Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

(The Heresy of Franco-Papacy)

ΜΕΡΟΣ 23^ο

ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Dogmatic and other Disparities between Franco-Papacy and Orthodox Christianity)

24.  Η «Μία» Εκκλησία

Φραγκοπαπισμός

α. Κατά τους παπικούς η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι Ενιαία αλλά κεχωρισμένη εις:

(1) Θεία και αόρατη.

(2) Ανθρώπινη και ορατή.

β. Η αόρατη είναι το «μυστικόν σώμα» του Χριστού και η ορατή έχει τον Πάπα ως κεφαλήν, τοποτηρητήν του Χριστού επί της γης.

 «Εκ του Θεού δια τον κόσμου και δια του Χριστού εις τον Θεόν».

γ. Κατά τον Θωμάν τον Ακινάτον:

   «Ο πάπας κατέχει της αρχιερατικής εξουσίας το πλήρωμα σχεδόν ως βασιλεύς εν τω βασιλείω του, αλλ’ οι επίσκοποι συμμετέουν εις την υπ’ αυτού υπέρ της εκκλησίας ασκουμένην μέριμναν ως τεταγμένοι υφ’εκάστης πόλεως δικασταί... Ο την θέσιν του Πέτρου υπέχων πάπας κατέχει την πλήρη δικαιοδοσίαν, οι δε άλλοι εξ αυτού»1.

Ορθοδοξία

α. Η εκκλησία είναι αδιαίρετος και ενιαίος θείος και ανθρώπινος οργανισμός, κιβωτός της χάριτος και όργανον της εν Χριστώ απολυτρώσεως2.

β. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ είναι :

(1) Σώμα Χριστού, θεανθρώπινος οργανισμός εν ω τελεσιουργείται υπό της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος (Α.Π.), η απολύτρωση των πιστών.

(2) Αόρατος, διότι αόρατος είναι η κεφαλή αυτής, ο Κ.Η.Ι.Χ. και το εν αυτή ενοικούν Α.Π., αόρατος είναι και η εν αυτή δικαιούσα και αγιάζουσα  θεία Χάρις, περιλαμβάνει δε το εν Ουρανοίς Τμήμα και ούτως εξ αμφοτέρων ουρανίου τε και επιγείου τμήματος, συναποτελείται το μυστικόν Σώμα του Χριστού (θριαμβεύουσα).

(3) Ορατή και περιγραπτή διότι δι’ αισθητών σημείων μεταδίδει την θείαν Χάριν, κέκτηται δε λατρείαν και εξωτερικήν οργάνωσιν εν η ενεργούν και συνεργούν Θεός και άνθρωπος3. [Επί γης Στρατευομένη].

γ. Η Εκκλησία δεν είναι απλούς εγκόσμιος οργανισμός, ουδέ ανθρώπινο καθίδρυμα, αλλά σύνθετος πνευματικός οργανισμός, εις τον οποίον το θείον και το ανθρώπινον εμφανίζονται αρρήκτως προς άλληλα συνηνωμένα. Από της απόψεως αυτής, η Εκκλησία αποτελεί μέγα μυστήριον.

δ. Δια της Εκκλησίας εκδηλούται όλη «η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω θεώ» (ΕΦΕΣ: 3/9).

ε. Οι Πατέρες εμμένουν εις την έννοιαν της μιας Εκκλησίας του Χριστού. Μία είναι η Εκκλησία αποτελούσα «αντίτυπον της άνω Εκκλησίας» και «φυτευθείσα ως παράδεισος εις τον κόσμον»4.

στ. Εις μίαν Εκκλησίαν αναφέρονται οι Λόγοι του Απ. Παύλου (ΕΦ: 4/4-6). Η Μία Εκκλησία εξυμνείται εις το Άσμα Ασμάτων (6/9).

ζ. Η εν Κων/λει Σύνοδος (1724) υπεραμύνεται της μίας Εκκλησίας Του Χριστού έναντι των ποικιλώνυμων κακοδοξιών.

η. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν παραδέχεται ομοτίμους τις λεγόμενες Χριστιανικές ομολογίες της Δύσεως.

θ. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι μία Ομολογία, μία εκ των πολλών, μία μεταξύ των πολλών. Είναι «Η» καθαυτό Εκκλησία με κεφαλήν Τον Χριστόν (ΕΦ: 5/23).

25.  Περί Γάμου

Φραγκοπαπισμός

α. Οι Παπικοί υπερτονίζουν την αμοιβαίαν συγκατάθεση των μελλονύμφων σε βάρος της Ιερολογίας του Μυστηρίου.

β. Όταν γίνει ένας «μεικτός γάμος» από Ορθόδοξο Ιερέα, οι παπικοί τελούν και πάλιν το μυστήριον με ιδικόν τους ιερέα. Αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ αποδέχονται το μυστήριον του γάμου, κατά το τελετουργικόν της Ορθοδοξίας, ως έγκυρο.

γ. Ο Θρησκευτικός γάμος είναι αδιάλυτος χωρίς καμμία εξαίρεση. Ακόμη και αυτή που αναφέρει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο (πλην δια λόγους πορνείας), δεν είναι σεβαστή.

δ. Οι παπικοί δεν υπογράφουν διαζύγια. Επιτρέπουν μόνο τον χωρισμό των συζύγων από κοίτης και τραπέζης (να μη κοιμούνται και να μη τρώγουν μαζί).

ε. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η παπική πολιτικοθρησκευτική αρχή εθεώρησε ως κανονικούς γάμους, και γάμους που δεν είχαν ευλογηθεί από ιερείς.

Ορθοδοξία

α. Από κανονικής πλευράς οι γάμοι των παπικών είναι άκυροι, αφού δεν έχουν «κανονικήν» Ιερωσύνην οι «ιερείς» που τους τελούν.

β. Οι Ορθόδοξοι φρονούν ότι η Ιερολογία και η Ευλογία της Εκκλησίας είναι εκείνες που σφραγίζουν την συμφωνίαν ανδρός και γυναικός, δίδουν κύρος σ’ αυτήν, χαρίζουν ιερότητα στον δεσμό τους και προσφέρουν την τόσο απαραίτητη για την Οικογένεια Θείαν Χάριν.

γ. Εφ' όσον οι παπικοί είναι αιρετικοί οι γάμοι μεταξύ ορθοδόξων και παπικών χαρακτηρίζονται αθέμιτοι (ΙΘ΄ κανών των Αγίων Αποστόλων). Επίσης ισχύει αυτό που ορίζει ο 10ος κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου, που απαγορεύει στους πιστούς «να συνάπτουν αδιαφόρως προς γάμου κοινωνίαν τα εαυτών παιδία αιρετικοίς».

 Ένας τέτοιος «γάμος» όπως ορίζει ο 72^ος κανών της ΣΤ΄ Οικ. Συνόδου είναι άκυρος και πρέπει «να διαλύεται το άθεσμον συνοικέσιον».

δ. Παρά ταύτα επετράπησαν κατά καιρούς και «κατ’ οικονομίαν» με την ελπίδα να ελκυσθεί στην Ορθοδοξία το μη Ορθόδοξο μέλος και «μεικτοί γάμοι» υπό τον εξής όρον :

 «Το εις μίαν Αγίαν Εκκλησίαν ανήκον μέλος δεν θα παρεμποδίζεται υπό του ετέρου μέλους από του να μείνει πιστόν εις αυτήν, τα δε εκ του γάμου γεννωμένα τέκνα θα βαπτίζωνται και θα ανατρέφωνται και θα παιδαγωγούνται ορθοδόξως»5.

