Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ή «ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΓΛΩΣΣΑ-«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΕΘΝΟΤΗΣ (Συνέχεια του προηγουμένου)

4. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΕΘΝΟΤΗΣ (Συνέχεια του προηγουμένου)

στ. Εθνολογικός Χάρτης της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανίων) του Karl Sax (1877).

Στον παραπάνω Χάρτη της λεγομένης Ευρωπαϊκής Τουρκιας του Carl Sax (1877), ο συντάκτης καταγράφει την Εθνολογική διάταξη της Χερσοννήσου του Αίμου («Βαλκανικής»). Σ’αυτήν αναφέρονται διάφοροι λαοί {Σερβοκροάτες, Βούλγαροι, Σκιπετάροι (ΣΣ: Όχι Αλβανοί), Τούρκοι, Έλληνες, κ.α. [Serbokroaten, Bulgaren, Helenen, Skipetaren, Türken,] Eine detaillierte Keine Spur von 'Makedonier'}. [Ingrid KRETSCHMER, Institut für und Geographie und Regionalforschung Kartographie Geoinformation, Universität Wien}.

ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ αναφέρονται Μακεδόνες. ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ καταγράφεται «Μακεδονική» Εθνότης..

ζ. Γραμμή Jizecek

Κατά τον C. Jizecek (Τσεχοσλοβάκος καθηγητής της Πράγας και Βιέννης, Υπουργός Παιδείας της Βουλγαρίας), βορείως της γραμμής Αίμος-Β. Όρβηλος-Σκάρδος- Δειναρικές Άλπεις επικρατούσε η Σλαβική γλώσσα και νοτίως αυτής (αποκλήθηκε γραμμή Jizecek) επικρατούσε η Ελληνική γλώσσα. Με την γνώμη του Jizecek, συμφωνεί και ο Κροάτης Αλβανολόγος Milan Sufflay.

η. Απογραφή του Χιλμή Πασά, διοικητού της Μακεδονίας, (1904).

Σε ΟΛΟΥΣ τους εθνολογικούς χάρτες που συντάχθηκαν κατά περιόδους, από ξένους επιστήμονες και τις στατιστικές για τους κατοίκους της Βαλκανικης, ξένων και Οθωμανών (με σπουδαιότερη και αναλυτικώτερη εκείνη του Χιλμή Πασά το 1904), αναφέρονται ΟΛΕΣ οι εθνότητες που κατοικούσαν στην Βαλκανική, ακόμη και οι Αθίγγανοι. ΟΥΔΑΜΟΥ αναφέρονται «Μακεδόνες» ή «Μακεδονική Εθνότης».

Για τα τρία βιλαλέτια Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου, και Κοσσυφοπεδίου:

Μωαμεθανοί (Τούρκοι-Σκιπετάροι/Αλβανοί-Αθίγγανοι/ Ρομά-διάφοροι εξισλαμισθέντες), 1.729.000, Έλληνες 647.932, Βούλγαροι και Βουλγαρίζοντες 527.784, Σέρβοι 167.601, Εβραίοι 48.270, Βλάχοι 30.116.

Κατά τα τελευταία έτη της Τουρκοκρατίας, Διοικητής των «μακεδονικών» βιλαετίων διετέλεσε, με έδραν την Θεσσαλονίκην, ο εξισλαμισθείς Έλλην εκ της νήσου Λέσβου Χιλμή Πασάς, ο οποίος προέβη εις την καταμέτρησιν του πληθυσμού (δια πρώτην φοράν εις την ιστορίαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό την εποπτείαν της Ρωσίας και Αυστροουγγαρίας), των δύο (2) μακεδονικών βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου.

Κατά την διενεργηθείσαν λοιπόν στατιστικήν του πληθυσμού των βιλαετίων Θεσσαλονίκης – Μοναστηρίου (γνωστήν πλέον ως στατιστικήν του Χιλμή Πασά), χρησιμοποιηθείσαν ευρέως υπό των ασχοληθέντων με την ιστορίαν των Βαλκανίων, υπήρχον εις αυτά 678.910 Ελληνες και 385.729 Βούλγαροι. [η στατιστική αύτη εδημοσιεύθη εις την εφημερίδα Ηassir (Νο 974/1904) και ανεδημοσιεύθη εις την Politische Correspondez της Βιέννης την 18 Μαρτίου 1905, εκ της οποίας την παρέλαβεν ο Paillares, L’ improglio macedonien, Paris 1907, σελ.407, ο Douglas Dakin, The Greek Struggle in Macedonia 1897-1913, σελ.20 και σημ.63].

Ειδικώτερον, εις μεν το βιλαέτιον Θεσσαλονίκης ευρέθησαν 395.222 (373.217) Ελληνες και 207.537 (177.317) Βούλγαροι, εις δε το βιλαέτιον Μοναστηρίου, 261.283 Ελληνες και 178.412 Βούλγαροι. Εις το βιλ. Κοσσυφοπεδίου, κατεγράφησαν: Έλληνες, 13.468 και Βούλγαροι, 172.055 (βλ. σχετικώς εις μελέτην Κ. Βαβούσκου, Μακεδονικός Αγών, Θεσσαλονίκη 1962, σελ.1290).

θ. Ο Γερμανός στρατηγός Von Der Golt, οργανωτής του τουρκικού στρατού αναφέρει για τα βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου, 1904: Μουσουλμάνοι 730.000, Έλληνες 580.000, Βούλγαροι 266.000…     

ι. Ο Άγγλος πρόξενος στην Θεσσαλονίκη Charles Blunt, για το βιλαέτι Θεσσαλονίκης: Τούρκοι 447.000,  Χριστιανοί 485.000,  Εβραίοι 43.000 //. Ο πληθυσμός των χριστιανών ήταν: Ρωμηοί 269.000 (Ελληνόφωνοι 161.000, σλαβόφωνοι 102.000, βλαχόφωνοι 6.000), Βούλγαροι 201.000, Τσιγγάνοι (Ρομά) 6.000, Καθολικοί (παπικοί) 8.000, Προτεστάντες 1.000. [ΣΣ: Ο Άγγλος πρόξενος, χρησιμοποίησε τον όρο «Ρωμηοί» αντί για Έλληνες, για να εντάξει στα στατιστικά στοιχεία, όλους τους Πατριαρχικούς].

Συμπέρασμα:

Πουθενά και από κανέναν αναφέρονται κάτοικοι Μακεδόνες/Μακεδονικής Εθνικότητος, στις περιοχές των Βιλαετίων που προσδιώριζαν γεωγραφικώς, την ιστορικήν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ, επί Οθωμανοκρατίας !!!

Που εστήριξαν λοιπόν, μεταπολεμικώς, οι ανιστόρητοι, αγύρτες, απατεώνες και εγκάθετοι του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, την θέση τους για ύπαρξη «Μακεδονικής εθνότητος», στην Γεωγραφική περιοχή της Ιστορικής Μακεδονίας, όταν ΟΥΔΕΝ επιστημονικόν στοιχείον δικαιολογούσε τις ανιστόρητες και αυθαίρετες απόψεις τους;

Ποίοι ανίδεοι, ανθέλληνες, αθεϊστές, μειοδότες, μισθωμένοι πράκτορες, χρήσιμοι ηλίθιοι, εθνοπροδότες της Ελλαδικής πλευράς, και για ποίους λόγους, συνηγόρησαν στην «ιστορικοποίηση» μιας ανύπαρκτης «Μακεδονικής εθνότητος»;

Έναντι ποίων ανταλλαγμάτων ή κάτω από ποίες απειλές;

Η Μείζων Ελληνική Μακεδονία μας

(Τα απαράγραπτα Γεωγραφικά, Ιστορικά και Εθνολογικά όρια)

Ώ ανιστόρητοι, αγράμματοι, αδίστακτοι, άφρονες, ανθέλληνες, αθεϊστές, αμετανόητοι, ασπόνδυλοι,αριστεροφασίστες, άκαρδοι, άθλιοι, ασελγείς, απεχθείς, αξιοθρήνητοι, αμορβοί (σκοτεινοί), αναλκείς (δειλοί), ανανδριείς, ανδραποδιστές, ανοπαιόφρονες, απαγείς, απάτριδες, αγροίκοι, απαρρησίαστοι, αρατοί, αρτίπλουτοι, αρχομανείς, αταρτηροί, αλαζόνες, αυθάδεις, αχυράνθρωποι του Συστήματος!

Ποιος σας εξουσιοδότησε να διαπραγματευθείτε, ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, αντίθετα με την εκπεφρασμένη, πολλάκις, λαϊκή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και προ πάντων, αγνοώντας την στεντορείαν και διαχρονική από τα βάθη των αιώνων, φωνή των προγόνων του Έθνους μας, την γην, το όνομα, την ιστορίαν και την ιερή κληρονομιά της Μακεδονίας μας [αρχαίαν/ προχριστιανικήν, μεταχριστιανικήν, μεσαιωνικήν, Μακεδονικής Δυναστείας, μέχρι την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα των Ελλήνων (1913)] ;

ΔΕΝ είναι υπεραρκετά τα αποδεικτικά στοιχεία που σας παρουσιάσαμε, καταχωρισμένα στις σελίδες της παγκόσμιας Γραμματείας, προκειμένου να αιτιολογήσετε ΕΠΑΡΚΩΣ, προς πάσα κατεύθυνση, και ιδιαιτέρως στους εγκάθετους Σκοπιανούς (Βαρδαριανούς), και να αποφανθείτε ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ, ότι η Μακεδονία είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ;

Αφού υπήρχαν αμέτρητα αποδεικτικά στοιχεία και μαρτυρίες (ιστορικές, γεωγραφικές, αρχαιολογικές, εθνολογικές, διπλωματικές, κ.α.), τόσον για την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ της Μακεδονίας, όσον και για την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΝ «Μακεδονικής» γλώσσης και «Μακεδονικής» Εθνότητος,

.ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ χρησιμοποιήσατε ούτε ΕΝΑ, αλλ’ αντιθέτως, παραδώσατε τα ΠΑΝΤΑ στους Σκοπιανούς (Βαρδαριανούς);

.ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ απορρίψατε ασυζητητί, τον όρον Μακεδονία, από το όνομα του υβριδίου των Σκοπίων;

Ουαί υμίν νεοφαρισαίοι, εθνοδιαλυτές και επίδοξοι ενταφιαστές του γένους των Ρωμηών/Ελλήνων!!!

