Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

(The Heresy of Franco-Papacy)

ΜΕΡΟΣ 6^ο

ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Dogmatic and other Disparities between Franco-Papacy and Orthodox Christianity)

1.    Το πρωτείον του πάπα (Papal Primacy)

Ορθοδοξία (Συνέχεια του 5ου μέρους)

ζ. Εάν είχε ιδρύσει εκκλησίαν εις την Ρώμην ο Πέτρος ή εάν είχε εργασθεί εκεί επί μακρόν, ο Παύλος θα απέφευγε να αναμμιχθεί ενεργώς εις τα της Εκκλησίας (Επιστολή προς Ρωμαίους) και να οικοδομήσει εις την Ρώμην «επ’αλλότριον θεμέλιον» διότι σύμφωνα με την εντολήν του Κυρίου, κάτι τέτοιο απαγορεύεται:

«Φιλοτιμούμεθα ευαγγελίζεσθαι, ουχ όπου ωνομάσθη Χριστός, ίνα μη επ’ αλλότριον θεμέλιον οικοδομώ» (ΡΩM: 15/20).

η. Εκ των ιστορικών μαρτυριών και της παραδόσεως, η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι ο Πέτρος επεσκέφθη την Ρώμην, ολίγον προ του διωγμού του Νέρωνος, υπέστη δε μαρτυρικόν θάνατον. Είναι ζήτημα εάν παρέμεινε εις την Ρώμην μερικούς μήνες16. 

θ. Ο Πέτρος ελεγχόμενος αυστηρότατα από τον Παύλο (ΓΑΛΑΤΕΣ : 2/11-14) δεν προέβαλε κανένα πρωτείο απέναντι στον Παύλο. Δέχθηκε τον έλεγχο του Παύλου και συμμορφώθηκε με την υπόδειξή του.

ι. Ο αρχαιότερος κατάλογος των επισκόπων της Ρώμης συνταχθείς υπό του επισκόπου Ρώμης Σωτήρος (166-174) αναφέρει ως πρώτον επίσκοπον της Ρώμης τον Λίνον17.  

ια. Στις δύο επιστολές του Πέτρου πουθενά δεν αναφέρεται κάτι περί πρωτείου εξουσίας και επισκόπου Ρώμης. Αντιθέτως ο ίδιος ο Πέτρος αυτοπροσδιορίζεται δούλος και απόστολος με ίσα προνόμια και τιμή μεταξύ των αποστόλων.

«Πέτρος Απόστολος Ιησού Χριστού εκλεκτοίς παρεπιδήμοις διασποράς Πόντου, Γαλατίας, Καπαδοκίας, Ασίας κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός...» (Α΄/1).

«Συμεών Πέτρος, δούλος και Απόστολος Ιησού Χριστού, τοις ισότιμον ημίν λαχούσι πίστιν εν δικαιοσύνη του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού...» (Β΄/1).

ιβ.  Στην Αποκάλυψη, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μνημονεύει τις 7 Εκκλησίες της Μικράς Ασίας, αλλά δεν μνημονεύει την Εκκλησίαν της Ρώμης!

Θα ήτο ποτέ δυνατόν να αποσιωπάται η Εκκλησία της Ρώμης εάν είχαν δοθεί πρωτεία εις αυτήν;

Η σιγή του Ευαγγελιστού μαρτυρεί ότι όχι μόνον ο Επίσκοπος της Ρώμης δεν είχε κάποια υπεροχήν αλλά ούτε η Εκκλησία της Ρώμης ήτο υπερτέρα των άλλων Εκκλησιών.

ιγ. Κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι κάποια επί μέρους Εκκλησία ή κάποιος Επίσκοπος, αλλά μόνον ο Χριστός :

(1) «Και αυτόν έδωκα κεφαλήν υπέρ πάντα τη Εκκλησία» (ΕΦΕΣ: 1/22 23)

(2) «Ανήρ εστί κεφαλή γυναικός ως και ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας» (ΕΦΕΣ: 5/23).

ιδ. Η Ανώτατη Διοικητική Αρχή της Εκκλησίας ήταν και είναι η Οικουμενική Σύνοδος (Συνοδική Διοίκηση) και όχι ένα πρόσωπο.

