Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

(The Heresy of Franco-Papacy)

ΜΕΡΟΣ 20^ο

ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Dogmatic and other Disparities between Franco-Papacy and Orthodox Christianity)

  11.Το Δόγμα των Αφέσεων (Indulgentiae)

 Φραγκοπαπισμός

α. Οι ποινές που επιβάλλονται υπό του Θεού στον αμαρτάνοντα διαιρούνται σε αιώνιες και πρόσκαιρες. Οι αιώνιες συγχωρούνται δια της μετανοίας, οι δε πρόσκαιρες προλαμβάνονται ή και μετριάζονται δια των επιβαλλομένων επιτιμίων, τα οποία έτσι προσλαμβάνουν χαρακτήρα ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης.

β. Μεταξύ των λυομένων βάσει του δόγματος της αφέσεως, προσκαίρων ποινών συγκαταλέγονται και οι βάσανοι της ψυχής εις τον τόπον του «καθαρτηρίου πυρός».

γ. Ο αμαρτωλός κατά τους παπικούς, «οφείλει να ικανοποιήση δια την γενομένην εις τον Θεόν ύβριν. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί, γι’αυτό και ο Θεός θέλοντας, να αναπληρώση την αδυναμίαν αυτήν του ανθρώπου και να έλθη αρωγός στο έργο της ικανοποιήσεως, έδωσε στην  Εκκλησίαν την εξουσίαν να χορηγή λυσιποίνους αφέσεις, ως συμπλήρωμα της μετανοίας του»1

δ. Κατά τους φραγκοπαπικούς η ειλικρινής μετάνοια, η καταλήγουσα στην εξαγόρευση ενώπιον του πνευματικού πατρός, δεν δίδει στην ψυχήν την τέλειαν άφεση και ειρήνη διότι έχει ανάγκη του συμπληρώματος των λυσιποίνων αφέσεων.

ε. Τα λυσίποινα είναι πλήρη όταν μεταδίδουν την άφεση ολοκλήρου της προσκαίρου ποινής και μερικά όταν χορηγούν άφεση μέρους.

στ. Ο πάπας έχει εξουσίαν απόλυτον επί των αφέσεων, δικαιούμενος απεριορίστως να παρέχη αφέσεις. Ο επίσκοπος 50 ημερών, οι μητροπολίται 100 ημερών και οι καρδινάλιοι 200 ημερών.

ζ. Η θεωρία των Υπερτάκτων έργων ή περισσευουσών αξιομισθιών (opera supererogationis)

Kατά την διδασκαλία αυτή, η υπερπλεονάζουσα αξιομισθία των έργων των αγίων δύναται να μεταβιβασθεί και σε άλλους. Ο πάπας, που διαχειρίζεται το θησαυρό των αξιομισθιών (ΣΣ: Άραγε ποίος τον διώρισε Διαχειριστή;), αντλεί από το πλεόνασμά του ένα μέρος για να λύσει τις ποινές των αμαρτωλών, ζώντων και τεθνεώτων. Δηλαδή: 

 (1)  Οι πράξεις των Αγίων και μάλιστα της Παναγίας ήσαν αρκετές για να σωθούν οι ίδιοι, αλλά και περίσεψαν. 

      (2)  Τα περίσσεια αυτά καλά έργα (περισσεύουσα αξιομισθία Αγίων) δύνανται να διατεθούν στους «υστερούντες» Χριστιανούς. Την διαχείριση της αξιομισθίας έχει προσωπικά ο Πάπας. 

η. Οι αφέσεις των τιμωριών έλαβον τέτοια ανάπτυξιν ώστε επεσκίασαν τις αφέσεις των αμαρτιών (remissio peccatorum) εξ ειλικρινούς μετανοίας.

θ. Υποσυνειδήτως ή ενσυνειδήτως επιστεύθη ότι δια των αντισταθμισμάτων αίρονται μετά των τιμωριών και οι αμαρτίες. Ως αντισταθμίσματα εχρησιμοποιήθησαν τα παρακάτω : 

(1)  Δωρεές για οποιονδήποτε σπουδαίον σκοπόν (ιδίως τον Η΄ αιώνα). 

(2) Το να φονευθεί κάποιος αγωνιζόμενος κατά των  «απίστων» [Τα ίδια αναφέρονται και στο Κοράνιον για τους Μουσουλμάνους που πολεμούν κατά των «απίστων»]. 

(3)   Αργότερα το να μετάσχη κάποιος του αγώνος τούτου. 

   (4) Συμμετοχή στις Σταυροφορίες. Οι μη δυνάμενοι να συμμετάσχουν να προσφέρουν χρήματα. 

    (5) Μετάβαση στην Ρώμη και συμμετοχή εις τα Ιωβηλαία (Διαμονή τουλάχιστον 15 ημερών). Οι μη δυνάμενοι να πράξουν τούτο, υπεχρεούντο στην αποστολήν χρηματικών ποσών. 

ι. Υπό των πωλούντων συγχωροχάρτια και διδόντων άφεση, δεν ετονίζετο η ανάγκη ειλικρινούς μετανοίας, αλλά δι’ ευνοήτους λόγους, ετονίζετο περισσότερο η «αξία» των πωλουμένων συγχωροχαρτίων. Έτσι ο λαός εσχημάτιζε την αντίληψη ότι δια των χρημάτων απηλλάσσετο τόσο των τιμωριών όσον και των αμαρτιών.

ια. Οι Λατίνοι στηρίζουν το δικαίωμα της εκδόσεως αφέσεως των προσκαίρων ποινών εις τα χωρία : 

(1) «Και δώσω σοι τας κλείς της βασιλείας των ουρανών, και ο εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ο εάν λύσης επί της γης έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς» (ΜΑΤΘ: 16/19). 

     (2) «Αμήν λέγω υμίν, όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (ΜΑΤΘ: 18/18). 

Ορθοδοξία 

α. Η άφεση αμαρτιών παρέχεται σε κάθε μετανοούντα ειλικρινώς δια του μυστηρίου της μετανοίας και εξομολογήσεως.

β. Η Ορθοδοξία ουδέποτε συνέδεσε τα επιβαλλόμενα κατά την εξομολόγηση, επιτίμια με την ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης. «Τα επιτίμια είναι μέτρα παιδαγωγικά.....»2.

γ. Η ατίμητος σταυρική θυσία του Χριστού είναι υπερεπαρκής δια να καλύψη το χρέος των αμαρτιών παντός ειλικρινώς μετανοούντος.

δ. Η δια του μυστηρίου της μετανοίας παρεχόμενη άφεσις είναι τελεία, μη χρήζουσα ουδενός άλλου συμπληρώματος. Ο ληστής από του σταυρού μετεπήδησεν ευθύς εις τον παράδεισον χωρίς να παρεμπέση κάποιος χρόνος επιτιμίων, προς ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης.

ε. Αποτελεί βλασφημίαν κατά του Σωτήρος η θεωρία ότι το αίμα Του δια μεν του βαπτίσματος απαλείφει πάσαν ενοχήν και πάσαν ποινήν, ενώ δια του Μυστηρίου της μετανοίας το αυτό αίμα του Κυρίου αδυνατεί τρόπον τινά να απαλείψη τας προσκαίρους ποινάς, έχον ανάγκην «της συνεργείας της ιδίας ικανοποιήσεως». 

Πρόκειται περί καθαράς επινοίας (εφευρέσεως, επινοήσεως) των φραγκοπαπικών «θεολόγων». Αλλά «επισφαλείς αι επίνοιαι ημών» (ΣΟΦ. ΣΟΛ: 9/14).

στ. «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός εστί και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ ΙΩΑΝ: 1/9).

ζ. Ο Απόστολος Παύλος ασφαλώς αγνοεί την θεωρίαν των υπερτάκτων έργων, όταν χαρακτηρίζει εαυτόν πρώτον των αμαρτωλών (Α΄ ΤΙΜ: 1/15) και όταν διακηρύττει έμπλεος ευγνωμοσύνης : «Χάριτι Θεού ειμί ο ειμί και η χάρις αυτού η εις εμέ ου κενή εγεννήθη, αλλά περισσότερον αυτών πάντων εκοπίασα, ουκ εγώ δε, αλλά η χάρις του Θεού η συν εμοί» (Α΄ ΚΟΡ: 15/10).

η. Οι μεγάλοι άγιοι του Χριστιανισμού, ως από συμφώνου ομολογούν εαυτούς αμαρτωλούς αγνοούντες τον μύθον των υπερτάκτων έργων και επαναλαμβάνοντες: «Εγεννήθημεν ως ακάθαρτοι πάντες ημείς, ως ράκος αποκαθημένης πάσα η δικαιοσύνη ημών» (ΗΣΑΪΑΣ, 64/6).

