Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 17ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

2. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 16ου μέρους)

9ος Μύθος (Συνέχεια 16ου μέρους)

Με την επικράτηση της Επαναστάσεως, εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία και εφαρμόστηκαν σταδιακά οι διακηρυχθείσες αρχές της περί ισότητος, καθολικής ψηφοφορίας, ελευθερίας, λαϊκής κυριαρχίας, αδελφότητος και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

7ο/ Η αντεπανάσταση των Γιρονδίνων, κατεπνίγη στο αίμα στις 2 Ιουνίου 1793 από τους «Αβράκωτους». Οι Γιρονδίνοι διαλύθηκαν, οι αρχηγοί τους καρατομήθηκαν τον Οκτώβριο του 1793 και ξεκίνησε η «Δημοκρατία των Ιακωβίνων», που έμελλε να διαρκέσει έως τον Ιούλιο του 1794.

Ποια ήταν η …Δημοκρατία των Ιακωβίνων;

Η Απόλυτη Τρομοκρατία (1793):

Συστήθηκε η Επιτροπή Δημοσίας Σωτηρίας: Νέα μορφή κυβερνήσεως (Robespierre, Saint-Just, Carnot…).

Συστήθηκε Επιτροπή Γενικής Ασφαλείας και Επαναστατικών Δικαστηρίων, με αποστολή: Την παραπομπή στην Επιτροπή ακόμη και υπόπτων για αντεπαναστατικές ενέργειες, και την καταδίκη τους με συνοπτικές διαδικασίες, σε αποκεφαλισμό, δια της λαιμητόμου.

Στην περίοδο από το φθινόπωρο του 1793 μέχρι τον χειμώνα του 1794, Επαναστατική κυβέρνηση του Ροβεσπιέρου πλέει επικίνδυνα ανάμεσα σε δυο σκοπέλους. Αριστερά της ο Έμπερ με τους Αβράκωτους και οι «Λυσσασμένοι» Κορδιλιέροι1 του που βρίσκονταν στην κορυφή του κύματος. Και δεξιά έχει τον Δαντών που εκπροσωπούσε τους λεγόμενους «μετριοπαθείς» ή συγκαταβατικούς που ήθελαν τον τερματισμό της τρομοκρατίας και μια οικονομική πολιτική λιγότερο «διευθυνόμενη», να μπορεί το κράτος δηλαδή να επεμβαίνει στην οικονομική πολιτική.

Ο Ροβεσπιέρος κατάφερε να θέσει….δημοκρατικώτατα εκτός νόμου, όλες τις αντίπαλες επαναστατικές φατρίες και στην συνέχεια εξετέλεσε τους αρχηγούς τους. Αυτή ήταν η…δημοκρατία των πρωταγωνιστών της Γ.Ε. !

Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Εξόντωσε και πολλούς πρώην συντρόφους του, μεταξύ αυτών και τον Δαντόν, τον οποίο θεωρούσε διεφθαρμένο λόγω της μετριοπάθειάς του, καθώς και τον πρώην φίλο του Ντεμουλέν, που διαφωνούσε με τα τρομοκρατικά μέτρα του Ροβεσπιέρου.

«Ο οίκτος είναι προδοσία», έλεγε ο…δημοκράτης-επαναστάτης Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος. Το έλεγε, το πίστευε, το έκανε. Δεν έδειχνε οίκτο ούτε στους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά ούτε και στους πρώην συντρόφους του. Στα χρόνια του, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην λαιμητόμο.

Στις 27 Ιουλίου του 1794 διενεργήθηκε το πραξικόπημα της 9ης Θερμιδόρ (Βλέπε υποσ. 2) κατά του Ροβεσπιέρου. Η Συμβατική Συνέλευση απαίτησε την σύλληψη του Ροβεσπιέρου ως εχθρού της ενότητας του λαού. Προσωρινά κατάφερε να διαφύγει βρίσκοντας καταφύγιο στο Δημαρχείο των Παρισίων. Εκεί προσπάθησε να εξεγείρει το λαό σε στάση. Οι εχθροί του τον πολιόρκησαν και ο Ροβεσπιέρος τραυματίστηκε. Επιχείρησε να αυτοκτονήσει για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος, συνελήφθη όμως μαζί με άλλους οπαδούς του.

Η Επιτροπή Δημόσιας Ασφαλείας του Ροβεσπιέρου, δεν μπόρεσε τελικά να σώσει ούτε τον εαυτό της. Απέτυχε να συγκρατήσει τον πληθωρισμό, χάνοντας έτσι την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων. Επί πλέον ο κόσμος είχε αγανακτήσει από την Τρομοκρατία με αποτέλεσμα και οι ελάχιστοι υποστηρικτές του Ροβεσπιέρου να τον εγκαταλείψουν. Ως τον Ιούλιο του 1794 η Επιτροπή είχε μείνει ουσιαστικά χωρίς υποστηρικτές.

Την επόμενη ημέρα, στις 28 Ιουλίου, οδηγήθηκε στην λαιμητόμο. Κατ’ εφαρμογή του νόμου Πρεριάλ, δεν υπήρξε δίκη. Το κεφάλι του είχε την ίδια μοίρα με χιλιάδες άλλα που κόπηκαν την εποχή της παντοδυναμίας του… 

Θύμα του σκληρού νόμου που ο ίδιος ψήφισε. Το 1794 τέθηκε σε εφαρμογή ο αντιδημοκρατικός «νόμος της 22ας Πρεριάλ».2 Ήταν ένας «Ροβεσπιερικός» νόμος που αφαιρούσε από τους κατηγορούμενους….δημοκρατικώτατα το δικαίωμα της υπερασπίσεως, με πρόσχημα την κρισιμότητα της καταστάσεως για το μέλλον και την εδραίωση της Επαναστάσεως.

Ώ σύγχρονοι εραστές της Γαλλικής επαναστάσεως!

Για ποια δημοκρατία ομιλείτε; Δεν γνωρίζετε τι είδους δημοκρατία και ελευθερία επρέσβευαν οι πρωταγωνιστές της Γ.Ε.; Μήπως είσθε αφιονισμένοι και αιθεροβατείτε; Μήπως βασανίζεσθε από τις ίδιες ψυχοπαθητικές ανωμαλίες με τους Ιακωβίνους και δεν το γνωρίζετε;

Η περίοδος του Ροβεσπιέρου στο τιμόνι της Γαλλίας κράτησε λίγους μήνες και είναι γνωστή ως «η Μεγάλη Τρομοκρατία» ή «Εξολόθρευση του λαού».

Αυτήν την…Δημοκρατία εγκατέστησαν οι διεστραμμένοι, λυσσασμένοι και καννίβαλοι αναρχοτρομοκράτες στην Γαλλία, με την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση….Μία διεθνιστική ψευτοδημοκρατία διεστραμμένων και αρρωστημένων εγκεφάλων που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την αληθινή λαϊκή κυριαρχία, την ατομική Ελευθερία, το Έθνος και την Εθνική Ελευθερία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την αληθινή Δημοκρατία.

Αυτήν την «Δημοκρατίαν», την επιβληθείσα βιαίως από τους ανθρωπο-εκδοροσφαγείς της Γ.Ε. προπαγανδίζουν σήμερα οι θιασώτες της, αφού όμως, εντέχνως και αφανώς αφαίρεσαν τις σελίδες της συμβατικής ιστορίας, που περιέγραφαν τις συνθήκες γεννήσεώς της, απεκάλυπταν τον διαχρονικόν προαγωγόν της (Ιουδαιοταλμουδισμός) και ΟΛΑ τα ανοσιουργήματά της. Στην συνέχεια, την καλλώπισαν με τα «φτιασίδια» του ανθρωπισμού, της ισότητος και  του φιλελευθερισμού και τελικώς την μυθοποίησαν.

Αποτέλεσμα: Η ωραιοποίηση, και εξιδανίκευση μιας πολιτικο-κοινωνικής πόρνης όπως απεδείχθη η «Δημοκρατία» της Γ.Ε. και η περιφορά της στους αποχαυνωμένους πολίτες όλων των λαών της γης, ως της μόνης πολύφερνης παρθένου νύμφης!!!

Τι περιελάμβανε το σχέδιο «Εξολόθρευση του Λαού»;

Την επιχείρηση μειώσεως  του πληθυσμού της Γαλλίας από 25 σε 8 ή 6 εκατομμύρια. Η ιδέα ανήκει στον Ροβεσπιέρο που πίστευε ότι η «εξολόθρευση ήταν απαραίτητη». Προς τον σκοπό αυτό, εξαπέλυσε  την επιχείρηση «Μεγάλη τρομοκρατία», με την προοπτική να εφαρμόσει το σχέδιο της εξολοθρεύσεως, εφ’ όσον η κυριαρχία του διαρκούσε 10-20 χρόνια.3

Στο όνομα της προστασίας της…δημοκρατικής επαναστάσεως, οι Ιακωβίνοι εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που θεωρήθηκαν ύποπτοι για αντεπαναστατική δράση (περίοδος της Τρομοκρατίας).

Δεν πρόλαβε όμως ο Ροβεσπιέρος να υλοποιήσει το σατανικό σχέδιό του για την γενοκτονία του Γαλλικού λαού, καθ’ όσον τα ακραία μέτρα που είχε λάβει και τους ποταμούς αίματος αθώων πολιτών που είχε χύσει, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις, ακόμη και στους δικούς του. Έτσι βρέθηκε στο στόχαστρο των πολιτικών αντιπάλων του και τελικά η Συμβατική Συνέλευση, αποφάσισε αργότερα να τον εκτελέσει μαζί με 20 συνεργάτες του (28 Ιουλίου 1794).

Κάτι ανάλογο γίνεται και σήμερα και στις λεγόμενες Δυτικές Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες.

Όποιες απόψεις θεωρούνται απ’ τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, ως  «αντιδημοκρατικές», «ρατσιστικές», αντισημιτικές, με την ερμηνείαν που δίδουν οι ίδιες αυθαιρέτως και  ανιστορήτως, ψηφίζουν νόμους με πρόσχημα την προάσπιση της δημοκρατίας και τις απαγορεύουν «δημοκρατικά» πάντα μέσα απ' τα κοινοβούλια.

Μπορεί να μην υπάρχει πλέον η λαιμητόμος, αλλά υπάρχουν, ο αποκλεισμός από τα ΜΜΕ οποιουδήποτε εκφράζει την…άλλη άποψη περί Δημοκρατίας, η μαζική δυσφήμιση απ’ τα ΜΜΕ, τα διάφορα προοδευτικά αναρχοαυτόνομα "τάγματα εφόδου" που τσακίζουν όποιον αμφισβητεί το "πολίτευμα" και το χειρότερο απ' όλα: Η ενυπόγραφη δήλωση υποταγής στο λεγόμενο δημοκρατικό Σύνταγμα, σε όποιον αποφασίζει να διεκδικήσει, μέσω των εκλογών, βουλευτική έδρα, άλλως εξαφανίζεται πολιτικώς, και γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος!

Υπάρχουν τέλος και τα δημοκρατικά μέσα καταστολής: Η τρομοκρατία και η απομόνωση! Οικονομική, πολιτική, ηθική, κοινωνική, κτλ. Σε τρομοκρατούν εάν δεν πληρώσεις τους άδικους, υπέρογκους και δυσβάστακτους φόρους, σε απειλούν ότι θα δημεύσουν την περιουσία σου ακόμη και την πρώτη κατοικία και τέλος σε ωθούν στην απομόνωση, στην ανεργία, στην πτώχεια, στην απόγνωση, στην αυτοκτονία, αλλά…με δημοκρατικές διαδικασίες!

