OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 20ον

ΣΤ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ [ΑΠΟ ΑΛΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (1453) ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1821)]

1. ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ: IΟΥΔΑΙΟΓΕΝΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ(Συνέχεια 19ου Μέρους).

γ. Συνοπτικά στοιχεία για τον βίο και την διδασκαλία των τριών (3) πρωτεργατών του μεταρρυθμιστικού κινήματος (Συνέχεια 19ου Μέρους).

2/. Ζβίγγλιος Ούρλιχ (1484-1531)

α/. Ο Χούλντριχ ή Ούλριχ Ζβίνγκλι, γνωστός με την εξελληνισμένη μορφή του ονόματός του ως Ζβίγγλιος (Huldrych/Ulrich(t) Zwingli,1Ιανουαρίου 1484-11 Οκτ. 1531 ήταν πρωτοπόρος και ηγέτης του κινήματος που είναι γνωστό ως θρησκευτική Μεταρρύθμιση στην Ελβετία.

Το έτος 1506, σε ηλικία 22 ετῶν, χειροτονήθηκε από παπικούς, ιερεύς του παπικού ναού της Ζυρίχης. Εχρημάτισε ιερεύς των Ελβετών μισθοφόρων(!!!) και βικάριος του Πάπα στον πόλεμον εναντίον των Γάλλων (1513-1515).

Δεν επέτρεπεν στους ιερατικούς του όρκους, να τον αποκλείουν από τας απολαύσεις της σαρκός. Είχε σχέσεις με γυναίκες και εξηκολούθησεν αυτήν την τακτικήν μέχρι του γάμου του (1524).

Τον Αύγουστον του 1518, επετέθη εναντίον διαφόρων καταχρήσεων κατά την πώληση των συγχωροχαρτίων και έπεισε μερικούς βενεδικτίνους μοναχούς να αφαιρέσουν από το προσοδοφόρον ιερόν της εκκλησίας τους, μίαν επιγραφήν υποσχομένην στους προσκυνητές, «πλήρη συγχώρησιν όλων των αμαρτιών εις ενοχήν και εις τιμωρίαν». Την 10ην Δεκεμβρίου 1518, εδέχθη μίαν πρόσκληση να γίνη «λαϊκός ιερεύς» εις το Γκροσμύνστερ της Ζυρίχης, την πλέον δραστήρια σε επιχειρηματικήν δραστηριότητα πόλιν της Ελβετίας.

β/. Λίγους μήνες μετά την εκδήλωση του Λουθήρου κατά του πάπα, ξεσήκωσε και αυτός σταυροφορία κατά της πωλήσεως των συγχωροχαρτίων. Έκτοτε, άρχισε μίαν σειράν κηρυγμάτων, εκθέτων από το ελληνικόν κείμενον, όλην την Καινήν Διαθήκην πλην της Αποκαλύψεως δια την οποίαν ησθάνετο αντιπάθειαν!!!

Περί το 1520 επετέθη δημοσία κατά του μοναχισμού, του καθαρτηρίου πυρός και της επικλήσεως των αγίων. Επί πλέον υπεστήριζεν ότι η πληρωμή της δεκάτης εις την Εκκλησίαν, έπρεπε να είναι απολύτως προαιρετική, όπως ανεφέρετο εις την Αγίαν Γραφήν.

Μη ευρίσκων χωρίον στην Αγία Γραφή, να συνιστά την αποφυγήν του κρέατος κατά την Τεσσαρακοστήν, επέτρεψεν εις την ενορίαν του να αγνοήσει τους κανόνας της Εκκλησίας σχετικώς με την νηστείαν της Τεσσαρακοστής.. Μαζί με δέκα άλλους ιερείς, απηύθυνεν αίτησιν προς τον επίσκοπον να σταματήσει την ανηθικότητα των κληρικών, επιτρέπων τον γάμον εις τους ιερείς (1522).

Κατά την εποχήν εκείνην, που απηύθυνε έκκληση προς  τον επίσκοπόν του, για την ανηθικότητα των κληρικών, ο ίδιος διετήρει ως ερωμένην ή μυστικήν σύζυγόν του, την Άνναν Ράϊνχαρτ. Το 1524 την ενυμφεύθη επισήμως, ένα έτος πριν ο Λούθηρος νυμφευθεί την Αικατερίνη φον Μπόρα.

γ/.  Η διδασκαλία του Ζβιγγλίου

Η διδασκαλία του στηρίζεται και συνοψίζεται σε εξήντα επτά (67) θέσεις-προτάσεις που διετύπωσε δημοσίως. Από αυτές σημειώνουμε τις σπουδαιότερες:

1. Όλοι όσοι λέγουν ότι το Ευαγγέλιον δεν είναι τίποτε χωρίς την επικύρωσιν της Εκκλησίας, πλανώνται...

15. Εις το Ευαγγέλιον περιέχεται σαφώς όλη η αλήθεια...

17. Ο Χριστός είναι ο μοναδικός αιώνιος αρχιερεύς. Εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι αρχιερείς, αντιτίθενται και μάλιστα παραμερίζουν την τιμήν και την αξίαν του Χριστού.

18. Ο Χριστός ο οποίος προσέφερε μίαν φοράν τον εαυτόν του επί του σταυρού, είναι η επαρκής και αιωνία θυσία δια τας αμαρτίας όλων των πιστών. Συνεπώς η λειτουργία δεν είναι θυσία, αλλά μία ανάμνησις της μίας θυσίας επί του σταυρού...

24. Οι χριστιανοί δεν υποχρεούνται να εκτελούν έργα, τα οποία δεν διέταξεν ο Χριστός. Δύνανται να τρώγουν πάντοτε όλα τα είδη των φαγητών...

28. Παν ό,τι ο Θεός επιτρέπει και δεν απαγορεύει, είναι ορθόν. Δια τούτο ο γάμος αρμόζει εις όλους τους ανθρώπους...

34. Η λεγόμενη πνευματική δύναμις (η Εκκλησία) δεν έχει βάσιν εις την Αγίαν Γραφήν και την διδασκαλίαν του Χριστού.

35. Η κοσμική εξουσία έχει επικυρωθεί με την διδασκαλίαν και το παράδειγμα του Χριστού (Κατά Λουκάν, ια', 5. Κατά Ματθαίον, κβ΄, 21)...

49. Δεν γνωρίζω μεγαλύτερον σκάνδαλον από την απαγόρευσιν του νομίμου γάμου εις τους ιερείς, ενώ τους επιτρέπεται, επί πληρωμή ενός προστίμου, να έχουν παλλακίδας. Αίσχος! (Pfui der Schande!)...

57. Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτε περί καθαρτηρίου πυρός...

66. Όλοι οι πνευματικοί ηγέται πρέπει να μετανοήσουν άνευ αναβολής και να υψώσουν μόνον τον σταυρόν του Χριστού, άλλως θα χαθούν. Το μαχαίρι έφθασε εις το κόκκαλον.

δ/. H ίδρυση του «Συμβουλίου των Ιερέων».

