OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 16ον

Ε΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ [ΑΠΟ ΤΟΥ 7ου/8ου Μ.Χ. ΑΙΩΝΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ (1453)].

2. ΦΡΑΓΚΟΙ: ΟΙ ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΙ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ-ΔΥΣΕΩΣ

α. Η ιστορική εμφάνιση των Φράγκων.

1/. Το όνομα Φράγκοι αποδίδεται σε ομάδα γερμανικών φύλων προερχομένων από την Βαλτική, τα οποία τα οποία κατά τον 3ον μ.Χ. αιώνα κατοικούσαν βορείως και ανατολικώς του μέσου και κάτω Ρήνου και μεταξύ 3ου και 6ου αιώνος, προωθήθηκαν προς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη.1

Μνημονεύονται το πρώτον υπό του Ρωμαίου ιστορικού Φλαβίου Ουοπίσκου, ο οποίος αναφέρεται στην νίκην την οποίαν κατήγαγε εναντίον τους ο Αυρηλιανός παρά το Magontiacum (Μαγεντίαν, σημερινό Μάϊντς της Γερμανίας).

Οι Φράγκοι ήσαν οι πρόγονοι των σημερινών Γερμανών και Γάλλων.

Κατά τον 5ον-6ον αιώνα, εισέβαλαν στην Ρωμαϊκή/ Ρωμαίϊκη/ Ελληνική Αυτοκρατορία και κατέκτησαν την Γαλατία (σημερινή Γαλλία). Δεν είναι τυχαίο ότι η  σημερινή Γαλλία (καθ’ημάς Gallia ή Γαλατία), στην γλώσσα τους λέγεται Φραγκία (France) και ότι οι πάντες ομιλούν σήμερον, περί Γαλλογερμανικού άξονος στην υποτιθέμενη ενωμένη Ευρώπη.

Οι Φράγκοι έδωσαν το όνομά τους στην Γαλλία αν και τελικώς δεν επικράτησε η γλώσσα τους, πρωτίστως λόγω της ισχυρής επιδράσεως της Ελληνικής γλώσσης και δευτερευόντως λόγω της ελληνογενούς λατινικής γλώσσης (Η σημερινή Γαλλική γλώσσα είναι σύνθεση της Ελληνικής και λατινικής με προσθήκες γερμανικών ριζών).

Ο βασιλεύς των Σαλίων Φράγκων Χλωδοβίκος Α΄[Clovis-Λουδοβίκος (481-511)] ασπάστηκε τον Χριστιανισμό (Ορθοδοξία), νίκησε και φόνευσε τον Συάριο, γιό και διάδοχο του Αιγιδίου, δημιουργώντας το πρώτο κράτος των Φράγκων παρά την ευρύτερη περιοχή των σημερινών Παρισίων. 

Ο Χλωδοβίκος βαπτίσθηκε στο ορθόδοξο δόγμα και έγινε μέλος της Ορθόδοξης (τότε) καθολικής εκκλησίας. Αυτό ακριβώς γράφει και ο Αγαθίας Σχολαστικός, στις Ιστορίες του: «Χριστιανοί γαρ άπαντες τυγχάνουσιν όντες (οι Φράγκοι) και τη ορθοτάτη χρώμενοι δόξη».2

Η αποδοχή του Χριστιανισμού από τον Χλωδοβίκο τον καθιστούσε ως τον μόνο Ορθόδοξο βάρβαρο ηγεμόνα, σε μια περίοδο που όλα τα υπόλοιπα βαρβαρικά φύλα ήσαν αιρετικοί Αρειανοί.  Εμφανίζεται ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και προστάτης των διωκόμενων Ορθοδόξων από τους διώκτες τους Αρειανούς, Βησιγότθους και Οστρογότθους.

Όταν με τον στρατό του έφθασε στα σύνορα της χώρας του με την επικράτεια των Βησιγότθων παρά τον ποταμό Λίγηρα, φέρεται να είπε: «Το φέρω κατάκαρδα που αυτοί οι Αρειανοί κατέχουν μέρος της Γαλατίας. Ας πάμε με την βοήθεια του Θεού να τους κατακτήσουμε και να φέρουμε την χώρα υπό τον έλεγχό μας».3

Οι Φράγκοι ήσαν ειδωλολάτρες και αργότερα έγιναν Ορθόδοξοι χριστιανοί.

2/. Δυστυχώς, μετά τον θάνατο του Χλωδοβίκου (511 μ.Χ.) τα πράγματα άλλαξαν. Οι διάδοχοί έδειξαν διαθέσεις απογαλακτισμού από την Ορθοδοξία και σφετερισμού του τίτλου του αυτοκράτορος. Προέκυψαν αντιθέσεις μεταξύ των διαδόχων και «ευγενών», με αποτέλεσμα η ορθόδοξη πίστη να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμεταλλεύσεως.

Έτσι οι διάδοχοι παρά το γεγονός ότι είχαν ασπασθεί τον Ορθόδοξο χριστιανισμό, άρχισαν να επενέρχονται στις φράγκικες ειδωλολατρικές-παγανιστικές δεισιδαιμονίες τους, τις οποίες ανέμειξαν με την Ορθοδοξία, δημιουργήσαντες μία νέα ψευδεπίγραφη χριστιανική εθελοθρησκεία αναμεμειγμένη με πληθώρα αιρετικών (κυρίως αρειανικών) και παγανιστικών στοιχείων.

Ο Φράγκικος λαός απογαλακτιζόμενος σταδιακώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία μετεμορφώθη πάλιν, σε βάρβαρο και απολίτιστο. Οι Φράγκοι με ισχυρό στρατό και δύναμη που διέθεταν, εσκόρπιζαν στο πέρασμά τους τον τρόμο και τον θάνατο και με τις ανελέητες σφαγές τους πλημμύριζαν στο αίμα πόλεις, χωριά, όρη και πεδιάδες. Από της επανεμφανίσεώς τους κατέστησαν σαφές ότι, ήθελαν να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη και να επιβάλλουν το δικό τους πολιτικοθρησκευτικό καθεστώς.

Ουσιαστικώς, οι Φράγκοι διάδοχοι του Χλωδοβίκου διεμόρφωσαν την Δύση και επέβαλαν δια των όπλων την νοοτροπίαν τους επί της δυτικής Ευρώπης. Σφετεριζόμενοι μάλιστα την Ρωμαίϊκη ιστορία της Γαλατίας (νυν Γαλλίας, έπλασαν τον μύθον: «οι πρόγονοί μας οι Γαλάτες».

Η επικράτεια των Φράγκων διαιρέθηκε σταδιακά σε δυο μεγάλα διοικητικά τμήματα την Αυστρασία (Oster-Rike= Ανατολική Μοναρχία) και την Νευστρία [Nioster-Rike=όχι Ανατολική (δηλ. Δυτική) Μοναρχία].

