OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

 

Η αρχαία ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΙΑΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ τον 5ον-4ον π.Χ. αιώνα {Ιστορικός Εθνολογικός Άτλας της Μακεδονίας, Ιωάννου Πετρώφ εκ Ρωσίας, εκδ. Ι.Δ. Νεράντζη εν Λειψία, σ. 27,1903}.

Την περίοδον 5ου-4ου π.Χ. αιώνος, ΟΥΔΕΜΙΑ καταγραφή  υπάρχει στην Ελληνική και παγκόσμια Γραμματεία, ΟΥΔΕΜΙΑ αναφορά γίνεται και ΟΥΔΕΝ ίχνος παρουσίας Σλάβου, Βουλγάρου, Σκιπετάρου υφίσταται στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ!!!

Οι Σλάβοι, Βούλγαροι {φύλα της Ουραλοαλταϊκής ομοεθνίας που έλαβαν το όνομά τους από τους Ρωμηούς/Έλληνες της Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας, [Μπουργκάριοι/Βουλγάριοι (Πυργοφύλακες)/ Βούλγαροι] και οι Σκιπετάροι (Οπλοφορούντες ληστές των ορέων, αγνώστου καταγωγής και μη επιβεβαιωθείσης ιστορικώς υπαρκτής εθνότητος), εμφανίζονται ιστορικώς για πρώτη φορά στην περιοχή της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ, τον 4ον-5ον,7ον και 12ον-13ον αιώνα ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ, αντιστοίχως!!!    

Σήμερα, το βόρειον τμήμα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ, στο οποίον κατοικούν τουλάχιστον περί τους 150.000 Έλληνες, παρά τούς βιαίους ξερριζωμούς και εξισλαμισμούς, καθώς και τις δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων από τους κατά καιρούς κατακτητές της, κατά τους τελευταίους αιώνες, ΚΑΤΕΧΕΤΑΙ παρανόμως, με τις…ευλογίες και την προστασία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, από το Σλαβο-Βουλγαρικο-Σκιπετάρικο συνοθύλευμα του υβριδικού κρατιδίου των Σκοπίων, που «κατεσκεύασε» τον 20ον αιώνα, το Μισελληνικό Ιουδαιοταλμουδικό ΣΥΣΤΗΜΑ .

Μέρος 21ον

ΣΤ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ [ΑΠΟ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (1453) ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1821)]

2Α. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Τι ήταν πραγματικά  η Γαλλική επανάσταση του 1789;

Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, ζούμε στην εποχή των Μύθων, των Πλανών-Απατών και των Εικόνων…Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, ίσως ο μεγαλύτερος, είναι αυτός της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως που λαμβάνει διαστάσεις ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ, αφού στηρίζεται ουσιαστικώς σε Δέκα (10) άλλους συναφείς μύθους!!! 

Από τους παραπάνω δέκα (10) μύθους, θα αναφερθούμε   στους τρεις (3) τους οποίους θεωρούμεν από τους σημαντικώτερους, καθ’όσον αρκούν για να «αποκαθηλώσουν» τα δύο «είδωλα»:1

α. Τον μεγάλον μύθον περί αυθόρμητης κοινωνικής εξεγέρσεως του Γαλλικού λαού, κατά της Γαλλικής απολυταρχίας που τότε εκπροσωπούσαν οι βασιλείς.

β. Τον μέγιστον Μύθον, ότι η Γαλλική Επανάσταση υπήρξε η κοιτίς, της αργότερον εμφανισθείσης και μέχρι σήμερον επικρατησάσης «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας».

Για πλείονες πληροφορίες τόσον για τους τρεις (3) μύθους του παρόντος Μνημονίου, όσον και για τους υπόλοιπους επτά (7), παραπέμπομεν τους αναγνώστες στο ιστολόγιόν μας, όπου στο εκτενέστατα αναλυθέν σχετικόν θέμα, καταγράψαμε όλα τα ιστορικώς καταγεγραμμένα γεγονότα, τα οποία κυριολεκτικώς «κονιορτοποιούν» όλους τους ισχυρισμούς του Συστήματος, περί Γαλλικής Επαναστάσεως και Σύγχρονης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!!

[http://yperpisteoskaipatridos.blogspot.com/..Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Οι Μύθοι και η Αλήθεια για την Γαλλική Επανάσταση, 19 Σεπτ.-7 Οκτ.2016].

1ος Μύθος

Πριν από την επανάσταση του 1789, Το γαλλικό κράτος ήταν στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής (οικονομική κρίση-μεγάλη πείνα), οι ευγενείς απελάμβαναν μεγάλων προνομίων σε σχέση με τους «αστούς», αγρότες και χωρικούς, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο εξαθλιωμένος λαός κατά του απολυταρχικού καθεστώτος και του Βασιλέως, τον οποίον θεώρησε υπεύθυνο της δεινής καταστάσεως.

Στην περίπτωση του Γαλλικού λαού της εποχής εκείνης, αυτό θα έπρεπε να μεταφράζεται σε εκδηλώσεις ευρείας και εμφανούς λαϊκής δυσαρέσκειας κατά της Μοναρχίας ή κατά των υπηρεσιών του μοναρχικού καθεστώτος, προς το Γαλλικό Έθνος.

Κάτι τέτοιο όμως ΔΕΝ συνέβαινε!

Αντιθέτως, σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες, παρά το γεγονός ότι η Γαλλία είχε αναμιχθεί ενεργώς στον αμερικανικό πόλεμο Ανεξαρτησίας (1775-1783), και είχε νικήσει την Αγγλία με βαρύτατο οικονομικό κόστος, οι Γάλλοι πολίτες, δεν ήσαν δυστυχείς με την έννοια της εξαθλιώσεως, όπως τους παρουσιάζουν οι σύγχρονοι απολογητές της γαλλικής επαναστάσεως, ούτε οι ευγενείς και αριστοκράτες απολάμβαναν υπερβολικών προνομίων, αναλογικώς και σε σχέση με τον υπόλοιπον λαό. Παραθέτομεν μερικές από αυτές:

1ον/. Οταν εξερράγη η Γαλλική επανάσταση, η αγροτική περιουσία των ευγενών είχε περιορισθή τόσο ώστε δεν είχαν δικά τους, στις πιο πολλές επαρχίες, παρά μερικά υπολείμματα γης. Οι ευγενείς της υπαίθρου ήταν από καιρό και ιδιαίτερα την ώρα εκείνη, σε πολύ μειονεκτική οικονομική θέση (Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. 6ος, σ. 377).

2ον/. Ο λαός ή τουλάχιστον σημαντικόν τμήμα του λαού όχι μόνο δεν επεδίωκε την απομάκρυνση της Μοναρχίας, αλλά γενικά έτρεφε αισθήματα συμπάθειας προς τους βασιλείς (Πως είδε η Αμερική την Γαλλική επανάσταση, William Hoar, 1978, σ. 12-13).

3ον/. «Το Μοναρχικό κράτος (της Γαλλίας) του 18ου αιώνα, ούτε αντιδραστικό, ούτε αιχμάλωτο εγωϊστικών συμφερόντων ήταν. Αντίθετα ήταν ένας από τους μεγάλους παράγοντες της αλλαγής και της γενικής προόδου, ένα διαρκές εργαστήρι φωτισμένης μεταρρυθμίσεως» (Ιστορία των επαναστάσεων, εκδ. Ακμή, σ. 92).

