Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 9ο

6. Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η Θηβαϊκή «Δημοκρατία»

Με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου η ηγεμονία της Ελ­λάδος περιέρχεται εις τους Σπαρτιάτας, αλλά παρά τις προσπά­θειές τους ο μεγάλος στόχος της ειρηνικής ανασυγκροτήσεως της Ελλάδος και συνενώσεως των Ελλήνων υπό έναν αρχηγόν, δεν επετεύχθη. Η αποτυχία ωφείλετο κυρίως εις τα εξής:

-Στην τεράστια φθορά των αντιπάλων (Σπαρτιατών και Αθηναίων), σε έμψυχο και άψυχο υλικό.

-Στις απορρέουσες βλάβες του αδελφοκτόνου πολέμου που ήσαν πολλές και αθεράπευτες, με κυριώτερες την κατάσταση ηθικού αδιαφορισμού και κοινωνικής εξαθλιώσεως στις οποίες περιέπε­σαν οι αδελφές πολιτείες (Σπάρτης και Αθηνών), συνεπεία των μακροχρονίων δεινών.

Κατά την διάρκεια του πολέμου έγιναν άδικες, βδελυκτές και ανόσιες πράξεις και από τις δυο πλευρές, βαρβαρότητες, αγριότητες, χωρίς οίκτον και έλεος. Ο φανατισμός και το μίσος των φιλοπόλεμων, υπερίσχυε της λογικής και της διαθέσεως συμφιλιώσεως των μετριοπαθών και ειρηνόφιλων πλευ­ρών αμφοτέρων των στρατοπέδων. Έτσι απεκλείετο  οποιαδήποτε ελπίδα άμεσης και ειρηνικής διευθετήσεως των όποιων διαφορών τους.

Συμφέρον όσων υποστήριζαν και επιζητούσαν αυτόν τον εμφύλιον σπαραγμόν, ήταν να διατηρήσουν την αντιπαλότητα, το μίσος, την εχθρότητα, την όξυνση στις σχέσεις των αντιμαχόμενων πλευρών. Τα κίνητρα ήταν: Η απόκτηση της εξουσίας, ο έλεγχος, η κυριαρχία, η εξουδετέρωση των αντιπάλων.

Η διαπλοκή, οι μυστικές συνεννοήσεις, η διπλωματία, η προσωπική φιλοδοξία του καθενός από τους πρωταγωνιστές, η διπλοπροσωπία, η δημαγωγία, η εκμετάλλευση προς ίδι­ον όφελος, η διαφθορά των ηθών και η κατάπτωση κάθε ηθικής αξίας, ο χρηματισμός, η εξαγορά των αντιπάλων, η προδοσία, ήταν αναμφισβήτητα χαρα­κτηριστικά αυτού του πολέμου.1

-Στην διάσπαση της επικρατούσης εθνικής και πολιτικής ενότητος των Ελλήνων, κατά τους Περσικούς πολέμους (492-479 π.Χ.) που έληξαν με το θρίαμβο των ενωμένων Ελλήνων. Έτσι συνεχίστηκε η λειτουργία της πόλεως-κράτους σε πολλές Ελληνικές περιοχές.

-Στην  αντίδραση της δημοκρατικής μερίδος των Αθηνών εις την νέαν Σπαρτιατικήν τάξιν πραγμάτων. Η αντίδραση ήταν εμφανής και απετέλεσεν ανασταλτικόν παράγοντα για την μεταρρύθμιση και ανοικοδόμηση των Ελληνικών πολι­τειών, χωρίς να παροράται και η μεγάλη ευθύνη των Σπαρτιατών εις τας κρισίμους εκείνας δια το Έθνος στιγμάς.

Η προαιώνια κατάρα των Ελλήνων, η διχόνοια που κρατούσε από τότε «ένα σκήπτρο η δολερή και στο καθένα (από τα αντιμαχόμενα μέρη Σπάρτης-Αθηνών) χαμογελούσε πάρτο λέγοντας κι’ εσύ»….

-Στην αναδυθείσα νέα στρατιωτική δύναμη, τις Θήβες, που άρχισε να ανατέλλει εις τον Ελληνι­κόν ορίζοντα.

*

Όσον καιρό εκυβερνούσαν στις Θήβες οι αριστοκρατικοί/ολιγαρχικοί, τα προβλή­ματα με τους Σπαρτιάτες ήσαν ελάχιστα ή δεν υπήρχαν, διότι διέβλεπαν τα οφέλη από μία τοιαύτη συνεργασία. Άλλωστε, τότε σχεδόν όλοι οι Έλληνες ζούσαν ειρηνικά με τους Λακεδαιμονίους, μέχρι την εποχήν που ανέλαβαν στις Θήβες την εξουσίαν, οι δημοκρατικοί.

«Επεί δε Λακεδαιμόνιοι πάσι τοις Έλλησι ειρήνην συνθέμενοι προς μόνους Θηβαίους εξήνεγκαν τον πόλε­μον. » (Πλουτάρχου, Πελοπίδας, 20).

Το 382 π.Χ. ο ολιγαρχικός Θηβαίος Αρχίας παρέδωσε την ακρόπολιν των Θηβών στους Σπαρτιάτες.Το 379 οι αυτοεξόριστοι «δημοκρατικοί» με επικεφαλής τον Πελοπίδα, ενεργούντες καθαρώς από πολιτικά κίνη­τρα, εδολοφόνησαν κατόπιν συνωμοσίας τον Αρχία και ανέλαβαν την εξου­σίαν.

Στην συνέχεια, με την βοήθειαν των Φοινίκων, οι οποίοι είχαν δη­μιουργήσει στις Θήβες ισχυρήν εμπορικήν παροικίαν, με την συνεργίαν των Αθηναίων δημοκρατικών, την οικονομικήν ενίσχυση των Περσών και την ενεργόν συ­μπαράσταση Αργείων και Κορινθίων, οι οποίοι υπέβλεπον την κυριαρχίαν των Σπαρτιατών, εσχημάτισαν αντισπαρτιατικόν συνασπισμόν και εκήρυξαν τον πόλεμον κατά της Σπάρτης.

Η ακρόπολη των αρχαίων Θηβών ονομαζόταν "Καδμεία", υποδηλώνοντας έτσι τον ιδρυτή της. Ο ιδρυτής της πόλεως ήταν ο αλλογενής έπηλυς Κάδμος, ο οποίος είχε έρθει από την Φοινίκη της Ασίας και όχι από την Φοινίκη της Ηπείρου, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ανόητοι και μισαλλόδοξοι ελληνόφωνοι αρχαιολάτρες, και μάλιστα ψευτοπολέμιοι των σημερινών Ιουδαίων (Jews), που εσκεμμένως και απελπισμένως, επιχειρούν να Ελληνοποιήσουν τον αλλόδοξο και αλλογενή Κάδμο και να τον παρουσιάσουν ως προέλληνα.