θ. Κατά την θεωρίαν των υπερτάκτων έργων: 

(1)  Ο Πάπας «σώζει» με έργα ετέρων και όχι των ιδίων των αμαρτησάντων. 

      (2)  Ο Θεός παρουσιάζεται οιονεί οφειλέτης των αγίων.

ι. Ο Παύλος διακηρύττει : «Ουκ εξ έργων των εν δικαιοσύνη, ων εποιήσαμεν ημείς, αλλά κατά τον αυτού έλεον έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου, ού εξέχεεν εφ’ ημάς πλουσίως δια Ιησού Χριστού...» (ΤΙΤ: 3/5-7).

Ο παραπάνω αποστολικός λόγος αποτελεί απόλυτον καταδίκην της παπικής θεωρίας των υπερτάκτων και πλεοναζόντων αγαθών έργων των αγίων.

ια. Ο Κύριος άλλωστε εκκόπτει πάσαν αφορμήν καυχήσεως λόγω «υπερτάκτων….:». «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ό ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (ΛΟΥΚ: 17/10).

ιβ. Ο Πάπας εσφετερίσθη αυθαιρέτως πάσαν την επί της μετανοίας εξουσίαν των κατά τόπους Επισκόπων και πνευματικών, πλάσας των θεωρίαν «περί θησαυρού των αγίων». Με τις ενέργειές του αυτές ο Πάπας: 

(1)  Εκλόνισε την βάση της αναγκαιότητας της εσωτερικής εργασίας του ανθρώπου προς αγιασμόν και πνευματική τελειότητα. 

(2)  Συνέδεσε τούτον με απείρους εξωτερικούς τύπους (εκτέλεση οποιασδήποτε εντολής του Πάπα) εμποδίζοντας και καθιστώντας περιττά τα αγαθά έργα τα κατά θέλημα θεού. 

   (3)  Χαλάρωσε ή αντικατέστησε την απόφαση της θελήσεως του Χριστιανού (που είναι το ζητούμενο ως προϋπόθεση σωτηρίας) αφού ο Χριστιανός βλέπει ότι ευκόλως δύναται να αναπληροί τα απαραίτητα προς αγιασμόν έργα.

ιγ. Η εξουσία του δεσμεύειν και λύειν, η υπό του Σωτήρος δοθείσα στους Αποστόλους και διαδόχους αυτών, ίνα αποτελέση πηγήν ευλογίας της Εκκλησίας κατέστη, αντικείμενον της πλέον αθλίας συναλλαγής.

Δι’ ενός τελείου την εποχήν εκείνην οικονομικού μηχανισμού, συνεκεντρούντο υπό μορφήν φόρων, εσόδων εξ αφέσεων, συγχωροχαρτίων κλπ. μυθώδη ποσά εις τα παπικά θησαυροφυλάκια. 

ιδ.Το θλιβερό είναι ότι οι αφέσεις αυτές συνδέθηκαν με χρηματικές προσφορές των πιστών. Οι αθεόφοβοι παπικοί έλεγαν: «Μόλις σ’ αυτόν τον κορβανά της Εκκλησίας το χρήμα κουδουνίσει, μια ψυχή από το καθαρτήριο στον παράδεισο θα φτερουγίσει».

Έτσι προκύψανε τα λεγόμενα συγχωροχάρτια. Αυτό έδωσε την αφορμή να ξεσπάσει το κίνημα του Προτεσταντισμού (1517), που αναστάτωσε την Ευρώπη με πολύχρονους θρησκευτικούς πολέμους και την πλήρωσε με απερίγραπτο μίσος και φανατισμό. 

Τα «συγχωροχάρτια» ηνάγκασαν τον Μαρτίνον Λούθηρον τον 16^ο αιώνα, να ηγηθεί της μεταρρυθμίσεως και να αποσχισθεί εκ της διαβεβλημένης Παπικής «Εκκλησίας», δια να φθάσει βέβαια εις το άλλον άκρον του αιρετικού Προτεσταντισμού. 

12 . Bάπτισμα δι’ επιχύσεως ή ραντισμού 

      Φραγκοπαπισμός 

α. Η λατινική καινοτομία της επιχύσεως ή ραντισμού εμφανίζεται διδασκομένη μόλις τον 13^ο αιώνα από τον σχολαστικόν θεολόγον Αλέξανδρον της Χάλλης.

β. Η καινοτομία επικρατεί από του 14^ου αιώνος, μολονότι ο Θωμάς ο Ακινάτος είχε ταχθεί υπέρ του βαπτίσματος της τρίτης καταδύσεως.

γ. Η Ρωμαϊκή κατήχηση επιτρέπει όπως το βάπτισμα τελείται, εν εσχάτη ανάγκη και υπό Ιουδαίων και Εθνικών.

δ. Ο παπικός ιερεύς τελών το «βάπτισμα» δεν λέγει : «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού...» αλλά «Εγώ σε βαπτίζω...» (ego baptizo te). Ο Θωμάς ο Ακινάτος και έτεροι εκτός σχολαστικών υπεστήριξαν ότι βάπτισμα άνευ της φράσεως «ego baptizo te» είναι άκυρον.

ε. Η παπική καινοτομία εστηρίχθη σε ωρισμένα περιστατικά που ανεφέροντο στην παράδοση όπως: 

(1) Το δι’επιχύσεως βάπτισμα ασθενών ή μελλοθανάτων ευρισκομένων σε κλινικές (baptismus clinicorum) ή φυλακές. 

    (2) Το δι’ ολίγου ύδατος βάπτισμα του στρατιώτου Ρωμανού από τον Άγιον Λαυρέντιο, ευρισκόμενον εις την ειρκτήν, όπερ ο στρατιώτης λάθρα εις την φυλακήν εκόμισε εν υδρία μικρά...3 

στ. Τα κυριώτερα επιχειρήματα που προσάγουν οι παπικοί για την μη χρησιμοποίηση της κολυμβήθρας είναι: 

(1) Πιθανή κάκωση της υγείας των νηπίων. 

(2) Το γήρας ενδεχομένως των κληρικών. 

      (3) Ψυχρές κλιματολογικές συνθήκες κ.α. 

Ορθοδοξία 

α. Η Ορθόδοξος εκκλησία τελεί το βάπτισμα δια τριπλής καταδύσεως εντός του ύδατος.

β. Βαπτίζειν δεν σημαίνει νίπτειν ή λούειν (abbuere), ούτε πλύνειν (lavare) ήκιστα δε σημαίνει ραίνειν ή ραντίζειν (aspergere), αλλά κατάδυση ή ενταφιασμόν ή βύθιση (κατάδυση) στο ύδωρ και ανάδυση. Όθεν και οι παλαιοί των Λατίνων Εκκλησιαστικών πατέρων την Ελληνικήν λέξιν βαπτίζω μετέφραζον όχι δια του abbuere ή lavare ή aspergere, αλλά δια του tingere (βάπτειν) ή ακριβέστερον δια του mergere (καταδύειν)...»4. 

γ. Το Ιωάννειον βάπτισμα το προεικονίζον το Χριστιανικόν Βάπτισμα, εγένετο δια καταδύσεως εντός του ύδατος (ΙΩΑΝ: 3/23-ΜΑΤΘ: 3/16-ΜΑΡΚ: 1/9-11-ΠΡΑΞ: 8/38-39).

δ. Οι προεικονίσεις του βαπτίσματος στην Παλαιά Διαθήκη (κατακλυσμός Νώε-διάβαση ερυθράς θαλάσσης) και η σωτηρία του παλαιού λαού ισραήλ, υπενθυμίζουν ύδατα πολλά (Α΄ ΠΕΤΡ: 3/20-21, Α΄ ΚΟΡ: 10/1-2-11).

ε. Υπάρχουν πλείστες μαρτυρίες περί της τρίτης καταδύσεως εις την αρχαίαν Εκκλησίαν : Μερικά παραδείγματα: 

(1) Βαρνάβα, Επιστολή 11, 11 ΒΕΠΕΣ 2,237.

(2) Κλημέντια, ομιλία 11,35

(3) Ερμάς, Ποιμήν, Παραβολή Θ΄

(4) Μ. Βασίλειος, Περί Αγίου Πνεύματος 15, 35, 132 Α.

(5) Ιωαν. Χρυσόστομος, Κατήχησις Β! 10,11

Ακόμη και ο Ουνίτης Υάκινθος ομολογεί ότι η Λατινική εκκλησία μεταχειρίζεται σήμερον το δι’ επιχύσεως βάπτισμα «το οποίο  αρχικώς ήτο εν χρήσει μόνον δια τους ετοιμοθάνατους, ασθενείς και φυλακισμένους»5. 