β. Το σχέδιον των Φράγκων για σφετερισμόν της Ρωμαϊκής/ Ελληνικής Αυτοκρατορίας και εξοντώσεως των Ρωμηών/Ελλήνων

1/. Στα πλαίσια των κατακτητικών σχεδίων τους, οι αλλοτριωμένοι θρησκευτικώς Φράγκοι, αρχικώς επεδίωξαν και επέτυχαν να καταλάβουν τον Παπικό θρόνο και να ανασυστήσουν, αλλοτριωμένη πλέον, την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αργότερα επεχείρησαν να κυριαρχήσουν και στην Ανατολική Αυτοκρατορία, με κύριο στόχο το Ορθόδοξο ποίμνιον, δηλαδή να εξοντώσουν τους Ρωμηούς/Έλληνες και να πολεμήσουν την Ρωμηοσύνη.4

Οι Βησιγότθοι στην Ισπανία παρά το γεγονός ότι είχαν εγκαταλείψει την αίρεση του Αρείου και είχαν γίνει τυπικώς ορθόδοξοι, διετήρησαν τα Αρειανικά τους έθιμα στην διοίκηση της εκκλησίας, τα οποία υιοθετήθηκαν από τους Καρλοβιγκίους Φράγκους5 και τελικώς από τους Νορμανδούς.

Οι Βησιγότθοι, τυπικώς ορθόδοξοι στην ουσία αιρετικοί Αρειανιστές, άρχισαν να καθυποτάσσουν τους Ρωμαίους/Ρωμηούς της Ισπανίας, αντικαθιστώντας σταδιακώς τους Ρωμαίους (Ορθοδόξους) επισκόπους με αρειανιστές ή κρυπτοπαγανιστές Γότθους. Το 654 είχαν  καταργήσει ακόμη και το ισχύον Ρωμαϊκό Δίκαιο.

Οι Καρλοβίγκιοι Φράγκοι εφήρμοσαν την πολιτική τους, καταστρέφοντας την ενότητα των Ορθοδόξων Ρωμαίων, που είχαν υπό την κυριαρχία τους, καθώς και των Ρωμαίων που βρίσκονταν υπό την δικαιοδοσίαν της Νέας Ρώμης και την κυριαρχίαν των Αράβων. Έστρεφαν την μία παράταξη εναντίον της άλλης.

Ο Κάρολος  Μαρτέλος (689;-741) ιδρυτής της δευτέρας δυναστείας των Φράγκων, των Καρολιδών ή Καρολίγγειων ή Καρλοβιγγιανών/Καρλοβίγκιων,6 παππούς του Καρόλου Α΄ (742-814), ενίκησε τους Άραβες στο Πουατιέ (732).

Εγγονός του Καρόλου Μαρτέλου και υιός του Πεπίνου του Βραχέος είναι ο Κάρολος Α΄ (742;- 814) στον οποίον το Σύστημα αργότερα, για τους δικούς του λόγους, απέδωσε το προσωνύμιον Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγκνους ή Καρλομάγνος)!!! Κατά μίαν πηγήν, εγεννήθη εξώγαμος εκ του Πεπίνου και της Βέρθας της Μακρόποδος.7

2/. Το 768 ο Κάρολος Α΄ εστέφθη συμβασιλεύς των Φράγκων μετά του αδελφού του Καρλομάνου ο οποίος απέθανε τρία χρόνια αργότερον. Το 785 προέβη σε φρικαλεότητες που κατέληξαν σε τρομερή σφαγή των Σαξόνων ειδωλολατρών στο Βερντέν και ηνάγκασε τον αρχηγόν τους Βίττεκιντ να βαπτισθεί «Χριστιανός» (αιρετικός) [ΣΣ: Οι Σάξονες εφέροντο ή αυτοαπεκαλούντο «oι απόγονοι του Ισαάκ», υιού του Αβραάμ (Isaak’s sons)].

Προκειμένου να εξουδετερώσει τους Σάξονες ειδωλολάτρες αλλά και όσους δεν εδέχοντο τις ψευδοχριστιανικές ιδέες του, προέβη ακόμη και σε μαζικές εκριζώσεις ειδωλολατρικών και χριστιανικών πληθυσμών!

Για τις ενέργειές του αυτές καθώς και για τις μεταγενέστερες κατά της Ορθόδοξης εκκλησίας και της Ρωμηοσύνης, του αδυσώπητου μίσους κατά των Ελλήνων, το Σύστημα του έδωσε ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ και ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, τον τίτλο του «Καρόλου του Μεγάλου» (Καρλομάγνου)!!!

Το απίστευτον και τραγικώτερον όλων είναι ότι, οι σκοτεινοί άνθρωποι του  Συστήματος διέγραψαν τις σελίδες της Ευρωπαϊκής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή του Καρόλου Α΄, και συνέγραψαν νέα, που διδάσκεται σήμερον παντού, σύμφωνα με την οποίαν, η Ιστορία της σημερινής Ευρώπης αρχίζει από την περίοδο της βασιλείας του «Καρλομάγνου»!!! 

3/. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον (οι παριστάνοντες τους ιερείς των Φράγκων): 

-Από την εποχή του Πιπίνου Χερεστάλ (687-715) και του Καρόλου Μαρτέλου (715-741) πολλοί από τους Φράγκους που αντικατέστησαν Ρωμαίους επισκόπους, ήσαν αξιωματικοί του στρατού, οι οποίοι «έχυναν το αίμα των χριστιανών, όπως αυτό των ειδωλολατρών».

[Οι Φράγκοι ευγενείς προέβαιναν σε αυθαίρετες επιλογές, αντικανονικές χειροτονίες-ενθρονίσεις λαϊκών στα αξιώματα του ιερέως, επισκόπου και αρχιεπισκόπου (όχι πάντοτε), χωρίς να τηρούνται οι προϋποθέσεις επιλογής και οι προβλεπόμενοι κανόνες εκλογής και χειροτονίας τους].

-Οι Φράγκοι επίσκοποι διήγον βίον όπως και οι λαϊκοί «ευγενείς» της εποχής τους (κόμητες, δούκες κ.ά.): Ασκούσαν κοσμική εξουσία, συμμετείχαν έχουν σε στρατιωτικές αποστολές, φορούσαν πολεμικές στολές κ.λπ.

Σε επιστολή του προς τον πάπα Ζαχαρία, το 741, περιγράφει την εκκλησιαστική κατάσταση στην Γαλλική Ρωμανία, όπου είχαν επικρατήσει οι Φράγκοι επίσκοπο, ως εξής:

«Η θρησκεία καταπα­τείται. Οι Φράγκοι επίσκοποι για ογδόντα χρόνια δεν είχαν συνέλθει σε σύνοδο ούτε και είχαν αρχιεπίσκοπο. Οι περισσότεροι επισκοπικοί θρόνοι δίνονται σε φιλάργυρους λαϊκούς ή μοιχούς κληρικούς, που συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις με πλήρη πολεμική εξάρτυση, σφάζοντας αδιάκριτα με τα χέρια τους χριστιανούς και ειδωλολάτρες».8

-«Ήσαν αδηφάγοι λαϊκοί. Μοιχοί και μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξέρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας».9  

4/. Το έτος 794 μ.Χ. με εντολή του Καρόλου Α΄, η δοτή και επιβληθείσα ετσιθελικώς θρησκευτική ιεραρχία των Φράγκων συνήλθε σε «σύνοδο» στην Φραγκφούρτη. Στην Σύνοδο εκείνη της Φραγκφούρτης (794), οι Φράγκοι κατεδίκασαν τους Ρωμηούς/Έλληνες της καθ’ημάς Ανατολής, τους οποίους εχαρακτήρισαν ως «Γραικούς» και την Αυτοκρατορία Graecia, δηλαδή Γραικία και όχι Ρωμαϊκή ή Ρωμανία.

Παραλλήλως παρεχώρησαν στον Πάπα τεράστιες εκτάσεις γης και  ενεθάρρυναν την δημιουργίαν Παπικού κράτους ώστε να πιστέψουν οι Δυτικοί ότι υπήρχε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την οποίαν όμως ….εκπροσωπούσε το Παπικόν κράτος.

Αυτό ήταν το σχέδιον που εφήρμοσαν οι Φράγκοι.

Επίσης η ψευτοσύνοδος της Φραγκφούρτης κατεδίκασε και την Ζ΄ πανορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδο (786/7), αυτήν  που θέσπισε να τιμούμε τις άγιες εικόνες, παρόντων τότε, των λεγάτων (επιτρόπων ή πρέσβεων) του Ορθοδόξου Ρωμαίου πάπα Αδριανού Α΄, ενός δραστηρίου υποστηρικτού της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

γ. Οι σχέσεις των Φράγκων με τους αλλοδόξους Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Talmudist Jews)

1/. Κατ’ αρχάς, το γεγονός ότι ο «Καρλομάγνος» είχε αποκτήσει 18 τέκνα από τις 8 εκ των 10 γνωστών συζύγων και παλλακίδων του, τα λέει ΟΛΑ !!! Κυρίως αποδεικνύει τι είδους …χριστιανικόν δίποδον όν ήταν, αυτός τον οποίον το ΣΥΣΤΗΜΑ εχαρακτήρισε…Μέγα και …ιδρυτήν της Ευρωπαϊκής Ιστορίας.

Οι Ταλμουδιστές ιουδαίοι που ζούσαν στο βασίλειο των Φράγκων,  όχι μόνον ασκούσαν επιρροή στους Καρολίδες και ιδιαιτέρως στον «Καρλομάγνο», αλλά είχαν αποκτήσει αξιώματα και προνόμια που δεν είχαν οι λοιποί πολίτες του Βασιλείου. Όπως προκύπτει από τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία, μέρος των οποίων παραθέτομεν κατωτέρω, ο Κάρολος:

.Διατηρούσε στενώτατες σχέσεις με τους Ιουδαίους του Βασιλείου του. Επεστράτευσε τους Ιουδαίους από την Ιταλία μέχρι τον Ρήνο, τους έδωσε πλήρη ελευθερία στις εμπορικές συναλλαγές τους, καθώς επίσης και στις τοκογλυφικές τους δραστηριότητες (Επέτρεψε στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Jews),  να δανείζουν χρήματα με τόκο, δραστηριότητα η οποία είχε απαγορευθεί για τους «Χριστιανούς» της Φραγκίας).

.Απέστειλε προσωπικές επιστολές προς τους απανταχού της χώρας του Ιουδαίους (Jews), τους οποίους καλούσε να συμβάλλουν στην γεωργική ανάπτυξη του Βασιλείου του.

.Είχε ως προσωπικόν του ιατρόν έναν Ιουδαίον, και έστειλε ως πρεσβευτήν του στο Χαλιφάτο της Βαγδάτης (Επί χαλίφη Harun al-Rashid), επίσης έναν άλλον Ιουδαίον, με το όνομα Ισαάκ!!!

.Eπιβεβαίωσε και ανανέωσε τα έγγραφα απονομής «ειδικών» προνομίων προς τους Ιουδαίους του Βασιλείου του, τα οποία είχαν δοθεί από τους προγόνους του και αφορούσαν μεταξύ άλλων, σε πριγκηπικούς τίτλους (Νasi) και παραχωρήσεις γαιών σε περιοχές που ονομάζονταν (Ιουδαϊκά) Πριγκηπάτα !!!

Ένα από τα προνόμια που παραχωρήθηκαν στους Ιουδαίους της επικρατείας του, ήταν η ίδρυση Ταλμουδικής Σχολής (ΣΣ: Ιουδαϊκού Συνωμοτικού Κέντρου), η οποία καθ’ομολογίαν του Makhir of Narbonne,10 συναγωνιζόταν στην οργάνωση και μεγαλοπρέπεια εκείνες στην αρχαία Βαβυλώνα και προσείλκυε πολλούς μαθητές, από διάφορες περιοχές του Βασιλείου του Καρόλου και όχι μόνον !!!

Αντιλαμβανόμεθα λοιπόν, τι είδους διδασκαλίες εγένοντο και ποιες συνωμοτικές διεργασίες και πράξεις, απεφασίζοντο σ’εκείνη την Ταλμουδική Σχολή.  

.Aπεδέχετο χωρίς να ελέγξει, τους ψευδείς ισχυρισμούς των ταλμουδιστών Ιουδαίων (αλλά και ποίος θα τολμούσε να ερευνήσει την αλήθεια των ισχυρισμών τους), ότι ανήκαν στην «βασιλική γραμμή του Δαβίδ», και κατά συνέπεια κατείχαν τον τίτλον του πολιτικο-θρησκευτικού ηγέτη της εκασταχού Ιουδαϊκής κοινότητος (exilarch). Όμως, όπως έχουμε ήδη αποδείξει, οι πρόγονοι των παγκόσμιων απατεώνων-συνωμοτών και σφετεριστών της Παλαιάς Διαθήκης, των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, ανήκαν στην Καϊνική γραμμή, η οποία ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε/έχει με την Αδαμική γραμμή, στην οποίαν ανήκε και ο Δαβίδ, βασιληάς του παλαιού λαού Ισραήλ. 

. Επέτρεψε την διείσδυση, φανερώς ή κρυφίως, των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, στις τάξεις των βασιλικών οίκων, φράγκων ευγενών και υψηλών αξιωματούχων, και την σύναψη γάμων μεταξύ Ταλμουδιστών Ιουδαίων και Φράγκων, ακόμη και με μέλη της δικής του βιολογικής γραμμής.

2/. Το αποτέλεσμα αυτής της ετερόφυλης επιμειξίας ήταν, η δημιουργία δια των βιολογικών απογόνων του Καρόλου/Καρλονάνου και άλλων Φράγκων «ευγενών», ξεχωριστών γενεαλογικών γραμμών, από τις οποίες εξεπήγασαν πολλοί γνωστοί κλάδοι βασιλικών και τραπεζικών οίκων.

Σημειώνουμε ότι, τα μέλη των Ιουδαιοταλμουδιστών εωσφοριστών Ρότσιλντ και των Ροκφέλλερ κατάγονται από τον «Καρλομάγνο» και είχαν παντρευτεί απογόνους βασιλικών οικογενειών..

