Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 11ο 

8. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ -ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1ο/ Μέσα από το διαυγές πολιτικό στερέωμα του αρχαίου Ελληνι­σμού, κάτω από τις ακτίδες του θεοδότου Ελληνικού πνεύματος, με πυξίδα τα πνευματικά μνημεία και πολιτικά κείμενα των προγόνων μας και υπό το πρίσμα των ιστορικών γεγονότων, επεχειρήθη η συνοπτική ανάλυσις της πολιτικής φιλοσοφίας και η βραχεία παρουσίασις του πολιτικού βί­ου των αρχαίων Ελλήνων.

Η ανωτέρω, κατά ανθρώπινη δύναμη, αντικειμενική πολιτική τομή έγινε αφ’ ενός μεν για την απομυθοποίηση του συγχρόνου αντιεπιστημονι­κού και αντι-ιστορικού δόγματος ότι «η Ελλάς είναι το λίκνον της Δημοκρατίας», αφ’ ετέρου δε για την διαπίστωση της πραγματικής πολιτικής ιδεο­λογίας των αρχαίων Ελλήνων.

Οι πρόγονοί μας με άφθαστο πολιτικόν αισθητήριο, γόνιμον-δημιουργικόν πνεύμα, ελευθέρα συνείδηση και πρωτογενή ηθικήν αντίληψη, ανεκάλυψαν, εφιλοσόφησαν και εφήρμοσαν εις την πράξη όλες ανεξαιρέτως τις μορφές πολιτευμάτων, πλην του βαρβαρικού απολυταρχισμού.

Τούτο δε διότι, είχαν το θεϊκόν προνόμιο να μη γεννηθούν βάρβαροι και την χαρισματικήν οξυδέρκεια να μην υψώσουν ποτέ τις σημαίες του απόλυτου δογματισμού (όπως κάνουν οι σύγχρονοι δημοκράτες) και της πνευματικής ηττοπαθείας.

2ο/ Η πρώτη και κυριώτερη διαπίστωσις η οποία εξάγεται από την με­λέτη του αρχαίου πολιτικού βίου είναι ότι:

Ο ΕΛΛΗΝ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΗΡ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ, γεγονός οφειλόμενον εις το θεογεννές, πολύστροφον, ανήσυχον και πολυεδρικόν πνεύμα του.

3ο/ Το πολίτευμα απετέλει για τους Αρχαίους Έλληνες την «ψυχήν» της πολιτείας και είχε τόσο μεγάλη σημασία, όση έχει για τον άνθρωπον η ορθή και δίκαιη σκέψις. Δια τούτο ανεζήτουν την ορθότερη και δικαιότερη μορφή πολιτεύματος ώστε αυτό (το πολίτευμα) και τα αγαθά να εξασφαλί­ζει και τις συμφορές να προσπαθεί να εξαλείφει.1

4ο/ Οι Έλληνες αισθανόμενοι την πνευματικήν τους ανωτερότητα έναντι των άλλων λαών («Το Ελληνικόν Έθνος από την αρχαιότητα διεκρίθη από τους βαρβάρους ως ευφυέστερου και απηλλαγμένον μωρίας»- Ηρόδοτος, Α/60), επρέσβευαν (με την έννοιαν της πίστεως) ότι:

.Ο κόσμος ήτο διηρημένος σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα, τους ΕΛΛΗΝΕΣ και τους ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.

«Φημί το μεν Ελληνικόν γένος αυτό εαυτώ οικείον είναι και συγγενές, το δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον» (Πλάτων, Πολιτεία, Ε470c).

.Έγεννήθησαν ελεύθεροι με αποστολήν να άρχουν των βαρβάρων, διότι η φύσις εγέννησε τους τελευταίους με προορισμό να είναι δούλοι.

«Βαρβάρων δ’ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ’ ου βαρβάρους Ελλήνων, το μεν γαρ δούλον, οι δ’ ελεύθεροι».2

Ο Ισοκράτης θεωρούσε τους Πέρσες γεννημένους για δούλους και όχι για βασιλείς όπως ήσαν. Προέτρεπε δε σε ιερό πόλεμο για την ανατροπή της Περσικής κυριαρχίας (Πανηγυρικός,15).

«Οι Έλληνες εθεωρούσαν την δουλείαν σαν ένα αναμφισβήτητο φυσικό νόμο».3  

5ο/ Ως βάρβαρος εθεωρείτο:

.Ο «αμαθής άνθρωπος» (Αριστοφάνης, Νεφέλαι, 492-Όρνιθες,199).

.Ο «Άνους, αμμόρφωτος, μη ομιλών την Ελληνικήν ή ομιλών κακώς την Ελληνικήν».4

.Ο ξένος, ο μη Έλλην, ο μη ελληνικός, ο μη ομιλών Ελληνικά, ο τραυλός (πιθανώς συγγενές του λατινικού balbus=τραυλός και του ελληνικού βορβορύζω=μουρμουρίζω).5 Βάρβαροι ήσαν όσοι δεν ωμίλουν αλλά εβορβόρυζαν (μουρμούριζαν). Και εβορβόρυζον διότι ήσαν πάμπτωχοι στις χρησιμοποιούμενες λέ­ξεις και λίαν δύσκαμπτοι ή ανίκανοι στην μετάπλαση των χρησιμοποιουμένων ριζών. Αποτέλεσμα της αδυναμίας τους ήταν η έκφρασις των «διανοημάτων» τους με κινήσεις χειρών, κεφαλής, γενικά σωματικών μελών και μουρμουρητά ή συσπάσεις προσώπου και όχι με την γλώσσα.

Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς εδέχετο ότι 4 ήσαν τα σημεία εις τα οποία οι βάρβαροι διέφερον από τους Έλληνες: Η γλώσσα, η παιδεία, η λατρεία των θεών και η ευνομία-νόμοι δι­καίου.6  

6ο/ Η έννοια της λέξεως «πολίτης» ήτο συνυφασμένη με αυτήν της λέξεως «Έλλην». Όποιος ήταν ξένος ή βάρβαρος απεκαλείτο ιδιώτης (αδίδακτος, άπειρος, αμαθής, ανίδεος, μη ασχολούμενος με τα δημόσια αλλά αποκλειστικά με ιδιωτικές υποθέσεις/με τα ίδια) και απεκλείετο από την πολι­τικήν ζωή της πόλεως όπου διέμενε..

7ο/ Το πολιτικό ζήτημα ήταν για τους Έλληνες προϋπάρχουσα φυσική κατάστασις και όχι ύστερος θεσμός υπό την μορφήν συμβάσεως μεταξύ των πολιτών.

