Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ 4^ο

Oι περισσότεροι λαϊκοί και θεολόγοι, συστημικοί και μη, σήμερον ομιλούν για καθολική ή ρωμαιοκαθολική ή δυτική εκκλησία. Αγνοούν ή προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν, τον εγκληματικό ρόλο των Φράγκων:

-Στην σταδιακή Φραγκοποίηση του Ορθόδοξου πατριαρχείου της Ρώμης.

-Στην βιαία μετάλλαξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Δυτικής Αυτοκρατορίας σε παποκαισαρική κοσμική εξουσία.

-Στην δημιουργία του Παπικού κράτους.

-Στην διάσπαση της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητος των υπόδουλων σ’ αυτούς (Φράγκους) Ρωμαίων και των ελευθέρων Ρωμαίων της ενιαίας Ρωμαϊκής / Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

-Στον σφετερισμό των ονομάτων Ρωμαίοι/Ρωμηοί, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

-Στην διαγραφή/εξαφάνιση των ιστορικών πολιτιστικών ονομάτων-όρων της ενιαίας Αυτοκρατορίας (Έλλην, Ρωμανία, Ρωμηοσύνη, Ελληνικός, Ορθόδοξος) και την αντικατάστασή τους με ανιστόρητα ή ετεροχρονισμένα ιστορικώς ονόματα και όρους, όπως Βυζαντινός, Βυζάντιον, αιρετικός, Γραικός.

        Τα ερωτήματα λοιπόν στα οποία καλούμεθα να απαντήσουμε είναι:

-Γιατί αναφερόμαστε στον όρο «Φραγκοπαπισμός» και όχι «Καθολικισμός»  ή «Ρωμαιοκαθολικισμός», όπως έχει επικρατήσει σήμερον να αποκαλείται από τους συστημικούς και μη, λαϊκούς και θεολόγους, ή απλώς στον όρο «παπισμός» όπως  αποκαλεί τις αρχές, κανόνες και δόγματα της παπικής διδασκαλίας, μία άλλη μερίδα ορθοδόξων;

-Όσοι δηλώνουν ότι αποδέχονται τα δόγματα, τους κανόνες και την κατήχηση του Φραγκοπαπισμού, αποτελούν εκκλησία; Εάν όχι, τότε τι είναι;

                                                                       *

Οι συνάξεις των φραγκοπαπικών δεν αποτελούν εκκλησία, διότι:

-Καθολική και Αποστολική εκκλησία σύμφωνα με το σύμβολο της πίστεως, το «Πιστεύω» είναι μόνον η ορθόδοξη αφού οι δυτικοί έχουν απορρίψει το αρχαιότατον κοινό σύμβολον της πίστεως, που αναφέρεται στην Μίαν, Αγίαν, Καθολικην και Αποστολικήν Εκκλησίαν, δια της απαράδεκτης και αιρετικής προσθήκης του «Filioque».

-Κατά τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα «η Εκκλησία σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις». Επειδή μόνο στα μυστήρια της εκκλησίας έχουμε την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος και αφού η μόνη εκκλησία που διετήρησε μέχρι σήμερα όσα παρέλαβε από τους Αγίους Αποστόλους  κι’ από τους διαδόχους τους, Αγίους Πατέρας, είναι η Ορθόδοξη, οδηγούμαστε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι αληθής Εκκλησία είναι αποκλειστικώς και μόνον, η ορθόδοξη  Εκκλησία. Όλες οι άλλες υποτιθέμενες «εκκλησίες», έχουν χάσει την έννοια της αυθεντίας και αληθινής συνελεύσεως στο όνομα του Ιησού Χριστού και δεν νομιμοποιούνται να αποκαλούνται εκκλησίες. Συνάξεις, συναγωγές, συναθροίσεις για ιδεολογικές και θρησκευτικές συζητήσεις ή λατρεία του θεού των συναθροιζομένων, ΝΑΙ! Εκκλησίες ΟΧΙ! 

