OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ-
«ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.
[OUR LAST RALLYING
CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES
OF THE HUMANITY].
ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ
ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.
(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)
Μέρος 25ον
Ζ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1821 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ)
1. Η
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ O ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ
(Συνέχεια 24ου μέρους).
δ. Αποδεικτικά στοιχεία για την οργανωθείσα,
υποκινηθείσα από τους Αγγλογάλλους, και εκτελεσθείσα από Ελλαδίτες προδότες,
δολοφονία του Ι. Καποδίστρια.
1/. Η Ύδρα και η Μάνη
αποτέλεσαν τα σημαντικότερα κέντρα της αντιπολιτεύσεως και από τις αρχές του
1830 η εξουσία του Κυβερνήτη εκεί, ήταν μάλλον τυπική. Περιοχές με
προνομιακό οικονομικό και διοικητικό καθεστώς τόσον κατά την Οθωμανική περίοδο
όσον και στην διάρκεια της επαναστάσεως, αποτέλεσαν πηγή εντάσεως και
στασιαστικών κινημάτων.
Η Μάνη, προπύργιο της οικογένειας Μαυρομιχάλη,
βρισκόταν διαρκώς σε κατάσταση αναταραχής από την άνοιξη του 1830. Σημειώθηκαν
αρκετές εξεγέρσεις, με σημαντικότερη εκείνη του καλοκαιριού του 1831, οπότε οι
στασιαστές, ανέτρεψαν τον εκπρόσωπον της νόμιμης κυβερνήσεως και ανέλαβαν ετσιθελικώς
την εξουσίαν της Καλαμάτας.
2/. Στην Ύδρα, όπου
κυριαρχούσε η οικογένεια Κουντουριώτη, είχαν συγκεντρωθεί οι Μωραΐτες και οι
νησιώτες πρόκριτοι, καθώς και ο Αλ. Μαυροκορδάτος. H αντιπολιτευτική τους
κίνηση προσανατολιζόταν, στην αρχή τουλάχιστον, στην ανατροπή της Καποδιστριακής
πολιτικής με την περιστολή των εξουσιών του Κυβερνήτη και την υπαγωγή του σε «Συνταγματικό
έλεγχο».
Άραγε τι είδους
συνταγματικό έλεγχο εννοούσαν αφού δεν υπήρχε καν Σύνταγμα (Το κράτος ευρίσκετο
ακόμη σε σπαργανώδη κατάσταση) και από ποιους θα εγένετο; Από τους «οπλοφόρους»
των κοτζαμπάσηδων
που αγνόησαν την εμφανή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των απλών,
πενομένων, εξαθλιωμένων αλλ’ αδούλωτων Ρωμηών/Ελλήνων, που αισθάνονταν
υπερηφάνεια για τον Καποδίστρια και τον ελάτρευαν σαν πατέρα τους;
Αργότερα
αποφασίστηκε η δολοφονία του. Ακραία εκδήλωση των «Συνταγματικών» υπήρξε η
κατάληψη του ναύσταθμου στον Πόρο από τον Μιαούλη και η πυρπόληση από τον
ίδιον, μέρους του ελληνικού στόλου (συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης φρεγάτας
«Ελλάς» και της κορβέτας «Ύδρας», το καλοκαίρι του 1831).
Για
εκείνη την προδοτικήν πράξη του Μιαούλη, ο μέγιστος ναύαρχος της Επαναστάσεως
του 1821 Κωνσταντίνος Κανάρης, σε επιστολή του προς τον Καποδίστρια, αναφέρει
μεταξύ άλλων:
«Είθε παραδοθή το όνομα τού
αυτουργού τοιαύτης πράξεως βαρβαροτάτης εις αιώνιον ανάθεμα!»
3/. Ο…δημοκράτης και «συνταγματικός» Πολυζωΐδης που εξέδιδε την εφημερίδα «ΑΠΟΛΛΩΝ»:1
.Ίδρυσε με προτροπή του κόντε
Ρώμα, Τεκτονική Στοά με το όνομα «Ἡρακλῆς»,
της οποίας ΜΟΝΑΔΙΚΗ αποστολή ήταν η δολοφονία του Καποδίστρια. Αποκαλούσε
γλοιωδώς τους Αγγλογάλλους, «μεγαλοδυνάμους
προστάτας», έγραφε και διέδιδε ψευδώς και αυθαιρέτως, ότι «το ελληνικόν έθνος δεν επιθυμεί άλλως να κυβερνάται ειμή
συνταγματικώς».
.Άρχισε από τον Ιούνιο του 1831, να δημοσεύει στην εφημερίδα του πλαστές
αναφορές, με
τις οποίες οι κάτοικοι διαφόρων επαρχιών, υποτίθεται, ότι ζητούσαν από τον
Καποδίστρια να συγκαλέσει την Εθνοσυνέλευση, με σκοπό την σύνταξη Συντάγματος, όταν ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, η
αγάπη και λατρεία των απανταχού της απελευθερωμένης Ελληνικής γης, Ελλήνων,
προς τον σεμνόν κυβερνήτη τους.
4/. Οι συνωμότες είχαν απόρρητη σφραγίδα της Εταιρείας τους, με σαφές
Μασονικόν έμβλημα (Δύο χείρες εις εγκάρδιον μασωνικήν χειραψίαν, προσδενόμενες
δι’ αλύσσεως εκάστη εκ του καρπού).
.Η σφραγίς των συνωμοτών που ανήκε εις τον «Δεσμόν», ήτοι την
διευθύνουσα επιτροπή, ελήφθη εξ επιστολής του αξιωματικού Ζηνοβίου Χαρμολάου,
ευρεθείσης στα χέρια του συγγραφέως του βιβλίου «Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας
Ελλάδος», Γεωργίου Ασπρέα (Α΄ Βραβείον Ακαδημίας Αθηνών).
5/. Οι Μαυρομιχαλαίοι διατηρούσαν
«στενές επαφές», προσωπικές ή μέσω των Αγγλογάλλων, με τους συνωμότες Υδραίους.
Συνεπώς ήταν αδύνατον να μην εγνώριζαν τα περί υπάρξεως Μασονικής Εταιρείας
κατά του κυβερνήτου.
Ο Γάλλος συνταγματάρχης Theophile Feburier, σε
έκθεσή του, στις 28 Αυγούστου 1828, προς τον Γάλλο κόμη Rayneval, που αντικαθιστούσε
προσωρινά τον επίσημο αντιπρόσωπο της Γαλλίας στον Πόρο de la Ferronays, του
έκανε σαφή λόγο για την αντίδραση που οργανωνόταν στα σκοτεινά από τους Άγγλους
και Γάλλους εκπροσώπους, εναντίον του Καποδίστρια.
Ο Γάλλος στρατηγός την προηγούμενη ημέρα
μάλιστα είχε δεχθεί την επίσκεψη δύο μελών της οικογενείας Μαυρομιχάλη, οι οποίοι
καταφέρθηκαν με πάθος εναντίον του Κυβερνήτη και έθεσαν τους εαυτούς τους στην
διάθεση των Γάλλων και Άγγλων για κάθε τους αντικυβερνητική ενέργεια!!! (D. Fleming, John Capodistrias and the Conference of London, 1828-1831,
Thessaloniki 1970, o. 195 κ.ε.).
6/. Όπως προκύπτει και από επιστολές του ίδιου του Κυβερνήτου (Στις 31 Ιουλίου 1831, σε επιστολή του προς τον Γάλλο
ναύαρχο Lalande, στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, σε επιστολή του προς τον Εδουάρδο Λο.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, σε επιστολή του προς τον Έλληνα πρέσβυ στο Παρίσι
πρίγκηπα Α. Σούτσο), οι εμπεπλεγμένοι
στην συνωμοσία εναντίον του, ήσαν οι Αγγλογάλλοι.
7/. Ο Δημ. Χοϊδάς, σε επιστολή του προς τον
Αυγουστίνο Καποδίστρια, από την Τρίπολη, στις 10 Αυγούστου 1831, ανάμεσα σε
πολλές άλλες σημαντικές πληροφορίες για την τραγική κατάσταση που επικρατούσε
σε όλη την χώρα, έγραφε πως οι Υδραίοι έλεγαν ότι «τὴν φρεγάδαν (Ελλάς) τὴν
ἔκαυσαν δι’ ἀδείας τοῦ πρέσβεως τῆς Ἀγγλίας, ὅστις τοὺς ὑπεσχέθη ὅτι τοὺς δίδει
ἄλλην» και η αστυνομία του Ναυπλίου είχε πληροφορίες «ὅτι οἱ δύο
πρέσβεις (Αγγλίας και Γαλλίας) ἔλαβαν μέρος μὲ τοὺς Ὑδραίους καὶ ὅτι ἔγραψαν εἰς
τὸν Ῥίκορδ νὰ παύσει ἀπὸ τὰς κατ’ αὐτῶν ἐχθροπραξίας του ἕως ὅτου νὰ ἔλθει ὁ
παρὰ τῶν τριῶν δυνάμεων ἀπεστελλόμενος πληρεξούσιος, ὅστις εἶναι ὁ ναύαρχος Ἄγγλος,
τῆς μοίρας τοῦ Αἰγαίου πελάγους…».