Σύγχρονος Ιουδαιοταλμουδικός δημοκρατικός νέο-Ιακωβινικός μισανθρωπισμός!

Ανέκαθεν στις λεγόμενες Δημοκρατίες απ’ την Γαλλική Επανάσταση και μετά, ποινικοποιείτο με διάφορους τρόπους εξοντώσεως η αντίθετη άποψη που αμφισβητούσε την κυριαρχούσα αστική ιδεολογία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!

Βέβαια και ο Σωκράτης ακριβώς γι’ αυτό καταδικάστηκε ανθούσης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας! Αλλά δεν θα πρέπει να συγκρίνουμε την Δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας με την Γαλλική και την σημερινή, διότι  τότε υπήρχαν δούλοι και η ψήφος ήταν καθαρώς φυλετική. Αν δηλαδή δεν ήσουν Αθηναίος αποδεδειγμένα, δεν συμμετείχες στις διαδικασίες του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Απλά δεν ψήφιζες.

Αυτή ήταν η…δημοκρατία της Γαλλικής Επαναστάσεως!

Αυτήν επικαλούνται και έχουν ως πρότυπο, οι σύγχρονοι ψευτοδημοκράτες εγχώριοι και ξένοι. Αυτήν προβάλλουν όλα τα δημοκρατικά ΜΜΕ (Μέσα Μαλακύνσεως Εγκεφάλων) ως το ελιξήριον  ατόμων, λαών και  κοινωνιών!

8ο/ Ανεξέλεγκτες Λεηλασίες και αισχροκέρδεια εμπόρων

Με βασική τους πεποίθηση ότι η ελευθερία και ευτυχία του λαού ήταν πιο σημαντική από την σταδιακή χορήγηση συνταγματικών δικαιωμάτων και με κυριώτερο αίτημά τους την άμεση καταστολή κάθε αντεπαναστατικής δράσεως, τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 1793, οι πενόμενοι και ρακένδυτοι γάλλοι πολίτες, λεηλάτησαν πολλά καταστήματα τροφίμων και φούρνους των Παρισίων, διαμαρτυρόμενοι για την αισχροκέρδεια όσων εμπορεύονταν τρόφιμα εις βάρος του λαού, που υπέφερε από την έλλειψη τροφών και άλλων βασικών αγαθών.

Χαρακτηριστική υπήρξε η δήλωση του αρχηγού των «Λυσσασμένων» Ζακ  Ρου, ότι «η ελευθερία δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος όταν επιτρέπεται ατιμώρητα σε μία τάξη να λιμοκτονήσει μία άλλη».

9o/ Η κακή Οικονομική κατάσταση επιδεινώθηκε με την απόφαση των επαναστατών να συνεχίσουν τον πόλεμο για να καταληφθούν εδάφη που θεωρούσαν ότι είναι γαλλικά (Δημοκρατικός Ιμπεριαλισμός). Η απόφαση εκείνη συσπείρωσε εναντίον της Γαλλίας πολλά ευρωπαϊκά κράτη και επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση ιδίως για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, με συνέπεια να ξεσπάσουν σε διάφορες περιοχές της Γαλλίας αντεπαναστατικές εξεγέρσεις, οι οποίες κατεπνίγησαν στο αίμα…δημοκρατικώτατα.

10o/ Έμεινε ανεκπλήρωτο το αίτημα των επαναστατημένων Γάλλων για δικαιότερη κοινωνία και λαϊκή κυριαρχία.

Η Γ.Ε. όχι μόνον δεν έφερε τον λαό στην εξουσία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα ατελείωτο εργατικό μαρτυρολόγιο.

Η αγοραστική ικανότητα των λαϊκών τάξεων μειώθηκε κατά πολύ και η άνοδος των τιμών των προϊόντων δημιούργησε συνθήκες πείνας. Το 2ο έτος, συλλαμβάνονται εργάτες που απεργούσαν και η Κομμούνα των Παρισίων επιβάλει την μείωση των μισθών κατά το ένα τρίτο.

Ο Άγγλος ιστορικός Richard Cobb, διαπίστωσε ότι στην Ρουέν, στις λαϊκές συνοικίες, κατά το 4ο έτος, η θνησιμότητα έφθασε να είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την συνηθισμένη. Εργάτες και εργάτριες πεθαίνουν μαζί με τα παιδιά τους μέσα στον δρόμο από το κρύο και την πείνα. Στην  ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι γεωργοί. Να συμπληρώσουμε ότι δικαίωμα ψήφου για την εκλογή αντιπροσώπων, η επανάσταση το έδωσε μόνον στους πλούσιους γαιοκτήμονες. Ο κατάλογος των δεινών που υπέστη  το προλεταριάτο και ο μικροί καλλιεργητές είναι ατελείωτος.

11o/ Καταργήθηκαν οι συντεχνίες και απαγορεύθηκαν…δημοκρατικώτατα, οι απεργίες.

12ο/ Ο αγνός πατριωτισμός (ιδεαλισμός) και η επιστημονική μεγαλοφυΐα προκαλούσαν τον φθόνο μεταξύ των επιστημονικών μετριοτήτων, και των τσαρλατάνων της εποχής τους, διεγείροντας έτσι το μίσος των επαναστατών. Μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν αυτή του μεγαλοφυούς επιστήμονος και δημιουργού της σύγχρονης Χημείας, Αντουάν - Λοράν ντε Λαβουαζιέ.4

Όπως έγραψε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Λυών Ζαν Κεγερόν, «χωρίς τον Λαβουαζιέ η Χημεία δεν θα είχε εξελιχθεί σε επιστήμη».5

Ο Λαβουαζιέ, παρά τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Γαλλία και στην ανθρωπότητα, καρατομήθηκε, μετά από απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου της …Δημοκρατικής Γαλλικής Επαναστάσεως. Πριν από 223 χρόνια, τον Νοέμβριο του 1793, συνελήφθη και τον Μάϊο του 1794 έπεσε το κεφάλι του από την λαιμητόμο στο ικρίωμα. Ήταν 50 ετών και είχε πολλά ακόμη να προσφέρει στην Επιστήμη.

Ο καθηγητής Henry Leicester σημειώνει σχετικώς: «Η χημική δραστηριότητα του Λαβουαζιέ σταμάτησε απότομα όταν καρατομήθηκε στις 8 Μαϊου 1794, στα 50 χρόνια του. Μόνο να εικάσει μπορεί κανείς τι θα μπορούσε να είχε επιτύχει αν ζούσε και συνέχιζε το επιστημονικό του έργο. Παρ’ όλα αυτά, το έργο που είχε φέρει εις πέρας ήταν αρκετό για να δώσει στην Γαλλία μια υπεροχή στην χημεία, που κράτησε για πολλά χρόνια και για να την θέσει σε μια πορεία που της επέτρεψε να αναπτύξει τις δυνατότητές της με τρόπους που τα αποτελέσματά τους δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως».6

Η σιωπή των σημερινών βιολογικών και πνευματικών απογόνων των πρωταγωνιστών της Γ.Ε. του 1789, για την δολοφονία του Λαβουαζιέ, προέρχεται από:

.Τα αισθήματα ενοχής που δεν έχουν ούτε το θάρρος να ομολογήσουν το έγκλημα της δημοκρατίας κατά της Επιστήμης

.Την εγκληματική αδιαφορία και ατολμία που διακρίνει τους υπόλοιπους πολίτες.

.Την ενσυνείδητη πίστη των διορισμένων από το Σύστημα και νομιμοποιημένων από την δημοκρατία τους, κυβερνώντων, ότι ο νόμος του ισχυροτέρου, είναι νόμος της Φύσεως, ισχύει παντού και πάντοτε, πολλώ δε μάλλον στην πολιτικήν. Δηλαδή ότι αυτοί (οι επιλεγόμενοι ως κυβερνήτες), γεννήθηκαν ευφυέστεροι και ικανώτεροι από τους υπολοίπους πολίτες και ως εκ τούτου πρέπει να άρχουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους στους κυβερνώμενους πολίτες. Αυτό άλλωστε, διδάσκουν και διδάσκονται κατά τις μυητικές τελετές και απόρρητες συζητήσεις στις στοές και τις λέσχες της Συστημικής ψευτο-Δημοκρατίας τους!  

Ουδείς από τους σύγχρονους "διαφωτιστές" επιθυμεί να τους υπενθυμίζεται πως οι Γάλλοι επαναστάτες εδολοφόνησαν τον Λαβουαζιέ, καθώς και έναν άλλον μεγάλον επιστήμονα, τον μαθηματικό, οικονομολόγο και φιλόσοφο Κοντορσέ [Μαρί Ζαν Αντουάν Νικολά ντε Καριτά, μαρκήσιος ντε Κοντορσέ (Marie-Jean-Antoine-Nicolas Caritat, Marquis de Condorcet,(1743-1794)].

Ο Κοντορσέ φίλος των  Βολταίρου, Ντ’ Αλαμπέρ, Κλερώ, Τρυγκώ, κ.ά. εγκυκλοπαιδιστών, συνεπώς φιλοεπαναστατικών ιδεών, συνεργάστηκε στην "Εγκυκλοπαίδεια" για θέματα πολιτικής οικονομίας. Κατηγορήθηκε ως αντεπαναστάτης, φυλακίστηκε και αυτοκτόνησε μέσα στις φυλακές για να γλυτώσει την λαιμητόμο.

Ουδείς από τους σύγχρονους θιασώτες της Γ.Ε. και του λεγομένου διαφωτισμού, επιθυμεί να πληροφορηθεί ο κόσμος την αλήθεια, δηλαδή πως οι δημοκράτες Γάλλοι επαναστάτες μαζί με την  θρησκεία θέλησαν να καταργήσουν και τις επιστήμες! Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια. Ο Pierre Eugène Marcellin Berthelot (1827-1907), σπουδαίος χημικός και δημιουργός πληθώρας οργανικών συνθέσεων, επιβεβαιώνει πως οι ηγέτες της Γαλλικής Επαναστάσεως περιφρονούσαν και δίωκαν τις επιστήμες:

«Η αλήθεια (της περιφρονήσεως των επιστημών) εκφράστηκε από τον Κοφενχάλ, που προήδρευε του επαναστατικού δικαστηρίου. Είπε ο εν λόγω λαϊκός δικαστής την ημέρα της καταδίκης του Λαβουαζιέ σε θάνατο: «Η Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από επιστήμονες! Η Δικαιοσύνη πρέπει να συνεχίσει το έργο της…».7  

 «Η Δημοκρατία», έλεγε ο «επαναστάτης» Ζαν Μπον Σαιντ - Αντρέ, «δεν είναι υποχρεωμένη να φτιάχνει επιστήμονες. Με ποιο δικαίωμα θα ζητούσε κάποιος προνόμια γι' αυτούς;…». – «Ούτε Πανεπιστήμια, ούτε Ακαδημίες Επιστημών και Τεχνών χρειάζονται», τόνισε κάποιος άλλος επαναστάτης».8

Όταν κάποιοι, ελάχιστοι, επιστήμονες, όπως οι Μπορντά και Αουΐ, τόλμησαν, διακινδυνεύοντας κυριολεκτικά το κεφάλι τους, να υποστηρίξουν την αθωότητα του Λαβουαζιέ και πως θάπρεπε να απελευθερωθεί και μόνο για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην Γαλλία, μέλος της προανακριτικής επιτροπής σχολίασε: «Η ατιμωρησία των υποστηρικτών του Λαβουαζιέ είναι περισσότερο αξιοσημείωτη από το θάρρος τους»9.

