Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 17ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

2. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 16ου μέρους)

9ος Μύθος (Συνέχεια 16ου μέρους)

Με την επικράτηση της Επαναστάσεως, εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία και εφαρμόστηκαν σταδιακά οι διακηρυχθείσες αρχές της περί ισότητος, καθολικής ψηφοφορίας, ελευθερίας, λαϊκής κυριαρχίας, αδελφότητος και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

7ο/ Η αντεπανάσταση των Γιρονδίνων, κατεπνίγη στο αίμα στις 2 Ιουνίου 1793 από τους «Αβράκωτους». Οι Γιρονδίνοι διαλύθηκαν, οι αρχηγοί τους καρατομήθηκαν τον Οκτώβριο του 1793 και ξεκίνησε η «Δημοκρατία των Ιακωβίνων», που έμελλε να διαρκέσει έως τον Ιούλιο του 1794.

Ποια ήταν η …Δημοκρατία των Ιακωβίνων;

Η Απόλυτη Τρομοκρατία (1793):

Συστήθηκε η Επιτροπή Δημοσίας Σωτηρίας: Νέα μορφή κυβερνήσεως (Robespierre, Saint-Just, Carnot…).

Συστήθηκε Επιτροπή Γενικής Ασφαλείας και Επαναστατικών Δικαστηρίων, με αποστολή: Την παραπομπή στην Επιτροπή ακόμη και υπόπτων για αντεπαναστατικές ενέργειες, και την καταδίκη τους με συνοπτικές διαδικασίες, σε αποκεφαλισμό, δια της λαιμητόμου.

Στην περίοδο από το φθινόπωρο του 1793 μέχρι τον χειμώνα του 1794, Επαναστατική κυβέρνηση του Ροβεσπιέρου πλέει επικίνδυνα ανάμεσα σε δυο σκοπέλους. Αριστερά της ο Έμπερ με τους Αβράκωτους και οι «Λυσσασμένοι» Κορδιλιέροι1 του που βρίσκονταν στην κορυφή του κύματος. Και δεξιά έχει τον Δαντών που εκπροσωπούσε τους λεγόμενους «μετριοπαθείς» ή συγκαταβατικούς που ήθελαν τον τερματισμό της τρομοκρατίας και μια οικονομική πολιτική λιγότερο «διευθυνόμενη», να μπορεί το κράτος δηλαδή να επεμβαίνει στην οικονομική πολιτική.

Ο Ροβεσπιέρος κατάφερε να θέσει….δημοκρατικώτατα εκτός νόμου, όλες τις αντίπαλες επαναστατικές φατρίες και στην συνέχεια εξετέλεσε τους αρχηγούς τους. Αυτή ήταν η…δημοκρατία των πρωταγωνιστών της Γ.Ε. !

Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Εξόντωσε και πολλούς πρώην συντρόφους του, μεταξύ αυτών και τον Δαντόν, τον οποίο θεωρούσε διεφθαρμένο λόγω της μετριοπάθειάς του, καθώς και τον πρώην φίλο του Ντεμουλέν, που διαφωνούσε με τα τρομοκρατικά μέτρα του Ροβεσπιέρου.

«Ο οίκτος είναι προδοσία», έλεγε ο…δημοκράτης-επαναστάτης Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος. Το έλεγε, το πίστευε, το έκανε. Δεν έδειχνε οίκτο ούτε στους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά ούτε και στους πρώην συντρόφους του. Στα χρόνια του, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην λαιμητόμο.

Στις 27 Ιουλίου του 1794 διενεργήθηκε το πραξικόπημα της 9ης Θερμιδόρ (Βλέπε υποσ. 2) κατά του Ροβεσπιέρου. Η Συμβατική Συνέλευση απαίτησε την σύλληψη του Ροβεσπιέρου ως εχθρού της ενότητας του λαού. Προσωρινά κατάφερε να διαφύγει βρίσκοντας καταφύγιο στο Δημαρχείο των Παρισίων. Εκεί προσπάθησε να εξεγείρει το λαό σε στάση. Οι εχθροί του τον πολιόρκησαν και ο Ροβεσπιέρος τραυματίστηκε. Επιχείρησε να αυτοκτονήσει για να μη συλληφθεί αιχμάλωτος, συνελήφθη όμως μαζί με άλλους οπαδούς του.

Η Επιτροπή Δημόσιας Ασφαλείας του Ροβεσπιέρου, δεν μπόρεσε τελικά να σώσει ούτε τον εαυτό της. Απέτυχε να συγκρατήσει τον πληθωρισμό, χάνοντας έτσι την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων. Επί πλέον ο κόσμος είχε αγανακτήσει από την Τρομοκρατία με αποτέλεσμα και οι ελάχιστοι υποστηρικτές του Ροβεσπιέρου να τον εγκαταλείψουν. Ως τον Ιούλιο του 1794 η Επιτροπή είχε μείνει ουσιαστικά χωρίς υποστηρικτές.