-Ο όρος «καθολικός» αποδίδεται σε δύο επιστολές, την του Ιούδα και Α΄ Ιωάννου. Υπό την έννοιαν αυτήν καθολικός σημαίνει ο απευθυνόμενος εις πάντας, σε ολόκληρο το σώμα των Χριστιανών παγκοσμίως, Ανατολής και Δύσεως.

Την χρήση του επιθέτου «καθολικός» βρίσκουμε στην οριστική διατύπωση του Πιστεύω μετά την συμπλήρωσή του από την Β' Οικουμενική Σύνοδο το 451 μ.Χ. Το ίδιο επίθετο βρίσκουμε και σε κείμενα Αποστολικών Πατέρων από τα τέλη του 1^ου αιώνος. Ως παραδείγματα αναφέρουμε την επιστολή του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας Σμυρναίοις, η οποία γράφτηκε καθ' οδόν προς την Ρώμη, όπου και μαρτύρησε: «Όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω˙ ώσπερ όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί η Καθολική Εκκλησία1». 

Στο Μαρτύριο του Πολυκάρπου, XVI.2 που εστάλη από την Εκκλησία των Σμυρναίων στο Φιλομήλιο της Φρυγίας γράφει: «ων εις και ούτος γεγόνει ο θαυμασιώτατος μάρτυς Πολύκαρπος, εν τοις καθ' ημάς χρόνοις, διδάσκαλος αποστολικός και προφητικός γενόμενος, επίσκοπος της εν Σμύρνη Καθολικής Εκκλησίας».

O Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας στους λόγους του Προς Στρωματείς λέει: «Ότι μεταγενεστέρας της Καθολικής Εκκλησίας τας ανθρωπίνας συνηλύσεις (διαβούλια) πεποιήκασιν, ου πολλών δε λόγων2».

Εκ των προαναφερθέντων προκύπτει ότι ο όρος καθολική εκκλησία ανεφέρετο από του 1^ου μ.Χ. αιώνος και αφορούσε στο σύνολο των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών, Ανατολής και Δύσεως, προ του Σχίσματος.

Ο Παπισμός με την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού και τις πολλαπλές κακοδοξίες του, αλλοίωσε πλήρως το χριστιανικό μήνυμα της καθολικής εκκλησίας. Σήμερον, ο πάπας και οι παπικοί υποκρίνονται ότι πιστεύουν και λατρεύουν τον Ιησού Χριστό. Τις ολίγες πλέον φορές που επικαλούνται ή αναφέρονται στο όνομα του Ιησού, το πράττουν για τυπικούς λόγους και όχι ως αναφορά προς τον Θεόν της πατρώας Χριστιανικής πίστεως.

Επομένως οι συναθροιζόμενοι στο όνομά Του παπικοί δεν αποτελούν τμήμα της Καθολικής εκκλησίας του Σταυρωθέντος και Αναστηθέντος Ιησού Χριστού, του λατρευομένου Θεού των αληθινών χριστιανών.   

-Το επίθετο «καθολικός» προσδιορίζει την Εκκλησία και όχι το δόγμα. Μιλάμε για Καθολική Εκκλησία και όχι για καθολικό δόγμα ή Χριστιανισμό. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σήμερα καθολικό το χριστιανικό δόγμα, αφού αμφισβητείται αυτή η καθολικότητα λόγω της υπάρξεως και μόνον τόσων αιρετικών παραφυάδων, διαφορετικών «χριστιανικών» δογμάτων.

-Η Εκκλησία που πρεσβεύει και διαφυλάττει το ορθό δόγμα (Ορθοδοξία), την πίστη των Αποστόλων και Πατέρων, εφόσον εξαπλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο δύναται να είναι καθολική.

 Αυτή την σημαντική διαφοροποίηση παραβλέπουν δυστυχώς, αρκετοί από τους δυτικούς ιστορικούς και ομιλούν για καθολικό δόγμα αντί για καθολική εκκλησία, αναφερόμενοι σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν υπάρχει τουλάχιστον μέχρι τον 9^ο αιώνα και εμφανώς μέχρι τον 11^ο αιώνα.

