Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 15ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

2. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 14ου μέρους)

3ος Μύθος:

Η επανάσταση εδίωξε απηνώς τους ευγενείς και τους αριστοκράτες, από τους οποίους αφαίρεσε τα προνόμια που είχαν προεπαναστατικώς (επί μοναρχικού καθεστώτος).

Η άλωση της Βαστίλης (14 Ιουλίου 1789) δεν σηματοδότησε την έναρξη της Γαλλικής Επαναστάσεως, όπως προπαγανδίζουν οι θιασώτες της. Ελάχιστοι γνωρίζουν (και στην Γαλλία ακόμα), ότι η Γ.Ε. ξεκίνησε ως απόπειρα της αριστοκρατίας να ανακαταλάβει, δια της Μασονίας, το κράτος από τα χέρια των τεχνοκρατών της εποχής εκείνης, τους οποίους η μοναρχία προτιμούσε να χρησιμοποιεί καθ' όλην την διάρκεια του 18ου αιώνος.

Η αριστοκρατική εξέγερση του 1787-1788, άνοιξε τον δρόμο για την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση και τα ακολουθήσαντα γεγονότα.1

Όπως γράφει ένας από τους πιο φημισμένους ιστορικούς της Γαλλίας, ο François Furet, η αριστοκρατία σαράντα χρόνια μετά την επανάσταση του 1789, ήταν τόσο πλούσια και ισχυρή όσο και στην Γαλλία του Λουδοβίκου XVΙ.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην ορολογία των επαναστατών, με τον όρο «αριστοκράτης» δεν εννοείτο το μέλος μιας ορισμένης κοινωνικής τάξεως, αλλά μόνον ο εχθρός της επαναστάσεως. Έτσι, οι περισσότεροι πρώην αριστοκρατικοί που κατά την διάρκειαν και μετά την επικράτηση της Γ.Ε. υπεστήριξαν αναφανδόν τους επαναστάτες, όχι μόνον δεν εδιώχθησαν αλλά διετήρησαν τα προνόμιά τους.

Αντιθέτως θεωρούσαν ως «αριστοκρατικών» αντιλήψεων, έναν εργάτη, έναν χριστιανό παπικό από την Ανδεγαυΐα ή έναν αγρότη αντεπαναστάτη από την Λοζέρ.

O Αμερικανός ιστορικός Donald Greer, απέδειξε ότι από τα θύματα που θανατώθηκαν κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας (La Grande Terreur), μόνον το 8,5% ήταν αριστοκράτες και το 91,5% προήρχοντο από τις λαϊκές τάξεις!!!!! Επίσης στην ίδια έρευνα απέδειξε ότι από τους 400.000 ευγενείς που ζούσαν το 1789, εκτελέστηκαν  μόνον 1.158, δηλαδή ένα ποσοστό του 0,03%. (The Incidence of the Terror during the French Revolution, Harvard Historical Monographs).

Το 1790 πολυάριθμοι ευγενείς βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές της επαναστάσεως και την υπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο. Βεβαίως υπήρξαν και περιπτώσεις που ο αφιονισμένος όχλος, απεκεφάλισε και ευγενείς.

Ο επαναστατημένος λαός περιφέρει κεφάλια ευγενών  (Πηγή: Περιοδικό Crypto, τεύχος 1, σελ. 18)

Μάλιστα, κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας εκδόθηκε ειδικό διάταγμα που απαγόρευε τις επιθέσεις στους πύργους των ευγενών!!!!!! Και φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ένας από τους πρωταγωνιστές της λεγομένης Γ.Ε. και μέγας διδάσκαλος της Ιλλουμινοποιημένης μασονικής στοάς της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, ήταν ο Δούκας  Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄ της Ορλεάνης.

Υπογραμμίζεται ότι αν και στην αρχή, η πρώτη στοά αποτελείτο από παπικούς, με τον καιρό, πολλοί Προτεστάντες προερχόμενοι από την Δύση, κυρίως την Γερμανίαν, εισέδυσαν στις τάξεις της και ως πιο δυναμικό και «αντιχριστιανικό» στοιχείο, κατάφεραν να αποκτήσουν την ηγεσία της στοάς. Το 1773 ένα μεγάλο μέρος των μελών της «Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας» αποσχίσθηκε σχηματίζοντας την «Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας», της οποίας Μέγας Διδάσκαλος ονομάσθηκε ο Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης. Ο νέος αυτός σχηματισμός άρχισε να αποκτά μεγάλη οικονομική και πολιτική δύναμη, γενόμενος «κράτος εν κράτει» και το 1789, όταν ξέσπασε η Επανάσταση, αριθμούσε περί τις 1.000 μασονικές στοές σ’ όλη την Γαλλική επικράτεια.

4ος Μύθος:

Ο λαός κατέλαβε τις φυλακές της Βαστίλης και απελευθέρωσε τους πολιτικούς κρατουμένους του Μοναρχικού καθεστώτος.

Το θέμα έχει ξεκαθαριστεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν πολιτικές φυλακές. Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές ένας μικρός αριθμός ατόμων [επτά (7)], για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Στις φυλακές εισέβαλαν  μερικοί αλήτες και κάποιοι ξένοι εγκάθετοι-μισθοφόροι, ως επί το πλείστον Γερμανοί, που αναζητούσαν πολεμοφόδια. Αυτές είναι αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες που προέρχονται από αρχηγούς της Γ.Ε., όπως ο Paul Barras και ο Jean-Paul Marat.

Το πρωϊνό της 14ης Ιουλίου, οι επαναστάτες έστειλαν αντιπροσωπεία που συναντήθηκε με τον διοικητή της Βαστίλλης, ζητώντας του να παραδοθεί, ενώ ήδη είχαν σχεδιάσει την επίθεση εναντίον του φρουρίου. Αρχηγός της εφόδου ήταν ο μασόνος Μορετόν ντε Σαμπριγιάν, ενώ επιμέρους αρχηγοί των τριών ομάδων επιτιθέμενων ήταν οι Μασόνοι Σαντερέ και Παλού (ομάδα Α', συνοικία Σαν Αντουάν), Φουρνιέ (ομάδα Β', συνοικία των Χαλ), και Κασονιέρ (ομάδα Γ', περιοχή Αψίδας του Θριάμβου).

Ο ενορχηστρωτής της όλης επιχειρήσεως ήταν ο πρίγκιπας Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης, ο οποίος μέσα από το παλάτι του υποκινούσε και χρηματοδοτούσε την Επανάσταση, γεγονός που είχε γίνει ευρύτατα γνωστό και είχε καταγγελθεί από όλες τις βασιλικές Αυλές της Ευρώπης. Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι δεν ήταν καθόλου αυθόρμητη και ασχεδίαστη η επίθεση εναντίον της Βαστίλλης και είναι πλέον φανερό με τις εγγυήσεις και τις εντολές ποίου, ο διοικητής της την παρέδωσε αμαχητί μαζί με την φρουρά της στους επαναστάτες.