ε. Μερικοί «Ορθόδοξοι» ιερείς του Εξωτερικού (Οικουμενιστές) συνεφώνησαν αυτοβούλως αυθαιρέτως και αντικανονικώς, με Παπικούς και ετέλεσαν ταυτοχρόνως το μυστήρον «μεικτών γάμων» (Ο ορθόδοξος ευλόγησε τον ή την Ορθόδοξο και ο Παπικός τον ή την φραγκοπαπικήν). Αυτή η συντέλεση του Μυστηρίου του γάμου με αιρετικούς είναι πολύ βαρυτέρα από την συμπροσευχή με αιρετικούς. «Να μην δίδεται άδεια στους αιρετικούς να εισέρχονται σε ορθόδοξο ναό εάν επιμένουν στην αίρεσή τους» (ΣΤ΄και ΛΓ΄κανόνες της εν Λαοδικεία Συνόδου). 

«Όποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή Διάκονος ήθελε συμπροσευχηθεί ή συλλειτουργήσει με αιρετικόν ας αφορίζεται...» (ΜΕ΄κανών των Αγίων Αποστόλων).

στ. Η απόφαση του Βατικανού να μην εκδίδει διαζύγια είναι αντιευαγγελική (ΜΑΤΘ: 5/32 και 19/9). 
      ζ. Ο αδιάλυτος χαρακτήρας του θεσμού του γάμου ωρίσθηκε από τον ίδιο τον Χριστό (ΜΑΤΘ: 19/6). Διαζύγιο επιτρέπεται μόνο για λόγους πορνείας6.

η. Λόγω πνευματικής αδυναμίας ωρισμένων ατόμων (έλλειψη ή μη έγκαιρη κατήχηση) η Ορθόδοξη Εκκλησία επιτρέπει κατ’ οικονομία, δεύτερον και τρίτον γάμον (διαφορετικές ευχές από τον πρώτο).

θ. Οι ιερείς ευλογούν τον 2ον και 3ον γάμον αλλά δεν παρακάθονται στο γλέντι του γάμου (Ζ΄ Κανών της εν Νεοκαισαρεία Συνόδου).

ι. Προϋποθέσεις τρίτου γάμου :

(1) Να μην έχουν τέκνα.

(2) Να μην είναι μεγαλύτεροι των 30 ετών.

(3) Εάν έχουν τέκνα και είναι μικρότεροι των 45 ετών (με επιβολή επιτιμίων).

ια. Ο πολιτικός γάμος από δογματική άποψη δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Είναι κατασκεύασμα ανθρώπων, κοινωνικό συμβόλαιο που νομοθετεί η Πολιτεία για να κατοχυρώσει νομικά την συμβίωση ανδρός και γυναικός.

Δεν αναγνωρίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, εκτός εάν γίνει παράλληλα και θρησκευτικός γάμος.

26. Περί Ιερωσύνης

Φραγκοπαπισμός

α. Καινοτομίες

(1) Η αγαμία των Κληρικών.

(2) Ο Βαθμός των Καρδιναλίου (μεταγενέστερος θεσμός).

Σήμερα όλοι οι Καρδινάλιοι είναι Επίσκοποι και διορίζονται από τον Πάπα. Αυτοί και μόνον έχουν δικαίωμα εκλογής του Πάπα. Επίσκοπος που δεν είναι Καρδινάλιος δεν μπορεί επ’ ουδενί να εκλεγεί Πάπας.

β. Λοιπά όπως ανελύθησαν στην οικεία παράγραφο περί Παποκαισαρισμού.

Ορθοδοξία

α. Η Ιερωσύνη των Παπικών είναι άκυρη. Μέχρι το 1054 οπότε ήταν ενωμένη η Εκκλησία δεν υπήρχε θέμα. Από την στιγμήν που απεσχίσθησαν και απεκόπισαν από την Αγίαν Εκκλησίαν έχασαν την Χάριν του Θεού. Έγιναν λαϊκοί οι κληρικοί τους και δεν είχαν πλέον το δικαίωμα να χειροτονούν άλλους. Όλα τα «Μυστήρια» που ετελούσαν οι λεγόμενοι κληρικοί τους, ήσαν άκυρα.

