.

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων.

Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τὸν Μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο· τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα. Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς. Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς Οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.

Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ Κύριον, τὸ Ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διά τῶν Προφητῶν.

Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν.

Το Σύμβολο της Πίστεως είναι σύντομη ομολογία της πίστεώς μας μέσα στην οποία παρουσιάζονται περιληπτικά, με σαφήνεια και αυθεντικά τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού.

2^ο/ Ὁμολογία Πίστεως Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ

α. Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων……..Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.

β. Προς δε τούτοις, στέργω και αποδέχομαι απάσας τας Αγίας Οικουμενικάς Συνόδους, και τας Τοπικάς, ας Εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των Ορθοδόξων της Εκκλησίας Δογμάτων αθροισθείσαι.

γ. Ενστερνίζομαι πάντας τους υπό των Αγίων Πατέρων, ως υπό φωτιστικής Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας ῞Ορους της Ορθής Πίστεως, ως και τους Ιερούς Κανόνας, ούς οι μακάριοι Εκείνοι προς την της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας διακόσμησιν και των ηθών ευταξίαν, κατά τας Αποστολικάς Παραδόσεις και την διάνοιαν της Ευαγγελικής Θείας Διδασκαλίας συντάξαντες, παρέδωκαν τη Εκκλησία.

δ. Πάντα μεν όσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Ορθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταύτα πρεσβεύω καγώ και πιστεύω, μηδέν προστιθείς, μηδέν αφαιρών, μηδέν μεταβάλλων, μήτε των Δογμάτων μήτε των Παραδόσεων, αλλά τούτοις εμμένων και ταύτα μετά φόβου Θεού και αγαθής συνειδήσεως αποδεχόμενος· πάντα δε όσα Εκείνη, κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει, ταύτα καγώ κατακρίνω και αποδοκιμάζω διά παντός.

ε. Πιστεύω και ομολογώ, ότι η Ορθοδόξος Πίστις ούκ εστιν «εξ ανθρώπων», αλλά εξ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού, κηρυχθείσης υπό των θείων Αποστόλων, βεβαιωθείσης υπό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, παραδοθείσης υπό των σοφωτάτων Διδασκάλων της Οικουμένης, κυρωθείσης δε τω αίματι των Αγίων Μαρτύρων.

Ϛ. Αποδέχομαι, συν ταίς Αποφάσεσι των Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων, και τας τοιαύτας της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου της εν έτει 861ω· προς δε τούτοις, ασπάζομαι απαρεγκλίτως και τας Αποφάσεις της υπό του Αγίου Φωτίου συγκληθείσης Αγίας Συνόδου εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 879ω/880ω, ως και τον Συνοδικόν Τόμον της εν Βλαχέρναις Αγίας Συνόδου εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1351ω επί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και Πατριάρχου Αγίου Καλλίστου Α’, πεποιθώς ότι αι Σύνοδοι αύται έχουσιν οικουμενικήν και καθολικήν ισχύν και αυθεντίαν εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία.

ζ. Επί πλέον, αποδέχομαι και αναγνωρίζω ως Οικουμενικά και Καθολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Πίστεως τον τε Πατριαρχικόν Τόμον του 1756 περί του βαπτίσματος των ετεροδόξων, και το Συνοδικόν Σιγγίλιον του 1848 των Αγιωτάτων Πατριαρχών της Ανατολής.

η. Θεωρώ τον Οικουμενισμόν ως συγκρητιστικήν παναίρεσιν, την δε συμμετοχήν εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν, αρξαμένην εις τας αρχάς του Κ΄ αιώνος, ως άρνησιν της γνησίας Καθολικότητος και Μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πεποιθώς ότι, ο αποδεχόμενος και συμμετέχων εις την αίρεσιν ταύτην είναι πεπτωκώς περί την Πίστιν και εκκλησιαστικώς ακοινώνητος.

θ. Εν συνεπεία προς τα ανωτέρω, θεωρώ επίσης ως πεπτωκότας περί την Πίστιν τους εξ Ορθοδόξων συμμετασχόντας εις την ίδρυσιν του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» εν έτει 1948ω και αποτελούντας έκτοτε ενεργά - οργανικά μέλη αυτού, καλλιεργούντας ούτω τον λεγόμενον Διαχριστιανικόν και Διαθρησκειακόν, Εωσφορικόν Οικουμενισμόν.

      ι. Τέλος, αρνούμαι και δεν αποδέχομαι τας λεγομένας Πανορθοδόξους Διασκέψεις (1961 κ.ε.), αίτινες προετοίμασαν την κατακριτέαν, άκυρον και ανυπόστατον «άρσιν των Αναθεμάτων Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας» εν έτει 1965ω, έκτοτε δε αύται καλλιεργούσιν εν οικουμενιστική προοπτική το έδαφος διά την σύγκλησιν της ούτω καλουμένης Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, προς τελικήν αποδοχήν, καθιέρωσιν και δογματοποίησιν της συγκρητιστικής αιρέσεως του Οικουμενισμού.

3^ο/ Ιστορική ομολογία Πίστεως Αγιορειτών Μοναχών

Όταν το 1274, στην Σύνοδο της Λυών ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1261-1282) υπέγραψε ψευδοένωση με τους Λατίνους, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική υποστήριξη του Πάπα και να μπορέσει να ανασυγκροτήσει την αποδιοργανωμένη από την Φραγκοπαπική κατοχή Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οι Αγιορείτες αντέδρασαν, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία του κλήρου και του λαού.

Κατ' αρχήν έστειλαν γενναία ομολογιακή επιστολή προς τον Αυτοκράτορα και την Σύνοδο των Ιεραρχών, αφού είχε, εν τω μεταξύ, εξοριστεί ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ιωσήφ. Σ' αυτήν επικρίνουν με παρρησία τις παπικές καινοτομίες, χαρακτηρίζουν τον πάπα «αιρετικό» και «απόστολο του σατανά», τους δε Λατίνους «άθεους», ενώ εκδηλώνουν την απορία τους: «πως άρα και προσδεκτέοι και ενωτέοι τω αμωμήτω και ορθοδόξω σώματι της αγίας καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας»3.

Ταυτόχρονα, διέκοψαν κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους ενώθηκαν και αποδέχτηκαν τούς Φραγκοπαπικούς/Λατίνους.

Ο Μιχαήλ Η', αποφασισμένος να επιβάλει την ένωση με κάθε τρόπο, σε συνεργασία με τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη ΙΑ' Βέκκο (1275-1282), στράφηκε με μανία εναντίον των Αγιορειτών. Οι δύο λατινόφρονες ηγέτες Εκκλησίας και Πολιτείας μετέβησαν στο Άγιον Όρος με παπική επικουρία για να αναγκάσουν τους Αγιορείτες να δεχθούν την ένωση.

   Οι Μονές Μεγίστης Λαύρας και Ξηροποτάμου υπέκυψαν προς στιγμήν στην βία των Λατινοφρόνων και αποδέχτηκαν την βδελυρή ψευδοένωση.

Οι Μοναχοί, της Μονής των Ιβήρων αντιστάθηκαν με άκαμπτο και αδιάλλακτο φρόνημα. Ήλεγξαν με αυστηρότητα και παρρησία τον δυσσεβή βασιλέα και τους ομόφρονές του, ως αιρετικούς και παράνομους. Ο Μιχαήλ εξοργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να βάλουν σ' ένα πλοίο τους μοναχούς που κατάγονταν από την Ιβηρία και αφού ξανοιχτούν στο πέλαγος να το βυθίσουν μαζί με τους επιβάτες του. Έτσι οι άγιοι Οσιομάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου επισφραγίζοντας με την θυσία τους την όλη οσιακή βιωτή τους. Τούς Άγίους Ιβηρίτες Οσιομάρτυρες εορτάζουμε στις 13 Μαΐου.

Οι Φραγκοπαπικοί/λατινόφρονες συνεχίζοντας την καταστροφική επιδρομή τους έφθασαν στην Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και εκεί αντιμετώπισαν ισχυρή αντίδραση. Αφού κατάλαβαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να λυγίσουν τους μοναχούς που αντίκρυσαν ως ακλόνητους βράχους της Πίστεως, άρχισαν να τους κακοποιούν. Τέλος έσυραν έξω τον αγιώτατο προηγούμενο Όσιο Ευθύμιο και δώδεκα από τους μοναχούς και τους απηγχόνισαν. Η μνήμη αυτών των Βατοπαιδινών οσιομαρτύρων εορτάζεται στις 4 Ιανουαρίου.