Την επόμενη ημέρα της παραδόσεως της Βαστίλλης, η επαναστατική επιτροπή που έδρευε στο Δημαρχείο σχημάτισε την Κομούνα των Παρισίων, με δήμαρχο τον μασόνο Μπεϊλύ, ενώ η ένοπλη δύναμη των αστών μετασχηματίσθηκε σε Εθνική Φρουρά υπό την ηγεσία του Μασόνου Μαρκησίου Λα Φαγιέτ, ο οποίος, έστω και πρόσκαιρα, συγκέντρωσε με αυτό τον τρόπο στα χέρια του την μόνη αξιόλογη δύναμη εκείνης της εποχής, την «δύναμη των επαναστατών». Έτσι, μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου τόσο ο βασιλιάς όσο και η Εθνοσυνέλευση ουσιαστικά περιήλθαν στον έλεγχο του Μαρκησίου και δι’ αυτού στην Ιλλουμινοποιημένη Μασονία.

Τι εορτάζουν οι Γάλλοι την 14ην Ιουλίου κάθε έτους;

Ως γνωστόν στην Γαλλία, κάθε χρόνο εορτάζεται ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, η Άλωση της Βαστίλλης που συνέβη στις 14 Ιουλίου του 1789 εις Παρισίους και τιμάται κάθε χρόνο ως Εθνική Εορτή της Γαλλίας, καθιερωθείσα από το 1880.

Οι Γάλλοι, οι συντάκτες όλων των ιστορικών εγχειριδίων του Συστήματος, ισχυρίζονται, αλλά και κάθε χρόνο διαβάζουμε και ακούμε από όλα τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, ότι την 14ην Ιουλίου 1789, ο γαλλικός λαός επαναστάτησε κατά του δεσποτικού καθεστώτος του βασιλέως, μετέβη στις φυλακές του φρουρίου της Βαστίλλης και απελευθέρωσε εκατοντάδες, και κατ’ άλλους, άγνωστον αριθμόν πολιτικών κρατουμένων,  αντιπάλων του βασιλέως  που εκρατούντο και εβασανίζοντο από το αυταρχικό καθεστώς του Λουδοβίκου.  Έτσι η Βαστίλλη κατέστη σύμβολον της ανατροπής του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄…

Τα γεγονότα του 1789, έζησε ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς  και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο αποκαλούμενος από το Σύστημα, «Διαφωτιστής» των Ελλήνων και «Μέγας Διδάσκαλος του Γένους». Προς έκπληξη πάντων όμως, ο Κοραής σιωπά και δεν αναφέρει τίποτε για τις συνθήκες καταλήψεως/αλώσεως της Βαστίλλης, ούτε για τον αριθμόν των πολιτικών κρατουμένων που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στο φρούριο και απελευθερώθηκαν από τους Γάλλους επαναστάτες, ούτε για το τι ακολούθησε μετά την άλωση της Βαστίλλης.... Γιατί;

Η σιωπή του Κοραή σε συνδυασμό με την πίστη του στις αρχές της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως, μόνον υποψίες προκαλεί….Τι είδους υποψίες; Ότι συμμετείχε και αυτός ως εκλεκτόν μέλος του Συστήματος, στην Μεγάλη Απάτη, που το Σύστημα διαιωνίζει από το 1789 μέχρι σήμερα, και χαρακτηρίζει ως Γαλλική Επανάσταση και συντηρούσε, όπως και οι ομόφρονές του, το σύμβολόν της, τον ΜΥΘΟΝ της Βαστίλλης…

Η άλωση της Βαστίλλης ως δήθεν συμβόλου κατά της βασιλικής απολυταρχίας και  πτώσεως της τυραννίας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, αποτελεί μέγαν ΜΥΘΟΝ, διότι:

1ο/ Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλλης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές επτά (7) άτομα καταδικασμένα για εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικος. 

2ο/ Οι συνθήκες κρατήσεως των εγκλείστων στα κελλιά τους και γενικώτερα η διαβίωσή τους στις φυλακές (φαγητό, ανάγνωση εφημερίδων, τζάκι και επιπλωμένα κελλιά, αλληλογραφία με συγγενείς, κ.λπ.), θύμιζαν μάλλον εξοχική διαβίωση ερημίτου, παρά φυλακές..

3ο/ Στις φυλακές εισέβαλαν  μερικοί αλήτες, ληστές του παρισινού υποκόσμου και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί μισθοφόροι των Ιλλουμινάτι, με την μορφήν όχλου που αναζητούσαν πολεμοφόδια.

Ο όχλος αφού κατέσφαξε τον διοικητή της Βαστίλλης μαρκήσιο Ντε Λονέ και τους αξιωματικούς του φρουρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν παραδοθεί, σηκώνει θριαμβευτικώς στα χέρια τους αποφυλακισθέντες, τέσσαρες (4) πλαστογράφους, δύο (2) τρελλούς και έναν ερωτομανή, τα «θύματα της απολυταρχίας».2

Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, η αθεϊστική αλητο-elite, στρατολόγησε αποβράσματα της γαλλικής κοινωνίας, που δεν ήσαν φυλακισμένοι στην Βαστίλλη την 14ην Ιουλίου 1789, μεταξύ των οποίων πρώην ποινικοί κρατούμενοι, και με βάση «ομολογίες-μαρτυρίες» τους για τα «βασανιστήρια» που υφίσταντο στις φυλακές, έπλασε άλλους μύθους προσαρτηθέντες στον μεγάλο μύθο της Βαστίλλης. Τις «μαρτυρίες» τους άλλοι στρατολογηθέντες «φωτισμένοι» λόγιοι και συγγραφείς, μετέφεραν ως γεγονότα, σε λογοτεχνικά και θεατρικά έργα  που αναγιγνώσκονται ή προβάλλονται (πολύ αργότερα και στην μικρή οθόνη) μέχρι σήμερα.

Έτσι προέκυψαν: Οι τρείς Σωματοφύλακες, Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ, η πόρνη Λίλιθ, Το σιδηρούν προσωπείον, Το χαμένο περιδέραιο της βασίλισσας, κ.α. που συντηρούνται μέχρι σήμερα μέσα από τα μυθιστορήματα και ιστορικά βιβλία αλλά και τις κινηματογραφικές ταινίες, των (υπ)ανθρώπων του Συστήματος.