Τέτοιες ήταν οι αντιλήψεις των τότε δημοκρατών επαναστατών για την επιστήμη και τους επιστήμονες. Αντιλήψεις οι οποίες ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχαν με τις θεωρητικές διακηρύξεις του Διαφωτισμού και της Αληθούς Δημοκρατίας. Οι ακραίες συνέπειες τέτοιων αντιλήψεων είχαν ως αποτέλεσμα την περίοδο της τρομοκρατίας και των ομαδικών δολοφονιών, όμοιες των οποίων έγιναν αργότερα κατά την επανάσταση των μπολσεβίκων το 1917 και μετέπειτα.

Το 1792, με διάταγμα, απαγορεύτηκε στην Ακαδημία των Επιστημών να αναπληρώσει τις κενές θέσεις των μελών της που είχαν εκτελεσθεί ή αποθάνει και στις 10 Αυγούστου 1793 τα εναπομείναντα μέλη της Ακαδημίας, συνεδρίασαν για τελευταία φορά, προς δόξαν…της Δημοκρατίας και της Γαλλικής Επαναστάσεως...  

13o/ Στους πρώτους επαναστατικούς μήνες, οι φτωχές μάζες είχαν ενθουσιαστεί και έτρεφαν τις μεγαλύτερες ελπίδες για το άμεσο μέλλον: «ο γαλλικός λαός πίστεψε πως η ζωή του θα βελτιωνόταν, πως αν όχι ο ίδιος τουλάχιστον τα παιδιά του θα ζούσαν ευτυχισμένα ... ο μυθικός χαρακτήρας της Επανάστασης ανθοφόρησε» (Lefebvre George, Η Γαλλική Επανάσταση). Το φρόνημά τους ήταν υψηλό, παρ’ όλο που οι τιμές παρέμεναν κι αυτές υψηλές.

Αργότερα όμως, που η πολυπόθητη ευτυχία δεν ερχόταν και ο φόβος της στρατιωτικής κατακτήσεως κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους, οι αβράκωτοι ένοιωσαν ότι προδόθηκαν και ότι στερήθηκαν την ανταμοιβή τους….και προδόθηκε το όραμά τους….Απέδωσαν την προδοσία σε διάφορους «εχθρούς της πατρίδας» και στήριξαν την λεγομένη Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας.

Στα τέλη του 1793 αρχές του 1794 ξέσπασαν ορισμένα σκάνδαλα στην «συνομωσία των ξένων» στα οποία φαίνεται ότι ήσαν αναμεμιγμένοι μερικοί φίλοι του Έμπερ που διατηρούσαν ύποπτες σχέσεις με ξένους ιουδαίους τοκογλύφους και κερδοσκόπους. Στο σκάνδαλο ήταν αναμεμιγμένοι και κάποιοι φίλοι του Δαντών.

Στις 11 Μαρτίου του 1794, ο Έμπερ, ο Ρονσέν, ο Βενσάν  και άλλοι ηγέτες των Κορδιλιέρων συλλαμβάνονται. Ο θάνατος του Έμπερ ήταν σκληρό πλήγμα για τους παριζιάνους αβράκωτους που χάνουν τον προσανατολισμό τους και αποδιοργανώνονται. Αντίθετα αυτοί που χαίρονταν ήταν οι «συγκαταβατικοί» που πιστεύουν πως με τον θάνατο του Έμπερ θα τελείωνε και η τρομοκρατία και θα έπεφτε η κυβέρνηση των Ιακωβίνων. Η χαρά τους όμως δεν θα κρατήσει πολύ. Στις 5 Απριλίου του 1794, ο Δαντών, ο Ντεμουλέν και οι άλλοι  «συγκαταβατικοί» παίρνουν τον δρόμο για την λαιμητόμο.

14ο/ Kατάργηση της μοναρχίας και εγκαθίδρυση του πολιτεύματος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (République) [πρώτη φορά στην Ευρώπη-21 Σεπτεμβρίου 1792). Καταδίκη και αποκεφαλισμός των ανίσχυρων και ομήρων, βασιλιά και της βασίλισσας (1793), με την κατηγορίαν ότι συνωμοτούσαν κατά της επαναστάσεως!!! Η Δημοκρατία που τους είχε υπό περιορισμόν και καθημερινή επιτήρηση, με το εφεύρημα της δήθεν συνωμοσίας, αποκεφάλισε το βασιλικό ζεύγος  χωρίς ίχνος ανθρωπισμού και οίκτου, ουσιαστικώς χωρίς λόγον, τρία χρόνια μετά την οριστική ανατροπή της Μοναρχίας...

15ο/ Ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κρίσεως. Αύξηση της τιμής του ψωμιού.. Πληθωρισμός. Σχηματισμός νέας Κομμούνας (Δημοτικό Συμβούλιο) στο Παρίσι. Αύξηση της ανεργίας που έφθασε σε πολύ υψηλά επίπεδα (1793) μετά την καταστροφή του ακμάζοντος εμπορίου.

16ο/ Ακολουθεί μία νέα διακήρυξη-απάτη της Γαλλικής επαναστάσεως, η διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1793:10

17ο/ Ακολούθησε φόβος και χάος, καθώς οι πολίτες συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, άνευ υπερασπίσεως και χωρίς δίκη.

Εκλέχτηκε νέα Εθνοσυνέλευση, από ανθρώπους που αποτελούνταν από μια βουλή με 500 άτομα και μια γερουσία από 250 άτομα κατά το αμερικανικό πρότυπο. Μεγάλο μέρος του «νομοθετικού έργου» των εξτρεμιστών ριζοσπαστών καταργήθηκε. Οι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν, οι Ιακωβίνοι αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να αποφύγουν την σύλληψη και η λέσχη τους διαλύθηκε.

18ο/ Το 1795, έξη ολόκληρα χρόνια μετά την Γαλλική επανάσταση,  η Εθνοσυνέλευση υιοθέτησε νέο σύνταγμα, που παρείχε δικαίωμα ψήφου ΜΟΝΟΝ σε όλους τους ενήλικες άνδρες ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν.

Η διακυβέρνηση της χώρας ανατέθηκε σε ένα εκλεγμένο πενταμελές «Διευθυντήριο». Το νέο σύνταγμα περιελάμβανε όχι μόνο ένα χάρτη των δικαιωμάτων του πολίτη αλλά και μια διακήρυξη των καθηκόντων του. Αυτή ανέφερε ρητά την υποχρέωση των πολιτών να μην ξεχνούν ότι «ολόκληρη η κοινωνική τάξη πραγμάτων στηρίζεται στην διατήρηση της ιδιοκτησίας», δηλαδή στην διατήρηση των προνομίων της παλαιάς και νέας αριστοκρατίας, την απαλλαγή των οποίων είχαν διακηρύξει με πάθος οι επαναστάτες/αντικαθεστωτικοί, προ της Γαλλικής επαναστάσεως!!!

Απίστευτα πράγματα… Τότε γιατί και για ποιους έγινε η επανάσταση;

19ο/ Το Διευθυντήριο διαλύθηκε το 1799 μετά από πολιτικές ανωμαλίες και συνεχή πραξικοπήματα. Ένα τέτοιο πραξικόπημα έδωσε την ευκαιρία στον νεαρό αξιωματικό Ναπολέοντα Βοναπάρτη να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να εγκαθιδρύσει το καθεστώς της Υπατείας, να στεφθεί αργότερα αυτοκράτορας-δικτάτορας, με την συγκατάθεση του Διευθυντηρίου και να κυβερνήσει την Γαλλία …αντιδημοκρατικώτατα, ως το 1815, καταπατώντας τις αρχικές διακηρύξεις της γαλλικής επαναστάσεως περί Ελευθερίας, Ισότητος και …Δημοκρατίας, παρά τις διακηρυκτικές…πομφόλυγες του Ναπολέοντα ότι παρέμενε πιστός στις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως!!!

Συνεχίζεται

---

1 Κορδιλιέρων Λέσχη: Πολιτική λέσχη ιδρυθείσα κατά τους χρόνους της Γ.Ε. το 1790 υπό το όνομα «Εταιρεία των φίλων των Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου». Η λέσχη έλαβε το μετέπειτα όνομα, εξ ενός των μερών όπου εγένοντο οι συγκεντρώσεις των μελών της, μιας μονής Κορδελιέρων (Φραγκισκανών ) μοναχών. Μεταξύ των ηγετικών μελών της λέσχης ήσαν οι Δαντών, Ντεμουλέν, Μαρά και Κλόοτς. Πλέον μαχητική από την λέσχην των Ιακωβίνων, με την οποίαν ήρχετο συχνά σε σύγκρουση, η λέσχη εδέχετο στους κόλπους της τους τεχνίτες και τους πτωχότερους μικρεμπόρους, οι οποίοι δεν ηδύναντο να πληρώσουν την συνδρομήν τους ως μέλη της λέσχης των Ιακωβίνων.

2 Οι μήνες του νέου ημερολογίου που καθιέρωσαν οι αναρχοτρομοκράτες, μετά την επικράτηση της Γ.Ε. ξεκινούσαν από την φθινοπωρινή ισημερία λαμβάνοντας ονόματα ή καταλήξεις από την αρχαία ρωμαϊκή και ελληνική γλώσσα ως ακολούθως, στην γαλλική και σε (επίσημη) ελληνική απόδοση:

·Φθινόπωρο: (ονομασίες με κατάληξη -αίρ)

Βαντεμιαίρ (Vendémiaire = Τρυγητής), (από το λατινικό Vindemia = "συγκομιδή σταφυλιών", "τρύγος"), αρχής γενομένης από τις 22 Σεπτεμβρίου.

Μπρυμαίρ (Brumaire = Ομιχλώδης), (από το γαλλικό Brume = «ομίχλη»), ξεκινώντας 22, 23 ή 24, Οκτωβρίου

Φριμαίρ (Frimaire = Παχνώδης), (από το γαλλικό Frimas = «δροσοπάχνη»), ξεκινώντας 21, 22 ή 23, Νοεμβρίου

·Χειμώνας: (ονομασίες με κατάληξη -οζ)

Νιβόζ (Nivôse = Χιονιστής), (από το λατινικό nivosus , "χιονισμένος"), αρχής γενομένης 21, 22 ή 23 του Δεκ.

Πλυβιόζ (Pluviôse = Υετώδης), (από το λατινικό pluvius , "βροχερός"), αρχής γενομένης στις 20, 21 ή 22 Ιαν.

Βεντόζ (Ventôse = Ανεμώδης) (από το λατινικό ventosus , "ανεμικός"), αρχής γενομένης 19, 20 ή 21 Φεβ

·Άνοιξη: (ονομασίες με κατάληξη -αλ)

Ζερμινάλ (Germinal = Βλασταίος), (από τα λατινικά germen , «βλαστικός»), αρχής γενομένης στις 20 και 21 Μάρτη

Φλορεάλ (Floréal = Ανθεστηριώνας) (από τα λατινικά flos , "άνθος"), αρχής γενομένης στις 20 ή 21, Απρ.

