Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 10ο

6. Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Συνέχεια 9ου μέρους)

Μέγας Αλέξανδρος

Ό,τι δεν κατώρθωσε ο Φίλιππος Β΄ λόγω του θανάτου του, θα συνεχί­σει αργότερα ο άξιος υιός του βασιλεύς Αλέξανδρος.

Εδώ σταματά η πέννα του γράφοντος γιατί δεν είναι δυνατόν να υ­πάρξει ιστορικός, ερευνητής, πολιτικός, λογοτέχνης, μουσικός, ποιητής ή ο­ποιαδήποτε γραφίδα για να παρουσιάσει ικανοποιητικώς το έργο του νεαρού Αλεξάνδρου, τον οποίον η ιστορία δικαίως απεκάλεσε Μέγα. Ο μόνος που απεκλήθη Μέγας προχριστιανικώς, από τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου!

«Η ιστορία δεν γνωρίζει άλλο γεγονός τόσον καταπληκτικόν από την περίοδον αυτήν του Ελληνισμού», γράφει ο Ντρόϋζεν εις το βιβλίον του «Ιστορία του Μακεδονικού Ελληνισμού».

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος επίστευε εις την θεϊκήν προέλευσιν και απο­στολήν του επί της γης, ως ρυθμιστού και κατακτητού των λαών, τους οποί­ους προσεπάθησε να εκπολιτίσει υπό την σημαίαν του Ελληνισμού, κατά το πρότυπον της Ελληνικής αρετής.1

Ο υπέροχος και διορατικός εκείνος Έλλην, είχε την ικανότητα να συνδυάζει ιδανικά τις πολιτικές και στρατιωτικές αρετές του.

«Ο ωραίος ήρως, ο ωραίος θεός Άρης μεν, Έλλην δε δυνατώτερος, αγαθώτερος αλλά νους, ο μέγιστος βασιλικός νους και ο μέγιστος πολιτικός νους της φυλής» (Περικλής Γιαννόπουλος).

«Κάλλιστος και φιλοπονώτερος και οξύτατος την γνώμην και ανδρειότητα και φιλοκινδυνότατος και του θείου επιμελέστατος, ηδονών δε του σώματος εγκρατέστατος των δε της γνώμης επαίνων μόνον απληστότατος» (Αρριανός Ζ, 28).

«…Ὁ δ᾿ Ἀλέξανδρος ἔξω τῆς Ἄρκτου καὶ τῆς οἰκουμένης ὀλίγου δεῖν πάσης μεθειστήκει, τὸ δ᾿ ἐσόμενον ἄδηλον ἦν…: «Πέρ’ απ’ τ’ ουρανού και της γης τα πέρατα ο Αλέξανδρος, κι’ άδηλο το μέλλον!» (Αισχίνης, κατά Κτησιφώντος).

Αυτός ο έξοχος ανθρώπινος εγκέφαλος, φορεύς της εξιδανικευμένης ελληνικής αντιδημοκρατικής ιδέας, σε διάστημα ολίγων μόλις ετών, ωδήγησε τον Ελληνισμόν από τα στενά όρια του αρχαίου Ελληνικού Πελασγικού χώρου, στα βάθη της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ινδίας, δημιουργήσας το μεγαλύτερον πολιτικοστρατιωτικόν θαύμα από της εποχής του μέχρι σήμερον.

Ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών (356-323 π.Χ.) ή Αλέξανδρος ο Μέγας ή Μέγας Αλέξανδρος, βασιληάς της Μακεδονίας μας, Ηγεμών της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής Αυτοκρατορίας, Φαραώ της Αιγύπτου, Βασιλιάς της Ασίας και βορειοδυτικής Ινδίας, και οι κατακτήσεις του, απετέλεσαν τον θεμέλιο λίθο της Ελληνιστικής εποχής των βασιλείων των διαδόχων και επιγόνων του.  Γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Ιούλιο του έτους 356 π.Χ.. Γονείς του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας και η πριγκίπισσα Ολυμπιάς της Ηπείρου.

Όταν δολοφονήθηκε ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος ήταν μονάχα 20 ετών και φαινόταν τρωτός. Μολαταύτα, κινήθηκε γρήγορα εξουδετερώνοντας όλους τους πιθανούς διεκδικητές του θρόνου, τον οποίο και δικαιωματικώς κατέλαβε. Εισέβαλε μετά στην Θεσσαλία και προχώρησε προς νότο αναγνωριζόμενος από όλους τους Έλληνες ως αρχηγέτης. Δεν εκδηλώθηκε καμιά επαναστατική κίνηση εναντίον του και το φθινόπωρο του 336 π.Χ. το συνέδριο της Κορίνθου τον ανακήρυξε, όπως είχε ανακηρύξει και τον  πατέρα του Φίλιππο, «στρατηγό αυτοκράτορα της Ελλάδος» για την εναντίον των Περσών εκστρατεία.2

Πριν αρχίσει την εκστρατεία, ο Αλέξανδρος μετέβη στους Δελφούς για να λάβει χρησμό από την Πυθία. Όμως εκείνη την ημέρα η Πυθία δεν χρησμοδοτούσε. Μη θέλοντας να φύγει χωρίς χρησμό έσυρε την ιέρεια προς το μαντείο, προσπαθώντας να την πείσει. Αυτή μη μπορώντας να του αντισταθεί φέρεται να του είπε: Παιδί μου, είσαι ακαταμάχητος! Έτσι ο Αλέξανδρος έλαβε τον χρησμό που ήθελε. Την άνοιξη του 335 π.Χ. εξεστράτευσε εναντίον των Ιλλυριών και Τριβαλλών, προελαύνοντας από την Αμφίπολη μέχρι τον Αίμο σε διάστημα δέκα ημερών. Αφού νίκησε τους εκεί Θράκες, προχώρησε προς τον Δούναβη, νίκησε τους Τριβαλλούς και επιχείρησε επιδρομή κατά των Γετών, την οποία όμως αναγκάστηκε να διακόψει λόγω εξεγέρσεως των Ιλλυριών. Μετά στράφηκε προς τον νότο και υπέταξε τους Αγριάνες (προγόνους σημερινών Πομάκων) και τους Παίονες, εξασφαλίζοντας την πλήρη κυριαρχία στην περιοχή.3

Όσον καιρό ο Αλέξανδρος πολεμούσε στον βορρά, οι Θηβαίοι επαναστάτησαν και πολιόρκησαν την μακεδονική φρουρά της Καδμείας, ενώ και στις Αθήνες και άλλες πόλεις επικράτησε αναβρασμός που προκαλούσαν οι αντιμακεδονικοί, διαδίδοντας φήμες ότι ο Αλέξανδρος είναι νεκρός. Ο Αλέξανδρος με μια αστραπιαία αντίδραση, διήνυσε 500 χιλιόμετρα από την Ήπειρο στις Θήβες, σε δώδεκα ημέρες.4

