OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 18ον

6. Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ (1453) 

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!

Η μόνη Αληθινή Γαλάζια Πατρίδα…Η Ρωμανία μας!!!

α. Προλεγόμενα

1/. Γεγονότα που σημάδεψαν στο διάβα των αιώνων τους Έλληνες, αλλά και την πορεία της ανθρωπότητος, υπέβαλαν σε δοκιμασία την πίστη, την αντοχή και τις αρετές του, κατέστησαν μοναδικά, ανεπανάληπτα, γιατί συνδέθηκαν τόσο με την Εθνική όσο και με την Παγκόσμια Ελευθερία!

Μαραθών, Θερμοπύλες, Πλαταιές, Κωνσταντινούπολη, Μεσολόγγι, Κούγκι, Αρκάδι, Πίνδος, Οχυρά Μεταξά, κρυσφύγετο Αυξεντίου, Αχυρώνας Λιοπετρίου και αμέτρητα άλλα, Σύμβολα Εθνικής Μνήμης,  Αντιστάσεως και Ηρωϊσμού.

Ένα τέτοιο γεγονός παγκόσμιας και διαχρονικής σημασίας είναι η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαΐου 1453). Η πτώση της Πόλης το 1453 δεν έγινε απροσδόκητα, ούτε με αυτήν άρχισε η Οθωμανοκρατία (ΣΣ: Και όχι Τουρκοκρατία όπως την βάπτισαν οι Συστημικοί κεκράκτες και έγραψαν διαχρονικά οι κονδυλοφόροι τους). Στις 29 Μαΐου 1453, ένα μεγάλο μέρος της Ρωμανίας ήταν ήδη κάτω απὸ τους Οθωμανούς, τους Άραβες και τους Βενετούς.

Διέρρευσαν 571 έτη από την Άλωση της Βασιλίδος από την ημέρα κατά την οποίαν η άλλοτε πανίσχυρη και αχανής Ρωμαϊκή/Ρωμαϊική/Ελληνική Αυτοκρατορία, η Ρωμανία, συρρικνωμένη πέριξ των τειχών της πρωτευούσης, υπετάσσετο και απεσυνετίθετο.

Για άλλους λαούς, ηλαττωμένης ίσως βιολογικής αντοχής και Εθνικής μνήμης, μία τοιαύτη επέτειος πιθανώς να εγέννα θλίψη, κατήφεια, αποκαρδίωση, απόγνωση. Για άλλους λαούς, ένα τέτοιο γεγονός, θα είχε σημάνει και το τέρμα της εθνικής τους ζωής. Την εξαφάνισή τους από τις δέλτους της ιστορίας..

Κάτι τέτοιο όμως, δεν συνέβη με το Ελληνικό Έθνος, διότι το Ελληνικό Έθνος ουδέποτε ουδ’ επί στιγμήν εδουλώθη και ουδέποτε υπέκυψε στον Μογγολογενή Ασιάτη Κατακτητή. Υπετάγη πολιτικώς, κατεπατήθη η ιδιοκτησία της πατρώας γης, τού εκλάπη η επικαρπία της, αιχμαλωτίσθηκε σωματικώς, αλλά ουδέποτε παρέδωσε την ταυτότητά του στον κατακτητή, ουδέποτε αρνήθηκε την πίστη του στον Θεό-Δημιουργό, ουδέποτε επώλησε την ψυχή του στους αλλοεθνείς-αλλοδοξους, ουδέποτε ελησμόνησε ότι η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του είναι η Κωνσταντινούπολη!

Εδόθη, απλώς, για μία ακόμη φορά, η ευκαιρία στους Έλληνες να αποδείξουν ότι άξιζαν της επιλογής και ευλογίας του Κυρίου ως Πρωτότοκοι του Νέου Ισραήλ (των απανταχού Ορθοδόξων Χριστιανών), της πιο ρωμαλέας, πνευματικώτερης και ενδοξότερης φυλής στην υπερτρισχιλιετή διαδρομή της ιστορίας τους και ότι άξιζαν να έχουν την Αυτοκρατορία που τους εδώρησε ο Θεός.

Για τον λόγο αυτό, έπρεπε να αγωνισθούν δια πυρός και σιδήρου και πρωτίστως δια του Τιμίου Σταυρού, ώστε αργά ή γρήγορα, να την ανακτήσουν!

Ιδού διατί εμείς οι Ρωμηοί/Έλληνες δεν δικαιολογείται να μελαγχολούμε όταν φέρομεν στην μνήμη μας την 29ην Μαΐου 1453.

«Η Πόλις ήτον το σπαθί, / η Πόλις το κοντάρι. Η Πόλις ήτον το κλειδί / της Ρωμανίας όλης Κ΄ εκλείδωνε κ΄ εσφάλιζεν / όλην την Ρωμανίαν Κ΄ όλον το Αρχιπέλαγος / εσφικτοκλείδωνέν το».

2/. Στις 21 Μαΐου 1453, ο Οθωμανός σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη. Ζητούσε την παράδοση της πόλης με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους. Επίσης, θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου, ενώ θα εγγυόταν για την ασφάλεια του πληθυσμού που θα παρέμενε στην Πόλη. Ο αυτοκράτωρ των Ρωμαίων/ Ρωμηών/Ελλήνων, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος απαντά με αποφασιστικότητα αλλά και Ελληνική αξιοπρέπεια:

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

(«Το να σου παραδώσουμε την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σε αυτή. Γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε, αμυνόμενοι, με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας»).

29 Μαΐου 1453: Η αποφράς ημέρα του Γένους των Ελλήνων.

Ο Ελληνόψυχος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ενδέκατος Παλαιολόγος, αγωνίζεται στα τείχη της Βασιλεύουσας και προτιμά τον ένδοξο θάνατο από την ταπεινωτική δουλεία. Μένει στην ιστορία ως ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», που κάποτε θα ξυπνήσει να ξαναστήσει το θρόνο του στην Πόλη μας.

Η ημέρα «αφυπνίσεως» του «Μαρμαρωμένου Βασηλιά μας» [ΕΓΓΥΣ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ]: Η Αναστάσιμη ημέρα του Γένους των Ελλήνων!!!

β. Αίτια της Αλώσεως

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για το έθνος μας. Πολλά τα αίτια της παρακμής και της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Τα σπουδαιότερα είναι:

1/. Ο οικονομικός μαρασμός (Οικονομική κρίση-Έλεγχος οικονομίας από αλλοεθνείς και αλλοδόξους).

α/. Η συνεχής αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας εις βάρος των μικρών, η δυσβάστακτη φορολογία στους οικονομικά αδύναμους, η καταχρηστική επέκταση του θεσμού των «προνοιαρίων»1 (κατόχων πρόνοιας), καταπόνησαν τους μικροκαλλιεργητές, εγκαθιδρύοντας μια οικονομική ολιγαρχία, που τελικά οδήγησε στην κρίση. Η ελπίδα εξόδου από αυτό το οικονομικό αδιέξοδο, μέσω του εμπορίου είχε εξανεμισθεί, καθώς οι εμπορικές συναλλαγές είχαν περάσει στα χέρια των φραγκοπαπικών της Δύσεως.

Η Οικονομία της αυτοκρατορίας ηλέγχετο από ξένους εμπόρους και Ταλμουδιστές-Ιουδαίους ή κρυπτο-ιουδαίους Τραπεζίτες. Το εμπόριο είχε περιέλθει στα χέρια των δυτικών και οι δυνατότητες για οικονομικὴ ανάκαμψη είχαν περιορισθεί σημαντικά.

Ο οικονομικός μαρασμός είχε επιπτώσεις στην αριθμητική και στην ποιοτική μείωση του Στρατού και του Ναυτικού.

