Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 13ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

2. ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 12ου μέρους)

2ος Μύθος

Η Γαλλική επανάσταση ήταν ένας αυθόρμητος λαϊκός ξεσηκωμός/μία αυθόρμητη λαϊκή κοινωνική εξέγερση, ενάντια στην μοναρχική τυραννία.

Κάθε φορά που γίνεται λόγος για την Γαλλική Επανάσταση, ο νους όλων πηγαίνει σε μια αυθόρμητη εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον του βασιλικού και εκκλησιαστικού δεσποτισμού, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την οικονομική κρίση, στην οποία είχε οδηγήσει την χώρα η κακή διαχείριση εκ μέρους των πολιτικών της εποχής και η ανικανότητα για σώφρονα διακυβέρνηση της Γαλλίας, από τον βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄.

Μετά από μία ατελείωτη σειρά βιαιοτήτων και καταιγίδος αίματος, η κοινωνική αναταραχή έφθασε στο αποκορύφωμά της στις 14 Ιουλίου 1789. Τότε ο Παρισινός όχλος και όχι ο αυθορμήτως εξεγερθείς γαλλικός λαός, αφιονισμένος από τους όρκους και τα συνθήματα των πραιτωριανών της «Συνελεύσεως των Τάξεων» και οπλισμένος με τα όπλα που ελεηλάτησε από το μέγαρο των απομάχων, κατέλαβε αφού τους παραδόθηκε, το βασιλικό φρούριο της Βαστίλλης, δολοφονώντας εν ψυχρώ όλους τους φρουρούς, που είχαν παραδοθεί λίγο πριν, για να σώσουν την ζωή τους.

Ο δρόμος για την επιβολή της ειδεχθέστερης, μέχρι τότε, μορφής ανθρωποσφαγής και τρομοκρατίας, στο όνομα της…Δημοκρατίας, είχε ανοίξει!

Ποιές είναι οι αποδείξεις για να χαρακτηρισθεί η εξέγερση του γαλλικού λαού ως αυθόρμητη, καθολική και παλλαϊκής συμμετοχής Eπανάσταση (όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της Γ.Ε.);

1. Η δεδηλωμένη και παντοιοτρόπως εκδηλουμένη δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού ή τουλάχιστον της μεγίστης πλειοψηφίας του, κατά του Μοναρχικού καθεστώτος.

2. Η κατάληψη του φρουρίου της Βαστίλλης από τον παρισινό λαό, τον Ιούλιο του 1789 και απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του Μοναρχικού καθεστώτος.

3. Η ευρεία συμμετοχή ΟΛΩΝ των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων.

4. Οι εκτεταμένες Αγροτικές εξεγέρσεις στην ύπαιθρο το καλοκαίρι του 1789.

5. Οι μαζικές διαδηλώσεις γυναικών από τις λαϊκές παρισινές γειτονιές στις Βερσαλλίες, τον Οκτώβριο του 1789.

Απαντήσεις

1η/ Η δεδηλωμένη και παντοιοτρόπως εκδηλουμένη δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού ή τουλάχιστον της μεγίστης πλειοψηφίας του, κατά του Μοναρχικού καθεστώτος.

Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε. Η εκδηλωθείσα εξέγερση που χαρακτηρίστηκε ακρίτως και αστόχως ως Γ.Ε. δεν είχε την λαϊκή υποστήριξη, οι «επαναστάτες» αποτελούσαν μία μικρή μειοψηφία του γαλλικού λαού ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού, ήταν προσηλωμένη και αγαπούσε τον βασιλέα τους.

«Οι Δημοκρατικοί είναι μία ελάχιστη μειοψηφία….οι υπόλοιποι πολίτες της Γαλλίας είναι πρoσκεκολλημένοι στην μοναρχία. Στην πραγματικότητα, ήταν η μεγαλοδωρία του Βασιλιά Λουδοβίκου που οδήγησε στην κατάρρευση, κάθε μεταρρύθμιση που έκανε, κάθε αλλαγή, ακολουθείτο από νέες απαιτήσεις και όταν η βία κατέστρεψε το βασίλειό του, ό ίδιος δίστασε να στείλει στρατό εναντίον του λαού του…» (William Hoar, ειδικός ερευνητής-μελετητής της Γ.Ε. How America Saw the French revolution, American Opinion, 1978, p.12-13).

Μέχρι το 1791, ούτε ο βασιλεύς ούτε η μοναρχία είχαν αμφισβητηθεί, από τον Γαλλικό λαό, παρά από ελάχιστους. Από εκεί και ύστερα οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές…(Λεπτομέρειες και αποδεικτικά στοιχεία, όπως κατεγράφησαν στον 1ο Μύθο).

2η/ Η κατάληψη του φρουρίου της Βαστίλλης από τον παρισινό λαό τον Ιούλιο του 1789 και απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του Μοναρχικού καθεστώτος.

Το απόρθητο φρούριο της Βαστίλλης δεν κατελήφθη αλλά παρεδόθη αναιμάκτως, από την φρουρά στον αφιονισμένο όχλο. ΟΥΔΕΙΣ πολιτικός κρατούμενος βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές της Βαστίλλης. Ο μαινόμενος όχλος κατέσφαξε με ανατριχιαστικόν τρόπον την παραδοθείσα φρουρά. [Λεπτομέρειες-Αποδεικτικά στοιχεία, στην ανάλυση του 4ου μύθου (Άλωση της Βαστίλλης)].