Διερωτώμεθα: Όλοι αυτοί οι σύγχρονοι «Καδμολάγνοι» δεν ανέγνωσαν ποτέ τις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, όπου σαφώς αναφέρεται ως γενέτειρά του η Ασιατική Φοινίκη/πανάρχαια Χαναάν; 

Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, κεφ. 15/9.5.1) χωρίς να επιβεβαιώνει με μαρτυρίες ή παραδόσεις, εάν ο Κάδμος είναι αυτόχθων ή έπηλυς, εκφράζοντας απλώς μίαν δική του εκτίμηση, αναφέρει ότι αρχικά η Θηβαΐδα λεγόταν Ωγυγία και οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν οι Έκτηνες, των οποίων ο βασιλιά τους με το όνομα Ώγυγος, ήταν  αυτόχθων. Μετά οι κάτοικοι αυτοί αφανίστηκαν από επιδημία και ήρθαν και κατοίκησαν εκεί οι βοιωτικές φυλές με το όνομα Ύαντες και οι ΄Αονες, τους οποίους ήρθε και κατέκτησε μετά ο Κάδμος με τους επήλυδες Φοίνικες, σφετερισθείς την προελληνικήν γη και ιδιοποιηθείς την ελληνικήν αυτοχθονία:

«Λένε πως οι πρώτοι κάτοικοι της Θηβαίδας χώρας ήταν οι Έκτηνες2 και πως ο βασιλιάς τους ήταν ο αυτόχθων Ώγυγος3. Από το όνομά του οι περισσότεροι ποιητές έδωσαν στις Θήβες την  επωνυμία Ωγυγία. Λένε ότι επιδημία τους αφάνισε και ότι στα μέρη τους ήρθαν αργότερα να κατοικήσουν οι Ύαντες4  και οι Άονες5….Όταν εισέβαλε ο Κάδμος με Φοινικικό στρατό και τους νίκησε σε μάχη, οι Ύαντες έφυγαν όταν νύχτωσε και οι Άονες ικέτεψαν τον Κάδμο να μείνουν κι αυτός τους επέτρεψε να αναμειχθούν με τους Φοίνικες. Οι Άονες τότε ζούσαν ακόμα σε κωμοπόλεις, αλλά ο Κάδμος έφτιαξε την πόλη που μέχρι σήμερα ονομάζεται Καδμεία. Όταν η πόλη μεγάλωσε, η Καδμεία έγινε  ακρόπολη της Θήβας».

Οι Φοίνικες (σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, Α/2),  κατάγονταν από περιοχή πλησίον της  Ερυθράς θαλάσσης, την Φοινίκη της Ασίας (την χώρα απέναντι από την Κύπρο, όπου και οι πόλεις Τύρος, Σιδών κ.α.), εξ ου και η ονομασία Φοίνικες. Από εκεί ένα μέρος και με αρχηγό τον Κάδμο (Καδμείοι), πέρασαν σε πολλά ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδος, όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.

Με άλλα λογια, οι Έκτηνες, Ύαντες και Άονες/ Ιάονες/ Ίωνες ήσαν αυτόχθονες προέλληνες και οι Καδμείοι επήληδες/ μετανάστες ή λαθρομετανάστες.

Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, (Fragmenta Historicorum Graecorum 239, §24 ), οι Δαναοί με αρχηγό τον Δαναό, έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι χρονολογίες αυτές δεν επιβεβαιώνονται από άλλες πηγές. Με δεδομένο ότι οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο (έγινε τον 12ον αιώνα π.Χ.), τα έτη 1511 και 1519 π.χ. πιθανώς να είναι αναχρονολογημένα και να αντιστοιχούν σε μεταγενέστερες χρονολογίες.

Αντίθετα, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, δεν έλαβαν  μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν (αλλοεθνούς) βαρβαρικής καταγωγής, καθώς λέει ο Ηρόδοτος.

«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωϋσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία».  (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3).

Σύμφωνα όμως, με μελέτες ειδικών ερευνητών η χρονολογία που δίδει ο αρχαίος ιστορικός Ερατοσθένης, για τον Τρωϊκόν πόλεμον: 1194/3-1184/3 π.Χ. (Chronographiai Fragmenta Historicorum Graecorum 241 F 1d ), είναι η πιο αντιπροσωπευτική, καθώς συμφωνεί και με αρχαιολογικά στοιχεία που υποδεικνύουν ότι στην πόλη τότε ξέσπασε καταστροφική πυρκαγιά και συγκεκριμένα στο στρώμα VIIa της Τροίας.6

Υπάρχουν και άλλες εκτιμήσεις για την χρονολογική περίοδο διεξαγωγής του Τρωϊκού πολέμου, που έχουν διατυπωθεί από διαφορετικούς συγγραφείς όπως: Κατά τον Έφορο από την Κύμη το 1135 π.Χ. (Fragmenta Historicorum Graecorum 70 F 223 ), τον Σωσίβιο το 1172 π.Χ. (Fragmenta Historicorum Graecorum 595 F 1 ), τον Τίμαιον το 1193 π.Χ. (Fragmenta Historicorum Graecorum 566 F 125), ή τον Ηρόδοτο το 1250 π.Χ. (Ιστορίαι, 2/145).

Τέλος, σύμφωνα με νεώτερη χρονολόγηση ερειπείων της αρχαίας Τροίας που φαίνεται να έχουν καταστραφεί από πυρκαγιά (πιθανολογείται ότι ανήκουν στην πανάρχαια Τροία), και έχουν βρεθεί στις ανασκαφές, έχουμε: Η Τροία VIIb₁ (~1120 π.Χ.) και η Τροία VIIb₂ (~1020 π.Χ.)

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι:

-Οι Φοίνικες είχαν αφετηρία, όπως προείπαμε, την Ερυθρά θάλασσα:    «Οι λόγιοι των Περσών βρίσκουν του Φοίνικες αίτιους της έχθρας μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων. Λένε δηλαδή πως αυτοί, αφιχθέντες από την θάλασσα που ονομάζεται Ερυθρά σε τούτη εδώ την θάλασσα, αφού κατοίκησαν τον χώρο που και τώρα κατοικούν, άρχισαν αμέσως μακρινά ταξίδια, μεταφέροντας εμπορεύματα αιγυπτιακά και ασσυριακά, να πιάνουν και σε άλλα λιμάνια και προπαντός στο Άργος…» (Α/2). 

-Οι Χεμμίτες (οι  κάτοικοι της μεγαλουπόλεως Χεμμις που βρισκόταν στον Θηβαϊκό νομό της Αιγύπτου) του είχαν πει ότι ο γιος της Δανάης Περσέας είχε επισκεφτεί την χώρα τους, γιατί ο Δαναός και ο Λυγκέας που πήγαν στην Ελλάδα ήταν από την πόλη τους, καθώς και ότι είδε να οργανώνουν γυμνικούς αγώνες και να έχουν μόνο μια γυναίκα όπως και οι  Έλληνες. Αναφέρει επίσης ότι ο Κάδμος ο Τύριος με τους συντρόφους του ήρθε από την Φοινίκη στην περιοχή που τώρα ονομάζεται Βοιωτία. (Β/49-50 και Β/ 91).

Οι Θήβες, όπως συνάγεται από τα λεγόμενα του Ομήρου και του Θουκυδίδη, δεν συμμετείχαν στον πόλεμο της Τροίας, αλλά μόνο τα  άλλα ελληνικά φύλα που κατοικούσαν  στην Βοιωτία. Μία ιστορική πραγματικότητα που δυστυχώς περνά απαρατήρητη από τους σημερινούς Φοινικιστές και Φοινικίζοντες.

Η Δημοκρατία και πάλιν κάνει το.... θαύμα της.