β. Ισχύει λοιπόν αυτό που λέγει σαφέστατα ο Α΄ Κανών του Μεγάλου Βασιλείου, ο οποίος επεκυρώθη και από Οικ. Συνόδους:

  «Οι μεν πρώτοι αναχωρήσαντες-όσοι απεσχίσθησαν από την Εκκλησίαν πρώτοι-παρά των πατέρων έσχον τας χειροτονίας και δια της επιθέσεως των χειρών αυτών, είχον το χάρισμα το πνευματικόν, οι δε απορραγέντες λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος Αγίου ετέροις παρέχειν ης αυτοί εκπεπτώκασι»7.

γ. Πάλιν ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι άνθρωπος που εχειροτονήθη από βέβηλα, αιρετικά, κακόδοξα χέρια δεν μπορεί να συγκαταριθμηθεί μεταξύ των ιερέων του Χριστού (ΕΠΕ,3,226).

δ. Περί αγαμίας των κληρικών βλέπε στην οικεία παράγραφον.

ε. Θεσμός Καρδιναλίων

(1) Η λέξη cardinal σημαίνει βασικός, πρώτιστος, αρχηγός (Κοσμικός τίτλος).

(2) Η Α.Γ. αναφέρει τους βαθμούς Ιερωσύνης (Διάκονοι-Πρεσβύτεροι-Επίσκοποι). Οι παπικοί υπετίμησαν τους βαθμούς και ετόνισαν τον ανύπαρκτον, αγιογραφικά, βαθμό του Καρδιναλίου (Αρχικώς ήταν βοηθός του Πάπα).

(3)  Αντιλαμβάνονται ΟΛΟΙ ακόμη και οι ολιγόνοες, την σατανική εφεύρεση του θεσμού επιλογής και συγκροτήσεως του κονγκλαβίου των καρδιναλίων, καθώς και την «αδιάβλητη» διαδικασία εκλογής του εκάστοτε πάπα, από τους ήδη «αξιοκρατικώς» προεπιλεγέντας, υπό του πάπα, καρδιναλίους.

(4) Συν τω χρόνω οι Καρδινάλιοι από απλοί βοηθοί του Πάπα έφθασαν να διατάσσουν Επισκόπους που δεν ήσαν Καρδινάλιοι. Σήμερα όλοι οι Καρδινάλιοι διορίζονται από τον Πάπα.

(5) Αντιστοιχεί προς τον κοσμικόν θεσμόν του Υπουργού ή του περιφεριάρχη.

(6) Συνιστά καθεστώς διοικητικής ολιγαρχίας και αριστοκρατίας πράγμα άγνωστο στην Εκκλησία και την Παράδοση.

στ. Κατά το ορθόδοξο δόγμα:

(1) Το Ιερατείο έχει ειδική Ιερωσύνη.

(2) Οι πιστοί ως βασίλειον ιεράτευμα είναι ιερείς του Θεού κατά γενικήν έννοιαν. Η γενική ιερωσύνη δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ειδική. Το βλέπουμε τόσον στην Καινή όσον και στην Παλαιά Διαθήκη (ΕΞΟΔΟΣ: 19/6, Β! ΠΑΡΑΛ: 26/18-19).

 «Υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως» (Α΄ΠΕΤΡΟΥ, 2/9).

  Στο χωρίο αυτό το «βασίλειον ιεράτευμα» –βασιλικό και ιερατικό χάρισμα– που συνδέεται με το «γένος εκλεκτόν, έθνος άγιον» αναφέρεται στην εν Χριστώ ζωή, της οποίας μετέχουν όλοι οι Χριστιανοί και στις δυνατότητες τις οποίες έχουν να περάσουν από το σκότος «εις το θαυμαστόν αυτού φως».