Την 14ην Ιουλίου 1789, ένας μύθος διαμορφώνεται. Οι νικητές της Βαστίλλης, που είναι ληστές, γίνονται ήρωες!!! 3

Ιδού και οι αποδείξεις για τον Μύθο της Βαστίλλης, το «σύμβολον» της Γαλλικής Επαναστάσεως, τις αρχές της οποίας απάσθηκε, μεταξύ των άλλων, ο σκοταδιστής του Γένους, Αδαμάντιος Κοραής!

As a result, in the days after 14 July, the fortress was searched for evidence of torture: old pieces of armour and bits of a printing press were taken out and presented as evidence of elaborate torture equipment.

Latude returned to the Bastille, where he was given the rope ladder and equipment with which he had escaped from the prison many years before. The former prison warders escorted visitors around the Bastille in the weeks after its capture, giving colourful accounts of the events in the castle. 4

  Stories and pictures about the rescue of the fictional Count de Lorges – supposedly a mistreated prisoner of the Bastille incarcerated by Louis XV – and the similarly imaginary discovery of the skeleton of the "Man in the Iron Mask" in the dungeons, were widely circulated as fact across Paris. 5

In the coming months, over 150 broaside publications used the storming of the Bastille as a theme, while the events formed the basis for a number of theatrical plays. 6

Despite a thorough search, the revolutionaries discovered only seven prisoners in the Bastille, rather fewer than had been anticipated. Of these, only one – de Whyte de Malleville, an elderly and white-bearded man – closely resembled the public image of a Bastille prisoner; despite being mentally ill, he was paraded through the streets, where he waved happily to the crowds. Of the remaining six liberated prisoners, four were convicted forgers who quickly vanished into the Paris streets; one was the Count de Solaqes, who had been imprisoned on the request of his family for sexual misdemeanours; the sixth was Tavernier, who also proved to be mentally ill and, along with Whyte, was in due course reincarcerated in the Charenton asylum.7

Modern historians of this period, such as Hans-Jürgen Lüsebrink, Simon Schama and Monique Cottret, concur that the actual treatment of prisoners in Bastille was much better than the public impression left through these writings. 8

Nonetheless, fuelled by the secrecy that still surrounded the Bastille, official as well as public concern about the prison and the system that supported it also began to mount, prompting reforms.9 As early as 1775, Louis XVI's minister Malesherbes had authorised all prisoners to be given newspapers to read, and to be allowed to write and to correspond with their family and friends.10

In the 1780s Breteuil, the Secretary of State of thw maison du Roi, began a substantial reform of the system of lettres de cachet that sent prisoners to the Bastille: lettres were now required to list the length of time a prisoner would be detained for, and the offence for which they were being held.11

Contrary to its later image, conditions for prisoners in the Bastille by the mid-18th century were in fact relatively benign, particularly by the standards of other prisons of the time.12  The typical prisoner was held in one of the octagonal rooms in the mid-levels of the towers. The calottes, the rooms just under the roof that formed the upper storey of the Bastille, were considered the least pleasant quarters, being more exposed to the elements and usually either too hot or too cold. The cachots, the underground dungeons, had not been used for many years except for holding recaptured escapees.

Prisoners' rooms each had a stove or a fireplace, basic furniture, curtains and in most cases a window. A typical criticism of the rooms was that they were shabby and basic rather than uncomfortable.13

Like the calottes, the main courtyard, used for exercise, was often criticised by prisoners as being unpleasant at the height of summer or winter, although the garden in the bastion and the castle walls were also used for recreation.14

      

5ος Μύθος:

Η γαλλική επανάσταση εβελτίωσε την οικονομική κατάσταση και κοινωνική θέση των κατωτέρων λαϊκών στρωμάτων του γαλλικού λαού.

- Η επανάσταση όχι μόνον ΔΕΝ εβελτίωσε την οικονομικο-κοινωνική θέση των κατωτέρων λαϊκών στρωμάτων αλλά μετετράπη σε ένα διαρκές εργατικό μαρτυρολόγιο. Η αγοραστική ικανότητα των λαϊκών τάξεων μειώθηκε κατά πολύ σε σχέση με την περίοδο της Μοναρχίας και η άνοδος των τιμών των προϊόντων δημιούργησε συνθήκες πραγματικής πείνας και ορατής εξαθλιώσεως.

-Το 2ο έτος της επαναστάσεως, συλλαμβάνονται εργάτες που απεργούσαν και η Κομμούνα των Παρισίων επιβάλλει την μείωση των μισθών στους πάντες, πλην της επαναστατικής συμμορίας τους, κατά το ένα τρίτο.

-Ο Άγγλος ιστορικός Richard Cobb διαπίστωσε ότι στην Ρουέν, στις λαϊκές συνοικίες, κατά το 4ο έτος της επαναστάσεως, η θνησιμότητα έφθασε να είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την συνηθισμένη. Εργάτες και εργάτριες πεθαίνουν μαζί με τα παιδιά τους μέσα στον δρόμο από το κρύο και την πείνα. Στην  ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι γεωργοί.

-Η κατάργηση του Εκκλησιαστικού φόρου της Δεκάτης που μέχρι τότε τον πλήρωναν οι μεγάλοι ιδιοκτήτες της γης και η απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας είχε ως συνέπεια, να σταματήσει η κοινωνική βοήθεια που παρείχε η Παπική Εκκλησία στους γεωργούς, με αποτέλεσμα αυτοί να βρεθούν σε άθλια κατάσταση.

-Η οικονομική κατάσταση επιδεινώνοταν συνεχώς, κυρίως λόγω αυξήσεως των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Οργισμένα πλήθη στις πόλεις ζητούσαν ψωμί στις προεπαναστατικές τιμές και έλεγχο του αυξανόμενου πληθωρισμού. Οι κατώτερες πολιτικοποιημένες τάξεις αισθάνονταν απογοήτευση. 

-Δημεύθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία ΜΟΝΟΝ όσων κατείχαν ιδιοκτησία αλλά ταυτόχρονα θεωρούντο και εχθροί της επαναστάσεως. Τα περιουσιακά στοιχεία των υπολοίπων δεν εθίγησαν. Τα δημευόμενα  περιουσιακά στοιχεία ετεμαχίζοντο μεν αλλά δεν διενέμοντο δωρεάν στους ακτήμονες χωρικούς. Μέρος αυτών προσφέρονταν προς πώληση σε όσους είχαν χρήματα, ή σε πτωχούς φανατικούς φιλοεπαναστάτες πολίτες, με τοκογλυφικά δάνεια και τα υπόλοιπα περιήρχοντο στην κατοχή της εκάστοτε εξουσίας.

