Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ/
ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ- ΕΛΛΗΝΕΣ !!!
ΜΗΝ
ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!!!
ΤΗΝ
ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!!!
ΑΥΤΗΝ ΣΑΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ, ΟΙ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ-ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΑΣ !
ΑΥΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» Ή
«ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» (ΚΥΡΙΩΣ), ΚΑΙ «ΓΡΑΙΚΙΑΝ» (ΕΝΙΟΤΕ),
ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΚΟΥΣ (ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΟΣ) ΚΑΙ ΩΣ ΤΟΙΑΥΤΕΣ ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ,
ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙΤΕ «ΛΟΒΟΤΟΜΗΝ» ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΤΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ!
ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ (ΡΩΜΗΟΥΣ)/ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ,
ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ, ΥΠΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ»
Ή «ΓΡΑΙΚΟΥΣ», ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΣΦΕΤΕΡΙΣΘΟΥΝ ΠΑΝ ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟΝ/ΡΩΜΑΙΪΚΟΝ/ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ, ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΟΥΝ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ΑΞΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, ΝΑ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !!!
ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΑΡΤΗ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ Η
ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΑΣ!
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ
ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Η ΓΑΛΑΖΙΑ
ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΙΑΣ ΡΩΜΑΙΪΚΗΣ/ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΩΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ,
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΣ, ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ (ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ), ΟΤΑΝ ΟΥΔΕΙΣ ΜΟΓΓΟΛΟΓΕΝΗΣ ΟΘΩΜΑΝΟΣ, ΕΙΧΕ ΜΟΛΥΝΕΙ ΑΚΟΜΗ, ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΓΗ
ΜΑΣ!
Η ΜΕΙΖΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ (Συνέχεια του προηγουμένου)
Στον παραπάνω Αγγλικό χάρτη του 1928,
ως γεωγραφική περιοχή με το όνομα Μακεδονία, χαρακτηρίζεται μόνον αυτή που
περιλαμβάνεται εντός των ορίων της Ελλάδος….
Χάρτες Διοικητικής διαιρέσεως της Γιουγκοσλαβίας
(1929-1941), στους οποίους εμφαίνεται ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ, η επίσημη ονομασία του
σημερινού κρατιδίου των Σκοπίων, ως ΒΑΡΔΑΡΙΑ (BARDARSKA).
Η Μείζων Ελληνική Μακεδονία μας
(Τα απαράγραπτα Γεωγραφικά, Ιστορικά και Εθνολογικά όρια)
Ώ ανιστόρητοι, αγράμματοι, αδίστακτοι, άφρονες,
ανθέλληνες, αθεϊστές, αμετανόητοι, ασπόνδυλοι,αριστεροφασίστες, άκαρδοι,
άθλιοι, ασελγείς, απεχθείς, αξιοθρήνητοι, αμορβοί (σκοτεινοί), αναλκείς
(δειλοί), ανανδριείς, ανδραποδιστές, ανοπαιόφρονες, απαγείς, απάτριδες,
αγροίκοι, απαρρησίαστοι, αρατοί, αρτίπλουτοι, αρχομανείς, αταρτηροί, αλαζόνες,
αυθάδεις, αχυράνθρωποι του Συστήματος!
Ποιος σας εξουσιοδότησε να διαπραγματευθείτε, ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, αντίθετα με την εκπεφρασμένη,
πολλάκις, λαϊκή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και προ
πάντων, αγνοώντας την στεντορείαν και διαχρονική από τα βάθη των αιώνων, φωνή
των προγόνων του Έθνους μας, την γην, το
όνομα, την ιστορίαν και την ιερή κληρονομιά της Μακεδονίας μας [αρχαίαν/
προχριστιανικήν, μεταχριστιανικήν, μεσαιωνικήν, Μακεδονικής Δυναστείας, μέχρι
την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα των Ελλήνων (1913)] ;
Στην συνείδηση του Έθνους των
ΡΩΜΗΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ, είσθε ένοχοι ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ!!!
ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ
/ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ!!!
ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΜΑΣ,
ΤΟΤΕ ΘΑ «ΚΛΕΙΣΕΤΕ
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΑΣ ΤΗΝ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΙΖΕΙ
ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ»!!!
ΜΕΡΟΣ 21ον
18 . ΡΩΜΑΙΟΙ/ΡΩΜΗΟΙ
α. Γενικά
1/. Η ιδέα της «Ρώμης» είχε
αρχίσει να διαχωρίζεται από την Παλαιά Πόλη/«Αιώνια Πόλη» του Τίβερη, πολύ πριν
από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Μετά από την απόδοση πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων, με
το διάταγμα του Καρακάλα, το 212 μ.Χ. (Constitutio Antoniniana), που
παρείχε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους ανθρώπους όλης της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το «Ρωμαίος»
σήμαινε πια τον Ρωμαίο πολίτη, όπου και αν ζούσε, ανεξαρτήτως από την εθνική
του καταγωγή.1
Μετά από χρόνια, οι άνθρωποι στον ελλαδικό χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής,
αναφερόμενοι στην Αυτοκρατορία, άρχισαν να χρησιμοποιούν όλο και πιο σπάνια το (Λατινικό)
«Imperium Romanorum» (Κράτος των Ρωμαίων) και συχνότερα το «Ρωμανία» (Χώρα των
Ρωμαίων), έχοντας επίγνωση πως ο όρος «Ρωμαίος», είναι δηλωτικός μόνο
της κρατικής-πολιτικής τους οντότητας και ότι οι ίδιοι δεν ήταν Ρωμαίοι στην
καταγωγή (εθνικώς), αλλά Έλληνες.
2/. Ωστόσο, η χρήση του ονόματος «Ρωμαίοι», δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ,
για ευνόητους γεωπολιτικούς λόγους. Ήταν μια «πολιτική ταυτότητα» κατοχυρώσεως του
κάθε κατόχου, της Ελληνικής κυριότητος της
αρχαίας Ρώμης, της «Ελληνοποιημένης» Ρωμαϊκής
αυτοκρατορικής κληρονομιάς, που είχε από πολύ παλιά περάσει πλέον, στα
χέρια των Ελλήνων, τουλάχιστον πνευματικώς. Και αυτό, παρ’ όλο που το όνομα
«Έλληνες», ανεφέρετο αρχικώς (από τον 3ον π.Χ. αιώνα), όλο και σπανιώτερον, για
τους λόγους που θα αναφέρουμε κατωτέρω, και πολύ αργότερα άρχισε να
χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά, παράλληλα προς το «Ρωμαίοι», ιδιαίτερα μετά
τον 9ον μ.Χ. αιώνα, οπότε το όνομα, είχε πλέον αποσυνδεθεί από τον χαρακτήρα
του παγανιστικού περιεχομένου.
Κατά την διάρκειαν της μακρόχρονης
αλλά βραδείας πορείας και σταδιακής εξελίξεως-επαναφοράς του ονόματος «Έλληνες»,
στις ιστορικές του διαστάσεις, ποτέ δεν αντικατέστησε πλήρως το «Ρωμαϊκόν»
όνομα. Στην ελληνικότατη Αυτοκρατορία της Νικαίας, μετά από τον Θεόδωρο Α΄
Λάσκαρι βασίλευσε ὁ γαμβρός του, ο Ελεήμων και γενναίος Ιωάννης Γ΄ Δούκας
Βατάτζης. Αυτός, το 1237, απάντησε σε μία θρασεία επιστολή του Πάπα
Γρηγορίου Θ΄ και μεταξύ άλλων του έγραφε:
«…Μᾶς γράφεις ὅτι ἀπό τό δικό μας, τό
Ἑλληνικό γένος, ἄνθησε ἡ σοφία καί τά ἀγαθά της καί διαδόθηκε στούς
ἀλλους λαούς… Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου εἶναι ἀπό τό γένος τῶν Δουκῶν καί
τῶν Κομνηνῶν, γιά νά μήν ἀναφέρω ἐδῶ καί ὅλους τούς ἄλλους βασιλεῖς πού εἶχαν ἑλληνική καταγωγή και
γιά πολλές ἑκατοντάδες χρόνια κατεῖχαν τή βασιλική ἐξουσία τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Αὐτούς ὅλους καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί οἱ αὐτοκράτορες τούς προσκυνοῦσαν ὡς αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων».2
Έχουμε, λοιπόν, εδώ, μία ηχηρή ομολογία αυτής της διπλής ιδιότητoς. Πολιτικώς και
Πολιτειακώς, οι πολίτες της Αυτοκρατορίας ένοιωθαν Ρωμαίοι/Ρωμηοί,
αλλά εθνικώς ήταν Έλληνες και το διεκήρυτταν. Την ελληνικότητά του βροντοφώναξε
και ο γιός του Βατάτζη, Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, που επιθυμούσε να προβάλει το
όνομα των Ελλήνων, με πραγματικό εθνικό ζήλο, όταν προέβαλε ως επιχείρημα ότι:
«…η Ελληνική φυλή επικρατεί των άλλων γλωσσών» και υπερηφανευόταν
πως: «κάθε τομέας φιλοσοφίας και κάθε μορφή γνώσης είναι επινόηση των Ελλήνων…
Τι έχετε, εσείς, ώ Ιταλοί, να επιδείξετε;».3
3/. Κομβικό σημείο, για την εθνική συνείδηση των πολιτών της Αυτοκρατορίας,
υπήρξε η τραυματική εμπειρία της Αλώσεως της Πόλεως, της Κωνσταντινουπόλεως,
από τους Φραγκοπαπικούς Σταυροφόρους, οπότε άρχισε να αναδύεται ο Αγνός Ελληνικός
Πατριωτισμός, ο καθ’ ημάς, Ορθόδοξος
Εθνικισμός. Η οδύνη που προκάλεσε η Άλωση, συμπληρούμενη και από την
οδυνηρή ανάμνηση της Φραγκοπαπικής Αποστασίας (Σχίσματος), είχαν ως αποτέλεσμα
να καταρρεύσει οριστικώς, η πλανεμένη αντίληψη περί αμοιβαίας χριστιανικής
αδελφοσύνης, που είχαν οι Ρωμηοί/Έλληνες, για τον Πάπα και τους Φραγκολατίνους
της Δύσεως.
