Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ 3ο

Τα συμπτώματα  του παροξυσμού της Φραγκικής μισαλλοδοξίας και της παπικής αρχομανίας, κορυφώθηκαν το 1054 επί πάπα Ρώμης Λέοντος Θ΄1.  

Τον Ιούλιον του 1054 αφίχθη στην Κωνσταντινούπολη ο καρδινάλιος Ουμβέρτος, απεσταλμένος του Πάπα Λέοντος της Ρώμης, επικεφαλής ρωμαϊκής πρεσβείας. Ο μοιραίος εκείνος καρδινάλιος ενεφανίσθη πρώτον στον αυτοκράτορα «μετά σοβαρού και γαύρου σχήματος και φρονήματος και βαδίσματος», κατά παρατήρηση του πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου2.

Στην συνέχεια παρουσιάσθηκε στον πατριάρχη Μιχαήλ και του ενεχείρησε παπικήν επιστολήν εσφραγισμένη στην οποίαν οι Έλληνες ορθόδοξοι εχαρακτηρίζοντο αιρετικοί (Γραικοί αιρετικοί) διότι δεν παρεδέχοντο το Filioque, τα άζυμα, την αγαμίαν του κλήρου, την νηστείαν του Σαββάτου και άλλες παπικές καινοτομίες. Παραλλήλως ο αρχομανής πάπας Λέων απαιτούσε από τους Ορθοδόξους να δεχθούν όλες τις παπικές καινοτομίες και να δηλώσουν άνευ όρων υποταγήν σ’ αυτόν!!!

Η τελευταία πράξη του δράματος επαίχθη υπό του Ουμβέρτου την 15^ην Ιουλίου 1054, οπότε εισώρμησεν εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας, εν ώρα θείας λειτουργίας, παρόντος του πατριάρχου Μιχαήλ και εναπέθεσε επί της Αγίας Τραπέζης λίβελλον3, δια του οποίου ανεθεματίζοντο ο Πατριάρχης και όλοι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, εκαλούντο δε πάντες να δεχθούν χωρίς όρους το παπικό πρωτείο, το filioque και τις άλλες παπικές καινοτομίες.

Είναι χαρακτηριστική η αρχή του λιβέλλου του Ουμβέρτου: «Όστις αν τη πίστει και τη θυσία της Ρωμαϊκής και Αποστολικής καθέδρας αντιλέγοι, ανάθεμα έστω και μήτε δεχέσθω ορθόδοξος, αλλά λογιζέσθω προζυμίτης και νέος Αντίχριστος4».

Δια του λιβέλλου εκείνου που ισχύει μέχρι σήμερον, αφού έλαβε και επισήμως την μορφήν δόγματος στις συνεδρίες της εν Τριδέντω Φραγκοπαπικής Συνόδου (1545-1563)5, και στις πρόσφατες Βατικάνειες ψευδοσυνόδους (Α΄,1868-1870, Β΄,1962-1965), όλοι οι Άγιοι πατέρες, οι Απόστολοι και ο Χριστός βλασφημούνται και οι ορθόδοξοι χριστιανοί  χαρακτηρίζονται αντίχριστοι και αιρετικοί.

Αλλά και οι χριστιανοί, συλλήβδην, ορθόδοξοι και ακολουθούντες έτερα «χριστιανικά» δόγματα, που δεν δέχονται την Ρωμαϊκήν, όπως την αποκαλούν, εκκλησίαν και τα δόγματά της ως μητέρας και κυρίας όλων των εκκλησιών, αναθεματίζονται και χαρακτηρίζονται ως αιρετικοί (Τρίτη συνεδρία, Φεβ. 1546- Εβδόμη συνεδρία, Μάρτιος 1547- Δεκάτη Τρίτη συνεδρία, Οκτ. 1551- Εικοστή πρώτη συνεδρία, Ιούλιος 1562---Α΄ Βατικάνειος/20^η «οικουμενική»,1868-1870 --- Β΄Βατικάνειος,1962-1965).