Ο οργανωμένος λαός, η Πολιτεία, ήτο υπεράνω πολιτών (ως ατό­μων νοουμένων), ατομικών φιλοδοξιών και προσωπικών συμφερόντων.

«Πάντοτε ο λαός, όλοι μαζί, είναι κάτι παραπάνω από τους «καθ’ έ­καστον» ανθρώπους εντός του. Και είναι φυσική τούτη η πρωταρχία της ολότητος έναντι του «καθ’ εαυτόν» ατόμου. Ο κύκλος είναι η καταξίωση της Σύναξης των ομοίων. Στον κύκλο είμαστε δίκαια όμοιοι χωρίς να είμαστε άδικα ίδιοι, διότι ξεχωρίζουμε πάντοτε όπως το ενιαίον της πυγμής από τα δάχτυλα…».7

8ο/ Ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ηράκλειτος, ο Σόλων, ο Πεισίστρατος, ο Αναξαγόρας μαζί με αναρίθμητους άλλους προγόνους μας, συνθέτουν την πρώτη στρατιά της ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ/ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ αρχαίας Ελλάδος. 

Παράλληλα, οι Λεωνίδας, Θεμιστοκλής, Κίμων, Μιλτιάδης (το φόβη­τρο των Φοινίκων κατά τον Ηρόδοτον) και οι λοιποί στρατηγοί και βασι­λείς της κλασσικής περιόδου, παραμένουν μέχρι των ημερών μας από τους κορυφαίους του αρχαίου αντιδημοκρατισμού, οι ουσιαστικοί συγγραφείς της Ελληνικής ιστορίας, τα σύμβολα της, θεϊκής προελεύσεως, πολεμικής α­ρετής των Ελλήνων.

Έχουν αναλογισθεί ποτέ οι σύγχρονοι δημοκράτες, ποία θα ήτο η σημερινή όψις της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, εάν δεν είχαν γεννηθεί οι Θεμιστοκλής, Λεωνί­δας, Μιλτιάδης, Κίμων ή εάν δεν υπήρχαν ο Μαραθών, οι Θερμοπύλες και η Σαλαμίς;

9ο/ Όπως απεδείχθη από στοιχεία που προανεφέρθησαν, το επί του Πε­ρικλεούς καθεστώς (Νόμοι, διοίκησις, κοινωνική δομή, λειτουργία) σε καμμία περίπτωση δεν συνιστούσε δημοκρατικό πολίτευμα.

Ο Περικλής, νεαρός αριστοκράτης αποτελούσε έξοχον παράδειγμα απολύτου μονάρχου με δημοκρατικήν...επένδυση, παρά τις περί του αντιθέ­του σύγχρονες «δημοκρατικές ραψωδίες».

Κανένα ιστορικό ή πολιτικό κείμενο της εποχής εκείνης δεν δίδει το δικαίωμα στους σύγχρονους δημοκράτες να διεκδικούν τον Περικλή σαν δικό τους πολιτικό γενάρχη. Αρκεί και μόνο, για τον χαρακτηρισμό του κα­θεστώτος, η διατήρησις του θεσμού της δουλείας, τον οποίον όλοι οι Έλληνες (δημοκράτες και μη) εδέχοντο σαν φυσικό διαχωρισμό μεταξύ των αν­θρώπων.

«Οι δούλοι δεν χρειάζεται να γνωρίζουν τις ενέργειες των κυρίων τους επειδή πέραν του να υπηρετούν δεν τους ταιριάζει τίποτε άλλο» (Ξενοφώντος, επιστολή προς Αισχύνη).

«Η δουλεία και η ελευθερία όταν μένουν μέσα στο μέτρο, γίνονται το μέγιστο αγαθό».8  

 «Αν ένας δούλος πάνω στην οργή του τραυματίσει κανένα ελεύθε­ρο, ο κύριος του δούλου να τον παραδώσει στον παθόντα με το δικαίωμα να του κάνη ό,τι θέλει».9

 10ο/ Ο Περικλής ήταν η προσωποποίησις του «δημοκρατικού ενι­σμού», επιβιώσας πολιτικώς επί...40 έτη (469-429) και κυριαρχήσας απολύ­τως εις την πολιτικήν ζωήν επί δύο δεκαετίες περίπου, χάρις εις τα αντιδημοκρατικά μέτρα που εφήρμοσε τόσον εις τους Αθηναίους όσον και εις τους συμμάχους του.

Η επιμονή του να μη δεχθή ειρήνη με την Σπάρτη, την «ανωτέραν όλων των Ελληνικών πόλεων», κατά τον Αντισθένην, ωδήγησαν τον Ελλη­νισμόν εις μίαν από τις μεγαλύτερες εμφύλιες αιμορραγίες.

-Το πολιτικοκοινωνικόν καθεστώς των Αθηνών του «Χρυσού Αιώνος» (Χ.Α.) ωνομάζετο δημοκρατία όχι για την δημοκρατικήν δομήν του, η οποία ήτο ανύπαρκτος, αλλά επειδή την περίοδον εκείνην εκυβερνούσε το λεγό­μενον δημοκρατικόν κόμμα, το οποίον είχε σχέση με την πραγματικήν δη­μοκρατίαν όση ο φάντης των χαρτοπαιγνίων με το ρητινέλαιον.

-Αυτή η ψευτο-δημοκρατία του «Χ.Α.» υπήρξεν η αφετηρία της καταπτώσεως των Αθηνών και ο επιταχυντήρ της φθοράς του αρχαίου Ελληνικού πολιτικού βίου.

-Η προσωπικότης του Περικλέους, με όσα ανθρώπινα μειονεκτήμα­τα και αν είχε, ήταν η κύρια αιτία που όσον χρόνο διοικούσε, η αναρχία και η διαφθορά περιωρίζοντο σε όρια μη αποσυνθετικά. Μετά τον θάνατόν του, η Αθηναϊκή πολιτεία έφθασε καλπάζουσα στο χείλος του κρημνού, από τον οποίον διεσώθη προσωρινώς μόνον, χάρι στην επέμβασι αρχικώς του Φιλίππου και αργότερα του Μ. Αλεξάνδρου.

11ο/ Σε όσες πόλεις της Ελλάδος επαρουσιάζετο....δημοκρατική δράστηριότης, επικεφαλής των λεγομένων δημοκρατικών μερίδων ή παρατά­ξεων, ετίθεντο σχεδόν πάντοτε, άνθρωποι λαοπλάνοι, ραδιούργοι, αγράμματοι, τυχοδιώ­κτες και αλλογεννείς οι οποίοι συντηρούντες την αντιζηλίαν, μωροφιλοδο­ξίαν και την προσωπικήν έχθραν κατά των αριστοκρατών/ αντιδημοκρατών, παρέσυραν τους πολίτες, δια ψευδολογιών και δημαγωγιών εις την επισφαλή ατραπόν της «Δημοκρατίας».