4ον/. «...Δεν μπορούμε να πούμε ότι, στην εποχή του, το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας είχε προσφέρει κακές υπηρεσίες στην Γαλλία, που, κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, ήταν μία πλούσια χώρα, με ανθηρό εξωτερικό εμπόριο, με τους πιο ικανούς βιοτέχνες του κόσμου και μία αποδοτική γεωργία…» (Τα 100 γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο, Η Γαλλική επανάσταση, Εκδ. Φυτράκης, τ. 2ος σ. 473).

5ον/. Ο καθηγητής Douglas Johnson  το 1970 στο βιβλίο του «Η Γαλλική Επανάσταση», παρατηρεί ότι ο 18ος αιώνας δεν ήταν καθόλου άσχημος για την Γαλλία. Ο πληθυσμός αυξανόταν, δεν υπήρχαν μεγάλες αναστατώσεις και ούτε διεξήχθηκαν πόλεμοι στο γαλλικό έδαφος. Ο λαός της Γαλλίας αγαπούσε τον μονάρχη του, δεν παρατηρήθηκε κανένα σημάδι απιστίας…».2

6ον/. Η Γαλλική Μοναρχία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ σίγουρα δεν ήταν το πιο ιδανικό πολίτευμα. Σίγουρα χρειαζόταν μερικές μεταρρυθμίσεις αλλά ακόμα και ο Arthur Young, ο Βρεττανός ιστορικός του 19ου αιώνα, υποστήριξε πάντα συζητώντας σε ιστορικούς κύκλους ότι το μεγαλύτερο λάθος του «παλαιού καθεστώτος» ήταν ότι η «παλιά κυβέρνηση της Γαλλίας παρ’ όλα τα λάθη της, ήταν η μόνη χώρα, εκτός από την Αγγλία που η πλειοψηφία του λαού ήταν ευχαριστημένοι».3

7ον/. «Η φτώχεια( misere, εις το κείμενο=εξαθλίωση) μπορεί να προκαλέσει στάσεις (emeutes, εις το κείμενο). Δεν γίνεται αιτία επαναστάσεων. Αυτές (οι Επαναστάσεις) έχουν πιο βαθειές αιτίες και στο 1789 οι Γάλλοι δεν ήσαν δυστυχείς». [Πιέρ Γκαξότ/Pierre Gaxotte (19 November 1895 – 21 November 1982), Γάλλος ιστορικός, Η Γαλλική Επανάσταση, 1928].

8ον/. O βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ΄, είχε λάβει από καιρό, σημαντικά μέτρα για τον περιορισμό των προνομίων των αριστοκρατών. Οι Γάλλοι αριστοκράτες είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν τους πύργους και τα κτήματα τους και να εγκατασταθούν μονίμως στις Βερσαλλίες, όπου ζούσαν με επιδόματα που τους παρέχονταν από το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, χάνοντας έτσι την δύναμή τους και εκφυλιζόμενοι σε απλούς αυλικούς που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για την βασιλική εύνοια.

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄, περιόρισε την Βασιλική χορηγία των ευγενών και αριστοκρατών. Ενώ οι ευγενείς και αριστοκράτες, απολάμβαναν κάποιων κρατικών προνομίων, δεν ασκούσαν όμως πολιτικήν εξουσίαν, όπως επιθυμούσαν, καθώς μόνον ο βασιλιάς είχε την πολιτική εξουσία.

«Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1789, οι Ιλλουμινάτοι που έλεγχαν την αγορά των σιτηρών, δημιούργησαν μια τεχνητή ανεπάρκεια σιταριού. Αυτό προκάλεσε τόσο μεγάλη πείνα, που έφερε την χώρα στο χείλος της Επαναστάσεως….Στην πραγματικότητα, οι συνωμότες έλεγχαν τα τρόφιμα και εμπόδιζαν όλες τις μεταρρυθμίσεις στο Εθνικό Συμβούλιο, χειροτερεύοντας την κατάσταση και προκαλώντας πείνα στον λαό…» (Nesta Webster, World Revolution, ed. 1971-- William T. Still, Nέα Παγκόσμια Τάξη, εκδ. Στερέωμα, σ.127). 

2ος Μύθος

Η Γαλλική επανάσταση ήταν ένας αυθόρμητος λαϊκός ξεσηκωμός/μία αυθόρμητη λαϊκή κοινωνική εξέγερση, ενάντια στην μοναρχική τυραννία.

Μετά από μία ατελείωτη σειρά βιαιοτήτων και καταιγίδος αίματος, η κοινωνική αναταραχή έφθασε στο αποκορύφωμά της στις 14 Ιουλίου 1789.Τότε ο Παρισινός όχλος και όχι ο αυθορμήτως εξεγερθείς γαλλικός λαός, αφιονισμένος από τους όρκους και τα συνθήματα των πραιτωριανών της «Συνελεύσεως των Τάξεων» και οπλισμένος με τα όπλα που ελεηλάτησε από το μέγαρο των απομάχων, κατέλαβε αφού τους παραδόθηκε, το βασιλικό φρούριο της Βαστίλλης, δολοφονώντας εν ψυχρώ όλους τους φρουρούς, που είχαν παραδοθεί λίγο πριν, για να σώσουν την ζωή τους.

Ο δρόμος για την επιβολή της ειδεχθέστερης, μέχρι τότε, μορφής ανθρωποσφαγής και τρομοκρατίας, στο όνομα της …Δημοκρατίας, είχε ανοίξει!

«Οι Δημοκρατικοί είναι μία ελάχιστη μειοψηφία….οι υπόλοιποι πολίτες της Γαλλίας είναι πρoσκεκολλημένοι στην μοναρχία. Στην πραγματικότητα, ήταν η μεγαλοδωρία του Βασιλιά Λουδοβίκου που οδήγησε στην κατάρρευση, κάθε μεταρρύθμιση που έκανε, κάθε αλλαγή, ακολουθείτο από νέες απαιτήσεις και όταν η βία κατέστρεψε το βασίλειό του, ό ίδιος δίστασε να στείλει στρατό εναντίον του λαού του…» (William Hoar, ειδικός ερευνητής-μελετητής της Γ.Ε. How America Saw the French revolution, American Opinion, 1978, p.12-13).

-Όσοι συμμετείχαν στις γενικές συνελεύσεις, ήσαν αυτόκλητοι και όχι διορισμένοι ή εκλεγμένοι από τον γαλλικό λαό, και όλοι ή σχεδόν όλοι, ήσαν Ιλλουμινοποιημένοι μασόνοι, αρκετοί μάλιστα από αυτούς ήσαν αλλοεθνείς και αλλόδοξοι, σε σχέση με την επίσημη θρησκεία των Γάλλων (Χριστιανική).

-Τα τμήματα κρούσεως των τάξεων και πολιτικών λεσχών που κυριάρχησαν ήσαν οι λεγόμενοι Αβράκωτοι (Οι αυτοκληθέντες εκπρόσωποι της λεγομένης Τρίτης Τάξεως).4

Οι λεγόμενοι Αβράκωτοι αποτελούσαν την κύρια δύναμη κρούσεως της λεγομένης Επανάστασεως, ήτοι: Τους εγκάθετους διαδηλωτές, τους πυρήνες-στασιαστές, και τους πρωτεργάτες στην τοποθέτηση οδοφραγμάτων.