Προς επίλυση των αναφυομένων προβλημάτων μεταξύ των μελών της …Εκκλησίας αλλά και άλλων δογματικής ή λειτουργικής φύσεως ιδρύθηκε το λεγόμενον «Συμβούλιον των Ιερέων».,

Μεταξύ των αποφάσεων του Συμβουλίου της Ζυρίχης ήταν και διαταγές για την αφαίρεση από τις εκκλησίες της πόλεως όλων των θρησκευτικών εικόνων, λειψάνων, κλπ. Ακόμη απεμακρύνθησαν και τα όργανα, θυσιαστήριες λαμπάδες και άλλα σύμβολα διακοσμήσεων της παπικής λατρείας. Το τεράστιον εσωτερικόν της εκκλησίας του Γκροσμύνστερ έμεινε θλιβερώς γυμνόν, όπως είναι μέχρι σήμερον.

Ο ίδιος ο Ζβίγγλιος ετήρει μίαν ανεκτικήν στάση έναντι των εικόνων όταν δεν ελατρεύοντο ως θαυματουργά είδωλα, αλλά εδέχθη την καταστροφήν ως μίαν αντίδραση κατά της ειδωλολατρείας. Τα χρυσά  και τα αργυρά σκεύη λειώθηκαν και κόπηκαν από αυτά νομίσματα, που μπήκαν στο δημόσιο ταμείο. Το ίδιο έγινε και στους ναούς των κωμοπόλεων και των χωριών του καντονίου της Ζυρίχης. Ταυτόχρονα ο Ζβίγγλιος ίδρυσε στην Ζυρίχη θεολογική σχολή, στην οποία αυτός και άλλοι «μεταρρυθμιστές» δίδασκαν την θεολογία της Αναμορφώσεως και εκπόνησαν Γερμανική μετάφραση ολόκληρης της Αγίας Γραφής, όπως είχε κάνει και ο Λούθηρος.

Επίσης, απηγορεύθη δια νόμου να τρώγωνται ιχθύες την Παρασκευήν αντί κρέατος.

Τα μοναστήρια ανδρών και γυναικών (με μίαν εξαίρεση) εκλείσθησαν ή μετετράπησαν σε νοσοκομεία ή σχολεία, οι μοναχοί και οι μοναχές εξήλθον από τα μοναστήρια δια να νυμφευθούν. Οι εορτές των αγίων κατηργήθησαν καθώς επίσης και τα προσκυνήματα, τα αγιάσματα και οι λειτουργίες (εξόδιες ακολουθίες) για τους νεκρούς.

ε/. Ο Ζβίγγλιος διετύπωσεν ευρύτερον τις θεωρίες του σε δύο λατινικές πραγματείς: De vera et falsa religione (1525) και Ratio fidei (1530). Συνοπτικώς:

1//. Συνεφώνει με τον Λούθηρον ότι ο άνθρωπος ουδέποτε θα κερδίσει την σωτηρίαν με καλά έργα, αλλά πρέπει να πιστεύσει εις την λυτρωτικήν αποτελεσματικότητα της θυσίας και του θανάτου του Χριστού.

2//. Συνεφώνει με τον Λούθηρον και τον Καλβίνον εις τον απόλυτον προορισμόν: Όλα τα παιδία (εκ χριστιανών γονέων) τα οποία αποθνήσκουν εις νηπιακήν ηλικίαν είναι σεσωσμένα, έστω και αβάπτιστα, διότι ήσαν πάρα πολύ μικρά δια να αμαρτήσουν

3//.  Η κόλασις είναι πραγματική, αλλά το καθαρτήριον είναι «μία επινόησις... μία προσοδοφόρος επιχείρησις δια τους κατασκευαστάς της». Η Γραφή δεν ανέφερε τίποτε περί αυτού.

4//. Τα μυστήρια δεν είναι θαυματουργικά μεταδοτικά μέσα, αλλά ωφέλιμα σύμβολα της θείας χάριτος. Η εξομολόγησις δεν είναι αναγκαία, κανείς ιερεύς δεν δύναται να συγχωρήσει την αμαρτίαν παρά μόνον ο Θεός. Πολλάκις, όμως, είναι ευεργετικόν να εμπιστευώμεθα τις πνευματικές μας ανησυχίες εις ένα ιερέα.

Ο Μυστικός Δείπνος δεν είναι πραγματική κατάλυσις του σώματος του Χριστού, αλλά ένα σύμβολον της ενώσεως της ψυχής με τον Θεόν και του ατόμου με την χριστιανικήν κοινότητα.

Ο Ζβίγγλιος μετέβαλε την πίστη του για τον Μυστικό Δείπνο, μετά από ένα όνειρό του, όπως ισχυρίσθηκε, και το επόμενο έτος εισήγαγε μία νέα ακολουθία κοινωνίας προς αντικατάσταση της Θείας Λειτουργίας. Από την άλλη πλευρά, ο Ζβίγγλιος συγκρούσθηκε και με τους Αναβαπτιστές,1 κάτι που οδήγησε στην δίωξή τους.

στ/. Τον Μάϊον του 1529 ένας προτεστάντης ιεραπόστολος από την Ζυρίχην, επιχειρήσας να κηρύξη εις την πόλιν Σβύτς, εκάη εις την πυράν. Ο Ζβίγγλιος έπεισε το Συμβούλιον της Ζυρίχης να κηρύξει πόλεμον. Κατέστρωσε το σχέδιον της εκστρατείας και ωδήγησεν αυτοπροσώπως  τα στρατεύματα του καντονίου. Εις την Κάππελ, δέκα μίλλια νοτίως της Ζυρίχης, τους εσταμάτησεν ένας μόνος άνθρωπος, ο Λάντεμαν Αίμπλι από το Γκλάρους, ο οποίος εζήτησε μιας ώρας ανακωχήν δια να διαπραγματευθεί με την ομοσπονδίαν.

Ο Ζβίγγλιος υπωπτεύθη προδοσίαν και ήτο υπέρ της αμέσου προχωρήσεως, αλλά υπερίσχυσαν οι σύμμαχοί του από την Βέρνην και οι ίδιοι οι στρατιώτες του, οι οποίοι αμέσως συναδελφώθησαν, υπεράνω των συνόρων των καντονιών και της θεολογίας, με τους στρατιώτας του εχθρού. Οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν δέκα εξ ημέρες και τελικώς επεκράτησεν η ορθοφροσύνη των Ελβετών και υπεγράφη η πρώτη ειρήνη της Κάππελ (24 Ιουνίου 1529).

Την 29ην Σεπτεμβρίου 1529, συνηντήθησαν οι αντίπαλες μερίδες. Ο Ζβίγγλιος προέβη σε γενναίας παραχωρήσεις. Διέλυσε την υποψίαν του Λουθήρου ότι αμφέβαλλε για την θεότητα του Χριστού. Παρεδέχθη την πίστη της Νικαίας και το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος. Αλλά δεν ήθελε να αποσύρει τις απόψεις του περί της θείας Ευχαριστίας ως συμβόλου και αναμνήσεως μάλλον παρά ως θαύματος.

Ο Λούθηρος έγραψε με κιμωλίαν επί της τραπέζης της συσκέψεως τις λέξεις οι οποίες αποδίδονται εις τον Χριστόν - «Τοῦτο ἐστί τό σῶμα μου» - και δεν εδέχετο άλλην ερμηνεία, από την κατά γράμμα.

