Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

(The Heresy of Franco-Papacy)

ΜΕΡΟΣ 21^ο

ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Dogmatic and other Disparities between Franco-Papacy and Orthodox Christianity)

        Μαριολατρεία

15.   Άσπιλος Σύλληψης (Α.Σ.)Της Θεοτόκου (Immaculata Conceptio)

          Φραγκοπαπισμός

α. Ο Πάπας Πίος Θ΄ στις 8 Δεκ. 1854, ανεκήρυξε εις δόγμα την άσπιλον Σύλληψιν Της Θεοτόκου δια της βούλλης «Ineffalibis Deus» ορίσας ότι : «Η Παρθένος Μαρία από της πρώτης στιγμής της συλλήψεως της διετηρήθη καθαρά παντός εκ του προπατορικού αμαρτήματος ρύπου»1.  

β. Το δόγμα αυτό το όποίον επεβλήθη δια της Α΄ Συνόδου του Βατικανού (1870), εφέρετο ως θεολογούμενον από του 8^ου αιώνος, υποστηριζόμενον υπό των Φραγκισκανών, αναιρούμενον δε υπό των Βερνάρδου, Θ. Ακινάτου, Βοναβεντούρα και των Δομινικανών2.

γ. Ο Θ. Ακινάτος δεν ετόλμησε να προχωρήση εις την έκφραση «άσπιλος σύλληψις» ισχυριζόμενος ότι: «Υπήρχε ένας πρώτος ειδολογικός εξαγνισμός της Μαρίας εκ των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος κατά την μεταξύ συλλήψεως και γεννήσεως αυτής περιόδου, υπέστη δε ένα δεύτερον και τελικόν εξαγνισμόν (καθαγιασμόν) κατά την σύλληψιν του Ι.Χ. δηλ. κατά τον Ευαγγελισμόν»3.  

δ. Την θεωρία περί «Α.Σ.» οι Ρωμαιοκαθολικοί στηρίζουν :

(1)  Εις τα χωρία της Γενέσεως «’Εχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός...» (3/15). Αρχαίαι εικόνες εικόνιζον την Μαρίαν συντρίβουσα την κεφαλήν του Δράκοντος [κατά την Λατινική μετάφραση το χωρίον είχε παρερμηνευθεί «Αυτή σου τηρήσει την κεφαλήν και συ...» αντί «Αυτός σου τηρήσει...» ως ήταν στο αρχαίον κείμενον (Εβραϊκόν και των Εβδομήκοντα)].

(2)  Εις τα εγκώμια των Πατέρων και τους υπερόχους Εκκλησιαστικούς ύμνους όπως η Παρθένος εξυμνείται ως «άσπιλος, αμόλυντος, άχραντος, πανάμωμος, αγνή».

Ορθοδοξία

α. Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία δεν κάνει αποδεκτό το δόγμα της ασπίλου Συλλήψεως της Θεοτόκου, ότι η Μαρία συνελήφθη, τάχα από τους γονείς της, χωρίς να φέρει το προπατορικό αμάρτημα, και αυτό σαν ειδικό προνόμιο που χάρισε σ’αυτήν ο Θεός εν όψει του μεγαλείου του Θεομητορικού θαύματος.

β. Μόνο ο Κύριος εγεννήθη απηλλαγμένος του προπατορικού αμαρτήματος διότι ενανθρώπησε σαρκωθείς εκ πνεύματος Αγίου (ΜΑΤΘ: 1/20).

γ. Η Παρθένος Μαρία :

(1)  Δεν εγεννήθη άσπιλος διότι κατάγεται εκ γονέων βαρυνόμενων με το προπατορικόν αμάρτημα. Ο νόμος της αμαρτίας ήτο καθολικός (ΡΩΜ: 3/23-14). Ο Απ. Παύλος δεν εξαιρεί την Θεοτόκον εκ της μετοχής του προπατορικού αμαρτήματος: «Δι’ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμο εισήλθε...εφ’ ω πάντες ήμαρτον» (ΡΩΜ: 5/12).

          Και αλλαχού : «Συνέκλεισεν η Γραφή τα πάντα υπό αμαρτίαν, ίνα η επαγγελία εκ πίστεως Ι.Χ. δοθή τοις πιστεύουσι» (ΓΑΛ: 3/22).

(2)  Απηλλάγη του ρύπου του προπ. αμαρτήματος κατά τον Ευαγγελισμόν της, όταν το Α.Π. επήλθε επ’αυτήν και δύναμις Υψίστου επεσκίασεν αυτήν (ΛΟΥΚ: 1/35).

δ. «Το φρόνημα της Καθολικής Εκκλησίας (Σ.Σ: Εννοείται της Ορθοδόξου Κ.Ε.) είναι ότι η προπατορική αμαρτία μεταδίδοται εις όλους τους ανθρώπους έως και εις αυτούς τους εκ κοιλίας μητρός ηγιασμένους, έως και εις αυτήν την Κυρίαν ημών Θεοτόκον»4.