  Ο Απόστολος Πέτρος, που συμμετείχε στο όρος Θαβώρ και είδε την δόξα του Θεού ως Φως, χρησιμοποιεί την λέξη φως, όχι με την ηθική και συμβολική έννοια, αλλά με την καθαρώς θεολογική έννοια, ως όραση και μέθεξη του ακτίστου Φωτός.

 Ασφαλώς πρόκειται για την πνευματική ζωή όλων των Χριστιανών, Κληρικών και λαϊκών. Οπότε, ο όρος «βασίλειον ιεράτευμα» αναφέρεται όχι απλώς στους βαπτισθέντες, αλλά σε αυτούς που είναι «βεβαπτισμένοι» και «βεβαιόπιστοι», όπως διδάσκει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, και μετέχουν της θεοποιού ενεργείας του Θεού.

Επίσης, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του αναφέρεται στο ότι οι Χριστιανοί με το Βάπτισμα, το Χρίσμα και την εν γένει εκκλησιαστική ζωή είναι βασιλείς και ιερείς: «Εποίησας αυτούς τω Θεώ ημών βασιλείς και ιερείς, και βασιλεύσουσιν επί της γης» (ΑΠΟΚ, 5/10).

ζ. Χωρία της βίβλου περί Ιερωσύνης :

(1) ΜΑΤΘ: 10/1

(2) ΛΟΥΚ; 10/1

(3) ΙΩΑΝ: 6/70

(4) ΠΡΑΞΕΙΣ: 13/3-14/23-20/28

(5) Α! ΤΙΜ: 4/14-5/22

(6) Β! ΤΙΜ: 1/16

(7) ΤΙΤ: 1/5-6

27. Το «Κατ’ Εικόνα Θεού»

Φραγκοπαπισμός

α. Κατά τους παπικούς το «κατ’ εικόνα Θεού» έμεινε ανέπαφο μετά την πτώση του ανθρώπου.

β. Κατά τους Προτεστάντες κατεστράφη ολοσχερώς.

Ορθοδοξία

α. Το «κατ’ εικόνα» δεν κατεστράφη ολοσχερώς, ούτε έμεινε ανέπαφο. Υπέστη εξασθένηση, αμαύρωση και ζόφωση. Έτσι ώστε ο άνθρωπος μετά την πτώση του, να διασώζει ακόμα μέσα του την έννοια του αγαθού και να εργάζεται την αρετή.

β. Διεστράφη καθολικώς η φύση του παραβάτη.

Το σώμα έχασε την δυνητική αθανασία του. Νεκρώθηκε και παραδόθηκε στην  φθορά και την διάλυση. Βαρύνθηκε σε σημείο ώστε να πιέζει και να θραύει με το βάρος του το πνεύμα που ενοικεί μέσα του.

γ. Παραλλήλως και η ψυχή του υπέστη αχρείωση. Ο νους, το βασικότερο στοιχείο της σκοτίστηκε και απομακρύνθηκε από την πηγή του αληθινού φωτός.

δ. Οι υπόλοιπες δυνάμεις της ψυχής (επιθυμία, βούληση) που πριν από την παρακοή εστιάζονταν με αγάπη στο θέλημα του Θεού, αποχαλινώθηκαν και εστράφησαν προς την αμαρτία (Αμαρτία= Παράβαση των νόμων του Θεού-Δημιουργού, α-νομία).

ε. Η πτώση σκότωσε την φύση και την οδήγησε στην φθορά και τον θάνατο.

Το «κατά φύσιν» του ανθρώπου ήταν αναμαρτησία και απάθεια. Ο άνθρωπος όμως εξετράπη του «κατά φύσιν» εις το «παρά φύσιν» δια της παρακοής8.

«H γαρ τούτου (του καρπού) βρώσις και η παράβασις της εντολής, τον θάνατον αυτώ (εις τον άνθρωπον) επήγαγεν (επέφερεν)»9.