Πρεριάλ (Prairial = Λειμώνιος) (από το γαλλικό Prairi (πρερί) λιβάδι, λειμώνας) ,

·Καλοκαίρι: (ονομασίες με κατάληξη -ντορ εκ του ελληνικού -δώρ)

Μεσιντόρ (Messidor = Θεριστής) (από το λατινικό Μέσης , "συγκομιδή"), αρχής γενομένης 19 ή 20, Ιουνίου

Τερμιντόρ (Thermidor = Θερμιδώρ, ως θερμότατος, (ή Fervidor = Φλογιστής) (από την ελληνική Θέρμο , "ζέστη του καλοκαιριού»), ξεκινώντας 19 ή 20 του Ιούλη

Φρυκτιντόρ (Fructidor = Οπωρώδης) (από το λατινικό fructus , "φρούτα", "οπώρες"), αρχής γενομένης 18 ή στις 19 Αυγούστου

3 Νέα Παγκόσμια Τάξη. William Still, εκδ. Στερέωμα, 1992, σ.133.

4 Λαβουαζιέ: Ο μεγαλοφυής επιστήμονας που καρατομήθηκε από την Γαλλική Επανάσταση. Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, 2013.

5 Jean Cueilleron "Histoire de la Chimie", Presses Universitaires de France, Paris, 1963, p. 55.

6 Henry M. Leicester "Ιστορία της Χημείας", Τροχαλία, 1993, Αθήνα, σελ. 195.

7 Berthelot "La revolution chimique - Lavoisier", Felix Alcan, Paris, 1890, p. 205.

8 Berthelot, "La revolution chimique - Lavoisier", p. 194-197.

9 Maurice Delacre "Histoire de la Chimie", Gauthier-Villars et Cie, Paris, 1920, p. 195.

10 Τα άρθρα του Συντάγματος (το οποίον ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφαρμόστηκε).

1.Σκοπός της κοινωνίας είναι η γενική ευημερία. Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει στον άνθρωπο την εγγύηση πως θ' απολαμβάνει τα φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματά του.

2.Τα δικαιώματα αυτά είναι η ισότης, η ελευθερία, η ασφάλεια και η ιδιοκτησία.

3.Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, και φυσικά και μπροστά στο νόμο.

4.Ο νόμος είναι ελεύθερη κι επίσημη εκδήλωση της κοινής θελήσεως. Είναι ίδιος για όλους, είτε όταν προστατεύει είτε όταν τιμωρεί. Δε μπορεί να διατάζει παρά όσα είναι δίκαια κι ωφέλιμα στην κοινωνία. Δε μπορεί ν' απαγορεύει παρά όσα είναι βλαβερά γι' αυτήν.

5.Όλοι οι πολίτες είναι δεκτοί σε κάθε δημόσιο λειτούργημα. Οι ελεύθεροι λαοί, εκλέγοντας τους δημόσιους λειτουργούς, δεν αναγνωρίζουν άλλους λόγους προτιμήσεως απ' την αρετή, την εξυπνάδα και τη μόρφωση.

6.Η ελευθερία είναι μια δύναμη που ανήκει στον άνθρωπο, και που του επιτρέπει να ενεργεί χωρίς να βλάπτει τα δικαιώματα του άλλου. Για πηγή της έχει την φύση, για κανόνα της την δικαιοσύνη, και για προστασία της το νόμο.

7.Καθένας έχει δικαίωμα να δημοσιεύει τις σκέψεις και τα φρονήματά του, με τον τύπο, με τον προφορικό λόγο ή ό¬πως αλλιώς νομίζει. Οι πολίτες μπορούν να συνέρχονται ειρηνικά και να ασκούν ελευθέρα όποιο θρήσκευμα πιστεύουν.

8.Ο νόμος πρέπει να προστατεύει την κοινή και την προσωπική ελευθερία απέναντι στην καταπίεση εκείνων που κυβερνούν.

9.Κανείς δεν καταδιώκεται, δε συλλαμβάνεται, ή φυλακίζεται παρά όταν κι όπως ορίζει ο νόμος.

10.Όσοι ζητούν, εκδίδουν, υπογράφουν ή διατάζουν την εκτέλεση παρανόμων πράξεων είναι ένοχοι και τιμωρούνται.

11.Κανείς δεν δικάζεται και δεν τιμωρείται αν δεν απολογηθεί πρώτα, αν δεν κλητευθεί νόμιμα, κι αν δεν υπάρχει αντίστοιχος νόμος, που να δημοσιεύτηκε πριν απ' την κολάσιμη πράξη του.

12.Δικαίωμα ιδιοκτησίας είναι το προνόμιο κάθε πολίτη να μεταχειρίζεται και να διαθέτει όπως νομίζει καλύτερα την περιουσία του, τα εισοδήματά του, τους καρπούς της εργασίας και της δραστηριότητάς του.

13.Όλοι μπορούν να διαθέσουν όπως νομίζουν τη δουλειά τους και τον καιρό τους, μα ούτε οι ίδιοι μπορούν να πουλήσουν τον εαυτό τους, ούτε να πουληθούν από άλλους, γιατί το πρόσωπο τους είναι ιδιοκτησία αναπαλλοτρίωτη. Ο νόμος δεν αναγνωρίζει ιδιαίτερη τάξη δούλων ή υπηρετών, αλλά μόνο ανταλλαγή υπηρεσιών κι αμοιβών ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη.

14.Κανείς δεν στερείται και το ελάχιστο μέρος της ιδιοκτησίας του χωρίς δική του συγκατάθεση, παρά μόνο όταν αποδειχτεί πως κάποια δημόσια ανάγκη απαιτεί αυτή τη στέρηση, κι αφού δοθεί μια δίκαιη αποζημίωση.

15.Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται όταν δεν αποβλέπει σε δημόσια ωφέλεια. Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να συνεργάζονται στον προσδιορισμό των φόρων, να επιβλέπουν τη χρήση τους και να ελέγχουν τη διαχείρισή τους.

16.Τα δημόσια βοηθήματα είναι χρέος ιερό. Η κοινωνία πρέπει να προνοεί για την συντήρηση των δυστυχισμένων πολιτών.

17.Η παιδεία είναι γενική ανάγκη. Η κοινωνία πρέπει να ενισχύει μ' όλες τις δυνάμεις της τις προόδους του ανθρώπινου λόγου, κάνοντας την μάθηση προσιτή σε κάθε πολίτη.

18.Η κυριαρχία ανήκει στο λαό, είναι αδιαίρετη, απαράγραπτη κι αναπαλλοτρίωτη.

19.Καμιά μερίδα του λαού δε μπορεί να μεταχειριστεί την εξουσία ολόκληρου του λαού. Η μειοψηφία έχει το δικαίωμα να εκφράσει τη θέληση της ελεύθερα κι ανεμπόδιστα.

20.Κάθε άρπαγας της εθνικής κυριαρχίας πρέπει να σκοτώνεται αμέσως απ' τους ελεύθερους πολίτες.

21.Ο λαός έχει πάντα το δικαίωμα ν' αναθεωρεί και να μεταρρυθμίζει το Σύνταγμά του.

22.Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να συνεργάζεται στη σύνταξη του νόμου και στο διορισμό των εντολοδόχων του.

23.Οι δημόσιες θέσεις είναι ουσιαστικά προσωρινές.

24.Τα εγκλήματα των εντολοδόχων του λαού δεν πρέπει ποτέ να μένουν ατιμώρητα.

25.Το δικαίωμα της υποβολής αναφορών στους αρμοδίους δεν μπορεί ποτέ ν' απαγορευτεί, ν' αναβληθεί ή να περιοριστεί.

26.Η αντίσταση εναντίον της καταπιέσεως είναι συνέπεια των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου.

27.Ολόκληρη η κοινωνία καταπιέζεται όταν ασκείται καταπίεση σ' ένα και μόνο μέλος της. Και κάθε μέλος καταπιέζεται, όταν ασκείται καταπίεση σ' όλη την κοινωνία.

28.Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για το λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό κι αναγκαίο καθήκον.

Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 16ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

2. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 15ου μέρους)

9ος Μύθος

Με την επικράτηση της Επαναστάσεως, εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία και εφαρμόστηκαν σταδιακά οι διακηρυχθείσες αρχές της περί ισότητος, καθολικής ψηφοφορίας, ελευθερίας, λαϊκής κυριαρχίας, αδελφότητος και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτό που ακολούθησε την «πτώση» της Βαστίλλης και την κατάρρευση της μοναρχίας, δεν ήταν η γέννηση της επαγγελθείσης δημοκρατίας και ελευθερίας, αλλά  η δια της επιβολής του τρόμου μεταλλαγή της επαναστάσεως, σε ένα αιμοδιψές τέρας…

The French Revolution achieved its signature triumph with the storming of the Bastille on July 14, 1789. In fairly short order the bankrupt monarchy collapsed, but what followed was not so much a new birth of freedom, as a terrifying transmutation of the revolution into a monster: "The Revolution, like Saturn, is devouring its own children." (Vergniaud, quoted Book 3.4.VIII., Thomas Carlyle, The French Revolution; quote attributed to Danton, p. 157, Note 3212, Hippolyte Taine, The French Revolution, Volume 3).

Μετά την επικράτηση της Επαναστάσεως όχι μόνον δεν εγκαθιδρύθηκε κανενός είδους Δημοκρατία, όχι μόνον δεν εφαρμόστηκε ουδεμία από τις απατηλές διακηρύξεις της Γ.Ε. περί ισότητος, ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά κυριάρχησε η τρομοκρατία, ο φόβος, οι αλληλοσφαγές μεταξύ των ανταγωνιζομένων δια την εξουσίαν φατριών, τα κτηνώδη ένστικτα των πιο φανατικών επαναστατών, η επιλεκτική εφαρμογή και υπό προϋποθέσεις, του δικαιώματος της ψήφου, ο σφετερισμός της εξουσίας και η διασπάθιση του δημόσιου πλούτου από τις ανταγωνιζόμενες πολιτικές μερίδες. Η επανάσταση σαν τον Κρόνο έτρωγε ένα-ένα τα παιδιά της…

Από την περίοδο της απόλυτης μοναρχίας, οδηγηθήκαμε διαδοχικώς στις περιόδους, της Απόλυτης Τρομοκρατίας στο Παρίσι, του Απόλυτου Φόβου στην ύπαιθρο, της Ανθρωποφαγίας (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), της  Δημ(ι)οκρατίας (καταδίκες χωρίς δίκη, καρατομήσεις κατά….βούληση), για να  καταλήξουμε σε ένα ψευδοσύνταγμα και τελικώς στην αυτοκρατορική…μονοκρατορία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.  Συγκεκριμένα:

1ο/ Η γαλλική κοινωνία του 18ου αιώνoς, ήταν οργανωμένη σε τρεις τάξεις: Τον κλήρο (0,5% του πληθυσμού), τους ευγενείς (1,5% του πληθυσμού) και την τρίτη τάξη (98% του πληθυσμού), που την αποτελούσαν οι αστοί (με την έννοια που τους προαναφέραμε), οι αγρότες και οι εργάτες. Αμέσως μετά την εξέγερση εις Παρισίους, η συνελθούσα Συντακτική συνέλευση, στην οποίαν ΔΕΝ εξεπροσωπούντο οι αγρότες, χωρικοί και λαϊκοί μη αστοί, τουτέστιν η συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού, εψήφισε (αντι)… δημοκρατικώτατα, την Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη (26 Αυγούστου 1789), βασισμένη στις αρχές του Διαφωτισμού.

2ο/ Η Διακήρυξη περιελάμβανε έναν πρόλογο και 17 άρθρα που αναφέρονται σε διατάξεις αφορώσες στο άτομο και το Έθνος. Καθώριζε τα «φυσικά και απαράγραπτα» δικαιώματα όπως η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στην βία. Η Διακήρυξη ανεγνώριζε επίσης, την ισότητα απέναντι στο νόμο και την δικαιοσύνη.

Τίποτε, μα τίποτε απ’ όλα αυτά, δεν εφαρμόστηκε στα χρόνια που ακολούθησαν.

Σε αντίθεση με όσα  περιλαμβάνονταν στο κείμενο της Διακηρύξεως των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (26 Αυγούστου 1789): 1

-Αντί για κοινωνική ισότητα (Οι άνθρωποι γεννιούνται καί παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα), ψηφίστηκε ότι οι κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το «κοινό συμφέρον» (Άρθρο 1), το οποίον δεν προσδιοριζόταν, αλλά από την πράξη απεδείχθη ότι επρόκειτο περί του συμφέροντος της εκάστοτε επικρατούσης φατρίας.

-Εθνικοποιήθηκε η  περιουσία του κλήρου και της εκκλησίας που χρησιμοποιήθηκε ως εγγύηση για την έκδοση χαρτονομίσματος. Οι κληρικοί υποβαθμίστηκαν σε υπαλλήλους του κράτους, με υπακοή στην κρατική/πολιτική/επαναστατική εξουσία και μόνον.

Σε ποιους δόθηκαν ως εγγύηση τα περιουσιακά στοιχεία της Γαλλικής εκκλησίας; Στους Ιουδαίους τραπεζίτες, διαχρονικούς εχθρούς της Εκκλησίας και τους τοκογλύφους δανειστές της Γαλλίας. Το «αδιάθετον» υπόλοιπον διεμοιράσθη μεταξύ των αυτοχαρακτηριζόμενων ως πρωτεργατών της επαναστάσεως (μεταλλαγμένων «επαναστατών» αριστοκρατών-ευγενών, νεόπλουτων και νεοαστών).

-Παρά το γεγονός ότι ψηφίστηκε η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου και τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στην βία (Άρθρο 2), εν τούτοις, δημεύθηκαν όλες οι ατομικές ιδιοκτησίες εκτός από εκείνες των μασόνων που πρωτοστάτησαν στα γεγονότα, άλλες σφετερίστηκαν από τους επαναστάτες, και όποιος αντιστεκόταν σε κάθε βίαιη ενέργεια αυτόκλητου και αυτοχαρακτηριζόμενου επαναστάτου, εκαρατομείτο  ως «εχθρός της Επαναστάσεως».

-Σύμφωνα με το Άρθρο 3, «Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος».

Ναι! Πως εννοούσαν όμως το Έθνος, οι διεθνιστές και τέκτονες εξουσιαστές της Γ.Ε. και ποιοι αντιπροσώπευαν τότε, πολιτικώς, το Έθνος; Την έννοιαν του Έθνους που προσδιόρισαν αυθαιρέτως και μονομερώς, οι τρόφιμοι των μασονικών στοών, οι ποινικοί κατάδικοι, ο παρισινός υπόκοσμος, όπως οι «λυσσασμένοι» του Jacques Roux, οι ανθρωποεκδοροσφαγείς του Ροβεσπιέρου, και οι ιερόδουλες των κακόφημων συνοικιών του Παρισίου, την ταύτισαν με τα συμφέροντα της αναδυομένης από τους αχνούς του πακτωλού αίματος των αθώων Γάλλων, Αστικής Τάξεως.

Η Γ.Ε. ήταν η «βαλβίδα εξόδου» της αστικής τάξεως από την κοινωνική αφάνεια και στασιμότητα και η επικύρωση της Συστημικής εξισώσεως:Μεγαλο-Μικρο/αστική τάξη=Γαλλικός λαός=Γαλλικό έθνος.  Είναι γνωστή η φράση που επαναλαμβανόταν από τα στόματα των Γάλλων στην επαναστατική Γαλλία: Τί είναι η μεσαία τάξη; Η μεσαία Τάξη είναι τα πάντα.

Με άλλα λόγια, στην Γαλλία, την έννοια του Έθνους για τους επαναστάτες, αντιπροσώπευε η Αστική Τάξη και μόνον, με κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο τον Αστικόν Καπιταλισμόν.

Και το υπόλοιπον 95% του πενομένου και τρομοκρατημένου γαλλικού πληθυσμού που ανήκε;

-Σύμφωνα με τα άρθρα 4, 5 και 6:

•Ελευθερία σημαίνει ότι, το κάθε άτομο να μπορεί να πράττει  ο,τιδήποτε δεν βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.

•Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.

•Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βουλήσεως. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στην θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.

ΟΥΔΕΝ από τα παραπάνω ίσχυσε ή εφαρμόστηκε στην πράξη.

Η συμμετοχή των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων, ήταν επιλεκτική και όχι καθολική, εξαρτώμενη από το εκασταχού επαναστατικό Συμβούλιο. Η Νομοθετική συνέλευση αναγνώρισε μόνο στους άνδρες πολιτικά δικαιώματα και απ’ αυτούς, μόνο σε όσους κατείχαν περιουσία και πλήρωναν φόρους. Επίσης ΔΕΝ αναγνωρίστηκε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες (ΣΣ: Που είναι άραγε η διατυμπανισθείσα δημοκρατική…ισότης;).

Η συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια αξιώματα δεν γινόταν αξιοκρατικώς αλλά με βάση την πίστη στην εκάστοτε επαναστατική φατρία που κατείχε την εξουσία.

Τα λοιπά δικαιώματα των γυναικών, αγνοήθηκαν από τους επαναστάτες. (Λεπτομέρειες όπως στον 2ο μύθο).2

Οι πολιτικές φατρίες που δημιουργήθηκαν, δεν ήταν το λογικόν αποτέλεσμα πολιτικών αναγκών και ιδεολογικών πεποιθήσεων των πολιτών, αλλά πολιτικές στοές-λέσχες, καταλύματα της ηγεσίας των πολιτικών στρατών των αντιμαχομένων παρατάξεων, κάθε μία από τις οποίες αντιπροσώπευε συγκεκριμένα συμφέροντα της ηγετικής τάξεως που εκπροσωπούσε και όχι του γαλλικού λαού.

Αποτέλεσμα, οι συνεχείς εναλλαγές στην εξουσία, φυσικά βιαίως και χωρίς εκλογές, και πάντοτε με  αιματηρή κατάληξη.

Οι Γιρονδίνοι (μία από τις φατρίες στις οποίες είχαν χωριστεί οι επαναστάτες), που εκτιμούσαν ότι μια πολεμική σύγκρουση θα συσπείρωνε τον λαό γύρω από το επαναστατικό καθεστώς, οδήγησαν στην κήρυξη πολέμου εναντίον της Αυστρίας και της Πρωσίας (20 Απριλίου 1792). Οι πρώτες αποτυχίες του γαλλικού στρατού, και η πείνα ώθησαν τα λαϊκά στρώματα σε επαναστατική αντίδραση. Ο λαός των Παρισίων κατέλαβε τα ανάκτορα του Κεραμεικού (10 Αυγούστου 1792), η βασιλική οικογένεια απετέλεσε το εξιλαστήριο θύμα, τέθηκε υπό περιορισμό και η εκτελεστική εξουσία ανατέθηκε σε συμβούλιο με επικεφαλής τον μασόνο Δαντών.3 Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες.

Οι επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις διεδέχοντο η μία την άλλη. Η Συμβατική Εθνοσυνέλευση, μετά από πιεστικές προτάσεις των Ορεινών, (της πιο φανατισμένης ομάδας των επαναστατών), σύστησε την Επιτροπή Γενικής Ασφάλειας με στόχο την βίαιη καταστολή των αντεπαναστατικών ενεργειών. Οι Γιρονδίνοι αντέδρασαν, αλλά η Συμβατική, μετά από ενέργειες των Ορεινών, διέταξε την σύλληψη των ηγετών τους (Ιούνιος 1793). Έτσι οι Γιρονδίνοι εκμηδενίστηκαν και οι απόλυτοι κυρίαρχοι πλέον Ορεινοί, με επικεφαλής τον Ροβεσπιέρο, σχημάτισαν, χωρίς να διενεργηθούν εκλογές, μια νέα, ριζοσπαστική επαναστατική κυβέρνηση.

-Σύμφωνα με τα άρθρα 7,8 και 9:

•«Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής».

•Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.

•Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για την σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.

ΟΥΔΕΝ από τα παραπάνω ίσχυσε ή εφαρμόστηκε στην πράξη.

Στην αρχή της Γαλλικής Επαναστάσεως φαινόταν ότι ο παλιός κόσμος της αριστοκρατίας και της ανισότητας, έδινε την θέση του σε έναν κόσμο “ελευθερίας, αδελφοσύνης και ισότητας”... Σύντομα, η Eπανάσταση υπέθαλψε ένα κίνημα δολοφονιών, εκτελέσεων και κατατρομοκρατήσεως του Γαλλικού λαού, που έμεινε στην ιστορία ως «Tρομοκρατία».

Οι νόμοι δεν ήταν προϊόν επεξεργασίας εμπειρογνωμόνων, νομικών, δημοκρατικών  συζητήσεων στην Εθνοσυνέλευση, αλλά αποτέλεσμα αυθαίρετης προτάσεως κάποιου ή κάποιων εκπροσώπων της επικρατούσης επαναστατικής μερίδος και ταχύτατης αποφάσεως-εκδόσεως του σχετικού διατάγματος.

Οι συλλαμβανόμενοι οδηγούντο στο ικρίωμα, χωρίς δίκη ή με τυπικές και λίαν συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να εξετάζεται εάν το είδος της «εγκληματικής πράξεως» προεβλέπετο από αντίστοιχο νόμο που επέσυρε την θανατική ποινή.

  

Επαναστατικό δικαστήριο δικάζει έναν ευγενή (διακρίνεται αριστερά), προφανώς χωρίς συνήγορον υπερασπίσεως. Τα μέλη του «δικαστηρίου» κάνουν χρήση οινοπνεύματος προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη….διαύγεια πνεύματος και φορούν τους χαρακτηριστικούς κόκκινους σκούφους, ένα από τα σύμβολα της γαλλικής επαναστάσεως και αποδεικτικόν στοιχείον κατοχής….πτυχίου νομικών γνώσεων, επαγγελματικής…επαρκείας και καταλληλότητος.

Όταν οι κάτοικοι της Βανδέας αποφάσισαν να αντισταθούν στις «Δημοκρατικές Φάλαγγες» των Ιακωβίνων Επαναστατών που επέβαλλαν τον αποχριστιανισμό της Γαλλίας, οι Ιακωβίνοι εξοργίστηκαν, αφηνίασαν κυριολεκτικώς και με συνοπτικές….δημοκρατικές διαδικασίες, αποφάσισαν να εξαφανίσουν την Βανδέα και τον λαό της, χαρακτηρίζοντάς τον ως ακάθαρτη ράτσα!

Και τι εννοούμε ως "δημοκρατικές διαδικασίες";  Οι δημοκράτες αποφάσισαν μέσω της Εθνοσυνελεύσεως που ήλεγχαν πλήρως δια της "Τρομοκρατίας", να ψηφίσουν την Γενοκτονία των κατοίκων της Βανδέας (Λεπτομέρειες κατωτέρω).

-Σύμφωνα με τα άρθρα,10,11 και 12:

•Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’ όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει την δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.

•Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.

•Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.

ΟΥΔΕΝ από τα παραπάνω ίσχυσε ή εφαρμόστηκε στην πράξη.

Έγιναν ατελείωτες εκκαθαρίσεις στον στρατό, τις οποίες έκαναν ξένοι μισθοφόροι που στελέχωναν τον επαναστατικό στρατό και παλιοί ή νεοπροαχθέντες μασόνοι στρατηγοί.

Για όποιον υπήρχε υποψία ή «καταγγελία» ότι ωμιλούσε ή έπραττε κατά της επαναστάσεως, εθεωρείτο «εχθρός της επαναστάσεως», και εκκαθαριζόταν κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς. Το όπλο κατά των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών της λεγομένης  Επαναστάσεως, ήταν η τρομοκρατία: Οι αντίπαλοι της νέας εξουσίας οδηγούντο χωρίς δίκη, στην λαιμητόμο. Έγιναν τουλάχιστον 40.000 εκτελέσεις.

Συστάθηκαν τα λεγόμενα Επαναστατικά Δικαστήρια και η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας, δύο νέα όργανα που έλεγχαν οι τρομοκράτες-εξουσιαστές, και είχαν στόχο την πρόληψη και καταστολή των αντεπαναστατικών εξεγέρσεων. Τουλάχιστον, αυτή ήταν η αρχική σκέψη.

Ο πολύς Ροβεσπιέρος αν και είχε λάβει το προσωνύμιο «ο Αδιάφθορος» για τον αδέκαστο χαρακτήρα του, δεν δίστασε να οδηγήσει στην γκιλοτίνα οποιονδήποτε θεωρούσε απειλή για τον ίδιο. Στα χρόνια του κυριαρχούσαν οι μηχανορραφίες, οι συκοφαντίες και οι πολιτικές δολοπλοκίες. Με συνοπτικές διαδικασίες, ο καθένας μπορούσε να κατηγορηθεί ενώπιον του Επαναστατικού Δικαστηρίου ως «εχθρός του λαού» και της Επαναστάσεως και να οδηγηθεί στην λαιμητόμο.

Πολλές φορές οι πληροφορίες για το κατηγορητήριο ήταν αβάσιμες ή κάποιος απλά ήταν θύμα συνωνυμίας. Σε διάστημα μόλις έξι (6) εβδομάδων, μόνο στο Παρίσι, την λαιμητόμο αντίκρυσαν περισσότερα από 1.400 άτομα! Συνολικά με αυτόν τον τρόπον, θανατώθηκαν περισσότεροι από 35.000 άνθρωποι. Μεταξύ αυτών ευγενείς, στρατιωτικοί, αντιφρονούντες, βασιλόφρονες, κλέπτες και αναρχικοί, καθώς και όσοι κρίνονταν ύποπτοι, ακόμη και μικρά παιδιά.

Στο όνομα της….ανεξιθρησκείας, απηγορεύθη η λατρεία του Χριστού. Καταργήθηκε η χριστιανική θρησκεία και αντικαταστάθηκε με την λατρεία του Ανώτατου Όντος.Τι θα πει «Ανώτατον Όν»;

Το «ανώτατον Όν των μασονικών στοών, δηλαδή ο Εωσφόρος.

Δόθηκαν νέα ονόματα στους μήνες και υιοθετήθηκε νέον ημερολόγιον: 21η Σεπτεμβρίου 1792= η 1η μέρα του έτους. και καθορίστηκε η Δεκάτη αντί των 7 ημερών της Εβδομάδος.

Ως τις αρχές του 1794 η επαναστατική …δημοκρατική κυβέρνηση είχε εξουδετερώσει την αντίσταση των Γιρονδίνων και των θεωρούμενων ως βασιλοφρόνων.

H γκιλοτίνα δούλευε... υπερωρίες, αφού ικριώματα είχαν στηθεί σε κάθε περιοχή της χώρας. Bεβαίως,  και κάποιοι παλιοί αριστοκράτες ήταν οι πρώτοι στόχοι, όμως δεν ήταν οι μόνοι. Στην πραγματικότητα, περισσότεροι τέως αγωνιστές/υπερασπιστές της επαναστάσεως, που κατηγορήθηκαν ότι υπονόμευαν την επανάσταση ή συνεργάζονται με το παλαιό καθεστώς, πέθαναν στο ικρίωμα, σε αριθμό πολύ μεγαλύτερο  από τους αριστοκράτες.

Για πάνω από έναν χρόνο, η Γαλλία ήταν μία χώρα όπου ήταν εξαιρετικά εύκολο να κατηγορηθεί κάποιος ως «αντεπαναστάτης» ή «συντηρητικός» και να συρθεί σε μία συνοπτική δίκη και εκτέλεση. Δεκάδες χιλιάδες πέθαναν κατά την διάρκεια της περιόδου της Tρομοκρατίας.

Στην διάρκεια της Γαλλικής επαναστάσεως οι γυναίκες συμμετείχαν στις λαϊκές συνελεύσεις αλλά τυπικώς. Μερικές έπλεκαν, για να κερδίσουν ένα καρβέλι ψωμί. Αποκλεισμένες από την ψηφοφορία, γιουχάϊζαν και εγκαλούσαν τους ομιλητές της Γ.Ε. Η Charlotte Corday (1768-1793), υποστήριζε τους Γιρονδίνους. Μαχαίρωσε ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της Επαναστάσεως , τον Marat. Στους δικαστές της δήλωσε: «Σκότωσα ένα άνθρωπο για να σώσω 100.000». Καταδικάστηκε σε θάνατο στην γκιλοτίνα και εκτελέστηκε στις 17 Ιουλίου 1793.

-Σύμφωνα με το άρθρο 13:

Για την συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοικήσεως μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους.

-Σύμφωνα με τα άρθρα 14, 15,16:           

•Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’ αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν την χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, την διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.

•Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.

•Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.

-Σύμφωνα με το άρθρο 17: Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να την στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση.

ΟΥΔΕΝ από τα παραπάνω ίσχυσε ή εφαρμόστηκε στην πράξη.

Σύμφωνα με όσα παρουσιάσαμε μέχρι τώρα, ποια διάκριση εξουσιών αντελήφθητε ότι υπήρχε κατά την Γ.Ε. και ποια δικαιώματα πολιτών είχαν εξασφαλίσει οι πρόδρομοι των σημερινών «τζιχαντιστών», οι ανθρωποφάγοι ψευτοδημοκράτες της εποχής εκείνης;

3o/ Το 1791 ψηφίζεται το πρώτο σύνταγμα της Γαλλίας.4

Πολίτευμα: Συνταγματική Μοναρχία. Έθνος: Κυρίαρχο Νομοθετικό σώμα : Η Νομοθετική Συνέλευση (Βουλή) (μετά από εκλογές). Δικαίωμα ψήφου: Δόθηκε μόνον σε όσους κατείχαν περιουσία και πλήρωναν φόρους.

Οι απατεώνες «επαναστάτες», δύο χρόνια μετά το 1789, φαίνεται ότι  «λησμόνησαν» την μίαν από τις βασικές αρχές της Γ. Ε. περί ισότητος.

Η Συντακτική ψήφισε, το 1791, το πρώτο σύνταγμα της Γαλλίας, εγκαθιδρύοντας το έθνος που ανακηρύχτηκε κυρίαρχο. Ως νομοθετικό σώμα ορίστηκε η Νομοθετική συνέλευση (Βουλή), που θα προέκυπτε από καθολικές εκλογές, οι οποίες όμως δεν διεξήχθησαν.

Η εκτελεστική εξουσία ανατέθηκε στον βασιλιά και σε έξι υπουργούς. Η δικαστική εξουσία αφαιρέθηκε από τον βασιλιά και κηρύχθηκε …ανεξάρτητη (ΣΣ: Εδώ γελάνε, οργίζονται ή κλαίνε;).

4ο/ Τρία χρόνια μετά την «Επανάσταση» συνεχιζόταν η χαοτική κατάσταση. Στις 10 Αυγούστου 1792, μία ομάδα αφιονισμένων Ιακωβίνων μπήκαν στο βασιλικό παλάτι και χωρίς να συναντήσουν αντίσταση, σκότωσαν τους περίφημους ελβετούς φύλακες του βασιλιά, που είχαν διαταγή να μην στρέψουν τα όπλα εναντίον του λαού. Ο Βασιλιάς φυλακίστηκε και τελικά ολόκληρη η οικογένειά του εκτελέστηκε.5

5o/ Τα θύματα της …δημοκρατικής μετεπαναστατικής δεκαετίας, υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες και «ουδείς ήταν ασφαλής» σε μία Γαλλία, όπου ο «επαναστατικός αριστερισμός» ήταν το ιδεολογικό προκάλυμμα των ολεσηνόρων τρομοκρατών (ολεσήνωρ-ορος=Ο καταστρέφων τους ανθρώπους), η «Δημοκρατία» το πολιτικό σύνθημα-παγίδα για τους αφελείς και αιθεροβάμονες, και η γκιλοτίνα (λαιμητόμος), το αγαπημένο παιχνίδι των εκάστοτε κρατούντων.

Από πολύ νωρίς, ήδη από το Σεπτέμβριο του 1792, η επανάσταση αντί να φέρει την ελευθερία και την Δημοκρατία, ολίσθησε στην άκρατη τρομοκρατία [ΣΣ: Γιατί μήπως και σήμερα δεν χρησιμοποιούν ως όπλον τους, την τρομοκρατία των λαών (στρατιωτική, οικονομική και βιολογική), οι ηγέτιδες ….δημοκρατικές δυνάμεις, προκειμένου να επιβάλλουν την θέλησή τους επ’ αυτών;].

Tο πρώτο κύμα των διωγμών, τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά ή Σφαγές του Σεπτεμβρίου, προέκυψε μετά από μία προσπάθεια των αντιφρονούντων Γάλλων πάσης πολιτικής αποχρώσεως, να δημιουργήσουν ένα αντεπαναστατικό κίνημα με κέντρο το Λα Bεντέ. Aυτό που ακολούθησε ήταν ένας καταιγιστικός διωγμός κάθε «αντεπαναστατικού στοιχείου», που είχε ως αποτέλεσμα την δολοφονία μέσα σε λίγες εβδομάδες περί των 1.400 ανθρώπων που θεωρήθηκαν ύποπτοι για προσπάθεια ανατροπής της επαναστάσεως.

Mέσα στους επόμενους μήνες οι Γιρονδίνοι 6 ήλεγχαν την κατάσταση, αλλά την άνοιξη και το φθινόπωρο του 1793 οι εξτρεμιστές Iακωβίνοι υπό τον διαβόητο Pοβεσπιέρο, πήραν τον έλεγχο και η βασιλεία του Tρόμου έγινε καθολική.

Οι κατ’ όνομα δημοκράτες-επαναστάτες, παρ’ όλες τις «αριστερές» και «αριστερίστικες» τάσεις τους, στηρίχτηκαν κατ’ εξοχήν, από τους επιχειρηματικούς κύκλους των Παρισίων και λιγώτερο από τον επαναστατημένο λαό.

Αστοί και οι ίδιοι, αποδοκίμαζαν τον ταξικό αγώνα και δεν υποστήριξαν ποτέ ιδέες περί ισότητας των τάξεων, ενώ εργάστηκαν ανοιχτά για την επικράτηση της «Φωτισμένης Αστικής Τάξης».