Ο πατριάρχης Μιχαήλ αρθείς στο ύψος των περιστάσεων δεν εκυριεύθη υπό του πάθους της στιγμής αλλά συνεκάλεσε την 20^ην Ιουλίου ενδημούσαν Σύνοδον εκ δώδεκα μητροπολιτών και δύο Αρχιεπισκόπων, παρευρισκομένων στην Κωνσταντινούπολη και ανεθεμάτισε τον  επί της Αγίας Τραπέζης ριφθέντα λίβελλον ως «ριφθέν παρά των δυσεβών ανόσιον έγγραφον και μυσαρόν» καθώς και τους συντάξαντας και συναινούντας σ’ αυτό6.

Έτσι εκ της ιταμής και αναίτιας προκλήσεως του Πάπα Λέοντος Θ΄ που απαιτούσε την άνευ όρων αποδοχήν του παπικού πρωτείου και τις περί την χριστιανική πίστη αυθαίρετες καινοτομίες του Βατικανού, προήλθεν το οριστικόν σχίσμα μεταξύ της τότε ακόμη εκκλησίας της Δυτικής αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ορθόδοξης τοιαύτης.

Το σχίσμα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης δεν έγινε μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών Ρωμαίων ή Ρωμηών, παρά τις θεολογικές διαμάχες τους. Προκλήθηκε από τους Φράγκους κατακτητές της Δυτικής Αυτοκρατορίας με αποκλειστικό σκοπό την διάσπαση της ενότητος της Ορθόδοξης εκκλησίας και στρατηγικό σκοπό την δια της εκκλησίας καθυπόταξη της Ρωμηοσύνης. 

Το σχίσμα εδημιούργησε μέγα χάσμα μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως. Το χάσμα διηυρύνθη ακόμη περισσότερον λόγω της εγκληματικής πολιτείας των φραγκοπαπικών σταυροφόρων που έδρασαν τότε με ιδιαίτερον μένος, ανάλογον των σημερινών ισλαμοφασιστών του ISIS, κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Έκτοτε το χάσμα παρέμεινε αγεφύρωτον παρά τις προσπάθειες που έγιναν για γεφύρωσή του από καλοπροαίρετους ορθοδόξους αλλά και κακοπροαίρετους «ορθοδόξους», διότι προσέκρουσαν στην εωσφορική αλαζονεία και αδιαλλαξία της φραγκοπαπικής πλευράς.

Με την σταδιακή διείσδυση της Ιουδαιοταλμουδικής 5^ης φάλλαγγος στους κόλπους της Φραγκοπαπικής Δύσεως7, τον παπικόν θρόνον άρχισαν να καταλαμβάνουν κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι, φραγκικής ή μη προελεύσεως, όπως ήσαν οι τελευταίοι πάπες Ιωάννης ΚΓ΄ (1958-1963), Παύλος ΣΤ΄(1963-1978), Ιωάννης Παύλος Α΄ (1978), Ιωάννης Παύλος Β΄(1978-2005) ,ο κατηγορηθείς για συμμετοχήν του σε σατανιστικές τελετές και ανθρωποθυσίες Ιουδαιοφράγκος Βενέδικτος ΙΣΤ΄ (Joseph Alois Ratzinger, 2005-2013)8….και ο σημερινός πάπας, ο κρυπτοϊουδαίος Ιησουΐτης Φραγκίσκος.

                                                                        *

Το 1965 ο πάπας Παύλος 6^ος και ο τέκτων πατριάρχης Αθηναγόρας συμφώνησαν και υπέγραψαν την «Ένωση των Εκκλησιών», ερήμην των λοιπών ορθοδόξων εκκλησιών, την οποίαν και απέκρυψαν, για ευνόητους λόγους. Ταυτοχρόνως προέβησαν και στην άρση των αναθεμάτων του 1054, χωρίς ο Φραγκοπαπισμός να αλλάξει και διορθώσει τίποτε από τον εσμό και ορμαθό των αιρέσεών του. Ο Αθηναγόρας μνημονεύοντας  τον Πάπα Παύλο Α΄ έκανε μαζί του και κοινή «αδελφική» συνάντηση στα Ιεροσόλυμα, για πρώτη φορά μετά το Σχίσμα του 1054!!!9

Μία άρση που για την Ορθόδοξη εκκλησία είναι άκυρη, αντικανονική, άνευ αξίας, ως μη γενομένη, αφού δεν ελήφθη με απόφαση οικουμενικής συνόδου αλλά με προσωπική απόφαση του αποκρυφιστού-τέκτονος πατριάρχη Αθηναγόρα.

