Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ- ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ !!!

ΤΗΝ ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ !!!

ΑΥΤΗΝ ΣΑΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ-ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΑΣ !

ΑΥΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» Ή «ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» (ΚΥΡΙΩΣ), ΚΑΙ «ΓΡΑΙΚΙΑΝ» (ΕΝΙΟΤΕ), ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΚΟΥΣ (ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΟΣ) ΚΑΙ ΩΣ ΤΟΙΑΥΤΕΣ  ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙΤΕ «ΛΟΒΟΤΟΜΗΝ» ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΤΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ!

ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ (ΡΩΜΗΟΥΣ)/ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ, ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ, ΥΠΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ» Ή «ΓΡΑΙΚΟΥΣ», ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΦΕΤΕΡΙΣΘΟΥΝ ΠΑΝ ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟΝ/ΡΩΜΑΙΪΚΟΝ/ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ, ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ΑΞΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, ΝΑ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!

ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΑΡΤΗ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ  «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΑΣ!

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ !!!

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΙΑΣ ΡΩΜΑΙΪΚΗΣ/ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΩΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΣ, ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ (ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ), ΟΤΑΝ ΟΥΔΕΙΣ ΜΟΓΓΟΛΟΓΕΝΗΣ ΟΘΩΜΑΝΟΣ, ΕΙΧΕ ΜΟΛΥΝΕΙ ΑΚΟΜΗ, ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΓΗ ΜΑΣ !

Η ΜΕΙΖΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ (Συνέχεια του προηγουμένου)

Όρια της Μακεδονίας μας, προ της Ρωμαϊκής κατακτήσεως

α/. Σύμφωνα με υφιστάμενες αλλά αποκρυπτόμενες από το Σύστημα ιστορικές, γεωγραφικές και αρχαιολογικές μαρτυρίες, ως Μακεδονία χαρακτηριζόταν, από την αρχαιότητα, ο γεωγραφικός χώρος που ορίζεται:

Προς Βορρά, από την λίμνη Αχρίδα και το βουνό Μπαμπούνα-Σκόμιον (Ρίλα Πλάνινα)-Όρβηλο. Νότια, από τα βουνά Καμβούνια-Πιέρια-Όλυμπος. Ανατολικά, από το Νέστο ποταμό και Δυτικά, από τον Γράμμο και την Πίνδο.

Από την εδαφική αυτή έκταση, σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα ανήκει στην Ελλάδα, μία στενόμακρη λωρίδα στο κράτος των Σκοπίων, ένα τμήμα στην Βουλγαρία και ένα μικρό τμήμα γύρω από τις Πρέσπες  στην Σκιπερία/Αλβανία.

Από τις αρχαίες επαρχίες της Ελληνικές Βόρειας Μακεδονίας, οι Σκοπιανοί σήμερα κατέχουν την Λυγκιστίδα, την Πελαγονία, την Παιονία και οι Βούλγαροι την Μαιδική.

β/. Λυγκιστίς

1//. Η Λυγκιστίς κατά τον Στράβωνα, είχε βασιλείς οι οποίοι υπεστήριζαν την καταγωγή τους από τους Βακχιάδες της Κορίνθου. Μέχρι του Φιλίππου του Β΄ η Λυγκιστίς στερείται πόλεων και κατοικείται κατά κώμας (Θουκυδίδης). Πρώτος ο Φίλιππος ίδρυσε την Ηράκλειαν προς τιμήν του Ηρακλέους.

2//. Η Ηράκλεια τοποθετείται από τους αρχαιολόγους ΝΔ του Μοναστηρίου παρά το χωρίον Μπούκοβον, όπου ευρέθησαν λείψανα αρχαίας πόλεως και νομίσματα με ελληνικές επιγραφές. Ήκμασε κατά τους πέντε πρώτους αιώνας μ.Χ. Το 479 κατεστράφη από τους Γότθους, αλλά επανεκτίσθη, διότι κατά την Ε΄ Οικουμενικήν Σύνοδον (553), μνημονεύεται ο επίσκοπος αυτής, ως επίσκοπος «Ηρακλείας Πελαγονίας» .

3//. Άλλες αρχαίες πόλεις και κώμες : Το Πισσαίον (πιθανώς παρά το σημερινό Πισσοδέρι), η Ανδιάριστος, η Μελλιτών, η Βεύη, η Άθακος, η Βρυγιάς, η Σκυρτωνία, η Οκτάλοφος.

γ/. Πελαγονία

1//. Πολύ πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο, επεκτείνετο εκατέρωθεν της κοιλάδος του Αξιού μέχρι του Σκάρδου. Αργότερα το μεγαλύτερο τμήμα κατελήφθη από τους Παίονες, πλην μιάς ζώνης πλάτους 20 χλμ. Οι Πελαγόνες παρέμειναν και ανεμείχθησαν με τους Παίονες.

2//. Κατά τον Τρωϊκό πόλεμο αναφέρονται από τον Όμηρο ως Παίονες, όμως οι ίδιοι θεωρούν ως γεννήτορά τους τον Πηλεγόνα (εξ ού και Πελαγονία).  

δ/. Παιονία

1//. Όλα τα από Ομηρικής εποχής ονόματα βασιλέων και στρατηγών, ήσαν Ελληνικά, όπως Πυραίχμης, Αστεροπαίος (ωδήγησαν τους Παίονες στην Τροία), ο βασιλεύς των Παιόνων επί Φιλίππου Β΄ Άγις (Διόδωρος), ο Παίων αρχηγός του Παιονικού ιππικού επί Μ. Αλεξάνδρου, Αυτόλυκος, Δροπίων, Αυδολέων, κ.α.

2//. Πόλεις: Δερρίοπον, Στύμβαρα, Βρυάνιον, Πλούβενα, Περεκίδα, Αλκαμενάς (πλησίον σημ. Περλεπέ), Βυλάξυρα (Βελεσσά), Στόβοι, Αντιγόνεια, Αμυθών, Αίστρακο (Στρήμνιτσα/ Στρώμνιτσα), Δόβηρος (Δοϊράνη), Άστιβος (Ιστίπ), Όρβηλος, Παυταλία (Κιουστενδήλ), κλπ.

ε/. Μαιδική

Τα βόρεια όριά της δεν είναι γνωστά. Δυτικά έφθανε μέχρι τον Νέστο. Έλαβε το όνομά της από την Θρακική φυλή των Μαίδων που την κατοικούσε. Πόλεις είχε την Ιαμοφορίνα, την Δεδούσανα (Μελένοικον) και την Πέτρα (Πετρίτσι).

Όρια της Μακεδονίας μας, επί Ρωμαιοκρατίας

(Τα απαράγραπτα πανάρχαια Γεωγραφικά, Ιστορικά και Εθνολογικά όρια της μίας και Ενιαίας Ελληνικής Μακεδονίας μας)

Ώ ανιστόρητοι, αγράμματοι, αδίστακτοι, άφρονες, ανθέλληνες, αθεϊστές, αμετανόητοι, ασπόνδυλοι,αριστεροφασίστες, άκαρδοι, άθλιοι, ασελγείς, απεχθείς, αξιοθρήνητοι, αμορβοί (σκοτεινοί), αναλκείς (δειλοί), ανανδριείς, ανδραποδιστές, ανοπαιόφρονες, απαγείς, απάτριδες, αγροίκοι, απαρρησίαστοι, αρατοί, αρτίπλουτοι, αρχομανείς, αταρτηροί, αλαζόνες, αυθάδεις, αχυράνθρωποι του Συστήματος!

Ποιος σας εξουσιοδότησε να διαπραγματευθείτε, ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, αντίθετα με την εκπεφρασμένη, πολλάκις, λαϊκή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και προ πάντων, αγνοώντας την στεντορείαν και διαχρονική από τα βάθη των αιώνων, φωνή των προγόνων του Έθνους μας, την γην, το όνομα, την ιστορίαν και την ιερή κληρονομιά της Μακεδονίας μας [αρχαίαν/ προχριστιανικήν, μεταχριστιανικήν, μεσαιωνικήν, Μακεδονικής Δυναστείας, μέχρι την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα των Ελλήνων (1913)] ;

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ / ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ «ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΑΣ ΤΗΝ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ»!!!

ΜΕΡΟΣ 19ον

17.  ΓΡΑΙΚΟΙ-ΓΡΑΙΚΙΑ

α. Ο Γραικός της Ελληνικής Μυθολογίας

1/. Ο Γραικός ή Γραίκος, είναι:

♦Ο Μυθικός γενάρχης των προελλήνων (Γραικών). Κατά τον Ησίοδον, ήταν υιός του Διός και της Πανδώρας, της θυγατρός του Δευκαλίωνος. Κατά τον Στέφανον Βυζάντιον, «Γραικός ο Έλλην... ο Θεσσαλού υιός».1

♦Το αρχαιότατον όνομα των προ-Ελλήνων με την σημασία του παλαίχθονος/ παλαιοτάτου κατοίκου της Ηπείρου - Μακεδονίας και κατ’ επέκταση του ευρύτερου Ελληνικού χώρου. Κατά τον Σούδα ή Σουΐδα, «Οι Έλληνες από κώ­μης τινός, ή από Γραικού τινός, εκ του Γραίξ, Γραικός».2

Το όνομα Γραικός, αρκετόν χρόνον μετά την μόνιμη εγκατάσταση των προϊστορικών Πελασγικών φύλων στον Ελλαδικό χώρο, απέκτησε και φυλετι­κή σημασία.

2/. Αποδεικτικά στοιχεία – Ιστορικές μαρτυρίες

Το όνομα γραικός, είναι συνώνυμο του γραίος που σημαίνει ηλικιωμένος, ο γέρων, κατά συγκοπή εκ τού γηραιός και δηλώνει τον πολύ παλαιάς ηλικίας, τον γηγενή.

Γηραιός: Είναι ο γερασμένος, Ηράκλειτος, 88.3. Πβλ. Γέρων, ο γηραλέος, ο παλαιός.3

Γραίοι: Κάτοικοι παλαίχθονες, αρχαιότατοι κάτοικοι της Ερέ­τριας.

Γραικά γερόντια: Εκλεκτοί πολίτες Αχαιοί της Πελοποννήσου, ώριμοι άνδρες και γέροντες στην πλειοψηφία τους, εξορισθέντες υπό των Ρωμαίων.4

Γραύς - γραός (ή): ομόρριζον των: γέρων, γραίος και γήρας. Η ρίζα είναι ιαπετική.5

Γραία: Επίθετο τής Δήμητρας (Μεταφορικώς γηραιά όση η ηλι­κία της γης - μητρός/ Δήμητρος).

Γρααίοι: Αρχαίο έθνος της Θράκης κατοικούν περί τον Στρυμόνα.6

Γραικός (-ή, -όν): Ο ανήκων εις γραία.7

Γρήϊος(ό,ή): Ιωνικώς, ό παλαιός.8

Γραΐος: Γεραιός.9

Γραία: Πανάρχαιο χωρίο τής Βοιωτίας πλησίον του Ωρωπού (Στράβων, 9, 2, 10). Κατά τον Παυσανία η μετέπειτα Τανάγρα (Β/498).10 Κατά μίαν άλλη εκδοχή, ο όρος Γραικός/ Γραικοί, προέρχεται από αυτήν την αρχαία περιοχή, που ονομαζόταν «Γραϊκή».

ØΓραίκες ονομάζονταν «οι Αιολείς κάτοικοι της πόλεως του Παρίου, οι όποιοι φέρονται ως ιδρυταί αυτής».11

Σύμφωνα με μαρτυρίαν του Αριστοτέλους, Γραικοί είναι παλαιότατον όνομα των Ελλήνων: «Στην περιοχή Δωδώνης και Αχε­λώου κατοικούσαν οι Σελλοί και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δε Έλληνες» (Μετεωρολογικά, Α/352α).  Το όνομα Γραικός συνεπώς, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι ένα πανάρχαιο όνομα και ετυμολογικώς συνδέεται με τους γηραιούς προφήτες/ιερείς της Δωδώνης.

ØΟ Κλαύδιος Πτολεμαίος, ονομάζει την Ήπειρο αρχέγονον Ελλάδα και τοποθετεί την αρχή της στην Ωρικία, τον κόλπο των Κεραυνείων κοντά στον σημερινόν Αυλώνα.12 Η μαρτυρία αυτή, επιβεβαιώνει την αρχαιότητα της παρουσίας των προγόνων μας, στον Ελληνικόν Βορειοηπειρωτικόν χώρον.

ØΠρο του Αριστοτέλους, δεν μνημονεύεται το όνομα Γραικός, ως άλλο όνομα των Ελλήνων, αλλά αναφέρεται επώνυμος ήρωας (Γραικός) από τον Ησίοδο.

ØΟι Ρωμαίοι αποκαλούσαν τους Έλληνες Graeci, δηλαδή Γραικούς «διότι όταν ήλθον εις την Ελλάδα, το πρώτον φύλον, το όποιον συνήντησαν, ήσαν οι Γραικοί και εξ αυτού του πρώτου φύλου ωνομάσθη ολόκληρος η υπ’ αυτών κατακτηθείσα χώρα Graecia, δηλ. Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί»13.

ØΟ Όμηρος, κατά την απαρίθμηση των Βοιωτικών δυνάμεων στην Ιλιάδα (Κατάλογος των νηών), παρέχει την πρώτη γραπτή αναφορά για μια πόλη της Βοιωτίας με το όνομα Γραία και ο Παυσανίας αναφέρει ότι Γραία, ήταν το όνομα της αρχαίας πόλεως της Τανάγρας, «Τανα-γραία» (Αρχικά η ονομασία αυτή, ήταν όνομα γυναίκας, της κόρη του Ασωπού, και μετά της πόλεως). Από την άλλη, ότι η Γραία ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση, και περιελάμβανε την Αυλίδα, την Μυκαλησσό, το Άρμα, κ.α.14

ØΤο Γραικό- χρησιμοποιήθηκε ως πρώτο συνθετικό αντί του Έλλην: Γραικοβάρβαροι, Γραικοβυζαντίνοι, Γραικογάλλοι, Γραικοπελασγοί, κ.α.

ØΟ Αλκμάν (ποιητής του 7ου π.Χ. αιώνος), εγνώριζε το όνομα «Γραικοί» και άποκαλούσε τις Γραικές «μητέρες των Ελλήνων»15. Επειδή οι μητέρες είναι αρχαιότερες από τα τέκνα τους, το όνομα Γραικοί, ως φυλετικόν γνώρισμα, είναι αρχαιότερον του ονόματος Έλληνες.

ØΚατά το «Πάριον Μάρμαρον», μνημείον ιστορικόν, με την μορφή μεγάλης επιγραφής επί μαρμάρου, το οποίον το1667 προσεφέρθη εις το Πανεπιστήμιον της Οξφόρδης, όπου μετεφέρθη τελικώς,  οι Γραικοί  αναγράφονται ως το αρχαιότερο γένος των Ελλήνων.16

ØΗ Στήλη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης περιέχει 93 στίχους, καλύπτοντας την περίοδον από του Κέκροπος ως τον Καλλίστρατον (355/4 π.Χ.). Τα επόμενα αποσπάσματα περιέχουν άλλους 34 στίχους, καλύπτοντας την περίοδον 336 π.Χ. (εποχή του Πυθοδήλου) ως το 299/8 (εποχή του Ευκτήμονος). Πρβ. F. Jacoby, Das Marmor Parium, Βερολίνον 1904 (Α’ μέρος, σσ. 3-20, Β’ μέρος σσ. 20-24). Οι στίχοι δεν έχουν πλήρως διατηρηθεί και εις τα δύο μέρη.

ΟΥ [ΕΞ ΑΝΑΓΡΑΦΩ]Ν ΠΑΝ[ΤΟΙ]ΩΝ [ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΚΟΙ]ΝΩΝ ΑΝΕΓΡΑΨΑ ΤΟΥΣ ΑΝ[ΩΘΕΝ ΧΡΟΝΟΥΣ] ΑΡΞΑΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΚΕΚΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΣΑΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΙΩΣ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΕΜ ΠΑΡΩι [ΜΕΝ …]ΥΑΝΑΚΤΟΣ, ΑΘΗΝΗΣΙΝ ΔΕ ΔΙΟΓΝΗΤΟΥ (264/3).

β. Η σχέση των Λατίνων /Ρωμαίων (Ιταλών) και των Πελασγών / Γραικών.

1/. Στην Ελληνικήν  Μυθολογία, ο Γραικός φέρεται ως εξάδερφος του Λατίνου και η λέξη μάλλον σχετίζεται με την λέξη γηραιός, που ήταν ο τίτλος των ιερέων της Δωδώνης. Οι ιερείς ονομάζονταν επίσης Σελλοί, κάτι που δείχνει την σχέση μεταξύ των δυο βασικών ονομασιών των Ελλήνων.

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, οι Γραίκες, Γράοι και οι Γραικοί, όπως εκκαλούντο οι Έλληνες υπό των Λατίνων, προήλθαν από τον Γράα, υιόν του Αρχελάου, δισέγγονον τού Ορέστου.17

2/. Κατά την Ρωμαϊκή μυθολογία, ο Λατίνος ήταν βασιλέας των Αβοριγίνων, πρώτων κατοίκων τού Λατίου - αρχαίου ονόματος τμήμα­τος τής κάτω Ιταλίας {Αβοριγίνες: Μυθικός λαός τής κεντρ. Ιτα­λίας, συνοδευόμενος διά των μύθων μετά τού Αινείου. Η λέξη προέρχεται από το λατινικόν ab origine (απ'αρχής) που σημαίνει πανάρχαιος λαός. Κατά μίαν άλλην εκδοχήν, το όνομα Αβοριγίνες «Πιθανώς να είναι το όνομα ωρισμένου λαού, περί του οποίου όμως δεν σώζεται πληροφορία, ούτε εσώζετο και κατά την αρχαιότητα. Μεταγενεστέρως, η ερμηνεία αυτού εκ του ορίζω = χωρίζω δι’ ορίων, συνορεύω, γειτνιάζω, ιδρύω, βεβαιώνω), λέξις συνώνυμος με το αυτόχθονες και μάλιστα προς το πρόγονοι»}.18     

3/. Ποιός ήταν ο Λατίνος;

Ο Λατίνος αναφέρεται από τον Ησίοδον, ως υιός του Οδυσσέως και της Κίρκης19.

«Κατά νεωτέρους Ελληνικούς μύθους, ο Λατίνος φέρεται ώς υιός του Τηλεμάχου και της Κίρκης, κατ’ άλλους δε ως υιός του Ήρακλέους και υπερβορείου τινός νύμφης. Κατά τον Βιργίλιον, ο Λατίνος ήτο υιός του Φαύνου και της νύμφης Μαρίκας, πατήρ δε της Λαβινίας, την οποίαν ενυμφεύθη ο Αινείας...».20

Όταν στον 2ον Πελοποννησιακόν πόλεμον, οι Συρακούσιοι προσεπάθησαν να πείσουν τούς Λακεδαιμονίους και τούς συμμάχους τους να τούς συνδράμουν εναντίον των Αθηναίων, ετόνιζαν: «Μας απειλούν οι Ίωνες που ήσαν πάντοτε εχθροί μας και μας προδίδετε εμάς τους Δωριείς, εσείς οι Δωριείς».21

Φυσικά οι νεώτεροι Συρακούσιοι, δεν εγνώριζαν ότι και οι Ίωνες ήσαν ομογάλακτοί τους, όπως αποδείξαμε στα οικεία κεφάλαια. Άλλωστε, αυτή η εμφύλιος έχθρα μεταξύ Δωριέων και Ιώνων/Αχαιών, αλλά και λοιπών Ελληνικών φύλων, προϋπήρχε και εξεφράζετο με βαρύτατους χαρακτηρισμούς.22

4/. Από της εποχής του Αυγούστου, οι αρχαίοι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τον όρον «βάρβαρος», δι’ όλους τους άλλους λαούς πλην του ιδικού τους και των Ελλήνων».23

Γιατί άραγε; Η απάντηση συνάγεται από όσα προαναφέρθηκαν και από όσα ακολουθούν και αφορούν στην προϊστορία και στην πιθανώτερη παράδοση, για το όνομα της γείτονος Ιταλίας.

α/. «Ιταλία δ’ ανά χρόνον ώνομάσθη επ’ άνδρός δυνάστου όνομα Ιταλού. Τούτον δέ φησίν Αντίοχος ο Συρακούσιος αγαθόν και σο­φόν γεγενημένον και των πλησιόχωρων τους μεν λόγοις αναπείθοντα, τους δε βίαν προσαγόμενον, άπασαν ύπ’ εαυτώ ποιήσασθαι την γην, όσην εντός ήν των κόλπων του τε Ναπητίνου και του Σκυλλητίνου. Ην δε πρώτην κληθήναι Ιταλίαν επί του Ιταλού»24.

β/. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (Έλλην ιστοριογράφος και διδάσκαλος της ρητορικής. Ο πατήρ του εκαλείτο Αλέξανδρος), μετέβη περί το 30 π.Χ. στην Ρώμη, όπου διέμεινε τουλάχιστον 22 έτη. Έγραψε την «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» και άλλα (απολεσθέντα) συγγράμματα. Εκ των είκοσι βιβλίων περί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, διεσώθησαν μόνον ένδεκα εκ των οποίων το τελευταίο είναι ελλιπές. Στα έργα του αποδεικνύει ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, ήσαν λαοί συγγενείς. Σύμφωνα με τα κείμενα της Ρωμαϊκής Αρχαιολογίας:

«Οι λογιότατοι των Ρωμαϊκών συγγραφέων εν οις εστί Πύρκιός τε Κάτων, ο τας γενεαλογίας των εν Ιταλία πόλεων επιμελέστατα συναγαγών και Γάϊος Σεμπρώνιος και άλλοι συχνοί Έλληνες αυτούς είναι λέγουσι των εν Αχαΐα πότ’ οίκισάντων, πολλαίς γενεαίς πρότερον του πολέμου του Τρωϊκού μεταναστάντας... Το μεν ουν αληθές, όπως πότ’ έχει άδηλον. Ει δ’ εστίν ο τούτων λόγος υγιής, ουκ αν ετέ­ρου τινός είησαν άποικοι γένους ή του καλούμενου νυν Αρκαδικού. Πρώτοι γάρ Ελλήνων ούτοι περαιωθέντες τον Τόνιον κόλπον ώκησαν Ιταλίαν, άγοντος αυτούς Οινώτρου του Λυκάονος...».25

5/. Ποιός ήταν ο Οίνωτρος;

  α/. Κατά την παράδοση, ο Οίνωτρος είναι ένας από τους 50 γιούς του Λυκάονος (Αρκάς ήρωας, γιός του Πελασγού), ο πρώτος (προ) Έλλην οργανωτής αποικίας. Μετά των αδελφών του Ιτάλου και Πευκετίου, αποίκησε επικεφαλής δυνάμεως Αρκάδων, την παραλίαν της κάτω Ιταλίας, βασιλεύσας των Σαβίνων. Εξ αυτών, η Χερσόνησος φέρεται ονομασθεισα Οινωτρία.26

Πιθανές ετυμολογίες της λ. Οίνωτρος:

Οίνωτρον και οίνωθρον = Χάρακας (Ξύλινο υποστήριγμα) με τον όποιο στηρίζουν το αμπέλι, Στήλωμα κληματαριάς.27

Ετυμολογικώς: < Οίνος + επίθημα - (ω)τρον, κατά φίμωτρον κ.α.). Δηλαδή Οίνωτρον = Στήλωμα Κληματαριάς. Όλο το -τρον (παραγωγική κατάληξη), δηλώνει το όργανον ή το μέσον μιας ενέργειας. Συνεπώς Οίνωτρος σημαίνει:

·Αυτός πού ασχολείται με καλλιέργεια αμπελιών.

·Ό κάτοικος περιοχής μέ Οίνωτρα, πού έκανε συχνή χρήση οί­νου καί προφανώς γιά τόν λόγο αυτό, βρισκόταν σέ κατάσταση ευθυμίας.

·Οινωτός: Οινωμένος, μεθυσμένος, κατασκευασμένος μέ οίνο.

·Οινώψ-ώπος: Ο έχων χρώμα οίνου, μαυροκόκκινος (μελαχρι­νός) ή κοκκινόξανθος (Λευκός).

 β/. Ο Αντίοχος ό Συρακούσιος, αρχαιότατος συγγραφέας (της με­τά τα Μηδικά περιόδου), πού ήταν από τούς παλαιότερους οικιστές τής «Ιταλίας», μάς πληροφορεί ότι, από τους πρώτους κατοίκους τής «Ιταλίας», μνημονεύονται οι Οίνωτροι. Φέρεται μάλιστα να είπε τα έξης:

«Αντίοχος Ξενοφάνεος τάδε ξυνέγραψε περί Ιταλίης, εκ των "Αρχαίων λόγων τά πιστότατα καί σαφέστατα. Την γην ταύτην, ήτις νυν Ιταλία καλείται, τό παλαιόν ειχον Οίνωτροι». Έπειτα διεξελθών, όν τρόπον επολιτεύοντο, και ως βασιλεύς εν αυτοίς Ιταλός ανά χρόνον εγένετο, αφ’ ου μετωνομάσθησαν Ιταλοί...».28

Αργότερα, όταν κάποια Πελασγικά φύλα που κατοικούσαν αρχικώς στην Θεσσαλία, αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στην «Ιταλία» και να γίνουν σύνοικοι με τους Αβορίγινες, αλλά και σύμμα­χοι με αυτούς σε πολέμους κατά των Σικελών, οι Αβορίγινες, τους δέχθηκαν όχι μόνο σαν μετανάστες, αλλά σαν συγγενείς, συμφυλέτες και συνέλληνες (!!!).