Την επόμενη ημέρα, στις 28 Ιουλίου, οδηγήθηκε στην λαιμητόμο. Κατ’ εφαρμογή του νόμου Πρεριάλ, δεν υπήρξε δίκη. Το κεφάλι του είχε την ίδια μοίρα με χιλιάδες άλλα που κόπηκαν την εποχή της παντοδυναμίας του… 

Θύμα του σκληρού νόμου που ο ίδιος ψήφισε. Το 1794 τέθηκε σε εφαρμογή ο αντιδημοκρατικός «νόμος της 22ας Πρεριάλ».2 Ήταν ένας «Ροβεσπιερικός» νόμος που αφαιρούσε από τους κατηγορούμενους….δημοκρατικώτατα το δικαίωμα της υπερασπίσεως, με πρόσχημα την κρισιμότητα της καταστάσεως για το μέλλον και την εδραίωση της Επαναστάσεως.

Ώ σύγχρονοι εραστές της Γαλλικής επαναστάσεως!

Για ποια δημοκρατία ομιλείτε; Δεν γνωρίζετε τι είδους δημοκρατία και ελευθερία επρέσβευαν οι πρωταγωνιστές της Γ.Ε.; Μήπως είσθε αφιονισμένοι και αιθεροβατείτε; Μήπως βασανίζεσθε από τις ίδιες ψυχοπαθητικές ανωμαλίες με τους Ιακωβίνους και δεν το γνωρίζετε;

Η περίοδος του Ροβεσπιέρου στο τιμόνι της Γαλλίας κράτησε λίγους μήνες και είναι γνωστή ως «η Μεγάλη Τρομοκρατία» ή «Εξολόθρευση του λαού».

Αυτήν την…Δημοκρατία εγκατέστησαν οι διεστραμμένοι, λυσσασμένοι και καννίβαλοι αναρχοτρομοκράτες στην Γαλλία, με την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση….Μία διεθνιστική ψευτοδημοκρατία διεστραμμένων και αρρωστημένων εγκεφάλων που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την αληθινή λαϊκή κυριαρχία, την ατομική Ελευθερία, το Έθνος και την Εθνική Ελευθερία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την αληθινή Δημοκρατία.

Αυτήν την «Δημοκρατίαν», την επιβληθείσα βιαίως από τους ανθρωπο-εκδοροσφαγείς της Γ.Ε. προπαγανδίζουν σήμερα οι θιασώτες της, αφού όμως, εντέχνως και αφανώς αφαίρεσαν τις σελίδες της συμβατικής ιστορίας, που περιέγραφαν τις συνθήκες γεννήσεώς της, απεκάλυπταν τον διαχρονικόν προαγωγόν της (Ιουδαιοταλμουδισμός) και ΟΛΑ τα ανοσιουργήματά της. Στην συνέχεια, την καλλώπισαν με τα «φτιασίδια» του ανθρωπισμού, της ισότητος και  του φιλελευθερισμού και τελικώς την μυθοποίησαν.

Αποτέλεσμα: Η ωραιοποίηση, και εξιδανίκευση μιας πολιτικο-κοινωνικής πόρνης όπως απεδείχθη η «Δημοκρατία» της Γ.Ε. και η περιφορά της στους αποχαυνωμένους πολίτες όλων των λαών της γης, ως της μόνης πολύφερνης παρθένου νύμφης!!!

Τι περιελάμβανε το σχέδιο «Εξολόθρευση του Λαού»;

Την επιχείρηση μειώσεως  του πληθυσμού της Γαλλίας από 25 σε 8 ή 6 εκατομμύρια. Η ιδέα ανήκει στον Ροβεσπιέρο που πίστευε ότι η «εξολόθρευση ήταν απαραίτητη». Προς τον σκοπό αυτό, εξαπέλυσε  την επιχείρηση «Μεγάλη τρομοκρατία», με την προοπτική να εφαρμόσει το σχέδιο της εξολοθρεύσεως, εφ’ όσον η κυριαρχία του διαρκούσε 10-20 χρόνια.3

Στο όνομα της προστασίας της…δημοκρατικής επαναστάσεως, οι Ιακωβίνοι εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που θεωρήθηκαν ύποπτοι για αντεπαναστατική δράση (περίοδος της Τρομοκρατίας).

Δεν πρόλαβε όμως ο Ροβεσπιέρος να υλοποιήσει το σατανικό σχέδιό του για την γενοκτονία του Γαλλικού λαού, καθ’ όσον τα ακραία μέτρα που είχε λάβει και τους ποταμούς αίματος αθώων πολιτών που είχε χύσει, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις, ακόμη και στους δικούς του. Έτσι βρέθηκε στο στόχαστρο των πολιτικών αντιπάλων του και τελικά η Συμβατική Συνέλευση, αποφάσισε αργότερα να τον εκτελέσει μαζί με 20 συνεργάτες του (28 Ιουλίου 1794).

Κάτι ανάλογο γίνεται και σήμερα και στις λεγόμενες Δυτικές Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες.

Όποιες απόψεις θεωρούνται απ’ τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, ως  «αντιδημοκρατικές», «ρατσιστικές», αντισημιτικές, με την ερμηνείαν που δίδουν οι ίδιες αυθαιρέτως και  ανιστορήτως, ψηφίζουν νόμους με πρόσχημα την προάσπιση της δημοκρατίας και τις απαγορεύουν «δημοκρατικά» πάντα μέσα απ' τα κοινοβούλια.