(1) Η συνοδική διοίκηση της Αρχαίας Εκκλησίας αποδεικνύεται και από τα γεγονότα που μνημονεύονται στις Πράξεις των Αποστόλων :

(α) «Ενώ δε υπηρετούσαν τον Κύριον και ενήστευαν, είπε το Πνεύμα το Άγιον «Ξεχωρίστε μου (αφορίσατε δη μοι) τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον εις το έργον εις το οποίον τους προσεκάλεσα» (13/2).

(β) «Τότε αφού ενήστευσαν και προσευχήθηκαν και έβαλαν επάνω τους τα χέρια, τους άφησαν ελεύθερους να φύγουν (13/4).

(γ) «Τότε όλοι οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι μαζί με όλην την Εκκλησίαν, απεφάσισαν να διαλέξουν άνδρας από τον κύκλον τους και να τους στείλουν μαζί με τον Παύλον και τον Βαρνάβαν εις την Αντιοχείαν και εδιάλεξαν τον Ιούδα..» (15/22).

(δ) Η εκκλησία της αρχαίας Ρώμης υπετάσσετο στον Βιβλικό θεσμό των Συνόδων. Ο πάπας Ιννοκέντιος Α΄, σύγχρονος του Ιωάννου Χρυσοστόμου, θεωρεί την Οικουμενική Σύνοδο μόνη αρμοδία στην αντιμετώπιση εκκλησιαστικών ανωμαλιών της εποχής του.

«…Και γαρ και ημείς πολλά σκεπτόμεθα, ον τρόπον η Σύνοδος Οικουμενική συναχθείη, όπως τη βουλήσει του Θεού αι ταραχώδεις κινήσεις παύσωνται»18.  

« Ούτε εις τα πρακτικά των Συνόδων, ούτε εις τας ιστορικάς βίβλους ευρίσκεται πουθενά ο πάπας να ήτο της Συνόδου ανώτερος, αλλ’ όλοι οι αρχιερείς της παλαιάς Ρώμης υπετάσσοντο εις τους όρους και τους κανόνας των Αγίων Συνόδων..»19.

(2) Οι κοσμικές και πολιτικές εξουσίες για τους πρωτοχριστιανούς δεν ανετέθησαν σε ένα πρόσωπο, αλλά σε επτά διακόνους (ΠΡΑΞ: 6/3-6). Την ανάθεση δεν έκανε ο Πέτρος αλλά όλοι οι παριστάμενοι αδελφοί. Την δε χειροτονίαν τους, την έκαναν όλοι οι Απόστολοι.

«Αυτούς έφεραν ενώπιον των Αποστόλων οι οποίοι προσευχήθηκαν και έθεσαν επάνω τους τα χέρια» (ΠΡΑΞ: 6/6).

(3) Όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, μέσω της μητρός τους, εζήτησαν πρωτεία και πρωτοκαθεδρία, ο Ιησούς απήντησε : «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν, ἢ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;…» (ΜΑΤΘ: 20/22).

ιε.  Το Θείον κύρος των Οικουμενικών αποφάσεων ομολογούν και επίσκοποι της Ρώμης όπως:

(1)  O πάπας Ιννοκέντιος Α΄ (όπως υποσ. 18,19).

(2) Ο πάπας Γρηγόριος ο Α΄ (6^ος αιών) αποκρούων κάθε ιδέα περί πρωτείου εξουσίας στην Εκκλησία.

(3) Ο Πάπας Λέων Γ΄, θεωρών πάσαν γνώμην περί τα εκκλησιαστικά στερουμένην οποιασδήποτε αυθεντίας, εφ’όσον εναντιούται στους όρους των Οικουμενικών Συνόδων (Mansi, 6, 201B).

(4) Ο Πάπας  Ορμίσδας (514-523) ο οποίος μετά το Ακακιανό σχίσμα εζήτησε από όλους την πλήρη αποδοχή των υπό των Οικουμενικών Συνόδων θεσπισθέντων, και υπεχρέωσε ΟΛΟΥΣ τους επισκόπους (Ανατολής και Δύσεως) να υπογράψουν ένα κείμενο γνωστό ως «Ο τύπος του Πάπα Ορμίσδα»20.

ιστ. Ερμηνείες των Πατέρων δια την «πέτραν». 

