Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

(The Heresy of Franco-Papacy)

ΜΕΡΟΣ 7^ο

ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Dogmatic and other Disparities between Franco-Papacy and Orthodox Christianity)

2. Το Αλάθητον του Πάπα (Papal infallibility)

    Φραγκοπαπισμός

α. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1869 ο Πάπας Πίος ο Θ΄ συνεκάλεσε την Πρώτη Βατικάνεια σύνοδο, η οποία ολοκλήρωσε τις εργασίες της στις 20 Οκτωβρίου του 1870. Ανάμεσα στις αποφάσεις που έλαβε ήταν η διαμόρφωση σε δόγμα του «αλάθητου» του Πάπα, που προϋπήρχε ως δοξασία της φραγκοπαπικής  συναγωγής  από την εποχή της Αντιμεταρρυθμίσεως.

Το δόγμα περί αλαθήτου περιλαμβάνεται στην εγκύκλιο «Pastor Aeternus» («Αιώνιος Ποιμήν»), που δημοσιοποιήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1870 και αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι: «Ο Ρωμαίος ποντίφικας όταν ομιλεί εκ καθέδρας, δηλαδή όταν υπό την ιδιότητα του ποιμένα και διδάσκαλου όλων των χριστιανών, δυνάμει της υπέρτατης αποστολικής του εξουσίας, ορίζει ότι κάθε διδασκαλία που αφορά στην πίστη και την χριστιανική ηθική, πρέπει να γίνει αποδεκτή ως αληθής από ολόκληρη την Εκκλησία, βάσει της Θείας Επιφοιτήσεως υποσχεθείσης σ' εκείνον δια του αποστόλου Πέτρου, τότε χαίρει του αλαθήτου εκείνου που ο Θείος Λυτρωτής θέλησε να χαρίσει στην Εκκλησία του...1»  

β. Οι παπικοί θεωρούν την Α΄ Βατικάνεια σύνοδο Οικουμενική και την αριθμούν ως 20^η!!! Όταν προτάθηκε προς συζήτηση αυτό το δόγμα στην σύνοδό τους, προεκλήθη έντονη αντίδραση από τους παρευρισκομένους επισκόπους με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να αποχωρήσουν διαμαρτυρόμενοι.

Μονιμώτερη αντίδραση κατά των καινοφανών δογμάτων της Α΄ Βατικάνειας συνόδου, ήσκησαν οι εκ της παπικής «εκκλησίας» αποσπασθέντες γνωστοί σήμερα ανά τον κόσμον ως παλαιοκαθολικοί2.

γ.  Για τους αντιπάλους του νέου δόγματος η Α΄ Βατικάνεια σύνοδος ήταν αγώνας συνειδήσεως. Το πρόβλημα γι’ αυτούς ήταν: Είναι ο πάπας ως πρόσωπο ή μαζί με το επισκοπάτο (την εκάστοτε σύναξη παπικών επισκόπων) αλάθητος3;

Η μειοψηφία θεωρούσε «απολύτως αναγκαία» την συμφωνία του επισκοπάτου γι’ αυτό, η πλειοψηφία όμως «σχετικώς αναγκαία». Κατά τους τελευταίους ο πάπας, όταν ομιλεί «από καθέδρας» για ζητήματα πίστεως και ήθους, είναι αφ’ εαυτού αλάθητος, ανεξάρτητα από την συγκατάθεση επισκόπων και Εκκλησίας! Για την μειοψηφία όμως κλονιζόταν έτσι η ίδια η αξιοπιστία της Εκκλησίας.

Αμφότερες οι μερίδες επικαλούνταν διάφορα επιχειρήματα. Οι υποστηρικτές του αλαθήτου ανεκάλυπταν «στηρίγματα» στην Αγία Γραφή. Προ πάντων, όμως, χρησιμοποίησαν την μαρτυρία των χωρίων: ΜΑΤΘΑΙΟΣ 16, 18-19 [«…..επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν…» «….και δώσω σου τας κλείς της βασιλείας των ουρανών…»]--- ΛΟΥΚΑΣ 22, 32 [«…στήριξον τους αδελφούς σου…»] και ΙΩΑΝΝΗΣ 21, 15-17 ( Το τριπλούν ερώτημα Κυρίου «…Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείον τούτων;…»). Το σπουδαιότερο κατ’ αυτούς, ήταν το πρώτο.

Από τους υποστηρικτές  του αλαθήτου χρησιμοποιήθηκαν και άλλα επιχειρήματα. Πρώτα από την παράδοση της Εκκλησίας, που την θεωρούσαν «πιστή μάρτυρα» του αλαθήτου. Συζητήθηκαν επίσης οι γνώμες των Πατέρων Ειρηναίου (της Λυών), Αμβροσίου και Αυγουστίνου, από τους οποίους οι υποστηρικτές του αλαθήτου απομόνωναν χαρακτηριστικές φράσεις. Ακόμη συζητήθηκαν οι προηγούμενες Οικουμενικές Σύνοδοι. Βέβαια οι υποστηρικτές του αλαθήτου αδιαφορούσαν τελείως για την εκκλησιαστική ιστορία.

