Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

(The Heresy of Franco-Papacy)

ΜΕΡΟΣ 22^ο

ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ  ΚΑΙ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

(Dogmatic and other Disparities between Franco-Papacy and Orthodox Christianity)

19.  Θεία Ευχαριστία (Θ.Ε.)
          Φραγκοπαπισμός

α. Οι Λατίνοι ισχυρίζονται ότι ο Κύριος ετέλεσε τον Μυστικόν Δείπνον, χρησιμοποιήσας άζυμα.

β. Οι Παπικοί δεν μεταδίδουν το αίμα του Χριστού αλλά μόνον το σώμα και μάλιστα όπως ανεφέρθη με βιομηχανοποιημένο άζυμο (όστια).

γ. Για να δώσουν θεολογικό έρεισμα στα παραπάνω οι Παπικοί διετύπωσαν (Θωμάς Ακινάτος) την θεωρίαν της «συνακολουθίας» (concomitantia). Σύμφωνα με την θεωρία όπου υπάρχει σώμα εκεί υπάρχει και το αίμα, που περιέχεται σ’ αυτό. Σώμα χωρίς αίμα δεν είναι νοητό.

δ. Έτσι και στο σώμα του Κυρίου, τον άγιο άρτο, πρέπει να υπάρχει και το τίμιο αίμα (αγιασμένος οίνος). Επομένως κοινωνώντας ο πιστός τον άρτο κοινωνεί ταυτόχρονα και του αίματος (οίνου) που περιλαμβάνεται σ’αυτόν. Το προνόμιον να κοινωνούν και αίμα Χριστού επιφυλάσσεται μονάχα στους λειτουργούντες ιερείς. Οι μη λειτουργούντες (ιερείς) δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.

ε. Την θεωρία περί αζύμων εισήγαγε το πρώτον ο Πάπας Λέων Θ΄. «...Από γαρ Χριστού έως του 1053 έτους δι’ ενζύμου άρτου ελειτούργει η των Δυτικών Εκκλησία κατά το έτος γαρ τούτο Λέων ο ένατος πρώτος εφευρέτης των αζύμων εγένετο»1.

στ. Οι παπικοί στηρίζουν την θεωρία των αζύμων στις ευαγγελικές περικοπές περί «πρώτης των αζύμων». 

«Τη δε πρώτη των αζύμων προσήλθον οι μαθηταί τω Ιησού λέγοντες αυτώ:  Που θέλεις ετοιμάσωμεν σοι φαγείν τω Πάσχα;» (ΜΑΤΘ: 26/17).  Συναφή χωρία: (ΜΑΡ: 14/14-16 ΛΟΥΚ: 22/7-8, 11-13).

ζ. Σχετική με την καινοτομία των αζύμων είναι και η ετεροδιδασκαλία περί του χρόνου καθαγιάσεως των τιμίων δώρων. Οι παπικοί εμμένουν ότι η καθαγίασις τελείται δια της εκφωνήσεως των συστατικών του Μυστηρίου λόγων Του Κυρίου «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το Σώμα ...Πιέτε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το Αίμα μου...».

η. Εις την λειτουργίαν των παπικών ο άρτος της Θείας Ευχαριστίας ήταν συνήθως ένζυμος (panis usitatus) μέχρι τις αρχές του 8^ου αιώνος, οπότε και αρχίζει η χρήσις των αζύμων2 για να επικρατήσει σταδιακά κατά τον 10ον αιώνα. 

Ορθοδοξία

α. Όταν ο Κύριος ετέλεσε τον Μυστικόν Δείπνον δεν εχρησιμοποίησε άζυμα. Η Μεγάλη Πέμπτη χαρακτηρίζεται ως «πρώτη των αζύμων». Τι σημαίνει όμως αυτή η φράσις;

(1) «Επειδή από της εσπέρας της παραμονής του Εβραϊκού Πάσχα, ήρχιζον αι προετοιμασίαι προς την των οίκων από παντός ενζύμου εκκαθάρισιν, χωρίς όμως και να τίθενται ακόμη εις χρήσιν τα άζυμα, δια τούτο η ημέρα αυτή-ημέρα Πέμπτη της εβδομάδος κατ’ εκείνο τον χρόνον «πρώτη των αζύμων» εκαλείτο κοινώς παρά τω λαώ»3.