-  Με την λέξη «πέτρα» ο Κύριος εννοούσε την ομολογίαν της θεότητός Του. Τούτο γίνεται φανερό και από το θηλυκό γένος της λέξεως αυτής. Δεν είπε δηλαδή « Και σε σένα τον Πέτρο θα οικοδομήσω την εκκλησίαν μου» αλλά «στην πέτρα αυτή που προ ολίγου ωμολόγησες, για την θεότητά μου, θα οικοδομηθεί η εκκλησία…»21.

-«Συ-λέγει ο Χριστός-ει Πέτρος και επί ταύτην την πέτραν την οποίαν ωμολόγησες θα οικοδομήσω την Εκκλησίαν μου. δηλ. επ’Εμού του ιδίου του Υιού του Θεού του ζώντος (Ιερός Αυγουστίνος, Ομιλία LXXXVI,I και CCLXX,2).

-«Φρονώ ότι με την λέξη «πέτρα» πρέπει να εννοήσωμεν την ακλόνητη πίστη των Αποστόλων» (Άγιος Κύριλλος, Περί Αγίας Τριάδος, βιβλ. 4^ο).

-«Επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησία, δηλαδή πάνω στην πίστη της ομολογίας». Ποια ήταν η ομολογία του Αποστόλου;  «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του θεού του ζώντος» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις το κατά Ματθαίον ευαγγέλιον, ομιλία 53^η).

- «Πέτρα είναι η ευλογημένη και μοναδική πέτρα της πίστεως που ωμολογήθηκε από το στόμα του Αγίου Πέτρου. Πάνω σ’αυτήν την πέτρα ομολογίας πίστεως θεμελιώθηκε η εκκλησία» (Άγιος Ιλάριος, Περί Αγίας Τριάδος, βιβλίο 2^ο και 6^ο).

-Τις ίδιες ερμηνείες δίδουν και άλλοι πατέρες της εκκλησίας αλλά και οι πατέρες της Δ΄Οικ. Συνόδου.

ιζ. Ερμηνείες Πατέρων δια τας κλείδας/εξουσίας που «εδόθησαν» στον Πέτρο.

Οι κλείδες της βασιλείας των ουρανών υποδηλούν πνευματικήν και όχι κοσμικήν  εξουσίαν. «Και δώσω σοι (ΣΣ: Στον Πέτρο) τας κλεις της βασιλείας των ουρανών και ο εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ο εάν λύσης επί της γης έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς...» (ΜΑΤΘ: 16/19).

Ο Κύριος υπεσχέθη τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών στον Πέτρο, αλλά όταν ήλθε η ώρα έδωσε την εξουσίαν σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές του, όπως έχει ήδη αναφερθεί (ΙΩΑΝΝ: 20/21-23).

(1) «Ουχί υλικάς κλεις ενεχείρισε τω μακαρίω Πέτρω, αλλά την του Λόγου Δύναμιν» (Θεόδ. Στουδίτης, Παρά Mansi, 37, 137).

(2) «Τας κλεις ουχί ενί αλλά τη ενότητι έδωκε ο Χριστός» (Ιερός Αυγουστίνος Serm. ccxcv, ιδέ και Manzi 37,137).

(3) « Ο οίκος του Θεού επ’ άκρων των ορέων, η Εκκλησία εστί ης οι θεμέλιοι εισίν εν τοις όρεσι τοις αγίοις ωκοδομήται γαρ εν τω θεμελίω των αποστόλων και των προφητών, έν των ορέων ην και ο Πέτρος» (Μ. Βασίλειος, Εις Ησαίαν, 2,66 PG 30, 233 BC).

(4) «Ουκ άνθρωποι τας Αυτού κυβερνώσιν Εκκλησίας, αλλ’Αυτός έστιν ο πανταχού ποιμαίνων τους πιστεύοντας εις Αυτόν» (Ιωάνν. Χρυσόστομος, Εις την Ανάληψιν, 4, PG 52, 777).

(5) «Πέτρος και Ιωάννης ισότιμοι αλλήλοις καθ’ό και απόστολοι και άγιοι μαθηταί» (Κύριλλος Αλεξανδρείας, Επιστολή 17, Pg 77, 112B).

(6) «Toύτο ήσαν αναντιλέκτως οι λοιποί Απόστολοι, ότι ο Πέτρος, ίσην μέθεξιν έχοντες τιμής και εξουσίας» (Αγίου Κυπριανού, De Unitate Ecclesia, c,4).

(7)  «Ότι δε ποιμήν εστί (ο Χριστός), δέδωκε και τοις Εαυτού μέρεσιν, ότι και ο Πέτρος ποιμήν και ο Παύλος ποιμήν και οι επίλοιποι των Αποστόλων ποιμένες και οι καλοί επίσκοποι ποιμένες», (Ιερός Αυγουστίνος, In John Tract. 43,3 και 37,133).

(8) «Συ λέγεις, ότι η Εκκλησία εστηρίχθη επί του Αγίου Πέτρου, αλλά η αλήθεια είναι ότι εστηρίχθη επί πάντων των Αποστόλων» (Άγιος Ιερώνυμος κατά Jovinianum, I και εις Evangelio S. Matth, βιβλ. VI).

   (9) «Το χωρίον αυτό (Λουκάς, 22/31-32), μαρτυρεί μάλλον την αστάθειαν της πίστεως του Πέτρου ή την σταθερότητα αυτής... Η προς τον ασθενή παρεχόμενη βοήθεια εκλαμβάνεται ως δωρεά πρωτείου μοναδικού... Οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι λοιποί ερμηνευταί των Γραφών ουδέποτε εσκέφθησαν να αποδώσωσιν εις το χωρίον ομοίαν εξήγησιν «Πάντες εν της λόγοις του Κυρίου προς τον Πέτρον απέδωκαν την έννοιαν της προειδοποιήσεως προς επανόρθωσιν του σκανδάλου της πτώσεως αυτού και της ενισχύσεως των λοιπών αποστόλων, τους οποίους η πτώσις εκείνη εκλόνισε»22.         
       ιη. Ο Πέτρος δια της τριπλής αρνήσεώς του εξέπεσεν του αποστολικού αξιώματος. (ΜΑΤΘ: 26/69-75). Δια της τριπλής ρήσεως του Κυρίου, Σίμων Ιωνά «Βόσκε τα προβατά μου» (ΙΩΑΝΝΗΣ, 21/15-17), συνεχωρέθη και απεκατεστάθη στο αποστολικόν αξίωμα.

«Δια μεν της εις τρίτον ομολογίας του μακαρίου Πέτρου το εν τριπλώ γεγονός εις απάρνησιν κατηργήθη πλημμέλημα. Δια δε του φάναι τον Κύριον «βόσκε τα αρνία μου» ανανέωσις ώσπερ τις της ήδη δοθείσης αποστολής αυτώ γενέσθαι νοείται...» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, εις Ιωάννην, κεφ. 21, 15-17, PG 74,725A).

ιθ. Όπως απεφάνθη και η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως (1722) «Εάν ο Πέτρος ήτο μόνος Επίτροπος και βικάριος του Χριστού, καθώς λέγουσι οι Λατίνοι, ήθελεν εκλέξει και χειροτονήσει μοναχός του άλλον απόστολον εις τον τόπον του Ιούδα καθώς κάμνει σήμερον ο Πάπας...Αλλά επειδή και ο Πέτρος τοιαύτην εξουσίαν δεν είχε, δια τούτο εσυνάχθησαν όλοι... Η ψήφος και η εκλογή του Ματθία έγινε κοινώς από όλους τους Αποστόλους...» (Mansi 37,145).

«Eσηκώθηκε ο Πέτρος εις το μέσον των μαθητών-ήσαν δε εκεί παρόντα περί τα εκατόν είκοσι πρόσωπα και είπε : Άνδρες αδελφοί  ... και προσευχήθηκαν λέγοντες: Κύριε καρδιογνώστα όλων φανέρωσον ποίον από αυτούς τους δύο εδιάλεξες...» (ΠΡΑΞ: 1/12-24).

Η παράδοση της Εκκλησίας μαρτυρεί ότι η μητέρα των Εκκλησιών είναι η Σιών, τα Ιεροσόλυμα και όχι η Ρώμη, λόγω της εκεί δράσεως του Ιησού Χριστού.

«Χαίρε Σιών Αγία μήτηρ των Εκκλησιών» ( 3^ο κεκραγάριο τροπάριο του πλ.δ΄ήχου του Μεγάλου εσπερινού του Σαββάτου).