Μη ανεχομένη τους αξίους φορείς της Ελληνικής δυνάμεως (Λακε­δαιμονίους), εθελοτυφλούσα εις τα ορατά θαύματα της αντι-ισοπεδωτικής ι­δεολογίας, αδιαφορούσα για τις συνέπειες εις βάρος της ελληνικής φυλής, εφελκύει τους Έλληνες σε νέες εθνικές περιπέτειες. Η Σπάρτη αιμορραγούσα σοβαρώς από τα τραύματα του Πελοποννησιακού πολέμου δέχεται ανίατον κτύ­πημα εις την μάχην των Λεύκτρων (371π.Χ.) θυσιάζουσα υπέρ πατρίδος, τον βασιλέα Κλεόμβροτον.

Μετά την μάχη των Λεύκτρων, η ηγεμονία των αλληλοσπαρασσομένων Ελλήνων περιέρχεται εις τους Θηβαίους των οποίων αρχηγοί ήσαν ο κατ’ ευφημισμόν δημοκράτης Πελοπίδας και ο αριστοκρατικός Επαμεινών­δας.

Ο Πελοπίδας:

.Κατήγετο εξ επιφανούς οικογένειας των Θηβών. «Πελοπίδα τω Ιππόκλου γένος μεν ην ευδόκιμον εν Θήβαις ώσπερ Επαμεινώνδα, τραφείς δε εν ουσία μεγάλη....»   (Πλουτάρχου, Πελοπίδας, 3).

.Παρέλαβε νέος λαμπρόν οίκον και επηύξησε την περιουσίαν του δια γάμου μετά κόρης πλουσιωτάτης.7

.«Είχε στηριχθή σε αριστοκρατικούς μάλλον παρά σε δημοκρατι­κούς στην Θεσσαλία».8

Όταν συνεκρότησε την λεγομένην «δημοκρατίαν» ανέλαβε Βοιωτάρχης και πολέμαρχος (απόλυτος, ενιαύσιος πολιτικός και στρατιωτικός άρχων) μαζί με τους φίλους του Μέλωνα και Χάρωνα.

Η λόγω και όχι έργω ψευτοδημοκρατική τριανδρία, ενισχύθηκε αργότερα με την συμμετοχή του Επαμεινώνδα «..εκ γένους ευγενούς αλλά ουχί πλουσίου».9

Ο Επαμεινώνδας:

-Εμαθήτευσε παρά τον Πυθαγόρειον αντιδημοκράτη Λύσιν.

-Το 371 έγινε Βοιωτάρχης.

-Κατηγορήθη δια παράνομον παράτασιν της δοθείσης εις αυτόν ε­ξουσίας, αλλά δια ....δημοκρατικής αποφάσεως δεν κατεδικάσθη.

Κατά συνέπεια το πολίτευμα των Θηβών ήτο και αυτό, δημοκρατικόν μόνον κατ’ όνομα. Οι λεγόμενοι δημοκράτες ήσαν οι ουσιαστικοί και ανεξέλεγκτοι κυρίαρχοι, τα δε κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πολιτικοκοινωνικής ζωής των Θηβών, ήσαν ο φοινικισμός (εμπορική εξαπάτησις και πορνεία) και η διατήρησις της δου­λείας.

Η Θηβαϊκή «δημοκρατία» διαβρωμένη από τις συνεχείς μηχανορ­ραφίες των Καδμείων απογόνων και λοιπών….δημοκρατικών δυνάμεων, παρά την υ­ποστήριξη ενίων αριστοκρατικών (αντιζήλων της Σπάρτης), δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρόν της που ήταν η κυριαρχία της Ελλάδος. Μετά τις μάχες εις Κυνός Κεφαλές (376) και Μαντινεία (362) κατά τις οποίες εφονεύθησαν ο Πελοπίδας και ο Επαμεινώνδας, αρχίζει να δύει το παροδικόν άστρον των Θηβών για να εξαφανισθή οριστικώς αργότερον.

Η ανυπαρξία ικανής διαδόχου ηγεσίας, το διαβρωτικόν έργο της ισχυράς Καδμειογενούς Φοινικικής παροικίας και η έλλειψις βιώσιμων εσωτερικών δεσμών εις το πολιτικό σύστημα, απετέλεσαν τους κυριωτέρους λόγους της πτώσεως της Θηβαϊκής «δημοκρατίας».

Αυτό επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Επαμεινώνδας, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος. Ολίγον προ του θανάτου του εις την Μαντινείαν είπε: «Να διαλυθή ο στρατός των Θη­βαίων διότι δεν έχει πλέον άνδρα άξιον δια στρατηγόν του».

Φίλιππος ο Μακεδών

Η Ελλάς εξασθενίζουσα συνεχώς από τα κτυπήματα της δημοκρα­τικής μανίας (οτέ μεν μηδιζούσης, οτέ δε φοινικιζούσης), έφθασε εις το χεί­λος της καταστροφής. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή δια το Έθνος, ενεφανίσθη η εξέχουσα πολιτικοστρατιωτική φυσιογνωμία του Φιλίππου, Έλληνος βασιλέως της Μακεδονίας.

 Ο Φίλιππος της Μακεδονίας ή Φίλιππος Β΄ o Μακεδών (382 - 336 π.Χ.)

Ο Φίλιππος Β΄ γεννήθηκε το 382 π.Χ. στην Πέλλα, ήταν τριτότοκος υιός του βασιλέως της Μακεδονίας Αμύντα Γ΄ και της Ευρυδίκης, κόρης του Σίρρα (γαμπρού του βασιλέως της Λυγκηστίδος Αρραβαίου Α΄) και ο ισχυρότερος και επιφανέστερος Έλληνας της εποχής του. Ανήλθεν εις την εξουσίαν το 359 π.Χ. Ανατραφείς ελληνικώτατα από διδασκάλους μαθητεύσαντες εις τους Πλάτωνα και Σωκράτην, εθεμελίωσε την Ελληνικήν Μακεδονικήν Πολιτείαν, στηριχθείς εις το αυστηρώς στρατιωτικόν πνεύμα.

Mε μία σειρά θεμελιωδών μεταρρυθμίσεων στο σύνολο της δομής του βασιλείου του, κατάφερε να εισέλθει δυναμικά στο προσκήνιο των ελληνικών υποθέσεων στα μέσα του 4ου αιώνος π.Χ. Αφού αναδιοργάνωσε ριζικά τον στρατόν του, εισάγοντας μεταξύ άλλων την σάρισσα και επινοώντας καινούργιες τακτικές για την φάλαγγα των οπλιτών, προχώρησε σε κεραυνοβόλες επιθετικές ενέργειες εναντίον των βόρειων, δυτικών και ανατολικών γειτόνων του.

Ο αναγεννημένος στρατός πέτυχε τότε τις πρώτες του νίκες, εξουδετερώνοντας οριστικά τις ληστρικές επιδρομές των τότε λαών της Χερσονήσου του Αίμου που περιέβαλλαν την Μακεδονία. Δημιούργησε έτσι στην χερσόνησο του Αίμου, ένα μεγάλο κράτος με σχέσεις συμμαχίας, υποτέλειας ή υποταγής, με τους παρακάτω λαούς: Ιλλυριούς, Παίονες, Τριβαλλούς, Θράκες, Γέτες, Σκύθες, κ.α..