ε. Τα εγκώμια των Πατέρων δεν αποτελούν Θεολογικήν ύλην προς εξαγωγήν καινοφανών δογμάτων. Κατά της Α.Σ. απεφάνθησαν ήδη και οι παλαιοκαθολικοί το 1874, εις το ενωτικον Συνέδριον της Βόννης και οι παλαιοκαθολικοί επίσκοποι δια της εν Ουτρέχτη δηλώσεώς τους, το 1889.

στ. Το προπατορικόν αμάρτημα δεν ήτο απλώς νομική ενοχή αλλά υποδούλωσις όλων μας εις την δουλείαν της φθοράς και του θανάτου (ΕΒΡ: 2/15).

ζ. «Οι χαρακτηρισμοί της Παρθένου στους Εκκλησιαστικούς ύμνους (άσπιλος, άχραντος, αμόλυντος, αγνή, πανάμωμος) δεν αναφέρονται στον προπατορικόν ρύπον αλλά στην έλλειψη ιδίων προσωπικών αμαρτημάτων και μάλιστα μετά την επέλευση σ’ αυτήν του Αγίου Πνεύματος»5

η. Η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1895 απαντώσα εις τον Πάπα Λέοντα ΙΓ΄ καταδικάζει την πλάνην του δόγματος περί Α.Σ. της Θεοτόκου.

16.  Η  ένσωμη Μετάσταση της Θεοτόκου (Αssumptio)

Φραγκοπαπισμός

     α. Ανεκηρύχθη σε δόγμα υπό του Πάπα Πίου ΙΒ΄, στις 1 Νοε. 1950 δια της βούλλης «Munificentissimus Deus».

     β. Κατά το δόγμα η Θεοτόκος δεν απέθανε φυσικώς, αλλά όταν πλησίαζε το τέλος της ζωής της, ο Θεός την μετέστησε ένσωμη στην βασιλεία Του.

γ. Η θεμελίωση του δόγματος επεχειρήθη να στηριχθεί :

(1)  Εις τα λεγόμενα «απόκρυφα» του 4ου αιώνος.

(2)  Εις το χωρίον της Αποκαλύψεως (12/6-14), το οποίον αναφέρεται εις μια γυναίκα εις την οποίαν εδόθησαν πτέρυγες αετού. «...και ότε είδε ο δράκων ότι εβλήθη εις την γην, εδίωξε την γυναίκα ήτις έτεκε τον άρρενα. Και εδόθησαν τη γυναίκι δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου...» (12/6-14).

Ορθοδοξία

α. Η Δογματοποίηση της παραδόσεως περί Μεταστάσεως της Θεοτόκου είναι ασύστατος διότι :

(1)  Δεν προέρχεται ούτε στηρίζεται στην Α.Γ. ή την Αποστολική Παράδοση.

(2)  Δεν επιβεβαιούται ιστορικο-δογματικώς τουλάχιστον δια τους 5 πρώτους αιώνες6.

(3)  Οι Πατέρες της Ανατολής οι μνημονεύοντες την παράδοση περί Μεταστάσεως της Θεοτόκου, από του Ζ΄ κυρίως αιώνος και εντεύθεν αναφέρονται ρητώς στον θάνατον, την κηδείαν και ταφήν της Θεοτόκου. Ενδεικτικά υπενθυμίζονται οι λόγοι του Ιωάννου Δαμασκηνού7.

(4)  Η Υμνολογία της Εκκλησίας αναφέρεται σαφώς εις τον θάνατον και την κηδείαν Της Θεομήτορος (Εις τον Όρθρον, Μηνιαίον, 14 Αυγ-Εσπερινός Κοιμήσεως Θεοτόκου).

(5)  Το να δεχθεί κανείς ότι η Θεοτόκος δεν πέθανε είναι σαν να αποκόπτει την ιστορικότητά της και την φυσική της συνέχεια στην φύση του Αδάμ. Αυτό πλήττει την αλήθεια και την αυθεντική θέση που κατέχει στον  λυτρωτικό κύκλο του αχράντου Τόκου της8.  

β. Η γυναίκα η αναφερομένη στο χωρίο της Αποκαλύψεως είναι κατά μυστικήν έννοιαν η Εκκλησία, η οποία «παραμένει εν τη γη ως στρατευομένη Εκκλησία και μετά την εις Ουρανούς θριαμβευτικήν ανάληψιν του Υιού Αυτής»9.

γ. Η Ορθοδοξία δέχεται ότι :

(1)  Της Μεταστάσεως προηγήθη ο θάνατος (κατά Παράδοση).

(2)  «Το Σώμα μικρόν παραμείναν τη γη και αυτό συναπήλθεν»10.

