Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 5ο

2. Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (Συνέχεια 4ου μέρους)

Η Πολιτεία των Αθηνών

Εις τας Αθήνας το πολίτευμα ήτο ολιγαρχικόν. Πρώτος νομοθέτης ήτο ο Δράκων ο οποίος έζησε κατά τον 7ον π.Χ. αιώνα. Η οργάνωσις του Αθη­ναϊκού πολιτεύματος προ του Δράκοντος αναφέρεται εις την «Αθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλους:

«Ἦν δ´ ἡ τάξις τῆς ἀρχαίας πολιτείας τῆς πρὸ Δράκοντος τοιάδε. Τὰς μὲν ἀρχὰς καθίστασαν ἀριστίνδην καὶ πλουτίνδην, ἦρχον δὲ τὸ μὲν πρῶτον διὰ βίου, μετὰ δὲ ταῦτα δεκαέτειαν. Μέγισται δὲ καὶ πρῶται τῶν ἀρχῶν ἦσαν βασιλεὺς καὶ πολέμαρχος καὶ ἄρχων» (ΙΙΙ,2).

Ο Αριστοτέλης μας λέει ρητά (Πολιτεία Β, 1274β, 15-19) πως οι αλλαγές του Δράκοντος δεν ήταν πολιτειακού χαρακτήρα, αλλά πως απλώς ο τελευταίος δημιούργησε και δικούς του νόμους βελτιώνοντας το πολίτευμα, που ήδη προϋπήρχε, χωρίς όμως να το αλλάξει.

Ο Δράκων ο οποίος εξελέγη άρχων από όλους τους Αθηναίους πολίτες, προέβη σε νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, κυριώτερες των οποίων ήσαν:

.Διατήρηση και διεύρυνση του αριθμού των φορολογούμενων Αθηναίων.

 Οι εκφράσεις «ἀριστίνδην» και «πλουτίνδην» των εδαφίων 3, 1 και 6, της Αθηναίων Πολιτείας του Αριστοτέλη, αντιστοιχούν μάλλον σε δύο φορολογικές κλίμακες: Οι πλούσιοι παλιοί μεγαλοκτηματίες ήσαν οι «άριστοι» με τις 100 μνες  και οι απλώς «πλούσιοι» ήσαν οι δεύτεροι με τις 10 μνες. Αργότερα αυτές οι φορολογικές κλίμακες αποδόθηκαν στον Δράκοντα, επειδή κάπως τις «μετέβαλε». Είναι επίσης πιθανό οι άριστοι και οι απλώς πλούσιοι να αντιστοιχούν στους Γεωργούς και τους Δημιουργούς των Αποσπασμάτων.1

Μαζί με τους πολίτες των δύο φορολογικών κλιμάκων, συμπεριέλαβε και εκείνους που δεν φορολογούνταν,  είχαν όμως την δυνατότητα να προμηθευθούν πανοπλία, σε τρία τιμήματα ή περιουσιακές τάξεις:

α/ Τους Εξακοσιομέδιμνους -και όχι Πεντακοσιομέδιμνους

β/ Τους Ιππείς και

γ/ Τους Ζευγίτες.

Οι 600μέδιμνοι είχαν παραγωγή 600 μέδιμνους, οι Ιππείς μπορούσαν να τρέφουν ένα τουλάχιστο άλογο και να υπηρετούν στο ιππικό, όταν θα χρειαζόταν, και οι Ζευγίτες μπορούσαν να τρέφουν ένα ζευγάρι βόδια για το όργωμα.

Ο υπόλοιπος πληθυσμός δεν πλήρωνε ούτε φόρους ούτε πρόστιμα και είχε περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή μετείχε μόνο στην Εκκλησία του Δήμου, στη Νομοθετική (πολίτες δεύτερου βαθμού ελευθερίας), και ζούσε κυρίως από την μισθωτή εργασία του: Αυτοί ήσαν οι Θήτες. Οι Θήτες δηλαδή δεν μετείχαν ούτε στο Δικανικό ούτε στο Αρχικό μόριο του πολιτεύματος (Πολιτεία Αριστοτέλους, εδάφια 2, 3).

Ο Σόλων πάντως με την δική του διεύρυνση επέφερε την τελική εξίσωση των τριών πλουσίων και φορολογουμένων πια τάξεων, με τον αριθμό 10.800 (Πολιτεία Αριστοτέλους, οικεία εδάφια 12, 4), και μεγάλωσε κι’ άλλο τον αριθμό των Θητών, δηλαδή έκανε πολίτες Αθηναίους πολλούς  μέτοικους που έμεναν από καιρό στις Αθήνες.2

 .Απόδοσις πολιτικών δικαιωμάτων εις όσους ηδύναντο να φέρουν πολεμικόν οπλισμόν, «τοις όπλα παρεχομένοις».

.Απονομή δικαιώματος συμμετοχής εις την εκλογήν των εννέα αρ­χόντων, εις όσους είχαν περιουσίαν 10 μνων.

.Απόκτησις δικαιώματος ανακηρύξεώς του εις στρατηγόν και ίπ­παρχον εις οποιονδήποτε είχε γνήσια τέκνα από νόμιμον Αθηναία γυναίκα, καθώς και περιουσίαν άνω των 100 μνων.

.Επιβολή αυστηρών κυρώσεων δια περιπτώσεις φόνου, κλοπής ή άλλων αδικημάτων, ακόμη και ποινής σωματικής δουλείας εις περιπτώσεις δημιουργίας χρεών.

.Εγκαθίδρυσις βουλής εκ 401 βουλευτών, εκλεγόμενων δια κληρώσεως.

Τα αξιώματα ο Δράκων τα μοίρασε με κριτήριο τις περιουσίες, τα τιμήματα. Με τον γενικό όρο «τὰς δ΄ἄλλας ἀρχάς», σημαίνονται οι 401 βουλευτές, οι 80 εφέτες του Δράκοντα, καθώς και κάθε άλλο χαμηλότερο αξίωμα, στο οποίο μπορούσαν να κληρωθούν και οι αφορολόγητοι Ζευγίτες. Όποιος δήλωνε φορολογήσιμη περιουσία τουλάχιστο δέκα μνες ήταν δυνατό να εκλεγεί ένας από τους Εννέα άρχοντες ή ταμίας, ενώ για να εκλεγεί Στρατηγός ή Ίππαρχος έπρεπε να δηλώνει φορολογήσιμη περιουσία τουλάχιστο εκατό μνες.3

.Περιορισμός της δικαιοδοσίας της βουλής του Αρείου Πάγου.

 Το 612π.Χ. ο Κύλων, αριστοκρατικών ιδεών, αποπειράται να καταλάβει την εξουσίαν αλλά αποτυγχάνει. Την χαώδη κατάστασιν η οποία ακο­λουθεί καλούνται να αντιμετωπίσουν οι τριακόσιοι (300) άριστοι, οι οποίοι εξορίζουν τους Αλκμεωνίδας (Αθηναϊκή οικογένεια καταγομένη από τον Αλκμέωνα, δισέγγονον του Νέστορος βασιλέως της Πύλου), ως υπευθύνους του Κυλωνείου άγους.4 Ακολουθούν έκρυθμες καταστάσεις δια να εμφανισθεί τελικώς ο νομοθέτης Σόλων, ο οποίος το 594π.χ. εξελέγη επώνυμος άρχων.

Σόλων (639-559π.Χ.)

Ο σοφός Σόλων καθαρόαιμος αριστοκράτης (υιός του Εξηστεκίδου, το γένος των Μεδοντιδών), συνεδύαζε την σύνεση με την πολιτικήν ωριμότητα και την τόλμην με την πολιτικήν οξυδέρκειαν. Δια τούτο προέβη σε βαθειές πολιτικές τομές, ριζοσπαστικές δια την εποχήν του μεταρρυθμίσεις, ήτοι:

.Εφήρμοσε την περίφημη σεισάχθεια, η οποία περιελάμβανεν εκτός των άλλων την απόσβεση των χρεών των δούλων, την απαγόρευση της προσωπικής δουλείας του οφειλέτου και την άρση των επί κτημάτων και σωμάτων υποθηκών.

.Προέβη σε νομισματικές τροποποιήσεις και νομοθετικές μεταρ­ρυθμίσεις εκ των οποίων σπουδαιότερες ήσαν η ελευθέρα μεταβίβασις της περιουσίας και η στέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων εις όσους δεν ελάμβανον θέση σε περίπτωσι στάσεως/επαναστάσεως, «ως δ’ αν στασιαζούσης της πόλεως μηδέ μεθ’ ετέρας των μερίδων τα όπλα στη άτιμος έστω».

.Εθέσπισε νόμους κατά της μοιχείας, μαστρωπείας και παιδεραστείας (Αισχίνης κατά Τιμάρχου, 12, 16,18, 20-21, 87---Δημοσθένης, κατά Μειδίου, 47 και κατά Ανδροτίωνος, 21).

.Καθιέρωσε τιμοκρατικόν σύστημα (διαίρεσις των πολιτών αναλόγως της περιουσίας τους), βάσει του οποίου κατέταξε τους πολίτες σε 4 τά­ξεις:

-Πεντακοσιομέδιμνοι.

-Ιππείς.

-Ζευγίτες.

-Θήτες.

.Παρεχώρησε το δικαίωμα του εκλέγεσθαι εις τα ανώτατα αξιώματα, μόνον στην πρώτη τάξη των πεντακοσιομεδίμνων.

Οι ανήκοντες στις τάξεις των ιππέων και ζευγιτών δεν εξελέγοντο στα αξιώματα των αρχόντων, αλλά ήσαν εκλέξιμοι σε δευτερεύοντα αξιώματα, όπως πωλητές σε πλειστηριασμούς, κ.α.

Οι ανήκοντες στην τελευταία τάξη των θητών (εισόδημα μικρότερο των 150 μεδίμνων), δεν είχαν το δικαίωμα του άρχειν αλλά μετείχαν στις συνελεύσεις του δήμου και των δικαστηρίων.

«...οι δε λοιποί πάντες εκαλούντο θήτες, οις ουδεμίαν αρχήν έδωκε άρχειν, αλλά τω συνεκκλησιάζειν και δικάζειν μόνον μετείχον της πολιτεί­ας».5

.Διετήρησε τους θεσμούς της Βουλής του Αρείου Πάγου (ολιγαρ­χικός) και της δια ψήφου αναδείξεως εις τα αξιώματα της πολιτείας (αριστοκρατικός).