Ουαί! Ουαί! Ουαί! Στην συνείδηση του Έθνους των ΡΩΜΗΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ, είσθε ένοχοι ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ !!!

Ώ άλαλοι ρασοφόροι, ιεράρχες της Διοικήσεως της Ελλαδικής Εκκλησίας!

ΔΕΝ αντελήφθητε τίποτε, ΔΕΝ διαβάσατε τι περιλαμβάνει η αισχρή συμφωνία των Πρεσπών; Δεν βλέπετε την προδοσία των Ελλαδιτών εθνοδιαλυτών πολιταρχών, σε βάρος της Μακεδονία μας;

-Εάν δεν καταλάβατε ή δεν πιστεύετε ότι με την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών, παρεδόθη η Μακεδονία μας στα Σκοπιανά (Βαρδαριανά) ανθρωπάρια, υποχείρια  των Παγκόσμιων εντολοδοτών/τυράννων των λαών, τότε αποδεικνύετε ότι:

.Είσθε αγράμματοι (Αγιογραφικώς), ανιστόρητοι (Εκκλησιαστικώς και Εθνικώς), φαρισαΐζοντες/φραγκοπαπίζοντες/προτεσταντίζοντες/οικουμενίζοντες (Δογματικώς).

.Είσθε ΑΝΑΞΙΟΙ να φέρετε το τιμημένο και αιματοβαμμένο ράσο του λειτουργού του Κυρίου..

-Εάν αντελήφθητε την προδοσίαν και δεν αντιδράτε εκουσίως, αλλά προτιμάτε την ιχθυοφωνίαν, για οποιονδήποτε λόγον, τότε είσθε ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΙ και ΕΘΝΙΚΩΣ ΕΠΙΖΗΜΙΟΙ..

Σε κάθε περίπτωση, αποδείξατε ότι ΔΕΝ ανήκετε στην Εκκλησίαν του  Χριστού, ΔΕΝ ορθοτομείτε τον Λόγον της Αληθείας ΤΟΥ, αλλά ως νέοι Φαρισαίοι και Υποκριτές, ακολουθείτε την νέα εκκλησιολογία των «συγχρόνων δοκίμων ἐπισκόπων», της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1962-1965).         

Για τους παραπάνω λόγους, στην  συνείδηση του Έθνους των ΡΩΜΗΩΝ/ ΕΛΛΗΝΩΝ, είσθε συνένοχοι και συνεργοί στο Εθνικόν έγκλημα της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ !!!

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ / ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ «ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΑΣ ΤΗΝ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ» !!!

ΜΕΡΟΣ 25ον

19. ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ-ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ1

α. Γενικά

 1/. Οι άνθρωποι που ζούσαν επί αιώνες στην επικράτεια της Ρωμαϊκής/Ελληνικής Αυτοκρατορίας («Βυζάντιον»), της κακώς, σκοπίμως και ανιστορήτως, διδαχθείσης και διδασκομένης στους Ελληνόπαιδες ως «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», μηδέποτε ονομασθείσης ούτως προ της πτώσεώς της, ακόμη ένα και πλέον αιώνα μετά από την πτώση της,  αγνούσαν παντελώς και συνεπώς, ποτέ δεν χρησιμοποίησαν την λέξη «Βυζαντινός». Αυτοί ήξεραν για τον εαυτό τους ότι είναι Ρωμαίοι, τίποτα παραπάνω και απολύτως τίποτα λιγώτερο. Με την μεταφορά τής πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας από την Ρώμη του Τίβερη στην Νέα Ρώμη του Βοσπόρου, την Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε την πραγματική ταυτότητα της Ρώμης σε καινούργια τοποθεσία.

 2/. Σήμερα, σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς, ακόμα και μέσα στην πατρίδα μας, όταν αναφέρονται στην Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία μας (Ρωμανία) και τους πολίτες της, οι πλείστοι ομιλούν για «Βυζαντινή αυτοκρατορία», «Βυζάντιον», «Βυζαντινούς», «Βυζαντινή Υμνολογία», «Βυζαντινό πολιτισμό», «Βυζαντινή Αρχιτεκτονική», κλπ. Οι όροι Ρωμανία, Ρωμηός και Ρωμηοσύνη, σπάνια χρησιμοποιούνται. Όμως, οι σημερινοί Ρωμηοί/ Έλληνες, ΔΕΝ δικαιολογούνται να αγνοούν την αλήθεια.

Η ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ είναι, ότι αυτοκρατορία με το όνομα «Βυζαντινή», ΔΕΝ υπήρξε και πολίτες με το όνομα «Βυζαντινοί», στην πραγματικότητα ποτέ ΔΕΝ υπήρξαν και ΟΥΔΑΜΟΥ είναι καταγεγραμμένοι ως τοιούτοι, στην ελληνική και διεθνή Γραμματεία, μέχρι και το τελευταίον τέταρτον του 16ου αιώνος.

Οι Κωνσταντινουπολίτες και ευρύτερα οι πολίτες της Αυτοκρατορίας μας, μέχρι και ένα αιώνα μετά την άλωση της Πόλης μας, αναφέρονται σε όλες τις ιστορικές πηγές, ως Ρωμαίοι ή Ρωμηοί και η αυτοκρατορία ως Ρωμαϊκή ή Ρωμανία. Ακόμα και η λαϊκή μούσα, θρηνολογώντας την πτώση της Βασιλεύουσας, αφοπλίζει κάθε δυτική ιστοριογραφική ασέλγεια, λέγοντας: «Η Ρωμανία πάρθεν».

 3/. Τους όρους «Βυζαντινός» και «Βυζαντινή αυτοκρατορία», δεν τους συναντάμε πουθενά. Τους επινόησε ο Ιουδαιοφραγκογερμανός ιστορικός, Ιερώνυμος Βόλφ, εκατό χρόνια μετά την Άλωση, το 1562, για να εξυπηρετήσει γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των Φράγκων εις βάρος των Ρωμηών/Ελλήνων.2

Η πρώτη και μοναδική ίσως, περίπτωση αναφοράς σε Βυζάντιον/Βυζαντίδα/Βυζάντιοι, πιθανώς προ του 1562, είναι αυτή του Ιέρακος, που έζησε τον 16ον αιώνα,3 όχι με πολιτειακή ή πολιτική σημασία, αλλά με σαφή αρχαιολογική και συναισθηματική τοιαύτη, και παράλληλα υποβαθμισμένη, σε σχέση με τα επικρατούντα και επικρατήσαντα διαχρονικώς, ονόματα, Ρωμανία, Ρωμαίοι, Γραικοί, Κωνσταντινούπολις.

Για τον Ιέρακα η Κωνσταντινούπολις είναι «Βυζαντίδα πόλις» και άλλοτε «Κωνσταντινούπολις» ή «Κωνσταντίνου πόλις». Η Αυτοκρατορία, καλείται «χώρα των Βυζαντίων» και μερικές φορές «Ρωμανία». Η Μικρά Ασία είναι «Ασία των Γραικών». Οι πόλεις που πολιορκήθηκαν από τον Μουράτ είναι «Ρωμαίων πόλεις», «άστεα χώρας των Βυζαντίων». Η Σύνοδος της Φλωρεντίας προξένησε «μίσος Γραικοίς τε καί Λατίνοις».

Επί Κωνσταντίνου Δραγάση, «κατεσβήσθη το δυστυχές βασίλειον της Βυζαντίδος», τουτέστιν της Κωνσταντινουπόλεως.

 4/. Όπως τότε, έτσι και στις μέρες μας, οι απόγονοι του Βόλφ, δηλαδή οι σημερινοί μας Ευρωατλαντικοί σύμμαχοι» Φραγκο-γερμανοευρωπαίοι και λοιποί «εταίροι», συνεχίζουν με αδιαλλαξία και τον ίδιο φανατισμό, να επιβάλλουν διεθνώς την χρήση των όρων «Βυζαντινή αυτοκρατορία» και «Βυζαντινός», αρνούμενοι, ανοήτως, ανιστορήτως, ακρίτως και υπόπτως, κάθε σχέση των Ελλήνων με την Ρωμανία/Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ρωμηοσύνη.

Οι εγχώριοι και ξένοι ΡΑΚΟΠΛΑΣΤΕΣ4 επί αιώνες τώρα, ασχολούνται με την διαγραφή κάθε ιστορικού κειμένου που αναφέρεται σε Ρωμηούς, Ρωμηοσύνη και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (της καθ’ ημάς Ανατολής) και την αντικατάστασή τους από τους ανιστόρητους νεολογισμούς, Βυζαντινοί, Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Βυζαντινισμός, Βυζάντιον, κλπ. Για κάθε ιστορική απόδειξη, που βεβαιώνει την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια του Γένους μας, οι Δυτικοί δεν κρύβουν τον άσβεστο μισελληνισμόν τους.

Έτσι ερμηνεύεται  και το γεγονός, ότι στο Μουσείο ιστορίας της λεγομένης Ευρωπαϊκής Ενώσεως στις Βρυξέλλες, τα εκθέματα, ενώ θα όφειλαν να αρχίζουν χρονολογικώς από την πανάρχαια πολιτισμική παρουσία των Ελλήνων στην γηραιά ήπειρο, αρχίζουν από τον Καρολίδη (τον επονομασθέντα κατ’ ευφημισμόν «Καρλομάγνο»), δηλαδή, μόλις από το 800 μετά Χριστόν !

 5/. Σ’ αυτήν την ανθελληνική προπαγάνδα, αναδεικνύονται, κάθε τόσο, πολύτιμοι σύμμαχοί τους, οι διάφοροι ιθαγενείς συνεργάτες τους, με φανατικώτερους τους Ελληνόφωνους Εθνοδιαλυτές, Αριστεροφασίστες/Εθνομηδενιστές, και τους αυτοαποκαλούμενους πατριώτες-Συστημικούς Εθνοφυλετιστές Εθνικιστές (βλέπε νεοπαγανιστές),  οι οποίοι:

-Σοφίζονται τα πάντα, ώστε η πατρίδα μας (Ελλάδα) να φαίνεται εντελώς ξεκομμένη από την Ρωμιοσύνη, να μην συνδέεται με τους Έλληνες Αυτοκράτορες της Ρωμανίας, να είναι αποξενωμένη από τους Έλληνες Πατέρες της καθ’ ημάς Ανατολής και να αναζητεί προγόνους κατευθείαν στην Αρχαιότητα, λες και προκύψαμε ως Έθνος, στα 1821, ξαφνικά από παρθενογένεση.

-Συμπαρατασσόμενοι με άλλους «διαφωτιστές» πάσης πολιτικής αποχρώσεως, ισχυρίζονται ότι μετά την δημιουργίαν του Ρωμαϊκού κράτους, από τον Μέγα Κωνσταντίνο, οι Έλληνες υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους, διεκόπη η Εθνική μας συνέχεια, απηλλάγημεν από τους Ρωμαίους κατακτητές με την υποδούλωσή μας στους Οθωμανούς και δημιουργήσαμε ένα Νεοελληνικό κράτος (1830), με την βοήθεια των «Συμμάχων» μας, μετά το 1821.

6/. Αυτοί γενικώς, είναι οι λόγοι που ονομάζουν την αυτοκρατορία μας «Βυζαντινή», αποσυνδέοντας ταυτόχρονα κάθε μας σχέση με την Ρωμηοσύνη και την Ορθόδοξη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μας, προκειμένου:

.Να ξεχάσουμε απαράγραπτα ιστορικά μας δικαιώματα και να παραιτηθούμε από κάθε αυτονόητη γεωπολιτική  και πολιτισμική μας  διεκδίκηση.

.Να μας κρατούν σε κατάσταση διαρκούς ομηρείας, υποτελή κυνάρια μιας Φραγκογερμανοκρατούμενης Ευρώπης του Προτεσταντικού σχολαστικισμού και νεοφεουδαρχισμού, του παπικού «αλάθητου», του άκρατου ορθολογισμού, του ωφελιμισμού και του Σκοταδισμού (κατ’ ευφημισμόν Διαφωτισμού).

.Να μην αφυπνισθούμε ποτέ από τον λήθαργο της πολιτικής, πολιτισμικής, εθνικής και πνευματικής μας υπνώσεως, μη τυχόν και ανακαλύψουμε αφ’ ενός την Εθνική μας Ταυτότητα, αφ’ ετέρου την ταυτότητα των αληθινών υπευθύνων  της σημερινής μας καταπτώσεως και πολύπλευρης πτωχεύσεως.

β. Βυζάντιον:

1/. Το Βυζάντιον ή Βυζαντίς, ήταν αρχαία Ελληνική αποικία που ιδρύθηκε στον μυχό του Κεράτιου Κόλπου και των στενών του Βοσπόρου, στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η Κωνσταντινούπολις. Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, η τοποθεσία ονομαζόταν παλαιότερα Λύγος.5

O επικρατέστερος ιδρυτικός μύθος του Βυζαντίου παραδίδεται από τον Στράβωνα στα «Γεωγραφικά», σύμφωνα με τον οποίον η πόλη ιδρύθηκε το 658/7 π.Χ. από Μεγαρείς αποίκους, με επικεφαλής τον Βύζαντα, από τον οποίον και πήρε το όνομά της. Ο μυθικός ήρωας Βύζας, θεωρείται γιος του βασιλιά Νίσου από τα Μέγαρα ή γιος του Ποσειδώνα και της Κερόεσσας,6 κόρης της Ιούς και του Δία, την οποία η μητέρα της γέννησε στον Κεράτιο κόλπο. Άλλη εκδοχή εμφανίζει τον Βύζαντα ως γιο της νύμφης Σεμέστρας.7

Ο φερόμενος ως ιδρυτής της πόλεως Βύζας, αναφέρεται μαζί με τους Άντες στο χρονογράφημα «Παραστάσεις σύντομοι χρονικαί» (8ος-9ος αι.) και εικάζεται ότι πιθανός συνδυασμός των δύο ονομάτων, οδήγησε στο τοπωνύμιο Βυζάντιον.8

Για την χρονολογία ιδρύσεως της πόλεως, υπάρχουν αρκετές εκδοχές, με επικρατέστερη εκείνη του 660 ή 659 π.Χ. Λαμβάνοντας υπόψη την μακραίωνη ιστορία της πόλεως, στην διάρκεια της οποίας καταστράφηκε και κτίστηκε εκ νέου αρκετές φορές, οι αρχαιολογικές μαρτυρίες διακρίνονται με δυσκολία στον χώρο της σύγχρονης Κωνσταντινουπόλεως. Στα κατάλοιπα της αρχαίας πόλεως, ανήκει ο «κίονας των Γότθων», μνημείο που πιθανώς αντικατέστησε προηγούμενο άγαλμα του Βύζαντα και βρίσκεται μεταξύ του Τοπ Καπί και των θαλάσσιων τειχών, όπως και κεραμικά αντικείμενα, τα πρωϊμότερα από τα οποία χρονολογούνται στον 7ο αιώνα π.Χ.9

Όπως έχουμε διευκρινίσει και σε προηγούμενο κεφάλαιο, πρέπει πάντα να θέτουμε τις λέξεις «Βυζάντιον» και «Βυζαντινός» σε εισαγωγικά, διότι δεν αποδίδουν την ιστορική πραγματικότητα. Ο όρος «Βυζάντιον» είναι νεολογισμός. Εκτός από τους δυτικούς λογίους και ιστορικούς που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία σε βάρος της Ρωμηοσύνης, οι μεταγενέστεροι Ελλαδίτες λόγιοι, καθηγητές και διδάσκαλοι, ως κυνάρια των λεγομένων «διαφωτιστών» της Δύσεως, ήγουν σκοταδιστών, όχι μόνον επαναλάμβαναν ανοήτως και ακρίτως τα ονόματα Βυζάντιον και Βυζαντινοί, αλλά τα συντηρούσαν πιθηκίζοντες και τελικώς τα επέβαλλαν στις μεταγενέστερες γενεές των Ελληνοπαίδων, περίπου ως δόγματα, μέχρι των ημερών μας.

Η ονομασία, όμως, με την οποία οι Έλληνες ήταν γνωστοί κατά τον Μεσαίωνα, όπως αποδείξαμε σε προηγούμενα κεφάλαια, είναι Ρωμαίοι/Ρωμηοί. Οι πολίτες της Ρωμανίας «Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η Αυτοκρατορία τους ήταν «Ρωμαϊκή» και η πρωτεύουσά τους η Νέα Ρώμη…».10

2/. Η Ελληνικότης της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» ή «Βυζαντίου».

Το πολυεθνικόν και κατ’αρχήν πολυθρησκευτικόν αυτό κράτος, από τον 4ον αιώνα και μέχρι την στιγμή της καταλύσεώς του από τους Οθωμανούς, το 1453, επηρέασε καθοριστικά τις τύχες του αρχαίου και του μεσαιωνικού κόσμου. Η αυτοκρατορία από τον 3ον αιώνα, αλλά κυρίως από την στιγμή που η πρωτεύουσά της μετακινήθηκε από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, το 330, άρχισε να μεταβάλλεται εδαφικά και διοικητικά και να μετεξελίσσεται. Η νέα πρωτεύουσα, που χαρακτηρίστηκε ως η Νέα Ρώμη, η «βασιλίς των πόλεων», ήταν κτισμένη στην θέση της πανάρχαιας πόλεως του Βυζαντίου, ελληνικής αποικίας των Μεγαρέων στις ακτές του Βοσπόρου. Αυτή την πόλη ανακαίνισε, κόσμησε και μετονόμασε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος. Ήταν αυτή που έμελλε να αποβεί κέντρο του πολιτισμού, για όλον τον μεσαιωνικό κόσμο.

Την θέση της Αρχαίας Ρωμαїκής Αυτοκρατορίας, παίρνει τώρα, η Ελληνική Αυτοκρατορία των Μέσων χρόνων.   

Παρ’ όλα ταύτα, οι Αυτοκράτορες, συνέχιζαν να αυτοαποκαλούν την χώραν,  «Ανατολική Ρωμαїκή Αυτοκρατορία» ή κοινώς  «Ρωμανία» καθώς με τον τίτλο δικαίως διεκδικούσαν την κληρονομιάν της Ρωμαїκής Αυτοκρατορίας, εις την Δύσην, παρ’ όλο που σ’ αυτήν, τουλάχιστον από τον 9ον-10ον αιώνα στην Δυτικήν «Ρωμαїκήν Αυτοκρατορίαν», δεν υπήρχαν Ρωμαίοι και τίποτε σχεδόν εθύμιζεν Ρωμαїκόν.  Η Ανατολική Αυτοκρατορία, δεν ήτο συνέχεια του προχριστιανικού Ρωμαїκού κράτους, αλλά συνέχεια των Ελληνιστικών κρατών, κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

«Αυτό το κράτος ήτο Ελληνικόν και όχι Λατινικόν. Οι Ρωμαίοι είχαν έλθει και έχουν φύγει».  [H. G. Wells, (The Outline of History, Garden City Books, New York, 1961)].

 Όσον περισσότερο μελετά κάποιος τα περί «Βυζαντίου», τόσον διαυγέστερη εικόνα λαμβάνει για την Ελληνική Αυτοκρατορία, η οποία για πολλούς αιώνες ήτο το πλουσιότερο, ισχυρότερο, και σημαντικότερο πολιτισμένο κράτος στον κόσμο. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα τα μέχρι τώρα καταγραφέντα, διαπιστώνουμε ότι η λεγόμενη «Βυζαντινή Αυτοκρατορία», υπήρξε Αυτοκρατορία Ελλήνων που βεβαίως δεν ήσαν ακριβώς οι ίδιοι με εκείνους της Ελληνιστικής  Περιόδου, όπως εκείνοι διέφεραν από τους Έλληνες των κλασσικών χρόνων και αυτοί, από τους των Ηρωϊκών και εμείς από όλους αυτούς, χωρίς να είμεθα «άλλοι», διαφορετικοί.

Οι μορφές και οι εξωτερικεύσεις  είχαν αλλάξει. Η ουσία παρέμεινε ΕΛΛΗΝΙΚΩΤΑΤΗ.    

Έλληνες ήσαν οι  Αυτοκράτορες, με ολίγες εξαιρέσεις, αλλά και αυτοί έντονα εξελληνισμένοι.

Έλληνες ήσαν οι Πατριάρχες και το πλείστον του κλήρου.

Έλληνες ήσαν οι νομοθέτες.

Έλληνες ήσαν οι πλείστοι των στρατηγών, ναυάρχων  και  αυτοκρατορικών  συμβούλων.

Έλληνες ήσαν οι Ιεραπόστολοι προς εξάπλωση της Χριστιανοσύνης και εκμάθηση της γραφής στους Σλαύους (π.χ. Μεθόδιος και Κύριλλος).

Ελληνική ήτο η γλώσσα και η Χριστιανική Πίστη (Ορθοδοξία)..

Έλληνες αποτελούσαν το κυβερνητικόν οικοδόμημα, στην παιδεία, στην δικαιοσύνη, στον στρατό, ναυτικό κλπ.

Έλληνες ήσαν οι διανοούμενοι, λόγιοι, ιστορικοί, χρονικογράφοι, θεολόγοι, μουσικοσυνθέτες, τεχνίτες ψηφιδωτών, καλλιτέχνες και γλύπτες.

Όμως, ΟΛΟΙ αυτοί οι Ελληνες, συνέχισαν να θεωρούν τον εαυτόν τους ως πολίτες της Ρωμαїκής Αυτοκρατορίας, ποτέ δεν ωμίλησαν Λατινικά [ακόμη και οι κρατικοί ταγοί αρχικώς ήσαν δίγλωσσοι (Λατινικά και Ελληνικά) και από τον 6ον αιώνα, ωμιλούσαν αποκλειστικώς την Ελληνικήν γλώσσα…].

Πολίτες της Ρωμαїκής Αυτοκρατορίας ναι,  αλλά ποτέ δεν εμελέτησαν Βιργίλιο, Τάκιτο, Σουετώνιο και αργότερα Αυγουστίνο ή  τους Λατίνους  Πατέρες  της  εκκλησίας.

Οι άλλοι λαοί της, (Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Σύριοι, Βούλγαροι, Ιταλοί, Αλβανοί, Ρώσοι κλπ.), ανήκαν μεν στην Αυτοκρατορίαν, αλλά:

-Δεν εταυτίζοντο με το Κράτος  το οποίον δεν θεωρούσαν δικό τους. Γι’ αυτό πότε ήσαν υπέρ και πότε εναντίον του και αρκετές φορές συνεργάζονταν με  τους εχθρούς του. Η Αυτοκρατορία δεν ήταν  δική τους. Ήταν των Ελλήνων που της έδιναν γλώσσα, παιδεία, πολιτισμό, θρησκεία (Ορθόδοξη Πίστη).

-Η γλώσσα που ωμιλούσαν και η παιδεία που διαμόρφωνε το ήθος τους, οι σπουδαιότεροι παράγοντες που διαπλάθουν την εθνική συνείδηση, ήτο η Ελληνική.

Το «Βυζαντινόν» κράτος ουδέποτε διέκοψε τους δεσμούς του με τον Ελληνιστικόν και Αρχαίον Ελληνικόν κόσμον. Οι Ιστορικοί είδαν την Ιστορία τους ως μίαν αδιάσπαστη αλυσσίδα. Μερικοί νεώτεροι ιστορικοί, απέδωσαν κάποιες νέες ονομασίες, όπως:

«Ανατολική Αυτοκρατορία», «Ρωμαїκή Αυτοκρατορία των τελευταίων χρόνων», Νέα Ρωμαїκή Αυτοκρατορία», «Νέα Αυτοκρατορία», «Κράτος της Κωνσταντινουπόλεως», κλπ.  

O Michel Eyquem de Montaigne11 ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της Αναγεννήσεως, ονομάζει το Βυζάντιον «Ελληνική Αυτοκρατορία» (Empire  Grec). 

Ο Al. Vasilief12 γράφει, «Μετά την καθιέρωση της Κωνσταντινουπόλεως, όλοι οι Ιστορικοί ήσαν Ελληνες».

Ο Άγγλος συγγραφεύς, Herbert George Wells,13 και όχι μόνον την  ονομάζει: «Ανατολικόν νέον Ελληνικόν κράτος» και συνεχίζει: «....Ομιλούν περί του ανατολικού κράτους   ως να ήτο συνέχεια της Ρωμαїκής παραδόσεως, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία ανανέωσις Αλεξανδρινής παραδόσεως, ομιλόν Ελληνικά και συνεχίζει την Ελληνική κληρονομιά. ….Η Λατινική γλώσσα δεν έκρυβε την πνευματική δύναμη, δεν είχε την λογοτεχνία και την επιστήμη  να την κάνει απαραίτητη στους ευφυείς ανθρώπους και έτσι  να διατηρήσει μια υπεροχή στους Ελληνες. Γιατί καμιά γλώσσα, όποιοι και να είναι οι λειτουργοί, δεν μπορεί να επιβληθεί σε ανταγωνισμό με μιαν άλλη που μπορεί να προσφέρει τα πλεονεκτήματα μιας μεγάλης λογοτεχνίας και εγκυκλοπεδικού καταρτισμού. Οι δυναμικές γλώσσες πρέπει να φέρνουν δώρα, και   τα δώρα της Ελληνικής ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερα από τα δώρα της Λατινικής. Η Ανατολική Αυτοκρατορία από την  αρχή του διαχωρισμού μιλούσε την Ελληνική και υπήρξε συνέχεια   και ήταν μια συνέχεια της Ελληνικής παράδοσης».

Ο Βed. Russell14 γράφει:  «Η Ανατολική Αυτοκρατορία, ήτο Ελληνική και όχι Λατινική στον πολιτισμόν της».15

Οι Πατέρες της εκκλησίας οι οποίοι έλαμψαν κατά την διάρκεια του 4ου και 5oυ αιώνος, όλοι έγραψαν στην Ελληνική.  Αθανάσιος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος Νύσσης,  είχαν βαθειά γνώση της Ελληνικής  Φιλοσοφίας, σπουδάσαντες εις Αθήνας και Αλεξάνδρεια. Ιωάννης ο Χρυσόστομος  μαθητής του Φιλοσόφου Λιβάνιου, είχε κλασσική μόρφωση και τα έργα του όλα εις την Ελληνικήν είναι από τους μεγαλύτερους θησαυρούς φιλοσοφίας στον κόσμο.

Τελικά το Σύστημα μας επέβαλλε το δικό του ανιστόρητο όνομα: Βυζάντιον, Βυζαντινοί. Έτσι, επεκράτησε το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» ή απλώς «Βυζάντιον».

γ. Βυζαντινός/Βυζαντινοί

1/. Αν για παράδειγμα, μπορούσαμε ποτέ να ρωτήσουμε έναν πολίτη ή υπήκοον της Αυτοκρατορίας, για την ταυτότητα του, θα μας απαντούσε, δίχως περιστροφές, πως είναι «Ρωμαίος» και ότι το κράτος του ονομάζεται «Ρωμανία». Αν πάλι του λέγαμε πως είναι «Βυζαντινός» και πως η Αυτοκρατορία αποκαλείται πλέον «Βυζάντιον», τότε σίγουρα θα έμενε με το στόμα ανοικτό. Διότι αυτός ο όρος, θα του ήταν ελάχιστα γνωστός ή άγνωστος. Ίσως, να του θύμιζε μόνο το όνομα της αρχαιοελληνικής αποικίας των Μεγαρέων, μιας μικρής πόλεως που πήρε το όνομα της από τον πρώτο της οικιστή τον Μεγαρέα Βύζαντα και έτσι ονομάστηκε Βυζάντιον.

Σίγουρα θα γνώριζε, αν τύχαινε να είναι και μορφωμένος, πως η Κωνσταντινούπολη κτίστηκε από τον ιδρυτή της πάνω στα ερείπια αυτής της μικρής πόλεως. Ένα κόσμημα με πετράδια ανάμεσα σε δύο ηπείρους και σε δύο θάλασσες. Γι’ αυτό και ο Δικέφαλος αετός που κοιτά σε ανατολή και δύση, σημαίνει, ότι ο αετός ο ίδιος, δηλαδή η Κωνσταντινούπολη, συμβόλιζε τον διαχωριστικό άξονα ανάμεσα στους δύο κόσμους.Τόσον σημαντική ήταν για περισσότερα από 1.000 χρόνια, που οριοθετούσε τα δύο ημισφαίρια του τότε γνωστού κόσμου.

Έτσι, κάθε μονομερής ισχυρισμός, από άλλους, ότι ανήκουμε στην Δύση και από άλλους στην Ανατολή, θα έπρεπε να απορρίπτεται ως περιοριστικός και αφαιρετικός της αληθινής ταυτότητας του Ελληνικού Έθνους μας. Διότι το Ελληνικό Έθνος, ανήκει τόσον στην Δύση, όσο και στην Ανατολή. Είναι στο κέντρο του διαφορισμού και ταυτόχρονα σημείον αναφοράς των όσων χωρίζει, αλλά και των όσων ενώνει.16

2/. Από την άλλη, αν ο κάτοικος της Αυτοκρατορίας, ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, τότε σίγουρα, θα ήταν ελληνικής καταγωγής και θα μας απαντούσε αφοπλιστικά, πως εκτός από «Ρωμαίος» είναι Έλληνας και επίσης Γραικός. Ποτέ ΔΕΝ θα μας έλεγε ότι ήταν Βυζαντινός ή και Βυζαντινός !!!

Όλα αυτά, όμως, που για τον μεσαιωνικό Έλληνα της Αυτοκρατορίας, έμοιαζαν τόσο απλά και ξεκάθαρα, στην δική μας εποχή, έξη (6) αιώνες μετά, μοιάζουν τόσο δυσνόητα και συγκεχυμένα. Οι κατά το Σύστημα αποκαλούμενοι Βυζαντινοί (ή Βυζαντινοί Έλληνες) ήταν οι Ρωμαίοι/ Ρωμηοί υπήκοοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με κυρίαρχο το ελληνικό πολιτισμικό στοιχείο. Κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα αυτοπροσδιορίζονταν ως Ρωμαίοι,  όρος που στην Ελληνικη γλώσσα κατέληξε να είναι συνώνυμη με τον όρο Ορθόδοξοι Χριστιανοί Έλληνες και ονόμαζαν το κράτος τους «βασιλεία των Ρωμαίων».

3/. Στην συνέχεια, ένα και πλέον αιώνα μετά την άλωση της Πόλεως και της Αυτοκρατορίας, το επίσημο όνομα «Ρωμανία» όλως τυχαίως παρακάμπεται, και αντί αυτού, εμφανίζεται στην ιστορία ο όρος «Βυζάντιο».

Στην πραγματικότητα, ο όρος «Βυζάντιο», είναι ένας νεολογισμός μιας ιστορικής κατά τα άλλα αυθαιρεσίας, τον οποίο χρησιμοποίησε στα 1557 για πρώτη φορά ο «ιστορικός» κρυπτο-ιουδαίος ταλμουδιστής, όργανον των Φράγκων, Ιερώνυμος Wolf (Hieronymus Wolf, 1516-1580) στα 1562, αλλά και άλλοι αργότερα «ανθρωπιστές», όπως ο Φραγκοπαπικός (Γάλλος) λόγιος και εκδότης, Ιησουΐτης Φίλιππος Λαμπέ, στα 1680, ο Γάλλος ιστορικός Κάρολος Δουκάγγιος, και τον 18ο αιώνα ο Γάλλος Μοντεσκιέ, κ.α.17

«Ανθρωπιστές» και «Διαφωτιστές», εκτός ελαχίστων, επί το έργον της αποδομήσεως της Ελληνικής Χριστιανικής Αυτοκρατορίας.

4/. Στον πρόλογο του Γ΄ τόμου της Ιστορίας τού Ελληνικού έθνους (1872, έκδ. 1886, σελ. κα'), ο Παπαρρηγόπουλος παρατηρούσε πως «καλούμεθα σήμερον Έλληνες, τους δε εν ταις αυταίς χώραις κατά τον μέσον αιώνα πρωταγωνιστήσαντας ονομάζομεν Βυζαντινούς. Αυτοί όμως ούτοι δεν παρεδέχθησαν την προσηγορίαν ταύτην, αλλ’ εκάλουν εαυτούς Ρωμαίους, Γραικούς και, από της ΙΑ΄ εκατονταετηρίδος, Έλληνας. Το όνομα Βυζαντινοί δεν επεκράτησεν ει μή παρά τοις Έσπερίοις, συνδεθέν υπ' αυτών μετά ποικίλων περιφρονητικών εκδοχών».

5/. Η εισαγωγή των όρων «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» και «Βυζάντιον» στις αρχές του 18ου αιώνος, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες παραχαράξεις στα χρονικά της παγκόσμιας Ιστορίας. Στην περίοδο της Επαναστάσεως του 1821, το επίθετο «βυζαντινός», εσήμαινε «σουλτανικός» (π.χ. «εξήλθε των Δαρδανελλίων ο βυζαντινός στόλος»: Από το Ημερολόγιο της ναυαρχίδας του Μιαούλη «Θεμιστοκλής»).

Όπως εξηγήσαμε, πρέπει πάντα να θέτουμε τις λέξεις «Βυζάντιον» και «Βυζαντινός» σε εισαγωγικά, διότι ΟΥΔΟΛΩΣ αποδίδουν την ιστορική πραγματικότητα, αντιθέτως την παραποιούν, την διαστρεβλώνουν και την μετασχηματίζουν. Ο όρος «Βυζάντιον» είναι νεολογισμός.

6/. Εκτός από τους δυτικούς λογίους και ιστορικούς που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία σε βάρος της Ρωμηοσύνης, οι μεταγενέστεροι Ελλαδίτες λόγιοι, καθηγητές και διδάσκαλοι, ως κυνάρια των λεγομένων «διαφωτιστών» της Δύσεως, ήγουν σκοταδιστών, όχι μόνον επαναλάμβαναν ανοήτως και ακρίτως τα ονόματα Βυζάντιον και Βυζαντινοί, αλλά τα συντηρούσαν πιθηκίζοντες και τελικώς τα επέβαλλαν στις μεταγενέστερες γενεές των Ελληνοπαίδων, περίπου ως δόγματα, μέχρι των ημερών μας.

Αυτό δεν λέγεται απλώς ιστορική άγνοια, αλλά ιστορική διαστροφή. Δεν είναι αποτέλεσμα πνευματικής αδυναμίας ή επιστημονικής πενίας, αλλά πνευματικής δουλείας και καταπτώσεως!

Τόσα ήξεραν, τόσα τους υπαγόρευσαν, τόσα τους εδίδαξαν, μιμητικώς! Ή μήπως και αυτοί ή αρκετοί απ’ αυτούς, εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσίαν αναληφθείσαν «κάτωθεν» (στα σκοτεινά καταγώγεια/στοές), υπαγορευθείσαν από τα αφεντικά τους;

Ουαί υμίν ανιστόρητοι, αγράμματοι και ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι, παραχαράκτες της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, ξενομανείς πιθηκαλωπεκίζοντες !!!  

7/. Ο λατινογενής όρος «Γραικοί», βρισκόταν επίσης σε χρήση18 αν και η χρήση του ήταν λιγότερο συνηθισμένη έως και ανύπαρκτη, στην επίσημη πολιτική αλληλογραφία της Αυτοκρατορίας, πριν την Τέταρτη Σταυροφορία του 1204.19

8/. Στην Ανατολή, οι Πέρσες και οι Άραβες θεωρούσαν και αποκαλούσαν τους πολίτες και γενικώτερα τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, Ρωμαίους (αραβικά, ar-Rūm) μετά την πτώση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όχι Βυζαντινούς. Για παράδειγμα η 30η σούρα του Κορανίου (Αρ-Ρούμ) αναφέρεται στην ήττα των Ρωμηών («Ρουμ» ή «Ρωμαίων») και όχι των «Βυζαντινών», υπό τον Ηράκλειον, από τους Πέρσες, στην μάχη της Αντιοχείας και υπόσχεται την τελική νίκη των Ρωμαίων και όχι των «Βυζαντινών».20

Αυτή η παραδοσιακή ονομασία των καλουμένων σήμερον Βυζαντινών, ως Ρωμαίων [της Ανατολής] στον μουσουλμανικό κόσμο, συνέχισε κατά τον Μεσαίωνα, οδηγώντας στην δημιουργία ονομασιών όπως το Σουλτανάτο του Ρουμ («Σουλτανάτο επί των Ρωμαίων»), στην κατειλημμένη Μικρά Ασία και προσωπικών ονομάτων όπως Ρουμί, όνομα του μυστικιστή Πέρση ποιητή που έζησε στο πρώην Ρωμαίϊκο/Ελληνικό («Βυζαντινό») Ικόνιον, τον 13ον αιώνα.21

Άραβες γεωγράφοι του ύστερου Μεσαίωνος, αποκαλούσαν τους Βυζαντινούς ως «Ρουμ» (Ρωμαίους)... Για παράδειγμα ο Ίμπν Μπατούτα θεωρούσε και αποκαλούσε τους καταρρέοντας Ρουμ ως «ισχνούς συνεχιστές και διαδόχους των αρχαίων Ελλήνων (Yunani), σε θέματα πολιτισμού.».22

Οι Οθωμανοί επίσης αναφέρονταν στους Βυζαντινούς αντιπαλους τους, ως Ρουμ (Ρωμαίους) και ο όρος χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα επισήμως στην Τουρκία, για τους ελληνόφωνους ντόπιους (Ρουμλάρ) της Κωνσταντινουπόλεως. Επίσης το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, στα τούρκικα λέγεται: Rum Ortodoks Patrikhanesi, («Ρωμαιορθόδοξο Πατριαρχείο»).23

Πολλά τοπωνύμια στην Μικρά Ασία προέρχονται από την τουρκική λέξη για τους «Βυζαντινούς» («Rûm», Ρωμαίοι): Ερζερούμ («Αρζαν των Ρωμαίων»), Ρούμελη («Γη των Ρωμαίων») και Ρουμίγιε-ι Σούγρα («Μικρή Ρώμη», η περιοχή της Αμάσειας και Σεβάστειας).24

δ. Τι καταδεικνύουν οι όροι Βυζάντιον, Βυζαντινός και Βυζαντινισμός και για ποίους λόγους τους επινόησαν οι Φράγκοι.

Οι όροι Βυζάντιον, Βυζαντινός και Βυζαντινισμός, αποτελούν μεταγενεστέρως της αλώσεως,  νεολογισμούς και υποβολιμιαία Φράγκικα εφευρήματα, διότι:

1ον/. Φανερώνουν τις ανθελληνικές προθέσεις των Φράγκων:

α/. Να διαγράψουν την λέξη Κωνσταντινούπολη από την μνήμη Ελλήνων και ξένων, αντικαθιστώντας την με την λέξη Βυζάντιον, καθ’ όσον η Κωνσταντινούπολις με την Αγία Σοφία, ήσαν τα σύμβολα της αντιστάσεως των Ρωμηών/Ελλήνων, κατά των Φράγκων του Φραγκοπαπισμού και γενικώτερα κατά του Δυτικού/Λατινόφρονος Φραγκοπαπικού και Φραγκοπροτεσταντικού (αργότερον) πνεύματος.