Το Μακεδονικό βασίλειο την εποχή του Φιλίππου Β'

Έχοντας αυξήσει το γόητρό του με το να γίνει ολυμπιονίκης κατά τους 106ους (356 π.Χ.), 107ους (352 π.Χ.) και 108ους (348 π.Χ.) Ολυμπιακούς αγώνες στα ιππικά αγωνίσματα του κέλη, τέθριππου και συνωρίδος αντίστοιχα, από το 346 π.Χ. προσπάθησε να πείσει τις ελληνικές πόλεις-κράτη του νότου με την δύναμη της διπλωματίας για ένωση και κοινή εκστρατεία κατά των Περσών, με κυριότερο σύμμαχο ως το 338 π.Χ. τις Θήβες, αλλά και με υπολογίσιμους αντιπάλους τις Αθήνες και την Σπάρτη.

Όμως μόλις το 338 π.Χ., μετά την ιδιαίτερης σκληρότητας μάχη της Χαιρώνειας, κατάφερε ο Φίλιππος να ενώσει τους Έλληνες. Στην μάχη αυτή ο Φίλιππος μαζί με τον Αλέξανδρο, που διοικούσε ένα τμήμα του στρατού, αντιμετώπισε τον συνασπισμό Αθηναίων, Θηβαίων και όλων σχεδόν των νότιων Ελλήνων και τους νίκησε.

Ήταν ο βασιλιάς που έκανε την Μακεδονία ισχυρό βασίλειο, ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά βασίλεια και προετοίμασε στην ουσία, την κατάκτηση της Περσίας και του μεγαλύτερου μέρους του τότε γνωστού κόσμου, από τον υιόν του, τον Μέγα Αλέξανδρο.

Ύστερα, με το συνέδριο της Κορίνθου, ένωσε τους Έλληνες και πολιτικώς, εκτός από την Σπάρτη, που επέλεξε την απομόνωση και την συνεχή αντιπαράθεση με τους Μακεδόνες, και την ουδέτερη Κρήτη.

Χρυσό ¼ στατήρα, 340-328 π.Χ., κοπής Πέλλας, με παράσταση του Αλεξάνδρου και επιγραφή με το όνομα του Φιλίππου, στα Ελληνικά.

Νόμισμα τύπου Φιλίππειου στατήρα, 323-317 π.Χ., απεικονίζεται ο Απόλλων με τα χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου

Ακολούθως οργάνωσε τον εορτασμό για τους γάμους της κόρης του Κλεοπάτρας με τον βασιλιά των Μολοσσών, Αλέξανδρο Α΄, στο θέατρο των Αιγών. Σύμφωνα με τον Διόδωρο, σε μια επίδειξη δυνάμεως ο Φίλιππος έκανε την είσοδό του στο θέατρο χωρίς την φρουρά του. Τότε δολοφονήθηκε από έναν από τους πιο έμπιστους σωματοφύλακές του, τον Παυσανία. Ο Παυσανίας σκοτώθηκε λίγα λεπτά αργότερα από τους διώκτες του, Λεοννάτο μαζί με τον Περδίκκα.10

Με την υποστήριξη του Αντιπάτρου, ο υιός του Φιλίππου, Αλέξανδρος, που εκτελούσε χρέη αντιβασιλέα, ανακηρύχθηκε από τον στρατό νέος βασιλιάς. Οι λόγοι και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας δεν έγιναν γνωστοί. Φαίνεται όμως ότι ο δολοφόνος είχε συνεργούς, πράγμα που στρέφει τις υποψίες είτε στους Πέρσες, που ήθελαν να αποτρέψουν την εισβολή στο κράτος τους, είτε στην Ολυμπιάδα, που αισθανόταν ταπεινωμένη, επειδή ο Φίλιππος την είχε χωρίσει για μία νεώτερη και ανιψιά του στρατηγού Αττάλου.

Ο τάφος του Φιλίππου

Στις 8 Νοεμβρίου 1977, ο αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος ανακοίνωσε την ανακάλυψη του ασύλητου τάφου του Φιλίππου Β΄ στην Βεργίνα της Ημαθίας, γεγονός που υπήρξε μείζων αρχαιολογική ανακάλυψη παγκοσμίως. Τα ευρήματα του τάφου αργότερα συμπεριλήφθηκαν στην έκθεση «Αναζητώντας τον Αλέξανδρο», που έγινε σε τέσσερις πόλεις των Η.Π.Α. από το 1980 ως το 1982.11

Η ταυτοποίηση του τάφου αμφισβητήθηκε, στην Αμερική και την Ιταλία, αλλά και από Έλληνες αρχαιολόγους και συνεχίζει να αμφισβητείται ακόμη και σήμερα. Ο αναπληρωτής καθηγητής αρχαιολογίας Παναγιώτης Φάκλαρης υποστηρίζει ότι, οι τάφοι στην Βεργίνα δεν είναι βασιλικοί, καθώς το βασιλικό νεκροταφείο βρίσκεται στις Αιγές. Από ορισμένους αρχαιολόγους υποστηρίχθηκε ότι ο νεκρός είναι ο Φίλιππος Γ΄ ο Αρριδαίος που δολοφονήθηκε το 317 π.Χ. 

Όμως, έπειτα από προσπάθεια ομάδας ειδικών ερευνητών, με επικεφαλής τον παλαιοανθρωπολόγο Αντώνη Μπαρτσιώκα, ήλθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία για τον Φίλιππο Β΄ και την πανοπλία του Μ. Αλεξάνδρου.12

Για πρώτη φορά απεδείχθη ότι:

-Ο Φίλιππος Β΄ είναι όντως θαμμένος στην Βεργίνα!

-Πιστοποιήθηκε ότι ένα οστούν από τον Τάφο Ι στην Βεργίνα με μία τρύπα στο γόνατο είναι το κουτσό πόδι του Φιλίππου Β΄!!!  Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, τρία χρόνια πρίν από την δολοφονία του το 336 π.Χ., κατά την διάρκεια μάχης, ο Φίλιππος τραυματίστηκε από ένα δόρυ που πέρασε μέσα από το πόδι του και τον κατέστησε κουτσό. Έπειτα από 2.300 χρόνια, αυτό το εντυπωσιακό οστούν, φέρει ακόμα την οπή που προκάλεσε το δόρυ. Το οστούν έχει επίσης υποστεί αγκύλωση μεταξύ της κνήμης και του μηρού, που δείχνει ότι το άτομο κούτσαινε, γεγονός που συνάδει με όλα όσα γνωρίζουμε από ιστορικές πηγές, για τον Φίλιππο Β΄.

-Μαζί με τον Φίλιππο Β΄ πιστοποιήθηκε ότι είναι θαμμένη η τελευταία γυναίκα του Φιλίππου, Κλεοπάτρα, μαζί με το νεογέννητό της, τους οποίους δολοφόνησε η μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα.

-Επιβεβαιώθηκε ότι στον Τάφο ΙΙ είναι θαμμένος ο ετεροθαλής αδελφός του Μ. Αλεξάνδρου. Η ομάδα μάλιστα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μερικά αντικείμενα από την πανοπλία του Τάφου ΙΙ πρέπει να ανήκουν στον ίδιο τον Μ. Αλέξανδρο και όχι στον Αρριδαίο!   