«Έπειτα Πελασγών τινές των οικούντων εν τη καλούμένη νυν Θετταλία των εαυτών αναγκασθέντες εκλιπείν σύνοικοι γίνονται τοις Αβοριγίσι, και κοινή μετ’ εκείνων επολέμουν προς τους Σικελούς. Ηδέξαντο δ’ αυτούς οι Αβορίγινες, ίσως μεν και κατά την του ωφεληθήσεσθαι ελπίδα, ως δ’ εγώ πείθομαι κατά τό συγγενές μάλιστα. Ην γάρ δή καί τό των Πελασγών, γένος Ελληνικόν έκ Πελοποννήσου τό άρχαϊον...».29

«Τούτο δεύτερον έθνος Ελληνικόν (ΣΣ: Αρκάδες) μετά Πελα­σγούς, αφικόμενον εις Ιταλίαν κοινήν έσχε μετά των Αβοριγίνων οίκησιν εν τω κρατίστω της Ρώμης ιδρυσάμενον χωρίω. Ολίγοις δ’ ύστερον έτεσι μετά τους Αρκάδας, άλλος εις Ιταλίαν αφικνείται στόλος Ελληνικός, άγοντος Ηρακλέους...».30

6/. Ας μην εκπλήσσονται για τα παραπάνω, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τα ξέρουν ΟΛΑ, ενώ δεν έχουν διαβάσει ή δεν περιήλθαν στα χέρια τους όλα τα αρχαία κείμενα. Ούτε να τινάσσονται από την θέση τους οι όψιμοι Ελληνολάτρες και δεδηλωμένοι ρατσιστές, που υποστηρίζουν την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα της Ελληνικής φυλής. Υπάρχουν εκτός των άλλων και επιστημονικά τεκμήρια, γι’ αυτό που έχει επικρατήσει να λέγεται για τους Έλληνες και Ιταλούς σήμερα: «Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα».

 7/. Από τα προηγούμενα επιστημονικά στοιχεία, τεκμηριώνεται ότι οι Ιταλοί και οι Ελληνες, γενετικώς, είναι στενά συγγενείς. Είναι ενδιαφέρον ότι, στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε η επιστημονική ομάδα του καθηγητή κ. Piazza (A. Piazza, Cappelo N.Olvetti, E.Rendine S.A. Genetic history of Italy. Am Human genetics- Γενετική του ανθρώπου) και είχε ως αντικείμενο την «Γενετική Ιστορία των κατοίκων της Ιταλίας». Οι Ιταλοί ερευνητές χρησιμοποίησαν για την αναπαράσταση της γενετικής ιστορίας των κατοίκων της Ιταλίας γενετικά (πχ. ομάδες αίματος και πρωτεΐνες παραλλαγές), ιστορικά και γλωσσικά δεδομένα».31

γ. Η μετονομασία των Ρωμαίων/Ρωμηών/Ελλήνων σε «Γραικούς», από τους Φράγκους

 1/. Οι Φράγκοι, ένα από τα σπουδαιότερα γερμανικά φύλα, ίσως το ισχυρότερο,32 πρώτοι απ’ όλους τους δυτικούς, έπαυσαν να ονομάζουν Ρωμαίους τους πολίτες της Ρωμαϊκής/ Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατορίας, περίπου κατά τον 8ον αιώνα και από τότε μας ονομάζουν μόνον Γραικούς. Βαθμηδόν μετά την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους και κυρίως μετά την άλωση από τους Οθωμανούς, επεκράτησε η φραγκική αυτή παράδοση στους Νορμανδούς, τους Κέλτες, τους Σάξονες, τους Σκανδιναβούς, τις ιταλικές πόλεις και ακόμη στους Ρώσους.

 Έτσι, κατά τον 7ον-8ον μ.Χ. αιώνα, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ζωή της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας το όνομα Γραικός (και Γραικία), ως εθνική κρατική ονομασία των ελληνοφώνων κατοίκων της, υιοθετηθείσα και διαδοθείσα ευρέως από τους Φράγκους.

2/. Ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Φράγκοι έπαυσαν να μας αποκαλούν Ρωμαίους/ Ρωμηούς και άρχισαν να μας ονομάζουν Γραικούς, είναι ο εξής:

Οι Φράγκοι συνέλαβαν το σατανικόν σχέδιον, να εμφανισθούν αυτοί ως συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Παλαιάς Ρώμης, και του «αυθεντικού» Χριστιανισμού, ενώ οι Ανατολικοί Ρωμαίοι/Ρωμηοί της Νέας Ρώμης (αποκληθέντες πολύ αργότερον «Βυζαντινοί»),  να παρουσιασθούν ως επιδρομείς-κατακτητές που έπρεπε να καταπολεμηθούν και να εκδιωχθούν. Έτσι άρχισαν να μας αποκαλούν Γραικούς και ταυτοχρόνως σχισματικούς-αιρετικούς, ισχυριζόμενοι ότι οι αληθινοί, ορθόδοξοι χριστιανοί, ήσαν εκείνοι, δηλαδή οι Φράγκοι !!!!!!

Έχοντας  κατακτήσει τα τεράστια πλήθη των Ρωμαίων/Ρωνηών της Γαλλικής και της βορείου και μέσης ιταλικής Ρωμανίας, από τον 6ον μέχρι τον 8ον αι., οι κατακτητές Φράγκοι, έθεσαν σε εφαρμογή  το σχέδιό τους, που προέβλεπε να σφετερισθούν το όνομα και την γη των κατακτημένων και να αλλάξουν ή να μεταλλάξουν το όνομα και τον ρόλο των κατακτημένων Ρωμαίων/Ρωμηών.

Σε πρώτη φάση, οι Ρωμαίοι/Ρωμηοί των επαρχιών εκείνων, μετεβλήθησαν σε δουλοπάροικους τους οποίους ονόμασαν Βιλλάνους33 ενώ οι Φράγκοι κατακτητές αποτέλεσαν την τάξη των «κατά φύσιν και εκ γενετής» ευγενών. Από τους Φράγκους κατακτητές της Δύσεως, γεννήθηκε ο Ευρωπαϊκός φεουδαλισμός.

Παραλλήλως, οι Φράγκοι άρχισαν διωγμούς και «αποκαθηλώσεις» από τους θρόνους τους, των Ρωμηών επισκόπων στις περιοχές όπου κατελάμβαναν. Την εποχή των Φράγκων βασιλέων Πιπίνου του Χερεστάλ (687-715) και του Καρόλου Μαρτέλου (715- 741), πολλοί από τους Φράγκους, που αντικατέστησαν Ρωμαίους επισκόπους, ήσαν αξιωματικοί του στρατού, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Άγιον Βανιφάτιον, «έχυναν το αίμα των Χριστιανών, όπως αυτό των Ειδωλολατρών».34

3/. Με σκοπό να υπερασπίσει η Ρωμαίϊκη Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης τον εαυτό της, από ξένη ανάμειξη και να προφυλαχθεί από την δουλεία του Φραγκικού Φεουδαλισμού, εξέδωσε το 769 εκλογικούς κανόνες, σύμφωνα με τους οποίους οι υποψήφιοι για το παπικό αξίωμα έπρεπε να είναι καρδινάλιοι διάκονοι ή πρεσβύτεροι της πόλεως της Ρώμης και Ρωμαίοι/Ρωμηοί εκ καταγωγής. Μόνον Ρωμαίοι/Ρωμηοί, δηλαδή Έλληνες, κατά την εθνικότητα, επιτρεπόταν να συμμετέχουν στις εκλογές. Όταν ελήφθησαν αυτές οι αποφάσεις, ήσαν παρόντες και δεκατρείς Φράγκοι Επίσκοποι.35

Μέσα στο σύντομο διάστημα 22 ετών, από το 722 έως το 754, οι Φράγκοι έχοντας νικήσει την Ρωμαιο-Αραβική συμμαχία, είχαν σταθεροποιηθεί σ' όλες τις επαρχίες της Γαλατίας και είχαν εξορμήσει προς την Βόρεια Ιταλία. Αυτό κατέστη δυνατόν πιθανώς χάρη στο νέο Φεουδαλικό σύστημα διοικήσεως, που καθιερώθηκε, το πρώτον, στην Αυστρασία και Νευστρία.36

Τότε, οι Ρωμαϊκές διοκητικές μονάδες των πόλεων (Civitates) καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τις φραγκικές στρατιωτικές κομητείες.

4/. Για να περιορίσουν τα εμπόδια οι Φράγκοι του 8ου αιώνος, έπρεπε να αποκόψουν τους Ρωμαίους της Ιταλίας και ευρύτερα της Δύσεως, από τον αυτοκράτορά τους, την πρωτεύουσα τής Ρωμανίας (την Κωνσταντινούπολη) και τους ομοεθνείς και ομόδοξους τους Ρωμαίους/ Ρωμηούς, της  υπόλοιπης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας).

Προς τον σκοπόν αυτόν, για να ξεχάσουν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι της Δύσεως, το όνομά τους και ότι υπάρχει ελεύθερη Ανατολική Ρωμανία, την ονόμασαν "Γραικίαν", τους ανατολικούς Ρωμαίους/Ρωμηούς/Έλληνες ονόμασαν  «Γραικούς», τον εν Νέα Ρώμη βασιλέα των Ρωμαίων, «βασιλέα των Γραικών», και τα ανατολικά Πατριαρχεία των Ρωμαίων, «Πατριαρχεία των Γραικών».