 

Οι πρώην αβράκωτοι και πένητες, μετά την Γαλλική Επανάσταση (Γ.Ε.), έγιναν νεόπλουτοι, αξιωματούχοι και κοινωνικοί δυνάστες. Ο όρος «αβράκωτος», από σημάδι πενίας άρχισε να γίνεται σημάδι εξουσίας. Ο Marat, το ίνδαλμα των αβράκωτων, χρησιμοποιούσε κανονικότατα το βρώμικό του ντύσιμο για να κτίσει το πολιτικό του προφίλ. Ως προς αυτή την αλλαγή του κοινωνικού status, οι αβράκωτοι είχαν την ίδια εμπειρία με τις Ιουδαϊκές κάστες των παριών, οι οποίες:

«περίμεναν την σωτηρία μέσω μιας επαναστάσεως στην υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση» (Weber, The Sociology of Religion).

Οι αβράκωτοι υπήρξαν οι παρίες της Γαλλίας. Αρχηγός τους κατά την έναρξη της Επαναστάσεως, ήταν ο δυσειδής εγκληματίας Φρανσουά Ανριό.

Φρανσουά Ανριό

-Στην διάρκεια των επεισοδίων του 1792, ο Ανριό5 φέρεται να έχει βιάσει, δολοφονήσει και ακρωτηριάσει την Πριγκίπισσα Μαρία Λουΐζα της Σαβοΐας, την κυρία των τιμών της βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας και προσωπική της φίλη. Με την εμπλοκή του στις σφαγές του 1792 έγινε στρατιώτης της Παρισινής Εθνοφρουράς και σταδιακά έφτασε στο βαθμό του λοχαγού. Η θέση του εκεί φαινόταν να είναι πάγια, μέχρι την νύχτα της 30ης Μαΐου 1793.

Το πρωϊνό στις 31 Μαΐου 1793 εκλέχθηκε από την Κομμούνα ως αρχηγός της Παρισινής Εθνοφρουράς. Με τον τρόπο αυτό τέθηκαν υπό τις διαταγές του χιλιάδες ανθρώπων!!!

Ο μαρξιστής ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ,6 μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, επίτιμο μέλος του King's College στο Καίμπριτζ και επίτιμος διδάκτωρ πολλών πανεπιστημίων σε αρκετές χώρες, όχι μόνον ΔΕΝ συνηγορεί στον ισχυρισμό ότι η γαλλική Επανάσταση ήταν μία αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, αλλά την θεωρεί ως «απόπειρα της αριστοκρατίας να ανακαταλάβει το κράτος» [The Age of Revolution, 1789-1848 ("Η εποχή των επαναστάσεων, 1789-1848"), μτφρ. Μαριέτα Οικονομοπούλου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.].

-Οι στρατολογήσεις των Γάλλων πολιτών για την επανάσταση, εγένοντο βιαίως και με την απειλή της λαιμητόμου, από τους οργανωτές και εγκαθέτους της εξεγέρσεως και σε καμμία περίπτωση υπήρξε αυθόρμητη συμμετοχή του λαού, στην συγκρότηση ενόπλων τμημάτων και Μονάδων.

«Όσοι απέρριπταν την αρετή της θυσίας για την πατρίδα (Σ.Σ: Έτσι αποκαλούσαν την βιαίαν στρατολόγηση των Γάλλων πολιτών στις ορδές των απάτριδων και αιμοσταγών διεθνιστών της δήθεν Γαλλικής Επαναστάσεως), εθεωρούντο ύποπτοι και δι’ αυτούς η επαναστατική τρομοκρατία άνοιγε τις πόρτες των φυλακών και έστηνε λαιμητόμους» (Η καθημερινή ζωή στη Γαλλία τον καιρό της επαναστάσεως 1789-1795, Ζαν Πωλ Μπερτώ, εκδ. Δημ.Παπαδήμα,1989).

-Η συντριπτική πλειοψηφία των εξεγερμένων αν όχι η παμψηφία, απετελείτο από απελευθερωθέντες ποινικούς καταδίκους, κλέφτες, ανθρώπους του υποκόσμου, αναρχικούς και μισθοφόρους τρομοκράτες στρατολογηθέντες ακόμη και από το εξωτερικό.

-Την νύκτα της ανωμαλίας, όλα τα αποβράσματα του Παρισινού υποκόσμου (αλήτες, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί πορνείας, μισθωμένοι πράκτορες των μασωνικών στοών, τρόφιμοι πορνοστασίων, «καταπιεσμένοι», κ.α.), υπηρέτες των ευγενών, Ιακωβίνοι τρομοκράτες, ομοφυλόφυλοι, κλέπτες και λοιποί κατάδικοι του κοινού και στρατιωτικού ποινικού κώδικος, όπως αυτοί που αποφυλάκισε ο όχλος στις 30 Ιουνίου 1789 από τις φυλακές του Αββαείου στο Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε, εχόρευαν υπό το φως των αναμμένων δαυλών και ετραγουδούσαν το επαναστατικό τραγούδι «Καρμανιόλα»7, γύρω από τα κομμένα κεφάλια των ευγενών που είχαν στηθεί επάνω σε ξύλα.

-Από το «ανοργάνωτο και ακαθοδήγητο» πλήθος, είχε ξεπηδήσει ο ΟΧΛΟΣ, που δεν έπαψε να είναι παρών σε όλη την επαναστατική περίοδο. Στους σκοτεινούς δρόμους των Παρισίων, την θέση των «πατριωτών», είχαν πάρει τα στοιχεία του σκότους. Φωτιές ξεπηδούσαν δεξιά και αριστερά, μαγαζιά λεηλατούντο, ανύποπτοι διαβάτες ληστεύονταν.

« Αλλά από τις 12 Ιουλίου του 1789, όταν ο Κάμιλλος Ντεμουλέν βγήκε από ένα καφενείο, πήδησε πάνω σ’ένα τραπέζι, και φώναξε στα πλήθη: «Στα όπλα», άρχισε να μεταβάλλεται ο λαός σε όχλο ή σωστότερα να εκτοπίζει ο όχλος τον λαό..Από τις 12 ως τις 14 Ιουλίου, σχηματίστηκε η άμορφη εκείνη δύναμη, ο «όχλος»…».8

-Όπως μας αποκαλύπτει ο Παν. Κανελλόπουλος, «στις 13 Ιουλίου το πρωΐ, ο όχλος ελευθερώνει κοινούς εγκληματίες, και ενώ οι αστοί του Παρισιού οργανώνουν, αρχικώς χωρίς όπλα, τον πυρήνα της μελλοντικής «Εθνοφυλακής» - παραβιάζει με την βοήθειαν των «Γάλλων φρουρών», δύο οπλοστάσια, αρπάζει χιλιάδες τουφέκια και δεκάδες κανόνια,.καρφώνει τα κεφάλια των πραγματικών θυμάτων της ημέρας στις μυτερές κορυφές μακρών λογχών, και γύρω από τα κομμένα κεφάλια χορεύουν άνδρες και γυναίκες το ίδιο βράδυ…».9

-Κατά την Γαλλική Επανάσταση, ο Γαλλικός λαός ήταν άμοιρος, αμέτοχος και ανοργάνωτος. Ο μόνος οργανωμένος ήταν ο υπόκοσμος των Παρισίων.

Όπως κατέγραψε ο Hippolyte Taine, οι άνδρες που έλαβαν μέρος στην εξέγερση το 1789,  ήταν απατεώνες, υπόλογοι στην δικαιοσύνη, τα αποβράσματα του προαστίου Saint-Antoine ότι "η πρωτεύουσα είχε κυριευτεί από τα κατακάθια του λαού και τους ληστές, τους απατεώνες, τους σχεδόν γυμνούς κουρελήδες". Ορισμένοι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κόμητα de Fersen, ήταν Ελβετοί και Γερμανοί.

«…..η πρωτεύουσα είχε κυριευτεί (το 1789) από τα κατακάθια του λαού και τους ληστές, τους απατεώνες, τους σχεδόν γυμνούς κουρελήδες», [Hippolyte Taine, The French Revolution, trans. John Durand, vol. 3 (New York: Peter Smith, 1931)].

-Το 1789 ο πληθυσμός των Παρισίων εκτιμάται ότι ήταν τουλάχιστον 650.000 κάτοικοι.10

Πως είναι δυνατόν να χαρακηρισθεί ως ευρεία λαϊκή συμμετοχή ή λαϊκή εξέγερση και μάλιστα αυθόρμητη, ένας υποκινούμενος και χρηματοδοτούμενος «ξεσηκωμός» 1.000 ή 2.000 ή 5.000 ανδρών, 200 ή 500 ή 1.000 γυναικών (οι αριθμοί αναφέρονται σε διάφορες πηγές θιασωτών της Γ.Ε.) σε σύνολο πληθυσμού 650.000 και μάλιστα, σχεδόν στην παμψηφία τους, αποτελούμενος από ληστές, απελευθερωθέντες ποινικούς καταδίκους, σεσημασμένους κακοποιούς, πορνοβοσκούς και ιερόδουλες, τουτέστιν από τα κατακάθια του υποκόσμου της παρισινής κοινωνίας, όπως ισχυρίζονται οι Hippolyte Taine και Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke);

Στο τέλος του 18ου αιώνα, μόνο το 16-18 % του γαλλικού πληθυσμού ζούσε στις πόλεις. Δεκατέσσερις χιλιάδες νεόφερτοι προστίθενται κάθε χρόνο στον πληθυσμό της πρωτεύουσας (οι Γάλλοι ανήρχοντο σε 28 εκατομμύρια έναντι 9 εκατομμυρίων των 'Αγγλων και 7 εκατομμυρίων των Ρώσων). Περίπου 20 εκατομμύρια χωρικοί, εκ των οποίων 10 εκατομμύρια γυναίκες.       

-Οι γυναίκες που έλαβαν μέρος στην εξέγερση του 1789, όχι μόνον ήταν μία ασήμαντη μειοψηφία σε σχέση με τον γυναικείο πληθυσμό των Παρισίων, αλλά ΟΛΕΣ σχεδόν απ’ αυτήν την ασήμαντη μειοψηφία, ήσαν στρατολογημένες από την Ιλλουμινοποιημένη Μασονία και ανήκαν στα κατώτατα ανήθικα κοινωνικά στρώματα. Ήσαν πόρνες, αλκοολικές, μανιακές, ασπρορουχούδες (πλύστρες), ζητιάνες, αγοραίες ξυπόλητες γυναίκες, «στρατολογημένες από ημέρες επί χρήμασι», «εκτραχηλισμένες», «ρακένδυτες».

-Την Δευτέρα, 5 Οκτωβρίου 1789, 5.000 γυναίκες κατά τους συστημικούς απολογητές και συγγραφείς της Γ.Ε., βάδισαν κατά των Βερσαλλιών, με «τις γυναίκες της αγοράς επικεφαλής». Όμως, ο αριθμός των γυναικών ήταν πολύ μικρότερος, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι τον γυναικείον συρφετόν,  ακολουθούσαν νέοι άνδρες που είχαν μεταμφιεστεί σε γυναίκες.

Σε αρκετές πηγές, αναφέρεται ότι πολλοί άνδρες είχαν μεταμφιεστεί σε γυναίκες, ενώ η Louison και η Rosalie, πωλήτριες ψαριών στην αγορά Saint-Paul, ζητούσαν ουρλιάζοντας το κεφάλι της Μαρίας-Αντουανέττας. Ο Edmund Burke,11 για τα γεγονότα του Οκτωβρίου του 1789 στις Βερσαλλίες, επιρρίπτει το δημόσιο όνειδος, στις γυναίκες.

Τι είδους γυναίκες ήσαν οι στρατολογημένες «επαναστάτριες»;

Στην ουσία, 100-150 μανιασμένες γυναίκες «έγραφαν την ιστορία».

-Με την καθοδήγηση του σατανιστή Ιλλουμινάτου Stanislas-Marie Maillard,12 οι γυναίκες των κακόφημων οδών Pélican και Porcherons χλεύαζαν τις αστές, τις πιστές, όσες γυναίκες απέσπασαν από την αγκαλιά του συζύγου τους ή τις νοικοκυρές που είχαν επιστρατευτεί βιαίως με την απειλή της λαιμητόμου, εάν δεν τις είχαν ήδη ξυλοκοπήσει ή απειλήσει ότι θα τις κουρέψουν.

Οι γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο Palais-Royal ακκίζονταν (έκαναν νάζια/ ερωτοτροπούσαν) με τους στρατιώτες του συντάγματος της Φλάνδρας. Μια άγνωστη μοίραζε σκούδα και χρυσά λουδοβίκεια (ΣΣ: Που τα βρήκε άραγε; Τα είχε κλέψει ή τα είχε προμηθευθεί, όπως κι’ άλλες «πρωταγωνίστριες», από τους στρατολόγους-χρηματοδότες τους;).

-Το πιο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα που υπεστήριξε την Γ.Ε. (Society of Revolutionary Republican Women), στην ακμή της επαναστάσεως,  δεν αριθμούσε περισσότερα από 180 μέλη (ΣΣ: Σε εκτιμώμενο σύνολο γυναικείου πληθυσμού των Παρισίων 300.000 με 330.000)!!!!

Με αυτή την πενιχρή συμμετοχή μερικών εκατοντάδων γυναικών διεστραμμένων και διεφθαρμένων μέχρι μυελού οστέων (αλλά «αποτελεσματική» στις βιαιότητες, λεηλασίες και δολοφονίες αθώων), επί συνόλου εκατοντάδων χιλιάδων Παριζιάνων, έχουν το θράσος οι σημερινοί φαρισαίοι, αρχιψεύτες, θιασώτες της Γ.Ε. να ομιλούν για μαζικό γυναικείο κίνημα κατά της Μοναρχίας;

Μεταξύ των αποστολών που είχαν ανατεθεί στα μέλη του κινήματος, του οποίου ηγούντο οι  Pauline Léon13 και η σύντροφός της, η επονομαζομένη «κόκκινη Ρόζα», ”Claire Lacombe,14 ήταν και η καταπολέμηση ενεργειών, όπως απόκρυψη αποθεμάτων σίτου και άλλων αγαθών καθώς και η δημιουργία πληθωριστικών καταστάσεων.