Πολλοί από εκείνους που ηγωνίσθησαν αρχικά κατά της αριστοκρατίας/ολιγαρχί­ας, συνετάχθησαν αργότερα με τους αντιδημοκρατικούς.

Είναι «κληρονομικά προνόμια» των ιερέων της θεάς Αράς, τα πα­θολογικά φαινόμενα καιροσκόπων, οσφυοκαμπτών, ματαιόδοξων αρριβιστών, εγωπαθών δοκησισόφων, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δηλαδή ανθρώπων που ενδιεφέροντο «ου περί πολιτείας αλλά περί των ιδία συμφε­ρόντων εκάστω».10

12ο/ Η Μακεδονία με τους βασιλείς της Φίλιππον και Αλέξανδρον και η Σπάρτη με την νομοθετημένην αυστηρά οργάνωση της πολιτείας, είναι δύο από τα ζωντανώτερα παραδείγματα ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ λειτουργίας του πολιτικού βίου των Ελλήνων.

Αυτές τις αντιδημοκρατικές πολιτείες απεδέχθησαν άπαντες οι Έλ­ληνες ως φυσικές ηγέτιδες των Ελλήνων, σε διαφορετικές περιόδους, παρά τις λυσ­σώδεις προσπάθειες των «δημοκρατών» της εποχής τους:

-Την Μακεδονίαν του Φιλίππου και Αλεξάνδρου όταν οι Έλληνες ενωθέντες για πρώτη φορά επετέλεσαν το θαύμα της Ελληνικής Αυτοκρατο­ρίας από τον Όρβηλον, την Πελαγονία, την Παιονία και την Πέλλα έως την Υρκανίαν θάλασσαν.

-Την Σπάρτην όταν διαβλέποντες τους κινδύνους από τις ουτοπιστικές και ανθελληνικές βλέψεις των δημοκρατών, αντίκρυζαν το Σπαρτιατικόν πρότυπον ως το ωφελιμώτερο και Ελληνικώτερο πολιτικό σύστημα.

«Φρονώ ότι το σύνολο των λαών της Πελοποννήσου και μάλιστα οι δημοκρατικοί οι οποίοι διάκεινται εχθρικώς προς ημάς, ποθούν σήμερον την ημέραν κατά την οποίαν θα φροντίσωμεν δια τα συμφέροντά των. Διότι από τότε που επανεστάτησαν καμμία από τις ελπίδες τους δεν επαγματοποιήθη. Αντί της ελευθερίας των εύρον την δουλείαν διότι έχασαν τους αρίστους εκ των συμπολιτών τους και έπεσαν εις τα χέρια των χειριστών. Αντί της πολιτικής τους ελευθερίας έχουν περιπέσει εις πάρα πολλάς και φοβεράς παρανομίας».11

«Οι Σπαρτιάτες είναι οι ηγεμόνες των Ελλήνων. Μία ηγεμονία που δεν την πήραν άδικα, παρά τους την χάρισε η έμφυτη αρετή τους και η πο­λεμική τεχνική τους»(Λυσίου λόγος, Ολυμπιακός, 7).

13ο/ Η αντιδημοκρατική Σπάρτη:

.Ενίκησε χάρη στο πολιτικοστρατιωτικό σύστημα οργανώσεως.

.Επέζησε διότι οι Σπαρτιατόπαιδες, άρρενες και θήλεις, εδιδάσκοντο τους άγραφους νόμους του Λυκούργου με την μορφή ευαγγελίου και α­παραβίαστου νομοθέτου.

.Επεβλήθη διότι είχε συζύγους βασιλέων όπως η Γοργώ (σύζυγος του Λεωνίδα) η οποία όταν μία ξένη της είπε πως «μόνο εσείς αι Λάκαιναι εξουσιάζετε τους άνδρες σας» απήντησε: «Διότι μόνον ημείς γεννώμεν άνδρας» (Πλουτάρχου, Λυκούργος, 14-Ηθικά,227ε).

.Εμεγαλούργησε διότι είχε μητέρες που προέπεμπον τα τέκνα τους εις τον πόλεμον με την φράσιν: «Η ταν ή επί τας».

14ο/ Από της Ομηρικής περιόδου μέχρι και της οριστικής πολιτικής υποταγής των Ελλήνων στους Ρωμαίους, η αριστοκρατική/αντιδημοκρατική οργάνωση των Ελληνικών πολιτειών, εδέσποζε και αποτελούσε το θεμέλιο του πολιτικού βίου των προγόνων μας.

Βεβαίως, η αριστοκρατική οργάνωση-λειτουργία της Πολιτείας, δεν αποτελούσε ελιξήριον της πολιτικής ζωής των αρχαίων Ελλήνων, δεδομένων των ανθρώπινων αδυναμιών και παθών, ιδίως κατά την προχριστιανική/ειδωλολατρική εποχή. Συγκρινόμενη όμως, η αρχαία Ελληνική Αριστοκρατία/Αντιδημοκρατία, με την κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη Δημοκρατία, και αξιολογούμενη από τα αποτελέσματα-επιτεύγματα εκ της εφαρμογής εκάστης, στις περιόδους του μακρού πολιτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, η Αριστοκρατία/ Αντιδημοκρατία, απεδείχθη ασυγκρίτως ανώτερη της Δημοκρατίας, απαραμίλλως ωφελιμώτερη από Εθνικής πλευράς και το μόνον πολιτικόν σύστημα, συμβατόν με το DNA των αρχαίων προγόνων μας.

Οι σποραδικές εκλάμψεις δημοκρατισμού, εντονώτερες στις Αθήνες και Θήβες, όχι μόνο δεν είχαν σχέση με την περί δημοκρατίας πολιτι­κή φιλοσοφία των Ελλήνων, αλλά συνιστούσαν πολιτική διαστροφή του προβληματισμού τους και των φιλοσοφικών αναζητήσεών τους.

15ο/ Ουσιαστικά υπεστήριζαν την δημοκρατία:

.Οι πολιτικοί ανεμοδείκτες όπως ο Θηραμένης που για την αστάθειά του στις πολιτικές πεποιθήσεις, ονομάσθηκε Κόθορνος.

.Οι αισχροί και βωμολόχοι όπως ο Κλέων,που σαν ρήτορες «εγοήτευαν» τους πολίτες και αποκτούσαν επιρροή (Πλουτάρχου. Νικίας, 3, 8).

.Οι συκοφάντες, για να καλλιεργούν την διχόνοιαν και να διατη­ρούν προσβάσεις στον λαό.