(7) Τα αρχαία Ευχολόγια της Ρώμης.

      (8) Το δια καταδύσεως βάπτισμα των αποσχισθεισών Εκκλησιών των Αρμενίων και Κοπτών6.

στ. Το παπικόν βάπτισμα της παρ 12δ αποτελεί βλασφημία, βεβήλωση του Μυστηρίου.

ζ. Νηπιοβαπτισμός (Ν/Β)

(1) Ο Κύριος προέταξε του βαπτίσματος την πίστη. Έτσι γινόταν στην αρχαία εκκλησία.

(2) Ο Ν/Β εισήχθη νωρίς στην πράξη της αρχαίας Εκκλησίας. Εισήχθη για να αντιμετωπίσει μια επείγουσα ανάγκη, το ενδεχόμενο να πεθάνει κανείς αβάπτιστος, οπότε κωλύεται να εισέλθει εις την βασιλείαν των Ουρανών.

(3) Το κώλυμα είναι η παρουσία στην ψυχή του προπατορικού αμαρτήματος. Τα νήπια βέβαια δεν έχουν την δυνατότητα να πιστέψουν. Αυτό όμως δεν αποτελεί αποχρώντα λόγο, ώστε να μη μπορούν να δεχθούν την βαπτισματική χάρη.

(4)  Η Θεία Χάρις ενεργεί λυτρωτικά εκεί όπου δεν υπάρχει αμαρτία. Στα νήπια η προσωπική αμαρτία απουσιάζει. Συνεπώς «εξαλείφοντας» το προπατορικό αμάρτημα δια του βαπτίσματος, το νήπιον σώζεται.

(5) Την υποχρέωση στα θέματα πίστεως την αναλαμβάνει ο ανάδοχος.

η. Το βάπτισμα είναι κανονικό όταν :

(1) Γίνεται από κανονικά χειροτονημένο ιερέα στο έδαφος της Εκκλησίας.

(2) Γίνεται στο όνομα της Αγίας και Ζωοποιού Τριάδος.

(3) Γίνεται κατά την τυπικήν ακολουθία της Εκκλησίας.

θ. Οι Παπικοί έκαναν το βάπτισμα μέχρι τον 14^ου αιώνα, όπως και οι Ορθόδοξοι, δηλ. με τρεις καταδύσεις στο καθαγιασμένον ύδωρ.

Μέχρι τότε, τον 14^ο αιώνα που οι παπικοί έκαναν το βάπτισμα όπως και οι ορθόδοξοι, οι πάπες είχαν το «αλάθητον» ή όχι;

Εάν ναι, τότε δεν είναι αιρετικοί οι μετά τον 14^ο αιώνα πάπες και παπικοί ιερωμένοι;

Εάν όχι, τότε δεν αποδεικνύεται ότι το παπικόν αλάθητον είναι μία πλάνη, αίρεση και απάτη;

13. Ευχέλαιον

  Φραγκοπαπισμός

α. Η εν Τριδέντω Σύνοδος (1545-1563) διεκήρυξεν ότι : «Η Χρίσις δι’ ηγιασμένου ελαίου δέον να γίνεται ειδικώς επί των βαρέως ασθενών, οίτινες φέρονται εγγίζοντες προς το τέλος της ζωής των».

β. Κατά τους παπικούς, δεν δύνανται να λάβουν το ευχέλαιον όσοι δεν ασθενούν μολονότι εκτίθενται εις θάνατον (π.χ. καταδικασθέντες εις θάνατον, στρατιώτες προ της μάχης, ναυαγοί, κλπ).

γ. Οφείλουν όμως να λάβουν το Ευχέλαιον όσοι μέλλουν να υποστούν σοβαρή εγχείρηση, η οποία υποθέτει ασθένειαν και οι γέροντες αφού το βαθύ γήρας είναι η πλέον ανίατος ασθένεια (Κατά την διάρκειαν της ασθενείας άπαξ μόνον δύναται κάποιος να λάβη Ευχέλαιον).

δ. Εάν η ασθένεια διαρκεί επ’αρκετόν, μήνας ή έτος και ο ασθενής έχει αναλάβει, παρουσιασθεί δε νέος κίνδυνος θανάτου, δύναται να λάβει εκ νέου το Ευχέλαιον.

ε. Το Ευχέλαιον τελούμενον υπέρ των βαρέως ασθενούντων καλείται : «Εσχάτη χρίσις (extremo unctio) ή μυστήριον των αποθνησκόντων (Sacramentum exeuntium vel agonizantium).