- Μετά την επικράτηση της Γ.Ε. και στην συνέχεια, ήταν συχνά τα φαινόμενα των ανεξέλεγκτων λεηλασιών και της αισχροκέρδειας των εμπόρων.  Με βασική τους πεποίθηση ότι η ελευθερία και ευτυχία όλου του λαού ήταν πιο σημαντική από την σταδιακή χορήγηση συνταγματικών δικαιωμάτων και με κυριότερο αίτημά τους την άμεση καταστολή κάθε αντεπαναστατικής δράσεως, λεηλάτησαν τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 1793 πολλά καταστήματα τροφίμων και φούρνους των Παρισίων, διαμαρτυρόμενοι για την αισχροκέρδεια όσων εμπορεύονταν τρόφιμα εις βάρος του λαού, που υπέφερε από την έλλειψη τροφών και άλλων βασικών αγαθών.

-Ο λαός λιμοκτονούσε. Χαρακτηριστική υπήρξε η δήλωση του Ζακ Ρου, ότι «η ελευθερία δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος όταν επιτρέπεται ατιμώρητα σε μία τάξη να λιμοκτονήσει μία άλλη».

- Η κατάσταση που επικρατεί την περίοδο από το φθινόπωρο του 1793 ως το χειμώνα του 1794, αντικατοπτρίζει την απελπισία των λαϊκών μαζών που είχαν δεχτεί βαρύ πλήγμα από την ακρίβεια της ζωής και την έλλειψη τροφίμων, που ζητούσαν να απαλλαγούν από την επαναστατική κοινωνική τρομοκρατία.

- Είναι μακρύς ο κατάλογος των δεινών που υπέστη  το προλεταριάτο και ο μικροί καλλιεργητές. Μιλάμε για πλήρη εξαθλίωση. Τέλος να σημειωθεί ότι οι….δημοκράτες επαναστάτες έδωσαν δικαίωμα ψήφου για την εκλογή αντιπροσώπων, μόνον στους …πλούσιους γαιοκτήμονες.

Κατά τα άλλα οι σημερινοί ψευτοδημοκράτες-θιασώτες της Γ.Ε. επιμένουν να προβάλλουν τα πλεονεκτήματα και τις πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικές βελτιώσεις που προέκυψαν για τον λαό μετά την Γ.Ε.

Πρόκειται άραγε περί άκρατης υποκρισίας ή ομαδικής παρακρούσεως;

6ος Μύθος

Ο λαός μετά από επίθεση ανδρών και γυναικών και αιματηρές συγκρούσεις, κατέλαβε τα ανάκτορα των Βερσαλλιών.

Μετά την παράδοση της Βαστίλλης και την αδιανόητη σφαγή της παραδοθείσης φρουράς, οι επαναστάτες στράφηκαν προς τις Βερσαλλίες. Επρόκειτο για το πολυτελές ανάκτορο το οποίον είχε οικοδομήσει ο πανίσχυρος Λουδοβίκος ΙΔ΄, ο «βασιλιάς Ήλιος», αρκετά έξω από τα τότε όρια των Παρισίων με σκοπό ακριβώς να μην είναι ευπρόσβλητο από τυχόν λαϊκές ταραχές, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε όλες τις εποχές. Το ανάκτορο είχε δική του, καλά εκπαιδευμένη φρουρά, που αποτελείτο από έναν μικρό στρατό.

Στην ανακτορική φρουρά, είχε προσληφθεί επιπλέον και μια μονάδα επιλεγμένων Ελβετών μισθοφόρων ως προσωπική φρουρά του εκάστοτε μονάρχου. Η Ελβετική φρουρά αποτελούσε την «χρυσή εφεδρεία», τρόπον τινά, για αντιμετώπιση πιθανής επιθέσεως κατά των ανακτόρων και δισταγμού της γαλλικής ανακτορικής φρουράς να βάλει εναντίον του γαλλικού λαού.

Πριν φθάσει ο επαναστατημένος όχλος πεζοπορώντας στα ανάκτορα, κατέφθασε εκεί εποχούμενος ο χωλός - επίσκοπος και πρίγκιπας τότε και κατόπιν υπουργός Εξωτερικών και περίφημος διπλωμάτης–μασόνος Ταλεϋράνδος, με σκοπό να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην αντιμετώπιση της καταστάσεως. Όπως αργότερα διηγείτο ο ίδιος, αν και πρίγκιπας, μόνο μετά από μια μακρά αναμονή κατάφερε να συναντήσει τον δευτερότοκο αδελφό του μονάρχου, τον κατοπινό βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄, ο οποίος του ανακοίνωσε: «η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς κοιμάται»!

 Ξεπερνώντας την πρώτη έκπληξη, ο Ταλεϋράνδος του υπενθύμισε ότι ο όχλος κινείτο προς τις Βερσαλλίες και ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετωπίσεώς του ήταν να μην τον αφήσουν να πλησιάσει, αλλά να λάβει θέση η βασιλική φρουρά μπροστά από τα ανάκτορα και, μόλις οι εξεγερμένοι φθάσουν, σε απόσταση βολής, να ανοίξει πυρ κατά βούληση. Σύμφωνα με την πολεμική εμπειρία αιώνων, εφόσον οι εξεγερμένοι ήταν ασύντακτοι και ακαθοδήγητοι-τουλάχιστον έτσι διατείνονταν-μόλις έπεφταν οι πρώτοι νεκροί, οι υπόλοιποι θα διαλύονταν τρεπόμενοι σε άτακτη φυγή.

Η απάντηση του πρίγκιπα, «ο βασιλεύς δεν σκοπεύει να χύσει ούτε μια σταγόνα γαλλικού αίματος, θα δεχθεί τους εξεγερμένους για να τους ακούσει», άφησε άφωνο τον Ταλεϋράνδο.

Εντελώς ανέλπιστα οι καθοδηγητές του επαναστατημένου όχλου, είδαν τα ανάκτορα να παραδίδονται αμαχητί και «τον όχλο σαν έναν Σηκουάνα να ορμά μέσα παρασύροντας τα πάντα στο διάβα του», όπως έγραψε αργότερα ο Γερμανο-ιουδαίος λογοτέχνης Στέφαν Τσβάϊχ.

Ο βασιλιάς, υπερβαίνοντας κάθε προσδοκία, παραδόθηκε στους Επαναστάτες και σε όσους βρίσκονταν πίσω από αυτούς. Έκτοτε η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, μολονότι ο αγράμματος στην πλειοψηφία του λαός, παρ’ όλη την αντιμοναρχική προπαγάνδα που δεχόταν, παρέμενε πεισματικά βασιλόφρων, πληρώνοντάς το πολύ ακριβά μερικές φορές.

Ο βασιλιάς παρεδόθη και μαζί του παρέδωσε χωρίς αιματοχυσία τις Βερσαλλίες στους καταληψίες. Ο Βασιλιάς παρεδόθη λόγω της προσωπικής του ανικανότητος να κυβερνήσει, πληρώνοντας ουσιαστικά λάθη και παραλείψεις προκατόχων του, και τελικώς καρατομήθηκε μόνο με μια ψήφο επιπλέον. Και αυτή η ψήφος δεν ανήκε σε άλλον παρά στον εξάδελφο του, τον μασόνο πρίγκιπα Λουδοβίκο Φίλιππο της Ορλεάνης, και μέλος του βασιλικού οίκου των Βουρβώνων, γεγονός που κατέπληξε ακόμη και τους πιο ακραίους επαναστάτες.

Αυτή είναι η αλήθεια για τον μύθο της καταλήψεως των ανακτόρων στις Βερσαλλίες, και όχι τα κολοσσιαία ψεύδη των μυθοπλαστών της Βαστίλλης!

7ος Μύθος

Η μεσαία ή αστική τάξη διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιτυχή έκβαση της Γαλλικής Επαναστάσεως. 15

Όταν εξερράγη η Γ.Ε. δεν υπήρχε αστική τάξη στην Γαλλία με την έννοια που γνωρίζουμε σήμερα. Υπήρχε η ούτως αποκληθείσα Τρίτη τάξη, αποτελούσα την συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού, στην οποίαν συμπεριελαμβάνοντο  έμποροι, τραπεζίτες, υπάλληλοι, αγρότες, εργάτες, χωρικοί, κ.α. Συνεπώς, έχουμε την πρώτη ψευδή καταγραφή των μυθοπλαστών περί του ρόλου της αστικής τάξεως κατά την Γ. Ε.

Από τα τέλη του 17ου αιώνα, η «μπουρζουαζία» υπήρχε ως όρος με διάφορες νομικές, ηθικές ή πολιτικές σημασίες (κάποιες αρνητικές).

Κατά τον 18ον αιώνα άρχισε να σχηματίζεται εντός της λεγομένης Τρίτης Τάξεως, ένα νέο κοινωνικό στρώμα, αποτελούμενο από εμπόρους, τραπεζίτες, κυβερνητικούς υπαλλήλους και βιοτέχνες..

Όσοι ανήκαν σ’ αυτήν την κατηγορία, έθεσαν ως στόχον τους, την πολιτική και οικονομική ισχυροποίηση της θέσεώς τους, και αυτοχρίσθηκαν ως εκπρόσωποι του συνόλου της Τρίτης Τάξεως, προφανώς για να εκμεταλλευτούν τόσον την πληθυσμιακώς συντριπτικήν υπεροχήν της, όσον και την οικονομικήν αδυναμίαν και κατωτέρα κοινωνική θέση των αγροτών, εργατών και χωρικών.

Ο πρώτος φορέας των νέων ιδεών περί διαφωτισμού και των συναφών, υπήρξαν τα καφέ, και κυρίως τα καφέ των Παρισίων, που αποτελούσαν τα καταφύγια νεαρών ποιητών και διαφόρων άλλων ανθρώπων που συζητούσαν παθιασμένα για τις νέες ιδέες και φιλοσοφίες. Κυρίως όμως ήταν τα κοσμικά σαλόνια, εκεί όπου το κίνημα του Διαφωτισμού αρχίζει να γίνεται ευρέως γνωστό. Με την έννοια σαλόνια εκείνη την εποχή, εννοούνταν χώροι συγκεντρώσεως ανθρώπων, ανεξάρτητα από το επάγγελμα, το θρησκευτικό τους πιστεύω και τις ιδέες τους, όπου έβρισκαν την ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους και την γνώμης τους ανταλλάσσοντας αυτές με εκείνες των συνομιλητών τους….

Οι πλούσιες αστές κυρίες των Παρισίων οργάνωναν έναν κοινωνικό κύκλο από λογοτέχνες, καλλιτέχνες, ζωγράφους, ανθρώπους των γραμμάτων κ.α., και έτσι ξεδιψούσαν, υποτίθεται, την δίψα τους για μάθηση, πολιτική, τέχνες και πολιτισμό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της μαρκησίας ντε Πομπαντούρ (1721-1764), της μεγάλης ευνοουμένης/ μαιτρέσας του Λουδοβίκου ΙΕ΄ και της Μαντάμ Ζοφρέν (1699-1777), οι οποίες είχαν δημιουργήσει έναν μεγάλο κύκλο με συνευρέσεις (η λέξη με και χωρίς εισαγωγικά), πολλές φορές εβδομαδιαίως.

Άλλα ονομαστά σαλόνια των πορνών πολυτελείας,16  όπου εγένοντο συγκεντρώσεις και «συνευρέσεις» των προβληματισμένων αναδυομένων αστών, ήταν: Της μαρκησίας  Ντυ Ντεφάν (1697-1780), της Μαντάμ Ντε Τανσέν (1685- 1749), της Μαρκησίας Ντυ Σατελέ (1706-1749), της Μαρκησίας Ντε Λαμπερ (1647- 1733), της Μαντάμ Ντ’ Επιναί (1726-1783), της κόμμησσας Ντ’ Εγκμόν (1740-1773), και της μαντεμουαζέλ Ντε Λεσπινάς (1732-1776). 

Μέσα σ’ αυτά τα σολόνια-πορνοστάσια όπου συνευρίσκοντο οι οπαδοί του Διαφωτισμού, άρχισε να γεννάται η αποκληθείσα αργότερα (Νέα) Αστική Τάξη.

Επί μοναρχικού καθεστώτος, στους ευγενείς ήταν απαγορευμένο να ασχολούνται με εμπόριο και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που απέφερε κέρδη, ενώ και από τους φτωχούς αγρότες, εργάτες και χωρικούς, που υπέφεραν κάτω από τον μερκαντιλισμό (μονοπώλιο) δεν μπορούσαν να εισπράξουν τίποτε.

Οι ευγενείς που διατήρησαν την πολιτική τους θέση, είχαν αρκετές απαλλαγές  από φορολογία και μόνο αυτοί είχαν πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες. Επειδή οι μεγαλοαστοί (με την έννοια που καταγράψαμε), δεν είχαν αυτό το δικαίωμα, άρχισε να δημιουργείται μια παραφωνία ανάμεσα στην μεγάλη οικονομική τους επιρροή και την μικρή έως μηδαμινή πολιτική τους δύναμη.