Of special interest to the Society was "combating hoarding [of grain and other staples] and inflation".15  

-Όταν οι στόχοι των επαναστατών απέτυχαν και ο λαός πεινούσε, παρά τις προεπαναστατικές υποσχέσεις των πρωταγωνιστών της οχλοκρατικής ανταρσίας, οι γυναίκες του κινήματος άρχισαν να επιδίδονται σε λεηλασίες τροφίμων και άλλων αγαθών, ακόμη και σε απαγωγές επισήμων κυβερνητικών αξιωματούχων. Ένα από τα συνθήματά τους ήταν:

«Μόνον οι πόρνες και οι γυναίκες υποστηρικτές των Ιακωβίνων πρέπει να φορούν κονκάρδα αφοσιώσεως προς την επανάσταση».

Ωστόσο, οι άθλιοι ψευτοδημοκράτες/δημοκόποι, κατά τον εορτασμό της 10ης Αυγούστου 1793, ήγειραν μίαν αψίδα θριάμβου προς τιμή των «ηρωΐδων» πορνών, των ημερών του Οκτωβρίου 1789 και των επομένων ετών, πολλές από τις οποίες αργότερα, εδίωξαν, φυλάκισαν, εξόρισαν ή εξετέλεσαν.16

Κατά την  περιγραφή του ιρλανδού πολιτικού Edmund Burke, συγχρόνου της Γ.Ε. η γυναικεία συμμετοχή στην Γ.Ε., ήταν : «όλη η άφατη βδελυγμία των ερινυών της κολάσεως ενσαρκωμένη υπό την μορφή της καταπτώσεως στο πρόσωπο των πλέον ουτιδανών γυναικών».17

Τέλος, ΟΥΔΕΜΙΑ αυθόρμητη αγροτική εξέγερση συνέβη στην γαλλική ύπαιθρο, ως επέκταση των γεγονότων εις Παρισίους….Οι εγκληματικές συμμορίες της Γαλλικής υπαίθρου (κυρίως έφιππες ομάδες εγκαθέτων μισθάρνων μισανθρώπων) που είχαν οργανωθεί και χρηματοδοτηθεί από τους τέκτονες πρωτεργάτες της γαλλικής επαναστάσεως, ενήργησαν βάσει σχεδίου με την κωδική ονομασία «Μέγας φόβος».

3ος Μύθος:

Ο λαός κατέλαβε τις φυλακές της Βαστίλης και απελευθέρωσε τους πολιτικούς κρατουμένους του Μοναρχικού καθεστώτος.

Το θέμα έχει ξεκαθαριστεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν πολιτικές φυλακές. Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές ένας μικρός αριθμός ατόμων [επτά (7)], για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου.

Στις φυλακές εισέβαλαν  μερικοί αλήτες και κάποιοι ξένοι εγκάθετοι-μισθοφόροι, ως επί το πλείστον μισθοφόροι Γερμανοί αναρχικοί, που αναζητούσαν πολεμοφόδια. Αυτές είναι αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες που προέρχονται από πρωταγωνιστές της Γ.Ε., όπως ο Paul Barras και ο Jean-Paul Marat.

Το πρωϊνό της 14ης Ιουλίου, οι επαναστάτες έστειλαν αντιπροσωπεία που συναντήθηκε με τον διοικητή της Βαστίλλης, ζητώντας του να παραδοθεί, ενώ ήδη είχαν σχεδιάσει την επίθεση εναντίον του φρουρίου. Αρχηγός της εφόδου ήταν ο μασόνος Μορετόν ντε Σαμπριγιάν, ενώ επιμέρους αρχηγοί των τριών ομάδων επιτιθέμενων ήταν οι Μασόνοι Σαντερέ και Παλού (ομάδα Α', συνοικία Σαν Αντουάν), Φουρνιέ (ομάδα Β', συνοικία των Χαλ), και Κασονιέρ (ομάδα Γ', περιοχή Αψίδας του Θριάμβου).

Ο ενορχηστρωτής της όλης επιχειρήσεως ήταν ο πρίγκιπας Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης. Η επίθεση εναντίον της Βαστίλλης είναι πλέον φανερό με τις εγγυήσεις και τις εντολές ποίου, ο διοικητής της, την παρέδωσε αμαχητί μαζί με την φρουρά της στους «επαναστάτες».

Τι εορτάζουν οι Γάλλοι την 14ην Ιουλίου κάθε έτους;

Κάθε χρόνο εορτάζεται ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, η Άλωση της Βαστίλλης που συνέβη στις 14 Ιουλίου του 1789 εις Παρισίους και τιμάται ως Εθνική Εορτή της Γαλλίας, καθιερωθείσα από το 1880.

Η Βαστίλλη κατέστη σύμβολον της ανατροπής του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄…

Η άλωση της Βαστίλλης ως δήθεν συμβόλου κατά της βασιλικής απολυταρχίας και  πτώσεως της «τυραννίας» του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, αποτελεί μέγαν ΜΥΘΟΝ, διότι:

1ον/. Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλλης, για τον απλούστατον λόγον ότι ΔΕΝ υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές επτά (7) άτομα καταδικασμένα για εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικος. 

2ον/. Οι συνθήκες κρατήσεως των εγκλείστων στα κελλιά τους και γενικώτερα η διαβίωσή τους στις φυλακές (φαγητό, ανάγνωση εφημερίδων, τζάκι και επιπλωμένα κελλιά, αλληλογραφία με συγγενείς, κ.λπ.), θύμιζαν μάλλον εξοχική διαβίωση ερημίτου, παρά φυλακές..

3ον/. Στις φυλακές εισέβαλαν  μερικοί αλήτες, ληστές του παρισινού υποκόσμου και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί μισθοφόροι των Ιλλουμινάτι, με την μορφήν όχλου που αναζητούσαν πολεμοφόδια.

Ο όχλος αφού κατέσφαξε τον διοικητή της Βαστίλλης μαρκήσιο Ντε Λονέ και τους αξιωματικούς του φρουρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν παραδοθεί, σηκώνει θριαμβευτικώς στα χέρια τούς αποφυλακισθέντες, τέσσαρες (4) πλαστογράφους, δύο (2) τρελλούς και έναν ερωτομανή, τα «θύματα της απολυταρχίας».18

Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, η αθεϊστική αλητο-elite, στρατολόγησε αποβράσματα της γαλλικής κοινωνίας, που δεν ήσαν φυλακισμένοι στην Βαστίλλη την 14ην Ιουλίου 1789, μεταξύ των οποίων πρώην ποινικοί κρατούμενοι, και με βάση «ομολογίες-μαρτυρίες» τους για τα «βασανιστήρια» που υφίσταντο στις φυλακές, έπλασε άλλους μύθους προσαρτηθέντες στον μεγάλο μύθο της Βαστίλλης.

Επίσης στρατολογηθέντες «φωτισμένοι» λόγιοι και συγγραφείς, του Συστήματος μετέφεραν τις «μαρτυρίες τους» ως γεγονότα, σε λογοτεχνικά βιβλία και θεατρικά έργα που αναγιγνώσκονται ή προβάλλονται (πολύ αργότερα και στην μικρή οθόνη), και συνεχίζουν να προβάλλονται μέχρι σήμερα.

Έτσι προέκυψαν: Οι τρείς Σωματοφύλακες, Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ, η πόρνη Λίλιθ, Το σιδηρούν προσωπείον, Το χαμένο περιδέραιο της βασίλισσας, κ.α. που συντηρούνται μέχρι σήμερα μέσα από τα μυθιστορήματα, βιβλία ιστορίας, αλλά και τις κινηματογραφικές ταινίες, των (υπ)ανθρώπων του Συστήματος.

«Την 14ην Ιουλίου 1789, ένας μύθος διαμορφώνεται. Οι νικητές της Βαστίλλης, που είναι ληστές, γίνονται ήρωες !!!»19

Ο Μύθος της Βαστίλλης, το «σύμβολον», και οι άλλοι εννέα (9) μύθοι συναπετέλεσαν τις ιδεολογικο-πολιτικές πηγές για την διατύπωση των «δημοκρατικών» αρχών της Γαλλικής Επαναστάσεως, στις οποίες στηρίζεται σήμερα το ιδεολόγημα της Κοινοβουλευτικής (Ψευτο) Δημοκρατίας, τις οποίες ασπάσθηκε, μεταξύ των άλλων και ο σκοταδιστής του Γένους, Αδαμάντιος Κοραής!

2Β. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 1ον/. Η πολιτική, κοινωνική και θεσμική αλλαγή του 1789 ΔΕΝ ήταν μία αυθόρμητη Κοινωνική Επανάσταση /Εξέγερση του  Γαλλικού λαού. 

Τα αφορώντα στο πρώτο σκέλος (αυθόρμητη εξέγερση του γαλλικού λαού) ανεφέρθησαν ήδη κατά την συνοπτική ανάλυση του 2ου μύθου. Η πολιτική, κοινωνική και Πολιτειακή αλλαγή του 1789 στην Γαλλία, δεν ήταν ούτε Γαλλική, ούτε Κοινωνική, ούτε Επανάσταση.

Δεν ήταν Γαλλική, διότι:

.Η Εθνική ταυτότης των καθοδηγητών ήτο διαφορετική από αυτή των καθοδηγουμένων. Εμπνευστές, αυτουργοί ήσαν αλλοεθνείς Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Talmudist Jews) και αλλόδοξοι, όργανα του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος (Μασώνοι Ιλλουμινάτοι, Θεοσοφιστές, αθεϊστές, κ.α.) και χρηματοδότες Καϊνίτες Ταλμουδιστές Τραπεζίτες (Cainite Talmudist Bankers).

.Όταν ξέσπασε η Γ.Ε. οι Ιλλουμινάτοι από όλη την Ευρώπη έρχονταν να γίνουν μάρτυρες του θεάματος και του δράματος του Γαλλικού λαού. Ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και ο εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του  Adam Wieshaupt, ο Πρώσσος βαρώνος, Oλλανδικής καταγωγής Anacharsis Cloots [Jean-Baptiste du Val-de-Grâce, baron de Cloots (24 June 1755 – 24 March 1794)].

Ο Cloots ανέλαβε την φροντίδα των 36 ξένων Ιλλουμινάτων που είχαν έλθει στο Παρίσι για να συντονίσουν το όργιο αίματος της λεγομένης Γ.Ε. Αυτός και όχι κάποιος Γάλλος, διοργάνωσε το Επαναστατικό Εθνικό Συμβούλιο της 17 Ιουνίου 1789 και συνέταξε τον κατάλογον των συμμετεχόντων. Αυτός ενσάρκωσε το πνεύμα του αντι-πατριωτισμού και του Διεθνισμού που επεβλήθη στην Γαλλία το 1793.20

.Ενισχύθηκε και υπεστηρίχθη από ομοϊδεάτες διεθνιστές «αδελφούς» της Ευρώπης, με σκοπό την ηθική και υλική συμπαράσταση των πρωτοκλασσάτων αριστοκρατών, ευγενών και αστών «αδελφών», στην συνωμοσία τους κατά του μοναρχικού καθεστώτος, προκειμένου:

Να ανακτήσουν τα προνόμια που τους είχαν αφαιρεθεί ή περιορισθεί από την Μοναρχία και όχι να υπερασπισθούν τα συμφέροντα  του Γαλλικού λαού ή να επιβάλλουν αληθή Δημοκρατίαν!!!

Δεν ήταν Κοινωνική αλλά μία οχλοκρατική εξέγερση μιας καθοδηγούμενης αναρχοτρομοκρατικής χιλιαρχίας μαζανθρώπων, καθ’ όσον:

-Δεν επανεστάτησε το σύνολον του γαλλικού λαού/της γαλλικής κοινωνίας, αλλά μία ασήμαντη μερίδα του λαού, τα περιτρίμματα του Παρισινού λαού (ο Παρισινός υπόκοσμος). Η συντριπτική πλειοψηφία αντιμετώπισε παγερώς, αργότερα με έκπληξη και τέλος με φόβο/τρόμο τις φρικιαστικές εξελίξεις.

-ΔΕΝ απεκατέστησε την κοινωνική δικαιοσύνη και ΔΕΝ επέβαλλε οποιαδήποτε μορφή ισότητος μεταξύ των πολιτών της Γαλλικής κοινωνίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την ακολουθήσασα τραγική περίοδο συνεχών ανωμαλιών, ανακατατάξεων και τελικώς εγκατάσταση Αυτοκρατορίας και όχι Δημοκρατίας, όπως είχαν υποσχεθεί οι πρωταγωνιστές της Γ.Ε. [Ναπολέων, Αυτοκράτορας των Γάλλων (1804-1814), βασιλιάς της Ιταλίας (1805-1814) και «Προστάτης» της Συνομοσπονδίας του Ρήνου (1806-1813)].

-Δεν ήταν αυθόρμητη λαϊκή/κοινωνική εξέγερση αλλά κατευθυνομένη και μάλιστα υποκινούμενη από εξωτερικές της Γαλλίας δυνάμεις, και χρηματοδοτούμενη μήνες πριν και από ενάρξεώς της (οι αρχηγοί και οι πυρήνες των τρομοκρατικών, αυτοαποκληθεισών… επαναστατικών, ομάδων).

Δεν ήταν Επανάσταση, διότι:

.Την θέση της ανατραπείσης κληρονομικής παντοδυναμίας του Βασιλέως, ΔΕΝ κατέλαβε η κυριαρχία του Γαλλικού λαού, αλλά η απολυταρχική αιμοδιψής τρομοκρατία της Γαλλικής νεοαστικής τάξεως και εκείνης των «μεταλλαγμένων» πρώην αριστοκρατών-ευγενών, οι οποίες απλώς αντικατέστησαν το Μοναρχικόν πολίτευμα, με το πρόσχημα της…δημοκρατικής αλλαγής.

Οι δύο αυτές τάξεις, αδιαφορούσες πλήρως για τον γαλλικό λαό, μετά την επικράτησή τους, «ενομιμοποίησαν» την βία, την τρομοκρατία και την εγκληματικότητα, και όχι την ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία, όπως ήταν οι αρχικές διακηρύξεις τους.

.Δεν συμμετέσχε σ’ αυτήν αυθόρμητα και συνειδητά ο Γαλλικός λαός, αλλά ο τυφλώς καθοδηγούμενος όχλος, ήτοι θηριοποιημένες λαϊκές μάζες αποβρασμάτων της γαλλικής κοινωνίας (αλητοπρολετριάτο, πόρνες, ποινικοί κατάδικοι, ξένοι αναρχικοί, μισθοφόροι, λιποτάκτες στρατού, κλπ), οι οποίες ενεργούσαν μηχανικά και εν αγνοία τους, εκτός από τους μυημένους πυρήνες τους, για το συμφέρον βασικώς της κινούσης τα νήματα Αρχής των Ιλλουμινάτι (προ-κατά και μετά την επικράτηση των ΟΧΛΟΚΟΠΩΝ).

.Οι επικρατήσαντες οχλοκόποι ΔΕΝ εγκατέστησαν στην θέση της κατ’αυτούς υφισταμένης βασιλικής απολυταρχίας, την διακηρυχθείσα Δημοκρατία (Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης), αλλά αρχικώς την ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΑ (με αλληλοσπαρασσομένους τους πρωταγωνιστές για την απόκτηση εξουσίας),  στην συνέχεια ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ (ΝΑΠΟΛΕΩΝ), και τελικώς δια των των μεταλλαγμένων αριστοκρατών-ευγενών και των νεοαστών, ένα κατ’όνομα κοινοβουλευτικό καθεστώς, το οποίον ήταν, λόγω μεν «δημοκρατία», έργω δε «κοινοβουλευτική ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ με …δημοκρατικόν μανδύα.

2ον/. Η σύγχρονη Ιστορία από την εποχή της λεγομένης Γ.Ε. μέχρι τις ζοφερές ημέρες που διανύει η ανθρωπότης, αποδεικνύει καθημερινώς και ανενδοιάστως ότι, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία:

-ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την ΑΛΗΘΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

-Αποτελεί «νόθον τέκνον» της Γ.Ε. χρησιμοποιηθέν/ χρησιμοποιούμενον ως «άλλοθι» των ηγετών, εμπνευστών, οργανωτών και εκτελεστών του Συστήματος, για διάπραξη πολιτικών, θρησκευτικών, κοινωνικών, οικονομικών και εθνικών, κατά χώρα, και γενικώτερον εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος…

Κάθε  ελεύθερος-εχέφρων νους και αντικειμενικός μελετητής-ερευνητής των διαχρονικών ιστορικών γεγονότων [Δηλαδή, που δεν έχει υποστεί πνευματική λοβοτομήν, εθνικόν ευνουχισμόν, δεν έχει εθισθεί στο «αφιόνι» της πολιτικο-ιδεολογικής «δημοκρατουριάσεως» του Συστήματος, δεν έχει προβεί εκουσίως ή ακουσίως σε θρησκευτικόν απογαλακτισμόν από την Ορθόδοξη Πίστη (αφορά κυρίως του Ο.Χ.) ή αλλόδοξος ων, έχει τον νου του συνδεδεμένον με την καρδίαν του και όχι  με άλλο τμήμα της σαρκός του],

ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΙ κατά τον πλέον σαφή και κατηγορηματικόν τρόπον ότι,  από της επικρατήσεως της λεγομένης Γ.Ε. μέχρι σήμερον:

α/. ΟΥΔΕΠΟΤΕ  εφαρμόστηκαν οι διακηρυχθείσες αρχές περί ισότητος, λαϊκής πλειοψηφίας, δικαιοσύνης, ισονομίας, εθνικής κυριαρχίας και ελευθερίας..Επισημαίνομεν ιδιαιτέρως ότι η αρχή της λαϊκής πλειοψηφίας, καταπατείται φανερώς και έχει αντικατασταθεί πλήρως και οριστικώς, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μιάς ή μερικών εκατοντάδων υπερπρονομιούχων, κατά χώρα,  βουλευτών.

β/. ΔΕΝ υπάρχουν ελεύθερες και ανεξάρτητες χώρες, αλλά οιονεί δουλοπαροικίες / υπόδουλες στα «βαθέα κράτη» δύο-τριών αποκαλούμενων …Υπερδυνάμεων.

γ/. Το Σύστημα στηρίζεται στις δράκες των  κατά χώραν, υπερπρονομιούχων ζάπλουτων διαχειριστών του (ολιγάρχες, golden persons , κλπ), οι οποίοι με την σειρά τους, ελέγχονται ΑΠΟΛΥΤΩΣ, από το άγνωστο/ Φανερό-αόρατο Σανχέντριν (Παγκόσμια Ιεραρχία- Διοίκηση των Κοσμοκρατόρων του Συστήματος) που ενώ αποτελεί, μαζί με τα πιστά «κυνάρια»  και τις ποικιλόμορφες «ορδές» ασφαλείας του, το 1% περίπου του πληθυσμού της γης, εν τούτοις κατέχει το 99 % του παγκόσμιου πλούτου.

δ/. Στην Γαλλία το 1789, ανετράπη το  κατεστημένο της κληρονο­μικής μοναρχίας, προκειμένου να ενθρονίσουν στην θέση της:

-Την κυριαρχία των υπερπρονομιούχων μεν αλλά απολύτως ελεγχομένων από τους εντολοδότες ολιγάρχες κάθε χώρας, βουλευτών (Βουλευτοκρατία).

-Την τυραννία των εντολοδοτών του Συστήματος, με την μορφή της Νέας (ψευτο) Δημοκρατικής τάξεως πραγμάτων.

ε/. Στις μεταχριστιανικές περιόδους, οι σκοτεινές δυνάμεις του Συστήματος, εκμεταλλευό­μενες την σφοδρή επιθυμία των λαών για ελευθερία και απαλλαγή από την απολυταρχία των φεουδαρχών και την κληρονομική πλουτοκρατία:

-Ενεπνεύσθησαν τον ΜΥΘΟ της σύγχρονης κοινοβουλευτικής ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που απεκάλεσαν παραπλανητικώς «ελιξήριον» της πολιτικής ζωής, προκειμένου να δελεάσουν και παγιδεύσουν τους λαούς.  

-Εσπαργάνωσαν και ιστορικοποίησαν το μυθολόγημα της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αρχικώς με τον μύθον της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας και στην συνέχεια με το παραπλανητικό τεκτονικό σύνθημα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως: «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης».

«Θα πρέπει να δυσφημήσουμε την αριστοκρατία και να της αποδώ­σουμε αποκρουστικές ρίζες, να εγκαταστήσουμε ένα μικρόβιο ισότητος, το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, αλλά θα χρησιμοποιείται δια να κο­λακεύει τον λαόν» (Τα μυστήρια της Συνωμοσίας, Φυλλάδιο εκδοθέν υπό των Ιλλουμινοποιημένων Τεκτόνων το 1789).

Εάν τα παραπάνω και όσα άλλα, πολύ περισσότερα, παραθέσαμε στα εκτενώς αναλυθέντα σχετικά θέματα, κατά την δεκάχρονη παρουσίαση του ιστολογίου μας, περί αρχαίας Δημοκρατίας,  της Γ.Ε. και του συγχρόνου «τέκνου» αυτής, της αποκληθείσης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ΔΕΝ συνιστούν Φαρισαϊσμόν, Απάτη και ανίερον «αλλοθι»  για τους σύγχρονους τυράννους-εχθρούς της ανθρωπότητος (Α΄ ΘΕΣΣΑΛ, 2/14-16), τότε τι είναι;

Συνεχίζεται

---

1 Είδωλον: Φάντασμα, άϋλος μορφή, ιδέα, έννοια, μεταγενεστέρως άγαλμα, είδωλον (Λεξ. Δορμπαράκη, σ.256).

2 a quoted in “How America Saw the French Revolution”, William P. Hoar, American Opinion, Feb. 1978, p.12-13.

3 Nesta Webster, World Revolution, UK Britons Publishing Co, 1971 edition, originally published 1921), p.26.

4 Αβράκωτοι: Το κίνηµα εξαθλιωµένων, απογοητευμένων, πενομένων και κακοποιών Γάλλων του Παρισίου, που ονοµάστηκε «Αβράκωτοι» (sans culottes), επειδή τα μέλη του, αντί της χαρακτηριστικής «βράκας» (culotte) που διέκρινε τους ευγενείς, έφεραν ένα κοντό τζάκετ που το έλεγαν Carmagnola.. Αργότερο το τζάκετ ήταν τρίχρωμο, που συμβόλιζε τον υποστηρικτή της επαναστάσεως.  

Αβρακωτισμός (γαλλ. sans-culottisme): Πολιτικός όρος που συνδέεται με την Γαλλική Επανάσταση. Η λέξη εκφράζει το μίσος και την εμπάθεια των φτωχότερων τάξεων κατά των ευγενών. Τελικά, έγινε συνώνυμο των «δημοκρατικών και προοδευτικών» δυνάμεων» στην Γαλλία.

5  Ο Φρανσουά Ανριό (François Hanriot, 3 Σεπτεμβρίου 1761 – 28 Ιουλίου 1794) ήταν Γάλλος πλανόδιος ρήτορας της Γαλλικής Επαναστάσεως. Ο ρόλος του ήταν ζωτικός στην τελική πτώση των Γιρονδίνων. Δύο φορές εργάστηκε ως υπάλληλος και σε αμφότερες τις περιστάσεις απολύθηκε. Την δεύτερη φορά που έχασε τη δουλειά του ήταν επειδή εγκατέλειψε την θέση του τη νύχτα της 12ης Ιουλίου 1789, όταν οργισμένοι Παρισινοί επεχείρησαν να πυρπολήσουν το κτήριο της Εφορείας όπου εργαζόταν ως γραμματέας (ΣΣ: Τυχαίως επελέγη η νύκτα της πυρπολήσεως της εφορίας, όταν φύλακας ήταν ο Ανριό; Δεν νομίζομεν).

6 Ο Έρικ Τζον Έρνεστ Χομπσμπάουμ (E. J. Hobsbawm) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1917, από πατέρα βρετανό πολωνικής καταγωγής και μητέρα αυστριακή Ιουδαϊκής καταγωγής, και σπούδασε στην Βιέννη, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Καίμπριτζ.

7 Με το όνομα καρμανιόλα αποδίδονταν παλαιότερα διάφορες έννοιες, όπως:

·Παριζάνικο ένδυμα της εποχής της Γαλλικής επαναστάσεως.

·Επαναστατικό τραγούδι της Γαλλικής Επαναστάσεως.

·Καρμανιόλα Ιακωβίνων, όνομα που δίνονταν ως προσωνύμιο στα βιαιώτερα μέλη της ενώσεως των Ιακωβίνων.

Γενικώτερα όμως η Καρμανιόλα απετέλεσε την δημώδη ονομασία της λαιμητόμου που μεταδόθηκε έτσι από το ομώνυμο άσμα που τραγουδούσε ο όχλος, συνοδεύοντας τα θύματα εκείνης της θηριωδίας, στο τόπο της εκτελέσεως.

8 Iστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. VI, κ. 146, σ. 395.

9 Iστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. VI, κ. 146, σ. 373-374.

10 Population Statistics: Paris 1789 - 1817

1789: 650,000 (estimate)

1801: 546,856

1811: 622,636

1817: 713,966

Πηγή: Fierro, Alfred. Historical Dictionary of Paris. Lanham: Scarecrow, 1998.

-The population of Paris had dropped by 100,000 during the Revolution, but between 1799 and 1815, it surged with 160,000 new residents, reaching 660,000. Πηγή: Sarmant, Thierry (2012). Histoire de Paris: politique, urbanisme, civilisation (in French), σ. 148. Editions Gisserot. ISBN 978-2-7558-0330-3.

11 Ο Έντμουντ Μπερκ (Edmund Burke, 12 Ιανουαρίου 1729 – 9 Ιουλίου 1797), ήταν Ιρλανδός πολιτικός ηγέτης, ρήτωρ, συγγραφέας, θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης και φιλόσοφος, ο οποίος με την μετακίνησή του στην Αγγλία, υπήρξε για πολλά χρόνια βουλευτής της Βουλής των Κοινοτήτων της Μεγάλης Βρετανίας με το κόμμα των Ουΐγων.

12 Stanislas-Marie Maillard (December 11, 1763 – April 11, 1794) was a captain of the Bastille «Volunteers». As a national guardsman, he participated in the attack on the Bastille and accompanied the women who marched to Versailles on October 5, 1789. Maillard testified in court to the events at Versailles.

13 Pauline Léon (28 September 1768 – 5 October 1838), was a radical organizer and feminist during the French Revolution. 

14 Claire Lacombe (4 August 1765-?) nicknamed «Red Rosa», was an actress in her early life, but is best known for her contributions during the French Revolution.. She was not an outstanding success in the theater, and she was not entirely happy with her life. The acting company that Lacombe worked for moved from town to town and sometimes went to castles and the country houses of aristocrats.

15 Women and the Limits of Citizenship by Olwen W. Hufton, pg. 25.

16 Source: Hippolyte Taine, The French Revolution, trans. John Durand, vol. 3 (New York: Peter Smith, 1931), 2–4.

17 Reflections on the Revolution in France. This is a political pamphlet written by the Irish statesman Edmund Burke and published in November 1790. One of the best-known intellectual attacks against the French Revolution.

18 Ένας από τους δύο τρελλούς ήταν ο σατανιστής μαρκήσιος ντε Σαντ, καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες σεξουαλικές διαστροφές του. Το Σύστημα όμως, για ευνόητους λόγους, κατέγραψε ότι ο μαρκήσιος ντε Σαντ κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) των φυλακών της Βαστίλλης έως τις 2 Ιουλίου 1789. 

Από εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλλης από τους «επαναστάτες», διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών του Ελέους. Όποια και αν είναι η αλήθεια, το βέβαιον είναι πως ένας από τους κρατουμένους τότε στις φυλακές της Βαστίλλης ήταν και ο διαβόητος Ντε Σαντ (από το όνομά του προήλθε ο σαδισμός=η σεξουαλική διαστροφή μετά πόνου και βασανιστηρίων), που χαρακτηρίστηκε φρενοβλαβής.

19 Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος Παναγιώτη Κανελλόπουλου μέρος τρίτο, τόμος VI, Αθήναι 1976 σελ. 374.

20  Νέα παγκόσμια Τάξη. William Still, εκδ. Στερέωμα, 1992, σ.132--- Nesta Webster, World Revolution, UK Britons Publishing Co, 1971 edition, originally published 1921), p.48-49.