Τα μέρη υπέγραψαν μίαν συμφωνίαν εκ 14 άρθρων επί της ευχαριστίας και εχωρίσθησαν, όχι φιλικως (3 Οκτώβριου). Ο Λούθηρος ηρνήθη να λάβει την τεινομένην χείρα του Ζβιγγλίου, ειπών: «το πνεύμα σας δεν είναι το πνεύμα μας». Συνέταξε μίαν θεαλογικήν ομολογίαν από δέκα επτά άρθρα, εις τα οποία περιελαμβάνετο και η «μετουσίωσις» (consubstantiation), έπεισε δε τους λουθηρανούς ηγεμόνες να απορρίψουν πάσαν συμμαχίαν με οιανδήποτε ομάδα η οποία δεν θα υπέγραφε και τα δέκα επτά.

ζ/. Ο Ζβίγγλιος, μετά την αποτυχίαν αυτήν, επανήλθεν εις την Ζυρίχην, η οποία ήρχισε να αναταράσσεται υπό την δικτατορίαν του. Οι αυστηροί νόμοι κατά της πολυτελείας είχον προκαλέσει αγανάκτηση, το εμπόριον παρημποδίζετο από τις θρησκευτικές διαφορές μεταξύ των καντονίων, οι τεχνίτες ήσαν δυσηρεστημένοι διότι εξηκολούθουν να έχουν πολύ μικράν αναλογίαν συμμετοχής στην κυβέρνηση και οι λόγοι του Ζβιγγλίου, ανάμικτοι με πολιτικήν, είχον χάσει την έμπνευση και την γοητείαν τους.

Το 1531 απηύθυνε προς τον Φραγκίσκον Α' μίαν Christianae fidei brevis et clara expositio.

Εις αυτήν την «βραχείαν και σαφή έκθεσιν της χριστιανικής πίστεως», εξέφραζε την ερασμιακήν του πεποίθησιν, ότι ένας χριστιανός, όταν θα έφθανεν εις τον παράδεισον, θα εύρισκεν εκεί πολλούς αγαθούς Εβραίους και ειδωλολάτρες : Όχι μόνον τον Αδάμ, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Μωυσήν, τον Ησαίαν... αλλά και τον Ηρακλή, τον Θησέα, τον Σωκράτην, τον Αριστείδην, τον Νουμάν, τον Κάμιλλον, τους Κάτωνας, τους Σκιπίωνας. Γενικώς, δεν υπήρξεν αγαθός άνθρωπος, ούτε ιερόν πνεύμα, ούτε πιστή ψυχή, από καταβολής κόσμου μέχρι τέλους αυτού, τα οποία να μην εύρη εκεί μαζί με τον Θεόν. Τι άλλο πλέον χαρμόσυνον, ευχάριστον και ευγενές θα ηδύνατο κανείς να φαντασθή από αυτό το θέαμα;».

Το χωρίον αυτό, εσκανδάλισεν εις τοιούτον βαθμόν τον Λούθηρον, ώστε κατέληξεν εις το συμπέρασμα, ότι ο Ζβίγγλιος θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί ως «άπιστος», ο δε επίσκοπος Μποσσουέ, συμφωνών με τον Λούθηρον, ανέφερε τούτο δια να αποδείξη, ότι ο Ζβίγγλιος ήτο αθεραπεύτως άπιστος!!

Την 15ην Μαίου 1531 η συνέλευση της Ζυρίχης και των συμμάχων της εψήφισε να εξαναγκασθούν τα παπικά καντόνια να επιτρέψουν ελευθερίαν κηρύγματος εις το έδαφος τους. Όταν τα καντόνια ηρνήθησαν, ο Ζβίγγλιος επρότεινε πόλεμον, αλλά οι σύμμαχοί του επροτίμησαν οικονομικόν αποκλεισμόν. Τα παπικά καντόνια, εμποδισθέντα να κάμουν εισαγωγές, εκήρυξαν τον πόλεμον. Και πάλιν οι αντίπαλοι στρατοί εβάδισαν, και πάλιν ο Ζβίγγλιος ηγήθη και κρατούσε την σημαίαν˙ και πάλιν τα στρατεύματα συνηντήθησαν εις την Κάππελ (11 Οκτωβρίου 1531), οι παπικοί με 8.000 άνδρας, οι προτεστάντες με 1.500. Την φοράν αυτήν επολέμησαν.

Οι παπικοί ενίκησαν και ο 47ετης Ζβίγγλιος ήταν μεταξύ των 500 πεσόντων Ζυριχίων. Οι διασωθένες οπαδοί του ακολούθησαν τον Καλβινισμόν.

Αφού αναγνωρίστηκε το σώμα του Ζβίγγλιου, στην συνέχεια το τεμάχισαν σε κομμάτια και το έκαψαν. Δεν σταμάτησαν, όμως μέχρις εδώ την φρικτή αυτή πράξη. Ανάμειξαν την τέφρα του Ζβιγγλίου με στάχτες γουρουνιού και στην συνέχεια τις σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Ο Λούθηρος, πληροφορηθείς τον θάνατον του Ζβιγγλίου, τον εχαρακτήρισεν ως θείαν καταδίκην ενός απίστου, και «ένα θρίαμβον δι’ ημάς». «Εύχομαι από καρδίας», λέγεται ότι είπε, «να δυνηθή να σωθή ο Ζβίγγλιος αλλά φοβούμαι το αντίθετον, διότι ο Χριστός είπεν ότι όλοι όσοι τον απαρνούνται θα κολασθούν».

Τον Ζβίγγλιον διεδέχθη εις την Ζυρίχην ο Ερρίκος Μπούλλινγκερ και εις την Βασιλείαν ο Οσβάλδος Μυκόνιος, εξηκολούθησε μετά τον θάνατον του Οικολαμπαδίου [εξελληνισμένο όνομα του γερμανού θεολόγου Heussen ή Hussgen, ο οποίος αρχικώς ακολούθησε τον Λούθηρον και στην συνέχεια προσεχώρησε στο κίνημα του Ζβιγγλίου (1483-1531)].

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ: 3/2)

3/. Καλβίνος Ιωάννης (1509-1564)

α/. Ο Ζαν Κοέν, Κο(β)έν (Καλβίνος) γεννήθηκε στην Νουαγιόν της Γαλλίας το 1509 και ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Στις εορτές της Ιουδαϊκής στοάς Μπ’νάϊ   Μπ’ριτ που έγιναν στο Παρίσι το 1936, έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό πως ο Καλβίνος ονομαζόταν Κοέν ή Κοβέν και ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής.2  

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ: 3/2)

According to the records of B’nai B’rith, Calvin was of Jewish descent…

«We are the Fathers of all Revolutions, even of those which sometimes happen to turn against us. We are the supreme Masters of Peace and War. We can boast of being the Creators of the REFORMATION!  Calvin was one of our Children; he was of Jewish descent, and was entrusted by Jewish authority and encouraged with Jewish finance to draft his scheme in the Reformation…».3

Γάλλος θεολόγος αρχικά Παπικός μοναχός, ο οποίος συνέχισε το έργο του Ζβίγγλιου στην Ελβετία. Ο Καλβίνος ανέλαβε το έργο της θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως, αρχίζοντας κηρύγματα από τον καθεδρικόν ναόν του αγίου Πέτρου της Γενεύης. Ένα από τα ανεξήγητα μυστήρια του βίου του είναι το εξής:

«Κατ’ αρχάς διωρίσθη καθηγητής και εντός ολίγου ιερεύς, άγνωστον δια ποίας διαδικασίας».4

Το 1536 εξέδωσε το έργο του «Διδασκαλία της Χριστιανικής θρησκείας» (Institutio Religionis Christianae), όπου εξέθετε τις απόψεις του και το 1541 τα «Εκκλησιαστικά διατάγματα», δια των οποίων ερρύθμιζε την οργάνωση των Κοινοτήτων και την ζωή των Χριστιανών.