Αυτό είχε ως συνέπεια να αυξηθεί η δυσαρέσκεια των μεγαλοαστών προς το απολυταρχικό κυβερνητικό σύστημα και τον βασιλιά τον ίδιο. Σταδιακώς, οι αστοί, με την έννοια που προαναφέραμε, απέκτησαν συνείδηση του εαυτού τους, άρχισαν να διαμορφώνουν μία ιδιαίτερη κοινωνική τάξη και προσπάθησαν όχι μόνον να ξεχωρίσουν από τις άλλες κοινωνικές τάξεις, αλλά να σφετερισθούν την εκπροσώπηση ΟΛΩΝ των Γάλλων πολιτών που δεν ανήκαν  στις τάξεις των αριστοκρατών-ευγενών και κλήρου….

Έτσι άρχισαν να συγκεντρώνονται σε συναθροίσεις ιδιωτικών οίκων και σαλονιών, σε μασονικές στοές, συζητώντας μεταξύ των έργων των Διαφωτιστών και Εγκυκλοπαιδιστών, και τρόπους ανελίξεώς τους στην Γαλλική κοινωνία.

Εξετάζοντες βαθύτερα τα αληθή γεγονότα στην ιστορία της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, ο ρόλος της μπουρζουαζίας (Bourgeoisie = Αστική τάξη) ως επαναστατικής μεσαίας/αστικής τάξεως είναι μύθος. Κατά την ιστορικό Sarah Maza,  η μπουρζουαζία, και κατά την μαρξιστική αντίληψη, δεν έκανε την Επανάσταση αλλά δημιουργήθηκε από την Επανάσταση εις την οποίαν συμμετέσχε για τους λόγους που προαναφέραμε.

Βεβαίως, η μικρο-μεγαλο/αστική τάξη, όχι μόνο δεν ήταν παθητική και  αδύνατη, αλλά διεδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην Γ.Ε. όχι όμως προς όφελος του Γαλλικού λαού, τα δικαιώματα, τις προσδοκίες και τις ελπίδες του οποίου σφετερίσθηκε και εκμεταλλεύτηκε, αλλά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ προς ίδιον όφελος.

Έτσι, αφού απέσπασε τα κληρονομικά δικαιώματα των ευγενών, με τις γνωστές (αντι) δημοκρατικές διαδικασίες των επαναστατών, τα «διένειμε» στους ημετέρους πρωταγωνιστές και σε όλους, όσοι εγκρίθηκαν από τα διάφορα επαναστατικά Συμβούλια και χαρακτηρίστηκαν, «Γάλλοι» ανεξάρτητα αν ήσαν πολιτογραφημένοι Γάλλοι πολίτες και εάν ανήκαν ή όχι στο Γαλλικό Έθνος.

Πως έγινε αυτό;

Διαρκούσης της Επαναστάσεως και μετά απ’ αυτήν, επήλθε η άμβλυνση των διαφορών ανάμεσα σε ευγενείς και αστούς, λόγω της Επαναστάσεως, με ταχύτερους ρυθμούς. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα διαμορφώθηκαν μικτές élites, αποτελούμενες από αστούς και ευγενείς, οι γνωστοί notables (προύχοντες, πρόκριτοι). Έως τα μέσα του 19ου αιώνος οι βιομήχανοι, βιοτέχνες, τραπεζίτες, καραβοκύρηδες και έμποροι, συνιστούσαν μία ανερχομένη οικονομικώς και πολιτικώς, μειονότητα, ανάμεσα στους γάλλους πολίτες, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν κατά πρώτο λόγο, οι νέοι γαιοκτήμονες.

Όλοι αυτοί, εσχημάτισαν για πρώτη φορά, την λεγόμενη μεγαλοαστική τάξη. Συνεπώς, η Αστική τάξη όπως είναι γνωστή σ’ εμάς, δεν συμμετείχε στην Γ.Ε., αφού ΔΕΝ υπήρχε τότε, αλλά σχηματίσθηκε σταδιακώς διαρκούσης της Γ.Ε. Δημιουργήθηκε ως τάξη, μετά την Γ.Ε.

Οι αστοί, αν και αποτελούσαν συνολικώς μόλις το 5% περίπου του πληθυσμού, άλλαξαν την φυσιογνωμία της Γαλλίας και αργότερα της Ευρώπης είτε ως «επαναστατική δύναμη» στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, είτε ως εκφραστές της Νέας Καθεστηκυΐας Τάξεως αργότερα, σε συνασπισμό εξουσίας με τους ευγενείς και τους βασιλείς.

Ώ μυθοπλάστες δημοκόποι της …Δημοκρατίας!!! ΔΕΝ γνωρίζατε ποιος ήταν  ο ρόλος της Αστικής Τάξεως, πότε και πως σχηματίσθηκε; ΟΥΑΙ υμίν Νεοφαρισαίοι Υποκριτές!

Η άνοδος της αστικής τάξεως (μεγαλο-μικρο/αστών) συνδέεται ακόμη με:

1ο/ Την έννοια του Έθνους όπως αυτή καθωρίστηκε από το Σύστημα.

Η Γ.Ε. ήταν η «βαλβίδα εξόδου» της αστικής τάξεως από την κοινωνική αφάνεια και στασιμότητα και η επικύρωση της Συστημικής εξισώσεως, Μεγαλο-Μικρο/αστική τάξη=γαλλικός λαός=Γαλλικό έθνος.  Είναι γνωστή η φράση που επαναλαμβανόταν από τα στόματα των Γάλλων στην επαναστατική Γαλλία: Τί είναι η μεσαία τάξη; Η μεσαία Τάξη είναι τα πάντα. Με άλλα λόγια, στην Γαλλία, ο αστικός καπιταλισμός εδραιώθηκε ιδεολογικά και θεσμικά ήδη από την εποχή της επαναστάσεως του 1789.

2ο/ Την αλματώδη αύξηση της γραφειοκρατίας και την γιγάντωση του κρατικού μηχανισμού κατά τον 19ο και τον πρώϊμο 20ό αιώνα, προκειμένου το νέον κράτος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας αστικής κοινωνίας, διαρκώς διαφοροποιούμενης και εξειδικευόμενης.

Έτσι την θέση των πρώην ευγενών-αριστοκρατών-φεουδαρχών, εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι έγινε η Γ.Ε. κατέλαβαν οι νέοι «αριστοκράτες»/«φεουδάρχες», οι μεγαλοαστοί και οι «ακόλουθοί» τους οι μικροαστοί.