Μπορεί να μην υπάρχει πλέον η λαιμητόμος, αλλά υπάρχουν, ο αποκλεισμός από τα ΜΜΕ οποιουδήποτε εκφράζει την…άλλη άποψη περί Δημοκρατίας, η μαζική δυσφήμιση απ’ τα ΜΜΕ, τα διάφορα προοδευτικά αναρχοαυτόνομα "τάγματα εφόδου" που τσακίζουν όποιον αμφισβητεί το "πολίτευμα" και το χειρότερο απ' όλα: Η ενυπόγραφη δήλωση υποταγής στο λεγόμενο δημοκρατικό Σύνταγμα, σε όποιον αποφασίζει να διεκδικήσει, μέσω των εκλογών, βουλευτική έδρα, άλλως εξαφανίζεται πολιτικώς, και γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος!

Υπάρχουν τέλος και τα δημοκρατικά μέσα καταστολής: Η τρομοκρατία και η απομόνωση! Οικονομική, πολιτική, ηθική, κοινωνική, κτλ. Σε τρομοκρατούν εάν δεν πληρώσεις τους άδικους, υπέρογκους και δυσβάστακτους φόρους, σε απειλούν ότι θα δημεύσουν την περιουσία σου ακόμη και την πρώτη κατοικία και τέλος σε ωθούν στην απομόνωση, στην ανεργία, στην πτώχεια, στην απόγνωση, στην αυτοκτονία, αλλά…με δημοκρατικές διαδικασίες!

Σύγχρονος Ιουδαιοταλμουδικός δημοκρατικός νέο-Ιακωβινικός μισανθρωπισμός!

Ανέκαθεν στις λεγόμενες Δημοκρατίες απ’ την Γαλλική Επανάσταση και μετά, ποινικοποιείτο με διάφορους τρόπους εξοντώσεως η αντίθετη άποψη που αμφισβητούσε την κυριαρχούσα αστική ιδεολογία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!

Βέβαια και ο Σωκράτης ακριβώς γι’ αυτό καταδικάστηκε ανθούσης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας! Αλλά δεν θα πρέπει να συγκρίνουμε την Δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας με την Γαλλική και την σημερινή, διότι  τότε υπήρχαν δούλοι και η ψήφος ήταν καθαρώς φυλετική. Αν δηλαδή δεν ήσουν Αθηναίος αποδεδειγμένα, δεν συμμετείχες στις διαδικασίες του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Απλά δεν ψήφιζες.

Αυτή ήταν η…δημοκρατία της Γαλλικής Επαναστάσεως!

Αυτήν επικαλούνται και έχουν ως πρότυπο, οι σύγχρονοι ψευτοδημοκράτες εγχώριοι και ξένοι. Αυτήν προβάλλουν όλα τα δημοκρατικά ΜΜΕ (Μέσα Μαλακύνσεως Εγκεφάλων) ως το ελιξήριον  ατόμων, λαών και  κοινωνιών!

8ο/ Ανεξέλεγκτες Λεηλασίες και αισχροκέρδεια εμπόρων

Με βασική τους πεποίθηση ότι η ελευθερία και ευτυχία του λαού ήταν πιο σημαντική από την σταδιακή χορήγηση συνταγματικών δικαιωμάτων και με κυριώτερο αίτημά τους την άμεση καταστολή κάθε αντεπαναστατικής δράσεως, τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 1793, οι πενόμενοι και ρακένδυτοι γάλλοι πολίτες, λεηλάτησαν πολλά καταστήματα τροφίμων και φούρνους των Παρισίων, διαμαρτυρόμενοι για την αισχροκέρδεια όσων εμπορεύονταν τρόφιμα εις βάρος του λαού, που υπέφερε από την έλλειψη τροφών και άλλων βασικών αγαθών.

Χαρακτηριστική υπήρξε η δήλωση του αρχηγού των «Λυσσασμένων» Ζακ  Ρου, ότι «η ελευθερία δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος όταν επιτρέπεται ατιμώρητα σε μία τάξη να λιμοκτονήσει μία άλλη».

9o/ Η κακή Οικονομική κατάσταση επιδεινώθηκε με την απόφαση των επαναστατών να συνεχίσουν τον πόλεμο για να καταληφθούν εδάφη που θεωρούσαν ότι είναι γαλλικά (Δημοκρατικός Ιμπεριαλισμός). Η απόφαση εκείνη συσπείρωσε εναντίον της Γαλλίας πολλά ευρωπαϊκά κράτη και επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση ιδίως για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, με συνέπεια να ξεσπάσουν σε διάφορες περιοχές της Γαλλίας αντεπαναστατικές εξεγέρσεις, οι οποίες κατεπνίγησαν στο αίμα…δημοκρατικώτατα.

10o/ Έμεινε ανεκπλήρωτο το αίτημα των επαναστατημένων Γάλλων για δικαιότερη κοινωνία και λαϊκή κυριαρχία.

Η Γ.Ε. όχι μόνον δεν έφερε τον λαό στην εξουσία, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα ατελείωτο εργατικό μαρτυρολόγιο.

Η αγοραστική ικανότητα των λαϊκών τάξεων μειώθηκε κατά πολύ και η άνοδος των τιμών των προϊόντων δημιούργησε συνθήκες πείνας. Το 2ο έτος, συλλαμβάνονται εργάτες που απεργούσαν και η Κομμούνα των Παρισίων επιβάλει την μείωση των μισθών κατά το ένα τρίτο.

Ο Άγγλος ιστορικός Richard Cobb, διαπίστωσε ότι στην Ρουέν, στις λαϊκές συνοικίες, κατά το 4ο έτος, η θνησιμότητα έφθασε να είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την συνηθισμένη. Εργάτες και εργάτριες πεθαίνουν μαζί με τα παιδιά τους μέσα στον δρόμο από το κρύο και την πείνα. Στην  ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι γεωργοί. Να συμπληρώσουμε ότι δικαίωμα ψήφου για την εκλογή αντιπροσώπων, η επανάσταση το έδωσε μόνον στους πλούσιους γαιοκτήμονες. Ο κατάλογος των δεινών που υπέστη  το προλεταριάτο και ο μικροί καλλιεργητές είναι ατελείωτος.

11o/ Καταργήθηκαν οι συντεχνίες και απαγορεύθηκαν…δημοκρατικώτατα, οι απεργίες.

12ο/ Ο αγνός πατριωτισμός (ιδεαλισμός) και η επιστημονική μεγαλοφυΐα προκαλούσαν τον φθόνο μεταξύ των επιστημονικών μετριοτήτων, και των τσαρλατάνων της εποχής τους, διεγείροντας έτσι το μίσος των επαναστατών. Μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν αυτή του μεγαλοφυούς επιστήμονος και δημιουργού της σύγχρονης Χημείας, Αντουάν - Λοράν ντε Λαβουαζιέ.4

Όπως έγραψε ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Λυών Ζαν Κεγερόν, «χωρίς τον Λαβουαζιέ η Χημεία δεν θα είχε εξελιχθεί σε επιστήμη».5

Ο Λαβουαζιέ, παρά τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Γαλλία και στην ανθρωπότητα, καρατομήθηκε, μετά από απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου της …Δημοκρατικής Γαλλικής Επαναστάσεως. Πριν από 223 χρόνια, τον Νοέμβριο του 1793, συνελήφθη και τον Μάϊο του 1794 έπεσε το κεφάλι του από την λαιμητόμο στο ικρίωμα. Ήταν 50 ετών και είχε πολλά ακόμη να προσφέρει στην Επιστήμη.

Ο καθηγητής Henry Leicester σημειώνει σχετικώς: «Η χημική δραστηριότητα του Λαβουαζιέ σταμάτησε απότομα όταν καρατομήθηκε στις 8 Μαϊου 1794, στα 50 χρόνια του. Μόνο να εικάσει μπορεί κανείς τι θα μπορούσε να είχε επιτύχει αν ζούσε και συνέχιζε το επιστημονικό του έργο. Παρ’ όλα αυτά, το έργο που είχε φέρει εις πέρας ήταν αρκετό για να δώσει στην Γαλλία μια υπεροχή στην χημεία, που κράτησε για πολλά χρόνια και για να την θέσει σε μια πορεία που της επέτρεψε να αναπτύξει τις δυνατότητές της με τρόπους που τα αποτελέσματά τους δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως».6

Η σιωπή των σημερινών βιολογικών και πνευματικών απογόνων των πρωταγωνιστών της Γ.Ε. του 1789, για την δολοφονία του Λαβουαζιέ, προέρχεται από:

.Τα αισθήματα ενοχής που δεν έχουν ούτε το θάρρος να ομολογήσουν το έγκλημα της δημοκρατίας κατά της Επιστήμης

.Την εγκληματική αδιαφορία και ατολμία που διακρίνει τους υπόλοιπους πολίτες.

.Την ενσυνείδητη πίστη των διορισμένων από το Σύστημα και νομιμοποιημένων από την δημοκρατία τους, κυβερνώντων, ότι ο νόμος του ισχυροτέρου, είναι νόμος της Φύσεως, ισχύει παντού και πάντοτε, πολλώ δε μάλλον στην πολιτικήν. Δηλαδή ότι αυτοί (οι επιλεγόμενοι ως κυβερνήτες), γεννήθηκαν ευφυέστεροι και ικανώτεροι από τους υπολοίπους πολίτες και ως εκ τούτου πρέπει να άρχουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους στους κυβερνώμενους πολίτες. Αυτό άλλωστε, διδάσκουν και διδάσκονται κατά τις μυητικές τελετές και απόρρητες συζητήσεις στις στοές και τις λέσχες της Συστημικής ψευτο-Δημοκρατίας τους!  

Ουδείς από τους σύγχρονους "διαφωτιστές" επιθυμεί να τους υπενθυμίζεται πως οι Γάλλοι επαναστάτες εδολοφόνησαν τον Λαβουαζιέ, καθώς και έναν άλλον μεγάλον επιστήμονα, τον μαθηματικό, οικονομολόγο και φιλόσοφο Κοντορσέ [Μαρί Ζαν Αντουάν Νικολά ντε Καριτά, μαρκήσιος ντε Κοντορσέ (Marie-Jean-Antoine-Nicolas Caritat, Marquis de Condorcet,(1743-1794)].

Ο Κοντορσέ φίλος των  Βολταίρου, Ντ’ Αλαμπέρ, Κλερώ, Τρυγκώ, κ.ά. εγκυκλοπαιδιστών, συνεπώς φιλοεπαναστατικών ιδεών, συνεργάστηκε στην "Εγκυκλοπαίδεια" για θέματα πολιτικής οικονομίας. Κατηγορήθηκε ως αντεπαναστάτης, φυλακίστηκε και αυτοκτόνησε μέσα στις φυλακές για να γλυτώσει την λαιμητόμο.

Ουδείς από τους σύγχρονους θιασώτες της Γ.Ε. και του λεγομένου διαφωτισμού, επιθυμεί να πληροφορηθεί ο κόσμος την αλήθεια, δηλαδή πως οι δημοκράτες Γάλλοι επαναστάτες μαζί με την  θρησκεία θέλησαν να καταργήσουν και τις επιστήμες! Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια. Ο Pierre Eugène Marcellin Berthelot (1827-1907), σπουδαίος χημικός και δημιουργός πληθώρας οργανικών συνθέσεων, επιβεβαιώνει πως οι ηγέτες της Γαλλικής Επαναστάσεως περιφρονούσαν και δίωκαν τις επιστήμες:

«Η αλήθεια (της περιφρονήσεως των επιστημών) εκφράστηκε από τον Κοφενχάλ, που προήδρευε του επαναστατικού δικαστηρίου. Είπε ο εν λόγω λαϊκός δικαστής την ημέρα της καταδίκης του Λαβουαζιέ σε θάνατο: «Η Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από επιστήμονες! Η Δικαιοσύνη πρέπει να συνεχίσει το έργο της…».7  

 «Η Δημοκρατία», έλεγε ο «επαναστάτης» Ζαν Μπον Σαιντ - Αντρέ, «δεν είναι υποχρεωμένη να φτιάχνει επιστήμονες. Με ποιο δικαίωμα θα ζητούσε κάποιος προνόμια γι' αυτούς;…». – «Ούτε Πανεπιστήμια, ούτε Ακαδημίες Επιστημών και Τεχνών χρειάζονται», τόνισε κάποιος άλλος επαναστάτης».8

Όταν κάποιοι, ελάχιστοι, επιστήμονες, όπως οι Μπορντά και Αουΐ, τόλμησαν, διακινδυνεύοντας κυριολεκτικά το κεφάλι τους, να υποστηρίξουν την αθωότητα του Λαβουαζιέ και πως θάπρεπε να απελευθερωθεί και μόνο για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην Γαλλία, μέλος της προανακριτικής επιτροπής σχολίασε: «Η ατιμωρησία των υποστηρικτών του Λαβουαζιέ είναι περισσότερο αξιοσημείωτη από το θάρρος τους»9.

Τέτοιες ήταν οι αντιλήψεις των τότε δημοκρατών επαναστατών για την επιστήμη και τους επιστήμονες. Αντιλήψεις οι οποίες ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχαν με τις θεωρητικές διακηρύξεις του Διαφωτισμού και της Αληθούς Δημοκρατίας. Οι ακραίες συνέπειες τέτοιων αντιλήψεων είχαν ως αποτέλεσμα την περίοδο της τρομοκρατίας και των ομαδικών δολοφονιών, όμοιες των οποίων έγιναν αργότερα κατά την επανάσταση των μπολσεβίκων το 1917 και μετέπειτα.

Το 1792, με διάταγμα, απαγορεύτηκε στην Ακαδημία των Επιστημών να αναπληρώσει τις κενές θέσεις των μελών της που είχαν εκτελεσθεί ή αποθάνει και στις 10 Αυγούστου 1793 τα εναπομείναντα μέλη της Ακαδημίας, συνεδρίασαν για τελευταία φορά, προς δόξαν…της Δημοκρατίας και της Γαλλικής Επαναστάσεως...  

13o/ Στους πρώτους επαναστατικούς μήνες, οι φτωχές μάζες είχαν ενθουσιαστεί και έτρεφαν τις μεγαλύτερες ελπίδες για το άμεσο μέλλον: «ο γαλλικός λαός πίστεψε πως η ζωή του θα βελτιωνόταν, πως αν όχι ο ίδιος τουλάχιστον τα παιδιά του θα ζούσαν ευτυχισμένα ... ο μυθικός χαρακτήρας της Επανάστασης ανθοφόρησε» (Lefebvre George, Η Γαλλική Επανάσταση). Το φρόνημά τους ήταν υψηλό, παρ’ όλο που οι τιμές παρέμεναν κι αυτές υψηλές.

Αργότερα όμως, που η πολυπόθητη ευτυχία δεν ερχόταν και ο φόβος της στρατιωτικής κατακτήσεως κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους, οι αβράκωτοι ένοιωσαν ότι προδόθηκαν και ότι στερήθηκαν την ανταμοιβή τους….και προδόθηκε το όραμά τους….Απέδωσαν την προδοσία σε διάφορους «εχθρούς της πατρίδας» και στήριξαν την λεγομένη Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας.

Στα τέλη του 1793 αρχές του 1794 ξέσπασαν ορισμένα σκάνδαλα στην «συνομωσία των ξένων» στα οποία φαίνεται ότι ήσαν αναμεμιγμένοι μερικοί φίλοι του Έμπερ που διατηρούσαν ύποπτες σχέσεις με ξένους ιουδαίους τοκογλύφους και κερδοσκόπους. Στο σκάνδαλο ήταν αναμεμιγμένοι και κάποιοι φίλοι του Δαντών.

Στις 11 Μαρτίου του 1794, ο Έμπερ, ο Ρονσέν, ο Βενσάν  και άλλοι ηγέτες των Κορδιλιέρων συλλαμβάνονται. Ο θάνατος του Έμπερ ήταν σκληρό πλήγμα για τους παριζιάνους αβράκωτους που χάνουν τον προσανατολισμό τους και αποδιοργανώνονται. Αντίθετα αυτοί που χαίρονταν ήταν οι «συγκαταβατικοί» που πιστεύουν πως με τον θάνατο του Έμπερ θα τελείωνε και η τρομοκρατία και θα έπεφτε η κυβέρνηση των Ιακωβίνων. Η χαρά τους όμως δεν θα κρατήσει πολύ. Στις 5 Απριλίου του 1794, ο Δαντών, ο Ντεμουλέν και οι άλλοι  «συγκαταβατικοί» παίρνουν τον δρόμο για την λαιμητόμο.

14ο/ Kατάργηση της μοναρχίας και εγκαθίδρυση του πολιτεύματος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (République) [πρώτη φορά στην Ευρώπη-21 Σεπτεμβρίου 1792). Καταδίκη και αποκεφαλισμός των ανίσχυρων και ομήρων, βασιλιά και της βασίλισσας (1793), με την κατηγορίαν ότι συνωμοτούσαν κατά της επαναστάσεως!!! Η Δημοκρατία που τους είχε υπό περιορισμόν και καθημερινή επιτήρηση, με το εφεύρημα της δήθεν συνωμοσίας, αποκεφάλισε το βασιλικό ζεύγος  χωρίς ίχνος ανθρωπισμού και οίκτου, ουσιαστικώς χωρίς λόγον, τρία χρόνια μετά την οριστική ανατροπή της Μοναρχίας...

15ο/ Ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κρίσεως. Αύξηση της τιμής του ψωμιού.. Πληθωρισμός. Σχηματισμός νέας Κομμούνας (Δημοτικό Συμβούλιο) στο Παρίσι. Αύξηση της ανεργίας που έφθασε σε πολύ υψηλά επίπεδα (1793) μετά την καταστροφή του ακμάζοντος εμπορίου.

16ο/ Ακολουθεί μία νέα διακήρυξη-απάτη της Γαλλικής επαναστάσεως, η διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1793:10

17ο/ Ακολούθησε φόβος και χάος, καθώς οι πολίτες συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, άνευ υπερασπίσεως και χωρίς δίκη.

Εκλέχτηκε νέα Εθνοσυνέλευση, από ανθρώπους που αποτελούνταν από μια βουλή με 500 άτομα και μια γερουσία από 250 άτομα κατά το αμερικανικό πρότυπο. Μεγάλο μέρος του «νομοθετικού έργου» των εξτρεμιστών ριζοσπαστών καταργήθηκε. Οι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν, οι Ιακωβίνοι αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να αποφύγουν την σύλληψη και η λέσχη τους διαλύθηκε.

18ο/ Το 1795, έξη ολόκληρα χρόνια μετά την Γαλλική επανάσταση,  η Εθνοσυνέλευση υιοθέτησε νέο σύνταγμα, που παρείχε δικαίωμα ψήφου ΜΟΝΟΝ σε όλους τους ενήλικες άνδρες ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν.

Η διακυβέρνηση της χώρας ανατέθηκε σε ένα εκλεγμένο πενταμελές «Διευθυντήριο». Το νέο σύνταγμα περιελάμβανε όχι μόνο ένα χάρτη των δικαιωμάτων του πολίτη αλλά και μια διακήρυξη των καθηκόντων του. Αυτή ανέφερε ρητά την υποχρέωση των πολιτών να μην ξεχνούν ότι «ολόκληρη η κοινωνική τάξη πραγμάτων στηρίζεται στην διατήρηση της ιδιοκτησίας», δηλαδή στην διατήρηση των προνομίων της παλαιάς και νέας αριστοκρατίας, την απαλλαγή των οποίων είχαν διακηρύξει με πάθος οι επαναστάτες/αντικαθεστωτικοί, προ της Γαλλικής επαναστάσεως!!!

Απίστευτα πράγματα… Τότε γιατί και για ποιους έγινε η επανάσταση;

19ο/ Το Διευθυντήριο διαλύθηκε το 1799 μετά από πολιτικές ανωμαλίες και συνεχή πραξικοπήματα. Ένα τέτοιο πραξικόπημα έδωσε την ευκαιρία στον νεαρό αξιωματικό Ναπολέοντα Βοναπάρτη να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να εγκαθιδρύσει το καθεστώς της Υπατείας, να στεφθεί αργότερα αυτοκράτορας-δικτάτορας, με την συγκατάθεση του Διευθυντηρίου και να κυβερνήσει την Γαλλία …αντιδημοκρατικώτατα, ως το 1815, καταπατώντας τις αρχικές διακηρύξεις της γαλλικής επαναστάσεως περί Ελευθερίας, Ισότητος και …Δημοκρατίας, παρά τις διακηρυκτικές…πομφόλυγες του Ναπολέοντα ότι παρέμενε πιστός στις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως!!!

Συνεχίζεται

---

1 Κορδιλιέρων Λέσχη: Πολιτική λέσχη ιδρυθείσα κατά τους χρόνους της Γ.Ε. το 1790 υπό το όνομα «Εταιρεία των φίλων των Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου». Η λέσχη έλαβε το μετέπειτα όνομα, εξ ενός των μερών όπου εγένοντο οι συγκεντρώσεις των μελών της, μιας μονής Κορδελιέρων (Φραγκισκανών ) μοναχών. Μεταξύ των ηγετικών μελών της λέσχης ήσαν οι Δαντών, Ντεμουλέν, Μαρά και Κλόοτς. Πλέον μαχητική από την λέσχην των Ιακωβίνων, με την οποίαν ήρχετο συχνά σε σύγκρουση, η λέσχη εδέχετο στους κόλπους της τους τεχνίτες και τους πτωχότερους μικρεμπόρους, οι οποίοι δεν ηδύναντο να πληρώσουν την συνδρομήν τους ως μέλη της λέσχης των Ιακωβίνων.

2 Οι μήνες του νέου ημερολογίου που καθιέρωσαν οι αναρχοτρομοκράτες, μετά την επικράτηση της Γ.Ε. ξεκινούσαν από την φθινοπωρινή ισημερία λαμβάνοντας ονόματα ή καταλήξεις από την αρχαία ρωμαϊκή και ελληνική γλώσσα ως ακολούθως, στην γαλλική και σε (επίσημη) ελληνική απόδοση:

·Φθινόπωρο: (ονομασίες με κατάληξη -αίρ)

Βαντεμιαίρ (Vendémiaire = Τρυγητής), (από το λατινικό Vindemia = "συγκομιδή σταφυλιών", "τρύγος"), αρχής γενομένης από τις 22 Σεπτεμβρίου.

Μπρυμαίρ (Brumaire = Ομιχλώδης), (από το γαλλικό Brume = «ομίχλη»), ξεκινώντας 22, 23 ή 24, Οκτωβρίου

Φριμαίρ (Frimaire = Παχνώδης), (από το γαλλικό Frimas = «δροσοπάχνη»), ξεκινώντας 21, 22 ή 23, Νοεμβρίου

·Χειμώνας: (ονομασίες με κατάληξη -οζ)

Νιβόζ (Nivôse = Χιονιστής), (από το λατινικό nivosus , "χιονισμένος"), αρχής γενομένης 21, 22 ή 23 του Δεκ.

Πλυβιόζ (Pluviôse = Υετώδης), (από το λατινικό pluvius , "βροχερός"), αρχής γενομένης στις 20, 21 ή 22 Ιαν.

Βεντόζ (Ventôse = Ανεμώδης) (από το λατινικό ventosus , "ανεμικός"), αρχής γενομένης 19, 20 ή 21 Φεβ

·Άνοιξη: (ονομασίες με κατάληξη -αλ)

Ζερμινάλ (Germinal = Βλασταίος), (από τα λατινικά germen , «βλαστικός»), αρχής γενομένης στις 20 και 21 Μάρτη

Φλορεάλ (Floréal = Ανθεστηριώνας) (από τα λατινικά flos , "άνθος"), αρχής γενομένης στις 20 ή 21, Απρ.

Πρεριάλ (Prairial = Λειμώνιος) (από το γαλλικό Prairi (πρερί) λιβάδι, λειμώνας) ,

·Καλοκαίρι: (ονομασίες με κατάληξη -ντορ εκ του ελληνικού -δώρ)

Μεσιντόρ (Messidor = Θεριστής) (από το λατινικό Μέσης , "συγκομιδή"), αρχής γενομένης 19 ή 20, Ιουνίου

Τερμιντόρ (Thermidor = Θερμιδώρ, ως θερμότατος, (ή Fervidor = Φλογιστής) (από την ελληνική Θέρμο , "ζέστη του καλοκαιριού»), ξεκινώντας 19 ή 20 του Ιούλη

Φρυκτιντόρ (Fructidor = Οπωρώδης) (από το λατινικό fructus , "φρούτα", "οπώρες"), αρχής γενομένης 18 ή στις 19 Αυγούστου

3 Νέα Παγκόσμια Τάξη. William Still, εκδ. Στερέωμα, 1992, σ.133.

4 Λαβουαζιέ: Ο μεγαλοφυής επιστήμονας που καρατομήθηκε από την Γαλλική Επανάσταση. Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, 2013.

5 Jean Cueilleron "Histoire de la Chimie", Presses Universitaires de France, Paris, 1963, p. 55.

6 Henry M. Leicester "Ιστορία της Χημείας", Τροχαλία, 1993, Αθήνα, σελ. 195.

7 Berthelot "La revolution chimique - Lavoisier", Felix Alcan, Paris, 1890, p. 205.

8 Berthelot, "La revolution chimique - Lavoisier", p. 194-197.

9 Maurice Delacre "Histoire de la Chimie", Gauthier-Villars et Cie, Paris, 1920, p. 195.

10 Τα άρθρα του Συντάγματος (το οποίον ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφαρμόστηκε).

1.Σκοπός της κοινωνίας είναι η γενική ευημερία. Η κυβέρνηση υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει στον άνθρωπο την εγγύηση πως θ' απολαμβάνει τα φυσικά και αναφαίρετα δικαιώματά του.

2.Τα δικαιώματα αυτά είναι η ισότης, η ελευθερία, η ασφάλεια και η ιδιοκτησία.

3.Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, και φυσικά και μπροστά στο νόμο.

4.Ο νόμος είναι ελεύθερη κι επίσημη εκδήλωση της κοινής θελήσεως. Είναι ίδιος για όλους, είτε όταν προστατεύει είτε όταν τιμωρεί. Δε μπορεί να διατάζει παρά όσα είναι δίκαια κι ωφέλιμα στην κοινωνία. Δε μπορεί ν' απαγορεύει παρά όσα είναι βλαβερά γι' αυτήν.

5.Όλοι οι πολίτες είναι δεκτοί σε κάθε δημόσιο λειτούργημα. Οι ελεύθεροι λαοί, εκλέγοντας τους δημόσιους λειτουργούς, δεν αναγνωρίζουν άλλους λόγους προτιμήσεως απ' την αρετή, την εξυπνάδα και τη μόρφωση.

6.Η ελευθερία είναι μια δύναμη που ανήκει στον άνθρωπο, και που του επιτρέπει να ενεργεί χωρίς να βλάπτει τα δικαιώματα του άλλου. Για πηγή της έχει την φύση, για κανόνα της την δικαιοσύνη, και για προστασία της το νόμο.

7.Καθένας έχει δικαίωμα να δημοσιεύει τις σκέψεις και τα φρονήματά του, με τον τύπο, με τον προφορικό λόγο ή ό¬πως αλλιώς νομίζει. Οι πολίτες μπορούν να συνέρχονται ειρηνικά και να ασκούν ελευθέρα όποιο θρήσκευμα πιστεύουν.

8.Ο νόμος πρέπει να προστατεύει την κοινή και την προσωπική ελευθερία απέναντι στην καταπίεση εκείνων που κυβερνούν.

9.Κανείς δεν καταδιώκεται, δε συλλαμβάνεται, ή φυλακίζεται παρά όταν κι όπως ορίζει ο νόμος.

10.Όσοι ζητούν, εκδίδουν, υπογράφουν ή διατάζουν την εκτέλεση παρανόμων πράξεων είναι ένοχοι και τιμωρούνται.

11.Κανείς δεν δικάζεται και δεν τιμωρείται αν δεν απολογηθεί πρώτα, αν δεν κλητευθεί νόμιμα, κι αν δεν υπάρχει αντίστοιχος νόμος, που να δημοσιεύτηκε πριν απ' την κολάσιμη πράξη του.

12.Δικαίωμα ιδιοκτησίας είναι το προνόμιο κάθε πολίτη να μεταχειρίζεται και να διαθέτει όπως νομίζει καλύτερα την περιουσία του, τα εισοδήματά του, τους καρπούς της εργασίας και της δραστηριότητάς του.

13.Όλοι μπορούν να διαθέσουν όπως νομίζουν τη δουλειά τους και τον καιρό τους, μα ούτε οι ίδιοι μπορούν να πουλήσουν τον εαυτό τους, ούτε να πουληθούν από άλλους, γιατί το πρόσωπο τους είναι ιδιοκτησία αναπαλλοτρίωτη. Ο νόμος δεν αναγνωρίζει ιδιαίτερη τάξη δούλων ή υπηρετών, αλλά μόνο ανταλλαγή υπηρεσιών κι αμοιβών ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη.

14.Κανείς δεν στερείται και το ελάχιστο μέρος της ιδιοκτησίας του χωρίς δική του συγκατάθεση, παρά μόνο όταν αποδειχτεί πως κάποια δημόσια ανάγκη απαιτεί αυτή τη στέρηση, κι αφού δοθεί μια δίκαιη αποζημίωση.

15.Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται όταν δεν αποβλέπει σε δημόσια ωφέλεια. Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να συνεργάζονται στον προσδιορισμό των φόρων, να επιβλέπουν τη χρήση τους και να ελέγχουν τη διαχείρισή τους.

16.Τα δημόσια βοηθήματα είναι χρέος ιερό. Η κοινωνία πρέπει να προνοεί για την συντήρηση των δυστυχισμένων πολιτών.

17.Η παιδεία είναι γενική ανάγκη. Η κοινωνία πρέπει να ενισχύει μ' όλες τις δυνάμεις της τις προόδους του ανθρώπινου λόγου, κάνοντας την μάθηση προσιτή σε κάθε πολίτη.

18.Η κυριαρχία ανήκει στο λαό, είναι αδιαίρετη, απαράγραπτη κι αναπαλλοτρίωτη.

19.Καμιά μερίδα του λαού δε μπορεί να μεταχειριστεί την εξουσία ολόκληρου του λαού. Η μειοψηφία έχει το δικαίωμα να εκφράσει τη θέληση της ελεύθερα κι ανεμπόδιστα.

20.Κάθε άρπαγας της εθνικής κυριαρχίας πρέπει να σκοτώνεται αμέσως απ' τους ελεύθερους πολίτες.

21.Ο λαός έχει πάντα το δικαίωμα ν' αναθεωρεί και να μεταρρυθμίζει το Σύνταγμά του.

22.Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να συνεργάζεται στη σύνταξη του νόμου και στο διορισμό των εντολοδόχων του.

23.Οι δημόσιες θέσεις είναι ουσιαστικά προσωρινές.

24.Τα εγκλήματα των εντολοδόχων του λαού δεν πρέπει ποτέ να μένουν ατιμώρητα.

25.Το δικαίωμα της υποβολής αναφορών στους αρμοδίους δεν μπορεί ποτέ ν' απαγορευτεί, ν' αναβληθεί ή να περιοριστεί.

26.Η αντίσταση εναντίον της καταπιέσεως είναι συνέπεια των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου.

27.Ολόκληρη η κοινωνία καταπιέζεται όταν ασκείται καταπίεση σ' ένα και μόνο μέλος της. Και κάθε μέλος καταπιέζεται, όταν ασκείται καταπίεση σ' όλη την κοινωνία.

28.Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η επανάσταση είναι για το λαό, και για κάθε μερίδα του, το πιο ιερό κι αναγκαίο καθήκον.