Εκεί, μετά από σύντομη αντίσταση των Θηβαίων, κατόρθωσε να τους υποτάξει. Ακολούθως συγκάλεσε το Κοινό των Ελλήνων για να αποφασίσει την τιμωρία των Θηβών, την οποία και εφήρμοσε διατάσσοντας τον θάνατο έξι χιλιάδων Θηβαίων με τους υπόλοιπους τριάντα χιλιάδες κατοίκους να πωλούνται ως δούλοι, και την ισοπέδωση της πόλεως με εξαίρεση το σπίτι του ποιητού Πινδάρου.5

Μετά από αυτό, καμία ελληνική πόλη δεν αψήφησε ανοιχτά το νεαρό Έλληνα βασιλιά της Μακεδονίας.  Διασώζεται επίσης και η εξής ιστορία: Όσο βρισκόταν στις Θήβες ο Αλέξανδρος, μερικοί στρατιώτες τού έφεραν μπροστά του μια γυναίκα με το όνομα Τιμόκλεια, η οποία είχε ρίξει έναν Θράκα διοικητή σ’ ένα πηγάδι, όταν αυτός της ζήτησε, εκτός από το να πλαγιάσει μαζί της, και την περιουσία της. Ο Αλέξανδρος αφού την άκουσε, θαύμασε το θάρρος της και διέταξε να αφήσουν αυτήν και την οικογένειά της ελεύθερη.6

Ως βασιλιάς της Μακεδονίας, συνέχισε το έργο του πατέρα του, Φιλίππου Β΄ και του παππού του Αμύντα Γ΄, ικανών στρατηγών, πολιτικών και διπλωματών, οι οποίοι διαδοχικώς αναμόρφωσαν το Μακεδονικό βασίλειο και το εξέλιξαν σε σημαντική δύναμη του Ελληνικού κόσμου. Με την σειρά του ο Αλέξανδρος το διαμόρφωσε σε παγκόσμια υπερδύναμη. Κατά την περίοδο των 13 ετών της βασιλείας του (336 - 323 π.Χ.) κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου (Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο, κλπ.), φτάνοντας στις παρυφές της σημερινής Ινδίας, και χωρίς να έχει ηττηθεί σε μάχη που ο ίδιος συμμετείχε.7

Οι Αλεξανδρινοί χρόνοι αποτελούν το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας και την απαρχή της περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας γνωστής ως Ελληνιστικής.

Η συνολική επικράτεια της αυτοκρατορίας του, στην μεταλύτερή της έκταση κατά το 323 π.Χ., υπολογίζεται σε 5.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και περιλάμβανε τμήματα από 26 σημερινές χώρες (Ελλάδα, Αλβανία, Σκόπια, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Κύπρος, Αίγυπτος, Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Ισραήλ, Ινδία, Ιορδανία, Καζακστάν, Κουβέϊτ, Κιργιστάν, Λίβανος, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν).8    

Πέθανε κατά την πιθανώτερη εκδοχή, στην Βαβυλώνα, στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών. Το σύνολο της επιρροής του, συχνά τον κατατάσσει μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίων προσωπικοτήτων όλων των εποχών με την μεγαλύτερη επιρροή, μαζί με τον διδάσκαλό του Αριστοτέλη.9

Αντιπαρερχόμενοι τα σενάρια περί των συνθηκών θανάτου του Αλεξάνδρου, που αποτελεί αντικείμενον ιδιαίτερης έρευνας και μελέτης, παραθέτομεν, για περαιτέρω έρευνα προς πάντα ενδιαφερόμενον, την άποψη του γερμανού ιστορικού Θεοδώρου Μπιρτ, καταγραφείσα στο Βιβλίον του «Αλέξανδρος ο Μέγας», δηλαδή ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εδηλητηριάσθη, με ηθικόν αυτουργόν της δολοφονίας του τον Ιουδαίον οικονομολόγον Έσδρα, που είχε προσληφθεί εις την υπηρεσίαν του Πέρσου βασιλέως (Αι Αφανείς Ρίζαι του κακού, Αλεξάνδρου Ρολίδου, Διαφωτιστικαί εκδόσεις, 1971, σ.38).

Δυστυχώς η ζωή του Αλεξάνδρου, ετερματίσθη πολύ ενωρίς, την στιγμήν κατά την οποίαν οι σπόροι του Ελληνικού πνεύμα­τος, ριφθέντες στις αχανείς κατακτηθείσες εκτάσεις, ήρχισαν να δίδουν τους πρώτους καρπούς.

Η νεκρική άμαξα του Αλεξάνδρου (αναπαράσταση του 19ου αιώνα σύμφωνα με την περιγραφή του Διόδωρου Σικελιώτη).

Η είδησις του θανάτου του Αλεξάνδρου ενεποίησεν τοσαύτην αίσ­θηση ώστε κατ’ αρχάς εθεωρήθη απίστευτος. Όταν το θλιβερόν γεγονός επεβεβαιώθη, η Ελλάς και ολόκληρος η τότε ανθρωπότης εβυθίσθη εις το πέν­θος.

«Ιδού λοιπόν κατακτητής του οποίου τον θάνατον εθρήνησαν όλα τα έθνη που κατεκτήθησαν από αυτόν» (Μοντεσκιέ).

«Δεν πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος, άνδρες Αθηναίοι, γατί όλη η οι­κουμένη θα αισθάνεται τας αναθυμιάσεις από ένα τέτοιον νεκρόν».10

Από αυτές τις τραγικές και οδυνηρές για τον Ελληνισμό και την αν­θρωπότητα στιγμές, επέπρωτο και πάλιν να απουσιάσει η Δημοκρατία. Μά­λιστα κατά τρόπον προκλητικόν, απάνθρωπον και ανθελληνικόν, όπως είχε συμβεί μερικά χρόνια ενωρίτερον με τον θάνατον του Φιλίππου. Η είδησις του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου εσήμανε την απαρχήν ενός νέου γύρου ξέφρενων δημοκρατικών πανηγυρισμών(!!!).

Όσο και αν ψάξει κανείς δεν μπορεί να εύρη κατάλληλες λέξεις για να χαρακτηρίσει τις ενέργειες των Αθηναίων δημοκρατών, των μειοδοτών του Ελληνισμού. Μεθυσμένοι από άσβεστο πολιτικό πάθος και τυφλωμένοι από δημοκρατικήν αμβλυωπίαν, ήρχισαν αιματηρούς διωγμούς κατά των πολιτικών αντιπάλων τους, εις τους οποίους απέδιδον συλλήβδην τον χα­ρακτηρισμόν του προδότου, με την αιτιολογίαν ότι «εμακεδόνιζον».

