Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ή «ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΓΛΩΣΣΑ-«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΕΘΝΟΤΗΣ (Συνέχεια του προηγουμένου)

4. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΕΘΝΟΤΗΣ-«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΓΛΩΣΣΑ (Συνέχεια του προηγουμένου)

γ.  Μαρτυρίες από Πακιστανικές, Αφγανικές και Ινδικές πηγές1

1/. Μουσείον Νέου Δελχί

«Είστε από την χώρα του Ισκαντάρ; Είστε τυχερή!». Αυτά τα λόγια μού είπε πέρυσι το φθινόπωρο στο αρχαιολογικό μουσείο, στο Νέο Δελχί, ένας από τους τεχνικούς του μουσείου, (ΣΣ: Τα απηύθυνε προς την συντάκτρια του σχετικού άρθρου, την Σιμόνη Ζαφειροπούλου, η οποία περιγράφει την συνομιλίαν της και τις εντυπώσεις της από την πρώτη αρχαιολογική έκθεση που έγινε στο μουσείον του Νέου Δελχί, για την Μακεδονία, όπως υποσ. 1),  όπου στηνόταν για πρώτη φορά ελληνική έκθεση στην Ινδία. Ήταν η καλή αρχή. Φέτος τον Αύγουστο για τον εορτασμό των 50 χρόνων της ανεξαρτησίας της χώρας, η πρώτη έκθεση που πραγματοποιήθηκε ήταν η αρχαιολογική έκθεση «Μακεδόνες: Οι Ελληνες του Βορρά», με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Ινδίας, να εγκαινιάζει την έκθεση και να μιλά θερμά για την Ελλάδα. Στο αρχαιολογικό μουσείο στο Νέο Δελχί πρόσεξα για πρώτη φορά έργα της Γκαντάρα, της τέχνης που ήκμασε στο Βόρειο Πακιστάν από τον 5ο π.Χ. ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα και από όπου το πέρασμα του Αλεξάνδρου ήταν καθοριστικό».

2/. Μουσεία της Λαχώρης, της Γκαντάρα και της Ταξίλα, (Πακιστάν και Αφγανιστάν)

α/. «Το επιβλητικό μουσείο της Λαχώρης, το πλουσιότερο και μεγαλύτερο της χώρας, που εγκαινιάστηκε πριν από εκατό χρόνια, στο χρυσό ιωβηλαίο της βασίλισσας Βικτωρίας, ήταν ευχάριστο ξάφνιασμα. Για πρώτη φορά αντίκρυσα αγάλματα με ξεκάθαρη την ελληνιστική επίδραση, όπως το άγαλμα της Αθηνάς, πολλούς Έρωτες, ελληνιστικά γλυπτά και βεβαίως το καύχημα του μουσείου, τον «νηστεύοντα Βούδα» (όπως υποσ. 1).

β/. Η Ελληνοβουδδιστική ή Ελληνο-ινδική τέχνη, στην αρχαία Γκαντάρα

Η Γκαντάρα ήταν περιοχή στην περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Η ελληνική επίδραση στην περιοχή δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά με την έλευση του Αλεξάνδρου. Έχει αρχίσει από τον 6ο π.Χ. αιώνα, όταν ο Δάρειος ο Α’ εξόρισε κοινότητες Ιώνων. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς είχε ηγηθεί μιας ερευνητικής αποστολής για λογαριασμό του Δαρείου του Α΄ και είχε γράψει βιβλίο που αποτέλεσε τη μοναδική πηγή πληροφοριών για την περιοχή ως την εκστρατεία του Αλεξάνδρου. Όταν έφθασε το 327 π.Χ. στην περιοχή, ο Αλέξανδρος χώρισε τον στρατό του σε δύο τμήματα. Το πρώτο, με αρχηγό τον ίδιο, προχώρησε προς Βορρά να καταλάβει την κοιλάδα του Σουάτ και να φθάσει στα ορεινά ως την Άορνο Πέτρα (το απόκρημνο μέρος που κατά την παράδοση ο Ηρακλής δεν είχε καταφέρει να καταλάβει). Το υπόλοιπο τμήμα, με αρχηγό τον Ηφαιστίωνα, κατευθύνθηκε προς την Γκαντάρα, πέρασε τον Ινδό ποταμό ­ αφού σχημάτισε μια γέφυρα από βάρκες ­ και ειρηνικά κατέλαβε την περιοχή.

Με τον θάνατο του Αλεξάνδρου ξένα φύλα κατέλαβαν την περιοχή. Γύρω στα 270 π.Χ. ο περίφημος βασιλιάς Ασόκα καθιστά την Γκαντάρα κέντρο του βουδισμού. Στην εποχή του κτίσθηκαν τα πρώτα βουδιστικά μοναστήρια, τα οποία παραμένουν ως σήμερα τα σημαντικότερα μνημεία βουδισμού στην περιοχή. Οι Ελληνες της Βακτριανής, κατέλαβαν την περιοχή γύρω στο 190 π.Χ. για εκατό χρόνια. Από αυτή την εποχή υπάρχουν πολλά ελληνικά νομίσματα. Το ελληνιστικό βασίλειο απλωνόταν από το σημερινό Τουρκεστάν και Βόρειο Αφγανιστάν ως τη Βορειοδυτική Ινδία και το Κασμίρ. Κυριότεροι βασιλείς ήταν ο Διόδοτος ο Α΄, ο ιδρυτής του βασιλείου της Βακτριανής, ο Ευθύδημος που χρησιμοποίησε στις μάχες πολεμικούς ελέφαντες, ο Δημήτριος που επί της εποχής του το βασίλειο έφτασε ως τις όχθες του Γάγγη. Πέτυχε αυτό που δεν πρόφτασε στη σύντομη ζωή του να πραγματοποιήσει ο Αλέξανδρος. Ο διάδοχός του ο Ευκρατίδης, έκοψε νομίσματα με τον Διόσκουρο από την μια πλευρά με το δόρυ του, και από την άλλη πλευρά τον ίδιο με το μακεδονικό κράνος, την καυσία.

Η ελληνοβουδιστική ή ινδοελληνική τέχνη, αναπτύχθηκε στο βασίλειο της Γκαντάρας των βορειοδυτικών Ινδιών. Η αρχαία Γκαντάρα εκτεινόταν σε μια περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει το ανατολικό Αφγανιστάν, τμήμα του Πακιστάν, τη δυτική Πενταποταμία και βόρειες περιοχές της, καθώς και όλο το αρχαίο Κασμίρ. Τα χρονικά της όρια τίθενται μεταξύ του 64 και του 320 μ.Χ. Μνημεία αυτής της τέχνης βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται όχι μόνο στην Γκαντάρα, αλλά και στο Αφγανιστάν, το Κανάτ, την Μπουχάρα και το Τουρκεστάν. Η τέχνη αυτή είναι γνωστή από την επιρροή που άσκησε ο ελληνικός πολιτισμός στην κεντρική Ασία. Η απαρχή  της εξάπλωσης του ελληνικού πολιτισμού στα εν λόγω μέρη,  ανάγεται στα χρόνια της   παραμονής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στην συνέχεια των Σελευκιδών τον 4ον αιώνα π.Χ. στην περιοχή, καθώς και της  μετέπειτα δημιουργίας τον 3ον και 2ον αιώνα π.Χ. του ελληνιστικού βασιλείου της Βακτριανής στα βόρεια και του ελληνιστικού βασιλείου του Ινδού στα νότια.

Η ελληνοβουδιστική τέχνη  λοιπόν, βασίστηκε πάνω σε ελληνιστικά πρότυπα, τα οποία παρέλαβαν οι επιχώριοι από τους ΄Ελληνες, όσοι υπό την ηγεσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφτασαν ώς τα βάθη της Ανατολής και όσοι εγκαταστάθηκαν κατά τους χρόνους της ρωμαϊκής κυριαρχίας, στα βασίλεια των Σελευκιδών και της Βακτριανής.

Με τις διάφορες ανασκαφές ήρθαν στο φως ξύλινες πλάκες με χρονολογικές αναγραφές των πρώτων χριστιανικών αιώνων, σφραγίδες από τερακότα με μορφές της Παλλάδας Αθηνάς και του ΄Ερωτα, αγάλματα της Αθηνάς ή Σκύθων ηγεμόνων υπό την μορφή του Ηρακλή ή του Βούδα, με καθαρά ελληνίζοντα χαρακτηριστικά. Η αρχιτεκτονική διατήρησε μεν την χρήση των ινδικών προτύπων, πλήν όμως εισήγαγε σε αυτά ελληνορωμαϊκές μεθόδους κατασκευής και ελληνορωμαϊκά αρχιτεκτονικά μέλη και στοιχεία. Ο μάλλον εν χρήσει ρυθμός είναι ο κορινθιακός. Οι κίονες όμως έχουν εκπέσει από οργανικά αρχιτεκτονικά στοιχεία στη θέση απλής διακόσμησης.

Εκεί ωστόσο που η ελληνική παράδοση διατηρείται με το παραπάνω ζωηρή και εμφανίζεται αληθινά γόνιμη και αποτελεσματική είναι τα και ιωνικά κιονόκρανα, τα διαζώματα και οι μετόπες όπου εμφανίζονται σε ενδιαφέροντα συμπλέγματα όλα τα ελληνιστικά διακοσμητικά στοιχεία όπως: Ερωτιδείς με γιρλάντες και άνθη,  φτερωτοί άτλαντες,  νηρηΐδες και  τρίτωνες,  φαύνοι και  βακχίδες, μαίανδροι, έλικες, τσαμπιά με σταφύλια, ανθέμια και φύλλα ακανθών. Εξάλλου επηρεασμένα από ελληνιστικά πρότυπα είναι τα πτυχωτά ενδύματα των μορφών που θυμίζουν ελληνικούς χιτώνες. 

Δείγματα της ελληνοβουδιστικής τέχνης ήταν και οι τεράστιοι ιστάμενοι Βούδες (3ος – 10ος μ.Χ. αι.),  οι λαξευμένοι στους βράχους της κοιλάδας του Μπαμιγιάν, στο Αφγανιστάν, σε υψόμετρο 2.500 μέτρων,  οι οποίοι  διασώθηκαν ώς τις μέρες μας για να ανατιναχθούν τελικά από φανατικούς μισαλλόδοξους ισλαμιστές.

γ/. Τα Τάξιλα

Από τα Τάξιλα,2 πέρασε και ο Μέγας Αλέξανδρος και έδωσε στην πόλη το σημερινό της όνομα.3 Στο μουσείο της πόλεως υπάρχει μία μεγάλη συλλο­γή νομισμάτιον της εποχής των Ελλή­νων βασιλιάδων, μετά τον Μακεδόνα στρατηλάτη. Για αιώνες μετά Χριστόν, ο ελληνικός πολιτισμός, που άφησε πίσω του ο Μέγας Αλέξαν­δρος, καθόριζε την οικονομία και τη ζωή των τόπων αυτών.

O διαπρεπής αρχαιολόγος καθηγητής Αχμάντ Ντάνι., αναφερόμενος στις περιοχές απ’όπου διήλθε ο Έλλην βασιλεύς Αλέξανδρος, σημείωνε, εδώ και δεκαετίες, μεταξύ άλλων: «Εδώ φαίνε­ται καθαρά, πως ο Αλέξανδρος έδωσε σημαντική ώθηση στον πολιτισμό μας», «Στις περιοχές μας, πολλές από τις οικογένειες ευγενών θεωρούν πως προέρχονται από τον Μέγα Αλέξανδρο».4

Ο καθηγητής Ντάνι έχει βρει ελληνικές επιγραφές, ακόμη και του 8ου μ.Χ. αιώνα! «Ακόμη και ελλη­νικό δράμα παιζόταν εδώ», είχε εξηγήσει. Σύμφωνα με τον μύθο, ο ίδιος ο Αλέ­ξανδρος, μαζί με στρατιώτες και στρα­τηγούς του ανέβηκαν στην σκηνή και έπαιξαν παραστάσεις Ελλήνων τρα­γικών μπροστά στους ιθαγενείς της περιοχής!!!!

Η «ελευθεριάζουσα» ελληνική πα­ράδοση φαίνεται ακόμη και σήμερα σε ορισμένα αγάλματα, λ.χ. σ’ ένα ακέ­φαλο άγαλμα της Αφροδίτης, λίαν τολμηρό για τα δεδομένα της μετέπει­τα ισλαμικής τέχνης. Αυτή η ελληνική τολμηρότητα σε μορφές και σχήματα επηρέασε για αιώνες την τοπική τέ­χνη (Γκαντάρα). Οι κορινθιακοί κίο­νες είναι από τα ελληνικά στοιχεία που θα δει κάποιος στις γλυπτές πα­ραστάσεις της τοπικής τέχνης, ενώ οι Βούδες αποκτούν ρούχα με ελληνικές πτυχώσεις.

Mε άλλα λόγια, σε ολόκληρη την περιοχή, τα ελλη­νικά ομιλούνταν μέχρι και πέντε αιώ­νες μετά Χριστόν !!!

Σε όλα τα πακιστανικά μουσεία της περιοχής από τα Τάξιλα μέχρι το Πεσαβάρ, τα οποία ίδρυσαν και διοργάνωσαν οι Άγγλοι αποικιοκράτες, και στα οποία εκτίθενται τα σπουδαιότερα έργα ελληνοβουδιστικής τέχνης, όλες οι κατατοπιστικές πινακίδες των εκθεμάτων κάνουν λόγο για βουδιστικά εκθέματα δυτικής ή ευρωπαϊκής επιρροής, λες και τα χρόνια εκείνα που δημιουργήθηκαν τα έργα αυτά, υπήρχαν ως έννοιες η Ευρώπη ή Δύση. 

Έτσι, οι άσχετοι αγελαίοι και ανίδεοι τουρίστες μπορούν να  φαντασιώνονται κάποια αγγλική, γαλλική ή γερμανική επιρροή. Κι όλα αυτά για να μην  ομολογήσουν οι απαράδεκτοι αρχαιολόγοι ότι η δυτική επιρροή των εκθεμάτων είναι, καθαρά και ξάστερα, ελληνική.

3/. Νόμισμα του κράτους του ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

Χαρτονόμισμα του Αφγανιστάν, του 1939, με την παράσταση του νομίσματος του Βασιλιά Ευκρατίδη, στο κέντρο του κύκλου.

Πρόκειται για αποτύπωση της μιας πλευράς νομίσματος της ελληνιστικής εποχής, που έκοψε ο Ευκρατίδης, βασιλιάς της Βακτρίας και της Ινδίας. Υπάρχει ωστόσο ένα ορθογραφικό λάθος στο αφγανικό χαρτονόμισμα:  το «Δ» στο όνομα «Ευκρατιδου» έγινε «Λ». Είναι προφανές ότι οι Αφγανοί, θέλησαν να αποτυπώσουν στο χαρτονόμισμά τους ένα αρχαίο νόμισμα της περιοχής αυτής, που ανήκει σε μια περίοδο της ιστορίας τους που σίγουρα την θεωρούν ένδοξη, χωρίς ενδεχομένως οι περισσότεροι να καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται, τι παριστά και πολύ περισσότερο τι αναγράφει.

Ο Ευκρατίδης, ήταν ελληνικής καταγωγής βασιλιάς της Βακτρίας, τον θρόνο της οποίας κατέλαβε με επαναστατικό τρόπο, στραφείς κατά του βασιλιά της βόρειας Βακτρίας Δημητρίου Α’ που απουσίαζε σε εκστρατεία. Ο Ευκρατίδης μετά από νέες κατακτήσεις, κατέλαβε σχεδόν ολόκληρη τη νότια Βακτρία και δημιούργησε ένα τεράστιο κράτος. Κατέχοντας τις πιο εύφορες περιοχές της κεντρικής Ασίας και ελέγχοντας τον εμπορικό δρόμο που συνέδεε την ανατολική Ασία με τη Μεσόγειο, ο Ευκρατίδης αναδείχθηκε στον ισχυρότερο μονάρχη της κεντρικής Ασίας. Ίδρυσε, όπως αναφέρει ο Στράβων, νέα πρωτεύουσα, την Ευκρατίδεια.

4/.  Αργυρό τετράδραχμο της ελληνιστικής περιόδου με την κεφαλή του Βασιλιά της Βακτριανής Ευκρατίδη Α΄ (171-145 π.Χ.).

Αργυρό τετράδραχμο της ελληνιστικής περιόδου με την κεφαλή του Βασιλιά της Βακτριανής Ευκρατίδη Α’ (171-145 π.Χ.). Στην πίσω όψη παριστάνονται οι Διόσκουροι, κρατώντας κλάδους φοίνικα στο αριστερό χέρι και δόρυ στο δεξί. Περιμετρικά υπάρχει η επιγραφή: ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΔΟΥ. Διάμετρος 32 χιλ., βάρος 15,9 γρ.

5/. Νόμισμα του 100 π.Χ.

Νόμισμα του 100 π.Χ. που απεικονίζει τον Αντιαλκίδα

O Αντιαλκίδας ήταν Έλληνας του ινδοελληνικού βασιλείου, με βάση τις Παροπαμισάδες. Είχε διπλωματικές σχέσεις με τα γειτονικά ινδικά βασίλεια και μεγάλη αντιπαλότητα με τα γειτονικά ινδοελληνικά βασίλεια. Βασίλεψε από το 115 π.X. μέχρι το 100 π.X. και ήταν γιος του Ηλιοκλή Β΄. Εισέβαλε στο βασίλειο του Στράτωνος Α΄ και τον έξεδίωξε, καταλαμβάνοντας τα Τάξιλα. Υποστήριξε τον Βραχμανισμό.

Οι Παροπαμισάδες ή Παροπαμισσός, ήταν η αρχαία Ελληνική ονομασία για την περιοχή της οροσειράς του Ινδοκούς στο ανατολικό Αφγανιστάν, ανάμεσα στις πόλεις της Καμπούλ και της Αλεξάνδρειας  στον Καύκασο (σημερινό Μπαγκράμ του Αφγανιστάν).

Η Μείζων Ελληνική Μακεδονία μας

(Τα απαράγραπτα Γεωγραφικά, Ιστορικά και Εθνολογικά όρια)

Ώ ανιστόρητοι, αγράμματοι, αδίστακτοι, άφρονες, ανθέλληνες, αθεϊστές, αμετανόητοι, ασπόνδυλοι,αριστεροφασίστες, άκαρδοι, άθλιοι, ασελγείς, απεχθείς, αξιοθρήνητοι, αμορβοί (σκοτεινοί), αναλκείς (δειλοί), ανανδριείς, ανδραποδιστές, ανοπαιόφρονες, απαγείς, απάτριδες, αγροίκοι, απαρρησίαστοι, αρατοί, αρτίπλουτοι, αρχομανείς, αταρτηροί, αλαζόνες, αυθάδεις, αχυράνθρωποι του Συστήματος!

Ποιος σας εξουσιοδότησε να διαπραγματευθείτε, ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, αντίθετα με την εκπεφρασμένη, πολλάκις, λαϊκή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και προ πάντων, αγνοώντας την στεντορείαν και διαχρονική από τα βάθη των αιώνων, φωνή των προγόνων του Έθνους μας, την γην, το όνομα, την ιστορίαν και την ιερή κληρονομιά της Μακεδονίας μας [αρχαίαν/ προχριστιανικήν, μεταχριστιανικήν, μεσαιωνικήν, Μακεδονικής Δυναστείας, μέχρι την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα των Ελλήνων (1913)] ;

ΔΕΝ είναι υπεραρκετά τα αποδεικτικά στοιχεία που σας παρουσιάσαμε, μέχρι τώρα, προκειμένου να αιτιολογήσετε προς πάσα κατεύθυνση, και ιδιαιτέρως στους εγκάθετους Σκοπιανούς (Βαρδαριανούς), ότι η Μακεδονία είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ και συνεπώς να απορρίψετε τον όρον Μακεδονία, από το όνομα του υβριδίου των Σκοπίων;

Αφού ήσαν αμέτρητα τα αποδεικτικά στοιχεία και οι μαρτυρίες (ιστορικές, γεωγραφικές, αρχαιολογικές, εθνολογικές, διπλωματικές, κ.α.), για την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ της Μακεδονίας, και την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΝ «Μακεδονικής» γλώσσης και «Μακεδονικής» Εθνότητος, μέρος των οποίων παρουσιάσαμε και άλλα θα παρουσιάσουμε στις επόμενες αναρτήσεις, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ επικαλεσθήκατε ούτε ΕΝΑ, αλλ’ αντιθέτως, παραδώσατε τα ΠΑΝΤΑ στους Σκοπιανούς (Βαρδαριανούς);

Ουαί! Ουαί! Ουαί! Στην συνείδηση του Έθνους των ΡΩΜΗΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ, είσθε ένοχοι ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ !!!

Ώ άλαλοι ρασοφόροι, ιεράρχες της Διοικήσεως της Ελλαδικής Εκκλησίας!

ΔΕΝ αντελήφθητε τίποτε, ΔΕΝ διαβάσατε τι περιλαμβάνει η αισχρή συμφωνία των Πρεσπών; Δεν βλέπετε την προδοσία των Ελλαδιτών εθνοδιαλυτών πολιταρχών, σε βάρος της Μακεδονία μας;

-Εάν δεν καταλάβατε ή δεν πιστεύετε ότι με την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών, παρεδόθη η Μακεδονία μας στα Σκοπιανά (Βαρδαριανά) ανθρωπάρια, υποχείρια  των Παγκόσμιων εντολοδοτών/τυράννων των λαών, τότε αποδεικνύετε ότι:

.Είσθε αγράμματοι (Αγιογραφικώς), ανιστόρητοι (Εκκλησιαστικώς και Εθνικώς), φαρισαΐζοντες/φραγκοπαπίζοντες/προτεσταντίζοντες/οικουμενίζοντες (Δογματικώς).

.Είσθε ΑΝΑΞΙΟΙ να φέρετε το τιμημένο και αιματοβαμμένο ράσο του λειτουργού του Κυρίου.

-Εάν αντελήφθητε την προδοσίαν και δεν αντιδράτε εκουσίως, αλλά προτιμάτε την ιχθυοφωνίαν, για οποιονδήποτε λόγον, τότε είσθε ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΙ και ΕΘΝΙΚΩΣ ΕΠΙΖΗΜΙΟΙ.

Τότε, στην  συνείδηση του Έθνους των ΡΩΜΗΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ, είσθε κι’εσείς συνένοχοι και συνεργοί στο Εθνικόν έγκλημα της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ!!!

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ / ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ «ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΑΣ ΤΗΝ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ» !!!

ΜΕΡΟΣ 24ον

18 . ΡΩΜΑΙΟΙ/ΡΩΜΗΟΙ (Συνέχεια  23ου μέρους)

ια. Συμπεράσματα

1/. Η λ. Ρωμαίος ή Ρωμηός (εκλαϊκευμένα) έχει Πολιτειακή και πνευματική σημασία, και σημαίνει ο πολίτης της Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως εθνικότητος, ό ισχυρός, αυτός πού βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο πνευματικότητος, ό εύρωστος (Μήπως αυτό είναι που ενοχλεί τούς εχθρούς της Ρωμηοσύνης;).

Οι Ρωμαίοι ή Ρωμηοί τής Ελληνικής Αυτοκρατορίας, ήσαν οι πολίτες της Νέας Ρώμης, οι ισχυροί / εκλεκτοί του Θεού, οι Χριστια­νοί (Ορθόδοξοι) Έλληνες. [Νέα Ρώμη σημαίνει Νέα Ισχύς / Νέα Δύναμη, Νέος Ισραήλ. Συνεπώς η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης είναι η Αυτοκρατορία του Νέου Ισραήλ].

2/. Οι πολίτες της Αυτοκρατορίας μας, αυτοπροσδιορίζονταν ως Ρωμαίοι αλλά και Γραικοί και Έλληνες. Ρωμαίοι πολίτες, αλλά Γραικοί ή Έλληνες στην συνείδηση, την γλώσσα, παιδεία και πολιτιστική παράδοση. Οι γειτονικοί λαοί από την Δύση, Βορρά, Νότο και Ανατολή, γνώριζαν και αποκαλούσαν την αυτοκρατορία μας, ως Γραικία, Γιαβάν ή Ιωνία, ενίοτε ως Ρουμ και Ρωμανία και τους κατοίκους της κατά κανόνα ως Γραικούς και Γιουνάνι ή Ίωνες.

3/. Οι Ρωμαίοι/Ρωμηοί, της Ρωμαϊκης Αυτοκρατορίας/ Ρωμανίας («Βυζάντιον»):

α/. Ήταν περήφανοι πολίτες ενός υπερεθνικού/ διαφυλετικού και ΟΧΙ εθνοφυλετικού κράτους, που ενσωμάτωνε διάφορα έθνη διαμέσου του ελληνικού πολιτισμού και επεκτεινόταν πολύ πέρα από τα όρια της αρχαίας ή της νεώτερης Ελλάδας. Επεκτεινόταν όχι ως κατακτητής, αλλά ως φορέας της μιας Οικουμενικής Ορθόδοξης Χριστιανικής Αυτοκρατορίας, πάνω στην γη.

β/. Δεν ήταν Λατίνοι, ήταν Έλληνες, αλλά και μετά την κατάληψη της Ελλάδος, συνέχισαν τον εξελληνισμό και όχι τον εκλατινισμό, των «κατακτηθέντων» λαών τής Ρωμανίας. Το όνομα Ρωμανία ανήκει στον ελληνικό πολιτισμό και, κατ' επέκταση, οι όροι Ρωμανία, Κωνσταντινούπολη, Νέα Ρώμη, Ρωμαίος/Ρωμηός και Ελληνοχριστιανικός (Ορθόδοξος) πολιτισμός, ουσιαστικώς είναι διαφορετικής σημασίας, συνιστώσες της Ρωμηοσύνης.

4/. Το όνομα «Ρωμαίοι»/Ρωμηοί, αντιστοιχούσε σε μια εθνική συνείδηση διαφορετική απ’ αυτήν που συναντούμε στους δυτικούς λαούς, διαφορετική απ’ αυτήν που μεταφέρθηκε από τους «διαφωτιστές»/ σκοταδιστές προστάτες μας, στο ελληνικό/ελλαδικό κρατίδιο μετά το 1831.

Αντανακλούσε και απηχούσε τον «καημό της Ρωμηοσύνης», για αποκατάσταση της Ελληνικής/Ρωμαϊκής/Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας και απόδοση της κυριότητός της, στους ιστορικούς ιδιοκτήτες της, τους Ρωμαίους/ Ρωμηούς/ Έλληνες.

5/.  Με βάση την γλώσσα που μιλούσαν, τα γράμματα που διδάσκονταν, την ιστορική μνήμη που καλλιεργούσαν και την αυτοσυνειδησία που κατείχαν, οι γνήσιοι πολίτες της Αυτοκρατορίας, ήσαν Γραικοί, Έλληνες και Ρωμηοί, όροι συνώνυμοι. Είναι γνωστόν ότι, με βάση την γλώσσα και την παιδεία, ο τελευταίος σημαντικός φιλόσοφος του Βυζαντίου Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, χαρακτηρίζει τους κατοίκους της φθινούσης αυτοκρατορίας «Έλληνες».

Η αντίληψις που είχαν για τον εαυτό τους, ενισχύεται από την γνώμη που είχαν και οι γείτονες της αυτοκρατορίας, για την ταυτότητα των πολιτών της Αυτοκρατορίας.

6/. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Ρωμαϊκής/Ελληνικής Αυτοκρατορίας («Βυζάντιον»), βρήκαν το όνομα «Έλλην» να έχει διαχρονικώς, την σημασίαν του ειδωλολάτρου, και ΔΕΝ δημιούργησαν, ούτε εφηύραν, για κάποιους λόγους, όπως ισχυρίζονται οι ανιστόρητοι και αγράμματοι, την νέα έννοια της λ. «Έλλην», ως ειδωλολάτρου.

Η λέξη «Έλλην», που επανήλθε ως εθνική μας ονομασία τον 19ον αιώνα, είναι δημιούργημα της εποχής του Δυτικού «Διαφωτισμού» και της αναπτύξεως των Συστημικών εθνοφυλετικών εθνικισμών στην Ευρώπη.5

7/. Η επιβίωση της ελληνικής ονοματολογίας αλλά και γενικώτερα της πολιτισμικής κληρονομιάς, επιτεύχθηκε όχι μόνον μέσω της αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλήνων, της μελέτης και διδασκαλίας της ελληνικής γραμματείας κατά τους μέσους αιώνες, αλλά και από την επίδραση που εξάσκησε στους έξω -Λατίνους, Εβραίους, Συρίους και Άραβες.

8/. Η Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη γλώσσα που ωμιλείτο από τους πολίτες της Αυτοκρατορίας μας, ήταν:

α/ Η δημώδης θυγατρική της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης.

β/. Τελείως διαφορετική της (ελληνογενούς) Λατινικής, κάτι που εκείνη την εποχήν εθεωρείτο ως αυτονόητον. 

Οι δυτικοί που δεν αποδέχονται την Ελληνική ταυτότητα και κυριότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παραδόξως εχαρακτήριζαν και απεδέχοντο την ύπαρξη Ρωμαϊκής γλώσσας στην Αυτοκρατορία, χαρακτηρίζοντάς την όμως, ελληνική και ενίοτε Γραικική, για τους λόγους που προαναφέραμε, διαχωρίζοντάς την όμως, σαφώς από την Λατινική, την οποίαν οι ημέτεροι (αν)εγκέφαλοι, παραδόξως (;) εβάπτισαν Ρωμαϊκή.

9/. Η Λατινική γλώσσα, επεβλήθη βιαίως, στους αρχαίους Ρωμαίους, από τους αμετανόητους παγανιστές Ρωμαίους της εποχής εκείνης και τους εχθρούς των Ελληνόρριζων και Ελληνιστών Ρωμαίων,  τους Λατίνους, κατά την διάρκεια των τριών πρώτων μ. Χ. αιώνων, των μεγάλων διωγμών των Χριστιανών!

Στο σημείο αυτό, υπενθυμίζουμε ότι, η γλώσσα των αρχαίων Ρωμαίων ήταν η Ελληνική. Τουλάχιστον μέχρι  τον 3ο π.Χ, αιώνα, οι αρχαίοι Ρωμαίοι μιλούσαν και έγραφαν μόνον Ελληνικά. Από τον 3ον π.Χ. αι. και μετέπειτα, μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά και Λατινικά (Λεπτομέρειες και πλείονα στοιχεία, τόσον για την Ελληνικότητα της αρχαίας Ρώμης, όσον και την Ελληνικότητα της Χριστιανικής Εκκλησίας της Παλαιάς Ρώμης των πρώτων αιώνων μ.Χ., παραθέσαμε κατά την ανάλυση του θέματος: «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: Η Δόξα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, Μέρος 1ον-10ον, Μάϊος 2016»).

10/. Ο όρος «Ρωμηοσύνη» είναι νεώτερος και δηλώνει το σύνολο των γενεών των Ρωμηών/ισχυρών, δηλαδή το ίδιότυπον Έθνος του Νέου Ισραήλ/των Ορθοδόξων Χριστιανών (διαφορετικών κατά την φυλετικότητα και ελληνοποιημένων κατά το πνεύμα).

α/. Κορυφαίες προσωπικότητες της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας, μη Έλληνες το γένος, όπως οι Γεώργιος Φλορόφσκυ καi Ιουστίνος Πόποβιτς εδήλωσαν ότι φυλετικώς ήσαν Σλάβοι, αλλά κατά την Ορθόδοξη πίστη ήσαν Έλληνες!

β/. Ο Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης (τέλη 19ου αρχές 20ου αιώνος) με ποίημά, του «Η 9η Ιουλίου 1821 εν Λευκωσία Κύπρου», καταγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την απάντηση τού Αρχιεπι­σκόπου Κυπριανού στις απειλές του Οθωμανού διοικητού:

«Η ρωμηοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη τοϋ κόσμου

κανένας δεν ευρέθηκεν που να την έξιλείψη.

Κανένας γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου

Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψει».

Δηλαδή: Η Ρωμηοσύνη (Ορθόδοξος Ελληνισμός) είναι φυλή συνομήλικη του κόσμου, κανένας δεν βρέθηκε, που να μπορεί να την εξαφανίσει. Κανένας, γιατί την σκέπει (προστατεύει) από ψηλά ο Θεός μου. Η Ρωμηοσύνη θα χαθεί μόνον όταν έλθει το τέλος του κοσμου!6

«Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά...» άδει ό Οδυσσέας Ελύτης στο «Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο», για τους ήρωες του Έπους του 1940-41.

 γ/. Αυτή την Θεϊκή Ρωμηοσύνη δεν εννοούν να καταλάβουν οι ποι­κιλώνυμοι εχθροί της. Για τον λόγο αυτό, βάλλουν ασταμάτητα κατά της Ορθοδοξίας, της πίστεως των Ελληνορθόδοξων Ρωμηών, με στόχο τον αφανισμό της. Λησμονούν, όμως, ότι οι σύγχρονοι γνήσιοι Έλληνες (Ρωμηοί), δεν κάμπτουν το γόνυ στο Βάαλ, αφού είναι λαός του Θεού και δεν πρόκειται να εξαφανιστούν παρά μόνο όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου!

11/. Οι Έλληνες το γένος και την φυλή, αποτελούν το προζύμι τής Ρωμηοσύνης.

«... Η Ρωμηοσύνη νοείται ως ιδιότυπη Εθνότητα. Έχει ως ιδεο­λογικό φύραμα τον Ελληνισμό, αλλά περιλαμβάνει ένα ποικίλο φά­σμα λαών και μιά αχανή γεωγραφικώς περιοχή, η οποία καλύπτει όλη σχεδόν την Βαλκανική και την Μικρά Ασία, ίσως δε και τα πέραν αυτής.

Είναι επομένως μια «πατρίδα», ακριβέστερα, ένα όραμα απείρως ευρύτερο του Ελλαδισμού του μικρού «θέματος» της κυρίως Ελλάδος εις το όποιο κακή τη μοίρα συνρρικνώθηκε ο Ελληνισμός. Συνεκτικός δεσμός για όλο αυτό το αμάλγαμα, υπήρξε η Ορθοδοξία, όπως εκφράζεται κυρίως από την πατερική διδασκαλία και την αναγεννητική πνευματικότητα του ησυχασμού, που φαίνεται να είναι η γνησιότερη έκφραση, η «πρωτοτυπία» του Ρωμαίϊκου/«Βυζαντινού» πνεύματος.

Προς αυτήν την Ρωμαϊκή ιδεολογία, αντιτίθενται το Εθνικό Κράτος, η αυτοκέφαλος εκκλησία και κάθε άλλη πρόταση ή πρωτοβουλία, που διασπούν την ενότητα του Ελληνισμού και υπονομεύουν τον πόθο για την ανάσταση όλης της Ρωμηοσύνης...».7

12/. Τα ονόματα Ρωμηός – Ρωμηοσύνη, πέρασαν μέσα από το Λαϊκό λεξιλόγιο, χρησιμοποιήθηκαν από τους πνευματικούς καθοδηγητές του Γένους και αποτυπώθηκαν με ανεξίτηλη μελάνη στην συνείδηση όλων των Ελληνόψυχων προγόνων μας. Ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν μπορεί να απορριφθούν, αλλά χωρίς αυτά δεν είναι δυνατόν:

ØΝα εκφρασθεί η Ορθοδοξία, ως Πίστη και βίωμα των προγόνων μας.

ØΝα υποδηλωθούν οι προαιώνιοι πόθοι του Γένους για ανάκτηση της λεηλατηθείσας εδαφικής, πολιτικής, πολιτιστικής και αρχαιολογικής  κληρονομιάς μας.

13/. Σύμφωνα με διατυπωθείσα άποψη, «Το όνομα Ρωμηός - Ρωμηοσύνη δεν εκφράζει την Ορθοδοξία περισσότερο από το Έλλην και Ελληνισμός. Ο Λαός μας είναι Ελληνορθόδοξος, το Κράτος είναι Ελληνορθόδοξον, ο πολιτισμός μας είναι ΕλληνοΧριστιανικός».8

Η παραπάνω θέση, εκ πρώτης απόψεως, είναι ορθώς διατυπωμέ­νη. Το γεγονός όμως, ότι το όνομα Έλλην μας συνδέει και με την ειδωλολατρική αρχαιότητα, μας υποχρεώνει παραλλήλως με την χρήση του ονόματος «΄Ελλην-Ελληνισμός», να συμπαρατάσσουμε τα ονόματα Ρωμηός- Ρωμηοσύνη, ώστε:

α/. Να διατηρούμε ακλόνητες τις ορθόδοξες ρίζες μας και να αποφεύγουμε τις ατραπούς του εκφιλοσοφισμού της πίστεως, καθ’ όσον η Ορθοδοξία που έλαμψε στην Οικουμένη διά της Ρωμηοσύνης, αποτελεί την Πολιτιστική/Πνευματική ταυτότητα του Ελληνισμού.

β/. Να κρατούμε διαυγή την μνήμη μας για το μεγαλείο των ένδο­ξων προγόνων μας και τις αλησμόνητες πατρίδες, που σήμερα βρί­σκονται στην κατοχή αλλοεθνών και αλλοδόξων, ώστε να μας θυμίζουν την υποχρέω­σή μας για αποκατάσταση της Εθνικής Δικαιοσύνης, των ορίων της Αυτοκρατορίας των Ελλήνων, της γήϊνης πατρίδας των Ρωμηών, πού είναι το δώρον τού Τριαδικού Θεού, προς τούς πρωτοτό­κους του Νέου Ισραήλ.

γ/. Να γίνουμε Ισχυροί (Ρωμαίοι / Ρωμηοί), γιατί μόνο εθνικώς Ρωμαλέοι Έλληνες και όχι Ψωραλέοι Ελλαδίτες θα μπορέσουν να απελευθερώσουν την πρωτεύουσα τής Αυτοκρατορίας μας και να ξαναλειτουργήσουν στην «Αγιά Σοφιά».

14/. Σε όλη την ιστορία τού δυτικού πολιτισμού ΟΥΔΕΙΣ αυτοκράτορας, ούτε Πάπας από το γένος των Λατινοφράγκων, Ιταλοφράγκων, Τευτονοφράγκων, Νορμανδών, Βουργουνδών και Λογγοβάρδων, έφερε ποτέ το όνομα «Κωνσταντίνος», του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του κατ’ εξοχήν θεμελιωτού τής Ρωμηοσύνης, με κέντρο την Ορθόδοξη χριστιανική/ Ρωμαίϊκη Νέα Ρώμη, την Πόλη τού Κωνσταντίνου.

Τυχαίον; ΔΕΝ νομίζομεν!!!

15/. Οι Ρωμαίοι ήταν ιστορικοί εχθροί των Φράγκικων φύλων (Αλαμανών, Τευτόνων, Λογγοβάρδων, κλπ) και των Λατίνων και ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξαν εχθροί τού Ελληνικού πολιτισμού. Απεναντίας, αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος τού πολιτισμού αυτού.

Επομένως, είναι ιστορικώς ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ η άποψη ότι, οι Ρωμαίοι ήταν κατακτητές των Ελλήνων. Τέτοιες ανιστόρητες απόψεις, όπως οι περί Βυζαντινών και Βυζαντίου, διοχετεύονται ακρίτως και υπόπτως, και δυστυχώς διδάσκονται τους τελευταίους αιώνες στους Ελληνόπαιδες, περίπου ως δόγματα, υποβαθμίζοντας και αλλοιώνοντας τις πραγματικές έννοιες των ονομάτων Ρωμηοί και Ρωμηοσύνη, προς όφελος της Φραγκιάς, του Φραγκοπαπισμού και Φραγκοπροτεσταντισμού, που κυριαρχούν στην σημερινή Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και όχι μόνον…

Συνεχίζεται

---

1 Στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου - Ειδήσεις - νέα - ΣΙΜΟΝΗ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ….

24 Νοεμβρίου 2008, 22:32 Ενημερώθηκε: 2 Νοεμβρίου 1997..Το Βήμα Online,
https://www. tovima.gr/2008/11/24/afieromata/sta-xnaria-toy-megaloy-aleksandroy-2

-Η Ελληνοβουδδιστική τέχνη του Φοίβου Πιομπίνου. NGradio.gr, ngradio.gr>Blog, 29 Σεπ 2015.

2 Η πόλη Τάξιλα ή Ταξάσιλα βρίσκεται στην επαρχία Παντζάμπ του Πακιστάν, κοντά στην σύγχρονη πόλη Ραβαπίλντι, στα σύνορα με το Κασμίρ, 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ισλαμαμπάντ, πρωτεύουσας του Πακιστάν.

3 Ο ιστοριογράφος Αρριανός, αναφέρεται στο πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την πόλη στο έργο του Αλεξάνδρου Ανάβασις. Την άνοιξη του 326 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος και ο στρατός του ξεκίνησαν για τα Τάξιλα. Εκεί τον συνάντησε ο γιος του βασιλιά Ταξίλη, Ώμφις, ο οποίος, σύμφωνα με τον Διόδωρον, τον υποδέχθηκε επισήμως δίνοντας δώρα και οι διοικητές της περιοχής δήλωσαν την υποταγή τους. Ο Αλέξανδρος ανταπέδωσε τα δώρα κι επιπλέον έδωσε στον Ταξίλη 1.000 τάλαντα, κάτι που εξόργισε τους Εταίρους, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος.[Πηγές: Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Βιβλίον Ε΄, 3,6---Διοδώρου Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βιβλίον ΙΖ΄, 86

-Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 59].

4 Ahmad Hasan Dani (20 June 1920 – 26 January 2009), was a Pakistani archaeologist, historian and linguist. He was an authority on Central Asian and South Asian archaeology and history. He introduced archaeology as a discipline in higher education in Pakistan and Bangladesh. Throughout his career, Dani held various academic positions and international fellowships, apart from conducting archaeological excavations and research. He is particularly known for archaeological work on pre-Indus Civilization and Gandahara sites in Northern Pakistan. He was able to speak 35 local and international languages and dialects.

5 Από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, Έλληνες και Λατίνους, διασώθηκε η αρχαία ελληνική γραμματεία και λαϊκή παράδοση, διότι ο Χριστιανισμός ΔΕΝ απέρριψε, αλλά υιοθέτησε ό,τι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνισμός.

6 Η 9η Ιουλίου του 1821 και ό αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, Κων. Χολέβας, Εφ. Ορθόδοξος Τύπος, Ιούλιος 1999.

7 Παράδοση και αλλοτρίωση, π. Γ. Μεταλληνού, 2η έκδ. «Δόμος», 1994.

8 Πολιτική Φιλολογική, Γ. Γιαννοπούλου, Μάρτιος 1992, σ. 2.