OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Η Μόνη Αληθινή Γαλάζια Πατρίδα !!! Η Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία !!! Η Ρωμανία μας!!!

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.».[Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια») ].

Μέρος 13ον

Δ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ TON 7oν/8ον ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.)

5. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΤΟΥΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ [THE GREAT CONSPIRACY OF THE TALMUDIST JEWS ΑΝD THEIR OCCULT ALLIES, AGAINST ANCIENT HELLENISM AND CHRISTIANITY] {Συνέχεια 12ου Μέρους}.

α.  Η Συνωμοσία κατά των αρχαίων Ελλήνων και των Χριστιανών (Συνέχεια 12ου Μέρους).

3/. Μέθοδοι των Συνωμοτών και τρόποι υλοποιήσεως των στόχων τους (τακτικών και στρατηγικών).

Οι Φαρισαίοι/Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews) ενόμιζαν ότι η διδασκαλία του Χριστού σύντομα θα λησμονηθεί, αλλά όταν είδαν την ταχείαν εξάπλωσή της, συνεσκέφθησαν με τους προμνησθέντες πάσης φύσεως αποκρυφιστές, ψευδοφιλοσόφους, αντιχριστιανούς και απεφάσισαν από κοινού, να χρησιμοποιήσουν σατανικές μεθόδους και τρόπους υλοποιήσεως των στόχων τους. Συγκεκριμένα :

Ανασκεύασαν τους αρχαίους μύθους και επεχείρησαν να δικαιολογήσουν όσα ασεβή και αισχρά περιελαμβάνοντο σ’ αυτά, άλλα να  ερμηνεύσουν ετεροχρονισμένως και  άλλα ως, δήθεν καλυπτόμενα με πέπλους μυστηρίου και ελκυστικής αλληγορίας. Προς τούτοις μεταξύ άλλων, ισχυρίσθηκαν ότι:

o Οι μύθοι ανήγοντο σε ενέργειες της φύσεως και συνεπώς ήσαν ενδείξεις «σεβασμού» αποδιδομένου στην θεότητα από ευγνωμοσύνη του ανθρώπου.

o Τα γραφόμενα στην Βίβλο (Π.Δ.) έχουν την καταγωγή τους από τους μύθους των παγανιστικών Εθνών. Σύνηθες επιχείρημά τους ήταν οι «ομοιότητες» που υπήρχαν τόσον μεταξύ της δημιουργίας της Βίβλου και της Ελληνικής θεογονίας, του κατακλυσμού του αναφερομένου στην Π.Δ.(Νώε), του κατακλυσμού της Βαβυλώνος (Έπος Γιλγαμές), όσον και μεταξύ των κατακλυσμών του Δευκαλίωνος.

Όμως, «Ο κατακλυσμός στην κοσμογονία των Χαλδαίων φαίνεται φανερά ότι ήταν ο κατακλυσμός του Νώε. Αλλά οι Χαλδαίοι μετήλλαξαν μερικά δια να μη γνωρίζηται ίσως ότι έλαβον αυτόν παρά της Αγίας Γραφής. Παρομοίαν περιγραφήν ευρήσομεν και εις τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος. Και αυτή είναι η κοσμογονία των Χαλδαίων». 1

Παραλλήλισαν τα ειδωλολατρικά σύμβολα με εκείνα του Χριστιανισμού (όφις, σταυρός, περιστερά, άμπελος, ιχθύς, άγκυρα, κλπ.) και επεχείρησαν να πείσουν ότι, ουδεμία διαφορά υπήρχε ως προς την έννοια που συμβόλιζαν, παρά μόνο ότι τα σύμβολα των Εθνικών προϋπήρχαν και οι Χριστιανοί τα αντέγραψαν. Μία ακόμη προσπάθεια παγιδεύσεως των Χριστιανών.

Για παράδειγμα: Ο αρχαίος Ελληνικός σταυρός ήταν σύμβολο της λεγομένης από τους ιδίους μητέρας γης, της γονιμότητος και αθανασίας των 4 εποχών του έτους, των 4 στοιχείων της φύσεως και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντος. Ο Χριστιανικός σταυρός (ανισοσκελής), είναι το σύμβολο της λυτρώσεως των ανθρώπων από τις αμαρτίες τους και της αιωνίας σωτηρίας τους.

Διέστρεφαν τις λέξεις και τις φράσεις της διδασκαλίας του Ιησού με προσωπικές ερμηνείες και αυθαίρετα/δογματικά συμπεράσματα.

Εχαρακτήριζαν τους ευαγγελιστές αμόρφωτους παραμυθάδες και τους αποστόλους αδίστακτους τσαρλατάνους. Άλλοι πάλι ασκούσαν ανελέητη κριτική στον Ιησού τον οποίον εχαρακτήριζαν άλλοτε ως μάγο και άλλοτε ως ένα ασήμαντο Εβραίο.

Συκοφαντούσαν τους Χριστιανούς ότι προέβαιναν σε  «όργια» κατά τις θρησκευτικές συνάξεις τους, διέδιδαν απίστευτα ψεύδη σε βάρος τους, με αποτέλεσμα να συλλαμβάνονται αθώοι, απλοί άνθρωποι, γέροντες, παρθένες, κ.α., να βασανίζονται, να εκβιάζονται για αλλαξοπιστία ή να δολοφονούνται.

Ποιοι τα ισχυρίζονταν όλα αυτά;

Όλοι εκείνοι που εγνώριζαν/γνωρίζουν ή προσποιούνταν πως αγνοούσαν, ότι οι μυημένοι στα ειδωλολατρικά μυστήρια των αρχαίων Ελλήνων (τα πλείστα των οποίων ήσαν εισαγόμενα από την Αίγυπτον των σατανιστών αρχιερέων-ιερέων), καθώς και οι τότε σύμμαχοι-συκοφάντες, ήσαν εκείνοι που προέβαιναν σε ακατανόμαστα όργια και ανθρωποθυσίες και ΟΧΙ οι απηνώς διωκόμενοι για την πίστη τους, Χριστιανοί. Συγκεκριμένως:

-Γευμάτιζαν με σάρκες παιδιών (Αισχύλου, Αγαμέμνων, στ.1593-1599).

-Ιερόδουλες εξεδίδοντο στους ναούς της Αφροδίτης και νεάνιδες προσέφεραν την παρθενίαν τους στους ξένους έναντι αμοιβής (ουσιαστικώς στην…«θεά») στην Κύπρο και Κόρινθο.2

-Οι μετέχοντες στις οργιαστικές εορτές του Διονύσου, κατεβρόχθιζαν τις αιμάσσουσες σάρκες σπαρασσομένων ζώων (Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ. 8ος, σ.167).

-Εθυσίαζαν τα τέκνα τους στα δαιμόνια.3

-Στις Αθήνες οι καταδικαζόμενοι σε θάνατο, ωδηγούντο στεφανωμένοι επί βράχου, από του οποίου  εκρημνίζοντο υπό τύπον θυσίας (οι θυσιαζόμενοι απεκαλούντο «καθάρματα» επειδή με την θυσίαν τους «εκαθαρίζετο» η πόλη). (Μεγ.Ελλην.Εγκ.,τ.4ος, σ.757).

-Ο Αχιλλεύς έσφαξε δώδεκα νέους Τρώας επί της νεκρικής πυράς του Πατρόκλου…Οι Σπαρτιάτες κατά την εορτήν της ορθίας Αρτέμιδος εμαστίγωναν εις τον βωμόν τους νέους ενίοτε μέχρι θανάτου.4

-Προήγαγαν εις πορνείαν τα τέκνα και τις συζύγους τους, έκοπταν τα γεννητικά τους όργανα προς κιναιδισμόν και τα έφερον ως αφιερώματα στην «θεά» Κυβέλη κατά την διάρκεια των μυστηριακών τελετουργιών (Ιουστίνου μάρτυρος, απολογία Α΄,27,4).

-Οι Καρθαγένειοι Φοίνικες, ομόθρησκοι των ταλμουδιστών, προσέφεραν θυσία στον Θεό Κρόνο, σε δημόσια θέα, παιδιά ευγενών οικογενειών, για να απωθήσουν τους πολιορκητές των πόλεών τους (Διόδωρος Σικελιώτης, ΧΧ, 14).

Ώ Βδελυροί συκοφάντες!

Οι πρωτοχριστιανοί, τελούντες υπό διωγμόν, ελάτρευαν κρυφίως Τον Εσταυρωμένον Ιησού, με την θρησκευτικήν τελετουργία όμοια αυτής που γνωρίζουμε σημερον, σε κατακόμβες και απομεμακρυσμένους χώρους «για τον φόβο» των διωκτών τους ειδωλολατρών, αποκρυφιστών και ταλμουδιστών Ιουδαίων (JEWS).

Διεμόρφωσαν ένα μέρος της αποκρυφιστικής διδασκαλίας των Αιγυπτίων ιερέων, με την συγγραφή των λεγομένων Ερμητικών Κειμένων (Ε.Κ.) Τα κείμενα αυτά:

-Αποτελούσαν ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών που ανήγετο στις διδασκαλίες του (παρα)μυθολογικού Ερμή Τρισμέγιστου (συγχώνευση του Ελληνικού θεού Ερμή με την Αιγυπτιακή θεότητα Θώθ). Ένα μεταφυσικό/αποκρυφιστικό και όχι θρησκευτικό φιλοσοφικό σύστημα.

-Είχαν χαρακτήρα διαλογικό και χρησιμοποιήθηκαν για να καθοδηγήσουν τους οπαδούς ή μυούμενους στην «αποκάλυψη» μιάς «αλήθειας», ως «αντίβαρον» των αποκαλυπτομένων χριστιανικών αληθειών. Δηλαδή ως μία προσπάθεια «συμβιβασμού» Χριστιανισμού και ειδωλολατρείας. Η συγγραφή των (Ε.Κ.)  ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2ου μ.Χ. αι. Τον 3ον αι. ένας Ιουδαίος καμπαλιστής «αναμόρφωσε» το κείμενο και το ονόμασε «Η Γένεση του Ενώχ».5

Οι σύγχρονοι μυθοπλάστες και μυθολάτρες ισχυρίζονται ότι τα ερμητικά κείμενα μεταφράστηκαν από ιερογλυφικές παραστάσεις που έχουν ανακαλυφθεί στην Αίγυπτο.

Τα ιερογλυφικά όμως ΔΕΝ διαβάζονται. Για όσα «διαβάζονται» η ερμηνεία τους ΔΕΝ είναι αυθεντική, γιατί εκφράζει την άποψη κάποιων «αποκρυπτογράφων», χωρίς να υπάρχει δυνατότητα επιστημονικής τεκμηριώσεως..

Οι Αιγύπτιοι ιερείς που δεν εγνώριζαν να γράφουν αλλά εγνώριζαν την Βίβλο, ανεγίγνωσκαν την Βίβλο και στην συνέχεια παρίσταναν με σκίτσα, δικής τους εμπνεύσεως τα αναγνωσθέντα, με δικές τους προσθέσεις συμβόλων, για να δείξουν ότι εγνώριζαν περισσότερα.

Αυτά τα ιερογλυφικά ετεροχρόνιζαν/ετεροχρονίζουν οι σύγχρονοι συστημικοί αρχαιολόγοι και λοιποί ερευνητές και τα χρησιμοποιούν για να αποδείξουν ότι τάχα είναι αρχαιότερα των γεγονότων που καταγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη!!

Στο απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ που ήταν γνωστό κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, έγιναν αμέτρητες προσθαφαιρέσεις, κατά τις αντιγραφές του, προς παραπλάνηση των χριστιανών. Τα ίχνη του βιβλίου εξαφανίζονται τον 8ον-9ον μ.Χ. αιώνα. Παρά ταύτα στο περιεχόμενο του «εξαφανισθέντος» βιβλίου, στηρίχθηκε το λεγόμενο Ενωχιακό σύστημα6 και ξαφνικά …βρέθηκε αντίγραφό του στην Αβησσυνία (!) από τους Άγγλους περιηγητές Bruce και Ruppez (Το 1811 έγινε μετάφραση στα Αγγλικά από τον αιρετικό Αγγλικανό επίσκοπο Laurence).

Το Ενωχιακό σύστημα έχει την δική του γλώσσα, γραφή, λεξιλόγιο και γραμματική. Κατά την διάρκεια της σατανικής τελετουργίας οι μυημένοι χρησιμοποιούσαν τα λεγόμενα Ενωχιακά κλειδιά. Υπήρχαν συνολικά 19 κλειδιά για επικλήσεις των πνευμάτων-οντοτήτων-δαιμονίων. Αυτά τα κλειδιά χρησιμοποιούσαν οι μυημένοι στο ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής, ο σύγχρονος σατανιστής Alister Crowley, κ.α.

Το 1908 μία ομάδα ατόμων που απεκαλούντο «οι 3 μύστες», ενεφάνισε ένα σύγγραμμα που ονόμασαν το «Ερμητικό Κυμβάλειο» και το παρουσίασαν ως το μόνον διασωθέν βιβλίο (!!!) του Ερμή του Τρισμέγιστου, από την πυρκαγιά της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας το 48 π.Χ., υπερβάντες με αυτόν τον ισχυρισμό τους, τα όρια της παιδοτρόφου παραμυθολογίας!7

Μόνο αγράμματοι, διανοητικώς ασθενείς και τυφλίνες ολεσήνορες νεοπαγανιστές… ισχυρίζονται ότι υφίστανται τέτοιου είδους «αποδεικτικά στοιχεία» και επιχειρούν να πείσουν/εντυπωσιάσουν κάθε κατηγορίας αφελείς, ανοήτους, αντιχριστιανούς και άκρατους ορθολογιστές.

Τέλος, οι συνωμότες-πλαστογράφοι ισχυρίζονται ότι η ιστορία του Θωθ ή Ερμή Τρισμέγιστου, χάνεται στα ανεξιχνίαστα βάθη του χρόνου της μυθικής Αιγύπτου. Δηλαδή εκεί όπου αποκλείεται να βρεθεί έστω και ίχνος αποδεικτικού στοιχείου..

Για μία ακόμη φορά χρησιμοποιήθηκε η άγνωστη και μυθική προϊστορία από τα βάθη της οποίας οι συνωμότες ανέσυραν «κείμενα» (που τα βρήκαν άραγε;) του αγνώστου και αναπόδεικτης ιστορικής υπάρξεως προσώπου (Θωθ ή Ερμή), για να ιστορικοποιήσουν τις μυθοπλασίες τους στον αγώνα κατά του Χριστιανισμού, του ραγδαίως ανερχομένου στις διάφορες κοινωνικές τάξεις, κυρίως τις κατώτερες, τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.

Η ιστορικοποίηση όμως ενός ανύπαρκτου μυθικού ζεύγους «θεοτήτων» (Ερμή-Θωθ) συνιστά Τρισμέγιστη Απάτη! Τρισμέγιστη διανοητική διαταραχή! Τρισμέγιστη φαντασιοπληξία! Τρισμέγιστη παράκρουση!

β. Η Απάτη περί του Απολλωνίου Τυανέως

1/. Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews) συσκεφθέντες καταχθονίως με τους προμνησθέντες πάσης φύσεως αποκρυφιστές, ψευδοφιλοσόφους, αντιχριστιανούς, ενεπνευσθησαν και μεθόδευσαν την δημοσιοποίηση μίας από τις μεγαλύτερες απάτες της εποχής εκείνης. Συγκεκριμένα:

Ανέσυραν από το χρονοντούλαπο της…φαντασίας τους, δύο αιώνες μετά την Ανάσταση του Κυρίου, έναν μάγο, ανάμεσα στους πολλούς της εποχής Του Κυρίου (1ος αιών), τον οποίον ωνόμασαν Απολλώνιο Τυανέα (Α.Τ.), και τον χρησιμοποίησαν για την υλοποίηση των αντιχριστιανικών σχεδίων τους, με την βοήθεια κπ μυθοπλάστη νεοπυθαγορείου/σοφιστή Φλάβιου Φιλοστράτου (3ος μ.Χ. αιών).

Εδημιούργησαν, έτσι, τον μύθο του Απολλωνίου του Τυανέως, συντεθέντος από φανταστικούς χαρακτηρισμούς, απατηλές δοξασίες και τερατώδη ψεύδη, όπως ότι:

-Ο (Α.Τ.), ήταν Νεοπυθαγόρειος  φιλόσοφος, ιερέας του Ασκληπιού, μύστης και θεραπευτής με ξανθή κώμη και γαλανά μάτια., κατά κπ Φιλόστρατον προέβαινε σε θαυμαστές ιάσεις, διώξεις δαιμονίων ακόμη και στην ανάσταση μιάς κόρης!!!

-Ο (Α.Τ.),, αποτελούσε μετενσάρκωση του Ιησού Χριστού, ή ότι ο Ιησούς δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο και οι Χριστιανοί στο πρόσωπο του Α.Τ. εδημιούργησαν τον Ιησού ως αρχηγό της πίστεώς τους!!

-Τα ευαγγέλια και τα λοιπά βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν τα έγραψαν οι Απόστολοι  αλλά οι ζηλωτές χριστιανοί από τα τέλη του 3ου μ.Χ. αι. και μετά, βασισμένοι στα κείμενα του Α.Τ. και στα «απόκρυφα».

2/. Στην γραμματεία του 2ου μ.Χ. αι. φέρεται μία καταγραφή που αφορά στον Α.Τ. Είναι η πρώτη αναφορά που γίνεται στην «Ρωμαϊκή Ιστορία» (68/17) του Δίωνος Κασσίου [(Δ.Κ.), (155-235)], χωρίς, όμως, να αναφέρονται λεπτομέρειες αλλά και χωρίς να παρουσιάζουν, οι σύγχρονοι αντιχριστιανοί/ νεοπαγανιστές, στοιχεία για την αρχαιότητα του σχετικού χειρογράφου.

Από την μελέτη του έργου του Δ.Κ. προκύπτει ότι ο Α.Τ. αν υπήρξε τέτοιο πρόσωπο, την δεκαετία του 90 μ.Χ. πρέπει να ήταν 40-50 ετών. Συνεπώς, ο επονομασθείς ως Α.Τ. , πρέπει να είχε γεννηθεί περί το 40 μ.Χ. πολύ αργότερον από τις εκτιμήσεις του Φιλοστράτου και των συγχρόνων Απολλωνιοτυανεόπληκτων, προς απογοήτευση των οπαδών της μετενσαρκώσεως, αφού ο Ιησούς είχε πεθάνει περί το 33 μ.Χ.

«The extant sources we have concerning Apollonius of Tyana are not only sparse but somewhat historically unreliable. The most important biographical work written about him is "The Life of Apollonius" by Philostratus. Bowie has shown that, although this work is composed of a great deal of fictional material, there is also convincing evidence to suggest that Philostratus had access to reliable oral tradition. But those aspects of Philostratus' story which probably have no basis in historical reality are still of great worth in our attempt to illustrate the ways in which historical figures came to be conceptualised as various kinds of divine mediator figure...» (Andrew G. Home-Cook, agh5@st-andrews.ac.uk>).

Πολλές πηγές αναφέρουν ότι ο Φιλόστρατος συνέγραψε κατά παρότρυνση της αυτοκράτειρας Ιουλίας το έργον «Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον» εις αντίρροπον των θαυμάτων του Ιησού, για να ασκήσει αντιχριστιανική προπαγάνδα και να αμαυρώσει την αίγλη των θαυμάτων της χριστιανικής πίστεως, δια της παραθέσεως ομοίων «θαυμάτων» της ειδωλολατρικής θρησκείας.

Άρα έπρεπε  να σταματήσουν να βλέπουν την Χριστιανική πίστη ως την μόνη αληθινή και να επιστρέψουν στην «καθαρότητα» της παλαιάς ειδωλολατρικής θρησκείας.

Όλα όσα παρουσιάστηκαν για τον Α.Τ. εγράφησαν 150-200 χρόνια μετά την Σταύρωση του Κυρίου, κατόπιν εντολής της Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του αυτοκράτορος Σεπτίμιου Σεβήρου (222-235 μ.Χ.). Τότε, όμως, δεν ζούσε κανένας αυτόπτης μάρτυς ή απόγονος του ιδίου και του υποτιθεμένου μαθητού του Δάμιδος. Το σπουδαιότερον, όμως, είναι ότι είχαν αποθάνει και όλοι οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της Ζωής, των Παθών και της Αναστάσεως-Αναλήψεως του Κυρίου, ώστε να επιβεβαιώσουν ή να απορρίψουν τα γραφόμενα!!!

3/. Διαπιστώσεις–Συμπεράσματα.

-->Ο Α.Τ. κατά την πιθανώτερη εκδοχή, είναι ανύπαρκτον πρόσωπον πλασθέν στην φαντασία των συνωμοτών, για τους προαναφερθέντες λόγους.

-->Ο Απολλώνιος Τυανεύς είναι αποκύημα της φαντασίας του Φιλοστράτου πλασθέν, κατ’εντολήν του αυτοκρατορικού ζεύγους Σεπτιμίου Σεβήρου και Ιουλίας Δόμνας, σε μία απέλπιδα προσπάθεια, όμοια με εκείνη των βυθιζομένων στον τρικυμιώδη ωκεανό, για να αντιμετωπίσουν την καλπάζουσα νέα πίστη Του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

-->Το χωρίον που αναφέρεται στον Α.Τ.  είναι «εμβόλιμον» στην Ρωμαϊκή Ιστορία, μεταγενεστέρου συγγραφέως, σε μία προσπάθεια «ενισχύσεως» των ιστορικών στοιχείων για τον Α.Τ.

-->Ο Α.Τ., εάν όντως υπήρξε κάποιο ιστορικό πρόσωπο που ονόμασαν ούτως

Εγεννήθη μετά την Σταύρωση-Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, αλλά «ετεροχρονολογήθηκε» από τους συνωμότες-πλαστογράφους για να τον παρουσιάσουν ως σύγχρονο/ περίπου συνομήλικο στα χρόνια του Ιησού, για ευνόητους λόγους (σύγχυση περί τα πρόσωπα του Ιησού και Α.Τ., ομοιότητα στον βίο και τις θαυματουργικές ικανότητες, προκειμένου να προβληματίσουν τους νεοχριστιανούς για την Θεότητα του Μονογενούς Υιού και Λόγου, κλπ).

Χαρακτηρίστηκε από τον Ωριγένη ως «ενσάρκωση του σατανά» και από τους συγχρόνους του, Ευφράτη και Μοιραγένη ως ασκών μαύρη μαγεία. Σύγχρονοι θιασώτες και μελετητές, του προσδίδουν τα χαρακτηριστικά του σαμανιστού και εξορκιστού.

Ήταν γητευτής, αποκρυφιστής, αγύρτης, μάγος, τα δε «θαύματά» του ήσαν τερατώδεις μύθοι.

-->Ο Α.Τ. ήταν ανύπαρκτον πρόσωπον, προϊόν της φαντατσίας των μυθοπλαστών συνωμοτών ή υπαρκτόν πρόσωπον γεννηθέν, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, μετά την Ανάσταση Του Κυρίου, με τις προμνησθείσες «προδιαγραφές» της ενσαρκώσεως του σατανά, του αγύρτου, μάγου ασκούντος μαύρη μαγεία.

Σημειώνεται ότι, το σωζόμενο έργο του Φιλοστράτου, που απετέλεσε την βασικώτερη πηγή για τον Α.Τ., εξεδόθη για πρώτη φορά, το 1500 μ.Χ.(!!!) από τον Ιταλό μελετητή, γνώστη της ελληνικής γλώσσης και εκδότη/τυπογράφο Άλδο Μανούτιο. Πολύ αργότερα εις Παρισίους το1850 και  στην Λειψία το 1870.

Πρόλογος του Άλδου Μανούτιου με σχόλια του Ρομπ Σολάριον από το βιβλίο Apollonius of Tyana & The Shroud of Turin[H Σινδόνη του Τορίνο (Κεφ. 21)] σε μετάφραση του καθηγητή Ντέιβιντ Άμστρονγκ του Πανεπιστημίου του Τέξας.8

 

Δι’ ημάς, η ιστορία βοά: Ο Α.Τ. είναι προϊόν μυθοπλασίας των συνωμοτών της εποχής εκείνης. Δεν υπάρχει καταγεγραμμένο στις «δέλτους» της πρόσωπο με τις προδιαγραφές, το όνομα Α.Τ., το βιογραφικό και τις ικανότητες με τις οποίες τον…εκαλλώπισε ο παγανιστής Φιλόστρατος.

Οι σύγχρονοι ανιστόρητοι, θυμοπληθείς, βαττολόγοι, εκβακχευτές αντιχριστιανοί, αντί να παραδεχθούν την πλάνη τους ή να αναγωρίσουν την απάτην τους, τυφλωμένοι από το αβυσσαλέο μίσος κατά του Ιησού Χριστού, προτιμούν να βαυκαλίζονται ιστορικώς και θρησκευτικώς και να «ξεθυμαίνουν» με άρθρα και ομιλίες στα ΜΜΕ, στις τηλεοράσεις, σε ιδιωτικές συνάξεις, στα ιστολόγια, ισχυριζόμενοι ανιστορήτως και  αυθαιρέτως, ότι ο Ιησούς δεν είναι ιστορικό πρόσωπο, αλλά ομιλούν με βεβαιότητα ότι ο Α.Τ υπήρξε ιστορικόν πρόσωπο !!!

Αυτός τους πονάει…Ο Ιησούς Χριστός.. Για τον Αλλάχ, τον Βούδα, τον «θεό» των Ταλμουδιστών (Jews), και την σχέση τους με τον Εωσφόρο και τους «εκπεσόντες αγγέλους» του,  δεν βγάζουν άχνα. Αλαλία, πλήρης ιχθυώδης αφωνία.

γ. Η δημιοιυργία αιρέσεων

Οι αντιχριστιανοί συνωμότες μεταξύ των άλλων εδημιούργησαν αρκετές αιρέσεις για να αποπροσανατολίσουν εθνικούς και ιουδαίους, οι οποίοι μετεστρέφοντο κατά μάζες στον Χριστιανισμό, όπως:

Ο Μανιχαϊσμός που γεννήθηκε στην μήτρα του Ταλμουδισμού, την Βαβυλώνα. Στα τέλη του 2ου μ.Χ. αι. άρχισε να γράφεται το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Δεν είναι τυχαίο ότι στις αρχές του 3ου μ.Χ. αι ενεφανίσθη ο Μανιχαϊσμός.

Μανιχαϊσμός: Ιδρυτής ο Μάννης. Ήταν προστατευόμενος του αυτοκράτορα Σαπώρη Α΄, στενού φίλου του Βαβυλώνιου ραββίνου Σαμουήλ. Στηρίχθηκε στην Βαβυλωνιακή μυθολογία και υιοθέτησε τις δύο αρχές, του καλού και του κακού. Θεωρείται και ο πρώτος εμπνευστής του θρησκευτικού συγκρητισμού (Οικουμενισμός) αφού η αίρεσή του ήταν κράμα Ζωροαστρισμού, Βουδδισμού, Ιουδαϊσμού, Γνωστικισμού και Χριστιανισμού.

Σημαντικό ρόλο στην μεταστροφή του Μάνη έπαιξε το ζωροαστρικό ιερατείο. Από την διδασκαλία του σκόπιμα απουσιάζει ο Μωϋσής για να δείξει δήθεν αντι-ιουδαϊκό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα να απαλειφθούν ή να λησμονηθούν τα χωρία της Πεντατεύχου που αφορούσαν στην σχέση του Μωϋσή με τον Ιαχβέ/Ιησού Χριστό.

Ο Μάνης διεκήρυττε ότι ήταν ο «εκλεκτός» στον οποίον ο Θεός απεκάλυψε την Αλήθεια. Ότι ήταν ο «παράκλητος»  που είχε αναγγείλει ο Ιησούς, τον οποίον εχαρακτήριζε ως τον τελευταίο των Προφητών!

Οι Οφίτες που ελάτρευαν το ερπετό της Γενέσεως ως δότη της ανθρωπίνης γνώσεως (αγαθός δαίμονας που χρησιμοποιήθηκε από την σοφία του Θεού για να φωτίσει με τον καρπό της γνώσεως τον άνθρωπο).

Οι Καϊνίτες που ελάτρευαν τον Κάϊν και τον Ησαύ. Ανέφεραν ότι οι Κάϊν και Ιούδας Ισκαριώτης ήσαν νοήμονες άνθρωποι που δεν εδέχοντο την ..τυραννία του θεού των Ιουδαίων.

Οι Δοκήτες ή Δοκητιστές (2ος αι.) που προσπάθησαν να αλλοιώσουν το πρόσωπο του Ιησού, διδάσκοντες ότι ο Χριστός υπήρξε πνεύμα που φαινομενικώς διέθετε σώμα. Ο Δοκητισμός «συνεδέετο με την ελληνοανατολικήν διαρχίαν, τον νεοορφισμόν και τον νεοπυθαγορισμόν οι οποίοι εθεώρουν την ύλην ως κακόν και το σώμα ως τον τάφον της ψυχής».

Οι Εβιωνίτες ή Εβιωναίοι  που αποτελούσαν μια από τις κατηγορίες των «κρυπτοταλμουδιστών Συνωμοτών» των πρώτων μ.Χ. αιώνων, θεωρούσαν ότι ο Ιησούς δεν ήταν Θεός ή Υιός του Θεού, αλλά ένας από τους μεγάλους προφήτες, που έλαβε τις αποκαλύψεις μετά την βάπτισή του από τον Ιωάννη και από τότε το πνεύμα του Μεσσία μπήκε μέσα του μέχρι που Σταυρώθηκε. 

Οι Εβιωνίτες χρησιμοποιούσαν την Παλαιά Διαθήκη αλλά συνέγραψαν το «απόκρυφο» ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίον «γράφτηκε ελληνικά στις αρχές του 2ου αιώνα και σώζεται αποσπασματικά». Σύμφωνα με τον Επιφάνιο, αναθεώρησαν και διαστρέβλωσαν το ευαγγέλιο του Ματθαίου για να ταιριάζει με τα δόγματά τους, π.χ. αφαίρεσαν την διήγηση του ευαγγελιστή για την γέννηση του Ιησού Χριστού.

Οι Μαρκιωνιστές (2oς μ.Χ. αι.) που διεχώριζαν τον καλό θεό της Καινής Διαθήκης από τον κακό και κατώτερο θεό της Παλαιάς Διαθήκης.

Διά ποίον λόγον έκαναν τον διαχωρισμόν;

Δια να αποσυνδέσουν-απογαλακτίσουν τους πιστούς από την Π.Δ. της οποίας ο Θεός Ιαχβέ ήταν ο προφητευμένος Μεσσίας, ο ίδιος Θεός της Καινής Διαθήκης, ο Ιησούς Χριστός.

Οι Αρειανιστές (οπαδοί του Αρείου, 4ος μ. Χ.αιών) που υπεστήριζαν ότι ο Χριστός δεν είναι θεός αλλά το πρώτο κτίσμα που πλάστηκε πριν δημιουργηθεί ο κόσμος.

 Οι Γνωστικοί.

Ο Γνωστικισμός προέρχεται από την ελληνική λέξη «γνώσις» και αναφέρεται στην αντίληψη ότι υπάρχει μία ιδιαίτερη εσωτερική γνώση, ένα κλειδί στην υπερβατική κατανόηση που μόνον ορισμένοι κατέχουν.

Με τον όρο γνωστικισμός εννοείται ένα αποκρυφιστικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα, δείγμα του συγκρητισμού της Ρωμαϊκής εποχής ο οποίος έχει τις ρίζες του στις παλαιές αντιλήψεις των Ταλμουδιστών Ιουδαίων. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε επίσης για να περιγράψει διάφορες θρησκευτικές ομάδες των πρώτων τεσσάρων μεταχριστιανικών αιώνων.

Οι ιδρυτές των γνωστικών αιρέσεων στις οποίες μπορεί να κατατάξουμε τους προμνησθέντες Καϊνίτες και Οφίτες, υπεκρίνοντο τους Χριστιανούς. Φαινομενικώς εδίδασκον και αυτοί τον Χριστιανισμόν. Όλες οι προσπάθειές τους έτειναν στο να παρασύρουν στις ψευδείς δοξασίες τους, κυρίως επισκόπους και ιερείς, τους οποίους εμύουν δήθεν στον αληθή Χριστιανισμό, με αποτέλεσμα την δημιουργία σχισμάτων και αιρέσεων.

Ο Γνωστικισμός που είχε ως λίκνον την Συρίαν και την Παλαιστίνη και ως κέντρο του την Αλεξάνδρεια, ήταν γνήσιο τέκνο της Ιουδαϊκής (Jewish) αποκρυφιστικής Καμπάλα.

«Από τα τέλη του 1ου αι. μετά Χριστόν εισέδυσαν εν τω Χριστιανικώ δόγματι ιδέαι, ειλημμέναι εκ της θρησκείας των Εβραίων και του Ζωροάστρου, εκ της Πλατωνικής φιλοσοφίας και εκ των θεογονιών και πνευματογονιών της Αιγύπτου, της Χαλδαίας και της Ελλάδος. Αι ιδέαι αύται επηγγέλοντο εν απορρήτω υπό πληθύος αιρέσεων, γνωστών υπό το όνομα Γνωστικοί, διότι αι αιρέσεις αύται ισχυρίζοντο ότι κατείχον αποκλειστικώς την αληθή γνώσιν ή επιστήμην. Διηρημέναι μεταξύ των επί άρθρων τινων του δόγματος αι αιρέσεις αύται συνεφώνουν προς τα λοιπά».

Οι Γνωστικοί:

Συνέταξαν τα λεγόμενα «απόκρυφα ευαγγέλια» τα οποία εδίδασκαν ως αληθινά, για να παραπλανούν τους Χριστιανούς. Συγκεκριμένα: οι Εβιωνίτες την διεφθαρμένη έκδοση του Ματθαίου. Οι Μαρκιωνιστές το «απόκρυφο» ευαγγέλιο του Λουκά. Από τον κύκλο του Καρποκράτη εγράφη το μυστικό «Ευαγγέλιο» του Μάρκου. Οι λεγόμενοι  Σηθιανοί συνέγραψαν το Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων. Οι Καϊνίτες το «ευαγγέλιο» του Ιούδα και οι Βαλεντιανοί το «Ευαγγέλιον του Ιωάννου».

Διέδωσαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας ασκητής που ανήκε στην μυστική εταιρεία των Εσσαίων που ήσαν και αυτοί Καμπαλιστές. Γνωστικοί και Καμπαλιστές συνέγραψαν και τα άλλα απόκρυφα όπως: Του Θωμά, του Πέτρου, του Φιλίππου, της Εύας, του Νικοδήμου, 1η Αποκάλυψη του Ιακώβου, 2α Αποκάλυψη του Ιακώβου, το βιβλίο του Ενώχ, η διαθήκη του Ιώβ, το μαρτύριο του Ησαϊα, η ανάληψη του Μωϋσή, ο βίος του Αδάμ και της Εύας, η διαθήκη του Αβραάμ (στην ελληνική;), κ.α.

Επιχειρούσαν να πείσουν τους Χριστιανούς ότι η Χριστιανική Διδασκαλία ήταν αντιγραφή της διδασκαλίας των  αρχαίων Ελλήνων και τα μυστήρια του Χριστιανισμού ήσαν οι αρχαίες λατρευτικές τελετές των Ελλήνων και των Αιγυπτίων, εκσυγχρονισμένες και εμπλουτισμένες με νέες τελετουργικές διαδικασίες. Έτσι επίστευαν ότι θα παρασύρουν τους χριστιανούς σε αιρετικές διδασκαλίες και νεοπαγανιστικές δοξασίες, τουτέστιν θα επετύγχαναν τον απογαλακτισμό τους από την αληθινή Χριστιανική πίστη.

Εδίδασκαν ότι «Το θείον είχε εμφανιστεί στις θρησκείες όλων των Εθνών» συνεπώς, ο Χριστιανισμός είχε ευρυτέρα έννοια και συνεδέετο με όλες τις παλαιότερες πίστεις. Η άποψη αυτή οδηγούσε στην σύλληψη ενός είδους μιάς παγκόσμιας θρησκείας (Οικουμενισμός) που θα περιείχε τα στοιχεία όλων των θρησκειών συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της νέας θρησκείας (Χριστιανισμός).

Ήσαν δημιούργημα του Ιουδαϊκού μυστικισμού, έδρασαν ελευθέρως από τον 1ον μέχρι τον 4ου μ. Χ. αι.. «Η Καμπάλα είναι το κλειδί των μυστικιστικών επιστημών. Οι Γνωστικοί εγεννήθησαν από τους Καμπαλιστές…Το κεντρικό δόγμα του γνωστικισμού-μιας κινήσεως στενά συνδεδεμένης με τον εβραϊκόν μυστικισμόν - δεν ήτο τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να ελευθερώσει την ψυχήν και να την ενώσει με τον Θεόν…δια της χρησιμοποιήσεως μυστηρίων, επικλήσεων, ονόματα αγγέλων κλπ.».

Παρέδωσαν την σκυτάλη του έργου τους στους μεταγενεστέρους Καμπαλιστές Ιουδαίους υπό ποικίλα ονόματα : Πνευματιστές, Θεοσοφιστές, Μαρτινιστές, αποκρυφιστές, κλπ. Η μαγεία, η νεκρομαντεία, η αλχημεία και οι λοιπές μυστικές εταιρείες είναι κατ’ ουσίαν διάφορες μορφές της οργανώσεως των Γνωστικών των πρώτων αιώνων που ιδρύθηκαν από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους, με σκοπό να αποπνίξουν τον Χριστιανισμό στην γένεσή του.

Όλοι οι ύμνοι που αναπέμπονται υπό των γνωστικών, απευθύνονται προς τον Λούσιφερ (Σατανά).

Συνεργάστηκαν με Ταλμουδιστές Ιουδαίους «ιερείς» και μάγους, Αιγυπτίους ιερείς /  αποκρυφιστές, αστρολόγους κ.α. για την κοινή αντιμετώπιση του «Χριστιανικού κινδύνου». Προς τούτοις:

Παρουσίαζαν οτέ μεν τις διάφορες μορφές ειδωλολατρείας (ιερουργία, θεουργία, μυστικισμός, συγκρητισμός, κλπ.) ως ισόκυρες/ ισοδύναμες προς την Χριστιανική λατρεία, οτέ δε τον Χριστιανισμόν ως ένα συνοθύλευμα αρχαίων θρησκειών και φιλοσοφικών δοξασιών που εδιδάσκοντο από ανοήτους και φαύλους.

Υπεκρίνοντο τους Χριστιανούς και φαινομενικώς εδίδασκον και αυτοί (Γνωστικοί και λοιποί συνωμότες) κάποια μορφή Χριστιανισμού, όλες όμως οι προσπάθειές τους έτειναν στο να παρασύρουν στις ψευδείς δοξασίες τους, κυρίως τους επισκόπους και τους ιερείς τους οποίους μυούσαν ή επεδίωκαν να μυήσουν, δήθεν στον …αληθή Χριστιανισμό.

Η συνήθης απάντηση των γνωστικών σε όσους από τους ακροατάς διαφωνούσαν με τα λεγόμενά τους ή εξέφραζαν επιχειρήματα στα οποία οι γνωστικοί αδυνατούσαν να απαντήσουν, ήταν:

«Είσαι ανίκανος να προσλάβης την αλήθεια», «δεν έχεις σπέρμα ανώτερον εκ της μητρός σου» ή «ανήκεις σε κατωτέρα πνευματικά στρώματα».

Παρόμοια λέγουν και σήμερα οι διάφοροι «διαφωτιστές», τέκτονες, προοδευτικοί με «ανοικτά μυαλά», αποκρυφιστές, κλπ, για τους πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς και για εκείνους στα ερωτήματα των οποίων αδυνατούν/αποφεύγουν να απαντήσουν, χαρακτηρίζοντάς τους φανατικούς, θρησκόληπτους, στενόμυαλους, σκοταδιστές, οπισθοδρομικούς, κλπ.

Κατασκεύαζαν διαλόγους μεταξύ «φιλοσόφων», όπως του Πλωτίνου και Πορφυρίου, με τους οποίους απεδείκνυαν, δήθεν, ότι τα Χριστιανικά δόγματα ήσαν αντιγραφή ή διασκευή αρχαίων φιλοσοφικών δογμάτων και αποφθεγμάτων.

Διεκήρυτταν ότι ο Χριστιανισμός, εσφετερίζετο  την αρχαία παγανιστική θρησκεία, αλλά ήταν διαφοροποιημένος ως προς ωρισμένες τελετουργικές διαδικασίες.

Υπέκλεψαν χριστιανικούς όρους και προσεπάθησαν με ψεύδη, διαστρεβλώσεις και αρχαίους μύθους να κατασκευάσουν ένα «προχριστιανικό» συμβολικό σύστημα.

Ίδρυσαν τις πρώτες σχολές διδασκαλίας σχισμάτων/αιρέσεων στον Χριστιανισμό γνωστές υπό το γενικό όνομα του Γνωστικισμού.

Συνεμάχησαν  στο καταστροφικό   έργο τους με τους νεοπλατωνικούς Ιάμβλιχο,  Πορφύριο, Πλωτίνο, τους αυτοαποκληθέντας  νέο-πυθαγορείους και άλλους παγανιστές. Αυτοί ανέλαβον κυρίως, το έργο της παραποιήσεως, πλαστογραφήσεως των κειμένων της αρχαίας γραμματείας και συγγραφής φανταστικών έργων τα οποία απέδωσαν σε αρχαία ονόματα, τα έργα των οποίων είχαν απολεσθεί ή οι φερόμενοι ως συγγραφείς, δεν είχαν συγγράψει ποτέ.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των «Ορφικών», του βίου του Πυθαγόρα και των «Πυθαγορείων επών».

δ. Ο ανθελληνικός και αντιχριστιανικός ρόλος των Νεοπλατωνικών– Νεοπυθαγορείων - Ορφικών και λοιπών Παγανιστών.

1/.  Νεοπλατωνισμός-Νεοπλατωνικοί

α/. Τον 3ον αι. μ.Χ. ολοκληρώνεται η σύνδεση των φιλοσοφικών και αποκρυφιστικών ρευμάτων, με την εμφάνιση δύο νέων θρησκευτικών τάσεων, του νεοπλατωνισμού και του ερμητισμού.

Ο νεοπλατωνισμός είναι η τελική φάση της παρακμής της ειδωλολατρικής θρησκείας. Θεμελιωτής του Νεοπλατωνισμού είναι ο ελληνομαθής Αιγύπτιος φιλόσοφος Πλωτίνος, που είχε διαδόχους του, τον εκ Φοινίκης Πορφύριο, που έγραψε το έργο «Κατά Χριστιανῶν λόγοι», και τον Σύριο Ιάμβλιχο, ο οποίος ήταν οπαδός της θεουργίας, δηλαδή της τελετουργικής μαγείας των αρχαίων Αιγυπτίων.

Οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι ήταν φανατικοί Αντιχριστιανοί. Είχαν ταυτίσει την Ελληνική φιλοσοφία με την δαιμονολατρεία και πρακτικώς δεν διέφεραν από τα σημερινά μέντιουμ και τους πνευματιστές. Οπαδός του νεοπλατωνισμού ήταν και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο αποδεδειγμένως Σατανιστής.9

β/. Όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι των Νεοπλατωνικών και των Νεοπυθαγορείων σχολών-ιδεών, τους οποίους εκθειάζουν σήμερα οι έλληνες νεοπαγανιστές και πάσης φύσεως αντιχριστιανοί:

-Ήσαν αλλοεθνείς, μη ελληνικής καταγωγής, αποκρυφιστές, ψευδοφιλόσοφοι που εχρησιμοποίησαν ως άλλοθι τα ονόματα του Πλάτωνος και του Πυθαγόρα.                      

-Παραχάραξαν-ερμήνευσαν αυθαιρέτως κείμενα του Πλάτωνος τα οποία εμπλούτισαν με στοιχεία αποκρυφισμού και (αν)ηθικολογίας.

-Προέβαλλαν «φιλοσοφικές» ιδέες και αρχές, ιδικής τους παγανιστικής εμπνεύσεως.

-Διεμόρφωσαν κείμενα, γνωμικά, ιδέες-αρχές αρχαίων φιλοσόφων ώστε να φαίνονται παρόμοια με τα ίδια ή παρεμφερή νοήματα με τα αντίστοιχα κείμενα της Αγίας Γραφής [την οποίαν εγνώριζαν και είχαν μελετήσει (ιδιαιτέρως την Καινή Διαθήκη)]. Διεκδικούσαν έτσι την αρχαιότητα και πατρότητα των αρχαίων κειμένων, σε σχέση με τα αντίστοιχα της Αγίας Γραφής.

-Απέδωσαν  δοκησισόφως και ανιστορήτως  στον  Πυθαγόρα, κείμενα  που  έγραψαν  οι ίδιοι, οκτώ αιώνες μετά τον θάνατόν του στο Μεταπόντιον της Ιταλίας.

-Διάνθισαν τα νεοεισαχθέντα δόγματα, αρχές-ιδέες, με τα  δικά τους αποκρυφιστικά-μυστικιστικά «υλικά», ληφθέντα από τον Ιουδαϊκό ταλμουδισμό και τον Αιγυπτιακό αποκρυφισμό.

-Διετείνοντο ότι κατείχαν απόκρυφες γραφές και γνώσεις, που απεκτώντο μόνο από «εκλεκτούς».  Απόδειξη της εωσφορικής αλαζονείας, που τους διακατείχε και ήταν αντίθετη της ταπεινώσεως των θαυματουργών Αγίων του Χριστιανισμού.

-Απέκρυψαν/απεσιώπησαν σημαντικές ιστορικές – πολιτικές – θρησκευτικές πληροφορίες για τους αρχαίους Έλληνες και την Αρχαία Ελλάδα :

Αφορώσες :

-Στα έργα και την πολιτική φιλοσοφία των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης), των επτά σοφών της αρχαιότητος και του Ηροδότου, τα οποία ευρίσκοντο διεσπαρμένα στην αρχαιοελληνική επικράτεια, σε μακρυνές για τους ενδιαφερομένους βιβλιοθήκες ή είχαν απολεσθεί, λόγω λεηλασιών και καταστροφής των βιβλιοθηκών.

-Στο ανεπανάληπτο θαύμα της μεγαλειώδους πορείας του μεγίστου ιστορικού Έλληνος Στρατηλάτη, Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Αναφερόμενες σε φρικιαστικές σφαγές των Ελλήνων από τους ταλμουδιστές ιουδαίους τον 2ον μ.Χ. αιώνα [Στην Κύπρο (240.000, εξοντώθηκε ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σαλαμίνος), στην Κυρήνη (220.000), στην Αίγυπτο-Ιουδαία-Μεσσοποταμία (ανυπολόγιστες)].10

           

Συνεχίζεται

---

1 ΩΓΥΓΙΑ ή αρχαιολογία, Αθ. Σταγειρίτου, Αυγ. 1815, Βιβλ. Α΄, σ.5.

2 –ΗΡΟΔΟΤΟΣ,Ι,199. Επιβεβαίωση και από Στράβωνα.

–Μεγ. Ελλην. Εγκ. λ. πορνεία,σ.564.

3 –Ιουστίνου μάρτυρος, Διάλογος προς Τρύφωνα,19,6.

–Παυσανίας, Βοιωτικά,8/1.

4 Ο βίος των Ελλήνων,Will Durant,Επιμέλεια Αποστόλου Δασκαλάκη, καθηγητού Πανεπιστημίου, εκδ. ΒΙΒΛΟΣ, σ.222.

5 Ενώχ: Υιός του Κάϊν (ΓΕΝ:4/17) και όχι ο Ενώχ ο υιός του Ιάρεδ (ΓΕΝ:5/18). Η συγγραφή των βιβλίων Ενώχ, εντάσσεται μεταξύ 2ου – 5ου αι. μ.Χ.

6 Ενωχιακόν σύστημα: Σύστημα αποκρυφισμού και μαγείας που ιδρύθηκε από τον μαθηματικό, αστρολόγο, γεωγράφο και μάγο στην αυλή της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας (1533-1603), τον Johannes (John) Dee, ταλμουδιστή Ιουδαίο (Jew) και σύνδεσμο της βασίλισσας μεταξύ αυτής και του εγκληματία, αλχημιστή και μάγου Edward Kelly, καταδικασμένου για πολλά εγκλήματα.           

7 Ο Θαδδαίος Ζελίνσκι (1859-1944) υπερβάς το επίπεδο της απλής ψυχολογικής διαταραχής, σε βιβλίο του υπεστήριξε ότι ο Ερμής γεννήθηκε στο όρος Κυλλήνη (ορεινή Αρκαδία) από την ένωση του Δία και της Θεάς Γης-Μαία, όπως την αποκαλούσαν οι Αρκάδες!!!

Επειδή όλα αυτά τα απίστευτα παραμύθια για τον Ερμή Τρισμέγιστο, όπως ήταν φυσικό, απερρίπτοντο/απορρίπτονται από κάθε εχέφρονα άνθρωπο και είχαν/έχουν υποστηρικτές μόνον ένα αριθμό αποκρυφιστών ή διαταραγμένων νοητικώς ανθρώπων, τις τελευταίες δεκαετίες μας «ξεφούρνισαν» και τι εξής απίστευτο!

«Τα ερμητικά κείμενα είναι αυθεντικά, χρονολογούνται από τα μέσα της τρίτης χιλιετηρίδος π.Χ. όπως προκύπτει από την αποκρυπτογράφηση των «κειμένων των Πυραμίδων». Τα περισσότερα κάηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας (Τι «επιχείρημα»!!!) και τα μόνα «αυθεντικά» θεωρούνται σήμερα, το «Κυμβάλειο», ο «Ποίμανδρος» και ο «Σμαραγδένιος Πίνακας»!!!

8 - Mead, G.R.S, Apollonius of Tyana, Chicago, Ares Publishers, 1980(αρχική έκδοση 1819).

-Maria Dzielska, Ο Α.Τ. στον μύθο και την Ιστορία, Ρώμη, 1986, ISBN-0-674-99613-5. ISBN-0-674-99614-3 (Ελλ. μετάφραση)

-Das Buch ϋber das geheimnis der schοpfung von Pseudo-Apollonios von Tyana, 1980 (Το βιβλίο για το μυστικό της δημιουργίας του ψευδο-Απολλωνίου από τα Τύανα). (Ars Medica, Abt,III, Bd 2), Berlin and New York, Walter de Gruyter, 1980, 8 Vo, pp.xl, 258).

Edition of Arabic Sirr al-Khaliqa (Liber de secretis naturae et occultis rerum causis).

Ursula Weisser, Roland Berbig και Albert Dietrich.

-Ευσέβιος Καισαρείας, «αντιρρητικός λόγος προς τα υπό του Φιλοστράτου εις Aπολλώνιο Τυανέα».

-Ωριγένης,κατά Κέλσου,στ,41,ΕΠ,ΙΑ΄,1357c.

-Νέα Ελληνική εγκ. Χάρη Πάτση, τ.6^ος. σ.331.

-Κλήμεντος Αλεξανδρείας,Λόγος προτρεπτικός προς Έλληνας.

-Ευσέβιος, επίσκοπος Καισαρείας, προς τα υπό Φιλοστράτου εις Απολλώνιον τον Τυανέα.

-Εγκ.Π-Λ-ΜΠΡ., τ.59ος, λ. Φιλόσταρτος.

-Μεγ. Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, λ. Φιλόστρατος, σ.28.

9 Αποσπάσματα από το βιβλίο του ιστορικού-αρχαιολόγου Διόδωρου Ράμμου «Από την Συναγωγή στην Μασονία, Ελληνική φιλοσοφία και εβραϊκός Γνωστικισμός», Ιερά μητρόπολις Πάφου, Νεοπυθαγόρειοι και Νεοπλατωνικοί μάγοι,12 Απριλίου 2022.

10 -Ιστορία του ελληνικού Έθνους. τ. ΣΤ΄, Ελληνισμός και Ρώμη, σ.364.

-Cassius Dio, Roman History. The Text of Cassius Dio on Lacus Curtius. Epitome of Book, LXVIII. 68.32.2, p.423.