Παραλλήλως ενεθάρρυνε την ευρύτερη συμμετοχή των πολιτών στον θεσμό των δικαστηρίων (κατ’ αρχάς δημοκρατικός).6

.Απέδωσε εις τον λαόν όση δύναμη εθεώρησε απολύτως αναγκαί­α, και όχι πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ήτοι να εκλέγει τις αρχές και να ζητεί από αυτές τις ευθύνες των πράξεών τους (Όπως υποσ. 6, 10-20).

«Εις τον λαόν έδωκα όσην εξουσίαν αρκεί να έχει, χωρίς ούτε να του αφαιρέσω κανένα δικαίωμα ούτε να του προσθέσω. Όσοι δε είχαν δύναμι και ήσαν πλούσιοι, ούτε αυτοί ήθελα να ζημιωθούν κατά τι. Εστάθην λοι­πόν, προτείνας εις αμφοτέρους ισχυράν ασπίδα» (Πλουτάρχου, Σόλων, 18).

.Ενομοθέτησε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.

Ως πολεμιστές τακτικοί οπλίτες υπηρετούσαν μόνον οι πολίτες οι ανήκοντες στις τρεις πρώτες τάξεις ενώ οι θήτες υπηρετούσαν ως ψιλοί.7

.Καθώρισε την πληρωμή οικονομικής εισφοράς αναλόγως της τάξεως στην οποίαν ανήκον οι Αθηναίοι.

Οι πολίτες της τάξεως των πεντακοσιομεδίμνων επεβαρύνοντο περισσότερο και εκάλυπταν τα έξοδα των στρατιωτικών δαπανών και θεατρικών παραστάσεων. Οι ιππείς ανελάμβανον την δαπάνην συντηρήσεως ενός ίππου, του ιπποκόμου και του απαραίτητου οπλισμού τους. Οι ζευγίτες εκάλυπταν τα έξοδα του ατομικού τους οπλισμού ενώ οι θήτες δεν συνεισέφερον τίποτε.

.Εστήριξε την πολιτική νομοθεσία του επί της αρχής ότι δια να εκλεγεί κάποιος εις τα ανώτατα αξιώματα της πολιτείας, δεν απαιτείτο μόνον να είναι ευπατρίδης εκ γενετής, δηλαδή Αθηναίος πολίτης, αλλά έ­πρεπε να έχει και ωρισμένη περιουσία.

Παράλληλα δεν παρείχετο εις όλους το δικαίωμα του εκλέγειν αλλά μόνον εις τους ευπορωτέρους πολίτες, οι ο­ποίοι και ανελάμβανον το μείζον της επιβαρύνσεως εις τα οικονομικά της πολιτείας.

«Ο Σόλων πίστευε πως έπρεπε να υπάρχει μια τέλεια καθορισμένη και σταθερά ριζωμένη άρχουσα τάξις και όχι απεριόριστη ελευθερία. Οι πλούσιοι και ευγενείς πρέπει να διατηρούν τα προνόμιά τους αλλά ταυτόχρονα πρέπει ο νόμος να τους εμποδίζει να εκμεταλλεύωνται τους πτω­χούς.8

.Συνέταξε τον στρατιωτικό όρκο των νέων τον οποίον απήγγειλαν κατά την ενηλικίωσή τους.

Έναν όρκο Εθνικής υπερηφανείας και φυλετικής πίστεως, απηλλαγμένον από πολιτικές δοκησισοφίες και δημοκρατικές πομφόλυγες.

«Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω. Αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών. Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξομαι. Και ευηκοήσω των αεί κρινόντων, και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι και ους τινάς άλλους το πλήθος ιδρύσηται ομοφρόνως. Και αν τις αναιρή τους θεσμούς η μη πείθηται, ουκ επιτρέψω, αμυνώ δε μόνος και μετά πολλών. Και τα ιερά και πάτρια τιμήσω. Ίστορες δε τούτων θεοί Άγραυλος, Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη».

Οι νέοι των Αθηνών ωρκίζοντο όταν ενηλικιώνοντο και αφού προηγείτο προστρατιωτική εκπαίδευσις. Κατά την ενηλικίωσή τους μετέβαινον εις την εκκλησίαν του δήμου, ελάμβαναν δόρυ και ασπίδα και ανερχόμενοι εις τον ναόν της Αγραύλου εις την Ακρόπολη, έδιδαν τον ιερόν όρκον πίστεως προς την πατρίδα.

.Εισήγαγε τον θεσμόν της εφέσεως.

Οι πολίτες που θίγονταν από τις αποφάσεις των αρχόντων απέκτησαν το δικαίωμα να καταφεύγουν στα δικαστήρια τα οποία έκριναν τελεσίδικα την διαφορά μεταξύ πολίτου και εκτελεστικής εξουσίας. Αποτέλεσμα της καινοτομίας αυτής ήταν να περιορισθούν οι αυθαιρεσίες των αρχόντων, γιατί γνώριζαν ότι η δικαστική εξουσία θα ακύρωνε μεταγενέστερα τις αποφάσεις τους. Ο Πλούταρχος μας λέγει πως ο Σόλων επιζητούσε μάλλον να προσαρμόζει «τοις πράγμασι τους νόμους ή τα πράγματα τοις νόμοις».