στ. Οι Παπικοί δεν τελούν ευχέλαιον σε ψυχασθενείς. Υπολογίζουν πολύ την λειτουργία του λογικού. Για τον ίδιο λόγο αποκλείουν από το ευχέλαιο τα μικρά παιδιά.

ζ. Μετά την εν Τριδέντω Σύνοδον των Παπικών εισήχθη και άλλη καινοτομία. Δεν δικαιούνται να τελέσουν το Μυστήριον όλοι οι Πρεσβύτεροι. Το Μυστήριον τελεί μόνον ο Επίσκοπος ή ο ειδικά εξουσιοδοτημένος από τον πάπα πρεσβύτερος. Οι άλλοι πρεσβύτεροι κάμνουν μόνο την χρίσιν με το έλαιον.

Ορθοδοξία

α. Το Μυστήριο του Ευχελαίου τελείται σε κάθε περίπτωση. Η προτροπή του Αποστόλου Ιακώβου είναι ρητή: «Ασθενεί κανείς μεταξύ σας; Ας προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και ας προσευχηθούν επάνω του, αφού τον αλείψουν με λάδι εις το όνομα Του Κυρίου» (ΙΑΚ: 5/14-15).

β. Κάθε φορά που αρρωσταίνει ο Χριστιανός μπορεί να καλεί τους ιερείς και να τελούν το Μυστήριο.

γ. Η Παπική ετεροδιδασκαλία που ορίζει το Ευχέλαιον ως «εσχάτην χρίσιν» αντίκειται εις την Αγία Γραφή.

δ. Έθιμα παρουσιάζοντα το Ευχέλαιον ως «εσχάτην χρίσιν» εμφανίζονται μόνον στους αιρετικούς, Γνωστικούς και άλλους όπως τους Αρχοντικούς και τους Ηρακλεωνίτας.

ε. Σύμφωνα με τον 13ον Κανόνα της Α΄ Οικ. Συνόδου ύστατον εφόδιον δεν είναι το Ευχέλαιον αλλά η Θεία Ευχαριστία.

στ. Η πρώτη φορά που ωνομάσθη Μυστήριον η χρίσις του ασθενούς με το αγιασμένο έλαιον, ήταν από Πάπα. Συγκεκριμένα από τον Πάπα Ιννοκέντιον Α΄ το έτος 417 μ.Χ. Μετά το σχίσμα οι Παπικοί αιρετικώς σκεπτόμενοι, εκαινοτόμησαν.

ζ. Παλαιότερα το Ευχέλαιον στην Δυτική Εκκλησία ετελείτο στον Ναόν (και από όλους τους πρεσβύτερους) πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν μόνον για ετοιμοθάνατος ή αρρώστους. Ετελείτο μάλιστα το Μυστήριον στον ίδιο άρρωστο επτά φορές μέσα σε μίαν εβδομάδα δηλαδή κάθε μέρα. Πως θα γινόταν κάτι τέτοιο, εάν ήτο ετοιμοθάνατος;

η. Η χάρις του Θεού δεν εξαρτάται από την νοητική ικανότητα του ανθρώπου. Αν ο βαπτισμένος Χριστιανός δεν αντιδρά εσκεμμένως στην Χάριν, έρχεται αυτή κατά τρόπον μυστικόν και επενεργεί στον πιστό.

14.  Η Αναβολή του Χρίσματος

 Φραγκοπαπισμός

α. Το Χρίσμα :

(1) Γίνεται με επίθεση των χειρών του επισκόπου και όχι με το Άγιο Μύρο.

(2) Εχωρίσθη από του βαπτίσματος στην παπική συναγωγή, από της εποχής του Μεσαίωνος7.

(3) Δεν δίδεται προ της ηλικίας διακρίσεως.

(4) Εις το μέτωπον, άρχισε συστηματικά να εφαρμόζεται από το 1250.

β. Η Παπική συναγωγή αυθαίρετα εχώρισε το Χρίσμα από το Βάπτισμα, με το αιτιολογικόν ότι :       «Το χρίσμα έχει ως σκοπόν να οπλίζη τον Χριστιανόν δια την μάχην και δεν αρμόζει να οπλίζεται κάποιος πολύ πριν αρχίση η μάχη»8.