-Το ζήτημα που δημιουργείται από την χρήση του όρου «καθολικό δόγμα» ή «καθολικός Χριστιανισμός» για την έκφραση του δόγματος, το οποίο ασπάστηκε ο βασιλεύς των Φράγκων Χλωδοβίκος, είναι πλασματικό.

      Οι δυτικοί ισχυρίζονται ότι ο Χλωδοβίκος ασπάστηκε τον λεγόμενον Ρωμαιοκαθολικισμόν. Για να καλυφθεί αυτή η ιστορική αδυναμία επινοήθηκε το «Σχίσμα» στην «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», ώστε να διαφοροποιηθεί η Εκκλησία της Ρώμης από την αδελφή Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, με αφορμή το «Ενωτικό» του Ζήνωνα.

Με αυτό τον τρόπο, οι πονηροί ως ο όφις και απογαλακτισμένοι από την αληθή πίστη δυτικοί, προσπάθησαν να δημιουργήσουν «Ρωμαιοκαθολική ή Καθολική Εκκλησία» πριν από τον ΙΑ' αι. και υποστήριξαν ότι σε αυτήν την τεχνητά αποστασιοποιημένη Εκκλησία, που ονόμασαν αυθαιρέτως «καθολική»,  εισήλθε ο Χλωδοβίκος και οι Φράγκοι. Αυτό το κολοσσιαίο ψεύδος στηρίχθηκε στην εσφαλμένη απόδοση της εκκλησιαστικής ορολογίας της εποχής.

Ο Φράγκος Χλωδοβίκος όμως, βαπτίστηκε στο Ορθόδοξο δόγμα3.

-Οι σημερινοί παπικοί κατά το δόγμα πίστεως, δεν είναι οι ίδιοι με τους παλαιούς Ορθόδοξους Χριστιανούς της Δύσεως. Εκείνοι ήσαν πραγματικά Ορθόδοξοι, αλλά οι σημερινοί είναι κακόδοξοι, είναι αιρετικοί. Οι Πάπες οι οποίοι εκυριάρχησαν μετά το οριστικό σχίσμα, τούς νόθευσαν το «Πιστεύω» και τους επέβαλλαν κακοδοξίες διαχρονικώς, ήσαν Φράγκοι, Φραγκογενείς, Φραγκολάγνοι. Και αυτοί τις δέχτηκαν και τις δέχονται μέχρι σήμερον!!!

-Η Αλήθεια δεν υπάρχει μερικώς σε όλες τις αποκαλούμενες εκκλησίες (θεωρία των κλάδων). Η Εκκλησία, είναι ΜΙΑ, όπως προείπαμε, αφού μία κατέχει και είναι η Αλήθεια, ενώ τα ψέματα είναι πολλά. Οι Φραγκοπαπικοί με τις δεκάδες αιρέσεις που υιοθέτησαν ή προήλθαν απ’αυτούς, απεκόπησαν από την Αληθινή Εκκλησία και αναθεματίστηκαν από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Δεν αποτελούν λοιπόν Εκκλησία, οι «ιερείς» τους δεν έχουν αποστολική διαδοχή, δεν βγάζουν αληθινούς αγίους. Όπως θα διαπιστώσουμε κατά την ανάλυση του θέματος ανεκήρυξαν ως αγίους συνεργάτες των Ναζί, πάπες ακόλαστους και ασελγείς, κρυπτοϊουδαίους που ελάτρευαν τον ψευδοθεό των ταλμουδιστών εν κρυπτώ, κ.α.

-Είναι απλώς μια σύναξη ή συναγωγή κοσμικών και ρασοφορεμένων εξουσιαστών, υπό τον παποκαίσαρα, που αποβλέπει σε μία παγκόσμια κυριαρχία, όπως παλαιά οι Φράγκοι αιμοσταγείς φεουδάρχες, από τους οποίους προήλθαν.

Έτσι εξηγούνται οι επισκέψεις και οι διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στην χερσόννησο του Αίμου (την κακώς αναφερομένη ως Βαλκάνια ή Βαλκανική χερσόνησο)  και γενικώτερα στον χώρο της Ορθοδοξίας. Θέλει να μας καθυποτάξει!