Η νέα επιστημονική εργασία δημοσιεύτηκε στο έγκυρο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS). Έπειτα από συστηματική έρευνα, η επιστημονική αυτή ομάδα από την Ελλάδα και την Ισπανία, υπό την διεύθυνση του Αντώνη Μπαρτσιώκα και του Juan Luis Arsuaga, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα σκελετικά υπολείμματα του Φιλίππου Β΄ όντως βρίσκονται στη Βεργίνα, όχι όμως στον Τάφο Ι, όπως ήταν η γενική άποψη μέχρι σήμερα αλλά στον Τάφο ΙΙ. Αυτή είναι η πρώτη φορά που τα οστά του Τάφου Ι στη Βεργίνα εξετάστηκαν από παλαιοανθρωπολόγους ενδελεχώς με τις πιο σύγχρονες μεθόδους.13

       Τα νέα επιστημονικά στοιχεία ήρθαν στο φως από ομάδα Ελλήνων και Ισπανών επιστημόνων με επικεφαλής τον Αντώνη Μπαρτσιώκα και τον Juan Luis Arsuaga, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τις πιο σύγχρονες μεθόδους για να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους.

Με την σημαντική αυτή επιστημονική ανακάλυψη αλλάζουν τα μέχρι σήμερα δεδομένα για την Βεργίνα και πλέον καθίσταται σίγουρο ότι ο Φίλιππος ο Β΄ είναι θαμμένος εκεί, αλλά ότι και προσωπικά αντικείμενα ενός από τους μεγαλύτερους βασιλείς στον κόσμο, ανά τους αιώνες, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βρίσκονται θαμμένα στο σημείο αυτό της Μακεδονίας μας.

Η νέα επιστημονική έρευνα δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences.

Τετράδραχμο του Φιλίππου Β´

Προτομή του Φιλίππου Β´ στην Γλυπτοθήκη της Καρλσβέργης, (Κοπεγχάγη, Δανία).

Φίλιππος Β΄: Ο πρώτος Έλλην που ένωσε τους αρχαίους Έλληνες υπό ενιαίαν πολιτικοστρατιωτικήν Διοίκησιν.

Ο Φίλιππος διετήρησε την στρατοκρατικήν μορφήν του πολιτεύματος, δηλαδή ο στρατός απετέλει το δόρυ, την ασπίδα του κράτους και τον «διπλωματικόν σύμβουλον» του βασιλέως.

Ενεφανίσθη λοιπόν ο Φίλιππος δια να διδάξει τους συμφυλέτες του Έλληνες, ότι η ακμή του Ελληνικού Έθνους και η λαϊκή ευδαιμονία δεν κατακτώνται με μεθόδους ισοπεδωτικές, δημοκρατικά πειράματα και ηθικήν αποχαλίνωση (κοινωνική «απελευθέρωση» κατά την σύγχρονη δημοκρατία), αλλά με στρατιωτικήν πειθαρχίαν και ισχύν, πολιτικήν ενότητα και δύναμη εκπηγάζουσα από την εσωτερικήν/πνευματικήν υπεροπλίαν των Ελλήνων.

Όμως, η πολυπόθητη οδός της πολιτικής ενώσεως των Ελλήνων επέπρωτο να είναι δύσβατος και ακανθώδης, διότι οι εχθροί της Ελλάδος δεν ευρίσκοντο μόνον εκτός των ορίων της αλλά και εντός των σπλάχνων της.

Οι αμετανόητοι δημοκράτες με επικεφαλής τον αλλογενή Σκύθην δημαγωγόν Δημοσθένην, ο οποίος ήτο «δεινός εις την ομιλίαν αλλά φαύλος εις την ζωήν»14, αντιδρούσαν σε κάθε προσπάθεια πολιτικής ενοποιήσεως των Ελλήνων υπό την ηγεσίαν του Φιλίππου.

Ο ίδιος ο Δημοσθένης όμως, ολίγον ενωρίτερον, είχε εκδηλώσει πνεύμα γλοιώδους υποτελείας, δεχόμενος τους πρέσβεις του Φιλίππου με τιμές, προς τους οποίους είχε παραχωρήσει επίσημη θέση εις την βουλήν και είχε στρώσει κόκκινα χαλιά, ενώ το πλήθος τον απεδοκίμαζε.15

Να, άλλος ένας δημοκράτης της αρχαιότητος, ο Δημοσθένης, μη Ελληνικής καταγω­γής, που κατώρθωσε (άραγε πως;) να διεισδύσει στην πολιτικήν ζωήν των Ελλήνων, να αποκτήσει πολιτικά δικαιώματα και να θεωρείται σήμερα από τους ανεγκέφαλους δημοκράτες, σαν ένας από τους «Πατριάρχες της αρχαί­ας Ελληνικής δημοκρατίας»!!!

Ο Δημοσθένης ήτο εγγονός του προδότου Γύλωνος (Σκύθης βάρβα­ρος, κατά Αισχίνην) και πλούσιας γυναικός Σκυθικής καταγωγής η οποία εχαρακτηρίσθη ως Αθηναία παρά την απαγορευτικήν νομοθεσίαν της Αθη­ναϊκής πολιτείας.16

Έφθασεν εις το αποκορύφωμα της ανθελληνικής δημοκρατικής υστερίας του, όταν εζήτησε χρήματα από τους Πέρσες για την έναρξιν αγώνος εναντίον του Φιλίππου!

Η περιοχή της Σκυθίας ευρίσκετο περί την σημερινήν Ουκρανίαν. Οι κάτοικοί της παρά το γεγονός ότι είχαν έλθει σε επαφή με τους Έλληνες, όχι μόνο είχαν διαφορετικά ήθη και έθιμα από τα Ελληνικά, αλλά και απεστρέφοντο κάθε επαφή με τους Έλληνες.

Χαρακτηριστικώς αναφέρεται ότι κάποτε εφόνευσαν δύο συμπολίτες τους (Αναχάρσιος-Αριαπείθης), επειδή ήλθαν σε επαφή με Έλληνες και εξέ­μαθαν την Ελληνικήν γλώσσαν (Ηρόδοτος Δ, 77-78).

Να χαίρονται λοιπόν τον αλλογενή Δημοσθένην τους, οι σύγχρονοι «Ελλαδίτες δημοκράτες»!!!

Αλλά ο Φίλιππος όρθιος, αγέρωχος, αδάμαστος Έλλην ηγέτης, προήλασε ακάθεκτος, παρέκαμψε δια του ξίφους κάθε εμπόδιο της δημοκρατικής έξαλλοσύνης και εκυριάρχησε εις την πατρώαν γην, με επιστέγασμα την μάχην της Χαιρωνείας (338 π.Χ.), κατά την οποίαν η δημοκρατική συμμαχία Αθηνών-Θηβών συνετρίβη από την αντιδημοκρατικήν δύναμιν των Ελλήνων Μακεδόνων.

Έτσι ο Φίλιππος Β΄ για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδος μετέτρεψεν εις πράξιν το όνειρον της πολιτικής ενοποιήσεως των Ελλήνων.

Το όνειρον αυτό, καίτοι αποτελούσε τον ενδόμυχο και διακαή πόθο των Πανελλήνων, παρέμενε πάντοτε εις την σφαίραν της ουτοπίας κυρίως εξ αιτίας της στάσεως της αθηναϊκής ψευδοδημοκρατίας η οποία είχε μετατρέψει τις άλ­λοτε κραταιές Αθήνες, εις φέουδον δημιζόντων, άντρον ακολασίας, κέντρον διερχομένων αρπαλέων, θερμοκήπιον πολιτικών παρασίτων, «Παραγωγική Μονάδα ανεξέλεγκτης Ελληνοποιήσεως αλλογενών» (ΣΣ: Τα ίδια ακριβώς γίνονται και σήμερα στην πρωτεύουσα της σύγχρονης Ελλαδικής Δημοκρατίας, με τις υποστηριζόμενες από το ΣΥΣΤΗΜΑ, παράλογες και ανθελληνικές ελληνοποιήσεις χιλιάδων λαθρομεταναστών).

«..Ἀλλ’ ὅμως τηλικούτων ἡμῖν ὑπομνημάτων καταλελειμμένων ὡς ἐφ’ ἑκατέρων αὐτῶν ἡ πόλις ἔπραττεν, οὕτω χαίρομεν ταῖς τῶν ῥητόρων πονηρίαις, ὥσθ’ ὁρῶντες διὰ τὸν πόλεμον καὶ τὰς ταραχάς, ἃς οὗτοι πεποιήκασι, τῶν μὲν ἄλλων πολιτῶν πολλοὺς ἐκ τῶν πατρῴων ἐκπεπτωκότας, τούτους δ’ ἐκ πενήτων πλουσίους γεγενημένους, οὐκ ἀγανακτοῦμεν οὐδὲ φθονοῦμεν ταῖς εὐπραγίαις αὐτῶν, ἀλλ’ ὑπομένομεν τὴν μὲν πόλιν διαβολὰς ἔχουσαν ὡς λυμαίνεται καὶ δασμολογεῖ τοὺς Ἕλληνας, τούτους δὲ τὰς ἐπικαρπίας λαμβάνοντας, καὶ τὸν μὲν δῆμον, ὅν φασιν οὗτοι δεῖν τῶν ἄλλων ἄρχειν, χεῖρον πράττοντα τῶν ταῖς ὀλιγαρχίαις δουλευόντων,  οἷς δ’ οὐδὲν ὑπῆρχεν ἀγαθόν, τούτους δὲ διὰ τὴν ἄνοιαν τὴν ἡμετέραν ἐκ ταπεινῶν εὐδαιμονεστέρους γεγενημένους…» (Ισοκράτης, περί ειρήνης, 8.124-125).

(Ωστόσο, αν και έχουμε τέτοιες αναμνήσεις, σε ποια δηλαδή κατάσταση βρισκόταν η πόλη μας χάρη στους χρηστούς από το ένα μέρος και εξαιτίας των φαύλων από το άλλο, τόσο χαιρόμαστε με τις φαυλότητες των ρητόρων, ώστε βλέπουμε, εξαιτίας του πολέμου και των αναταραχών που προκλήθηκαν από τέτοιους ανθρώπους, πολλούς πολίτες να έχουν χάσει την πατρική περιουσία, και αυτούς από φτωχοί να έχουν γίνει πλούσιοι, και όμως δεν αγανακτούμε κι’ ούτε τους φθονούμε για την ευημερία τους· αντίθετα, ανεχόμαστε η πόλη μας να κατηγορείται ότι εξοντώνει και φορολογεί τους Έλληνες, ενώ αυτοί καρπώνονται τα ποσοστά τους· ανεχόμαστε ο λαός, που αυτοί λένε πως πρέπει να είναι κυρίαρχος, να δυστυχεί χειρότερα και από αυτούς που είναι δούλοι σε ολιγαρχικά καθεστώτα, ενώ αυτοί που δεν είχαν καμιά περιουσία, χάρη στην απερισκεψία την δική μας, από άσημοι να έχουν γίνει περίβλεπτοι…)

Με απλούστερα λόγια, κατά τον Ισοκράτην εις την εποχήν του, αι δημοκρατικαί Αθήναι ελυμαίνοντο και δασμολογούσαν τους Έλληνας, ο λαός υπέφερε και ευρίσκετο εις χειροτέραν κατάστασιν από εκείνην που ευρίσκοντο οι δούλοι εις τα ολιγαρχικά καθεστώτα, οι πτωχοί επλούτισαν εις βάρος των πλουσίων και οι άσημοι έγιναν διάσημοι…

Μερικά ακόμη χαρακτηριστικά αποσπάσματα του Ισοκράτους για την πολιτικο-κοινωνικο-στρατιωτική κατάσταση, κατά την περίοδο της αθηναϊκής Δημοκρατίας:

«Καυχιόμαστε και υπερηφανευόμαστε πως έχουμε γίνει καλύτεροι από τους άλλους· πιο εύκολα όμως προσφέρουμε την ευγενική μας καταγωγή σε αυτούς που την επιθυμούν απ' ό,τι οι Τριβαλλοί και οι Λευκανοί δίνουν τη δική τους ταπεινή καταγωγή (ΣΣ: Κατηγορούσε τους άρχοντες για την ευκολία με την οποίαν πολιτογραφούσαν τους μετοίκους και τους δούλους). Έχουμε θεσπίσει ένα σωρό νόμους· κι όμως ελάχιστα φροντίζουμε για την εφαρμογή τους (ένα παράδειγμα αν ακούσετε, θα καταλάβετε και για τα υπόλοιπα), με αποτέλεσμα, ενώ η τιμωρία είναι θάνατος σε περίπτωση που κάποιος συλληφθεί να δωροδοκεί, εκείνους που το κάνουν ολοφάνερα τους εκλέγουμε στρατηγούς, και αυτόν που μπόρεσε να δωροδοκήσει τους περισσότερους πολίτες, τον ανεβάζουμε στα υψηλότερα αξιώματα.

Φροντίζουμε για το πολίτευμα όχι λιγότερο απ' όσο για την σωτηρία της πόλης ολόκληρης και γνωρίζουμε πως η δημοκρατία, όταν υπάρχει ησυχία και ασφάλεια, δυναμώνει και διατηρείται, ενώ σε καιρό πολέμου δυο φορές καταλύθηκε· κι’ όμως, σ' αυτούς που επιθυμούν την ειρήνη δείχνουμε αντιπάθεια, σαν να ήταν ολιγαρχικοί, και αυτούς που δημιουργούν τον πόλεμο τους θεωρούμε φίλους, επειδή τάχα φροντίζουν για την δημοκρατία.

Παρά τον ισχυρισμό μας πως είμαστε οι πιο σοφοί των Ελλήνων, χρησιμοποιούμε ως συμβούλους ανθρώπους, που όλοι θα περιφρονούσαν, και αυτούς τους ίδιους τους διορίζουμε επικεφαλής όλων των κρατικών υποθέσεων, ενώ κανείς δεν θα τους ανέθετε καμία ιδιωτική του υπόθεση.

Το πιο φοβερό απ' όλα είναι το εξής: Όσους πολίτες θα λέγαμε ότι είναι πολύ κακοί, αυτούς θεωρούμε πιστούς φύλακες του πολιτεύματος· τους μετοίκους τούς θεωρούμε όμοιους με τους προστάτες τους· και όμως εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε πως θα χαρακτηριστούμε όμοιοι με τους επικεφαλής της πόλης μας.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μας και τους προγόνους μας: Εκείνοι έκαναν προστάτες της πόλης και εξέλεγαν ως στρατηγούς τους ίδιους ανθρώπους, γιατί πίστευαν ότι όποιος μπορεί πάνω στο βήμα να δώσει τις καλύτερες συμβουλές, ο ίδιος θα μπορούσε να πάρει και τις καλύτερες αποφάσεις, όταν μείνει μόνος του. Εμείς όμως τώρα κάνουμε τ' αντίθετα από αυτά.

Όσους δηλαδή χρησιμοποιούμε ως συμβούλους για τα πιο σημαντικά θέματα, δεν τους θεωρούμε άξιους να τους εκλέξουμε στρατηγούς, γιατί τάχα είναι άμυαλοι, και αυτούς, που ούτε για τις ιδιωτικές ούτε για τις κρατικές υποθέσεις θα συμβουλευόταν κάποιος, τους στέλνουμε ως πρεσβευτές με απόλυτη εξουσία, γιατί τάχα εκεί θα είναι πιο σοφοί και πιο εύκολα θ' αποφασίσουν για τις ελληνικές υποθέσεις παρά για όσα…» (Ισοκράτης, περί Ειρήνης, 8. 50-58).

Συμπερασματικώς, όλοι εκείνοι οι ψευτοδημοκράτες, πρώην άσημοι, άχρηστοι, ακατάλληλοι και ανίκανοι, υπεκίνησαν πόλεμον εναντίον ομοεθνών τους, με σκοπόν να τους υποδουλώσουν και εις το έργον τούτο εχρησιμοποίησαν μισθοφόρους, απόλιδας, αυτομό­λους και εκ κακουργιών συνερρυηκότας ετοίμους να ακολουθήσουν εκεί­νους που προσφέρουν πλείω μισθόν..

Να την χαίρονται αυτού του είδους την δημοκρατίαν, όσοι σύγχρονοι πολιτικοί και πολίτες είναι θιασώτες του «Χρυσού αιώνος» της Αθηναϊκής δημοκρατίας και υποστηρικτές του απατήλιου μύθου ότι η Ελλάς, δήθεν, υπήρξεν η κοιτίς της Δημοκρατίας…

*

Το όνειρον της πανεθνικής ενώσεως των Ελλήνων, εκφρασθέν από τον Ισοκράτην το 380 π.Χ. εις τον «Πανηγυρικόν» και στην συνέχεια εις τον «Παναθηναϊκόν» (13-14, 45-46, 76, 79-80), «Φίλιππον» (128-132, 140-151), έγινε πράξις από την επιβλητικήν μορφήν του Φιλίππου Β΄.

Κατά την σύγκληση των Ελληνικών πόλεων εις την Κόρινθον, ο Φί­λιππος ανεγνωρίσθη ως η μεγαλυτέρα ηγετική φυσιογνωμία της εποχής του και ανεκηρύχθη από όλους, πλην της εξασθενημένης τότε Σπάρτης «Στρα­τηγός αυτοκράτωρ των Ελλήνων κατά των βαρβάρων Περσών».

Δεν θα καταφέρη όμως ο Φίλιππος να ολοκληρώσει το βαρύ έργο του διότι τα δολοφονικά χέρια ενός αξιωματικού του θα του αφαιρέσουν την ζωή το 336 π.Χ.

Πως εδέχθησαν οι αντιφιλιππικοί «δημοκράτες» την είδηση του θα­νάτου του Φιλίππου;

«Η είδησις του θανάτου του Φιλίππου προεκάλεσε εις τας Αθήνας απερίγραπτον χαράν. Σκηναί αλλοφροσύνης εσημειώθησαν. Ο Δημοσθένης καίτοι πενθών δια τον θάνατον της αγαπημένης του θυγατρός, εξήλθεν έ­ξαλλος εις την αγοράν φέρων περιβολήν εορτάσιμον και εστεφανωμένος…».17

Τέτοια και άλλα παρόμοια χωρία της αρχαίας γραμματείας βρίσκουν οι Σκοπιανοί ραμφιστές των αρχαίων κειμένων και τα προβάλλουν για να ενισχύσουν τους ισχυρισμούς τους ότι οι Μακεδόνες ….δεν ήσαν Έλληνες!

Δυστυχώς τις υστερικές κραυγές των ψυχοπαθών Σκοπιανών ενισχύουν, κατά διαστήματα, κάποιες φωνές φρενοπληγών εντοπίων που κραυγάζουν παρομοίως, κατ’ εξωτερικήν εντολήν ή για ποικίλους ψηφοθηρικούς λόγους.

Χρειάζονται άλλα αποδεικτικά στοιχεία ή σχόλια; Καθ’ ημάς, ΟΧΙ!

Συνεχίζεται

---

1 Πελοποννησιακός πόλεμος, Η ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς. Τα αποτελέσματα του Πελοποννησιακού πολέμου.  Ευθυμία Δ. Σκαπέτη, Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός, «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ», Μάρτιος-Απρίλιος 2010.

2 Έκτηνες: Οι παλαιότατοι/παλαίχθονες κάτοικοι της Βοιωτικής Θήβας, με πρώτο βασιλιά τον Ώγυγο.

3 Ώγυγος: Γιος του Ποσειδώνα και της Αλίστας, βασιλιάς των πρώτων κατοίκων της περιοχής των Θηβών, των Εκτήνων. Στα χρόνια της βασιλείας του λέγεται ότι έγινε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που καταπόντισε τις πόλεις Αθήνα και Ελευσίνα της περιοχής της Κωπαϊδας. Στην αττική μυθολογία θεωρείται ως πατέρας του Ελευσίνος, που ίδρυσε την ομώνυμη πόλη στην Αττική.

Κάποιοι θεωρούν τον Ώγυγο ιδρυτή και των Θηβών της Αιγύπτου. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς θεωρούσαν τον Ώγυγο ως γιο του Βοιωτού, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην Βοιωτία. Το όνομα «Ώγυγος» σημαίνει «ο πολύ παλιός» και το επίθετο «Ωγύγιαι Θήβαι» σημαίνει «πανάρχαιες Θήβες». Ο Αισχύλος, στον χορό των «Περσών» oνομάζει την πόλη «Ωγυγίους Θήβας».

O Ώγυγος, στους Βοιωτικούς μύθους, είναι ο αυτόχθων βασιλιάς των Θηβών και στην περίοδο της βασιλείας του έγινε ο πρώτος καταγεγραμμένος κατακλυσμός, που σκέπασε εντελώς την Αττικοβοιωτία. Είχε πολλά παιδιά και κυρίως πολλά κορίτσια, που έδωσαν τα ονόματά τους σε πολλά χωριά της ευρύτερης περιοχής των Θηβών, όπως Αλαλκομένια, Αυλίδα, Θαλξίνοια, κ.λ.π.