3η/ Η ευρεία συμμετοχή ΟΛΩΝ των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων

-Όσοι συμμετείχαν στις γενικές συνελεύσεις, ήσαν αυτόκλητοι και όχι διορισμένοι ή εκλεγμένοι από τον γαλλικό λαό, και όλοι ή σχεδόν όλοι ήσαν Ιλλουμινοποιημένοι μασόνοι, αρκετοί μάλιστα από αυτούς ήσαν αλλοεθνείς και αλλόδοξοι, σε σχέση με την επίσημη θρησκεία των Γάλλων (Χριστιανική).

Το γεγονός που έμεινε στην Ιστορία ως ο όρκος του σφαιριστηρίου, συνέβη στις 20 Ιουνίου του 1789. Τότε ο Λουδοβίκος ξανάνοιξε την αίθουσα των συνεδριάσεων. Στις 23 Ιουνίου, παρουσιάστηκε ο ίδιος μπροστά στους αντιπροσώπους, έδωσε διαταγή κάθε τάξη να συνεδριάζει χωριστά και αποχώρησε. Οι αντιπρόσωποι έμειναν στις θέσεις τους. Κάποιος εκπρόσωπος του βασιλιά ήλθε και τους είπε:

«Κύριοι, δεν ακούσατε την διαταγή;».

Τότε ο Μιραμπώ σηκώθηκε και του απάντησε:

«Φύγετε! Πηγαίνετε να πείτε σ’ αυτόν που σας έστειλε, πως είμαστε εδώ με την ψήφο του λαού(!!!!!!) και δεν θα αποχωρήσουμε παρά μόνο με την βία».

Για ποια ψήφο του λαού μιλούσε ο ψεύτης, αρχιαπατεών, αρχιμασόνος Μιραμπώ, αφού δεν υπήρχε δημοκρατία και φυσικά δεν είχαν γίνει γνήσιες, νόμιμες και με καθολική ψηφοφορία εκλογές;

Για ποιόν λαό μιλούσε ο άθλιος Μιραμπώ; Η (προ) επιλογή των αντιπροσώπων στις γενικές συνελεύσεις, είχε γίνει στις στοές που συνεδρίαζαν οι συνωμότες και δεν προήλθε από την λαϊκή ετυμηγορία, μέσω δημοκρατικών εκλογών. Όλοι αυτοί οι αποκληθέντες «αντιπρόσωποι» που έλαβαν μέρος στην Γενική συνέλευση, δεν αντιπροσώπευαν παρά μία ελαχιστότατη μειοψηφία, μία δράκα βυσσοδομούντων μασόνων, ευγενών και νέο-αστών, ενδιαφερομένων μόνον προς απόκτηση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, υποστηριζομένων από μισθοφορικό όχλο ανθρωπόμορφων θηρίων, τουτέστιν, αναρχικούς, κακοποιούς, εγκληματίες και πόρνες των Παρισίων και των περιχώρων.

-Τα τμήματα κρούσεως των τάξεων και πολιτικών λεσχών που κυριάρχησαν ήσαν οι λεγόμενοι Αβράκωτοι (Οι αυτοκληθέντες εκπρόσωποι της λεγομένης Τρίτης Τάξεως).1

Οι λεγόμενοι Αβράκωτοι αποτελούσαν την κύρια δύναμη κρούσεως της λεγομένης Επανάστασεως, ήτοι: Τους εγκάθετους διαδηλωτές, τους πυρήνες-στασιαστές, και τους πρωτεργάτες στην τοποθέτηση οδοφραγμάτων.

The title «Αβράκωτοι» (sans culottes), comes from the name of the short jacket worn by working-class militant sans-culottes2 adopted from the Piedmontese peasant costume whose name derives from the town of Carmagnola.3

Οι πρώην αβράκωτοι και πένητες μετά την Γαλλική Επανάσταση (Γ.Ε.), έγιναν νεόπλουτοι, αξιωματούχοι και κοινωνικοί δυνάστες. Ο λαός που ασχολείτο με την «χυδαία χειρωνακτική εργασία», ξεκίνησε από την βάση της Παρισινής κοινωνίας και έγινε μέσα σε λίγους μήνες «ήρωας».

Ο όρος «αβράκωτος», από σημάδι πενίας άρχισε να γίνεται σημάδι εξουσίας. Ο Marat, το ίνδαλμα των αβράκωτων, χρησιμοποιούσε κανονικότατα το βρώμικό του ντύσιμο για να κτίσει το πολιτικό του προφίλ. Ως προς αυτή την αλλαγή του κοινωνικού status, οι αβράκωτοι είχαν την ίδια εμπειρία με τις Ιουδαϊκές κάστες των παριών, οι οποίες: «περίμεναν την σωτηρία μέσω μιας επαναστάσεως στην υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση» (Weber, The Sociology of Religion).

Οι αβράκωτοι υπήρξαν μία ομάδα χωρίς δυνατότητες κοινωνικής ανόδου, ούτε γι’ αυτούς ούτε για τα παιδιά τους, μεροκαματιάρηδες, υπάλληλοι σε εμπορικά, και κατά κανόνα στα όρια της πείνας, οι παρίες της Γαλλίας. Αρχηγός τους κατά την έναρξη της Επαναστάσεως, ήταν ο Φρανσουά Ανριό.4

         

Φρανσουά Ανριό

-Στην διάρκεια των επεισοδίων του 1792, ο Ανριό φέρεται να έχει βιάσει, δολοφονήσει και ακρωτηριάσει την Πριγκίπισσα Μαρία Λουίζα της Σαβοΐας, την κυρία των τιμών της βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας και προσωπική της φίλη. Με την εμπλοκή του στις σφαγές του 1792 έγινε στρατιώτης της Παρισινής Εθνοφρουράς και σταδιακά έφτασε στο βαθμό του λοχαγού. Η θέση του εκεί φαινόταν να είναι πάγια, μέχρι τη νύχτα της 30ης Μαΐου 1793.