-Ο όρος Ρωμαιοκαθολικισμός είναι μεταγενέστερη παπική επινόηση, μολονότι δεν τυγχάνει επισήμου αναγνωρίσεως από την αυτοαποκαλουμένη «καθολική» εκκλησία. Ούτε όμως και ο όρος «Δυτική Εκκλησία» είναι ορθός, διότι στην Δύση υπάρχουν και άλλες «εκκλησίες» όπως οι προτεσταντικές και οι παραφυάδες, τα θρησκευτικά σώματα των οποίων έλαβαν τους τίτλους τους από τα ονόματα των ιδρυτών τους.

-Η εκκλησία είναι μία και ενιαία με κεφαλή τον Ιησού Χριστόν. Οι Φραγκοπαπικοί, πλείστοι των οποίων είναι αποκρυφιστές, κρυπτοταλμουδιστές, οικουμενιστές, κήρυκες δήθεν της οικολογίας, λάτρεις του νεοεποχήτικου δόγματος του περιβάλλοντος και της «μάνας γης», οσάκις αναφέρονται στον Ιησού Χριστό, δεν Τον ομολογούν ως Υιόν του Θεού, ως ΜΟΝΟΝ αληθινόν Θεό, αλλά ως ένα ηθικώς τέλειον άνθρωπο ή μύστη, αμφότερες δε οι «ομολογίες» τους είναι υποκριτικές.

       Ας μας παρουσιάσουν οι Φραγκοπαπικοί εξουσιαστές έστω και μία προφορική ή έγγραφη ομολογία πίστεως ενός πάπα, μετά το οριστικό Σχίσμα, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο Υιός του μόνου αληθινού Τριαδικού Θεού, και τότε «δεύτε διαλεχθώμεν».

       Ας μην ματαιοπονούν! Όσο και αν ψάξουν δεν πρόκειται να βρουν τέτοια παπική ομολογία πίστεως!!!

    Ο Φραγκοπαπισμός λειτουργεί ως νόθος, παραπλανητικός, παγιδοφόρος Χριστιανισμός. Συνεπώς οι εκάστοτε και εκασταχού συνερχόμενοι φραγκοπαπικοί, δεν συγκροτούν χριστιανική εκκλησία αλλά αντιχριστιανική συνάθροιση / συναγωγή. 

-Παρά τις επί αιώνες παρακλήσεις των Ορθοδόξων να καταδικάσουν τις φράγκικες αιρέσεις και να ενωθούμε πάλι ως Ορθόδοξοι, οι παπικοί μέχρι τώρα δεν έχουν επιδείξει ίχνος ταπεινώσεως και μετανοίας. Και όχι μόνο δεν μετανοούν οι Φράγκοι/Φραγκολάγνοι/ Φραγκοκρατούμενοι πάπες, αλλά είναι θρασείς και κάνουν βήματα προς εμάς, επιδιώκοντες να μας φραγκέψουν, να δεχθούμε δηλαδή και εμείς τις πλάνες τους. Γι’ αυτούς αυτό σημαίνει «ένωση».

*

Αναφερόμαστε στον όρο «Φραγκοπαπισμός» και όχι «Καθολικισμός»  ή «Ρωμαιοκαθολικισμός», ή απλώς στον όρο «παπισμός» όπως  αποκαλεί τις αρχές, τους κανόνες και τα δόγματα της παπικής διδασκαλίας, μία μερίδα ορθοδόξων, διότι:

-Οι Πάπες της Δύσεως δεν είναι Ορθόδοξοι, όπως πρό του Σχίσματος, αλλά είναι αιρετικοί Φραγκογενείς και Φραγκολάγνοι, ακολουθούντες τις αιρετικές κακοδοξίες που εθέσπισαν πρώτοι οι αφορισμένοι (από τους τότε ρωμαίους πάπες της πρεσβυτέρας Ρώμης) Φράγκοι. Όταν οι πάπες άρχισαν να αμφισβητούν το κύρος των Ορθοδόξων Συνόδων έχομεν την δημιουργίαν του παπισμού. Όταν οι πάπες έπαυσαν να αναγνωρίζουν τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και εδίδασκαν ως δόγματα τις φράγκικες και άλλες δικές τους κακοδοξίες, τότε άρχισε να επικρατεί ο παπισμός. Όταν οι πάπες απαίτησαν να αναγνωρίζωνται ως αυθεντίες υπεράνω της αυθεντίας των Οικουμενικών Συνόδων, τότε έχομεν την αποθέωση του Εωσφορικού παπισμού.

        Από τον 11^ον αιώνα κυριαρχούν στον παπικό θρόνο Φράγκοι, Φραγκόδουλοι και Φραγκολάγνοι πάπες. Μεταγενεστέρως κυριαρχούν οι κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι ή Ιουδαιόφρονες πάπες λόγω της σταδιακής διεισδύσεως της Ιουδαϊκής 5^ης φάλλαγγος στους κόλπους της Φραγκοπαπικής ψευδοεκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, δεν αφιστάμεθα της πραγματικότητος εάν ομιλήσουμε και περί Φραγκοπαπικής Συναγωγής.

-Τα δόγματα και οι κανόνες πίστεως που ακολουθούν οι αποδεχόμενοι τον πάπα δυτικοί, είναι αυθαίρετες αρχές και δόγματα των Φράγκων και μεταγενεστέρων Φραγκοπαπών (Φραγκοπαπισμός) που δεν έχουν σχέση με την Αγία Γραφή ούτε με την Ιερά παράδοση των ενιαίων πρωτοχριστιανικών ορθοδόξων εκκλησιών.

-Οι Φράγκοι επίσκοποι όχι μόνον αγνοούσαν τους Πατέρες των επτά Οικουμενικών Συνόδων, αλλά ουδέποτε ενδιεφέρθησαν να πληροφορηθούν κάτι περί αυτών που αποτελούν τα θεμέλια της Αποστολικής παραδόσεως. Δεν εγνώριζαν την Βιβλική και Αποστολική παράδοση. Κατενόησαν την Αποστολική διαδοχή ως μαγική δύναμη, η οποία τους επέτρεπε να την καταστήσουν ιδιοκτησία της φυλής τους και να την χρησιμοποιήσουν ως το κύριον μέσον δουλικής ειρηνεύσεως των υποτεταγμένων σ’ αυτούς Ρωμαίων / Ρωμηών, μέσω της τρομοκρατίας δια της στρατιωτικής δυνάμεώς τους και του φόβου δια της θρησκευτικής εξουσίας των Φράγκων επισκόπων (παπών).

  -Λόγω της κυριαρχίας των Φράγκων σ’ ολόκληρη την Δύση, ιδιαιτέρως στους κόλπους της αποκαλουμένης παπικής εκκλησίας, υπό των Βυζαντινών και κατά τους μεταγενέστερους αιώνες, υπό το όνομα Φράγκοι αναφέρονται όλοι οι δυτικοί Ευρωπαίοι, ιδιαιτέρως οι Πάπες και γενικώς οι ακολουθούντες την πίστη του αποκαλουμένου από τους δυτικούς, καθολικισμού, Ρωμαιοκαθολικισμού ή ανήκοντες στην χαρακτηριζομένη από τους ιδίους, λατινική, δυτική, ρωμαιοκαθολική ή καθολική εκκλησία.

 -Εξ αιτίας της καθολικής επιρροής των Φράγκων και της επικρατούσης Φράγκικης νοοτροπίας, η περίοδος εγκαταστάσεως λατινικών κρατιδίων στον Ελληνικόν χώρον (1204-1566) δεν ωνομάσθη Λατινοκρατία ή Ρωμαιοκρατία ή Παποκρατία  αλλά Φραγκοκρατία.

    Εξ όλων αυτών προέκυψεν και ο όρος Φραγκοπαπισμός.

-Ο όρος Ρωμαιοκαθολικισμός επεβλήθη παραπλανητικώς από το Σύστημα, πέραν των προαναφερθέντων λόγων:

     --Για να προσδιορίσει το τμήμα εκείνο του Χριστιανισμού το οποίον αναγνωρίζει τον εκάστοτε πάπα της Ρώμης ως ορατήν κεφαλήν της «εκκλησίας».

  --Για τον μετά την διαμαρτύρηση (Προτεσταντισμόν) διαχωρισμόν Προτεσταντών και «Ρωμαιοκαθολικών».

-Το λεγόμενο Ρωμαιοκαθολικό ή καθολικό δόγμα, αυτό το συμπίλημα των αιρέσεων θα εμφανιστεί πολύ αργότερα, μετά τον ΙΑ' αιώνα και την κατάληψη της Αγίας Έδρας από τους Φράγκους ή Φραγκολάγνους επισκόπους.

-O Φραγκοπαπισμός είναι και η πρώτη μορφή της Ουνίας που επεβλήθη δια της στρατιωτικής βίας, από τους κατακτητές Φράγκους, σ’ ολόκληρη την Δυτική Ρωμηοσύνη, στους Γερμανούς, Κέλτες, Σάξωνες της Αγγλίας, σημερινούς Φραγκολατίνους Σλαύους ή μέσω στρατιωτικών συμμαχιών με τους Σκανδιναβούς, Ούγγρους και Βαβαρούς.

-Ο πάπας είναι αρχηγός κράτους, του Βατικανού και λειτουργεί ως άλλος καίσαρας κατά παράβαση των νόμων του Κυρίου που ξεχωρίζει σαφώς τις εξουσίες κράτους και εκκλησίας. Επιλέγει κατά το δοκούν, επιβάλλει και συγκροτεί το σώμα των εκλεκτόρων καρδιναλίων που εκλέγουν τον εκάστοτε διάδοχον του πάπα! Πέραν τούτου ο πάπας κατέστη ο διαχρονικός εγγυητής της διαδόσεως και συντηρητής-φύλακας του εσμού των Φράγκικων κακοδοξιών.  

   Εξ ού και το δεύτερο συνθετικό «Παπισμός» του όρου Φραγκο-παπισμός,

-Ουδείς μας εξήγησε πειστικώς τι υπάρχει και τι γίνεται στα υπόγεια του Βατικανού με αποτέλεσμα να πλανώνται φήμες, όχι αβάσιμες, ότι εκεί υπάρχουν ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία που μαρτυρούν την πλάνη τους, τα οποία όμως επεξεργάζονται και τα μεταλλάσσουν ευκαιριακώς, σε «αθεολόγητον» παπισμόν, σε δικά τους δόγματα και «ιστορικές» απάτες-πλαστογραφημένα στοιχεία!!!

      Ως εκ τούτου, οι προαναφερθέντες όροι περί ρωμαιοκαθολικισμού, καθολικισμού ή δυτικού χριστιανισμού είναι ατυχείς, αβάσιμοι ιστορικώς, εκκλησιαστικώς και θεολογικώς, με βάσιμες πιθανότητες να έχουν προβληθεί σκοπίμως ως εξυπηρετούντες τους εμπνευστές τους. 
    Ο καταλληλότερος, ιστορικώς και επιστημονικώς, όρος είναι Φραγκοπαπισμός που σημαίνει την καινοφανή ετεροδιδασκαλία, την ψευδοχριστιανική θρησκεία που εφηύραν οι Φράγκοι, επέβαλλαν προς προσηλυτισμό και λατρεία στο ποίμνιον της Δύσεως και ανέθεσαν την ποιμαντικήν επίβλεψη εφαρμογής της, στους ενθρονιζομένους υπ’ αυτών, πάπες.

Αυθαιρετούν, λοιπόν, όσοι προσπαθούν να μεταφέρουν σκοπίμως, την μεταγενέστερη ορολογία στην προ του Σχίσματος εποχή, είτε μιλώντας για καθολικό δόγμα με συνειρμικές προεκτάσεις, είτε απ' ευθείας για Καθολικισμό.

*

Όλες αυτές τις αντιχριστιανικές αρχές και δόγματα των Φραγκοπαπικών και ιδιαιτέρως γιατί ο Φραγκοπαπισμός συνιστά θρησκευτική αίρεση, θα τα αναλύσουμε και θα αποδείξουμε..