Με λάβαρο τον Διαφωτισμό, ήγουν Σκοταδισμό και τον Εγκυκλοπαιδισμό, ήγουν Αγνωσία/Αμάθεια/Απαιδεία, οι γάλλοι αστοί θα προωθήσουν τις θετικές επιστήμες (τις οποίες θα θεοποιήσουν), και την τεχνολογική εξέλιξη την οποίαν θα οικειοποιηθούν για την εμπέδωση της παντοδυναμίας τους. Παράλληλα θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ιστορικοποίηση, παγίωση και ισχυροποίηση του νέου κοινωνικοπολιτικού όπλου τους, την νέα πολιτική ιδεολογία τους, που χαρακτήρισαν ως δόγμα και ονόμασαν Αστική ή κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος των Γάλλων μεγαλοαστών, όπως διαμορφώθηκε στα καφέ και σαλόνια των «κυριών», τουτέστιν των πορνών Πολυτελείας των Παρισίων:

Ο σφετερισμός της πολιτικής εξουσίας από το Μοναρχικό καθεστώς και η κλοπή-μεταβίβαση της ιδιοκτησίας των «εχθρών του λαού» (αριστοκρατών και ευγενών) στους ίδιους και όχι η ελευθερία, ισότητα και λαϊκή κυριαρχία, τις οποίες δογματοποίησαν στο όνομα (τάχα) της Αστικής ή Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!!!

Ανάμεσα στους σημαντικούς εκφραστές του Διαφωτισμού τοποθετούνται ο Βολταίρος και ο Μοντεσκιέ. Οι Διαφωτιστές Ντενί Ντιντερό, Ζαν λε Ροντ ντ’ Αλαμπέρ και Ζαν Ζακ Ρουσσώ συγκρότησαν το ιδεολογικό υπόβαθρο του Διαφωτισμού στην Εγκυκλοπαίδεια. Άπαντες οι αυτοαποκληθέντες «Διαφωτιστές», ήσαν Μασόνοι, δηλαδή Σκοταδιστές.

Δεν είχε άδικο λοιπόν η ιστορικός Sarah Maza, όταν έγραφε ότι η αστική τάξη, δεν έκανε την Επανάσταση αλλά δημιουργήθηκε από την Επανάσταση.

Όπως προείπαμε, από τα τέλη του 17ου αιώνα, η "μπουρζουαζία" υπήρχε ως όρος με διάφορες νομικές, ηθικές ή πολιτικές σημασίες (κάποιες αρνητικές). Ως οικονομικά και πολιτικά δραστήρια μεσαία τάξη, κατασκευάστηκε από ιστοριογράφους και πολιτικούς μετά την δεκαετία του 1820. 17

Υπό αυτές τις συνθήκες, μέσα από τους ποταμούς αίματος αθώων, κυρίως, ανεδύθη η Νέα Αστική Τάξη, η οποία σταδιακώς όχι μόνον απέκτησε πολιτική εξουσία αλλά και οικονομική ισχύ, μεγαλύτερη εκείνης των ευγενών και αριστοκρατών της προεπαναστατικής Γαλλίας. Οι μεγαλοαστοί, με πρωτεργάτες τους τραπεζίτες, εμπόρους, βιομηχάνους, και εφοπλιστές, έγιναν οι νεοφεουδάρχες, νεοπροεστοί, νεοκοτζαμπάσηδες!

Η Νέα Αριστοκρατία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!

Τίποτα όμως δεν θα είχαν καταφέρει οι μικρο-μεγαλο/αστοί, εάν δεν είχαν προστάτες και χορηγούς τους Ιλλουμινοποιημένους Τέκτονες…ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα είχαν αποκτήσει τα μυθικά προνόμια εάν δεν προσήγγιζαν τις στοές όπου εγένοντο οι προεργασίες της «επαναστάσεως», εάν δεν συμμετείχαν στις συνωμοτικές συνευρέσεις των σαλονιών-πορνοστασίων των «Κυριών» των Παρισίων και εάν λόγω της συμμετοχής τους στην Γ.Ε. δεν εσφετερίζοντο τους τίτλους και τα αξιώματα βασιλέως-ευγενών-αριστοκρατών και λοιπών φεουδαρχών!!!

8ος Μύθος

Η πολιτική, κοινωνική και θεσμική αλλαγή του 1789 ήταν μία αυθόρμητη Κοινωνική Επανάσταση /Εξέγερση του  Γαλλικού λαού. 

Τα αφορώντα στο πρώτο σκέλος (αυθόρμητη εξέγερση του γαλλικού λαού) ανεφέρθησαν ήδη κατά την παρουσίαση του 2ου μύθου.

Η πολιτική, κοινωνική και Πολιτειακή αλλαγή του 1789 στην Γαλλία, δεν ήταν ούτε Γαλλική, ούτε Κοινωνική, ούτε Επανάσταση.

Δεν ήταν Γαλλική, διότι:

.Η Εθνική ταυτότης των καθοδηγητών ήτο διαφορετική από αυτή των καθοδηγουμένων. Εμπνευστές και αυτουργοί ήσαν αλλοεθνείς Ιουδαίοι (Jews) και όργανα του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος (Μασώνοι Ιλλουμινάτοι, Θεοσοφιστές, αθεϊστές, κ.α.).

.Όταν ξέσπασε η Γ.Ε. οι Ιλλουμινάτοι από όλη την Ευρώπη έρχονταν να γίνουν μάρτυρες του θεάματος και του δράματος του Γαλλικού λαού. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του  Adam Wieshaupt, ο Πρώσσος βαρώνος, Oλλανδικής καταγωγής Anacharsis Cloots [Jean-Baptiste du Val-de-Grâce, baron de Cloots (24 June 1755 – 24 March 1794)].

Ο Cloots ανέλαβε την φροντίδα των 36 ξένων Ιλλουμινάτων που είχαν έλθει στο Παρίσι για να συντονίσουν το όργιο αίματος της Γ.Ε. Αυτός και όχι κάποιος Γάλλος, διοργάνωσε το Επαναστατικό Εθνικό Συμβούλιο της 17ης Ιουνίου 1789 και συνέταξε τον κατάλογον των συμμετεχόντων. Αυτός ενσάρκωσε το πνεύμα του αντι-πατριωτισμού και του Διεθνισμού που επεβλήθη στην Γαλλία το 1793.18

.Ενισχύθη και υπεστηρίχθη από ομοϊδεάτες διεθνιστές «αδελφούς» της Ευρώπης, με σκοπό την ηθική και υλική συμπαράσταση των πρωτοκλασσάτων αριστοκρατών, ευγενών και αστών «αδελφών», στην συνωμοσία τους κατά του μοναρχικού καθεστώτος, προκειμένου να ανακτήσουν τα προνόμια που τους είχαν αφαιρεθεί ή περιορισθεί από την Μοναρχίαν και όχι να υπερασπισθούν τα συμφέροντα  του Γαλλικού λαού και να επιβάλλουν την αληθή Δημοκρατίαν.