Το γνωστόν απόφθεγμά του «μηδέν άγαν», σε συνδυασμό με όλες τις προαναφερθείσες νομοθετικές μεταρρυθμίσεις του, μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο σοφός Σόλων διακατείχετο από μία σώφρονα και υγιή μετριοπάθεια, στοχεύουσα όμως προς το κοινόν/ εθνικόν συμφέρον της Πολιτείας. Αυτά αντανακλούν στην ιδεολογία μιας αληθούς Δημοκρατίας που ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφηρμόσθη στην αρχαία Ελλάδα, διότι πάντοτε συναντούσε την μήνιν όλων των πολιτικοκοινωνικών ιζημάτων κάθε πόλεως που επιθυμούσαν να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα και αξιώματα, δυσανάλογα των ικανοτήτων και της καταλληλότητός τους.

Σήμερα εάν εφηρμόζετο το πολιτικόν Σύστημα του Σόλωνος, με ανάλογες προς τα σύγχρονα δεδομένα μεταρρυθμίσεις, θα το ονομάζαμε Εθνική Δημοκρατία  ή Εθνοκρατία. Να γιατί ο Αριστοτέλης μας λέγει ότι, από τον Σόλωνα «αρχή (αληθούς) δημοκρατίας εγένετο».

Αυτός ήταν ο σοφός Σόλων, ο οποίος «συνεδύαζε βίαν μαζί και δικαιοσύνην».9

Πεισιστρατίδαι

Το 562 π.Χ. ο Πεισίστρατος διαδέχεται τον Σόλωνα και επαναφέρει την αριστοκρατία. Οι απόγονοι του Πεισιστράτου γνωστοί ως Πεισιστρατίδαι εκυβέρνησαν τις Αθήνες με σύνεση, δυναμισμόν και δικαιοσύνην, καταστήσαντες αυτές κράτος μέγα και ένδοξον.

Επί των Πεισιστρατιδών:

.Ανεπτύχθη η μουσική και η ποίησις.

.Ηλέγχετο πλήρως το Αιγαίον Πέλαγος από τον Ευβοϊκόν μέχρι του Ελλησπόντου.

.Ετέθησαν οι βάσεις της Ελληνικής αρχιτεκτονικής και εκτίσθησαν περίλαμπρα οικοδομήματα (ναός Ολυμπίου Διός, Ιεροτελεστήριον της Ελευσίνος, ναός της Αθηνάς, η εννεάκρουνος Καλλιρόη κ.α.).

.Εβελτιώθη η οργάνωσις όλων των εορτών.

.Ιδρύθη η αγροτική τράπεζα και εχορηγούντο δάνεια καλλιέργειας της γης.

.Επερατώθη το έργον της περισυναγωγής των Ομηρικών ραψωδιών με την φροντίδα του ποιητού Ονομακρίτου.

«Τρίς με τυραννήσαντα ἐξεδίωξεν δῆμος Ἀθηναίων καὶ τρὶς ἐπηγάγετο, τὸν μέγαν ἐν βουλῇ Πεισίστρατον, ὃς τὸν Ὅμηρον  ἤροισε, σποράδην τὸ πρὶν ἀειδόμενον ἡμέτερος γὰρ κεῖνος ὁ χρύσεος ἦν πολιήτης εἴπερ Ἀθηναῖοι Σμύρναν ἀπῳκίσαμεν». (Παλατινή Ανθολογία XI, 442)

*

Πολλά έχουν γραφεί δια τον Πεισίστρατον και τους απογόνους του. Διάφοροι «μελετηταί» τον αποκαλούν δεσποτικό εξουσιαστή και τύραννο.

Αυτούς τους χαρακτηρισμούς δίδει εις τον Πεισίστρατον και αριθ­μός από τους σημερινούς ιστορικούς, πολιτικούς ερευνητές και αναλυτές. Είναι όμως αντικειμενικοί κριτικοί και αληθείς οι χαρακτηρισμοί τους για τον Πεισίστρατον; Ας ίδωμεν την αλήθειαν μέσα από τα διασωθέντα κείμενα της Ελληνικής και ξένης γραμματείας.

-«Διῴκει δ´ ὁ Πεισίστρατος, ὥσπερ εἴρηται, τὰ περὶ τὴν πόλιν μετρίως καὶ μᾶλλον πολιτικῶς ἢ τυραννικῶς. ἔν τε γὰρ τοῖς ἄλλοις φιλάνθρωπος ἦν καὶ πρᾷος καὶ τοῖς ἁμαρτάνουσι συγγνωμονικός, καὶ δὴ καὶ τοῖς ἀπόροις προεδάνειζε χρήματα πρὸς τὰς ἐργασίας, ὥστε διατρέφεσθαι γεωργοῦντας.» (Αριστοτέλης, Πολιτεία Αθηναίων, 16).

-«Ο Πεισίστρατος ηρίστευσε εις τον κατά των Μεγαρέων πόλε­μον. Είχε και επιφάνειαν πολιτικής αρετής, δημοτικός μεν ων περί τους λό­γους και τρόπους, ελευθέριος δε προς τους πένητας, επιδεκτικός δε περί την μετριοφροσύνην».10

-«Ο Πεισίστρατος εκυβέρνησε δίκαια στην πρώτη περίοδο της τυ­ραννίας του, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος και έτσι κατά την επιστροφήν του, η Αθήνα ήταν έτοιμη για μια περίοδο ειρηνικής διακυβερνήσεως...Η τυραν­νία του Πεισιστράτου εβοήθησε έμμεσα στην ευημερία της Αττικής με την εσωτερική και εξωτερική ειρήνη που διετήρησε ...Ο δήμος έγινε ο ίδιος υ­περασπιστής των δικαιωμάτων του και το συλλογικό συναίσθημα που έ­κανε δυνατό κάτι τέτοιο ήταν σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα των Πεισιστρατιδών».11

-«Η διακυβέρνησις των τυράννων όπως ο Φειδίας του Άργους, ο Κλεισθένης της Σικυώνος…και ο Πεισίστρατος των Αθηνών, ήτο λαμπρά και ευεργετική..».12

- «Ο Πεισίστρατος και ο υιός του Ιππίας ήσαν σοφώτεροι και πιο φι­λάνθρωποι και από αυτόν ακόμα τον Περίανδρο και επί πλέον πιο ικανοί στα θέματα πολιτικής διοικήσεως και κοινωνικής δικαιοσύνης» (Παυσανί­ας, Α, 23,1).

-«Ίσως μετά τον Σόλωνα αι Αθήναι να εχρειάζοντο ακριβώς έναν άνδρα όπως ο Πεισίστρατος. Άνδρα με σιδηρά θέληση, δια να σφυρηλατήσει την ανώμαλον Αθηναϊκήν ζωήν και να της δώσει ισχυρά και σταθερά μορ­φή και δια του αρχικού εξαναγκασμού να επιβάλει τας συνήθειας της τάξεως και του νόμου, αι οποίαι δια μίαν κοινωνίαν είναι ότι και τα οστά δι’ ένα ζώον….Υπό την διακυβέρνησίν του ήνθισε το εμπόριο και επλούτισαν όχι μόνον οι ολίγοι αλλά και η πόλις στο σύνολόν της».13

Μετά την επικράτηση του Πεισιστράτου, ο Σόλων κατέφυγε εις την Κύπρον αυτοεξόριστος. Ο Πεισίστρατος αναγνωρίζων ότι ο Σόλων απετέλει κεφάλαιον δια την Ελλάδα τον προέτρεψε να επανέλθει στις Αθήνες και να αναμιχθεί ενεργώς εις την πολιτικήν ζωήν, απευθύνων προς αυτόν επι­στολήν εις την οποίαν μεταξύ άλλων έγραφε τα εξής:

«Ούτε είμαι ο μόνος από τους Έλληνας που έκανα δικτατορί­αν, ούτε είμαι κατάλληλος αφού κατάγομαι από το γένος των Κορδιδών. Δεν διαπράττω κανένα κακό ούτε έναντι των θεών, ούτε έναντι των ανθρώ­πων, αλλά αφήνω τους Αθηναίους να διαχειρίζωνται τας υποθέσεις των, συμφώνως προς τας διατάξεις τας οποίας εθέσπισες εσύ...».14

Εκείνος λοιπόν ο υποτιθέμενος «δικτάτωρ», εκυβερνούσε βάσει των νόμων του σοφού της αρχαιότητος Σόλωνος. Μάλιστα ο ίδιος ο σοφός Έλλην θα ανα­γνώρισει τας προθέσεις του Πεισιστράτου, πλην θα ομολογήσει ότι δεν πρό­κειται να επιστρέψει εις τας Αθήνας, ΟΧΙ διότι δεν συμπαθεί τον τρόπον διοικήσεως του Πεισιστράτου, αλλά δια να μην κατηγορηθεί ότι συμφωνεί με κάποιον τον οποίον οι πολιτικοί του αντίπαλοι χαρακτηρίζουν ως τύραν­νον.15  

Αυτός ήτο ο Πεισίστρατος και η πολιτεία του και όχι όπως τον πα­ρουσιάζουν οι σημερινοί αλλοτριοφάγοι Δημοκράτες!

Ο Πεισίστρατος ήτο ένας γνήσιος Έλλην και ορθόδοξος αντιδημοκράτης. Συνεδύαζε υπέροχα τον δυναμισμόν με την σωφροσύνη, την πνευ­ματικήν οξυδέρκεια με την πολιτικήν σύνεση, τον επαναστατισμόν με την μετριοπάθεια, την αυστηρότητα με την δικαιοσύνην.

Να διατί οι πολιτικοί αντίπαλοί του τον εφθόνησαν και επεχείρησαν δια συνωμοτικών ενεργειών να τον ανατρέψουν. Ό,τι όμως δεν επέτυχαν κατά του ιδίου, το επέτυχαν επί των διαδόχων αυτού Ιππίου και Ιππάρχου.

Οι σύγχρονοι «δημοκρατικοί» κονδυλοφόροι, οσάκις αναφέρονται στην δολοφονία του Ιππάρχου, εκχέουν χολήν κατά της δήθεν τυραννίας (με την έννοια που οι ίδιοι προσδιορίζουν), εκθειάζουν το «δημοκρατικό» πνεύμα των Ελλήνων και ηρωποιούν τους δολοφόνους του.

Τι αποκρύπτουν, όμως, οι ψευτοδημοκράτες, κάτι που αποτελεί τον πυρήνα της αληθείας για την υπόθεση της «τυραννοκτονίας»;

Οι δολοφόνοι του Ιππάρχου δεν ήσαν Έλληνες, αλλά Φοίνικες, Καϊνίτες σαρκολάτρες και σατανολάτρες, οι λαθρομετανάστες στην ελληνική γη της εποχής εκείνης, οι αείποτε μισούντες τους Έλληνες!!!