        Εάν δεν αντελήφθητε τι είδους αριστεροί επαναστάτες ήσαν οι Γιρονδίνοι και οι άλλοι επαναστάτες αντίζηλοί τους, στην Γαλλία, αρκεί να τους συγκρίνετε με τους σημερινούς αριστερούς κυβερνώντες την Ελλάδα και τότε θα εξάγετε ασφαλή συμπεράσματα…. Αριστεροί….. «κίβδηλης ιδεολογίας», εργαζόμενοι αναφανδόν για την επικράτηση της «Φωτισμένης Αστικής Τάξεως» που εκπροσωπούσε τον Αστικόν Καπιταλισμόν.

Oι Iακωβίνοι προσπάθησαν να προωθήσουν δήθεν, τα ιδεώδη της επαναστάσεως, με κάθε μέσο, αλλά αντ’ αυτών έφθαναν  σε τρομερές ακρότητες κατά την διάρκεια αυτής της προσπάθειας που υπερέβαιναν ακόμη και εκείνες των άγριων καννιβάλων.

6ο/ Μία από τις ειδεχθέστερες και πιο ανατριχιαστικές περιπτώσεις της Βασιλείας του τρόμου της Γαλλικής …Δημοκρατίας, είναι η γενοκτονία των Γάλλων πολιτών της Βανδέας.7

Ποιος γνωρίζει την Βανδέα και τα εγκλήματα εις βάρος των κατοίκων της, που διέπραξαν τα επαναστατικά στρατεύματα των…δημοκρατών Ροβεσπιέρου, Νταντόν και Μαρά;

Είναι η πρώτη γενοκτονία στην σύγχρονη ιστορία και προκαλείται από τους «δημοκράτες» Γάλλους Επαναστάτες. Την συγκεκριμένη γενοκτονία ακολούθησε η  δεύτερη δολοφονία αυτή της βεβηλώσεως/προσβολής των θυμάτων  και η διαστροφή της αλήθειας και της πραγματικότητας, με την κατασυκοφάντηση των αθώων θυμάτων της Βανδέας και την δημιουργία σκοτεινού πέπλου ιστορικής αμνησίας, γύρω από την καννιβαλίστικη αγριότητα των Γάλλων δημοκρατικών επαναστατών – «διαφωτιστών».

Το χρονικό της εξοντώσεως των χιλιάδων κατοίκων της Βανδέας και της ερημώσεως της περιοχής τους.

Η Βανδέα βρίσκεται στην δυτική Γαλλία και έχει ως βόρειο σύνορό της τον ποταμό Λείγηρα (Loire). Κυριώτερες πόλεις της είναι η Ναντ και η Σολέ. Αγρότες οι περισσότεροι κάτοικοί της και  Χριστιανοί, δεν δέχθηκαν το 1790 την με Διάταγμα, βίαιη κατάργηση της Εκκλησίας και των κληρικών της και την αντικατάσταση, της μεν Πίστεώς τους στον Ιησού Χριστόν μ’ ένα απροσδιόριστο Ανώτατο Ον, ή την Φύση (ΣΣ: Κτίση), των δε ιερέων τους με «δημοκράτες» ψευτο-ιερείς λειτουργούς. 

Τότε ως αποτέλεσμα της ….εφαρμογής των αρχών της Γ.Ε.  κατά χιλιάδες κληρικοί, μοναχοί και μοναχές οδηγήθηκαν στην λαιμητόμο, ή υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν της αγαμίας τους  και να τελέσουν πολιτικό γάμο.

Πάνω από 30.000 για να αποφύγουν την ταπείνωση και για να γλιτώσουν την ζωή τους μετανάστευσαν από την Γαλλία σε γειτονικές κυρίως χώρες. Οι κάτοικοι της Βανδέας ήσαν επίσης αντίθετοι στην κατάργηση της Βασιλείας και στην εκτέλεση του βασιλιά τους.

Για να επιβάλλουν οι δήθεν Επαναστάτες την θέλησή τους στους «αντιδραστικούς» της Βανδέας στις 21 Φεβρουαρίου του 1793 εξέδωσαν διάταγμα, με το οποίο 300.000 άνδρες της στρατολογούνταν υποχρεωτικώς, στον επαναστατικό στρατό (ΣΣ:  Αποτέλεσμα των αρχών περί…ισότητος, …αδελφότητος και…Ελευθερίας).

Οι κάτοικοι αντέδρασαν στην επιστράτευσή τους  και τότε ελήφθη η απόφαση: Να εξαλειφθεί η Βανδέα από τον χάρτη.

Ακολούθησαν απερίγραπτες καταστάσεις, πρωτοφανούς και ανείπωτου καννιβαλισμού από την πλευρά των…δημοκρατών της Γ.Ε. οι οποίες ΔΕΝ περιλαμβάνονται…δημοκρατικώτατα, στα ιστορικά διδακτικά-εκπαιδευτικά βιβλία, τόσον των ελλήνων μαθητών-σπουδαστών-φοιτητών, όσον και των μαθητών-φοιτητών των σύγχρονων δημοκρατικών κρατών…

Ο στρατός των λυσσασμένων επαναστατών της Γαλλικής Δημοκρατίας, εξεστράτευσε εναντίον της Βανδέας και το 1793 έγινε ένας άνισος πόλεμος, που είχε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Την ήττα ακολούθησε αυτό που με σύγχρονους όρους ονομάζεται γενοκτονία, τελική λύση, ολοκαύτωμα και όσα διαπράχθηκαν από το στρατό των….δημοκρατών επαναστατών, ορίζονται ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν ήταν μόνο η πρωτοφανής αγριότητα με την οποία σκότωναν τους «ληστές», όπως ονόμαζαν τους αγρότες της Βανδέας, οι άνθρωποι των Ροβεσπιέρου και Μαρά. Ήταν και η βάρβαρη συμπεριφορά τους έναντι των αμάχων της περιοχής κάθε ηλικίας. Σκότωσαν παιδιά και γέροντες, βίασαν κοπέλες, άρπαξαν μωρά από τις αγκαλιές των μανάδων τους και τα έσφαξαν με ξιφολόγχες και έπνιξαν στο ποτάμι χιλιάδες αμάχων. Τους έκλειναν σε αμπάρια καϊκιών που τα βύθιζαν, ή τους έβαζαν σε βάρκες, τους πέταγαν στο ποτάμι, και όσους ήξεραν να κολυμπούν τους αποτελείωναν πυροβολώντας τους, ή κτυπώντας τους με τα κουπιά και με τους υποκόπανους των όπλων τους. 

Από τους ίδιους τους επαναστάτες αξιωματικούς και στρατιώτες περιγράφονται με «υπερηφάνεια», οι φρικαλεότητές τους. Πυρπόλησαν σπίτια, πύργους και υποστατικά, έκαψαν λιβάδια, φυτείες και  δάση, γκρέμισαν εκκλησίες, ή τις μετέτρεψαν σε χώρους ποικίλων χρήσεων, όπως πορνεία  και στρατώνες. Μέχρι εκδορές σωμάτων νεαρών γυναικών έκαμαν και χρησιμοποίησαν το δέρμα τους προς διασκέδαση.

Απίστευτα, πρωτόγονα, ανατριχιαστικά, καννιβαλίστικα και όμως αληθώς…. δημοκρατικά!!!

Οικογένεια Ιακωβίνων Δημοκρατών τρώει αντιφρονούντες!

Η …Γαλλική Δημοκρατία σε όλο το ….ανθρωπιστικό μεγαλείο της!

Όταν οι κάτοικοι της Βανδέας αποφάσισαν να αντισταθούν στις «Δημοκρατικές Φάλαγγες» των Ιακωβίνων Επαναστατών που επέβαλλαν τον αποχριστιανισμό της Γαλλίας, οι Ιακωβίνοι εξοργίστηκαν, αφηνίασαν κυριολεκτικώς και με συνοπτικές….δημοκρατικές διαδικασίες, αποφάσισαν να εξαφανίσουν την Βανδέα και τον λαό της, χαρακτηρίζοντάς τον ως ακάθαρτη ράτσα!

Και τι εννοούμε "δημοκρατικές διαδικασίες"; Αποφάσισαν μέσω της Εθνοσυνελεύσεως που έλεγχαν πλήρως δια της "Τρομοκρατίας", να ψηφίσουν την Γενοκτονία των κατοίκων της Βανδέας.

Ναι! Εψήφισαν τον αφανισμό της Βανδέας…δημοκρατικώτατα, από τον χάρτη της Γαλλίας!!!! Με ποια αιτιολογία;

Διότι οι κάτοικοί της ήσαν Χριστιανοί Γάλλοι πατριώτες και χρησιμοποιούσαν ως σημαία τους το παρακάτω σύμβολον!

«O Xριστός βασιλεύει στην καρδιά μου. Ο Θεός είναι ο βασιλεύς»

Ποίον ήταν το έγκλημά τους; Την εποχή της Γαλλικής επαναστάσεως, στην επαρχία της Βανδέας, οι χωρικοί αντί να συμπαραταχθούν με τους  Ιακωβίνους και τις μασονικές δυνάμεις που προήλαυναν, τάχθηκαν με τον Βασιλέα και την εκκλησία τους, με το σύνθημα: «Δώστε μας πίσω τους  Ευγενείς  και τους  Κληρικούς μας.».

Γιατί συνέβη  αυτό; Διότι οι πράκτορες της Ανωτάτης Μασονικής Αρχής που προετοίμαζε την Ανταρσία στην Γαλλία, δεν είχαν προλάβει να σπείρουν μέσα στους εγκεφάλους και στις καρδιές των αγνών χωρικών της Βανδέας τα  ζιζάνια της μισαλλοδοξίας, του αντιχριστιανισμού, του άκρατου ορθολογισμού και της ναρκισσιστικής  αυτοδιαθέσεως. Δεν είχαν προλάβει να σπείρουν το πνεύμα της  εκκοσμικεύσεως και του διεθνισμού. Δεν είχαν προλάβει να φέρουν «σε πέρας»  την αποχριστιανοποίηση  της κοινωνικής ζωής. Δηλαδή, δεν είχαν ακόμη μπορέσει να επιτύχουν αυτό που  ο Max Weber είχε τόσο εύστοχα περιγράψει με τον όρο : Απομάγευση του κόσμου. (Κάτι που ακόμη και στις ημέρες μας κάνει τόσον η νεομαρξιστική/ νεομπολσεβίκικη  αριστερά όσον και ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός).

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του ξεσηκωμού των κατοίκων της Βανδέας; Η πρώτη γενοκτονία στην ιστορία της Ευρώπης. Ο στρατός των επαναστατών υπερασπιστών της Δημοκρατίας, κατέσφαξε ή κατέφαγε, κυριολεκτικώς, γύρω στις 200.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Οι λυσσασμένοι καννίβαλοι (κυριολεκτικώς και όχι μεταφορικώς) Ιακωβίνοι, κατάφεραν να εξολοθρεύσουν το ένα τρίτο περίπου απ' τους 800.000 κατοίκους της μεγάλης αυτής Γαλλικής επαρχίας!

Μετά την καθοριστική μάχη της Σαβεναί, ο στρατηγός Westermann υπέβαλε στην Εθνοσυνέλευση μια έκθεση, η οποία αποτελεί μνημείον καννιβαλισμού, μια από τις πιο ανατριχιαστικές «απολογίες» Γενοκτονίας στην Ιστορία της ανθρωπότητος. 