Το πρωϊνό στις 31 Μαΐου 1793 εκλέχθηκε από την Κομμούνα ως αρχηγός της Παρισινής Εθνοφρουράς. Με τον τρόπο αυτό τέθηκαν υπό τις διαταγές του χιλιάδες ανθρώπων!!!

Όπως αντιλαμβανόμαστε, οι προαγωγές στην στρατιωτική ιεραρχία, την εποχή της επαναστατικής περιόδου, γίνονταν με… αξιοκρατικά,…. ηθικά,… ανθρωπιστικά,…. επαγγελματικά κριτήρια και «άψογες»/«διαφανείς»…δημοκρατικές διαδικασίες.

Στην ακολουθήσασα Εθνοσυνέλευση, απαίτησε την διάλυση της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας (γνωστής και ως Επιτροπής των 12) και την σύλληψη ορισμένων Γιρονδίνων. Επιλέχθηκαν 22 μέλη των Γιρονδίνων, τα περισσότερα από τον Ζαν-Πολ Μαρά, και τέθηκαν υπό κράτηση. Ο Ανριό ζήτησε επιτακτικά να εξέλθουν οι κατηγορούμενοι από το κτίριο. Οι «βουλευτές» της Συνελεύσεως εξήλθαν μόνο μετά την απειλή του Ανριό να βάλει φωτιά σε ολόκληρο το κτήριο. Οι βουλευτές ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν και τελικά ξαναμπήκαν μέσα και επίσημα ψήφισαν με…ελεύθερη βούληση και…δημοκρατικά κριτήρια, να παραδώσουν τους κατηγορουμένους εντός τριημέρου.

Στις 2 Ιουνίου η Κομμούνα δεν περίμενε τις 3 ημέρες όπως είχε συμφωνηθεί και συνέλαβε τους κατηγορούμενους Γιρονδίνους. Όταν εξήλθε ο πρόεδρος της Συνελεύσεως, ήταν διστακτικός στο να παραδώσει τους Γιρονδίνους. Ο Ανριό δεν μίλησε, όμως έκανε νεύμα στην φρουρά του να προτάξουν τα όπλα τους. Ο πρόεδρος, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο, συμφώνησε ξανά να τους παραδώσει. Έτσι, η πτώση των Γιρονδίνων οφείλεται στον Ανριό. Στις 11 Ιουνίου παραιτήθηκε από διοικητής, κηρύσσοντας ότι αποκαταστάθηκε η τάξη. Στις 13 Ιουνίου καθαιρέθηκε από την Συνέλευση, όμως η απόφαση δεν εκτελέστηκε και την 1η Ιουλίου εξελέγη από την Κομμούνα ως μόνιμος Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων των Παρισίων!!! Η φήμη του όμως στα μάτια των Παρισινών δεν θα κρατούσε πολύ.5

-Ο μαρξιστής ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ,6 μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, επίτιμο μέλος του King's College στο Καίμπριτζ και επίτιμος διδάκτωρ πολλών πανεπιστημίων σε αρκετές χώρες, όχι μόνον δεν συνηγορεί στον ισχυρισμό ότι η γαλλική Επανάσταση ήταν μία αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, αλλά την θεωρεί ως "απόπειρα της αριστοκρατίας να ανακαταλάβει το κράτος" [The Age of Revolution, 1789-1848 ("Η εποχή των επαναστάσεων, 1789-1848"), μτφρ. Μαριέτα Οικονομοπούλου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.].

-Οι στρατολογήσεις των Γάλλων πολιτών για την επανάσταση, εγένοντο βιαίως και με την απειλή της λαιμητόμου, από τους οργανωτές και εγκαθέτους της εξεγέρσεως και σε καμμία περίπτωση υπήρξε αυθόρμητη συμμετοχή του λαού, στην συγκρότηση ενόπλων τμημάτων και Μονάδων.

«Όσοι απέρριπταν την αρετή της θυσίας για την πατρίδα (Σ.Σ: Έτσι αποκαλούσαν την βιαίαν στρατολόγηση των Γάλλων πολιτών στις ορδές των απάτριδων και αιμοσταγών διεθνιστών της δήθεν Γαλλικής Επαναστάσεως), εθεωρούντο ύποπτοι και δι’ αυτούς η επαναστατική τρομοκρατία άνοιγε τις πόρτες των φυλακών και έστηνε λαιμητόμους» (Η καθημερινή ζωή στη Γαλλία τον καιρό της επαναστάσεως 1789-1795, Ζαν Πωλ Μπερτώ, εκδ. Δημ.Παπαδήμα,1989).

-«… η πρώτη Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν καθόλου ήπια, αυθόρμητη εξέγερση που οι ιστορικοί θάθελαν να πιστέψουμε. …Ήταν μια επιχείρηση αναρχίας συγχύσεως και αναταραχής που καθοδηγήθηκε από τον σατανισμό, προορισμένη να επιφέρει ολοκληρωτική καταστροφή…» (Νέα παγκόσμια Τάξη: Το αρχαίο σχέδιο των Μυστικών Εταιρειών, William T. Still, εκδ. Στερέωμα, σ.137).