.Οι αργυρομανείς, όπως ο Εργοκλής, για την απόκτηση χρημάτων (ανήθικον κέρδος) από εσωτερικές παραοικονομικές δραστηριότητες ή διπλωματικές αποστολές (Λυσίου λόγος κατά Εργοκλέους).

.Οι καταχραστές όπως ο Αγύρριος ο οποίος αν και είχε καταδικασθή για κατάχρηση, επέτυχε να καταλάβει υψηλά πολιτικά αξιώματα και να ονομασθεί ναύαρχος(!!!) μετά τον θάνατον του Θρασυβούλου (Ξενοφώντος, Ελληνικά, Δ, 8/31).

.Οι αγράμματοι (υπογραμματείς), όπως ο Τεισαμεύς και ο Μηχανίων, για να ανέρχωνται δια των σιελογόνων αδένων τους, αναξιοκρατικά, στην κλίμακα της πνευματικής και πολιτικής ιεραρχίας.

.Οι αλλογενείς ξένοι (οι μέτοικοι, επήλυδες, μετανάστες/ λαθρομετανάστες, με πρωτεργάτες του Φοίνικες), για να εξυπηρε­τούνται τα εμπορικά τους συμφέροντα (Λυσίου λόγος, επιτάφιος) και να απο­κρύπτουν καλύτερα την κακία τους (Ξενοφ. Αθην. Πολιτεία, Ι, 14).

.Οι δούλοι, για να χρησιμοποιούνται ως κατήγοροι των ολιγαρχικών/αντιδημοκρατικών, με επιδίω­ξη, αρχικώς την αποκτήσεως της ελευθερίας των (εφ’ όσον η κατηγορία «απεδεικνύετο» αληθής), σύμφωνα και με την ισχύουσαν νομοθεσίαν, και τελικώς να καταλάβουν την θέσιν των πρώην αφεντών τους ως πολίτες και βουλευτές της δημοκρατίας.

.Οι δημαγωγοί όπως ο Υπέρβολος και Κλεοφών.

.Οι αργόσχολοι (αργότατοι), δηλαδή οι παρεργάτες, οι ανίδεοι (άνευ ιδρώτος), για να απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά χωρίς προσφορά και εργα­σία.

.Οι φαύλοι για να αποσπούν ανώδυνα και με τέχνηματα, τις περιου­σίες του δημοσίου η άλλων πολιτών.

.Οι μωροφιλόδοξοι για να αποκτήσουν με την τύχη (δια κληρώσεως) πο­λιτικά αξιώματα.

16ο/ Ειδικώτερα στις Θήβες οσάκις επικρατούσε η δημοκρατική μερίς, η δημοκρατία παρεχαράσσετο περισσότερον, λόγω της πλήρους εκμεταλλεύσεως από τους αλλόθρησκους και αλλογενείς Φοίνικες, που διατηρούσαν ισχυράν παροικία, επηρρεάζουσα και όχι σπανίως, επιβάλλουσα τους κανόνες λειτουργίας της!

Αλλωστε οι Θηβαίοι εθεωρούντο από τους Αθηναίους ως οι χειρό­τεροι εχθροί τους! (Θουκυδ. Ιστορία, Β/71).

Άραγε, δεν εσκέφθη ποτέ κανένας σύγχρονος ιστορικός να ερευνή­σει γιατί:

.Οι Αθηναίοι εχρησιμοποιούσαν αυτή την γλώσσα κατά των «γειτόνων» τους Φοινικιζόντων Θηβαίων;

.Ο Μέγας Αλέξανδρος ισοπέδωσε τις Θήβες όταν τις κατέλα­βε, διαφυλάξας μόνον την οικίαν του Πινδάρου (Αρριανού, Α/9-Πλουτάρχου, Αλέξανδρος, 11 -Αιλιανού, Ποικίλ. Ιστορ. 13/7);

.«Εκεραύνωσαν την γη των Θηβών τα βέλη του Διός» (Πινδάρου Επίνικοι Εις Θεαίον Αργείον, 6-8);

.Ο Αισχύλος απέφυγε να χρησιμοποιήσει το όνομα Θήβαι, στο έργο του «Επτά επί Θήβαις», που απετελείτο από 1078 στίχους;

Στις Φοίνισσες του Ευριπίδου και όχι μόνον, υπάρχουν αρκετά απο­δεικτικά στοιχεία για την καταγωγή και την «μυστηριώδη» συμπεριφορά των άλλοθεν ελθόντων, Φοινικικών φύλων της Βοιωτίας:

«Εάν κακοπάθη η επτάπυλη αυτή χώρα μαζί της και η Φοινίκη θα υποφέρη» (244).

Ο χορός απευθυνόμενος στον Πολυνείκη που μόλις έχει τελειώσει συνομιλία με την μητέρα του Ιοκάστη λέγει: «Και εγώ αν και δεν είμαι θρέμμα της Ελλάδος (ΣΣ: Και εμείς αν και δεν καταγόμεθα από την Ελλάδα/αν και ΔΕΝ είμαστε Έλληνες), όμως θεωρώ πως μίλησες με φρονιμάδα» (497).

«Ο Κάδμος έφθασε στην χώρα αυτή από την Τύρο...»(698).

Τα ένοπλα τμήματα του Κάδμου αναφέρονται ως στρατεύματα των Φοινίκων και οι κάτοικοι των Καδμείων Θηβών εκαλούντο Φοίνικες (Παυσανίου, Βοιωτικά, δ. 1 -2).

17ο/ Δεν πρέπει να μας εκπλήσση το γεγονός ότι η περιοχή των Θηβών:

α. Απετέλεσε εστία πολιτικών αναταραχών και συνωμοσιών εξικνουμένων σε φιλομηδισμόν.

«Έχει απόλυτο δίκαιο ο Ηρόδοτος όταν τους κατηγορεί για φιλοπερσική στάση κατά τους μηδικούς πολέμους, γεγονός εις το οποίο συμφω­νεί ο Θουκυδίδης και ο Πίνδαρος» (Γενική εισαγωγή εις την ιστορίαν του Ηροδότου, σ.22-23).

«Ο Δαρείος είχε μόλις ανεβεί στο θρόνο. Νοιώθοντας ότι εγγίζει η καταιγίδα που θα κατέβαινε από τον Βορρά, έστειλε χιλιάδες τάλαντα στην Ελλάδα για να προκαλέσει αντιπερισπασμό στον Αλέξανδρο. Οι Θηβαίοι - και άλλοι - τα δέχθηκαν φανερά» (Ιστορία της αρχαίας Ελλάδος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. 1^ος, βιβλίο 2ο, σ. 283).

