Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 ΜΕΡΟΣ 7ο

4. Ο «ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ» ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η Ιωνική Επανάστασις

Ο 5ος π.Χ. αιών αποτελεί την πλέον πολυσυζητημένη περίοδον της αρχαιότητος. Οι σύγχρονοι Φαρισαίοι της Δημοκρατίας χαρακτηρίζουν ε­κείνο τον αιώνα ως «Χρυσούν», με τον ισχυρισμό ότι κατά την διάρκειά του η Ελλάς με επίκεντρον τας «Δημοκρατικάς Αθήνας» του Περικλε­ούς, ανυψώθη εις σημείον πολιτικής-πνευματικής και Εθνικής ακμής.

Η χαραυγή του 5ου αιώνος συνεδέθη με ένα σημαντικό αλλά και τραγικό ταυτόχρονα γεγονός δια τον αρχαίον Ελληνισμόν, την Ιωνικήν επανάστασιν του 499 π.Χ. Πολλοί θεωρούν ότι η κυρία αιτία της Ιωνικής επαναστάσεως ήτο η πολύμορφη καταπίεσις των Περσών και η εκ ταύτης προκύψασα εθνική ανάγκη εκδιώξεως των βαρβάρων από την Ιωνίαν.

Βεβαίως αυτός ήταν ο διακαής πόθος των Ιώνων και ολοκλήρου του Ελληνισμού. Όμως οι συνθήκες που επικρατούσαν προ της επαναστάσεως, οι προϋποθέσεις δια την έκρηξη αυτής, ο χαρακτήρ των φορέων της εξεγέρσεως με επικεφαλής τον υποτακτικόν των Περσών Ιστιαίον και τον τυχοδιώκτη γαμβρόν του Αρισταγόρα, οδηγούν εις βάσιμα συμπεράσματα ότι:

.Ο χρόνος εκρήξεως της επαναστάσεως ήτο ακατάλληλος.

.Η επανάστασις εύρε τους Ίωνες απροετοίμαστους και απληροφό­ρητους δια το σχέδιον της εξεγέρσεως.

.Ο στρατηγικός στόχος των υποκινητών ήτο αλλότριος του διακηρυχθέντος και ζώντος εις την ψυχήν των Ελλήνων με την μορφήν του πό­θου της εθνικής απελευθερώσεως.

.Δεν πρέπει να αποκλεισθή η πιθανότης ότι η μη καθολική ανταπόκρισις των Ελλήνων εις εκείνον τον απελευθερωτικόν αγώνα των Ιώνων, ήτο σκόπιμος.

Με βάση τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύεται ότι η συμ­μετοχή των υπολοίπων Ελλήνων εις τον κοινόν εθνικόν αγώνα ήτο σχεδόν μηδενική. Εις την «έκκληση» του Αρισταγόρα δια βοήθειαν ανταπεκρίθησαν μόνον αι Αθήναι και η Ερέτρια, δι’ αποστολής ελάχιστου αριθμού πλοίων.

Ουδείς αρνείται το γεγονός ότι οι Πέρσες κυρίαρχοι τότε του μείζονος της Ιωνίας, κατεπίεζαν τους Έλληνες. Όμως λόγω της πολιτιστικής υπε­ροχής των προγόνων μας και των φανερών διοικητικών, πνευματικών και ε­μπορικών ικανοτήτων τους, οι Πέρσες όχι μόνον δεν είχαν επιτύχει να επη­ρεάσουν τον ρυθμόν της πολιτιστικής και εμπορικής αναπτύξεώς τους, αλλά τουναντίον οι ίδιοι ήρχισαν να αφομοιώνωνται σταδιακά από το Ελληνιστι­κόν πνεύμα και το εμπορικό δαιμόνιο των Ιώνων.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι ο Δαρείος μόλις επληροφορήθη την επανάσταση των Ιώνων, επεκαλέσθη τον Δία και όχι τον θεόν των Περ­σών Άχουρα-Μάσδα (Ηρόδοτος, Ε, 105).

Αυτή η οφθαλμοφανής επίδρασις του Ελληνισμού εις την Περσικήν ζωήν, είχεν ανησυχήσει τους «ιέρακες» της Περσίας και τους συμμάχους τους Φοίνικες στρατιωτικούς συμβούλους και εμπόρους.

Να σημειωθεί ότι τον στόλο των Περσών στην Μεσόγειο διοικούσαν πρωτίστως Φοίνικες και δευτερευόντως Αιγύπτιοι, ενώ η οργάνωση του Ασιατικού εμπορίου είχε ανατεθεί σε Βαβυλωνίους.1

Επικεφαλής των ανησυχούντων Περσών ευρίσκοντο ο Μαρδόνιος, πιθανώς εξωμότης από την Παλαιστίνην και η σύζυγος του Δαρείου Άτοσσα, γνωστή για την ευμένειά της προς τους Φοίνικες εμπόρους. Μέχρι τώρα, δεν έχει διευκρινισθεί η πραγματική φυλετική ταυτότητα του Μαρδονίου. Κάποιοι θεωρούν ότι ονομαζόταν Μαρδοχαίος, απεστάτησε από την πατρώα Εβραϊκή θρησκεία, ασπάσθηκε την θρησκεία των Περσών και άλλαξε το όνομα του σε Μαρδόνιος.  

Well, most of the Jews left Babylon and moved back to Israel; but the tribes of Ephraim and Manasses --who had rediscovered their Egyptian roots when they got bored of the Babylonians-- decided they shouldn't be any longer Jews, Chaldeans or Babylonians, became renegades and started reading the Zend-Avesta and marrying Persians. By that time, Mordechai and his nephew, the beautiful girl Hadassa, changed their names to Mardonius and Esther and started saying they were Persians. Mardonius got a good job with a good salary as a Minister to the young Persian Emperor Artaxerxes and as he wanted to hook up his nephew to the King of the Kings, he intrigued Artaxerxes's wife, Vasti, with her husband by asking the Emperor to invite the Empress to do a pole dance for their ministers, so all the noblemen of Persia would know how hot was Vasti's ass.

Vasti obviously got so much angry that she asked for divorce, and after Vasti had left Artaxerxes carrying away half of his assets, the King of the Kings decided he would be marrying a dumber girl who wouldn't be ripping him off everything on the divorce court. So Mardonius sent Esther to the palace of Artaxerxes in Persepolis and told her to enter his bedroom without being invited. Well, there was a law in Persia that said that anyone who entered the Emperor's bedroom without being invited would be sentenced to death, so when Artaxerxes saw Esther entering his room that way, he though, "Wow this girl must be the dumbest girl in the whole Empire from Ethiopia to India, doesn't she know she would be sentenced to death for that?" and he decided to marry her. So Esther became the Queen of the Queens.2

Άλλοι ισχυρίζονται ότι το όνομα Μαρδόνιος συγχέεται εσφαλμένως με τον Μαρδοχαίο, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» (Ηροδ. 7.5.4.). Άρα τουλάχιστον από το γένος της μητέρας του είναι Πέρσης και όχι Εβραίος, όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν». (Εσθήρ 2.5).

*

Ένα ατυχές γεγονός υπήρξεν μοιραίον δια την μετέπειτα πο­ρεία της Ιωνικής υποθέσεως. Ολίγον προ της Ιωνικής επαναστάσεως, ο μω­ροφιλόδοξος τυραννίσκος Ιστιαίος αναλαμβάνει την εξουσίαν εις την Μί­λητον. Ποιος ήταν ο Ιστιαίος;

Εις προηγηθείσαν εκστρατείαν των Περσών κατά των Σκυθών, ο Iστιαίος είχε εμποδίσει το σχέδιον του Μιλτιάδου δια την καταστροφήν της επί του Ίστρου (Δουνάβεως) γεφύρας, με αποτέλεσμα οι Πέρσες να αποφύ­γουν την ολοκληρωτικήν συντριβήν τους (Ηρόδοτος, Δ,137-139).

Μετά την Ιωνικήν επανάσταση, ερωτηθείς υπό των Ιώνων δια ποί­ους λόγους προέτρεψε τον Αρισταγόρα να ξεσηκώσει τους Ίωνες, απήντησε με ψεύδη τα οποία φυσικά δεν έπεισαν κανένα (Ηρόδοτος ΣΤ,3).

Όταν αργότερα συνελήφθη από τους φανατικούς Πέρσες και ανεσταυρώθη (επαλουκώθη) ο ίδιος ο Δαρείος διέταξε να τον θάψουν με τιμές ως μεγάλον ευεργέτην της Περσίας, «μεγάλως εαυτώ και Πέρσησι ευεργετέω» (Ηρόδ. ΣΤ, 30).

Ο Ιστιαίος, λοιπόν, σε συνεργασία με τον γαμβρό του Αρισταγόρα και με την βοήθεια μόνο των δημοκρατών των Αθηνών, υπεκίνησε την Ιωνικήν επανάσταση παρά τις περί του αντιθέτου προτροπές του ιστοριογράφου Εκαταίου (Ηρόδ. Ε, 36).

Ο Αρισταγόρας προέτρεψε τον Αρταφέρνη να καταλάβη την Νάξον με την δικαιολογίαν ότι εις αυτήν υπήρχαν πολλά αγαθά και δούλοι. Μάλιστα εχρηματοδότησεν ο ίδιος την εκστρατείαν (Ηρόδ. Ε, 30-32). Αργότερα μετέβη εις την Σπάρτην την οποίαν επεχείρησε να οδηγήση εις περιπετείας με ψευδή προσχήματα, όπως έπραξε και με τας Αθήνας, άνευ ό­μως αποτελέσματος.

Τελικώς μετά την κήρυξη της επαναστάσεως κατέφυγε εις την Θρά­κην, όπου εφονεύθη το 497 ως κοινός προδότης. Ήσαν τόσα τα δεινά τα ο­ποία επεσώρευσεν εις την Ιωνίαν, ώστε οι Ίωνες ανεκουφίσθησαν διότι απηλλάγησαν από τον τυχοδιώκτην και τύραννον Αναξαγόρα (Ηρόδ.ΣΤ,5).