Οποίον το βάθος της υποκρισίας! Οι ίδιοι οι κατήγοροι όταν ζούσε ο Αλέξανδρος είχαν ψηφίσει να του αποδοθούν θεϊκές τιμές και εις το ψήφι­σμα εκείνο είχε δώσει την ψήφον του ο ίδιος ο Δημοσθένης (πληροφορίες από Δείναρχον και Υπερείδη).

Εις το κλεισιοσκόπιον της παραφροσύνης τους, οι δημοκράτες έθεσαν και αυτόν ακόμη τον Αριστοτέλην, τον οποίον αφού κατηγόρησαν δι’ ασέ­βειαν, στηριζόμενοι εις ωρισμένας περικοπάς των βιβλίων του, τον κατεδίκασαν εις θάνατον. Αργότερα ο Αριστοτέλης απέθανεν εις τα δεσμωτήρια της Δημοκρατίας.

Νομίσματα

Χρυσός στατήρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, 323 π.Χ., κοπής Μέμφιδος. Κεφαλή της Αθηνάς κοιτάζοντας προς τα δεξιά και φορώντας κορινθιακό κράνος διακοσμημένο με γρύπα και επιγραφή AΛEΞANΔPOY. Νίκη κοιτάζοντας προς τα αριστερά και κρατώντας στεφάνη και στυλίδα, με κηρύκειο κάτω από το δεξιόν πτερόν.

Φιλίππειος τύπος στατήρα. Απεικονίζεται ο Απόλλων με τα χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου, ενώ στην άλλη όψη άρμα με αναβάτη και 2 ίππους (συνωρίδα), 323-317 π.Χ.

Αργυρό τετράδραχμο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, 323 π.Χ., κοπής Ταρσού. Στην άλλη πλευρά του νομίσματος εμφανίζεται ο Δίας ενθρονισμένος, και το κείμενο της επιγραφής είναι: ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Απεικόνιση του Αλεξάνδρου σε νόμισμα του Λυσιμάχου, έναν από τους διαδόχους του Αλεξάνδρου, ο οποίος βασίλευσε στην Θράκη. Η παράσταση αυτή αναπαράχθηκε στο νόμισμα των 100 δραχμών του ελληνικού κράτους κατά την δεκαετία του 1990

Αραβικό τετράδραχμο (ντιρχάμ) του 220-230 π.Χ., αντίγραφο των ελληνιστικών. Στο νόμισμα διακρίνεται η αραβική επιγραφή ΩΒς, προς την τοπική θεότητα.

Η δολοφονία του Φωκίωνος

Μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου, η Ελλάς άρχισε να βαδίζει με αργά αλλά σταθερά βήματα εις την οδόν της συρρικνώσεως και της φθοράς. Και η Δημοκρατία δεν χάνει την ευκαιρία να δίδει χαριστικές βολές εις την πτωχεύουσα, λόγω θανάτου του Αλεξάνδρου, Ελλάδα.

Το 318 συλλαμβάνονται στις Αθήνες οι ηγέτες των ολιγαρχικών, με­ταξύ των οποίων και ο γηραιός Φωκίων και καταδικάζονται σε θάνατο με αστήρικτες και γελοίες κατηγορίες όπως αυτή του «φιλομακεδονισμού».

Πολλοί από αυτούς δολοφονούνται με κώνειον ή τυφλώνονται ή βασανίζονται μέχρι θανάτου τα δε πτώματά τους ρίπτονται άταφα εκτός των ορίων της Αττικής. Ο Φωκίων εξηναγκάσθη να πίει το κώνειον της Δη­μοκρατίας, όπως είχε αναγκασθεί πριν από χρόνια να κάνει το ίδιο και ο Σωκράτης. Προσφιλής μέθοδος της…φιλελεύθερης και…ανθρωπιστικής «Δημοκρατίας».

«Ο Πλούταρχος που περιγράφει την σκηνή σημειώνει πως το θέα­τρο που έγινε η δίκη, ήταν ελεύθερον όπως το βήμα για όλους. Θα αποφάσι­ζαν όχι μόνο οι Αθηναίοι για την τύχη του Φωκίωνα. Θα ψήφιζαν την καταδίκη του και οι ξένοι που ήσαν στην Αθήνα, όπως και όσοι τυχοδιώκτες εί­χαν ακολουθήσει την στρατιά του υιού του Πολυσπέρχοντα. Αυτά δεν ήταν διόλου σύμφωνα με τις αρχές της Αθηναϊκής δημοκρατίας, όμως για τέτοιου είδους λεπτομέρειες δεν ήταν διόλου η στιγμή κατάλληλη. Έτσι μέσα στο κατάμεστο θέατρο διαβάστηκε πρώτα η επιστολή του Πολυσπέρχοντα, που έδινε το δικαίωμα στους Αθηναίους να δικάσουν τους ηγέτες της ολιγαρχί­ας και τους παρόντες και όσους φυγοδικούσαν.

Η κατηγορία ήταν διπλή Είχαν γίνει αιτία για τον Λαμιακό πόλε­μο, κι’ ακόμη είχαν συντελέσει στην υποδούλωση της πατρίδος και στην κατάλυση της δημοκρατίας και των νόμων. Κι’ αν βέβαια όλα αυτά είχαν γί­νει, χωρίς να τα δημιουργήσουν οι δημαγωγοί, και δίχως να επωφεληθεί ο Α­ντίπατρος, τότε ο Φωκίων θα ήταν οπωσδήποτε ένοχος. Μα, όπως είπαμε ο Φωκίων είχε προσπαθήσει με όλη του την δύναμι να προφυλάξη την πατρί­δα και τους συμπολίτες του απ’ τις ολέθριες εκείνες αποφάσεις. Ωστόσο τώ­ρα σήκωσε το βάρος μιας κατηγορίας που διόλου δεν τον αφορούσε.

Δίχως να δειλιάσει εμπρός στην γενική κατακραυγή, δοκίμασε να απολογηθεί. Κι ήταν πάλι πράος και συνετός όπως συνήθιζε. Μα από την πρώτη κιόλας λέξη της απολογίας του, γινόταν τόσος θόρυβος ώστε κανένας δεν τον άκουγε. Τότε υψώνοντας το χέρι ρώτησε το πλήθος:

Τι θέλετε απ’ τα δύο; Να με θανατώσετε δίκαια ή άδικα;

Οι περισσότεροι Αθηναίοι ντράπηκαν και δεν απάντησαν. Αλλά οι ξένοι που απαιτούσαν οπωσδήποτε εκδίκηση (ΣΣ: Σήμερα θα λέγαμε οι λαθρομετανάστες και αλλόθρησκοι που ζουν στις Αθήνες και στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο) , κραύγασαν:

-Δίκαια. Δίκαια.