Ο ιστορικός του 1204, Νικήτας Χωνιάτης και πολλοί άλλοι, εξιστόρησαν τα
αίσχη των Λατίνων τόσον στην Κωνσταντινούπολη όσον και απέναντι στους Έλληνες
στην Πελοπόννησο.4
4/. Λοιπές μαρτυρίες (ενδεικτικώς)
α/. Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης, ανέφερε ως «Έλληνες» τους Ρωμανούς αυτοκράτορες.5 Ο δεύτερος αυτοκράτορας της Νικαίας Ιωάννης Γ΄ Δούκας
Βατάτζης, εκτός από όσα έγραφε στην προμνησθείσα επιστολή του προς τον Πάπα
Γρηγόριο Θ΄, αναφερόμενος στην «φρόνηση, η οποία επιδαψιλεύει το Ελληνικόν
Έθνος»,6 υποστήριζε, ότι:
-Η μεταβίβαση της αυτοκρατορικής εξουσίας από την Ρώμη στην
Κωνσταντινούπολη, υπαγορεύθηκε από εθνικούς μάλλον, παρά από γεωγραφικούς
λόγους και, κατά συνέπεια, ΔΕΝ ανήκε στους Λατίνους που είχαν καταλάβει την
Κωνσταντινούπολη.
-Η κληρονομιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου μεταβιβάσθηκε στους
Έλληνες, και πως αυτοί ήσαν οι μόνοι κληρονόμοι και διάδοχοί
του. Έχει σημασία, πως εθνικώς, «Ρωμαίος»
εθεωρείτο μόνον ο ελληνόφωνος υπήκοος και όχι ο Βούλγαρος, ο Ρώσος ή ο Σέρβος,
ομόδοξος κάτοικος της Αυτοκρατορίας. Έτσι, ο Δούκας διέκρινε σαφώς τις διάφορες
χριστιανικές εθνότητες που ζούσαν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας, διαχωρίζοντας
τους «Ρωμαίους» από τους υπόλοιπους, που ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί μεν,
βάρβαροι δε: «[…] ως κακείνος εν τη Αδριανού προς Ρωμαίους, Ούννους, Βλάχους,
Σέρβους, Βουλγάρους δόρυ κινών» [TLG, Δούκας, 22, 9, 11-12]
β/. Ο Νικηφόρος Γρηγοράς,7 ονόμασε το
ιστορικό έργο του, «Ρωμαϊκή Ιστορία». Ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ΄
Καντακουζηνός, μέγας υποστηρικτής της Ελληνικής παιδείας, στα απομνημονεύματά
του αναφέρεται πάντα στους πολίτες της Αυτοκρατορίας, με τον όρο «Ρωμαίοι». Εν τούτοις, σε μια επιστολή που του
απέστειλε ο Σουλτάνος της Αιγύπτου Νάσερ Χασάν μπεν Μοχάμεντ, τον μνημονεύει
ως: «Αυτοκράτορα των Ελλήνων,
Βουλγάρων, Ασάνων, Βλάχων, Ρώσων και Αλανών», όχι όμως των «Ρωμαίων».8
γ/. Τον 15ον αιώνα, ο αρχαιοελληνιστής Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ονόμαζε το
Γένος, πότε των «Ελλήνων» και πότε των «Ρωμαίων»:
«του ημετέρου τούτου του των Ρωμαίων
γένους» [P.G. 160, 953A]. Ο ίδιος πάλι Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων,
υπέδειξε στον Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, ότι ο λαός, του οποίου ηγείται, είναι
«Έλληνες», όπως πιστοποιεί η φυλή, η
γλώσσα και η παιδεία τους.9
δ/. Ο Γεννάδιος Σχολάριος, γράφει χαρακτηριστικά: «όσοι των Ελλήνων ή Ρωμαίων του πράγματος ύστερον
συναισθήσονται…». [«Παραμυθητικός τω βασιλεί Κωνσταντίνω επί τη μεταστάσει της
δεσποίνης της μητρός αυτού»].
Τέλος, σε «Πανηγυρικό προς Μανουήλ και Ιωάννην Παλαιολόγους», συνδέονται
τα δύο ονόματα και παρουσιάζεται η ιδέα της διπλής καταγωγής του Γένους:
Γίνεται λόγος δηλ. για ανάμειξη των «δύο επισήμων γενών», των Ελλήνων
και των Ρωμαίων, από την οποία προήλθε, «γένος εν (α) το επισημότατον τε και
κάλλιστον, ούς και εί τις Ρωμέλληνας είποι, καλώς αν είποι».10
5/. Διαχρονικώς, επεκράτησαν: Ο όρος «Ρωμαϊκός» που εσήμαινε Ελληνικός και εξελίχτηκε στο εκλαϊκευμένον
Ρωμαίϊκος, και το όνομα «Ρωμαίος» που εξελίχθηκε σε Ρωμιός ή Ρωμηός, για να προσδιορίσει τον Ορθόδοξον κατά την πίστη και Έλληνα κατά το γένος.
Είναι χαρακτηριστικόν
ότι οι γύρω λαοί (ΟΛΟΙ οι Οθωμανοί, Τούρκοι, Άραβες, κλπ) αποκαλούν μέχρι και
σήμερα, την Αυτοκρατορία μας, Ρουμ και ΟΧΙ Βυζάντιον, χρησιμοποιώντας
για την αρχαία Ελλάδα την ονομασία Γιουνάν (Ιωνία) και Ρωμανία (ακόμη και πολλοί από
τους Δυτικούς, Βενετούς, Λατίνους και άλλους).
β. Η αμφισβήτηση
από τους Φράγκους, της «Ρωμαϊκότητος» της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Βυζαντίου)
1/. Η αμφισβήτηση της «ρωμαϊκότητος» και κατ’ επέκταση του κληρονομικού
δικαιώματος των Ελλήνων, επί του θρόνου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεθοδεύτηκε
συστηματικά εκ μέρους των Φράγκων και του Πάπα, που βρίσκονται πίσω από την
καθιέρωση, εκ των υστέρων, του όρου «Βυζάντιον» αντί
για «Ρωμανία», για λόγους πολιτικής σκοπιμότητος, γεωπολιτικούς αλλά και
γεωστρατηγικούς. Κάνοντας, μία ορθολογιστική εκτίμηση των ιστορικών γεγονότων
της εποχής εκείνης, δυνάμεθα να φωτίσουμε επαρκώς την αιτίαν του ιστορικού
νεολογισμού, σχετικά με τον αδόκιμον, ανιστόρητον και τεχνητόν όρον «Βυζάντιον» και από
ποια πιθανά κίνητρα να δημιουργήθηκε.