Από τότε μέχρι σήμερα προωθείται κρυφίως και μεθοδικώς, εν αγνοία των ορθοδόξων, αλλά και φανερώς με τις συλλειτουργίες και συμπροσευχές ανωτάτων ιεραρχών κατ’ ευφημισμόν ορθοδόξων, ουσιαστικώς αιρετικών οικουμενιστών, η ένωση της Φραγκοπαπικής συναγωγής με την ορθόδοξη εκκλησία στα πλαίσια του προτεσταντοκρατούμενου παγκοσμίου συμβουλίου των εκκλησιών, της νεοεποχήτικης παγκοσμιοποιήσεως και του Ιουδαιοταλμουδικού Οικουμενισμού.

Εύλογα  λοιπόν σήμερα, τίθενται τα εξής ερωτήματα:

    -Γεφυρώθηκαν οι διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Φραγκοπαπισμού από την περίοδο του οριστικού σχίσματος; Ποιες είναι οι διαφορές αυτές; Οι ίδιες που διετυπώθησαν το 1054 ή από τότε προσετέθησαν και άλλες; Εάν ναι ποιές είναι αυτές;

    -Ισχύει η συστημική άποψη ότι οι διαφορές Ορθοδοξίας και Φραγκοπαπισμού όπως το πρωτείο, το αλάθητο, το Φιλιόκβε και μερικές άλλες είναι ήσσονος σημασίας και μπορούν να γεφυρωθούν; Εάν ναι, πως μπορούν να γεφυρωθούν, με ποιόν αλάνθαστο κανόνα;

Βεβαίως, οι προαναφερθείσες διαφορές  είναι βασικές αλλά δεν είναι οι μόνες. 

Υπάρχουν δεκάδες άλλες διαφορές που προσετέθησαν αυθαιρέτως από τους Φραγκοπαπικούς, από τον 9ον αιώνα μέχρι σήμερον, οι οποίες μαζί με τις προαναφερθείσες έχουν ανακηρυχθεί με παπικές εγκυκλίους και συνοδικές αποφάσεις του Βατικανού, σε δόγματα Πίστεως!!!

Και εφ’ όσον ομιλούμε περί νεοφανών δογμάτων θρησκευτικής πίστεως και λατρείας, τελείως διαφορετικών των δογμάτων της Ορθοδόξου πίστεως, τότε σαφώς ο Φραγκοπαπισμός δεν συνιστά απλώς αίρεση αλλά και θρησκεία με διαφορετική πίστη, ουδεμία σχέση έχουσα με τον αληθή Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία!

Δυστυχώς όλα αυτά και άλλα πολλά, όπως τα τεκταινόμενα στα άδυτα του Βατικανού, αγνοούνται από τους ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ακόμη ποιά είναι τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεώς τους. Κάποιοι άλλοι, μάλιστα «κυβιστητήρες» της Ορθοδοξίας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τον 21^ο αιώνα, δεν έχουν θέση δογματικές αρχές και οικουμενικές αποφάσεις, στις διεθνιστικές, διακρατικές και διαθρησκειακές σχέσεις των σύγχρονων και «ανοικτόμυαλων» ανθρώπων!!!

Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν γνωρίζουν τι είναι στην πραγματικότητα ο Φραγκοπαπισμός. Παραμένουν στο σκοτάδι για την αλήθεια ακόμη και για την Ορθόδοξη πίστη τους. Είναι ακατήχητοι, έρμαια της αλαλίας των λεγομένων ορθοδόξων ποιμένων και της ετεροδιδασκαλίας των παπόδουλων οικουμενιστών ποιμεναρχών και «θεολόγων», αυτοχαρακτηριζόμενων ως ορθοδόξων. Έτσι οι περισσότεροι, η μεγίστη πλειοψηφία:

-Αποκαλούν την παπική ετεροδιδασκαλία Καθολικισμό ή Ρωμαιοκαθολικισμό και ομιλούν περί εκκλησίας (Ρωμαιοκαθολικής, Καθολικής ή Δυτικής).