Θα αντιπαραβάλουμε όλες τις φραγκοπαπικές κακοδοξίες με τις αρχές και τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως ώστε να γίνει κατανοητό ότι ουδεμία σχέση έχει η ημέρα με την νύκτα, η ανθρώπινη Φραγκοπαπική εθελοθρησκεία με την Ορθοδοξία, η αλήθεια με το ψεύδος και ο Θεός Ιησούς Χριστός με τον Βατικάνειο Εωσφόρο!!!

Όλα αυτά θα ακτινογραφηθούν μέσα από τον αλάνθαστο κανόνα, τα θεόπνευστα κείμενα της Αγίας Γραφής και θα επικυρωθούν από τα ιστορικά κείμενα της πατερικής γραμματείας, κοινής αποδοχής από αμφότερες τις εκκλησίες Ανατολής και Δύσεως, τουλάχιστον μέχρι και τον 10^ον αιώνα!!!, στην σειρά των αναρτήσεων με θέμα: «Η αίρεση του Φραγκοπαπισμού».

Ένας άλλος λόγος που πρέπει να γνωρίζουμε τις διαφορές Φραγκοπαπισμού και Ορθοδοξίας είναι η γνώση του πνευματικού οπλοστασίου της Ορθοδόξου πίστεως και η τήρηση σε κατάσταση εγρηγόρσεως της δογματικής συνειδήσεως των Ορθοδόξων!!!

Συνεχίζεται

---

1 Αγ. Ιγνατίου Αντιοχείας, Σμυρναίοις, VII.2, εν Ε.Π.Ε. Αποστολικοί Πατέρες 4, Μερετάκης, Θεσσαλονίκη 1994, (μετ. Παν. Παπαευαγγέλου).

2  Αγ. Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, Λόγος Ζ', κεφ. ΙΖ', 17-19, εν Ε.Π.Ε. Κλήμης Αλεξανδρείας 4, Μερετάκης, Θεσσαλονίκη 1996, (μετ. Ιγνάτιος Σακαλής).

3 -Βλέπε υποσημειώσεις  (1) και (2) 1^ου μέρους.

  -Στην επιστολή Ν^ο 46 του επισκόπου Βιέννης Άλκιμου Εκδίκιου Άβιτου προς τον βασιλιά Χλωδοβίκο με αφορμή την βάπτισή του διαβάζουμε: «Αυτοί που επιδιώκουν τα διάφορα σχίσματα, με τις δικές τους γνώμες, διαφορετικής φύσεως και πολλές σε αριθμό, αλλά όλες άδειες από την αλήθεια...».

Επίσης στην επιστολή Ν^ο 31 προς τον βασιλιά των Βουργουνδών γράφει: «και καθώς επικρατούμε στον εχθρό περισσότερο απ' ότι τον πείθουμε, ο αριθμός και των δύο, σχισμάτων και σχισματικών, μειώνεται». Και στις δυο αυτές περιπτώσεις οι όροι «σχίσμα» και «σχισματικός» έχουν τις έννοιες «αίρεση» και «αιρετικός» αντίστοιχα.

 Για την ορθόδοξη εκκλησιαστική ιστορία και την παραδοσιακή ελληνική ιστοριογραφία υπάρχει μόνο ένα σχίσμα, αυτό του 1054 μ.Χ. Αν, λοιπόν, θέλουμε να ερμηνεύσουμε τα εκκλησιαστικά γεγονότα της υπό εξέταση εποχής, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην επιρροή που είχε ο Αρειανός Οστρογότθος Θευδέριχος στην Εκκλησία της Ρώμης και στην πολιτική που άσκησε, με σκοπό να την αποκόψει από την Κωνσταντινούπολη. Το «Ενωτικό» ήταν η πρόφαση που ζητούσε για να διαταράξει τις σχέσεις των δύο εκκλησιών.

Για τις επιστολές του Άβιτου πολύ χρήσιμη η έκδοσή τους από τους Danuta Schanzer & Ian Wood, Liverpool University Press 2002, ep31 σελ.220, ep.46 σελ369. Για την εκκλησιαστική πολιτική του Θευδέριχου J.B. Bury, History of the later Roman Empire, Νέα Υόρκη 1958, τομ. Α' σελ. 464-466.