«Σύμφωνα με την ερμηνεία των γεγονότων από τους Φράγκους, ο παπισμός
κατάλληλα «μετέφερε την ρωμαϊκή αυτοκρατορική εξουσία από τους Έλληνες στους
Γερμανούς, στο όνομα της Μεγαλειότητός του, του Καρόλου (ΣΣ: Του αποκληθέντος, ανοήτως,
σκοπίμως, αβασίμως και ανιστορήτως, από τους δυτικούς, Καρλομάγνου)»11
Έτσι, από την εποχή της στέψεως τού «Καρλομάγνου» από τον Πάπα, το 800
μ.Χ, ως Ρωμαίου αυτοκράτορα και στο εξής, αναδύεται η νέα διεκδικήτρια του
θρόνου «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» των Φραγκο-Γερμανών,
και ξεσπά ένας πόλεμος ονομάτων, γύρω από τα ρωμαϊκά αυτοκρατορικά δικαιώματα.
Αδυνατώντας οι δυτικοί να αρνηθούν, ότι υπήρχε ΕΝΑΣ Αυτοκράτορας στην
Κωνσταντινούπολη, ικανοποιούνταν με το να τον αποκηρύσσουν ως διάδοχο της Ρωμαϊκής
κληρονομιάς, με το επιχείρημα, ότι οι Έλληνες δεν είχαν καμιά σχέση με την Ρωμαϊκή
κληρονομιά.
2/. Τα στοιχεία αυτής της επιδιωχθείσης αποδομήσεως, είναι πολλά. Για
παράδειγμα: Ο Πάπας Νικόλαος Α΄ έγραφε στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄:
«Παύσατε να αποκαλείστε «Αυτοκράτωρ Ρωμαίων», αφού οι Ρωμαίοι των οποίων ισχυρίζεστε
ότι είστε Αυτοκράτορας, είναι στην πραγματικότητα βάρβαροι, κατά την γνώμη σας».12
Εξ ίσου προκλητική ήταν και η στάση του Φραγκογερμανού Επισκόπου Λιουτπράνδου (Cremon Liutprand)13 που αποκαλεί τον Γερμανό Όθωνα τον Α΄ με το προσωνύμιο: «Imperator
Romanorum» (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων), ενώ
την ίδια στιγμή, ονομάζει τον Ρωμανό αυτοκράτορα ως: «Imperatore Grecorum ή
Argivorum», δηλαδή (Αυτοκράτορα Ελλήνων ή Αργείων) [Liutprand, "Antapodosis" Antapodosis
sive Res per Europam gestæ], με
αποτέλεσμα να φυλακισθεί για ένα διάστημα στην Πόλη.
Επιπροσθέτως, ο Λιουτπράνδος κατηγορούσε την Αυτοκρατορία μας, (άκουσον!
άκουσον !), ότι:
.Δεν τηρεί την Ρωμαϊκή παράδοση (ήθη, έθιμα, λατινική γλώσσα) και
βρίσκεται μακριά από εκείνα τα οποία επιτάσσει αυτή !!!.
.Δεν συγκαλούνται Οικουμενικές Σύνοδοι στην Δύση, γεγονός που κατ’ αυτόν, αποδεικνύει ότι εκεί
(στην Δύση), τηρούν τις χριστιανικές διδαχές και δεν παρεκκλίνουν σε αιρετικά
κηρύγματα, σε αντίθεση με την…αιρετικήν Ανατολήν.
Επιπλέον, αντέκρουε τις ερμηνείες των Ρωμηών/Ελλήνων, σχετικά με τις
«προφητείες» που κυκλοφορούσαν, υποστηρίζοντας ότι αναφέρονται στην τελική νίκη
του Δυτικού αυτοκράτορα (και όχι του Ανατολικού), ο οποίος πρεσβεύει το Δίκαιο.
3/. Τον 11ο αιώνα, ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Βαρβαρόσα, σε
επιστολή του στον αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό, τον αποκαλεί «REX GRAECORUM»,
δηλαδή «ΒΑΣΙΛΕΑ ΓΡΑΙΚΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ», και ισχυριζόμενος ότι το
έπραττε με την ιδιότητα του «Ρωμαίου αυτοκράτορα», απαιτούσε από τον
Μανουήλ, να του αποδώσει την οφειλόμενη υπακοή.14
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, την διπλή αιτία της εχθρότητας, που δεν είναι άλλη
από την προσπάθεια σφετερισμού εκ μέρους των δυτικών, και συγκεκριμένως των
Φραγκογερμανών, της Ρωμαϊκής κληρονομιάς της Κωνσταντινουπόλεως και της
διακαούς επιθυμίας του Πάπα, να αναγνωριστεί το Πρωτείο του, από την Ανατολική Ορθόδοξη
Εκκλησία.
4/. Όταν έπειτα από την Εθνική μας Επανάσταση, το νεοσυσταθέν κράτος έπρεπε
να ονομασθεί, επεβλήθη όχι τυχαίως, το όνομα Ελλάδα και Έλληνες. Όχι
επειδή τα ονόματα δεν είναι απολύτως ελληνικά και αγαπητά σε όλους, αλλά
περισσότερο, διότι κανέναν από τους τότε ισχυρούς, δεν συνέφερε η αναγέννηση
ενός κράτους με το όνομα «Ρωμανία»,
ως διάδοχη πολιτική οντότητα της βιαίως διακοπείσας Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας.
Άλλωστε, διαχρονικώς είμαστε ενσυνείδητοι Έλληνες. Γι’ αυτό, ονόματα όπως «Ρώμη» και «Ρωμανία», υιοθετήθηκαν από τον λαό και ως
ανάμνησή τους μένουν και σήμερα ακόμη, οι όροι «Ρωμιός» και «Ρωμιοσύνη».
Υπήρχαν άλλα κίνητρα και υπολογισμοί, στην ονομασία του νεοσυσταθέντος
κράτους (1830) μετά την Εθνική μας Επανάσταση του 1821, που είχαν ως κύριο
σκοπό τους, να ιδρύσουν απλώς και οριστικώς, ένα υποτελές κρατίδιον-προτεκτοράτον
μέχρι την Λαμία και τον Βόλο. Το όνομα Ελλάδα, ταίριαζε, κατά τους δυτικούς,
καλύτερα σε μια τέτοια προοπτική, με τον ισχυρισμόν ότι ήταν η περιοχή όπου
κατοικούσε η πανάρχαια φυλή των Μυρμιδόνων/ προελλήνων, στην ευρύτερη περιοχή
της Φθιώτιδας, ονομαζόταν Ελλάς !!!!
Όμως, το όνομα «Ρωμανία», ήταν πολύ διαφορετικό! Αυτό, από μόνο
του, θα συμβόλιζε πολλά περισσότερα πράγματα! Θα εξέφραζε περισσότερες
απαιτήσεις και θα ξύπναγε συνειδήσεις και πόθους. Θα εξέφραζε την επιθυμία
αποκαταστάσεως της διαταραγμένης συνέχειας της ιστορικώς ελεύθερης υπάρξεώς μας.
Θα προκαλούσε εντάσεις και θα πρότασσε δικαιώματα.
Αυτός είναι ο βασικός
λόγος για τον οποίον απορρίφθηκε ασυζητητί από τους Ιλλουμινάτους
Φραγκογερμανούς και τους ομοδόξους συμμάχους τους, το όνομα Ρωμανία.
Μάλιστα, επειδή η Ορθοδοξία είχε άμεση ιστορική και πνευματική σχέση με
την Ρωμαίϊκη/ Ελληνική Αυτοκρατορία, της οποίας εξακολουθεί να είναι η μόνη
ζωντανή συνιστώσα, θεωρήθηκε πως θα έπρεπε και αυτή επίσης να απαλειφθεί, να
αλλοτριωθεί, να περιοριστεί ή τουλάχιστον να «μεταρρυθμισθεί» και να
«εκσυγχρονισθεί», ώστε να διασφαλισθεί η αδρανοποίησή της, η καταστολή των
πνευματικών δυνατοτήτων της και η πλήρης ιστορική αμνησία.
5/. Ταυτόχρονα, άρχισε εδώ και 200 χρόνια να προβάλλεται μετ’ επιμονής,
ακόμη και στην Ελλάδα, ο ανιστόρητος όρος «Βυζάντιον», αντί του «Ρωμανία». Έτσι
το Σύστημα, διωχέτευσε και επέβαλλε δια των πολυποίκιλων οργάνων του, ακόμη και
στους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας, τους ανιστόρητους και απαράδεκτους
όρους, όπως: Βυζάντιον, Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Βυζαντινός ρυθμός, Βυζαντινή
ιστορία, Βυζαντινή Υμνολογία/Μουσική, Βυζαντινοί πολίτες, Βυζαντινοί ναοί,
Βυζαντινή αρχιτεκτονική, Βυζαντινισμός, Βυζαντινά μνημεία, κλπ.
Ποιος εχέφρων και αντικειμενικός
ιστορικός κριτικός, ερευνητής και μελετητής, δεν διακρίνει στις ημέρες μας, την
προσπάθεια των Φραγκογερμανών, να υλοποιηθούν ΟΛΑ τα παραπάνω και όχι μόνον;
Μήπως η υπογραφή της επαίσχυντης-προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, είναι η αρχή
(1η Φάση) εφαρμογής του Νέου Φραγκογερμανικού σχεδίου, με την υποστήριξη των
υπερατλαντικών «συμμάχων» μας;
Έτσι, καταστέλλονται οι εθνικοί πόθοι των λαών, και έτσι ναρκώνεται η
εθνική τους συνείδηση, από τις κατ’ επίφαση φιλελεύθερες, ανθρωπιστικές και …δημοκρατικές
και …προοδευτικές δυνάμεις, ώστε να είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι και βολικοί.
Ιδίως μετά από την Μικρασιατική καταστροφή, που ήταν και η «ταφόπλακα» των πόθων
της εθνικής μας ολοκληρώσεως.
Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν, ότι αυτοί ήσαν και οι βασικοί λόγοι της
δολοφονίας του Ελληνόψυχου Ρωμηού, Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος επεδίωκε κρυφίως,
την ανασύσταση/ ανάσταση της Ρωμαϊκής/Ελληνικής Αυτοκρατορίας, κάτι που οι τότε
«Μεγάλες Δυνάμεις» θεωρούσαν αδιανόητο και δεν το επέτρεπαν με οποιοδήποτε τίμημα,
αφού και στο άκουσμα ακόμη του ονόματος Ρωμανία, ετρομοκρατούντο και τους
έπιανε πανικός, φέροντας στην μνήμη τους και τις προφητείες περί της
απελευθερώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και αποδόσεώς της στους νόμιμους και
μοναδικούς κληρονόμους, τους ΡΩΜΗΟΥΣ/ΕΛΛΗΝΕΣ !!!
γ. Οι Ρωμαίοι/Ρωμηοί πολίτες και η πορεία του ονόματος
«Έλλην», στην «Ρωμαϊκή» Αυτοκρατορία.
1/. Ενώ η Ρωμαϊκή/Ελληνική Αυτοκρατορία (Ρωμανία) εκχριστιανιζόταν, η
θρησκευτική αλλοίωση του ονόματος «Έλλην»
ολοκληρώθηκε. Στην διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι Έλληνες της Αυτοκρατορίας
υιοθέτησαν την ονομασία Ρωμαίοι, επειδή η προηγούμενη
(΄Ελληνες) είχε χάσει την παλαιότερη σημασία της.
Έτσι ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
εξελληνιζόταν, το όνομα των Ελλήνων εκρωμαϊζόταν.
Οι υπήκοοι της Ρωμαϊκής/Ελληνικής Αυτοκρατορίας, ως πολίτες της ΡΩΜΑΝΙΑΣ ονομάζονταν κρατικώς – πολιτειακώς, ΡΩΜΑΙΟΙ
ή απλούστερα στους μετέπειτα αιώνες, με το εκλαϊκευμένο όνομα ΡΩΜΗΟΙ/ΡΩΜΙΟΙ.15
2/. Σε μερικές δεκαετίες, μετά την υπογραφή του από το έτος 212 μ.Χ.,
διατάγματος, του αυτοκράτορα Καρακάλλα (Constitutio Antoniniana), οι κάτοικοι αναφερόμενοι στην Αυτοκρατορία άρχισαν να
χρησιμοποιούν όλο και συχνότερα, το ROMANIA ή «Ρωμανία» (Χώρα των Ρωμαίων).16
Το όνομα «Ρωμαίος» σήμαινε τον
Ρωμαίο πολίτη, όπου και αν ζούσε. Οι ελληνόφωνοι πολίτες του Ρωμαϊκού Κράτους
ονομάζονταν ΡΩΜΑΙΟΙ
και οι λατινόφωνοι ROMANI, αμφότεροι δε αισθάνονταν
υπερηφάνεια να είναι Ρωμαίοι. Επειδή, και
η Παλαιά και η Νέα Ρώμη, λειτουργούσαν στο πλαίσιο της «πόλεως-κράτους»,
όπως οι αρχαίες ελληνικές πόλεις, γι’
αυτό «Ρωμαίος» δεν ήταν μόνον ο κάτοικος
της πρωτεύουσας, αλλά και κάθε υπήκοός της σ’ όλη την Αυτοκρατορία.
Η λέξη «Ρωμαίοι» έγινε περιγραφική των ελληνόφωνων πληθυσμών της
Αυτοκρατορίας. Το παλιό εθνικό όνομα Έλληνες, ετέθη σε αχρηστία και απέθνησκεν
εκ μαρασμού.
3/. Η λέξη Έλλην ελάμβανε σταδιακά την σημασία του
ειδωλολάτρη και όχι ενός ανθρώπου ελληνικής φυλής/Ελληνικού Έθνους ή μετέχοντος
του ελληνικού πολιτισμού. Αντιθέτως, η συνηθισμένη λέξη για έναν Έλληνα της
Ανατολής, είχε αρχίσει να είναι το Ρωμαίος, το οποίο εμείς οι σύγχρονοι αποδίδουμε, εξ
αγνοίας εσφαλμένως και άλλοι σκοπίμως, με το απαράδεκτον, ανύπαρκτον και ανιστόρητον
Βυζαντινός.17
Στα τελευταία χρόνια του 4ου μ.Χ. αιώνος, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος
(379-395) έκανε τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους μετά την
καταστολή της εξεγέρσεως ενός «Έλληνα»
σφετεριστή του θρόνου, κάποιου παγανιστού δηλαδή, που ονομαζόταν Ευγένιος. Για πολλούς αιώνες, η λέξη «Έλλην» ήταν κακόφημη, ταυτισμένη με παράνομες θρησκευτικές ιδέες και απιστία
προς το κράτος. Οι ελληνόφωνοι προτίμησαν την ταυτότητα του «Ρωμαίου» αντί του
«Ελληνα», ως σίγουρο καταφύγιο στους καιρούς που άλλαζαν.
Η κατάκτηση του δυτικού τμήματος της
Αυτοκρατορίας από βάρβαρα φύλα (από το 476 μ.Χ. και μετά), δεν δημιούργησε
ξεχωριστό Κράτος, αλλά οι υποδουλωμένες επαρχίες, παραμένουσες σε ενότητα με το
ανατολικό τμήμα του Ρωμαϊκού Κράτους, περίμεναν την απελευθέρωση και επανένωσή
τους. Αυτή θα πραγματοποιηθεί μερικώς, επί
αυτοκράτορος Ιουστινιανού (527-565).
4/. Μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνα, όταν η Αυτοκρατορία ακόμη έλεγχε μεγάλες
εκτάσεις και πολλούς ανθρώπους της Δύσεως, η χρήση του ονόματος Ρωμαίος πάντα δήλωνε την
κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων και ποτέ φυλετική ή εθνική καταγωγή. Διάφορες
εθνότητες μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα εθνικά τους ονόματα τους ή τα τοπωνύμιά
τους, για να αποσαφηνίζουν την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων από την γενεαλογία,
γι’ αυτό ο ιστορικός Προκόπιος, προτιμά να αποκαλεί τους πολίτες της
Αυτοκρατορίας εξελληνισμένους Ρωμαίους, ενώ άλλοι συγγραφείς χρησιμοποιούν τις
λέξεις Ρωμαιοέλληνες και
Ελληνορωμαίοι, αποβλέποντας
στο να δηλώσουν καταγωγή και κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων συγχρόνως.
5/. Για το όνομα Ρωμηός, την σημασία του και την γραφή του,
πολύ ενδιαφέρουσα είναι η θέση του καθηγητού Ιστορίας Δημ. Ν. Κιτσίκη:18
«Χρησιμοποιώ συστηματικά στο παρόν βιβλίο την λέξη
«Έλλην» αντί του «Ρωμηός» ή «Ρωμιός» ή και «Γραικός». Παντού στον κόσμο η
Ιστορία γράφεται με βάση τα υπάρχοντα κράτη της παρούσης στιγμής. Παρά ταύτα, στον Βυζαντινοθωμανικό κόσμο,
οι λέξεις «Ρωμαίος» ή «Ρωμηός» ήσαν καθιερωμένες. Όσο για την λέξη «βυζαντινός», αυτή είναι καθαρώς δυτικής προελεύσεως.