«Όταν ήλθον εναντίον της Ελλάδος οι βάρβαροι (ΣΣ: Οι Πέρσες), οι Πλαταιείς ισχυ­ρίζονται ότι ήσαν οι μόνοι από τους Βοιωτούς που δεν πήγαν με το μέρος των Περσών» (Θουκυδίδου Ιστορία, Γ/62).

«Αποφάσισε, λοιπόν (ο Μαρδόνιος), να υποχωρήσει στην Θήβα και να πολεμήσει κοντά σε φιλική πολιτεία. Εκεί παρά το γεγονός ότι οι Θη­βαίοι ήσαν με το μέρος του, έκοψε όλα τα δένδρα...» (Ηρόδοτος, 1,13-15).

β. Εξελίχθη σε κέντρο τοκογλυφίας (Μ. Feyel, Ρolybe et Ηistoire de Βeotie, Ρ, 1942), σήμα κατατεθέν των Ιουδαίων-Φαρισαίων (Λουκάς, 16/14), απογόνων των Φοινίκων των οποίων, ένα από τα χαρακτη­ριστικά ήτο η αισχροκέρδεια-φιλοχρηματισμός όπως μας πληροφορούν οι:

-Πλάτων (Πολιτεία, Δ, 43 5e-Νόμοι, Ε, 747c) και

-Όμηρος (Οδύσσεια, Ο, 415-416).

«Ένθα δε Φοίνικες ναυσίκλητοι ήλυθον άνδρες τρώκται...», δηλαδή «οι Φοίνικες άνδρες αισχροκερδείς που ήσαν γνωστοί για τα πλοία τους...».

γ. Ήταν ζώνη ελευθέρας δράσεως των παιδεραστών και ομοφυλοφί­λων, της ομοφυλοφιλίας κατωχυρωμένης νομικώς, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα (πλην της Ηλείας), όπου η παιδεραστία και η ομοφυλοφιλία από της εποχής ακόμη του Ζαλεύκου, απηγορεύοντο δια νόμου (Αισχίνης, κατά Τιμάρχου, 15-19 / Πλά­των, Νόμοι, 8 3 6β/Πλούταρχος, Λακωνικά, 23 7,7).

«Εκείνοις μεν γαρ ταύτα παιδικά νόμιμα, ημίν δ’ επονείδιστα» (Ξενοφών, Συμπόσιον, 8/34).

«Ένιοι δε φασίν εξ εραστών και ερωμένων γενέσθαι το σύστημα τούτο...» (Πλούταρχος, Πελοπίδας, 18).

Η φράση αναφέρεται στον λεγόμενον «ιερόν λόχον» ο οποίος συνεκροτήθη νομίμως από ομοφυλοφίλους-πιστούς της δημώδους Αφροδίτης που δεν απεχωρίζοντο τους εραστές τους ούτε και όταν μετέβαιναν εις την μάχην.

δ. Απέβη ο αιμοδότης ή άμεσος σύνδεσμος αιμοδοσίας, του παρακει­μένου μαντείου των Δελφών, σε μάγους/μάγισσες-αποκρυφιστές και κατέ­στη το λημέρι των ωτακουστών, πληροφοριοδοτών και συνεργατών των πάσης φύσεως εχθρών της Ελλάδος.

Από αυτές τις δραστηριότητες με τις οποίες ησχολούντο παλαιόθεν και οι πρόγονοί τους, προέκυψαν και οι σύγχρονες ερμηνείες των λέξεων:

Φοινίσσω: Αιματώνω, τραυματίζω, φονεύω (..Κατά γλώσσαν δ’ εστί την Περραιβών, το αιμάξα, φοινίξαι-Αριστοτέλης, Περί θαυμάσιων ακου­σμάτων).

Φοινικίζω: Μιμούμαι τους Φοίνικας (σφάζω αιμοδιψώς), παραδίδο­μαι εις παρά φύσιν ασέλγεια (Λεξ.Δορμπαράκη,σ.870).

Φοινός: αιμοχαρή ς, αιματοβαφής, φονικός.

Φοίνικες: Ικανοί έμποροι γνωρίζοντες πολλούς τρόπους εξαπατήσεως, πολλά «κόλπα» (Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 870 και Λεξ. Σταματάκου, σ. 1081- 1082).

18ο/ Ένα σημαντικό μερίδιο εις την αντίδραση κατά της ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ πορείας του αρχαίου Ελληνισμού, ανήκει στους Φοίνικες-Γεφυραίους. Οι λόγοι είναι πολλοί, με σπουδαιότερον εκείνον της απώλειας, από τους Φοίνικες, της κυριαρχίας του Αιγαίου Πελάγους, λόγω της Ελληνικής θαλασσοκρατορίας.

Το σχέδιο της κυριαρχίας του Αιγαίου από τους Φοίνικες είναι πανάρχαιο. Σήμερα ευρίσκεται και πάλι, σε εξέλιξη από τους απογόνους τους Εωσφοριστές Ιουδαίους (Jews), με συγκεκαλυμμένη μορφή, αφού για την υλοποίησή του χρησιμοποιούν πλέον ως αιχμή του δόρατός των, τους Μογγολογενείς υποτακτικούς τους Τούρκους.

Ο διπλός στόχος των Φοινίκων, ήτοι της κυριαρχίας τους επί της παλαιόθεν Ελληνικής Μεγαλίμνης (Αιγαίον Πέλαγος) και της εξοντώσεως του προαιώνιου εχθρού τους των Ελλήνων, μοιραίως τους έσυρε σε πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με τους Πέρσες και αργότερα με τους Ρωμαί­ους, τους οποίους εβοήθησαν ποικιλοτρόπως για την υλοποίηση των κατά της Ελλάδος σχεδίων τους.

-Οι Φοίνικες ομοφυλόφιλοι (Θουκιδίδου ιστορίαι, ΣΤ, 54-61/ ΗΡΟΔΟΤΟΣ: 5/57-58) Αρμόδιος και Αριστογείτων με την συνεργασία της πόρνης Λέαινας, εδολοφόνησαν τον Ίππαρχο.

Αιτία: Οι Πεισιστρατίδες είχαν ωδηγήσει τας Αθήνας στην μεγίστη ακμή και τας κατέστησαν κυρίαρχη πολιτεία του ηπειρωτικού και θαλασσί­ου χώρου.

Αφορμή: Η απαγόρευση συμμετοχής ως κανηφόρου, στην εορτήν των Παναθηναίων, της αδελφής του Αρμοδίου ως αλλόθρησκης.

-Οι εκ της «γης Χαναάν» απόγονοι του Κάδμου Φοίνικες, εβοήθησαν την «δημοκρατικήν συμμαχίαν» των Θηβαίων εναντίον των Σπαρτιατών.