γ. Ως κύριον λόγον λοιπόν επεκαλέσθησαν οι παπικοί «την έλλειψιν διακρίσεως (στερήσεως λογικού) παρά τοις βαπτιζομένοις νηπίοις», ώρισαν δε ως κατάλληλον δια την τέλεσιν του Μυστηρίου έτος, το 14^ου συμπεπληρωμένον9.

δ. «Δύναται μεν, αναφέρει η Ρωμαϊκή Κατήχησις, να τελεσθή το Χρίσμα μετά το βάπτισμα, αλλά ολίγον ωφελεί, καθ’όσον οι παίδες δεν δύνανται έτι να κάνουν χρήσι του λογικού αυτών, όθεν και καλόν να αναβάλλεται εις το 12ον ή εν ανάγκη εις το 7ον έτος...»10.

ε. Το παπικόν Κανονικόν Δίκαιον εκωδικοποίησε την διάταξη και καθώρισε να μη δίδεται το Χρίσμα προ της ηλικίας της διακρίσεως, εκτός της περιπτώσεως του κινδύνου του θανάτου.

Ορθοδοξία

α. Το Μυστήριο του Χρίσματος:

(1) Σφραγίζει με τα χαρίσματα και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, την νέα πνευματική ζωή που γεννήθηκε, δια του βαπτίσματος.

(2) Στην αρχή εγένετο δια της επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων στις κεφαλές των βαπτισθέντων (ΠΡΑΞ: 8/17). Με το πέρασμα του χρόνου επειδή ηύξανε ο αριθμός των πιστών προέκυψε κάποιο πρακτικό πρόβλημα. Έτσι ενωρίς αντικαταστάθηκε με την τέλεσιν του Χρίσματος:

 «Εξερχόμενοι εκ της σωτηριώδους κολυμβήθρας λαμβάνομεν το Άγιον Χρίσμα κατά την Αρχαίαν Τάξιν» (Τερτυλλιανός, Εκκλησ. συγγραφεύς του 2^ου αιώνος). ΄Ετσι αντικαταστάθηκε η επίθεση των χειρών με την τέλεση του Χρίσματος, κατά την οποία ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος χρίει σταυροειδώς το μέτωπο και τα άλλα μέρη του σώματος του βαπτισθέντος με άγιο μύρο (μίγμα ελαίου με άλλες 40 αρωματώδεις ουσίες, οι οποίες συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος) εκφωνουμένης σε κάθε χρήση της ευχής «σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου-Αμήν».

β. Όπως παραδέχεται ο κορυφαίος παπικός θεολόγος Bartman: «Ουδαμού της παραδόσεως αξιούται ωρισμένη ηλικία δια την παροχήν του Χρίσματος».11

γ. Ως προς τον χρόνον παροχής του Χρίσματος εξ αυτών των πληροφοριών των ΠΡΑΞΕΩΝ συνάγομεν ότι αυτή ελάμβανε χώραν, ευθύς μετά το βάπτισμα (ΠΡΑΞ: 19/5-6).

δ. Το Χρίσμα δεν είναι συμπλήρωμα του βαπτίσματος, αλλά ιδιαίτερο αυτοτελές μυστήριο. Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων στηρίζει την άμεσον παροχήν του Χρίσματος εις τον βαπτιζόμενον εις την άμεση επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος επί του βαπτισθέντος εν Ιορδάνη Κυρίου12.

ε. Είναι ομόφωνος η μαρτυρία των Πατέρων και των αρχαίων εκκλησιαστικών συγγραφέων υπέρ της παροχής του Χρίσματος ευθύς μετά το βάπτισμα. Δια του ΜΗ΄ κανόνος της εν Λαοδικεία Συνόδου ορίζεται «Ότι δει τους φωτιζομένους μετά το βάπτισμα, χρίεσθαι χρίσματι επουρανίω και μετόχους  είναι Της βασιλείας του Ι.Χ.».

στ. Οι Διαταγές των Αποστόλων επανειλημμένως συνάπτουν χρονικώς το βάπτισμα και το χρίσμα :

    «Χρίσεις πρώτον ελαίω αγίω έπειτα βαπτίσεις ύδατι και τελευταίον σφραγίσεις μύρω ίνα το μεν Χρίσμα μετοχή ή του Α.Π. το δε ύδωρ σύμβολον του θανάτου, το δε μύρον σφραγίς των Συνθηκών»13.

ζ. Οι Αποστολικές Δγες αναγνωρίζουν και στον ιερέα την εξουσίαν του χρίειν τον βαπτιζόμενον (Ζ΄ 22/42/44).