Έπειτα από όλα αυτά και ενώ οι Λατινόφρονες συνέχιζαν να λεηλατούν τα πάντα στο πέρασμά τους, έφθασαν στην Μονή του Ζωγράφου.

Οι μοναχοί της Μονής Ζωγράφου, είχαν ειδοποιηθεί από όραμα της Παναγίας για τον επερχόμενο κίνδυνο. Ένας μοναχός που ασκήτευε σε κοντινό κελλί, την ώρα που διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, άκουσε την φωνή της Θεομήτορος επιτακτική: «Απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθει ο πειρασμός. Οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή. Άπελθε λοιπόν ταχέως».

Κάποιοι από τους μοναχούς φοβισμένοι κατέφυγαν στα γύρω βουνά. Οι υπόλοιποι κλείσθηκαν μέσα στον πύργο της Μονής. Από εκεί ήλεγξαν με παρρησία τους Λατινόφρονες ως αιρετικούς και παράνομους. Τότε ο βασιλέας εξοργισμένος διέταξε και τους έκαψαν ζωντανούς μαζί με τον πύργο που χρησίμεψε σαν οχυρό τους. Έτσι κέρδισαν και αυτοί τον στέφανο του μαρτυρίου. Τα ονόματά τους είναι Θωμάς, ηγούμενος της Μονής, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαήλ, Σίμων, Ιλαρίων, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Ιάκωβος, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομετιανός, Παρθένιος. Μαζί τους μαρτύρησαν και τέσσερεις λαϊκοί, των οποίων δεν διεσώθηκαν τα ονόματα. Η μνήμη των Ζωγραφιτών Οσιομαρτύρων, εορτάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου.

Συνεχίζεται

---

1 Eπίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος (απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον ι. ναό Αγ. Τριάδος Πτολεμαίδος την 21-9-1980).

2 Ό κανονικός σταυρός, όπως τον δίδαξε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός και οι αγράμματες γιαγιάδες μας, είναι: Ενώνουμε τα τρία μας δάχτυλα (οι φραγκοπαπικοί έχουν τα πέντε, εμείς τα τρία), και εννοούμε-Αγία Τριάς, ελέησον τον κόσμον! Φέρνουμε το χέρι στο μέτωπο, και εννοούμε- Χριστέ, ήσουν στα ουράνια, πάνω απ' τα άστρα. Μετά το φέρνουμε κάτω, και εννοούμε- Σ' ευχαριστούμε, Χριστέ, πού κατέβηκες στη γη και πήρες σάρκα από τα αγνά αίματα τής υπεραγίας Θεοτόκου. Κατόπιν φέρνουμε το χέρι δεξιά στον ώμο, και εννοούμε- «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (ΛΟΥΚ:23,42). Τέλος το φέρνουμε αριστερά, και εννοούμε- Αξίωσέ μας να γίνουμε πάλιν πολίτες του Παραδείσου, Κύριε. Αυτός είναι ό Σταυρός. Όταν τον κάνης κανονικά, με πίστη, με αγάπη, με φόβο Θεού και με χέρι καθαρό, κάνει θαύματα.

Το 1912 ή πατρίδα μας είχε πόλεμο με τούς Τούρκους. Μικρές ήταν οι δυνάμεις μας, ουσιαστικά είχαμε ένα καράβι, τον «Αβέρωφ», ενώ εκείνοι είχαν υπεροπλία. Αλλά πάνω στο καράβι ήταν Χριστιανοί λέοντες, με κυβερνήτη τον υπέροχο Έλληνα Αρβανίτη, Παύλο Κουντουριώτη, τέκνο ενδόξου γενεάς. Αυτός είχε πάνω του τίμιο ξύλο. Έβγαλε λοιπόν τον σταυρό από το στήθος του, τον έβαλε πάνω στην γέφυρα του πλοίου, έκανε το σημείο του σταυρού, και με το ένα αυτό καράβι «μάντρωσε» στα στενά του Ελλησπόντου ολόκληρη την τουρκική αρμάδα.

3 Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, 'Άγιον Όρος, 2003.