Παράλληλα, οι Φράγκοι ονόμασαν τον ομοεθνή τους, πρώτον βασιλέα των Φράγκων «βασιλέα των Ρωμαίων», εξεδίωξαν όλους τους Ρωμαίους/Ρωμηούς/Έλληνες από το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά ονόμασαν τον Φράγκον πλέον Πάπα, «Πάπα των Ρωμαίων», κράτησαν το όνομα Ρωμανία για το παπικό κράτος, και ολοκλήρωσαν την κατάληψη της λατινόφωνης και ελληνόφωνης Ρωμαϊκής Ιεραρχίας, της κάτω Ιταλικής και Σικελικής Ρωμανίας, όταν εχάθησαν οριστικώς πλέον τα μέρη αυτά το 1071, από τους εκφραγκευμένους Νορμανδούς, οι οποίοι μόλις προ 5 ετών, το 1066, είχαν κατακτήσει την Αγγλία.

Τότε πολλοί «εκρωμαϊσθέντες» Κέλτες και Σάξονες πρόσφυγες από την Αγγλία, ήλθαν στην Κωνσταντινούπολη/Νέα Ρώμη και κατετάγησαν στο επίλεκτο πολεμικό σώμα των Βαράγγων, οι οποίοι αποτέλεσαν την ανακτορική φρουρά του βασιλέως των Ρωμαίων/ Ελλήνων. Άλλα στελέχη τύπου Ρομπέν των Δασών, παρέμειναν στην Αγγλία, σαν Ρωμαίϊκη κλεφτουριά κατά των Φραγκονορμανδών. Οι υπόλοιποι Κέλτες και Σάξονες, μετεβλήθησαν σε δουλοπάροικους των Νορμανδών κατακτητών.

Οι Νορμανδοί έγιναν η νέα τάξις των ευγενών και εξεδίωξαν τους Ορθόδοξους Χριστιανούς από την εκκλησιαστικήν ηγεσία.

5/. Κατά τον τρόπον αυτόν, οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι της Δύσεως, έχασαν την εκκλησιαστική τους Εθναρχία, περιήλθαν σε κατάσταση αγραμματοσύνης, και οι μετέπειτα γενεές πίστευσαν ότι το κράτος τους (η Ρωμανία) είναι μόνον το παπικό κρατίδιον στην Ιταλία, που σκοπίμως οι Φράγκοι ονόμασαν Ρωμανία, ότι ο Φράγκος πλέον Πάπας είναι ακόμη ο «Ρωμαίος» Εθνάρχης τους, και ότι ο Φράγκος πλέον «βασιλεύς των Ρωμαίων», είναι ο παραδοσιακός βασιλιάς τους.

Συγχρόνως, οι Φράγκοι αυτοχρίστηκαν «Ορθόδοξοι», καταδίκασαν  ως αιρετικούς τους Ρωμαίους/Ρωμηούς της Ανατολής, τους λεγόμενους από τους φραγκοπαπικούς, «Γραικούς» και έτσι κατόρθωσαν όχι μόνον να αποκόψουν τους δυτικούς υπόδουλους Ρωμαίους, από τους ελεύθερους ανατολικούς Ρωμαίους, αλλά και να τους διδάξουν παντοιοτρόπως το μίσος τους κατά των ανύπαρκτων «Γραικών», στην πραγματικότητα ομοεθνών τους Ρωμαίων/Ρωμηών.

Έτσι κατέληξε για τους Ευρωπαίους, το όνομα Γραικός να σημαίνει «αιρετικός, κλέπτης, ψεύτης, αλήτης, αγύρτης και απατεών». Δηλαδή, ο Αδαμάντιος Κοραής, τον οποίον το Σύστημα μας προβάλλει ως κορυφαίον πνευματικόν άνδρα του γένους μας,  προτίμησε, για  τους πολίτες της (Ανατολικής) Αυτοκρατορίας μας, το όνομα Γραικός, με το οποίον μας μετάλλαξαν, μας κατέστρεψαν, μας έσφαξαν, μας συκοφάντησαν, μας ταπείνωσαν και μας υποδούλωσαν οι Φράγκοι, και με το οποίον τότε, μας ύβριζαν και μας εξευτέλιζαν, «όλα τα… φωτισμένα έθνη της Ευρώπης».

6/. Από τα μέσα του 8ου αιώνος, κάνουν την εμφάνισή τους και κάποια περίεργα έργα με τίτλους «contra errores Graecorum» (εναντίον των Γραικών και των πλανών – αιρέσεών τους). Στις δυτικές πηγές ευρύνεται βαθμιαία αυτή η χρήση και οι ελεύθεροι Ρωμαίοι/Ρωμηοί αποκαλούνται πλέον, ανιστορήτως, ανοήτως, ανεξηγήτως (;) και σκοπίμως, «Γραικοί».

δ.  Η σημασία για τους Φράγκους, της «εφευρέσεως» και χρήσεως του ονόματος Γραικός, αντί του Ρωμαίος, και η εμμονή τους σ’αυτό.

1/. Τακτικός στόχος των Φράγκων: Η διάσπαση της Ρωμανίας και ο απογαλακτισμός των επί μέρους Εθνοτήτων απ’αυτήν.

α/. Σε εφαρμογή του Φραγκικού σχεδίου, επεκράτησαν στις δυτικές πηγές, ως σήμερα, οι όροι «Γραικοί και Γραικία» για το ανατολικό τμήμα της Ρωμανίας (το ανιστορήτως και ανοήτως ή σκοπίμως, επίσης, αποκαλούμενον «Βυζάντιο»). Το αποτέλεσμα αυτής της Φραγκικής γραμμής, ήταν η διάσπαση της Ρωμανίας και των Εθνοτήτων της, η αφομοίωση τών εντός της Ελλάδος Ρωμαίων, από το νέο πολιτικόν και εθνικόν περιβάλλον τους και ο αφανισμός της Ρωμαίϊκής γλώσσας (νεοελληνικής) από την Αίγυπτο, τα Ιεροσόλυμα, τον Λίβανο,  την Συρία, την Ρωσία, την Ρουμανία, την Σερβία και τις περιοχές της σήμερον αποκαλουμένης, Αλβανίας.37

Και τούτο διότι, «οι Ρουμ, ή Ρωμαίοι, ή Ρωμάνοι των περιοχών αυτών, ολίγον κατ’ ολίγον συνήθισαν στην ιδέαν, ότι  στην Ελλάδα υπάρχουν μόνον Γραικοί  και όχι ομοεθνείς των Ρωμαίοι/Ρωμηοί που μιλούν Ρωμαίϊκα και όχι κάποια ξένα γι’ αυτούς, Γραικικά».38

Ο ανθελληνισμός λοιπόν των Φράγκων προήλθε από την προσπάθειά τους, από την εποχή του Kαρολίδη (του επιλεχθέντος από τους Φράγκους, Καρλομάγνου), να αλώσουν το «Βυζάντιο», να του αρπάξουν το αυτοκρατορικό στέμμα και να αυτοανακηρυχθούν στην θέση του, οικουμενικοί αυτοκράτορες.

Σ’ αυτήν την προσπάθεια, εντάσσεται και η δημιουργία του Εκκλησιαστικού σχίσματος Ανατολής-Δύσεως !

Παραλλήλως, οι Φράγκοι κράτησαν το όνομα Ρωμαίος (Ρωμανία), για να δηλώνει μόνον τους Δυτικούς πολίτες της Αυτοκρατορίας, που ήταν υπό την κυριαρχία τους !!!

β/. Το 754, ιδρύθηκε ανεξάρτητο παπικό κράτος με πρωτεύουσα την Παλαιά Ρώμη, μετά από δωρεά του πατέρα του Καρλομάγνου, Πιπίνου του Βραχέος (768). Το κράτος αυτό είχε την στήριξη και προστασία των Φράγκων.

Τότε ιδρύθηκε και η αυτοκρατορία των Φράγκων (Η επιλεγομένη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία»), με αυτοκράτορα τον Κάρολο. Η δικαιολογία ήταν, ότι οι Γραικοί ως…αγύτρες και αιρετικοί, φάνηκαν…ανάξιοι της Ρωμαϊκής κληρονομιάς, την οποίαν (κληρονομιά), έλαβαν δικαιωματικώς οι Φράγκοι, με «θεϊκήν ευλογίαν» (ΣΣ: Εδώ γελάνε, όταν ισχυρίζονται ότι έλαβαν την κληρονομίαν, με Φραγκοπαπική «ευλογία») !!!

Αυτό πρακτικά σήμαινε:  Μόνον οι Δυτικοί χαρακτηρίζονται πλέον Ρωμαίοι, πραγματικοί και γνήσιοι πολίτες της Ρωμανίας (της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Αιφνιδίως, δηλαδή, οι ανατολικοί Ρωμαίοι μετατρέπονται (αναβαπτίζονται και μεταλλάσσονται αυθαιρέτως), σε Γραικούς. Ο αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης / Κωνσταντινουπόλεως, γίνεται για τους Φράγκους, βασιλέας των Γραικών και η Ανατολική Ρωμανία, μεταβάλλεται σε Γραικία /Grecia, Imperium Graecorum, Terra Graecorum και Imperium Constantinopolitanum.