Ας έχουν τις αντιρρήσεις τους οι αυτοαποκαλούμενοι αρχαιολάτρες που για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έπλασαν τον μύθο του Έλληνος Κάδμου. Κάτι παρόμοιο έκανε και ο Φαλμεράϋερ όταν κατ’ ε­ντολήν του Συστήματος έγραψε ότι οι Έλληνες είναι απόγονοι των Σλάβων !!!

19ο/ Οι Φοίνικες είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι των Ελληνοπερσικών πολέμων. {Φοίνικες: Οι Χαναναίοι κάτοικοι της Φοινίκης, ήτοι τμήματος της Χαναάν (Σιδών, Τύρος-Βύβλος) και όχι οι Ισραηλίτες/Εβραίοι της Παλαιάς Διαθήκης που επολέμησαν κατά των Χαναναίων και τους εξεδίωξαν από την γην Χαναάν κατά την επιστροφή τους εξ αιχμαλωσίας από την Αίγυπτον}.

.«Οι Φοίνικες πάντοτε διέβαλλον τους Έλληνας εις τους Πέρσας» (Ηρόδοτος, Η, 90).

.«Οι λόγιοι των Περσών διατείνονται ότι αίτιοι της διαφοράς τους με τους Έλληνας υπήρξαν οι Φοίνικες» (Ηρόδ. Α, 1).

.Οι Φοίνικες συμμετείχαν με προσωπικό και άφθονο χρυσό στους πολέμους εναντίον του Μ. Αλεξάνδρου (Αρριανού Ανάβασις, Α,18/7).

.Οι Φοίνικες εδηλητηρίασαν τον Ηφαιστίωνα και τον Μ. Αλέξανδρο (Αι αφανείς ρίζαι του κακού, Αλέξανδρος Ρολίδης,1971, σ. 38-Ανθρώπινα πιράνχας, Κυρ. Διακογιάννης, 1981, σ. 286-αναφορές στο έργο του Θεόδ. Μπίρτ, «Αλέξανδρος ο Μέγας»),

.Οι Φοίνικες έμποροι υποδαύλισαν την αποτυχούσαν εξέγερση της Ιωνίας, με επακόλουθο την εγκατάσταση «δημοκρατικών αρχόντων» από τον εκ Παλαιστίνης «Πέρσην» Μαρδόνιον (Μαρδόχιον/Μαρδοχαίον, Περσικά Μαρντούκ) στην θέση των σφαγιασθέντων «τυρράνων» και λοιπών Ελλήνων αντιδημοκρατών.

.Με Φοινικικά πλοία μετεφέρθη ο χρυσός του Αρταξέρξη προς τους δημοκρατικούς Αθηναίους με αντάλλαγμα την κήρυξη πολέμου κατά των Σπαρτιατών.

.Οι Φοίνικες διέθεσαν στους Πέρσες στρατόν και πλοία, τα πλέον σύγχρονα και ταχύπλοα δια την εποχήν τους, για την διεξαγωγήν του πολέ­μου εναντίον των Ελλήνων (Ηρόδοτος, Ζ, 34, 44, 96).

Όταν η δύναμις των Ιώνων είχε φθάσει εις μεγάλην ακμήν εξεστράτευσεν εναντίον αυτών η Περσική εξουσία του Κύρου…

.Ύστερον και ο Δαρείος κυριαρχών δια του ναυτικού των Φοινί­κων υπέταξε τας νήσους» (Θουκυδ. Ιστορία, Α/16 και Β/69).

«Ω ξειν εύυδρον ποτ’ εναίομεν άστυ Κορίνθου, νυν δ’ αμ’ Αίαντος νάσος έχει Σαλαμίς. Ενθάδε Φοινίσσας νήας και Πέρσας ελόντες και Μήδους ιεράν Ελλάδα ρυσάμεθα» (Επίγραμμα Σιμωνίδου για τους πεσόντας στην Σαλαμίνα Κορινθίους).

.Οι Φοίνικες με τους Πέρσες υπεδούλωσαν την Ελληνικήν Κύπρον την οποίαν απελευθέρωσε ο Κίμων το 465 π.Χ. (Παλατινή ανθολογία, τ. Α΄, κεφ. 8, σ. 330---Ηρόδοτος Ε, 108/109).

.Οι Φοίνικες (με το μεταχριστιανικό όνομα Ιουδαίοι/Jews) έσφαξαν στην Κύπρον 240.000 Χριστιανούς επειδή ο Χριστιανισμός α­ποτελούσε εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδια των Ταλμουδιστών.

 20ο/ Δεν είναι λοιπόν εκτός λογικών και ιστορικών ορίων, η θέση ότι: Ο Φοινικισμός ή Βααλισμός και η μετεξέλιξή αυτού, ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός, υπήρξεν ο διαρκής πολέμιος, η δηλητηριώδης έχιδνα και η μόνιμη απειλή (εσωτερική και εξωτερική) για την ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΝ ΕΛΛΑΔΑ της αρχαιότητος. Διατί όμως;

Ο Ελληνισμός επεδίωξε και επέτυχε να φωτίσει τον αρχαίο  κό­σμο με σοφία, επιστημονικήν γνώση και αρετή. Δια τούτο η ανθρωπότης εδέχθη και ανεγνώρισε την κυριαρχική δύναμη και ανωτερότητα του αριστοκρατικού Ελλη­νικού πνεύματος.

Ο Φοινικισμός-ειδωλολατρικός Ιουδαϊσμός, τέκνο των σατανιστών αποκρυφιστών της Βαβυλώνος, επεδίωξε αλλά απέτυχε να κατακτήσει τον αρχαίο κόσμον με την βίαν, την απάτην, το ψεύδος, την ύλη, τις χρηματοδοτούμενες επιθέσεις κατά του ελληνισμού.

Ο Φοινικισμός μαχόμενος λυσσωδώς κατά της Ελληνικής ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ/  ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ, ήταν φυσικό να υποστηρίζει, υποθάλπτει και συντηρεί την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, με κάθε διαθέσιμο μέσο και κατασκευασμένο μύθευμα.

Έτσι, οι υπηρέτες του Φοινικισμού δια μέσου των αιώνων, επεδίωξαν την παραχάραξη της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, ώστε να την χρησιμο­ποιήσουν, μεταλλαγμένη πλέον, ως πολιτικό δίαυλο διεισδύσεως στην πολιτικήν ζωή της ανθρωπότητος!

21ο/ Σ’ αυτό, όμως, που απέτυχε κατά την αρχαιότητα ο Φοινικισμός, διότι απερρίφθη με την δύναμη των αστείρευτων Ελληνικών όπλων - πνευματικών και υλικών (Πολύβιος, Ιστορία, ΙΣΤ, 39), επέτυχε μεταγενέστερα, όταν το επέτρεψαν οι πολιτικο-οικονομικές συνθήκες, τις οποίες ο ίδιος ο Νέο-Φοινικισμός κατεσκεύασε, εξέθρεψε και ενεφάνισε ως αποτέλεσμα ωριμάνσεως των λαών!