δ. Εντελώς ανιστόρητα διεκήρυτταν, ότι ο πάπας απ’ αρχής παρουσιάζεται ως «Κύριος των Συνόδων». Τούτο ίσχυε – κατ’ αυτούς – ήδη από την Αποστολική λεγομένη Σύνοδο (49 μ.Χ.) των Ιεροσολύμων!!! Στηρίγματα ζήτησαν επίσης σ’ όλες τις Συνόδους από την Νίκαια (325 μ.Χ.) μέχρι εκείνη του Τριδέντου (1545-1563). Κατ’ αυτούς μεγαλύτερη αποδεικτική σημασία είχαν η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 869-70 (κατά του Φωτίου), η Β’ της Λυών (1284) και η της Φερράρας-Φλωρεντίας (1439).

ε. Ως επιχείρημα για το αλάθητο οι υποστηρικτές του χρησιμοποίησαν και τις γνώμες και την διδασκαλία των ίδίων των παπών. Κατ’ αυτούς, σ’ όλους τους αιώνες, οι πάπες δίδαξαν το αλάθητό τους ή ενήργησαν βάσει αυτού!!! Ο Πίνακας αρχίζει με τον Απόστολο Πέτρο και κλείνει με τον Πίο τον Θ’.

Οι οπαδοί του αλαθήτου επικαλέσθηκαν, περαιτέρω, γνώμες θεολόγων της Δύσεως. Κατ’ αυτούς όλες οι Θεολογικές Σχολές (Αυγουστινιανοί, Θωμιστές, Φραγκισκανοί, κ.α.) εδίδαξαν το αλάθητο!

στ.  Σε μια έρευνα επίσης για την γεωγραφική θεμελίωση του αλαθήτου δέχθηκαν ασυζητητί οι οπαδοί του αλαθήτου ως μάρτυρες του νέου δόγματος την παπική Ανατολή, την τότε Γιουγκοσλαβία (κυρίως την Κροατία), την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.

ζ. Περαιτέρω και οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις στηρίχθηκαν και σε θεωρητική θεμελίωση των απόψεών τους. Κατά την παποκρατούμενη πλειοψηφία, η Εκκλησία ως Κοινωνία, που στα θέματα της πίστεως δεν μπορεί να πλανηθεί, πρέπει να έχει μίαν αλάθητη κεφαλή, ένα αλάθητο διαιτητή. Έφθασε μάλιστα σε σημείο να υποστηρίζει το εξωφρενικό, ότι και αυτή η σταύρωση του Πέτρου με το κεφάλι προς το έδαφος δείχνει, ότι ο Πέτρος είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας... (Γνώμη του πάπα Λέοντος Θ’, 1049-1054, που επανέλαβε στην αρχή των συζητήσεων ο επίσκοπος του Πουατιέ Λουδοβίκος-Πίος).

Τέλος ένα άλλο επιχείρημα της πλειοψηφίας ήταν, ότι αφού ο πάπας έχει παγκόσμιο πρωτείο δικαιοδοσίας και την υπέρτατη διδακτική εξουσία, πρέπει να είναι και αλάθητος.   

η. Ο Πάπας Πίος Θ΄, κατά την σύνοδο απεφάνθη :

«Διδάσκομεν και ως θεόθεν αποκαλυφθέν δόγμα ορίζομεν : Ο Ρωμαίος ποντίφηξ, λαλών εκ καθέδρας (cum ex cathedra loquitur), τουτέστιν, όταν επιτελών ούτος τα του ποιμένος και διδασκάλου πάντων των Χριστιανών, ορίζει τη υπέρτατη αυτού αποστολική αυθεντία, την τηρητέαν υπό συμπάσης της Εκκλησίας διδασκαλίαν εν τε τη πίστει και εν τοις ήθεσι, θεία συνάρσει, τη επηγγελμένη αυτώ τω μακαρίω Πέτρου, απολαύει τον αυτού αλαθήτου, ώπερ ο Θείος Λυτρωτής ηυδόκησε, ίνα καθοπλίση των εαυτού Εκκλησίαν, ορίζουσα τα της πίστεως και των ηθών. Τούτου δε ένεκα αι τοιαύται αποφάσεις του Ρωμαίου Ποντίφηκος είσιν εξ εαυτών και ουχί εκ της συναινέσεως της Εκκλησίας, αμετάτρεπτοι. Εάν δε τις όπερ ο Θεός είθε να αποτρέψη, εκ προκαταλήψεως διανοηθή να αντείπη τη ημετέρα ταύτη αποφάνσει, ανάθεμα έστω4» 

θ. Τα εκάστοτε εκδιδόμενα παρά του πάπα διατάγματα ή θεσπίσματα ισχύουν αφ’ εαυτών και δεν χρήζουν της ψήφου της εκκλησίας. Ο πάπας εχρίσθη υπό της Α΄ Βατικάνειας συνόδου αλάθητος και ανεξέλεγκτος διδάσκαλος της «πίστεως και των ηθών5».