Κι εκείνος ξαναμίλησε, χωρίς να υψώσει την φωνήν του. Είπε:

-Μα πως θα γίνει αυτό αφού δεν θέλετε να με ακούσετε;

Προχώρησε λοιπόν με θάρρος προς το μέρος όσων φωνασκούσαν και ξαναυψώνοντας το χέρι, φώναξε:

-Έστω εγώ είμαι ένοχος και άξιος να θανατωθώ, για όσα λέτε πως σας έκανα. Όμως πολίτες Αθηναίοι, γιατί να θανατώσετε τους άλλους, που κατηγορείτε; Γιατί αφού δεν έκαναν αδίκημα;

Κι η φοβερή απάντηση που έφθανε απ’ όλες τις πλευρές ήταν: «Γιατί είναι φίλοι σου».

Τότε ο Φωκίων, αφού κοίταξε με τα μάτια του που έλα­μπαν, ολόκληρο το θέατρο, και αναθυμήθηκε πως σε άλλα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι τον άκουγαν, τον πίστευαν και τον επευφημούσαν, έσκυψε, κατα­νοώντας το κεφάλι και δεν ξαναμίλησε. Και μάταια μερικοί δοκίμασαν να τον γλυτώσουν, λέγοντας πως η απόφαση του βασιλιά ήταν να κρίνουν μό­νον οι Αθηναίοι, κι όχι οι ξένοι. Η πρότασή τους έφερε καινούργια αναταρα­χή και άγριες αποδοκιμασίες. Η τύχη του Φωκίωνα είχε πια αποφασισθεί. Στις 10 Μαΐου του 318 π.Χ. τον θανάτωσαν με το κώνειο».11

Οι Αθηναίοι του δημοκρατικού κόμματος και οι παντός είδους τυ­χοδιώκτες μη Αθηναίοι πολίτες, ήσαν εκείνοι οι οποίοι έδωσαν την χαριστι­κήν βολήν εις τον στρατηγό Φωκίωνα με μοναδικό κατηγορητήριον ότι δεν επίστευε εις την ψευτοδημοκρατίαν των ανίκανων/κοθόρνων, των δημαγωγών, των αλλοδαπών και ξένων μεταναστών, των αγράμματων, των συκοφαντών, των πρώην δούλων, των εκβιαστών.

Το προαναφερθέν κείμενο είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ για το πως εννοούσε την δημοκρατίαν το μαζανθρώπινο μίγμα (αυτοχθόνων και αλλογενών) της αυτοαποκαλουμένης Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Πως να μην «θαυμάσει» κανείς τον…ανθρωπισμό, την…δικαιοσύνη, τον… φιλελευθερισμό και το πνεύμα…. ισηγορίας των αρχαίων Ελλήνων δημοκρα­τών;

Άλλωστε και οι σύγχρονοι δημοκράτες, ιστορικοί, αναλυτές και κοι­νωνιολόγοι, δεν διστάζουν να υποστηρίζουν ότι όποιος δεν πιστεύει στην δημοκρατία, πρέπει να διώκεται ή να εξοντώνεται. Ένας από αυτούς, ο Γιάννης Κορδάτος στο βιβλίο του «Η ιστορία της Ελληνικής φιλολογίας», επικρο­τεί την δολοφονία του Σωκράτους επειδή, όπως ισχυρίζεται, «ήτο επικίνδυ­νος εχθρός της Αθηναϊκής δημοκρατίας».

*

Ενώ αυτή ήταν η πολιτική κατάστασις στο «προπύργιο» της …δημοκρατίας στις Αθήνες, στην υπόλοιπη Ελλάδα συμπεριλαμβανομένων και των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα κυριαρχούντα πολιτεύματα ουδεμία σχέση είχαν με Δημοκρατία.

.Ο Κάσσανδρος αναγνωρίζεται στρατηγός-βασιλεύς της Μακεδονί­ας μέχρι της ενηλικιώσεως του υιού τού Μ. Αλεξάνδρου.

.Εις την Ήπειρον εξακολουθεί να ανθεί ο θεσμός της βασιλείας.

.Η Σπάρτη περιορισμένη πλέον εις την Λακωνίαν, κυβερνάται από τους ολιγαρχικούς.

.Οι Πτολεμαίοι θεωρούνται ισολύμπιοι μονάρχες Αιγύπτου και Λιβύης. «Η πολιτεία των Πτολεμαίων είχε θεοκρατικήν δομήν. Οι Πτολεμαίοι ελατρεύοντο ως θεοί εις ειδικάς τελετάς καλουμένας «Πτολεμαία», τα οποία ετελούντο ανά 4ετίαν με την μορφήν των ολυμπιακών αγώνων» (Αθήναιος, 5, 196).

.Εις την Κρήτην ανώτατος άρχων είναι ο βασιλεύς ο οποίος ασκεί απόλυτον εξουσίαν με αμέσους βοηθούς του τα μέλη της βασιλικής οικογενείας. Εξακολουθεί να υπάρχει η διάκρισις ελευθέρων και δούλων.

.Ο στρατηγός Λυσίμαχος είναι ο απόλυτος μονάρχης της Θράκης.

.Ο Αντίγονος «στρατηγός αυτοκράτωρ» και οι διάδοχοί του κυριαρ­χούν εις την Ασίαν, ενώ ο Σέλευκος είναι ο ηγεμών της Βαβυλώνος.

.Εις τα κρατίδια της Θεσσαλικής γης την εξουσίαν ασκεί ο «επεστάκων ταγός».

Το δημοκρατικό πολίτευμα διετηρήθη ή επανήλθε για μικρό χρονι­κό διάστημα, σε ωρισμένες μόνο περιοχές, όπως συνέβη εις την Λέσβο το 349 μετά την ανατροπήν του Κάνυος και εις την Εύβοιαν το 341 με την δημιουργίαν της Ευβοϊκής συμμαχίας (Χαλκιδείς-Ωρείτες), υπό τας ευλογίας της «δημοκρατίας» των Αθηνών.

Η αναλογία των δημοκρατικών πολιτευμάτων (Τόσον του αριθμού των πολιτειών, όσον και της διάρκειας αυτών) με τον αριθμόν και την διάρκειαν των αυτόνομων αριστοκρατικών/ αντιδημοκρατικών πολιτειών της Ελλη­νικής επικρατείας, είναι τόσον πασιφανής και μη συγκρίσιμη, ώστε θα αποτελούσε περιττήν πράξη η παράθεσις συγκρητικών στοιχείων.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια για την επικρατούσα πολιτικήν κα­τάσταση κατά την περίοδον του Χρυσού αιώνος (4ος π.Χ.) της αρχαίας Ελλάδος μας.

Αλήθεια τεκμηριωμένη, διαυγής, κρυστάλλινη και αδιαμφισβήτητος και όχι οι ψευδηγορίες των Ιουδαιοτραφών ΜΜΕ και η απατηλή εικών που πα­ρουσιάζεται σήμερα στους αφελείς, αμαθείς και τυφλωμένους νόες και συ­ντηρείται με σοφιστικά τεχνάσματα από το κατ’ επίφαση δημοκρατικό κα­τεστημένο των εντολοδόχων του Συστήματος!

Εκπνέοντος λοιπόν του 4ου π.Χ. αιώνος, η ακόλαστος Αθηναϊκή δημο­κρατία και οι ελάχιστες νεοφώτιστες «δημοκρατολογούσες» πολιτείες απο­τελούν τις μελανές κηλίδες που μολύνουν το απέραντο και διαφανές ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟ/ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ πολιτικό στερέωμα της αχανούς Ελληνικής Επικρά­τειας.

7. Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Η Ελλάς απολέσασα τους φυσικούς της ταγούς, και ευρισκομένη εις το αποκορύφωμα του εμφυλίου σπαραγμού και ηθικού εκτραχηλισμού, συ­νεπεία των αδιάκοπων δημοκρατικών πληγμάτων, οδηγείται εμφανώς πλέον εις την οδόν της οπισθοδρομήσεως και της παρακμής.

Οι δυνάμεις που συνεκράτουν τον αρχαίον Ελληνισμόν και επεβράδυναν την πτώση του ήσαν:

-Οι ανταύγειες της, θεϊκής προελεύσεως, Ελληνικής σοφίας.

-Ο απόηχος του απίστευτου έπους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

-Η εμφάνιση ωρισμένων νέων αξίων τέκνων της αστείρευτης Ελλη­νικής πηγής (όπως ο Θεόφραστος ο Λέσβιος, ο Αρχιμήδης, ο Αρίσταρχος ο Σάμιος, κ.α.).

-Η έντονη και ουσιαστική παρουσία μερικών από τους δυναμικούς διαδόχους του Μεγάλου  Αλεξάνδρου.

Την περίοδον εκείνην της καθοδικής πορείας του Ελληνισμού, εις τον Ελλαδικόν κορμόν εμφανίζονται νέες πολιτικοστρατιωτικές δυνάμεις: Της Μακεδονίας, της Αχαϊκής και Αιτωλικής συμπολιτείας.

Η Αχαϊκή συμπολιτεία ήταν ομοσπονδία αυτόνομων πόλεων της ο­ποίας η σύνοδος συνείρχετο δύο φορές το έτος εις το παρά το Αίγιον ιερόν του Ομαγυρίου Διός. Εις την σύνοδον αυτήν δεν μετείχαν όλοι οι πολίτες αλλά: «οι ευπορώτεροι και εγκριτώτεροι»12

Η εκτελεστική εξουσία ανετίθετο κατ’ αρχάς εις δύο στρατηγούς και ένα γραμματέα, αλλά αργότερα οι Αχαιοί «εξέλεξαν ένα στρατηγόν, τον δε δεύτερον άρχοντα της πολιτείας εκάλουν ίππαρχον. Παρά τον στρατηγόν υ­πήρχε συμβούλιου εκ δέκα ανδρών οι οποίοι εξεπροσώπουν τις δέκα ομό­σπονδες πόλεις, οι οποίες επρότειναν στην σύνοδο και εκείνη απεφάσιζε με ένα ναι ή ένα όχι (όπως υποσ. 12).

Οι αποφάσεις του συνεδρίου δεν υπέκειντο εις αλλαγήν ή κριτικήν. «Τα δε δόξαντα τοις συνέδροις τώρα είναι».13

Οι σύνεδροι δεν απελογούντο εις ουδένα. «Περί δε των εν τω συνε­δρία) δοξάντων μη εξέστω ταις ευθύναις λαμβάνειν παρά των αποστελλομένων συνέδρων».14

Τέλος σε περίοδο πολέμου ή εκτάκτου ανάγκης, οι πρόεδροι του συνεδρίου δεν αντεκαθίσταντο αλλά έμεναν οι ίδιοι μέχρι πέρατος των εχθροπραξιών: «Οι αν λάχωσι όταν ο πόλεμος ενδημή».

        Η Αιτωλική συμπολιτεία ιδρύθηκε το 314 υπό το όνομα Κοινόν των Αιτωλών, αλλά έλαβε την τελικήν μορφήν της το 280 συμπεριλαβούσα πολ­λές πολιτείες της Στερεάς Ελλάδος μεταξύ των οποίων η Φωκίς, η Αμφιλοχία, η Υπάτη, τα Φάρσαλα, η Αμβρακία, οι Λοκροί, η Φθία, η Κρεμαστή Λάρι­σα, κ.α.

Το σύστημα πολιτικοστρατιωτικής διοικήσεως, εβασίζετο επί ενός δεκαμελούς συμβουλίου (Στρατηγός, ίππαρχος, δημόσιος γραμματεύς και ταμίες) το οποίον συνήρχετο μία φορά το έτος (Σεπτέμβριος), εις Θέρμον15. Το συνέδριον εις το ο­ποίον ελάμβανον μέρος ΜΟΝΟΝ οι ευπατρίδες εξ εκάστης πόλεως της συ­μπολιτείας, εκαλείτο σύνοδος των Θερμικών.

Ο στρατηγός ελάμβανε αποφάσεις για όλα τα θέματα εκτός από την περίπτωση κηρύξεως πολέμου. Το δικαίωμα τούτο είχε η Εκκλησία του Αιτωλικού δήμου. Η εκκλησία επίσης εψήφιζε νόμους ή απεφάσιζε για την νομικήν κατάσταση των πολιτών αλλά και απονομήν υπηκοότητος, σε άτο­μα τα οποία δεν ανήκαν εις τους κόλπους της.