Ιδού, φέρ' ειπείν, τι γράφει επί του προκειμένου ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
στον Χιώτη λόγιο Γ. Ζολώτα (1845-1906), την 1η
Ιουλίου 1886:
«Φίλε Ζολώτα, όσο και αν
ηρεύνησα κατά τους κατά τον μέσον αιώνα ημετέρους ιστορικούς και χρονογράφους,
δεν ηδυνήθην να εύρω εν αυτοίς το όνομα των Βυζαντινών ή Βυζαντίνων, όπως
θέλεις. Μετεχειρίζονται τα ονόματα Ρωμαίοι, Γραικοί και, περί τα τέλη, Έλληνες… Φοβούμαι, λοιπόν, ότι το όνομα
επλάσθη υπό των Δυτικών, ημείς δε το εχάψαμεν».
6/. Στους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας γίνεται αναφορά στον πολιτισμό
της Ρωμανίας, με τον όρο Ρωμηοσύνη19.
Το όνομα Ρωμαίος ή
Ρωμηός-οί:
α/. Εδήλωνε
την Πολιτειακήν ταυτότητα κάθε πολίτου της Αυτοκρατορίας και ταυτοχρόνως, ότι
είναι Ορθόδοξος Χριστιανός, κατά την Πίστη, πολίτης της Νέας Ρώμης. Γι’ αυτό και το όνομα, χωρίς να χάσει την κρατική του σημασία, ταυτίσθηκε τελικά με τον Ορθόδοξον κατά την χριστιανική
Πίστη.
β/. Είναι η ονομασία με την οποία οι
Έλληνες ήταν γνωστοί κατά τον Μεσαίωνα. Οι πολίτες της Ρωμανίας «Μόνο Ρωμαίους
ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η Αυτοκρατορία τους ήταν «Ρωμαϊκή» και η πρωτεύουσά
τους η Νέα Ρώμη…».20
γ/. Δεν αναιρεί το οποιοδήποτε όνομα καταγωγής. Στο σύνθετο Ελληνορωμαίος, το
Έλλην δηλώνει την καταγωγή και το
Ρωμαίος την κρατική/Πολιτειακή (ή την Ορθόδοξη) ταυτότητα. Αυτό σημαίνει
σήμερα και το όνομα ελληνοαμερικανός, δηλαδή Έλληνας κατά την καταγωγή και πολίτης του αμερικανικού κράτους.
Άρα,
το δίλημμα, που θέτουν κάποιοι, Έλλην ή Ρωμαίος/ Ρωμηός, είναι πλαστό,
διότι εκ καταγωγής, μπορεί κάποιος να είναι Έλλην, Σέρβος, Σύρος,
Αιγύπτιος και ο,τιδήποτε άλλο και πολιτειακώς (κρατικώς) Ρωμαίος, δηλαδή πολίτης του Ρωμαϊκού Κράτους.
7/. Πως χαρακτηρίζονταν οι
επαναστάτες κατά
την περίοδο των Ορλωφικών;21
Ο λόγιος μοναχός Καισάριος
Δαπόντες, μετά την καταστολή της εξεγέρσεως αναφέρει:
«…Τούτων ούτως εχόντων λοιπόν, δεν θέλουν βασιλεύσει πλέον εις την Πόλιν, ούτε
Ρωμαίοι, ούτε Ρούσσοι, έως της συντελείας.
Ας μας ελεήση δ’ ο πολυέλεος θεός, και ας μας δώση την βασιλείαν του την
ουράνιον, και ας λείψη αυτή η επίγειος».22
Την ίδια αντίληψη με τον Δαπόντε μοιραζόταν κι ένας άλλος εκκλησιαστικός
λόγιος της εποχής, ο Αθανάσιος
Υψηλάντης Κομνηνός, που κι αυτός είχε εναποθέσει τις ελπίδες
του στους Ρώσους ελευθερωτές:
"Πρόδηλον ουν ότι δια τας αμαρτίας μας παρεχώρησεν ο θεός και δεν
έγινε το δια χρησμών βεβαιωμένον, εις καιρόν οπού έπρεπε να γένη, προκρίνας
καλήτερον να ματαιωθούν οι χρησμοί και αυτών των αγίων ανδρών, παρά να
βασιλεύσουν οι, βασιλείας όχι, αλλά και αυτής της ζωής, τη αληθεία ανάξιοι,
μάλιστα δια το αμετανόητον των εις τον καιρόν της βασιλείας κακοηθειών τους
[…]. Αν λοιπόν εις καιρόν διωρισμένον
από τους χρησμούς, και μετά τοσαύτας και τηλικαύτας νίκας των Μοσχόβων κατά των
Οθωμανών και εις τοιαύτην ευκαιρίαν, δεν ηλευθερώθημεν οι Ρωμαίοι, δύσκολον πολλά το να γένη εις το εξής η
ανάστασις της ρωμαϊκής βασιλείας…"23
Τον Απρίλιο του 1770, κι ενώ η εξέγερση στην Πελοπόννησο ήταν σε κρίσιμη
καμπή μετά την ήττα στην Τριπολιτσά, ο Αλέξιος
Ορλώφ, ως «πληρεξούσιος» της Αικατερίνης, συνέταξε στο Ναυαρίνο
προκήρυξη,
την οποία απηύθυνε προς «όλους
κοινώς τους ορθοδόξους χριστιανούς Ρωμαίους,
όπου ευρίσκονται υποκάτω εις την τυραννίαν των Τούρκων».24
Ο Ρήγας Φεραίος στον Θούριό του μιλούσε περί Ρωμηών, αλλά στο Σύνταγμά του
κάνει λόγο περί Ελληνικού λαού.25
8/. Η ονομασία Ρωμαίοι, διατηρήθηκε επί έντεκα
ολόκληρους αιώνες από την ίδρυση μέχρι και την κατάλυση του κράτους από τους
Οθωμανούς το 1453.
Οι σημερινοί
ορθόδοξοι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως καλούνται «Ρουμ», εξ ου και η
ονομασία «Ρωμιός».
Αλλά, ενώ οι πολίτες της νέας αυτοκρατορίας θεωρούσαν τους εαυτούς τους
Ρωμαίους, γι' αυτό και Ρωμιοί/Ρωμηοί και Ρωμιοσύνη, επειδή το κράτος τους ήταν
μια συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι γειτονικοί και άλλοι λαοί [Λατίνοι,
Φράγκοι, Ρώσοι, Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Χάζαροι, Εβραίοι] τους ονόμαζαν Γραικούς
[Έλληνες] και Γιουνάνι, Γιαβάνι [Ίωνες]. Ενώ οι πολίτες της Αυτοκρατορίας μας,
καλούσαν το κράτος τους «Βασίλειον των Ρωμαίων», οι ξένοι λαοί το ονόμαζαν
Γραικία ή Γιουναστάν ή Γιοβάν [Ιωνία].
δ. Οι αρχαίοι
Έλληνες «Ρωμαίοι»26
1/. Οι λεγόμενοι ιστορικοί της εποχής μας, ενώ αγνοούν ΠΑΝΤΕΛΩΣ,
στο σύνολό τους σχεδόν, την ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων «Ρωμαίων», εξακολουθούν να
υποστηρίζουν το μέγιστον ψεύδος του «Καρλομάγνου», στο οποίο οφείλεται το
ανιστόρητο δόγμα ότι η Ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά, παρ’ όλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη
γλώσσα των αρχαίων Ρωμαίων, ήταν τα Ελληνικά.
Αυτή η πλαστογράφηση
της ιστορίας από τον «Καρλομάγνο» το 794, έγινε στα πλαίσια του σχεδίου των
Φράγκων, να αποκοπούν οι δυτικοί Ρωμαίοι/Ρωμηοί, υπόδουλοι στους
Φραγκο-Λατίνους, από τους ελεύθερους Ρωμαίους/Ρωμηούς της Ανατολής.
Ο Φράγκος
αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το ψέμα του Καρλομάγνου
το 794, με τα ακόλουθα λόγια. Το 871 έγραψε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων/ Ρωμηών,
Βασίλειο τον Α΄ (867-885), τα εξής απίστευτα και εξοφθάλμως ανιστόρητα:
«…μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας (sic).
Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους. Όχι μόνο εγκατέλειψαν την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της
Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και την Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική
γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και
απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα."
Ουδέν ψευδέστερον τούτου, διότι:
-Οι αρχαίοι Ρωµαίοι ΟΥΔΕΠΟΤΕ επεχείρησαν να εκλατινίσουν
και να «εκπολιτίσουν» τους Έλληνες, απλούστατα διότι
οι ίδιοι ήσαν και αισθάνοντο Έλληνες και
όσοι απ’ αυτούς δεν είχαν ελληνικές ρίζες, είχαν γίνει (εκαλούντο) Έλληνες κατά
την γλώσσαν, την παιδείαν και τον πολιτισµόν, πριν κατακτήσουν τους Έλληνες της κυρίως
Ελλάδος.
-Η Ρώμη ήταν Ελληνική, τουλάχιστον 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος την μεταφέρει στην Ανατολή, άποψη
που δέχονται κατά την μεγίστην πλειοψηφίαν, οι ιστορικοί και μελετητές που
αναφέρονται στην παγκόσμια γραμματεία (3ος π.Χ.- 3ος μ.Χ. αι.). Από την
συνεκτίμηση των καταγεγραμμένων μύθων και ερμηνευτικών απόψεων για την
ετυμολογία του ονόματος της Ρώμης, προκύπτουν σαφώς, τόσον η ελληνόρριζη
ετυμολογική προέλευση τού ονόματος όσον και η ελληνικότης της Ρώμης (Λεπτομερής
ανάλυση και πλήρης αιτιολόγηση, παρουσιάσθηκαν, κατά την ανάλυση του θέματος:
«Ρωμηοσύνη, η Δόξα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, Μέρος 4ον, 5ον και 6ον) .
-Σύμφωνα με κάποιους άλλους, «η Ρώμη ήταν Ελληνική, ως
Αρκαδική αποικία, από το 1240 π.Χ.
και όχι μόνον κατά τον ιστορικό Διονύσιο Αλικαρνασσέα».27
2/. Όταν μετεφέρθη η Ελληνική πόλη
Ρώμη (παλαιά), στην νέα θέση της (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολις), λεγόμασταν ήδη
(τουλάχιστον για 700 περίπου χρόνια!!) Ρωμαίοι και στην συνέχεια για άλλα 1.500
περίπου χρόνια, Ρωμαίοι/Ρωμηοί. Οι αρχαίοι
Έλληνες «Ρωμαίοι» ήταν το αποτέλεσμα
της ενώσεως των ελληνόφωνων φύλων της Ιταλίας, σε ένα έθνος που
χρησιμοποιούσε παράλληλα με την Ελληνική και την Λατινική γλώσσα.28
Με άλλα λόγια, οι Έλληνες «Ρωμαίοι» της Ιταλίας
ήταν αυτοί που τελικά ένωσαν ΟΛΑ τα διεσπαρμένα σε Ανατολή και Δύση, ελληνόφωνα
φύλα.
Η Ρώμη ήταν πόλη-κράτος, ακριβώς όπως ήταν και οι Αθήνες, η Σπάρτη και
οι Θήβες. Επομένως η λέξη «Ρωμαίος», σήμαινε πολίτης τής Πρεσβυτέρας Ρώμης και
κυρίως τής Κωνσταντινουπόλεως, ως Νέας Ρώμης, με γεωγραφική έκταση όση και
έκταση της αρμοδιότητος των πέντε Ρωμαϊκών Πατριαρχείων.
Μεταξύ της Ρώμης και των ελληνικών πόλεων-κρατών, υπήρξε πολιτιστική
ταυτότητα, καθ’ ότι η Παλαιά Ρώμη πολύ νωρίς, αποτέλεσε μια εκ των πολλών
ελληνικών πόλεων της Μεσογείου. Ωστόσο η απόλυτη ταύτιση με τις ελληνικές
πόλεις επήλθε, όταν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από την Παλαιά
στην Νέα Ρώμη, ήτοι την Κωνσταντινούπολη, από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.
Οι μεταχριστιανικοί Ρωμαίοι,
ήσαν Έλληνες πολύ πριν κυριαρχήσουν στην κυρίως Ελλάδα και κατά συνέπεια μας
ανήκει, ως ιστορικόν παρελθόν μας, και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο κακώς
θεωρούμενος ως «διάδοχός» της, το υπό ανιστορήτων, αγραμμάτων και αθλίων
πλαστογράφων, λεγόμενον «Βυζάντιον».
3/. Εσφαλμένως και ανιστορήτως, θεωρείται το «Βυζάντιον»
διάδοχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διότι ΔΕΝ συνέβη καμιά διαδοχή. Η Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία ήταν μία και ενιαία, μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινοπόλεως από
τους Οθωμανούς.
Μία απορρέουσα
«μικρή» πλάνη από αυτή την ιστορική άγνοια ή παραχάραξη, είναι ότι οι Ρωμαίοι
κατέκτησαν τους Έλληνες με τα όπλα και εμείς τους νικήσαμε με τον πολιτισμό
μας. Το ερώτημα είναι:
Ποιος ισχυρός κατακτητής δέχεται να επιτρέψει την
επικράτηση του κατακτημένου;
Οι Ρωμαίοι ήσαν Έλληνες πολύ
πριν έρθουν στην Ελλάδα.
Το ίδιο το όνομα της
πόλεώς τους, Ρώμης, δεν έχει ετυμολογική ρίζα στα λατινικά, αλλά προέρχεται από
το ελληνικό, Ρώμη = Δύναμη. Τα παραμύθια περί Ρώμου και Ρωμύλου, είναι
ανεπανάληπτα παραδείγματα επισημονικής και ιστορικής απάτης.29 Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πριν κυριαρχήσουν
και στην κυρίως Ελλάδα, ήσαν τόσο Έλληνες όσο ήσαν και οι
αρχαίοι Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που διέδωσαν τον ελληνικό πολιτισμό
στα πέρατα του κόσμου.
Το διαπιστωμένο γεγονός, ότι οι
πάσης φύσεως «ιστορικοί» και λοιποί «επιστήμονες» του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ξένοι και
Ελλαδίτες, εδώ και αιώνες μας «πιπιλίζουν» τα μυαλά, και μας διδάσκουν ασύστολα ψεύδη, χαρακτηρίζοντας τους Ρωμαίους ως απογόνους
των Λατίνων, αν και οι Λατίνοι υπήρξαν ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ των Ρωμαίων, είναι μια
άλλη μεγαλύτερη πλάνη-απάτη του
Συστήματος.
Η πλάνη αυτή, θα
μπορούσε να συνδυαστεί και με την άλλη εσφαλμένη άποψη, ότι οι αρχαίοι ημών
πρόγονοι, ποτέ δεν κατάφεραν να ενωθούν
και να αποτελέσουν ενιαίον κράτος. Κι’ όμως, οι πρόγονοί μας δεν ενώθηκαν όσο
δεν το είχαν συνειδητοποιήσει ως ανάγκη. Προϊστορικώς, οι προέλληνες το έπραξαν
προκειμένου να διεξάγουν τον Τρωϊκό πόλεμο. Ιστορικώς, οι Έλληνες όταν
κατάλαβαν την αναγκαιότητα της ενοποιήσεως των ελληνότροπων κοινωνιών τους, το
πέτυχαν και με θαυμαστή διάρκεια. Πρώτα
κατά την διάρκειαν των Ελληνοπερσικών πολέμων (5ος π.Χ. αιών), στην συνέχεια με
τον Έλληνα βασιλέα, Αλέξανδρο τον Μακεδόνα και αργότερα πολύ καλύτερα με ηγέτες
τους εκ Ρώμης ορμώμενους «Ρωμαίους»,
οι οποίοι εξ αρχής και αιώνες πριν ήσαν Έλληνες, απόγονοι των (πρωτο)ελλήνων
μεταναστών στην Ιταλία.
4/. Οι Δυτικοί με πρωταγωνιστές τους Φράγκους, αποκρούουν
ασυζητητί, την θέση ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι όντως Ρωμαίοι ... Γι’ αυτούς,
«οι Ρωμαίοι ήταν μια λατινόφωνη φυλή, η οποία δεν είχε καμιά σχέση με τους
Έλληνες ... ή μάλλον είχε, αφού οι Έλληνες έγιναν «δούλοι» τους ...». Θεωρούν
ύβριν το να μας παραχωρήσουν το ένδοξο και αγαπητό σε αυτούς όνομα του Ρωμαίου.