στ. Έτσι ο άνθρωπος είναι λογικός, αυτεξούσιος, δημιουργός, υπεύθυνος για την κτίση, κυρίαρχος πάνω στον κόσμο, αγαπητικός με τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα επειδή ακριβώς είναι «κατ’ εικόνα» Χριστού. Αυτού που είναι:
                 (1) Ο Θεός Λόγος [«Κατά την εαυτού εικόνα εποίησεν αυτούς, μεταδούς αυτοίς και της του ιδίου Λόγου δυνάμεως, ίνα ώσπερ σκιάς έχοντες του Λόγου και γενόμενοι λογικοί διαμένειν εν μακαριότητι δυνηθώσι», (Μέγας Αθανάσιος, PG,25,101B)]. 
                (2) Ο απόλυτα ελεύθερος [«Εν τω αυτεξούσιω της προαιρέσεως προς τον εξουσιάζοντα πάντων είχε την ομοιότητα»,( Γρηγ. Νύσσης, PG.44, 204)]. 

     (3) O Δημιουργός του Κόσμου [«Κατά τούτο εικών ο άνθρωπος συνεργεί», (Κλήμης   Αλεξανδρ, PG. 8,497Β). 
                 (4) Ο Κύριος και Παντοκράτωρ («Ώσπερ ουν ο Θεός των όλων, ούτω και ο άνθρωπος των επιγείων βασιλεύει», (Διόδωρος Ταρσού, PG, 33,1564)]. 
                   (5) O ανακεφαλαιωτής όλης της Κτίσεως. 
                   (6) Ο Ένας της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος

   Ο άνθρωπος είναι ομοούσιος κατά την φύση του με τους άλλους ανθρώπους, αλλά μοναδικός και ανεπανάληπτος ως πρόσωπο γιατί είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα» του Τριαδικού Θεού. Αυτό το γεγονός δημιουργεί την δυνατή Ορμή προς το Θείο Αρχέτυπο-Ωριγένης-τον ασίγαστο πόθο προς τον Θεό-Μ. Βασίλειος-την άσβεστη δίψα της προσωπικής Κοινωνίας με το Χριστό.

ζ. Οι Πατέρες αρνούνται να ορίσουν λογικώς τι σημαίνει αυτή η έκφραση και να εντοπίσουν το «κατ’ εικόνα» σε κάποιο κομμάτι του ανθρώπινου είναι ή σε κάποιο πνευματικό χάρισμα.

η. Απόδοση του «κατ’εικόνα» για λόγους απολογητικούς και ποιμαντικούς:

(1) Φύσει αναμάρτητος και θελήσει αυτεξούσιος. (Αναμάρτητος όχι ως μη επιδεχόμενος αμαρτία, διότι μόνον ο Θεός είναι ανεπίδεκτος αμαρτίας. Όχι έχων στην φύση του το αμαρτάνειν αλλά εξουσίαν έχων στο να παραμένει στο αγαθόν ή να απομακρύνεται από το αγαθό).

(2) Εικόνα του κτίσαντος εις τον Νου και τις Δυνάμεις του (Ο άνθρωπος ο αληθινός...  ο νους ο εν τω ανθρώπω)10.

(3) Η δόξα της Θεότητος  στην ανθρώπινη φύση και όχι η φύση Του στην ανθρώπινη φύση...

(4) Εικών του Θεού όχι ως προς το σώμα αλλά ως προς την ψυχήν.

(5) Το αρχικόν αξίωμα της δεσποτείας (της επί των αλόγων και πάσης κτίσεως εξουσίας). Το εξουσιαστικόν (Ιωάννης Χρυσόστομος).

(6) Μίμηση του απεριορίστου (απερίγραπτον) και πανταχού παρόντος Θεού (Ο άνθρωπος ποιεί αυτό κατά την λογικήν μόνο φαντασία, ο Θεός έχει το απερίγραφον, ουσία, σοφία και δυνάμει).

(7) Εικών του Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος.