ι. Ο πάπας αποτελεί μόνος αυτός το στόμα και το όργανον του αλαθήτου της εκκλησίας.   Έχει την πλήρη και μοναδική δικαιοδοσία να αποφασίζει αλάθητα. (plena infallibitas et irreformabilitas=Το πλήρες αλάθητον και αμεταρρύθμιστον).

ια. Τα ίδια ως προς το «αλάθητον» του Πάπα επανέλαβε, εθέσπισε και ετόνισε περισσότερον και η Β! σύνοδος του Βατικανού (1962).

«Λυτή η θρησκευτική υποταγή της θελήσεως και του νου πρέπει να δεικνύεται κατά ένα ειδικό τρόπο στην αυθεντική διδακτική εξουσία του Ρωμαίου ποντίφηκος, ακόμη και όταν δεν ομιλεί ex cathedra6».

Δηλαδή, ενώ με την Α΄ Σύνοδο μόνο οι από καθέδρας αποφάσεις του πάπα χαρακτηρίζονται «αλάθητες», η Β΄ Σύνοδος αποφάνθηκε, ότι ο πάπας είναι αλάθητος όχι μόνον όταν αποφαίνεται επισήμως αλλά οσάκις αποφαίνεται, απ’όπου κι’εάν ομιλεί.

 Συμπερασματικώς, κατά τον Φραγκοπαπισμόν: Έξω από τον Πάπα, ουδεμία Εκκλησία, ουδεμία σωτηρία, ουδέν αλάθητον7.

ιβ.Το αποκορύφωμα της παραφροσύνης του παπισμού σημειώνεται στα λόγια του πάπα Γρηγορίου Ζ΄, ο οποίος απεφάνθη ότι: «Πας Ρωμαίος ποντίφηξ κανονικώς εκλεγείς καθίσταται άγιος ασφαλώς, δια των αξιομισθών του μακαρίου Πέτρου8».

Οι παπικοί θεολόγοι το 1893, βασιζόμενοι στα παραπάνω, δημοσίευσαν τα εξής απίστευτα:

«Υπακοή οφείλεται και εις τον κακοηθέστερον πάπα9». 

ιγ. Ακόμη και ψέμα αν πει ο Πάπας, πρέπει αυτό να γίνει δεκτό από τους πιστούς σαν αλήθεια. Έτσι ο Καρδινάλιος Βελαρμίνος, τον οποίον η Παπική «εκκλησία» ανεκήρυξε «Άγιο» (εορτάζεται από τους παπικούς την 17^ην Σεπτεμβρίου), έγραψε : «Ἄν κάποια ἡμέρα ὁ Πάπας ἐπιβάλει ἁμαρτίες καί ἀπαγορεύσει ἀρετές, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑποχρεωμένη νά πιστέψει ὅτι οἱ ἁμαρτίες αὐτές εἶναι καλές καί ὅτι οἱ ἀρετές ἐκεῖνες εἶναι κακές10». 

 Ο πάπας Πίος Θ΄ ονειρεύεται να καταλύσει την αυτοκρατορία του Βίσμαρκ.  (Γελοιογραφία εποχής)

Η εκτέλεση των ιταλών επαναστατών Γκιοζέππε Μόντι και Γκαετάνο Τονιέττι είναι η τελευταία απόφαση του πάπα Πίου Θ΄ καθώς το φραγκοπαπικό κράτος καταρρέει και

ενώ τα ιταλικά στρατεύματα εκπορθούν τα ρωμαϊκά τείχη (Σκίτσο του 1871)

Συνεχίζεται

---

1 http://www.sansimera.gr/articles/647#ixzz3UBrgBDl7

2 Ορθοδοξία και Παπισμός, τ. Α΄, Αρχ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, 1988, σ.288… 
3 π. Γεώργιος Μεταλληνός - Πώς έγινε ο Πάπας "αλάθητος", κεφάλαια 6ο-8ο, Β΄ έκδοση, Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις. Αθήνα, Τρίκαλα 2002. 
4 Αρχ. Χρύσανθος  Παπαδόπουλος, Το Πρωτείον του Επισκόπου της Ρώμης, Αθήναι, 1930, σ. 292-293.

5 Δον Διλέρνια, Τι είναι και τι δεν είναι ο πάπας, σ. 16-18, Αθήναι, 1952.

6 The Documents of Vatikan-New York, 1966, p.48.

7 Ιωάν. Καλογήρου, Αι περί της Ορθοδ. Καθολικής Εκκλησίας αντιλήψεις νεωτέρων ρωμαιοκαθολικών θεολόγων, σ.85, Αθήναι, 1951.

8 Samuel Delattre, ιστορία των παπών (μετάφραση εκ του γαλλικού), 1936, σ.27.

9 ο. α.

10 Theologia, Bellarmino, De Romano Pontifice, βιβλ. 4, κεφ. 23.