Γιατί άραγε;

Πειστική απάντηση στο κρίσιμο αυτό ιστορικό ερώτημα, κατά την άποψή μας, έχει δώσει ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης.39

Γύρω στο 740, όταν άρχισε η παραγωγή των έργων «contra Graecos» (κατά των Γραικών), συλλαμβάνεται και εκτελείται ένα τεράστιας σημασίας και δυναμικής, επεκτατικό/ ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Η δημιουργία μιας αυτοκρατορίας που θα απλωνόταν αρχικά στην δυτική Ευρώπη μέχρι την Ιταλία και την παλαιά Ρώμη, πόλη - όνειρο  για τους Φράγκους, αφού και στην περίπτωση αυτή, ίσχυε το λεγόμενο για την Κωνσταντινούπολη, όποιος έχει την Πόλη είναι κύριος του Κράτους!

Βέβαια η Παλαιά Ρώμη δεν έπαυε, παρά την περιθωριοποίησή της, μετά την 11η Μαΐου του 330 μ.Χ., να είναι πρωτεύουσα και του Δυτικού Κράτους στα πράγματα. Δεν εκπροσωπούσε όμως, όλη την Αυτοκρατορία [ΣΣ: Τους μαιναδιστές νεοπαγανιστές απασχολούν και ενοχλούν σήμερα, οι λόγοι των Ορθοδόξων Πατέρων «κατά Ελλήνων» και παραδόξως αδιαφορούν ή τηρούν σιγήν ιχθύος, για τους λόγους των Φραγκοπαπικών, «κατά Γραικών»].

γ/. Στην διαφοροποίηση αυτή των δυτικών Ρωμαίων από τους ανατολικούς, οι Φράγκοι σκέφθηκαν ότι πολύ θα συνέβαλε η μετονομασία των ανατολικών Ρωμαίων σε Γραικούς, διακρίνοντας τους ελληνόφωνους από τους λατινόφωνους Ρωμαίους. Αυτό όμως, δεν ήταν παρά τέχνασμα, ψεύδος και απάτη, διότι η ενιαία Ρωμανία, ήταν από την αρχή δίγλωσση (ελληνόφωνη και λατινόφωνη). 

Eξ άλλου, πρέπει να σημειωθεί ότι οι λατινόφωνοι Πατέρες πριν από το σχίσμα (1054), ήταν Ρωμαίοι/Ρωμηοί (Ορθόδοξοι), μετά δε το σχίσμα, στην Δύση αποκλειστικώς έγιναν αιρετικοί Λατινοφράγκοι ή Φραγκοπαπικοί, και όχι Ρωμαιοκαθολικοί ή καθολικοί, όπως ανιστορήτως και απαραδέκτως χαρακτηρίζονται σήμερα από την μεγάλην πλειοψηφίαν των ανιστόρητων και αγράμματων Ορθοδόξων (λαϊκών και κληρικών), απανταχού της γης.

2/. Στρατηγικός στόχος: Η ενοποίηση της Ευρώπης (Ανατολής και Δύσεως), υπό την κυριαρχίαν των Φράγκων (προγόνων των σημερινών Γερμανών)

α/. Η Δ΄ Σταυροφορία και η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατινοφράγκους (1204), απέδειξε ότι το φράγκικο σχέδιο  περιελάμβανε την επέκταση και στην Ανατολή με την δημιουργία μιας «Ενωμένης Ευρώπης», υπό την εξουσία των Φράγκων, των βιολογικών και πνευματικών προγόνων των σύγχρονων Φραγκογερμανών του Χίτλερ  και της Μέρκελ.

Είναι ο πρώτος σχεδιασμός, για Φράγκικη ενοποίηση της Ευρώπης, που θα επαναληφθεί από τον Ναπολέοντα,40 ως τις μέρες μας οπότε, το Καρλομάγνειο όνειρο έγινε πραγματικότητα με την Φραγκογερμανοκρατούμενη σήμερα, Ενωμένη Γερμανική Ευρώπη ή Φραγκογερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση!!!

Άγαλμα του Καρόλου/«Καρλομάγνου» από τον Αγκοστίνο (1725), στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, Βατικανό, Ιταλία [Το δεσπόζον άγαλμα του «Καρλομάγνου» στο Βατικανό, δηλοί την πλήρη υποταγή των Δυτικών και των παπών της παλαιάς Ρώμης, στους Φράγκους].

β/. Το εγχείρημα αυτό των Φράγκων, η διάκριση δηλαδή Ρωμαίων και Γραικών, όχι μόνο λειτούργησε κατά την προσδοκία τους, αλλά και επικράτησε, ώστε  μέχρι σήμερα, η συμβατική επιστήμη και ιστορία, να το δέχεται ως «ιστορική αλήθεια».

Γι’ αυτό  στην φραγκική (γαλλική) ιστοριογραφία και Βιβλιογραφία, η Ανατολική Αυτοκρατορία ονομάζεται «Grecque»  (γραικική), ενώ οι Βρετανοί (=Νορμανδοί) ιστορικοί (π.χ. Gibbon, Bury), δεν έπαυσαν να την ονομάζουν «Βυζάντιο» ή Roman Empire (Ρωμαϊκή αυτοκρατορία), μη εννοώντας φυσικά, την δική μας Ελληνική (Ρωμαίϊκη) Αυτοκρατορία.

Βεβαίως, οι «Ελλαδίτες» και οι σύγχρονοι «Εθνικόφρονες ή Ελληνόφρονες», ταυτίζουν το «Γραικική» με το «Ελληνική» και γι’ αυτό ευχαριστούνται, όταν χαρακτηρίζεται η αυτοκρατορία τους Γραικική και αυτοί οι ίδιοι Γραικοί, διότι ταυτίζουν το «Γραικοί» (των Φράγκων), με το «Έλληνες».

Στην σκέψη όμως και την γλώσσα των Φράγκων, τα ονόματα «Γραικική» και «Γραικός», αναφέρονται στην Ανατολική αυτοκρατορία και τους πολίτες της και όχι στο μικρό ελληνικό κράτος  (από το 1830), που ήταν μια επαρχία της Αυτοκρατορίας, όπως η Βουλγαρία, ο Λίβανος, η Συρία, η Σερβία κλπ.

γ/. Στην Δύση, το Γραικός ή Γραικική, σημαίνει το (ανύπαρκτος) Βυζαντινός και το (ανύπαρκτη) Βυζαντινή.

  Με το προαναφερθέν σκεπτικόν, όταν ο Ρήγας Φερραίος (1798) ονομάζει την σχεδιαζόμενη Δημοκρατία στα επαναστατικά του κείμενα «Ελληνική»41, αναφέρεται στην κατά τους Φράγκους Γραικική/«Βυζαντινή» Αυτοκρατορία γεωγραφικώς, αλλά μέσα σε  οργανωτικά σχήματα, προερχόμενα  από την Δυτική Ευρώπη (την Γαλλία) της εποχής του (π. χ. Γαλλικό Σύνταγμα του 1793). Γι’ αυτό καλεί όλους τους Λαούς της Αυτοκρατορίας (Οθωμανικής πλέον), σε εξέγερση.42

ε.  Οι αυθαίρετες και συκοφαντικές σημασίες που δόθηκαν από τους Φράγκους, στο όνομα Γραικός/Γραικοί

1/. Το όνομα Γραικός κακοποιήθηκε βάναυσα στην Δύση ως αποτέλεσμα της θεολογικο-πολιτικής έριδας μεταξύ Ανατολής-Δύσεως και με την αρνητική σημασία που έλαβε, συνέβαλε στην ριζικότερη αποστασιοποίηση της Δυτικής (Ψευδο) Χριστιανοσύνης, από την Ορθόδοξη Ανατολή.

Το όνομα Γραικός, γρήγορα απέκτησε στην Δύση την σημασία του «αιρετικός»,  που τότε σήμαινε «νόθος», «κίβδηλος» Ρωμαίος και συνεπώς κάτι το  εντελώς απαξιωτικό. Αυτό επιβεβαιώνουν τα έργα “Contra (ή Adversus) Graecos”, (εναντίον των αιρετικών Γραικών)  και γι’ αυτό «κίβδηλων» Ρωμαίων, αλλά και …αναξίων να φέρουν το τιμημένο όνομα Ρωμαίος!!!

Κατά τους Φράγκους λοιπόν, το όνομα «Ρωμαίος» και «Ορθόδοξος» έφεραν πλέον…αξίως μόνον οι Φράγκοι και οι Λατίνοι σύμμαχοί τους.