Οι Παπικοί θεολόγοι το παραπάνω βιβλίο, ονόμασαν περιπαικτικώς «το Κοράνιο και το Ταλμούδ των αιρετικών». Εάν συνεκτιμήσουμε την Ιουδαϊκή καταγωγή και τους χρηματοδότες του Καλβίνου, καθώς και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του, οι Παπικοί δεν είχαν άδικο στους χαρακτηρισμούς του βιβλιου του.

Ποιοι παπικοί όμως; 

Με βάση διασταυρωμένα ιστορικά στοιχεία, οι απόγονοι των Φαρισαίων της Καϊνικής/Ιουδαϊκής 5ης φάλλαγγος  είχαν διεισδύσει στον δυτικόν Χριστιανικόν κόσμον αιώνες πριν, προσποιούμενοι τους Χριστιανούς ή ασπαζόμενοι τον Χριστιανισμόν, βάσει στρατηγικού σχεδίου5 ελέγχοντες τους πάπες, γενόμενοι οι ίδιοι πάπες, επίσκοποι, καρδινάλιοι, κλπ.

Αρχικός στόχος τους ήταν η διείσδυση στις χριστιανικές κοινωνίες, η πολιτική και θρησκευτική διαίρεση των Χριστιανών, σε αιρέσεις, μεταρρυθμιστικά ρεύματα, και  πολιτικές ιδεολογίες, και τελικός στόχος η καταστροφή του Χριστιανισμού.

β/. Κέντρον της διδασκαλίας του Καλβίνου ήταν η Παντοδύναμη Κυριαρχία του Θεού και ο θεόθεν προορισμός των ανθρώπων είτε δια την αιώνια μακαριότητα, είτε δια την αιώνια κόλαση. Ο συνεργάτης του Καλβίνου Θεόδωρος Βέζας,6 διετύπωσε την δογματική άποψη ότι, το σχέδιο του Θεού περί σωτηρίας προηγήθη της πτώσεως του ανθρώπου εκ της χάριτος και ότι η απόφαση εκλογής υπήρξε προγενέστερη της δημιουργίας του ανθρώπου και της επιτραπείσης υπό του Θεού πτώσεως, της τελευταίας αυτής καταστάσεως αναγκαίας δια την εκλογήν.

Ο Κοέν/Καλβίνος (Κ), θεμελίωσε ένα νέο θρησκευτικό κίνημα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή πολλών ανθρώπων σε περιοχές της Ευρώπης, της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, της Νότιας Αφρικής και αλλαχού. Θεωρείται από τους συστημικούς, ως ένας από τους κορυφαίους εκκλησιαστικούς Μεταρρυθμιστές στην ιστορία του Δυτικού κόσμου.

Για την εφαρμογήν της μεταρρυθμιστικής του πολιτείας, ο (Κ) ίδρυσε ένα Μικρό Συμβούλιο, το καταστατικό του οποίου ώριζε, μεταξύ άλλων, ότι προς αποτροπήν βεβηλώσεως της θείας Ευχαριστίας δια της συμμετοχής εις αυτήν αμαρτωλών προσώπων, «ωρισμένα πρόσωπα ενάρετα και σεβαστά» θα έπρεπε να εποπτεύουν την τήρηση της πειθαρχίας [ΣΣ:Ασφαλώς τα «ενάρετα και σεβαστά» πρόσωπα ήσαν εκείνα που διόριζε προσωπικώς ο (Κ)].

γ/. Προς επιτυχία των στόχων του ο (Κ) εχρησιμοποίησε πολιτικοοικονομικά μέσα που εθύμιζαν απολυταρχική, τυραννική και καταπιεστική εξουσία, όπως:

-Δημιουργία ομάδων εφόδου οι οποίες έκαναν εφόδους στις οικογένειες των οπαδών του, προς διαπίστωση εφαρμογής των διαταγών του.

-Συγκρότηση πειθαρχικού δικαστηρίου από ιερείς και πρεσβυτέρους (είχε καταργήσει του αξίωμα του Επισκόπου), το λεγόμενον κονσιστόριον.

-Δημιουργία δικτύου παρακολουθήσεως και συλλογής πληροφοριών για τους οπαδούς του.

-Υποστήριξη ή ελαστικότης επί του τοκισμού των χρημάτων η οποία σχεδόν πάντοτε κατέληγε σε τοκογλυφία, παρά το γεγονός ότι απηγορεύετο από την Παλαιά Διαθήκη επί της οποίας, όπως ο ίδιος διαβεβαίωνε, εστήριζε σχεδόν αποκλειστικά τις απόψεις του.

-Επιβολή αυστηρών ποινών στους παραβιάζοντες τις διατάξεις, οι οποίες έφθαναν ακόμη και μέχρι θανάτου. Μεταξύ των θυμάτων του Καλβίνου συμπεριλαμβάνονται εξέχοντες άνδρες της εποχής του. Ενδεικτικά αναφέρονται οι εξής:

.Ο Ζακ Γκρυέ ο οποίος απεκεφαλίσθη κατηγορηθείς για βλασφημία, προδοσία και απειλή κατά του κλήρου.

.Ο ιατρός Ζερόμ Μπολσέκ, ο οποίος εξωρίσθη. Το έργον του Ζ.Μ. «Η ζωή του Καλβίνου»(1577) αποτελεί πηγή πολλών πληροφοριών για την ψυχοπαθητική και αντιχριστιανική προσωπικότητα του Καλβίνου.

.Ο Ισπανός ιατρός Μιχαήλ Σερβέτο ο οποίος κάηκε ζωντανός επί πυράς (1533).

Ο (Κ) είχε οργίλον χαρακτήρα και ο ίδιος απεκάλει αυτό το ελάττωμά του «άγριον θηρίον». Ακολουθώντας τα ίχνη του Λουθήρου και Ζβίγγλιου παντρεύτηκε και αυτός το 1539.

Η ανάγνωση κοινών βιβλίων και μυθιστορημάτων απαγορευόταν. Οριζόταν η ποινή του θανάτου για τους μοιχούς, τους αιρετικούς, τους ειδωλολάτρες και τους βλάσφημους. Η φοίτηση στην εκκλησία ήταν υποχρεωτική, ενώ η αστυνομία ήταν επιφορτισμένη στον να επιβλέπει για την αυστηρή εφαρμογή της διατάξεως αυτής. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας όφειλαν μία φορά τουλάχιστον τον χρόνο να ελέγχουν την πίστη και τα ήθη κάθε οικογένειας.

Εις ηλικία 40 ετών προσεβλήθη διαδοχικά από οδυνηρές ασθένειες και απέθανε το 1564.

δ/. Σύμφωνα με την διδασκαλία του Καλβίνου:

1//. Ο βαθμός της θεϊκής επιλογής κάθε ανθρώπου προκύπτει από τις οικονομικές επιτυχίες του !!!! Αυτές οι ιδέες πιστεύεται ότι επηρέασαν αποφασιστικά την οικονομική και κοινωνική «εξέλιξη» στην Ευρώπη και στην Αμερική.

 2//. Η έκτρωση δεν αποτελούσε πολιτικό θέμα, διότι κάθε άγαμη γυναίκα που ανακαλυπτόταν να είναι έγκυος, πνιγόταν... (μαζί με το αγέννητο παιδί της και τον εραστή της, εάν βέβαια μπορούσαν να τον βρουν).

 3//. Το έσχατο έγκλημα ήταν ασφαλώς η αίρεση... Η αποστασία θεωρήθηκε προσβολή προς τον Θεό και προδοσία προς το κράτος. Και σαν τέτοια, τιμωρούνταν με εσπευσμένο και φρικτό θάνατο.7  

4//. Εφ' όσον οι ηθικές επιλογές κάποιου δεν είχαν φυσιολογικά σχέση με την σωτηρία του, η Εκκλησία και το Κράτος, για να αναπληρώσουν την έλλειψη κινήτρου για ηθική και πειθαρχική συμπεριφορά, θα έπρεπε να συμφωνήσουν μυστικά να υποτάξουν όλους τους ανθρώπους σ' έναν εξονυχιστικό ηθικό έλεγχο.

Έτσι εδημιούργησε το λεγόμενο «Εκκλησιαστικό Δικαστήριο» ένα είδος «Ιεράς Εξετάσεως».8

Η νομιμοποιημένη ηθικότητα τού Πουριτανισμού αποτέλεσε μία κοινωνική πειθαρχία, γεννημένη από την πίστη τού Καλβίνου ότι οι άνθρωποι δεν είχαν ελεύθερη βούληση. Ο Καλβίνος ήθελε η συμπεριφορά όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των χριστιανών, να παρακολουθείται.

5//. Ο Θεός επιλέγει και προορίζει κυριαρχικά άλλους για την σωτηρία και άλλους για την απώλεια, με κριτήρια που μόνον ένας ψυχοπαθής θα έθετε και για τον λόγο αυτό δεν μας επιτρέπεται ούτε να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε.

ε/. Ο Καλβινισμός ήταν πολύ σκληρότερος από τον Παπισμό. Το καθεστώς που επέβαλε ο Καλβίνος στην Γενεύη τα μέσα του 16ου αιώνα, ήταν ολοκληρωτικό, μια θρησκευτική τρομοκρατία. Συγκεκριμένα ο Καλβίνος:

1//. Απέκτησε αυτοβούλως το δικαίωμα να κανονίζει ο ίδιος την θρησκευτική λατρεία και την ηθική συμπεριφορά παντός κατοίκου. Απέστελλε ένα ιερέα και ένα λαϊκό πρεσβύτερο να επισκέπτονται κάθε οικία και οικογένεια μίαν φορά το έτος, και μπορούσε να καλεί ενώπιόν του οιονδήποτε προς ανάκριση και εξέταση των πράξεών του.

2//.  Επέπληττε, αφόριζε και εξώριζε διάφορους παραβάτες από την πόλη εκείνους, τους οποίους το κονσιστόριο απέπεμπε από την Εκκλησία. Η δικτατορία του δεν ήταν δικτατορία νόμου ή ισχύος αλλά θελήσεως και χαρακτήρος. Μερικές από τις λοιπές «ρυθμίσεις» του Καλβίνου :

.«Ολόκληρο το προσωπικό του οίκου πρέπει να παρευρίσκεται την Κυριακή εις το κήρυγμα, εκτός αν αφεθεί κανείς εις την οικία να προσέχει τα παιδιά ή τα ζώα. Εάν υπάρχει κήρυγμα κατά τις ημέρας της εβδομάδος, όλοι όσοι δύνανται πρέπει να προσέρχονται». (Ο Καλβίνος κήρυττε τρις ή τετράκις της εβδομάδος).

.«Εάν κανείς προσέλθει όταν το κήρυγμα θα έχει αρχίσει, ας του γίνει προειδοποίηση· εάν δεν συμμορφωθεί, να πληρώνει πρόστιμο τριών σολδίων».

.Ουδείς απαλλασσόταν από τις προτεσταντικές ιερουργίες με την δικαιολογία, ότι είχε διαφορετική ή δική του θρησκευτική πίστη. Ο Καλβίνος ήταν τόσο απόλυτος στην απόρριψη της ατομικότητας της πίστεως, όσο θα ήταν οιοσδήποτε πάπας. Ο μεγαλύτερος νομοθέτης του προτεσταντισμού απέκρουε απολύτως την αρχήν εκείνη της ατομικής κρίσεως, με την οποίαν η νέα θρησκεία είχε αρχίσει.

3//. Στην Γενεύη σγκρότησε ένα σώμα από «μορφωμένους» ιερείς και μετ’ αυτών, διετύπωσε την λεγομένη «έγκυρη» πίστη. Όσοι εκ των κατοίκων της Γενεύης δεν μπορούσαν να την αποδεχθούν, θα έπρεπε να αναζητήσουν αλλού κατοικία.

4//. Τιμωρούσε την συνεχιζόμενη απουσία από τα προτεσταντικά κηρύγματα ή την συνεχή άρνηση να λάβουν την Ευχαριστία.

5//. Εθέσπισε την ποινή του θανάτου  για κάθε αίρεση (όπως εννοούσε την κάθε δογματική ή άλλη θέση αντίθετη των δικών του διακηρυγμένων αρχών), την οποίαν θεωρούσε προσβολή κατά του Θεού και προδοσία κατά του κράτους.

6//. Απαγόρευσε την κυκλοφορία ή ανάγνωση βιβλίων τα οποία ο ίδιος χαρακτήριζε «πεπλανημένων» θρησκευτικών δογμάτων ή ανήθικων τάσεων. Αργότερα υπήχθησαν στην απαγόρευση  τα «Δοκίμια» του Μονταίν και ο «Αιμίλιος» του Ρουσσώ.

7//. Εχαρακτήρισε ως έγκλημα το να εκφρασθεί κανείς ανευλαβώς περί του ιδίου ή περί του κλήρου. Μία πρώτη παράβαση των διατάξεων αυτών τιμωρείτο με επίπληξη, περαιτέρω παράβαση με πρόστιμο, εμμονή στην παράβαση, με φυλάκιση ή εξορία.

.Η εξώγαμος συνουσία τιμωρείτο με εξορία ή πνιγμό.

.Η μοιχεία, η βλασφημία και η ειδωλολατρία, με θάνατον.

.Σε μία εξαιρετική περίπτωση ένα παιδί αποκεφαλίσθηκε διότι κτύπησε τους γονείς του.

στ/. Κατά τα έτη 1558-59, υπήρξαν 414 υποθέσεις διώξεως αδικημάτων κατά της ηθικής. Μεταξύ των ετών 1542 και 1546 σημειώθηκαν 76 εξορίες και 58 εκτελέσεις. Ο συνολικός πληθυσμός της Γενεύης ήταν τότε περί τις 20.000. Όπως παντού κατά τον 16ον αιώνα, τα βασανιστήρια χρησιμοποιούντο συχνά για την απόσπαση ομολογιών ή μαρτυρικών καταθέσεων.

Τον Καλβίνο τον εξόργιζε ακόμη και η παραμικρή κριτική. Εκείνοι που αμφισβητούσαν την θεολογία του εχαρακτηρίζοντο «γουρούνια», «γαϊδούρια», «συρφετός», «σκυλιά», «ηλίθιοι», και «βρωμερά θηρία».

       Ένα πρωί ο Καλβίνος βρήκε ένα σημείωμα στον άμβωνά του, με το οποίο τον κατηγορούσαν για «αισχρή υποκρισία». Συνελήφθη τότε ένας ύποπτος. Καμία απόδειξη δεν βρέθηκε (για την ενοχή του), αλλά ο άνθρωπος βασανίστηκε μέρα και νύχτα για ένα μήνα μέχρι που «ομολόγησε». Ύστερα κάρφωσαν τα πόδια του σ' έναν πάσσαλο, από τον οποίο τον κρέμασαν δημόσια για μία ολόκληρη μέρα. Στο τέλος τον αποκεφάλισαν.

ζ/. Οι «οντότητες» επικοινωνίας του Καλβίνου

Οι «εσωτερικές φωνές» (τις οποίες επεκαλείτο ο Καλβίνος για να δικαιολογήσει την ψυχοπαθητική συμπεριφορά του και τις ψυχανώμαλες αποφάσεις του, δεν ήσαν άλλες από τις «οντότητες», τα πονηρά πνεύματα, με τα οποία επικοινωνούσε, και τα οποία τον καθοδηγούσαν. Η εξήγηση του Καλβίνου ήταν απλή:

Ήταν θέλημα Θεού οι εκλεγμένοι να σωθούν μέσω της αλήθειας, με άλλα λόγια μέσω της Εκκλησίας τού Καλβίνου!

Μία «εσωτερική φωνή», έγραψε ο Καλβίνος, το είχε κάνει αυτό καθαρό στον ίδιο!!! Έτσι, επειδή απουσίαζε η Ιερά Παραδόση, η τελική νομιμοποίηση της αυθεντίας τού Καλβίνου δεν στηρίχθηκε στην αποστολική διαδοχή ή στην πιστότητα της διδασκαλίας, αλλά στην προσωποποιημένη και επομένως εντελώς υποκειμενική «αποκάλυψη».

Κατά τραγική ειρωνεία, ο Καλβίνος άρχισε να ξαναδημιουργεί την αυθεντία της νέας «Εκκλησίας» του, για να μιμηθεί εκείνη της Εκκλησίας της Ρώμης, εναντίον της οποίας είχε επαναστατήσει. Αντικατέστησε τον Πάπα με τον εαυτό του, την παπική Εκκλησία με ό,τι τελικώς κατέληξε να γίνει η Πρεσβυτεριανή Ομολογία, τους παπικούς επισκόπους με τους πρεσβυτέρους, την Ιερά Εξέταση με το Εκκλησιαστικό Δικαστήριο…9

*

Κατά τραγική ειρωνεία ο «Θεός», που ανακάλυψαν οι Καλβινιστές, υποβιβάστηκε σχεδόν σ' ένα αδύναμο ον, επειδή απεικονίστηκε θεωρητικά σαν ένα παντοδύναμο τέρας!!!

Ο «θεός» τού Καλβίνου ήταν ο μέγας ανεξιχνίαστος Ζεύς-ένα είδος υπολογιστού στον ουρανό-ο οποίος έσωζε αυθαιρέτως μερικούς ενώ εκόλαζε άλλους.Ένα παράλογο, ίσως μανιακό φαινόμενο όχι περισσότερο στοργικό ή προβλέψιμο από μία πυρκαγιά στο δάσος. Ο «Θεός» τού Καλβινισμού ανεξήγητα παρουσιάστηκε λιγότερο εύσπλαχνος από πολλά ανθρώπινα δημιουργήματα του.

Ο «θεός» του Καλβίνου προφανώς ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε/ έχει με τον Ιησού Χριστό ή τον Τριαδικό θεό της Ορθοδοξίας. Η διδασκαλία του Καλβινισμού την οποίαν ασπάζονται σήμερον χιλιάδες Ευρωπαίοι προτεστάντες και όχι μόνον, ως μία μορφήν Χριστιανισμού,  συνιστά πλάνην, καθ’ημάς ενσυνείδητη απάτη από τις κατά χώραν θρησκευτικές ηγεσίες των Καλβινιστών.

Συνεπώς όσοι συναγελάζονται με προτεστάντες και των τριών τύπων (Λουθήρου, Ζβιγγλίου, Καλβίνου), είναι αποστάτες του Χριστιανισμού και ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι υπηρέτες του Εωσφόρου..

δ. Kυριώτερες προτεσταντικές παραφυάδες

Από της επικρατήσεως των θρησκευτικών ιδεών των προμνησθέντων τριών (3) πρωταγωνιστών του λεγομένου Προτεσταντικού κινήματος στην Ευρώπη μέχρι σήμερα, ενεφανίσθησαν εκατοντάδες αιρετικές θρησκευτικές «εκκλησίες», σέκτες, ομάδες, κινήματα, κλπ, προτεσταντικού χαρακτήρα, οι ιδρυτές των οποίων εθελοθρησκευόμενοι, υπεστήριζαν ο καθένας για τον εαυτόν του ότι εκήρυτταν την «Αλήθεια» του Ευαγγελίου και αυτοεπεκαλούντο «Χριστιανοί». Μερικές από αυτές σημειώνομεν κατωτέρω :

1/. Πεντηκοστιανοί

Όπως οι περισσότερες σύγχρονες αιρέσεις, έτσι και οι Π. προήλθαν από την Αμερική. Το 1907 κάποιος Αμβρόσιος Τόμλινσον (1865-1943), στο Κλήβελαντ του Οχάϊο, ίδρυσε μία νέα «Εκκλησία» την οποία ωνόμασε «εκκλησία της Πεντηκοστής».

2/. Βαπτιστές  

Αν και ο όρος "Βαπτιστής" έχει τις ρίζες του στους Αναβαπτιστές, το ίδιο το δόγμα των Βαπτιστών συνδέεται ιστορικά με τα αυτονομιστικά κινήματα του 16ου αιώνος. Έχουν την προέλευσή τους στην Αγγλία όπου υπήρχαν ως ιδιαίτερη θρησκευτική κοινότης τον 17ον αιώνα [Τζων Σμιθ (John Smith) - Τζων Ρόμπινσον].

Παρουσιάσθηκαν για πρώτη φορά στα τέλη του 16ου αιώνος, όταν μη ανεχόμενοι την καθυστέρηση λήψεως μέτρων προς εξυγίανση της Εκκλησίας, απεσχίσθησαν και ίδρυσαν ιδική τους (Γνωστοί ως Χωριστικοί - Separatists).        

3/. Μορμόνοι10

   Οπαδοί περίεργης προτεσταντικής αιρέσεως, οι οποίοι ενεφανίσθησαν για πρώτη φορά το 1827 στο Μάντσεστερ της Αμερικής. Ιδρυτής της αιρέσεως ήταν ο Ιουδαίος Ιωσήφ Σμίθ (1830).

Η αίρεση παρουσιάζεται ιδιαίτερα διαδεδομένη στις πολιτείες Γιούτα, Αριζόνα και Άϊνταχο των Η.Π.Α.

4/. Αγγλικανοί

Αγγλικανική Εκκλησία είναι το επίσημο όνομα της Εκκλησίας της Αγγλίας, την οποία ίδρυσε ο Ερρίκος Η’ το 1534 οπότε απεσχίσθη από την Εκκλησία της Ρώμης και εξηρτήθη από το κράτος, με ανώτατον αρχηγό τον βασιλέα (Ο Ερρίκος Η’ κατήργησε τους Παπικούς Επισκόπους και ο ίδιος έχρισε νέους, πιστούς εις αυτόν!!!).

Οι κανόνες πίστεως περιλαμβάνονται στα 39 άρθρα του Αγγλικανικού Συμβόλου της πίστεως, τα οποία δημοσιεύθησαν ως θεμελιώδης νόμος του κράτους το 1571.

O Αγγλικανισμός διακρίνεται σε δύο μορφές:

α/.Την Υψηλή Εκκλησία (High Church) που διατηρεί τους τρεις   βαθμούς της ιερωσύνης και το Μυστήριον της Θ. Ευχαριστίας

β/.Την Χαμηλή Εκκλησία (Low Church) που είναι Καλβινιστική.

5/. Μεθοδιστές

Αίρεση που εδημιουργήθη τον 18ον αιώνα από τους Αγγλικανούς ιερείς Τζων Ουέσλεϋ (1703-1721) και Τσαρλς Ουέσλεϋ (1707-1788). Το όνομα Μεθοδιστές ήταν ένα από τα πολλά χλευαστικά επίθετα δια των οποίων εχαρακτηρίζετο η αρχική θρησκευτική ομάδα. Επειδή το όνομα αυτό εχαρακτήριζε επακριβώς τον Μεθοδισμόν, ως εφαρμόζοντα μεθοδικώς τις δικές του συνήθειες (νηστείες, τήρηση ωρισμένων ωρών για προσευχή, επίσκεψη ασθενών κλπ.), δια τούτο υιοθετήθηκε από αυτούς.

6/. Πρεσβυτεριανοί

Όνομα υπό το οποίον κατέστησαν γνωστοί στην Αγγλία και ΗΠΑ, οπαδοί διαφόρων Προτεσταντικών ομάδων.

Ο Ιωάννης Νοξ (Knox) μαθητής του Καλβίνου, ωργάνωσε για πρώτη φορά στην Σκωτία τον Πρεσβυτεριανισμό το 1560 αρχικά με την προσθήκη ενός σώματος «επιθεωρητών» πρεσβυτέρων, το οποίον τελικά κατηργήθη υπό την επίδραση του Ανδρέα Μέλβιλ. Έτσι ιδρύθηκε η «Σκωτική Εκκλησία» ή η «Εκκλησία της Σκωτίας».

Στην Ελλάδα αλλά και στα περισσότερα μέρη του κόσμου οι Πρεσβυτεριανοί ονομάζονται Ευαγγελικοί.

7/. Άλλες προτεσταντικές ομάδες

·Κονγκρεγκασιοναλιστές11

·Επισκοπιανοί ή Επισκοπαλιανοί

· Αντβεντιστές της 7ης Ημέρας

· Κουακέροι

· Μεννωνίτες

· Μεταρρυθμισμένοι ή Ρεφορμιστές

· Συναθροιστές ή ανεξάρτητοι

· Μαθητές του Χριστού               

· Χριστιανικοί Επιστήμονες ή Θεραπευτές της Χριστιανικής  Επιστήμης.

· ΧΟΕ (Χριστιανική Οργάνωση Ειρήνης).

· Ευαγγελικοί.

· Ουνιτάριοι

· Μάρτυρες του Ιεχωβά

·  Μενωνίτες

· Εκκλησία των αδερφών

· Ελεύθερος Χριστιανισμός

· Κίνηση των αδερφών

· Εκκλησία της νέας Ιερουσαλήμ

· Στρατός της Σωτηρίας

· Εκκλησία του Ιησού  Χριστού.

· Κοινότητα των Χριστιανών

· Κοινότητα του ναού.

·  Ιουδαιοχριστιανική Ένωση

·  Καθολικοαποστολική Κοινότητα

 

.Οι Κίτρινοι Προτεστάντες (Κινέζοι προτεστάντες)

Οι τελευταίες αναφορές για την θρησκευτική κατάσταση στην Κίνα ομιλούν για μία ραγδαία αύξηση των κινέζων που προσηλυτίζονται στον προτεσταντισμό. Ο ακριβής αριθμός δεν είναι γνωστός , αλλά υπολογίζονται γύρω στα 70 εκατομμύρια. Βέβαια, κάποιος θα πει ότι ο αριθμός δεν φαίνεται μεγάλος για μία χώρα 1.5 δισεκατομμυρίου ανθρώπων. Όμως εάν λάβουμε υπόψη μας ότι οι συνειδητά θρησκευόμενοι υπολογίζονται γύρω στα 300 εκατομμύρια, τότε ο αριθμός των 70 εκατομμυρίων είναι ιδιαίτερα σημαντικός (ΚΙΤΡΙΝΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ, Θεόδωρος Λάσκαρης, Πέμπτη, 2 Μαΐου 2013).       . 

ε. Κακοδοξίες των Προτεσταντών

Οι κακοδοξίες του προτεσταντισμού σε σχέση με τα δόγματα και τις επικυρωμένες αρχές της Ορθόδοξης Πίστεως,  έχουν καταγραφεί στο εκτενώς αναλυθέν θέμα:

«Προτεσταντισμός: Εθελοθρησκεία του Ιουδαιοταλμουδικού Οικουμενισμού ή Πολιτικο-οικονομικό Ιουδαιογενές Κίνημα; (Βλέπε στο παρόν ιστολόγιον, 5 -16 Φεβ. 2016).

*

Συμπερασματικώς, ο Προτεσταντισμός είναι :

-Μία αντιχριστιανική ΑΙΡΕΣΗ. ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ!

-Μία δαιμονοθρησκεία του Αντιχρίστου που ιδρύθηκε από κρυπτο-Ιουδαίους Ταλμουδιστές και αποκρυφιστές, αυτόκλητους (παρ) ερμηνευτές της Αγίας Γραφής και συγγραφείς ενός ανθρώπινου εθελοθρησκευτικού Συντάγματος!

-Η σημαντικώτερη και πιο επικίνδυνη θρησκευτική συνιστώσα της πανθρησκείας του Ιουδαιοταλμουδικού Οικουμενισμού.

-Το ασφαλές όχημα της καθιερώσεως και κυριαρχίας του διεθνούς καπιταλιστικού Συστήματος, με την μορφή πολιτικο-οικονομικού διεθνούς κινήματος.

-Το θεολογικό διαβατήριο για την ανενόχλητη και εγκληματική δράση κατά της ανθρωπότητος, των Ιουδαίων Διεθνών τοκογλύφων τρομοκρατών τραπεζιτών.

-Mία από τις τρεις κύριες αιτίες δημιουργίας του λεγομένου  «Διαφωτισμού».12

  Ο Προτεσταντισμός :

 -Ως θρησκευτική μεταρρύθμιση είναι η καταστρεπτικώτερη αίρεση, με πηγή δημιουργίας του, τον ταλμουδικό Ιουδαϊσμό.

 -Ως πολιτικο-οικονομικό κίνημα, είναι το ιστορικό υπόβαθρο του Δυτικογενούς καπιταλισμού και το οικονομικό εφάπλωμα του τοκογλυφικού-τραπεζιτικού Συστήματος της Νέας εποχής.

Συνεχίζεται

 

 

 

---

1 Αναβαπτιστές (Anabaptists): Μέλη ακραίας προτεσταντικής αιρέσεως, την οποία ίδρυσε ο Τόμας Μίντσερ στις αρχές του 16ου αι., στις γερμανικές χώρες. Το 1525 ο Μίντσερ υποκίνησε μια εξέγερση, γνωστή με την ονομασία Πόλεμος των Χωρικών, η οποία εναντιωνόταν στον άτονο χαρακτήρα της Μεταρρυθμίσεως. Αυτή η κίνηση, όμως, προσέκρουσε στην εχθρότητα του Λούθηρου και των Διαμαρτυρομένων ηγεμόνων, οπότε ο Μίντσερ αποκεφαλίστηκε τον ίδιο χρόνο.

Οι γνωστότερες Ομολογίες Αναβαπτιστών είναι οι Μενονίτες, οι Χουτερίτες, οι Αδελφοί (όχι όμως οι Πλυμούθιοι Αδελφοί) (Plymouth Brethren), οι Άμις κ.ά.

Βασικότερη Ομολογία Αναβαπτιστών αποτελούν οι Μεννονίτες που οφείλουν την ονομασία τους στον Ολλανδό Θεολόγο Μέννο Σίμονς (1496-1561).. Αρνήθηκαν την "κρατική" Μεταρρύθμιση του Λουθήρου και του Καλβίνου και δίδασκαν τον χωρισμό κράτους-Εκκλησίας.

Αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθούν αιρετικοί και να καταπολεμηθούν από τους Προτεστάντες. Γενικά δεν ενδιαφέρονται τόσο για Θεολογία, μυστήρια ή Θεία Λειτουργία (χωρίς βέβαια να τα απορρίπτουν) αλλά θεωρούν ότι το βασικότερο όλων είναι να ζει κανείς αγία ζωή σύμφωνα με τις αρχές της Καινής Διαθήκης και ιδίως την επί του όρους ομιλία του Ιησού Χριστού (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφάλαια 5, 6 και 7).

Δεν δεχόντουσαν το νηπιοβάπτισμα και έτσι ονομάστηκαν από τους αντιπάλους τους "Αναβαπτιστές". Αναβαπτιστικές συναθροίσεις οργανώθηκαν στην Ολλανδία από τον Obbe Philips από το 1534.

Κοινότητα Μεννονιτών υπήρχε στην Έδεσσα από το 1950 μέχρι το 1977.  

2 Το γεγονός αυτό αναφέρεται στην παπική εφημερίδα του Φεβρουαρίου 1936---Η Εωσφορική συνωμοσία, εκδ. Στερέωμα, William Guy Carr, σ.59.

3 From a series of speeches at the B’nai B’rith Convention in Paris, published shortly afterwards in the London Catholic Gazette, February, 1936; Paris Le Reveil du Peuple published similar account a little later).  (The Catholic Gazette, February, 1936).

4 Μεγ. Αμερικάνικη Εγκυκλ., τ.12ος, σ. 497.

5Τα αποδεικτικά στοιχεία της δράσεως της Ιουδαϊκής 5ης φάλλαγος στον Χριστιανικό κόσμο, από την περίοδο προ του πρώτου σχίσματος Ανατολής και Δύσεως (867 μ.Χ.), παρατέθηκαν κατά την εκτενή ανάλυση του θέματος, στο ιστολόγιόν μας. Επιπροσθέτως, παραπέμπουμε σε μία Ιουδαϊκή πηγή: Jewish Influence On Christian Reform, Movements, BY LOUIS ISRAEL NEWMAN, PH.D. COLUMBIA UNIVERSITY PRESS,1925.

6 Ο Κώδικας Βέζα (Λατ.Codex Bezae) ή Κώδικας του Βέζα είναι ένας μεσαιωνικός χειρόγραφος κώδικας που περιέχει τα τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Το όνομά του προέρχεται από τον Θεόδωρο Βέζα, Γάλλο προτεστάντη θεολόγο του Μεσαίωνα, που έφερε το χειρόγραφο στην βιβλιοθήκη του Κέιμπριτζ.

Ο κώδικας είναι γραμμένος σε κεφαλαιογράμματη τετραγωνισμένη Ελληνική γραφή και χρονολογείται στα μέσα του 5ου αιώνος.

7 William Manchester, A World Lit Only by Fire, σ. 190-193.

8 http://www.impantokratoros.gr/protestantes-ieraexetash.el.aspx --- Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών, Η Μεταρρύθμιση, Frank Schaffer. 

9  Τ. Η. GREER, A BRIEF HISTORY OF THE WESTERN WORLD, 6η έκδ. (Νew Υork. 1991), σ. 364-367.

10 Από την επίσημη ιστοσελίδα της «Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών»,2016, Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών – Αθήναι.

11 Congregational churches are Protestant Christian churches practicing congregationalist church governance, in which each congregation independently and autonomously runs its own affairs. Congregationalism is often considered to be a part of the wider Reformed tradition. (congregation = συνάθροιση, εκκλησίασμα).

Many Congregational churches claim their descent from Protestant denominations formed on a theory of union published by the theologian Robert Browne in 1582. These arose from the nonconformist religious movement during the Puritan Reformation of the Church of England. In Great Britain, the early Congregationalists were called separatists or independents to distinguish them from the similarly Calvinistic Presbyterians. Some Congregationalists in Britain still call themselves independent.

12 Ο Διαφωτισμός μπορεί να κατανοηθεί, μόνο σαν το εκκοσμικευμένο νόθο τέκνο τριών αντιδραστικών κινημάτων, τα οποία όλα εμφανίστηκαν εξ αιτίας της ανομίας και διαφθοράς της Φραγκοπαπικής (Δυτικής) Εκκλησίας: Τού κινήματος τού Σχολαστικισμού, της Αναγεννήσεως και της Μεταρρυθμίσεως (Προτεσταντισμού).