β/. Να παρουσιάσουν αρνητικώς, το πολιτικό σύστημα και την ιδεολογία της Αυτοκρατορίας, καθώς και των πνευματικών διαδόχων της, και πιο συγκεκριμένα, των κρατών της Χερσονήσου του Αίμου («Βαλκανίων»), της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ρωσίας (Βυζαντινισμός). Ο όρος Βυζαντινισμός αυτός καθαυτός:

1//. Επινοήθηκε τον 18ον-19ον αιώνα, είχε αρνητική σημασία, καθώς ισοδυναμούσε, κατά τους ισχυρισμούς των νέο-Φράγκων, με την πολυπλοκότητα, απολυταρχία και θεοκρατικήν, κατ’ αυτούς, διακυβέρνηση από τους «αιρετικούς Γραικούς» της Ανατολής.

2//. Ετόνιζε τις συγκεχυμένες πολυπλοκότητες των Βυζαντινών υπουργείων, των αυλικών τελετών, καθώς και την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στις στρατιωτικές συγκρούσεις.

3//. Υποδήλωνε, μία προτίμηση για τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες, τους ανταγωνισμούς για την εξουσίαν και τις δολοφονίες, καθώς και μία γενικότερα ασταθή πολιτική κατάσταση.

4//. Αποτελεί μία συκοφαντική γενίκευση, και δεν είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτική της πραγματικής διαστάσεως της «Βυζαντινής» γραφειοκρατίας και αριστοκρατίας, για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικόν της Αυτοκρατορίας (ίντριγκες, δολοπλοκίες, κλπ), περί δήθεν συνωμοτικών διεργασιών και αντιδυτικών δολοπλοκιών, σε βάρος του Πάπα και της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» των Φράγκων.

2ον/. Καταδεικνύουν τις προσπάθειες των Φράγκων, συνεχιζόμενες φανερώς και επί των ημερών μας, από τους Νεοφράγκους Γερμανούς, να μειώσουν ή να αποσιωπήσουν την καταλυτική συμβολή της Ρωμηοσύνης και την προσφοράν του Μεσαιωνικού Ελληνικού κράτους, στον πολιτισμό της Οικουμένης. Αυτό γίνεται πασιφανές σήμερα, τόσον με την ίδρυση του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Μουσείου, όσον και με την συγγραφήν καινοφανούς Ευρωπαϊκής Ιστορίας, Σε αμφότερα, απουσιάζει προκλητικώς, ανιστορήτως, σκοπίμως και ανεντίμως, η Ελληνική περίοδος (330-1453).

3ον/. Διοχετεύθησαν σκοπίμως προκειμένου να δείξουν ότι:

.Το κράτος όχι μόνον δεν ήταν Ελληνικόν, αλλά ψευδεπιγράφως εχαρακτηρίζετο ως Ρωμαϊκόν. Με άλλα λόγια, ότι ήταν ένα κράτος συνονθύλευμα λαών υποδούλων σε κάποιους που επαρουσιάζοντο ως διάδοχοι της Παλαιάς Ρώμης, μεταξύ των οποίων (υποτελών) ήσαν και οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων (Βυζαντινών).

.Το αρχαίον Βυζάντιον επί αιώνες έμεινε υπό την κυριαρχίαν των «Ρωμαίων», με αποτέλεσμα την διακίνηση- εγκατάσταση στην περιοχή (κυρίως στην Ενιαίαν Θράκην), πολλών αλλοεθνών και διαφορετικών του Ελληνικού, λαών. (ΣΣ: Σημειώνομεν ότι, οι Φράγκοι ΟΥΔΕΠΟΤΕ θεώρησαν την Θράκη, στην οποίαν βρισκόταν το αρχαίον Βυζάντιον και ο κορμός της Αυτοκρατορίας, ως Ελληνική).

4ον/. Μετετράπησαν τεχνιέντως, σε «όπλα» επιχειρηματολογίας των Φράγκων, στην προσπάθειάν τους να υφαρπάξουν τα πρωτεία του Χριστιανισμού από τους Έλληνες και να τα σφετερισθούν οι ίδιοι μαζί με τους Παπικούς/Λατίνους και Λατινόφρονες. Έτσι οι Φραγκοπάπες «παγιοποίησαν» την θεωρίαν τους  περί «αιρετικών Γραικών», δια της οποίας είχαν αποκηρύξει τους «Βυζαντινούς» (Ρωμηούς/ Έλληνες της Ανατολής), ως αιρετικούς.

 5ον/. Εστόχευσαν και εν πολλοίς επέτυχαν, με την έκδοση του λεγομένου «Βυζαντινού Σώματος» (Corpus Byzantinorum), να δημιουργήσουν μία αυθαίρετη και ανιστόρητη πηγή παραχαραγμένης ιστορίας, την οποίαν επέβαλαν στους τότε γνωστούς Ευρωπαϊκούς κύκλους και όχι μόνον, αφού οι Έλληνες όντες υπόδουλοι στους Οθωμανούς, δεν είχαν την δυνατότητα ή τα μέσα να αντικρούσουν, ούτε να διοχετεύσουν στην Ευρώπη, τα αποδεικτικά στοιχεία της μυθοπλασίας των Φραγκοπαπικών. Έτσι, μεταγενέστερες σχετικές εκδόσεις, του «Corpus Byzantinorum» από μισθωμένους Φράγκους και Γραικύλους συγγραφείς:

-Διαιώνισαν και μεταλαμπάδευσαν στις νεώτερες γενεές, γελοία και απίθανα ψεύδη, στηριζόμενα σε αβασάνιστες αντιγραφές, παραποιήσεις και πλαστογραφήσεις ονομάτων, τοπωνυμίων και ιστορικών γεγονότων.

-Χρησιμοποιήθηκαν από δυτικούς ιστορικούς, για μία άλλη εκδοχή του μύθου τους. Συγκεκριμένως, να διαχωρίσουν τους Ρωμαίους της Ιταλίας και της Ανατολής, από τους «Βυζαντινούς κατακτητές», όπως χαρακτήριζαν οι Δυτικοί τους Ρωμηούς (Ορθοδόξους Έλληνες), και τις επιχειρήσεις τους στην Ιταλία, ως «Βυζαντινόν επεκτατισμόν», κατά τους αιώνες 4ον μέχρι και 9ον…

-Παρουσίασαν παραμορφωμένη την Ελληνική τέχνη και κακοποίησαν την Ελληνική γλώσσα, με την χρησιμοποίηση τερατομόρφου κράματος χυδαίων μεταφράσεων Ελληνικών κειμένων και Λατινισμών. Αποτέλεσμα ο σχηματισμός ερμαφρόδιτων ή κακογραμμένων λέξεων και φράσεων [ Μεμοροφύλαξ=Αρχειοφύλαξ, Μουλτουζάνος (επίθετον) =multos annos (πολλά χρόνια), Σακέρδος=ο τα ιερά (sacra) έρδων (έρδω=προσφέρω, πράττω), κλπ].

-Δεν περιελάμβαναν ουσιώδη στοιχεία της Ελληνρωμαϊκής αρχαιολογίας, με προφανή πρόθεση να παρουσιάσουν την ύπαρξη του δήθεν χάσματος, στην ιστορική συνέχεια μεταξύ αρχαίου Ελληνισμού, μεταχριστιανικού Ελληνισμού και Μεσαιωνικού Ελληνισμού.

-Αλλοίωσαν τα δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως και την Πνευματική/Θρησκευτική συνιστώσα της ταυτότητος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, την οποίαν παρομοίωσαν με πολιτική θεοκρατική εξουσία που καταπίεζε δήθεν, τους λαούς της Αυτοκρατορίας. 

-Είχαν ως τελικόν στόχον, την κατασυκοφάντιση του Ορθόδοξου Ελληνισμού (Ρωμηοσύνης), δηλαδή της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως και των Ελλήνων το γένος.

  6ον/. Εξυπηρέτησαν, ιδίως στις αρχές του 19ου αιώνος, τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδια των μισελλήνων δυτικοευρωπαίων, αφού μ’αυτόν τον τρόπον, «όταν απελευθεώνονταν οι «Γραικοί», δεν θα μπορούσαν να απαιτήσουν την ανασύσταση της Αυτοκρατορίας τους. Θα έπρεπε να αρκεσθούν απλώς στα όρια της αρχαίας Graecia, στα οποία όπως ξέρουμε σήμερα, τους περιόρισαν οι συμφωνίες δημιουργίας του Ελληνικού Βασιλείου…».25

Παρά τις φαντασιώσεις όμως, των μισελλήνων Φράγκων, τα ιστορικά κείμενα επιβεβαιώνον ότι και μετά τον διαχωρισμό του κράτους σε δύο μέρη (Ανατολικόν και Δυτικόν), δεν άλλαξε το όνομα της Αυτοκρατορίας.

«Το όνομα της αυτοκρατορίας δεν άλλαξε, διότι τα δύο μέρη θεωρήθηκαν ως τμήματα ενός ενιαίου κράτους. Αλλά δεν ήταν δυνατόν τα πράγματα να μείνουν  δια παντός σ’αυτή την κατάσταση την μεταβολή καθώρισαν δύο σημαντικοί παράγοντες, η διαφορά γλώσσας ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό κράτος και η κατάληψη του Δυτικού κράτους από τα γερμανικά φύλα (ΣΣ: Τους Φράγκους)…».26

ε. Συμπεράσματα

1/. Οι όροι Βυζάντιον - Βυζαντινός - Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι ιστορικώς αβάσιμοι και επιστημονικώς απαράδεκτοι. Είναι δημιούργημα των Φράγκων, των άσπονδων εχθρών του Ελληνισμού. 

«Τον όρο Βυζαντινή αυτοκρατορία εδημιούργησαν, στηριχθέντες στο αρχαίο όνομα της Κων/πόλεως, Γάλλοι σοφοί (ΣΣ: Sic) ασχοληθέντες κατά τον 17ο αιώνα με την έκδοση Ελληνικών μεσαι­ωνικών κειμένων. Εξ αυτών σημαντικότατος υπήρξε ο Σάρλ Ντύ Φρέν, όστις δικαίως θεωρείται ως ο δημιουργός της Βυζαντινολο­γίας.