(2) Η Μ. Πέμπτη ωνομάζετο μεν υπό του λαού «πρώτη των αζύμων» διότι είχαν ήδη εμφανισθή τα άζυμα, απηγορεύετο όμως από τον Μωσαϊκό Νόμο η βρώσις των αζύμων κατά την 13^η του Νισσάν (Πέμπτη): «Πρώτην ημέρα των αζύμων, την Πέμπτην λέγει ήτις προ των αζύμων ην τα γαρ άζυμα τη Παρασκευή ησθίοντο»4.

(3) Εκ της αφηγήσεως του Ευαγγελιστού Ιωάννου, προκύπτει σαφώς ότι το Δείπνον εις το Υπερώον εγένετο προ της εορτής του Πάσχα (ΙΩΑΝ: 13/1,2,4). Ο Κύριος εσταυρώθη την Παρασκευή, παραμονήν του Πάσχα (Ιωάν: 18/28 και 19/31).

 β. Αλλά και η Παρασκευή δεν ήταν ημέρα αργίας και δεν είχε αρχίσει ο εορτασμός του Πάσχα διότι:

(1) Ο Σίμων ο Κυρηναίος ειργάζετο εις τον αγρόν (ΜΑΡ: 15/21).

(2) Οι «ζηλωταί» Φαρισαίοι, αρχιερείς και πρεσβύτεροι συνέλαβαν τον Ιησού το βράδυ του Μυστικού Δείπνου (ΛΟΥΚ: 22/52).

(3) «Ην γαρ μεγάλη η ημέρα εκείνου του Σαββάτου» (ΙΩ: 19/31)

γ. Η Σύνοδος της Κων/λεως (1722) απέδειξε πεντακάθαρα ότι :

(1) Κατά τον Μωσαϊκό Νόμο (ΕΞΟΔΟΣ: 12/2,6) οι Ιουδαίοι εώρταζαν το Πάσχα την 14ην του Νισάν, ήτοι την εσπέραν της Μ. Παρασκευής, οπότε εθύετο ο πασχάλιος αμνός και εγένετο η χρήσις των αζύμων. (ΕΞΟΔΟΣ : 12/18).

(2) Η εσπέρα της Παρασκεύης απετέλει δια τους Ιουδαίους την αρχήν του Σαββάτου.

(3) Η Πέμπτη ήτο η 13^η του Νισάν5.

δ. Κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο και εάν ακόμη ο Κύριος εχρησιμοποίησε άζυμα εις τον Μυστικόν Δείπνον και πάλιν ουδεμίαν θέση θα είχαν τα άζυμα εις την Χριστιανικήν λατρείαν. «...και εάν περιτέμνεσθε, Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει» (ΓΑΛ: 5/2).

ε. Επιμένοντες οι παπικοί τρώγοντες τα άζυμα, ευρίσκονται υπό την σκιάν του παλαιού Νόμου και μετέχουν της Παλαιάς θυσίας.

στ. Η Ορθόδοξη παράδοση διδάσκει ότι η καθαγίαση του άρτου και οίνου τελείται δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος. «Και ποίησον τον μεν Άρτον τούτον, Τίμιον Σώμα Του Χριστού Σου, το δε εν τω ποτηρίω τούτω τίμιον Αίμα του Χριστού Σου, Μεταβαλών τω Πνεύματί Σου τω Αγίω» (Λειτουργία Ιωαν. Χρυσοστόμου).

ζ. Τα άζυμα δεν αποτελούν αρχαίαν (πρωτοχριστιανικήν) συνήθειαν αλλά επινόηση των αιρετικών παρασυναγωγών των πρώτων αιώνων όπως Εβιωναίων, Απολλιναριστών, Αρμενίων μονοφυσιτών κ.α.

η. Τα εις την Θείαν Ευχαριστίαν ένζυμα εμφανίζουν το Σώμα του Κυρίου «σώον και άρτιον έννουν (με νόηση) και έμψυχον δια της ζύμης εμβαλλομένης τω φυράματι»6.

θ. Τα άζυμα παρουσιάζων Σώμα Κυρίου νεκρόν, χωρίς ζωήν  (αίμα), καίτοι από ορθοδόξου σκοπιάς το Σώμα του Χριστού κατ’ουδένα τρόπον υπόκειται σε διάσπαση και μερισμό.

20.  Η αποχή των Λαϊκών εκ Του Αγίου Ποτηρίου

  Φραγκοπαπισμός

α. Η Παπική εκκλησία εδογμάτισε ότι μόνον οι ιερουργούντες κληρικοί δικαιούνται της υπ’αμφοτέρα τα είδη (Σώμα και Αίμα Χριστού) θείας Κοινωνίας.

 «Υπ’ ουδεμιάς εντολής υποχρεούνται οι λαϊκοί και οι μη της ιερουργίας μετέχοντες κληρικοί να μεταλαμβάνουν υπ’ αμφοτέρα τα είδη ουδέ δύναται τις να αμφιβάλλη, ότι αρκεί παντάπασιν προς σωτηρίαν η μετάληψις του ετέρου είδους» (Κατηχ. Ρωμαϊκή, ΙΙ, 4,64).

β. Η καινοτομία αυτή εκυρώθη ως δόγμα επισήμως υπό της εν Κωνσταντία Συνόδου, εις την 13^η Συνεδρίαν του 1415.

γ. Αργότερον η εν Τριδέντω Σύνοδος εις την 21ην συνεδρίαν της, το 1562 επεβεβαίωσε πανηγυρικώς την ετεροδιδασκαλίαν της αποχής.

δ. Η καινοτομία περί αποχής στηρίζεται στην θεωρία της concomitantiae/συνακολουθίας (19γ) αλλά και εις τον «φόβον» των παπικών μη τυχόν και εξ απροσεξίας εκχυθεί Τίμιον Αίμα και την αποστροφήν ενίων πιστών να μεταλαβαίνουν εκ του αυτού ποτηρίου»7.

   Ορθοδοξία

α. Η απόφαση της εν Κωνσταντία Συνόδου είναι απόβλητος, ως κατά πάντα αντιβιβλική, αντιπαραδοσιακή και αυθαίρετος. Η Σύνοδος εκείνη ωμολόγησε ότι εβασίσθη σε ανθρώπινη συνήθεια και αγνόησε την Δγην του Κυρίου και την Παράδοση της Εκκλησίας.

β. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος δεν επιτρέπει καμμία αμφιβολία περί της καθολικής προσελεύσεως των πιστών εις το Ποτήριον της Ζωής (26/27-28).  Το ίδιο κατηγορηματικός είναι και ο Ιωάννης «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ...» (6/24 και 6/53-56).

γ. Η εξήγηση των παπικών ότι το «πάντες» αναφέρεται στους Αποστόλους μόνον και στους διαδόχους των (λειτουργούντες Ιερείς) είναι αυθαίρετος.

Αν το «λάβετε φάγετε, αναφερόμενον εις τους Αποστόλους, επεκτείνεται δι’αυτών εις ολόκληρον την Εκκλησίαν, τότε το «πίετε πάντες» διατί να περιορίζεται μόνον εις τον Ιερουργούντα κλήρον;

δ. Καίτοι δεν στερείται δογματικής βάσεως η θεωρία της concomitantae εν τούτοις είναι ψευδής και υποκριτική η χρησιμοποίηση της ως δικαιολογίας δια την υποστήριξη του δόγματος της αποχής εκ του Αγίου Ποτηρίου....

ε.  Η φράση του Κυρίου «Εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς...» (Ιωαν:6/53) δεν είναι προτροπή για απλή συνήθεια, αλλά ρητή εντολή σωτηρίας προς πάντας.

Με άλλα λόγια ανάμνησις της Σωτηριώδους θυσίας Του και υπόμνησις της Σωτηριώδους εντολής Του!!!

21. Περί Μετανοίας και Εξομολογήσεως

  Φραγκοπαπισμός

α. Κατά τους παπικούς :

(1) Ο αμαρτωλός που μετανοεί, όταν εξομολογείται, δικάζεται από τον εξομολόγο Ιερέα. Η εξομολόγηση γίνεται ως μία δίκη και η επικοινωνία είναι απρόσωπη. Ο εξομολογούμενος λέει τα αμαρτήματά του χωρισμένος και άγνωστος στον πνευματικό (στους ξύλινους θαλαμίσκους) και λαμβάνει τα επιτίμια και την άφεση.

        Δεν υπάρχει δηλαδή προσωπική ποιμαντική σχέση και εκκλησιαστική κοινωνία, αλλά νομική και απρόσωπη σχέση.

(2)Τα επιβαλλόμενα επιτίμια έχουν ποινικό χαρακτήρα και αυτό γιατί ο εξομολογούμενος πρέπει να εξιλεωθεί απέναντι στον Θεό για τις αμαρτίες του.

Προέχει η νομική δικαίωση του αμαρτωλού και όχι η συγχώρηση, επάνοδος και αποκατάστασή του στο πατρικό σπίτι (Εκκλησία) και την πατρική αγκάλη.

  β. Στους Παπικούς ναούς υπάρχουν φορητά κουβούκλια για το «Μυστήριο της Εξομολογήσεως». Έχουν ένα χώρισμα στο μέσον, το οποίον σ’ ένα σημείον του έχει μερικές τρύπες, για να ακούγεται η φωνή των συνομιλητών. Από το ένα μέρος του χωρίσματος κάθεται ο ιερέας και από το άλλο ο εξομολογούμενος, χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλον.

γ. Τρόπος της Συγχωρητικής Ευχής (εισήχθη μετά το 1250)

      «Εγώ απολύω σε από των αμαρτιών σου, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

 δ. Επιτίμια

    Οι Παπικοί τα θεωρούν σαν απαραίτητο στοιχείου του Μυστηρίου.

    Ορθοδοξία

α. Ποτέ ο Χριστός δεν κατεδίκασε αμαρτωλό : «Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον αλλά ίνα σώσω τον κόσμον» (ΙΩ: 12/47).

β. Για να λουσθεί η ψυχή πνευματικά και να καθαρισθεί από τον ρύπο της αμαρτίας πρέπει ο άνθρωπος να μετανοήσει πρώτα και κατόπιν να προσέλθει στον Πνευματικό και να εξομολογηθεί με φόβο Θεού και ειλικρίνεια τα αμαρτήματα που πιέζουν την συνείδησή του.

γ. Ο Πνευματικός διαπιστώνοντας ειλικρινή μετάνοια και προθυμία αλλαγής βίου, συγχωρεί τον εξομολογηθέντα, διαβάζοντάς του ειδική συγχωρητική ευχή. Ο Ιερεύς ως λειτουργός της Εκκλησίας έχει μεν την δύναμη του «δεσμείν και λύειν» τις αμαρτίες επί της γής (ΙΩΑΝ: 20/23) αλλά η άφεση αμαρτιών γίνεται μόνον με το έλεος του Θεού.

δ. Τα επιτίμια που επιβάλλει ο Πνευματικός δεν έχουν ποινικό χαρακτήρα, αλλά παιδαγωγικό μόνο (όχι εξιλέωση).

ε. Το μυστήριο μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές ανάλογα με τις πνευματικές ανάγκες της ψυχής. Χαρακτηρίζεται σαν δεύτερο βάπτισμα.

           στ. Η άφεση των αμαρτιών είναι συνέπεια της ειλικρινούς μετανοίας του μετανοούντος, και πηγάζει από την Σταυρική θυσία του Κυρίου μας και όχι από τις μεσιτείες των αγίων ή άλλους παράγοντες, όπως διδάσκουν οι παπικοί.

             ζ. Αντίθετα με την παπική συναγωγή, στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει προσωπική επαφή του πιστού με τον ιερέα.

η. Κατά την πρώτην Χριστιανικήν εποχήν η Εξομολόγηση γινόταν δημόσια, ενώπιον όλων κατά την ώραν της Θείας Λατρείας. Όταν όμως οι Χριστιανοί έγιναν πολλοί και για να μη σκανδαλίζονται από την δημόσια εξομολόγηση των αμαρτιών, ωρίσθηκε μυστικός τρόπος εξομολογήσεως μετανοούντος-Πνευματικού (χωρίς να υπάρχει ειδικό μέρος για εξομολόγηση ή ειδικό χώρισμα εξομολογητού - εξομολογουμένου).

θ. Ενώ στην Δύση ακόμη και με την συγχωρητική ευχή φαίνεται το κληρικοκρατικό Πνεύμα, ο Ορθόδοξος ιερέας ικετεύει τον Κύριον να συγχωρήσει Εκείνος τον εξομολογούμενον και έτσι φέρει σε άμεση ψυχική σχέση τον μετανοούντα με τον Ιησού Χριστόν, Ο Οποίος είναι και ο πραγματικός Λειτουργός του Μυστηρίου.

ι. Τα Επιτίμια για τους Ορθοδόξους είναι μέσα παιδαγωγικά προς βελτίωση της ψυχικής καταστάσεως και όχι συμπλήρωμα και συστατικό στοιχείο του Μυστηρίου.

           22.  Κανόνες Οικουμενικών  Συνόδων 
               Φραγκοπαπισμός

α. Το Βατικανό έχει ήδη απορρίψει τους πλείστους των κανόνων των Οικ. Συνόδων και έχει μορφώσει ίδιον Κανονικόν Δίκαιον.

β. «Η Εκκλησία της Ρώμης αποδεχθείσα επισήμως κατ’ αρχάς μόνον τους κανόνας της εν Νίκαια Α΄ Οικ. Συνόδου (325) και της Σαρδικής (343), αδιαφόρησε ως προς την Νομοθεσίαν εν σχέσει προς την Εκκλησιαστικήν ευταξίαν των λοιπών Ανατολικών Συνόδων (Οικουμενικών-Τοπικών), παρ’ ότι μερικές από τις διατάξεις και τους κανόνες των Συνόδων τούτων ετηρούντο υπό διαφόρων Εκκλησιών της Δύσεως»8.  

Ορθοδοξία

α. Η Ορθόδοξος Ανατολή έμεινε αείποτε πιστή στους Ιερούς Κανόνες. Ο Β΄ Κανών της ΣΤ΄ Οικ. Συνόδου, απαιτεί την απόλυτη προσήλωση πάντων σε όλους τους Ιερούς Κανόνες. Ο Α΄ Κανών της Ζ΄ Οικ. Συνόδου απαγορεύει κάθε προσθήκη ή αφαίρεση επί του περιεχομένου των Ιερών Κανόνων.

β. «Ει τις ευαγγελίζεται υμίν παρ’ ο παρελάβατε, ανάθεμα έστω. Ου φοβερόν ούν καθ’ υμών το ρήμα περί τε την πίστιν και τα έθνη καινοτομούντων της Εκκλησίας;»9.

γ. Το Πρωτείον και το αλάθητον είναι δύο θολές πηγές εκ των οποίων απορρέουν όλες οι καινοτομίες και νοθείες της Παπικής «Εκκλησίας».

  Εφ’ όσον ένας μόνον άνθρωπος θνητός και πλανώμενος, κατέστησε εαυτόν ορατήν κεφαλήν Της Εκκλησίας, απόλυτον άρχοντα και μοναδικόν διδάσκαλον αποφαινόμενον από καθέδρας (excathedra) επί θεμάτων πίστεως, ήτο επόμενον η παπική Εκκλησία (ΣΣ: παπική συναγωγή) να έχει ως γνώρισμά της την άπαυστον περί της καινοτομίας τάση10.

23.  Η ενέργεια Των Μυστηρίων (χάρις του Θεού)

 Φραγκοπαπισμός

α. Κατά τους παπικούς :

(1) Η ενέργεια των Μυστηρίων είναι μηχανική.

(2) Δεν εξαρτάται από την διάθεση και την θέληση του Χριστιανού να λάβει την χάρι του Μυστηρίου.

(3) Άπαξ και τελείται το Μυστήριο η παρεχόμενη χάρις ενεργεί από μόνη της και μόνο.

Ορθοδοξία

α. Τι είναι η Θεία Χάρις;

  «Είναι άκτιστη θεία Ενέργεια, που υπάρχει αναγκαίως στην ουσία του Θεού, ως έμφυτος πλούτος της θεότητος, στην βάση της οποίας δημιουργήθηκε ο εξωτερικός κόσμος, τα ορατά και αόρατα κτίσματα, τα οποία συνέχονται και συντηρούνται σ’ αυτήν και κατευθύνονται προς το τέλος της υπάρξεώς τους. Από την άποψη αυτήν η Χάρις συμπίπτει με την πρόνοια του Θεού11.

β. Ονομάζεται Χάρις, διότι είναι χάρισμα, δώρον Του Θεού. Είναι το ελεύθερο δόσιμο της θεότητος που εγγίζει τα λογικά πλάσματα.

γ. «Ο άνθρωπος, έστω ο πιο καλός και άξιος, δεν μπορεί να αξιώσει δικαιωματικά την χάρι του Θεού. Ούτε η χορήγησις της χάριτος είναι επιλεκτική. Είναι δωρεά καθολική αλλά διδόμενη τοις ταπεινοίς»[«..Πάντες δε αλλήλοις υποτασσόμενοι την ταπεινοφροσύνην εγκομβώσασθε …ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Α΄ ΠΕΤΡΟΥ: 5/5)].

δ. Η χάρις Του Θεού δεν είναι μηχανική. Δεν σύρει βιαίως στην Σωτηρία, αλλά εξαρτάται από την ελεύθερη συγκατάθεση των λογικών όντων.

ε. Ο άνθρωπος μπορεί να χάση την Χάρι, ένεκεν της αμαρτίας και έπειτα να την ανακτήσει μετά ειλικρινή μετάνοια.

στ. Ο χώρος δράσεως της Χάριτος του Θεού είναι η ψυχή, η καρδιά του πιστού.

                                                                                                                                           

Συνεχίζεται

 

XΡIΣTOΣ  ANEΣTH! 
  CHRIST  ARISEN!

---

1 Νικόδημος Αγιορείτης, Πηδάλιον 6.87, Υποσ.1 Αθήναι, 1886.

2 Π. Τρεμπέλας, Δογματική...Γ΄, σ.156

3 G. Wildon Peiritz, εξ εβραίων Χριστιανός-όπως Κ. Καλλινίκου, Ο Χριστιανικος Ναός και τα τελούμενά εν αυτώ, Εκδ Β΄.

4 Θεοφύλακτου, εις Μάρκον κεφ. 14,12-15 --- PG123, 648Β.

5 Θεοφύλακτου, Εις Μάρκον, κεφ.14,12-15.

6 Θεοδώρου Ανδρ., Προθεωρία περί των εις την Θ. Λειτουργία γινομένων.

7 Υακίνθου, Μεγ. Κατήχησις Γ΄, Εκδ. Β΄.

8 Ουνίτου Π. Γρηγορίου, Σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων, σ. 474, Αθήνα, 1958.

9 Συμεών Θεσαλονίκης, Ερμηνεία εις το θείον και Ιερόν Σύμβολον, PG 155, 788BC.

10 Ορθόδοξος θεώρησις της Β΄ Συνόδου του Βατικανού, επιμέλεια Μ.Δ.Σπυροπούλου, σ.78, Αθήναι, 1967.

11 Ανδ. Θεοδώρου, Καθ. Παν. Αθηνών, Απαντήσεις σε Δογματικά Ερωτήματα.