Με άλλα λόγια, υπήρξε ένα είδος «παραδόσεως» ή συνθηκολογήσεως/ (Capitulation) του ψευδοχριστιανού Καρόλου με τους Ταλμουδιστές υπηκόους του Βασιλείου του, ορκισμένους εχθρούς των Χριστιανών, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν! Άλλωστε, η ομολογία σύγχρονων Ιουδαίων ότι, η αξιολόγηση των σχέσεων μεταξύ του «Καρλομάγνου» και του Makhir of Narbonne, αδελφού του πρέσβεως Ισαάκ, ήταν μυστική (apocryphal), σημαίνει πολλά, για τους εχέφρονες και ανεξάρτητους ερευνητές του θέματος και ο νοών νοείτω!

Φυσικόν ήταν λοιπόν, οι παγκόσμιοι συνωμότες, να μην άφηναν τέτοιες ευκαιρίες να περάσουν ανεκμετάλλευτες, όταν μάλιστα ο Κάρολος ήταν αποδεδειγμένως, ένας αιρετικός ψευδοχριστιανός και φανατικός εχθρός των Ρωμηών/Ελλήνων της Ορθόδοξης Ανατολής, τους οποίους (Ρωμηούς/Έλληνες), είχαν θέσει στο στόχαστρό τους, οι ταλμουδιστές συνωμότες, από τους προηγούμενους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες !!!

Έτσι, δεν άργησε να έλθει ως …λογική κατάληξη, το πρώτο σχίσμα Ανατολής-Δύσεως (867), για να ακολουθήσει …φυσιολογικώς, το οριστικό Σχίσμα (1054) και να ολοκληρωθεί το έγκλημα των παγκόσμιων συνωμοτών, με την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φραγκοπαπικούς «σταυροφόρους» (1204), την εκστρατεία των οποίων χρηματοδότησαν οι Ιουδαίοι τραπεζίτες της Δύσεως και της οποίας ηγήθηκε ο γηραιός Ιουδαίος δόγης της Βενετίας, Δάνδολος!!!

3/. Λοιπά αποδεικτικά στοιχεία των «στενών σχέσεων», των Καρολιδών-Καρόλου Α΄ και Ταλμουδιστών Ιουδαίων.

Όπως στις παρακάτω πηγές:

α/. [Jewish Encyclopedia By: Richard Gottheil, Isaac Broydé, Jewish Encyclopedia.com].

β/. Durant, Will.  “King Charlemagne” Archived 24 December 2011 at the Wayback Machine. Story of Civilization, Vol III, The Age of Faith. Online version in the Knighthood, Tournaments & Chivalry Resource Library, Ed. Brian R. Price.

γ/. “Charlemagne-King of the Franks”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 12 April 2020.

δ/. Dressen, Wolfgang; Oellers, Adam C.; Minkenberg, Georg (2003). Ex Oriente : Isaac and the white elephant: Baghdad-Jerusalem-Aachen: a journey through three cultures around 800 and today: Catalog book in three volumes for the exhibition in the town hall, cathedral and cathedral treasury Aachen, from June 30 to September 28, 2003 (in German). Von Zabern. ISBN 978-3-8053-3005-3.

Δεν χρειάζεται λοιπόν, να καταναλώσουμε πολλή «φαιά ουσία», για να αντιληφθούμε ποιοι εισηγήθηκαν και ώθησαν τον Κάρολον να γίνει ο Σχίστης της Ενιαίας μέχρι τότε, Ορθόδοξης Εκκλησίας και να εξηγήσουμε τους λόγους και τα βαθύτερα αίτια του Σχίσματος Ανατολής και Δύσεως!

Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Καϊνίτες Εωσφοριστές, Ταλμουδιστές Ιουδαίους (JEWS), τους διαχρονικούς εχθρούς της ανθρωπότητος, (CAINITE  BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY)!!

Το οδυνηρό διπλό εκείνο Σχίσμα, ουσιαστικώς συνετέλεσε στην αποδυνάμωση της Αυτοκρατορίας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε μοιραίως ήλθε και η κατάλυση της Αυτοκρατορίας, με την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς (1453).

3. Ο ΤΙΤΛΟΣ «IMPERATOR ROMANORUM» (ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ).

α. Στην Εγκυκλοπαίδεια Britannica, διαβάζουμε:

«…Μερική επίσης, ήταν η χρήση της ονομασίας Γραικού σ’ όλη την διάρκεια της ζωής της αυτοκρατορίας, παρά το γεγονός ότι από τον 9ον αιώνα στις λατινικές πηγές κυρίως του φραγκικού κράτους γίνεται συστηματική χρήση της για ολόκληρη την αυτοκρατορία, με σκοπό την εξουδετέρωση της ονομασίας Ρωμαί-ος/-οι και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος) (…) και την αποκλειστική οικειοποίησή τους, από τους Φράγκους του Φραγκικού κράτους.

Η συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η νομιμότητα της συνέχειας αυτής, συνδεόταν άρρηκτα με τις ονομασίες που θεμελίωναν τη νόμιμη χρήση του τίτλου αυτοκράτωρ Ρωμαίων (imperator Romanorum) και εξασφάλιζαν τη μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της νόμιμης αυτοκρατορίας στην Οικουμένη» (Εγκυκλ. Britannica, λ. «Βυζάντιο»).

Το 772, η παλαιά Ρώμη έπαψε να μνημονεύει τον αυτοκράτορα που πρώτα κυβερνούσε από την Κωνσταντινούπολη, και στα 800 ο Καρλομάγνος στέφθηκε Ρωμαίος αυτοκράτορας από τον ίδιο τον Πάπα, απορρίπτοντας επίσημα τους Ρωμαίους/Ρωμηούς της καθ’ημάς Ανατολής ως πραγματικούς Ρωμαίους. Σύμφωνα με την ερμηνεία των γεγονότων από τους Φράγκους, ο παπισμός καταλλήλως «μετέφερε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορική εξουσία από τους Έλληνες στους Γερμανούς, στο όνομα της Μεγαλειότητός του, του Καρόλου».

Οι Δυτικοί Αυτοκράτορες, μετά τον Καρλονάνο (Καρλομάγνο κατά τους Φράγκους), σφετεριζόμενοι τον τίτλο των Αυτοκρατόρων της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, άρχισαν να αυτοαποκαλούνται συστηματικά «Imperator Romanorum» (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων) αμφισβητώντας άμεσα το «Βασιλεύς Ρωμαίων» της Κωνσταντινουπόλεως, μόλις από την εποχή του Αυτοκράτορα Όθωνα Γ΄ (983-1002).

Βεβαίως, οι καλά πληροφορημένοι μεταξύ των Δυτικών γνώριζαν ήδη ότι ο καλύτερος τρόπος για να προσβάλλουν την αυθεντία της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν να αρνούνται την Ρωμαϊκή της ταυτότητα. Έτσι απεφάσισαν να αποκαλούν πλέον τους πολίτες του Ανατολικού τμήματος της Αυτοκρατορίας, αντί για Ρωμαίους, Γραικούς.

Ονομάστε τους «Graecus» (Γραικούς): Αυτό μεταφραζόταν «Έλληνες» (Hellenes), που σήμαινε ειδωλολάτρες, αιρετικοί και μη γνήσιοι Ρωμαίοι»!!!

β. Από τότε, ένας πόλεμος ονομάτων ξέσπασε γύρω από τα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά δικαιώματα. Οι Φράγκοι αδυνατώντας να αρνηθούν ότι υπήρχε αυτοκράτωρ στην Κωνσταντινούπολη, ικανοποιούνταν αποκηρύσσοντάς τον ως διάδοχο της Ρωμαϊκής/ Ρωμαίϊκης κληρονομιάς, με το επιχείρημα ότι οι Έλληνες δεν είχαν καμιά σχέση με την Ρωμαϊκή κληρονομιά.

Ο Πάπας Νικολάος Α΄ορμώμενος από αυτά τα αίτια, έγραψε στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ':

«Παύσατε να αποκαλείστε «Αυτοκράτωρ Ρωμαίων», αφού οι Ρωμαίοι των οποίων ισχυρίζεστε ότι είστε Αυτοκράτορας, είναι στην πραγματικότητα βάρβαροι, κατά την γνώμη σας».11

Στο εξής, ο αυτοκράτορας στην Ανατολή ήταν γνωστός και μνημονευόταν ως Αυτοκράτωρ Ελλήνων ή Αυτοκράτωρ της Γραικίας και η χώρα τους ως Ελληνική ή Γραικική Αυτοκρατορία, ενώ οι Φράγκοι διατηρούσαν και τους δύο «Ρωμαϊκούς» τίτλους για τον Φράγκο βασιλιά.

H προσβολή που οι Ρωμαίοι/Ρωμηοί της Ανατολής αισθάνθηκαν για την κατηγορία αυτή, καταδεικνύει πόσο συναισθηματικά συνδεδεμένοι ήταν με το όνομα Ρωμαίος.

Πραγματικά, ο Επίσκοπος Λιουτπράνδος (Cremon Liutprand), απεσταλμένος της Φραγκικής αυλής, φυλακίστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη, επειδή δεν αναφέρθηκε στον Ρωμαίο αυτοκράτορα με τον κατάλληλο τίτλο του. Η φυλάκισή του ήταν αντεκδίκηση για την ίδρυση της ψευδεπίγραφης και ιστορικώς ανύπαρκτης «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», από τον Φράγκο βασιλιά του, τον Όθωνα Α΄.12

Παρά τις θεολογικές αυθαιρεσίες, ιστορικές αλχημείες, θρησκευτικές δολοφονίες και πλαστογραφίες των Φράγκων, ακόμη και επισήμων εγγράφων της αυτοκρατορίας (Ψευτο-Ισιδώρειες διατάξεις, Κωνσταντίνειος δωρεά, κλπ), που σφετερίστηκαν ιστορία και ονόματα των Ρωμαίων, οι Αυτοκράτορες της καθ’ ημάς Ανατολής, εξακολουθούσαν να αποκαλούνται και ένοιωθαν υπερηφάνεια όταν τους αποκαλούσαν με τον τίτλο τους, «Αυτοκράτορας των Ρωμαίων».

Παραθέτουμε παρακάτω φωτογραφίες αυτοκρατόρων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτικρατορίας, όπου άπαντες χαρακτηρίζονται αυτοκράτορες ή βασιλείς των Ρωμαίων.

Οι παρατιθέμενες φωτογραφίες από ψηφιδωτά, νομίσματα, έγγραφα κ.α. ελήφθησαν δειγματοληπτικά από την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» («Εκδοτική Αθηνών»). Απεικονίζουν διάφορους αυτοκράτορες με τους τίτλους τους, στους οποίους πουθενά δεν υπάρχουν οι λέξεις «Βυζάντιον» ή «Βυζαντινός».

Βεβαίως δεν υπάρχουν και οι τίτλοι, «Ελλάς» και «Έλλην» ακόμα και σ’ αυτούς της τελευταίας δυναστείας, των Παλαιολόγων, αλλά δεσπόζουν οι τίτλοι: «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων» και «βασιλεύς των Ρωμαίων».

Όχι για κανένα άλλον λόγον αλλά επειδή το όνομα Ρωμαίος/ Ρωμηός εσήμαινε/σημαίνει Έλλην κατά την φυλή και Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την Πίστη ή πολίτης της Αυτοκρατορίας, αλλοεθνής χριστιανός ορθόδοξος ή αλλόδοξος (αμφότεροι "Έλληνες" κατά το ανθρώπινο πνεύμα)!!!

 

Aπό αριστερά: Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος (ια΄αι.). Αλέξιος Κομνηνός (ιβ΄ αι.). Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις (ιγ΄ αι.). Όλοι τους φέρουν μή Ελληνικές ενδυμασίες κι αποκαλούνται βασιλείς των Ρωμαίων.

Ο Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος, ένας από τους τελευταίους αυτοκράτορες, ο οποίος αποκαλείται «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων».      

Επάνω: Μανουήλ Β΄Παλαιολόγος (14ος-15ος αι.)

Στο μετάλλιο (Hτtel des Medailles, Παρίσι) εικονίζεται ο προτελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας, Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, με δυτική ενδυμασία και κάλυμμα κεφαλής, τιτλοφορείται δε: «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.»

Κάτω: Η ιδιόχειρη υπογραφή του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως: «Κωνσταντίνος ο εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Παλαιολόγος».

γ.  Το ειδεχθές έγκλημα των Ιουδαιο-φράγκων

Οι αυτοκράτορες της καθ’ημάς Ανατολής, εξηκολούθησαν να αποκαλούνται ως «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων» και οι πολίτες της Αυτοκρατορίας έτσι τους αποκαλούσαν, θεωρούντες εαυτούς Ρωμαίους/Ρωμηούς/Έλληνες, μέχρι και τα μέσα του 16ου αιώνος. 13

Τότε διεπράχθη από το Σύστημα, με πρωτεργάτες τους αιρετικούς μισέλληνες Φράγκους και τους συμμάχους τους ταλμουδιστές Ιουδαίους, ένα άλλο ειδεχθές  έγκλημα σε βάρος του Ελληνισμού/της Ρωμηοσύνης, σε μία περίοδο που οι Ρωμηοί/ Έλληνες, όντες υπόδουλοι στους Οθωμανούς, ΔΕΝ είχαν την δυνατότητα αντιδράσεως.

Ποίον ήταν το έγκλημα των Ιουδαιο-Φράγκων;

Η ανιστόρητη, απαράδεκτη, αυθαίρετη και υστερόβουλη μετονομασία των υπόδουλων πολιτών της Ρωμανίας σε «Βυζαντινούς» και της πάλαι ποτέ ένδοξης Ρωμαϊκής/ Ρωμαίϊκης/ Ελληνικής Αυτοκρατορίας, σε «Βυζαντινή» και «Βυζάντιον»..

Και όχι μόνον αυτό!

Διέγραψαν τους όρους/τα ονόματα Ρωμαίος και Ρωμαϊκός, απ’όλες τις φράσεις, τίτλους, κλπ που συνεδέοντο με κάθε είδους δραστηριότητα, θεσμόν, επιστήμη, αρχή, κλπ. της Αυτοκρατορίας μας. Έτσι επέβαλλαν τα ανιστόρητα ονόματα/όρους, Βυζάντιον, Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, Βυζαντινή αρχιτεκτονική, Βυζαντινά στρατεύματα, αυτοκράτορες/αξιωματούχοι του Βυζαντίου, κλπ.

Τα ονόματα αυτά, εισήχθησαν δολίως και επεβλήθησαν βιαίως στην συνείδηση των υπόδουλων τότε Ρωμηών/Ελλήνων, ώστε να επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα και να θεωρούνται ως δήθεν ιστορικώς αληθή, καίτοι είναι υποβολιμιαία, απαράδεκτα και ιστορικώς παντελώς αβάσιμα.

Εκτός από τους δυτικούς λογίους και ιστορικούς που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία σε βάρος της Ρωμηοσύνης, οι μεταγενέστεροι Ελλαδίτες λόγιοι, καθηγητές και διδάσκαλοι, ως κυνάρια των λεγομένων «διαφωτιστών» της Δύσεως, ήγουν σκοταδιστών, όχι μόνον επαναλάμβαναν ανοήτως και ακρίτως τα ονόματα Βυζάντιον και Βυζαντινοί, αλλά τα συντηρούσαν πιθηκίζοντες και τελικώς τα επέβαλλαν στις μεταγενέστερες γενεές των Ελληνοπαίδων, περίπου ως δόγματα, μέχρι των ημερών μας.

Αυτό δεν λέγεται απλώς ιστορική άγνοια, αλλά ιστορική διαστροφή. Δεν είναι αποτέλεσμα πνευματικής αδυναμίας ή πενίας, αλλά πνευματικής δουλείας και καταπτώσεως, των διδασκόντων μιμητικώς γενεές και γενεές!

Ουαί υμίν ανιστόρητοι, αγράμματοι και ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι παραχαράκτες της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, ξενομανείς πιθηκαλώπεκες!!!  

Ρωμαίοι/Ρωμηοί είναι η ονομασία με την οποία οι Έλληνες ήταν γνωστοί κατά τον Μεσαίωνα. Οι πολίτες της Ρωμανίας «Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η Αυτοκρατορία τους ήταν «Ρωμαϊκή» και η πρωτεύουσά τους η Νέα Ρώμη…».14

δ. Όμως, το τραγικώτερον του σοβαρώτατου αυτού θέματος, δηλαδή της επί αιώνες χρήσεως των ανιστόρητων όρων-ονομάτων περί Βυζαντίου, Βυζαντινών, κλπ αντί των ιστορικών τοιούτων Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία/Ρωμανία, Ρωμαίος/Ρωμηός,  είναι το εξής:

Η ενσυνείδητη αποσιώπηση/συγκάλυψη ή εξ αγνοίας(δυσκόλως να το πιστεύσουμε), της ιστορικής αληθείας, από εκείνους που όφειλαν να την έχουν διαφυλάξει, δηλαδή την εκάστοτε Διοίκηση, τους επισκόπους και τα μέλη της Ελλαδικής Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας,  αφού:

.Έξωθεν των ιερών ναών, των μονών και των  πνευματικών ιδρυμάτων, είναι αναρτημένες και κυματίζουν οι σημαίες και τα ιερά σύμβολα της Ρωμηοσύνης, της  Ρωμαϊκής/ Ρωμαίϊκης/ Ελληνικής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας μας, την ερμηνεία των οποίων για το Γένος των Ρωμηών/Ελλήνων, είχαν/έχουν ιερά υποχρέωση να υπενθυμίζουν,  αναλύουν και να διαλαλούν εγχωρίως και διεθνώς, εν παντί τόπω και χρόνω!!!

.Αντί της προμνησθείσης υποχρεώσεως, επιμένουν να αναφέρονται στους προμνησθέντες Φραγκο-ιουδαϊκής εμπνεύσεως, ανιστόρητους όρους/ονόματα, χωρίς να κάνουν αναφορά στην ιστορική αλήθεια, με αποτέλεσμα οι σύγχρονοι Έλληνες, ιδιαίτερα η Ελληνική νεολαία, να θεωρούν περίπου ως «θέσφατα» τους επικρατήσαντες όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός, Βυζαντινή αρχιτεκτονική/υμνολογία, κλπ, διατηρώντας στο σκοτάδι το ποίμνιον, όπως επιθυμεί το Ιουδαιοταλμουδικό Σύστημα!!!

Κατόπιν των παραπάνω, μεγίστη είναι η τιμή και θεϊκή η ευλογία, σ’εκείνους οι οποίοι:

-Θεωρούν εαυτούς Ρωμηούς/Έλληνες, αισθάνονται ρίγος αντικρύζοντας τα παραπάνω σύμβολα της Ρωμηοσύνης, ενσυνειδήτως πιστεύουν στους ιερούς συμβολισμούς τους, στην διαχρονικότητα του ευλογημένου Γένους των Ελλήνων, αλλά και την δόξα της Ρωμηοσύνης, έχοντάς τα χαραγμένα βαθειά μέσα στην καρδιά τους!!!

-Αναμένουν καρτερικώς την ΑΝΩΘΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, για αφύπνιση της Ρωμηοσύνης, «έγερση» του «Μαρμαρωμένου Βασηλιά μας», προς απελευθέρωση της Βασιλεύουσας/Πόλης μας και επιστροφή ΟΛΩΝ των ιστορικών εδαφών της Γαλάζιας Αυτοκρατορίας μας, στους νομίμους δικαιούχους, εδάφη τα οποία πάνω από χίλια χρόνια, συναποτελούσαν  την «Νέα Γη της Επαγγελίας», την Ρωμανία μας!!!

Η Μόνη Αληθινή Γαλάζια Πατρίδα!!!

Η Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία!!! Η Ρωμανία μας!!!      

 

4. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ.

Από την στιγμή που το κράτος της Νέας Ρώμης απεδέχθη την Ορθόδοξη πίστη και ανεγνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Συνοδικοί όροι της έγιναν νόμοι του κράτους  και απέκτησε νόημα η έννοια: "Οικουμενική Σύνοδος".

Οικουμενική Σύνοδος, είναι εκείνη:

α. H oποία συγκλήθηκε από Αυτοκράτορα της Ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με οικουμενική (παν-Ρωμαϊκή) εμβέλεια, αλλά φυσικά και πανχριστιανική.

β. Οι αποφάσεις της οποίας έγιναν αποδεκτές διαχρονικώς, από ολόκληρη την ανά τον κόσμο ενωμένη, τότε, Ορθόδοξη Εκκλησία (Ανατολής και Δύσεως).

γ. Οι αποφάσεις της οποίας υπεγράφησαν από όλα τα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία συμπεριλαμβανομένης και της παλαιάς Ρώμης.

δ. Η οποία σχολήθηκε με σημαντικά Θεολογικά ζητήματα (δογματικά-εκκλησιαστικά).

Συνολικώς είναι εννέα οι Οικουμενικές Σύνοδοι που αναγνωρίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία.

1η Οικουμενική Σύνοδος: 325 μ.Χ. Νίκαια της Βιθυνίας.

Συνεκλήθη από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Έλαβαν μέρος 318 επίσκοποι. Ασχολήθηκε με την βλασφημία του Αρείου ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι κτίσμα και όχι Ομοούσιος του Πατρός. Κανόνισε και την ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα. Τότε άρχισε να γράφεται το Σύμβολο της Πίστεως.

2α Οικουμενική Σύνοδος: 381 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.

Συνεκλήθη από τον Μέγα Θεοδόσιο. Έλαβαν μέρος 150 Ορθόδοξοι επίσκοποι και 36 αιρετικοί Μακεδονιανοί. Προήδρευσε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Καταδίκασε και πάλι τον Άρειο, και την αίρεση του Μακεδονίου, ο οποίος εδίδασκε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κτίσμα του Θεού, γι’ αυτό και ονομάστηκε “πνευματομάχος”.

3η Οικουμενική Συνόδος: 431 μ.Χ. Έφεσος.

Συνεκλήθη από τον Θεοδόσιο τον Β΄. Δογμάτισε κατά του Νεστοριανισμού, στο Ναό της βασιλικής της Παναγίας με 200 επισκόπους. Καταδίκασε τον Νεστόριο επίσκοπο Κωνστ/πόλεως, και δογμάτισε ότι η Παναγία πρέπει να ονομάζεται Αειπάρθενος και Θεοτόκος.

4η Οικουμενική Σύνοδος: 451 μ.Χ. Χαλκηδόνα της Μ. Ασίας με 630 επισκόπους.

Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό και την αυτοκράτειρα Πουλχερία. Εκεί καταδικάστηκε ο Μονοφυσιτισμός.

5η Οικουμενική Σύνοδος: 5 Μαϊου ως 21 Ιουνίου του 553 μ.Χ., με 165 πατέρες.

Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Καταδίκασε και αναθεμάτισε τον Ωριγένη, τον Δίδυμουν και Ευάγριον και τα μισαρά αυτών δόγματα περί προϋπάρξεως των ψυχών (Ωριγενισμός), τον Νεστοριανισμό, και άλλες αιρέσεις. Ο πάπας της Ρώμης Βιργίλιος δεν παρευρέθη στην Σύνοδο αλλά την επεκύρωσε αργότερον δι’εγγράφου εκδόσεως.

6η Οικουμενική Σύνοδος: 680 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.

Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Πωγωνάτο. Παραβρέθηκαν από 150 – 289 επίσκοποι μεταξύ των οποίων έξαρχοι ως εκπρόσωποι του πάπα της Ρώμης Αγάθωνος. Καταδίκασε την αίρεση του Μονοθελητισμού. Κατέκρινε τους πατριάρχας Κωνσταντινουπόλεως Σέργιον, Πύρρον, Παύλον και Πέτρον καθώς και τον πάπαν της Ρώμης Ωνώριον ως αιρετικούς αναθεματίσασα τον Ωνώριον.

Ο πάπας της Ρώμης Αγάθων γράφων στον αυτοκράτορα Πωγωνάτον, προσυπογράφει τις αποφάσεις της Συνόδου και κατηγορεί ως αιρετικόν τον πάπα Ωνώριον. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε ότι ο Χριστός μετά την Σάρκωσή Του όπως είχε δύο φύσεις έτσι είχε και δύο θελήσεις (Την Θεία και ανθρώπινη).

Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος: 691 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.

Συνεκλήθη από τον Ιουστινιανό τον Β΄ και έγινε «εν Τρούλλω του Παλατίου», οπότε ονομάσθηκε: «Εν Τρούλλω». Δεν ήταν ανεξάρτητη Σύνοδος, αλλά συστηματοποίησε και ολοκλήρωσε το έργο των δύο προηγουμένων Συνόδων, της 5^ης και της 6^ης, γι’ αυτό, αν και Οικουμενική, ονομάσθηκε: «Πενθέκτη», ως τμήμα εκείνων των Συνόδων, και δεν αριθμήθηκε ως ξεχωριστή Οικουμενική Σύνοδος. Στην Σύνοδο παρευρέθησαν και εκπρόσωποι του Πάπα, όπως Βασίλειος επίσκοπος Γορτύνης, ο επίσκοπος Ραβένης και οι λεγάτοι Σαρδινίας, Θεσσαλονίκης και Κορίνθου.

Στην Σύνοδο επικυρώθηκαν ΟΛΕΣ οι αποφάσεις των προηγουμένων Συνόδων και συναναθεματίσθηκαν όλοι εκείνοι οι εχθροί της αληθείας, οι αιρετικοί δηλαδή ορίσαντες και τούτο: «Ούτε ηξεύρουν, αλλ’ούτε ημπορούν κατ’ουδένα τρόπον να προσθέσουν τι ή να αφαιρέσουν από τα δόγματα των Πατέρων…Αλλά κι όποιος δεν κρατεί τα των προειρημένων αγίων Πατέρων δόγματα της ευσεβείας, μήτε φρονεί ταύτα με τον νουν, μήτε κηρύττει με την γλώσσαν, αλλ’ επιχειρεί να εναντιώνεται εις αυτά, ούτος να είναι ανάθεμα, και από των Χριστιανών τον κατάλογον αποβάλλεται και να αποκόπτεται, ως αλλότριος και μέλος σεσηπός…».

7η Οικουμενική Σύνοδος: 787 μ.Χ.( Κατ’ άλλους το 783 ή 788). Νίκαια της Βιθυνίας, στο ναόν της Αγίας Σοφίας.

Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία. Παρεβρέθηκαν 367 πατέρες μεταξύ των οποίων 17 πρώην εικονομάχοι μετανοήσαντες για τις αιρετικές κακοδοξίες τους. Υπερέχοντες δε αυτών ήσαν Ταράσιος ο Κωνσταντινουπόλεως, Πέτρος αρχιπρεσβύτερος Ρώμης, και Πέτρος άλλος Πρεσβύτερος και αυτός και ηγούμενος της εν Ρώμη μονής του Αγίου Σάββα, επέχοντος τόπον του Πάπα Αδριανού…

 Στερέωσε και προφύλαξε τις εικόνες αναθεματίζοντας την εικονομαχία και καταδικάζοντας την ιδέα της σχηματοποιήσεως της αόρατης και άϋλης Τριάδος. Εκεί εκφράσθηκε η θεολογία περί της εικονογραφήσεως του Χριστού και των Αγίων.

8η Οικουμενική Σύνοδος: 879-880 μ.Χ. Κωνσταντινούπολις.

Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Ηγήθηκαν ο Ορθόδοξος τότε Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Η΄ (872-882) δια τριών (3) εκπροσώπων του και παρέστη ο Πατριάρχης της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης Μεγάλος Φωτιος (858-867, 877-886).

 Επεκύρωσε τις αποφάσεις της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, και καταδίκασε το Φιλιόκβε, που μόλις τότε είχε αρχίσει να επιβάλλεται στην Δύση από τους Φράγκους.[Kαταδίκασε τις αιρετικές Συνόδους του Καρλομάγνου στην Φραγκφούρτη (794) και το Άαχεν (809)].

9η Οικουμενική Σύνοδος: 1341 μ.Χ.

Δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία και την άκτιστη Ενέργεια του Θεού, καθώς επίσης και για τον Ησυχασμό, καταδικάζοντας τον αιρετικό Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Έτσι η Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341), συμμετείχε ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς), και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησία. Συνεπώς και η Σύνοδος αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου.

Η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος το 1341 καταδίκασε τον πλατωνικό μυστικισμό του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ο οποίος είχε έρθει από τη Δύση ως προσήλυτος στην Ορθοδοξία. Φυσικά η απόρριψη του πλατωνικού τύπου μυστικισμού ήταν παραδοσιακή πρακτική των Πατέρων.

Οι ανωτέρω εννέα (9) Οικουμενικές Σύνοδοι, δημοσιεύτηκαν ως Ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε Ρωμαίους Πατριάρχες, τους Μητροπολίτες και επισκόπους τους. Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της α) Πρεσβυτέρας Ρώμης, β) Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, γ) Αλεξανδρείας, δ) Αντιοχείας, στα οποία προστέθηκε το 451 ε) των Ιεροσολύμων.

Εξαιρείται η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις Ρωμηοί/Ρωμηοί/Έλληνες Πατριάρχες και επικύρωσε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βιαίως από τους αιρετικούς Φράγκους, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με την βοήθεια των Νορμανδών.

Μετά τη πτώση της Ελληνικής/Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Ρωμανία) και του αυτοκράτορα, το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν την παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι δεν ονομάστηκαν "Οικουμενικές" είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει "Αυτοκρατορικές" επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453, είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, με κύρος όχι μικρότερο από τις Οικουμενικές Συνόδους.

Δυστυχώς, σήμερα υπάρχουν Έλληνες Χριστιανοί που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι, αλλά αγνοούν όχι μόνον την Ογδόη και την Ενάτη Οικουμενική Σύνοδο, αλλά και τις υπόλοιπες Οικουμενικές Συνόδους.

 

Συνεχίζεται

---

1 Μερικά  από τα Γερμανικά φύλα  είναι τα εξής : Τριβόκοι, Νεμέτοι, Βαγγιόνοι, Ματτιάκοι, Ούβιοι, Σουγάμβοι, Βατανοί, Τένκτεροι, Ουσιπέται, Βρούκτεροι, Αμψιβάριοι, Χάττοι, Μάρσοι, Χερούσκοι, Φράγκοι, Καννικφάτοι,  Φρείζιοι, Καύχοι, Μαρκομάννοι, Κουάδοι, Ερμόνδοροι, Σέμνωνες, Λογγομβάρδοι, Σάξονες (Sachsen), Άγγλοι (Angeln), Βαρίνιοι, Βάρνοι, Ρόγοι, Βουργονδιόνοι, Λούγιοι, Σιλίγκοι, Γότθοι, Γαλίνδοι, Αίσιοι, Γεπίδοι, Αλαμανοί  και άλλοι.

2 Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Ι.2.4, (Κανάκης, Αθήνα 2008, σε μετάφραση Αλέξανδρου Αλεξάκη).

3 Gregory, Historia Francorum, II.37.5 "Valde molestum fero, quod hi Arriani partem teneant Galliarum. Eamus cum Dei adiutorium, et superatis redegamus terram in ditione nostra".

4 Ο όρος «Ρωμηοσύνη» είναι νεώτερος και δηλώνει το σύνολον των γενεών των Ρωμαίων/Ρωμηών/Ισχυρών, δηλαδή το ιδιότυπον έθνος του Νέου Ισραήλ/των Ορθοδόξων Χριστιανών (διαφορετικών κατά την φυλετικότητα, ελληνοποιημένων κατά το ανθρώπινο πνεύμα και ομοφρόνων κατά την χριστιανική/Ορθόδοξη πίστη).

5 Migne PL, 89, 744.

6 Καρολίδες ή Καρολίγγειοι ή Καρλοβιγγιανοί/Καρλοβίγκιοι (Carolingians ή Carlovingians):

Η ονομασία της δυναστείας προήλθε εκ του Καρόλου Μαρτέλου, νόθου γιου του Πεπίνου του Έρσταλ, μαϊορδόμου των τελευταίων Μεροβιγκείων. Γενάρχης όμως του οίκου θεωρείται ο επίσκοπος του Μετς Αρνούλφος (582;- 640;).

Το όνομα Κάρολος προήλθε εκ του παλαιογερμανικού Charal που σημαίνει ανδροπρεπής. Αργότερα εξελληνίσθη σε Κάρολος (Carolus), απεδόθη στην γερμανικήν και Σουηδικήν ως Karl, στην γαλλικήν και αγγλικήν ως  Charles και στην ιταλικήν ως Carlo.

7 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 12ος, σ.684.

8 π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1975, σ. 322.

9 Mansi 12, 313-314.

10 Makhir ben Yehudah Zakkai of Narbonne or Makhir ben Habibai of Narbonne or Natronai ben Habibi (725 - 765 CE or 793 CE) was a Babylonian-Jewish scholar and later, the supposed leader of the Jewish Community of Narbonne in a region which at that time was called Septimania at the end of the eighth century.

11 Epistola 86, of year 865, PL 119, 926

12 Ο Λιουτπράνδος ή Λουϊτπράνδος (ιταλ. Liutprando da Cremona,920-972) ήταν Λομβαρδός ιστορικός, συγγραφέας και επίσκοπος της Κρεμόνας (961-972

13 Ο όρος «Βυζάντιο» είναι νεολογισμός. Τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, ο κρυπτο-ιουδαίος ταλμουδιστής, όργανον των Φράγκων, Ιερώνυμος Wolf (1516-80) στα 1562. Τελικά το όνομα «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» καθιερώθη με το έργο του, Du Cange, “Historia Byzantίna” (1648).

14 Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Το βυζαντινό Κράτος, , Τέταρτη έκδοση – Εκδόσεις Βάνιας Θεσσαλονίκη, σελ 51 --- στο έργο του Θ. Δρίτσα: Η παραχάραξη της ιστορίας. Οι Έλληνες του ’21 ήταν οι συνεχιστές της Ρωμηοσύνης. Το λεγόμενο «βυζαντινό Κράτος» ποτέ δεν υπήρξε, http://www.romanity.oodegr.com/21-politismikh_synexeia.html.