Προβαίνοντες λοιπόν εις πολιτικήν σύγκριση των δύο συμπολι­τειών, Αχαϊκής και Αιτωλικής, καταλήγομεν εις το συμπέρασμα ότι η μεν πρώτη ήταν καθαρώς αριστοκρατική/ αντιδημοκρατική, η δε δευτέρα τύποις δημοκρατική (ισοπολιτεία των μελών) και ουσία ολιγαρχική, αφού εις το συνέδριον ελάμβαναν μέρος μόνον οι καλούμενοι ευπατρίδες.

Με την πάροδον του χρόνου, η Αχαϊκή συμπολιτεία κατέστη ισχυρά αφού προσεχώρησαν εις αυτήν πολλές πόλεις της Πελοποννήσου και Στε­ρεάς Ελλάδος.

Το γεγονός ενέβαλλε σε ανησυχίες τους Αιτωλούς, οι οποίοι συμμαχήσαντες με την απολειφαδιασμένη ήδη Σπάρτη και βλέποντες με «έμφυτη κακοήθεια και λαιμαργία», κατά τον Πολύβιον, την Αχαϊκήν συμπολιτεί­αν, επεδίωξαν την διάλυσή της. Όμως οι Αχαιοί με την βοήθειαν των Μακεδόνων αντιμετώπισαν επιτυχώς τα επιθετικά σχέδια των Αιτωλών.

Επί στρατηγίας Φιλοποίμενος, ολόκληρος σχεδόν η Πελοπόννησος περιήλθε στα χέρια των Αχαιών. Παράλληλα οι Μακεδόνες εκυριάρχουν εις την υπόλοιπον Στερεάν και ασκούσαν μεγάλην επιρροήν εις την Πελοπόν­νησον.

Παρά τις επιτυχίες των Αχαιών οι οποίες κατά βάση ωφείλοντο εις την συμπαράταξη των Μακεδόνων, ο κύριος Ελλαδικός κορμός ευρίσκετο την περίοδον εκείνην υπό τον έλεγχον των Μακεδόνων.

Ενώ είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται ο Ρωμαϊκός κίνδυνος από την Δύσιν, ΜΟΝΟ η Μακεδονική πολιτεία παρείχε τις εγγυήσεις για την ύστατη προσπάθεια προς σωτηρίαν της Ελλάδος, η οποία επλημμύριζε εις το αίμα από τους συνεχείς εμφυλίους πολέμους.

Και τούτο, δηλαδή ότι η Μακεδονία ήταν η μοναδική δύναμις σω­τηρίας του Ελληνισμού, λόγω «της ισχυράς μοναρχικής και στρατιωτικής η­γεσίας της Μακεδονίας».16

Δυστυχώς όμως, παρά την πολιτικήν τόλμη του ανδρείου και ικανού νεαρού βασιλέως Φιλίππου, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός των Ελλήνων δη­μαγωγών, ο βίαιος και ληστρικός χαρακτήρ των τότε αρχηγών της ψευδο-δημοκρατικής Αιτωλίας και η εξασθένησις της ισχύος των Ηπειρωτών, μετά τον θάνατον του βασιλέως Πύρρου, εδημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την επιτάχυνσιν της Ρωμαϊκής κυριαρχίας εις την Ελλάδα.

Προ των κρίσιμων εκείνων περιστάσεων, οι περισσότερες Ελληνι­κές πόλεις διαβλέπουσες τον άμεσον Ρωμαϊκόν κίνδυνον άρχισαν να κατα­βάλλουν κάθε προσπάθεια προς τερματισμόν του εμφυλίου σπαραγ­μού. Πρωτεργάτες σ’ αυτήν την προσπάθεια ήσαν οι Ρόδιοι και οι Χίοι.

Η πολιτεία της Ρόδου ήταν ολιγαρχική. Ο Στράβων την εξυμνεί διότι αν και αντιδημοκρατική εν τούτοις «προσπαθούσε να συντηρεί τους πτωχούς και να υποστηρίζει όσους είχαν ανάγκη…» (14).

Ο χαρακτήρ «ληστρικός» που ανεφέρθη προηγουμένως για τους Αιτωλούς, δίδεται από τον Πολύβιον, αφού καταγράφονται οι λεηλασίες των Αιτωλών στρατηγών Δορυμάχου και Σκόπα, οι οποίοι δεν εφείσθησαν ούτε των ιερών της Δωδώνης και της Αρτέμιδος στην Κύναιθα (4/18,27,67).

Για όλες αυτές τις καταστροφές των αρχαίων ιερών χώρων και πνευματικών μνημείων από αρχαίους Έλληνες, προχριστιανικώς, οι νεοπαγανιστές που κατηγορούν τους χριστιανούς ως δήθεν αυτουργούς στις καταστροφές αρχαίων ιερών χώρων, τηρούν απόλυτον σιγήν ιχθύος!!!

Η νέα διαμορφωθείσα πολιτικοστρατιωτική κατάστασις εις τον Ελλαδικόν χώρον, εξαναγκάζει τους Έλληνες σε αναστολήν χρήσεως των οδυνη­ρών όπλων της αδελφοκτονίας, τερματισμόν του εμφυλίου πολέμου και σύναψη συνθήκης ειρήνης εις την Ναύπακτον το 217 π.Χ.

Η συγκινητικώτερη ίσως στιγμή της ειρηνικής εκείνης συνελεύσεως των Ελλήνων, ήτο η σοφή ομιλία του Ναυπακτίου Αγελάου, στρατηγού της Αιτωλικής συμπολιτείας, ο οποίος μεταξύ των άλλων είπε:

«Το καλύτερον που θα ηδύναντο να κάνουν οι Έλληνες ήτο αν, δίνοντας τα χέρια όπως γίνεται συνήθως όταν πολλοί μαζί θέλουν να διαβούν τον ίδιον ποταμόν, ηνώνοντο μεταξύ των και έσωζον ούτω από τας επιθέσεις των βαρβάρων τους εαυτούς των και τας πόλεις. Τώρα θα πρέπει όλοι να στρέψωμεν την προσοχήν μας προς την δύσιν, διότι είτε οι Καρχηδόνιοι νικήσουν είτε οι Ρωμαίοι, οι νικηταί δεν θα περιορισθούν μόνον εις την Ιταλίαν και την Σικελίαν. Δια τούτο ο Φίλιππος οφείλει να σταματήσει τον αδελφοκτόνον πόλεμον και να φροντίση εξ ίσου δι’ όλους ως να ανήκε ολόκληρος η Ελλάς εκ τον ίδιον». (Πολύβιος, Ε, 104)

Λόγοι αληθώς συγκλονιστικοί και προφητικοί, ανάλογοι των κρίσι­μων περιστάσεων που διήρχετο τότε ο Ελληνισμός.

Συγκλονιστικοί, διότι ένας Αιτωλός στρατηγός παραμερίζων τα μίση και τα πάθη δεκαετιών, διαβλέπων τον επερχόμενον κίνδυνον κατά του Ελληνι­σμού, απηύθυνε εναγωνίως έκκληση για πολιτικήν και εθνικήν ενότητα των Ελλήνων προς αντιμετώπιση της τραγικής καταστάσεως, αναγνωρίζων ταυ­τόχρονα ότι εκείνην την περίοδον, άξιος και μοναδικός ηγέτης της ενωτικής  σταυροφορί­ας, ήτο ο μέχρι τότε αντίπαλός του, ο αντιδημοκράτης Φίλιππος της Μακε­δονίας.

Προφητικοί, διότι τα γεγονότα που ηκολούθησαν εδικαίωσαν πλή­ρως τον Αγέλαον και δυστυχώς επιβεβαίωσαν τους φόβους του, καθ’ όσον οι Ρωμαίοι με την πανίσχυρην στρατιωτικήν μηχανή τους και χρησιμοποιούντες κάθε δόλιο πολιτικό μέσο, εισέβαλαν απροκλήτως εις την Ελλάδα, την ο­ποίαν τελικώς υπέταξαν μετά από σκληρούς και πολυαίμακτους αγώνες. 

Πράγματι, οι Ρωμαίοι δεν άργησαν να κηρύξουν τον πόλεμον κατά του Φιλίππου και με την βοήθειαν των Αιτωλών, τους οποίους δια μυστικής συμφωνίας κατέστησαν «συμμάχους» το 212 π.Χ., άρχισαν να κατακτούν την μία μετά την άλλην τις Ελληνικές πόλεις.

Εις το σημείο αυτό επιβάλλεται να αναφερθεί ότι ο Φίλιππος πριν εισέλθει εις τον πόλεμον επεχείρησε να συνάψει ειρήνην με τους Ρωμαί­ους, αλλά δεν επέτυχε τίποτε διότι:

-Συνήντησε την σφοδρήν αντίδρασιν της μερίδος των πολεμοχαρών Λατινοφρόνων Ρωμαίων, οι οποίοι ωμιλούσαν από θέσεως ισχύος.

-Ήλθε αντιμέτωπος με όλους τους αντιμακεδονίζοντες Έλληνες, οι οποίοι την κρίσιμη εκείνη περίοδον του Ελληνισμού αντί να ταχθούν με το μέρος του Φιλίππου, ως μοναδικής διαφαινομένης λύσεως, και να υπερασπί­σουν την πατρίδα, επροτίμησαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπον να ουδετεροποιηθούν ή να πολεμήσουν παρά το πλευρόν των Ρωμαίων...

Χαρακτηριστική ήταν η αντίδρασις του Φιλίππου Ε΄ προς όλους εκεί­νους τους προδότες Έλληνες όταν τους εχαιρέτησε δι’ υβριστικής αδιαφορί­ας εις την Νίκαιαν (παραλιακή πόλις των Επικνημιδίων Λοκρών πλησίον των Θερμοπυλών), όπου συνηντήθη με τον Ρωμαίο Φλαμινίνο δια να συζη­τήσουν την δυνατότητα υπογραφής ειρήνης. Οι όροι τους οποίους έθεσαν τότε οι Ρωμαίοι ήσαν απαράδεκτοι και φυσικά ο Έλλην Μακεδών ηγέτης Φίλιππος Ε΄, τους απέρριψε.

Έτσι εσυνεχίσθησαν οι Ελληνορωμαϊκές μάχες με ηγέτιδα του μαχομένου Ελληνισμού, την ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ. Πέριξ του βασιλέως Φιλίππου Ε΄ είχαν συσπειρωθεί όλοι σχεδόν οι Έλληνες (Κορίνθιοι, Φωκαείς, Βοιωτοί, Λοκροί, Ακαρνάνες, Θεσσαλοί κ.α.) πλην των επονεί­διστων Ελληνοφώνων, των αυτοπροσδιοριζομένων ως δημοκρατικών και των δοσιλόγων Ρωμαιοφίλων (Αχαιών, Αιτωλών και όχι μόνον).

Παρά τις προσπάθειες των ηρωϊκών τέκνων της φυλής μας, η Ελλάς υπέκυψε στις σιδηρόφρακτες λεγεώνες της Ρώμης. Το 146 π.Χ. εις την Κόρινθον, εδόθη η τελευταία και καθοριστική μάχη κατά την οποίαν η Ελλάς ηττηθείσα υπετάγη εις τους Ρωμαίους.

Την διαταγήν της ολοκληρωτικής καταστροφής της Κορίνθου έδω­σε η ίδια η Ρωμαϊκή σύγκλητος επηρεασθείσα και από προτάσεις Ρωμαίων και Φοινίκων εμπόρων, οι οποίοι είχαν τα συμφέροντά τους εις την ακμάζουσα τότε νήσον Δήλον, συναγωνιζομένη την ανθούσα την ίδια περίο­δον, Κόρινθον.

Πέραν από τα εμφανή σημάδια της παρακμής του Ελληνι­σμού, υπήρχαν και βαθύτερα αίτια της υποταγής των Ελλήνων εις τους Ρω­μαίους.

Ο Πολύβιος χωρίς να αρνείται τον ρόλον της τύχης εις την ιστορί­αν, τον αποκλείει ως κύριον παράγοντα των Ρωμαϊκών επιτυχιών:

«Ου τύχη Ρωμαίοι, καθάπερ ένιοι διοικούσι των Ελλήνων, ουδ’ αυτομάτως, αλλά και λίαν εικότως, ου μόνον επεβάλοντο τη των όλων ηγεμονία και δυναστεία τολμηρώς αλλά και καθίκοντο της προθέσεως».

Κατά το Πολύβιον, οι Ρωμαϊκές επιτυχίες ωφείλοντο σε ορισμένους μονίμους παράγοντες που ευρίσκοντο μέσα εις την οργάνωση της Ρωμαϊ­κής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή:

.Το Ρωμαϊκόν πολίτευμα. Το Ρωμαϊκό πολίτευμα κατά τον Πολύβιον, συνεκέντρωνε τα καλύ­τερα στοιχεία της βασιλείας, της αριστοκρατίας και της Δημοκρατίας και ήτο απηλλαγμένο από τα μεινεκτήματα που μετέβαλλον αυτά τα τρία πολι­τεύματα σε τυραννικά, ολιγαρχικά και οχλοκρατικά. Από την άλλη μεριά έ­διδε μεγάλες εξουσίες άλλοτε στους υπάτους, άλλοτε στην Σύγκλητο και άλλοτε στις λαϊκές συνελεύσεις.