(3)  «Η της Θεοτόκου ανάστασις και ανάληψις-Μετάστασις-δεν είναι μαρτυρημένη εν ταις θείαις Γραφαίς, καθώς είναι η του Υιού αυτής και Θεού ανάστασις και ανάληψις». Η Μετάστασις της Θεοτόκου είναι δόγμα μυστικόν εν μόνοις τοις λόγοις των Πατέρων σημειούμενον και ουχί κήρυγμα, όθεν και σιωπάται»11.

δ. Μετά τον θάνατο της Θεομήτορος, το σώμα της είτε ανήλθεν στον ουρανό όπου τηρείται άθικτο μέχρι της κοινής αναστάσεως, είτε ακολουθώντας το παράδειγμα του Υιού της, την Τρίτη ημέρα από της ταφής του ενώθηκε και πάλι με την ψυχή του και αναστάν εκ των νεκρών, μετέστη προς ουρανόν πλησίον του αναστάντος Υιού της. Δηλαδή η Ψυχή της Θεοτόκου, μετά τον θάνατόν της, δεν παρέμεινε στην μέση κατάσταση των ψυχών, σαν μία εξαίρεση που οφειλόταν στο Θεομητορικό θαύμα..

17.  Η Θεοτόκος Μεσίτρια (Mediatrix)

Φραγοπαπισμός

α. Η Θεοτόκος καλείται «μεσίτρια πασών των χαρίτων» υπό διπλήν έννοιαν :

(1) Διότι έδωκε στον όλο κόσμο τον Σωτήρα, πηγήν των χαρίτων και ούτω της μετεβίβασε όλες τις χάριτες.

(2) Διότι από της Μεταστάσεώς της στον ουρανό, ουδεμία χάρις μεταδίδεται στους ανθρώπους, άνευ της ενεργού μεσιτείας αυτής. («Μεσίτρια παρά τω Υιώ»).

β. Διακηρύξεις περί της «μεσιτείας» έχουν κάνει οι :

(1) Πάπας Λέων ΙΓ΄ (Εγκ. Octobri Mense-1891).

(2) Πάπας Πιος Ι, Βενέδικτος ΙΕ΄, Πιος ΙΑ΄, δια της εγκυκλ. «Ingrave scentibus malis» το 1937 και ο Πάπας Πιος ΙΒ΄ δια της Εγκυκλίου, «Mediator Dei».

γ. Εις την θεοτόκον ως Μεσίτριαν ανεφέρθη και η Β! Βατικανή Σύνοδος.

δ. Κατά τον Ουνίτην Υακίνθον «Ο Ι.Χ. είναι πρωτεύων Μεσίτης. Όμως η Παρθένος Μαρία ούσα συλλητρώτρια του ανθρωπίνου γένους συμμετέχει και αυτή εις την αγαθοεργόν Μεσιτείαν»12.

Ορθοδοξία

α. Η Παπική περί μεσιτείας διδασκαλία ευρίσκεται σε πλήρη αντίθεση προς την Αγ. Γραφή, η οποία ένα Μοναδικόν Μεσίτην γνωρίζει, τον Κύριον (Α! ΤΙΜ: 2/5-6).

β. Η θεωρία περί πρωτεύοντος και δευτερεύοντος μεσίτου είναι φανταστική και αστήρικτος διότι Ο Κύριος ομιλεί σαφώς περί Του Εαυτού Του ως Μοναδικού Μεσίτου (ΙΩΑΝΝ: 14/6, ΕΦ: 2/18).

γ. Ο Κύριος ουδαμού ομιλεί περί της Μητρός του ως Μεσίτριας.

δ. Η Ιερά Παράδοση δεν αναφέρεται εις την Θεοτόκον ως «Μεσίτριαν».

ε. Η Ζ΄ Οικ. Σύνοδος ομιλεί μόνον περί πρεσβειών της του «Θεού Γεννητρίας». Μεταξύ «Πρεσβείρας» και «Μεσιτρίας» υπάρχει ασύλληπτος διαφορά.

18.  Η Θεοτόκος  Συλλυτρώτρια(Corredemptrix)

 Φραγκοπισμός

α. Η Μαριολογία των παπικών δια στόματος του Πάπα ΣΤ΄, ανεκήρυξε την Θεοτόκον κατά την Β΄ Βατικανήν Σύνοδον : «Μητέρα της Εκκλησίας»13.

β. Ο Πάπας ΣΤ΄ δεν ηρκέσθη εις τον τίτλον «Mater fidelium» (Μήτηρ των πιστών) αλλά επενόησε και τον τίτλον «Mater Ecclesiae» ο οποίος καθιερώθη πλέον δια της Παπικής διακήρυξεως εις την Φραγκοπαπική συναγωγή14.