-Φρονούν ότι ο Παπισμός ή όπως αλλοιώς τον αποκαλούν, πιστεύει στον Χριστό, ως Θεόν, αντιπροσωπεύει και διδάσκει Χριστιανισμό. Συνεπώς, κατ’αυτούς, όσα χωρίζουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς από τους παπικούς είναι ελάχιστα άνευ σημασίας, μη ενδιαφέροντα τον σύγχρονο άνθρωπο και πρέπει να επέλθει αργά ή γρήγορα η ένωση όχι μόνον μεταξύ των δύο εκκλησιών αλλά και μεταξύ όλων των χριστιανικών ομολογιών!!!

Οποία πλάνη! Οποία βλασφημία! Οποίον βδέλυγμα για όσους το σχεδιάζουν, το επιδιώκουν και το ομολογούν. Οποίος ιουδαιοταλμουδικός φαρισαϊσμός για όσους από αυτούς έχουν το απύθμενο θράσος να αποκαλούνται ορθόδοξοι ενώ δεν είναι!

Η Ορθοδοξία ουδεμία σχέση έχει με τον Φραγκοπαπισμό διότι ο Φραγκοπαπισμός είναι αίρεση, μεταλλαγμένη ανθρώπινη αντιχριστιανική διδασκαλία, μετατραπείσα σε σύγχρονη Φραγκοπαπική θρησκεία της Νέας Εποχής, με χριστιανικό αθεολόγητο επίχρισμα.

Αντιθέτως, η Ορθοδοξία είναι η μόνη ορθή και αληθής πίστη που παραδόθηκε από τον μόνο αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, στους Αποστόλους και τους Άγιους πατέρες, δια της Αγίας Γραφής και της Ιεράς παραδόσεως, με μορφή δογμάτων τα οποία ακολουθούσαν και οι πρόγονοι των σημερινών φραγκοπαπικών (Πάπες, επίσκοποι, ιερείς και λαϊκοί) τουλάχιστον μέχρι και τον 10ον αιώνα!!!

                                                                                                            Συνεχίζεται

---

1 Το 1046 ο Φραγκογερμανός αυτοκράτωρ Ερρίκος Γ΄(1039-1056), διώρισε ως πάπα τον Φράγκο Κλήμεντα Β΄(1046-1047) κατά κόσμο Suidger από το Hornburg της κάτω Σαξωνίας. Ο Κλήμης απέθανε το 1047 και στην θέση του επανήλθε ο Φραγκόφιλος Βενέδικτος Θ΄ που συνελήφθη το 1048 και αντικαταστάθηκε προσωρινώς από τον Δάμασο Β΄, ονομαζόμενο πριν Poppo επίσκοπο Brixen (Ιούλιος 1048- Αύγουστος 1048). Τελικώς τον Κλήμεντα διαδέχθηκε ο Λέων Θ΄ (1048-1054) γνωστός ως Μπρούνο του Eguisheim-Dagsburg, γερμανός αριστοκράτης από την Σουαβία.

Βενέδικτος Θ΄: «Ένας από τους χειρότερους πάπες, κόμις του Τουσκούλου, ανεψιός των παπών Βενεδίκτου Ζ΄και Ιωάννου ΙΘ΄ και ηλικίας περίπου 20 ετών όταν εξελέγη. Η έκλυτος ζωή του είχε ως αποτέλεσμα τον υπό των αντιπάλων φατριών εκθρονισμόν του και την αντικατάστασή του από τον αντιπάπα Σιλβέστρον Γ΄. Ο Βενέδικτος όμως κατώρθωσε να τον εκδιώξει και στην συνέχεια παραιτήθηκε υπέρ του Γρηγορίου ΣΤ΄ στον οποίον λέγεται ότι επώλησε το αξίωμά του. Αργότερα προσεπάθησε να ανακτήσει τον παπικόν θρόνον αλλά ο Ερρίκος Γ΄ εξέλεξε τον Κλήμεντα Β΄. (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια τ.4^ος, σ.636-637-- L.Duchesne, εκδ. “Liber Pontificalis», τ. 2,σ.270, Παρίσιοι, 1892).

2 Ιωάννου Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, Α΄, σ. 291.

3 Λίβελλος=Δυσφημιστικό ή υβριστικό δημοσίευμα. Η λέξη προέρχεται από το λατινικό libellus «βιβλιαράκι», με το οποίο προσδιοριζόταν ένα δημοσίευμα που ανεκοίνωνε αρχές ή δόγματα, είχε δε συνήθως πολεμικό χαρακτήρα (Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ. 577-578).

4 Χρυσ. Παπαδοπούλου, Το πρωτείον του επισκόπου Ρώμης, Αθήναι 1930, σ.198.

5 Η βλάσφημος σύνοδος συνεκλήθη στο Τρίδεντον (σημ. Τρέντο) υπό του Καρόλου του Ε΄ και των Λουθηριανών ηγεμόνων υπό του πάπα Παύλου Γ΄, στην τότε Φράγκικη πόλη του Τριδέντου. Από τους Φραγκοπαπικούς θεωρείται ως η «9^η Οικουμενική σύνοδος». Συνεπώς γι’ αυτούς, έχει αναλλοίωτη και διαχρονικήν ισχύν. 

Φοβούμενος όμως ο πάπας την επιρροήν του Φράγκου αυτοκράτορος Καρόλου Ε΄ στις άκρως μεταρρυθμιστικές διαθέσεις των Γάλλων και Ισπανών επισκόπων, μετέφερε την έδρα της συνόδου, μετά την 8^ην συνεδρίαση, στην Μπολώνια όπου τον ηκολούθησαν και 38 λατίνοι επίσκοποι.

6 Ιω. Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά βιβλία, Α΄, σ. 287. Βλέπε και Mansi, 19, 820 Β.

7 Λεπτομέρειες στο βιβλίο του Maurice Pinay, Η Εβραϊκή 5^η Φάλλαγξ στον  Χριστιανικό κόσμο, εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον, Θεσσαλονίκη, 2/1982.

8 Μια νέα συγκλονιστική μαρτυρία που ενισχύει αν όχι επιβεβαιώνει την εμπλοκή του Ratzinger σε μια τελετουργική θυσία ενός παιδιού στην Ολλανδία τον Αύγουστο του 1987 ήρθε στο φως από τους ερευνητές του ITCCS [International Tribunal (into) Crimes of Church (and) State].

«Eίδα τον Joseph Ratzinger να δολοφονεί ένα μικρό κορίτσι μέσα στον Πύργο Francais το φθινόπωρο του 1987, εξιστορεί ο μάρτυρας ο οποίος συμμετείχε κανονικά στο λατρευτικό τελετουργικό και την δολοφονία παιδιών».

«Ήταν φριχτό και φοβερό και αυτό δεν συνέβη μία και μόνο φορά. Ο Ratzinger συμμετείχε συχνά. Αυτός, ο Ολλανδός Καθολικός Καρδινάλιος Alfrink και ο ιδρυτής της Bilderberg o Πρίγκηπας Bernhard συμπεριλαμβάνονταν στα πιο εξέχοντα πρόσωπα των συμμετεχόντων».

Αυτός ο νέος όσο και καθοριστικός μάρτυρας επιβεβαιώνει τις ειδεχθείς πράξεις που κατέθεσε η oλλανδέζα Toos Nijenhuis. Αυτή η μάρτυρας δημοσιοποίησε στις 8 Μαίου 2013 ότι είδε με τα ίδια της τα μάτια παρόμοια εγκλήματα να διαπράτονται από τους Ratzinger, Alfrink και Bernhard.

Ακριβώς μετά την αιφνιδιαστική, ανεξήγητη και πρωτοφανή για την σύγχρονη ιστορία του Βατικανού παραίτησή του στις 11 Φεβρουαρίου 2013, ο Joseph Ratzinger κρίθηκε υπόδικος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις 25 Φεβρουαρίου 2013 από το Διεθνές Δικαστήριο ITCCS που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Εκδόθηκε διεθνές ένταλμα συλλήψεως εις βάρος του. Από τότε ο φυγόδικος «αλάθητος» πάπας Ratzinger, για να αποφύγει τις συνέπειες έχει καταφύγει στην Cité του Βατικανού μετά την ενθρόνιση του νυν «αλάθητου» πάπα Φραγκίσκου.