Αυτή την διαμορφωμένη, «λαϊκή ωριμότητα», αποκλειστικό προϊόν ιδικής του εμπνεύσεως, επεξεργασίας αιώνων και «απορρήτου» συνθέσεως, αποκαλούν οι σύγχρονοι νεοφοίνικες-Ιουδαίοι συνοδοιπόροι τους και γενικά όλοι οι υπηρέτες του Συστήματος, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Αστική Δημοκρατία ή απλώς Δημοκρατία!!!

22ο/  Η αληθής αρχαία Ελληνική δημοκρατία:

-Ως φιλοσοφική ιδέα υπήρξεν αγνή διατυπωθείσα με πνευματική διαύγεια και πληρότητα από όλους τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, σαφέστερον δε από τον πατέρα της πολιτικής και κάθε επιστήμης, τον Αριστοτέλη.

-Ως πολιτικό σύστημα (η αρχαία δημοκρατία) δεν έχει απο­λύτως καμμία σχέση με την σημερινή Νεοφοινικικο-Ιουδαιοτραφή αντιπροσωπευτική (κοινοβουλευτική) Δημοκρατία.

H πρώτη, η αρχαία ελληνική δημοκρατία, ως φιλοσοφική σκέψις διήλθε ως πολιτικός μετεωρίτης. Τα ΠΑΝΤΑ εντός της ιδεατής αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατί­ας, όπως και εντός των λοιπών αντιδημοκρατικών πολιτευμάτων, εκινούντο εντός του ΔΙΚΑΙΟΥ/ ΘΕΟΤΡΕΠΤΟΥ ΝΟΜΟΥ.

Όταν ο Νόμος έπαψε, να λειτουργεί ως Θεότρεπτος Νόμος και ο άν­θρωπος από υπηρέτης του μετεβλήθη σε χρησιμοθηρικό ερμηνευτή και «αλάθητο» αναθεωρητή του Νόμου, τότε και η Δημοκρατία μετέπιπτε σε Οχλο­κρατία και η αριστοκρατία/αντιδημοκρατία μετετρέπετο σε ολιγαρχία ή τυραννία.

«Ο Αριστοτέλης ωνόμασε τον νόμον «νουν άνευ ορέξεως» ο δε Πλάτων «δεσπότην και τύραννον».Η κυριαρχία του νόμου ήτο απέρα­ντος ,αρκεί να ενθυμηθεί κανείς ότι εις τας αρχαίας Αθήνας κατεδικάσθησαν εις θάνατον οι νικηταί στρατηγοί οι οποίοι διηύθυνον την εν Αργινούσαις ναυμαχίαν, διότι δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς...Πέραν του γραπτού νό­μου υπάρχει και το στοιχείον του αγράφου νόμου..είναι τα Θέσμια εις τα οποία απεδόθη θεία καταγωγή, δι’ αυτό και εθεωρούντο ισότιμα προς το θε­τόν δίκαιον» (Εισαγωγή εις την πολιτικήν ιστορίαν του Ελληνικού Έ­θνους, Ευάγγελος Φωτιάδης, 1962, σ. 123).

Η δεύτερη, η αντιπροσωπευτική (κοινοβουλευτική) Δημοκρατία, είναι έμμεση, διεθνιστική, ετερόφωτη, χωρίς Θέσμια, α­ναπολόγητη στον λαό και το σημαντικώτερο τα ΠΑΝΤΑ κινούνται εντός των ΑΔΙΚΩΝ/«ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΩΝ» ΝΟΜΩΝ μιας οικονομικής ο­λιγαρχίας απανθρώπων τοκογλύφων-ταλμουδιστών τρομοκρατών-τραπεζιτών, που είναι και οι συντάκτες/ νομοθέτες και επιθεωρητές-ελεγκτές της εφαρμογής τους!!!.

23ο/ Η Πολιτεία της ιδανικής αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, από τότε μέχρι των ημερών μας, ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφηρμόσθη και ούτε διαγράφονται σήμερα προοπτικές εμφανίσεώς της, καθ’ όσον εξέλιπον οι προϋποθέσεις εφαρμογής της και εθνοφελούς-κοινωφελούς λειτουργίας της, όπως:

-Η αντι-ισοκρατική αντίληψις των αρχαίων που απετέλει τον οδηγό για κάθε φιλοσοφική θεώρηση ή ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων.

-Το ομαδικόν ιδανικόν και η ομαδική συνείδησις που ήσαν τα πρωτογε­νή στοιχεία του πολιτικού βίου των προγόνων μας.

-Η διαχρονική εμμονή των αρχαίων Ελλήνων εις την Αντιδημοκρατία/Αριστοκρατία, η οποία προέκυψε από το αυτόφωτο Ελληνικό πνεύμα αλλά και τα εμφανή απο­τελέσματα εκ της πρακτικής εφαρμογής όλων των πολιτικών συστημάτων.

24ο/ Όλα τα πολιτεύματα εδοκιμάσθησαν στην πράξη, εις την κάμινον του Θεϊκού Πνευματικού Σιδηρουργείου της Ελληνικής Φυλής. Όλα τα ακάθαρτα για την Ελληνική ψυχή κατεκάησαν και παρέμεινε ως δεδοκιμασμένον πολιτι­κόν χρυσίον η φυσική-αντιισοπεδωτική Αριστοκρατία, με δικλείδα ασφαλείας το δόγμα: «Πάντων χρημάτων (πραγμάτων) μέτρον Θεός».

«Είσθε οι πρώτοι και καλύτεροι στο να γοητεύεσθε με νέες μορφές λόγου και στο να αντιδράτε σε δοκιμασμένα σχήματα. Είσθε δούλοι κάθε ανοησίας και παραδοξολογίας» (Θουκυδίδου,Γ,38/5).

25ο/ Σήμερον υπάρχει πλήθος παραχαρακτών του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος. Όλοι αυτοί που αρνούνται ή αποσιωπούν την κυριαρχίαν της αρ­χαίας αντιδημοκρατικής ιδεολογίας (συγκροτούν την επικίνδυνη συνομοτα­ξία των Ιουδαιοταλμουδιστών και Ιουδαιόφιλων ανθρωπάριων, δεδηλωμένων και κρυφών εχθρών του Ελληνισμού.