Η ίδια η αυτοκρατορία πάντως, καθ’ όλην τήν ύπαρξίν της από του 4ου μέχρι και του 15ου αιώνος, ουδέποτε απεκάλεσε εαυτήν Βυ­ζαντινήν ή άνατολικήν Ρωμαϊκήν, αλλά διεξεδίκησε πάντοτε την ονομασία τής «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», επειδή ό Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του, ουδέποτε εγκατέλειψαν την ιδέαν της μιας χρονικώς συνεχούς και εδαφικώς αδιαιρέτου Αυτοκρατορίας»27.

2/. Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία, εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλιάν καταφυγόντας Έλληνας λογίους, ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον αιώνα».

3/. Ή λέξη Βυζάντιον θυμίζει απλώς μιά πανάρχαια ελληνική αποικία που ίδρυσε ο μυθικός Βύζας ο Μεγαρέας, όπως έκαναν πολλοί πρόγονοί μας με αμέτρητες άλλες πόλεις.

Το όνομα «Βυζάντιον» και «Βυζάντιος»:

·Χρησιμοποιείται από κάποιους ιστορικούς προ της ιδρύσεως της Νέας Ρώμης (όπως ο Μέμνων από την Ηράκλεια του Πόντου», για να δηλώσει την πόλη και τους κατοίκους της αρχαίας αποικίας των Μεγαρέων και μόνον.

·Ήταν άγνωστο για το σύνολο σχεδόν των λαών της Αυτοκρατορίας. Τον όρο χρησιμοποιούσαν μόνο μελετητές και ερευνητές της Ελληνικής Ιστορίας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν χρησιμοποιείτο για να δηλώσει το κράτος ή την Αυτοκρατορία και ποτέ δεν σήμαινε τούς κατοίκους, τούς πολίτες τής αυτοκρατορίας.

«Οι ίδιοι οι πολίτες της αυτοκρατορίας όταν έλεγαν Βυζάντιον εννοούσαν εκείνη την προκωνσταντίνεια πόλη και όταν έλεγαν Βυζάντιος εννοούσαν ή τούς κατοίκους αυτής τής άρχαίας πόλεως ή τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως, με αυστηρώς τοπική έννοια».28

4/. Οι λέξεις Βυζάντιον / Βυζαντινός ΟΥΔΕΜΑΝ σχέση έχουν με την Εθνι­κή ταυτότητα των Ελλήνων. Θυμίζουν απλώς τους κατοίκους μιας πανάρχαιας περιοχής, πόλεως ή πολίχνης, όπως συμβαίνει με χιλιάδες άλλα αρχαία τοπωνύμια.

Οι όροι αυτοί είναι νεολογισμοί, χρησιμοποιούμενοι σήμερα κατ’ οικονομία (ιδιαίτε­ρα στην Ορθόδοξη υμνολογία) και δεν πρέπει να συνδυάζονται με επιστημονικές μελέτες και ιστορικές έρευνες πού αφορούν στην Ελληνική Αυτοκρατορία τής Νέας Ρώμης.

5/. Ο χαρακτήρας και ο πολιτισμός της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης:

-Δεν είναι Βυζαντινός, διότι όπως εξηγήσαμε ο όρος βυζαντινός είναι νεολογισμός, τεχνητός, ανιστόρητος και πολύ μεταγενέστερος της πτώσεως της Βασιλεύουσας. Οσάκις τον χρησιμοποιούμε, αυτό πρέπει να γίνεται κατ’ οικονομίαν ή σε γραπτά κείμενα να τίθεται εντός εισαγωγικών.

-Δεν είναι Ελληνορωμαϊκός, διότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν δικόν τους πολιτισμόν, ήσαν Ελληνικής προχριστιανικής καταγωγής, και άλλοι είχαν ελληνοποιηθεί πλήρως, προχριστιανικώς.

-Δεν είναι Ρωμαϊκός, τουτέστιν των Ρωμαίων της Παλαιάς Ρώμης, διότι οι Ρωμαίοι εκείνοι ουδέν ιδιαίτερον προσέθεσαν στα αφομοιωθέντα απ’ αυτούς ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία, εκτός από το όνομά τους, Ρωμαίοι, Ρωμαϊκός (με την ετυμολογικήν σημασίαν της ελληνικής λέξεως «ρώμη»), και την διατήρηση μέχρι τον 6ον περίπου αιώνα, της δημώδους λατινικής γλώσσης που μιλούσαν κυρίως οι λαϊκές και αμόρφωτες μάζες της Δύσεως!

-Είναι Ρωμαϊκος/Ρωμαίϊκος, τουτέστιν Ελληνικός!!!

6/. Ο Δικέφαλος Αετός είναι ιερό σύμβολο και σημαία όλης της Ρωμιοσύνης, που εκφράζει την αυτοκρατορία που «κυριαρχούσε σε Ανατολή και Δύση, αλλά και την συνένωση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, στην καλύτερη δυνατή ενωτική συμπόρευσή τους... Ο δικέφαλος Αετός εικονίζεται πάντοτε με ανοιγμένα τα φτερά του. Βρίσκεται δηλαδή σε συνεχή εγρήγορση και αγωνιστική ετοιμότητα, για να διαφυλάξει και να περισώσει τους ανθρώπους «ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας (ΜΑΤΘ: κγ/37)».29

7/.  Όσοι ισχυρίζονται, ότι με τον όρο «βυζαντινός», που έχει επικρατήσει και γενικά χρησιμοποιείται από τους Συστημικούς επιστήμονες, όπως άλλωστε και ο όρος μεταβυζαντινός για την μετά την Άλωση (1453) περίοδον, εννοούμε ο,τιδήποτε Ελληνικό, αναφέρεται στην περίοδο που φτάνει ως την παραπάνω χρονολογία αρχίζοντας, όπως οι πιο πολλοί ιστορικοί δέχονται, το 330 μ.Χ. με τα εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως, και καλύπτει χρονικά ένα χώρο πολύ ευρύτερο από τα στενά όρια του Βυζαντινού κράτους, στα οποία περιορίστηκε μετά την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) από τους Φράγκους, είναι ανόητοι, ανιστόρητοι, αγράμματοι, υποκριτές ή ενσυνείδητοι πλαστογράφοι.

8/. Οι γνήσιοι και ενσυνείδητοι Έλληνες, δεν είναι απόγονοι «Βυζαντινών» ούτε και την αυτοκρατορία μας την αποκαλούν «Βυζαντινή». Οι Έλληνες δεν είναι συναυτουργοί στις ενοχές της Φραγκοπαπικής δύσεως, μέσα από τις σκόπιμες αλλαγές ονομασιών.

Οι Έλληνες είναι Ρωμηοί, απόγονοι Ρωμαίων/Ρωμηών/ Ελλήνων αυτοκρατόρων και,  πολιτισμικώς, μοναδικοί δικαιούχοι και συνεχιστές του πνεύματος της Ρωμηοσύνης.30

9/. Επιβάλλεται, όσον ποτέ άλλοτε, η διαγραφή της σχετικής με τα ονόματα Βυζάντιον και Βυζαντινός, ορο­λογίας από κάθε ιστορικό βιβλίο, η απαλοιφή από κάθε εκφορά λόγου ή αναγραφή, παρουσίαση σε εικόνες σε διαλέξεις και ΜΜΕ και η επαναφορά της αντίστοιχης ιστορικής και επιστημονικής ορολογίας (Ρωμαίοι/Ρωμηοί, Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, Ρωμηοσύνη).

Συνεχίζεται

---

1 -Θέματα Ελληνικής Ιστορίας, www.istorikathemata. com/2012/01/ blog-post_07.html, 7 Ιαν 2012.

-Και όμως… δεν υπήρξε "Βυζαντινή" Αυτοκρατορία! - Τύπος Πειραιώς...https://www. typospeiraiws.gr/και-όμως-δεν-υπήρξε-βυζαντινή-αυτοκ/

-Ο μύθος περί ''Βυζαντινής αυτοκρατορίας''. και ''Βυζαντινών''. https://www. impantokratoros. gr/C8E139E0.el.aspx, Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός, 29/05/2015.

2 Geronymo Wolf (1516 – 1580). Ηταν ο πρώτος ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρον «Βυζάντιον» και «Βυζαντινή Αυτοκρατορία». Ο Βολφ, συνέλαβε την ιδέα ενός Corpus Historiae Byzantinae (Σώμα βυζαντινής ιστορίας), που θα περιλάμβανε έργα «Βυζαντινών» ιστορικών, από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

3 Ο Ιέραξ, αγνώστου βαπτιστικού ονόματος, ήταν αξιωματούχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, έδρασε κατά τον 16ον αιώνα και έγραψε έμμετρη χρονογραφία γνωστή με τον τίτλο «Χρονικόν περί της των Τούρκων βασιλείας», η οποία όμως, κατά τον Τάσο Γριτσόπουλο, «στερείται σοβαράς σημασίας». Το κείμενο αυτό εξέδωσε ο Κωνσταντίνος Σάθας στην «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη» του [Βλ. Τάσος Γριτόπουλος, «Ιέραξ», ΘΗΕ, τόμ. 6 (1965), στ. 761

-Τάσος Γριτόπουλος, «Ιέραξ», ό.π.

-Βλ. Ιέρακος, «Χρονικόν περί της των Τούρκων βασιλείας», Σάθας N. Κωνσταντίνος, «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη» (ΜΒ), τόμ. 1, εν Βενετία 1872, σελ. 245-268].

4 ΡΑΚΟΠΛΑΣΤΕΣ: Οι παρουσιαστές, εισηγητές, συγγραφείς, ενεργά μέλη του Συστήματος ή εξαρτώνται απολύτως από το Σύστημα, και εν γνώσει τους, ορμώμενοι από σκοπιμότητα προς ίδιον συμφέρον ή κατ’ εντολή άλλων ή από αμφοτεροβαρές όφελος, οι οποίοι:

ΡΑμφίζουν κείμενα της υφισταμένης γραμματείας, επιλεκτικώς, προερχόμενα από διάφορες πηγές ή αναφερόμενα σε προϊστορικές περιόδους που καλύπτονται από την αχλύν της πλήρους αγνωσίας, φερόμενα να έχουν συγγραφεί από συγγραφείς των οποίων το όνομα, η ταυτότητα, η χρονολογία γεννήσεως και τα έργα τους είναι δύσκολο ή αδύνατο να επιβεβαιωθούν, με αποκλειστικό σκοπό να εντοπίσουν «σκοτεινά» σημεία, αμφιλεγόμενα χωρία, φράσεις που ικανοποιούν τις ιδέες, θέσεις και τους στόχους τους.

ΚΟπτουν και ράπτουν στα μέτρα τους όλα τα συγκεντρούμενα, όπως παραπάνω στοιχεία, και τα συνδέουν κατά τρόπον αληθοφανή, ώστε να προκαλούν ενδιαφέρον-αίσθηση και να παρουσιάζονται ως ιστορικώς σύνοχα και επιστημονικώς βάσιμα.

ΠΛΑστογραφούν άλλα κείμενα με θέματα συναφή του επεξεργαζομένου/ παρουσιαζομένου, τα συνδέουν με τα προηγούμενα και τα παρουσιάζουν με τέτοιο έντεχνον και παραπλανητικόν τρόπο, ώστε να εξαπατώνται οι αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές.

ΣΤεγαζόμενοι σε σκοτεινές στοές ή αποκρυφυστικές εταιρείες, εκπαιδεύονται και χρησιμοποιούνται από το Σύστημα ως «εγνωσμένου κύρους» ερευνητές, επιστήμονες, αποκρύπτοντας συνήθως την ταυτότητά τους (ιδεολογική – φυλετική – θρησκευτική – πολιτική)  ή ότι ανήκουν στην ίδια συνομοταξία με τους εντολοδότες τους, προκειμένου να προσδώσουν «κύρος» και «ιστορικότητα-επιστημονικότητα» στα θέματά τους.

Ε(ς)στιάζουν την προσοχή ακροατών-θεατών-τηλεθεατών-αναγνωστών, σε θέματα που οι ίδιοι επιλέγουν, ανασκευάζουν, μετασχηματίζουν και μεταλλάσσουν, ώστε να επιτυγχάνεται ο στρατηγικός στόχος που είναι η πλύση εγκεφάλου των πολιτών.

Προς τούτοις, δια των ΜΜΕ (Μαζικά Μέσα Εξαγριώσεως/Εξαπατήσεως) των πολιτών, που ελέγχονται απολύτως από το Σύστημα, πιπιλίζουν καθημερινώς το μυαλό των διπόδων εμψύχων-«ελλόγων» δεκτών, για την «αξιοπιστία» και «αλήθεια» των παρουσιαζομένων θεμάτων, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά Μεγάλα Ψεύδη, Μύθοι, Μεγάλες Πλάνες και Απάτες.

5 Πλίνιος, Φυσική Ιστορία, 4.46

6 Προκόπιος, Περί Κτισμάτων, Α. 5. 

7 Alexander P. Kazhdan (ed.), The Oxford Dictionary of Byzantium, Vol. I, Oxford University Press, USA, 1991, λήμμα "Byzantion", σ. 344

8 Alexander P. Kazhdan (ed.), όπως υποσ. 7.

9 Καμάρα Αφροδίτη, «Βυζάντιον (Αρχαιότητα)», 2008, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Κωνσταντινούπολη URL: <http://www.ehw. gr/l. aspx?id=10949>

10 Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Το βυζαντινό Κράτος, , Τέταρτη έκδοση – Εκδόσεις Βάνιας Θεσσαλονίκη, σελ 51 --- στο έργο του Θ. Δρίτσα: Η παραχάραξη της ιστορίας. Οι Έλληνες του ’21 ήταν οι συνεχιστές της Ρωμηοσύνης. Το λεγόμενο «βυζαντινό Κράτος» ποτέ δεν υπήρξε, http://www.romanity.oodegr.com/21-politismikh_synexeia.html.

11 Michel Eyquem de Montaigne, Lord of Montaigne was one of the most significant philosophers of the French Renaissance, known for popularizing the essay as a literary genre. His work is noted for its merging of casual anecdotes and autobiography with serious intellectual insight; his massive volume Essais contains some of the most influential essays ever written.

12 Βασίλιεφ, Αλεξάντρ Αλεξαντρόβιτς (1867 - 1953). Ρώσος «βυζαντινολόγος», από τους κορυφαίους εκπροσώπους της παλιάς σειράς των μεγάλων Ρώσων βυζαντινολόγων. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της γενέτειράς του Πετρούπολης (σημ. Λένινγκραντ) και πήρε διδακτορικό δίπλωμα το 1902.

13 Herbert George Wells (21 September 1866 – 13 August 1946) was an English writer. He was prolific in many genres, writing dozens of novels, short stories, and works of social commentary, satire, biography, and autobiography, including even two books on war games.

14 Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουΐλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell, 1872-1970), ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας. Πέθανε έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική για τα πυρηνικά όπλα, καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

15 «Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας» Ι, Κεφ. «Η Ρωμαїκή Αυτοκρατορία  και ο πνευματικός πολιτισμός».

16 Το ελληνικό πνεύμα, είχε φτάσει μέχρι τις Ινδίες και από την άλλη πλευρά μέχρι τον Ατλαντικό ωκεανό. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να θέλει να περιορίσει κάποιος τον οικουμενικό Έλληνα σε μια μονοσήμαντη διάσταση, που τον θέλει να είναι, είτε το ένα, είτε το άλλο; Σα να αναγκάζεται κάποιος, δηλαδή, να βάλει τα δύο πόδια του σε ένα παπούτσι. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς, ότι μια τέτοια αφύσικη μονομέρεια, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια κρίση ταυτότητας;

Γιατί, άραγε, εγκαταλείψαμε την σύνθεση, εμείς που είμασταν πάντα οι καλύτεροι «συνθέτες»; Διότι και η Αυτοκρατορία τότε, μια σύνθεση ήταν, η μεγαλύτερη από όλες, έπειτα από την σύνθεση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό. Δύο οικουμενισμοί στην τελειότερη των συνθέσεων!

17 Μετά τον Ιερώνυμο Βολφ, τον όρον «βυζαντινός» καθιέρωσε και ένας Γάλλος λόγιος και εκδότης, ο Ιησουΐτης Φίλιππος Λαμπέ (1607-1667), ο οποίος προλόγισε το δικό του σώμα κειμένων «βυζαντινής ιστορίας», με τις λέξεις: «De Byzantinae historiae scriptoribus…».

Τελικά, το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» καθιερώθη με το έργο του Γάλλου ιστορικού, φιλόλογου, νομισματολόγου και εκδότου Καρόλου Δουκάγγιου [Charles du Fresne, sieur du Cange ή Du Cange (1610-1688)], “Historia Byzantίna” (1680).

Ο Δουκάγγιος ήταν Βιβλιοθηκάριος και γραμματέας στον οίκο των ισχυρών τραπεζιτών Fugger στην Αυγούστα (Augsburg). Ο Γάλλος ιστορικός, χρησιμοποίησε τον όρον, για να τιτλοφορήσει το ιστορικό του βιβλίο Historia Byzantina, που πραγματεύεται την ιστορία του κράτους της Κωνσταντινούπολης.

Ο όρος «Βυζαντινή Αυτοκρατορία», διαδόθηκε από Γάλλους «ανθρωπιστές», όπως ο τέκτων Montesquieu, μία σημαντική, για τους δυτικούς, μορφή της διανοήσεως του 18ου αιώνα. Αυτός ήταν ο συγγραφέας του έργου «Το Πνεύμα των Νόμων», που ενέπνευσε τους Ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, στην σύνταξη του Αμερικανικού Συντάγματος.

Αν και έγραψε μακροσκελή ιστορία της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως, ο Montesquieu σε καμιά περίπτωση δεν επέτρεψε στον εαυτό του να αναφερθεί στην Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, χρησιμοποιώντας τα ένδοξα ονόματα «Ελληνική» ή «Ρωμαϊκή».

Από το αρχαίο όνομα «Βυζάντιον», ο Montesquieu χρησιμοποίησε την λέξη «Βυζαντινή».

18 Antique Names and Self-IdentificationHellenes, Graikoi, and Romaioi from Late Byzantium to the Greek Nation-State* - Oxford Scholarship.

doi:10.1093/acprof:oso/9780199672752.001.0001/acprof-9780199672752-chapter-5.

19 «Γιατί το Βυζάντιο», Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Μεταίχμιο)». Protagon.gr. 2017-08-13.

20 Haleem,Μ.A.S., Abdel (2005), The  Qur’an , Oxford University Press, «30. The Byzantines (Al-Rum)», σσ. 257–260.

21 Lewis Franklin, 2000 (Rumi),  Past and Present . East and West. The Life, Teachings and Poetry of Jalal al-Din Rumi. σελ. 9 [London oneworld Publication]:

«The Anatolian peninsula which had belonged to the Byzantine, or eastern Roman empire, had only relatively recently been conquered by Muslims and even when it came to be controlled by Turkish Muslim rulers, it was still known to Arabs, Persians and Turks as the geographical area of Rum. As such, there are a number of historical personages born in or associated with Anatolia known as Rumi, literally "from Rome."»

22 Vryonis Spyros (1999), Greek Identity in the Middle Ages, Paris, Association Pierre Belon, 19-36. σελ. 29.

23 Στην Τουρκία αναφέρεται επίσης ανεπίσημα ως Fener Rum Patrikhanesi, «Ρωμαϊκό Πατριαρχείο του Φαναρίου».

24 Har-El Shai (1995), The struggle for the  Rumi nation in the middle East. Ottoman Mamluk War, (1485-1491), σελ. 195, Leiden, E.J. Brill.

25 Ρωμηοσύνη ή Βαρβαρότητα, Ανστασίου Φιλιππίδη, 1997, σ.67.

26 Οι περιπέτειες των Εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, Παν. Χρήστου, 1989, σ.94-95.

27 Μεγ. Άμερ. Έγκ. τ. 9ος, σ. 123.

28 Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, Παν. Χρήστου, 1989, σ.93

29 Εφ. Ορθόδοξος Τύπος, 9 Ιανουάριου 2004.

30 Το θέμα έχει αναλυθεί εκτενώς και πλήρως αιτιολογημένως, με τίτλον: ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ιούνιος-Αύγουστος 2016).