Την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013 το Διεθνές Δικαστήριο δημοσίευσε στην επίσημη σελίδα του όλες τις πληροφορίες για την πολύκροτη υπόθεση που ουσιαστικά εκτός των άλλων εκλογικεύει την αιφνιδιαστική απόφαση ενός πάπα να παραιτηθεί.

Παράλληλα Ιταλοί πολιτικοί, δέχθηκαν να συνεργαστούν με το ΙΤCCS σε μια δικονομική διαδικασία  εναντίον της παποσύνης για την υπόθαλψη ενός καταζητούμενου από την δικαιοσύνη, του παραιτηθέντος πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, Joseph Ratzinger.

Η αποκάλυψη αυτού του καθοριστικού στοιχείου της τελευταίας μαρτυρίας καθιστά προφανή την συνενοχή του Βατικανού στην δολοφονία παιδιών επιταχύνοντας κατ΄αυτόν τρόπο την συμφωνία μιας ομάδας ιταλών πολιτικών, να συνεργαστούν με το ITCCS για να ενάγουν σε δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο Εθιμικού Δικαίου την παποσύνη που εκπροσωπείται από τον Πάπα Φραγκίσκο (Jorge Bergolio) για υπόθαλψη του Πάπα Βενέδικτου που εκτός των άλλων, ήταν μέλος της χιτλερικής ναζιστικής νεολαίας, καθ’ομολογίαν του, μέχρι και την κατάρρευση της Γερμανίας.

Η συμφωνία επιτεύχθηκε αφού οι πολιτικοί διαπραγματεύθηκαν τις προσεγγίσεις με το ITCCS και τους αντιπροσώπους του από τις 22 Σεπτεμβρίου.

«Προσανατολιζόμαστε ν΄ αναθεωρήσουμε και γιατί όχι να ακυρώσουμε την Συνθήκη του Λατερανού της χώρας μας με το Βατικανό του οποίου οι δράσεις προσφέρουν ένα καταφύγιο στους παιδεραστές κάτι που πιστοποιεί ασφαλώς τον ορισμό της διεθνούς εγκληματικής οργανώσεως σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο» ανέφερε ο εκπρόσωπος τύπου των πολιτικών.

Κατά την διάρκεια της εβδομάδας της 7ης Οκτωβρίου και καθώς τα νέα στοιχεία ήρθαν στο φως, το Βατικανό ανταπαντώντας εξαπέλυσε μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον των ομάδων εργασίας του ΙΤCCS στην Ευρώπη που ασχολούνται με τους φακέλους και τα ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν ότι η παπική εκκλησία εμπλέκεται σε θανατηφόρα τελετουργικά.

Τα σαμποτάζ αυτά οργανώθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν εναντίον των οργανώσεων του ITCCS που δραστηριοποιούνται στην Ολλανδία και την Ιρλανδία κατά την διάρκεια μιας εβδομάδας και στις 14 Οκτωβρίου το πρωταρχικό web site των ITCCS καταστράφηκε από τους ίδιους σαμποτέρ.

Πολιτικές πηγές στην Ρώμη αποκάλυψαν ότι αυτές οι επιθέσεις χρηματοδοτήθηκαν και συντονίστηκαν δια του Γραφείου του Βατικανού, του πρακτορείου κατασκοπείας γνωστού ως η « Αγία Συμμαχία » ή η Οντότητα και το θυγατρικό γραφείο τους, των «Ειδεχθών Επεμβάσεων», το Solidalitium Pianum που εγκαθιδρύθηκε στη Ρώμη το 1913.

Αυτοί κινητοποίησαν ακόμη και τους πράκτορες του Ντούτσιου (Εκπροσώπου του Βατικανού) της Ολλανδίας, τον Αρχιεπίσκοπο André Dupuy που είχε άμεση επαφή με τους σαμποτέρ και τον Αρχιεπίσκοπο του Δουβλίνου Diarmuid Martin που έδωσε χρήματα κάτω από το τραπέζι για να διακοπεί η λειτουργία του ITCCS στην Ιρλανδία.

Το κύμα αντιδράσεων ανέβηκε επικίνδυνα για τον Παπισμό και είναι πλέον «αδύνατο οι ρασοφόροι δολοφόνοι παιδιών να κρύβονται πίσω από την Συνθήκη του Λατερανού (ΣΣ: Δια της συνθήκης αναγνωρίστηκε το παπικό κράτος από το Βασίλειον της Ιταλίας, την 11 Φεβρουαρίου 1929, κατά την διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος του Μουσσολίνι. Η συνθήκη επικυρώθηκε το 1948 από την δημοκρατική κυβέρνηση της Ιταλίας). Σε αυτούς τους θανάσιμους σπασμούς η ιεραρχία της παπικής Εκκλησίας χρησιμοποιεί μεθόδους ψεύδους και παραπληροφορήσεως για να αποστρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης από την δική της εγκληματική ενοχή…», αναφέρει μεταξύ των άλλων η ανακοίνωση του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Σε απάντηση αυτών των τελευταίων ειδήσεων και στην επανενεργοποίηση των επιθέσων κατά της δράσεώς της, η Γενική Διεύθυνση του ITCCS στις Βρυξέλλες έκανε την ακόλουθη ανακοίνωση στα ΜΜΕ καθώς και στα παρατήματά της που εδρεύουν σε 26 χώρες:

α. Το δίκτυό μας θα οργανώσει μια παγκόσμια συνέντευξη τύπου στην Ρώμη με την συμμετοχή ιταλών πολιτικών όπου θα ανακοινωθεί μια καινούργια φάση στην εκστρατεία μιας πληροφορήσεως, προκειμένου να καθαιρέσει την υπεραιωνόβια εξουσία του Βατικανού. Αυτή η εκστρατεία θα συμπεριλαμβάνει την προβολή μιας νέας δικονομικής διαδικασίας σύμφωνα με το Εθιμικό Δίκαιο εναντίον του νυν πάπα Φραγκίσκου και των ανθρώπων του για συνενοχή σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για θανατηφόρα τελετουργικά λατρευτικού τύπου.

β. Προς διαφύλαξη αυτών των προσπαθειών το αρχικό μας site web επανατέθηκε σε λειτουργία προστατευμένο με σύγχρονες ενισχυμένες προδιαγραφές ασφαλείας.....

Ο Jorge Bergolio (ψευδώνυμο του πάπα Φραγκίσκου) και οι άλλοι επίσημοι του Βατικανού θα αποτελέσουν το αντικείμενο προανακριτικής έρευνας για αποτρόπαιες παραβάσεις ως ενεχόμενοι σε διακίνηση, βασανισμό και δολοφονία παιδιών. Αποτρέπουμε κάθε άτομο να υποστηρίξει τον Bergolio και τους πράκτορές του, με την ποινή της κορυφαίας καταδίκης για συμμετοχή σε αποδεδειγμένη εγκληματική συνωμοσία επενεργούμενη από την Κουρία (Curie) και το Γραφείο Ρώμης του Ποντίφικα.

Αυτό το δελτίο τύπου εκδόθηκε στις 28.10.2013 από την Γενική Διεύθυνση του Διεθνούς Δικαστηρίου κατά Εγκλημάτων της Εκκλησίας και του Κράτους (ITCCS), στις Βρυξέλλες, στο Βέλγιο.

 

Η υπόθεση αρχικά προέκυψε από την μαρτυρία μιας γυναίκας που επέζησε από ένα σκοτεινό κύκλο υψηλοβάθμων που συμπεριελάμβανε την ανθρωποθυσία, τα βασανιστήρια και την διακίνηση ανηλίκων και που δημοσιοποιήθηκε τον Μάϊο του 2013 σε συνέντευξη τύπου.

Η Τοοs υποδεικνύει τον τόπο των τελετουργιών.

Η ολλανδικής καταγωγής Τοοs Nijenhuis μια 54χρονη φυσικοθεραπεύτρια με ειδίκευση στην κινησιοθεραπεία και μητέρα σήμερα 5 παιδιών βασανίσθηκε, βιάστηκε και χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο στην ηλικία των 4 μόλις ετών, από ανθρώπους παντοδύναμους κοινωνικώς, πλούσιους, μεταξύ των οποίων επίσημοι εκπρόσωποι της Φραγκοπαπικής Εκκλησίας και νεοεποχήτικων Κυβερνήσεων.

Η μάρτυρας κατηγορίας διατείνεται ότι αυτά τα εγκλήματα διαπράττονται ως και σήμερα και περιλαμβάνουν ανθρωποθυσίες παιδιών στην ολλανδική ύπαιθρο.

Ανάμεσα στους κατονομαζόμενους δράστες αυτών των εγκλημάτων που κακοποίησαν την ανήλικη τότε Τoos φιγουράρουν ο πρίγκηπας Βernhard της Ολλανδίας που ήταν ο παππούς του Αlexandre που πρόσφατα στέφθηκε βασιλιάς της χώρας αυτής και ένας από τους ιδρυτές της Λέσχης Bilderberg, παπικός καρδινάλιος της Ουτρέχτης Bernard Alfrink καθώς και μέλη της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας.

Αυτές οι δράσεις διαδραματίστηκαν στην Ολλανδία, στην Σκωτία και σε μια στρατιωτική περιοχή στην Μελβούρνη όπου η μάρτυρας υποβλήθηκε στην κακοποίηση και έγινε επίσης αυτόπτης μάρτυρας των βασανιστηρίων και των θανάτων άλλων παιδιών. Στην συνέχεια των φοβερών της αποκαλύψεων, συγκροτήθηκε μια ομάδα Ολλανδών τον Μάϊο στο Zwolle, για να διερευνήσει και να οδηγήσει στην δικαιοσύνη τους φυσικούς αυτουργούς αυτών των τελετουργικών ανθρωποθυσιών (fawkes newsblogspot.fr 12.05.2013).

Το Διεθνές Δικαστήριο κατά εγκλημάτων της Εκκλησίας και του Κράτους, ιδρύθηκε τον Μάϊο του 2010 στο Δουβλίνο από τους επιζήσαντες της εκκλησιαστικής και κρατικής τρομοκρατίας. Ήταν μια πρωτοβουλία του Καναδού νομπελίστα Kevin Annett και μελών από τις ομάδες των ιρλανδών θυμάτων. Ιδρυτική αρχή του ήταν να ενώσει διασωθέντες γενοκτονιών και παιδικών κακοποιήσεων από όλα τα μέρη του κόσμου και να αναπτύξει ένα πολιτικό, πνευματικό και νόμιμο κίνημα που θα αποσταθεροποιούσε το Βατικανό και άλλες εκκλησίες ή κυβερνήσεις υπεύθυνες για εγκλήματα κατά της παιδικής ηλικίας και κατά της ανθρωπότητας.

Η Οργάνωση συνεδριάζει σε μυστική τοποθεσία στις Βρυξέλλες, ενώ υπάρχουν τοπικά γραφεία σε Νέα Υόρκη, Βανκούβερ, Δουβλίνο, Λονδίνο και Παρίσι.

9 Ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄ είχε δηλώσει για τις ενέργειες του Αθηναγόρα και έγραψε στα «Πεπραγμένα» του τα εξής: « Ο Αθηναγόρας Α΄ουδέν πρεβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνω εαυτώ δουλεύει και την αποθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω, κατά Ηρόστρατον, δια της καταστροφής της Εκκλησίας» (Τόμος Β΄,…Αθήναι 1964,, σ.197—Ορθόδοξος Τύπος, 30 Μαρτίου 2012). Όταν μάλιστα ο Αθηναγόρας το 1970 απεδέχθη ακόμη και το αιρετικόν «Φιλιόκβε» ως δήθεν «θεολογούμενο», ζήτημα οι περισσότερες μονές του Αγίου Όρους διέκοψαν το μνημόσυνό του!!!