Και προσέθετε ότι «στην ‘Υδρα είχαν καταφθάσει δύο
πλοία γαλλικὸν καὶ ἀγγλικόν… καὶ οἱ δύο ναύαρχοι (ο Άγγλος και ο Γάλλος)
μὲ τρόπον προσφέρουσι βοηθήματα εἰς τὴν Ὕδραν καὶ τοὺς λέγουσι νὰ ἐπιμένουν εἰς
τὸν σκοπόν των καὶ νὰ μὴ φοβῶνται διόλου, διότι ἐπιτυγχάνουσι τὸ ποθούμενον…».
8/. Σύμφωνα με απόσπασμα από το βιβλίο του Γ.
Σκλαβούνου που επιμελήθηκε ο Ανδρέας Καλογεράς με τίτλο «Μαρτυρίες και Γνώμες
για τον Ιωάννη Καποδίστρια» και υπότιτλο: «Δελφούς της Οικουμένης ήθελε την Ελλάδα ο Ιωάννης Καποδίστριας» :
«…Και ο κόμης Αυγουστίνος,
που τον είδα μερικές φορές μετά το μοιραίο γεγονός, φώναξε: “Ναι κύριε, η Γαλλία και η Αγγλία
είναι που δολοφόνησαν τον αδελφό μου”. Καθώς του δήλωνα ότι δε καταλάβαινα
τίποτα από αυτά τα εκπληκτικά λόγια και ότι ίσως ήθελε να πει ότι ο αδελφός του
είχε χαθεί εξ αιτίας της αντιδράσεως που υπετίθετο ότι την είχαν υποθάλψει
αυτές οι δύο δυνάμεις, διαμαρτυρήθηκε εναντίον αυτής της ερμηνείας, διατύπωσε
ακόμα μια φορά τη κατηγορία με τα ίδια λόγια και έφθασε μάλιστα να μου
προτείνει να το γράψω στην αυλή της Βαυαρίας» [Μαρτυρία
του Αυγουστίνου Καποδίστρια (αδελφού του Κυβερνήτη που κατετέθη στον Φρειδερίκο
Τιρς, ιστορικό και μετέπειτα συμβούλου του Όθωνα και καθηγητού της Αρχαίας
Ιστορίας Φιλολογίας στο Παν/μιο του Μονάχου. Η Ελλάδα του Καποδίστρια, Τόμος Α’,
σελ.105].
9/. Επιβεβαίωση της συνεργασίας των Αγγλο-γάλλων με τους επίδοξους
δολοφόνους του Ι. Καποδίστρια.
Η δολοφονία του Ιωάννη
Καποδίστρια δεν υπήρξε αποτέλεσμα βρασμού ψυχής ή απλά αντεκδικήσεως. Ο γνωστός
μεγάλος ιστορικός της Επτανήσου (αλλά και κατά παραδοχήν του αγγλόφιλος)
Παναγιώτης Χιώτης, αναγνωρίζει και καταγράφει την προετοιμασία της δολοφονίας
και μερικά από τα γενεσιουργά αίτια, τονίζοντας ότι οι αντιπολιτευόμενοι….
«…Τας συμπράξεις και ραδιουργίας των συμπρακτόρων Άγγλων και Γάλλων
μετ’ανταρτών του Καποδίστριου, ιδίοις οφθαλμοίς βλέποντες οι Επτανήσιοι,
κατεβόων. Εν Κερκύρα δε τοσούτον εξήφθησαν κατά των κολάκων του Αρμοστού Άδαμ,
όστις εκ του φανερού συνεκοινώνει με τους αντικαποδιστριακούς, ώστε τινάς αυτών
ελιθοβόλησαν, και το φαρμακείον όπου συνηθροίζοντο, ήθέλησαν να καύσωσι.Τον δε
Ζαίμην, Μπενιζέλον Ρούφον, και Μαυρομιχάλην εκ Πελοποννήσου έλθοντας εις
Ζάκυνθον, ο κοινός λαός ελιθοβόλησεν, και ηνάγκασεν αυτούς ν’αναχωρήσωσι
ταχύτερον, και σωθώσιν εις Ύδραν. Την πανταχού της Ελλάδος εξέγερσιν καθ εαυτών
ιδόντες οι αντικαποδιστριακοί και την υπερίσχυσιν του Κυβερνήτου κατά την
συγκαλουμένην αυνέλευσιν γνωρίσαντες , εσχεδίασαν να τον δολοφονήσωσι…» (Π. Χιώτης, Ιστορία του Ιονίου Κράτους, σελ.788).
«…Φθονούντες δόξαν και
σεβασμόν, απέφερεν ο κοινός λαός της Ελλάδος , ο διακηρύττων παντού αυτόν
πατέρα και ευεργέτην, διέβαλλον και εσυκοφάντουν και προς λαόν, και προς
ηγεμόνας πάσαν πράξιν του και διοίκησιν. Κατηγόρουν αυτόν ως φιλοδεσποτικόν και
αφιλόμουσον, ότι παρεβίαζε το Ελληνικόν σύνταγμα, ότι διέφθειρε τας εκλογάς εις
την συγκρότησιν της συνελεύσεως, ότι αυτοδεσπότως και δια των αδελφών αυτού και
άλλων Επτανησίων εβούλετο να στηρίξει δυναστείαν και τυραννίαν επί του
ελεύθερου λαού της Ελλάδος, ότι έκδοτος εις τα Ρωσσικά συμφέροντα, παραγγώνιζε
τους επισήμους φίλους και σχετικούς αγωνιστές των άλλων Δυνάμεων, ότι
απεστρέφετο τας εισηγήσεις των Πρέσβεων και των συμβουλίων, ότι ο Βιάρος και ο
Γιαννατάς διοργάνωσαν δικαστήρια, ίανα αφαρπασωσι την περιουσίαν και πτωχύνουσι
τους ευπορούντας και εξευτελίσαντες αυτούς να έχωσιν υποχειρίους εις τον
δεσποτισμόν του Ρώσσου Καποδιστρίου. Εν τοσαύταις δε αναιδείαις και ύβρεσιν
έφθασαν, ώστε εκάλουν δια της εφημερίδος αυτόν με Ηλιογάβαλον, τύραννον,
διαφθορέα χρηστοηθείας και υποκριτήν. Άρπαγας δε και καταχρηστάς τους αδελφούς
αυτού και οικείους εκ των Επτανησίων….
Η ευθύτης όμως του ανδρός,
και η επιδοκιμασία πάσης διοικητικής πράξεως παρά της συνελεύσεως και ο
σεβασμός και η υπόληψις εν γένει παρ’ όλου του λαού της Ελλάδος και των εν
αλλοδαπή ομογενών, κατέβαλον ως ιστόν αράχνης πάσαν κατηγορίας των
αντιπολιτευομένων και αντίδρασιν. Διό εξεμάνησαν ούτοι οίτινες ενώ επερίμενον
να ίδωσι τον Κυβερνήτην αποδιωγμένον εκ της εξουσίας υπό της συνελεύσεως, και
επωνειδιζόμενον δια πολιτικήν πορείαν παρά ταις συμμάχοις Αυλαίς, είδον αυτόν
ευφημούμενον ως σωτήρα και υποστηριζόμενον ως κηδεμόνα νέου ηγεμόνος. Ενώ δε
εστοχάζετο ο Κυβερνήτης να μεταβή αυτοπροσώπως εις Λονδίνο και συνομιλήσει προς
το εκεί συμβούλιον, ίνα εκπεραιωθώσι ταχύτερο ναι αγαθαί βουλαί των Δυνάμεων
υπερ των Ελληνικών συμφερόντων, οι κορυφαίοι των αντιπολιτευομένων
Μαυρομιχάλης, Μαυροκορδάτος, Ζαΐμης, προσκαλούμενοι να λάβωσι Γερουσιαστού
θέσιν, παρητούντο και επορεύοντο εις Ύδραν, ίνα συνεργώσι μετά των λοιπών
συναθροισθέντων αντιπάλων του Κυβερνήτου…».(ο.α.)
10/. Οι Αγγλογάλλοι οργανωτές της δολοφονίας του
Καποδίστρια, είχαν αντιληφθεί την σταθερή θέση του Εθνάρχου απέναντι στην
Μασονία και ως εκ τούτου, ήταν αδιανόητο γι’αυτούς που ενεργούσαν ως
εντολοδόχοι της διεθνούς Μασονίας, να επιτρέψουν στον Καποδίστρια να κυβερνήσει
την Ελλάδα.
Η οργή των συνωμοτών ξεχείλισε όταν την 8η Ιουνίου
1828, ο Κυβερνήτης απέστειλε προς τα μέλη της κυβερνήσεως και όλους τους
δημοσίους υπαλλήλους την υπ’ αριθμ. Αριθ. 2953 Μυστική Εγκύκλιο, δια της
οποίας, αφού χαρακτηρίζει τις μυστικές εταιρείες εχθρικές και καταστροφικές για
όλα τα Ευρωπαϊκά έθνη και την Ελλάδα, τους διατάσσει να υποβάλλουν
βεβαιώσεις ότι δεν ανήκουν σε τέτοιες μυστικές και εχθρικές προς την πατρίδα,
οργανώσεις.
Πλήρης πικρίας και απογοητευμένος ο κυβερνήτης, έγραφε
στον πρίγκηπα Σούτσον διαμένοντα στο Παρίσι:
«….Εις την χώραν μας υπάρχουν βαθμοί εις την πολιτικήν
εμπάθειαν, αλλά δεν υπάρχουν όρια. Οι φατριαστικοί άνδρες της Ελλάδος δεν
ίστανται όλοι επί της αυτής βαθμίδος, διότι άλλοι εσπούδασαν εις την σχολήν του
Φαναρίου και άλλοι εις την Αυλήν του Αλή Πασά. Εις αμφοτέρας τας σχολάς ταύτας
οφείλομεν τους αρχιραδιούργους και τους ταραξίας. Τα
όργανά των είναι οι προύχοντες, οι επιθυμούντες ως και επί Οθωμανοκρατίας να
άγωσι και να φέρωσι τας επαρχίας και νεανίαι εισαγαγόντες ημίν τας μυστικάς
εταιρίας της Γαλλίας και της Γερμανίας…».
Ο Καποδίστριας έβλεπε ζυμωμένη την ύπαρξη του Έθνους
με την Ορθοδοξία, την ζωτική πνοή και αναστάσιμη δύναμή του: «Η χριστιανική
θρησκεία (ως Ορθοδοξία), έλεγε, «εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και
πατρίδα και αρχαίας ενδόξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την
πολιτικήν ύπαρξιν, της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα».
Στις 22/8/1831 ο Καποδίστριας έστειλε και δεύτερη
εγκύκλιον (Αρ. 4286) για το ίδιο
θέμα, προς εφαρμογή, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες με αυστηρότατο περιεχόμενο.
Λίγο μετά, δολοφονείται στο Ναύπλιο.
11/. Ο Πετρόμπεης
Μαυρομιχάλης στα 1840, ομολόγησε την Αλήθεια (ΣΣ:
Φαρισαϊσμός ή στιγμιαία «έκρηξη» ειλικρινείας;), λέγοντας στο Γιατροφιλόσοφο
Πύρρο που κατηγορούσε τον Ιωάννη Καποδίστρια, τα εξής:
«Δεν μετράς καλά φιλόσοφε… Ανάθεμα
στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου, και το Έθνος
έναν άνθρωπο που δε θα τονε μεταβρεί και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα…[Βλαχογιάννης, “Ιστορική Ανθολογία”,
σελ. 59---Επίσης βλέπε Διον. Κόκκινος, “Κανάρης”, σελ.415].
Από τους δολοφόνους (γιούς
του Πετρόμπεη), ο Κωνσταντήν Μπέης όταν τον συνέλαβαν και λίγο πριν πεθάνει από
τα τραύματά του, ζητώντας έλεος δηλώνει: «Δεν φταίω εγώ στρατιώται, άλλοι μ’ έβαλαν» (Κασομούλης,
Τόμος 3, σελ.440).
12/. Εσωτερικοί
συνεργοί και συνένοχοι της δολοφονίας του Καποδίστρια (πέραν των ξένων οργανωτών
και ηθικών αυτουργών).
α/. Αυτουργοί και Συναυτουργοί της δολοφονίας του εθνάρχου
Καποδίστρια είναι: Οι δύο Μαυρομιχαλαίοι,
Κεχαγιάμπεης (Γεώργιος) και Μουσταφάμπεης (Κωνσταντίνος), καθώς και οι δύο
αργυρώνητοι πολιτοφύλακες, Ανδρέας Γεωργίου και τον Γιάννης Καραγιάννης. Με
την πράξη τους αυτή οι Μαυρομιχαλαίοι, δεν δολοφόνησαν τον Καποδίστρια αλλά την
Ελλάδα.
«Κείνοι που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια,
δολοφόνησαν την Ελλάδα», (Ζαν Εϊνάρ, Γαλλοελβετός τραπεζίτης και φιλέλληνας).
«Ο Κυβερνήτης κέρδισε πολύ μετά τον θάνατό του. Αν
σηκωνόταν από τον τάφο του, όλη η Ελλάδα θα 'τρεχε να τον προσκυνήσει» (Ανδρέας
Ζαΐμης).
β/. Συναίτιοι ή συνειδότες της δολοφονίας φαίνεται να ήσαν και
άλλοι εντός και ίσως εκτός του Ναυπλίου· ύποπτοι δε
και εξ εκείνων εις τους όποιους ήτο μάλιστα εμπιστευμένη η κοινή ασφάλεια και
ευταξία» (Βλ. την έκθεση του Π. Κ., Ένεπεκίδη, σ. 233 - 247).
Για παράδειγμα, στον Πύργο της Ηλείας η Αγγλία είχε
τοποθετήσει ως αντιπρόξενό της τον Αναστάσιο
Πασχουάλη, όπως αναφέρεται στα έγγραφα, τα εξαιρετικώς πολλά, που
σχετίζονται με την κατασκοπευτική του δράση και τις σκοτεινές ενέργειές του.
Σε έγγραφο της Γραμματείας της Επικρατείας προς τον επί των Εξωτερικών
Γραμματέα της Κυβερνήσεως, της 17 Ιουλίου 1829, από το Άργος, αναφέρεται ότι ο
κατά την Ελλάδα έκτακτος Επίτροπος κατήγγελε «στασιώδεις τινάς πράξεις», που
γίνονταν στον Πύργο της Ηλείας.
Και βεβαίωνε ότι «οι πρωταίτιοι αυτών των πράξεων συγκροτούσαν νυκτερινάς και μυστικάς συνελεύσεις εις του Αναστασίου Πασχουάλη, Αγγλικού Αντιπροξένου την οικίαν, ήτις είναι εν γένει το καταφύγιον όλων, όσους καταδιώκει δι’ ατοπήματα η επιτόπιος αρχή».2
γ/. Αναγκαίοι συνεργοί ήσαν όσοι ξένοι ή ελλαδίτες συμμετείχαν στην
σχεδίαση και οργάνωση της συνωμοσίας και βοήθησαν παντοιοτρόπως στην διάπραξη
του Εθνικού κακουργήματος της δολοφονίας του Καποδίστρια, τα ξημερώματα της
27ης Σεπτεμβρίου 1831.
Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται, οι εξής ελλαδίτες: Αλ. Μαυροκορδάτος, Πολυζωΐδης, Κουντουριώτηδες, Ανδρ. Μιαούλης,
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Λυκούργος Κρεστενίτης (γαμβρός του Πετρόμπεη
Μαυρομιχάλη), Αντ. Καλαμογδάρτης, Κων. Ζωγράφος, Αναστάσιος Πασχουάλης ή
Πασχαλίγκος (αντιπρόξενος των Άγγλων στον Πύργον), Ανδρ. Ζαΐμης, Μπενιζέλος
Ρούφος, και πολλοί άλλοι, των οποίων τα ονόματα συμπεριλαμβάνονται στους
φακέλους των Γενικών Αρχείων του Κράτους (ΓΑΚ).
Την ενεργό ανάμειξη του Μαυροκορδάτου, ηγετικού
στελέχους της αντι-Καποδιστριακής φατρίας στην προετοιμασία της δολοφονίας του Καποδίστρια,
κατήγγειλε στην Ελληνική Βουλή, 26 Ιανουαρίου 1845 παρουσία του Μαυροκορδάτου,
ο γνωστός οπλαρχηγός Γρίβας με τα ακόλουθα λόγια:
«Όποτες είτανε στην Ελλάδα αυτός ο Μαυροκορδάτος, την έφαγε. Όταν τον είδα πρωθυπουργό, ευτύς είπα πάει η πατρίδα. Κι έχει ακόμα πρόσωπο να’ ρχεται μπροστά μας και να μας λέει τα παραμύθια της Χαλιμάς. Ποιός σκότωσε το Καποδίστρια παρ’ αυτός; Και θέλει να μιλάει ακόμα!».3
13/. Ο Ιωάννης Καποδίστριας σε
ανύποπτο χρόνο είχε πει: «Εάν
οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν ας με δολοφονήσουν. Τόσο το
χειρότερο δι’ αυτούς. Θα έλθει κάποτε η ημέρα κατά την οποία οι Έλληνες θα
εννοήσουν την σημασία της θυσίας μου»;
Τυχαίως, παραπληροφορημένος ή βασιζόμενος
σε τεκμηριωμένα και οφθαλμοφανή γεγονότα, εξεστόμισεν εκείνη την φοβεράν φράση;
Σε σύγκριση με την παμψηφία σχεδόν του απλού,
πενομένου τότε και στηρίζοντος τον κυβερνήτη, Ελληνικού λαού, οι
«αντικυβερνητικοί» συνωμότες αποτελούσαν μία μικρή μειοψηφία.
Οι
κοτζαμπάσηδες συνωμότες, οι «ολιγάρχες» της εποχής εκείνης, παράλληλα με
τις συνωμοτικές διεργασίες τους, διατηρούσαν «φιλικώτατες σχέσεις» με τον
κατακτητή, εξασφαλίζοντας την ησυχίαν τους, την εύνοιαν του κατακτητού, την
ήρεμη διαβίωση των οικογενειών τους, καθώς και τα πάσης φύσεως προνόμοια της
«συνεργασίας» τους...
Και όμως ! Αυτή η μιαρά ελαχίστη μειοψηφία αλλά με
πλειάδα «κουμπουροφόρων» υπηρετών, ζητούσε Σύνταγμα, Δημοκρατία και
Συνταγματική Εθνοσυνέλευση (Κοινοβούλιον) στο όνομα, δήθεν, του Ελληνικού λαού,
ενώ ακόμη δεν είχαν τεθεί ούτε τα «βασικά θεμέλια» για την στοιχειώδη
λειτουργία ενός απλώς οργανωμένου κράτους!!!
ε. Οι σχέσεις της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων με την «Υψηλή Πύλη»
και ο ρόλος τους στην δολοφονία του Ι.
Καποδίστρια.
1/.Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, όπως περιγράφει ο Ν. Κασομούλης,
κατά την άφιξη του Κυβερνήτου στην Αίγινα (12 Ιανουαρίου 1828), όταν ο
ομιλητής κατά την προσφώνησή του, εξέφρασε την ελπίδα ότι «εις το εξής
θέλουν βασιλεύσει πλέον οι νόμοι και όχι τα πάθη», διέκοψε την ομιλίαν του αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Καΐρη,
στο προαύλιον του μητροπολιτικού ναού Αιγίνης και τραβούσε τον Θεόφιλο από το
ράσο, για να κατέβει από την σκάλα, απ’ όπου ομιλούσε, λέγοντας «Πάψε!».
Γιατί προέβη σ’εκείνη την ανήκουστη ενέργεια;
Τι
ενόχλησε τον Γεώργιον, το σημείον εκείνο της ομιλίας του Καΐρη; Ο έχων νουν νοείν,
νοείτω!!
2/. Στις 25 Μαρτίου του
1831, ο Ν. Παγκαλάκης, σε επιστολή του, από το Μαραθονήσι της Μάνης, προς τον
Κυβερνήτη, του έγραφε ότι από πληροφορίες που του έδωσαν, η οικογένεια των
Μαυρομιχαλαίων συνέχιζε την συνωμοσία της «… η φιλαργυρία και η φιλαρχία έκαμε
τους μικρούς Μαυρομιχάλας να επιμείνωσι μέχρι τάδε εις τον ολέθριον σκοπόν των…
Η εντεύθεν απελπισία των τους ηνάγκασε να προσφύγουν εις το σύνηθες καταφύγιόν
των, τη νηπιότητα του εν Λιμένι όχλου και ακολουθούντες τα διαγεγραμμένα
ίχνη της περισινής γενικής συνωμοσίας, ύψωσαν τας σημαίας των, διέσπειραν
βοηθήματα Άγγλων, χρήματα εκ Ζακύνθου, συνεννόησιν
με την Ύδραν και Σπέτσας και άλλα παρόμοια».
3/. Οι μυστικές σχέσεις της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων με την «Υψηλή
Πύλη».
α/. Κατά τον καθηγητή Ν.
Σαριπόλου, σε επικήδειο λόγο του στον γιο του Πετρόμπεη, Αναστάσιο (3 Μαΐου του
1870), «..επί Ενετών -πριν δύο
αιώνες- στο χωριό Άλικα, βρέθηκε ένα ορφανό παιδί που λεγόταν Μιχάλης. Κατά
συνήθεια δε της Μάνης τα ορφανά παιδιά ονομαζόταν μαύρα. Τούτο
προστέθηκε στο όνομα και έγινε Μαυρομιχάλης. Ο Μαυρομιχάλης αυτός όταν μεγάλωσε εγκαταστάθηκε στο
Οίτυλο, όπου και νυμφεύθηκε και απέκτησε πολλά παιδιά, ένα από τα οποία έγινε
κληρικός και προχειρίσθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη σε Έξαρχο της
Μάνης…
Ο πρωτότοκος γιος του Εξάρχου, ο Γεωργάκης
(αποκαλούμενος και αυτός Έξαρχος λόγω του πατρικού αξιώματος), πήγε στην Κορώνη
όπου και γνωρίσθηκε με έναν Οθωμανό επίσημο, ο
οποίος αργότερα έγινε βεζύρης και όταν ανέλαβε το αξίωμά του, εκάλεσε τον
Γεωργάκη στην Κωνσταντινούπολη για έμπιστο βοηθό του. Εκεί τον περιέβαλε
με τιμές δίνοντάς του την άδεια να εξοπλίζει και πλοία κατά των πειρατών της
Μεσογείου.
Έτσι, όταν επέστρεψε στην Μάνη με το αξίωμα του
καπετάνιου της Μάνης,
με ευρωπαϊκό πλοίο, νυμφεύθηκε μια ονομαστή σε ομορφιά γυναίκα, εξ ου και οι
απόγονοί του ονομάσθηκαν «νεραϊδογέννητοι». Ήταν μία πριγκίπισσα (ΣΣ: Ενετή παπική και όχι
ορθόδοξη), που αποβιβάστηκε στις ακτές της Μάνης. Τέκνα εκείνου του Γεωργάκη, ήταν ο Ιωάννης ο Σκυλογιάννης, ο
Πέτρος και ο Ηλίας…».
β/. Οι Οθωμανοί μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση του
Σκυλογιάννη, άρπαξαν ένα γιό του
ηλικίας έξη (6) ετών όμηρο και τον
εξισλάμισαν, δηλαδή τον έκαναν γενίτσαρο και του έδωσαν ανώτατα αξιώματα στο
οθωμανικό ντοβλέτι.
Ο γενίτσαρος γιός του Σκυλογιάννη, εξάδελφος ή το
πιθανότερο, θείος του Πετρόμπεη, μετονομάστηκε Σουκιούρ
Μπέης.
Συνεπώς, ο οίκος των Μαυρομιχαλαίων συνδέθη από
πολύ ενωρίς, με την Υψηλή Πύλη και διατηρούσε «υψηλές γνωριμίες» με ανώτατους
Οθωμανούς αξιωματούχους. Η σχέση αυτή
των Μαυρομιχαλαίων, κρατήθηκε μυστική από τους Μανιάτες και σχεδόν απ’όλους τους
υπόλοιπους Έλληνες..
Το οικογενειακό Δένδρο των
Μαυρομιχαλαίων
|
Γεωργάκης Μαυρομιχάλης, γιοι του οι: |
|||||||||||
|
Ηλίας ή
Πιέρρος (1730 - 1800) |
Ιωάννης ή Σκυλογιάννης
(1726-1769), γιος του ο Σουκιούρ |
Ηλίας
|
|||||||||
|
Πιέρρος, γιοι του οι |
|||||||||||
|
Πέτρος ή Πετρόμπεης (1765-1848) |
Τζανής
ή Κατσής, γιος
του ο Ηλίας ή Κατσάκος (;
-1849) |
Κυριακούλης (; -1822) 1. εγγονός του ο Κυριακούλης |
Δημήτριος
|
Αντώνης (1792;-1873) |
Κωνσταντίνος (-1831) |
||||||
|
Πέτρος ή Πετρόμπεης (1765 - 1848) |
|||||||||||
|
Ηλίας (1795-1822) |
Αναστάσιος (1798-1870)
γιοι του οι |
Γεώργιος (1799-1831) |
Ιωάννης (1804-1825) |
Δημήτρης (1809-1879) |
|||||||
1.Περικλής Πιερράκος (1861-1938)
2. Κυριακούλης (1850 - 1916)
3. Στυλιανός
γ/. Στα 1814, ο Σουκιούρ ως Ριαλάμπεης (πλοίαρχος αρχηγός στολίσκου) του
τούρκικου στόλου, στάλθηκε στην Μάνη και ενημέρωσε τους Μαυρομιχαλαίους για την
απόφαση του Σουλτάνου να καθαιρέσει τον Θοδωρόμπεη
Γρηγοράκη και να διορίσει τον Πέτρο Μαυρομιχάλη, ως νέον Μπέη της Μάνης.
Ο Σουκιούρ στο Λιμένι
της Τσίμοβας,4 επισκέφτηκε
τον παραθαλάσσιο πύργο των Μαυρομιχαλαίων, στον οποίον κινήθηκε με τόση άνεση
και οικειότητα, όσο ζωηρές ακόμα διατηρούνταν οι αναμνήσεις της παιδικής του
ηλικίας, ώστε σύντομα
έγινε η αναγνώριση της στενής
συγγένειας, που κρατήθηκε ωστόσο εντελώς μυστική.
Θυμόταν το κάθε δωμάτιο του Πύργου των Μαυρομιχαλαίων,
θυμόταν την εκκλησία και τον παπά της, θυμόταν ποιος είναι ποιος, ενώ είχε να
τους δει για σχεδόν 40 χρόνια και χωρίς να τους συστήσει κανένας και μάλιστα αναγνώρισε και την μάνα του
Πετρόμπεη, της οποίας φίλησε το χέρι και μίλησε μαζί της μόνος του.
Το 1816 συνέλαβε τον Θωδορόμπεη στην Ελαφόνησο
και έφερε τον επίσημο διορισμό του Πετρόμπεη από τον Σουλτάνο, με αντάλλαγμα ο Πετρόμπεης να παραδώσει ως ομήρους τους γιους
του Γεώργιο και Αναστάσιο, ως «εγγύηση πίστεως και αφοσιώσεως» στην Υψηλή
Πύλη. Κάτι που ο Μανιάτης «πατριώτης» Πετρόμπεης, εδέχθη και έπραξε
προθύμως.
Πράγματι, ο Σουκιούρ
Μπέης[5] κατήργησε
από την ηγεμονία της Μάνης τον μέχρι τότε ελληνόψυχο Θεοδωρόμπεη Γρηγοράκη και
διόρισε τοποτηρητή του τον μέχρι τότε Πέτρο ή Πετρούνη Μαυρομιχάλη, τον
μετέπειτα Πετρόμπεη.
4/. Ο
τρόπος με τον οποίον απέκτησαν οι Μαυρομιχαλαίοι του
αρχηγού Πετρόμπεη, το «μπεηλίκι» και διατήρησαν το καθεστώς της αυτονομίας της Μάνης,
όταν οι υπόλοιποι Έλληνες, πλην των κοτζαμπάσηδων, εστέναζαν κάτω από τον
Οθωμανικόν ζυγόν, συνδυαζόμενος με την ενεργό συμμετοχή τους στην Αγγλο-γαλλική
συνωμοσία για την δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννη Καποδίστρια, αντικειμενικώς
εξεταζόμενα, χαρακτηρίζουν τον ρόλον των Μαυρομιχαλαίων ως ΕΘΝΙΚΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ και ΥΠΟΠΤΟΝ εάν όχι ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΝ!. Συγκεκριμένα:
α/. Η Μάνη από το 1776
ήταν Ημιαυτόνομη Ηγεμονία - «Μπας Μπεηλίκι», στην οποία ηγεμόνευσαν οκτώ (8) Ηγεμόνες-Μανιατομπέηδες. Πως
ανέλαβε ο καθένας την ηγεμονίαν της Μάνης, ποία η στάση του καθενός στον αγώνα
του Έθνους, και τι είδους σχέσεις διατηρούσαν με τον Οθωμανό κατακτητή;
1//. Ο Τζανέτος Κουτήφαρης από τις Θαλάμες ή
Κουτήφαρη (1776 - 1779)·
Καθαιρέθηκε και εκδιώχθηκε από
τους Τούρκους διότι ΔΕΝ ήταν «συνεργάσιμος».
2//. Ο Μιχάλμπεης Τρουπάκης ή Μούρτζινος από την
Καρδαμύλη (1779 - 1782).
Απαγχονίστηκε από τους Τούρκους
γιατί περιέθαλπτε τους «αρματωλούς και κλέφτες» έλληνες επαναστάτες.
3//. Ο Τζανήμπεης ή Τζανέτμπεης (Τζανέτος Καπετανάκης Γρηγοράκης)
από το Σκουτάρι του Γυθείου (1782-1798).
Οι Τούρκοι,
σε μια επίδειξη ισχύος, αφού εξόντωσαν τους θρυλικούς κλέφτες της Μάνης,
συνέλαβαν με μπαμπεσιά στον Μυστρά τον Έξαρχο Γρηγοράκη με την συνοδεία του και
αφού τους βασάνισαν απάνθρωπα, τους κρέμασαν.
Τότε, την λαμπροβδομάδα του
1780, 3.000 Μανιάτες και Μανιάτισσες, ξεχύθηκαν από το Σκουτάρι και τις γύρω
περιοχές, κατέσφαξαν τους Οθωμανούς στο κάστρο του Πασσαβά και
επέκτειναν τα όρια της Μάνης μέχρι το Κακοσκάλι!!
Ο Ε. Yemeniz στο έργο του «Le Magne et les Mainotes», Revue des Deux Mondes, τόμ. 56, Παρίσι 1856 (σελ. 35-38),
χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή ως «χρυσούν αιώνα της Μάνης». Πιθανώς εκείνο το
περιστατικό να αποτέλεσε την αιτία ώστε Ρήγας Φεραίος, να θεωρεί την Μάνη ως «Ορμητήριο
της Επαναστάσεως».
Όμως ο Ελληνόφρων Τζ. Γρηγοράκης
κηρύσσεται στασιαστής από τους Οθωμανούς, με την αιτιολογίαν ότι ήρχετο σε
συνεννοήσεις με τους Γάλλους, και καθαιρείται.
Οι Οθωμανοί επιχείρησαν απόβαση στο Μαραθονήσι
και κινητοποίησαν στρατεύματα από Μυστρά και Μπαρδούνια για να εξοντώσουν τον Τζ.
Γρηγοράκη, αλλά απέτυχαν.
Τον Γρηγοράκη αντικατέστησε ο Παναγιώτμπεης
Κουμουντουράκης (4ος Μπέης της Μάνης), καπετάνιος του Σταυροπηγίου ή
Ζαρνάτας (1798-1803).
4//. Ο Παναγιώτης Κουμουντούρος ή Κουμουντουράκης
από τους Δολούς της Έξω Μάνης (1798-1803).
Ο
Κουμουντουράκης επειδή «συνεργάστηκε» με τους Τούρκους για την αντικατάσταση
του δυναμικού πατριώτη Τζ. Γρηγοράκη, έγινε μισητός στους Μανιάτες, οι οποίοι
τον αντικατέστησαν με τον Αντώνμπεη Γρηγοράκη.,
5//. Ο Αντώνμπεης Γρηγοράκης, από το Σκουτάρι του
Γυθείου (1803-1808).
Ο Αντώνμπεης Γρηγοράκης, καπετάνιος του
Αγερανού (1803-1808) που έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας,
κατάφερε τελικά (παρά τις αρχικές ενδοσυγκρούσεις του), να συμφιλιώσει τις
μεγάλες οικογένειες της Μάνης.
6//. Ο Ζερβόμπεης (Κωσταντής Ζερβάκος) από το
Καρβελά του Μαλευρίου (1808-1810).
Ο Ζερβάκος καταγόταν από
το χωριό Καρβελάς, ήταν γαμπρός του Αντώνμπεη και φίλος του Βελή Πασά (γιου του Αλή Πασά), γι' αυτό
και οι Μανιάτες τον εξεδίωξαν το 1812 από την Μάνη,
και τον αντικατέστησαν με τον Θεόδωρο Γρηγοράκη-ανιψιό του
Τζανέτμπεη-καπετάνιο στο Μαραθονήσι.
7//. Ο Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης από το Μαραθονήσι
(1811-1815).
Το 1816 ο Ριαλάμπεης Σουκιούρμπεης, συνέλαβε στην
Ελαφόνησο τον Θεοδωρόμπεη Γρηγοράκη.
Η οικογένεια των
Γρηγοράκηδων - ήτο η πιο ισχυρή τότε οικογένεια της Μάνης - ανέδειξε 3
Μπέηδες που ηγεμόνευσαν τα περισσότερα χρόνια στην Μάνη (26 χρόνια). Οι
Γρηγοράκηδες επίσης, υπήρξαν οι νέοι οικιστές του Γυθείου και
αργότερα της Ελαφονήσου.
Ο Σουκιούρμπεης
με μπαμπεσιά συνέλαβε το Θεοδωρόμπεη στην σχεδόν ακατοίκητη τότε Ελαφόνησο,
μακριά από τις ισχυρές του δυνάμεις στην Μάνη.
«..όταν το καλοκαίρι
του 1816 ήλθεν εις την Μάνην ο Ριαλάμπεης και ήτο
αγκυροβολημένος εις την κατά την είσοδον
του Λακωνικού κόλπου Ελαφόνησον, επήγε να τον χαιρετήση ανύποπτος και
δωροφορών ο Θεοδωρόμπεης, όστις υπό κράτησιν
μετεφέρθη εις Κωνσταντινούπολιν και φυλακισθείς, απέθανεν εις το δεσμωτήριον».(Σωκ.
Κουγέας, Τα Πελοποννησιακά - τ. Ε΄, Αθήνα 1962, σελ. 103).
Ο Θεοδωρόμπεης φαίνεται
ότι εγνώριζε την Μανιάτικη καταγωγή του Σουκιούρμπεη ... αλλά όχι και τις προθέσεις
του. Στις 2 Νοεμβρίου 1816 ο Θεοδωρόμπεης έγραφε στον κουμπάρο του Αναγνώστη
τα εξής: «τον
κουμπάρον μου και αδελφό και παιδί μας κυρ Αναγνώστη αδελφικώς τον ασπάζομαι
και ας πασχίση εις τον Πετρόμπεη. Μόνο το γρηγορώτερο, αν αγαπάτε τον θεό, ότι
δεν υποφέρνω τα τισγέτια οπού τραβώ και πεθάνω...».
Περιέργως και
ανεξηγήτως (;) ο Πετρόμπεης στις 20 Δεκεμβρίου του 1817, απάντησε με μεγάλη
καθυστέρηση στις 3 επιστολές του Αναγνώστη και μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής:
«Ημείς
γίνωσκε ότι σε υπεραγαπώμεν με καθαρότητα και τον Ομέρ καπετάνιον ωμιλήσαμεν τα
δέοντα και τον ενδοξομεγαλοπρεπεστάτον Ριαλάμπεη εφένδη, τα αναγκαία
εγράψαμεν».
Ο ιστορικός Σωκρ. Β.
Κουγέας ( Πελοποννησιακά, τ. Ε΄, σελ. 106 ), σχετικώς με αυτό το θέμα, αναφέρει
τα εξής:
«Ο
ενδοξομεγαλοπρεπέστατος Ριαλάμπεης» (πλοίαρχος), ο εκθρονίσας τον Θεοδωρόμπεην
Γρηγοράκην δια να ενθρονίσει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλην, είναι κατά παράδοξον
σύμπτωσιν και αυτός Μαυρομιχάλης, θείος του Πετρόμπεη». (Σημείωση:
Άλλοι ιστορικοί τον αναφέρουν ως πρώτον εξαδελφόν του).
Το 1816 ο Ριαλάμπεης
Σουκιούρμπεης, είχε καταφθάσει με ναυτική μοίρα στην Μάνη και
έφερε στον Πετρόμπεη τον επίσημο διορισμό του ως Ηγεμόνα ( Μπας-Μπογού )
της Μάνης.
Ο Πετρόμπεης
παρέδωσε τους γιούς του Γεώργιο και Αναστάσιο ως εγγύηση πίστεως
στο «δοβλέτι». Την ίδια περίοδο οι Καλκανδήδες
και οι Κουμουνδουράκηδες - αντίπαλοι του Πετρόμπεη - έφθασαν μέχρι την
Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να διεκδικήσουν, με την βοήθεια του Σουλτάνου, το
Μπεηλίκι της Μάνης και ο Πετρόμπεης ανήσυχος, στράφηκε προς
τους Υδραίους φίλους του.
Έτσι εξηγείται και η συνεργασία του αντικαποδιστριακού διπόλου των
επαναστατικών κέντρων, Ύδρας και Μάνης.
8//. Όγδοος
μπέης ήταν ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης από το Λιμένι της Τσίμοβας (1815 -
1821), πατέρας του Γεωργάκη και αδελφός του Κωνσταντίνου, των δολοφόνων του
Καποδίστρια. Ήταν γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη, γόνου ισχυρής Μανιάτικης
οικογένειας και της Κατερίνης, θυγατέρας του ιατρού και ηγεμόνα Κουτσογρηγοράκη
και αδέλφια του ο Αντώνης, ο Κυριακούλης και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης. Το
1800, που πέθανε ο πατέρας του, ανακηρύχθηκε αρχηγός της οικογενείας του.
β/. Κατά τον Γάλλο
στρατιωτικό και συγγραφέα Maxime Raybaud6 το
1824, «Ο Μαυρομιχάλης...[...]....αυτός ο νωθρός άνθρωπος δεν μιλούσε για τίποτα
άλλο εκτός από την υγεία του. Ήταν ανήσυχος και δυσαρεστημένος, μ’ όλο που υπήρξε από τους πιο
ωφελημένους από τα λάφυρα της Τριπολιτσάς. Δυο
καμήλες και είκοσι μουλάρια έστειλε με συνοδεία στην Μάνη, φορτωμένα με την
ανταμοιβή της εμπιστοσύνης των Τούρκων στο πρόσωπο του και της προστασίας που
τους πρόσφερε.».
Σύμφωνα με τον George Waddington,7 ο Πετρόμπεης ήταν «Παχύσαρκος,
αργοκίνητος, καλοστεκούμενος. Δεν φαίνεται προσανατολισμένος σε ορισμένη
τάξη ή πολιτική ιδεολογία. Στην επιστήμη της γαστρονομίας, όμως, είχε
σημειώσει μεγάλες προόδους: Λένε πως είναι πρόθυμος να δεχτεί διακυβέρνηση
οποιασδήποτε μορφής, αρκεί να του εξασφαλίσει πλούτη, ησυχία, καλοπέραση και
ασφάλεια. Μια από τις φιλοδοξίες που του απεδίδετο ήταν και η εισαγωγή της
γαλλικής κουζίνας στη Μάνη.».
5/. Οι Μαυρομιχαλαίοι του Πετρόμπεη, έχοντες
αποκτήσει υπερπρονόμια στην Μάνη, ΔΕΝ ήσαν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τα
«ματωμένα» προνόμιά τους και να αποδεχθούν τους νόμους του νομίμου
κυβερνήτη της τότε Ελλάδος. Έτσι ήσαν από τους πρώτους που συμμετείχαν
στην σχεδιασθείσα και κατευθυνομένη από τους Αγγλο-Γάλλους συνωμοσία για την
δολοφονία του Ι. Καποδίστρια.
Η
εχθρότητα των Μαυρομιχαλαίων προς τον κυβερνήτη, εντάθηκε, όπως προκύπτει από
σχετική αλληλογραφία, όταν οι Μαυρομιχαλααίοι ζητούσαν επιμόνως χρήματα. Για
ποίον σκοπόν;
Ο
«πατριώτης» Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ενώ οι κάτοικοι του απελευθερωμένου
τμήματος της Ελλάδος επένοντο και μετρούσαν τις πληγές τους, ζητούσε χρήματα από τον Κυβερνήτη για να σπουδάσει τα παιδιά
του στο Παρίσι και ο κυβερνήτης, με
επιστολή που έχει διασωθεί και η οποία αναφέρεται στην «Ιστορία της Ελληνικής
Επαναστάσεως» του Διονυσίου Κόκκινου, του απάντησε:
«Ήθελα να έχω καμπόσα
εκατομμύρια τάλιρα δια να σας δώσω όσα ζητείτε, αλλά καθώς σας είπα το μεν
ιδιαίτερό μου ταμείο είναι κενόν, το δε δημόσιον μόλις που επαρκεί στα μόλις
κατεπείγοντα χρέη του τρέχοντος Φεβρουαρίου και το πολύ του ημίσεως Μαρτίου
τούτου.
Είναι γνωστό και δύνασθε αυτοπροσώπως να το
βεβαιώσετε βλέποντας τα κατάστιχα της επί των Οικονομικών επιτροπής. Σας λέγω
λοιπόν και πάλι ότι θέλω βοηθήσει υμάς και τους δικούς σας, άμα λάβω τους
τρόπους. Όσο μεν καθειπομένω και υπομένω, ίσως επέκεινα της ανθρώπινης
δυνάμεως. Εν Αιγίνι, 10 Φεβρουαρίου 1829».
6/. Οι Γεωργάκης και Κωνσταντής
Μαυρομιχάλης, είχαν πληρωθεί ή τους είχαν υποσχεθεί χρήματα για να εκτελέσουν
τον Καποδίστρια; Εάν ναι, ποίοι τους υπεσχέθησαν χρήματα; Εάν όχι, γιατί ο
Κολοκοτρώνης αργότερα απεκάλυψε ότι:
«Τους εγύρισαν τα μυαλά, τάζοντές τους χιλιάδες τάλαρα και
άλλα, και αν δεν επαρακινούντο αυτοί από μεγάλες υποσχέσεις, και να είναι
βέβαιοι ότι θα γλιτώσουν, δεν το αποφάσιζαν ποτέ» (Άπαντα
Κολοκοτρώνη, Ιστορικές εκδόσεις 1821, τ. 2ος, σ. 80).
Δηλαδή ήσαν πληρωμένοι εκτελεστές–δολοφόνοι του Ιωάννη
Καποδίστρια (Ένα καλά φυλαγμένο μυστικό)
Το Πάσχα του 1830, όταν ο αδελφός τού
Πετρόμπεη, Τζανής ή Κατσής, στασίασε στην Τσίμοβα στην Μάνη, ο Πετρόμπεης
υποχρεώθηκε να παραμένει υπό παρακολούθηση στο Ναύπλιο. Προσφέρθηκε, όμως, να
μεταβεί στην Μάνη και να επιβάλει την τάξη. Ο Καποδίστριας δεν του έδωσε άδεια
και ο Πετρόμπεης δραπέτευσε, με την βοήθεια των Αγγλογάλλων φίλων του, τον
Φεβρουάριο του 1831.
Δια μέσου της Ζακύνθου προσπάθησε να φθάσει
στην Μάνη, αλλά το πλοιάριο στο οποίο επέβαινε εξώκειλε λόγω τρικυμίας στο
Κατάκωλο, όπου συνελήφθη από τον Κανάρη και φυλακίστηκε στο Ναύπλιο ως υπόδικος
με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Την ίδια ώρα ο Πετρόμπεης παρέμεινε στο
Ναύπλιο, στην ουσία υπό κράτηση και όταν ο Τζανής έφτασε κι’ εκείνος στην πόλη,
τον έκλεισε στο Παλαμήδι, όπου φυλακίστηκε και ο Πετρόμπεης και παρέμεινε
υπόδικος για εννέα μήνες, κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία.
Με την μεσολάβηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ
κανονίστηκε συνάντησή του με τον Καποδίστρια που δεν πραγματοποιήθηκε και
επέστρεψε στην φυλακή σιδεροδέσμιος.
7/. Αυτός ήταν λίαν συνοπτικώς, ο βίος και η πολιτεία
των Μαυρομιχαλαίων ειδικώτερον του «πατριώτη» Πετρόμπεη.
-Πατέρας και αδελφός των δύο δολοφόνων του
Καποδίστρια.
-Στενός συνεργάτης με τον αλλαξοπιστήσαντα
εξάδελφόν του, γενίτσαρο Σουκιούρμπεη,
προκειμένου να εκθρονίσουν οι Οθωμανοί τον λαμπρόν
Μανιάτη Θεοδωρόμπεη, από την ηγεμονίαν της Μάνης και να
ενθρονισθεί ο ίδιος ως όγδοος μπέης.
-Γλοιώδης κόλακας του εξωμότη γενίτσαρου
εξαδελφού του, τον οποίον αποκαλούσε «ενδοξομεγαλοπρεπέστατον
Ριαλάμπεη εφένδη»,
-Πρόθυμος να δεχτεί διακυβέρνηση
οποιασδήποτε μορφής, αρκεί να του εξασφαλίσει πλούτη, ησυχία, καλοπέραση
και ασφάλεια. Μια από τις φιλοδοξίες που του αποδίδονταν, ήταν και η εισαγωγή
της γαλλικής κουζίνας στην Μάνη, όταν οι Έλληνες ήσαν ρακένδυτοι, πένητες και
ζητιάνοι!!!!
-Αδίστακτος, εξουσιομανής και αδηφάγος για
χρήματα και άλλες σαρκικές απολαύσεις, μη διστάσας να ανταλλάξει το μπεηλίκι
του άκουσον! άκουσον! με την παράδοση των γιων του, Γεώργιον και Αναστάσιον,
στον Σουλτάνο (ΣΣ: Άραγε σε Οθωμανικό
σχολείο ή στο χαρέμι αρρένων του Σουλτάνου;), ως εγγύηση πίστεως και αφοσιώσεως
στον Σουλτάνο.
Απίστευτο, αδιανόητο για έναν πατέρα,
υποτιθέμενο Έλληνα πατριώτη, ορθόδοξο κατά την πίστη και μάλιστα Μανιάτη!!!
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ βοά ηχηρώς και μας αποκαλύπτει ότι:
-Ο Ρωμηός/Έλλην Εθνάρχης Ιωάννης Καποδίστριας, εδολοφονήθη από τους Μαυρομιχαλαίους του Πετρόμπεη, των οποίων η οικογένεια είχε σκοτεινό παρελθόν, διατηρούσε «στενές» σχέσεις με τους Αγγλογάλλους, είχε αποκτήσει υπερπρονόμια επί Οθωμανοκρατίας, επεδίωξε και κατόρθωσε να έχει «φιλο-οθωμανικές», αμφοτεροβαρώς ωφέλιμες συνεργασίες, με τους κατακτητές!!
-Υπήρξαν «στενές και συχνές επαφές» των Μαυρομιχαλαίων με
τους Υδραίους και άλλους καραβοκυραίους, που σχεδίαζαν την δολοφονίαν του
Καποδίστρια, υπό τον έλεγχον και καθοδήγηση τουλάχιστον των δύο από τις τρεις
τότε μεγάλες Δυνάμεις (Γαλλία-Αγγλία).
-Οι πυρήνες συνωμοσίας για την δολοφονία του Εθνικού Κυβερνήτου
δημιουργήθηκαν στις «μεγαλοπόλεις» της τότε απελευθερωμένης Ελλικής επικρατείας,
με βασικό συνωμοτικό κέντρο την Ύδρα και δύο επαναστατικές εστίες, στην Ύδρα
και την Μάνη.
Πως αντέδρασε ο ελληνικός λαός μετά την δολοφονία του «τυράννου» και
«δικτάτορα»;
Μας πληροφορεί ο
ακαδημαϊκός Δ. Κόκκινος όπως γράφει στην «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος»,
(εκδόσεις Μέλισσα, 1ος τόμος σελ. 482).
«Όταν η σορός του Ι. Καποδίστρια εξετέθη σε
δημόσιο προσκύνημα τότε φάνηκε η αγάπη του λαού για τον «τύραννο». Πλήθος
κόσμου ήλθε να ασπασθεί για τελευταία φορά τον Εθνικό Κυβερνήτη και πολλοί από
αυτούς, δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα τους….
Ο δε πολύς λαός ησθάνθη πραγματικήν οδύνην δια το φοβερό
γεγονός. Το Ναύπλιον έκλαιγε τον μεγάλον πατέρα του Έθνους. Γυναίκες του λαού
άφηναν κατάρας κατά των φονέων και άλλαι έκαναν σαν να είχαν αλλοφρονήσει».
Τότε φάνηκε η καθολική αγάπη, αφοσίωση και η απεριόριστη
εμπιστοσύνη που έτρεφε ο απλός Ελληνικός λαός, για τον «δικτάτορα» και
«τύραννο» Καποδίστρια, όπως τον χαρακτήριζαν αφ’ενός οι βδελυροί Αγγλογάλλοι
μισέλληνες συκοφάντες, οι τότε «προστάτες» μας, αλλά και οι «συνταγματικοί»
κοτζαμπάσηδες (οι «ολιγάρχες» εκείνης της εποχής).
Συμπερασματικώς:
-Δεν πρέπει να προβληματισθούν
όσοι γνωρίζουν κάποια «μελανά σημεία» από τον βίο, την πολιτεία και τα
πεπραγμένα της οικογένειας του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και να προβούν σε αυτόφωτη
περαιτέρω έρευνα και μελέτη του θέματος;
-Δεν πρέπει να
αισθάνονται τουλάχιστον φυλετική απέχθεια και εθνική οργή, όσοι πληροφορήθηκαν
για πρώτη φορά τα όσα αποκαλύψαμε για την δράση της οικογενείας του Πετρόμπεη
Μαυρομιχάλη;
-Δεν πρέπει να
αναρωτηθούν, τουλάχιστον όσοι ισχυρίζονται ότι είναι απεξαρτημένοι από το
Σύστημα, γιατί το Σύστημα, ενέταξε στον «ιερό κατάλογο» των κορυφαίων
«πρωταγωνιστών» της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη,
τον Αλ. Μαυροκορδάτο, τον Λ. Κουντουριώτη και όλους όσοι συμμετείχαν στην
οργάνωση και εκτέλεση της δολοφονίας του Εθνάρχου Καποδίστρια, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη, τον
Καραϊσκάκη, τον Αθ. Διάκον, τον Οδ. Ανδρούτσο, τον Εθνο-ιερομάρτυρα Πατριάρχη
Γρηγόριο Ε΄, κ.α. ήρωες και εθνομάρτυρες του αγώνος της Εθνικής απελευθερώσεως;
Σε όσους
απαντήσουν αρνητικώς στα παραπάνω ερωτήματά μας, εμείς οι Ρωμηοί/Έλληνες τους
ανταπαντούμε:
Απάγετε
Ιησουΐτες
Δύσθεοι
Ωτακουστές (του)
Συστήματος!!!
Νεόπλουτοι
Ευρολειχήνορες
Ολοόφρονες
Αντιχριστιανοί
Ριψάσπιδες
Γραικύλοι
Εθνομηδενιστές
Ιθύφαλλοι
Οχλοκόποι
Ιουδαιόφρονες
Συνεχίζεται
1 Ο «Απόλλων» επρόκειτο αρχικά να εκδοθεί στο
Ναύπλιο, όπου στις 9 Δεκεμβρίου 1830 κυκλοφόρησε προκήρυξη διαφημίζουσα την
έκδοση της εφημερίδας για την Πρωτοχρονιά του 1831. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο
Πολυζωΐδης κλήθηκε από τον Βιάρο Καποδίστρια, ο οποίος του συνέστησε να
αναβάλει την έκδοση της εφημερίδας.
Ο
Πολυζωΐδης επέμενε στην έκδοση της εφημερίδας, αλλά την ώρα που τυπωνόταν το
πρώτο φύλλο της, η αστυνομία εμπόδισε την έκδοση, κατάσχοντας όσα αντίτυπα
είχαν ήδη εκτυπωθεί, καθώς και τα τυπογραφικά μηχανήματα.
Ο
Πολυζωΐδης κατέφυγε τότε στην Ύδρα και με την ένοπλη υποστήριξη των
«συνταγματικών» που είχαν καταφύγει εκεί, εξασφάλισε την απρόσκοπτη έκδοση της
εφημερίδας του.
Στο κύριο άρθρο του 4ου φύλλου, τονιζόταν ότι κύριος σκοπός της εφημερίδας ήταν
η αναγγελία «εις όλον τον…φωτισμένον κόσμον, μάλιστα δ’ εις την Ευρώπην και
εις αυτούς τους μεγαλοδυνάμους προστάτας,
ότι το ελληνικόν έθνος δεν επιθυμεί άλλως να κυβερνάται ει μή συνταγματικώς».
Ως
έμβλημα της εφημερίδας υπήρχαν από το 6ον φύλλο κάτω από τον τίτλο οι λέξεις:
«Εθνική Συνέλευσις! Σύνταγμα!». Από τον
Ιούνιον του 1831 άρχισε να δημοσιεύει πλαστές αναφορές, με τις οποίες οι
κάτοικοι διαφόρων επαρχιών, υποτίθεται ζητούσαν από τον Καποδίστρια να
συγκαλέσει την Εθνοσυνέλευση, με σκοπό την σύνταξη Συντάγματος.
Στο
φύλλο της 30ης Σεπτεμβρίου 1831 αναγγέλλεται ο φόνος του Καποδίστρια και
εξαίρεται ο πατριωτισμός των φονέων του, τους οποίους δικαιολογεί για την πράξη
τους!!!
Λίγες
ημέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 9 Οκτωβρίου 1831, θα κυκλοφορήσει το
τελευταίο φύλλο του «Απόλλωνα», στο οποίο ο εκδότης του δηλώνει: «Παύομεν την έκδοσιν της
εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας- ο τύραννος δεν υπάρχει πλέον».
2 ΓΑΚ, Αρχείον
Βλαχογιάννη, Καποδιστριακά, φάκ. ΚΔ 58.
3 Δημ. Φωτιάδης, "Όθωνας", εκδ.
Μέλισσα, σελ.24.
4 Η Αρεόπολις επί Τουρκοκρατίας
λεγόταν Τσίμοβα ή Τζίμοβα. Κατά μια εκδοχή, η ονομασία οφειλόταν σε πρόσφυγες
που ήρθαν από το Τσιμόβασι της περιοχής της Σμύρνης. Επικρατέστερη όμως είναι η
εκδοχή ότι η Τσίμοβα είναι σλαβική λέξη και σημαίνει «πόλη του διαβόλου» ή
«μικρός κάμπος».
Η
παλαιότερη αναφορά για την Τσίμοβα υπήρχε σε ένα χαμένο σήμερα χειρόγραφο της
μονής Ντεκούλου, όπου αναφέρονται το 1200, ως κάτοικοί της οι οικογένειες
Αλέπη, Μπαρέλου, Τσατσούλη, Φουρναράκου, Χρυσικάκη, Κουτσουλιέρη και του Ιουδαϊκής
καταγωγής Πουλαντζά. Παλαιότερα η κοινότητα Αρεόπολης της επαρχίας Οιτύλου
της Λακωνίας, περιελάμβανε τα χωριά και τους συνοικισμούς Δρυάλια, Κουσκούνι,
Κριαλιάνικα, Λαγοκοίλι και Λιμένι.
5 Το 1818 ο Σουκιούρ, εγινε Πατρόν-Μπέης (δηλαδή
υποναύαρχος, αναπληρωτής του Αρχιναυάρχου) και το 1819 σε καπετάνια -
μπέην (αντιναύαρχο και Διοικητή των θαλασσίων δυνάμεων της Άσπρης Θαλάσσης),
και υπογράφει ως «Μεχμέδ Σουκιούρμπεγης Καπιτανάμπεγης του βασιλικού στόλου».
Τον Ιούλιο του 1819 πέφτει σε δυσμένεια
και εξορίζεται στην Έφεσο αλλά καταφέρνει να πείσει τον Σουλτάνο ότι είναι
πιστός μουσουλμάνος υπήκοός του και το 1820 διορίζεται Πασάς της Ρόδου και
Βαλής των Νήσων του Αιγαίου, παραμείνας εκεί μέχρι τον θάνατόν του το 1835 ή
κατ’ άλλους, το 1832.
6 Ο
Μαξίμ
Ρεμπώ (Jean
– François -
Maxime Raybaud, 1795-1894). Γάλλος
φιλέλληνας στρατιωτικός
και
συγγραφέας.{Memoires sur la Grece pour servir a l'histoire de la guerre de
l'Independance, accompagnes de plans topographiques, / par Maxime Raybaud, avec
une introduction historique, par Alph. Rabbe, Paris, Tournachon-Molin,
Libraire, M.DCCC.XXIV-V [=1824-5]}.
7 George Waddington (7 September 1793 – 20
July 1869). Άγγλος
κληρικός, περιηγητής
και
συγγραφεύς
εκκλησιατικής
ιστορίας (was an English priest, traveller and church historian). Το
έργο
του
έχει
τίτλο: «A visit to Greece, in 1823 and 1824» (by (by Waddington, George, 1793-1869; Murray,
John, 1778-1843, publisher; Clowes, William,
1779-1847, printer; Walker, John, 1759-1830, engraver).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου