OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ  ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR  LAST  RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE  BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Η Μόνη Αληθινή Γαλάζια Πατρίδα !!! Η Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία !!! Η Ρωμανία μας!!!

Μέρος 14ον

 Δ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 7ον/8ον ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.)

5. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ [THE GREAT CONSPIRACY OF THE TALMUDIST JEWS ΑΝD THEIR OCCULT ALLIES, AGAINST ANCIENT HELLENISM AND CHRISTIANITY] {Συνέχεια 13ου Μέρους}.

δ. Ο ανθελληνικός και αντιχριστιανικός ρόλος των Νεοπλατωνικών- Νεοπυθαγορείων-Ορφικών και λοιπών Παγανιστών {Συνέχεια 13ου Μέρους}

2/. Νεοπυθαγορισμός-Νεοπυθαγόριοι

α/. Ο Νεοπυθαγορισμός είναι:

-Φιλοσοφική κίνηση που εμφανίστηκε αρχικώς στην Ιταλία (τέλη 1ου π.Χ. αι.) από τον Ρωμαίο φιλόσοφο Νιγίδιο Φίγουλο (Nigidius Figulus), ως αναβίωση της Πυθαγόρειας σχολής που είχε διαλυθεί τον 5ον π.Χ. αιώνα. Νεκραναστήθηκε στην Ρώμη μετά την Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, σε συνεργασία με  τους Ιουδαίους Ταλμουδιστές οι οποίοι, αιχμάλωτοι όντες από το 70 μ.Χ. στους Ρωμαίους και διασπαρέντες εντός των ορίων της αχανούς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, άρχισαν να διεισδύουν στα άδυτα της Ρωμαϊκής κρατικής μηχανής, με προφανή σκοπόν να «βοηθήσουν» τους Ρωμαίους παγανιστές, στην αντιμετώπιση/αναχαίτιση του νεοφανούς «κοινού έχθρού», του Χριστιανισμού, ο οποίος εξηπλούτο ταχέως παντού..

-Το πρώτο φιλοσοφικό-θρησκευτικό ρεύμα μεταξύ των Αλεξανδρινών «φιλοσόφων» και λοιπών συμμάχων συνωμοτών, στηριxθέν στα «αναστημένα» μετά από αιώνες, Πυθαγόρεια μυστήρια. 

-Επιχείρηση συνθέσεως του Ιουδαϊσμού (ταλμουδισμού) και του Χριστιανισμού (π.χ. η διαρροή του μύθου περί δήθεν αναμείξεως/συμμετοχής του Ιησού στην μυστική εταιρεία των Εσσαίων).

- Αγωνιώδης προσπάθεια εκφιλοσοφήσεως της χριστιανικής πίστεως.

Κατά τον 2ον αι. μ.Χ. ο νεοπυθαγορισμός συνεδέθη με τον ξεχασμένο Πλατωνισμό και τον Γνωστικισμό, από τον φιλόσοφο Νουμήνιο, που ζούσε στην Απάμεια της Συρίας. Η σύνδεση των φιλοσοφικών και αποκρυφιστικών ρευμάτων, ολοκληρώνεται τον 3ον αι. μ.Χ., όταν εμφανίζονται δύο νέες θρησκευτικές τάσεις, ο ερμητισμός και ο νεοπλατωνισμός.1

β/. Κύριοι εκπρόσωποι: Σέξτοι, Απουλήϊος από τα Μάδουρα, Μοδεράτος (1ος μ.Χ.), Νουμήνιος εξ Απαμείας Συρίας (2ος μ.Χ.), Νικόμαχος ο Γερασηνός, Απολλώνιος Τυανέας (;;;), Φιλόστρατος,.

                   2

γ/. Πυθαγόρεια δόγματα-Πυθαγόρεια έπη

1//. Κάποιοι από τους θιασώτες του Νεοπυθαγορισμού ισχυρίζονται ότι, ο Ιάμβλιχος συνέγραψε, τον βίο του Πυθαγόρα και τα Πυθαγόρεια δόγματα.

Που βρήκε γραμμένα τα Πυθαγόρεια δόγματα ο Ιάμβλιχος;

-Ήταν σίγουρος ότι ήσαν εκείνα που εδίδασκε ο Πυθαγόρας (Π) περίπου επτά-οκτώ αιώνες πριν; Πού ανεκάλυψε τις πηγές για την ζωή του Π. αφού ελάχιστα είναι τα εξακριβωμένα στοιχεία, ενώ σύγχρονοι ερευνητές έχουν χαρακτηρίσει τα θρυλούμενα για την προσωπικότητά του «καθαρά μυθεύματα»;

«Ολίγα εξηκριβωμένα στοιχεία περί της ζωής του υπάρχουν και πολλοί εκ των περιβαλλόντων την προσωπικότητά του θρύλων, αρχαίων και νεωτέρων, θεωρούνται υπό των νεωτέρων ερευνητών, καθαρά μυθεύματα…».(Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος, σ. 697..Βλέπε και πηγές του σχετικού λήμματος).

-Δεν εγνώριζε ότι μετά την μετοικεσία των Πυθαγορείων στο Μεταπόντιον ουδεμία πληροφορία είναι καταγεγραμμένη, έστω και εκ παραδόσεως, τόσον για τον ίδιον (Πυθαγόρα) όσον και για τους μαθητές του; Ότι η αδελφότης των Πυθαγορείων ως οργάνωση εξηφανίσθη από το πολιτικό προσκήνιο πάσης χώρας;   

-Δεν  είχε πληροφορηθεί ότι, ο Πλούταρχος (1ος-2ος μ.Χ. αιών) εμφατικά ετόνιζε ότι ο Πυθαγόρας, για λόγους αρχής, δεν άφησε γραπτά κείμενα; Ότι σύγχρονοι ερευνητές το βεβαιώνουν;3

Ότι όλοι οι μαθητές του εφονεύθησαν από εξαγριωμένα πλήθη για όσα αποκρυφιστικά και δαιμονικά εδίδασκαν και έπρατταν στις τελετουργίες τους; Ότι οι πυθαγόρειοι δεν κατέλιπαν ουδέν χειρόγραφο;

«..Περί του μετέπειτα βίου του (ΣΣ: Από μετοικεσίας στο Μεταπόντιον, 495 π.Χ.) ουδέν το βέβαιον είναι γνωστόν. Δεν φαίνεται πιθανόν ότι ο Πυθαγόρας ανέπτυξε γραπτώς την φιλοσοφίαν του, καίτοι πολλαί διατριβαί απεδόθησαν αργότερον εις αυτόν…». (Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος, ο.α. ).

Έστω κι’ αν υποθέσουμε ότι τα γραφέντα αφορούσαν σε κάποια προφορική παράδοση για τον Πυθαγόρα, ποίος εγγυάται ότι μετεφέρθησαν επακριβώς από στόματος σε στόμα, από γενεάς σε γενεά, οκτώ (8) ολόκληρους αιώνες αργότερον;

Όπως προείπαμε, οι συστημικοί θιασώτες ισχυρίζονται ότι, τα πυθαγόρεια έπη εγράφησαν από τον Ιάμβλιχο και τον Διογένη Λαέρτιο (βιβλίο VIII), τα αρχαιότερα σωζώμενα χειρόγραφα των οποίων χρονολογούνται μετά τον 10ον μ.Χ. αι!! Όμως:

«Τα μόνα βέβαια λείψανα συγγραμμάτων του Πυθαγόρου εισίν Φιλολάου τα αποσπάσματα. Ο δε «ιερός λόγος», τα «χρυσά έπη» εισίν 71 εξάμετροι, ξηροί, ασυνάρτητοι, απλώς συνερραμμένοι, και ουδέν προτέρημα τύπου και σχήματος έχοντες κρίνονται δ’ ως βεβαίως μη γνήσιοι».4

2//. Ο Πυθαγόρας είναι βεβαιωμένον ότι μετέβη στην Αίγυπτο και παρέμεινε εκεί 22 χρόνια. Όταν αυτή κυριεύθηκε από τον Πέρση βασιλιά Καμβύση, συνελήφθη αιχμάλωτος και οδηγήθηκε στην Βαβυλώνα όπου παρέμεινε 12 έτη.. Στην Αίγυπτο και Βαβυλώνα γνώρισε ιερείς, μάγους και άλλους «σοφούς» όπου και διεμόρφωσε την φιλοσοφία του.

Συνεπώς ο Πυθαγόρας δεν ήταν αυτόφωτος, αλλά ετερόφωτος. Δεν ήταν φιλόσοφος αλλά αποκρυφιστής. Για να αποκτήσει μάλιστα, τις μυστικές γνώσεις των αποκρυφιστών Αιγυπτίων ιερέων έκαμε και περιτομήν!!!

Με άλλα λόγια, αρνήθηκε την πατρώα ελληνικήν θρησκείαν !!!!

«…αυτοίς γε τούτοις, δι΄ους και περιετέμετο, ίνα δή και εις τα άδυτα κατελθών την μυστικήν παρ’ Αιγυπτίων εκμάθοι «φιλοσοφίαν».(Κλήμης Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, XV,σ.261-262).

Πνέουν μένεα οι νεοπαγανιστές και οι εβραιο-χριστιανοφάγοι κατά των περιτετμημένων εβραίων. Δεν γνωρίζουν ότι ο Πυθαγόρας επρόδωσε την «πατρώα πίστη» και περιετμήθη, όπως έπρατταν και οι Εβραίοι της εποχής του, προκειμένου να του επιτραπεί η είσοδος εις τα άδυτα των Αιγυπτιακών Μυστηρίων και να διδαχθεί από τους Αιγυπτίους τον αποκρυφισμό και από τους ταλμουδιστές εβραίους την «φιλοσοφία» τους;

«…γιατί ο Αναξαγόρας και ο Πυθαγόρας φθάνοντας στην Αίγυπτο συναναστράφηκαν τους εκεί Αιγυπτίους και Εβραίους σοφούς και κατανόησαν την φύση του κόσμου…».5

«….και Πυθαγόραν ιστορούσιν…απελθείν εις Αίγυπτον και Βαβυλώνα φιλομαθείας χάριν». (Στράβων, 14,57).

«Ο Πυθαγόρας εμαθήτευσε στον Ούνοφη ή Οινοφέα από την Ηλιούπολη της Αιγύπτου…Τά περισσότερα από αυτά που λέγονται ιερογλυφικά γράμματα (ΣΣ: Αιγυπτιακές γραφές-εντολές) δεν διαφέρουν από τα πυθαγόρεια παραγγέλματα…».6

Αφού τα ιερογλυφικά των Αιγυπτίων χρονολογούνται, μετά βεβαιότητος, τουλάχιστον από την 2α χιλιετηρίδα π.Χ., από πού «ενεπνεύσθη» ο Πυθαγόρας για να εκφέρει τα «παραγγέλματά του»;

O έχων νουν νοείν, νοείτω!!!

3//. Περί του λεγομένου «Πυθαγορείου θεωρήματος»

Οι σύγχρονοι υμνητές του Πυθαγόρα, ισχυρίζονται ότι το Πυθαγόρειο θεώρημα (ή θεώρημα του Πυθαγόρα) είναι το θεώρημα που συσχετίζει τα τετράγωνα των πλευρών ενός ορθογωνίου τριγώνου. Πιο συγκεκριμένα, στηρίζονται σε πληροφορία που κατέλιπε, λένε, ο Ευκλείδης στο πρώτο βιβλίο των Στοιχείων Γεωμετρίας του (47η πρόταση) όπου δίνει την εξής διατύπωση:7

«ἐν τοῖς ὀρθογωνίοις τριγώνοις τὸ ἀπὸ τῆς τὴν ὀρθὴν γωνίαν ὑποτεινούσης πλευρᾶς τετράγωνον ἴσον ἐστὶ τοῖς ἀπὸ τῶν τὴν ὀρθὴν γωνίαν περιεχουσῶν πλευρῶν τετραγώνοις.».

Δηλαδή: «το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογώνιου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθέτων πλευρών».

Όμως όλοι αυτοί οι σύγχρονοι θιασώτες του Πυθαγόρα και του Ευκλείδη, αγνοούν οι προσποιούνται άγνοιαν της ιστορικής αληθείας. Εάν όντως την αγνοούν πρέπει επειγόντως να «αναβαθμίσουν» ή να «αναθεωρήσουν» τα όποια σχετικά πτυχία κατέχουν. Εάν όμως προσποιούνται άγνοιαν ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, τότε είναι απατεώνες και εκμαυλιστές της Ελληνικής νεολαίας και του φοιτητικού κόσμου.

Συγκεκριμένα, ΔΕΝ γνωρίζουν ότι:

Για την ζωή του Ευκλείδη (περί το 330 π.Χ. -το 275 π.Χ. ή το 270 π.Χ.), και για το έργον του ελάχιστα είναι γνωστά και από αυτά πολύ λίγα θεωρούνται εξακριβωμένα, ακόμη και περί του ακριβούς τόπου γεννήσεώς του (Σικελία ή Φοινίκη/Τύρος);

Ο Ευκλείδης μετέβη στην Αίγυπτον, αυτοβούλως ή προσκεκλημένος του βασιλεως Πτολεμαίου, όπου εντρύφησε στα Αιγυπτιακά Μυστήρια αλλά και στις εκεί Αιγυπτιακές επιστήμες, μελετήσας μεταξύ άλλων και τις Αιγυπτιακές Τριάδες (το αποκληθέν πολύ  αργότερον Πυθαγόρειον Θεώρημα) ;

Την ύπαρξη των Αιγυπτιακών Τριάδων επιβεβαιώνει ο ανακαλυφθείς Πάπυρος Berlin 6619 που χρονολογείται από το 1800 π.Χ και αποδεικνύει ότι οι Αιγύπτιοι εγνώριζαν τις μεταγενεστέρως αποκληθείσες Πυθαγόρειες Τριάδες;

Ο Πάπυρος Rhind (1650 π.Χ.) που ανακαλύφθηκε από τον Σκωτσέζο Αιγυπτιολόγο Alexander Henry Rhind το 1858, και σήμερα φυλάσσεται στο Βρετανικό μουσείο, αποδεικνύει ότι οι Αιγύπτιοι εγνώριζαν τις λεγόμενες πυθαγόρειες τριάδες, ησχολούντο με την αριθμητική και Γεωμετρία και με βάση αυτές τις επιστήμες έκτισαν τις επιβλητικές πυραμίδες;8

Το λεγόμενο Πυθαγόρειο θεώρημα είχε διατυπωθεί ακόμη και δύο περίπου αιώνες προ της εποχής του Πυθαγόρα, από τον Bandhayana-ιερέα των Βεδδών9 στις Ινδίες, περί το 800 π.Χ., με την μορφή οδηγιών για κατασκευή ναού (Bandhayana Sulba Sutra) ;

 

Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί πως ο Πυθαγόρας δανείστηκε τις ιδέες του από τους Αιγυπτίους ιερείς; (Ηρόδοτος ΙΙ/123) ;

«…Ο Φιλόσοφος Αριστόβουλος εξέφρασε την αντίληψη ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας εμπνεύστηκαν από την Βίβλο»;10

3/. Ορφέας-Ορφισμός-Ορφικά

Οι συνωμότες των τεσσάρων πρώτων μ.Χ. αιώνων, «ανέστησαν και ιστορικοποίησαν» ένα ακόμη ανύπαρκτο μυθικό πρόσωπο, τον Ορφέα.

α/. Ποίος ήταν ο Ορφέας;

Οι δύο πρώτοι «θεολόγοι» των αρχαίων Ελλήνων, Όμηρος και Ησίοδος, αγνοούν την ύπαρξη του Ορφέα. Συνεπώς τα φερόμενα ως «πανάρχαια» έργα του είναι πολύ μεταγενέστερα, προφανώς μυθοπλασμένα κατά την ιστορική περίοδο.

Ο Ηρόδοτος, παρά τα γραφόμενα υπό των παραμυθολόγων περί προϊστορικής υπάρξεως του Ορφέως, άκουσον ! άκουσον ! ακόμη και προ του Τρωϊκού πολέμου, αμφισβητεί την ύπαρξή του και επιμένει ότι αν υπήρξαν άλλοι ποιητές, είναι νεώτεροι των Ομήρου και Ησιόδου. 11

Ουδεμία ιστορική μαρτυρία επιβεβαιώνει την ιστορική ύπαρξη του Ορφέως. Ο Αριστοτέλης αρνείται κατηγορηματικώς την ύπαρξή του.12

Την ίδια άποψη με τον Αριστοτέλη διατυπώνουν και σύγχρονοι μελετητές μεταξύ των οποίων ο Radcliffe G. Edmonds (Tearing apart the Zagrus Myth) και ο Alberto Bernabe.13

Συνεπώς, ο Ορφεύς επινοήθηκε από κάποιους μυθοπλάστες ποιητές της αρχαιότητος!

β/. Ορφισμός

Ο ισχυρισμός ότι το θρησκευτικο-φιλοσοφικό σύστημα του Ορφισμού ενεφανίσθη ενωρίτερον του 6ου π.Χ. αιώνος είναι αυθαίρετος. Αντιθέτως κατά συγχρόνους μελετητές, ο Ορφισμός ξεκίνησε σαν ένα κίνημα δούλων για αποτίναξη του καταπιεστικού ζυγού, στο οποίον οι εμπνευστές του προσέδωσαν θρησκευτικό-μυστηριακό χαρακτήρα, για ευνόητους λόγους.

14

γ/. Ορφικά μυστήρια.

Ο Θεόφραστος και ο Πλάτων ειρωνεύονται τους Ορφικούς. Ο Πλάτων μάλιστα τους αποκαλεί αγύρτες,15 δηλαδή τσαρλατάνους που ζητούσαν από ιδιώτες και άρχοντες των πόλεων να τους αναθέσουν «λύσεις και καθαρμούς αδικημάτων». Για να αποσπούν περισσότερα χρήματα, οι Ορφικοί έλεγαν ότι μπορούσαν να επιτύχουν «λύσεις» από αδικήματα που είχαν διαπράξει οι πρόγονοι των πιστών (Κάτι παρόμοιον με εκείνο που εγένετο με τα  «συγχωροχάρτια» της Φραγκοπαπικής  εποχής).

Ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του (Αττική, Βοιωτία, Λακωνία, Κορινθία, κλπ) αναφέρει μεν τα διαδιδόμενα, τότε, για τον Ορφέα, κατά περιοχήν, δεν παραλείπει όμως να καταθέτει τις αντιρρήσεις του:

Για τα θρυλούμενα περί του Ορφέως και των μαγικών ικανοτήτων του (Βοιωτικά, 30.4).

Για τους ναούς προς τιμήν του Ορφέως  (αναφέροντας άλλους κτήτορες) και για ένα ξόανο του Ορφέως που υπήρχε, δήθεν, από την εποχή των…. Πελασγών. (Α΄Αττικά,14,3-Λακωνικά,13.2, 14.5, 20.5).

δ/. Ορφικά

1//. Με τον όρο «Ορφικά» απεκλήθησαν πολλά ποιητικά έργα φέροντα κατά την αρχαιότητα το όνομα του Ορφέως. Ταύτα ήσαν τα Αργοναυτικά, τα Λιθικά και συλλογή ύμνων σε διάφορες θεότητες. Τα άπαντα των Ορφικών εξεδόθησαν υπό των  Abel (1885) και  G.Hermann (1905).

Τα λεγόμενα Ορφικά :

-«Είναι περιληπτικό όνομα πολλών ποιητικών έργων φερομένων κατά την αρχαιότητα υπό το όνομα του Ορφέως…….Αλλά κατά πάσαν πιθανότητα άπαντα τα ποιήματα οφείλονται εις τον θίασον των Ορφικών {ΣΣ: Όχι εις τον Ορφέα, αλλά εις τους κατά τον Πλάτωνα «αγύρτες» [Εγκ.Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Ορφικά,σ.177]}.

-Γράφτηκαν από αγνώστους μυστικοπαθείς ποιητές. Μάλιστα, κατά τον Παυσανία (7,18,4 και 8,37,5) οργανωτής των μυστικών τελετών δεν ήταν ο Ορφέας αλλά ο Ονομάκριτος, μελετητής των παλαιών επών και χρησμολόγος (μάντις). Με βάση την μαρτυρία του Παυσανία, η πιθανώτερη εκδοχή για τα Ορφικά είναι ότι, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητος πιθανώς να επεβλήθησαν από τον Πεισίστρατον, με την προτροπή του μάντεως Ονομακρίτου.16

Η εκδοχή αυτή επιβεβαιώθηκε υπό νεωτέρων ερευνητών οι οποίοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι:

«Το μέγα πλήθος των αποδοθέντων εις τον Ορφέα κατά τους νεωτέρους χρόνους ποιημάτων απεδείχθη ότι ήσαν πλαστά γραφέντα υπό χριστιανών γραμματικών της αλεξανδρινής σχολής». (Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.17ος, σ. 627).

ΚΟΛΑΦΟΣ για τους σύγχρονους θιασώτες του Ορφέα και των Ορφικών!!!.

2//. Ποιοί ήσαν εκείνοι οι «χριστιανοί» γραμματικοί;

Όλα τα Ορφικά κείμενα, τα σχετικά με την θεογονία-κοσμογονία/ δημιουργία του κόσμου, ΔΕΝ είναι του Ορφέως. Προσεκτικώτερη μελέτη καταδεικνύει ότι πρόκειται περί αντιγραφής άλλων έργων (μεταξύ των οποίων και η Π.Δ.) ή μεταγγραφής γνωμών/ιδεών /εικασιών άλλων που επικρατούσαν μέχρι τότε.

«Οι Έλληνες είχαν διαφόρους γνώμας περί κοσμογονίας, και διάφορα συστήματα. Πρώτος ο Ορφεύς έγραψε κοσμογονίαν, θεολογίαν, μυστήρια, όργια και άλλα τα οποία λέγουσι ότι έμαθε εις την Αίγυπτον παρά των ιερέων….Τιμόθεος δε χρονογράφος λέγει (χρονικόν Ευσεβίου,4, αποσπάσματα, έρφ. λβ) ότι ο Ορφεύς ο Οδρύσιος……έγραψε μεν κοσμογονίαν και θεογονίαν και ανθρώπων πλαστουργίαν αλλ ουχί εξ ιδίας γνώμης…εποίησεν αυτά ως λέγει εν τη αρχη του συντάγματός του, τους λοιπούς στίχους αφήκε δια το πλήθος..».17  

Με άλλα λόγια, οι αυτοαποκληθέντες Ορφικοί, ήσαν αποκρυφιστές «αμπελοφιλόσοφοι» ή ψευδοχριστιανοί, οι οποίοι εφηύραν κπ πρόσωπο που ονόμασαν «Ορφέα», όπως ΄εκαναν και με τον Απολλώνιον Τυανέα, πρώτον  δια να καλύψουν την ανυπαρξία του, δεύτερον να μην αποκαλύψουν ότι τα γραπτά τους προήρχοντο από άντληση «στοιχείων» από άλλες πηγές, μεταχριστιανικές (αποκλειστικώς σχεδόν παγανιστικές), συρραφές ετεροχρονολογημένων σπαραγμάτων της αρχαίας γραμματολογίας, αναχρονολογήσεις και άλλα τοιαύτα, και τρίτον να δικαιολογήσουν τις δικές τους προσθαφαιρέσεις ως εντολές δήθεν, του…Ορφέως.

Όλα αυτά για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και απαράδεκτα μυθεύματα και να …δώσουν τα πρωτεία των κοσμολογικών ανακαλύψεων στον ανύπαρκτον Ορφέα, αδιαφορώντας εάν ο Αριστοτέλης και άλλοι Έλληνες και ξένοι προχριστιανικοί συγγραφείς, μας διαβεβαιώνουν, εμμέσως ή αμέσως, ότι ο Ορφέας ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο !!!

3//. Ας το καταλάβουν όσοι ονειροπαρμένοι πιστεύουν ακόμη, στην ύπαρξη του…Ορφέως και στα λεγόμενα «Ορφικά»:

-Kάθε τι που θεωρείται ή υποστηρίζεται ότι είναι Ορφικό, είναι φανταστικό, μη ελληνικό, επανάληψη πυθαγόρειου αρχής/δόγματος, δημιούργημα μεταγενεστέρων ανθελλήνων/ αντιχριστιανών πλαστογράφων/ αντιγραφέων της υφισταμένης γραμματείας.

-Τα λεγόμενα Ορφικά κείμενα «κατακεραυνώνονται» από τον Κικέρωνα (1ος π.Χ. αι.) γνώστη του Ορφικού ζητήματος, ο οποίος επαναλαμβάνει την θέση του Αριστοτέλους για τον ανύπαρκτον Ορφέα και μας λέγει ότι κατά τους Πυθαγορείους, οι λεγόμενοι «Ορφικοί ύμνοι» είναι έργον κάποιου Κέρκοπος και όχι του Ορφέως. [Περί της φύσεως των Θεών, Ι/107].

-Ψεύδονται σκοπίμως ή ανοητίζουν ισχυριζόμενοι ότι πρώτος ο Θράξ (;) Ορφέας παρέδωσε τα μυστήρια των θεών. Ποία μυστήρια; Τα Ελληνικά ή τα εισαγόμενα; Προφανώς τα εισαγόμενα όπως ήσαν το δωδεκάθεον και τα Διονυσιακά, αφού ο Διόνυσος και τα μυστήριά του εισήχθησαν από την Αίγυπτο. (Ηρόδοτος,2/49).

-Είναι όντως αδίστακτοι μυθοπλάστες, αφού κάποιοι απ’αυτούς επιμένουν να τοποθετούν τον Ορφέα προ του Τρωϊκού πολέμου (12ος π.Χ. αι.) ακόμη και ως συμμετασχόντα στην Αργοναυτική Εκστρατεία!!!

-Αποδεικνύονται ακόμη και αδίστακτοι/ανίεροι σφετεριστές, καθ’όσον  με αφορμή την ανεύρεση ενός απανθρακωμένου παπύρου, στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης (1962), παρουσίασαν τα σπαράγματα αυτού ως κείμενα των Ορφικών! Έτσι «ανακουφίσθηκαν» προσωρινώς αφού μέχρι τότε τα αρχαιότερα χειρόγραφα περί Ορφέως και Ορφικών κειμένων δεν ήσαν παλαιότερα του 10ου μ.Χ. αιώνος!

Ο πάπυρος που βρέθηκε σε τάφο, χρονολογήθηκε τον 4ον π.Χ. αι. Έκτοτε επιχειρείται σφετερισμός των «σπαργάνων» του παπύρου από τους σύγχρονους «Ορφεοπλάστες» και «Ορφεολάτρες». Κάτι ανάλογο συνέβη το 1960 με το ανακαλυφθέν κρανίο του «αρχανθρώπου» στα Πετράλωνα Χαλκιδικής. Τότε ισχυρίσθησαν οι ομοϊδεάτες των Ορφεολατρών ότι η ηλικία του κρανίου ήταν 700.000 ετών Αργότερα έπεσαν στα 200.000 έτη! Ποιος ξέρει, μετά από μερικά χρόνια μπορεί να μας πουν 2.000 ή 200 ετών!

Με τέτοιας μορφής «ανακαλύψεις» αυτοϊκανοποιούνται οι σύγχρονοι Ορφεολάτρες!

Όμως, για όλα τα παραπάνω τερατολογήματά τους διαψεύδονται,  και από δικόν τους προχριστιανικό «συγγραφέα»:

«Απεδήμησεν (ο Ορφέας) εις Αίγυπτον κακεί πολλά προσεπειμαθών μέγιστος εγένετο των Ελλήνων…Πήρε από την Αίγυπτο τις περισσότερες από τις μυστικές τελετουργίες, τις οργιαστικές τελετές…Γιατί η λατρεία του Όσιρι είναι η ίδια με εκείνη του Διονύσου και της Ίσιδος πανομοιότυπος και αντίστοιχη της Δήμητρας και μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει».18  

Οι σύγχρονοι «νεκραγωγοί» του Ορφέως, αποσιωπώντες το γεγονός της υπάρξεως πληθώρας αποδεικτικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν ότι ο Ορφέας είναι πρόσωπο ανύπαρκτο μυθοπλασθέν κατά τους ιστορικούς χρόνους, μη βεβαιωμένου πατρός (Οίαγρος βασιλιάς Θράκης, Οίαγρος θεός ποταμός, Θράξ Πιέρος, Απόλλων), μη προσδιορισθείσης χρονολογικής περιόδου γεννήσεως (14.000-1400 π.Χ.), επιμένουν όχι μόνο να τον θεωρούν υπαρκτό πρόσωπο, αλλά προσφάτως, ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν τον τόπο γεννήσεως που περιέργως, δεν είναι η Θράκη, όπως ενομίζετο μέχρι προ τινος, αλλά η Πιερία (Πίμπλεια, σημ. χωριό Αγία Παρασκευή, 2 χλμ νοτίως του Δίον) αλλά και τον τόπο ταφής του (Λιβήθρα ή Λείβηθρα Πιερίας)!!!

Δεν έχουν βρεί ακόμη τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά προσδιόρισαν τον τάφο του ανύπαρκτου Ορφέως που κατ’αυτούς έζησε την 2η χιλιετηρίδα π.Χ. κατά τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς των ορφεολατρών!

Αυτό δεν είναι απλώς ένα τερατώδες ψεύδος ή κολοσσιαίον μύθευμα, αλλά προϊόν ομαδικής πνευματικής παρακρούσεως!!!

Ουαί υμίν μυθοπλάστες, φρενομανείς, αποκρυφιστές, ματαιόφρονες..

ε. Συνοπτικά βιογραφικά στοιχεία των κυριώτερων εκπροσώπων της ανθελληνικής-αντιχριστιανικής συμμαχίας:         

1/. Πλωτίνος (204 ή 205-270 μ.Χ)

Λατίνος «φιλόσοφος» ή κατ’ άλλους Αιγύπτιος το γένος. Διεκατείχετο από την επιθυμία να σπουδάσει περσική και ινδική φιλοσοφία. Μεταβάς στην Αλεξάνδρεια εμυήθη από τον αυτοαποκαλούμενο πλατωνικό φιλόσοφο Αμμώνιον Σακκά19 στις απόκρυφες δυνάμεις του μυστικισμού και της εσωτερικότητος. Ο Πλωτίνος ερμήνευσε τον Πλάτωνα μονιστικά20 και πανθεϊστικά21 ενώ υπήρξε υπέρμαχος του μυστικισμού και της «ατομικής βυθίσεως» μέσω του διαλογισμού. Συνεδύασε την Ελληνική φιλοσοφία με την τυπολατρεία της Ρωμαϊκής παραδόσεως και τις μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής.

Πηγές αναφέρουν ότι είχε τηλεπαθητικές ικανότητες κάτι που ο ίδιος δικαιολογούσε εξ αιτίας της υπάρξεως μιάς ενιαίας ψυχής που εμπεριέχει όλες τις ψυχές των ανθρώπων!!! Πέθανε σε ηλικία 66 ετών εγκαταλελειμμένος από τους μαθητές του λόγω μιας μεταδοτικής ασθενείας. Ο μόνος που ήταν κοντά του ήταν ο Ευστόχιος, ένας γιατρός μαθητής του που αναφέρει ότι την στιγμή που ξεψυχούσε, βγήκε ένα φίδι από την κλίνη του που χάθηκε αμέσως στην χαραμάδα ενός τοίχου.

Το 243 μετέσχε της εκστρατείας του Αυτοκράτορος Γορδιανού στην Ανατολήν, κινούμενος από την επιθυμία να σπουδάσει  περσική και ινδική φιλοσοφία. Δεν επέτυχε, όμως, να έλθη εις επαφήν με Πέρσες ή Ινδούς φιλοσόφους διότι ο Γορδιανός εδολοφονήθη το 244 και ο Πλωτίνος διέφυγε μετά δυσκολίας εις Αντιόχειαν και ακολούθως εις Ρώμην.

Τα «έργα» του εδημοσιεύθησαν, μετά τον θάνατό του, υπό του μαθητού του Πορφυρίου σε έξη(6) βιβλία εξ 9 πραγματειών έκαστον, οι οποίες ωνομάσθησαν εκ τούτου Εννεάδες.22

Η διδασκαλία του εστηρίζετο εις τον τρόπον επανόδου του ανθρώπου στην αληθή, κατ’ αυτόν, αφετηρία του, εις τον Εν ή τον Θεόν, τουτέστιν δια της πνευματικής και ηθικής τελειώσεως.

Ποίον θεόν όμως;

Εν-Αγαθόν (το απολύτως υπερβατόν)-Νους (πρώτος άριστος φορέας του Ενός)-Ψυχή (διαρκώς μεταβαλλόμενη διαμορφωτική Δύναμη, ποιητική αιτία του αισθητού κόσμου που κοσμεί και διοικεί όλο το Σύμπαν σύμφωνα με το αιώνιο νοητικό πρότυπο του Νου (Παγκόσμιος Νους).

Παγκόσμιος Νους χωρίς να αναφέρεται ονομαστικώς το πρόσωπον που αντιστοιχεί στον Νουν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

Εκτός και εάν εννοούσε ο Πλωτίνος όπως και οι λοιποί αποκρυφιστές ως τοιούτον (Παγκόσμιον Νουν), τον Εωσφόρον ή Σατανά, αλλά απέφευγαν να τον αναφέρουν ευθέως, για ευνόητους λόγους.

Τέλος πίστευε στους μάγους, στους καταδέσμους (μαγικούς δεσμούς), στις μαγικές επωδές (Εννεάδες, 4,4,40-44).

2/. Ιάμβλιχος (270-330 μ.Χ.)23

Κατήγετο εκ Χαλκίδος της κοίλης Συρίας. Οι πληροφορίες περί του βίου του είναι πενιχρές. Αναθεώρησε την διδασκαλία του Πλωτίνου σε βασικά σημεία. Μαθητής του Πλωτίνου από τον οποίον επηρεάστηκε όσον αφορά στις μυστικιστικές αντιλήψεις. Ήταν μυστικιστής και θεουργός.24

Εκ των διασωθέντων 5 από τα 10 (υποτιθέμενα) βιβλία του, περί της «Συναγωγής των Πυθαγορείων Δογμάτων», στον περί πυθαγορείου βίου υποστηρίζεται ότι η αρετή επιτυγχάνεται και εκτός του Χριστιανισμού. Είχε διαφωνίες με τον Πορφύριο ο οποίος καταδικάζει την θεουργία του Ιαμβλίχου στην επιστολή «Η προς τον Ανέβω». Στην επιστολή απαντά ο Ιάμβλιχος με το έργον του «Περί των Αιγυπτίων Μυστηρίων».

Πίστευε ακραδάντως:

oΣτην δύναμη της ιεροπραξίας. Θεωρούσε ότι οι διάφοροι τρόποι λατρείας στις ιερουργίες εξαγνίζουν το θείο κομμάτι που βρίσκεται μέσα μας και μας απελευθερώνει από τα αμαρτήματά μας.

oΌτι οι θεοί συσχετίζονται μόνο με τους αγαθούς ανθρώπους που είναι εξαγνισμένοι δια της ιερατικής τέχνης.

oΣτην ύπαρξη τριών κόσμων: του αισθητού ή ορατού που είναι κατώτερος, του νοερού που είναι ο ενδιάμεσος και του νοητού ο οποίος είναι ο ανώτερος. Επίστευε στην ύπαρξη πολλών ενδιάμεσων όντων μεταξύ του Ενός και του κόσμου όπως: ουράνιοι, υπερουράνιοι, φυσικοί, αέρινοι, υδάτινοι θεοί, δαίμονες, ήρωες και άχραντες-αμόλυντες ψυχές.

oΌτι οι θεοί χρησιμοποιούν τους δαίμονες25 για να μας αποκαλύψουν την βούλησή τους μέσα από φυσικά σημάδια. Στο κάθε Έθνος, όπως και στο κάθε ιερό, κληρώνεται ένας θεός-προστάτης.Ο κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος (η ψυχή του) έχει τον δικό του προστάτη δαίμονα. Αν τα καταφέρουμε μέσω της ιερουργίας να μας παρουσιαστεί ο οικείος μας δαίμονας, τότε αυτός θα μας αποκαλύψει το όνομά του, την λατρεία του και τον σωστό τρόπο ώστε να τον επικαλούμαστε κάθε φορά που το επιθυμούμε.

oΌτι η πλειοψηφία των ανθρώπων παραμένει υποτεταγμένη στις 5 αισθήσεις εξ ου και υποτεταγμένη (η πλειοψηφία) στο πεπρωμένο που της επιφυλάσσει η ειμαρμένη. Αλλά κάποιοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της Μοίρας, χρησιμοποιώντας την βοήθεια των θεών ή των δαιμόνων.

Ισχυρίζετο ότι το πόσον οι θεοί ενδιαφέρονται για μας, φαίνεται έντονα στα μαντεία.

Υπήρξε διδάσκαλος πολλών αποκρυφιστών όπως Σώπατρος, Αιδέσιος, Θεόδωρος και Μάξιμος ο Εφέσιος, ο οποίος αργότερα εμύησε τον Ιουλιανό τον μέγα Παραβάτη.

Σύμφωνα με τον Ευνάπιο (Βίοι Φιλοσόφων και σοφιστών,V) στα Γάδαρα, πόλη φημισμένη για τα θερμά λουτρά της έκανε «θαύμα» μπροστά στα μάτια των μαθητών του, όταν άγγιξε δύο θερμές κρήνες (Έρως-Αντέρως) και με επίκλησή του εμφανίστηκαν δύο αγόρια που αγκάλιασαν τον Ιάμβλιχο, σφικτά σαν πατέρα!!!

3/. Πορφύριος (περί το 233-περί το 304 στην Ρώμη)

α/. Ο Τύριος ή Βαταναιώτης (Τύρος ή Βαταναία ή Βασάν της Αγίας Γραφής) Φοινικικής καταγωγής. Το αρχικόν όνομα ήταν Μάλχος, εκ της συροφοινικικής λέξεως μάλεχ=βασιλεύς.

Το όνομα Πορφύριος εδόθη από τον συριακής καταγωγής διδάσκαλόν του Λογγίνο Κάσιο (210-273 μ.Χ.) «σχολάρχη» της Πλατωνικής Ακαδημίας Αθηνών.26

Από νεαρωτάτης ηλικίας έγινε μαθητής του Ωριγένους και ακολούθως εσπούδασε υπό τον Απολλώνιον και τον Λογγίνον εις Αθήνας. Τριακονταετής μετέβη στην Ρώμη για να μαθητεύσει πλησίον του Πλωτίνου.

«Μελαγχολικός εκ φύσεως, ο Πορφύριος επηρεάσθη περαιτέρω προς την διάθεσιν αυτήν υπό του μυστικιστού διδασκάλου του και κατέληξε εις την σκέψιν  της αυτοκτονίας. Ο Πλωτίνος του συνέστησε όπως αλλάξει περιβάλλον και μετέβη το 268 εις την Σικελίαν, όπου ως λέγεται, συνέγραψε την πραγματείαν του εναντίον των Χριστιανών, εις 15 βιβλία, καείσαν δημοσία κατά διαταγήν του Αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Η πραγματεία  είναι γνωστή μόνον εξ αποσπασμάτων διασωθέντων εις έργα συγγραφέων, οι οποίοι προέβησαν εις αντίκρουσίν της.

Όπως και ο Πλωτίνος,έτσι και ο Πορφύριος ανεγνώριζεν τον Χριστόν ως έξοχον φιλόσοφον, αλλά κατηγόρει τους Χριστιανούς ότι διέφθειραν την διδασκαλίαν του. Επίστευε ομού με τον Πλωτίνον, εις την μαγείαν ως μέσον αποκτήσεως ισχύος επί των δαιμόνων και των ψυχών των νεκρών…».27

Από τα σπουδαιότερα βιβλία του, εκ των οποίων ελάχιστα διεσώθησαν είναι οι βίοι του Πλωτίνου και του Πυθαγόρα. Όμως, όπως πιστεύεται, ο «βίος του Πυθαγόρα» δεν είναι δικό του έργο, αλλά απόσπασμα ευρυτέρας ιστορίας φιλοσόφων.28

Και ο νοών νοείν περί της απάτης, νοείτω!!!

β/. Ο Πορφύριος:

.Αναφέρει ότι σύμφωνα με την παράδοση που διασώζει κάποιος άλλος συγγραφέας και την οποία γνωρίζει και ο ίδιος, στην Χίο «υπήρξε ο Διόνυσος, ο αποκαλούμενος ωμαδιός ή ωμοφάγος που απαιτούσε ως θυσία τον διαμελισμό ενός ανθρώπου: «έθυον δε και εν Χίω των ωμοδίω Διονύσω άνθρωπον διασπώντες και εν Τενέδω ως φησίν Εύελπις ο Καρύστιος» (Περί αποχής εμψύχων, II,56).

.Άσκησε ανηλεή κριτική στον Ιησούν Χριστόν, τον οποίον θεώρησε ως ένα…ασήμαντο Εβραίο.

.Εχαρακτήριζε τους Ευαγγελιστές αμόρφωτους παραμυθάδες, τους Αποστόλους Πέτρο-Παύλο, αδίστακτους τσαρλατάνους και την Χριστιανική Θεολογία τελείως εσφαλμένη.

Το έργο του Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών» αποτελεί πολεμική πραγματεία κατά του Χριστιανισμού και όσων επίστευαν σ’ αυτόν. Θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως την πλέον ολέθρια μορφή της νόσου που είχε προσβάλει την Αυτοκρατορία. Το «Κατά Χριστιανών» σύγγραμμα ρίχτηκε στην πυρά το 448 μ.Χ.

Αποσπάσματα του έργου του διέσωσε ο χριστιανός κληρικός Μακάριος Μάγνης στο δικό του έργο «Αποκριτικός προς Έλληνας». Ο «Αποκριτικός»…. χάθηκε στην Βενετία στα μέσα του 16ου αιώνος αλλά φέρεται να βρέθηκε το 1867 στις Αθήνες!

Τα αποσπάσματα από το έργο του Πορφυρίου που διεσώθησαν στο έργο του Μακαρίου απεδόθησαν ότι ανήκουν στον Πορφύριο, επειδή κάτι τέτοιο ισχυρίστηκε ο Adolf fon Harnack σε συλλογή αρχαίων φιλοσοφικών συγγραμμάτων που εξέδωσε το 1916!!!

Και ο νοών νοείν περί της νέας απάτης, νοείτω!!!

Θαυμάστε αξιοπιστία κριτικών και μελετητών! Οι παγανιστές σήμερον συνέγραψαν ολόκληρο βιβλίο που απέδωσαν στον Πορφύριο, από αμφισβητούμενα αποσπάσματα ενός χειρογράφου που χάθηκε τον 16ον αιώνα και βρέθηκε στις Αθήνες τον 19ον αιώνα!!!

Έξεστιν Νεοαργείοις ασχημονείν!!

4/. Κέλσος

Επικούρειος φιλόσοφος του 2ου μ.Χ. αι. λυσσώδης πολέμιος του Χριστιανισμού. Ρωμαίος και κατ’ άλλους Αιγύπτιος στην καταγωγή, γι’ αυτό και από κάποιους αποκαλείται Ρωμαιοαλεξανδρινός φιλόσοφος.

Ο Κέλσος:

.Θεωρούσε τον Θεό ως απόλυτη υπερβατική αρχή και ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό, αλλά από «δαίμονες» στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι άγγελοι και οι ήρωες.

.Εδίδασκε ότι:

-Ο Χριστιανισμός είναι ένα βάρβαρο συνοθύλευμα αρχαίων θρησκευτικών και φιλοσοφικών δοξασιών που διδάσκεται από ανοήτους και φαύλους.

-Είναι παράλογοι όσοι πιστεύουν ότι ο Θεός κατήλθε από τον ουρανό για να σώσει τους ανθρώπους.

-Οι Χριστιανοί πρέπει να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία των Ολυμπίων Θεών (ΣΣ:  Ποιών Ολυμπίων; Των κατά τον Ηρόδοτον, Αιγυπτιακών θεοτήτων, τους οποίους Ελληνοποίησαν και κατέγραψαν ως «Δωδεκάθεον»).

.Συνέγραψε τον λεγόμενον «Αληθή Λόγο» (178 μ.Χ.) καθ’όσον θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως μέγα κίνδυνο κατά της ειδωλολατρείας  και ανησυχούσε για την διαφαινομένη δυνατότητα του Χριστιανισμού να εξαφανίσει την ειδωλολατρεία (ενεργούσε ως ένας από τους τελευταίους αντιπροσώπους της παλαιάς τάξεως πραγμάτων που πεθαίνει).

.Αμφισβήτησε τα Χριστιανικά Ευαγγέλια τα οποία θεωρούσε αναξιόπιστες μαρτυρίες κάποιων  Χριστιανών και ασκούσε έντονη κριτική στην Παλαιά Διαθήκη, χωρίς επιχειρήματα (ό,τι ακριβώς ισχυρίζονται και σήμερα οι πάσης φύσεως πολέμιοι του Χριστιανισμού).

.Χαρακτήριζε τον Ιησού Χριστό ως μάγο και απατεώνα (δηλαδή όπως περιγράφεται στο Ιουδαϊκό Ταλμούδ) και δογμάτιζε κατά της Ενανθρωπήσεως και Αναστάσεώς Του.

.Φρονούσε ότι ο Χριστιανισμός απευθύνεται σε ηλιθίους και αμόρφωτους (Ένας από τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς των συγχρόνων αντιχριστιανών).

.Διακωμωδούσε και περιφρονούσε τους Χριστιανούς τους οποίους θεωρούσε ότι στερούνται και της παραμικράς παιδείας (κύριος ισχυρισμός αρκετών από τους σημερινούς αντιχριστιανούς, ιδίως των νεοπαγανιστών).

Απάντηση στις δαιμονοκαταληπτικές ιδέες και απόψεις του Κέλσου υπερβαίνουσες κάθε όριο μυθοπλασίας, δίδει ο Ωριγένης στο έργο του «Κατά Κέλσου».29

Σήμερα οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο λεγόμενος «Αληθής Λόγος» όπως περιέχεται στο «Κατά Κέλσου» του Ωριγένη αποτελεί το 80% του αρχικού. Δηλαδή ό,τι έχει διασωθεί από το έργο του Κέλσου, οφείλεται στον «Χριστιανό» Ωριγένη, ενώ τίποτε δεν γνωρίζουμε για το αρχικό κείμενο και φυσικά ούτε για την πραγματική (φυλετική) ταυτότητα του Κέλσου.

5/. Πρόκλος (412-485)

α/. Kαίτοι έζησε τον 5ον μ.Χ. αιώνα συμπεριλαμβάνεται στους συνωμότες διότι υπήρξε ο πρώτος σκυταλολήπτης της αποκρυφιστικής/ εωσφορικής/ Ταλμουδιστικής συμμορίας των πλαστογράφων, συκοφαντών της Χριστιανικής πίστεως, εθελοθρησκευομένων, μισαλλοδόξων αντιχριστιανών και ένας από τους προδρόμους του σύγχρονου Οικουμενισμού.

.Εσπούδασε στην Αλεξάνδρεια υπό τον Ολυμπιόδωρον τον πρεσβύτερον και τον Συριανόν.30 Γονείς του οι Πατρίκιος και Μαρκέλλα. Ας σημειωθεί ότι την εποχή του Ολυμπιοδώρου η λέξη «φιλόσοφος» στην συνείδηση όλου του τότε γνωστού κόσμου, είχε την σημασία του ειδωλολάτρη-στοχαστή (κάτι ανάλογο με την σημασία της σημερινής λέξεως  «διανοούμενος»).

.Εδίδασκε την μυστικιστικήν ενατένιση και την απαισιόδοξον αντίληψη ότι ο κόσμος που ζούμε υπολείπεται κατά πολύ του τελείου τοιούτου. Για τον λόγο αυτόν οι ψυχές των ανθρώπων επιθυμούν να επιστρέψουν εις τον τέλειον κόσμο που εκπροσωπεί ο Ένας, η Παγκόσμια Διάνοια, της οποίας όπως έλεγε, αγνοούμε την φύση.

Ποιά είναι, όμως, αυτή η παγκόσμια διάνοια; Δεν έχει όνομα; Είναι πρόσωπον; Εάν δεν είναι πρόσωπον πως νοείται λογικώς η έννοια της διανοίας;

.Ελάτρευε την Αιγυπτία θεά Ίσιδα, της οποίας το άγαλμα είχε στην οικίαν του και για την οποίαν είχε γράψει και ύμνο. Επίσης ελάτρευε την Κυβέλη και κάθε μήνα οργάνωνε εξαγνιστικές/οργιαστικές τελετές στην οικίαν του και όχι σε ιδιαίτερο ναό.31

To γεγονός ότι κατά τον βιογράφο του Π. Μαρίνο η «θεά» Αθηνά είχε αναθέσει στον Πρόκλο σημαντική αποστολή για τους ανθρώπους μεταξύ των οποίων και την διδασκαλία στην Ακαδημία των «αγράφων δογμάτων» σε συνδυασμό με ταυτόσημες φράσεις στο έργο του με αντίστοιχες στην Κ.Δ. (για παράδειγμα: «Δεύτε Δία τον υμέτερον Πατέρα…»/«Αβραάμ ο πατήρ υμών…»), αποδεικνύει :

- Την αναξιοπιστία των γραφομένων για τον Πρόκλο, από την μοναδική πηγή του μαθητού του Μαρίνο (αποδίδεται σε αυτόν το έργο).

- Τις ομοιότητες των θέσεων του Πρόκλου, με εκείνες που περιλαμβάνονται στα «προφορικά δόγματα» των Ταλμουδιστών.

- Την αυξημένη πιθανότητα αντιγραφής και μεταπλασθείσης μεταφοράς κειμένων της Κ.Δ. στα λεγόμενα έργα του.

- Την βάσιμη πιθανολόγηση ότι Ιουδαίοι Ταλμουδιστές, ήσαν οι εμπνευστές της βιογραφίας και του έργου του Πρόκλου  και όχι ο νεοπλατωνικός μαθητής του Μαρίνος.

Κατά τον Πρόκλον «όλες οι θρησκείες εκφράζουν την αυτήν θεμελιώδη ενόρασιν και ως εκ τούτου οφείλομεν όχι μόνον να ανεχώμεθα ταύτας, αλλά και να μετέχωμεν τούτων και να τας αποδεχώμεθα ως αληθείς…».32

β/. Ο Πρόκλος είναι ένας από τους σημαντικώτερους προδρόμους του Οικουμενισμού της Νέας Εποχής..

Θεωρούσε τον εαυτόν του μετενσάρκωση του Νεοπυθαγορείου Νικομάχου, πίστευε ότι δεχόταν «αποκαλύψεις» και επιδιδόταν με ζήλο σε θρησκευτικές ασκήσεις.

Στην Θεουργία μυήθηκε από την Ασκληπηγένεια, κόρη του Πλουτάρχου του Αθηναίου που είχε μυήσει τις κόρες του στα μυστικά της θεουργίας. Η Ασκληπηγένεια του απεκάλυψε τις παλαιές μυστηριακές τελετές (τα ιερά «όργια») και την Χαλδαϊκή μαγεία.

στ. Το επισφράγισμα του εγκλήματος των συνωμοτών κατά των αρχαίων Ελλήνων.

Οι Συνωμότες πέραν των προαναφερθέντων εγκλημάτων κατά των αρχαίων Ελλήνων και των χριστιανών, διέπραξαν και ένα  τριπλούν έγκλημα σε βάρος των προγόνων μας το οποίον συνίστατο στα εξής:

1/. Συντήρησαν το παραμύθι του «Δωδεκαθέου» ή των υποτιθέμενων Ελληνικών Ολυμπίων θεών, και επεχείρησαν να το «χριστιανοποιήσουν», το οποίον (Δωδεκάθεον)  ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε με την  προϊστορική θρησκεία των προγόνων μας (πατρώα θρησκεία των Πελασγών/Ιώνων/Ελλήνων), η οποία, εστηρίζετο αρχαιόθεν στην λατρεία των εξής θεοτήτων:

-Ποσειδώνος (κυριάρχου και προστάτου των θαλασσών και γενικώς του υγρού στοιχείου),

-Διοσκούρων (προστατών των πλοίων και ναυτικών, προσωποποιήσεις της γενναιοψυχίας, τόλμης και αρετής).

-Νηρηΐδων [προσωποποιήσεις των χαρακτηριστικών και καταστάσεων της θαλάσσης (κυρίως του πλούτου του θαλάσσιου βυθού)],

-Ήρας (Προστάτιδος του θεσμού του γάμου και της οικογενείας),

-Εστίας (Προστάτιδος της οικίας και της οικογενείας),

-Θέμιδος (Προστάτιδος των νόμων και της Δικαιοσύνης), πρώτης αρχι-ιερείας του Μαντείου των Δελφών και

-Χαρίτων (Προστάτιδων και προσωποποιήσεων της ομορφιάς, καλαισθησίας, ποιήσεως, χορού, ρητορικής, φυτικού κόσμου της κτίσεως, κλπ)..

Όλες οι παραπάνω θεότητες των προϊστορικών προγόνων μας, συμπύκνωναν τις αρετές του Ελληνικού πνεύματος, της Ελληνικής ψυχής, αλλά και τις ανθρώπινες αδυναμίες/πάθη των αρχαίων Ελλήνων….

α/. «Τα ονόματα όλων σχεδόν των θεών ήλθαν στην Ελλάδα από την Αίγυπτον…με μόνες εξαιρέσεις ύστερα από έρευνες που έκανα τα ονόματα του Ποσειδώνος, των Διοσκούρων, καθώς και της Ήρας, της Εστίας, της Θέμιδος, των Χαρίτων και Νηρηΐδων…» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΕΥΤΕΡΠΗ, 50)

«Πρώτοι οι Αιγύπτιοι δημιούργησαν τα ονόματα των Δώδεκα θεών, τα οποία υιοθέτησαν οι Έλληνες και ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν βωμούς και αγάλματα και ναους προς τιμήν των θεών…(ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΕΥΤΕΡΠΗ,4).

«Επί πλέον, οι Αιγύπτιοι λένε ότι ΔΕΝ γνωρίζουν τα ονόματα του Ποσειδώνος ή των Διοσκούρων, ούτε τους λατρεύουν ανάμεσα στους θεούς τους» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΕΥΤΕΡΠΗ,43)

β/. Στην τραγωδία Ευμενίδες (στ. 1-23) ο Αισχύλος μας πληροφορεί ότι η πρώτη ιέρεια των Δελφών ήταν η θεά Γη, την οποία διαδέχθηκε η κόρη της, Θέμις. Ακολούθως, ήρθε η Τιτανίς Φοίβη, κόρη επίσης της Γης, και πολύ αργότερα εμφανίσθηκε ο «εισαγόμενος» Απόλλων, ο οποίος ονομάστηκε Φοίβος. Στον μύθο του Αισχύλου, ο Απόλλων ήρθε από την Δήλο αλλά μας αποκρύπτουν από που ερχόμενος έφθασε στην Δήλο..

2/. Απέκρυψαν το γεγονός ότι όλες οι υπόλοιπες θεότητες που ήσαν «εισαγόμενες» και συνυπολογίστηκαν τελικώς στο αποκληθέν «Δωδεκάθεον» στο οποίον συμπεριέλαβαν και τα ονόματα τριών-τεσσάρων της πατρώας θρησκείας, άγνωστον εάν ήσαν εκείνες των Πελασγών ή Αιγυπτιακές θεότητες μετονομασθείσες, όπως έπραξαν και με την Αιγυπτιακή θεότητα ΝΗΪΘ την οποίαν οι Έλληνες ετονόμασαν ΑΘΗΝΑ [(Α)ΝΗ(Ι)Θ(Α)]{οι Αιγύπτιοι αναγίγνωσκαν από τα δεξιά προς τα αριστερά και οι Έλληνες προσέθεσαν το ευφωνικόν Α στην αρχή και στο τέλος}

Έτσι συνέβη ο μετασχηματισμός, η πλήρης αλλοτρίωση της Πελασγικής/Ιωνικής Ελληνικής Θρησκείας, παγίδευση του ελευθέρου πνεύματος των Ελλήνων, και τελικώς η μετατροπή της σε αποκρυφιστική θρησκεία λατρείας του Σατανά και των δαιμόνων του, όπως ακριβώς και η θρησκεία των συνωμοτών-συμμάχων τους, Ταλμουδιστών Ιουδαίων..

3/. Απεσιώπησαν το περιεχόμενο της Ελληνικής γραμματείας στην οποίαν κατεγράφοντο σαφέστατα, τόσον η αριστοκρατική-αντιδημοκρατική πολιτική φιλοσοφία και ο αντίστοιχος πολιτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων και αντ’αυτών, ασχολήθηκαν αποκλειστικώς με τον πόλεμον κατά του Χριστιανισμού και με ανίερες συκοφαντίες κατά του Ιησού, των Ευαγγελιστών και γενικώτερα κατά των Χριστιανών.

4/. Ουδέποτε ανεφέρθησαν στα φρικιαστικά εγκλήματα που διέπραξαν οι συμμαχοί τους συνωμότες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι σε βάρος των προγόνων μας και των νεοχριστιανών κατά τον 2ον μ.Χ. αιώνα.

«…Περί το 150 μ.Χ. όπως μς πληροφορεί ο Ερν. Ρενάν, φρενίτις κατέλαβε τους Ιουδαίους, ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των φονευομένων απ’αυτούς Ελλήνων (Εθνικών και Χριστιανών), τα δε έντερά τουςτα εχρησιμοποιούσαν για ζώνη. Οι σφαγέντες από τους Ιουδαίους εις μεν την Κυρηναϊκήν ανήρχοντο εις 240.000, εις δε την Κύπρον εις 100.000 Ελλήνων…».33

*

Αυτή την Συνωμοσία της Ανίερης Εωσφορικής Συμμαχίας των τεσσάρων πρώτων μ.Χ. αιώνων, κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού, την οποίαν έχει διαγράψει το Σύστημα από τις σελίδες της Παγκόσμιας Ιστορικής και Εκπαιδευτικής Γραμματείας και στην θέση της έχει καταγράψει απίστευτα-ασύστολα ψεύδη και αμέτρητες αντιχριστιανικές και μισελληνικές βδελυκτές παραμυθολογίες, αποκαλύψαμε, κατονομάσαμε και καταγγέλομεν, προς επίγωση Αληθείας παντός ελευθερόφρονος, έχοντος σώας τας φρένας και όντως αδεσμεύτου από το Σύστημα, ανθρώπου… 

 

 

Συνεχίζεται

---

1 Αποσπάσματα από το βιβλίο του ιστορικού-αρχαιολόγου Διόδωρου Ράμμου «Από την Συναγωγή στην Μασονία, Ελληνική φιλοσοφία και εβραϊκός Γνωστικισμός», Ιερά μητρόπολις Πάφου, Νεοπυθαγόρειοι και Νεοπλατωνικοί μάγοι,12 Απριλίου 2022.

2 Λεξ. Σούδα (Σουΐδα), σ. 747

3 Η εξέλιξη των κοσμολογικών ιδεών και μαθηματικών μοντέλων στην αρχαία Ελλάδα, Αντωνίου Δ. Πινότση, Αθήναι, σ.282.

4 Λεξικό Ελληνικής Αρχαιολογία, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Β΄ τόμος,1891, λ.

Πυθαγόρας, σ. 1106-1107.

5 Λεξικό Σουΐδα, λ. «Πυθαγόρας»-C. J. DE VOGEL, GREEK PHILOSOPHY (Copyright 1950, by E.J. Brill Leiden, Holland)-Κεφ 2.

6 Πλούταρχος, Περί Ίσιδος και Οσίριδος,10-Κλήμης, Στρωματείς, ο.α..

7 Στο ίδιο βιβλίο, ο Ευκλείδης παραθέτει και σχετική απόδειξη που κατά παράδοση οφείλεται στον Πυθαγόρα, ο οποίος κατ' άλλη, επίσης αρχαία, παράδοση, μετά την ανακάλυψή του αυτή θυσίασε προς τους θεούς εκατόμβη, γι' αυτό και το θεώρημα αυτό ονομάσθηκε «Εκατόμβη» ή «Θεώρημα εκατόμβης».

8 Joy Hakim, The Story of Science. Αμερικανίδα συγγραφεύς της ιστορίας των ΗΠΑ.

9 Βέδδες: Ύμνοι και τελετουργικοί στίχοι που έχουν συντεθεί στην αρχαϊκή Σανσκριτική. Η ακριβής χρονολογία της συνθέσεως των ύμνων δεν είναι γνωστή. Εκτιμάται ότι μία περίοδος μεταξύ 1500-1200 π.Χ. θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή με τα μέχρι τώρα δεδομένα της παγκόσμιας γραμματείας και αρχαιολογίας.

10 Συμπεράσματα διεθνούς συμποσίου που έγινε στην Βέροια το 1998 με θέμα: «Αλέξανδρος ο μέγας-Από την Μακεδονία στην Οικουμένη», Εφημ. Ελεύθερος Τύπος, 21 Ιουνίου 1998

11 ΗΡΟΔΟΤΟΣ, 2/53, Βλέπε επεξήγηση χωρίου στην σ.242 του βιβλίου ΕΥΤΕΡΠΗ, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1992.

12 -Ν. Λούβαρις, Μεγ. Ελλην. Εγκ. ΦΟΙΝΙΞ, τ.19^ος, σ.124.

-Εγκ. Ελευθερουδάκη, λ.    «Ορφέας», «Ορφισμός»-De Natura Deorum (Περί της φύσεως των θεών), Κικέρων, Ι, 38, 107.

13 La toile de Penelope, Καθηγητής της ελληνικής και ινδοευρωπαϊκής

γλώσσης στο πανεπιστήμιο Compluence της Μαδρίτης.

14 Αισχύλου, Ικέτιδες, εκδ. Πάπυρος, υποσημείωση 2, σ.31.

15 Πλούταρχος, Κίμων-Λεύκιος 1, στα Ορφικά του Κάκτου, τ. Γ, σ.41.

16 Ν. Λούβαρις, Μεγ. Ελλην. Εγκ. ΦΟΙΝΙΞ, τ.19ος, σ. 126.

17 ΩΓΥΓΙΑ ή Αρχαιολογία, Αθ. Σταγειρίτου, 1815, Α΄, σ. 28.

18    -Διόδωρος Σικελιώτης Α/96, 2-3 Ορφικά Κάκτου, τ. 4ος, σ.163.

-Διόδωρος Σικελιώτης Α/23, Ορφικά Κάκτου, τ. 2ος, σ.235-236.

19 Αμμώνιος Σακκάς (175-242 μ.Χ) Αχθοφόρος (εξ ου και το επώνυμον) από την Αλεξάνδρεια ιδρυτής της «νεοπλατωνικής» σχολής. Δεν άφησε πίσω του συγγραφικό έργο. Οι πληροφορίες για την διδασκαλία του προέρχονται κυρίως από τους μαθητές του, όπως Πλωτίνος, Λογγίνος και Ερέννιος.

20 Εννεάδες, IV,4.

21 Stephen M. Garret (2008), pantheism. The alter god of the philosophers By John W Cooper. The Heythorp Journal, 49(2), p. 354-356

22 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος , σ.456-457.

23 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.11ος , σ.293.

24 Θεουργία (Θεός+έργον). Ο τρόπος επικοινωνίας με τα πλανητικά πνεύματα/deva/θεοί του φωτός, για να κατέλθουν και να συνομιλήσουν με τον Θεουργό/Ιεροφάντη. Για να γίνει αυτό, έπρεπε ο Ιεροφάντης να έχει εσωτερική γνώση όλων των μεγάλων χωρών

25 Σήμερα οι νεοεποχίτες τους ονομάζουν «οντότητες», διδασκάλους του «φωτός» τους…

26 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.15ος , σ.44.

27 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος , σ.604.

28 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος , σ.605.

29 Από το αρχικό χειρόγραφο ευρισκόμενο στα «υπόγεια» του Βατικανού «Α» Vat.gr.386, 13ος αι.

30 Συριανός: Αλεξανδρινός φιλόσοφος αγνώστων λοιπών στοιχείων μαθητής του νεοπλατωνικού Πλουτάρχου (4ος-5ος π.Χ. αι) «Εκ των έργων του είναι γνωστά υπομνήματα εις τον Όμηρον σε 7 βιβλία, υπομνήματα εις τα πολιτικά του Αριστοτέλους εις 4 βιβλία, τα οποία όμως δεν εσώθησαν

31 Μαρίνος,Vila Procli, 19,29-33.

32 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος , σ.655.

33 Συνωμοσία και Αγάπη, Ιωάννου Ε. Αντωνοπούλου, Αθήνα, 1979, σ. 37, όπου και η σχετική βιβλιογραφία.