β/. Πως οδηγήθηκε η αυτοκρατορία μας σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση της οικονομικής εξαρτήσεως από αλλοεθνείς και αλλοδόξους;

Οι  συνεχείς κατακτήσεις  των Οθωμανών, άνοιξαν νέους δρόμους οικονομικής δράσεως και εμπορίου. Στο πλαίσιο αυτής της νέας πραγματικότητος, οι Ιουδαίοι κάτοικοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανασυντάσσουν τις κοινότητές τους και αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους, θέτοντας τις βάσεις μιας νέας αρχής της ιουδαϊκής παρουσίας στον χώρο της χερσονήσου του Αίμου («Βαλκανίων») και της Μικράς Ασίας.

Μετά την κατάληψη της Προύσσας το 1326, από τους  Οθωμανούς, η Ιουδαϊκή κοινότητα επανεγκαθίσταται στην Πόλη και αυξάνει τον αριθμό των μελών της και τις συναγωγές της, ενώ στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, η νέα πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους, η Αδριανούπολη, μετατρέπεται στο σημαντικότερο Ιουδαϊκό κέντρο της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανικής), με πλούσια οικονομική και θρησκευτική δραστηριότητα.

Οι ιουδαϊκές ακαδημίες και σχολεία της Αδριανουπόλεως, η παρουσία και δράση επιφανών ραββίνων και η οικονομική άνθιση των μελών της ιουδαϊκής κοινότητας, γρήγορα μετατρέπουν την Αδριανούπολη σε πόλο έλξεως Ιουδαίων διωκομένων από την Ευρώπη – την Ουγγαρία το 1376, την Γαλλία το 1394, την Ισπανία το 1415.

Για τις μετακινήσεις αυτές, καθώς και για τις μεταγενέστερες, σημαντικό ρόλο έπαιξε όχι μόνο η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της Πόλης, αλλά και η περίφημη επιστολή του ουγγρικής καταγωγής ραββίνου της Πόλης, Isaac Sarphati, με την οποία ο επιφανής για τους ομοθρήσκους του εκείνη την περίοδον Iουδαίος, περιέγραφε στους διωκομένους ομοεθνείς του, των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, την ασφάλεια που παρείχε η οθωμανική Αυτοκρατορία στους Ιουδαίους, τις ομορφιές των πόλεων και της υπαίθρου και τις μεγάλες οικονομικές προοπτικές πού η ζωή άνοιγε μπροστά τους.

Εκείνος ο ραββίνος έγραφε σχετικώς… «Εδώ, στην γη των Οθωμανών, δεν υπάρχει τίποτε που να μας κάνει να παραπονεθούμε. Έχουμε μεγάλη περιουσία, πολύς χρυσός και άργυρος βρίσκεται στα χέρια μας. Δεν πιεζόμαστε από βαρείς φόρους και το εμπόριό μας είναι ελεύθερο και ανεμπόδιστο. Πλούσιοι είναι οι καρποί της γης. Τα πάντα είναι φθηνά και ο καθένας μας ζει σε ειρήνη και ελευθερία… εμπρός αδέλφια μου… συγκεντρώστε τις δυνάμεις σας και ελάτε σε μας. Εδώ θα είστε ελεύθεροι από τους εχθρούς σας, εδώ θα βρείτε ανάπαυση…Ο δρόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι ο δρόμος της ζωής…».

Jewish communities in Anatolia2

Jewish communities in Anatolia flourished and continued to prosper through the Turkish conquest. When the Ottomans captured Bursa in 1324 and made it their capital, they found a Jewish community oppressed under Hellenic Empire [Romania (Byzantine)] rule. The Jews welcomed the Ottomans as saviors. Sultan Orhan gave them permission to build the Etz ha-Hayyim (Tree of Life) synagogue which remained in service until 50 years ago.

Early in the 14th century, when the Ottomans had established their capital at Edirne, Jews from Europe, including Karaites, migrated there.3

Similarly, Jews expelled from Hungaryin 1376, from France by Charles VI in September 1394, and from Sicily early in the 15th century found refuge in the Ottoman Empire. In the 1420s, Jews from Salonika then under Venetian control fled to Edirne.4

Ottoman rule was much kinder than Hellenic (Byzantine) rule had been. In fact, from the early 15th century on, the Ottomans actively encouraged Jewish immigration. Western European Jews received three invitations to settle in the Ottoman Empire. Two were from Muslim sultans, Muhammad (Mehmet) II in the middle of the 15th century and Bayazid II in 1492. The third came in a letter sent by Rabbi Yitzhak Sarfati (from Edirne) in 1454 to Jewish communities in Europe in the first part of the century that "invited his coreligionists to leave the torments they were enduring in Christiandom and to seek safety and prosperity in Turkey."

Rabbi Sarfati wrote that “here every man dwells at peace under his own vine and fig tree.”5

When Mehmet II "the Conqueror" took Constantinople in 1453, he encountered an oppressed Romaniot (Byzantine) Jewish community which welcomed him with enthusiasm. Sultan Mehmet II issued a proclamation to all Jews "... to ascend the site of the Imperial Throne, to dwell in the best of the land, each beneath his Dine and his fig tree, with silver and with gold, with wealth and with cattle...".6

Later, in 1470, Jews expelled from Bavaria by Ludvig X found refuge in the Ottoman Empire.7

Over the centuries an increasing number of European Jews, escaping persecution in their native countries, settled in the Ottoman Empire. In 1537 the Jews expelled from Apulia (Italy) after the city fell under Papal control, in 1542 those expelled from Bohemia by King Ferdinand found a safe haven in the Ottoman Empire.8

By 1477, Jewish households in Κonstantinopolis numbered 1.647 or 11% of the total. Half a century later, 8.070 Jewish houses were listed in the city.   

2/. Η ηθική σήψη-διαφθορά στην Διοίκηση (πολιτική και εκκλησιαστική), στην Δικαιοσύνη και σ’ όλο τον κρατικό μηχανισμό.

Η Κωνσταντινούπολη ΔΕΝ αλώθηκε ούτε από την στρατιωτική δύναμη του Μεχμέτ του Β΄ του Πορθητή, ούτε από το ανώτερο πυροβολικό του, ούτε από το άνοιγμα της Κερκόπορτας, ούτε από την προδοσία των Δυτικών που δεν ενίσχυσαν τον Αυτοκράτορα. Η άλωση της Πόλης ήταν η μοιραία και αναπόφευκτη κατάληξη της σοβούσης τους τελευταίους αιώνες κοινωνικής αναρχίας και διοικητικής αποσαθρώσεως, της κοινωνικής διαφθοράς και οικονομικής ανισότητος.

Η εξαθλίωση του δημόσιου βίου, η ανάρρηση σε δημόσια αξιώματα φαύλων και φιλήδονων ανθρώπων, η διαφθορά των Αξιωματούχων, η ηττοπάθεια των Αρχόντων….Οι προσωπικές φιλοδοξίες αυτοκρατόρων και μελών επιφανών οικογενειών που έθεταν αυτές υπεράνω των εθνικών συμφερόντων, οι ανταγωνισμοί για την εξουσία που έφθαναν αρκετές φορές σε βιολογική εξόντωση των ανταγωνιστών-αντιπάλων τους, σκάνδαλα (ηθικά, οικονομικά, κ.α.), δολοφονίες και μηχανορραφίες, εδημιούργησαν σταδιακώς τον γνωστόν στην εποχή μας όρον, «Βυζαντινισμός».

Η φιλαργυρία, η διαπλοκή και η διαφθορά οδήγησαν στην αποδυνάμωση του κράτους, προετοιμάζοντας το έδαφος για την Άλωση της Πόλης χρόνια πριν. Η κατάσταση περιεγράφη λεπτομερώς, από τον Γεννάδιο, τον πρώτο Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης μετά την Άλωση. Όπως βρέθηκε σε χειρόγραφη εξομολόγησή του, η παρακάτω «κατάθεση ψυχής» περιγράφει την ηθική κατάπτωση εκείνων των καιρών:

«Κύριε! Διασκορπιστήκαμε παντού. Γελοιοποιηθήκαμε όχι μόνο στα μάτια των γειτόνων μας αλλά και όλων των ανθρώπων. Μας κοροϊδεύουν και μας χλευάζουν όλοι γύρω μας. Γίναμε παράδειγμα συμφοράς στην ανθρώπινη ζωή. Κύριε, γιατί τα επέτρεψες αυτά σε μας; Γιατί ο θυμός σου μας κατέκαυσε;…  Είμαστε διεφθαρμένοι και σιχαμεροί σε ό,τι κάνουμε. Δανείζαμε χρήματα με τόκο και παίρναμε δωροδοκίες από αθώους ανθρώπους. Αποστραφήκαμε τη δικαιοσύνη και τον έλεγχο. Οι ζυγαριές μας ήταν άνισες. Τα χρήματά μας ήταν παράνομα».

3/.  Η Δημογραφική και Εθνολογική αλλοίωση

Από το 13ον αιώνα, ο Ελληνισμός διασπάστηκε σε άλλες περιοχές και οι Ρωμηοί/Έλληνες υπετάγησαν σε ξένους δυνάστες. Αλλόφυλοι μισθοφόροι και αλλόδοξοι διείσδυσαν στο στρατό και στην διοίκηση του κράτους. Το ελληνικό στοιχείο αποδυναμώθηκε, χαλαρώνοντας την ισχύ του και προκαλώντας μια καταλυτική εθνολογική αλλοίωση.

4/. Οι εμφύλιοι πόλεμοι (1321-1328, 1341-1355) και η εσωτερική αναρχία.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι (1321-1328, 1341-1355), και η εσωτερική αναρχία είχαν επιφέρει την δημογραφική του συρρίκνωση. Σοβαρά λάθη στην οικονομική πολιτική των αυτοκρατόρων, όπως η συνεχής αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας σε βάρος των μικρών, που πιέζονταν από την δυσβάστακτη φορολογία, η καταχρηστική επέκταση του θεσμού των «προνοιαρίων» δημιούργησαν μιάν οικονομική ολιγαρχία σε βάρος των μικροκαλλιεργητών της γης, με απόληξη την οικονομική κρίση.

5/.  Η υποκριτική και προδοτική στάση της Δύσεως μετά το οριστικό Σχίσμα, ιδιαίτερα κατά την Δ΄ Σταυροφορίαν (1204).

Στην Άλωση της Πόλης, κάναμε το ολέθριο λάθος να ζητήσουμε βοήθεια από τους Δυτικούς Ευρωπαίους, που ως κατακτητές, με τις αλλεπάλληλες Σταυροφορίες, είχαν μεταβάλει τους Ρωμηούς/Έλληνες σε δουλοπάροικους.

Τα Ευρωπαϊκά αυτά αρπακτικά αντί να καταλάβουν την Παλαιστίνη, φερόμενοι υπούλως και ανάνδρως, άρπαξαν την Κωνσταντινούπολη. Για μισό αιώνα κατέκλυσαν την Επτάλοφο και έγιναν αιτία και προγεφύρωμα, για να περάσουν αργότερα οι Οθωμανοί και να κατακλύσουν με την σειρά τους την Ανατολή.

Ο αυτόπτης μάρτυρας Νικήτας Χωνιάτης, μας περιγράφει τους Ευρωπαίους – Φράγκους Σταυροφόρους, ως εικονομάχους της Δ΄ Σταυροφορίας, μετά την πρώτη άλωση από αυτούς της Βασιλεύουσας, με τα ακόλουθα λόγια :

«Έσπαζαν τις άγιες εικόνες και πετούσαν τα ιερά λείψανα των Μαρτύρων σε τόπους που ντρέπομαι να αναφέρω, σκορπίζοντας παντού το σώμα και το αίμα του Σωτήρος… Όσο για την βεβήλωση της Μεγάλης Εκκλησίας, κατέστρεψαν την Αγία Τράπεζα και μοιράστηκαν τα κομμάτια της… Κι έφεραν άλογα και μουλάρια μέσα στην εκκλησία, για να κουβαλήσουν ευκολότερα τα ιερά σκεύη και τον άμβωνα και τις θύρες και όποιο άλλο πέπλο μπορούσαν να βρουν. Κι όταν κάποια από αυτά τα ζώα γλιστρούσαν κι έπεφταν, τα σκότωναν με τα σπαθιά τους, λερώνοντας την εκκλησία με το αίμα και τις ακαθαρσίες τους.

Κάθισαν μια κοινή πόρνη στον πατριαρχικό θρόνο, από όπου εκτόξευε ύβρεις κατά του Ιησού Χριστού. Και τραγούδησε χυδαία τραγούδια και χόρευε άσεμνα στον ιερό χώρο… ούτε έδειξαν έλεος στις ενάρετες γυναίκες, στις αθώες κοπέλες ή και στις παρθένες τις αφιερωμένες στο Θεό… κλπ.»

Ο Η. Gregoire, αναφερόμενος στη Δ΄ Σταυροφορία ομιλεί για «αίσχος της Δύσεως», ο Colin Morris παρατηρεί ότι «the Latin capture of Constantinople was a disaster for Christendom», ο δε St. Ranciman, στο κλασικό έργο του για τις Σταυροφορίες, δεν διστάζει να γράψει, ότι «δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από τη Δ’ Σταυροφορία».

Είναι γεγονός ότι η συμπεριφορά των σταυροφόρων μετά την άλωση της Πόλης (13.4.1204) τεκμηριώνει τους παραπάνω χαρακτηρισμούς. Οι Φράγκοι «χριστιανοί» διέπραξαν ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Λεηλάτησαν και διήρπασαν τον πλούτο της «βασίλισσας των πόλεων του κόσμου». Στην διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά την συμφωνία, και ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄ (1198-1216).

Το χειρότερο: Πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της. Μόνο την πρώτη ημέρα δολοφονήθηκαν 7.000 κάτοικοι. Ιδιαίτερα όμως στόχος των σταυροφόρων ήταν ο ορθόδοξος Κλήρος. Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης (Ιωάννης Γ΄) μόλις μπόρεσε, ανυπόδυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, σε πρωτοφανείς σκηνές φρίκης. Στην λεηλασία πρωτοστατούσε ο λατινικός κλήρος που ακολουθούσε τους άπιστους λεηλάτες «Σταυροφόρους».

Επί πολλά χρονιά τα δυτικά πλοία μετέφεραν θησαυρούς από την Πόλη στην Δύση, όπου ακόμη και σήμερα κοσμούν εκκλησίες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Βασικός τόπος συγκέντρωσης των διαρπαγέντων θησαυρών ο ναός του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τους «βυζαντινούς» θησαυρούς του Αγ. Μάρκου εκποιήθηκε το 1795 από την Βενετική ..Δημοκρατία για πολεμικές ανάγκες.

Τα 57 χρόνια της Φραγκοκρατίας (1204-1261) εβάρυναν πολύ στα πεπραγμένα της Αυτοκρατορίας μας. Να μην λησμονούμε και τις λεηλασίες σε βάρος του πνευματικού και υλικού πλούτου της (1204). Σύμφωνα με τον Βιλλαρδουΐνο η αξία μόνο του κλαπέντος χρυσού έφθασε στα 800.000 μάρκα της εποχής.9

Απὸ το 1204 η Πόλη δεν μπόρεσε να ανακτήσει τὴν πρώτη της δύναμη και όλα έδειχναν πὼς βαδίζει στην τελικὴ πτώση. Το φραγκικὸ πλήγμα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, που από τον 13ον αι. η Κωνσταντινούπολη ἦταν «μιὰ πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ».

6/. Ο προδοτικός ρόλος της Ιουδαϊκής κοινότητος των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στην Κωνσταντινούπολη και των Ταλμουδιστών Ιουδαίων Τραπεζιτών και μεγαλεμπόρων της εποχής.

α/. Με αντάλλαγμα τον δανεισμό κεφαλαίων στην εξαντλημένη Αυτοκρατορία μας, άρχισε η εγκατάσταση των Βενετών, Γενουατών και Ιουδαίων στην Κωνσταντινούπολη όπου εντός μικρού σχετικώς χρόνου, είχαν μονοπωλήσει το εναπομείναν εμπόριο, τον δανεισμό της Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν σύντομα ειδικά προνόμια και αργότερα να τους παραχωρηθούν εδάφη στην Ελλάδα και στην Μεσογειακή ακτή. (Οι «ξένοι» του Πέραν και του Γαλατά ήσαν Ιουδαίοι ή επήλυδες κάτοικοι ελεγχόμενοι από ομοεθνείς Ιουδαίους και ΟΧΙ από την αυτοκρατορία).

Η πανεπιστημιακή καθηγήτρια, συγγραφέας, ερευνήτρια των πηγών για τα αίτια της Αλώσεως, Μαρούλα Ευθυμίου, μας λέγει μεταξύ των άλλων ότι:

 «….κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η στάση και τα αισθήματα των Εβραίων της Κωνσταντινούπολης κατά την κρίσιμη ώρα της τελικής επίθεσης του Μωάμεθ του Πορθητή είναι δύσκολο ν’ ανιχνευθούν, ιδιαίτερα, μάλιστα, όσο ελλείπουν οι σχετικές πηγές της εποχής».

Μία αποκάλυψη, που προκύπτει από ένα σουλτανικό κείμενο του 1604 και αναφέρεται στις μέρες της πολιορκίας της Πόλης επιβεβαιώνει τον προδοτικόν ρόλον των Ιουδαίων της Πόλης. Ο Σουλτάνος, σ’ αυτό το κείμενο τονίζει με έμφαση ότι οι Εβραίοι, κάτοικοι της Ισταμπούλ, τον πληροφορούν ότι, διαβάζω σε εισαγωγικά το κείμενο, «οι Εβραίοι που βρίσκονταν στην «Πόλη δεσμεύτηκαν μυστικά σε έναν από τους επιφανείς προγόνους μου, τον Μεχμέτ Χάν να μην παράσχουν βοήθεια και αρωγή στον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, όταν αυτός ο Μωάμεθ κατέκτησε αυτή την πόλη και ότι ο πρόγονός μου δεσμεύτηκε απέναντί τους, ότι δεν θα πειραχτούν κλπ».

Ο ανεφοδιασμός του στρατού του Μωάμεθ εγένετο από τους Ιουδαίους εμπόρους της Θεσσαλονίκης και της Ανδριανουπόλεως. Ο Ούγγρος μηχανικός (Ουρβανός) που κατεσκεύασε την περίφημη «μπομπάρδα» το πρωτοφανές για την εποχή του κανόνι ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής!

β/. Οι Οθωμανοί μετά την άλωση της Πόλης, αιχμαλώτισαν 60.000 Έλληνες ανάμεσά τους και μερικούς Λατίνους τους οποίους επώλησαν ως σκλάβους στους Ιουδαίους δουλεμπόρους10.

Σχεδόν όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι και χρηματοδότες των Σουλτάνων ήσαν Ταλμουδιστές Ιουδαίοι ή ντονμέδες, οπως ο Δον Ιωσήφ Ναζής (Τραπεζίτης του Σουλεϊμάν Β΄), ο Χεκίμ Γιακούμπ (Ιατρός-Υπ. Οικονομικών του Μωάμεθ), ο Μωσέ Χαμόν (Ιατρός Μωάμεθ), κ.α.

Το περίεργο άνοιγμα της Κερκόπορτας προήλθε από την περιοχή της Ιουδαϊκής κοινότητος (Υπήρχε η οργάνωση «Γκαρέμπια» που έλαβε μέρος στην προδοσία και κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους). Δεν είναι παράξενο λοιπόν γιατί ο λαός και οι αξιωματούχοι κατά το συλλείτουργο Ορθοδόξων-Παπικών (12 Δεκ 1452) στην Αγία Σοφία, διαδήλωναν κραυγάζοντες: «Κάτω οι Εβραίοι».

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την άλωση της Πόλης, ούτε η Ιουδαϊκή συνοικία πειράχτηκε από τον Μωάμεθ, ούτε καμμία Ιουδαϊκή περιουσία (κάτι ανάλογο έγινε το 1922 στην Σμύρνη. Τυχαίον; Δεν νομίζομεν).

7/. Η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή των Τούρκων και η κυριαρχία τους στην θάλασσα, με αρκετούς στρατηγούς και ναυάρχους των Τούρκων, Έλληνες και αλλοεθνείς χριστιανούς εξωμότες.

α/. Τον Μάρτιο του 1453 συγκεντρώθηκαν στην Καλλίπολη γύρω στα 150 πλήρως εξοπλισμένα πολεμικά πλοία, εκτός από τα καΐκια που χρησίμευαν για την μεταφορά μηνυμάτων, με ναύαρχο τον βουλγαρικής καταγωγής χριστιανό εξωμότη Σουλεϊμάν Μπαλτόγλου [Ράνσιμαν, (2002) 129 ]

Σύμφωνα όμως με νεότερους ιστορικούς τα τακτικά στρατεύματα πρέπει να έφταναν τους 80.000-100.000 στρατιώτες, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν από τις ευρωπαϊκές και ασιατικές επαρχίες.11 Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν το επίλεκτο σώμα 12.000 γενιτσάρων και αρκετοί χριστιανοί υποτελείς των Οθωμανών.12

Όλοι οι πολεμιστές του Οθωμανικού στρατού ήταν πολύ καλά εξοπλισμένοι με κάθε είδους όπλο, αμυντικό ή επιθετικό και έφεραν ασπίδες, επενδυμένες με σίδερο, κράνη, τόξα και βέλη, ξίφη και ο,τιδήποτε άλλο θεωρούνταν κατάλληλο για τειχομαχία. Ο στρατός Ο οθωμανικός στρατός ήταν εκπαιδευμένος και οργανωμένος και επικρατούσε μεγάλος ενθουσιασμός. Φαινόταν πολύ μεγαλύτερος γιατί τον ακολουθούσε μεγάλος αριθμός από επικουρικό προσωπικό. Επί πλέον είχαν συγκεντρωθεί ατελείωτα πλήθη Οθωμανών ατάκτων, που τους προσέλκυσε η προοπτική της λεηλασίας.13

Επίσης πολυάριθμοι φανατικοί μουσουλμάνοι μοναχοί (δερβίσηδες) και μουλάδες, κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους στρατιώτες και με κηρύγματα τόνωναν την πολεμική ορμή τους.

Ο Μωάμεθ Β' υπήρξε ο πρώτος στρατιωτικός ηγέτης που είχε στην διάθεσή του πραγματικά οργανωμένο πυροβολικό. Ο άνθρωπος που το αναβάθμισε και το έκανε το καλύτερο της εποχής του ήταν ένας επιδέξιος τεχνίτης, ο Ουρβανός, ο οποίος ήταν Ιουδαιο-ουγγρικής ή Ιουδαιο-σαξονικής καταγωγής.14  

Το μεγαλύτερο πυροβόλο που έφτιαξε ο Ουρβανός είχε μήκος 8 μέτρα και εκτόξευε πέτρινα βλήματα βάρους περίπου 400 κιλών.15

Ο Μιχαήλ Δούκας αναφέρει, ότι ο Οθωμανός στρατάρχης Χαλίλ, που διορίστηκε σε αυτή την θέση από τον Μουράτ τον Α΄ (1362-1389) «ήταν Ρωμαίος στην καταγωγή»,16 δηλαδή ήταν κατά πάσα πιθανότητα Έλληνας και μετά απόλυτης βεβαιότητας ελληνόφωνος.

β/.   Οι υπερασπιστές της Κωνσταντινουπόλεως

Σχετικά με τον στρατό των αμυνόμενων, εγκυρότερη θεωρείται η αναφορά του Σφραντζή, ο οποίος ανέλαβε την καταμέτρηση των δυνάμεων κατ’ εντολή του αυτοκράτορα. Ο Σφραντζής αναφέρει 4.937 βυζαντινούς και περίπου 2.000 ξένους.17   

Από τους ξένους ξεχωρίζαν οι 700 στρατιώτες που έφθασαν στην βυζαντινή πρωτεύουσα τον Ιανουάριο του 1453 με δύο γενουάτικα πλοία. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος απένειμε στον αρχηγό τους Ιωάννη Ιουστινιάνη Λόνγκο, έμπειρο πολεμιστή, τον τίτλο του πρωτοστάτορος (αρχιστρατήγου) και του ανέθεσε την άμυνα της πόλης. [Νικολούδης, (2001), σ. 27].

Σε κάθε περίπτωση ο συνολικός αριθμός δεν πρέπει να υπερέβαινε τους 8.500 [David Nicolle, Constantinople 1453 : The End of Byzantium, Osprey 2000, σελ.33].

Οι βυζαντινοί διέθεταν και πυροβολικό, μικρότερο σε μέγεθος διαμετρημάτων σε σχέση με το οθωμανικό. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως στις πρώτες μέρες τις πολιορκίας και μετά σίγησε λόγω της ελάχιστης ποσότητας πυρίτιδας και βλημάτων, αλλά και τις διαφωνίας στον τρόπο χρήσης αυτών των όπλων.. [Σπύρος Κάπαρης, «Το τέλος των Θεοφύλακτων τειχών της Βασιλεύουσας», στο «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης» , (2001), σ. 48].

Στην αρχή τις πολιορκίας υπήρχαν στον Κεράτιο κόλπο 26 πλοία πολεμικά. Από αυτά 10 ανήκαν στο Βυζάντιο, 5 ήταν βενετικά, 5 γενοβέζικα, 3 κρητικά, 1 από την Ανκόνα, 1 από την Καταλωνία και 1 από την Προβηγκία. Υπήρχαν επίσης μικρότερα σκάφη και εμπορικά πλοία των Γενοβέζων που ήταν ελλιμενισμένα στο Πέραν [Ράνσιμαν, (2002), σ. 141]. 

Η δυσαναλογία των στρατιωτικών δυνάμεων ήταν ζοφερή: Οι 7.000 στρατιώτες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου έπρεπε να αντιμετωπίσουν τις τριακονταπλάσιες δυνάμεις του Μωάμεθ Β’.

8/. Η απώλεια της Πνευματικής και Πολιτισμικής ιδιαιτερότητος της Ρωμανίας (ΑΝΟΜΙΑ-Αποστασία από τα δόγματα της άπαξ παραδοθείσης Ορθόδοξης Πίστεως).

Οι θρησκευτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές αντιθέσεις προκάλεσαν βαθειά σύγχυση, που λειτούργησε διαλυτικά στο σώμα της αυτοκρατορίας. Ιδιαίτερα οι δυτικές/παπικές επιρροές και οι συνεχείς υποχωρήσεις των πολιτικών στις δυτικές (παπικές) απαιτήσεις, για την αναμενόμενη στρατιωτική βοήθεια, οδήγησαν στην πνευματική αλλοίωση του Βυζαντίου, με άμεσο κίνδυνο απώλειας της πνευματικής και πολιτιστικής ταυτότητάς του.

Ακόμη και αν η Ρωμανία δεν έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών, με την απώλεια της πνευματικής και πολιτισμικής ιδιαιτερότητά της,  θα καταλυόταν εσωτερικώς, μεταβαλλόμενη σε πνευματικό προτεκτοράτο των Ιουδαιοφράγκων.                            

α/. Ο διακεκριμένος λόγιος μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, την Μεγάλη Παρασκευή (14 Απριλίου) του έτους 1419, τριαντατέσσαρα περίπου χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, εξεφώνησε έναν ιστορικό  λόγο στο Παλάτι «επί παρουσία βασιλέων, και των εν τέλει, και συνελεύσει των εξαιρέτων του γένους ημών, και της βασιλίδος ταύτης των πόλεων», όπως χαρακτηριστικά γράφεται στην επικεφαλίδα…

-Στην αρχή του λόγου του εκφράζει την οδύνη του, αφού το γένος περιστοιχίζεται από δεινά, τα οποία, όπως λέγει, «δάκνει μου την καρδίαν, συγχεί τον νουν και οδυνά την ψυχήν». Κάνει λόγο για την «ολόσωμον πληγήν» και «νόσον καθολικήν».18

-Ομιλώντας μπροστά στους επισήμους άρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, εξέθεσε ανάγλυφα και παραστατικά τα πνευματικά αίτια της επερχομένης πτώσεως της Βασιλευούσης. Και είναι σημαντική αυτή η μαρτυρία γιατί προέρχεται από έναν λόγιο μοναχό και ασκητή, με ήθος, παιδεία και πατερικό φρόνημα, τον οποίον σέβονταν οι πάντες την εποχή εκείνη και ο οποίος έζησε στα χρόνια εκείνα που οι κάτοικοι έβλεπαν τον επερχόμενο όλεθρο.

Στον λόγο του αναφέρεται στο μεγαλύτερο αμάρτημα που έγινε στην ιστορία, δηλαδή την προδοσία του Ιούδα, η οποία συνίσταται στο «πωληθήναι τιμής και αγορασθήναι τον Κύριον», δηλαδή ο Ιούδας επώλησε τον Κύριο, τον Οποίον αγόρασαν οι Εβραίοι. Αυτό το ανοσιούργημα, όπως λέγει, γίνεται στις ημέρες μας, αφού οι πολλοί από τους λεγομένους πνευματικούς πωλούν τον Κύριο και «αγοράζει δε πας ο έχων αργύριον και βουλόμενος».

Προφανώς πρόκειται για το ότι οι λεγόμενοι πνευματικοί «πατέρες» χορηγούσαν άφεση αμαρτιών λαμβάνοντας χρήματα. Αλλά και «πολλοί από τους ιερείς ασελγούν εν επιγνώσει, αφού και αυτοί διακατέχονται από αυτά τα πάθη και προσέρχονται να λειτουργούν στην σεβασμία Τράπεζα αναιδώς».

-Αναφέρεται διεξοδικώς στην κατάπτωση της Εκκλησίας, αφού «οι ποιμένες έχουν απομακρυνθή από την διδασκαλία και τα όρια που είχαν θέσει οι Πατέρες. Αλλά και οι μοναχοί έχουν χάσει τον προορισμό τους και ασχολούνται με άλλα ζητήματα, αφού υπάρχουν μοναχοί «και τρία και πέντε, και επτά έχοντες αδελφάτα 19 εκ διαφόρων αυτοίς αφεθέντα προσώπων».

Στην περίπτωση αυτή με τον όρο αδελφάτα μάλλον εννοούνται μερίδια της Μονής που παραλάμβαναν και κατείχαν και οι εκτός της Μονής ζώντες μοναχοί που τα εκμεταλλεύονταν, οπότε ένας τέτοιος μοναχός μάλλον έπρεπε να καλείται «ληστής» και η ενέργεια αυτή «τόκος εστι, και τόκου χείρον, ιεροκαπηλία λεγόμενον», διότι κρατούσε τα αδελφάτα των πτωχευόντων μοναστηρίων ενέχυρα για τόκο.

Πρόκειται για αλλοίωση του μοναχισμού, ο οποίος είχε χάσει την ησυχαστική παράδοση και εργαλειοποιήθηκε προς υλική εκμετάλλευση των μοναστηριών.

-Αφού κάνει ανάλυση αυτής της απογοητευτικής-τραγικής καταστάσεως που παρατηρείται στους άρχοντες και τον λαό, τους κληρικούς και τους μοναχούς, τους αστούς και τους χωρικούς, καταλήγει σε μια ανακεφαλαίωση, στην οποία δίνει τις κατάλληλες συμβουλές για να αποφύγουν το κακό, το οποίον έβλεπε καθαρά να έρχεται.

Συγκεκριμένα έλεγε ότι, βλέποντας πριν σαράντα χρόνια περίπου να ερημώνωνται οι πόλεις, να αφανίζωνται οι χώρες, να καίγωνται οι Εκκλησίες, να βεβηλώνωνται τα άγια και να δίδωνται τα ιερά σκεύη στα σκυλιά και «παν το ημέτερον γένος, δουλεία παραδιδόμενον και μαχαίρα», προσευχόταν στον Θεό να του αποκαλύψει για το που οφείλεται αυτή η εγκατάλειψη του λαού και «η τοσαύτη του Θεού αγανάκτησις καθήμών».

Και μετά από πολλές προσευχές ομολογεί ότι βρήκε ποιό είναι το αίτιο και το απεκάλυψε την ημέρα αυτή, ενώπιον των Βασιλέων και των αρχόντων και όλου του λαού, γιατί εφοβήθη μήπως τιμωρηθεί αν σιωπήσει. Και η αιτία της οργής του Θεού και της δικαίας Του αγανακτήσεως κατά των Ρωμαίων είναι :

«το πωλείσθαι καθ’εκάστην το του Χριστού σώμα και αίμα, παρά των λεγομένων πνευματικών και αγοράζεσθαι προς υμών των χριστιανών».

-Δεν αρκείται σε γενικές προτροπές για μετάνοια, αλλά την συγκεκριμενοποιεί και με αυτόν τον τρόπο αναλύει στην πραγματικότητα τι θα πει να πωλούν το σώμα και το αίμα του Χριστού, δηλαδή αναφέρεται στην ανάξια μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, την τέλεση διαφόρων αμαρτιών από κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, τις οποίες δεν εξομολογούνται και την προδοσία της πίστεως.

β/. Συνεχίζοντας ο Βρυέννιος, αναφέρει ότι με αυτούς τους τρόπους, γίνεται ασέβεια στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία και δίδει τέσσερεις συμβουλές και κατευθύνσεις μετανοίας.

Η πρώτη είναι οι πνευματικοί να μη λαμβάνουν χρήματα από τους εξομολογουμένους.

Η δεύτερη συμβουλή είναι να μη κρατούν οι Ιερείς ενέχυρα για τόκους, να μη λαμβάνει κάποιος μοναχός η μονάστρια τόκους, ούτε οι εκτός της Μονής να κρατούν αδελφάτα πάνω από δύο ο καθένας και μετά παρέλευση δέκα χρόνων, και να μη κοινωνεί κανείς των αχράντων μυστηρίων από εκείνους που είναι τελώνες και άδικοι, αν δεν αποκαταστήσει και επιστρέψει το αδίκημα.

Η τρίτη συμβουλή είναι να μη κοινωνεί κανείς από του σώματος και του αίματος του Χριστού, «της αμαρτίας έτι ενεργουμένης» -αν δεν έχη μετανοήσει και δεν ελευθερώθηκε από την αμαρτία, εκτός και εάν μετά την εξομολόγηση είναι βαριά ασθενής προς θάνατον.

Και η τέταρτη συμβουλή είναι «μηδείς ιερέων τοις δυσσεβούσιν ιερεύσι συλλειτουργή (εννοεί τους λατίνους και λατινόφρονας) μηδέ τις των κοσμικών αυτούς εκδική».

γ/. Η διαχρονική αξία των προφητικών λόγων του Ιωσήφ Βρυεννίου.

1//. Το περιεχόμενο του λόγου του Ιωσήφ Βρυεννίου, αναλύεται στην επικεφαλίδα του σωζομένου λόγου του, η οποία έχει ως εξής:

«Δια το πωλείσθαι καθ’ εκάστην το του Χριστού σώμα και αίμα παρά των ούτω λεγομένων πνευματικών, και αγοράζεσθαι παρ’ ημών, οίμοι! το ημέτερον γένος αφανισμώ παραδίδοται και Ισμαηλίταις περιπίπτει».

Δηλαδή, το γένος αφανίζεται και παραδίδεται στους Ισμαηλίτες- Μωαμεθανούς, διότι πωλείται το σώμα και το αίμα του Χριστού από τους λεγομένους πνευματικούς και αγοράζεται από τους Χριστιανούς.

Συγχρόνως με την γενική κατάπτωση των ανθρώπων χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονταν την αυτοκρατορία.

2//. Τα λόγια του μεγάλου εκείνου διδασκάλου του γένους μας, πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως:

-Είναι σημαντικά καθ’όσον δείχνουν ποιά είναι τα πνευματικά αίτια της πτώσεως της Βασιλευούσης των πόλεων και ποιά πρέπει να είναι η αληθινή ζωή των κληρικών και λαϊκών που θέλουν να είναι και να λέγωνται Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

-Είναι διαχρονικά, αναφερόμενα προφανώς και σε μας τους σημερινούς Έλληνες, αφού τόσον στην εθνική, όσον και στην οικογενειακή και προσωπική μας ζωή, πρέπει να στηριζόμαστε σε πνευματικά θεμέλια. Με άλλα λόγια, έχουν πνευματική εφαρμογή και συνιστούν τον λεγόμενο πνευματικό νόμο του Θεού (Το σύνολον των Εντολών Του όπως αναφέρονται στην Αγία Γραφή).

Με άλλα λόγια, μας υπενθυμίζει πως εάν ζούμε απρεπώς και ΑΝΟΜΩΣ, τότε ο Θεός προς παιδαγωγία και από αγάπη επιτρέπει διάφορα δεινά προκειμένου να μας δώσει την ευκαιρία να μετανοήσουμε.

Τέλος, ο Ιωσήφ Βρυέννιος:

-Διαμαρτύρεται για το γεγονός αυτό και επικαλείται ως μάρτυρες τον χορό των αγίων και των αγγέλων.

-Ζητά από τους άρχοντες τον Κλήρο και τον λαό να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Θεό για να γίνει «η του γένους ανάκλησις» και να είναι μαζί τους ο Θεός, γιατί διαφορετικά θα πάθουν χειρότερα από εκείνα που έπαθεν η παλαιά Ιερουσαλήμ, που κυριεύθηκε από τους εχθρούς παγανιστές Ρωμαίους. Σαφώς εδώ αναφέρεται στην επικειμένη πτώση της Κωνσταντινουπόλεως.

-Ζητά από τους κατοίκους να μετανοήσουν, γιατί αν δεν γίνει αυτό, η καταστροφή θα είναι τόσο μεγάλη που όλα τα έθνη και οι μέλλουσες γενεές των Ρωμηών/Ελλήνων θα λένε σε παρόμοιες περιπτώσεις: «μη πάθοιμεν ά οι Ρωμαίοι πεπόνθασιν».20

3//. Ο φοβερός, προφητικός και διαχρονικής σημασίας λόγος του διδασκάλου του Γένους μας Ιωσήφ Βρυεννίου, σήμερα είναι ιδιαιτέρως επίκαιρος για την πορεία του Ελληνικού λαού και την επιβίωση του Ελληνικού Έθνους!!!

Δυστυχώς, το έθνος μας έχει περιπέσει και πάλιν σε αντίστοιχα ποικίλα πάθη και ανομίες με εκείνες που υπενθύμιζε τότε ο Βρυέννιος στους Ρωμηούς/Έλληνες, μερικές δεκαετίες πριν από την άλωση της Πόλης. Το έθνος μας ευρίσκεται σε πλήρη Πνευματική Αποστασία.

Μια απλή επισκόπηση των εγχωρίως τεκταινομένων στην πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες, ιδίως του μεταπολιτευτικού βίου μας, οδηγεί κάθε εχέφρονα πολίτη σε οδυνηρές διαπιστώσεις, όπως:

α//.Οι υποτιθέμενοι «Ορθόδοξοι» Χριστιανοί, πλην μιας μικρής  μειοψηφίας, έγιναν οικουμενιστές/οικουμενίζοντες, δοκισήσοφοι, φαρισαϊζουν, εθελοθρησκεύουν, κατέστησαν υπερήφανοι, φιλάργυροι, άνομοι απέναντι στον Λόγον του Θεού, αποστάτες της Ορθοδόξου πίστεως (Άνομοι).

β//.Οι εκάστοτε διοικήσεις της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας και των κατά περιοχές επισκοπών, αλλά και η πλειοψηφία των ρασοφόρων και λαϊκών, παρά το γεγονός ότι τα σημεία της Εθνικής καταρρεύσεως είναι ΟΡΑΤΑ, εθελοτυφλούν, «λείχουν» τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες και παραμένουν ΑΛΑΛΟΙ.

γ//. Είναι φανερή η εξαθλίωση του δημόσιου βίου, η ανάρρηση σε δημόσια αξιώματα φαύλων και φιλήδονων ανθρώπων, η διαφθορά-διαπλοκή των αξιωματούχων,  οι προσωπικές φιλοδοξίες μελών «επιφανών οικογενειών» που θέτουν αυτές υπεράνω των εθνικών συμφερόντων, ενώ είναι εμφανείς η ηττοπάθεια των πολιταρχών/ αρχόντων, η αμετανοησία και η αλαζονεία τους και το χείριστον η συγκάλυψη φοβερών σκανδάλων και ειδεχθών εγκλημάτων κατά των Ελλήνων πολιτών….

δ//. Οι υπεύθυνοι επί των δημοσίων έγιναν άρπαγες, οι κριτές-δικαστές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι σοδομιστές/ακόλαστοι, οι γηραιότεροι «μεθυσμένοι», οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί αδιάφοροι και άπραγοι ενώ και οι ανταγωνισμοί για την εξουσία φθάνουν ουκ ολίγες φορές σε πολιτική, ηθική, οικονομική ή ακόμη και σε βιολογική εξόντωση των ανταγωνιστών-αντιπάλων τους…

ε//. Η φιλαργυρία, η διαπλοκή και η διαφθορά έχουν οδηγήσει στην αποδυνάμωση του κράτους, ενώ η πεφοβισμένη πολιτική ηγεσία δια των εθνομηδενιστικών ενεργειών της ή παραλείψεών της, προετοιμάζει το έδαφος για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ Άλωση της Πατρίδος, το μείζον μέρος της οποίας (αλώσεως) έχει ήδη πραγματοποιηθεί.

Με άλλα λόγια, το γένος των Ελλήνων  και η τρισχιλιετής ιστορία του αφανίζονται σταδιακώς και παραδίδονται στους Ιουδαιοταλμουδιστές-Τραπεζίτες (Jews), στους (βιολογικούς και πνευματικούς) απογόνους των σταυρωτών του Κυρίου Ιησού Χριστού, ΚΑΪΝΙΤΕΣ- ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ [ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ], διότι και σήμερα όπως επί της εποχής του Ιωσήφ Βρυεννίου, πωλείται:

-Το σώμα και το αίμα του Χριστού από τους λεγομένους πνευματικούς ταγούς και…..αγοράζεται από τους αυτοαποκαλούμενους Χριστιανούς Έλληνες πολίτες!!!

-Ό,τι έχει απομείνει από το σώμα και την τρισχιλιετή ιστορία της Ρωμανίας μας (σημερινή Ελλάς), από τους διαχειριστές εντολοδόχους του Συστήματος Ελλαδίτες πολιτάρχες, στους Ιουδαιοταλμουδιστές εμπόρους των Εθνών, αλλά ο (αλλοτριωμένος ήδη) ελληνικός λαός, «περί τα άλλα τυρβάζει»!!!

γ. Οι συνέπειες της αλώσεως

1η/. Η απώλεια ειδικά της Κωνσταντινούπολης υπήρξε σημαντικότατο γεγονός. Η Πόλη ήταν η συνισταμένη όλων των ελπίδων των Ρωμηών. Η διατήρηση της ελευθερίας της, παρά την τρομακτική συρρίκνωση της αυτοκρατορίας, έτρεφε την αυτοπεποίθησή τους και συντηρούσε τον ψυχισμό τους. Όπως υπογράμμιζε πριν από την άλωση ο λόγιος μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος:

 «Ταύτης τῆς πόλεως ἱσταμένης, συνίσταταί πως αὐτῇ καὶ ἡ πίστις ἀκράδαντος· ἐδαφισθείσης δὲ ἢ ἁλούσης, ἅπερ, Χριστέ μου, μὴ γένοιτο, ποία ἔσται ψυχὴ κατὰ πίστιν ἀκλόνητος;»

[Δηλαδή: Όσο στέκεται όρθια αυτή η πόλη, μένει μαζί της ακλόνητη και η πίστη. Αν όμως κατεδαφιστεί η αλωθεί, που να μη γίνει, Χριστέ μου, ποια ψυχή θα κρατήσει την πίστη της ασάλευτη;].

Το γεγονός της αλώσεως είχε τεράστια σημασία πρώτα για τον Ελληνισμό και την μετέπειτα πορεία του, διότι άρχισε γι' αυτούς μια περίοδος μακράς δοκιμασίας με μειωμένες οικονομικά και πολιτικά τις δυνάμεις τους. Αν οι ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις τους δεν ήσαν ακμαίες, είναι αμφίβολο, αν θα μπορούσε το Γένος να ξεπεράσει τις συνέπειες της πτώσης, όπως συνέβη με άλλους λαούς στην ιστορία.

2α/. .Ο Ελληνισμός έπαυσε να υφίσταται ως διοικητική και κρατική οντότης. Οι Έλληνες πληθυσμιακώς, μειώθηκαν σημαντικώς, λόγω των βιαίων εξισλαμισμών, του παιδομαζώματος, των σφαγών και της τρομοκρατίας των Οθωμανών κατακτητών. Μετά την πτώση της Πόλης η δύναμη αντιστάσεως μειώθηκε σημαντικά, όπως δείχνουν οι αλλαξοπιστίες (εκούσιες η βίαιες) και η μοιρολατρική στάση πολλών από τον λαό και κάποιων από τον κλήρο.

Το Γένος χρειαζόταν κάποια δύναμη, που θα εμπόδιζε την αλλοτρίωσή του και, θα εξασφάλιζε την επιβίωση και ανάκαμψή του. Αυτή την δυσκολότατη, αλλά και αναγκαιότατη αποστολή επέπρωτο να αναλάβει η Εκκλησία, ως Εθναρχία.

Η εμμονή στην ορθόδοξη πίστη και την Ρωμαίικη παράδοση, και μέσω αυτών και στην Ελληνικότητα, αποστολή την οποία ανέλαβε η Ορθόδοξη Εκκλησία, κράτησε το Γένος δεμένο με τις ζωτικές πηγές του.

3η/. Η Ρωμανία («Το Βυζάντιο») έπαυσε να αποτελεί ανάχωμα και ασπίδα από τις επιθέσεις αλλογενών και αλλοδόξων που είχαν βαρβαρικές απόψεις για την ζωή και αντίθετες τοιαύτες για τον γνήσιο/ανθρώπινο  πολιτισμό.

4η/. Διεκόπη αποτόμως η πολιτιστική και πνευματική πορεία τής καθ’ ημάς Ανατολής και επικράτησε η βαρβαρότης, ο πνευματικός σκοταδισμός, η πολιτιστική-πολιτισμική ακαλαισθησία  και η αμάθεια.

5η/. Η Ορθόδοξη Ρωμαίϊκη/Ελληνική («Βυζαντινή») Αυτοκρατορία, έπαψε πια να υφίσταται και στην θέση της ιδρύθηκε και αναπτύχθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από την Αδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη όπου και μετονομάστηκε από τους Οθωμανούς Ισταμπούλ21 και παρέμεινε έδρα της Αυτοκρατορίας ως την οριστική κατάλυσή της, το 1922.

Αντίθετα, το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως, έλαμψε με την ανάδειξη σε πατριάρχη του ανθενωτικού Γενναδίου Σχολαρίου καθ’ υπόδειξη του Μωάμεθ, λαμβάνοντας από τον ίδιο και διάφορα πρόσθετα προνόμια.

6η/. Η καθιέρωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως μεγάλης δυνάμεως στο διεθνές πολιτικο-στρατιωτικό περιβάλλον που από τότε μέχρι σήμερα θα αποτελούσε/αποτελεί ανοικτή πληγή και διαρκή απειλή για την Ευρώπη και ιδιαιτέρως για την πατρίδα μας.

7η/. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός «μολύνθηκε» από τον Οθωμανικό βαρβαρισμό. Παραλλήλως ένας αλλόδοξος λαός μογγολοασιατικής καταγωγής (Οθωμανικός), αισθάνθηκε ότι απέκτησε το δικαίωμα να ανήκει στην Ευρώπη ενώ ουσιαστικώς ήταν και είναι ξένο σώμα. Τις επιπτώσεις αυτής της μοιχεπιβασίας, τις νοιώθουν εντονώτερον σήμερον οι λαοί της Ευρώπης.

8η/. Η Ρωμανία  άφησε μία ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα, τις τέχνες αλλά και την ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Αυτή η κληρονομιά με την εναπομείνασα οργανωμένη δύναμη της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Εθναρχούσα Εκκλησία) επιβίωσε στην διάρκεια των 400 χρόνων δουλείας και εμπόδισε την αλλοτρίωση των Ελλήνων.

Έτσι δημιουργήθηκε τέσσαρες αιώνες αργότερα, το θαύμα της Αναστάσεως του Γένους μας. Η Εθνική Επανάσταση του 1821.

 

Συνεχίζεται

 

---

1 Ο θεσμός της Πρόνοιας ήταν πολιτική που εφαρμόστηκε από τους Κομνηνούς (από τoν 11oν αιώνα). Οι στρατιώτες αποδέκτες των προνομίων αυτού του θεσμού ονομάζονταν προνοιάριοι και έγιναν η άρχουσα τάξη. Οι προνοιάριοι ήταν έφιπποι πολεμιστές που συμμετείχαν σε εμφύλιους πολέμους, ο αυτοκράτορας τους παραχωρούσε αγροτικές εκτάσεις ή το δικαίωμα είσπραξης φόρων με αντάλλαγμα την παροχή (πρόνοια) στρατιωτικής υπηρεσίας.

2 Bασικές Πηγές:

-Guleryuz, Naim Avigdor. “The Turkish Jews: 700 Years of Togetherness”, Gozlem (2009);

-The Stephen Roth Institute for the Study of Contemporary Anti-Semitism and Racism, Annual Report 2005 - Turkey;

-Encyclopaedia Judaica. © 2008 The Gale Group.

3 Mark Alan Epstein, "The Ottoman Jewish Communuties and their role in the 15th and 16th centuries".

4 Joseph Nehama, "Histoire des Israelites de Salonique".

5 Bernard Lewis, "The Jews of Islam".

6 Encyclopedia Judaica, Volume 16, page 1532.

7 Avram Galante, "Histoire des Juifs d'lstanbul", Volume 2.

8 H. Graetz, "History of the Jews".

9 -Νικήτας Χωνιάτης / Ακομινάτος (1155-1216), Χρονική Διήγησις (Ιστορία Κωνσταντινουπόλεως από το 1118 έως το 1207).

-Gunther von Pairis (1150-1220) Κιστερκιανός μοναχός. Αφηγείται την ιστορία της αλώσεως σύμφωνα με μαρτυρία του Μάρτιν του Pairis, αββά, που συνόδευσε τους σταυροφόρους. (Hystoria Constantinopolitana).

-Σερ Εντγουϊν Πήαρς, Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, το 1204.

-Γοδεφρείδος Βιλλαρδουϊνος, Χρονικό της κατακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως.

-Η Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Νίκος Μοσχονάς, Ινστ. Βυζ,. Ερευνών, ένθετο «Εστία Ημέρες» Εφ. Καθημερινή 1-11-1998.

 -Το Βυζάντιο και Εμείς, Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.                  

10 Εγκ. ΗΛΙΟΣ, τ.11ος, σ.897.

11 Νίκος Νικολούδης, "Η άλωση της Κωνσταντινούπολης", στον συλλογικό τόμο Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, εκδ. Περισκόπιο 2001, σελ. 28. Ράνσιμαν (2002), 129.

12 Στίβεν Ράνσιμαν, Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης 1453 , εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα, 2002, σ. 129, 137.

13 Σοφία Φοίβα, 1453. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης σύμφωνα με βυζαντινές και Λατινικές πηγές, Θεσσαλονίκη 2010, σελ.78-80.

14 Νίκος Βασιλάτος, "Ο Μωάμεθ Β΄ο ..πυροβολητής", στο τόμο Η Άλωση της Πόλης Μαρτυρίες εντός και εκτός των τειχών, εκδ. Χ. Κ Τεγόπουλος-εφ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2008, σελ. 112.

15 Σπύρος Κάπαρης , "Το τέλος των Θεοφύλακτων τειχών της Βασιλεύουσας", στο «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης» , (2001), ό. π., σελ.50

16 Μιχαήλ Δούκας, «Βυζαντινοτουρκική Ιστορία», XXVIII. 12, εκδόσεις «Κανάκη», Αθήνα 1997.

17 Γεώργιος Φραντζής, "Το χρονικό της πολιορκία και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης", στον τόμο Γεώργιος Φραντζής- Νικολό Μπάρμπαρο, Η Πόλις εάλω Το χρονικό της πολιορκίας και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, Μετάφραση: Κουσουνέλος, Γιώργος, εκδ. Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 1993, σελ. 26

18 Όπως λέγει σε άλλα κείμενά του, «στην Κωνσταντινούπολη την εποχή εκείνη ζούσαν περίπου 70.000 κάτοικοι και μάλιστα ο ίδιος έκανε έκκληση στους Κωνσταντινουπολίτες, χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση, να συντελέσουν στην ανοικοδόμηση των τειχών της, εν όψει του μεγάλου κινδύνου.

Όμως οι κάτοικοι, ιδιαιτέρως οι πλούσιοι, ασχολούμενοι με την αύξηση των ατομικών τους εσόδων, αδιαφορούσαν, με αποτέλεσμα η πόλη να ομοιάζη, όπως λέγει, με «σεσαθρωμένον» πλοίον που ήταν έτοιμο να βυθισθή».

19 Ο όρος «αδελφάτο» σημαίνει «επιτροπεία διευθύνουσα αγαθοεργόν κατάστημα» (Λεξ. Δημητράκου) που ανήκει στους Δήμους. Με γενική έννοια αδελφάτο είναι «σύλλογος, σωματείο με ιδιαίτερα στενούς δεσμούς μεταξύ των μελών του» η ακόμη «επιτροπή με διαχειριστικά καθήκοντα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, ναούς, νοσοκομεία» (Λεξ. Μπαμπινιώτη).

20 Στο σημείο αυτό υπογραμμίζομεν ότι παραμονές της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και της Αυτοκρατορίας οι κάτοικοί της δεν λέγονταν Βυζαντινοί - όρος που όπως αναφέραμε πολλάκις, εφευρέθηκε και χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τους Φράγκους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους αναλφαβήτους ιστορικούς, καθεστωτικούς δημοσιογράφους πολιτικούς και λοιπούς υπηρέτες του Συστήματος- αλλά Ρωμαίοι/Ρωμηοί.

21 Ο Άραβας γεωγράφος του 10ου αιώνα al-Masudi, αναφέρει ότι οι Έλληνες, στην εποχή του, ονόμαζαν την πρωτεύουσά Πόλιν, και αναφερόμενοι σε αυτήν συνήθιζαν να λένε εις την Πόλιν, και δεν χρησιμοποιούσαν το όνομα Κωνσταντινούπολη (G. Le Strange, The Lands of Eastern Caliphate, σελ 138). Έτσι το Ισταμπούλ είναι το ελληνικό «εις την Πόλιν».