«Οι Γεφυραίοι (ΣΣ: Παραφθορά της λ. Εβραίοι) στους οποίους ανήκαν οι δύο άνδρες που είχαν σκοτώσει τον Ίππαρχο, κατάγονταν σύμφωνα με τα λόγια τους από την Ερέτρια. Στις έρευνες όμως που έκανα εγώ ό ίδιος, ανακάλυψα ότι στην πραγματικότητα ήταν Φοίνικες, απόγονοι αυτών που ήλθαν με τον Κάδμο στην περιοχή που γνωρίζουμε τώρα ως Βοιωτία, όπου τους παραχωρήθηκε η Τανάγρα να χτίσουν τα σπίτια τους» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: 5/57).

Τον Ίππαρχο, λοιπόν, εδολοφόνησαν οι Φοίνικες Αρμόδιος και Αριστογείτων και όχι Έλληνες. Οι Φοίνικες και οι Γεφυραίοι ήσαν σημητικές φυλές οι οποίες εγκατεστάθησαν μετά από περιπέ­τειες εις την περιοχήν της σημερινής Βοιωτίας (Ηρόδοτος, Ε, 56/57). Είχαν θρησκευτικά έθιμα και εθνικήν συνείδηση διάφορον της Ελληνικής (Ηρόδοτος. Ε, 61).

Αυτά αποκρύπτουν οι σύγχρονοι ψευτοδημοκράτες και καταγράφουν στα έντυπά τους, που ελέγχονται και χρηματοδοτούνται από τους βιολογικούς και πνευματικούς απογόνους των δολοφόνων του Ιππάρχου, τις φαντασιώσεις και τα μυθεύματά τους περί «τυραννίας» του Πεισιστράτου και ελληνικής δημοκρατίας..

Έξη και πλέον αιώνες αργότερα (1ος-2ος μ.Χ. αι.), ο τελευταίος από τους ιερείς του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος, χρηματοδοτούμενος από τους απογόνους του Φοίνικος Κάδμου, ξενιστού-ιδρυτού του μαντείου των Δελφών, επενόησε τις «κακοήθειες» του πατρός της ιστορίας Ηροδότου, επειδή ο Έλλην πατριάρχης της ιστοριογραφίας, μέσα από τα κείμενα που ο ίδιος επιβεβαίωνε κατά δύναμιν, απεκάλυπτε τον ρόλον, την φυλετική και θρησκευτική ταυτότητα των προαιώνιων εχθρών του Ελληνισμού, των Φοινίκων.

Οι μνησίκακες, ανιστόρητες και αυθαίρετες απόψεις του κατεγράφησαν σε σχετικόν βιβλίον  (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας»), εάν φυσικά ο ίδιος ήταν ο συγγραφέας και όχι Αλεξανδρινοί πλαστογράφοι γραμματικοί και μεταγενέστεροι συγγραφείς, αιώνες μ.Χ. όπως συνέβη με τα πλαστά «έπη» και λοιπά έργα του Πυθαγόρα.16

Κλεισθένης

Μετά την πτώσιν του Ιππίου, η εξουσία καταλαμβάνεται από τον Κλεισθένη. Πολλοί θεωρούν, ακόμη και μέχρι σήμερον, ότι ο Κλεισθένης υπήρξεν ο ιδρυτής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Έχουν όμως δίκαιον;

Ο Κλεισθένης από της αναλήψεως της εξουσίας διεπίστωσε ότι δια την επιβίωση της πολιτείας απαιτούντο βασικώς τρία πράγματα:

-Διεύρυνσις των πολιτικών μεταρρυθμίσεων, διατηρουμένης της διακρίσεως των τάξεων.

-Περιορισμός της πολιτικής δραστηριότητος των αντιπάλων του, κατοχυρωμένος δια νόμου.

-Αυστηρά εφαρμογή των νόμων έστω και με την χρήση βίας.

Προς τον σκοπόν αυτόν:

.Εθέσπισε την βουλήν των πεντακοσίων αντιπροσώπων διατηρήσας το τιμοκρατικόν σύστημα, ενώ παράλληλα μετέβαλε τον χαρακτήρα των φυλών από γενεαλογικόν εις τοπικόν (πενήντα εξ εκάστης φυλής).

Οταν ο Κλεισθένης αντικατέστησε την παλαιά βουλή των τετρακοσίων με την βουλή των πεντακοσίων (η βουλή οι πεντακόσιοι), της προσέδωσε μια οργανωτική μορφή η οποία, ελαφρά τροποποιημένη στο 501, διατηρήθηκε επί αρκετόν χρονικό διάστημα. Οι πεντακόσιες έδρες των βουλευτών έχουν μοιραστεί στους δήμους ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους και σύμφωνα με την αναλογία των πενήντα κατά φυλή: Στους επίσημους καταλόγους, οι βουλευτές κατατάσσονται πάντα κατά φυλές και κατά δήμους.

Μπορεί λοιπόν να πει κανείς αληθινά ότι η βουλή είναι το μεγάλο συμβούλιο των κοινοτήτων, και γι’ αυτό οι δήμοι, ακόμη και όταν τους αφαίρεσαν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στην κλήρωση των αρχόντων, δεν έχασαν το δικαίωμα να στέλνουν αντιπροσώπους στην βουλή.17

.Εισήγαγε τον θεσμόν του οστρακισμού, ήτοι την εξορίαν των «επικινδύνων» πολιτικών αντιπάλων επί 5 ή 10 έτη.18

.Επέβαλλε την δια χειροτονίας επιλογήν των στρατηγών.

.Επανέφερε τον θεσμόν της δια κλήρου εκλογής των αρχόντων. Οι βουλευτές κληρώνονται «με κουκιά» (οι από του κυάμου βουλευταί) ανάμεσα στους άνω των τριάντα δημότες που έθεταν υποψηφιότητα. Μαζί τους κληρώνουν και έναν αντικαταστάτη (επιλαχόντα), για την περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο η έδρα θα έμενε κενή.

.Διετήρησε τον θεσμό της δουλείας και την προϋπόθεση δια κατά­ληψιν δημοσίου αξιώματος που ήτο η κατοχή μέτριας περιουσίας.

Επομένως με γνώμονα τα προαναφερθέντα ο Κλεισθένης κάθε άλλο παρά δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις εισήγαγε. Δεν είναι δυνατόν να ομιλού­με για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις όταν διατηρούνται βασικοί αντιδημοκρατικοί θεσμοί όπως ο τιμοκρατικός χαρακτήρ της πολιτείας, ο απο­κλεισμός πολιτών από τις διαδικασίες συμμετοχής εις την ψηφοφορίαν ή την διοίκηση και ο επαίσχυντος θεσμός του οστρακισμού.

Ο Κλεισθένης ετροποποίησε την Σολώνειον νομοθεσία μερικώς μόνον (τυπικώς και όχι ουσιαστικώς). «Ου δημοτικήν (ΣΣ: Όχι δημοκρατικήν) αλλά παραπλησίαν ούσαν την Κλεισθένους πολιτείαν του Σολωνος» (Αριστοτέλης,Πολιτεία, 29).

Η θέσπισις του οστρακισμού, με το πρόσχημα της «δικαιώσεως της λαϊκής θελήσεως», αποτελεί μελανή κηλίδα εις την πολιτικήν ιστορία της Ελλάδος. Δι’ αυτού του επαισχύντου αλλά «δημοκρατικού» τρόπου, πολλά επιφανή τέκνα της Ελλάδος, όπως ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Κίμων κ.α. εσυκοφαντήθησαν, διεπομπεύθησαν και εξωρίσθησαν μακράν της πατρίδος των όπου και απέθανον.

Έτσι η Δημοκρατία απηλλάσσετο ανώδυνα από την ενοχλητικήν παρουσίαν όλων των αντιδημοκρατικών διανοιών της αρχαιότητος. Δυνάμεθα να είπωμεν ότι ο Κλεισθένης διώκησε απολυταρχικώς με επίφαση «δημοκρατικών κονιαμάτων».

 Ουσιαστικώς, εκυβέρνησε περισσότερον απο­λυταρχικώς και από τους Πεισιστρατίδες ακόμη. Που στηρίζουν λοιπόν οι δημοκρατικοί ιέρακες τους ισχυρισμούς ότι ο Κλεισθένης είναι, δήθεν, ο πατριάρχης της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας;

Θα ήσαν ειλικρινέστεροι και ακριβέστεροι εάν εχαρακτήρίζαν τον Κλεισθένην ως τον αρχαιότερον αρχιτέκτονα της Ελληνικής πολιτικής δημ(ι)οκρατίας, αφού με την απλήν μέθοδον του οστρακισμού κατώρθωνε να «σφαγιάζει» όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του και να τους απομακρύνει από το πεδίον των πολιτικών ανταγωνισμών.

                                                                                                               Συνεχίζεται

---

1 www.dimokratia.org/html/metavoli_Drakon.html (Απόσπασμα από το «Δημοκρατία ένα άγνωστο Πολίτευμα» του Αλέξανδρου Κόντου)

2 Όπως υποσ.1

3 Όπως υποσ.1

4 Το Κυλώνειον άγος ήταν μια σειρά από δεινοπαθήματα και θεομηνίες που έπληξαν τις αρχαίες Αθήνες και που αποδόθηκαν στην οργή των θεών για την σφαγή των οπαδών του Κύλωνος. Ο Κύλων που ανήκε στην τάξη των ευγενών, είχε αναδειχθεί ολυμπιονίκης. Έχοντας την βοήθεια του πεθερού του άρχοντος/τυράννου των Μεγαρέων, Θεαγένη και εκμεταλλευόμενος την δημοτικότητά που είχε αποκτήσει, επιχείρησε να καταλάβει την εξουσία στις Αθήνες. Είχε μάλιστα πάρει και χρησμό από το Μαντείον των Δελφών που έλεγε να καταλάβει την ακρόπολη των Αθηνών στην μεγάλη εορτή του Δία «ἐν τοῦ Διὸς τῇ μεγίστῃ ἑορτῇ καταλαβεῖν τὴν Ἀθηναίων ἀκρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του Δία ήταν τα Ολύμπια.

Κατά την διάρκεια της εορτής των Ολυμπίων, επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλεως. Εκμεταλλευόμενος την συνήθεια αυτή αλλά και την δυσαρέσκεια των Αθηναίων για τους τότε άρχοντες, κατέλαβε την Ακρόπολη το 632 π.Χ., (κατ’ άλλους το 628 π.Χ.), μαζί με τον αδελφό του και τους οπαδούς του. Δεν πέτυχε όμως το σκοπό του γιατί ο τότε επώνυμος άρχων των Αθηνών Μεγακλής, που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια των Αλκμεωνιδών, αντέδρασε  και πολιορκώντας την Ακρόπολη ανάγκασε τον μεν Κύλωνα και τον αδελφό του να διαφύγουν στα Μέγαρα, τους δε οπαδούς του να καταφύγουν ικέτες στον βωμό της Πολιάδος Αθηνάς.