Οι κάτοικοι των Θηβών τιμώντας τον πρώτο τους βασιλιά, έδωσαν το όνομά του σε μια από τις επτά πύλες της πόλεως, Ωγύγιαι ή Ωγύγιοι πύλαι. Σε μεταγενέστερα χρόνια, έλεγαν πως έξω από τις πύλες αυτές ήταν ο τάφος του Ωγύγου. Ο αρχαιολόγος Κεραμόπουλος (Θηβαïκά, 472-473) πιστεύει πως στον Ώγυγο απέδιδαν αρχικά τον τάφο του Αμφίονα. Επειδή ο τάφος βρίσκονταν έξω από τις βόρειες πύλες του περιβόλου της Καδμείας, που έχουν στον Αισχύλο το όνομα «Βορραίαι Πύλαι», ο ίδιος νομίζει πως αυτές ονομάζονται από τον Παυσανία «Ωγύγιαι Πύλαι».

4 Ύαντες: Προελληνικός λαός, που κατοικούσε στην Βοιωτία, στα περίχωρα των Θηβών. Κάποιοι απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν στην ανατολική Φωκίδα, στην οποία ίδρυσαν την πόλη Υάμπολις. Ύαντες είναι οι Ouad-ou, λέξις σημαίνουσα εν γένει τους παλαιούς, τους αρχαιοτέρους λαούς, (γράφεται o.a.d.  και προφέρεται oud  και aad) [Πελασγοί, Νικολάου Ελευθεριάδου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1997, Πρώτη έκδοσις 1931, σ. 95-96].

5 Άονες: Αρχαίος λαός που κατοικούσε στην περιοχή των Θηβών, στην Βοιωτία. Ο Στράβων μας πληροφορεί ότι μαζί με τους Τέμμικες, αφού περιπλανήθηκαν από το Σούνιο, ακολουθώντας τον δρόμο της θάλασσας εισήλθαν στην Βοιωτία, όπου εγκαταστάθηκαν μαζί με τους Λέλεγες και τους Ύαντες. Η εγκατάστασή τους σ’ αυτή την περιοχή, μαζί με τους Ύαντες, έγινε κατά τον Παυσανία, γιατί κάποια λοιμώδης ασθένεια εξολόθρευσε τους προηγούμενους (και αρχαιότερους) κατοίκους της περιοχής, τους Έκτηνες.

Η ονομασία Άονες και «Ιάονες»/Ίωνες και το γεωγραφικό όνομα «Ιαονία»/Ιωνία, αποτελούν μια παλιότερη μορφή του Ιωνικού ονόματος το οποίο προέρχεται από την λέξη «ΙάFονες». Αυτή η μορφή επιβεβαιώνεται από το εθνικό «i-ja-wo-ne/Iawones/» σε κείμενα της Γραμμικής Β΄ από την Κνωσσό (KN B 164.4, 14ος αι. π.Χ.).[ ΟΜ. ΙΛ/ 13.685.--- Σόλων Fr. 4 D].

Όταν πολύ αργότερα έφτασε ο Κάδμος με τους Φοίνικες, τους νίκησε σε μάχη, οπότε οι Ύαντες διέφυγαν τη νύχτα, ενώ οι Άονες δήλωσαν υποταγή κι’ έζησαν σε διάφορες κώμες σαν αυτόχθονες πλέον. Γενάρχης και επώνυμος ήρωας των Αόνων/Ιαόνων/Ιώνων ήταν ο Ιάων/ Άων/Ίων, γιος του Ποσειδώνα και της Πιτάνης, ή σύμφωνα μ’ άλλο μύθο του Δία και μιας νύμφης. Η Βοιωτία από τους Άονες πήρε την μυθική της ονομασία Αονία. Ο Στέφανος ο Βυζάντιος αναφέρει: «έθνος Βοιωτίας αφ’ ών η Αονία».

Η γονιμότατη πεδιάδα που εκτείνεται από τις Θήβες μέχρι την λίμνη Υλίκη και το Ύπατο όρος, ονομαζόταν “Αόνων πεδίον” ή “Αόνιον πεδίον”, ενώ ο Βοιωτικός Ελικώνας “Αόνια όρη”. Οι Μούσες από τους ποιητές αποκαλούνταν “Μούσες Αονίδες” ενώ οι τιμώμενοι θεοί των Θηβαίων, Απόλλωνας, Διόνυσος και Ηρακλής είχαν το προσωνύμιο “Αόνιοι”.

6 Wood, Michael. In Search of the Trojan War. Berkeley: University of California Press, 1998, σ. (paperback, ISBN 0-520-21599-0); London: BBC Books, 1985 (ISBN 0-563-20161-4).[Αγγλικά].

7 Λεξ. Ελευθερουδάκη, τόμ. 10ος , σ. 565.

8 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική, Γ1, σ. 426.

9 Λεξ. Ελευθερουδάκη, τόμ.5ος, σ. 668.

10 Διόδωρος Σικελιώτης. 16.94.

11 Ανδρόνικος, V24,50. Έργον 1983.30, 1990.83 EMTh3, 1989 (1992) 28,34.

12 Εφημ. ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 21 Ιουλίου 2015.

13 Στοιχεία περί Φιλίππου Β΄προκύψανατα από τις αρχαιολογικές έρευνες.

Οι επιστήμονες εξήγαγαν πολλά άλλα ενδιαφέροντα από τα οστά, όπως για παράδειγμα ότι ο Φίλιππος Β΄ ήταν υψηλός, περίπου 1.80μ., και απέθανε σε ηλικία γύρω στα 45. Tο σημαντικότερο όμως επακόλουθο της έρευνας είναι ότι, για πρώτη φορά μπορεί να υποστηριχθεί με βεβαιότητα ότι η Ελλάδα κατέχει αντικείμενα που ανήκουν στην πανοπλία του γνωστότερου παγκοσμίως βασιλέα της αρχαιότητας, του Μ. Αλέξανδρου!

Ο Αρριδαίος, ετεροθαλής αδελφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βρέθηκε θαμμένος στον τάφο ΙΙ ενώ η πανοπλία που βρίσκεται στο πλευρό του, θεωρείται ότι ανήκει στον μεγάλο στρατηλάτη, αφού ο Αρριδαίος ήταν ανίκανος για μάχη, αλλά απλά κατά την διάρκεια της στέψεώς του, είχε χρησιμοποιήσει μερικά από τα αντικείμενα που ανήκαν στον αδελφό του.

Από το 1987 ο επιστήμονας E. Borza και το 2.000 η αρχαιολόγος Όλγα Παλαγγιά, είχαν υποστηρίξει ότι στον τάφο ΙΙ βρίσκεται θαμμένος ο Αρριδαίος, αφού πρόκειται για ένα σκελετό που δεν φέρει καθόλου σημάδια από τραύματα και σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ο ετεροθαλής αδελφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν ανίκανος για μάχη, εξαιτίας των διανοητικών ασθενειών από τις οποίες έπασχε.

Ο Αρριδαίος ετάφη, όχι μόνο μαζί με την πανοπλία του αδελφού του, αλλά και με την ασπίδα του και αυτό προκύπτει από τις παραστάσεις επάνω στην ασπίδα, που επιβεβαιώνουν την καταγωγή του Μέγα Αλέξανδρου από τον Αχιλλέα, όχι από την πλευρά του πατέρα του, αλλά από την πλευρά της μητέρας του, της Ολυμπιάδας.

14 Αισχίνης, κατά Κτησιφώντος, 174.

15 Αισχίνης, κατά Κτησιφώντος, 171-172.

16 όπως ανωτ. 76.

17 Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. ΕΛΛΑΣ, σ. 217.