-Η συντριπτική πλειοψηφία των εξεγερμένων αν όχι η παμψηφία, απετελείτο από απελευθερωθέντες ποινικούς καταδίκους, κλέφτες, ανθρώπους του υποκόσμου, αναρχικούς και μισθοφόρους τρομοκράτες στρατολογηθέντες ακόμη και από το εξωτερικό.

Ο μελετητής William Hoar, περιγράφει την ακόλουθη σκηνή, μία από τις συνήθεις, κατά την διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων του 1789, από τους δρόμους του Παρισίου:

«Ένας κακόμοιρος μάγειρας που δεν πρόλαβε να ξεφύγει, πιάστηκε από αυτά τα θηρία και ρίχτηκε σε ένα καζάνι που έβραζε στη φωτιά….τέρατα με ανθρώπινα πρόσωπα μαζεύτηκαν στο σκεπαστό χώρο κάτω από την Escalier du Midi και χόρευαν ανάμεσα σε χείμαρρο αίματος και κρασιού. Ένας δολοφόνος έπαιζε βιολί, και οι κλέφτες, με τις τσέπες γεμάτες χρυσάφι, κρέμαγαν άλλους κλέφτες στα κιγκλιδώματα..».7

-Την νύκτα της ανωμαλίας, όλα τα αποβράσματα του Παρισινού υποκόσμου (αλήτες, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί πορνείας, μισθωμένοι πράκτορες των μασωνικών στοών, τρόφιμοι πορνοστασίων, «καταπιεσμένοι», κ.α.), υπηρέτες των ευγενών, Ιακωβίνοι τρομοκράτες, ομοφυλόφυλοι, κλέπτες και λοιποί κατάδικοι του κοινού και στρατιωτικού ποινικού κώδικος, όπως αυτοί που αποφυλάκισε ο όχλος στις 30 Ιουνίου 1789 από τις φυλακές του Αββαείου στο Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε, εχόρευαν υπό το φως των αναμμένων δαυλών και ετραγουδούσαν το επαναστατικό τραγούδι «Καρμανιόλα»,8 γύρω από τα κομμένα κεφάλια των ευγενών που είχαν στηθεί επάνω σε ξύλα.

-Από το «ανοργάνωτο και ακαθοδήγητο» πλήθος, είχε ξεπηδήσει ο όχλος, που δεν έπαψε να είναι παρών σε όλη την επαναστατική περίοδο. Στους σκοτεινούς δρόμους των Παρισίων, την θέση των «πατριωτών», είχαν πάρει τα στοιχεία του σκότους. Φωτιές ξεπηδούσαν δεξιά και αριστερά, μαγαζιά λεηλατούντο, ανύποπτοι διαβάτες ληστεύονταν.

« Αλλά από τις 12 Ιουλίου του 1789, όταν ο Κάμιλλος Ντεμουλέν βγήκε από ένα καφενείο, πήδησε πάνω σ’ ένα τραπέζι, και φώναξε στα πλήθη: «Στα όπλα», άρχισε να μεταβάλλεται ο λαός σε όχλο ή σωστότερα να εκτοπίζει ο όχλος τον λαό. Από τις 12 ως τις 14 Ιουλίου, σχηματίστηκε η άμορφη εκείνη δύναμη, ο «όχλος»…».9

-Οι αυτοαποκαλούμενοι άκρως δημοκρατικοί ή «Αβράκωτοι» ή Σανκιλότ (Sans-culottes), ήταν ένα άμορφο κίνημα, κυρίως φτωχών εργατών των πόλεων, μικροτεχνιτών, καταστηματαρχών, βιοτεχνών, μικροεπιχειρηματιών και τα παρόμοια. Οι «Ξεβράκωτοι», οργανωμένοι κυρίως στις συνοικίες της πόλης του Παρισιού και τις τοπικές πολιτικές λέσχες, που ήλεγχαν και χρηματοδοτούσαν οι μασόνοι, αποτελούσαν την κύρια δύναμη κρούσης της επανάστασης –τους διαδηλωτές, τους στασιαστές, τους πρωτεργάτες στο στήσιμο οδοφραγμάτων. [...] Διαμόρφωσαν μια πολιτική πίσω από την οποία κρύβονταν ένα ασαφές και αντιφατικό κοινωνικό ιδεώδες που συνδύαζε το σεβασμό για την (μικρή) ιδιοκτησία με την εχθρότητα για τους πλούσιους

Αλλά «ο Σανκιλοτισμός δεν πρόσφερε ούτε κι αυτός πραγματική εναλλακτική λύση. Το ιδανικό του, ένα χρυσό παρελθόν χωρικών και μικροτεχνιτών, ή ένα χρυσό μέλλον μικροκαλλιεργητών και βιοτεχνών που θα ζούσαν ανενόχλητοι από τους τραπεζίτες και τους εκατομμυριούχους, ήταν ανέφικτο» (Eric Hobsbawm, 2002: 97 - 98).