γ. Εκ του 8ου κεφ. του «Δογματικού Συντάγματος περί Εκκλησίας» της Β΄ Βατικ. Συνόδου (1962) συνάγονται τα περί Θεοτόκου ως :

(1) Μεσιτρίας.

(2) Συλλυτρωτρίας.

(3) Μητρός της Εκκλησίας.

δ. Εκπεφρασμένες γνώμες περί τούτων έχομεν, εκτός από τους παπικούς θεολόγους και από τους Πάπες : Πίον IX, Λέοντα XIII, Πίον X, Βενέδικτον XV, Πίον XI, Πίον XII.15

Ορθοδοξία

α. Η παπική καινοτομία προς το πρόσωπον της Θεοτόκου, δεν έχει κανένα έρεισμα εις την Αγία Γραφή, η οποία ομιλεί σαφώς περί του Κυρίου ως κεφαλής της Εκκλησίας (ΕΦ: 1/22-5/23-ΚΟΛΟΣ: 1/18).

β. Τα τρία Δόγματα (Ασπίλου Συλλήψεως, Μεταστάσεως και συλλυτρωτρίας) οδηγούν στην Μαριολατρείαν. Κάτι τέτοιο :

(1) Αγνοεί η Α.Γ., η Ιερά παράδοσις και η Αρχαία Εκκλησιαστική Ιστορία.

(2) Είναι απαράδεκτο διότι η λατρεία ανήκει μόνον εις τον Τριαδικόν Θεόν, εις δε την Θεοτόκον ανήκει μόνον η Τιμή.

γ. «Η Μαρία υπήρξε ο Ναός του Θεού και όχι ο Θεός του Ναού. Δεν πρέπει επομένως να λατρεύομεν παρά Αυτόν, ο Οποίος κατώκησε εν τω Ναώ»16.

δ. Δια της καθιερώσεως της Μαριολατρείας οι φραγκοπαπικοί σκοπίμως επιδιώκουν την σταδιακήν απομάκρυνση των πιστών από την λατρείαν του Τριαδικού Θεού, τον Οποίον έχουν προ πολλού αρνηθεί ως Θεόν, αλλά δι’ευνόητους λόγους, υποκρίνονται ότι πιστεύουν, και αυτοαποκαλούνται ακόμη Χριστιανοί.

Από του οριστικού απογαλακτισμού των παπικών από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ΟΥΔΕΙΣ πάπας ή παπικός ιερωμένος έχει ομολογήσει δημοσίως ή εγγράφως, ότι Ένας είναι ο αληθινός Θεός, Ο Ιησούς Χριστός, Ο Τριαδικός Θεός!  

Δεν έχει καταγραφεί ή διαπιστωθεί κάτι τέτοιο, διότι στο Βατικανό αποκρύφως,  λατρεύεται πλέον ο Εωσφόρος ως Θεός τους!!!

                                                                         Συνεχίζεται

 

   XΡIΣTOΣ  ANEΣTH! 
  CHRIST  ARISEN!

---

1 Ιω. Καρμίρη, Το Νέον Δόγμα της ενσώμου μεταστάσεως της Θεοτόκου, Αθήναι, 1951.

2 Χρ. Ανδρούτσου, Συμβολική, Εκδ. Β, σελ. 201.

3 Ιωάν. Καλογήρου, Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια Η’ Τόμος, σ. 674.

4 Νικόδημος Αγιορείτης, Πηδάλιον σ. 426, Αθήναι, 1886.

5 Χ. Ανδρούτσος, Συμβολική, Εκδ.Β΄,σ.201.

6 Ιω. Καρμίρης, «Εκκλησία», 1-2-1-15 Ιαν. 1951.

7 Εις την Κοίμηση της Θεοτόκου, ομιλ. 1,2,4,15.

8 Ανδρ. Θεοδώρου, Απαντήσεις σε Ερωτήματα Δογματικά, 1925, σελ.122.

9 Π. Μπρατσιώτου, Η Αποκάλυψις του Αποστόλου Ιωάννου,σ.197, Αθήναι, 1950.

10 Νικ. Καβασίλας, Η Θεομήτωρ, ομιλ. Γ΄, Απόδοσις Παν. Νέλλα, Αθήναι,1968.

11 Νικόδημος Αγιορείτης, Εορτοδρόμιο, Βενετία, 1836.

12 Μεγάλη Κατήχησις, Α΄, Δογματική Εκδ Β΄.

13 Καθολική : 13-11-1963.

14 Mgr Garrone, Le Concile Orientations, p.65, Paris, 1966.

15 Ιω. Καρμίρη, Το Δογματικόν Σύνταγμα περί της Εκκλησίας της Β! Βατικ. Συνόδου, Αθήναι, 1969.

16 Αμβρόσιος Μεδιολάνων-349/397-De Spiritu Sancto.