Δεν ήταν Κοινωνική αλλά αναρχική/οχλοκρατική εξέγερση μιας καθοδηγούμενης αναρχοτρομοκρατικής χιλιαρχίας μαζανθρώπων, καθ’ όσον:

-Δεν επανεστάτησε το σύνολον του γαλλικού λαού/της γαλλικής κοινωνίας, αλλά μία ασήμαντη μερίδα του λαού (ο Παρισινός υπόκοσμος). Η συντριπτική πλειοψηφία αντιμετώπισε παγερώς, αργότερα με έκπληξη και τέλος με φόβο/τρόμο τις εξελίξεις.

-Δεν ήταν αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση αλλά κατευθυνομένη και μάλιστα υποκινούμενη από εξωτερικές της Γαλλίας δυνάμεις, και προ μηνών από ενάρξεώς της χρημοτοδοτημένη (οι αρχηγοί και οι πυρήνες των τρομοκρατικών, λεγομένων επαναστατικών ομάδων).

Δεν ήταν Επανάσταση, διότι:

.Την θέση της ανατραπείσης κληρονομικής παντοδυναμίας του Βασιλέως, δεν κατέλαβε η κυριαρχία του Γαλλικού λαού αλλά η απολυταρχική αιμοδιψής τρομοκρατία της  Γαλλικής νεοαστικής τάξεως και των μεταλλαγμένων αριστοκρατών-ευγενών, η οποία απλώς αντικατέστησε την αυτοκρατορικήν απολυταρχία.

Οι δύο αυτές τάξεις, αδιαφορούσες πλήρως για τον γαλλικό λαό, μετά την επικράτησή τους, «ενομιμοποίησαν» την βία, την τρομοκρατία και την εγκληματικότητα, και όχι την ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία, όπως ήταν οι αρχικές διακηρύξεις τους.

.Δεν συμμετέσχε σ’ αυτήν αυθόρμητα και συνειδητά ο Γαλλικός λαός, αλλά ο τυφλώς καθοδηγούμενος όχλος, ήτοι θηριοποιημένες λαϊκές μάζες αποβρασμάτων της γαλλικής κοινωνίας (αλητοπρολετριάτο, πόρνες, ποινικοί κατάδικοι, ξένοι αναρχικοί, μισθοφόροι, λιποτάκτες στρατού, κλπ), οι οποίες ενεργούσαν εν αγνοία τους, πλην των μυημένων πυρήνων, για το συμφέρον της κινούσης τα νήματα Αρχής των Ιλλουμινάτι, δια των οργάνων της, των μεταλλαγμένων αριστοκρατών-ευγενών και των νεοαστών.

                                                                               Συνεχίζεται

---

1 Ο Θανάσης Γάλλος, υποψήφιος Διδάκτορας Νεώτερης Ιστορίας του ΕΚΠΑ (13 Ιουλίου 2014).

2 Λέγεται ότι ένας από τους δύο τρελλούς ήταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ, καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες σεξουαλικές του διαστροφές. Το Σύστημα όμως, για ευνόητους λόγους, κατέγραψε ότι ο μαρκήσιος ντε Σαντ κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) των φυλακών της Βαστίλλης έως τις 2 Ιουλίου 1789.  Από εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλλης από τους «επαναστάτες», διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών του Ελέους. Όποια και αν είναι η αλήθεια, το βέβαιον είναι πως ένας από τους κρατουμένους τότε στις φυλακές της Βαστίλλης ήταν και ο διαβόητος Ντε Σαντ (από το όνομά του προήλθε ο σαδισμός=η σεξουαλική διαστροφή μετά πόνου και βασανιστηρίων), που χαρακτηρίστηκε φρενοβλαβής.

3 Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος Παναγιώτη Κανελλόπουλου μέρος τρίτο, τόμος VI, Αθήναι 1976 σελ. 374.

4 Schama, Simon (2004),p.345 and 348. Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3.

5 Reichardt, Rolf (1980). "Prints: Images of the Bastille", in Darnton and Roche (eds) (1989), p.241-242.

6 Reichardt, Rolf (1980), p226.----Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt (1997), p.98-99. The Bastille: a History of a Symbol of Despotism and Freedom. Durham, US: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-1894-1

7 Schama, 345 ----Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt, p. 106-107.

8 Schama, Simon (2004),p.334. Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3.

9 Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt (1997), p.27. The Bastille: a History of a Symbol of Despotism and Freedom. Durham, US: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-1894-1. 

10 Funck-Brentano, Frantz (1899),pp.78-79. Legends of the Bastille. London: Downey. OCLC 657054286.

11 Gillispie, Charles Coulston (1980),p.247, Science and Polity in France: the End of the Old Regime. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-11849-9. Funck-Brentano, p.78.

12 Schama, pp.331–2; Lüsebrink and Reichardt, pp.29–32.

13 Schama, pp.332; Linguet, •  Linguet, Simon-Nicolas-Henry (2005). Memoirs of the Bastille,p. 69--- Coeuret, August (1890). La Bastille 1370–1789: historie, description, attaque et prise. p. 54-5, Paris: Rothschild. OCLC 65031248. (French). citing Charpentier (1789).

14 Bournon, Fernand (1898). La Bastille: histoire et description des bâtiments, administration, régime de la prison, événements historiques. p.30.Paris: Imprimerie Nationale. OCLC 422090746. (French).

•Graham E. Rodmell, French drama of the revolutionary years, Taylor & Francis, 1990, p.96

•Neil Schaeffer, The Marquis de Sade: A Life, Harvard University Press, 2000, p.382

15 Πηγές:  A. Cobban, The myth of the French Revolution' in 'Aspects of French History' (London, 1968), στο Alastair MacLachlan, 'The Myth of the French Revolution Revisited', in D. Garrioch (ed.), A hundred years of the French Revolution (Melbourne 1990).

Έρικ Χομπσμπάουμ, Η Εποχή των Επαναστάσεων, 1789-1848, ΜΙΕΤ: Αθήνα, 2005 (1962),σ.90

16 Διαφωτισμός, Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη, Αθήνα, 2002, σ.46-53.

17 •A. Cobban, The myth of the French Revolution' in 'Aspects of French History' (London, 1968), στο Alastair MacLachlan, 'The Myth of the French Revolution Revisited', in D. Garrioch (ed.), A hundred years of the French Revolution (Melbourne 1990).

•Jill Harsin, Παρουσίαση-κριτική του βιβλίου της S. Maza “The Myth of the French Bourgeoisie”, Journal of Social History, Vol. 38, Nο. 1, 2004, pp. 269-271

•Maza Sarah, The Myth of the French Bourgeoisie: An Essay on the Social Imaginary, 1750-1850. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2003.

18 Νέα παγκόσμια Τάξη. William Still, εκδ. Στερέωμα, 1992, σ.132--- Nesta Webster, World Revolution, UK Britons Publishing Co, 1971 edition, originally published 1921), p.48-49.