κ. Η Παπική Θεολογία βλέπει τον Πέτρο σαν ένα Αρχηγόν κοσμικού συλλόγου με δικτατορικήν εξουσία του αποφασίζω και διατάσσω. Όμως η «Παντοκρατορία ενός ανθρώπου επί της γής είναι άγνωστος εν τω Χριστιανικώ δόγματι. Μάρτυς αυτός ο Χριστός. Ούτος ουχί έναν αλλά δώδεκα Αποστόλους εξελέξατο προς διάδοσιν της Αυτού διδασκαλίας.... Και αυτό το Ευαγγέλιον δεν συνέταξε εις και μόνος Απόστολος, αλλά τέσσαρες...»23 

κα. Ο μύθος περί του Πρωτείου του Πέτρου και κατ’επέκταση του Πάππα αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος το οποίον ενέπλησεν τας ψυχάς πάντων αδιακρίτως των Αποστόλων : «Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις: 2/4).

κβ. Η διαφορετική ερμηνεία των λόγων του Κυρίου από τους Φραγκοπαπικούς οφείλεται στην προσπάθειά τους να συγκαλύψουν την ενσυνείδητη πλάνη τους και να δικαιολογήσουν την εωσφορική αλαζονεία και φιλαρχία των παπών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από τον Άγιον Ιουστίνο Πόποβιτς ως 4^η πτώση μετά τις πτώσεις του Σατανά, του Αδάμ και του Ιούδα του Ισκαριώτου24.

 «Επενοήθη το πρωτείον του Πέτρου ως επισκόπου της Ρώμης. Ούτω δε επέπρωτο επί του αθώου μαθητού του Χριστού να επισωρευθώσι σύμπασαι αι πονηραί πράξεις, αι συμπαραμαρτυρούσαι τω βίω ανθρώπων οιστρηλατουμένων υπό της μανιώδους φιλαρχίας και ως υπό Εριννύων υπό πάντων των αγριωτάτων παθών, δι ων καταρρυπαίνεται το θείον της ψυχής κάλλος... Οι Πάπαι μη δυνάμενοι να επικαλώνται εις ίδρυσιν και εδραίωσιν της αυτών φιλαρχίας των ποτε αρχήν των αρχιερέων της μη Χριστιανικής Παλαιάς Ρώμης, άτε Χριστιανοί όντες, επενόησαν το δήθεν πρωτείον του  Αποστόλου Πέτρου, ως δήθεν πρώτου επισκόπου Ρώμης όπως ούτω παρά του Πέτρου ως διάδοχοι αυτώ, διαδοχικώς κληρονομώσι αυτό εν τω Χριστιανικώ κόσμω»25.  

                                                                                                                              Συνεχίζεται

                            

---

16 Β. Στεφανίδη, Εκκλ. Ιστορία Εκδ. Β’, 1959, σελ. 38.

17 Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλ. Ιστορία Ε΄ 6, ΒΕΠΕΣ 19,325.

18 Ιννοκεντίου Α΄ Ρώμης, Πρεσβυτέροις Κωνσταντινουπόλεως…PG 52,538.

19 Mansi, 37, 153.

20 Ακάκιος [Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (472-489)].

Η εκλογή του Ακακίου για τον Πατριαρχικό θρόνο συνέπεσε με μια περίοδο εκκλησιαστικών δυσχερειών, που προέρχονταν από τις έριδες των οπαδών και των αντιπάλων της Δ' Οικουμενικής συνόδου και από τις αντιδράσεις για την έκταση της διοικητικής δικαιοδοσίας του θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως στις Διοικήσεις Ασίας, Πόντου και Θράκης.

Ο τότε Μονοφυσίτης πατριάρχης Αλεξανδρείας Τιμόθεος ο Αίλουρος ευνόησε τις αυτονομιστικές τάσεις του προσκείμενου στους Μονοφυσίτες μητροπολίτη Εφέσου και των επαρχιών της Ασιανής διοικήσεως, που συνάντησαν και την κατανόηση του σφετεριστή του αυτοκρατορικού θρόνου Βασιλίσκου (475-477).

Ο Βασιλίσκος, που αναζήτησε πολιτικά ερείσματα στους Μονοφυσίτες, προσπάθησε να εξουδετερώσει το κύρος των αποφάσεών της Δ' Οικουμενικής συνόδου και εξέδωσε «Εγκύκλιο», με την οποία επέβαλε εμμέσως, τον Μονοφυσιτισμό.

Ο Ακάκιος αντέδρασε σθεναρώς. Με την βοήθεια τής πανίσχυρης μοναστικής αδελφότητας των «Ακοιμήτων» οργάνωσε θεαματική αντίδραση εναντίον της «Εγκυκλίου», ντύνοντας τίς εκκλησίες με μαύρα υφάσματα σέ ένδειξη πένθους για τον κίνδυνο τής ορθόδοξης πίστεως, αποκηρύσσοντας την «Εγκύκλιο» και προετοιμάζοντας την εκθρόνιση τού Βασιλίσκου.

Μετά την εκθρόνιση τού Βασιλίσκου και την άνοδο στον θρόνο τού Βυζαντίου τού Ζήνωνα (477-491), ο Ακάκιος επέτυχε την άμεση ακύρωση τού «Εγκυκλίου» τού Βασιλίσκου. Επιχειρώντας όμως να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες παρατάξεις, υπέπεσε στην δογματική πλάνη να πιστέψει ότι μπορούσε να τροποποιήσει τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Έτσι έπεισε τον αυτοκράτορα Ζήνωνα για μια «ενωτική» προσπάθεια, πού θα γεφύρωνε, δήθεν, τίς θεολογικές αντιθέσεις των Ορθοδόξων και των Μονοφυσιτών.

  Με βάση την συνεργασία αυτή, εκδόθηκε το «Ενωτικόν» διάταγμα (482), πού μέ θεολογική ασάφεια ακύρωνε ουσιαστικώς τις αποφάσεις της Δ' Οικουμενικής Συνόδου.

  Εναντίον τού «Ενωτικού» εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα οι πατριάρχες Αλεξανδρείας Ιωάννης Ταλάϊας και Αντιοχείας Καλανδίων, πού αρνήθηκαν να προσυπογράψουν το «Ενωτικόν». Οι δυο αυτοί πατριάρχες εκθρονίσθηκαν για τον λόγο αυτό και στους θρόνους τους εκλέχθηκαν οι Πέτρος Μογγός και Πέτρος Κναφεύς αντίστοιχα.

  Εναντίον όμως τού «Ενωτικού» αντέδρασαν και οι ζηλωτές Ορθόδοξοι με επικεφαλής τούς μοναχούς τής μονής «Ακοίμητων». Έτσι η ενωτική απόπειρα τού Ζήνωνα, πού ικανοποιούσε κατά κάποιο τρόπο τούς «μετριοπαθείς» Ορθοδόξους (τους Οικουμενιστές της εποχής εκείνης) καί Μονοφυσίτες, απέτυχε.      Επίσης ο ορθόδοξος πάπας της Ρώμης Σιμπλίκιος (468-483) αποδοκίμασε το «Ενωτικό» και τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ακάκιο, και ο διάδοχός του Φήλιξ Γ' (483-492) με δύο συνόδους στην Ρώμη (484 και 485) καθαίρεσε και αφόρισε τον Ακάκιο.

  Η σύγκρουση αυτή των επισκοπικών θρόνων Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως προκάλεσε την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας τών Εκκλησιών Ανατολής καί Δύσεως για 35 χρόνια και διαμόρφωσε το λεγόμενο «Ακακιανό σχίσμα» (484-519). Τελικώς η ρήξη μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας έληξε με την παρέμβαση του πάπα Ορμίσδα και την υπογραφή κειμένου γνωστού ως «Ο τύπος του πάπα Ορμίσδα», δια του οποίου όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες εδέχθησαν αναντιρρήτως, τις αποφάσεις των μέχρι τότε συγκληθεισών Οικουμενικών Συνόδων.

21 Παν. Τρεμπέλας, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, 1979, σ. 304.

22 Φιλάρετος Βαφειάδης, το Πρωτείον του Πάπα σ.18, Θεσ/νίκη, 1929.

23 Γεώργιος Κρέμος, Υφηγητής Ιστορίας, Η Ιστορία του Σχίσματος των δύο Εκκλησιών, Ελληνικής και Ρωμαϊκής Τομ. Α’ σ. 72,73, Αθήνα 1905.

24 Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, Αθήναι, 1970, σ. 152.

25 Γεώργ. Π. Κρέμος, Ιστορία του Σχίσματος των δύο Εκκλησιών, τομ Α΄, σ. 44, 489, Αθήναι 1905.