.Οι τιμές και αμοιβές που απενέμοντο σε όσους εκτελούσαν εξαίρε­τες πράξεις ανδρείας.

.Οι μετά θάνατον διακρίσεις που παρείχοντο σε όσους δημόσιους άνδρες συνέβαλλον εις το μεγαλείον ή την σωτηρίαν της Ρώμης.

                                                                *

Ενώ ήτο πλέον γεγονός η στρατιωτικοπολιτική υποταγή των Ελλή­νων, του κυρίως Ελλαδικού κορμού, εις την Ανατολήν ο Ελληνισμός προσεπάθει αγωνιζόμενος, να έχει διαφορετικήν τύχην από εκείνην της Μητροπόλεως. Εις μάτην όμως! Η πτώσις των κρατών των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου ηκολούθησε μερικές δεκαετίες αργότερον.

Η Ρωμαϊκή κυριαρχία γίνεται οριστική εις :

-Την Πέργαμον το 130.

-Την Κρήτην το 67.

-Την Ρόδον το 2ον ήμισυ του 1ου αιώνος.

-Την Συρίαν το 57 μετά την δολοφονίαν του Σελεύκου του Κυβιοσάκτου.

-Την Κύπρον το 58.

-Την Αίγυπτον το 30.

Συμπερασματικώς, ως ουσιαστική χρονολογία της οριστικής υποταγής της (Μετ) Αλεξανδρινής Ελλάδος εις τους Ρωμαίους, πρέπει να θεωρείται το 30 π.Χ. ότε ο ακμάζων Ελληνισμός της Αιγύπτου μετά τον θάνατον του Πτο­λεμαίου του ΙΒ΄ του Διονύσου, εδέχετο τις βαρειές και καταθλιπτικές αλυσσίδες της Ρωμαϊκής στρατιωτικής μηχανής.

Από της εμφανίσεως λοιπόν της νέας Μακεδονικής Πολιτείας, μέχρι την καθοριστικήν μάχην της Κορίνθου (146 π.Χ.), η Δημοκρατία ως πολιτικόν σύστημα ΟΥΔΑΜΟΥ της Ελλάδος συναντάται.

Μερικοί δημοκρατικοί παροξυσμοί που παρατηρούνται κυρίως εις Αιτωλίαν, Θήβες και Αθήνες, είναι ασήμαντοι και αμελητέοι τόσον από πλευράς χρονικής διαρκείας, όσον και από απόψεως επιρροής των πολιτι­κών πραγμάτων της Ελλάδος.

Αλλά και σ’ αυτές τις αποστεωμένες δημοκρατίες, η θέσις του λαού δεν διέφερε από αυτήν των προηγηθεισών «συνεκτικών» δημοκρατιών, ήτοι:

-Ουδέποτε έπαυσαν οι διακρίσεις σε ελευθέρους και δούλους.

-Την λεγομένην «δημοκρατικήν» αρχήν ασκούσαν μερικοί δημαγω­γοί, προερχόμενοι κατά βάση από τα κατώτατα κοινωνικά στρώματα, οι ο­ποίοι ήσαν κατ’ ευφημισμόν δημοκράτες.

Όλες σχεδόν οι πολιτείες του Ελλαδικού κορμού εκυβερνώντο ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΣ (Μοναρχίες, Αριστοκρατίες/Ολιγαρχίες) ενώ όλα ανεξαιρέτως τα κράτη του Ελληνισμού της Ανατολής, ήσαν σαφώς ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ υπό την εξουσίαν των Ελλήνων Μοναρχών, διαδό­χων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Παρά το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι παρέσχον μερικήν πολιτικήν αυτο­διοίκηση σε ένιες Ελληνικές επαρχίες, ο πολιτικός βίος της Ελλάδος επί Ρωμαϊκής κατοχής, δέον να θεωρείται νεκρός.

Συνεπώς από τότε μέχρι και την γέννηση της Νέας Ελληνικής/Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας («Βυζαντινής»), λόγω μη υφισταμένου ελευθέρου πολιτικού βίου, δεν είναι δυνατόν να ομιλούμεν περί πολιτικών καθεστώτων ή πολιτευμά­των εις την Ελλάδα. Δηλαδή δεν υπάρχει για την περίοδον εκείνην, πεδίον προς έρευνα και πολιτικήν ανάλυση.

Συνεχίζεται

---

1 Πλούταρχος, περί της τύχης του Αλεξάν­δρου, 1, 6.

2 Διόδωρος Σικελιώτης, XVIΙ 4.15

3 Hammond, σ. 62-74---Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α' 1-6---  Πλουτάρχου, Αλέξανδρος, 11

4 Time-Life, Παγκόσμια Ιστορία, σ. 22.

5 Hammond, σ. 81-89,  Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α' 7-9

6 Πλούταρχος, Γυναικών αρεταί, Τιμόκλεια

7 Yenne, Bill (2010). Alexander the Great: Lessons From History's Undefeated General. Palmgrave McMillan. ISBN 978-0-230-61915-9

8 https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/40/MacedonEmpire.jpg

9 «thetoc.gr - Παρουσίαση έρευνας της εφημερίδας Guardian, η οποία βασίστηκε σε αποτελέσματα δημοσκοπήσεων, στατιστικών στοιχείων, και όγκου δεδομένων και διασυνδέσεων των λημμάτων της Wikipedia. Της Χριστίνας Κατσαντώνη.». --- «Αρχική έρευνα του Guardian». --- «Ranker.com - The most influential people of all time».

10 Ρήτωρ Δημάδης - Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. ΕΛΛΑΣ, σ. 229

11 Μέγας Αλέ­ξανδρος, Ελεύθερα κείμενα Γ. Κιτσοπούλου, εφημ. Ελληνικός Βορράς.

12 Κων. Παπαρρηγόπουλος, 3, 313.

13 Στίχος 18 ανακαλυφθείσης εις Επίδαυρον επιγραφής υπό Π. Καββαδία.

14 όπως ανωτ. στ. 19-20.

15 Θέρμον: Αρχαία πόλη της Αιτωλοακαρνανίας. Λατρευτικός χώρος σε θέση οχυρού γι’ αυτό ελέγετο «Ακρόπολις της Αιτωλίας». Το 206 π.Χ. κατεστράφη από τον Φίλιππο Ε΄ τον Μακεδόνα (κατεστράφησαν πάνω από 200 αγάλματα) ως εκδίκηση, όπως γράφει ο Πολύβιος, για τις καταστροφές που έκαναν οι Αιτωλοί στην Ήπειρο. Μετά την καταστροφή το λατρευτικό κέντρο μετεφέρθη, πιθανώς στην Νικόπολη.

16 Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος 3, 329.