Τότε, όσοι κατέφευγαν στα ιερά των ναών (βωμούς), θεωρούνταν προστατευόμενοι των θεών και συνεπώς ήταν απαραβίαστοι. Οι οπαδοί όμως του Μεγακλή, ενώ τους υποσχέθηκαν πως αν βγουν από το ιερό δεν θα τους πείραζαν, παραβαίνοντας το πανελλήνιο εκείνο ιερό έθιμο, τους εφόνευσαν προ του ιερού των Ευμενίδων, την στιγμή που κατέρχονταν από την Ακρόπολη κρατώντας κατά την παράδοση ταινίες των οποίων η άλλη άκρη ήταν δεμένη στο βωμό, αφού προηγουμένως έκοψαν αυτές τις ταινίες (έτσι, θεώρησαν ότι δεν τυγχάνουν πλέον της θείας προστασίας).

Το έγκλημα αυτό των ικετών προκάλεσε την φρίκη των Αθηναίων και την γενική κατακραυγή και εκτός των Αθηνών, και οι δε Αλκμεωνίδες θεωρήθηκαν «εναγείς», ενώ αντίθετα οι συμπάθειες στράφηκαν προς τον Κύλωνα. Του γεγονότος αυτού επακολούθησε σειρά στάσεων και ταραχών μέχρι το 597 π.Χ. που ανέλαβε ο Σόλων να συμβιβάσει τα αντιμαχόμενα μέρη, παρακαλώντας τους εναγείς να υποβληθούν οικειοθελώς στην κρίση τριακοσιομελούς δικαστηρίου που θα απεφάσιζε σχετικώς.

Οι Αλκμεωνίδες προ αυτής της κατακραυγής, δέχτηκαν να υποστούν την βάσανον της προμνησθείσης διαδικασίας. Το δικαστήριο εκείνο με κατήγορο τον Μύρωνα τον Φλυέα, τους καταδίκασε σε εξορία. Αποφάσισε μάλιστα να εκταφούν όσοι εν τω μεταξύ είχαν πεθάνει και να ενταφιασθούν έξω από την πόλη.

5 Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία και Πολιτικά Β΄, 1274α, 20-25.

6 Αριστο­τέλους, Πολιτικά Β', 1274α, 1-5.

7 Ψιλοί ή γυμνήτες: Οπλίτες φέροντες ελαφρύν οπλισμόν-σφενδονίτες-τοξότες-ακοντιστές-άνευ α­σπίδων.

8 Η τυραννία εις την αρχαία Ελλάδα, A. Andrewes, εκδ. Καρδαμίτσα  σ. 123.

9 Πλουτάρχου-Σόλων, 15 - Αθην. ιστοριογραφία της Αττικής, FHG, I, 375.

10 Κων. Παπαρηγόπουλος,Ι,477. Δημοτικός= Αυτός που σχετίζεται με τον λαό/ανταποκρίνεται στις ανάγκες του λαού. Ελευθέριος= Ευγενής, γενναιόδωρος.

11 Η τυραννία στην αρχαία Ελλάδα, Α. Andrewes, σ. 146-154-158.

12 Νέον Εγκ. Λεξ. Ήλιος, ΕΛΛΑΣ, Α', σ. 220.

13 Παγκόσμιος ιστορία του πολιτισμού, Γουίλ Ντουράν, ελλ. έκδ. Συροπούλου, τόμ. Β΄, σ. 136-137.

14 Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, σ. 61.

15 Διογένης Λαέρτιος, ένθ. ανωτ., σελ. 75.

16 Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.18^ος, σ.697 και Λεξικόν Ελληνικής Αρχαιολογίας, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Β΄ τόμος, 1891, λ. Πυθαγόρας, σ.1106-1107.

17 Πηγές: Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 22, 2· πρβ. 21, 3· 43, 2.και, 62, 1.----Θουκυδίδης, 69, 4· 66, 1· Αριστοτέλης, δ.π., 32, Ι----Inscriptiones Graecae, δ.π., στ. 7 κ.έ., 11.----Inscriptiones Graecae, δ.π., στ. 10· ----Ξενοφών, Απομνημονεύματα, I, 2, 35· Υπόθεση του Δημοσθένη, Κατ’ Ἀνδροτίωνος.

Πλάτων Κωμικός, απ. 166 κ.έ. (= Kock, Comicorum Atticorum fragmenta, τ. I, Λειψία 1880, σ. 643), Αισχίνης, Κατά Κτησιφώντος, 62. [http://ekivolosblog. wordpress.com].

18 Οστρακισμός: Διαδικασία ψηφοφορίας επί οστράκων επί των οποίων οι πολίτες έγραφον το όνομα του πολιτικού ή του συμπολίτου τους, τον οποίον θεωρούσαν «επικίνδυνον» και ως εκ τού­του έπρεπε να απομακρυνθεί από την πολιτικήν ζωήν και την πόλη. Εάν κατεμετρούντο 600 ψήφοι, ο πολίτης εξωρίζετο χωρίς καμμία άλλη διαδικασία.