η. Το άγιο μύρο είναι :

(1) Μίγμα ελαίου με άλλες 40 αρωματικές ουσίες που συμβολίζουν τα χαρίσματα του Α.Π.

(2) «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου Αμήν».

θ. Η αναβολή του Χρίσματος ενέχει πάντοτε τον κίνδυνον, λόγω αιφνιδίου θανάτου, να απέλθει ασφράγιστος ο βαπτισθείς και άνευ της θείας Ευχαριστίας, η οποία αποτελεί «Φάρμακον Αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν»14.

«Άνευ της σφραγίδος δωρεάς Πνεύματος Αγίου, ο βαπτισθείς δεν δύναται να κοινωνήση την Αχράντων Μυστηρίων» (Ιερεμίας Β΄, Πατριάρχης Κων/λεως).

ι. Η Παπική «εκκλησία» απαγορεύουσα στους ιερείς το χρίειν ή επιτρέπουσα αυτό στους ιερείς μετ’ άδειαν του πάπα, εισηγείται πράγματα τα οποία ούτε ιστορικώς ακριβή είναι, ούτε απηλλαγμένα αντιφάσεων.  Συγκεκριμένα:

(1) Είναι ιστορικώς ανακριβή, διότι η υπό του ιερέως χρίσις υπήρχεν έκπαλαι εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

(2) Είναι «Αντιφατικά διότι ή το χρίσμα προσήκει τοις επισκόποις jure divino και τότε η υπό του πάπα παραχώρησις του επισκοπικού δικαιώματος είναι ό,τι απόβλητον και ασύστατον...ή απεδόθη αυτοίς μόνοις εκ διατάξεως εκκλησιαστικής, ως φρονούσι επιφανείς δυτικοί θεολόγοι, και τότε το Χρίειν τους ιερείς εγκείμενον εν τη χειροτονία αυτών, είναι τι κανονικόν και υγιές»15.

(3) Οι καρδινάλιοι, οι αββάδες και τιτλούχοι, οι αποστολικοί βικάριοι και προϊστάμενοι και όταν δεν είναι επίσκοποι, έχουν την εξουσίαν του παρέχειν το χρίσμα16.

(4) Ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας (594) με επιστολήν του προς τον επίσκοπον Καλάρων Ιανουάριον, ανεκάλεσε προηγηθείσα απαγόρευσή του, που είχε προκαλέσει σκάνδαλο, και εχορήγησε στους ιερείς της Σαρδηνίας το δικαίωμα του παρέχειν το χρίσμα 17.

                                                                                                                           Συνεχίζεται

XΡIΣTOΣ  ANEΣTH! 
    CHRIST  ARISEN!

---

1 Υακίνθου, Κατήχησις Γ΄.

2 Παν. Τρεμπέλα, Δογματική.

3 Κ. Καλλινίκου, Ο Χριστιανικός Ναός και τα τελούμενα εν αυτώ μυστήρια, 1958.

4 Νικ. Καλογερά, Η Ποιμαντική, σ.298, Αθήναι 1883.

5 Μεγάλη Κατήχησις Γ΄, εκδ. Β΄, σ.43.

6 Χρ. Ανδρούτσου, Συμβολική, Εκδ. Β΄, σελ.318.

7 L. Bouyer, Dictionnaire Theologique, p.157.

8 Υακίνθου, Μεγάλη Κατήχησις Γ΄, Εκδ. Β΄ σ. 55.

9 Υακίνθου, ενθ’ ανωτ. σ. 56.

10 Ρωμ. Κατήχησις, ΙΙ, 3,17.

11 Παρά Π. Τρεμπέλα, Δογματική Γ΄, σ.136-137.

12 Κατήχηση, Μυσταγ. Γ΄ 4.

13 Διαταγές Αποστόλων, Ζ΄, 22 και 44.

14 Ιγνατίου Αντιοχείας, Προς Εφέσιους ΧΧ, 2, ΒΕΠΕΣ 2, 268.

15 Χρ. Ανδρούτσου, Συμβολική Εκδ. Β΄ και Ι. Χρυσοστόμου. εις Α΄ Τίτον ομιλία, 11, 1 p. 62,553.

16 Π. Τρεμπέλα, Δογματική, Γ΄ σ. 135.

17 Πάπα Γρηγορίου Μεγάλου, Epist. 1,4 και Epist 26, PL, 77, 696.