(α) Της Αγίας Τριάδος τρεις νοούμεν τις υποστάσεις, ασυγχύτως ενωμένες και αφ’εαυτών υπάρχουσες (ανθύπαρκτες).

(β) Του ανθρώπου ανυπόστατος είναι και ο λόγος και το Πνεύμα, δηλαδή χωρίς προσωπική ύπαρξη.

(γ) Η ψυχή είναι ο Τύπος του Πατρός, ο λόγος ο τύπος του Υιού και ο νους ο τύπος του Αγίου Πνεύματος.

(8) Προσήλωση του Μυστηρίου της Σαρκώσεως Του Θείου Λόγου (Η απαράλλακτη εικών του πατρός, ο «συμφυής» Υιός και Λόγος του Θεού γενόμενος άνθρωπος έδειξε και την εικόνα και το πρωτότυπον (καθ’ ην εικόνα ο Αδάμ εις ανθρώπινη φύση διεμορφώθη). Έδειξε επίσης και την οδόν και την αλήθεια της «κατ’εικόνα» και «καθ’ ομοίωση» Θεού μακαρίας ζωής κάθε ανθρώπου που ζητά την σωτηρία του.

(9) «Εικόνα του Θεού εις τα πάντα και όχι εις μέρος»11.

O άνθρωπος δεν είναι αυτόνομη και αυτάρκης ύπαρξη. Αντίθετα είναι Εικονικό ον, του οποίου η σύσταση και το βαθύτερο Είναι του, θεμελιώνεται στο Αρχέτυπο, στον Χριστό («Εικών μεν του Θεού ο πρωτότοκος πάσης κτίσεως εστίν... κατ’εικόνα δε του Θεού ο άνθρωπος πεποίηται»-Ωριγένης, PG,11, 1393).

28. Η «Σωτηρία» του Σατανά (θεωρία αποκαταστάσεως των πάντων)

Φραγκοπαπισμός

α. Συναφής προς το δόγμα του Καθαρτηρίου Πυρός είναι και η θεωρία της αποκαταστάσεως των πάντων.

β. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία :

(1) Υπάρχει κόλαση αλλά δεν είναι αιώνια.

(2) Οι ποινές στην Κόλαση είναι παιδαγωγικές και όχι τιμωρητικές, εκδικητικές.

(3) Τελικός σκοπός της κολάσεως είναι η κάθαρση των κολαζομένων πνευμάτων από την αμαρτία.

(4) Μετά την κάθαρση οι αμαρτωλοί συμπεριλαμβανομένου και του Σατανά, θα επιστρέψουν κοντά στον Θεό, η κόλαση θα καταργηθεί και τα πάντα θα βρίσκονται σε αρμονία στους κόλπους της θείας παναρχίας.

 Ορθοδοξία

α. Η θεωρία της αποκαταστάσεως των πάντων:

(1) Κατασκευάσθηκε από τους παπικούς για να ικανοποιήσει το πρακτικό θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου.

(2) Είναι δογματικώς απαράδεκτη γιατί προσκρούει στο δόγμα της αιωνίου κολάσεως που δίδαξε ο Χριστός και οι Πατέρες της Εκκλησίας.

«Και απελεύσονται ούτοι (οι αμαρτωλοί) εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (ΜΑΤΘ: 25/46).

«Έρχεται η ώρα που όλοι όσοι θα βρίσκονται στα μνημεία θα ακούσουν την φωνήν του και θα βγουν έξω, εκείνοι μεν που έκαναν το καλό θα βγουν για ζωή, εκείνοι δε που έκαναν το κακό θα αναστηθούν διά καταδίκην» (ΙΩΑΝ: 5/29).

«Και πολλοί των καθευδόντων εν γης χώματι εξεγερθήσονται, ούτοι εις ζωήν αιώνιον και ούτοι εις ονειδισμόν και εις αισχύνην αιώνιον» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/2).

β. Όσοι διδάσκουν την θεωρίαν της αποκαταστάσεως των πάντων, είναι αναθεματισμένοι από την εκκλησίαν.

«Ει τις λέγει ή έχει πρόσκαιρον είναι την των δαιμόνων και ασεβών ανθρώπων κόλασιν και τέλος κατά τινα χρόνον αυτήν έξειν, ήγουν αποκατάστασιν δαιμόνων ή ασεβών ανθρώπων ανάθεμα έστω»12.

γ. Ο Σατανάς και οι οπαδοί του ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα συγχωρεθούν γιατί είναι ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ:

(1) ΙΕΡΕΜΙΑΣ : 13/22-25

(2) ΗΣΑΙΑΣ : 47/2-3, 5/14-15, 14/12-29

(3) ΙΕΖΕΚΙΗΛ : 16/37-39, 28/18-24, 34/25

(4) ΝΑΟΥΜ: 3/4-6

(5) ΨΑΛΜΟΙ : 1/4

(6) ΩΣΗΕ : 13/1-4

(7) ΙΩΒ : 20/29 (Αύτη η μερίς ανθρώπου ασεβούς παρά Κυρίου..)

(8) ΜΑΤΘ : 12/31-32 (...ος δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι..).

(9) ΜΑΤΘ : 27/25-26

(10) ΕΒΡ: 10/29-30, 12/25

(11) ΡΩΜ: 16/10

(12) ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ:

«Και ο διάβολος ο πλανών αυτούς εβλήθη εις την λίμνην του πυρός και θείου, όπου και το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης και βασανισθήσονται ημέρας και νυκτός εις τους αιώνας των αιώνων». (20/10).

«Αλλά οι δειλοί, οι άπιστοι και οι βδελυροί, οι φονιάδες οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όλοι οι ψεύτες θα έχουν την θέση τους εις την λίμνη, που καίεται με φωτιά και θείαφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος» (21/8).

28. Το σημείον του Σταυρού

      Φραγκοπαπισμός

Οι παπικοί, αντιθέτως προς τους Ορθοδόξους, ακόμη και τον σταυρόν τους τον κάνουν με τα τέσσερα δάκτυλα, γιατί κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, πρόσθεσαν και το πρόσωπο της Παναγίας, απόρροια της Μαριολατρείας ή Μαριολαγνείας.

Επίσης, οι παπικοί κάνουν το σημείο του Σταυρού όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά.

Ορθοδοξία

Παράδοση της Εκκλησίας είναι να κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, που συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

                                                                                                                   

                                                                                                                   

Συνεχίζεται

XΡIΣTOΣ  ANEΣTH! 
CHRIST  ARISEN!

---

1 Ι. Διλέρνια, Τι είναι και τι δεν είναι ο Πάπας, σ.14-15.

2 Κ. Μουρατίδης, 1965, Σχέσις Εκκλησίας κ Πολιτείας.

3 Ιω. Καρμίρης, 1964, Η περί Εκκλησίας ορθόδοξος δογματική Διδασκαλία.

4 Ειρηναίου, Έλεγχος ψευδωνύμου γνώσεως, 5,6 και κατά αιρέσεων 5,317.

5 Π. Τρεμπέλα, Δογματική Γ΄, σ. 341.

6 Η΄ Κανών της εν Νεοκαισαρεία Τοπικής Συνόδου.

7 Πηδάλιον, σελ.587.

8 Μ. Βασίλειος, ΒΕΠΕΣ, 54,94-Ι.Δαμασκηνός, PG, 94,104.

9 Ιωάν. Χρυσόστομος, PG,53, 51.

10 Κλήμης Αλεξανδρείας, «προτρεπτικός» 10, Β.

11 Αγ. Γρηγ. Νύσσης, Pg, 44,185B-Επιφάνιος Κωνσταντίας, PG, 42, 341.

12 Διάταγμα Ιουστινιανού εκδοθέν το 443, Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά, 1,σ.179