Έγραφε μεταξύ των άλλων: «Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω από το ελεύθερο σπαθί μας μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα, ρεπουμπλικάνοι πολίτες, μόλις την έθαψα στους βάλτους και στα δάση της Σαβεναί, σύμφωνα με τις διαταγές που μου δώσατε [.. .]Συνέθλιψα τα παιδιά κάτω από τις οπλές των αλόγων, έσφαξα τις γυναίκες, που, τουλάχιστον αυτές, δεν θα γεννήσουν ξανά συμμορίτες [...] εξολόθρευσα τα πάντα»!

Πράγματι, τα αποτελέσματα της γενοκτονίας, όπως φρόντιζε να τα υπενθυμίζει ο Westermann, βρίσκονταν σε απόλυτη αρμονία με τις διαταγές που είχε. Ο συντάκτης του Διατάγματος της 1ης Αυγούστου 1793, που ήταν η απαρχή της Γενοκτονίας, ο διαβόητος «δημοκράτης» Μπαρέρ, το είχε παρουσιάσει στην Εθνοσυνέλευση με τα εξής λόγια, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας:

«Η Επιτροπή, σύμφωνα με την άδεια σας, ετοίμασε τα μέτρα για την εξόντωση αυτής της απειθάρχητης ράτσας [...]»

Έτσι θέλει η Δημοκρατία να ψήσει το ψωμί της! Με ανθρώπους για καύσιμη ύλη! Η φρίκη των σαδιστικών εγκλημάτων της Δημοκρατίας υπήρξε ασύλληπτη:

Έγκυες γυναίκες οδηγούνταν σε πρέσες(!) οινοποιείων όπου συνθλίβονταν για να βγάλουν τους «μικρούς συμμορίτες». Άλλες, αφού βιάζονταν, κρεμάζονταν ανάποδα και κόβονταν στα δύο ως τον λαιμό, άλλες ριχνόταν από τα παράθυρο πάνω σε κάθετα στημένες ξιφολόγχες, ή γινόταν «ανθρώπινα πυροτεχνήματα», αφού έχωναν μέσα τους φυσίγγια, τα οποία και άναβαν.

Οι Ρεπουμπλικάνοι εκτελούσαν επίσης συστηματικά και όλους τους αιχμαλώτους από τα πεδία των μαχών,κατά κανόνα με τις πιο σαδιστικές μεθόδους, κι αυτό παρά το γεγονός ότι, οι Βανδεανοί, από την πλευρό τους, συστηματικά απελευθέρωναν τους σφαγείς των οικογενειών τους.

Είναι τρομερή η μαρτυρία, τον Ιανουάριο του 1794, του αξιωματικού της Αστυνομίας Gannet, ο οποίος συνέταξε μια έκθεση προς τους ανωτέρους του, διαμαρτυρόμενος επειδή το δεξί χέρι τού Turreau, ο αντιστράτηγος Francois-Pierre Amey, δεν μπορούσε να σταματήσει να εγκληματεί, ακόμα και όταν είχε «τελειώσει» με τις γυναίκες και τα παιδιά των αντιπάλων τους. Είχε γράψει τότε ο Gannet:

«Ο Amey ανάβει φούρνους και όταν πυρώσουν πετάει μέσα γυναίκες και παιδιά. Του υποβάλαμε διαμαρτυρίες μας απάντησε ότι έτσι θέλει η Δημοκρατία να ψήνει το ψωμί της. Αρχικά είχαν καταδικαστεί σε αυτού του είδους τη θανάτωση οι γυναίκες των συμμοριτών, και τότε δεν είπαμε τίποτα- όμως σήμερα οι κραυγές αυτών των δύστυχων έχουν τόσο πολύ διασκεδάσει τους στρατιώτες και τον Tureau, που θέλησαν να συνεχίσουν με αυτήν την ικανοποίηση. Καθώς έλειψαν τα θηλυκά (sic) των βασιλικών, στρέφονται στις γυναίκες των αληθινών πατριωτών.Ήδη, είκοσι τρεις υπέστησαν αυτό το φοβερό μαρτύριο [...]».

Ανέφερε μάλιστα στο τέλος της επιστολής και τα ονόματα από χήρες δικών τους ανθρώπων που είχαν αυτήν την τύχη, για να ικανοποιήσουν την έξη που εν τω μεταξύ είχαν αποκτήσει ο Turreau και οι στρατιώτες του.

Την έκθεση του Gannet επιβεβαιώνει και σωζόμενη επιστολή των κομισάριων Morel και Carpenty, στις 24 Μαρτίου 1794, όπου γράφουν ότι, «ο Amey ρίχνει σε φούρνους γυναίκες και παιδιά, στο Montournais, στις Epesses και σε πολλά (!) άλλα μέρη...».

*

Ώ τυφλοί και δοκησίσοφοι θιασώτες της Γαλλικής Επαναστάσεως και της Δημοκρατίας! Την ιδεολογία αυτών των «δημοκρατών» καννιβάλων, εκδοροσφαγέων των κατοίκων της Βανδέας εξακολουθείτε να υποστηρίζετε; Εάν όχι, έχετε καταγγείλει τα εγκλήματά τους; Εάν ναι, πού και πότε;

Φυσικά ΟΥΔΕΝ από τα παραπάνω περιλαμβάνεται στα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια των δημοκρατών-διαφωτιστών, οι οποίοι ισχυρίζονται φαρισαϊκώς ότι στην δημοκρατία πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις ακόμη και αν δεν είναι αρεστές ή αποδεκτές!!!

Μετά απ’ όσα έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα (φυσικά θα ακολουθήσουν και άλλα αποδεικτικά ιστορικά στοιχεία),  ερωτώμεν ειλικρινώς με πνεύμα χριστιανικής αγάπης και αληθώς δημοκρατικόν (όχι βουλευτοκρατικόν), όσους έχουν ακόμη σώας τας φρένας, είναι άδολοι, αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν στο είδωλον της Δημοκρατίας:

Μήπως ήλθε η ώρα να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας περί Δημοκρατίας;

Συνεχίζεται

____________________

1 Πηγή: Ιστοσελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας www.elysee.fr

2 D. Levy, H. Applewhite, M. Johnson (επιμ.), «Olympe de Gouges, “Declaration of the Rights of Woman and Female Citizen”», Women in Revolutionary Paris, 1785-1795, University of Illinois Press, Urbana 1979, σ. 92.

3 Ο Ζωρζ Ζακ Νταντόν ή Δαντών (Georges Danton, 1759-1794) ήταν ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της λεγομένης Γ.Ε. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1789, αρχικά ως επικεφαλής της περιοχής των Κορδελιέρων και στην συνέχεια ως πρόεδρος της ομώνυμης λέσχης των ριζοσπαστών. Το 1791, ύστερα από την αποτυχία μιας εξεγέρσεως που ακολούθησε την αναχώρηση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, κατέφυγε στο Λονδίνο. Σύντομα όμως επέστρεψε και αμέσως ασχολήθηκε με την οργάνωση της επανααστάσεως του Αυγούστου 1792, που οδήγησε στην ανατροπή της Μοναρχίας. Ύστερα από την επιτυχία αυτή της εξεγέρσεως, διορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης.

Περίφημος ρήτορας και ευέλικτος πολιτικός, ο Νταντόν υπήρξε εμπνευστής της "Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας" και ηγέτης της ως τον Ιούλιο του 1793. Την επόμενη χρονιά θεωρήθηκε ύποπτος συμβιβαστικών τάσεων και κατηγορήθηκε για οικονομικά σκάνδαλα, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί και να εκτελεστεί στις 5 Απριλίου 1794, μαζί με τους κυριότερους οπαδούς του, στην λαιμητόμο. Τα τελευταία λόγια του Νταντόν λίγο πριν την καρατόμησή του ήταν: «Σε λίγο θα περάσω στην ανυπαρξία, όμως το όνομά μου θα ζήσει στο Πάνθεο της Ιστορίας».

4 Αλληγορία του Συντάγματος του 1791. Κρατώντας στο ένα χέρι της τον Συνταγματικό Χάρτη και στο άλλο χέρι της, πάνω σε ιστίο ένα φρυγικό σκούφο, η μορφή που συμβολίζει το Σύνταγμα στέκεται πρόσωπο με πρόσωπο με το λαό και την εθνική φρουρά. Από πάνω της ένας «άγγελος» (ΣΣ: Προφανώς από τους …εκπεσόντες), την προστατεύει, τρομοκρατώντας τους εχθρούς της.

5 World Book Encycopedia, 1980,s.v. “French Revolution”

6 Οι Γιρονδίνοι ήταν σημαντική πολιτική ομάδα, που δημιουργήθηκε πριν από την γαλλική Επανάσταση και έδρασε κατά την διάρκειά της, όπου και έφτασε στο απόγειο της δυνάμεώς της. Αρχικώς ονομάζονταν "Μπρισοντέν" από το όνομα ενός εκ των ιδρυτικών τους στελεχών, του Ζακ Πιερ Μπρισσό. Άλλοι ηγέτες τους ήταν οι Κοντορσέ, Βερνιώ, Γκυαντέ, Ζανσονέ κ.ά. Ουσιαστικά αποτέλεσαν την αριστερή πτέρυγα της Γαλλικής Εθνοσυνελεύσεως. Αργότερα ονομάστηκαν Γιρονδίνοι από ένα νόμο που ψηφίστηκε στην πόλη Γιρόνδη (Gironde).

Μετά τις πρώτες αποτυχίες τους κατά τη Γαλλική Επανάσταση, στράφηκαν εναντίον των Δαντών, Μαρά και Ροβεσπιέρου. Στις 2 Ιουνίου 1793 οι Γιρονδίνοι απέτυχαν να αντισταθούν στην έφοδο των "Αβράκωτων", της λαϊκής μάζας, οι οποίοι ήταν υποκινημένοι από το Ροβεσπιέρο και τους "Ορεινούς" (Ιακωβίνους), που αποτελούσαν το δεύτερο πιο ισχυρό κόμμα της επαναστατημένης Γαλλίας.

Οι «Ορεινοί», εξοργισμένοι από την δολοφονία του Μαρά από την Σαρλότ Κορντέ, πιθανότατα όργανο των Γιρονδίνων, έστρεψαν τους «Αβράκωτους» εναντίον των πρώτων. Οι «Αβράκωτοι» κατάφεραν να επικρατήσουν των Γιρονδίνων και να προκαλέσουν την σύγκληση Επαναστατικού Δικαστηρίου εναντίον τους. Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη και εκτέλεση 29 Γιρονδίνων (21 από αυτούς στις 31 Οκτωβρίου 1793), η αυτοκτονία άλλων 5-6, ενώ όσοι δεν έφυγαν από το Παρίσι, κατάφεραν τελικώς με κίνδυνο της ζωής τους, να επανακτήσουν τις βουλευτικές τους έδρες στην Συμβατική Εθνοσυνέλευση.

7 Η Γενοκτονίας της Βανδέας: Όταν η Επανάσταση και η Δημοκρατία έψηνε το ψωμί της με γυναίκες και παιδιά! Saturday, December 21, 2013 antipliroforisi. blogspot.com/ 2012/08/blog-post_13.html---Αποσπάσματα απ’ την ιστορική μελέτη του Σπύρου Αναγνώστου για την Γαλλική Επανάσταση στο περιοδικό Τρίτο Μάτι τεύχος 215. http://mnimi-olokautomatos. blogspot. gr/2013/12/blog-post_21.html---ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ: Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές, mavroskrinos.blogspot.com/2015/03/blog-post_3.html