Η βοήθεια της Αθηναϊκής δημοκρατίας προς τους Ίωνες, δεν αποσκοπούσε εις την απελευθέρωση της Ιωνίας αλλά εις την απόκτηση πλούτου, ο οποίος υπήρχεν άφθονος όπως κατώρθωσε να πείσει τους Αθηναίους ο Αρισταγό­ρας, ο μεγάλος εκείνος απατεών και τυχοδιώκτης. (Ηρόδ. Ε, 97).

Το τι επηκολούθησε είναι γνωστό σε όλους.

Οι ακμάζουσες μέχρι τότε Ιωνικές πολιτείες μετεβλήθησαν εις ερείπεια. Ο Ελληνικός πληθυσμός εβυθίσθη εις το αίμα από τους βαρβάρους Πέρσες και Φοίνικες. Αμέσως μετά την κατάπνιξη της επαναστάσεως, ετοποθετήθησαν με πρόταση του Μαρδονίου ως κυβερνήτες των Ιωνικών πό­λεων άνδρες «δημοκρατικών φρονημάτων» καθ’ όσον οι Πέρσες επίστευαν ότι οι δημοκράτες όχι μόνον δεν θα επεχείρουν να εναντιωθούν εις αυτούς, αλλά τουναντίον θα συνειργάζοντο άνευ όρων.

«Ο Μαρδόνιος έπαυσε ό­λους τους «τυράννους» της Ιωνίας και εγκατέστησε Δημοκρατίαν» (Ηρόδ. ΣΤ,43).

Δεν είναι άραγε περίεργο το γεγονός ότι οι βάρβαροι Πέρσες, «επείσθησαν» να εγκαταστήσουν δημοκρατίες δια να εξασφαλίσουν συνερ­γασίαν με το ιδικόν τους δεσποτικόν και απολυταρχικόν καθεστώς;

Πως να μην αναγνωρισθούν λοιπόν «οι προσφερθείσες προς την πατρίδα υπηρεσίες» των δημοκρατών της αρχαιότητος εις τας κρίσιμους εκείνας στιγμάς;

Κατά συνέπειαν, εκείνοι οι οποίοι επεδίωξαν την μεταβολήν της ακμαζούσης Ιωνίας εις ερείπεια, ήσαν οι ιέρακες της Περσίας και οι Φοίνικες έμποροι και κατά δεύτερον λόγον όλοι οι Ελληνόφωνοι δημοκράτες, οι οποίοι συμμετέσχον στις αιματηρές εκκαθαρίσεις των αντιδημοκρατών ή εδέχθησαν να υ­πηρετήσουν τον βάρβαρο καταπατητή της Ιωνίας, πριν και μετά την Ιωνικήν τραγω­δίαν.

Η Ιωνική επανάστασις υποκινηθείσα από ένα συνεργάτη των Περσών (Ιστιαίος) και ένα τυχοδιώκτη Έλληνα (Αρισταγόρας) κατέληξε από Ε­θνική απελευθέρωση εις «Δημοκρατική Μηδίζουσα Αλλαγή».

Την καταστροφήν της Ιωνίας θα πενθήσει ο Ελληνισμός από την Κύπρον μέχρι τις Συρακούσες. Αλλά ενός κακού μύρια έπονται. Οι Πέρσες μετά την Μίλητον, την Χίον και την Λέσβον, καταλαμβάνουν την αρχαίαν πολίχνη του Βυζαντίου, γενόμενοι άκρως επικίνδυνοι δια τον υπόλοιπον Ελληνικόν χώρον...

Μαραθών-Θερμοπύλαι-Σαλαμίς

Προ του επερχομένου κινδύνου των βαρβάρων, η νεοπαγής  «Δημοκρατία» των Αθηνών εις μίαν στιγμήν ανεπανάληπτης αναλαμπής της, αναγνωρίζουσα προφανώς τις εγγενείς αδυναμίες της προβαίνει εις την μοναδικήν ορθήν πολιτικήν ενέργεια, αναθέτουσα την διακυβέρνηση στους αντιπάλους της αντιδημοκράτες .

Το 493 αναλαμβάνει την εξουσίαν, ο Θεμιστοκλής και το επόμενον έτος ο Μιλτιάδης. Εις αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρες, σαφών αντιδημοκρατικών φρονημάτων, ανετέθη η αρμοδιότης και ευθύνη της αμυντικής οργανώσεως των Αθηνών και της λοιπής Ελλάδος.

Υπό αυτάς τας συνθήκας και με καθεστώτα αντιδημοκρατικά σχεδόν απα­νταχού της Ελλάδος, ήρχισε η προετοιμασία δια την αντιμετώπιση των βαρ­βάρων Περσών. Τα αποτελέσματα αυτού του πανεθνικού οργασμού θα φα­νούν συντόμως και θα στεφανώσουν με δάφνες μεγαλείου και δόξης την Ιωνική/Ελληνικήν φυλή.

Οι νίκες του Ελληνισμού στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα και στις Πλαταιές, είναι η αποθέωσις της Ελληνικής ψυχής και ο θρίαμβος του Ελληνικού φιλελεύθερου/ αντιδημοκρατικού πνεύματος.

Όμως η φύσις της Δημοκρατίας είναι τοιαύτη, ώστε ακόμη και οι εθνικοί θρίαμβοι δεν ήσαν ικανοί να πείσουν τους οπαδούς της, ότι έπρεπε να ανοίξουν τους οφθαλμούς της ψυχής τους, εις την ιστορικήν – πολιτικήν – εθνικήν  πραγματικότητα, καθ’ όσον ήσαν τυφλωμένοι και πλημμυρισμένοι από άσβεστο μίσος κατά παντός πολιτικού αντιπάλου,.

Έτσι οι δημοκράτες τηρούντες κατά την διάρκειαν των εθνικών αγώ­νων στάση αναγκαστικής αναμονής, μη ανεχόμενοι τα τρόπαια της Ελληνι­κής Αριστοκρατίας, αμέσως μετά τις πανωλεθρίες των επίδοξων κατακτητών της Ελλάδος, εξεδήλωσαν κάθε απωθημένον του οφιώδους εγκεφάλου τους και εξέχυσαν κάθε είδους δηλητήριον εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Μετά την μάχην του Μαραθώνος, η Αθηναϊκή δημοκρατία (Δ) έστειλε τον Μιλτιάδη εις τας νήσους του Αιγαίου δια την καταστολήν της εκεί εξεγέρσεως. Απώτερος σκοπός της δοθείσης αποστολής προς τον Μιλτιάδη ή­ταν η απαλλαγή της Δ. από την παρουσίαν του, καθ’ όσον επιστεύετο ότι δεν θα επέστρεφε ζωντανός.

Η εκστρατεία απέτυχεν αλλά ο Μιλτιάδης επέστρεψε καταδικασθείς εις πρόστιμον 50 ταλάντων. Ο θριαμβευτής του Μαραθώνος δεν είχε χρή­ματα να πληρώσει το πρόστιμο, ενεκλείσθη εις τας φυλακάς της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (!!!) όπου και απέθανε.

Το 471 ο Θεμιστοκλής, ο επιφανέστερος από τους συγχρόνους του ανήρ μετά του Παυσανίου, κατά τον Θουκυδίδην (1,13.8), εξορίζεται συκοφαντηθείς ως προδότης. Ποίος; Αυτός που ήταν αρχιτέκτων των θριάμβων κατά των Περσών, υπερασπίσας με φανατισμό την συνέχιση του αγώνος ε­ναντίον τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ολίγον προ της εξορίας του Θεμιστοκλέους, οι Αθηναίοι συνήλθαν δια να απονείμουν βραβεία εις αυτούς που είχαν διακριθεί κατά τους Μηδικούς πολέμους. Τα αποτελέσματα εκείνης της… δημοκρατικής συνελεύσεως υπήρξαν απίθανα. Κάθε Αθηναίος εψήφισε «δημοκρατικώτατα» δια την απονομήν του πρώτου βραβείου, τον εαυτόν του, και δια την απονομήν δευτέρου βραβείου τον Θεμιστοκλήν.

«Ο λαός κατά την εποχή των μηδικών πολέμων αφού έγινε ο κύριος αίτιος της νίκης στην ναυμαχία της Σαλαμίνος απέκτησε φρόνημα αλαζονεί­ας και εξέλεξε δημαγωγούς διεφθαρμένους, παρά τις αντίθετες προσπάθειες των εντίμων πολιτών».3

Το 461 εξορίζεται ο Κίμων, υιός του Μιλτιάδου. Αργότερα δολοφο­νείται ο Εφιάλτης ο Σοφωνίδου (ο Αθηναίος Εφιάλτης και όχι ο προδότης Εφιάλτης ο Μαλιεύς), επειδή απεκάλυψε τις παρανομίες του Αρείου Πάγου και εξοστρακίσθη ο Ξάνθιππος χαρακτηρισθείς ως «τυραννόφιλος» (ΣΣ: Με τις σημερινές συνθήκες οι δημοκράτες θα τον χαρακτήριζαν νεοναζί, ακροδεξιόν, δικτατορικής ιδεολογίας, χουντικόν, ρατσιστή, ξενοφοβικόν, κλπ).

Αυτά ήταν μερικά από τα κυριώτερα έργα και ημέρες, των πρώτων δεκαετιών της αθηναϊκής Δημοκρατίας του 5ου π.Χ. αιώνος, τον οποίον οι σύγχρονοι ψευτοδημοκράτες έχουν θεοποιήσει, χαρακτηρίζοντάς τον ως «χρυσούν»!

Η «δημοκρατία» του Περικλέους

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, φθάνομε στην περίοδο της ανόδου του Περικλεούς εις την εξουσίαν, όταν όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αντίπαλοι της….δημοκρατίας είχαν εξαφανισθεί… δημοκρατικώτατα από το πολιτικόν προσκήνιον.

Ποταμοί μελάνης έχουν χυθεί δια την περίοδον διακυβερνήσεως των Αθηνών από τον Περικλή, την οποίαν πολλοί θεωρούν ως περίοδον γενέσεως της «αληθινής» Δημοκρατίας εις την αρχαία Ελλάδα.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια;

Το πολίτευμα του Περικλέους το οποίον οι σύγχρονοι «κυνο-νηολόγοι» και πολιτειολόγοι αποκαλούν Δημοκρατία, εστηρίζετο εις τους εξής θεμελιώδεις θεσμούς και νόμους:

 -Το εκλογικό δικαίωμα παρείχετο μόνον εις τους νομίμους απογό­νους Αθηναίου πατρός και Αθηναίας μητρός. Κατά την θητεία του άρχοντα Αντιδότου [451 π.Χ.], λόγω του μεγάλου αριθμού των πολιτών, ψήφισαν πρόταση του Περικλή να θεωρείται πολίτης ο άνδρας που είχε γεννηθεί από δύο γονείς που ήταν γεννημένοι Αθηναίοι πολίτες. (Αριστοτέλης: Αθηναίων πολιτεία 26).

-Απηγορεύτο η τέλεσις γάμου μεταξύ Αθηναίου πολίτου και γυναικός μη Αθηναίας και αντιστρόφως.

-Διετηρήθη η διάκρισις εις πολίτας και δούλους.

«Σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς τον πληθυσμόν των Αθηναίων και της Αττικής αποτελούσαν 172.000 Αθηναίοι και 115.000 δούλοι».4

Κατά νεωτέραν απογραφήν γενομένην το 309 π.Χ. υπό του Δημητρίου Φαληρέως αναφέρονται 21.000 Αθηναίοι πολίτες, 10.000 ξένοι και 400.000 δούλοι.

Το αθηναϊκό κράτος, μολονότι ήταν το πολυπληθέ­στερο ελληνικό (μαζί με το κράτος των Συρακουσών), έφθασε να έχει, το 431 π.Χ., το πολύ πολύ, 318.000 κα­τοίκους (165.000 Αθηναίους, 33.000 μετοίκους. 120.000 δούλους). Κατά τα μέσα του 4ου αιώνα είχε πληθυ­σμό της τάξεως των 250.000 (93.000 Αθηναίους, 20.000 μετοίκους). Οι Αθηναίοι πολίτες, δηλαδή οι ενήλι­κοι άρρενες της πολιάδας κοινότητας, ήσαν περίπου 45.000 το 431 π.Χ., 31.000 το 322 π.Χ.5

-Τα νομικά δικαιώματα περιωρίζοντο μόνον εις τους ελευθέρους πολίτας οι οποίοι είχαν απόλυτο δικαίωμα εξουσίας επί των δούλων. Οι δούλοι εις τους οποίους απηγορεύτο ακόμη και να γυμνάζωνται στα γυ­μναστήρια ή να αλείφωνται με λάδι, δεν είχαν δικαίωμα να εγείρουν αγωγήν εναντίον οιουδήποτε, παρά μόνον μέσω κάποιου «προστάτου» Αθηναίου πολίτου.

-Οι καταθέσεις των δούλων ελαμβάνοντο μετά από βασανιστήρια. Εθεωρείτο ως δεδομένον ότι πάσα κατάθεσις λαμβανομένη χωρίς βα­σανιστήρια ήτο ψευδής.

-Εις πάντα ενάγοντα μη δυνάμενον να απόδειξη τις καταγγελίες του επεβάλλετο χρηματικόν πρόστιμον. Εφ’ όσον ελάμβανε ολιγώτερον του 1/5 των ψήφων των ενόρκων, υπεβάλλετο σε μαστίγωση.

-Τα βασανιστήρια απηγορεύοντο δια τους πολίτες. Εις τους δούλους όμως, επεβάλλοντο ποινές όπως: Απλή μαστίγωσις, πρόστιμον, στέρησις πολιτικών δι­καιωμάτων, κατάσχεσις, εξορία ή οστρακισμός, θάνατος.

-Επεξετάθησαν οι αρμοδιότητες των στρατηγών οι οποίοι όχι μόνον διοικούσαν τον στρατόν και το ναυτικόν αλλά διεπραγματεύοντο με ξένες πολιτείες και ήλεγχαν τα έσοδα και τα έξοδα της πόλεως.

-Με το πρόσχημα της υπερασπίσεως της Δημοκρατίας, καθιερώθη η λογοκρισία και διετηρήθη η δι’ εξορίας (οστρακισμός) εξόντωσις παντός πολιτικού αντιπάλου του Περικλέους.

-Εδημιουργήθη ο θεσμός των κληρούχων (Κληρουχία: Η διανομή δια κλήρου κατακτηθείσης με πόλεμον χώρας, μόνον εις τους πολίτας των Αθη­νών).

-Εψηφίσθη θεσμός για την παγίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, σύμφωνα με το οποίον [«Ψήφισμα του Δημοφάντους» (410/409 π.Χ.)]:

«Ἐάν τις δημοκρατίαν καταλύῃ τήν Ἀθήνησιν ἤ ἀρ­χήν τίνα ἄρχῃ καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας, πο­λέμιος ἔστω τῶν Ἀθηναίων καί νηποινί τεθνάτω καί τά χρήματα αὐτοῦ δημόσια ἔστω καί τοῦ θεοῦ τό ἐπιδέκατον, ὁ δέ ἀποκτείνας τόν ταῦτα ποιήσαντα καί ὁ συμβουλεύσας ὅσιος ἔστω καί εὐαγής...». 6  

Αργότερα οι αμετανόητοι δημοκράτες υπό την αρχοντία του Φρυνίχου (336 π.Χ.), την πρυτανεία της Λεωντίδος φυλής, την γραμματεία του Χαιρέστρατου του Αμεινίου, από τις Αχαρνές, με ψήφισμα του Μενέστρατου του Αιξωνέα, από τους προέδρους, και πρόταση του Ευκράτη του Αριστοτίμου από τον Πειραιά, εψήφισαν το παρακάτω ψήφισμα (σε ελεύθερη μετάφραση):

«Με την αγαθή τύχη του Δήμου των Αθηναίων, οι νομοθέτες αποφάσισαν : Αν κάποιος επαναστατήσει ενάντια στο Δήμο για να φέρει τυραννίδα, ή εγκαταστήσει τυραννίδα ή το Δήμο των Αθηναίων ή την Αθηναϊκή Δημοκρατία καταλύσει, αν κάποιος σκοτώσει αυτόν που κάνει κάποια από αυτά θα θεωρείται όσιος από το Δήμο. Και ο βουλευτής που ανεβαίνει στη Βουλή του Άρειου Πάγου, όταν έχει καταλυθεί ο δήμος ή η δημοκρατία της Αθήνας, ή παραβρίσκεται στις συνελεύσεις, ή λαμβάνει αποφάσεις να θεωρείται άτιμος και αυτός και οι απόγονοι του, και η περιουσία του να δημεύεται και να αφιερώνεται στο θεό το ένα δέκατο. Αυτή η απόφαση να αναγραφεί σε δύο λίθινες στήλες, και να τοποθετηθεί η μια στην είσοδο του βουλευτηρίου του Αρείου Πάγου, η άλλη στην Εκκλησία του Δήμου, για την αναγραφή δε να δωθούν στον ταμία του δήμου δραχμές από τα κονδύλια του δήμου για τα ψηφίσματα».

Δηλαδή όποιος επιχειρούσε να καταλύσει το πολίτευμα της υποτιθέμενης Αθηναϊκής Δημοκρατίας και να εγκαταστήσει ένα άλλο (κατά την αυθαίρετη άποψη των δημοκρατών να εγκαταστήσει τυραννία), έπρεπε να δολοφονείται, να δημεύεται η περιουσία του, ο δε δολοφόνος να ανακηρύσσεται …Άγιος!!!!

Τον θεσμόν αυτόν χαρακτήρισαν οι τότε «δημοκράτες», άκουσον! άκουσον! ως «δικαίωμα και καθήκον αντιστάσεως κατά της καταλύσεως της δημοκρατίας».

Αυτή όμως, η αυθαίρετη και ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ θέση, αντίθετη με την διαπιστωμένη πολιτική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων και τις διατυπωθείσες κρυστάλλινες αδογμάτιστες θέσεις των αρχαίων σοφών της ελληνικής αρχαιότητος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακόμη απόδειξις του απολυταρχικού και αντιδημοκρατικού πνεύματος των κατά περίπτωση και περίσταση, αρχαίων ελλήνων ψευτοδημοκρατών.

Είναι προφανές ότι, οι τότε θιασώτες της δημοκρατίας,  έχοντες «στο αίμα τους» τον σφετερισμό της εξουσίας και μόνον, αισθανόμενοι την αδυναμίαν τους να πείσουν τους πολίτες πως είναι ικανοί να κυβερνήσουν σύμφωνα με τις αρχές των Σοφών και τους νόμους της Πολιτείας, συνέταξαν το κατάπτυστο εκείνο ψήφισμα, με σκοπό να παγιώσουν, νομιμοποιήσουν και μονιμοποιήσουν την κυριαρχίαν τους, τουτέστιν να επιβάλλουν ως θέσφατον και ελιξήριον της πολιτικής ζωής το πολίτευμα που οι ίδιοι ονόμαζαν Δημοκρατίαν.

Ο απώτερος στόχος τους ήταν προφανής: Να μετατρέψουν το πολιτικό σύστημα της αποκαλουμένης Δημοκρατίας σε διαρκή δικτατορίαν, ώστε να κυβερνούν μονοκρατορικώς και αιωνίως, όσοι απλώς υλακτούσαν περί…δημοκρατίας, σε βάρος των υπολοίπων πολιτών, με πρόσχημα την …δημοκρατίαν.

   Ελπίζουμε να αντελήφθητε πώς εννοούσαν την Δημοκρατία οι αρχαίοι υποστηρικτές της…. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Ποιοι αντιπροσώπευαν αυτήν την κατηγορία που θεοποιούσαν την Δημοκρατία και συνέτασσαν ψηφίσματα περί δήθεν προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος; Τι είδους «άνθρωποι»  θα μπορούσαν να σκέπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπον, να διακηρύσσουν ότι μόνον αυτοί κατέχουν την πολιτικήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ, μόνον αυτοί είναι ικανοί να κυβερνήσουν, να αγιοποιούν δηλαδή τους εαυτούς τους με μοναδικό πιστοποιημένο «θαύμα» τους, την δολοφονία των πολιτικών αντιπάλων τους;

Μόνον οι αδύναμοι, οι άχρηστοι, οι μέτριοι, οι βδελυροί, βροτοστυγείς, οι κυνόφρονες, οι αυτοστεφανηφόροι, οι πρώην υποδμώες (δευτερεύοντες δούλοι), οι χαμαιτύπες (ευτελείς πόρνες), οι υλακόμωροι ψευδοσωτήρες, οι χωρίς συνείδησιν ψευδουργοί, και ακατάλληλοι-μιάσματα-απόβλητοι κάθε κοινωνίας. ΟΛΟΙ αυτοί, όντες «στιγματισμένοι» με αδυναμίες, ελαττώματα, κάθε είδους κακία (πονηρία, ποταπότης, φαυλότης, ανανδρία, αλαζονεία, φιλαρχία, ανθελληνισμόν, κλπ) και στερούμενοι πάσης αρετής, μετασχημάτιζαν/ μετονόμαζαν αυθαιρέτως τις κακίες σε «αρετές-θέσφατα» και την ανικανότητα, ακαταλληλότητα σε ικανότητες και προσόντα, τα οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ είχαν και ΟΥΔΕΠΟΤΕ επρόκειτο να αποκτήσουν, λόγω της εγκληματικής φύσεώς τους!

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές, το θεσμικό, πολιτικό και νομικό πλαίσιο της πολιτείας του Περικλεούς.

Σήμερα οι δημοκρατουρίζοντες παραμυθολόγοι μας λένε ότι: «Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιφάσεις του και όσα αρνητικά στοιχεία εμφάνισε στην λειτουργία του ή στις σχέσεις του και στην εν γένει συμπεριφορά των Αθηναίων προς άλλες πόλεις-κράτη, υπήρξε αναμφισβήτητα μια πρωτοποριακή ιστορική κατάκτηση της ελληνικής αρχαιότητας».

Τον βίον αυτής της πολιτείας και κατ’ επέκτασιν τον αιώνα στον οποίον ελειτούργησε η αποκαλουμένη Αθηναϊκή δημοκρα­τία, ονομάζουν οι δημοκράτες ως «Χρυσούν αιώνα».

Αλλά εάν εκείνη η πολιτεία των Αθηνών ήτο δημοκρατική, όπως ι­σχυρίζονται οι σύγχρονοι ραψωδοί της, τότε εις τι διέφερε από ένα δικτατορικό, τυραννικό, ρατσιστικό και απολυταρχικό καθεστώς;

Αποκαλούν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΝ:

-Την κατά Θουκυδίδην πολιτείαν του ενός ανδρός (λόγω μεν δημο­κρατία, έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή), δια τον οποίον οι πρεσβύτεροι ησθάνοντο κατάπληξιν λόγω της ομοιότητάς του με τον Πεισίστρατον, διότι ο Περικλής ήτο πλούσιος από μεγάλο γένος και είχε φίλους πανίσχυρους. 7.

-Την προαγωγεία της δημαγωγίας, του χαφιεδισμού και του ωτακουστισμού, με αποτέλεσμα την καλλιέργεια της αταξίας, την προώθηση της διαφθοράς και την νομιμοποίηση του ψεύδους όπως έπραξαν και εις την περίπτωση του Φειδίου (ΣΣ: Ο Φειδίας εσυκοφαντήθη από τον φίλον του Περικλή δια κατάχρηση του δημοσίου και ενεκλείσθη στις φυλακές με­τά από «μαρτυρία» του Μένωνος. Τελικά απεβίωσε στην φυλακή από κα­κουχίες και βασανιστήρια, κατά μίαν άλλην εκδοχήν δηλητηριασθείς από τους δεσμοφύλακές του).

-Τον επονείδιστον θεσμόν του Οστρακισμού,8 δια του οποίου εδιώκοντο ή εξωρίζοντο από τας Αθήνας, προληπτικώς ή κατασταλτικώς, όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλεούς ακόμη και εκείνοι που ανήκαν εις την δημοκρατικήν παράτα­ξη. Με αυτήν την μέθοδον εξωστρακίσθησαν ή εδιώχθησαν:

Ο στρατηγός Θουκυδίδης ο Μελησίου επειδή κατηγόρησε τον Πε­ρικλή, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, ότι «άφησε αχαλίνωτον τον δήμον και πολιτευόταν έτσι ώστε να γίνεται αρεστός».

Ο Αριστείδης (482 π.Χ), ο νικητής της ναυμαχίας στην Σαλαμίνα, Θεμιστοκλής (472/1) και  ο  Κίμων (462/1 π.Χ.).

Οι δύο αγαπητοί διδάσκαλοι του Περικλέους «ο Δάμων που του εί­χε διδάξει μουσική και πολιτική και ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος».9

Ο Αναξαγόρας κατήγετο από αριστοκρατικήν οικογένειαν. Υπήρξε φίλος και διδάσκαλος του Περικλέους. Εκατηγορήθη από την δημοκρατίαν για αθεΐα με αφορμή μία μελέτη του περί σύμπαντος, η οποία απηγορεύθη με ειδικώς θεσπισθέντα νόμον, προς δόξαν της …ελευθερίας λόγου.

-Την σαφέστατη διάκριση της Αθηναϊκής κοινωνίας σε δούλους και πολίτες, κορυφουμένη με τις εξοντωτικές ποινές και βασανιστήρια, εις τα οποία υπεβάλλοντο οι δούλοι, ακόμη και για ασήμαντα θέματα ή απλές παραβάσεις τους.

-Την απροκάλυπτη λογοκρισία κατά παντός θεατρικού ή πνευματι­κού έργου, ο δημιουργός του οποίου είχε αριστοκρατικές ιδέες η έκρινε τα φαύλα ήθη της κοινωνίας με αυστηρότητα, όπως συνέβη με τον Αριστοφά­νη.

Ο Αριστοφάνης:

·Περιέγραφε την Ασπασίαν ως Μιλησίαν πόρ­νην, κατηγορούσε τον Περικλή ότι επεχείρει να δωροδοκήσει τους Σπαρτιάτας δια να μην επιτεθούν κατά των Αθηνών (Αχαρναί, 832), [Δωρολήπτης ήταν ο Κλεανδρίδης σύμβουλος του βασιλέως της Σπάρτης Πλειστοάνακτος], εστιγμάτιζε την δημοκρατίαν και τους οπαδούς της ως καθαρή δημαγωγία (Ολκάδες, Βαβυ­λώνιοι).

·Απεκάλει τον «δημοκρατικόν» δήμον των Αθηνών, «γερόντιον ηλίθιον και αναποφάσιστον» (Σφήκες, 1285).

·Απεκάλυπτε την αλαζονείαν της δημοκρατικής εξουσίας (Σφήκες, 710-Ιππείς, 158 και 837), τις υποκριτικές κινδυνολογίες (Ιππείς 236 - Σφήκες, 491) και τις απάτες σε βάρος του λαού (Ιππείς 280, 775, 802, 866).

                                                                                          Συνεχίζεται

  

---

1 Cook, M.J., The Greeks in Ionia and the East (London 1965), σελ. 125.

2 Jewish History-Uncyclopedia-Wikia uncyclopedia.wikia.com/wiki/ Jewish _ History

3 Αριστοτέλους Πολιτικά, Β΄,1274α 14-16.

4 Ιστορία του πολιτι­σμού, πανεπιστ. Οξφόρδης, εκδοτική, σ. 187.

5 Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, (ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Ιστορικά - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25, 06 - 04 – 2000).

6 Βλ. Ακαδημία Αθηνών, Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, Μελέτες για το πολίτευμα και την ιδεολογία των Αθηναίων, Αθήνα, 1995---Ανδοκίδης, Περί των μυστηρίων 96-97.

7 Πλουτάρχου βίοι παράλληλοι,Περικλής,7

8 Οστρακισμός: Προληπτική και κατασταλτική «εγγύηση» για την λειτουργία του αθηναϊκού πολιτεύματος ήταν και ο θεσμός του οστρακισμού. Βάσει αυτού η Εκκλησία του Δήμου μπορούσε να εξορίζει επί ορισμένο χρό­νο αυτούς που θεωρούσε επικίνδυνους για το δημοκρατικό πολί­τευμα, επειδή είχαν α­ποκτήσει κάποια φήμη ή δύναμη στον δημόσιο βίο. Ο οστρακισμός είχε ως δικαιολογητική βάση την α­ποφυγή αποκτήσεως πολιτικής ισχύος. «Ο γαρ οστρακισμός την αυτήν έχει δύναμιν τρόπον τινά, τω κολούειν τους υπερέχοντας» (Αριστοτέλους, Αθ. Πολ. XLV, 5).

Οι Αθηναίοι πολίτες έγραφαν σε μικρά κεραμίδια (όστρακα) το όνομα ε­κείνου που επιθυμούσαν να απομακρύνουν από την πόλη. Η ψηφοφορία ήταν μυστική (ΣΣ: Αυτό δεν επιβεβαιώνεται ιστορικώς και απολύτως). Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (Aθηναίων πολιτεία 22.4) ο νόμος καθιερώθηκε από τον Κλεισθένη το 508/7 π.Χ.

Για να εφαρμοστεί ο οστρακισμός σύμφωνα με ορισμένους μελετητές έπρεπε η Εκκλησία να συγκεντρώσει έξι χιλιάδες πολίτες, οπότε εξοριζόταν εκείνος το όνομα του οποίου ήταν γραμμένο στα περισσότερα όστρακα ή σύμφωνα με άλλους, έπρεπε να μαζευτούν έξι χιλιάδες όστρακα που θα καταδίκαζαν τον ίδιο Αθηναίο. Αντιλαμβανόμεθα λοιπόν, την δημοκρατικότητα  του νόμου (ο αριθμός 6.000 ήταν μία μικρή μεοψηφία σε σχέση με τον συνολικόν αριθμόν των Αθηναίων πολιτών) και την εξαφάλιση της δήθεν μυστικότητος κατά την ψηφοφορίαν.  

9 Ιστορία της αρχαίας Ελλάδος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. 1ος, βιβλίο 1ον, σ. 97.