-Όπως μας αποκαλύπτει ο Παν. Κανελλόπουλος, «στις 13 Ιουλίου το πρωί, ο όχλος ελευθερώνει κοινούς εγκληματίες, και ενώ οι αστοί του Παρισιού οργανώνουν, αρχικώς χωρίς όπλα, τον πυρήνα της μελλοντικής «Εθνοφυλακής» - παραβιάζει με την βοήθειαν των «Γάλλων φρουρών», δύο οπλοστάσια, αρπάζει χιλιάδες τουφέκια και δεκάδες κανόνια, …….καρφώνει τα κεφάλια των πραγματικών θυμάτων της ημέρας στις μυτερές κορυφές μακρών λογχών, και γύρω από τα κομμένα κεφάλια χορεύουν άνδρες και γυναίκες το ίδιο βράδυ…»10

Οι νικητές της Βαστίλλης είναι ληστές, αλλά γίνονται ήρωες (Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελόπουλος, 1976, τ. 6ος σ. 373-374).

-Όπως γράφει ο Μαρά, μέλος της Λέσχης των Κορδελιέρων (από τις πρώτες συνωμοτικές ομάδες των ριζοσπαστών του Παρισίου, μέλος της οποίας ήταν και ο Έμπερτ, μετέπειτα ηγέτης των πιο συγκροτημένων πολιτικών εκφράσεων των Αβράκωτων):

«Η επανάσταση έγινε και διατηρήθηκε μόνο από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας – από τους εργάτες, τους τεχνίτες, τους μικρέμπορους, τους αγρότες, τους πληβείους, από εκείνους τους άμοιρους που οι ξεδιάντροποι πλούσιοι τους αποκάλεσαν «κανάγηδες» και η ρωμαϊκή υπεροψία τους αποκάλεσε προλετάριους».

Η παραπάνω σημαντική ομολογία του Μαρά, αποδεικνύει ότι είχε γίνει επιλεκτική προεπιλογή των επαναστατικών πυρήνων (Κανάγηδες= Παλιάνθρωποι, καθάρματα) από τον υπόκοσμο των Παρισίων.

-Για πολλούς, όχι άδικα, οι Αβράκωτοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Ροβεσπιερισμού, του Ιακωβινισμού, των λεγόμενων και «ορεινών» της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Υπάρχουν μάλιστα ιστορικοί που τους αναφέρουν ως «αριστερούς Ιακωβίνους». Όντως. Αν και η Λέσχη των Ιακωβίνων διακρίνεται από τις πιο οργανωμένες πολιτικές συγκροτήσεις των Αβράκωτων, η περίοδος της ακμής της, εκκινεί με την εξουδετέρωση των συντηρητικών Γιρονδίνων που για να πραγματοποιηθεί θα χρειαστεί να βάλει μπροστά τους πιο «μαχητικούς» αβράκωτους (sans – cullotes).

-Οι πιο συγκροτημένες φράξιες των «ορεινών», οι ακροαριστερές ομάδες της Επαναστάσεως - όπως τις ονομάζουν καταχρηστικά πολλοί ιστορικοί - είναι οι Λυσσασμένοι του Jacques Roux11 και οι Εμπερτιστές, που πήραν το όνομά τους από τον ηγέτη τους, δημοσιογράφο  Jacques  Hébert.12

Ο ηγέτης των «Λυσσασμένων» Ζακ Ρου

Οι  Λυσσασμένοι τον Ιούνιο του 1793, συνετέλεσαν αρκετά στην ματαίωση των αντεπαναστατικών σχεδίων των «Γιρονδίνων» και στην πλήρη εξουδετέρωσή τους.

«Η μετριοπάθεια σήμερα είναι εκτός τόπου και χρόνου, το πιο ιερό καθήκον είναι η εξέγερση» είχε τονίσει από τον Μάρτιο σε μία ομιλία του στην «Λέσχη των Ιακωβίνων» ο Βαρλέ, ο οποίος, αν και είχε διαγραφεί στις 18 Mαϊου 1793 λόγω «πολιτικών υπερβολών», ηγήθηκε της 9μελούς «Κεντρικής Επαναστατικής Επιτροπής», «Comité central révolutionaire»,  που οργάνωσε και συντόνισε την εξέγερση κατά των «Γιρονδίνων».

Ο αιμοδιψής …δημοκράτης συναρχηγός των “Λυσσασμένων” Ζαν Βαρλέ

Παρά το ότι οι ηγέτες της «Λέσχης των Ιακωβίνων» Μαρά (ο εκδότης του «Φίλου του Λαού», «L’ Ami du Ρeuple») και ο Ροβεσπιέρος, έβλεπαν τους «Λυσσασμένους» ως μία ανεξέλεγκτη και χαοτική δύναμη, ικανή να βάλει την Δημοκρατία σε σοβαρά προβλήματα, ΔΕΝ εναντιώθηκαν στην έξαλλη ρητορική τους και ο Ρου συνέχισε ακάθεκτος τις ομιλίες του τόσο στην Συμβατική Εθνοσυνέλευση όσο και στην «Λέσχη», καταγγέλλοντας τον καπιταλισμό ως μια «εμπορική αριστοκρατία», χειρότερη εχθρό του λαού από την Εκκλησία και τους ευγενείς.

-Κατά την Γαλλική Επανάσταση, ο Γαλλικός λαός ήταν άμοιρος, αμέτοχος και ανοργάνωτος. Ο μόνος οργανωμένος ήταν ο υπόκοσμος των Παρισίων.

«Μέσα στα δωμάτια στο μοναστήρι των Ιακωβίνων επεξεργάστηκαν τις λεπτομέρειες του αιματοβαμμένου τους σχεδίου. Οι κατάλογοι αυτών που θα αντιδρούσαν συμπληρώθηκαν ώστε να τους εξοντώσουν. Αργότερα εξήγησαν πως ενώ οι εγκληματίες και οι τρελοί θα τρομοκρατούσαν τον γαλλικό λαό, ελεύθεροι πραγματοποιώντας μαζικές δολοφονίες και βιάζοντας τις γυναίκες δημοσίως, ο οργανωμένος υπόκοσμος των εργατών κάτω από την ηγεσία του Μανουέλ, δημιουργού της Κομμούνας, θα εξόντωνε όλα τα σημαντικά πολιτικά πρόσωπα, τους επικεφαλής του κλήρου και τους στρατιωτικούς αξιωματούχους που ήσαν πιστοί στον βασιλέα. Οι άνδρες που αναδύθηκαν από τον Ιουδαϊκό οργανωμένο υπόκοσμο εκπαιδεύτηκαν στις λέσχες των Ιακωβίνων…».13

-Όπως κατέγραψε ο Hippolyte Taine, οι άνδρες που έλαβαν μέρος στην εξέγερση το 1789,  ήταν απατεώνες, υπόλογοι στην δικαιοσύνη, τα αποβράσματα του προαστίου Saint-Antoine ότι "η πρωτεύουσα είχε κυριευτεί από τα κατακάθια του λαού και τους ληστές, τους απατεώνες, τους σχεδόν γυμνούς κουρελήδες". Ορισμένοι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κόμητα de Fersen, ήταν Ελβετοί και Γερμανοί.

-Το 1789 ο πληθυσμός των Παρισίων εκτιμάται ότι ήταν τουλάχιστον 650.000 κάτοικοι.14

Πως είναι δυνατόν να χαρακηρισθεί ως ευρεία λαϊκή συμμετοχή ή λαϊκή εξέγερση και μάλιστα αυθόρμητη, ένας υποκινούμενος και χρηματοδοτούμενος «ξεσηκωμός» 1.000 ή 2.000 ή 5.000 ανδρών, 200 ή 500 ή 1.000 γυναικών (οι αριθμοί αναφέρονται σε διάφορες πηγές θιασωτών της Γ.Ε.) σε σύνολο πληθυσμού 650.000 και μάλιστα αποτελούμενος από ληστές, απελευθερωθέντες ποινικούς καταδίκους, σεσημασμένους κακοποιούς και ιερόδουλες, τουτέστιν από τα κατακάθια της παρισινής κοινωνίας, όπως ισχυρίζονται οι Hippolyte Taine και Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke) ;

Στο τέλος του 18ου αιώνα, μόνο το 16-18 % του γαλλικού πληθυσμού ζούσε στις πόλεις. Δεκατέσσερις χιλιάδες νεόφερτοι προστίθενται κάθε χρόνο στον πληθυσμό της πρωτεύουσας (οι Γάλλοι ανέρχονται σε 28 εκατομμύρια έναντι 9 εκατομμυρίων των 'Αγγλων και 7 εκατομμυρίων των Ρώσων). Περίπου 20 εκατομμύρια χωρικοί, εκ των οποίων 10 εκατομμύρια γυναίκες. Το 80 % των κατοίκων είναι αναλφάβητοι.

-«…..η πρωτεύουσα είχε κυριευτεί (το 1789) από τα κατακάθια του λαού και τους ληστές, τους απατεώνες, τους σχεδόν γυμνούς κουρελήδες», [Hippolyte Taine, The French Revolution, trans. John Durand, vol. 3 (New York: Peter Smith, 1931)].

Τέλος, η Ιστορία μας διδάσκει ότι:

Ένας λαός, χωρίς να καθοδηγείται από κάποιον ή να δρα, έστω και εν αγνοία του, βάσει κάποιου καλά οργανωμένου σχεδίου, ΔΕΝ μπορεί να εξεγερθεί αυθόρμητα και να καταλύσει αιωνόβιες δυναστείες, με βαθιές ρίζες τόσον στην Ιστορία όσον και στον ψυχικό συμβολισμό του, να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει τακτικές, θεσμούς και ιδεολογίες παντελώς ξένες προς την ψυχοσύνθεση των επαναστατημένων.

Γι’ αυτό και η λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, διότι, μια αυθόρμητη επανάσταση (των Γάλλων), δεν εκρήγνυται εναντίον της ίδιας τους της Ιστορίας, των παραδόσεών τους, της θρησκείας τους (Χριστιανισμός) και γενικά όλων όσων συνιστούσαν τα παραδοσιακά θεμέλια στα οποία στηριζόταν η χώρα τους, «η πιο αγαπημένη θυγατέρα της Καθολικής Εκκλησίας», κατά την ρήση του Βατικανού.

Αν τα παραπάνω, δεν είναι αποδεικτικά στοιχεία οργανωμένου και συνωμοτικώς κατευθυνομένου όχλου κακοποιών και εγκληματιών (αποβρασμάτων/καθαρμάτων της παρισινής κοινωνίας) και όχι αυθόρμητης λαϊκής κοινωνικής εξεγέρσεως των Γάλλων, τότε τι είναι;

Συνεχίζεται

---

1 Αβράκωτοι: Το κίνηµα εξαθλιωµένων, απογοητευμένων, πενομένων και κακοποιών Γάλλων του Παρισίου, που ονοµάστηκε «Αβράκωτοι» (sans culottes), επειδή τα μέλη του, αντί της χαρακτηριστικής «βράκας» (culotte) που διέκρινε τους ευγενείς, έφεραν ένα κοντό τζάκετ που το έλεγαν Carmagnola.. Αργότερο το τζάκετ ήταν τρίχρωμο, που συμβόλιζε τον υποστηρικτή της επαναστάσεως.

Ενδεικτικό της δυνάμεως των αβράκωτων (sans – cullotes), την περίοδο της Τρομοκρατίας, ήταν ότι ο υπουργός πολέμου το 1793,  υπήρξε Εμπερτιστής (Για Ζακ Εμπέρ και Εμπερτιστές, βλέπε στην υποσημείωση 12). Οι Εμπερτιστές θα πρωτοστατήσουν στον πόλεμο ενάντια στους φιλοβασιλικούς στην Βανδέα και αργότερα θα κατηγορηθούν για σφαγές και ακρότητες, με….δημοκρατικές διαδικασίες.

Το 1794 ήδη φαίνεται πως η ριζοσπαστική περίοδος της Επαναστάσεως αρχίζει να φθίνει. Οι Εμπερτιστές την άνοιξη εκείνης της χρονιάς προσπάθησαν με πραξικόπημα να ανατρέψουν τους Ιακωβίνους. Απέτυχαν και είκοσι απ’ αυτούς οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα. Η περίοδος της ακμής της Λέσχης των Ιακωβίνων και της δραστήριας παρουσίας των Αβράκωτων θα ολοκληρωθεί ανεπιστρεπτί το καλοκαίρι του 1794 όταν θα ανατραπούν από μια συμμαχία αντεπαναστατών, συντηρητικών και φιλομοναρχικών που θα οδηγήσουν τον Ροβεσπιέρο στην γκιλοτίνα.

Αβρακωτισμός (γαλλ. sans-culottisme): Πολιτικός όρος που συνδέεται με την Γαλλική Επανάσταση. Η λέξη εκφράζει το μίσος και την εμπάθεια των φτωχότερων τάξεων κατά των ευγενών. Τελικά, έγινε συνώνυμο των «δημοκρατικών και προοδευτικών» δυνάμεων στην Γαλλία.

2 Jennifer Harris, "The Red Cap of Liberty: A Study of Dress Worn by French Revolutionary Partisans 1789-94" Eighteenth-Century Studies 14.3 (Spring 1981:283-312) p. 286

3 Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Carmagnole". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press. ---carmagnole which is a short jacket, usually red, white and blue to support the revolution.  See more about Short Jackets, The Revolution and Revolutions.

4  Ο Φρανσουά Ανριό (François Hanriot, 3 Σεπτεμβρίου 1761 – 28 Ιουλίου 1794) ήταν Γάλλος πλανόδιος ρήτορας της Γαλλικής Επαναστάσεως. Ο ρόλος του ήταν ζωτικός στην τελική πτώση των Γιρονδίνων. Δύο φορές εργάστηκε ως υπάλληλος και σε αμφότερες τις περιστάσεις απολύθηκε. Την δεύτερη φορά που έχασε τη δουλειά του ήταν επειδή εγκατέλειψε την θέση του τη νύχτα της 12ης Ιουλίου 1789, όταν οργισμένοι Παρισινοί επεχείρησαν να πυρπολήσουν το κτήριο της Εφορείας όπου εργαζόταν ως γραμματέας (ΣΣ: Τυχαίως επελέγη η νύκτα της πυρπολήσεως της εφορίας, όταν φύλακας ήταν ο Ανριό; Δεν νομίζομεν).

Ο Ανριό παρέμεινε άνεργος έχοντας αλλάξει πολλές δουλειές και τελικά έγινε πολύ φτωχός. Οι επόμενες δουλειές του δεν είναι πολύ γνωστές: Πολλοί σύγχρονοί του, τον συνδέουν με επαγγέλματα όπως φύλακας καταστήματος, πλανόδιος έμπορος και για μικρό χρονικό διάστημα ως πολεμιστής στην Αμερική, υπηρετώντας υπό τις διαταγές του μασόνου Λαφαγιέτ. Τελικά έγινε ρήτορας για λογαριασμό του τοπικού παραρτήματος των ξεβράκωτων (sans-culottes).

Μετά την απόκτηση περιουσίας, διαρκούσης της επαναστατικής περιόδου, μετακόμισε στην οδό ντε λα Κλεφ, μια παρισινή συνοικία όπου κατοικούσαν βασιλόφρονες και αβράκωτοι. Τον Ιανουάριο του 1792, ο Ανριό έγινε σύντομα γνωστός για τις απόψεις του κατά των αριστοκρατών και κέρδισε την εμπιστοσύνη των τοπικών αβράκωτων, των οποίων θα γινόταν τοπικός ηγέτης κατά τις Σφαγές του Σεπτεμβρίου, αργότερα την ίδια χρονιά. (Πηγή: Lenotre, G. Romances of the French Revolution: From the French of G. Lenotre. Translated by George Frederic William Lees. Vol. II. (London: W. Heinemann, 1908), 268-274).

5 Πηγές: Andress, David. The Terror. (New York: Farrar, Straus, and Giroux, 2006), 396.---

Stevens, Henry Morse. A History of the French Revolution. (New York: Charles Scribner's Sons, 1891), 242.---Slavin, Morris. The Making of an Insurrection. (London: Harvard University Press, 1986), p. 99-116.

6 Ο Έρικ Τζον Έρνεστ Χομπσμπάουμ (E. J. Hobsbawm) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1917, από πατέρα βρετανό πολωνικής καταγωγής και μητέρα αυστριακή εβραϊκής καταγωγής, και σπούδασε στην Βιέννη, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Καίμπριτζ. Δίδαξε ως την συνταξιοδότησή του στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου -ένα περιβάλλον/έμπνευση και κίνητρο για το ιστορικό του έργο, όπως ομολόγησε ο ίδιος- και κατόπιν στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης.

7 Α quoted in “How America Saw the French Revolution”, William P. Hoar, American Opinion, Feb. 1978, p.17-18.

8 Με το όνομα καρμανιόλα αποδίδονταν παλαιότερα διάφορες έννοιες, όπως:

·Παριζάνικο ένδυμα της εποχής της Γαλλικής επαναστάσεως.

·Ιταλικός φοκλορικός αλλά και γαλλικός λαϊκός χορός της εποχής της Γαλλικής επαναστάσεως που χορευόταν με το ομώνυμο τραγούδι καρμανιόλα.

·Επαναστατικό τραγούδι της Γαλλικής Επαναστάσεως.

·Καρμανιόλα Ιακωβίνων, όνομα που δίνονταν ως προσωνύμιο στα βιαιώτερα μέλη της ενώσεως των Ιακωβίνων.

Γενικώτερα όμως η Καρμανιόλα απετέλεσε την δημώδη ονομασία της λαιμητόμου που μεταδόθηκε έτσι από το ομώνυμο άσμα που τραγουδούσε ο όχλος συνοδεύοντας τα θύματα εκείνης της θηριωδίας, στο τόπο της εκτελέσεως.

9 Iστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. VI, κ. 146, σ. 395.

10 Iστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. VI, κ. 146, σ. 373-374.

11 «Λυσσασμένοι» (Les «Enragés»):  Μικρή παρισινή εξτρεμιστική ομάδα μέσα στις τάξεις των «Αβράκωτων» («Σανκιλότ», «Sans-Culottes») της Γαλλικής Επαναστάσεως, με βασική θέση ότι η ελευθερία του λαού αποκτάται όχι μέσα από συνταγματικές διακηρύξεις, αλλά με την άμεση βία ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους.

12 Ο Ζακ Εμπέρ (Jacques René Hébert, 15 Νοεμβρίου 1757 – 24 Μαρτίου 1794) ήταν Γαλλο-ιουδαίος δημοσιογράφος και εκδότης της ακραίας ριζοσπαστικής εφημερίδας Le Père Duchesne ("Μπαρμπα-Ντισέν"), στην διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως (1790-94). Συνήθως οι οπαδοί του αναφέρονται με την ονομασία Εμπερτιστές (Hébertistes) και ίδιος μερικές φορές αυτοαπεκαλείτο Père Duchesne, από το όνομα της εφημερίδας του. Ήταν μέλος της Λέσχης των Κορδελλιέρων, με έδρα στην Παρισινή Κομμούνα και ανέλαβε την αποστολήν αποχριστιανοποιήσεως της Γαλλίας. Από το 1792 ως το θάνατό του ήταν μέλος της Συμβατικής Συνελεύσεως. Κατάφερε να αναδειχθεί μέσω της δημοφιλούς εφημερίδας του. Αρχικά υποστήριζε την βασιλεία, στην συνέχεια όμως αναδείχθηκε σε φανατικό πολέμιο της βασιλικής οικογένειας.

Οι ηγέτες των «λυσσαμένων» Ζακ Ρου (Jacques Roux, 1752 – 1794, πρώην κληρικός, αλλά μετέπειτα άθεος «κόκκινος παπάς» και μέλος της Παρισινής Κομμούνας από το 1792), Θεόφιλος Λεκλέρκ (Theophile Leclerc d‘ Oze, 1771 – 1796, ένας εξτρεμιστής από την Λυών, τον οποίο ο Μαρά είχε περιγράψει ως «ικανότατο»), Πιέρ Ντολιβιέ (Pierre Dolivier, 1746 – μετά το 1817, ένας ακόμη «κόκκινος παπάς»), Ταμπουρώ ντε Μοντινύ (Francois Pierre Tabourreau de Montigny, ένας εξτρεμιστής από την Ορλεάνη), μία πόρνη η Κλαίρη Λακόμπ (Claire Lacombe, 1765 – άγνωστο έτος θανάτου, ηθοποιός, ερωμένη του Λεκλέρκ και αρχηγός της «Εταιρείας Επαναστατριών Δημοκρατισσών», «Société des Républicaines Révolutionnaires») και ο Ζαν Βαρλέ (Jean Varlet, 1764 – 1837, ένας ταχυδρομικός υπάλληλος, που κήρυσσε στους δρόμους την ανάγκη για βία κατά των πλουσίων, ωστόσο ο Μαρά τον είχε χαρακτηρίσει «ανεγκέφαλο συνωμότη»), προέβαλαν αλλεπάλληλα αιτήματα για άμεσο αγορανομικό έλεγχο και βίαιη αντιμετώπιση των «αντιδραστικών».

13 Η Εωσφορική συνωμοσία, William Guy Carr, εκδ. Στερέωμα, σ. 86.

14 Population Statistics: Paris 1789 - 1817

1789: 650,000 (estimate)

1801: 546,856

1811: 622,636

1817: 713,966

Source: Fierro, Alfred. Historical Dictionary of Paris. Lanham: Scarecrow, 1998.

-The population of Paris had dropped by 100,000 during the Revolution, but between 1799 and 1815, it surged with 160,000 new residents, reaching 660,000. Πηγή: Sarmant, Thierry (2012). Histoire de Paris: politique, urbanisme, civilisation (in French), σ. 148. Editions Gisserot. ISBN 978-2-7558-0330-3.