Αυτά τα εγκλήματα επέτυχαν οι πλαστογράφοι της Ιστορίας, που ξεκίνησαν με
υποκίνηση του «Καρλομάγνου», από τα τέλη του 8ου μ.Χ. αιώνος..
Όταν λέμε ότι είμαστε
Ρωμαίοι/Ρωμηοί, το λέμε πρώτον με
την προϋπόθεση ότι οι ίδιοι οι αρχαίοι Ρωμαίοι ήσαν Έλληνες, πολύ πριν
κυριαρχήσουν στην κυρίως Ελλάδα και δεύτερον για να τονίσουμε ότι:
Εμείς
οι σύγχρονοι Έλληνες, εκτός των άλλων, έχουμε και ιστορικά δικαιώματα τόσον επί
της αρχαίας, όσον και επί της μεταχριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Εμείς έχουμε διασώσει
και διατηρούμε σε χρήση το όνομα του μεγάλου Ρωμαίου/Ρωμηού, μεταρρυθμιστή, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ενώ τα κέντρα εξουσίας που κυβερνούν σήμερα την
Ενωμένη Ευρώπη, προβάλλουν για σύμβολό της, τον εχθρό, κατακτητή και
εξολοθρευτή των Ρωμαίων, τον βάρβαρο και αγράμματο Καρολίδη των Φράγκων
(Καρλομάγνο όπως κατ’ ευφημισμόν του απεδόθη ο χαρακτηρισμός από τους
Φράγκους).
Ιστορικόν τεκμήριον των
διαθέσεων των Λατινοφράγκων, τότε και των νέο-Φραγκο-ευρωπαίων σήμερον, έναντι
των Ρωμαίων/Ρωμηών, αποτελεί το γεγονός ότι, κανένας
αυτοκράτορας, ούτε Πάπας από το γένος των Λατινοφράγκων, Ιταλοφράγκων,
Τευτονοφράγκων, Νορμανδών, Βουργουνδών και Λογγοβάρδων, έφερε ποτέ το όνομα
«Κωνσταντίνος» !!!
Συνεχίζεται
1 Πριν την Αυτοκρατορική περίοδο (89 π.Χ.), το Ρωμαϊκό Δίκαιο χορήγησε δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της Ιταλίας. Κατόπιν, το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη εδίδετο σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων παντού στην Αυτοκρατορία. Το 212, ο αυτοκράτορας Καρακάλας, διακήρυξε ότι όλοι οι ελεύθεροι πολίτες της Αυτοκρατορίας μπορούσαν να γίνουν Ρωμαίοι πολίτες, δίνοντάς τους την δυνατότητα να αυτοαποκαλούνται Ρωμαίοι, και όχι απλά υποτελείς των Ρωμαίων.
2 «Γράφεις στο γράμμα σου ότι στο
δικό μας γένος των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει… ότι, λοιπόν, από τον δικό μας
γένος άνθησε η σοφία και τα αγαθά της και διεδόθησαν στους άλλους λαούς, αυτό
είναι αληθινό. Αλλά πως συμβαίνει να αγνοείς, ή αναφέρεται δεν τον αγνοείς πως
και τον απεσιώπησες ότι μαζί με την βασιλεύουσα Πόλη και η βασιλεία σε αυτόν
τον κόσμο κληροδοτήθηκε στο δικό μας γένος από τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο όποιος
εδέχθη την κλήση από τον Χριστό και κυβέρνησε με σεμνότητα και τιμιότητα ; Υπάρχει
μήπως κανείς που αγνοείς ότι η κληρονομιά της δικής του διαδοχής (ΣΣ: του Μ.
Κωνσταντίνου) πέρασε στο δικό μας γένος κι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι και
διάδοχοι του;
Απαιτείς να μην αγνοούμε τα προνόμια σου. Κι εμείς έχουμε την αντίστοιχη
απαίτηση να δεις και να αναγνωρίσεις το δίκαιό μας, όσον άφορά την εξουσία μας
στο κράτος της Κωνσταντινουπόλεως, τον όποιο αρχίζει από των χρόνων του Μεγάλου
Κωνσταντίνου και έζησε επί χίλια χρόνια, ώστε έφθασε μέχρι και την δική μας
βασιλεία. Οι γενάρχες της βασιλείας μου από τις οικογένειες των Δουκών και
των Κομνηνών, για να μην αναφέρω τους άλλους, κατάγονται από ελληνικά γένη.
Αυτοί λοιπόν οι ομοεθνείς μου επί πολλούς αιώνες κατείχαν την εξουσία στην
Κωνσταντινούπολη.
Και αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης και οι προϊστάμενοί της, τους αποκαλούσαν
Αυτοκράτορες Ρωμαίων… Διαβεβαιούμεν δε την αγιότητα σου και όλους τους
Χριστιανούς ότι ουδέποτε θα παύσουμε να αγωνιζόμαστε και να πολεμούμε κατά των
κατακτητών τής Κωνσταντινουπόλεως, θα ασεβούσαμε και προς τους νόμους της
φύσεως και προς τους θεσμούς της πατρίδος και προς τους τάφους των πατέρων μας
και προς τους ιερούς ναούς του Θεού, εάν δεν αγωνιζόμασταν γι’ αυτά με όλη μας
την δύναμη… Έχουμε μαζί μας τον δίκαιο Θεό, ο όποιος βοηθεί τους αδικουμένους
και αντιτάσσεται στους αδικούντας…».
3 Ιωάννης Βατατζής, «Unpublished Letters of
Emperor John Vatatzes», Athens I, σ.369 – 378, (1872)
4 Νικήτας Χωνιάτης «The Sack of
Constantinople», 9 ’¦Å, Bonn, σ.806
5 Nicephorus Blemmydes, «Pertial narration», 1,
4
6 Theodore Alanias, «PG 140, 414»
7 Nικηφόρος
Γρηγοράς: Υπήρξε ο μαθητής του
Θεόδωρου Mετοχίτη. Γεννήθηκε γύρω στο 1295 στην Hράκλεια της Bιθυνίας, αλλά
σε νεαρή ηλικία μετέβη στην Kωνσταντινούπολη. Eκεί άρχισε μια μακρά
σταδιοδρομία που τον ανέδειξε σε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της
εποχής του, αλλά τελικώς προτίμησε το στρατόπεδον των αντιπάλων του Αγίου
Γρηγορίου Παλαμά. Πέθανε γύρω στο 1360, αφήνοντας πίσω του, εκτός από την
"Ρωμαϊκή ιστορία" του, πολυάριθμα ρητορικά, ποιητικά και φιλοσοφικά
έργα, ποιήματα, λόγους και 161 επιστολές.
8 Ιωάννης
Κατακουζηνός,
Ιωάννου του Καντακουζηνού Αποβασιλέως Ιστοριών Βιβλία Δ' = Joannis
Cantacuzeni Eximperatoris Historiarum Libri
IV: / Ex typographia Bartholomaei Javarina,
MDCCXXIX=[1729], Venetiis.
9 Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός «Paleologeia and Peloponessiaka», σ.247
10Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια, τομ. Γ’, σελ. 152
11 Πάπας Ιννοκέντιος,
«Decretalium», «Romanourm imperium in persona magnifici Caroli a Grecis
transtuli in Germanos.»
12 Epistola 86, of year 865, PL 119, 926Ο
13 Ο Φραγκοπαπικός Λιουτπράνδος ή Λουϊτπράνδος (Liutprando da Cremona, 920-972),
ήταν Λομβαρδός ιστορικός, συγγραφέας και επίσκοπος της Κρεμόνας από
το 961 έως το 972. Κατήγετο από αριστοκρατική λομβαρδική οικογένεια.
Από νεαρή ηλικία τέθηκε στην υπηρεσία των βασιλέων της Ιταλίας και έλαβε μέρος
σε διπλωματικές αποστολές. Αργότερα εκδιώχθηκε από την ιταλική αυλή και βρήκε
καταφύγιο στην Φραγκογερμανική, όπου και έγινε ο κυριώτερος υπέρμαχος του
Γερμανού βασιλιά Όθωνος Α΄.
Το ιστορικό του έργο,
χαρακτηρίζεται από μονομέρεια και εμπάθεια, γραμμένο κατά κύριον λόγον, ως μέσο
προωθήσεως των προσωπικών φιλοδοξιών του και των πολιτικών του επιδιώξεων και
απόψεων. Ο καυστικός και συχνά συκοφαντικός χαρακτήρας του, οδήγησε στην
θεώρηση της ιταλικής πολιτικής σκηνής του 10ου αιώνος, ως εξαιρετικά
διεφθαρμένης και ανήθικης. Ως αποτέλεσμα, η συγκεκριμένη εποχή ονομάστηκε «Πορνοκρατία».[MacLean,
Simon (2017). Ottonian queenship (First edition
έκδοση). Oxford. 961410084].