Όσοι από τους συμπεριλαμβανομένους στην ανωτέρω συνομοταξί­αν φέρουν Ελληνικόν όνομα ή ομιλούν την Ελληνικήν γλώσσαν, ανήκουν εις:

.Την φατρίαν των εθελοτυφλούντων γιατί από μη ευγενή και υστερόβουλη, κενή και μωρή φιλοδοξία, επιδιώκουν απόκτηση εξουσιαστικής δυνάμεως (διοικητική έδρα, διευθυντικό γραφείο, χρήμα, σφραγίδα, δόξα).

.Το ανθρωποειδές συνοθύλευμα των καρκινωμάτων του έθνους, τα οποία επιβιώνουν μόνον μέσα στον βορβορώδη λαβύρινθο της Δημοκρατί­ας.

.Την αγέλην των μαζανθρώπων του συγχρόνου Διεθνισμού, οι οποί­οι είναι δέσμιοι των ποικιλόμορφων κατεστημένων, χωρίς να έχουν την δύ­ναμη να ψηλαφήσουν ή να αντικρύσουν έστω, τα μεγάλα ιστορικά και πολι­τικά μηνύματα του αρχαίου Ελληνισμού.

.Την τάξη των ονειροπόλων, ουτοπιστών οπαδών της ανέφικτης «υγειούς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

.Την ελαχιστοτάτη μερίδα των ευγενώς φιλοδοξούντων και συμμετεχόντων εις τα πολιτικά πράγματα (αλλά εγκλωβισμένων στα δημοκρατικά κάτεργα του Συστήματος), επειδή κάθε άλλος δρόμος συμμετο­χής και αναδείξεώς τους στα κοινά, έχει αποκλεισθεί.

26ο/ Η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε ο αδιάκοπος αναζητητής και διδά­σκαλος της αληθείας. Ειδικώτερον, η πολιτική φιλοσοφία των Ελλήνων απέ­βλεπε στην αναζήτηση και εφαρμογή του φυσικώς ορθού και κοινωνικώς δι­καίου πολιτικού συστήματος.

Οι κύριες θέσεις αυτής της φιλοσοφίας ήσαν:

.Αριστοκρατική Ηθική.

.Ομαδική-φυλετική συνείδησις.

.Αυτόφωτη πολιτική εξουσία (ένας-ολίγοι-πολλοί).

.Παιδεία Ελληνική.

.Ίσες ευκαιρίες συμμετοχής σε όλους τους έχοντες το δικαίωμα του πολίτου (Ισοτιμία αλλά όχι ισότης).

.Αποκλεισμός των πονηρών και αναξίων.

.Αξιοκρατική επιλογή.

.Κυριαρχία δικαίου νόμου.

.Αντι-ισοπεδωτική/ταξική κοινωνία.

.Πολιτεία της οποίας οι πολίτες είναι υποτεταγμένοι εις τους θεούς και τους ήρωες.

.Εύκαμπτη και αδογμάτιστη σκέψις.

.Διατήρησις του δεδοκιμασμένου πολιτικού αρχετύπου στηριζομένου στο θεϊκό «εμείς» και όχι στο ανθρώπινο «εγώ».

«Το «εμείς», σ’ εμάς, είναι μία αριστοκρατία από ελευθερόφρονες, που αυτεξούσιοι όλοι τους κι ο καθένας τους αφεντικό, της «οικείας γνώ­μης αυτοκράτωρ...»έκαστος αποτελούν την «...μετ’ ευβουλίας πλήθους αριστοκρατίαν-αριστοκρατία με την επιδοκιμασία του λαού». Πλήθος μεν, εύβουλον δε. Ούτε αγέλη, ούτε οπαδοί. Αριστοκράτες οι οποίοι αυτε­ξουσίους εκόντες, σχηματίζουν ένα αυτεπάγγελτον πλήθος» (Κ.Ζουράρις, Ά­θλια, Αθλα, Θέμεθλα, 1997, σ. 145-146).

«Ουδέν χρη νομίζειν αυτόν αυτού τινά είναι των πολιτών, αλλά πάντας της πόλεως. Μάριον γαρ έκαστος της πόλεως» (Αριστοτέλης).

*

Αυτή ήτο η αρχαία Ελλάς, όπως προκύπτει από τα διασωθέντα πολι­τικά κείμενα και τα ιστορικά γεγονότα και όχι όπως παρουσιάζεται σήμε­ρα, από τους μισθωμένους κονδυλοφόρους του Εωσφορικού Συνδικάτου.

Το Σύστημα για να επιβιώσει έπλασε κατά καιρούς διαφόρους μύ­θους. Ένας από αυτούς είναι και ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Όμως μετά την παρουσιασθείσα ήδη συνοπτική, σφαιρική, σαφή και κρυστάλλινη εικόνα του δημοκρατικού ζητήματος εις την αρχαίαν Ελλάδα, ποιος τολμά να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η αρχαία Ελλάς εδονείτο από αντιδημοκρατισμόν;

Ο ιός του δημοκρατισμού απερρίφθη από τους Αρχαίους Έλληνες διότι ήταν σώμα ξένον, ασυμβίβαστο προς την ψυχοσύνθεσή τους και αντί­θετο προς την εκ Θεού δοθείσα Οικουμενική αποστολή του Ελληνισμού!

Η διάχυτη εκ των ιστορικών κειμένων αλήθεια είναι ότι:

Η αρχαία Ελληνική πολιτεία ήταν ΙΣΧΥΡΑ/ΑΝΤΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ/ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ/ ΘΕΟΦΟΡΗΤΟΣ και όχι μικρή, Διεθνιστική, πλουραλιστική-ισοπεδωτική,δημοκρατική, όπως την παρουσιάζουν σήμερα οι Ιουδαιοκρατούμενες δημοκρατικές πολιτικο-οικονομικές και επικοινωνιακές (ΜΜΕ) Ιερεμιάδες…

                                                                               Συνεχίζεται

---

1 Ισοκράτης, Αρεοπαγιτικός, 355,14.

2 Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, 1400-1401.

3 Ιστορία του πολιτισμού, Οξφόρδη, 1954, Εκδοτική, σ. 187.

4 Πλάτων, Αλκαίος 1α,12β-Διογ.Λαέρτ.7/59.

5 Λεξ. Δορμπαράκη, σ.174 και Ιωάννου Σταματάκου, σ. 209.

6 Ρωμαϊκή Αρχαιολογί­α, 1,89,4.

7 Κ. Ζουράρις, Άθλια, Άθλα, Θέμεθλα, 1997, σ. 120.

8 Πλάτωνος επιστολή προς τους οικείους του Δίωνος, 354β.

9 Πλάτωνος Νόμοι, Θ/879^α.

10 Λυσίου λόγοι, δήμου καταλύσεως απολογία, 9, 10.

11 Ισοκράτους, Αρχίδαμος, 28.