Εάν αυτό δεν λέγεται ιστορική απάτη, ανίερος σφετερισμός και ομαδική διαστροφή/παράκρουση, τότε τι είναι;

Δυστυχώς, αυτή την «ιστορία» των σφετεριστών απατεώνων και παραφρόνων Φράγκων  που έχει συνταχθεί από εγχώριους και διεθνείς «επιστήμονες»-νωτοφόρους του Συστήματος, διδάσκονται σήμερα οι πολίτες του κόσμου και φυσικά οι Ελληνόπαιδες στα εκπαιδευτικά Ελλαδικά Ιδρύματα !!!

2/. Η «αίρεση» των Γραικών κατά τους Φράγκους.

Η υποτιθέμενη «αίρεση» των Γραικών κατά τους Φράγκους «θεολόγους», ήταν η μη αποδοχή από αυτούς, της διδασκαλίας για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού (Filioque). Η πρώτη και μεγάλη δογματική αποστασία των Δυτικών σε σχέση με τα  κοινά μέχρι τότε δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως (Ανατολής –Δύσεως), ΔΕΝ προήλθε από τους Ρωμαίους/Ρωμηούς πάπες της Παλαιάς Ρώμης, αλλά από τους αιρετικούς Φράγκους και μάλιστα προ του πρώτου Σχίσματος!!!!43

Απίστευτο και όμως αληθινό !!!44

Έτσι, ενώ οι έως τότε, μετά την ανομίαν/αποστασίαν τους αυτοκαλούμενοι «αλάθητοι» Πάπες, είχαν δεχθεί τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.) και είχαν απορρίψει την προσθήκη του filioque, τώρα, υπό την επιρροή των Φράγκων, έκαναν τα αντίθετα. Όμως, ο τότε Πάπας της Ρώμης Λέων Γ΄ (750-816), αντέδρασε στην αυθαιρεσία των εγκαθέτων αιρετικών του «Καρλομάγνου», με αποτέλεσμα να χαράξει σε δύο αργυρές πλάκες το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το filioque και να το τοπο­θετήσει στο Ναό του Αγίου Πέτρου. Έγραψε και την εξής επιγραφή:

 «Ταύτα Λέων έθηκα δ’ αγάπην και φύλαξιν της ορθοδόξου πίστεως».

Το ελησμόνησαν αυτό οι διάδοχοι του Λέοντος Γ΄, σύγχρονοι «αλάθητοι» πάπες; Εάν όχι, γιατί επιμένουν στο  filioque, και τις άλλες αιρετικές θέσεις τους; Εάν ναι, τότε ποιος έχει το «αλάθητον», ο Λέων Γ΄ και οι προηγούμενοι πάπες (μερικοί από τους οποίους τιμώνται σήμερα ως Άγιοι από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία),  ή οι μεταγενέστεροι αυτού, αποστάτες της Πίστεως Φραγκοπάπες;

Στην συνέχεια και αργότερα, από τους σχολαστικούς υποστηρικτές του Filioque, ο Άνσελμος Καντερβουρίας (11ος αι.) έγραψε το έργο του Contra Graecos (εναντίον των Γραικών) και Contra Errores Graecorum [κατά των λαθών των (αιρετικών) Γραικών]. Οι επιθέσεις αυτές, φθάνοντας τα όρια του φανατισμού/φουνταμενταλισμού, αντίστοιχου του σημερινού ισλαμοφασισμού ή του Ελλαδικού Αντιχριστιανικού Αριστερο-νεομπολσεβικισμού, αύξαναν συνεχώς το μίσος προς τους «Γραικούς»/Έλληνες. Οι πολιτικές συγκρούσεις λόγω των φραγκικών αξιώσεων, επέτειναν το μίσος και το όνομα Γραικός, έγινε η φοβερότερη πρόκληση στις φραγκικές συνειδήσεις.

Ο έντονος αυτός μισελληνισμός (μισογραικισμός), ενισχύθηκε σημαντικά στην περίοδο της Φραγκοκρατίας.

Η αποστροφή και προκατάληψη των Φράγκων έναντι των «Γραικών», άφησε τα ίχνη της μέχρι σήμερα. Κατά την ομολογία του αειμνήστου καθηγητού Παναγιώτου  Χρήστου: «…Άκουσα σ’  αυτή την χώρα (=Η.Π.Α.) επανειλημμένως να χρησιμοποιούν το ελληνικό όνομα ως ύβρεις “God, Damn Greek” =  «Θεέ, αφάνισε τον Γραικό». Και “You Greek ” =  «εσύ, παλιάνθρωπε».45

Πράγματι το όνομα Γραικός (Greek, Grec, Greco κ.λ.π.), έφθασε να σημαίνει κατά τα δυτικά Λεξικά, αιρετικός, κλέφτης, απατεώνας, δηλαδή ό,τι απεχθέστερο. Στο σημείο αυτό, διερωτώμεθα:

Όλα όσα παρουσιάσαμε μέχρι τώρα, δεν τα γνωρίζουν οι σημερινοί πνευματικοί ταγοί της χώρας μας (λαϊκοί και ρασοφόροι), δεν τα εγώριζαν οι προγενέστεροι αυτών; Εάν ναι, γιατί δεν μας τα εδίδαξαν; Γιατί δεν τα διδάσκουν;

Γιατί δέχονται να ονομάζεται η πατρίδα μας διεθνώς Γραικία (Greece, Grecia, Griechenland) και όχι Ελλάς (HELLAS);

Η μόνιμα ανθελληνική στάση της δυτικής πολιτικής, έχει τις ρίζες της στα προαναφερθέντα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται  και η αιτία του γεγονότος, ότι πολλοί Έλληνες στις Η.Π.Α. αλλάζουν τα επώνυμα, αλλά και τα ονόματά τους, για να μη διακρίνονται. Άλλοι – και όχι μόνο από νεοειδωλολατρικές και αρχαιολατρικές τάσεις – προτιμούν αντί του Greek το Hellenic.

Συνεχίζεται

---

1 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 8ος, σ. 666.

2 Λεξικό τ. 1ος, σ. 248.

3 Λεξικόν της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας, Ακαδημία Αθηνών, 1988, σ. 81.

4 Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Γραικά γερόντια, σ. 109.

5 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 200.

6 Λεξικό των κυρίων ονομάτων, μυθολογικών, ιστορικών, γεωγραφικών κ.λ.π. Ά^-. στης Κωνσταντινίδης, Αθήναι 1893, σ. 138.

7 Λεξικόν Σκαρλάτου Βυζαντίου, τ. Α', 1852, σ. 256.

8 Λεξ. Σκαρλ. Βυζαντίου, τ. Α', 1852, σ. 258.

9 Ομηρικό Λεξικό, 1884, σ. 143.

10 Λεξ. Σκαρλ. Βυζαντίου 1852, σ. 143.

11 Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Γραίκες, σ. 109.

12 Γεωγραφικά, 3,15.

13 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, κεφ. 4ον, Ευάγγελος Φωτιάδης (Διευθυντής Εθνικής Βιβλιοθήκης), 1962, σ. 91.

14 Όμηρος, "Ιλιάδα", Β, 498 --- Παυσανίας, "Βοιωτικά και Φωκικά, βιβλίο 5, σ. 13

15 Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Γραικός, 6.110.

16 Πάριον Μάρμαρον ή Χρονικόν ή αρουντέλειον ή Οξώνειον: Μνημείον ιστορικόν, με την μορφή μεγάλης επιγραφής επί μαρμάρου, το όποιον ανευρέθη τον 16ον αιώνα μ.Χ., επί κολοβωμένης στήλης εις την νήσον Πάρον (εξ ου και το όνομα). Μετεφέρθη εις την Σμύρνην υπό του κόμητος του Arundel το 1627 και κατόπιν εις το Λονδίνον, όπου ετοποθετήθη πρώτον εις τους κήπους του Henry Howard, συγγενούς του Arundel. Η στήλη έγινε γνωστή ως τον Μάρμαρον Άρουντελ και το 1667 προσεφέρθη εις το Πανεπιστήμιον της Οξφόρδης, όπου μετεφέρθη τελικώς.

  Το χρονικό αρχίζει από τους χρόνους του Κέκροπος και φθάνει μέχρι του άρχοντος Διογνήτου (Διόγνητος: Έλλην Εθνικός, γνωστός από την «προς Διόγνητον Επιστολην», αγνώστου συγγραφέως, η οποία βρέθηκε τον 16ον αιώνα). Μολονότι η αρχή του χρονικού ελλείπει, το δε τέλος του είναι δυσανάγνωστον, αποτελεί σημαντική ιστορική πηγή.