14 Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, Georg Ostrogorsky, εκδόσεις Βασιλόπουλος, τόμος
3ος, σελ. 59.
15 Μέχρι και την άλωση οι αυτοκράτορες υπέγραφαν «αυτοκράτορες Ρωμαίων» Π.χ.
«Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο
Παλαιολόγος». Βλ. Ι. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ Αυτοκρατορικά
έγγραφα. Θεσσαλονίκη 1971, σ. 287 έ.
16 http://www.tc.nhmccd.cc.tx.us/people/crf01/romaion/, «Celator», Τόμος 10, Αριθμός 3: Μάρτιος 1996. Μετάφραση στα Ελληνικά, του ξενόγλωσσου άρθρου, στο:www.romanity.org
17 Warren
Treadgold, "History of the
Byzantine State and Society", pp.136, 1997, Stanford.
18 Αυτοκρατορίας, Αθήνα 1997.
19 Ο όρος είναι σχετικά
νεώτερος. Ιστορικές μαρτυρίες επισημάνθηκαν στον 18ο αιώνα, Βλ. π. Γ. Δ.
ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ. Το όνομα Ρωμηός και η ιστορική του σημασία. Αναχρονολόγηση του
όρου «Ρωμηοσύνη», στο Παρεμβάσεις ιστορικές και Θεολογικές, Αθήνα 1998, σ.
27-37
20 Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Το
βυζαντινό Κράτος, , Τέταρτη έκδοση – Εκδόσεις Βάνιας Θεσσαλονίκη, σελ 51
--- στο έργο του Θ. Δρίτσα: Η
παραχάραξη της ιστορίας. Οι Έλληνες του ’21 ήταν οι συνεχιστές της Ρωμηοσύνης.
Το λεγόμενο «βυζαντινό Κράτος» ποτέ δεν υπήρξε, http://www.romanity.oodegr.com/21-politismikh_synexeia.html.
21 Με την δημώδη ονομασία Ορλωφικά, ή Ορλοφικά, ή λογιώτερα Ορλώφεια
(τα), φέρεται περισσότερο γνωστή η αποτυχημένη εξέγερση των Ελλήνων το 1770, οι
οποίοι υποκινήθηκαν από τους Ρώσους εναντίον των Οθωμανών, κατά την διάρκεια
του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1768-1774). Σημειώσεις-
Βιβλιογραφία: Τα προαναφερόμενα στοιχεία, έχουν ληφθεί από το
βιβλίο του Ν. Ροτζώκου, «Εθναφύπνιση και εθνογένεση, Ορλωφικά και ελληνική
ιστοριογραφία», εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2007, σελ.81-82.
22 Καισάριος
Δαπόντες, Ιστορικός Κατάλογος Ανδρών Επισήμων (1700-1784), σελ.119-120.
23 Αθανάσιος Κομνηνός Υψηλάντης, Τα μετά την Άλωσιν, σελ.534.
24 Η εν λόγω προκήρυξη παρατίθεται, μεταξύ άλλων, στο Π. Κοντογιάννης, Οι
Έλληνες, σελ.461-464. Επίσης εκτεταμένα αποσπάσματα στο παραπάνω βιβλίο του Ν.
Ροτζώκου (σελ.180-185).
25 Νέα Πολιτική Διοίκησις, Εκδ. Λ. Βρανούσης στην σειρά βασικής βιβλιοθήκης,
τ.10, σ.377 ε.ε. άρθρα 1,2,4, κ.ε.
26 -www.romanity.org/htm/rom.e.01.romiosini_romania_roumeli.00.htm----Το ψέμα του Καρλομάγνου το 794
και οι Αρχαίοι Έλληνες, © Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, Μετάφραση από τα Αγγλικά, Δ.Ν.Λόγγου.
-http://www.egolpion.com/greeks_or_romans.el.aspx#ixzz4CQnSGka1--ΕΛΛΗΝΕΣ ή
ΡΩΜΑΙΟΙ; Απάντηση σε Αρχαιολάτρη, Διονύσης Παπαχριστοδούλου.
27 Ρωμαϊκή Αρχαιολογία Ι, εκδόσεις Κάκτος - Χατζόπουλος.
28 Αυτές οι ελληνόφωνες φυλές, ήταν οι εξής: Οι Αβοριγίνες ή Αβοριγίτες
που ήρθαν στην περιοχή της Ρώμης από την Αχαΐα της Ελλάδας, αρκετές γενιές πριν τον Τρωϊκό πόλεμο. Οι
Αβοριγίτες και οι Πελασγοί, ενώθηκαν με μερικούς αποίκους από την Τροία
και έτσι προήλθαν οι αρχαίοι ελληνόφωνοι Λατίνοι της Alba Longa. Έλληνες από την Αρκαδία ή ένα τμήμα αυτών των ελληνόφωνων Λατίνων
της Alba Longa, ίδρυσαν την Ρώμη στους Λόφους του Παλατίνου και του Καπιτωλίου.
Συνεργάστηκαν επίσης με μερικούς από τους Έλληνες Σαβίνες της Ιταλίας
που είχαν εγκατασταθεί στον γειτονικό Λόφο Quirinal.
Οι Σαβίνες είχαν
μεταναστεύσει στην Ιταλία από την Λακωνία της νότιας Ελλάδας. Μερικοί Κέλτες
από τον Δούναβη εισέβαλαν στην Βόρεια Ιταλία και πίεζαν τους Ετρούσκους που
στράφηκαν προς την Ρώμη για βοήθεια. Αλλά οι Κέλτες νίκησαν τον ρωμαϊκό στρατό
που προσπάθησε να τους σταματήσει, προχώρησαν εναντίον της Ρώμης και συνέτριψαν
τον ρωμαϊκό στρατό, εισβάλλοντας στην Ρώμη το 390 π.Χ. Κατέλαβαν ολόκληρη την
Ρώμη εκτός από τον απόκρημνο λόφο του Καπιτωλίου. Εκεί οι Ρωμαίοι είχαν
συγκεντρώσει τη νεολαία τους και όλους τους θησαυρούς και τα έγγραφά τους. Οι
γεροντότεροι παρέμειναν στα σπίτια τους. Τελικώς, οι Κέλτες αφού πήραν
ικανοποιητική ποσότητα λύτρων, αποσύρθηκαν.
Για να εξασφαλιστούν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την
Βόρεια Ιταλία. Επίσης οι Ρωμαίοι ενσωμάτωσαν στην επικράτεια τους , τους Έλληνες
Ιταλούς της Μεγάλης Ελλάδας, την Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Αυτή ήταν η
έκταση της Ρωμαϊκής επικράτειας το 218 π.Χ.
Οι Καρχηδονιακοί πόλεμοι
υπό την αρχηγία του Αμίλκα και ιδιαίτερα του Αννίβα, έγιναν η μεγαλύτερη απειλή
για την Ρώμη μετά την Κελτική κατοχή. Ο Αννίβας εισέβαλε στην Ιταλία με τους
περίφημους ελέφαντες του. Η Ρώμη έφτασε μέχρι την Ισπανία στην προσπάθειά της
να εκριζώσει τα φρούρια των Καρχηδονίων και τελικά πυρπόλησαν την ίδια τη
Καρχηδόνα. Οι Ρωμαίοι πέρασαν στην Ελλάδα για να ελευθερώσουν τους Έλληνες
συμμάχους τους από τους συμφυλέτες Μακεδόνες και τελικά κατέλαβαν την
Μακεδονική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Επίσης η Ρώμη έσπευσε σε βοήθεια των συμμάχων
της Γαλατών και Καππαδοκών και τους ελευθέρωσε από τον Βασιλιά του Πόντου
Μιθριδάτη τον 6ον (121/120-63 π.Χ.), με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αρμενίας,
Ασσυρίας και Μεσοποταμίας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία εκτεινόταν πλέον
σχεδόν μέχρι τη Κασπία Θάλασσα . Κατ'
αυτόν τον τρόπο η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε Μεγαλίμνη στο κέντρο της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας.
29 Λεπτομέρειες και πλείονα αποδεικτικά στοιχεία, όπως στο αναρτηθέν και
αναλυθέν θέμα: ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ιούν.-Αυγ. 2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου