OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Η μόνη Αληθινή «Γαλάζια Πατρίδα»…Η Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία μας!!

Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!!!

Μέρος 24ον

Ζ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1821 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ)

1. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ O ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ.

Προλεγόμενα

Το πρωΐ της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο (δηλαδή στις 9 Οκτωβρίου 1831), εδολοφονήθη στο Ναύπλιον ο Εθνικός κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ενώ μετέβαινε από το ταπεινό Κυβερνείο του, για να παρακολουθήσει την Κυριακάτικη θεία λειτουργία στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, όπως έκανε σ᾿ όλη την ζωή του, ως πιστὸς Ρωμηός/Ορθόδοξος Έλλην.

«Τρομερόν καί φρικτόν ἄκουσμα! Μέγα καί ἀνήκουστον δυστύχημα κατέλαβε τήν Ἑλλάδα! Ἄνδρες αἱμάτων κατέβαψαν τάς ἀνόσιους χεῖράς των εἰς τό αἷμα τοῦ Πατρός τῆς Πατρίδος. Τό πρωΐ τῆς παρελθούσης Κυριακῆς, 27 τοῦ λήγοντος μηνός, ἐνῷ ἡ ᾀείμνηστος Αὑτοῦ Ἐξοχότης εἰσήρχετο κατά τό σύνηθες εἰς τόν ἐνταῦθα ναόν τοῦ Ἀγίου Σπυρίδωνος διά νά προσφέρη τήν πνευματικήν λατρείαν είς τόν Ὑψιστον ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ εἰς τόν ὁποίον ἡ παρουσία του ἐνέπνεε τήν φιλοστοργωτάτην παρηγορίαν, καί ἡ εὐσέβεια του, τό παράδειγμα τῆς ἀκροτάτης τῶν ἀρετῶν δύο ἀλιτήριοι, ὁ Κωνσταντῖνος καί ὁ Γεώργιος Μαυρομιχάλαι, τοῦ ἀφῂρεσαν, τήν ζωήν, καί ἀφήρεσαν ἐκ μέσου τοῦ ἔθνους, τόν ἀγαπητόν ἀρχηγόν του.

Ὁποία ἐκπληκτική λύπη και ἀδημονία κατεκυρίευσεν εὐθύς ὅλου! Ποῖοι κοπετοῖ καί θρῆνοι ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παίδων συνώδευσαν τό λείψανον τῆς ἀοιδήμου Α.Ε. εἰς τό παλάτιον! Ὁ λαός ἰδών ἔμπροσθέν του πραχθεῖσαν τήν μεγίστην ἀνοσιουργίαν, ἐκινήθη εἰς τοσαύτην ἀγανάκτησιν, ὥστε ὁ μέν πρῶτος τῶν ἐθνοκαταράτων τούτων πατροκτόνων ἔλαβεν εὐθύς τά ἐπίχειρα τοῦ τρομεροῦ ἐγκλήματός των, ὁ δέ ἕτερος, δέν ἤθελεν ἐκφύγει καί αὐτός τήν κοινήν ὀργήν, ἄν δέν ἔφθανε νά καταφύγη εἰς τόν οἶκον τοῦ Κυρίου Ἀντιπρέσβεως τῆς Γαλλίας, ὅστις τόν παρέδωκεν ὕστερον κατά ζήτησιν τῆς Γερουσίας, διά νά ὑποβληθῇ εἰς τήν αὐστηρότητα τῆς ἐθνικῆς δικαιοσύνης. Ἡ πικρά αὕτη εἴδησις διεδόθη ἐν ἀκαρεί εἰς ὅλην τῆν πόλιν διά τῶν κοινῶν γόων καί ἀναστεναγμῶν.

Μετά τό φρικτόν και αἰφνήδιον τοῦτο συμβεβηκός, ἡ Γερουσία καί οἱ Γραμματεῖς τῆς Κυβερνήσεως συνῆλθον εὐθύς είς ἔκτακτον συνεδριάσιν διά νά συσκεφθῶσι περί τοῦ πρακτέου, ὅπως διαλαμβάνει το ΙΓ Ἄρθρον τοῦ Β Ψηφίσματος τῆς ἐν Ἄργει Δ΄ Ἐθνικῆς Συνελεύσεως. Ἐν τούτοις δέ οἰ ἀνθρωποι περιωρίσθησαν εἰς τάς οἰκίας των ἀναμένοντες τό ἀποτέλεσμα τῶν διαβουλεύσεων. Κατά τάς δεινάς ταύτας ὥρας, πρέπει νά τό εἴπωμεν εἰς τιμήν τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος, οὔτε μία στιγμήν δέν διεκόπη ἡ εὐταξία καί ἡ κοινή ἀσφάλεια.

Τό στρατιωτικόν ἔδειξεν ἀπαραδειγμάτιστον πειθαρχίαν, μεῖναν πιστόν εἰς τά χρέη του, ὁ δέ λαός ἐφύλαξεν ἀκραν ἡσυχίαν. Τόσον ἐπειήργε καί μετά θάνατον ἔτι εἰς τάς ψυχάς τῶν τεθλιμμένων Ἑλλήνων ἡ ἰερά σκιά τοῦ Πατρός, πρός τόν ὁποῖον εἶχον ὅλον το θάρρος καί τάς ἐλπίδας των….».

Τα παραπάνω ανεγράφησαν, μεταξύ άλλων, στην γενικήν εφημερίδα της Κυβερνήσεως τρείς ημέρες μετά την δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννου Καποδίστρια, την 30ην Σεπτεμβρίου 1831.

Εφέτος, 193 χρόνια μετά εκείνη την αποφράδα δια το Γένος των Ελλήνων, ημέρα, στα πλαίσια των «τελευταίων ιαχών» μας, καταθέτομεν Μνημόνιον ιστορικής αληθείας για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της δολοφονίας του Εθνάρχου Ι. Καποδίστρια, τα αίτια και τους υπευθύνους της δολοφονίας του (εκτελεστές, ηθικούς αυτουργούς, αυτουργούς, συνεργούς).

α. Τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Εθνικός Κυβερνήτης Ι. Καποδίστριας, άμα τη αφίξει του στην Ελλάδα.

Ο Καποδίστριας από αφίξεώς του στην Ελλάδα, είχε να αντιμετωπίσει οκτώ (8) σημαντικά εμπόδια στα μεγαλεπίβολα σχέδιά του, για την εκ βάθρων οικοδόμηση της νεοπαγούς και ουσιαστικώς «ακέφαλης» προσωρινής Ελλαδικής Διοικήσεως και τον μετασχηματισμόν της σε κράτος Ελλήνων Πολιτών:

Πρώτον, την άσβεστη εχθρότητα της Γαλλίας και της Αγγλίας, δύο από τις «μεγάλες δυνάμεις» της εποχής εκείνης, οι οποίες αισθάνονταν να απειλούνται τα γεωστρατηγικά συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο, από την προοπτική δημιουργίας ενός νέου και δυναμικού ανεξάρτητου ναυτικού και εμπορικού κράτους ή χειρότερα, τον φόβον των Αγγλογάλλων μήπως το υπό σύσταση Ελλαδικόν κρατίδιον περιήρχετο στην επιρροή της Ρωσίας (άποψη που έγινε ισχυρότερη μετά τη νίκη των Ρώσων επί των Τούρκων το 1829).

Δεύτερον, τους φατριασμούς, τα ασίγαστα εμφύλια πάθη και τα τοπικιστικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των κοτζαμπάσηδων, φαναριωτών και πλοιοκτητών, οι οποίοι επεδίωκαν όχι μόνον την  διατήρηση των όποιων προνομίων είχαν αποκτήσει επί Οθωμανοκρατίας αλλά την…αύξηση τους, κυρίως όμως την συμμετοχή τους στην νομή της εξουσίας.

Τρίτον, το ανθελληνικό/αντιρωμαίϊκο, πνεύμα του Κοραϊσμού, δια των νεοφώτιστων Ευρωπαϊστών που άρχισαν να κατακλύζουν την δύσμοιρη, ερειπωμένη, φατριασμένη και πτωχευμένη Ελλάδα, προβάλλοντας «νέες ιδέες» περί αδελφότητος, συντάγματος, ισότητος, δημοκρατίας, φιλελευθερισμού, πολιτικών κομμάτων, κλπ., ενώ δεν είχαν τεθεί ακόμη ούτε τα θεμέλια ενός έστω και υποτυπώδους κράτους!!!

Τέταρτον, την εισβολή πανταχόθεν, των ευρωπαίων προτεσταντών (κυρίως) και παπικών μισσιοναρίων («ιεραποστόλων»), με σαφείς έξωθεν εντολές, να κηρύξουν τον «χριστιανισμόν» στους αγράμματους, πενόμενους και  ξυπόλητους Ρωμηούς, με «ανταλλάγματα» ένα «ξεροκόμματο», λες και οι Έλληνες ήσαν άθεοι ή ειδωλολάτρες, λες και ήταν άγνωστη σ’ αυτούς η Αληθινή Χριστιανική Πίστη, την οποίαν ασπάστηκαν οι πρόγονοί τους και διέδωσαν σ’ολόκληρη την τότε γνωστή Ευρώπη και όχι μόνον. 

Πέμπτον, τις αντιχριστιανικές ιουδαιοταλμουδικής εμπνεύσεως, ιδρύσεως και λειτουργίας τεκτονικές στοές (εντός και εκτός της τότε μικράς ελλαδικής επικρατείας) που ήλεγχαν, εξαγόραζαν ή ακόμη και εξουσίαζαν κοτζαμπάσηδες, πλοιοκτήτες, φαναριώτες, αλλά και αρκετούς από τους νεοφώτιστους/νεόφερτους Ελλαδίτες σπουδάσαντες ή ζήσαντες σε άσφάλεια επ’ αρκετόν στο εξωτερικό, κυρίως στην Γερμανία και Γαλλία.

Έκτον, την πειρατείαν, τους ανύπαρκτους θεσμούς, τον διαλυμένο-ανύπαρκτο στρατό, καθώς και την αθλία κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Λέγεται ότι στα δημόσια ταμεία ο Καποδίστριας βρήκε ένα μόνο νόμισμα. Ήταν παλιό, ισπανικό και ίσως μάλιστα και κάλπικο!!!

Έβδομον, τους πάσης φύσεως εντόπιους Ελλαδίτες Γραικύλους, πιθηκίζοντες Ευρωλάγνους, δημοκρατουρίζοντες, συνταγματολογούντες που είχαν επηρεασθεί, για διαφόρους λόγους ο καθένας ή στρατολογηθεί από τους έλληνες επήλυδες «Συνταγματικούς», οπαδούς του λεγομένου «διαφωτισμού», αλλά και αλλοδόξους αλλοδαπούς πολίτες των τριών τότε «Μεγάλων Δυνάμεων» (παρείσακτους και αυτόκλητους αρχηγίσκους, κομματάρχες και «καθοδηγητές», στην νέα πολιτική ζωή των Ρωμηών).

Όγδοον, τους τυχοδιώκτες της εποχής του, αλλά και τα καθάρματα/ περιτρίμματα του τότε υποκόσμου.

β. Τα προηγηθέντα της Δολοφονίας.

1/. Η πρόθεση του κυβερνήτη, να μην ανεχτεί τα φεουδαρχικά προνόμια των κοτζαμπάσηδων εις βάρος των ακτημόνων αγωνιστών, να μην επιτρέψει την ασύδοτη δράση των «συμμάχων» και «προστατών» στην Ελλάδα, να αναστείλει ή να καταστείλει την δράση των ψευδοχριστιανών μισσιοναρίων και της Μασονίας, τον έφεραν αντιμέτωπο με το ΣΥΣΤΗΜΑ.

Ο ίδιος ο Καποδίστριας είχε γνώση για τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων ξένων δυνάμεων εναντίον του. Στις 31 Ιουλίου 1831, σε επιστολή του προς τον Γάλλο ναύαρχο Lalande, που υπηρετούσε στην Ελλάδα, του αποκάλυψε ότι γνώριζε όλες τις δολοπλοκίες των Άγγλων και των Γάλλων:

«Εγώ δε, και τις δολοπλοκίες όλων σας τις εγνώριζα, αλλά έκρινα ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να κόψω το νήμα της συνεργασίας μαζί σας, γιατί έδινα προτεραιότητα στην ανόρθωση και στην ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Αν έκοβα τις σχέσεις με τις λεγόμενες «προστάτιδες» Δυνάμεις, τούτο θα ήταν εις βάρος της Ελλάδος και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να προσθέσω βάρος και στη συνείδησή μου. Και άφησα τα πράγματα να λαλήσουν μόνα τους...».

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, έστειλε στον Έλληνα πρέσβυ στο Παρίσι πρίγκηπα Α. Σούτσο επιστολή με την οποία, με εθνική αγανάκτηση, διαμαρτύρεται και του ζητά να προβεί σε σχετικά διαβήματα στην γαλλική κυβέρνηση, για την πρωτοφανή και ανεπίτρεπτη ανάμιξη των Γάλλων και των Άγγλων αξιωματικών στις φοβερές αντικυβερνητικές ενέργειες της Ύδρας και της Μάνης και για την απροκάλυπτη σύμπραξη και την βοήθειά τους, προς τους ταραχοποιούς.  

Ο Καποδίστριας από την πρώτη στιγμή της αναλήψεως των καθηκόντων του, απαίτησε απ’ όλους χωρίς εξαίρεση, την εφαρμογή των νόμων του κράτους, που αφορούσαν μεταξύ των άλλων, στην ισονομίαν, στον δίκαιο και ισοδύναμο καταμερισμό της  δημόσιας γης, σ’ όλους τους Έλληνες, με προτεραιότητα στις χήρες και τα ορφανά των αγωνιστών της Εθνικής Επαναστάσεως!

Αυτό θεωρήθηκε «έγκλημα» από κάποιους εντόπιους κοτζαμπάσηδες, προνομιούχους επί Οθωμανοκρατίας!

Συγχρόνως ιεράρχησε τις ανάγκες δίνοντας προτεραιότητα στην πολεμική προσπάθεια, ενώ παράλληλα επέβαλε σε όλους τους τομείς αυστηρή οικονομία, λογιστική τάξη και περισυλλογή, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα με το να μη δεχθεί καμία κρατική επιχορήγηση.

«Δεν μπορώ να κοιμάμαι», έλεγε, «όταν ξέρω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που πεινούν». Παράλληλα, με μεγάλη διπλωματική δεξιοτεχνία αύξησε τα σύνορα του νεοϊδρυθέντος κράτους για να καταστεί βιώσιμο. Τον Μάρτιο του 1830 έγινε η αναγόρευση της Ελλάδος ως ανεξάρτητης Επικράτειας.

Πρόθεσή του ήταν να μοιράσει σε όλους την «εθνική γη». Όμως οι πλούσιοι και ισχυροί ζητούσαν τεράστιες εκτάσεις και χρήματα και να μην πληρώνουν φόρους!!! Αρνούνταν κάθε διαπραγμάτευση μαζί του. Ο λαός αγαπούσε τον κυβερνήτη του με πάθος και αφοσίωση, η άρχουσα τάξη όμως, τον μισούσε, επίσης με μεγαλύτερο πάθος.

Επικεφαλής της αντιπολιτεύσεως ήταν οι μεγαλοκαραβοκύρηδες της Ύδρας και οι κοτζαμπάσηδες της Μάνης, που επιθυμούσαν την συνέχιση της επιρροής που ασκούσαν και τον έλεγχο επί των επαρχιών που είχαν, στην διάρκεια της Οθωμανοκρατίας.1

2/. Απόπειρες ανατροπής του Καποδίστρια, καθώς και προσπάθειες να ξεσηκώσουν τον Στρατό απέτυχαν. Έτσι, άρχισε να συζητείται κρυφίως ως λύση, η δολοφονία του Κυβερνήτη.

Ο Εθνικός κυβερνήτης σε επιστολή του προς τον Εδουάρδο Λο, στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, δεκατρείς ημέρες πριν την δολοφονία του, έγραφε:

«Ούτε ο φόβος των μηχανορραφιών ούτε αι μακραί συκοφαντικαί στήλαι μερικών εφημερίδων, δεν θέλουν με παρεκλίνει ποτέ της πορείας την οποία εχάραξα εις την ζωήν μου. Ας λέγουν και γράφουν ό,τι θέλουν. Θα έλθει όμως κάποτε καιρός, ότε οι άνθρωποι κρίνονται όχι σύμφωνα με όσα είπον ή έγραψαν περί των πράξεών των, αλλά κατ’ αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των. Υπ’ αυτής της πίστεως, ως αξιώματος, δυναμούμενος έζησα μέσα εις τον κόσμον, με θεμέλιον αυτάς τας πνευματικάς αρχάς μέχρι τώρα, οπότε ευρίσκομαι εις την δύσιν της ζωή μου, και υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος διά τούτο. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου, ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου, και ας γίνει ό,τι γίνει…».

Όλα αυτά ανησυχούσαν σφόδρα τόσον τους προμνησθέντες εσωτερικούς εχθρούς του Κυβερνήτου, ιδιαιτέρως τους καραβοκύρηδες της Ύδρας και κοτζαμπάσηδες Μαυρομιχαλαίους, που είχαν καταφέρει να διατηρούν υπερπρονόμια κατά την διάρκεια της Οθωμανικής δουλείας, φυσικά έναντι «ανταλλαγμάτων», αλλά και τους διαχρονικούς εξωτερικούς εχθρούς του Έθνους.

Η επιλογή ως βασιλιά της Ελλάδας, του πρίγκιπα του Σαξ Κάμπουργκ Λεοπόλδου από τις Μεγάλες Δυνάμεις, «σκόνταψε» στον Καποδίστρια, που απ' ό,τι φαίνεται δυσανασχέτησε με το ότι είχε αποφασισθεί από τους εισηγητές της εγκαταστάσεώς του στην Ελλάδα, δεν θα έμενε ούτε για εφτά χρόνια στην ηγεσία του ελληνικού κράτους. Αυτό προκάλεσε νέες αντιδράσεις, ενώ εκφράσεις όπως «τύραννος» άρχισαν να ακούγονται όλο και πιο συχνά για τον Καποδίστρια.

3/. Η εχθρική στάση των Μαυρομιχαλαίων είχε διαφανεί από την πρώτη  στιγμή της αφίξεως του κυβερνήτου εις την Αίγινα..Δεν κράτησαν οι Μαυρομιχαλαίοι ούτε τα προσχήματα, ακόμη και κατά την προσφώνηση του Θεοφίλου Καΐρη προς τον Καποδίστρια, κατά την επίσημον υποδοχήν του εις τον ιερόν Μητροπολιτικόν ναόν της Αιγίνης. Συγκεκριμένα:

Την 12ην Ιανουαρίου 1828, αποβιβάζεται στην Αίγινα, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας από πλοιάριον (ολκάς) που έφερε Ελληνική σημαία, περιστοιχιζόμενος από Έλληνες και ξένους Αξιωματικούς και επευφημούμενος από τους Έλληνες.

Στην συνέχεια ο κυβερνήτης κατευθύνθηκε προς την Μητρόπολη, όπου τον υπεδέχθησαν, οι αρχιερείς, ιερείς, η τότε πολιτική ηγεσία και σύμπας ο λαός με «κλάδους ελαίας και δάφνης». Τον Καποδίστρια προσεφώνησε ο λόγιος Θεόφιλος Καΐρης, από τον εξώστη της βορεινής πέτρινης σκάλας της εκκλησίας.

Ο Θεόφιλος Καΐρης ξεκίνησε την ομιλία του με ένα ρητό από το βιβλίο των Κριτών (Παλαιά Διαθήκη) :  «Ουκ άρξω εγώ, ουκ άρξει ο υιός μου εν υμίν. Κύριος κυβερνήσει υμάς» (8/23). Στην αρχή, ο λόγος περιείχε επαίνους στο πρόσωπο του Καποδίστρια.  Στην συνέχεια άρχισε να εκτίθεται η τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα από τις διχόνοιες και τις συνωμοσίες.

 Αυτό ενόχλησε μερικούς κυρίως τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, ο οποίος ανέβηκε γρήγορα στην σκάλα και τραβούσε τον Θεόφιλο από το ράσο, για να κατέβει λέγοντας: «Πάψε!» Εκείνος αποκρίθηκε: «Όχι!». Διακόπηκε η ομιλία και έγινε χασμωδία. Τότε ο Καποδίστριας που παρακολουθούσε με «χαρίεν και σοβαρόν ύφος», όρθιος την ομιλία έκανε νόημα να συνεχίσει ο ομιλητής..Έτσι ολοκληρώθηκε ο λόγος…» (Ταξίδι στην Ιστορία, Αίγινα, πρωτοπρ. Εμμανουήλ Α. Γιαννούλης, 2013, Αθήνα, εκδ. Αθαν. Σταμούλης, σ. 188).

Ήδη, από το 1830, είχε ξεσπάσει ανταρσία στην Μάνη υπό την ηγεσία του Τζανή Μαυρομιχάλη, αδελφού του Πετρόμπεη. Ο τελευταίος ετέθη σε περιορισμό στο Ναύπλιο, ζήτησε να πάει στην Μάνη για να την ησυχάσει, το αίτημά του δεν έγινε δεκτό, αποπειράθηκε να διαφύγει με αγγλικό πλοίο, συνελήφθη και φυλακίστηκε. 

Λέγεται ότι οι αντάρτες της Μάνης, είχαν σημαίες με ζωγραφισμένους πάνω τους τον Λυκούργο και τον Λεωνίδα και ζητούσαν «Ελευθεροτυπία και Σύνταγμα».

Στο σημείο αυτό, ερωτώμεν τους σημερινούς θιασώτες των τότε ξενοκίνητων «Συνταγματικών»:

Είχαν οποιαδήποτε ιστορική, πολιτική ή άλλη σχέση οι, Λυκούργος και Λεωνίδας, με Δημοκρατία, Σύνταγμα και Ελευθεροτυπία, όπως απαιτούσαν οι στασιαστές της Μάνης;

4/. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, που ζούσε στο Ναύπλιο, ζήτησε από τον Καποδίστρια να πάει στην Μάνη να ηρεμήσει τους συντοπίτες του. Ο Καποδίστριας όμως δεν τον άφησε. Να σημειώσουμε ότι τους Μαυρομιχαλαίους που ζούσαν στο Ναύπλιο, τους παρακολουθούσε η Αστυνομία. Ο Τζανής Μαυρομιχάλης και ο γιος του, Κατσάκος, ήταν φυλακισμένοι.

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, δεν άκουσε τον Καποδίστρια και πήγε τελικά στην Μάνη. Ο Καποδίστριας έστειλε τον Κανάρη να ηρεμήσει τους Μανιάτες. Ο Ψαριανός μπουρλοτιέρης ζήτησε να μιλήσει με τους Μαυρομιχαλαίους. Αν και αυτοί δεν ήθελαν επαφές με τους κυβερνητικούς, εμπιστευόμενοι τον Κανάρη δέχτηκαν να μιλήσουν μαζί του. Έτσι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης κι’ ο αδελφός του, Κωνσταντής, ανέβηκαν στο καράβι του Κανάρη. Ξαφνικά, το καράβι σήκωσε άγκυρα κι’ έφυγε για το Ναύπλιο.

Εκεί, ο Πετρόμπεης φυλακίστηκε στο Ιτς Καλέ ως «ένοχος εσχάτης προδοσίας», ενώ ο Κωνσταντής, ως λιποτάκτης, τέθηκε υπό «αστυνομική επιτήρηση».

Ο Κανάρης φαίνεται ότι είχε εντολή να συλλάβει τους Μαυρομιχαλαίους, το έκανε όμως με δολερό τρόπο. Μόλις έμαθε τα γεγονότα, ο Καποδίστριας εξοργίστηκε:

«Η πράξη αυτή του Κανάρη είναι άτιμη! Μ' αυτά τα λάθη τους, τα δημόσια όργανα θα μου φέρουν κανένα διάβολο στο κεφάλι». Οι αντιδράσεις εναντίον του Καποδίστρια, από συγκεκριμένες πάντα πλευρές, είχαν αρχίσει να γίνονται ανεξέλεγκτες. Ο Καποδίστριας όμως, δεν φαινόταν διατεθειμένος να ξεφύγει από τον δρόμο που είχε χαράξει.

5/. Ένας από τους φανατικότερους αντικαποδιστριακούς, και αντιπροσωπευτικός τύπος των πολιτικών-διπλωματών, εχθρών του κυβερνήτου, ήταν ο γιατρός, πολιτικός και διπλωμάτης, προσωπικός φίλος του ραδιούργου, μασώνου και ολετήρος του Έθνους Αλ. Μαυροκορδάτου, ο τυχοδιώκτης Κωνσταντίνος Ζωγράφος (1796-1856).2

Η Αστυνομία συνέλαβε τον Ζωγράφο για να τον εκτοπίσει από το Ναύπλιο. Εκείνος ζήτησε να δει τον Κυβερνήτη κι’ ο Καποδίστριας δέχτηκε.  Μετά την συζήτηση που είχαν, ο Ζωγράφος όχι μόνο δεν εξορίστηκε, αλλά έγινε μέλος του Ακυρωτικού Δικαστηρίου. Όμως, ο Βιάρος μεσολάβησε στον αδελφό του, τον ενημέρωσε για τις τυχοδιωκτικές και ύποπτες δραστηριότητες του Ζωγράφου, με αποτέλεσμα ο Καποδίστριας να πάρει πίσω τον διορισμό του. Έξαλλος αυτός, έφυγε από το Ναύπλιο, λέγοντας στον φίλο του Λόντο: «Ένα πιστόλι θα μας σώσει απ' τον άνθρωπο τούτο».

Έφτασε στην Ύδρα, όπου ο Λάζαρος Κουντουριώτης ακούγοντας τα παραπάνω λόγια, έταξε 1.000 βενέτικα φλουριά σε όποιον σκότωνε τον Καποδίστρια!!!

Στο σημείο αυτό και πάλιν διερωτώμεθα: Εάν ο Κουντουριώτης διέθετε 1.000 βενέτικα φλουριά για δωροδοκία, σημαίνει ότι είχε αρκετό «λίπος» στα θησαυροφυλάκιά του, σε χρόνους οικονομικής πενίας του κράτους και εξαθλιώσεως των Ελλήνων. Τότε, γιατί αυτός και οι λοιποί Υδραίοι «πατριώτες», ζητούσαν χρήματα από τον Καποδίστρια, γνωρίζοντας ότι τα δημόσια ταμεία ήσαν άδεια;

Προφανώς, για να διατηρήσουν τα υπερπρονόμιά τους που είχαν αποκτήσει από την «συνεργασία» τους με τους Οθωμανούς κατακτητές, κατά την διάρκειαν της Οθωμανοκρατίας. Κάτι τέτοιο, μόνο μέσω της εκ Γαλλίας εισαχθείσης Συνταγματικής ψευτοδημοκρατίας, μπορούσαν να επιτύχουν, όπως τους διαβεβαίωναν οι Αγγλο-γάλλοι «διαφωτιστές» και συνταγματικοί προστάτες τους.

Επειδή όμως, ο Εθνικός κυβερνήτης ως γνήσιος Ρωμηός, τουτέστιν Ορθόδοξος Έλλην και αληθινός δημοκράτης, απεφάσισε να εφαρμόσει την ισονομίαν μετά δικαιοσύνης και σωφροσύνης, δίδοντας προτεραιότητα στις χήρες και τα ορφανά των πεσόντων αγωνιστών της επαναστάσεως του 1821, οι «πατριώτες» πολιτικοί αντίπαλοι του Καποδίστρια, που την κρίσιμη εκείνη περίοδο έθεσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα υπεράνω του συμφέροντος της πενομένης πατρίδος, αντέδρασαν, επανεστάτησαν, επεδίωξαν και επέτυχαν, με την πλήρη υποστήριξη των προστατών τους, την πολιτική εξόντωση και τον βιολογικόν θάνατον του Καποδίστρια.

Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που απαιτούσαν δημοκρατία, ελευθεροτυπία και Σύνταγμα, ενώ ΔΕΝ υπήρχε ακόμη κράτος, ευρύθμως λειτουργούν, αναγνωρισμένο διεθνώς και ανεξάρτητο!

6/. Ήδη τα σχέδια για την δολοφονία του «τυράννου», όπως έλεγαν, καταστρώνονταν. Η πρώτη δολοφονική απόπειρα έγινε με «όργανο» τον υπηρέτη του Καποδίστρια, Νικολέτο. Ένας «κουρελής Υδραίος», κατά τον ίδιο, του έδωσε 25.000 γρόσια και του ζήτησε να φαρμακώσει τον Κυβερνήτη. Στην συνέχεια εξαφανίστηκε.

Ο Νικολέτος έριξε φαρμάκι στον καφέ του Καποδίστρια, αλλά προδόθηκε από την συμπεριφορά του όταν τον σερβίριζε. Ο Κυβερνήτης του είπε να κρατήσει τα χρήματα και να μην πει τίποτα σε κανέναν για το περιστατικό και ούτε καν τον απομάκρυνε από κοντά του. Κατάλαβε όμως ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι νόμιζε.

Του προτάθηκε από τους ξένους πρεσβευτές να του δώσουν φρουρούς, εκείνος όμως αρνήθηκε. Σύντομα μαθεύτηκε στο Ναύπλιο ότι οι Μαυρομιχαλαίοι είχαν αγοράσει καινούργια κουμπούρια.

Ο Αστυνόμος της πόλεως Ποταμιάνος, έβαλε ανθρώπους του να παρακολουθούν κάθε κίνηση του Κωνσταντή Μαυρομιχάλη και του Γιωργάκη (ή Μπεϊζαντέ), του δευτερότοκου γιου του Πετρόμπεη.

Ο Γιωργάκης είχε μεγάλη έχθρα εναντίον του Καποδίστρια και είχε ορκιστεί ότι θα τον σκοτώσει. Το είπε μάλιστα θρασυστόμως και στον Πάνο Ράγκο, φίλο δικό του αλλά και του Κυβερνήτη, να του το μεταφέρει.

Ο Καποδίστριας ένιωσε έκπληξη και είπε στον Ράγκο ότι όποιος κάνει κάτι τέτοιο, μαζί με τον ίδιο θα σκοτώσει και την πατρίδα. Στις προτροπές του νομάρχη Αξιώτη και του αστυνόμου Ποταμιάνου να φυλακίσουν τον Γιώργη Μαυρομιχάλη, ο Καποδίστριας ήταν αντίθετος.

Όταν η Μαντώ Μαυρογένους του έγραψε επιστολή με την οποία τον ενημέρωσε ότι οι Μαυρομιχαλαίοι ετοιμάζονται να τον σκοτώσουν, εκείνος έκαψε το γράμμα. Κι’ όταν ένας Σμυρνιός ντελάλης, ο οποίος φαίνεται ότι κάτι είχε πληροφορηθεί, πήγε στο Κυβερνείο και του είπε να φυλάγεται, ο Καποδίστριας σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.

7/. Οι Μαυρομιχαλαίοι ζήτησαν να νοικιάσουν το σπίτι του Μιχάλη Ιατρού, που βρισκόταν απέναντι από το Κυβερνείο, όμως ο ιδιοκτήτης του κάτι υποψιάστηκε και δεν τους το παραχώρησε. Έγινε προσπάθεια από τον αγωνιστή του '21 και ιστορικό Ιωάννη Φιλήμονα να "τα βρουν" ο Καποδίστριας με τους Μαυρομιχαλαίους. Ο Πετρόμπεης, μόλις πληροφορήθηκε από τον Φιλήμονα τι ζητούσε ο Κυβερνήτης, έγινε έξαλλος, καθώς το θεώρησε προσβλητικό και ατιμωτικό.

Η ηλικιωμένη μητέρα του Πετρόμπεη και ο αδελφός του Γιάννης, γνωστός και ως Κατσής, ζήτησαν από τον Ρώσο ναύαρχο Ρίκορντ να μεσολαβήσει, γιατί έβλεπαν ότι και ο Καποδίστριας θα εδολοφονείτο αλλά και δικοί τους άνθρωποι θα είχαν επίσης άσχημο τέλος. Η συνάντηση κανονίστηκε να γίνει το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου, στις 5 το απόγευμα. Λίγη ώρα πριν, έφτασε το ευρωπαϊκό ταχυδρομείο στον Καποδίστρια. Στον «Ταχυδρόμο του Λονδίνου» υπήρχε ένα δημοσίευμα για την «τυραννική» διοίκησή του και τον «άδικο διωγμό» των Μαυρομιχαλαίων.

Μόλις το διάβασε ο Κυβερνήτης, έγινε έξαλλος και πήγε ως το Παλαμήδι για να ηρεμήσει. Επιστρέφοντας, βρήκε τον Ρίκορντ να τον περιμένει και του έδειξε την εφημερίδα. Στον έκπληκτο Ρώσο είπε ότι «είναι υποχρεωμένος να προστατεύσει την αξιοπρέπειά του ως το τέλος» και ότι «δεν δέχεται να δει τον Μαυρομιχάλη». Ο Πετρόμπεης είχε ήδη μεταφερθεί από το Ιτς Καλέ στο Κυβερνείο. Ο Ρίκορντ προσπάθησε να μεταπείσει, μάταια όμως, τον Καποδίστρια.

Απογοητευμένος, μετέφερε στον Μαυρομιχάλη την άρνηση του Κυβερνήτη να τον δει. Ο Πετρόμπεης είπε τότε: «Ποτέ δεν καρτερούσα να μου φερθεί τόσο άπρεπα ο Κυβερνήτης. Να με πομπεύει με φρουρούς μέσα στα σοκάκια του Αναπλιού και να με διώχνει με τέτοια καταφρόνια. Αν δε σέβεται το όνομά μου, πρέπει τουλάχιστον να λογαριάζει τις θυσίες της φαμελιάς μου στον Αγώνα».

Έτσι πήρε τον δρόμο της επιστροφής στην φυλακή. Ζήτησε από τους φρουρούς του να περάσει από το σπίτι όπου έμεναν ο αδελφός του,  Κωνσταντής κι’ ο γιος του, Γιώργης. Όταν τον είδαν εκείνοι από το παράθυρο, τον ρώτησαν γεμάτοι αγωνία τι έγινε. Δείχνοντάς τους με νοήματα τους φρουρούς δεξιά κι αριστερά τους είπε: «Βλέπετε».

Ήταν κατά κάποιο τρόπο το σύνθημα για την δολοφονία του Καποδίστρια...

Το επόμενο πρωΐ, ο Καποδίστριας ετοιμάστηκε να πάει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Ήταν περίπου 5:30 το πρωί. Στον δρόμο του επιτέθηκε ένα μαύρο σκυλί, που πρόλαβε κι’ έσκισε την ρεντιγκότα του (ρεντιγκότα= Είδος ανδρικού πανωφοριού <γαλλ. Redingote <αγγλ.riding-coat, σακάκι ιππασίας). Επέστρεψε στο σπίτι του, άλλαξε ρεντιγκότα και έφυγε ξανά για την εκκλησία!

Μια βουβή γριά ζητιάνα, με άναρθρες κραυγές, προσπάθησε να τον σταματήσει. Μάταια όμως... Ο Καποδίστριας συνέχισε, αφού της έδωσε μερικά νομίσματα, να βαδίζει προς το ραντεβού του με την αιωνιότητα, στο πάνθεον των Ηρώων και εθνομαρτύρων του Γένους των Ελλήνων.

γ. Το χρονικό της δολοφονίας.

 1/. Το πρωΐ της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο (δηλαδή στις 9 Οκτωβρίου 1831), όταν ο κυβερνήτης έφυγε από το Κυβερνείο του Ναυπλίου, για να παρακολουθήσει την Κυριακάτικη θεία λειτουργία, στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, τον συνόδευαν οι σωματοφύλακές του, Γιώργος Κοζώνης, Κρητικός, που είχε χάσει το δεξί του χέρι στο Νεόκαστρο το 1825, και ο στρατιώτης Δημήτριος Λεωνίδας, από την Τρίπολη. 

Την ίδια ώρα, οι Μαυρομιχαλαίοι, που το προηγούμενο βράδυ ετοίμαζαν κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου τους, μαζί με τους Λόντο και Καλαμογδάρτη, ξεκινούσαν με δυο υποτακτικούς τους και δυο πολιτοφύλακες, τον Ανδρέα Γεωργίου και τον Γιάννη Καραγιάννη, που είχαν οριστεί από την κυβέρνηση να  τους παρακολουθούν, αλλά τελικώς έγιναν όργανά τους, για τον Άγιο Σπυρίδωνα.

Ο Καποδίστριας μόλις τους είδε στην είσοδο της εκκλησίας, κοντοστάθηκε και σκέφτηκε να φύγει. Προχώρησε όμως προς το μέρος τους και τους χαιρέτησε με ένα νεύμα. Τότε, ο Κωνσταντής άρπαξε τον Κυβερνήτη και τον πυροβόλησε πίσω από το αφτί, ενώ ο Γιώργιος τον μαχαίρωσε δύο φορές κάτω από την κοιλιά. Και ο Καραγιάννης πυροβόλησε κατά του Καποδίστρια, ωστόσο αστόχησε. Ο Καποδίστριας πέθανε ακαριαίως.

Ο Κωνσταντής καταδιώχθηκε κι’ αφού τραυματίστηκε από τον Κοζώνη και τον Φωτομάρα, πέθανε μερικές ώρες αργότερα. Τον αποτελείωσε ο λαός του Ναυπλίου, το δε πτώμα του πετάχθηκε στο λιμάνι. Από τους δολοφόνους αδελφούς, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης λίγο πριν πεθάνει από την πιστολιά του φρουρού του Καποδίστρια, ζητώντας έλεος είπε στους αστυνομικούς: «Δὲν φταίω ἐγὼ στρατιῶται, ἄλλοι μὲ ἔβαλαν».

Ποίοι τον έβαλλαν; Ασφαλώς οι ηθικοί αυτουργοί και ο νοών νοείτω!

Ο άλλος δολοφόνος, ο Γεώργιος, ξεφεύγοντας από την καταδίωξη, κατέφυγε στο σπίτι του λοχαγού του Μηχανικού Βαλλιάνου και όταν είδε ότι εκεί δεν ήταν ασφαλής, αφού πλησίαζε το εξαγριωμένο πλήθος που τον καταδίωκε, κατέφυγε στο σπίτι του Γάλλου αντιπρέσβη Ρουάν (Rouen).

Προς την κατεύθυνση της εμπλοκής, της εδώ και αιώνες τεκτονοκρατούμενης Γαλλίας, συναινεί και η μαρτυρία που μεταφέρει ο ιστορικός και αγωνιστής Νικόλαος Κασομούλης, ότι ο έτερος εκτελεστής του Κυβερνήτη Γεώργιος Μαυρομιχάλης, υποτιθέμενος πατριώτης, κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβυ της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, παρέδωσεν τ’ άρματά του, δηλώνοντάς του:

«Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας».  (Κασομούλης, Νικόλαος. Ενθυμήματα στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων 1821 -1833. τ. Γ΄ σελ. 4.--Γενική Εφημερίς, αρ. 84-85 /1831).

Ο Ρουάν τον δέχθηκε με συμπάθεια, καθώς και οι Γάλλοι αξιωματικοί Ζεράρ (Gérard) και Πελιόν (Pellion). Ο μεν Ζεράρ ήταν διοικητής του ελληνικού τακτικού στρατού, ο δε Πελιόν αρχηγός του Επιτελείου και πρώην διοικητής του Ιππικού. Όμως, ούτε αυτό το μέρος ήταν ασφαλές καταφύγιο, αφού το έξαλλο πλήθος περικύκλωσε το σπίτι απαιτώντας εκδίκηση. Η ενέργεια του Γεώργιου Μαυρομιχάλη να ζητήσει άσυλο στον Γάλλο αντιπρέσβη, δημιούργησε πολλά ερωτηματικά και υποψίες για ηθική αυτουργία της Γαλλίας στην δολοφονία. Αυτό ενισχύεται και από τα ρωσικά αρχεία που αναφέρονται στην δολοφονία του Καποδίστρια.

2/. Ο δολοφόνος αμέσως μετά, οδηγήθηκε στο δικαστήριο το οποίον τον δίκασε για το έγκλημα του.

Οι Άγγλοι έσπευσαν αμέσως να διορίσουν δικηγόρον υπερασπίσεως, ένα δικόν τους (υπ)άνθρωπο, «όνομα και πράγμα» Μασώνο, τον Εδουάρδο Μέϊσον (Edward Mason),3 ο οποίος υπέβαλε ένσταση αναρμοδιότητας του δικαστηρίου, η οποία φυσικά απερρίφθη.  Στην συνέχεια, προσέβαλε την πρωτόδικο καταδικαστική απόφαση στο Αναθεωρητικό, το οποίο όμως, επικύρωσε την θανατική καταδίκη.      

Τελικώς, ο δολοφόνος του Εθνικού κυβερνήτη και αρχηγού του Ελληνικού κράτους καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε λίγες μέρες αργότερα. Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον ελληνικό λαό, ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς!!!

Τέτοιου είδους «πατριώτες» ήσαν οι στασιαστές Υδραίοι και οι «Μανιάτες» του Πετρόμπεη!!!

Όταν ο «Μπεηζαντές» Γιωργάκης Μαυρομιχάλης έπεφτε νεκρός από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος, το (παλιό) ημερολόγιο έλεγε ημέρα Σἀββατο 10 Οκτωβρίου 1831.

Το φονικό βόλι των Μαυρομιχαλαίων επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ως προσωπική αντιδικία. Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί(!) που ακολούθησαν, έδειξαν τόσον τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας, όσον και τους συνεργούς, στο αποτρόπαιον εθνικόν έγκλημα.

Το γεγονός, ότι τα φονικά βόλια βρήκαν τον Εθνικό κυβερνήτη λίγο μετά τις 6.30 το πρωΐ έξω από τον ιερό ναό, όπου μετέβαινε προς παρακολούθηση της θείας λειτουργίας, δεν πρέπει να μείνει απαρατήρητο. 

 

Ο Καποδίστριας δεν ήταν ο πολιτικός των δοξολογιών και των πανηγύρεων. Ήταν ένας Ρωμηός/Έλλην, όπως όλος ο απλός και ευσεβής Λαός, για το καλό του οποίου ανάλωνε την ζωή του. Και γι᾿ αυτό μαζί με το λαό από τον Όρθρο, συμμετείχε στην σύναξη του εκκλησιαστικού σώματος.

Ο τάφος του Καποδίστρια στην Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα. Στα δεξιά ο τάφος του αδερφού του, Αυγουστίνου.

Ποιος κυβερνήτης της Ελλάδος μετά τον Καποδίστρια ήταν γνήσιος Ρωμηός, αναλόγου εθνικού αναστήματος, πολιτικού μεγέθους και πνευματικού διαμετρήματος, του δολοφονηθέντος; 

Κατά την άποψή μας, μέχρι το 1936, ΟΥΔΕΙΣ!

Ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί, χωρίς να φθάσει στο μέγεθος του Καποδίστρια, είναι ο πρωθυπουργός του «ΟΧΙ», Ιωάννης Μεταξάς (1936-1941), λόγω των ισοδύναμων Εθνικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών άθλων που επέτυχε, εντός διαστήματος διακυβερνήσεως αναλόγου εκείνου του Καποδίστρια,  και τον οποίον επίσης το ΣΥΣΤΗΜΑ χαρακτήρισε «δικτάτορα» και εδολοφόνησε αλλά κατά τρόπον «επιστημονικόν».4

Μετά την μεταπολίτευση του 1974, οι διατελεσαντες πρωθυπουργοί και πρόεδροι δημοκρατίας, εκτός του γεγονότος ότι, συγκρινόμενοι με τον Καποδίστρια ήσαν «νάνοι», είχαν και άλλα φανερά ή κρυφά … ανθελληνικά προσόντα, δηλαδή ήσαν τέκτονες, μέλη αποκρυφιστικών και σκοτεινών λεσχών, κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι ή άθεοι και στην καλύτερη των περιπτώσεων, «χριστιανοί» κατ’ ευφημισμόν ή την τότε ταυτότητα!

Η δολοφονία του Εθνάρχου, ανέκοψε την πορεία του Έθνους για την ολοκλήρωσή του, μέσα στα όρια της Ρωμαίϊκης παραδόσεώς του. Επηρέασε όμως δυσμενώς την πορεία όλης της Ορθόδοξης Ανατολής, ανατρέποντας τα σχέδια για την Ρωμαίϊκη αποκατάστασή της.

 

Συνεχίζεται

---

1 Το κέντρο του αντικαποδιστριακού αγώνα ήταν η  Ύδρα, έδρα των πλοιοκτητών και πιο συγκεκριμένα της οικογενείας Κουντουριώτη που είχε με το μέρος της τους αγωνιστές Μιαούλη, Σαχτούρη, Τομπάζη, Κριεζήδες. Βασικός λόγος για την αντίδραση των Υδραίων πλοικτητών ήταν η απαίτηση τους για την «άνευ αναβολής», καταβολή αποζημιώσεων για τις μεγάλες ζημιές και απώλειες των πλοίων τους κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως.

Αναγνώριζοντας αμέσως το δίκαιο αίτημα, ο Κάποδίστριας υποσχέθηκε ότι μόλις θα βελτιώνονταν τα οικονομικά της χώρας, η Ύδρα θα έπαιρνε «τὸ μερίδιόν της καθ’ ὅσον τὸ δίκαιον ἀπαιτοῦσε».  Οι Υδραίοι, όμως, απαιτούσαν την άμεση καταβολή αυτών των αποζημιώσεων, πράγμα που ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ λόγω της οικτράς οικονομικής καταστάσεως του κράτους.

2 Ο Ζωγράφος ήταν προσωπικός φίλος του Μαυροκορδάτου, ρωσόφιλος αλλά και κατήγορος του Καποδίστρια ως Ρωσόφιλου, αντιμοναρχικός αλλά και επίσημος διπλωμάτης επί Όθωνος, «έλλην πατριώτης», υποτίθεται, αλλά και τουρκολάγνος/τουρκόφιλος, τιμηθείς με το ανώτερο Οθωμανικό παράσημο την 7ην Δεκεμβρίου 1839 από τον Σουλτάνο Αβδούλ Μετζήτ, εγκαταλείψας την Ελλάδα, σε μια κρίσιμη περίοδο και μεταβάς εις την ασφαλή «χώρα του φωτός» των…Διαφωτιστών/ Σκοταδιστών, την Γαλλία όπου και απέθανε.

Διορίστηκε πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη το 1834, αλλά τον Δεκέμβριο του 1837 ανακλήθηκε και έγινε υπουργός Εξωτερικών. Οπαδός του Ρωσικού Κόμματος, ο Ζωγράφος αντιτάχθηκε στον Όθωνα, απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση και συνεργάστηκε με την αντιβαυαρική αντιπολίτευση.

Στις 3/15 Mαρτίου του 1840, υπέγραψε εν αγνοία της Ελληνικής κυβερνήσεως, συνθήκη φιλίας και εμπορίου, με τον Pεσίτ-πασά. H συνθήκη «ρύθμιζε» οικονομικές και ιδιαίτερα εμπορικές εκκρεμότητες ετών για «πρόοδο των ελληνικών εμπορικών συμφερόντων» στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Mε την επιστροφή του Zωγράφου στις Aθήνες εκδηλώθηκαν αντιδράσεις εναντίον της συνθήκης και του ίδιου του Zωγράφου, ο οποίος λοιδωρήθηκε ως φιλότουρκος.

H συνθήκη απερρίφθη από το υπουργικό συμβούλιο στις 11 Mαΐου, ως εθνικώς επιζήμια, ενώ και το Συμβούλιο της Επικρατείας αρνήθηκε να την επικυρώσει. O Zωγράφος παραιτήθηκε από υπουργός στις 16 Mαΐου. Μαζί με τους Λόντο και Μεταξά αποτέλεσαν την πολιτική τριανδρία του κινήματος  της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. (ΣΣ: Αυτού του είδους έλλογα (;) δίποδα ήταν οι λεγόμενοι «Συνταγματικοί»). {Πηγή: Ζωγράφος Κωνσταντίνος  (1796 – 1856) [Σεπτεμβρίου 26, 2009 από Αργολική βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού}.

3 Ο Εδουάρδος Μέϊσον [Edward Mason, (1799-1873)], είναι ένα αμφιλεγόμενο εάν όχι σκοτεινό πρόσωπο. Ήταν Σκώτος, χαρακτηρισθείς από το Σύστημα αργότερον, ως «φιλέλληνας», ενώ ο πρότερος βίος και η δράση του στην Ελλάδα, ΔΕΝ δικαιολογούσε τέτοιον χαρακτηρισμόν. Εκδότης, «διανοούμενος», εκπαιδευτικός, αλλά και νομομαθής που υπηρέτησε ως ο πρώτος εισαγγελέας του νεοσύστατου ελληνικού κρατιδίου. Κατά τα τελευταία έτη του Αγώνα, διετέλεσε γραμματέας του διοικητού του ελληνικού επαναστατικού στόλου («Ελληνική Στολαρχία»), λόρδου Κόχραν.

Κατά την συμβατική ιστορία, κατόρθωσε εντός τεσσάρων μηνών να μάθει τέλεια την ελληνική γλώσσα (ομιλία-γραφή) !!! (ΣΣ: Φρονούμεν ότι αυτό είναι αδύνατο με τα μέσα της εποχής εκείνης. Το πιθανώτερον καθ’ ημάς, σε συνδυασμό με τις δημόσιες θέσεις που κατάλαβε κατά την παραμονήν του στην Ελλάδα είναι ότι, ο Σκώτος πράκτωρ προετοιμάζετο από ετών, για συγκεκριμένη αποστολή στην Ελλάδα). Έτσι, διορίσθηκε καθηγητής φιλοσοφίας, πολιτικής οικονομίας και…θεολογίας στο «Αλληλοδιδακτικό Σχολείο» του Ναυπλίου. Συνεργάσθηκε στενώς, με τον προτεσταντίζοντα Θεόκλητο Φαρμακίδη, πολέμιο της Ορθοδοξίας.

Μετά την άφιξη του Ιωάννου Καποδίστρια, ο Μέϊσον τοποθετήθηκε ως μέλος του «Θαλασσίου Δικαστηρίου» και εν συνεχεία εργάσθηκε ως δικηγόρος. Επί Αντιβασιλείας πριν την ενηλικίωση του Όθωνα, ο Μέϊσον προήχθη σε γενικό εισαγγελέα(!!!) και κλήθηκε να οργανώσει την νεότευκτη αυτή δικαστική υπηρεσία. Ήταν ο δημόσιος κατήγορος στην δίκη των αγωνιστών Θεοδ. Κολοκοτρώνη και Δημ. Πλαπούτα, ζητώντας την θανατική τους καταδίκη για έσχατη προδοσία.

Στις 18 Δεκ. 1840 προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στο ακροατήριο με τις αλλοπρόσαλλες αγορεύσεις του και λόγω της γενικής κατακραυγής που ξεσηκώθηκε σε βάρος του, φυγαδεύτηκε αφού πρώτα ένας φοιτητής της Νομικής ονόματι Κίμων Δάλας, πυροβόλησε δυο φορές εναντίον του χωρίς να τον τραυματίσει.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1865 και εξέδωσε το περιοδικό «Μνήμων», για να πεθάνει τελικά στην αφάνεια, οκτώ χρόνια αργότερα και σε ηλικία 74 ετών. Η κόρη του Μπέτυ Μέϊσον υπήρξε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της Πλάκας, ιδιοκτησίας της θείας της, Κ. Χιλλ. 

4 Ένας άγγλος  στρατιωτικός ιατρός, πράκτορας της Intelligence Service, προθυμοποιήθηκε να προβεί σε εμβολιασμόν του Εθνικού ηγέτη του «ΟΧΙ», ισχυριζόμενος ότι με το φάρμακόν του θα εθεράπευε τις στομαχικές διαταραχές του Εθνικού κυβερνήτου. Το αποτέλεσμα ήταν να «διαλυθούν» τα εσωτερικά όργανά του και ο Ι. Μεταξάς να αποθάνει!!!).

 

 
OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ  ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR  LAST  RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE  BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 23^ον

ΣΤ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ [ΑΠΟ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (1453) ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1821)]

5. H ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1821.

α. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (25η Μαρτίου)

Την 25ην Μαρτίου, οι απανταχού της γης ενσυνείδητοι Ρωμηοί/ Έλληνες, εορτάζουν την διπλή εορτή, η οποία ξυπνάει τις μνήμες μας Χριστιανικώς, με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και Εθνικώς, με τον Επανευαγγελισμό του Γένους των Ελλήνων.

Το διάταγμα με το οποίον καθορίστηκε η επέτειος του διπλού εορτασμού κατά την 25ην Μαρτίου κάθε έτους, υπογράφηκε την 18ην Μαρτίου 1838 από τον τότε Υπουργό Εσωτερικών Γλαράκη. ΄Ετσι, 17 έτη μετά την Εθνεγερσίαν και 10 έτη μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, καθιερώθηκε ο διπλούς εορτασμός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821.

Το μεγάλο γεγονός του Ευαγγελισμού:

-Αποτελεί το θαύμα των θαυμάτων και φέρνει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος τις πιο ευχάριστες ειδήσεις, το όντως ευ-άγγελμα από κτίσεως κόσμου

-Είναι το αποκεκρυμμένο απ’  αιώνων μυστήριο, για την κατανόηση του οποίου χρειάζεται πίστη, εδραία και τεθεμελιωμένη και όχι γνώση δια του πεπερασμένου ανθρωπίνου νοός.

Ακούμε κατά τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου, κι’ εμείς συνεπαρμένοι από αυτό το μυστήριον αναβοούμε με πίστη:

«Χαίρε Εσύ που χώρεσες σαν δοχείο την Σοφία του Θεού, Χαίρε Εσύ που απέβης το Ταμείον της Προνοίας του Θεού».

-Υπερβαίνει κάθε ανθρώπινον λογισμόν και ανασύρει τους βυθισμένους στην άγνοια ανθρώπους.

-Προκαλεί κατάπληξη ακόμη και στους Αγγέλους, οι οποίοι θεωρούντες τον Θεόν ως απρόσιτον, τον βλέπουν τώρα προσιτόν σε κάθε άνθρωπο.

Η Αειπάρθενος Θεοτόκος Ευαγγελιζομένη έλαβε την χάρι να συμφιλιώσει το ανθρώπινο γένος με τον Δημιουργό Θεό. ΄Ανοιξε τον Παράδεισο για να εισάγη σ΄ αυτόν, όλη την αφορισθείσα Αδαμιαία φύση.

Χαίρε ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς. Χαίρε βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς».

Στον Ευαγγελισμό, η Παναγία «αξιώθηκε» ν΄ ακούσει από τον ΄Αγγελο το «Χαίρε κεχαριτωμένη», ότι της αρμόζει η τέλεια χάρη, γιατί με την υπακοή της στο θέλημα του Θεού, δεν είχε κανένα κοινό με την αμαρτία, είχε καθαρίσει την θέλησή της από κάθε ρύπο φθάνοντας στην ύψιστη τελείωση ούτε ταράσσεται από τα λόγια του Αγγέλου, όπως ακριβώς δεν ενοχλούνται τα μάτια από το φως και η ημέρα από τον ήλιο, γιατί γνωρίζει καλά πως σκοπός του ανθρώπου είναι να ενωθεί με τον Θεόν... 

Το μεγαλείο και η πρωτοφανής αρετή της Παναγίας «εκάλυψε τον ουρανό και ξεπέρασε τον χορό των Αγγέλων.  Ενώ οι ΄Αγγελοι, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ στέκονται γύρω από τον Θεό και δέχονται τις θείες ακτίνες Του, η Παναγία δεν δέχεται κάποια θεία λαμπρότητα και δόξα αλλά την ίδια την υπόσταση του Θεού μέσα της. Γι’ αυτό η Παναγία τοποθετείται ψηλότερα από τις αγγελικές δυνάμεις. Είναι η «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ». (Νικ. Καβάσιλας, Λόγος εις την Κοίμησιν, Ν. Νέλλα, η Θεομήτωρ).

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου:

Είναι η χρυσή στιγμή του Θεού, συνταιριασμένη με την χρυσή στιγμή του κόσμου, ο χρόνος του Κτίστη-Θεού ντυμένος στον χρόνο του Κτίσματος, όπου ξεδιπλώνεται η σωτήρια Βουλή Του. Ο Θεός γίνεται Ιστορία και ο άνθρωπος χωρεί στην αιωνιότητα !

β. Ο Επανευαγγελισμός του Γένους των Ελλήνων.

Αλλά την 25ην Μαρτίου εορτάζομεν και τον Επανευαγγελισμόν του Γένους των Ελλήνων. Λέγοντες Ευαγγελισμόν ενός ΄Εθνους εννοούμε το ευ-άγγελμα, τα χαρμόσυνα νέα, την ευλογία του ΄Εθνους, από τον Θεόν ή τους Διακόνους Αυτού (Άγγελοι, Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, Αρχιερείς), όπως το ΄Εθνος :

-Αποτινάξει τον ζυγόν δουλείας και ανακτήσει την Ελευθερίαν του.

-Αναλάβει την Οικουμενική αποστολή διαδόσεως του Λόγου του Θεού τουτέστιν εξανθρωπισμού της Οικουμένης.

-Εκτελέσει ό,τιδήποτε διαταχθεί από τον Θεόν («Τάδε λέγει Κύριος»).

Το Ελληνικόν ΄Εθνος, από της ιστορικής εμφανίσεώς του, ευαγγελίσθηκε τρεις (3) φορές:

1ος: O Mυστικός Ευαγγελισμός Προ Χριστού.

Το Έθνος των Ιώνων ή Ιαβανών (κατά την Παλαιά Διαθήκην) /Ελλήνων, δια του Μεγάλου Αλεξάνδρου:

.Κατέκτησε  όλα τα έθνη του τότε γνωστού κόσμου, όχι μόνον δια της στρατιωτικής του ισχύος, αλλά και πνευματικώς, προπαρασκευάσας την Οικουμένη, ώστε να δεχθεί τον Λόγον του Αληθινού Θεού.

.Γίνεται ο πνευματικός διδάσκαλος του Κόσμου. Αυτό το κολοσσιαίο έργο του εξανθρωπισμού της Οικουμένης ήταν αποτέλεσμα της θείας θελήσεως καθ’ όσον η θεία Πρόνοια, κατά τον  Άγιον Νεκτάριον,

«…αναδεικνύει τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα έτερον Ιησούν του Ναυή, ίνα υποτάξει πνευματικώς τα ΄Εθνη και προπαρασκευάση αυτά δια της σοφίας και επιστήμης, μεταδίδων εις αυτά το Ελληνικόν πνεύμα... όπως δια της φιλοσοφίας το Ελληνικόν ΄Εθνος συνδράμη και συντελέση εις την πλήρωσιν της θείας βουλής και αναμορφώσεως και αναπλάσεως του ανθρωπίνου γένους » (Περί Αθανασίας Ψυχής και Μνημοσύνων, σ. 73-74).

Το ότι ο χαρακτήρ του Ελληνισμού είναι Θεόμορος και Οικουμενικός, πιστοποιείται από αναρίθμητα ιστορικά στοιχεία και μαρτυρίες. Ενδεικτικώς αναφέρονται :

«Σε ένα μικρό λαό, δόθηκε άλλοτε από Θεού η εντολή να δημιουργήσει τις βάσεις και τις αρχές κάθε ανθρώπινης προόδου. Και ο λαός αυτός είναι ο Ελληνικός» (Βλάσιος Πασκάλ, 1623-1662, Επιφανής Γάλλος φιλόσοφος και φυσικομαθηματικός).

«Δεν υπάρχει τίποτε εις τον Ελληνικόν Πολιτισμόν που να μην φωτίζει τον δικό μας Πολιτισμό» (Will Durant,  Παγκόσμια Ιστορία Πολιτισμού, Εκδ. Αφοι Σπυροπούλου, σ. 6).

«...Η Ελληνική φιλοσοφία προπαρασκευάζει προοδοποιούσα τον υπό Χριστού τελειούμενον... Εδόθη δε αύτη προηγουμένως τοις ΄Ελλοισιν πριν ή ο Κύριος καλέσαι τους ΄Ελληνας. Επαιδαγώγει δε αύτη το Ελληνικόν, ως ο Νόμος τους Εβραίους, εις Χριστόν» [Κλήμης, Στρωματείς, 6, 8 ΒΕΠΕΣ, 8 (202) 33/Ι5, ΒΕΠΕΣ, 7, 245].

2ος:  H Διάδοση της Χριστιανικής Πίστεως.

Το Ελληνικόν ΄Εθνος ευλογείται δια δευτέραν φοράν, όταν ο Κύριος αποκαλύπτει Εαυτόν στους προγόνους μας, και τους αναθέτει το έργον της διαδόσεως του Θείου Λόγου Του.

«…Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου» (ΙΩΑΝΝ: 12/20-24).

«Οι θείοι λόγοι του Σωτήρος, μας λέγει ο ΄Αγιος Νεκτάριος, όταν του ανήγγειλαν ότι εζήτησαν να τον ιδούν οι ΄Ελληνες, τώρα εδοξάσθη ο Υιός του ανθρώπου είχαν ένα βαθύ νόημα. ΄Ηταν λόγοι προφητικοί, πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων. Οι ΄Ελληνες αυτοί, ενώπιον του Χριστού, ήσαν αντιπρόσωποι ολόκληρου του Ελληνικού ΄Εθνους. Στην παρουσία τους διέκρινε και ανεγνώρισε ο Ιησούς το ΄Εθνος, στο οποίο επρόκειτο να δοθεί η ιερή παρακαταθήκη για την διαφύλαξη χάριν της ανθρωπότητος» (Άγ. Νεκτάριος, Περί Ελληνικής Φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν, σ. 15).

Αλλωστε, είχε προηγηθεί, κεκρυμμένως, η Θεία Βουλή του Κυρίου για τους ΄Ελληνες. Πότε συνέβη αυτό;

Ο Ιησούς διδάσκοντας την παραβολήν του αμπελώνος λέγει εις το ακροατήριον: «Δια τούτο σας λέγω, ότι θα αφαιρεθεί από σας (εννοεί τον Παλαιό λαό Ισραήλ), η βασιλεία του Θεού και θα δοθεί σε ΄Εθνος το οποίον θα αποφέρει τους καρπούς της ...» (ΜΑΤΘ: 21/43).

Και αφού ο Λόγος του Θεού ουδέποτε εκπίπτει, ποιο ήταν το ΄Εθνος, το οποίον επροφήτευσε και ευλόγησε τότε ο Ιησούς; Ποιο έθνος απέφερε τους καρπούς της Βασιλείας του Θεού;

Ήταν το Ελληνικόν Έθνος, διότι:

ØΜε όχημα την Ελληνική γλώσσα, ο Χριστιανισμός διεδόθη στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου.

ØΗ Ελληνική φιλοσοφική σκέψη απετέλεσε το πνευματικό εργαστήρι του Λόγου του Θεού, στο οποίον έγινε η επεξεργασία, επαλήθευση και διατύπωση των δογμάτων της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεως (Χριστιανική Θεολογία).

ØΣτην Ελληνική/Ρωμαίϊκη Αυτοκρατορία («Βυζάντιο») συγκροτήθηκαν Οικουμενικές Σύνοδοι, οι οποίες θέσπισαν τα Δόγματα της Παγκόσμιας Χριστιανικής Πίστεως (Ορθοδοξία). Μισή χιλιετία αργότερα, βρέθηκαν οι Σχίστες της πίστεως (αιρετικοί παπικοί και πολυκέφαλοι διαμαρτυρόμενοι/προτεστάντες) που αμφισβήτησαν  και απέρριψαν τα καθολικώς παραδεδεγμένα Δόγματα της Ενιαίας (Ορθόδοξης) Εκκλησίας.

ØΤο Ελληνικόν Εθνος, αξιώθηκε να μεγαλουργήσει με την Αυτοκρατορία του, δώρο από τον Τριαδικό Θεό, επί χίλια (1000) περίπου χρόνια.

ØΚατά την διάρκεια του βίου της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (ελεύθερης και κατακτημένης από τους Οθωμανούς), γεννήθηκαν, θαυματούργησαν και πέθαναν πλείστοι ΄Αγιοι και μάρτυρες της Χριστιανικής πίστεως.

ØΚαθ’ ομολογίαν των αιρετικών παπικών:

«Οι ΄Ελληνες είναι οι πρωτότοκοι της Χριστιανικής Εκκλησίας, υιοί και Πνεύμα Θεού εστίν το λαλούν εν αυτοίς» (ομολογία Βενετών το 1438, μετά παρακολούθηση θείας λειτουργίας Ορθοδόξων Ελλήνων από την οποία έμειναν άφωνοι – Ιστορία Βυζαντινή, Δούκας, σ. 213).

ØΗ Ελλάς προετοιμαζομένη και αναζητούσα την χάρι είναι ήδη έργον της Χάριτος (Ηθική και Θρησκ. Εγκυκλ., τ. 5ος, 1964, σ. 653).

3ος: H Eθνική Επανάσταση τoυ 1821.

Με την πτώση της Πόλης μας, αφαιρέθηκε η δόξα που είχε δοθεί στο Ελληνικό ΄Εθνος, ως κορύφωση του Δευτέρου Ευαγγελισμού (όπως είχε γίνει πολύ παλαιότερα με τον παλαιό λαό Ισραήλ) και η Ελλάς παρεδόθη στο σκοτάδι τεσσάρων αιώνων δουλείας στους Οθωμανούς.

Όμως, το γένος των Ελλήνων, χαλυβδούμενο μέσα στις σκληρές και μακροχρόνιες δοκιμασίες της Οθωμανικής σκλαβιάς, μετανοεί και δια τούτο ο Θεός αναγγέλλει και πάλι, δια του Αρχιεπισκόπου Παλαιών Πατρών Γερμανού, την απόφασή Του να ελευθερώσει το Γένος από τους Τούρκους.

«Πολυαγαπημένοι μας αδελφοί, ο Κύριος ο οποίος ετιμώρησε τους πατέρες μας και τα τέκνα των, σας αναγγέλλει δια του στόματός μου το τέλος των δακρύων και των δοκιμασιών... Στρατιώται του Σταυρού, ότι καλείσθε να υπερασπισθείτε είναι αυτό τούτο το θέλημα του Ουρανού.  Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος να είσθε ευλογημένοι  και συγκεχωρημένοι από πάσας τας αμαρτίας σας» [Διακήρυξη του Γερμανού προς τον κλήρον και τους πιστούς επαναστάτας, η οποία εξεφωνήθη εντός της μονής των Αδελφών της Λαύρας του όρους Βελιά την 8ην/20ην Μαρτίου 1821].

Αυτή η Τρίτη Ευλογία του Θεού από τον Αρχιερέα Γερμανό (και οι ιερείς κατά τους Πατέρες δεν λέγουν τα εαυτών, αλλά μεταφέρουν τα ρήματα του Κυρίου), αποτελεί το νέον Ευάγγελμα, της Εθνικής Παλιγγενεσίας , τον Επανευαγγελισμό του Ελληνικού ΄Εθνους.

Έτσι εφθάσαμε στην Εθνική μας Επανάσταση του 1821. 

γ. Τα αίτια της εκρήξεως της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821;

Βασικώς, συνοψίζονται σε τρία (3):

1ον/. Η διατήρηση του αδιασπάστου της Εθνικής Συνειδήσεως των Ελλήνων.

Η ζωή του Ελληνικού ΄Εθνους ΔΕΝ διεκόπη την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453. Η απελευθερωτική δάδα του Γένους είχε ανάψει, κατά τρόπο ακατάληπτο από τους αχνούς του αίματος των μαρτύρων-υπερασπιστών της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό το αίμα των Ελλήνων/Ρωμηών, την συντηρούσε κατά την διάρκεια της μακραίωνης δουλείας. Τούτο προκύπτει από πάρα πολλά ιστορικά στοιχεία. Θα αρκεσθούμε σε δύο, τα οποία θεωρούμε από τα πιο χαρακτηριστικά:

α/. Στην απάντηση του Κολοκοτρώνη προς τον Άγγλο ναύαρχο Χάμιλτον, ο οποίος προσεφέρθη να μεσολαβήσει προς συμβιβασμό με τους Τούρκους: 

«Αυτό Καπετάν ΄Αμιλτον δεν γίνεται ποτέ. Ελευθερία ή Θάνατος. Εμείς ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. Αλλους έκαψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί, και άλλοι καθώς εμείς εζούσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν πάντοτε ανυπότακτα».

Σε ερώτηση του Χάμιλτον περί ποίου Βασιλέως, ποίας φρουράς και ποίων φρουρίων ομιλεί, απήντησε:  «Η φρουρά του Βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφται, τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα Βουνά».

β/. Στο εγερτήριο σάλπισμα του Αλέξανδρου Υψηλάντου της 24ης Φεβρουαρίου 1821, αναφέρονται μεταξύ των άλλων:

«Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νεόυ, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι ΄Ελληνες την Ελευθερία εις την κλασσικήν γην της Ελλάδος.  Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών. Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι δια να μας αφήσωσιν εις την Ελευθερίαν, επολέμησαν και απέθανον εκεί. Το αίμα  των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν του Θηβαίου Επαμεινώνδου και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους Τριάκοντα Τυράννους, εις εκείνας του Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων οίτινες κατέκοψαν τοσάκις αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαρωτέρους και ανανδρωτέρους απογόνους πρόκειται εμείς σήμερον να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου».

Και επισφραγίζει ο Κων. Παπαρρηγόπουλος:

«Η Εθνότης διετηρήθη τοσούτον αναλοίωτος καθ΄ όλον το διάστημα της Οσμανικής Κυριαρχίας, ώστε δυνάμεθα να είπωμεν ότι το Εθνος το διενεργήσαν την τελευταίαν επανάστασιν ουδαμώς, κατά τα συστατικά αυτού, διέφερε του ΄Εθνους, το οποίον ηναγκάσθη να υποκύψει εις τον ζυγόν. Το ΄Εθνος του 1821 ήτο το αυτό ΄Εθνος του 1453» (Κ. Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, τ. 5ος, σ. 356). 

2ον/. Η ψυχική σύσταση και ο χαρακτήρ του ΄Ελληνος πατριώτου (Ορθόδοξος Εθνικισμός).

Τα βασικά γνωρίσματα του χαρακτήρος του ΄Ελληνος τα οποία διετηρήθησαν κατά την ιστορικήν πορείαν του και επιβίωσαν με την Χάριν του Θεού, μέσα από τα διαχρονικά ελαττώματά του, είναι τα εξής:

α/. Η φιλοπατρία (Πατριωτισμός).

Δια τον Ελληνα η φιλοπατρία είναι η πρώτη αρετή. Ανέκαθεν ο ΄Ελλην θεωρούσε την υπεράσπιση, την ασφάλεια και την ακεραιότητα της πατρίδος του ως ένα από τα ελάχιστα  άμα και μέγιστα χρέη του.

«Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» (ΟΜΗΡΟΣ)

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι» (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)

β/. Το φιλελεύθερον και ανυπότακτο πνεύμα του.

Η Ελευθερία εκπηγάζουσα από τον εσωτερικό κόσμο του ΄Ελληνος και χωρίς να συγχέεται με την αχαλίνωση ακράτεια, την ασυδοσία και τον σύγχρονο πολιτικοποιημένο (ψευδο) φιλελευθερισμό, ακεραιούτο στην έκφραση και τους τρόπους ζωής των Ελλήνων. Στέρηση αυτής της Εθνικής Ελευθερίας σήμαινε απώλεια των αγαθών και αξιών (πολιτικών-ηθικών-κοινωνικών), τα οποία αποτελούσαν διαρκείς στόχους των Ελλήνων στην μακραίωνα ιστορία του πολιτικού και κοινωνικού βίου τους.

Επειδή τα κορυφαία αγαθά της πολύμορφης Ελευθερίας ήσαν συνδεδεμένα με την ύπαρξη του ΄Εθνους, για τον λόγο αυτό, υπήρξαν διαχρονικώς καθολικές ή τοπικές του Γένους αντιστάσεις, με αμέτρητες εκατόμβες στον βωμό της Ελληνικής Ελευθερίας.

γ/. Η Ορθόδοξη πίστη του.

Μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, συντηρήθηκε το φρόνημα και το ηθικό του σκλαβωμένου λαού και διαφυλάχθηκαν οι Εθνικές παραδόσεις. Ποτέ δεν έπαψαν να ελπίζουν οι ΄Ελληνες, ότι κάποτε ο Θεός τους, Τον Οποίον επίστευαν ως Τον Μόνον Αληθινόν Θεόν, θα ευδοκούσε για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού.

Με το ακλόνητο και απροσπέλαστο ανάχωμα της Ορθοδόξου Πίστεως (παρά τα κατά καιρούς ρήγματα και τις αλλαξοπιστίες, τους βιαίους εξισλαμισμούς και τους επώδυνους συμβιβασμούς ακόμη και εθελούσιους εξισλαμισμούς) :

-Συγκρατήθηκαν αδιάσπαστοι οι κοινωνικοί ιστοί και δομές του Γένους, με αποτέλεσμα η Εκκλησία συμπάσχουσα με τους πάσχοντες δούλους, να προετοιμάσει το ΄Εθνος μαζί με τις άλλες δυνάμεις του, για την Επανάσταση του 1821.

-Απεφεύχθη η μετάλλαξη του Αγνού Εθνικισμού (Ορθόδοξος Εθνικισμός) σε Νεοπαγανιστικό Εθνοφυλετισμό, διότι η Ορθοδοξία απετέλεσε την ασφαλιστική δικλείδα του!

δ/. Η φιλοσοφική τάση τού Έλληνος (αποτέλεσμα του φιλελευθέρου πνεύματος).

Ο ΄Ελλην όντας φιλελεύθερος, έβλεπε ότι ακόμη και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του για την οντολογική αλήθεια, προσέκρουαν στην αλλοδοξία και το βαρβαρικό πνεύμα του κατακτητού. Ήταν αδύνατο λοιπόν, να δεχθεί επί μονίμου βάσεως  και χωρίς αντιρρήσεις, την παρουσία του πνευματικού βαρβαρισμού των Οθωμανών που αποτελούσε ανάχωμα και ανυπέρβλητον εμπόδιον στις φιλοσοφικές αναζητήσεις του.

ε/. Ο Φιλόδοξος, πολυμήχανος και δημιουργικός χαρακτήρ του ΄Ελληνος.

Σε καθεστώς δουλείας, παύει κάθε φιλοδοξία και εμποδίζεται κάθε ελεύθερη δημιουργία. Έτσι, ο ατίθασος, πολυμήχανος και δημιουργικός ΄Ελλην διαπιστώνοντας τις προθέσεις και ανιχνεύοντας τον χαρακτήρα του κατακτητού, ανέμενε την ευκαιρία για να απαλλαγεί από εκείνους που έθεταν φραγμούς στα κοινωνικά του οράματα, στις επαγγελματικές του φιλοδοξίες, στις πνευματικές του δημιουργίες, αφού όσα έπραττε ευρισκόμενος υπό ζυγόν, διηθούντο, ηλέγχοντο και έπρεπε να τυγχάνουν της εγκρίσεως του απολίτιστου, μονόχνωτου και αλλόδοξου Ασιάτη τυράννου.

Ο ΄Ελληνας ήταν αδύνατο να δεχθεί επ’ άπειρον την Οθωμανική τυραννία, να αφομοιωθεί ή να μεταλλαχθεί, έστω,  από τον βάρβαρο, άπιστο, αιμοσταγή και απολίτιστο Οθωμανό των στεππών του Τουράν.

3ον/. Ο Ελληνο-Χριστιανικός Πολιτισμός στηριζόμενος στην ιδέα του Θεανθρωπισμού.

Ο ΄Ελλην από την φύση του ρέπει προς την φιλαλληλία και την αυτοθυσία χάριν των άλλων. Έτσι το Γένος μας πρώτον, ανεγνώρισε ότι πέραν του ηρωϊσμού υπάρχει η θυσία για τον συμφυλέτην αδελφόν και η αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Αυτή η ιδέα της εθελοθυσίας που χαρακτηρίζει τους Ρωμηούς / ΄Ελληνες, είναι ακατάληπτη για τους άλλους λαούς,  αφού στηρίζεται στα δόγματα της Ορθόδοξης Πίστεως. Γι’ αυτό τον λόγο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ομιλούν για Θεανθρωπισμό και ΟΧΙ για (ψευτο) ανθρωπισμό, όπως υποστηρίζουν φαρισαϊκώς όλες οι ανθρώπινες θρησκείες και οι κοσμοκράτορες μετά των κατά χώραν, εντολοδόχων τους...  

Διά της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστεως, υπέρ της οποίας εμάχοντο, οι ΄Ελληνες, και υπό την σκέπην της Παναγίας μας, καθαίρεσαν την αλαζονείαν της Ανατολής, εταπείνωσαν τους Βαρβάρους του Βορρά, εξουθένωσαν την ματαιοδοξία της αιρετικής Δύσεως και απεμάκρυναν την δουλικότητα του Νότου.

δ. Ο χαρακτήρας και το αληθινό νόημα της Επαναστάσεως του 1821.

1/. Αρκετοί «Ιστορικοί» και μελετητές, είδαν/βλέπουν στην Επανάσταση του 21 οικονομικά συμφέροντα, ιστορικές νομοτέλειες και ταξικούς αγώνες, εναντίον των κοτζαμπάσηδων και των δημογερόντων. Όλοι αυτοί εμίλησαν/μιλάνε για την απομυθοποίηση της Ιστορίας μας, στηριζόμενοι στην υλιστική ερμηνεία της, δια της διεθνιστικής θεωρίας του Μαρξισμού.

Αποτελεί βαρυτάτη ύβριν για τον αγώνα της Εθνικής ανεξαρτησίας, η θεωρία του «Ιστορικού υλισμού». Ύβρι για τους τότε άρχοντες και τον Ελληνικό λαό.

Οι ευκατάστατοι Μωραΐτες προεστοί, με τα όποια μελανά σημεία Εθνικο-οικονομικο-κοινωνικής συμπεριφοράς, και αν τους κρίνουμε, κατά την διάρκεια της μακραίωνης δουλείας των Ελλήνων, ουδέποτε θα ετίθεντο επικεφαλής ενός αγώνος που θα εστρέφετο εναντίον τους. Και ο λαός δεν θα επολέμει  υπό τας διαταγάς εκείνων τους οποίους θα ήθελε να εξοντώσει. Διότι ποιοί ήσαν οι οπλαρχηγοί καθ’ όλην την διάρκειαν του αγώνος; Αυτοί οι «Κοτζαμπάσηδες», οι «αιμοπόται του ραγιά», οι «τουρκολάτρες», όπως τους αποκαλούν κάποιοι ανιστόρητοι «Ιστορικοί» της Επαναστάσεως (αντί «Οθωμανολάτρες»).

Οι Δεληγιάννηδες στα Λαγκάδια και την Καρύταινα, οι Παπατσώνηδες στην Τριφυλλία, οι Σισίνηδες στην Ηλεία, οι Παπαδιαμαντόπουλοι στην Αχαΐα, οι Νοταραίοι και οι Ρέντηδες στην Κορινθία, οι επίσκοποι, ο ΄Ανθιμος Ελών και ο Βρεσθένης Θεοδώρητος και τόσοι άλλοι προεστοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες!

Αυτούς τους νοικοκυραίους του Μωριά, χαρακτηρίζουν ως εχθρούς όχι των Οθωμανών αλλά του εαυτού τους!!

Υπήρξαν βεβαίως, και εξαιρέσεις, μερικές κηλίδες στην Ιστορία μας, κατά την διάρκεια της δουλείας των 400 χρόνων αλλά και της μετεπαναστατικής περιόδου Εθνικής Ανασυγκροτήσεως. Αυτές «χάθηκαν» μέσα στον πάναγνο καθολικό ξεσηκωμό και θα είχαν εξαφανισθεί ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ εάν ΔΕΝ εφρόντιζε το Σύστημα να τις διατηρεί μέχρι τις ημέρες μας, θέτοντάς τες αν όχι υπεράνω των ηρώων και μαρτύρων της Εθνικής Επαναστάσεως τουλάχιστον στην ίδια μοίρα και κατηγορία.

Οι παραπάνω δυστυχώς αμαύρωσαν τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της Ρωμηοσύνης τόσον κατά την προεπαναστατική περίοδον όσον και της αμέσως μετά την Ελληνική Επανάσταση, αποτελούντες διαχρονικόν ονείδειον παράδειγμα προς αποφυγή και μη επαναλήψεως των σφαλμάτων (ακόμη και Εθνικών εγκλημάτων) του παρελθόντος {Νενέκος, Κοραής. Μαυροκορδάτος, Κωλέτης, Μιαούλης [πυρπολητής της Ελληνικής Ναυαρχίδος κατ’εντολήν των Αγγλογάλλων], οι Μαυρομιχαλαίοι (δολοφόνοι του Καποδίστρια» τελωνειακοί των λιμένων της Μάνης, με έγκριση του Σουλτάνου, κ.α.} {Περισσότερα για την δράση μελών της οικογενείας των Μαυρομιχαλαίων θα καταγραφούν προσεχώς, κατά την αναφορά στο θέμα της δολοφονίας του Εθνομάρτυρος και καθ’ημάς «Αγίου» Ιωάννου Καποδίστρια}.

Η Επανάσταση του 1821 ήταν ένας καθολικός ξεσηκωμός του Γένους, ήταν Εθνικοαπελευθερωτική Εξέγερση, ήταν Εθνική Επανάσταση «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία!».

2/. Αποδεικτικά στοιχεία – Μαρτυρίες για τον Εθνικόν χαρακτήρα της Εθνικής εξεγέρσεως των Ελλήνων .

Υπάρχουν πλείστα αποδεικτικά στοιχεία. Σταχυολογούμε μερικά:

α/. Η Α΄ Εθνική  Συνέλευση της  Επιδαύρου διακηρύσσει: «Ο κατά των Τούρκων πόλεμος ημών μακράν του να στηρίζεται τις αρχάς τινάς δημαγωγικάς και στασιώδεις... είναι πόλεμος Εθνικός πόλεμος ιερός του οποίου μόνη αιτία είναι η ανάκτησις των δικαίων της προσωπικής ημών ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της τιμής, τα οποία από ημάς μόνον η σκληρά και απαραδειγμάτιστος των Οθωμανών τυραννία, επροσπάθησε με βία να αφαιρέσει και εντός του στήθους ημών να τα πνίξη».

β/. Και την πρωτοχρονιά του 1822, η ίδια Εθνική Συνέλευση κηρύσσει την Εθνική ανεξαρτησία «Εν ονόματι της Αγίας και αδιαιρέτου Τριάδος. Το Ελληνικόν ΄Εθνος το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύτει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

γ/. Ο Λόγος  του στρατηγού Θ. Κολοκοτρώνη προς τους νέους εις την Πνύκα (Εκφωνήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1838 στην Πνύκα και πρωτοδημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 1838 στην αθηναϊκή εφημερίδα «Αιών», που εξέδιδε ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων):

«Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την Επανάσταση δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα», αλλά ως μια βροχή έπεσε σ΄ όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί, οι προεστοί και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση.

δ/. Τα Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη.

«Παίρναν οι Τούρκοι μιαν πέτρα και βαίνον εις το μέτωπον και στ’ άλλο χέρι το σπαθί και κάμαν πλήθος γερούσια αναντίον των Ελλήνων και όλο σκοτώνοντας χωρίς να βάλουν αποτέλεσμα. Ότι τότε οι ΄Ελληνες ορκίστηκαν να δουλέψουν δια θρησκεία και πατρίδα και δεν τους κόλλαγε μολύβι, ούτε σπαθί».

«Και όσο αγαπώ την πατρίδα μου, δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Νάρθη ένας να μου πη ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι και αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά με θρέφει. Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια νάχω στραβός θε νάμαι. Και η πατρίδα είναι πάνω από το βασιλειά, γιατί όταν χαθή η Πατρίδα  μου ούτε αυτός μ΄ έχει υπήκογόν του, ούτε εγώ βασιλέα».

ε/. Η Διακήρυξη του αρχιεπισκόπου Πατρών Γερμανού προς τον κλήρον και τους πιστούς της Πελοποννήσου (Μονή των αδελφών της Λαύρας, 17 ή 8/20 Μαρτίου 1821).

στ/. Η Διακήρυξη αρχιεπισκόπων – προεστών στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου, προς τους προξένους των Ευρωπαϊκών χωρών στην Πάτρα αμέσως μετά την κήρυξη της Επαναστάσεως (23-3-1821).

«Ημείς το Ελληνικόν ΄Εθνος των Χριστιανών, βλέποντες ότι μας καταφρονεί το Οθωμανικόν γένος και σκοπεύει όλεθρον εναντίον μας, πότε μ’ ένα και πότε μ’ άλλον τρόπον, απεφασίσαμεν σταθερώς, ή ν’ αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν. Και τούτο ένεκα βαστούμεν τα όπλα εις χείρας, ζητούντες τα δικαιώματά μας. Οντες λοιπόν βέβαιοι, ότι όλα τα Χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας, και όχι μόνον δεν θέλουν μας εναντιωθή αλλά και θέλουν μας συνδράμει, και ότι έχουν εις μνήμην ότι οι ένδοξοι προγονοί μας εφάνησαν ποτέ ωφέλιμοι εις την ανθρωπότητα, δια τούτο ειδοποιούμεν την εκλαμπρότητά σας και σας παρακαλούμεν να προσπαθήσετε, να είμεθα υπό την εύνοιαν και προστασίαν του μεγάλου τούτου κράτους».

+Π.Π. Γερμανός

+Κερνίτσης Προκόπιος

Ανδρέας Λόντος

Βενιζέλος Ρούφος

Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος.

«Η Ελληνική Επανάστασις μήτε τον απολιτισμόν ή τον δεσποτισμόν επεχείρησε να χαλινώση μήτε το κυβερνητικό είδος του τόπου ν’ αλλάξη, μήτε τους μητροπολιτικούς δεσμούς να διαρρήξη. Επεχείρησε εγχείρημα δεινότερον και ενδοξώτερον:

Να εξώση δια των όπλων εκ της Ελλάδος ξένων και αλλόθρησκον φυλήν, ήτις δια των όπλων ηχμαλώτισαν αυτήν προ αιώνων και μέχρι τέλους την εθεώρει αιχμάλωτον και υπό την μάχαιράν της» (Σπυρ. Τρικούπης, Σύγχρονος της Επαναστάσεως Ιστορικός, τ. Δ, Επίλογος, σ. 359).

Η Ιστορία δίδει την  απάντηση στους υβριστάς της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821, πάσης αποχρώσεως, ήτοι διεθνιστές, εθνομηδενιστές, ορθολογιστές, διαφωτιστές-σκοταδιστές, νεομπολσεβίκους-νεοσταλινικούς, φραγκοπαπικούς, ταλμουδιστές, τέκτονες και λοιπούς αποκρυφιστές, ανθέλληνες και μισέληνες….

ε. Ο ρόλος και η συμβολή της Εκκλησίας στον αγώνα του 1821.

Ανάμεσα στην ματωμένη φουστανέλλα των αρματωλών και κλεφτών, υψώνεται αιώνιο Εθνικό σύμβολο, το ράσο της Ορθοδοξίας.

Στους σκοτεινούς θόλους των Μοναστηριών και των ναών ιεράρχες, απλοϊκοί παπάδες και φωτισμένοι καλόγεροι, διδάσκουν στους σκλάβους: Ποιοι είναι, τι είχαν, τι έχασαν και τι τους πρέπει.

1/. Το Κρυφό Σχολειό

Για πολλούς η ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού θεωρείται μύθος ή θρύλος. Το θέμα είναι ανεξάντλητο και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε όλες του τις διαστάσεις στο πλαίσιο αυτής της παρουσιάσεως. Ωστόσο, πολλοί κακόβουλοι ιστορικοί διά της αναδείξεως του εν λόγω «θρύλου», παρουσιάζουν μια εξωραϊσμένη κατάσταση για τα της Παιδείας κατά την τουρκοκρατία.

Όμως, η κατάσταση από πλευράς μορφώσεως ήταν απελπιστική. Ελάχιστα σχολεία υπήρχαν και σε αυτά είχαν πρόσβαση μόνο οι «κατέχοντες», ενώ, αν μελετήσει κανείς τα απομνημονεύματα των αγωνιστών, θα διαπιστώσει ότι ούτε οι μεγαλοκοτζαμπάσηδες ήξεραν γράμματα.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η Εκκλησία συνέβαλε μαθαίνοντας στους Έλληνες έστω μερικά κολλυβογράμματα διά των λειτουργικών της βιβλίων. Χαρακτηριστικά, ο Φωτάκος, που ήταν υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, αναφέρει στα απομνημονεύματά του: 

«Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν διά την παιδείαν, η οποία εσυνίστατο εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα και ολίγην αριθμητικήν, ακανόνιστον. Εν ελλείψει δε διδασκάλου, ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου. Όλα αυτά εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους» (Φωτάκου, «Απομνημονεύματα»).

Στο θέμα αναφέρεται και ο γνωστός ακαδημαϊκός Διον. Κόκκινος:

«Ο παπάς κάτω από τα ράκη του ράσου του κρατεί το ψαλτήρι και πηγαίνει να μάθη τα παιδιά, που τον περιμένουν, να διαβάζουν. Ομιλεί ακόμη εις τα παιδιά και διά τους μεγάλους ανθρώπους που εδόξασαν άλλοτε αυτόν τον τόπον. Διδάσκει την ολίγην ιστορίαν που γνωρίζει και αυτός. Το Κρυφό Σχολειό δεν είναι θρύλος. Το συνετήρησε παρά τας διώξεις, παρά την αξιοθρήνητον έλλειψιν παντός μέσου, παρά την φοβεράν πίεσι τόσων αμέσων αναγκών, που θα ήτο φυσικόν να οδηγήσουν προς τον εξισλαμισμόν, ο βαθύτατος πόθος του τυραννουμένου έθνους να υπάρξη» (Δ. Κόκκινος, «Η Ελληνική Επανάστασις», Τόμος 1, Αθήναι 1976, σ. 21).

Τα μοναστήρια τροφοδοτούσαν τους αρματωλούς και παρείχαν καταφύγιο στους διωκομένους. Συχνά γίνονταν εστίες αντιστάσεως (Μονή Σέκου, Μονή Αρκαδίου, κ.λ.π.).

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης μας πληροφορεί ότι: «... Αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας. Εκεί ήταν και οι Τζεμπιχανέδες μας (πυριτιδαποθήκες) και όλα τα αναγκαία του πολέμου. Οτ΄ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Οι απλοί κληρικοί συγκρότησαν στις ενορίες τους ένοπλα σώματα, τέθηκαν επικεφαλής τους και έλαβαν μέρος στην εξέγερση».

2/. Η Φιλική Εταιρεία

Από το 1818 μυήθηκαν στην Φιλική Εταιρεία σχεδόν όλοι οι αρχιερείς της Πελοποννήσου, κάτι που αναγκάζεται να παραδεχθεί και ο λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας: «Η Φιλική Εταιρεία στο κόλπο είχε μυήσει όλους σχεδόν τους Παλαιοελλαδίτες κοτσαμπάσηδες και προπαντός τους δεσποτάδες» («Το Εικοσιένα και η αλήθεια», τ. Α΄, σ. 59, και Β΄, σ. 93).

Ένα από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας ήταν, κατά τον Σπηλιάδη, ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος, ο γνωστός Παπαφλέσσας («Απομνημονεύματα Σπηλιάδου», Τόμος Α’, Αθήνησι 1851, σελ. 4). Κοντά στα γεγονότα, ο Σπηλιάδης αναφέρει μάλιστα ότι «συγκαταλέγοντο ήδη μεταξύ αυτών (Φιλικών) και Πατριάρχαι και Αρχιερείς και προεστώτες πολιτικοί των επαρχιών και πολεμικοί αρχηγοί» (αυτόθι).

Στο βιβλίο του «Μνήμη του Σουλίου», ο Βασίλης Κραψίτης1 γράφει: «Ο Διονύσιος Σολωμός έδωκε τον όρκο του Φιλικού μπροστά στον θρυλικό μονόφθαλμο Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Άνθιμο Αργυρόπουλο, εφημέριο τότε του ναού, που είχε ορκίσει όλους σχεδόν τους Φιλικούς που μυήθηκαν στη Ζάκυνθο, ντόπιους και ξένους, που ζούσαν τότε εκεί…». Ο Αργυρόπουλος πέθανε τυφλός στην Ζάκυνθο, στις 20 Ιανουαρίου 1847, χωρίς να προλάβει να δει την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άρτα, ελεύθερη, καθώς απελευθερώθηκε το 1881.

Εκτός αυτών των περιστατικών, που αποτέλεσαν το προοίμιο όλων των απελευθερωτικών προσπαθειών που ακολούθησαν, οι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θη­βών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος και Εύβοιας Αμβρόσιος συντηρούσαν οι ίδιοι ένοπλα σώματα, των οποίων ήταν οπλαρχηγοί. Οπλαρχηγός και επικεφαλής των αρματολών των Χασίων ήταν και ο θρυλικός Παπαβλαχάχας, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τον Αλή πασά των Ιωαννίνων.

Ειδική αναφορά γίνεται από τους ιστορικούς στον νεαρό διάκο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, Νικηφόρο Ρωμανίδη, ο οποίος, αφού χειροτονήθη­κε ιερέας, υπηρέτησε την Επανάσταση υπό τις διαταγές του Ανδρέα Μιαούλη.

3/.  Το ράσο στην Επανάσταση του 18212

α/. Σταχυολογούμε μερικές μόνον από τις σπουδαιότερες επαναστατικές κινήσεις, προ του 1821, στις οποίες επικεφαλής ήσαν ιεράρχες:

-Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης.

-Το 1600 και το 1609 ο Μητροπολίτης Τρικάλων Διονύσιος Φιλόσοφος ή Σκυλόσοφος επαναστάτησε κατά των Τούρκων, για να συλληφθεί και να βρει μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το 1611.

-Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος, σήκωσε τα όπλα κατά των Οθωμανών στην Κόρινθο, με ένοπλο σώμα που συγκρότησε ο ίδιος. Στην μάχη που ακολούθησε τραυματίστηκε θανάσιμα.

-Την ίδια χρονιά, ο Μητροπολίτης Κεφαλλη­νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επίσης επανα­στατικό σώμα με 150 κληρικούς και πήρε μέρος σε όλες τις απελευθερωτικές προσπάθειες που γίνονταν εκείνη την περίοδο στο νησί.

-Το 1770 ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος στο Αίγιο και ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς στην Κόρινθο, ανέλαβαν ένοπλη  αντιστασιακή δράση κατά των Τούρκων.

-Το 1793, ο Άνθιμος Αργυρόπουλος ίδρυσε στο ορεινό, απροσπέλαστο χωριό των Θεοδωριανών, στην Άρτα, ένα μοναστήρι και σχολείο, για να μορφώνονται τα παιδιά. Όταν ο Αλή πασάς κατάφερε μετά από αλλεπάλληλες πολιορκίες, αλλά και προδοσία, να υποτάξει το ηρωϊκό Σούλι, πολλοί αγωνιστές έφυγαν κυνηγημένοι στα γύρω χωριά. Τότε, οι Έλληνες Αρβανίτες Μποτσαραίοι, βρήκαν καταφύγιο στην μονή του Αργυρόπουλου, ο οποίος τους περιέθαλψε.

-Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μο­νεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επαναστάσεως. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψή του από τους Τούρκους και τον εγκλεισμό του στις Φυλακές της Τριπόλεως, όπου μαζί με άλλους μητροπολίτες πέθανε από τις κακου­χίες.

β/. Με το ξέσπασμα της Επαναστάσεως, πολλοί αρχιερείς και ιερείς συμμετείχαν ενεργά σε ένοπλα σώματα, ενώ πολλά μοναστήρια εξελίχθηκαν σε κέντρα εξορμήσεων κατά των Τούρκων. Μερικά παραδείγματα:

-Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ, από το Φανάρι Θεσσαλίας, ηγήθηκε της επαναστάσεως των Αγραφιωτών.

-Ο Μητροπολίτης Σαλώνων Ησαΐας ήταν αυτός που κήρυξε την επανά­σταση στις 27/3/1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του Οσίου Λουκά Βοιω­τίας. Εφονεύθη στην μάχη της Χαλκομάτας μαζί με τον αδελφό του, παπα-Γιάννη, έγγαμο κληρικό και πατέρα πολλών τέκνων,

-Η Μονή του Οσίου Λουκά, μετά την σύ­σκεψη του Δεσπότη Σαλώνων, στα μέσα Μαρτίου του 1821, με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας, Αθ. Διάκο κ.ά., έγινε επαναστατικό κέντρο και χώρος κατασκευής φυσεκιών.

-Ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γεώργιος Καραϊ­σκάκης, είχε ως ορμητήριό του την Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.

-Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών, ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.

-Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό αγώνα του από την εκκλησία. Μέσα στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου, έλαβε το πολεμικό ξίφος από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.

Ποιος μπορεί να λησμονήσει και τα άλλα πρωτοπαλλήκαρα, τους ρασοφόρους πρωτεργάτες και μάρτυρες της λευτεριάς;

Τον Αθανάσιο Διάκο (Αλαμάνα).

Τον Γρηγόριο-Δικαίο/Παπαφλέσσα (Μανιάκι)

Τον Καλόγερο Σαμουήλ (Κούγκι)

Τον Βρεσθένης Θεοδώρητο

Τον ΄Αρτης Πορφύριο

Τον Ιγνάτιον, Επίσκοπο Άρτης και Ναυπακτίας

Τον Αθηνών Θεόφιλο

Τον Έλους ΄Ανθιμον

Τον Ρωγών Ιωσήφ

Τον Δέρκων Γρηγόριο

Τον Αγχιάλου Ευγένιο

Τον παπά Ευθύμιο Βλαχάβα, αρματωλόν των Χασιών.3

Τον Αρχιεπίσκοπον Κύπρου Κυπριανό και χιλιάδες άλλους ρασοφόρους μαχητές, τους οποίους οι Τούρκοι απεκεφάλιζαν ή κρεμούσαν;

γ/. Ποιος μπορεί να λησμονήσει τον Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, τον οποίον απαγχόνισαν οι Οθωμανοί;

Εδώ κρίνεται σκόπιμο ν’αναφερθούμε στον περίφημο «αφορισμό» του Αλ. Υψηλάντη από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Σε επιστολή του στον Θ. Κολοκοτρώνη τον Ιανουάριο του 1821, ο Αλ. Υψηλάντης αναφέρει:

«Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας (Υψηλή Πύλη), σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρήτε αυτά ως άκυρα, καθ’ότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου» («Ιστορία του Ελλ. Έθνους», τόμ. ΙΒ’, σ. 130β).

Μόνο, λοιπόν, μετά την γνώση αυτής της μαρτυρίας μπορεί να εκτιμηθεί σωστά και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε΄. Ο «αφορισμός» εκείνος, δεν είχε καμιά αρνητική επίδραση στον Εθνικό Αγώνα, αφού ήταν γνωστή η προέλευσή του, το «σχοινί του Πατριάρχη», ανέπτυξε μίαν ευεργετική δυναμική, διότι έγινε κινητήρια δύναμη για το αγωνιζόμενο Έθνος. Ο πρώτος Πατριάρχης της εξεγερμένης Ρωμιοσύνης, εκτελέσθηκε ως «προδότης» του σουλτάνου και όχι των Ρωμιών (π. Γεώργ. Μεταλληνός). .

Υπάρχει όμως και η μαρτυρία των Τούρκων ιστορικών για την δράση του Ελληνορθοδόξου Κλήρου στον Αγώνα του ’21 . Έτσι, ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι: «τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν οι έχοντες συμφέροντα και σχέσεις μετά τούτων, οι έμποροι, οι πρόκριτοι και κυρίως οι μητροπολίται και γενικώς οι ανήκοντες εις τον Κλήρον, δηλαδή οι πραγματικοί ηγέται του Έθνους».

Ο Ζανί Ζαντέ σημειώνει: «Τα σχέδια ετηρούντο μυστικά μεταξύ του Πατριάρχου, των μητροπολιτών, των παπάδων, των δημογερόντων» (π. Γεώργ. Μεταλληνός).

Από τους 200 αρχιερείς που υπήρχαν σε ολόκληρη την οθωμανική αυτοκρατο­ρία, ενεργό μέρος στον Αγώνα, επώνυμα και αδιαμφισβήτητα, μαρτυρούνται να έλαβαν 73 ιεράρχες, δηλαδή ποσοστό 36,5%.

Επίσης, δοκιμάστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν 42 αρχιερείς, δηλαδή ποσοστό 21,0%, και μαρτυρείται ότι θυσιάστηκαν για την ελευθερία, είτε με βασανιστήρια και θανάτωση από τους Τούρκους είτε στις πολεμικές συρράξεις, 45 αρχιερείς, δηλαδή ποσοστό 22,5%. Συγκεντρωτικά, λοιπόν, έχουμε:

1//. Ποσοστό αγωνιστών ιεραρχών 36,5%.

2//. Ποσοστό μαρτύρων ιεραρχών 21,0%.

3//. Ποσοστό θυμάτων ιεραρχών 22,5%.

Η Κιβωτός της Πίστεως και του ΄Εθνους, η Ορθόδοξη Εκκλησία, τροφοδοτούσε και συντηρούσε το Θρησκευτικό και Εθνικό φρόνημα των Ελληνοπαίδων και ολόκληρου του Γένους.

Για την δράση της Εκκλησίας το τίμημα ήταν βαρύτατο.

Σύμφωνα με τους μετριώτερους υπολογισμούς που προέρχονται από τον Γάλλο Πουκεβίλ:

Ένδεκα (11) Πατριάρχες απαγχονίσθηκαν ή αποκεφαλίσθηκαν.

Εκατό (100) Επίσκοποι υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο.

Έξη χιλιάδες (6.000) κληρικοί, εμαρτύρησαν και εθανατώθηκαν από τους Οθωμανούς κατακτητές.

Σε όσους συνεχίζουν να σχετικοποιούν την συμβολή της Εκκλησίας στον Αγώνα, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε εκτός από το νέφος των Νεομαρτύρων, τον απαγχονισμό του Πατριάρχη, και την μαρτυρία των ίδιων των αγωνιστών. Η αναδίφηση στα απομνημονεύματά τους, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εκτός αν θεωρούν ότι κι’ αυτά είναι «μύθοι»!

Η Ιστορία της Εκκλησίας και του Έθνους μας γράφτηκε με αίμα και δάκρυα, υφάνθηκε με προσευχή, αυταπάρνηση, θυσία, θάρρος, αποφασιστικότητα, αρετή και δικαιοσύνη.

Με αυτά, η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει να τρέφει σήμερα τους «εκζητούντες τον Κύριον», τους εκζητούντες την Εθνική τους Ελευθερία από τους αδίστακτους δανειστές-δυνάστες μας και την αληθινή πολιτικήν τους ελευθερία, από τους εγχώριους ελληνόφωνους πολιτικούς, διαλυτές4 της Ελληνικής κοινωνίας, δουλοπρεπείς-διαχειριστές των αδίστακτων, αντιχριστιανών, μισελλήνων, ταλμουδιστών-τοκογλύφων-τραπεζιτών δανειστών μας, των βιαστών του Ελληνικού λαού, και λεηλατών του εθνικού μας πλούτου…

στ. Συνέπειες από την επικράτηση της Ελληνικής Επαναστάσεως.

1/. Ηθικές συνέπειες

Η 25η Μαρτίου, έγινε πυξίδα ηθικής εξελίξεως, είναι πλέον ηθική αξία ως προς την ζωή. Είναι το αντικειμενικό νόημα αντιστάσεως κατά της ωμής βίας, κατά της συντριβής της ανθρώπινης προσωπικότητας. Είναι η νίκη-ιστορικό παράδειγμα του Θεανθρωπισμού κατά του απανθρωπισμού και της βαρβαρότητας. Είναι το πράδειγμα της ανθρωπιστικής δράσεως ατόμων ή λαών που επηρεάζει  το ιδεολογικό επιστέγασμα άλλων λαών.

2/. Εθνικές συνέπειες

α/. Η αποκατάσταση του Ελληνικού Έθνους, σε θέση ανεξαρτήτου και κυρίαρχου ΄Εθνους – κράτους, μέσα στο οποίον οι ΄Ελληνες πολίτες αισθάνθηκαν ελεύθεροι και θεώρησαν πως απέκτησαν απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα. Δυστυχώς, η εισβολή στην πατρίδα μας των διεθνιστών, δυτικολάγνων «διαφωτιστών και των αντιχρίστων προτεσταντών μισσιοναρίων που ακολούθησε λίγο μετά την εθνική επανάσταση του 1821, σε συνδυασμό με την αποτρόπαια δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννη Καποδίστρια, ανέκοψε την ταχεία πορεία σταδιακής αποκκτήσεως πολιτικής ελευθερίας και απελευθερώσεως των υπολοίπων κατεχομένων Εθνικών εδαφών.

β/. Η μοναδικότης της 25ης Μαρτίου ως ιστορικού γεγονότος, διότι δεν υπήρχε προηγούμενο και ούτε θα υπάρξει επόμενο (καμιά ανακύκλωση της Ιστορίας μπορεί να επανεμφανίσει παρόμοιο φαινόμενο, χωρίς την Θεία πρόνοια ή Θείο Ευαγγελισμό κπ ΄Εθνους).

γ/. Χάρις στο πνεύμα της 25ης Μαρτίου:

-Δημιουργήθηκαν οι Εποποιΐες των Βαλκανικών Πολέμων, της προδομένης από Ελληνικά χέρια τιτάνειας προσπάθειας για απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, του Πόντου-Αν. Θράκης- Ιωνίας [της Μικράς Ασίας (1919-1922)] και του ανεπανάληπτου έπους 1940,

-Προέκυψαν οι θυσίες των ηρώων και ολόκληρου του Κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα, και των Ελλήνων μαχητών στους προδοθέντες αγώνες των αδελφών μας της Βορείου Ηπείρου κατά τους δύο παγκοσμίους πολέμους.

Η Κύπρος με τους ηρωϊκούς αγώνες της που συνεκλόνισαν τον κόσμο, απέκτησε την ανεξαρτησία της, η οποία ανεξαρτησία – ακεραιότητα σήμερα, έχει κερματισθεί από την παράνομη εισβολή και κατοχή των Τούρκων, του 38% της νήσου και κινδυνεύει ακόμη περισσότερο, όχι μόνο από τους Διεθνείς εμπόρους των Εθνών (Kύριος εκπρόσωπος των οποίων στην περιοχή μας είναι η Ιουδαιοκρατούμενη Τουρκία του γενίτσαρου Ερντογάν το γένος Μπακάτογλου), αλλά και από μεσάζοντες Ελληνόφωνους διαχειριστές της Παγκόσμιας Νεοταξικής Διαπλοκής.

-Εχύθηκαν ποταμοί αίματος  από τους ενδόξους πατέρες μας, για την απελευθέρωση και των υπολοίπων εδαφών της ένδοξης Αυτοκρατορίας μας, το μείζον των οποίων παραμένει  δυστυχώς μέχρι σήμερα, υπό αλλοεθνή και αλλόδοξη ξενική κατοχή.

δ/. Χάρις στο πνεύμα της 25ης Μαρτίου, διατηρείται αειθαλής ο Ελληνισμός, Ρωμαλέον το Γένος και αθάνατον το ΄Εθνος μας, έστω και αν δεν είναι εμφανές κάτι τέτοιο στις σημερινές ημέρες κρίσεως και πολιτικο-οικονομικής κατοχής που διανύουμε. Υπάρχουν Ελληνόψυχες δυνάμεις απανταχού της γης, αφανείς Ρωμηοί/Έλληνες πατριώτες στην πατρίδα μας,οι οποίοι συνεχώς «ποτίζουν» με προσευχές και άλλες αφανείς δράσεις, το δένδρον της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του Ευλογημένου από τον Θεόν μας Ελληνικού Έθνους…

Το πνεύμα της 25ης Μαρτίου, ζει στις καρδιές των Ρωμηών/Ελλήνων και ΔΕΝ θα σβύσει ποτέ, όσο και αν κάποιοι επίορκοι Ελλαδίτες πολιτικοί το ελησμόνησαν και άλλοι σύγχρονοι Ελλαδίτες εξουσιαστές, κάνουν τα πάντα για να διαγραφεί από την συμβατική ιστορία και να αντικατασταθεί με παραποιημένα γεγονότα και χαλκευμένα συμπεράσματα, συγγραφέντα από Ιουδαιόφρονες πνευματικούς ταχυδακτυλουργούς, διεθνιστές, εθνομηδενιστές και συρραφέντα με πολύχρωμες πολυπολιτισμικές κλωστές, κατασκευασμένες στα Ανθελληνικά και αντιχριστιανικά σκοτεινά Εργαστήρια της Παγκοσμιοποιήσεως.

ε/.  Η 25η Μαρτίου αποτελεί για τις μελλοντικές γενεές πολύτιμη Εθνική κληρονομιά, διότι περικλείει δύο από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του Ελληνικού πνεύματος, το γενναίο φρόνημα/την πολεμική αρετή των Ελλήνων και την ακλόνητη πίστη τόσον στο δίκαιο κάθε εθνικού αγώνος, όσον και στον Αληθινό Θεό.

«Όχι τα κλαριά να μας κόψης, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Τι τα δένδρα μας αν τα κόψης και τα κάψης, τη γη δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια γη που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνο ένας ΄Ελληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζει πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου. Βγάλτο από το νου σου» (Απάντηση του Κολοκοτρώνη προς τον Ιμπραήμ).

Ο αρχιστράτηγος της Ρωμηοσύνης, Θεόδ. Κολοκοτρώνης

στ/. Η επέτειος της 25ης Μαρτίου, δίδει την ευκαιρία σε κάθε ελεύθερο Έλληνα, να συνειδητοποιήσει:

-Την ευθύνη του έναντι του κοσμοϊστορικού ρόλου του της Ρωμηοσύνης και του Ελληνισμού ειδικώτερον, στην θεμελίωση του Παγκόσμιου Πολιτισμού από της εποχής του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών  μέχρι σήμερα.

-Την μεγαλοψυχία της Ελληνικής φυλής και την πολεμική αρετή των προγόνων του, οι οποίες προκάλεσαν στο παρελθόν τον θαυμασμό των αληθινών φίλων, τον θαυμασμό αλλά και το δέος και την ανησυχία των εχθρών.

-Ότι το ΄Εθνος των Ελλήνων είναι ευλογημένον από τον Τριαδικόν Θεόν της Ορθοδόξου Πίστεως, ευρίσκεται υπό την προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου και ουδείς μπορεί να το καταβάλλει, αφού «Ει ο Θεός μεθ’ημών ΟΥΔΕΙΣ καθ’ημών».

3/. Υπερεθνικές συνέπειες.

α/. Η δημιουργία για τους λαούς, διδάγματος όπως μη ανέχωνται την κατάσταση οποιασδήποτε μορφής δουλείας και να επιχειρούν την αποτίναξη αυτής, ανεξαρτήτως της μαχητικής υπεροχής του επίδοξου δυνάστου.

β/. Η προσφορά θετικής συμβολής στον τομέα της πολιτιστικής εξελίξεως της ανθρωπότητος, διότι:

1//. Διήνοιξε την οδόν για την αναγνώριση της υψίστης αξίας της πολιτικής ελευθερίας (όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, κοινωνικής τάξεως).

2//. Εθεμελίωσε επί διεθνούς επιπέδου, την αρχήν, ότι η δια της βίας κυριαρχία και εκμετάλλευση του ασθενεστέρου αλλοεθνούς, αποτελεί πράξη που αντιβαίνει στην Πανανθρώπινη Ηθική κυρίως όμως στους Νόμους του Θεού-Δημιουργού..

γ/. Η 25η Μαρτίου, μετά τον Μαραθώνα, απετέλεσε το πρώτον αίτιον προς υποχώρηση της κατακτητικής πολιτικής. Διέσπασε την διεθνή ομοιογένεια της προκαταλήψεως για την κυριαρχία του ισχυρού επί τού ασθενούς, δίκην κληρονομικού δικαιώματος.

δ/. Η 25η Μαρτίου, αποτελεί Ιστορική καμπή της ανθρωπότητος, διότι άρχισε να αναπτύσσεται η πίστη στην ηθική ανωτερότητα μιας Διεθνούς κοινωνίας, αλλά ΟΧΙ αυτής που επιχειρείται να επιβληθεί, δια των όπλων ή της απειλής χρήσεως όπλων με την μορφή της Νεοταξικής, πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής και παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας (ΟΗΕ=Οργανισμός Ηλεγμένων Εκκρεμοτήτων), αλλά μιας πανανθρώπινης Αδελφότητος των ιστορικώς υπαρκτών Εθνών-Φυλών, με κυρίαρχους λαούς που θα διατηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις τους και θα ξαναγίνουν αληθώς ανεξάρτητα ΄Εθνη-Κράτη.

ε/. Απεκατεστάθη εις τα πλαίσια του ηθικού κανόνος η εφαρμογή επί του διεθνούς πεδίου η αρχή των εθνικοτήτων, με επακόλουθο το δικαίωμα αυτοδιαθέσεως των λαών, ένα δικαίωμα που ενεργοποιήθηκε για κάποιους λαούς, αλλά απαγορεύτηκε από το αντιχριστιανικό-Μισελληνικό ΣΥΣΤΗΜΑ για την  Ελλάδα, στις περιπτώσεις της Κύπρου και της Βορείου Ηπείρου μας. Αποτέλεσμα:

-Η μεν Κύπρος να ανεξαρτητοποιηθεί αρχικώς, να διχοτομηθεί εκ των υστέρων και να κινδυνεύει να τουρκοποιηθεί σήμερον.

-Η δε Βόρειος Ήπειρος να διαρπαγεί από τις αγκάλες της μητρός Πατρίδος, να δοθεί το 1913 στους Αλβανούς-Σκιπετάρους ως δώρον μαζί με την νήσο Σάσωνα (1914) και σήμερα να έχει Σκιπεταροποιηθεί/Αλβανοποιηθεί, με τους εναπομείναντες Βορειοηπειρώτες συμφυλέτες μας να υφίστανται τα πάνδεινα και ορατόν τον κίνδυνο αφανισμού τους ή αφομοιώσεώς τους από τους ληστάρχους λαθρεμπόρους ναρκωτικών Ουτσεκάδες που κυβερνούν ουσιαστικώς την Σκιπερίαν-Αλβανίαν…

στ/. Η Ελληνική Επανάσταση έταμε την οδό όπως κάθε έθνος αποκτά το δικαίωμα να αποτελεί ιδίαν πολιτείαν και κάθε λαός να έχει το φυσικό δικαίωμα να διαθέτει εαυτόν κατά την ελευθέρα βούλησή του. Είναι η αρχή της δημιουργίας και αποδοχής του ΄Εθνους - Κράτους  (Το ΄Εθνος να προσδιορίζει την μορφή του Κράτους και όχι το Κράτος να καθορίζει την μορφή, τα χαρακτηριστικά, την σύνθεση και την κοινωνική δομή του λαού τον οποίο αντιπροσωπεύει, κάτι που γίνεται σήμερα με την επέλαση της Παγκοσμιοποιήσεως).

Σαφής απόδειξη των υπερεθνικών συνεπειών αποτελεί ο επικήδειος του Σπυρίδωνος Τρικούπη για τον Λόρδο Βύρωνα (10 Απριλίου 1824):

«Η επανάστασις της Ελλάδος δεν είναι εποχή του ΄Εθνους μας μόνον, είναι εποχή όλων των αιώνων, επειδή είναι φαινόμενον μοναδικόν εις την ιστορίαν των Εθνών».

3/. Το διαχρονικό δίδαγμα της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821

Το πιο δραματικό δίδαγμα της Επαναστάσεως του 1821, είναι η αποφυγή της ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ, του άτιμου και ύπουλου  εχθρού μας, της ανίατης Εθνικής μας αρρώστιας που προκάλεσε τις διαχρονικές συμφορές στο Έθνος μας..

Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ των Ρωμηών/Ελλήνων ήταν/είναι η κύρια αιτία της μη δικαιώσεως, των Εθνικών και Δικαίων Πόθων της Ρωμηοσύνης/του Ελληνισμού, ήτοι της απελευθερώσεως των κατεχομένων από αλλοεθνείς και αλλοδόξους, αρχαιόθεν Ελληνικών εδαφών, της Βορείου Ηπείρου, της Βόρειας κατεχομένης Μακεδονίας (Νότια Βαρντάρσκα/Σκόπια), της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμυλίας, Του Ρωμαίϊκου/Ελληνικού Πόντου, της πανάρχαιης Ιωνίας μας και της βόρειας κατεχομένης Κύπρου μας.

Η επάρατος ΔΙΧΟΝΟΙΑ είναι η βασική αιτία των συνεχών μετά το 1821 δοκιμασιών, ηττών και τραγωδιών (με πιο πρόσφατες την Μικρασιατική και Κυπριακή τραγωδία).

Δυστυχώς, κάθε εχέφρων Ρωμηός/ Έλλην διαπιστώνει με οργή και θλίψη ότι, μετά την λεγόμενη Μεταπολίτευση (1974), όχι μόνον ΔΕΝ ελήφθησαν/ΔΕΝ λαμβάνονται μέτρα από τους εκάστοτε πολιτάρχες, καταπολεμήσεως των αιτίων που συντηρούν την ΔΟΛΕΡΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ, αλλά φαίνεται να την επεδίωκαν/επιδιώκουν ενσυνειδήτως ή μη, στο όνομα:

Του διαλυτικού Δικαιωματισμού που μας επέβαλλε το Σύστημα δια της Ε.Ε., της Διχαστικής Πολυκομματικής (ψευδο) Δημοκρατίας των εντολοδόχων του Συστήματος, του διασπαστικού επάρατου Κομματισμού [του καρκινογενούς τέκνου της Ψευδοδημοκρατίας (τους)], των υπερπρονομίων και της ασυλίας των βο(υ)λευτών, και άλλων συναφών συστημικών αντιχριστιανικών-αντικοινωνικών-αντεθνικών θεσμών και ενεργειών…

 

Συνεχίζεται

---

1 Ο Βασίλης Κραψίτης (1921-2004) ήταν   Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και συγγραφέας μελετών σχετικών με την Ήπειρο. Γεννήθηκε στην Παραμυθιά και ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Παντείου Πανεπιστημίου (τότε γνωστού ως «Πάντειος Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίων Υπαλλήλων»).

2 Λεπτομέρειες και πλήθος ιστορικών αποδείξεων, για τον ρόλο και την συμβολή της Εκκλησίας στον αγώνα του 1821, παρουσιάστηκαν στο αναλυθέν θέμα: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1453-1821)» (Φεβρουάριος- 31 Μαρτίου 2017).

3  Ένα από τα δημοτικά τραγούδια για τον ηρωϊκό παπά- Θύμιο Βλαχάβα, λέει:

«Αηδόνια μου περήφανα, πεύκα καμαρωμένα,

φέτο να μη λαλήσετε, φέτος να μαραθείτε,

τον παπα- Θύμιο πιάσανε, τον καπετάν Βλαχάβα·

στη μέση του ο Μουχτάρ Πασάς, πίσω οι τσαχανταραίοι

κι από κοντά οι μπέηδες κι οι τουρκοπουλημένοι.

Κι Αλής πασάς σαν το ’μαθε, δεν πίστευε το θάμα.

Ατός του τον προβόδισε, ατός του του μιλάει:

– Παπά! Βρε κερατόπαπα που χάλασες τον τόπο.

Δεν σ’ άρεθ’ ο Αλής πασάς, δεν σ’ άρεθ’ ο Σουλτάνος

και μπαϊράκι σήκωσες να γίνεις βασιλέας;

– Μη βλαστημάς Αλή πασά, μη βλαστημάς βεζίρη!

Σόφταιξα, σε πολέμησα και σόπεσα στα χέρια!

–Γίνεσαι Τούρκος, βρε παπά, κι ούλα στα συμπαθάω.

–Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θε να πεθάνω…» .

4 Διαλυτής (ο) = Ο διαλύων,ο καταστρέφων.