   Εδημοσιεύθη πρώτον εν Λονδίνω υπό του John Selden το 1628 (Marmora Arundelliana Johannes Seldenus, σχ. 4ο). Έκτοτε, εδημοσιεύθη πολλάκις: Υπό των Prideaux (Οξφόρδη 1676), Μ. Maittaire (Λονδίνον 1732), J. Baumgarten (με γερμανικήν μετάφρασιν, 1747), Christian Wagner (1790), Α. Boeckh (1843, εις το Corpus Inscriptionum Graecarurn, τομ. II, σ. 293 κε.), C. Muller (εις τα FHG, Παρίσιοι 1853, τομ. Ι, σ. 535 κε.), Johannes Flach (Tubingen, 1884) και, ίσως η πλέον ενδιαφέρουσα και πλήρης έκδοσις, υπό του Felix Jacoby (Βερολίνον 1904), με σχόλια και ένα χρονολογικόν κανόνα. Αυτή η τελευταία έκδοσις, περιλαμβάνει ως Μέρος Β΄ και τα τελευταία αποσπάσματα του Χρονικού, τα οποία ευρέθησαν υπό του Α. Wilhelm το 1897.

17 Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Γραίκες, σ. 109.

18 Εγκ. Λεξ. Ελευθερουδάκη, τ. 1ος, σ. 448.

19 Θεογονία, 1013.

20 Εγκ. Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Λατίνος, σ. 534.

21 Θουκυδίδης, ΣΤ', 80.

22 Θουκ. Ε/9 και Ευριπίδης, Ανδρομάχη 445-453.

23 Λεξ. Σταματάκου, σ. 209.

24 Διονύσιος Άλικαρνασεύς, 1/35.

25 ο.π. 1/10.

26 Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Οίνωτρος.

27Λεξ. Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, σ. 916.

28 Διονύσιος 'Αλικαρνασεύς, 1/12.

29 ο.π. 1/17.

30δ.π. 1/33-34.

31 H Γενετική σύσταση των κατοίκων τhς Ελλάδας, Κων/νος Τριανταφυλλίδης, καθη­γητής Γενετικής, τμήματος Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 1993, σ. 10.

32 Μερικά  από τα Γερμανικά φύλα  είναι τα εξής : Τριβόκοι, Νεμέτοι, Βαγγιόνοι, Ματτιάκοι, Ούβιοι, Σουγάμβοι, Βατανοί, Τένκτεροι, Ουσιπέται, Βρούκτεροι, Αμψιβάριοι, Χάττοι, Μάρσοι, Χερούσκοι, Φράγκοι, Καννικφάτοι,  Φρείζιοι, Καύχοι, Μαρκομάννοι, Κουάδοι, Ερμόνδοροι, Σέμνωνες, Λογγομβάρδοι, Σάξονες (Sachsen), Βαρίνιοι, Βάρνοι, Ρόγοι, Βουργονδιόνοι, Λούγιοι, Σιλίγκοι, Γότθοι, Γαλίνδοι, Αίσιοι, Γεπίδοι, Αλαμανοί  και άλλοι.

33 Οι πρώην ελεύθεροι Ρωμαίοι, μεταφέρθηκαν μαζικά από τις πόλεις και τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα δούλων (γκέτο), τα γνωστά Villae και Mansi. Ονομάσθηκαν Βιλλάνοι (VilΙains), όρος, που για ευνόητους λόγους, έφθασε να σημαίνει τους εχθρούς του νόμου και της τάξεως. Σήμερα οι λέξεις κακός, κατεργάρης, μασκαράς, παληάνθρωπος, στα λεξικά της Δύσεως αντιστοιχούν στις λ. Villain (Aγγλοσαξωνική) και  Vilain/-e (Γαλλική).

34 Migne, PL 89,744.

35 F.MOURRET, A History of the Catholic Church, 3 (London, 1936), σ.351-355. Οι βασικοί όροι αυτού του διατάγματος αναφέρονται πάλι το 817, σε μια συμφωνία μεταξύ του Λουδοβίκου του Ευσεβούς (814-840) και του Πάπα Πασχάλη Α΄ (817-824), αλλά ανατράπηκαν το 824 από τον Αυτοκράτορα Λοθάριο (823-855), που πρόσθεσε την πρόνοια, ότι ο Πάπας έπρεπε να εκλέγεται με την συγκατάθεση του και να εγκαθίσταται, αφού δώσει όρκο πίστεως [BRIAN PULLAN, Sources for the History of Medieval Europe (Oxford, 1971), σελ.47-52].

36 Αυστρασία: Αποτελούσε το βορειοανατολικό μέρος του Βασιλείου των Μεροβιγγείων Φράγκων, εδάφη τα οποία το αποτελούσαν και σήμερα ανήκουν στην Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιον, Λουξεμβούργον και Ολλανδία. Η πρωτεύουσά της ήταν το Μετς, αν και κάποιοι βασιλείς της Αυστρασίας κυβέρνησαν από την Ρεν, το Τριρ και την Κολωνία.

Η ετυμολογία του ονόματος Αυστρασία είναι Γερμανική, και σημαίνει «ανατολική γη». Η εκλατινισμένη λέξη προκαλεί σύγχυση, καθώς στα γερμανικά, "Ost" σημαίνει "ανατολικά", αλλά στα λατινικά "auster"/ "australis" σημαίνει "νότια". Το ίδιο πρόβλημα συναντάμε στο όνομα της Αυστρίας.

Νευστρία: Πρώϊμο μεσαιωνικό βασίλειο της βορειοδυτικής Γαλλίας, που περιλάμβανε τα σημερινά εδάφη γύρω από το Παρίσι και την λεκάνη του Σηκουάνα. Η Ν., που ονομάστηκε έτσι κατά την περίοδο της Μεροβίγγειας δυναστείας (5ος-8ος αι. μ.Χ.), εκτεινόταν στην σημερινή δυτική Γαλλία, στα Β. του ποταμού Λουάρ (Λίγηρα), και συνόρευε στα Ν. με την Ακουϊτανία και στα Α. με την Αυστρασία και την Βουργουνδία, ενώ αποτελούσε το δυτικό τμήμα του φραγκικού βασιλείου, που διαιρέθηκε το 511, όταν πέθανε ο Ορθόδοξος βασιλιάς των Φράγκων, Κλόβις (Λουδοβίκος). 


Η Αυστρασία, η πατρίδα των Φράγκων (σκούρο πράσινο), και η μετέπειτα κατακτήσεις (αποχρώσεις του πράσινου). Η Αυστρασία αποτελούσε το βορειοανατολικό μέρος του Βασιλείου των Μεροβιγγείων Φράγκων.

37 π. Ι. Σ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Ρωμηοσύνη, υποσ. 12, σ. 70

38 Ο.π.

39 π. Ι. Σ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Ρωμηοσύνη  … όπ. π. σ. 165 έ. έ. 185 έέ. 251 έ.έ.

40 Αυτά διαπιστώνει ο ιστορικός Π. ΚΑΡΟΛΙΔΗΣ, Ιστορία του ΙΘ΄ αιώνος, τομ. Β΄, Αθήνησιν 1892, σ. 107/108. Βλ. και Γ. Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, Το Ελλαδικόν Αυτοκέφαλο και η Ρωμηοσύνη στο Ελληνισμός Μαχόμενος, Αθήνα 1995, σ. 97

41 Βλ. την «Χάρτα» και τα επαναστατικά κείμενά του,  ιδιαίτερα δε το «Πολίτευμα» που ή η «Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μ. Ασίας, των Μεσογείων και της Βλαχομπογδανίας» (Ρούμελη –Ρωμανία). Εξ άλλου ο «Ύμνος Πατριωτικός» (1798) συμπληρώνεται με τους στίχους «Της Ελλάδος και της όλης Γραικίας/ Προς ξαναπόκτησιν της αυτών Ελευθερίας».

42 Στον «Θούριο» γράφει «Βούλγαροί κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμηοί/ αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή…». Καλεί μάλιστα και τους Μαλτέζους : «Μ’ εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενήτ΄ ένα κορμί…

43 Την αιρετική τους άποψη (Filioque), οι Φράγκοι την θέσπισαν ως δόγμα πίστεως στην ληστρική ψευτοσύνοδο του Άαχεν (809) υπό τον Καρλονάνο (Καρλομάγνο κατά τους Φράγκους), ο οποίος και εξουσιοδότησε την προσθήκη του στο Σύμβολο της Πίστεως. Παραλλήλως οι Φράγκοι συνοδικοί κατεδίκασαν ως «αιρετικούς» τους  ορθοδόξους χριστιανούς της καθ’ ημάς Ανατολής.

44 «Οι Λατίνοι έχουν χαρακτηρισθεί αιρετικοί στην Η' Οικουμενική Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Κωνσταντινούπολη 879), για την αίρεση του "FILIOQUE"» (Γεώργιος Μεταλληνός, Ομολογώ Έν Βάπτισμα, 1996, διαθέσιμο στο διαδίκτυο, στον προσωπικό ιστότοπο του Νεκτάριου Μαμαλούγκου, ο οποίος φιλοξενείται στον ιστότοπο του Τμήματος Φυσικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών).

45 ΠΑΝ. Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ. Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων…,σ. 119.